လကေလးရယ္၊ ၾကယ္ကေလးရယ္၊ လူတစ္ေယာက္ရယ္......။
ေမွာင္မိုက္တဲ့ ညတစ္ညမွာ ၾကယ္ေလးတမွ် လင္းလက္ေနတဲ့
မီးေရာင္စံုေတြရဲ့ၾကားမွာ ရာသီခြင္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္။
ၾကယ္ေတြစံုျပီးလား။
လူေတြေကာစံုရဲ့လား။
ခ်ိဳျမိန္ေနတဲ့ ဂီတသံနဲ႔အတူ လွပတဲ့ကစားကြင္းၾကီးအလယ္မွာ
ဆန္းေသာ္တာ လရဲ့အရိပ္ကေတာ့ မခို႔တရို႔။
ညတစ္ဝက္ က်ိဳးေ၇ာေပါ့။
အခ်ိန္မွ မွန္ရဲ့လား။
တည္းခင္းထားတဲ့ ဧည့္ခံပြဲၾကီးလည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႔ေနရဲ့။
အနီေရာင္ ပန္သီးရဲ့ အလယ္တည့္တည့္မွာ ထိုးစိုက္ထားတဲ့ ဓါးတစ္လက္။
အနီေရာင္ေကာေဇာၾကီးလဲ ေသြးသံရဲရဲ။
ျပီးဆံုးသြားခဲ့ျပီလား။
ျပည့္ေရာ ျပည့္စံုပါရဲ့လား။
ေမွာင္မိုက္ေနပင္မဲ့ ဆန္းေသာ္တာ လရိပ္က အတိုင္းသာ။
ၾကယ္ေလးေတြလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဘိုေနျမဲက်ားေနျမဲ။
ေကာင္းကင္မွာ နကၡတ္ဖတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနေလရဲ့။
( ဆားခ်က္တယ္၊ အသက္သြင္းတယ္)
4 comments:
အသစ္တဖန္ေမြးဖြားတဲ့ ရာသီခြင္ကဗ်ာေလးေကာင္းေလး အားေပးသြားတယ္ ရီႏိုေရ...
ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္
တည္းခင္းထားတဲ့ ဧည့္ခံပြဲၾကီးလည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႔ေနရဲ့။
အနီေရာင္ ပန္သီးရဲ့ အလယ္တည့္တည့္မွာ ထိုးစိုက္ထားတဲ့ ဓါးတစ္လက္။
အနီေရာင္ေကာေဇာၾကီးလဲ ေသြးသံရဲရဲ။
ျပီးဆံုးသြားခဲ့ျပီလား။
ျပည့္ေရာ ျပည့္စံုပါရဲ့လား။
ဆိုလိုခ်င္တာက ကစားပြဲက တဖတ္သတ္ ဆန္ေနတာလား . . အေျခအေနက ေသြးေအးေအးပဲ
း)) အားေပးလွ်က္ ကိုရီႏို
တိတ္ဆိတ္တဲ့ည
အေတြးက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ
ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့ လူပ်ိဳၾကီးရဲ ့ႏွလုံးသားကိစၥ
လေရာင္ေအာက္မွာ ထိန္းမရ သိမ္းမရ
ခင္မင္စြာၿဖင့္ စေနာက္သြားသည္
တလႏြန္
ကဗ်ာေလး ဖတ္သြားပါတယ္ ကိုရီႏို...
------------
ခင္မင္စြာ...
ကိုဏီ
Post a Comment