April 21, 2012

ျပင္ဦးလြင္ ကိုေရာက္ခဲ့ေလျပီ

 အေပၚပံုနဲ႔ ေအာက္ကပံုကေတာ့ ဟိုတယ္ကအထြက္ လမ္းဆံုက ပန္းျခံေလးထဲက ပံုပါ။
မဟာအံ့ထူးကံသာဆုေတာင္းျပည့္ ဘုရား

မႏၱေလးကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ေလးနာရီေလာက္ ရိွေနခဲ့ပါျပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပင္ဦးလြင္ကို ဆက္တက္ဖို႔အတြက္ ကားၾကီးဝင္းကေန မႏၱေလးျမိဳ့အတြင္း တစ္ေယာက္တစ္ေထာင္ျဖင့္ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ဟိုင္းလတ္ကားေပၚ တက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္ၾကီးဆိုေတာ့လည္း မႏၱေလးကိုေရာက္ေနပင္မဲ့ က်ေနာ္တို႔ အေႏြးထည္ ခၽြတ္စရာမလိုခဲ့ပါဘူး။  ျပင္ဦးလြင္ကိုသြားဖို႔ ရိုးရိုးလိုင္းကားေတြလည္း ရွိၾကသလို၊ ေလးေယာက္စီး ဘန္ကားေတြလည္းရွိပါတယ္။ ရိုးရိုးလိုင္းကားျဖင့္ ျပင္ဦးလြင္ကိုတက္ရင္ ကားခ ဘယ္ေလာက္ေပးရ မလဲေသခ်ာ မသိပင္မဲ့ ဘန္ကားနဲ႔တက္ရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ငါးေထာင္နဲ႔ အိမ္ေရွ့ထိ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ လိုင္းကားနဲ႔သြားရင္ ကားခသက္သာပင္မဲ့  လူေစာင့္ရတာအခ်ိန္ကုန္မွာဆိုးလို႔ ဘန္ကားဂိတ္ကိုပဲ ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ကားဂိတ္ကို နာရီဝက္ေလာက္ ေစာေရာက္ေနလို႔ ခဏေတာ့ ေစာင့္လိုက္ရပါတယ္။ ဂိတ္ဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပထမဆံုးထြက္တဲ့ ကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးနင္းလိုက္ပါမဲ့ ကားပဲျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

လမ္းတစ္ဝက္မွာ ေပါက္ေတာ ခဏသြားတုန္း လိုင္းကားတစ္စီး ေက်ာ္တက္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေမာင္းလိုက္လဲမသိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔စီးလာတဲ့ကား ျပင္ဦးလြင္ေရာက္တဲ့အထိ ဘာလိုင္းကားမွ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ အဲသေလာက္ေတာင္ ျမန္ပါတယ္။ ဟိုတယ္ကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ရွိပါေတာ့မယ္။ ဘိုကင္ ၾကိဳလုပ္ထားတဲ့အတြက္ အခန္းထဲဝင္ျပီး ေလွ်ာ္ရမဲ့အဝတ္ေတြကို ဒိုဘီအပ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ ဟိုတယ္ကို ဒီေန႔အတြက္ မနက္စာပါလားလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မပါဘူးဆိုတာေၾကာင့္ အျပင္မွာပဲ သြားစားၾကမယ္ဆိုျပီး က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အျပင္ထြက္မလာခင္ ဟိုတယ္မွာပဲ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္၊ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္း၊ မဟာအံ့ထူးကံသာ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား ဒီသံုးေနရာကို သြားဖို႔ ၁၀ နာရီမွာ ကားေခၚထားလိုက္ပါတယ္။

မနက္စာ စားျပီးေတာ့ ခဏနား ၁၀နာရီထိုးေတာ့ ကားေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပထမဆံုး မဟာအံ့ထူးကံသာ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားကို အရင္သြားတယ္။ ဘုရားကေနဆင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ ( မဟာနႏၵမူ လိုဏ္ဂူေတာ္) ကို ဆက္သြားၾကတယ္။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ဂူထဲက အထြက္မွာေတာ့ ဒုကၡကို လွလွနဲ႔ေတြ႔ၾကပါေတာ့တယ္။ ဂူကဆင္းေတာ့ ေအာက္ဖက္မွာ အမွတ္တရ ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွိပါတယ္။ ဟိုဘက္ကားလမ္းကို ကူးဖို႔အတြက္ ၾကိဳးတံတားေလး လုပ္ထားေပးပါတယ္။ ကားနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကိဳးတံတားေပၚက ျဖတ္စရာမလိုပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ၾကိဳးတံတားေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခ်င္တာေၾကာင့္ ကားဆရာကို ဟိုဖက္ကားလမ္းက သြားေစာင့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အရင္း ရြာဖက္ကလို႔ ထင္ရတဲ့ မိသားစုအလိုက္ ဘုရားလာဖူးတဲ့ အဖြဲ႔က ၾကိဳးတံတားကို အရင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေနာက္ကေပါ့။ ၾကိဳးတံတား ဟိုဖက္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ အဖြဲ႔ထဲမွ အန္တီၾကီးတစ္ေယာက္ ထမီလွမ္းျပီး လမ္းမေဘးမွာ ေသးထိုင္ေပါက္ေနပါေတာ့တယ္။ မခံစားနိုင္လြန္းလို႔ဆိုတာ နားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္။ 

ဒါပင္မယ့္ အေနာက္က လိုက္တက္လာတဲ့ ေယာက္်ာၤးေလးဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အန္တီနဲ႔အတူတူလာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ အစြမ္းကုန္ေအာ္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ကိုျမင္လိုက္လို႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း မထူးေတာ့ျပီမို႔ သူတို႔နားကပဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပီး ကားေပၚတက္ခဲ့ရပါတယ္။ အပ်ိဳအရြယ္ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္တယ္ဆိုရင္ပဲ ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း မ်က္ႏွာထား တည္တည္နဲ႔ ဘာမွမေျပာနိုင္ပဲ ကားေပၚအရင္တက္ျပီးမွ ရယ္နိုင္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီကမွ ဆက္ျပီး က်ေနာ္တို႔ ပြဲေကာက္ကို ဆက္သြားၾကပါတယ္။ ပြဲေကာက္ေရာက္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတြ႔ရပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမ်ားပါတယ္။ အဖြဲ႔လိုက္လာၾကတဲ့ ပံုစံပါပဲ။ မိသားစုလိုက္ လာၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဓါတ္ပံုရိုက္ အရမ္းစားခ်င္ေနတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီအသီးေတြ ဝယ္စားၾကတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မက္မန္းသီးမွ မက္မန္းသီးပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔အဲဒီက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ေက်ာ္ေနပါျပီ။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေလာင္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကားဆရာကို ဟိုတယ္ ျပန္မပို႔ခိုင္းေတာ့ပဲ ဟိုတယ္နဲ႔ နီးတဲ့ Woodland စားေသာက္ဆိုင္ကိုပဲ ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ စားခ်င္တာေတြ မွာစား၊ ေသာက္ခ်င္တာေတြ မွာေသာက္လို႔ အျပီးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပင္ပန္းတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္လို႔ထင္တာပဲ ရီေဝေဝ ျဖစ္လို႔ေနပါျပီ။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟိုတယ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္တုန္း သတိထားလိုက္မိတာ တစ္ခုကေတာ့ ျပင္ဦးလြင္သူေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။

ပထမဆံုး က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အစီအစဥ္က ျပင္ဦးလြင္မွာ ၂ည တည္းမယ္လို႔ စီစဥ္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါပင္မဲ့ မနက္ပို္င္းနဲ႔တင္ က်ေနာ္တို႔ လည္ရမဲ့ေနရာေတြက သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ ကုန္သြားခဲ့ပါျပီ။ ညေနပိုင္း ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ကို သြားလိုက္ပါက က်ေနာ္တို႔ ျပင္ဦးလြင္မွာ လည္စရာ ေနရာကုန္သေလာက္ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ခ်က္ခ်င္း အစီအစဥ္ကို ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္ရပါေတာ့တယ္။ အစီအစဥ္ေျပာင္းမယ္လို႔ စီစဥ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ဟိုတယ္က ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေနာက္ရက္မွာ အခန္းေျပာင္းေနေပးဖို႔ ခြင့္လာေတာင္းတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္း ေနာက္ရက္ က်ေနာ္တို႔ မေျပာင္းေတာ့ဘူး။ မနက္မွာပဲ Check Out လုပ္ျပီး မႏၱေလးျပန္ဆင္းမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူလည္း ဝမ္းသာသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အဆင္ေျပသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ႏွစ္ရက္ ဘိုကင္တင္ထားတာကိုး။ သူကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို အခန္းေျပာင္းခိုင္းရတာ အားနားေနတဲ့ ပံုပါပဲ။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဆင္ေျပသြားၾကျပီ။ ခဏနားျပီး က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရထားလံုးနဲ႔ ပန္းျခံကိုထြက္ ဖို႔ျပင္ဆင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။


 မဟာအံ့ထူးကံသာဘုရားမွာ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ၾကာသကၤန္းပါ

အျပင္က ျမင္ရတဲ့ ပံုပါ။
ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ လိုဏ္ဂူအဝင္ဝ

လိုဏ္ဂူ သမိုင္းအက်ဥ္း ေက်ာက္စာ

ဒီတံတားေပါ့ ဒုကၡကို လွလွနဲ႔ ေတြ႔ေစတာ
 
 ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ကို ေရာက္ပါျပီ။

 ပြဲေကာက္ေရတံခြန္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ၾကဳိးတံတား

 ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ရဲ့ အလွ

 ပြဲေကာက္ေရတံခြန္မွာ ရွိတဲ့ ဆိုင္ခန္းတြဲ

 ဘာရယ္မဟုတ္ အနီးကပ္ ရိုက္လိုက္တာပါ

ဒီေအာက္က ပံုေတြကေတာ့ ျပင္ဦးလြင္မွာ ရွိတဲ့ Woodland စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားျဖစ္ခဲ့တာေတြကို အမွတ္တရရိုက္ခဲ့ယံု သက္သက္ပါ။








  ဒီေနရာမွာပဲ ခဏနားလိုက္ပါအံုးမယ္။ ပံုေတြ တင္ခ်င္တာေၾကာင့္ ပိုစ့္အရမ္းၾကီးသြားမွာလည္း ဆိုးပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

April 8, 2012

ရီနိုမာန္ ( Ree Noe Mann ) ေမြးေန႔

ဧျပီလ ၄ ရက္ေန႔ကို ေမ့ေနတာ။ ေမ့ဆို အဲရက္ပိုင္းေလာက္က စိတ္ဝင္စားစရာေတြက အမ်ားသာကိုး။ ဟိုတစ္ေန႔ကမွ ဆရာမ မေနာ္ဟရီရဲ့သား ေခတ္ေနေလး ေမြးေန႔ဆိုတာ ေတြ႔လိုက္ရမွ ကိုကို( ေခတ္ေန) ေမြးေန႔ရက္နဲ႔ ရီနိုမာန္ ဘေလာဂ့္ေမြးေန႔ရက္က တစ္ရက္ၾကီးတစ္ရက္ငယ္ဆိုတာကို မွတ္မိသြားတယ္။ ေနာက္ျပီး ညီငယ္ ေနဝသန္ရဲ့ ဘေလာဂ့္သံုးႏွစ္ျပည့္ ပိုစ့္ေလးကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ေအာ္... ဘာလိုလိုနဲ႔ ရီနိုမာန္ဆိုတဲ့ ဘေလာဂ့္ေလးလဲ သံုးႏွစ္ျပည့္သြားခဲ့ပါေပါ့လား။

သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္သာကုန္သြားခဲ့တယ္။ ရီနိုမာန္ဘေလာဂ့္မွာ စာေကာင္းေကာင္း ေပေကာင္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ တစ္ေၾကာင္းမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။ ထြက္လာေအာင္လည္း ၾကိဳးစားဖို႔ အားမထုတ္မိေသးပါဘူး။ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားရပါအံုးမယ္ ဆိုတာလည္း ရီနိုမာန္ တစ္ေယာက္သိျပီးသားပါ။ သို႔ေသာ္ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ အမွတ္တရေလးေတြ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္။ ရီနိုမာန္ ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာလည္း သံုးႏွွစ္သား အရြယ္ကိုေရာက္ခ်င္းမလွ ေရာက္ေနခဲ့ပါျပီ။ 

ဆရာမတစ္ေယာက္ ေျပာျပဖူးတယ္။ မိခင္တစ္ေယာက္က သူ႔သားသမီးကို အဆင့္သံုးဆင့္ႏွင့္အတူ ညီမွ်တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြနဲ႔ ထိန္းသိမ္းရမယ္တဲ့။ ေမြးကင္းစကစျပီး ငါးႏွစ္သားအရြယ္ထိ ပိုးေမြးသလိုေမြးရမယ္။ ငါးႏွစ္နဲ႔ ၁၀ႏွစ္ၾကားမွာေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံကိုရေအာင္ ေခ်ာ့တန္ေခ်ာ့၊ ေျခာက္တန္ေျခာက္၊ ရိုက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ ရိုက္ျပီး ပံုစံသြင္းရမယ္။ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္လာျပီး ဆိုရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းျပီး လိုသလိုဆံုးမရမယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္နိုင္တဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ကလည္း ဆရာမေျပာျပခဲ့တဲ့ ဒီစကားေလးအတိုင္း သံုးႏွစ္သားအရြယ္သာ ရွိေသးတဲ့ ရီနိုမာန္ကို ပိုးေမြးသလိုေမြးေနခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္မေရြး ေသးဆံုးသြားနိုင္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုလည္း ျဖစ္လို႔ေနျပန္ပါတယ္။ 

သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုမွာ သိကၽြမ္း၊ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ လူေတြရဲ့အေၾကာင္းကို ပိုမိုသိခြင့္ ေလ့လာခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ဟာ ရီနိုမာန္ရဲ့ အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ အရာေတြထဲက တစ္ခုပါ။ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ပဲ ရီနိုမာန္ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့သလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ ဒါအတြက္ေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ရင္း...သံုးႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ေလးမွ ေလးႏွစ္ေျမွာက္ ငါးႏွစ္ေျမွာက္သို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္နိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းးးးးးး မဂၤလာ ျမန္မာႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ရပါတယ္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္