ေရႊအျမဳေတ မွာ လစဥ္လတိုင္း ေဖၚျပေနတဲ့ မအိမ္ကံ ရဲ႕ အခန္းဆက္ ၀တၱဳရွည္ ကို April လအတြက္ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ဖတ္ရသူအားလံုး ေက်နပ္ၾကလိမ့္ မယ္လို႕................ read more ကို ဆက္ႏွိပ္လိုက္ပါ။
"ေရႊမႈံ မိန္းကေလး ေမြးသတဲ့လား"
ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္ကမွန္း မသိရေသာ အသံႀကီးေတြက မအိမ္ကံကုိ တစာစာ ေမးေနသကဲ့သို႔ ရွိေလသည္။ အရီးၾကာညြန္႔က ေရႊမံႈ မိန္းကေလး ေမြးၿပီး
ျဖစ္ေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးကေလး ေျပာသြားျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ မိုးႀကိဳးေလာင္မီးႀကီး က်သကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မိုးႀကိဳး ပုဆိန္ႀကီး ေခါင္းေပၚ ဟက္တက္ႀကီး ခြဲခ်လိုက္သျဖင့္ ရွစ္စိတ္ရွစ္ေျမႇာင္း ကြဲက်သြားသလို အဖတ္လိုက္ ၿပိဳက်သြားခဲ့သည္။ ေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာၾကာ ရပ္ေနမိသည္ မသိ။ သည္သတင္းက မအိမ္ကံကို ေက်ာက္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လို ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
ေရႊမႈံတြင္ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံ နားစြင့္ ေနခဲ့သည္။ ေက်းဥက ေရႊမႈံ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီးနဲ႔ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံရင္ေတြ တုန္လႈပ္ ခဲ့ရသည္လည္း အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္၀န္ ဆိုတာက သားေယာက်္ား ကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သမီးမိန္းကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ သည္တုန္းက မအိမ္ကံပင္ ေတာင္ေတာင္ အီအီေတြ ေလွ်ာက္ေတြး ေနျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ တစ္ခ်ိန္လံုး ေရႊမႈံ ေယာက်္ားကေလး ေမြးပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ခဲ့ရတာလည္း အေမာ။ မိန္းကေလး ေမြးလာ ခဲ့ရင္ေကာ။ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ မအိမ္ကံ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ ခ်ားခ်ား ေတြးမိသည့္ အေတြးတစ္စ ျဖစ္ပါ၏။
"ငါကိုယ္တိုင္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ မကိုင္ရတဲ့ ဘ၀မွာ ငါက ေမြးတဲ့ သမီးကေလးကေတာ့ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခြင့္ ရေစရမွာေပါ့။ မအိမ္ကံ သမီးက ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရသဟဲ့ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ တျခား ဘယ္သူ႔သားသမီး ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရကိုင္ရ ကိုင္ၾကစမ္းပေစ။ ေရႊမႈံ႔သမီး မကိုင္ရေစဘူး။ ေရႊမႈံ႔သမီးက ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရတယ္ ဆိုရင္ တစ္သက္မွာ ငါ ႏွစ္ခါ႐ႈံး ရေတာ့မယ္။ ႏွစ္ခါ မ႐ႈံးေစရဘူး။ ေရႊမံႈလည္း မိန္းကေလး မေမြး ေစရဘူး"
မအိမ္ကံ သည္လိုပဲ ေတြးေနခဲ့သည္။ သည္လိုပဲ သေဘာရွိခဲ့သည္။ ေရႊမံႈ သားေယာက်္ားေလး ေမြးလွ်င္ ျပႆနာမရွိ။ သည္ကတည္းက ေရႊမႈံေမြးလွ်င္ သားေယာက်္ားကေလး ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့သည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မေမ့မေလ်ာ့ဆု ေတာင္းသည္။ တစ္ခါတေလမ်ား မေကာင္းသည့္ ဆုေတာင္းမ်ားပင္ ေတာင္းမိသည္ အထိ ခံျပင္းစိတ္ႀကီးခဲ့ရပါ၏။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံ ဆုေတာင္းေတြ လြဲခဲ့ရပါပေကာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳက်ခဲ့ရပါပေကာ။
"မအိမ္ကံ အိမ္ထဲ၀င္ေလ။ ဘယ္ႏွယ့္ မတ္တတ္ႀကီး ဘာေတြမ်ား ေတြးေနသာတုံး"
မလွအံုက ဆတ္ခနဲ လာကိုင္ေတာ့မွ မအိမ္ကံ အသိျပန္၀င္ လာခဲ့ပါ၏။ မလွအံုကို ဘာမွျပန္မေျဖေတာ့ဘဲ မအိမ္ကံ အိမ္ေပၚ တက္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း စကားမေျပာခ်င္။ ရင္ထဲမွာ အပူလံုးႀကီး မ်ဳိခ်ထားရသလို တင္းက်ပ္ ေလာင္ၿမိဳက္ ေနတာကလည္း ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနရသည္။ မလွအံုက ဘယ္လို ေျပာလိုက္သည္ မသိ။ အေမပန္း႐ံု အိမ္ေပၚအထိ လိုက္လာသည္။ အေမ့ေရွ႕မွာ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနျပေသာ္လည္း အေမပန္း႐ံု ရိပ္မိပံု ရသည္။
"ငါ့သမီး ေနမေကာင္းဘူးလား။ အစ္ကို႔ကို ႏွေျမာေန သလား။ ေျပာစမ္း ငါ့သမီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
အေမပန္း႐ံုကို မအိမ္ကံ ေမာ့ၾကည့္ လိုက္သည္။ အေမ...။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ လံုးလံုး မအိမ္ကံ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ခြင့္ မရွိမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ဖြင့္မေျပာဘဲ က်ိတ္ခံစား ခဲ့ရွာေသာ အေမ။ တစ္ရြာလံုးကို ဖံုးခဲ့ဖိခဲ့သည့္ အေမ။ သည္ေရာဂါ၊ သည္ေ၀ဒနာ အသည္းေပါက္ေအာင္ ခံစားေနရဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း မအိမ္ကံ မိခင္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မသိေစခ်င္ ေတာ့ၿပီ။ ကြမ္းေတာင္ မကိုင္ရေတာ့လည္း ၿပီးတာပါပဲ အေမရယ္ ဆိုသည့္ ခံစားမႈမ်ဳိးသာ ရွိသလို အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေနျပခဲ့သည္။ အေမပန္း႐ံုကလည္း သည္ကိစၥ ၿပီးၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္လို႔သာ သေဘာထားခဲ့သည္။
"မသိပါဘူး အေမရယ္ မအိမ္္ကံ သည္မနက္ စိတ္ေတြ ေလးသယ္။ ရင္ထဲမွာ မလင္းလွဘူး အေမ။ ဘာရယ္လို႔လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး"
မအိမ္ကံက ခပ္ေထြးေထြး ကေလး ေျဖလိုက္သည္။ အေမပန္း႐ံုက မအိမ္ကံနဖူးကို စမ္းသည္။ လည္ပင္းကို လက္ခံုႏွင့္ စမ္းသည္။ အပူေငြ႔မရွိ။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ တစ္သက္လံုးက ခ်စ္ခဲ့ရေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကို စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ေနတာပဲလို႔ ထင္ရွာပံုရသည္။ တျခား ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ သမီးျဖစ္သူကို ေသြးေဆးကေလး လ်က္ၿပီး အသာေမွး ေနဖို႔သာ ေျပာသည္။ မအိမ္ကံက အေမ့ေရွ႕မွာ လူမမာ လုပ္မေန ခ်င္ေသာ္လည္း အေမ ေက်နပ္ေအာင္ အသာလွဲ ေနလိုက္သည္။
"အေမ မစံေရႊတို႔ အိမ္ဘက္ ကူးေခ်ဦးမယ္။ ေရႊမႈံ ေမြးသယ္ၾကားလို႔။ ကေလးမေလး ေမြးရ ဖြားရ ခက္သယ္ၾကားသယ္။ အခုေတာ့ မီးဖြားၿပီးၿပီ ၾကားလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့မိသယ္။ ရတနာသံုးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ကေလးေရာ မေအပါ ေနေကာင္းၾကသတဲ့"
"ဘာေလး ေမြးသတဲ့လဲ အေမ"
မအိမ္ကံက ၾကားၿပီးသားေပမယ့္ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးသည္။ အရီးၾကာညြန္႔ ေျပာခဲ့တာ မွားခ်င္လည္း မွားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံ အေမ့ မ်က္ႏွာကို ငံ့လင့္တႀကီး ေမာ့ၾကည့္ ေနမိသည္။ အေမပန္း႐ံုကလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ။ မအိမ္ကံေမးမွ သူလည္း သတိထားမိပံုရပါ၏။
"ေယာက်္ားေလးဆို မွတ္သာပဲ။ သိေပါင္ေအ ခဲရာခဲဆစ္ ေမြးရသယ္ ဆိုသာက လွအံုၾကားလာခဲ့သာ။ ညက တစ္ညလံုး အဂၤုလိမာလ သုတ္ေတြ ရြတ္ၾကရသတဲ့။ ေခါင္းကို သစ္ကြၽတ္စ ထိုးေပးသာေတာင္ မနည္းေမြးရသာတဲ့"
သစ္ကြၽတ္စ...။ သစ္ကြၽတ္စ ဆိုတာ သစ္ပင္ႀကီးကို ခ်ိဳင္ရာက အစေထာင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကိုင္းျပတ္စျဖစ္သည္။ ရြာေတြမွာ မီးေနသည္ မီးမဖြားႏိုင္လွ်င္ သစ္ကြၽတ္စ ေခါင္းကဆံပင္ ဆံထံုးတြင္ ထိုးေပးေလ့ရွိၾကတာ ထံုးစံပင္။ သစ္ကြၽတ္စ ထိုးေပးလွ်င္ ေမြးဖြားရ လြယ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က တမာခက္ကို ေသြး၍ တိုက္တတ္ၾကသည္။ မျဖစ္မေန တိုက္ရသည့္ ေရမန္းကေတာ့ အဂၤုလိမာလသုတ္ေတာ္ကို ခုနစ္ႀကိမ္္ရြတ္၍ ေရမန္းျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ သရက္ပင္ငုတ္စိကို လက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္ႏုတ္၍ ေသြးတိုက္ၾကတာလည္း ရွိပါ၏။ ရြာမွာ မီးေနေစာင့္ဓေလ့ ရွိသည္။ ေမြးဖြားမည့္ ရက္၀န္းက်င္မွာ မီးေနသည္ အိမ္ကို သြားေရာက္ အိပ္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ မီးေနေစာင့္ရင္း နႏြင္းတက္ ေထာင္းၾကရသည္။ ဒိုင္းဆင့္၍ နႏြင္းမႈန္႔ ခ်ၾကရသည္။ မီးေနေဆာင္ထုပ္တြင္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ခ်၍ မီးေနသည္ကို ကိုင္ခိုင္းရသည္။ မီးေနသည္က ထိုႀကိဳးကို ကိုင္၍ အားယူရျခင္း ျဖစ္သည္။
"မီးေနသည္ ဆိုသာ မီးအနားမွာ ေနရသာကို ေျပာသာပါေအ။ ညလားေန႔လား ေမြးေတာ့မယ္ ဆိုရင္ မီးအိုးကင္းႀကီးမွာ ထင္းထည့္ၿပီး ဟူးဟူးေလာင္ ခိုင္းထားရသာ။ မ်က္ႏွာ ျမင္ၿပီဆိုသာနဲ႔ မီးနဲ႔ေနရၿပီ။ နႏြင္းကို ေရေဖ်ာ္ၿပီးလိမ္း၊ ၿပီးသာနဲ႔ မီးဟပ္ခံ ရေတာ့သာပါေအ။ မသက္သာပါဘူး"
တစ္ခါက မလွအံု ေျပာျပဖူးသည့္ မီးေနအေလ့ျဖစ္ပါ၏။ ထိုစဥ္က အေမပန္း႐ံုကပင္ မလွအံုကို လွမ္းေငါက္သည္။ သမီး ႏုႏုထြတ္ထြတ္ကို မဟုတ္က ဟုတ္က ေျပာရပါ့မလား ဆိုကာ ေငါက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မလွအံုကေတာ့ အေငါက္ခံ ေနရသည့္ၾကားက ေျပာစရာရွိတာ ကုန္ေအာင္ ေျပာသည္။
"မိန္းကေလး ဆိုသာ ေလာကနိယာမ ကင္းမွတ္လို႔။ အပ်ဳိေတာ့ေကာ သိထားေတာ့ မေကာင္းဘူူးလား။ မိဘေက်းဇူး ေပါ့ေပါ့မွတ္မွာ စိုးလို႔ ေျပာရသာ။ ကိုယ္၀န္သည္မ်ား သခ်ဳႋင္းကို တစ္ေန႔ မ်က္ေစာင္းသံုးခါ ထိုးရသဲ့ဟာ၊ ဘာမွတ္လို႔တုံး။ ေနပါဦး ဘယ္နားေတာင္ ေရာက္သြားပါလိမ့္။ အဲသာနဲ႔ ေမြးကေရာ"
"ေျပာပါ မလွအံုရဲ႕"
"ေအးပါ၊ မီးေနသည္ ဆိုသာ ေသြးေဟာင္းသြန္ၿပီး ေသြးသစ္ေလာင္းသဲ့ အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ေသြးႏုသားႏုကိုး၊ အင္မတန္ အသည္းငယ္သာ။ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ ထိုးသံေတာင္ လန္႔ခ်င္လန္႔သာ။ မ်က္ရည္မ်ား က်လို႔ကေတာ့ မီးယပ္ေခါင္းကိုက္နာ စြဲကေရာ"
မလွအံု စကားေတြထဲမွာ မိန္းမသား တစ္ေယာက္၏ သားဖြားျခင္းကိစၥေတြ မ်ားလွသည္။ ၾကားရတာပင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါ၏။ မလွအံု ေျပာသလို မိဘ ေက်းဇူးကား ႀကီးမား လြန္းလွပါကလား။ အသက္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရင္းရေသာ လြန္ဆြဲပြဲပါကလား။ အခုလည္း ေရႊမံႈ မီးဖြားရခက္သည္ ေျပာေနၿပီ။ အပ်ဳိေမြးမို႔ ခက္တာလား။ မအိမ္ကံ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဆုေတာင္းေနလို႔မ်ား ေမြးရခက္တာလား။ ေမြးခ်ိန္ဖြားခ်ိန္ ခက္ပါေစ၊ သားေလွ်ာပါေစ၊ အတိဒုကၡ ေရာက္ပါေစ ဆိုသည့္ မေနာဆိုးျဖင့္ေတာ့ မအိမ္ကံ ဆုမေတာင္းခဲ့တာ အမွန္ပင္။ အဲသေလာက္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ေယာက်္ားကေလး ေမြးပါေစလို႔ေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ အလီလီ ဆုေတာင္းခဲ့တာေတာ့ ရွိပါ၏။ အခုေတာ့ ေယာက်္ားကေလး လိုလို၊ မိန္းမကေလး လိုလိုျဖစ္ေနျပန္ ပါပေကာလား။
"မိန္းမသား ဆိုသာ ေမြးေတာ့ဖြားေတာ့မယ္ ဆိုရင္ သူ႔အိမ္ သူ႔ရာကို မ်က္မုန္း မက်ဳိးအပ္ဘူး။ သူ႔စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို မ်က္မုန္း မက်ဳိးအပ္ဘူး။ သူေကာင္းစားသာကို မ်က္မုန္း မက်ဳိးအပ္ဘူး။ မ်က္မုန္း က်ဳိးမိရင္ ဘယ္လမဆို ၀ါရမိတၱဳႀကီးရက္နဲ႔ ၾကံဳရတတ္သယ္။ မေန႔က လဆန္း ၈ ရက္၊ အဂၤါေန႔က်ေတာ့ ၀ါရမိတၱဳႀကီးက်သာလည္း ပါမွာေပါ့။ ရက္တံၾကင္၊ တာေနာရက္မ်ား က်ရင္ ေဘးေတြ႕တတ္သယ္"
အေမပန္း႐ံု စကားေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။
"ေယာက်္ားကေလး ေမြးရင္ေတာ့ ရွင္ျပဳရသာေပါ့ေအ။ မိဘမ်ားက သားဦးကို ေယာက်္ားကေလး ေမွ်ာ္ၾကသာ သမီးရဲ႕။ သားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ရွင္ျဖစ္ေစခ်င္ၾကသာကိုး"
"မအိမ္ကံ ေမြးခါနီးတုန္းကေကာ ေယာက်္ားကေလး ျဖစ္ေစခ်င္တာပဲလား အေမ"
အေမပန္း႐ံုက သမီးကို ျပံဳးျပသည္။ မအိမ္ကံ ပါးကို လက္ေခ်ာင္း ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ကေလးမ်ားႏွင့္ ထိကာ အသာပြတ္သည္။ စကားအက် ေကာက္တတ္ ပါသေကာ ဆိုသည့္ပံု။
"သမီး ေမြးခါနီးတုန္းက အေမ အိပ္မက္ မက္သယ္။ အိပ္မက္က ထူးဆန္းပါသယ္ သမီးရယ္။ အေမတို႔ အိမ္ေခါင္းရင္းက ဆပ္သြားဖူး႐ံုႀကီးဘက္က လူသူေတာ္ တစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး အေမ့ကို သမီးမိန္းကေလး ေမြးလိမ့္မတဲ့။ ဆပ္သြားဖူးပင္ႀကီးလည္း ပြင့္လိမ့္မတဲ့။ သည္ကေလးက နင္တို႔ အိမ္ရဲ႕ကံပဲတဲ့"
"ေမြးရ ဖြားရသာေကာ ခက္သလား အေမ"
"အမ်ား မိန္းမသားမ်ား ေမြးရသလိုပဲေပါ့ သမီးရယ္။ ညည္းအေဖက အသက္ႀကီးၿပီ ဆိုေတာ့ သားသမီး ၀င္စားမယ္ေတာင္ မထင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ ရလိုက္သာ ဆိုေတာ့ အေမျဖင့္ ၀မ္းသာလိုက္ပံုမ်ား။ ေမြးေတာ့လည္း က်က္သေရ ရွိပါ့ေတာ္"
"မိန္းမသားျဖစ္ရသာ ဇယ္ခတ္တဲ့ အခါ ေဗြတစ္လက္႐ႈံး ရသလိုပါပဲ အေမ"
"သည္လိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ ေလာက မိန္းမသား မရွိလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ တို႔ဘုရားေတာ္ မယ္ေတာ္က ေမြးရသာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုင္း အေမ သြားေခ်ဦးမယ္။ အသာလွဲေန ၾကားလား။ ေသြးေဆး လ်က္လိုက္ဦးေနာ္ မေမ့နဲ႔"
အေမပန္း႐ံု ထြက္သြားေတာ့ မအိမ္ကံ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့သည္။ ခါတိုင္း သည္လို အိပ္ေလ့မရွိ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု လုပ္ေနတာ မ်ားသည္။ သည္ေန႔ေတာ့ စိတ္ေတြပူေလာင္ ေနခဲ့လို႔လား တစ္ကိုယ္လံုး ႏြမ္းပါး ျဖစ္ေနခဲ့ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း ထမင္းစား ျပန္ေလသလား၊ မျပန္ေလသလားပင္ မသိလိုက္။ အေမပန္း႐ံုျပန္လာလို႔ နဖူးကိုလက္ႏွင့္ လာစမ္းေတာ့မွ မအိမ္ကံ ႏိုးသည္။
"ဖ်ားပါ့မယ္ သမီးရယ္ ထေတာ့။ ထမင္းစားေခ်။ မစံေရႊ ေခြၽးမကေလးက မိန္းကေလးေမြးသာ သမီးရဲ႕။ သူတို႔အားလံုးက ေယာက်္ားကေလး လိုခ်င္ၾကသာ။ မစံေရႊတို႔က ေျမးဦး ရွင္ျပဳခ်င္ၾက ထင္ပါရဲ႕"
"ေရႊမႈံကေကာ အေမ"
"ေရႊမႈံကေတာ့ မေအဆိုေတာ့ ေမြးလာတဲ့ ကေလး ခ်စ္ရွာ မွာေပါ့။ ငါ့သမီးတုန္းက အေမတို႔ ခ်စ္ရသလိုေနမွာပဲ။ မိဘ ျဖစ္လာၿပီကိုး"
အေမပန္း႐ံုႏွင့္ အတူ မအိမ္ကံ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းမရွိ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတာ့ မက်ေသး။ မအိမ္ကံ ေရခ်ဳိး ပစ္လိုက္သည္။ ေရခ်ဳိး လိုက္ေတာ့လည္း အပူေတြ ေလ်ာ့သြားသလိုျဖစ္ရပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖႏွင့္အေမ ပန္း႐ံုတို႔ေရွ႕မွာ ညိႇဳးညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း မေနခ်င္။ ေက်းတစ္ရာဆင္ နက္ျပာေရာင္ ခ်ည္လံုခ်ည္ ကေလးႏွင့္ မိုးျပာေရာင္ ေဂ်ာ္ဂ်က္ထည္ ပဒုမၼာလက္အက်ႌ တြဲဖက္၀တ္လိုက္ေတာ့ စိတ္ကေလးပင္ ၾကည္လင္ သြားသလိုလို ထင္မိပါ၏။ သနပ္ခါး ပါးကြက္ ပါးပါးကေလးက်ားကာ ဆံပင္ကုပ္သားကေလး ေပၚေအာင္ ဗယာေၾကာ္ ဆံထံုးကေလး ထံုးလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကေလးပြင့္ သြားသည္။ ဇီဇ၀ါပန္း အပြင့္ကားကားႀကီးကို ဆံထံုးေဘးမွာ ကပ္ပန္ လိုက္သည္။ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ကိုေျပသိမ္းပင္ ေက်ာင္းကျပန္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေလွကားေျခမွာ ကိုေျပသိမ္း ရပ္ေနခဲ့သည္။
"အိမ္ကေလးက ေခ်ာလိုက္တာကြယ္"
ကိုေျပသိမ္းက မၾကားႏိုးနား ဆိုလိုက္ေတာ့ မအိမ္ကံမွာ ရွက္ေသြးကေလးပင္ ျဖန္းသြားမိရပါ၏။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ အေဖကေတာ့ ေစာေစာ ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ ထြက္သြားတာ မအိမ္ကံ သိပါသည္။ အေမပန္း႐ံုတို႔ မလွအံုတို႔ကေကာ။ ေက်းဥကေတာ့ ရက္ကန္း႐ံု ထဲမွာ ရွိမည္ ထင္သည္။
"ေန႔လယ္က ျပန္လာေတာ့ အိမ္ကေလး အိပ္ေနတယ္လို႔ မလွအံုက ေျပာလို႔ ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ေကာင္းပါသယ္ အစ္ကို စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ"
မအိမ္ကံက ေျပာရင္းျဖင့္ တစ္ခ်က္ ေတြသြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာခဲ့သည္။ ဒါကို ကိုေျပသိမ္းက ျမင္သြားခဲ့ရာ မအိမ္ကံ တစ္ခုခု ခံစားေနရၿပီ ဆိုတာ အတပ္ သိလိုက္ပါ၏။ မအိမ္ကံကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း ကတည္းက သူ ခ်စ္္ခဲ့မိသည္။ သည္ အခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ပင္ ျမင္းျခံလိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနရာက ျမင္းျခံေျမာက္လက္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ရြာကေလးမွာ စာသင္ေက်ာင္း ဖြင့္ျဖစ္ေအာင္ သူ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အေနနီး လာေတာ့လည္း မအိမ္ကံ၏ အက်င့္စာဂႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ကို သူ ေလးစားျမတ္ႏိုး လာရပါ၏။ အထူးသျဖင့္ သူေလးစား စံထားရေသာ သခင္ျမတ္သာ၏ ႏွမကေလးမွန္း သိလိုက္ရေတာ့ ပိုတန္ဖိုး ထားမိသည္။ တစ္မိုးေအာက္ အတူေနၾကရေတာ့ သမုဒယ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ႀကိဳးလည္း ရစ္ပတ္ ေႏွာင္တည္းမိၾကၿပီ မဟုတ္လား။
"အိမ္ကေလး ေျပာခ်င္တာ ရွိလို႔လား"
ရွိၿပီေကာရွင္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းကို ေမာ့ၾကည့္ လိုက္ရင္းက မ်က္ႏွာကေလး သုန္မႈန္သြားခဲ့သည္။
"ရွိတာေပါ့ အစ္ကို။ မအိမ္ကံ မေမးခ်င္တဲ့ စကားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမကေလး ဆိုသာ ေခါင္ဇယ္လည္း မွန္ခ်င္ စည္းကလည္း ကဲခ်င္ မဟုတ္လား"
"ေျပာပါ အိမ္ကေလးရယ္"
"မအိမ္္ကံအဖို႔ သည္လိုေနလို႔ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္သယ္ အစ္ကို။ ရြာနဲ႔ရပ္နဲ႔ မိနဲ႔ဖနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေျမညီလို႔ တလင္းျဖစ္ရသယ္္ အေျပာမခံခ်င္ဘူး။ အစ္ကို နားလည္ ပါသယ္ေနာ္။ ေက်းဥ ေျပာျပသေလာက္ ဆိုရင္ ရြာက ယုန္မရဘဲ ေတာေၾကမွာ စိုးၾကသတဲ့။ ၿပီးေတာ့..."
"ေျပာပါ အိမ္ကေလးရယ္ အစ္ကို နားေထာင္ေနပါတယ္"
"အစ္ကိုနဲ႔ မအိမ္ကံ ေမတၱာမွ်ေနၾကသယ္ ဆိုသာ အေဖလည္း သိသယ္။ တစ္ရြာလံုး၊ တစ္နယ္လံုးကလည္း ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကသာ ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံက မိန္းကေလးပါ။ ခံုညင္း လည္း႐ႈံး၊ ဒိုးလည္း႐ႈံး ဆိုသာလို"
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မအိမ္ကံကုိ ျပံဳးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ စကားဆက္ မေျပာျဖစ္။ က်လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကိုလည္း မသိမ္း။ မ်က္ရည္ေတြက ေဂ်ာ္ဂ်က္ အက်ႌကေလးေပၚ တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနခဲ့ပါ၏။ ပါးႏွစ္ဖက္မွာ တင္ထားေသာ ပါးကြက္က်ား ကေလး အလယ္မွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း ကေလးေတြ ေခ်ာင္းစီး ေနၾကေလသည္။ မအိမ္ကံဆီက စကားသံ မၾကားရေတာ့ ကိုေျပသိမ္းက သူ႔အိတ္ထဲက လက္ကိုင္ပ၀ါကို ႏႈိက္ၿပီး မအိမ္ကံ လက္ထဲ ထည့္ေပးသည္။ အိမ္ထဲ လူ၀င္လာလွ်င္ ေတြ႕သြားမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ သုတ္ခိုင္းျခင္းပင္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္း လက္ကိုင္ပ၀ါ ကေလးႏွင့္ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္သည္။ လက္ကိုင္ပ၀ါဆီက ရနံ႔တစ္မ်ဳိးကို ရလိုက္ေတာ့လည္း ခ်စ္သူ၏ ၾကင္နာယုယမႈကို စိတ္ေရာက္ ရျပန္ပါ၏။
ကိုေျပသိမ္းသည္ အလစ္ကို ေခ်ာင္းတတ္ေသာ ေၾကာင္ဖား မဟုတ္တာ မအိမ္ကံ သိပါသည္။ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ သေလာက္ စိတ္သေဘာ ႏူးညံ့သန္႔ရွင္းေသာ ေယာက်္ားေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္ တစ္ေယာက္ ဆိုတာလည္း မအိမ္ကံ ယံုၾကည္ပါ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကက္ကမတိုး ေက်ာ့ကြင္းက တိုးမိရတာမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္၊ ရြာႏွင့္ၿမိဳ႕ ကူးကာ လူးကာ စာသင္ေက်ာင္း အတြက္ လံုးပန္းလြန္းေတာ့လည္း မအိမ္ကံကိုပင္ ခ်စ္တာ ဟုတ္ရဲ႕လား ေတြးခဲ့မိရသည္ အထိ။ ကိုေျပသိမ္း ရွိရာေက်ာင္းသို႔ပင္ တစ္ခါတစ္ရံ မအိမ္ကံ လိုက္သြားမိတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။
"အစ္ကိုေတာ့ျဖင့္ လာမယ့္ ကဆုန္ဦးမွာ မဂၤလာကိစၥ စီစဥ္မယ္လို႔ မိဘမ်ားဆီ စာေရး ထားၿပီးပါၿပီ။ အစ္ကိုကလည္း မအိမ္ကံနဲ႔ နီးခ်င္လွပါၿပီ။ ေက်ာင္းကိစၥ ေအာင္ျမင္ဖို႔ကလည္း အစ္ကို႔တာ၀န္ မဟုတ္လား။ ရပ္ရြာက ျမည္လာၾကၿပီ ဆိုေတာ့ အိမ္ကေလး အတြက္ အစ္ကို ဦးစားေပးရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုင္းပါကြယ္။ ကဆုန္ ထိေအာင္ အစ္ကို မေစာင့္ေတာ့ပါဘူး။ လာမယ့္ တပို႔တြဲ ေလာက္မွာ စီစဥ္ၾကတာေပါ့။ အစ္ကို႔မိဘေတြက သခင္ ျမတ္သာ ႏွမကေလးနဲ႔ သေဘာတူၿပီးသားပါ အိမ္ကေလးရယ္"
"ေၾသာ္... အစ္ကိုရယ္ မအိမ္ကံ အစ္ကို႔ကို ယံုပါသယ္ရွင္။ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္လြန္းေတာ့လည္း ေန႔ကို၀ါဆို ညျပာသို ဆိုသာလို ေန႔တစ္စိတ္၊ ညတစ္စိတ္ ျဖစ္မိသာလည္း အမွန္ပါ"
"ကဲပါေလ အိမ္ကေလးသာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနပါေတာ့။ အစ္ကို႔မိန္းမ အလွမ်ား ပ်က္ေနပါေရာ့မယ္"
"ဘာမိန္းမလဲ အစ္ကိုေနာ္"
ခ်စ္သူ၏ သိကၡာရွိေသာ မဂၤလာစကားကုိ ၾကားရေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ရင္ေႏြးရပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက ဆိုခဲေစ ျမဲေစ ဆိုတာလည္း သိပါသည္။ ေရႊမႈံ သမီးေလး ေမြးၿပီ ဆိုသည့္ သတင္းက မအိမ္ကံကို တစ္ေန႔လံုးလံုး ေမႊေနခဲ့တာ ဆိုေတာ့ သည္စိတ္ကပဲ ကိုေျပသိမ္းကို သည္စကားေတြ ေျပာျဖစ္ဖို႔ ေလာေဆာ္ ေနခဲ့ပံုရပါ၏။
ကိုေျပသိမ္းနဲ႔ လက္ထပ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သားသမီး မပြားစီးရင္ေကာ။ ပြားစီးပါၿပီတဲ့။ သမီးမိန္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ရင္ေကာ။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့ မအိမ္ကံ ငုတ္တုတ္ ႐ႈံးရေတာ့မည္။ ကဲပါေလ ထားၾကပါစို႔။ မအိမ္ကံကလည္း သမီးဦးကေလး ေမြးၿပီ ဆိုပါေတာ့။ သည္သမီးဦးကေလးက ရြာ့ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဘယ္သူက အာမခံႏိုင္လို႔လဲ။ ေရႊမႈံ႔သမီးက သာတယ္ ဆိုရင္ေကာ။ ဘယ္အရာ ဘယ္ဟာကမွ မေသခ်ာ။ ေရာင္ေတာ္ျပန္ပြဲက ဘယ္ဆီ ေနမွန္းမသိ၊ ပ၀ါ၀ယ္ႏွင့္ ရသလို ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မအိမ္ကံ သမီးကပဲ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ေစရမည္။
ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ကိစၥကို မအိမ္ကံ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ အယူအစြဲႀကီးေန မိတာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ကလည္း နားမလည္။ သို႔ေသာ္ သည္စိတ္ကေတာ့ ေမြးကတည္းက သေႏၶ တည္လာခဲ့ေသာ စိတ္လို႔ေတာင္ ေျပာရမည္ ထင္ပါ၏။
မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ တပို႔တြဲလမွာ လက္ထပ္မည္လို႔ ခ်စ္သူက ကတိေပး လာခဲ့ၿပီ။ မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ တစ္နယ္႐ိုးလံုး သိမ့္သိမ့္ႀကီး ခါေအာင္ ႏႊဲလိုက္ခ်င္ပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းတိုက္ႀကီးထဲမွာ မ႑ပ္ႀကီး ထိုးကာ နရန္းရြာစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ဂုဏ္သတင္းႀကီး ေမာက္ေအာင္ မ႑ပ္တိုင္တိုက္ လိုက္ရဦးမည္။ မႏၲေလးက ဇာတ္ပြဲ၊ အၿငိမ့္ပြဲ ငွားထည့္မည္။ ေဂါစရဂါမ္ သံဃာေတာ္ အကုန္ ပင့္ဖိတ္၍ သကၤန္းလွဴဖြယ္နဲ႔ ဆြမ္းကပ္မည္။ မဂၤလာပြဲမွာ ထမင္း႐ံုကြဲ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးမည္။ သေျပပန္း တစ္ခက္ႏွစ္ခက္၊ မေသြတမ္း တစ္သက္ႏွစ္သက္ ဘ၀ခ်င္းဖက္ ၾကရၿပီဆုိမွေတာ့ မအိမ္ကံဘ၀ နိမ့္က်စရာ မရွိေတာ့။ ေလွေမ်ာ ေလွႏွင့္ လိုက္ရသလို ဂုဏ္သတင္းကို ဂုဏ္သတင္းႏွင့္ လိုက္ရလိမ့္မည္။
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ၏ လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ကို စုက်ဳံးယူကာ ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထား လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခါးကေလးကို သိုင္းဖက္ကာ မအိမ္ကံ ပါးကေလး ႏွစ္ဖက္ကို နမ္းေလသည္။ ပူေႏြးလွေသာ ခ်စ္သူ၏ အနမ္းမ်ား။
"ဥံဳ... ဟရီ... ဟရီ ဘုန္းေတာ္ အလြန္တစ္ရာ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ လည္းေကာင္း၊ မုခပကၤဇံ ခံတြင္းေတာ္တည္း ဟူေသာ ေရႊၾကာတိုက္၌ ျဖစ္ေတာ္မူထေသာ ပိဋကတၱယ ဟရီ ဟရီ ပိဋကတ္ သံုးပံု ေစာင့္ေသာ နတ္သမီးသည္ လည္းေကာင္း၊ မဟိႏၵ႐ို ေျမကို အစိုးရေသာ နတ္မင္း သည္လည္းေကာင္း၊ ဗာဟိႏၵ႐ို ေကာင္းကင္ကို အစိုးရေသာ နတ္မင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ျဗစႏၵ႐ို လဗိမာန္ကို အစိုးရေသာ လနတ္သားသည္လည္းေကာင္း၊ နရစဇၨ႐ို ေနဗိမာန္ကိုအစိုးရေသာ ေနနတ္သားသည္လည္းေကာင္း၊ ေဗဒျဂဟာ ေဗဒင္ ေလးပံုကို ေစာင့္ေသာ ရွစ္လံုးေသာ ၿဂိဳဟ္နတ္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ သွ်ဴရာဂဇာ သိၾကားမင္းစီးေတာ္မူေသာ ဧရာ၀ဏ္ ဆင္မင္းသည္လည္းေကာင္း..."
ဘိသိက္ဆရာ၏ အသံက ၀ိုင္းျပည့္ထိုးထားေသာ မ႑ပ္တြင္းမွ လြင္လြင္ စာစာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိ၏။ မ်ားလွေသာ ရြာစံု ဧည့္ပရိသတ္၏ တေ၀ါေ၀ါ စကား ေျပာသံမ်ားေၾကာင့္ ဘိသိက္ဆရာခမ်ာ အားစိုက္ေအာ္ရင္း ရြတ္ေနရပါ၏။ မႏၲေလးမွ ငွားထားေသာ အၿငိမ့္ဆိုင္းႏွင့္ တြဲဖက္၍ ရြတ္ဖတ္ေနျခင္း ျဖစ္ရာ လူသံ၊ ဆိုင္းသံ၊ ဘိသိက္သံတို႔ ေရာလွ်က္ပြက္ပြက္ႀကီး ညံလ်က္ရွိေလသည္။ မ႑ပ္ႀကီးက တစ္၀ိုင္းလံုး ေနရာလပ္ မရွိေအာင္ ထိုးထားေသာ္လည္း ထိုင္စရာ ေနရာ မရွိေအာင္ပင္ လူေတြ မ်ားလွပါ၏။ ရြာေပါင္းစံုက ပင့္ဖိတ္ထားေသာ ဆရာေတာ္မ်ားအား မနက္ပိုင္း ဆြမ္းကပ္လွဴခဲ့ၾကၿပီး ဒါန၀တၳဳအစုစုျဖင့္ တစ္ပါးတစ္စုက် ကုသိုလ္ေတြ ျပဳခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းေရာ မအိမ္ကံပါ မနက္ ေစာေစာထၾကကာ ဆရာေတာ္ဘုရား သီတင္းသံုးရာေက်ာင္းကို မဂၤလာဆြမ္း ပို႔ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက သက္ေတာ္ ရလွၿပီျဖစ္သျဖင့္ မဂၤလာ မ႑ပ္ကို မႂကြႏိုင္။ ေက်ာင္းက ျပန္ေတာ့မွ သတို႔သမီး မအိမ္ကံ အလွျပင္ရပါ၏။
မအိမ္ကံက မိုးေပၚကက်လာသည့္ နတ္သမီးကေလးႏွယ္ ထင္းထင္းႂကြႂကြ လွလြန္းလွပါသည္။ မႏၲေလးတစ္ဖက္ကမ္း ၀ါးခ်က္ရြာ အခ်ိတ္ရက္ကန္း႐ံုမွ ပြဲကေတာ္ႀကီး တကန္ တကမွာ ယူေပးေသာ ခုနစ္စင္း ဂမုန္းပြင့္ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ ေရႊဖလားေရာင္ႏွင့္ ပိုးေပ်ာ့ရင္ဖံုးအက်ႌ လက္ရွည္ အ၀ါေသြး ကေလးေၾကာင့္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ေနေတာ့သည္။ အက်ႌလက္ ၾကာယပ္ အနားတြန္႔ ေတြကေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ ထူးဆန္းလို႔ ပင္ေနေလ၏။ ဆံထိုး၊ ဆံညႇပ္၊ ပန္းခိုင္၊ ေရွ႕စိုက္ဘီးေတြက အစ ေက်ာက္ထည္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ပီေအာနားကပ္ေၾကာင့္ နားရြက္ေလး လွေသာ္လည္း လက္ရာေကာင္း ေက်ာက္ျဖစ္၍ အဖိုးတန္မွန္း သိသာလွပါ၏။ ေရွးက ဥပါၾကယ္ ေခၚၾကသည့္ မိဖုရားနားပန္ေတာ္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ နယားလက္ေကာက္ ေလးပင္လိမ္မ်ား ျဖစ္၏။ အသား၀ါေခ်ာ မအိမ္ကံႏွင့္ ေရႊဖလားေရာင္ လြန္းရာက်ခ်ိတ္က လိုက္ဖက္ လြန္းလွသည္။
မအိမ္ကံက မ်က္ႏွာကေလးကို ခ်ီထားတာလည္း မဟုတ္၊ ျပံဳးထားတာမ်ဳိးလည္း မရွိေစရဘဲ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ကေလးႏွင့္ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေျခဖမိုးေပၚ အထိ အုပ္က်ေနေသာ ေရႊေျခခ်င္းႀကီးေတြကို ေငးသူေတြက ေငးၾကသည္။ မအိမ္ကံ အလွက ျမင္ရသူတို႔အဖို႔ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္ရသည့္ အလွ မဟုတ္လား။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕က ေရာက္လာၾကေသာ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္၊ ပြဲစားႀကီး မိသားစုႏွင့္ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္မ်ားကလည္း မ႑ပ္ႀကီး ေရွ႕ပိုင္းမွာ ခင္းထားေသာ မိႈင္းလံုးေကာ္ ေဇာႀကီးမ်ားေပၚ ထိုင္ၾကလ်က္ မဂၤလာပြဲကို ခ်ီးေျမႇာက္ ၾကသည္။ ရြာေပါင္းစံုက သူႀကီးေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ေသာ ေတာသူေဌးႀကီးမ်ားကလည္း အစုဖြဲ႕ၾကလ်က္ စကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကသည္။
"ႏွစ္တစ္ရာ သစၥာခ်ဳပ္ႏွင့္ ပစ္ခြာဆုတ္မေရွာင္ ေမတၱာသုတ္ ေရႊစာေစာင္ကို ေမႏွင့္ေမာင္ယွဥ္လို႔ မေသြတမ္း မန္းစိေႏၲမွာ က်မ္းက်ိန္ေရ သံုးၾကေခ်စို႔ ဆိုသာလို မဂၤလာအခါေစ့ ေရာက္ၿပီျဖစ္လို႔ သတို႔သား ေမာင္ေျပသိမ္း၊ သတို႔သမီး မအိမ္ကံတို႔ မဂၤလာပြဲ ထုတ္ခ်ိန္က်ပါၿပီ။ မဂၤလာပြဲ ထိုင္ၾကပါၿပီ။ မႏၲေလး ၿမိဳ႕အၿငိမ့္ေတာ္ဆိုင္းက စည္ေတာ္ဗံုေမာင္း ေစာင္းမိေက်ာင္းႏွင့္ ဗ်ပ္ေစာင္း၊ မယ္ဒလင္၊ ဘင္ဂ်ဳိ၊ ဘာဂ်ာ တူရိယာ၊ ပတ္သာ ဒံုမင္း၊ ခ႐ုသင္းႏွင့္တကြ ယဥ္ေက်းသာယာ အတိတ္နိမိတ္ ေကာင္းစြာ မဂၤလာသီခ်င္းတီးပါေရာ့ခင္ဗ်ား။ သီခ်င္းအသြား စကားအဓိပၸာယ္မ်ားႏွင့္ ၾသဘာမိမိ ဂုဏ္သေရရွိေအာင္ တီး ေတာ္မူၾကရန္ပါ ခင္ဗ်ား..."
ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ေယာက်္ားကေလး အေဖာ္မ်ားက လက်္ာဘက္၊ မအိမ္ကံႏွင့္ အေဖာ္ မိန္းကေလးမ်ားက လက္၀ဲဘက္ ေနရာယူၾကၿပီးလွ်င္ လူႀကီး မိဘမ်ားဘက္ မ်က္ႏွာမူၾကရပါသည္။ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးတို႔မွာ မငံု႔မေမာ့ ေၾကာ့ေၾကာ့ ကေလးထိုင္ၾကရင္း တစ္ဦးမ်က္ႏွာ တစ္ဦး ၾကည့္ေနၾကသည္။ မဂၤလာသီခ်င္း တစ္ပိုဒ္ၿပီးေတာ့ ဘိသိက္ဆရာ၏ အသံက က်ယ္စူး က်ယ္ေလာင္ ေပၚလာျပန္သည္။
"ရြာတကာ အစံုစံု ပါ၀ါဂုဏ္ဟိတ္ျဒပ္ေကာင္းသည့္ ပရိသတ္ အေပါင္းတို႔အား ထမင္းဟင္းျမတ္ေမာစြာႏွင့္ နတ္ၾသဇာ ပမာကဲ့သို႔ ရသာစံု အပိုျပင္ၿပီးတဲ့လွ်င္ အခ်ဳိအခ်ဥ္ မၿငိဳမျငင္ အျပည့္ရံ၍ ဧည့္ခံ ေကြၽးေမြးေသာ ေစတနာ၊ သတို႔သား၊ သတို႔ သမီးတုိ႔မွာ ေရွးထံုးနည္း စာတမ္းအသြားအလာႏွင့္ ခမ္းနားစြာ အဆက္မျပတ္ေအာင္ လက္ထပ္ေသာေန႔ကို အစျပဳလ်က္ ေကာင္းျခင္းဆႏၵ ၾကံသမွ် အသင့္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပြင့္သစ္ေသာပန္း ဆန္းသစ္ေသာ လပမာကဲ့သို႔ ရတနာ့ ရတနာ စိန္အခိုင္အတြဲ အိမ္တိုင္မွာဆြဲၾကၿပီး သကာလ ပုလဲအလွတျဖာ ဥႆဖယား ငဲ့အျပင္..."
ဘိသိတ္ဆရာ ဆုေတာင္းစာကလည္း ရွည္လြန္းလွသည္။ မဂၤလာစကား ေျပာတာကလည္း နာရီတစ္မတ္ေတာ့ ေက်ာ္လိမ့္မည္။ စိႏၲာမဏိ ဂါထာေတာ္ႀကီးကို ရြတ္ျပန္သည္။ မဂၤလာၾသဘာ ရတုပိုဒ္စံုကလည္း ပါေသးသည္။ မအိမ္ကံပင္ ေညာင္းလွၿပီ မၿပီးေသးပါ။ ဘိသိက္ဆရာ နတ္ျပန္ျပန္ပို႔ တာကလည္း ရွည္လ်ား လြန္းလွပါ၏။ မဂၤလာေမာင္မယ္ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒကေတာ့ ေျပာစရာပင္ မရွိၿပီ။ ပရိသတ္လည္း သတို႔သား၊ သတို႔သမီးကို မျမင္လိုက္ရ မရွိေလေအာင္ သူ႔ ထက္ငါ တိုးေ၀ွ႔ၾကည့္ၾကေလ၏။ မွတ္ခ်က္စကားေတြ ကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး။
"က်က္သေရ ရွိလိုက္သဲ့ စံုတြဲႏွယ္ေတာ္။ ကတည္း ဇာတ္မင္းသား၊ မင္းသမီးထက္ သာေသးသေတာ္"
"မဂၤလာပြဲကလည္း ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ ခ်က္ေတာ့ကြာ တစ္သက္ ၾကံဳဖူးဘူး"
"ဂုဏ္ခ်င္းထပ္ေတာ့ ျမတ္သတဲ့။ ေရႊေရႊခ်င္း ဂေဟ ဆက္ၾကမွေတာ့ မႀကီးက်ယ္ ခံႏိုင္ပါ့မလားကြာ"
အသံေတြက မအိမ္ကံနားထဲမွာ ပဲ့တင္ ညံလ်က္ရွိ၏။ ထိုင္ေနရာ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေျခမ်ားပင္ က်ဥ္လာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ေက်နပ္ လြန္းလွပါ၏။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ၊ တစ္ခါမွာ တစ္ရက္ ရွိပါေစေလ။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း မအိမ္ကံကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
မဂၤလာ ဘိသိက္ေျမႇာက္ၿပီးေတာ့ ထမင္း႐ံုေတြမွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုးေလသည္။ သည္လိုေခတ္ကာလႀကီးမွာ ထမင္းေကြၽး မဂၤလာေဆာင္ ဆိုတာကပင္ အရွိန္ႀကီး လွပါ၏။ လူခ်မ္းသာ မဂၤလာေဆာင္ကလည္းျဖစ္ျပန္၊ မအိမ္ကံကလည္း ဟိတ္ထုတ္ခ်င္ျပန္ ဆိုေတာ့ ပုတ္ကက္က်ီၾက စပါး၀၊ ေတာရြာသူေတြ ကတဲ့လ ဆိုရမည့္ ပြဲႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ထမင္းေတြ ကလည္း အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္း၊ ဟင္းေတြကလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း ဆိုေတာ့ သံပန္းကန္ လုၾကရတာကပင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ အိုးႀကီးခ်က္သူေတြကလည္း မီးခိုးလံုးလံုး၊ ေခြၽးလံုးလံုး။ စားၾကသူေတြကလည္း တ႐ုန္း႐ုန္း။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံက ထမင္း႐ံုေတြ ဘက္သြားကာ ဧည့္ခံလိုက္ ၾကပါေသး၏။
"စားၾကပါရွင္ သံုးေဆာင္ၾကပါ။ ၀လင္ျပည့္စံုေအာင္ စားၾကပါ။ ဟင္းမ်ား ထပ္ထည့္ေပးၾကပါဦး၊ ဟင္းခ်ဳိ လိုက္ၾကပါဦး"
မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ထမင္း႐ံုထဲမွာ စီမံေနတာလည္း ရွိပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းမိဘမ်ားႏွင့္ အတူ ပါလာၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြက အိမ္္ႀကီးေပၚမွာ ရွိေနၾကသည္။ ရြာခံေတြက မအိမ္ကံ အေၾကာင္းျဖင့္ ဧည့္ခံၾကသလို ဧည့္သည္ေတြကလည္း ေခါင္းတ ညိတ္ညိတ္ ေထာက္ခံလ်က္ရွိ၏။ ေယာကၡမမ်ားကလည္း မအိမ္ကံ ေခ်ာပံု၊ လွပံု၊ ခ်မ္းသာပံု၊ မိန္းမပီသပံု၊ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းပံု ေတြကိုေျပာၾကရင္း သားအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ရွိၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္း မိဘမ်ားက တစ္ပတ္ေလာက္ကပင္ ႀကိဳေရာက္ ေနခဲ့ၾကသည္။ ေခြၽးမေလာင္းက ခ်မ္းသာသည့္ မိန္းကေလး ဆိုေသာ္လည္း ခရီးေရာက္ၾကၿပီ ဆိုကတည္းကပင္ ဆူးပန္းေစ့ ေရႊဘယက္ တစ္ကံုး ဆင္ၾကသည္။ စတိလက္ေကာက္ ငါးရံ လက္ဖြဲ႕ၾကသည္။ ထေနာင္းတိုင္က လယ္ယာေတြကိုပါ လက္ဖြဲ႕ေၾကာင္း ကတိ ထားၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္း မိခင္ကဆိုလွ်င္ မအိမ္ကံကို တစ္ခ်ိန္လံုး ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း အေဒၚေတြထဲက ေဒၚႀကီးပံု႔ ဆိုလွ်င္ ထလို႔ပင္ ေအာ္ပါ၏။
"ေမာင္ေျပသိမ္းရယ္ ငါ့တူႏွယ္ မိန္းမေခ်ာ ရပါေကာကြယ္။ ဂြမ္းလိပ္ မ်ဳိရင္ေတာင္ ခ်ည္ခင္က်မယ့္ မိန္းမမ်ဳိးပါလား ဟ့ဲ။ တစ္သက္ မဆင္းရဲမယ့္ ဥပဓိ ပါလားဟ့ဲ..."
ေဒၚႀကီးပံု႔ စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံပင္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ ပြင့္လင္း ႐ိုးသားၾကေသာ ကိုေျပသိမ္း၏ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားကုိ ျမင္ကတည္းက ခ်စ္ခင္ေနသည္။ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ဧည့္ခံ ၀တ္ျပဳသည္။ ဦးသာထန္ထက္ စာလွ်င္ ကိုေျပသိမ္း ဖခင္က အသက္ငယ္ ေသာ္လည္း မၾကာမီမွာပင္ တရား ေဆြးေႏြးဘက္ျဖစ္သြား ၾကသည္။
ညဘက္ မဂၤလာေအာင္ပြဲ အၿငိမ့္ခံေတာ့ အၿငိမ့္စင္ကို ရြာျပင္ထုတ္ရပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမင္းျခံၿမိဳ႕က အၿငိမ့္ကို ငွားေလ့ရွိၾကေသာ ရြာေတြမွာ မႏၲေလးအၿငိမ့္ ဆိုေတာ့ တစ္ဘာသာ အာ႐ံုက်စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါ၏။ လွည္းေတြလွည္းေတြ အရာ ေထာင္၀ိုင္းပတ္ထားေသာ အၿငိမ့္ပြဲခင္းႀကီးက မဂၤလာေဆာင္ပြဲထက္ အဆမ်ားစြာ စည္ကားေနေတာ့သည္။ အရြာရြာက မုန္႔ေစ်းတန္းကလည္း လက္ခုပ္လက္ယွက္ အတန္းလိုက္ႀကီး ဆက္ေန ပါ၏။ မိုးကေလး ခ်ဳပ္လာသည္ႏွင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေနၾကေသာ ပြဲၾကည့္သူမ်ားျဖင့္ တိုးလို႔ပင္ မေပါက္ရွိခဲ့သည္။ ဆိုင္းသံ ကေလးၾကားေတာ့ မအိမ္္ကံက ပြဲခင္းကုိ ၾကည့္ခ်င္လာသည္။ သူ႔မဂၤလာပြဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စည္ကားသလဲ ဆိုတာ ျမင္ခ်င္လွသည္။ မနက္တုန္းကမ်ား မအိမ္ကံ မူးလဲ မတတ္ရွိခဲ့ရသည္။ လူေတြမ်ား လြန္းလွ၍ျဖစ္၏။
မအိမ္္ကံတို႔ ၀ိုင္းႀကီးထဲမွာေတာ့ အေ၀း ဧည့္သည္ေတြ အုန္းအုန္းထေနၾကဆဲ။ ကိုေျပသိမ္းဘက္က အမ်ဳိးေတြ၊ မအိမ္ကံ ဘက္ကအမ်ဳိးေတြ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ ေရႊလမ္း ေငြလမ္း ေဖာက္သံေတြႏွင့္ စီစီညံလ်က္ ရွိေလသည္။ သည္အထဲမွာ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာေတာ့ မပါပါ။ ခရီး လြန္ေနသည္ ဆိုပါ၏။ မမစိမ္းျမကေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ မဂၤလာ အခမ္းအနားျဖင့္ မေဆာင္ႏွင္း လိုသည့္တိုင္ ေယာက္မေခ်ာ၏ မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ ေဒါင္းတလူ ေမာင္းတလူ ရွိရွာပါ၏။ မလွအံုတုိ႔၊ ေက်းဥတို႔ ကေတာ့ ဖင္ခ်လို႔ပင္ မထိုင္အားၾကၿပီ။
"အစ္ကို ပြဲခင္းဘက္ သြားၾကရေအာင္ မအိမ္ကံ ၾကည့္ခ်င္ လွတယ္"
"အိမ္ကေလးကို ေတြ႕သြားလို႔ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္။ သည္လိုလုပ္ေလ၊ ေစာင္ၾကမ္္းတစ္ထည္စီ ျခံဳသြားၾကရေအာင္။ အစ္ကိုလည္း လိုက္မယ္"
ကိုေျပသိမ္းက မယားေခ်ာကေလး အလိုကို လိုက္ရေသာ္လည္း ပြဲခင္းဘက္ သိပ္မသြားလိုလွပါ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ၾကသူေတြ မ်ားသလို အာ႐ံုပ်က္ၾကမွာ စိုးတာလည္း ပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ေစာင္ပါးႏွစ္ထည္ ယူလာၿပီး ေခါင္းၿမီးျခံဳကာ တစ္စကို ပခံုးတင္ ဖံုးလိုက္ၾကပါ၏။ သည္လို ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိႏိုင္။ ပြဲခင္းဘက္ကို ေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ ပြဲသြားေတြက ဖိနပ္ရွပ္တိုက္ၾကရင္း ဖုန္တေသာေသာ ထေအာင္ လာၾကတုန္း။ ပြဲခင္းဆီက ေခတ္ဓာတ္စက္ သီခ်င္းသံၾကားေနရသည္။ အၿငိမ့္စင္ အလယ္ေလာက္မွာ ႀကိဳးႏွင့္ ဆိုင္းဆြဲထားေသာ ဓာတ္ခြက္ကို အၿငိမ့္သား တစ္ေယာက္က တဖူးဖူး မႈတ္ေနသည္။ ဒါကိုပဲ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္က ထူးဆန္းလွစြာ ၾကည့္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပြဲခင္း ႏႈတ္ခမ္းစပ္ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ ေဘးကေလွ်ာက္ လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ေနာက္မွာ မိန္းမအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္။
"မအိမ္ကံတို႔မ်ား ကံေကာင္းခ်က္ေတာ္၊ စာတတ္ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ ညားေတာ့ ဆရာကေတာ္ေပါ့ေအ။ ဘူးေကာင္းေတာ့ စင္ခံ၊ လင္ေကာင္းေတာ့ စံရ ဆိုသလိုပါပဲ"
"ဆရာေလးကလည္း ကံေကာင္းေပါ့ေအ။ မိန္းမေခ်ာ ေရႊေပၚ ျမတင္ရသာပါ။ နတ္လိုလို႔ရသယ့္ဖူးစာ ႏွယ္ႏွယ့္မွတ္လို႔"
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ လက္ကို ဆုပ္ကာ ၾကားရဲ႕လား ဆိုသည့္ သေဘာ လက္ကို ညႇစ္သည္။ မအိမ္ကံကလည္း ျပံဳးျပလိုက္သည္။ မိန္းမေခ်ာ ေရႊေပၚ ျမတင္တဲ့လား။ နတ္လိုလို႔ ရတဲ့ ဖူးစာတဲ့လား။ ဟုတ္ပါ့ရွင္ရယ္။ မအိမ္ကံကို ရွင္ခ်စ္မိတာ ကံေကာင္းပါရဲ႕။ မအိမ္ကံက သစၥာႀကီးတယ္။ ေမတၱာလည္း ႀကီးတယ္။ အစြဲအလမ္းကလည္းႀကီးပါဘိသနဲ႔။ မအိမ္ကံ အခ်စ္ဟာ တစ္ဘ၀စာပါေတာ္။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲက စကားေတြျဖစ္ပါ၏။
ဆိုင္းကလည္း ဧည့္ခံ တီးေနသျဖင့္ နားစိုက္ကာေထာင္ ေနၾကသူေတြလည္း ရွိသည္။ ေနရာရွာၾက၊ ဖ်ာခင္းၾက၊ ဖ်ာလု ၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾကသူေတြကလည္း ညံပြက္ေနသည္။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕က ငွားထားေသာ မီးစက္ေၾကာင့္ ပြဲခင္းကလည္း လင္းလ်က္ရွိရာ လူသူဆူညံသံမ်ားျဖင့္ ေ၀ါေ၀ါျမည္လ်က္ ရွိ၏။ ထုိစဥ္မွာပင္ ပြဲခင္း ေနာက္နားဆီက ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ေနသည့္ အသံေတြ စီခနဲ ထြက္လာခဲ့သည္။
"ဓားနဲ႔ ထိုးသြားသာ... ဓားနဲ႔ထိုးသြားသာ"
"မဟုတ္ဘူး၊ ဂ်ပန္ေတြ ၀င္လာၾကသာတဲ့"
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး၊ အေနာက္တန္းသားေတြနဲ႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းသားေတြ ႐ိုက္ၾကသာ"
"မိန္းမခ်င္း သတ္ၾကသာ မိန္းမခ်င္းသတ္ၾကသာ။ ေသြးျခင္းျခင္း ရဲလို႔"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ၾကရင္း လူေတြ ေျပးလႊား ေနၾကသည္။ ပြဲခင္းႀကီး တစ္ခြင္လံုးက ပဲခင္းႀကီးတမွ် က်ယ္လွေပရာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ရာ ဘက္သို႔ မိုးတိုးမတ္တတ္ ၾကည့္သူကၾကည့္၊ အေျခအေနကို အကဲခတ္သူကခတ္၊ အထုပ္ အပိုး ဆြဲသူကဆြဲ၊ ဖ်ာလိပ္သူလိပ္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ပြဲခင္းေတာ့ မၿပိဳေသး။ ပြဲခင္းအနားစြန္ တစ္ပတ္လည္လံုးမွာေတာ့ လူေတြ ေျပးလႊားၾကသံ၊ ေအာ္သံဟစ္သံ၊ တိုးမိတိုက္မိသံမ်ားႏွင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္သံေတြ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျဖစ္ေနသည္။ မအိမ္ကံသည္ပင္ တေအာင့္ေတာ့ လန္႔ဖ်ပ္သြားခဲ့သည္။ လွည္းေတြက ပတ္လည္ပိတ္ဆီးေနသည့္ ပြဲခင္းႀကီး။ ပြဲၿပိဳလွ်င္ လွည္းေတြေရာ ႏြားေတြေရာ ၿပိဳက်ေတာ့မည္။ အေၾကာင္းရင္းကိုမသိရေသာ္လည္း တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ပြဲခင္းႀကီးပါ လႈပ္လာခဲ့ၿပီ။ လူေခၚသံေတြက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ျပံဳထြက္လာၾကေလ၏။ ကေလးငိုသံေတြက ကမၻာပ်က္ေနသည့္ အတိုင္း။ မၾကာလိုက္ပါ။ ပြဲခင္းႀကီး တစ္ခုလံုး ငလ်င္ႀကီး ျပင္းျပင္းလႈပ္သလို တေ၀ါေ၀ါျမည္ရင္း ခါထြက္သြားေလၿပီ။ ဓားနဲ႔ထုိးသြားတာ ေသကုန္ၿပီ၊ ေသကုန္ၿပီ ဆိုသည့္အသံမ်ား၊ ႐ိုက္ၾကလို႔တဲ့ ေျပးၾက ေျပးၾကဆိုသည့္ အသံမ်ားကလည္း ေတာ္လဲသံႀကီးေတြလို လိႈင္းထေနပါ၏။
ကိုေျပသိမ္းက ေနာက္ကို ဆုတ္ရင္း ဆုတ္ရင္း ဘာလုပ္ရ မလဲ စဥ္းစားေနခဲ့သည္။ သည္ေလာက္ေတာင္ ကမၻာပ်က္ေနသည့္ အေျခအေနႀကီးကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ေတြးေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနားမွာမရွိ။ ဘယ္ေရာက္သြားတာ ပါလိမ့္။ လူေတြက သူတို႔ရပ္ေန သည့္ေနရာကိုပါ ဖိလာၾကၿပီျဖစ္ရာ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ ညပ္ေန သလား စဥ္းစားရင္း တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ အေျခအေနက အဆိုးဆံုး အေျခအေနကို က်ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ပြဲခင္းထဲမွာ ထိုင္္ေနသူရယ္လို႔ မရွိေတာ့။ မေအာ္သည့္လူရယ္လို႔ မရွိေတာ့။ ႏြားမ်ားပင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဘူးဘူးဘဲဘဲ ေအာ္ေနၾကၿပီ။
"ဟိတ္... အားလံုး ၿငိမ္လိုက္ၾကစမ္း"
ပြဲခင္းႀကီး တစ္ခုလံုး ထြင္းေဖာက္သြားေလာက္သည့္ အသံ တစ္သံက ဇာတ္စင္ေပၚမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေစာင္က်ားႀကီး ျခံဳထားသည့္ လူတစ္ေယာက္။ ဓာတ္ခြက္ေရွ႕မွာ ရပ္လ်က္။ မီးလံုးအေရာင္ေတြက လင္းလ်က္ရွိရာ ျခံဳထားသည့္ ေစာင္က်ားက ထင္းထင္းႀကီး ရွိေနသည္။ ထိုလူက ျခံဳ ထားသည့္ေစာင္ႀကီးကို ခြာခ်လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ...။
"မအိမ္ကံ ေျပာေနသယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ၾကစမ္း။ ထိုင္ဆို ထိုင္ၾကေနာ္။ လွည္းရွင္ေတြက ကိုယ့္လွည္း ကိုယ္ထိန္းပါ။ ႏြားမလန္႔ေစနဲ႔။ ပြဲၾကည့္သူေတြ အားလံုး ပြဲခင္းထဲျပန္၀င္ၾကပါ။ သူ႔ေနရာ ကိုယ့္ေနရာ မေရြးၾကနဲ႔ေတာ့။ ထိုင္ပါ ထိုင္ပါ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မအိမ္ကံ တာ၀န္ယူသယ္။ မအိမ္ကံ ရွင္းသြားမယ္"
ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး ဇာတ္စင္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ အာဏာစက္ျပင္းလွေသာ တန္ခိုးရွင္ တစ္ေယာက္၏ အမိန္႔ေပးသံကဲ့သို႔ ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး တဒဂၤ တုန္႔သြားခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ၏ အသံႏွင့္႐ုပ္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အတြက္ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်သြားၾကသလို ထိုင္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ ဇာတ္ခံုေပၚကို ဦးဇင္း တစ္ပါးပါႂကြလာခ့ဲသည္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးေက်ာင္းမွ ခန္းေနဦးပဥၨင္း ဦး၀ိသုဒၶျဖစ္၏။ ဦးဇင္းႂကြလာေတာ့ မအိမ္ကံ ေဘးကို ယို႔ေပးလိုက္သည္။
"အားလံုး ရြာေပါင္းစံုမွဒကာ၊ ဒကာမမ်ား က်ဳပ္ ေမတၱာ ရပ္ခံပါသယ္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ျဖစ္ရင္လည္း တာ၀န္ရွိသူမ်ားက တာ၀န္ယူ ထိန္းသိမ္း သြားၾက ပါလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္ၾကပါ။ ပြဲကို ေအးေအးေဆးေဆး ေက်ာလံုလံုၾကည့္ၾကဖို႔ က်ဳပ္ ေမတၱာရပ္ခံပါသယ္"
လူသံေတြ တေ၀ါေ၀ါျမည္ကာ ေရာက္ရာေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ မၾကခင္အခ်ိန္အတြင္း လွည္းေတြေရာ လူေတြပါ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားခ့ဲသည္။ ပြဲဆီက ဆိုင္းသံ ျပန္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည့္ အခါမွာေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိသြားဟန္ျဖင့္ ဇာတ္စင္ေထာင့္ကပဲ ခုန္ခ်လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ၏ "ဟိတ္" ဆုိေသ ာအသံက ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး ၿငိမ္က်သြား ေစခဲ့တာကို ေျပာမဆံုးၾက။ အသံေတြကေတာ့ ေပါက္ေသာက္။ ကိုေျပသိမ္းက အၿငိမ့္စင္ေထာင့္က ခုန္ခ်လိုက္ေသာ မအိမ္ကံအနားကို ေရာက္သြားခဲ့သည္။
"အိမ္ကေလး..."
မအိမ္ကံက တစ္ခ်က္ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး ပြဲခင္းကို အကဲခတ္သည္။ ပြဲခင္းၿငိမ္္သြားၿပီ။ မအိမ္ကံ ခ်က္ခ်င္းမျပန္ခ်င္ေသး။ ပြဲထြက္ၿပီးသည္ အထိ ေစာင့္ၾကည့္ ခ်င္ေသးသည္။ ေစာင္က်ားႀကီးကို ေခါင္းကေန သိုင္းျခံဳလိုက္သည္။ ပြဲခင္းအစပ္က ပြဲၾကည့္သူေတြက မအိမ္ကံကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ မအိမ္ကံက တစ္စံုတစ္ရာ စဥ္းစားေနလိုက္သလို မ်က္ႏွာကေလး တင္းမာေနခဲ့သည္။
"ဒါ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး မဟုတ္ဘူး အစ္ကို။ တစ္ေယာက္ေယာက္က လွန္႔လိုက္သာပါ။ မအိမ္ကံ မဂၤလာပြဲကို အက်ည္းတန္ေအာင္ ဖ်က္လိုက္သာ။ ကေန႔ည မအိမ္ကံ မအိပ္ေတာ့ဘူး။ မအိမ္ကံ ဇာတ္စင္ေပၚက ပြဲၾကည့္မယ္။ အစ္ကို ျပန္ခ်င္ျပန္ေတာ့"
လွပႏူးညံ့ လြန္းလွေသာ ခ်စ္ဇနီးမအိမ္ကံ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ စိတ္ႀကီးေနရတာလဲ။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကို မ်က္လံုး အျပဴးသားျဖင့္ တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနေလသည္။
မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ရက္ေတြမွာလည္း မအိမ္ကံ မအားရပါ။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြဘက္မွာ အယူဓေလ့ရွိၾကသည့္ အတိုင္း တစ္ႏွစ္တည္း ႏွစ္မဂၤလာမျပဳေကာင္း၊ ျပဳလွ်င္လည္း သံုးမဂၤလာ ျပည့္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ သည္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္္း မိဘမ်ား မျပန္ၾကခင္ ရပ္ထဲရြာထဲက ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသား မိသားစုမ်ား ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္အပ္ႏွံၾကေသာ ရွင္မျဖစ္ရ ေသးသည့္ ကေလးေတြကို ရွင္ျပဳဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီး အလွဴႀကီး မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းတြင္း သားႀကီး ရွင္ျဖစ္ သာမေဏ ျပဳေပးျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သည္အလွဴကိုေတာ့ ဖခင္ ဦးသာထန္ႏွင့္ မိခင္ ေဒၚပန္း႐ံုတို႔က ေရစက္ခ်၊ အမွ်အတန္းေ၀ အလွဴေပးခဲ့ၾကပါ သည္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္မအိမ္ကံတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ရြာဦးဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းစားေက်ာင္း တစ္ေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းရန္ အတြက္ ေျမေနရာေရြး အုတ္ျမစ္ခ် မဂၤလာပြဲကိုပါ တစ္ရက္တည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါ၏။
မအိမ္ကံ၏ ေက်ာ္ေစာသတင္းက ပ်ံ႕ခ်င္တိုင္း ပ်ံ႕ေနေတာ့သည္။ အာစက္လွ်ာစက္ေကာင္းလွပံု၊ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ပြဲခင္းကို မီး ေရႏွင့္သတ္သလို ရွဲခနဲၿငိမ္္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္ခဲ့ပံု၊ ဆင္းရဲသည့္ ရွင္အပါးသံုးဆယ္ကို ရွင္ျပဳေပးပံု၊ ကိုးပင္ရွစ္ခန္း ဆြမ္းစားသစ္သားေက်ာင္း တစ္ေဆာင္ ဇနီးေမာင္ႏွံ လွဴဒါန္းခဲ့ ၾကပံုေတြကအစ ေျပာလို႔ပဲ မၿပီးႏိုင္ၾက။ ရြာက ေကာင္းသတင္း ေျပာၾကေသာ္လည္း မအိမ္ကံကေတာ့ အခဲမေက်ႏိုင္ဘဲ ရွိခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ၏ မဂၤလာပြဲကို ဘယ္သူက ဘာကိစၥ ဖ်က္ရတာလဲ ဆိုတာကို ေတြးမရေလ၊ တႏုံ႔ႏံု႔ ခံစားရေလရွိခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ၿပီးၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိရွာပါ၏။ မအိမ္္ကံ အစိုးရိမ္ လြန္သည္လို႔လည္း တြက္ပံုရသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ရွိခဲ့ပါ၏။ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာသား ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္ မျမင္တာပါသလို ပြဲဖ်က္ရေလာက္ေအာင္ မုန္းသူ မရွိလို႔သာ တြက္ထားခဲ့သည္။
မအိမ္ကံကေတာ့ ခံစားမႈ ႏွစ္မ်ဳိးႏွင့္ျဖစ္၏။ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွေသာ ပြဲႀကီးကို ဖ်က္ခ်င္သူမွာ ေရႊမႈံတို႔ သမီးေယာကၡမက လြဲလို႔ အျခားမျဖစ္ႏိုင္။ ႂကြက္မႏိုင္လို႔ က်ီမီးနဲ႔ ႐ိႈ႕ၾကတာပဲျဖစ္ရမည္။ ႀကီးေတာ္စံေရႊႏွင့္ အမႈပြဲစား ဂ်ပန္အလိုေတာ္ရိေက်ာ္ဒင္တို႔ ေပါင္းမိေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ပြဲလန္႔တုန္းက ဂ်ပန္ ေတြ၀င္လာတာ ဆိုသည့္ အသံတစ္သံ ထြက္လာခ့ဲတာကိုလည္း မအိမ္ကံ သတိထား မိလိုက္ပါ၏။ ေစာင္က်ားႀကီးျခံဳကာ ပြဲခင္းကို အၿငိမ့္စင္ေထာင့္ကေန တစ္ညလံုး ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေစာင့္ေနခဲ့သည့္ ေနာက္ပိုင္း ဘာသံမွမၾကားရေတာ့။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြကိုေတာ့ ဖိုးကူးႏွင့္ ေက်းဥတို႔ကို စံုစမ္းခိုင္းထားခဲ့သည္။ ဘာမွ ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မရွိ။ ထိုညက သာေအာင္ ရြာမွာ မရွိဆို တာေတာ့ ၾကားသည္ဆို၏။
"သာေအာင္က ႏြားအလဲ အထပ္လုပ္သြားသဲ့ ရြာေတြမွာပဲ ရွိသယ္ၾကားသယ္။ က်န္သာ မၾကားဘူး။ ရြာကေတာ့ ရြာပြဲ ေတြမွာ ျဖစ္ေနက်ျဖစ္သာမ်ဳိးလို႔ပဲ ေျပာၾကသယ္။ ဒါေပသိ ဘယ္ကဘယ္လို စျဖစ္သယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ သတ္ၾက ပုတ္ၾကသယ္လို႔ေတာ့ အစမထြက္ေပါင္ေတာ္"
ေက်းဥ စကားက သည္ေလာက္ပင္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ ေက်ာ္ဒင္ႏွင့္ ေပါင္းဖက္ေနၾကေသာ ျမင္းျခံကလူတခ်ဳိ႕ ထိုညက ရြာမွာရွိေနၾကသည္ ဆိုသည့္ သတင္း ဖိုးကူးက ယူလာ ခဲ့၏။ ႀကီးေတာ္ စံေရႊအိမ္မွာ ထမင္းစားၾက၊ ေရခ်ဳိးၾက၊ ညေနဘက္ အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကတာကိုလည္း ျမင္သူက ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ အပ္က်မပ္က် စြပ္စြဲဖို႔ခက္ေသာ္လည္း သတင္း အရေတာ့ ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါ၏။
သည့္ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ မအိမ္္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိခ့ဲသည္။ မအိမ္ကံႏွင့္အတူ အိပ္ေနက် ေက်းဥ သူ႔အိမ္ျပန္ရၿပီ။ မနက္မိုးလင္းမွ ထလာ႐ံုသာ။ အေပၚထပ္တစ္ထပ္လံုး မအိမ္ကံႏွင့္ ကိုေျပသိမ္းတို႔ အတြက္ မဂၤလာခန္းအျဖစ္ ေနရာေပးခဲ့ၾက၏။ ဖိုးကူးလည္း မအိမ္ကံကို ေစာင့္အိပ္စရာ မလုိေတာ့ မအိမ္ကံတို႔၀ိုင္းေထာင့္က သူတို႔ အိမ္ကေလးထဲ ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အတူအိပ္ၾက၏။ ကိုဖိုးေငြႏွင့္ မလွအံုတို႔ကို အိမ္ႀကီးေပၚမွာပဲ ေနေစသည္။
မအိမ္ကံက တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်းဥႏွင့္ အိပ္ခဲ့ရသူဆိုေတာ့ ညတိုင္လွ်င္ ေက်းဥကို သတိရေနမိသည္။ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ဆိုးတိုင္ပင္၊ ေကာင္းတိုင္ပင္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲကစကားေတြ ဖြင့္ဟႏိုင္ခဲ့သည္။ ရြာသတင္းေကာင္း၊ သတင္းဆိုး ေက်းဥကပင္ သယ္ေဆာင္လာေနက် မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံေဘးမွာ ေက်းဥ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိုေျပသိမ္း ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ခ်စ္သူမဟုတ္ေတာ့ေသာ လင္သားကို အေဖာ္အဖက္ျပဳရၿပီ။ ညစဥ္ညတိုင္း မအိမ္ကံၾကား ေနရသည့္ စကားေတြက ခါတိုင္းလို ရြာအေၾကာင္း၊ ရပ္အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့။ တိုင္းေရး ျပည္တာေတြျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ခင္ပြန္းသည္၏ အေရးေတြျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
"အိမ္ကေလး သန္ဘက္ခါ အေဖတို႔ျပန္ၾကေတာ့မယ္ ေျပာေနၿပီ။ အစ္ကိုနဲ႔ အိမ္ကေလးတို႔ ထေနာင္းတိုင္ကို လိုက္ခဲ့ၾကဖို႔ ေခၚေနတယ္။ အိမ္ကေလးလည္း အစ္ကို႔ရြာ ေရာက္ဖူးေအာင္ ရယ္၊ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြကိုလည္း အစ္ကို ႂကြားခ်င္ေသးတာရယ္..."
"မအိမ္ကံလည္း စဥ္းစားထားပါသယ္ အစ္ကို။ လိုက္ပို႔ရမွာေပါ့။ တစ္ပတ္တန္သည္၊ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ ေနၾကရေအာင္"
"အဲသေလာက္အထိ အစ္ကို ေနလို႔မရဘူး အိမ္ကေလး ရယ္။ ေက်ာင္းက ရွိေသးတာေလ။ ေအးေလ ၾကည့္ေသးတာေပါ့"
ကိုေျပသိမ္း မိဘမ်ား ထေနာင္းတိုင္ ျပန္မည့္ေန႔က လွည္းသံုးစီး ကရသည္။ ကိုေျပသိမ္းမိဘမ်ားက တစ္စီး၊ မအိမ္ကံတို႔ တစ္စီးႏွင့္ ၀န္စည္စလယ္ေတြ လက္ေဆာင္ေတြက တစ္စီးျဖစ္သည္။ ေယာကၡမရြာကို လိုက္ရမွာဆိုေတာ့ မအိမ္ကံမွာ အ၀တ္ အထည္က အစ ေရြးရသည္။ လက္တိုလက္ေတာင္း အနားမွာရွိ ဖို႔ ေက်းဥကိုပါ ေခၚခဲ့ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္ ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ရသည္။
ထေနာင္းတိုင္ရြာႀကီးမွာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းထက္ စည္ပင္သည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီးတာလည္း ပါပါလိမ့္မည္။ မအိမ္ကံက ေယာကၡမရြာႀကီးမွာ မ်က္ႏွာပန္း ပြင့္လွပါ၏။ ေတာသူ ဆိုေပသိ မအိမ္ကံ၏ အလွက ထင္ေပၚလွသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ၀တ္စားဆင္ ယင္မႈတြင္လည္း ေခတ္ဆန္ျခင္းမ်ဳိးလည္း မဟုတ္၊ ေခတ္ ေနာက္က်တာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘဲ တစ္ဘာသာ ဆင္ယင္၀တ္ စားတတ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္သည္ႏွင့္ အမ်ား စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္း ခ်စ္ခင္ၾကပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း ဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြထဲမွာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ရွိၾကသူေတြပါ ၾကသကဲ့သို႔ ႏြမ္းပါးသူေတြလည္း ရွိၾကေပရာ မအိမ္ကံက ႏႈတ္မႀကီး လက္မႀကီး မွ်တစြာ ဆက္ဆံျခင္း အားျဖင့္ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈကို ရႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း မိဘ ႏွစ္ပါးဆိုလွ်င္ သမီး သမီး ဆိုသည့္ အေခၚကို ႏႈတ္ကမခ်ၾကဘဲ အရိပ္တၾကည့္ ၾကည့္ရွိၾကရွာပါ၏။ မအိမ္ကံကလည္း ေယာကၡမမ်ားကို ႐ိုေသသ မႈရွိသည္။
"အေမ ထမင္းစားေတာ့မလား။ မအိမ္ကံ ခူးလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အစ္ကိုပါ ၀င္စားလိုက္ေတာ့"
မအိမ္ကံက ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ရွိလွသည္။ မအိမ္ကံက ေယာကၡမမ်ားကို စကားေျပာေတာ့လည္း သူ႔ကိုယ္သူ မအိမ္ကံ လို႔သာ သံုးႏႈန္းသည္။ ႏႈတ္က်ဳိး ေနေတာ့လည္း သမီးလို႔ နာမ္စားသံုးရမွာ ထြက္ရဖို႔ ခက္ေနပံုရပါ၏။ ေယာကၡမေတြကလည္း မအိမ္ကံ၏ ႏႈတ္၀သီကို သိေနၾကေတာ့ မအိမ္ကံလို႔သံုး တာကိုပင္ ခ်စ္စရာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ၾကရသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ ထေနာင္းတိုင္ႏွင့္ မေ၀းလွေသာ အနီးအနားရြာေတြကို ေဆြျပမ်ဳိးျပ ေရာက္ၾကသည္။ မေ၀းလွေသာ တစ္ရပ္တစ္ရြာက ေဆြမ်ဳိး ေတြဆီကိုပါ ေရာက္ေအာင္သြားၾကသည္။ လင့္ေဆြလင့္မ်ဳိး ေတြဆိုေပသိ ဆင္းရဲတာေတြ႕လွ်င္ ေပးတန္သေလာက္ လက္ေရာက္ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္သည္ပင္ ငါးညတိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းက ရက္တစ္ပတ္ေလာက္သာေနရန္ ေဖ်ာင္းဖ်ထား၍သာ လက္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း မအိမ္ကံ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေပ်ာ္ပါ၏။
"မအိမ္ကံ အေမတို႔နဲ႔ ေနခဲ့မယ္ေလ။ အစ္ကို ျပန္ႏွင့္ေပါ့။ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေနရသာ မ၀ေသးဘူး အစ္ကိုရဲ႕။ အေမတို႔အေဖ တို႔ကို ေရာက္တုန္း ေရာက္သခုိက္ ျပဳစုခ်င္ေသးသယ္"
"မထားခဲ့ႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ။ ညားခါစ မယား ထားခဲ့ရမယ္လို႔ မဟုတ္တာ"
မအိမ္ကံက ေနရသည့္ ရက္ေတြအတြင္း ေယာကၡမမိဘ ႏွစ္ပါးကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ကိုယ္တိုင္ ၀င္သည္။ ကိုေျပသိမ္းတို႔မွာ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ပဲ ရွိတာမို႔ သမီးမိန္းကေလး မပါေသာ ေယာကၡမမိဘမ်ားကို မအိမ္ကံ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ေခၚထားလိုက္ခ်င္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း၏ အစ္ကိုႀကီးက ေက်ာဇီရြာသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ဆံထံုးေနာက္ ေသွ်ာင္ပါသြားသျဖင့္ မိဘမ်ားႏွင့္ အတူမေန။ ညီငယ္ကလည္း ျမင္းျခံေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ဆိုေတာ့ တူမကေလး ခင္သီကို အိမ္ေခၚထားရရွာသည္။ မအိမ္ကံမွာ ေရာက္ကတည္းက တစ္၀ိုင္းလံုးက အျမင္မေတာ္တာ မွန္သမွ် ေက်းဥႏွင့္ ခင္သီတို႔ႏွင့္ အတူ ရွင္းလင္းလွဲက်င္းသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ဘာမွမေျပာေသာ္လည္း ေယာကၡမေတြက အလုပ္မခံ။ မအိမ္ကံ ပင္ပန္းမွာ စိုးရွာၾကသည္။ မအိမ္ကံကို လူျပလွ႐ံု ရြရြ ကေလး ေနေစခ်င္ၾကသည္။ မအိမ္ကံက မေနေတာ့လည္း ခက္သား။ ကိုေျပသိမ္းခမ်ာလည္း မယားေတာသူ အတြက္ မ်က္ႏွာ လွရပါ၏။
ထေနာင္းတိုင္ရြာႀကီး၏ ညတစ္ည။
ထိုညက လသာလ်က္ရွိ၏။ လေရာင္က တစ္ရြာလံုးမွာ ႀကိဳင္ႀကိဳင္ႀကီး ၀င္းပေနေလသည္။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ ေရွးအိမ္ႀကီးျဖစ္၍ အေပၚထပ္မွာ အခန္းေတြ မ်ားလွပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔အတြက္ အခန္းက်ယ္ တစ္ခန္း ေနရာခ်ထားသည္ ျဖစ္ရာ ရြာကို အေပၚစီးက ျမင္ရသလိုျဖစ္ေနသည္။ ထိုညက ကိုေျပသိမ္းမရွိ။ ရြာေရာက္ခိုက္ ေက်ာင္းကိစၥျဖင့္ ျမင္းျခံကို တစ္ညအိပ္ သြားေနခိုက္ျဖစ္သည္။ အိမ္ႀကီးေပၚမွာ မအိမ္ကံႏွင့္ ေျခရင္းခန္းမွာ ေက်းဥႏွင့္ခင္သီတို႔သာ ရွိသည္။ ညဦးပိုင္းတုန္း ကေတာ့ သံုးေယာက္သား အလယ္ခန္းက သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚမွာ ထိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကေသးသည္။ အခုေတာ့ ေက်းဥ တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကၿပီ ထင္၏။ ခပ္ေစာေစာက ခ်ဳိးခ်ဳိးေခ်ာက္ေခ်ာက္ ၾကားရေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ အသံ မၾကားရေတာ့။
မအိမ္ကံက ျပတင္းေပါက္မွာ ရပ္ရင္း လေရာင္ႏွင့္ သစ္ပင္ေတြကို ေငးေနခဲ့သည္။ လေရာင္ထဲမွာ ခ်စ္သူဘ၀က ခ်စ္သူ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ တိတ္တခိုး ေတြ႕ခဲ့ရတာကိုလည္း သတိရ ေနခဲ့သည္။ အခုေတာ့လည္း ထိုခ်စ္သူႏွင့္ပင္ အၾကင္လင္မယားဘ၀ ေရာက္ၾကရၿပီ။ ခ်စ္သူဘ၀က ခံစားမႈကတစ္မ်ဳိး၊ အၾကင္လင္မယား ဘ၀မွာ ခံစားမႈက တစ္မ်ဳိး။ သည္အခ်ိန္မွာ ေတာ့ မအိမ္ကံ၏ အခ်စ္က ၀ါခ်ည္ျဖဴတစ္ပင္ရစ္ကယ္ႏွင့္ ျဖစ္ရေလၿပီ။ တစ္ဘ၀တြင္ တစ္သက္၊ တစ္သက္တြင္ တစ္ခ်စ္ ရွိခဲ့ရသူ ဆိုေတာ့လည္း ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ ကိုးစားျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းေတြပါ ပါလာခဲ့ၿပီ။ ဘ၀အသစ္၌ ေပါင္းစည္းအားျဖင့္ ပိုမိုျပည့္၀ေသာ အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ဳိးရွိလာခဲ့ရၿပီလို႔လည္း ခံစားမိခဲ့ရသည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို လံုျခံဳရေလျခင္း လို႔လည္း ေအာက္ေမ့မိရပါ၏။
လေရာင္က ပို၍ပင္ မွည့္လာခဲ့သည္။
ထိုခဏ၊ ထိုတဒဂၤ၌ပင္ အေ၀းဆီက ပ်ံသန္းလာေသာ ငွက္ တစ္ေကာင္ကို လေရာင္ထဲမွာပင္ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံျဖင့္ မအိမ္ကံ ျမင္လုိက္ရသည္။ ငွက္က လေရာင္ထဲမွာ အေတာ္ျဖန္႔ ၀ဲရင္း ထိုးဆင္းလာျခင္း ျဖစ္၏။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ ရသလို မအိမ္ကံပင္ အေတြးေတြ လြင့္စင္သြားခဲ့ရသည္။ သူမဘ၀တြင္ ငွက္တစ္ေကာင္ အမွတ္ ထင္ထင္ ရွိခဲ့တာကိုလည္း ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္မိပါ၏။ သူမဘ၀မွာ တစ္ခုခု ထူးျခားရန္ အေၾကာင္း ဆိုက္ေလတိုင္း ငွက္တစ္ေကာင္ကို မအိမ္ကံ ျမင္ရေလ့ရွိသည္။ ဘာငွက္မွန္းလည္း မသိ။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္က ငွက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ဘယ္လို အေၾကာင္းဆက္ေန မွန္းလည္းမသိခဲ့။ တစ္ခါတစ္ရံ ဂီးခနဲ နက္ျပာျပာ စူးေအာေအာႀကီး ေအာ္လိုက္သည့္အခါ မအိမ္ကံ ရင္ေတြပန္းေတြ တုန္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားခဲ့လွၿပီ။ ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အသက္ရွည္ပါလိမ့္။ မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ရွိၿပီ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိျပန္ေတာ့လည္း တိုက္ဆိုင္တာပါေလလို႔ ေတြးမိရပါ၏။ သို႔ေသာ္ ငွက္က စုံးစုံးျမဳပ္ ေပ်ာက္သြားခဲ့တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ ေပၚခ်င္သည့္ အခါ မအိမ္ကံ မ်က္ေမွာက္ ေရာက္လာတတ္သည္။ အခုလည္း ငွက္တစ္ေကာင္ လေရာင္ထဲမွာ ၀ဲေနျပန္ပါပေကာ။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ငွက္ပဲလား၊ တျခား ငွက္တစ္ေကာင္လား...။ မအိမ္ကံ ငွက္ကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ငွက္က မအိမ္ကံရွိရာ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ တည့္တည့္က ဒန္႔သလြန္ပင္ကိုင္း တစ္ကိုင္းမွာ နားလိုက္သည္။ ဒန္႔သလြန္ပင္က အရြက္က်ဲက်ဲဆိုေတာ့ လေရာင္ထဲမွာ ငွက္မည္းမည္းႀကီးကို ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေနရသည္။ မအိမ္ကံ တစ္ကိုယ္လံုး ေမြးညင္းကေလးေတြ ေထာင္သြားေအာင္ ၾကက္သီးကေလး သီးထလာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ငွက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ ငွက္ကလည္း မအိမ္ကံကို စိုက္ၾကည့္ ေနသကဲ့သို႔ပင္။ မအိမ္ကံ လက္ေတြက ျပတင္းတံခါးခ်ပ္ေတြကို ဆြဲပိတ္လိုက္ရန္ အားယူလိုက္သည္။ ငွက္ကလည္း သိပံုရပါ၏။
"ဂီး..."
ငွက္ေအာ္သံႀကီးက အိမ္ႀကီးပင္ တုန္သြားေလာက္ပါ၏။ ျပတင္းတံခါး ႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္လိုက္မိေသာ္လည္း တစ္ခ်ပ္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပြင့္သြားေလသည္။ မအိမ္ကံက ေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္ရင္း ခုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ပါ၏။ မ်က္လံုးေတြက ျပတင္းေပါက္ဆီမွာ။ ဘုရား... ဘုရား... ငွက္ႀကီး ၀င္လာမွျဖင့္။ မအိမ္ကံ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ခိုက္လာခဲ့ပါ၏။ ပြင့္ေနေသာ ျပတင္းခ်ပ္ကုိ ပိတ္ရန္ပင္ အားမရွိသလို တုန္လႈပ္ေနခဲ့ပါ၏။ မျမင္ရေသာ္လည္း ငွက္တစ္ေကာင္၏ တျဖန္းျဖန္း အေတာင္ ႐ိုက္သံၾကားေနရသည္။ သည္ငွက္ႀကီး အခန္းထဲ ၀င္လာလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မအိမ္ကံခမ်ာ ေခြၽးေစးမ်ားပင္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။
"ေက်းဥ... ေက်းဥ... ေက်းဥ...၊ ခင္သီ... ခင္သီ"
ေျခရင္းခန္းမွာ ရွိေနၾကသည့္ ေက်းဥႏွင့္ ခင္သီကိုႏိႈးေသာ္လည္း ထူးသံမၾကားရ။ ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုးကလည္း တိတ္ဆိတ္ေန၏။ မအိမ္ကံ အာမ်ားပင္ ေျခာက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရျပန္ေတာ့။ လွဲေနရာမွ အသာထကာ ဒန္႔သလြန္ပင္ ထိပ္ဖ်ားကို လွမ္းၾကည့္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ေရွ႕တိုးလာကာ အရဲကိုးၾကည့္သည္။ ဘာမွ မရွိေတာ့။ ပြင့္ေနေသာ ျပတင္းတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ခုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္ပင္ နာရီတစ္မတ္ေလာက္ၾကာလိမ့္မည္ ထင္၏။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းသာ ရွိေတာ့သည္။
"ဖြ... ဖြ... မေကာင္းသူပယ္ ေကာင္းသူကယ္..."
ထိုညက မိုးလင္းခါနီးမွာမွ မအိမ္ကံ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ အိပ္မက္မ်ားပင္ မက္ခဲ့ေသးသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဆပ္သြားဖူးပင္ႀကီး လည္း ပါသည္။ လူသူေတာ္ တစ္ေယာက္လည္း ပါသည္။ နင္ သမီးကေလးေမြးလိမ့္မယ္ ဆိုတာလည္းပါသည္။ ထူးဆန္းတာက လူသူေတာ္၏ ပခံုးေပၚမွာ ငွက္တစ္ ေကာင္နားေနျခင္းပင္။ ငွက္က ငွက္မည္းႀကီး ျဖစ္၍ လင္း၀က္ႀကီးတစ္ေကာင္စာေလာက္ ႀကီးသည္။ မအိမ္ကံ လန္႔ႏိုးေတာ့လည္း အိမ္ႀကီးက ၿငိမ္သက္ဆဲျဖစ္၏။ ရာသီမသိ ပန္းႏွင့္ညိႇ၊ အခ်ိန္မသိ ၾကယ္ႏွင့္ ညိႇရေအာင္ ကလည္း ျပတင္းတံခါးေတြကို မဖြင့္ခ်င္။ မၾကာခင္မွာေတာ့ ထေနာင္းတိုင္ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆီက တံုးေမာင္း ေခါက္သံကို ၾကားရသည္။ တံုးေမာင္းသံက ေႏွးရာက ျမန္ျမန္လာ၏။ ျမန္သည္ထက္ျမန္လာ၏။ လင္းၾကက္တစ္ေကာင္၏ အေတာင္ခတ္သံ တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ အတူ တြန္သံႀကီး ေပၚလာခဲ့သည္။ မိုးလင္းခါနီးၿပီ။ ၀ိုးတ၀ါး အိပ္မက္ကို မအိမ္ကံ စိတ္ေရာက္ ေနခဲ့သည္။ အမွတ္မိဆံုးကေတာ့ နင္ သမီးကေလး ရလိမ့္မယ္ ဆိုသည့္ စကားပင္။ ခက္တာက သည္စကားမ်ဳိး အေမပန္း႐ံု ေျပာခဲ့ဖူးသည္ ဆိုေတာ့ စိတ္မ်ား စြဲလမ္းလို႔မ်ားလား ေတြးရျပန္ပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးကေလး ေမြးလိမ့္မယ္ ဆိုသည့္ စကားကိုေတာ့ မအိမ္ကံ ၾကည္ႏူး လက္ခံ ေနမိခဲ့သည္။ သမီးကေလး ေမြးရမွာေပါ့၊ သမီးကေလးေမြးမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ သမီးကေလး ေမြးရင္ နာမည္ ဘယ္လိုေပးမလဲ ဆိုတာကိုပင္ မအိမ္ကံ ေတြးၿပီးသား။ မအိမ္ၿမိဳင္...။
တစ္အိမ္လံုး ၿမိဳင္ေစရမည့္ သမီးကေလး ျဖစ္ရမည္။ ကိုေျပသိမ္း၏ အေခ်ာႏွင့္ မအိမ္ကံ၏ အလွတို႔ ယွဥ္ဖက္္ေသာ သမီးကေလး ျဖစ္ရမည္။ မအိမ္ၿမိဳင္...။ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္...။ မအိမ္ကံ တစ္ဖန္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခ့ဲျပန္ေလသည္။ မိုးႀကီးစင္စင္လင္းမွ အိပ္မက္ေတြ ထပ္မက္ေနျပန္သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္က ၾကက္ေတာင္ စည္းကေလးႏွင့္ ျဖစ္၏။ ၾကက္ေတာင္ စည္းမွာ ေရႊကေတာ့ ေထာင္ေထာင္ ကေလးစြပ္ထားေတာ့ မ်က္ႏွာကေလး ၀င့္လြန္းလွသည္။ အပ်ဳိ ေျဖာက္ေျဖာက္၊ ေရႊလက္ေကာက္က တစ္ရန္ႏွစ္ရန္၊ လက္ခ်ိတ္ ကယ္လြန္းပ်ံ၊ ပန္းတဘက္ကေထာင္၊ ျပန္လွန္ကာ သီသီ၊ ရင္၀တ္ခံနီနီ၊ ထဘီကြက္ၿပိဳင္၊ သံျပင္ကၿမိဳင္ၿမိဳင္...။ လွလိုက္သည့္ သမီးကေလး။ လက္ခ်ိတ္ကယ္လြန္းပ်ံ၊ ပန္းကြက္ကယ္ က်ဴထရံ၊ ႏွင္းခံက နီတ်ာ၊ ထဘီညိဳတဘက္ျပာ၊ စကား၀ါသံပရာ၊ နီလာေငြေရာင္၊ ပုရြက္ေၾကာင္းေျပာင္ေျပာင္ တဲ့။ ၾကက္ေမာက္ဆင္၊ ပုရြက္ေၾကာင္းစင္ထဘီကေလးေတြက အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး။ စံကား၀ါေရာင္၊ သံပရာေရာင္။ သမီးမအိမ္ၿမိဳင္က မေအ့ပါးကိုနမ္းေနလိုက္တာ။ အေမ့ပါးကေလး ေႏြးပါရဲ႕သမီးရယ္။
"အိမ္ကေလး... အိမ္ကေလး..."
ပါးျပင္မွာ ပူေႏြးေႏြးခံစားမႈ တစ္မ်ဳိးရလိုက္သျဖင့္ မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာခဲ့ရပါ၏။ မ်က္လံုးေတြ စင္းစင္းကေလး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစ္ကို။ ကိုေျပသိမ္း။ မအိမ္ကံ လူးလဲ ထလိုက္ၿပီး ကိုေျပသိမ္းကို က်ဳံးဖက္လိုက္သည္။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း အလိုက္သင့္ ဖက္ထားရွာပါ၏။ ျမင္းျခံက ခုပဲျပန္ ေရာက္ပံုရပါ၏။
"အိမ္ကေလး ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ေကာင္းပါသယ္ အစ္ကို။ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနသာ အစ္ကို ရဲ႕။ မအိမ္ကံ သမီးကေလး ေမြးလို႔တဲ့။ သမီးကေလး နာမည္ကို မအိမ္ၿမိဳင္လို႔ ေပးမွာေလ။ အစ္ကို ႀကိဳက္ကဲ့ မႈတ္လား။ အိပ္မက္ထဲမွာ သမီးက ေခ်ာလိုက္သာ အစ္ကိုရယ္"
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကို ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ မအိမ္ကံ နဖူးက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ၿပီး ဖြဖြကေလး နမ္းလိုက္သည္။ မအိမ္ကံ ဖက္ထားသည့္ လက္ေတြ ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့မွ ကိုေျပသိမ္းက အိပ္ရာေပၚ အလိုက္သင့္ ျပန္လွဲေပးခဲ့ပါ၏။ ၿပီးမွ မအိမ္ကံေဘးမွာ အသာ၀င္ ထိုင္သည္။ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနပံုဆိုေတာ့ မအိမ္ကံက လွဲမေနေတာ့ဘဲ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ယွဥ္ထိုင္ရန္ က်ဳံးထ လိုက္ရျပန္သည္။ ကိုေျပသိမ္း မ်က္ႏွာ မသာယာပါလား။ ျမင္းျခံမွာ ဘာမ်ားျဖစ္ခဲ့လို႔ပါလိမ့္။ ေစာေစာကအိပ္မက္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးခဲ့ရတာမ်ားပင္ လြင့္စင္သြားခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့ ေလသလား။
"အိမ္ကေလး ရြာမွာ အေျခအေနေတြ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဂ်ပန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေသာင္းက်န္း ေနတယ္။ အစ္ကိုတို႔ ရြာက ထြက္လိုက္ေတာ့ ျမင္းျခံ မေရာက္ခင္ ရာေက်ာ္ ဇရပ္ရွိတယ္ မႈတ္လား"
"သိသယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အစ္ကို"
"ဇရပ္ေပၚမွာ ရက္ရက္ စက္စက္ ညႇဥ္းပန္းၿပီး ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားတဲ့ အေလာင္း တစ္ေလာင္း ေတြ႕ၾကတဲ့ အေၾကာင္း ျမင္းျခံကို သတင္းေရာက္လာတယ္။ စံုစမ္းလိုက္ေတာ့..."
"ဘယ္သူတဲ့လဲ အစ္ကို။ မၾကားေကာင္းမၾကားသာ"
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကိုသိုင္းဖက္လိုက္ရင္း တစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္လိုက္ရွာပါ၏။ ၿပီးမွ တစ္လံုးခ်င္းေျပာျပေလသည္။ မအိမ္ကံမွာေတာ့ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ခင္ခင္ထူး
2 comments:
ေကာင္းပါတယ္
ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ ... ဖတ္ခ်င္ေနတာ .. စာအုပ္ေစ်းၾကီးလုိ႔ း(
Post a Comment