November 18, 2012

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ရုပ္ရွင္အား ျပန္ခံစားျခင္း

ဒီေန႔ စင္ကာပူမွာ ျပတဲ့ ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးပြဲကို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ ေနရာမရပင္မဲ့ ရတဲ့ေနရာကပဲ အားေပးၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဝတၳဳကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ထားမိတဲ့ အတြက္ ဝတၳဳထဲကအတိုင္း အကုန္ပါေအာင္ မရိုက္ျပနိုင္ခဲ့ပင္မဲ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္မိပါတယ္။ 

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ဝတၳဳကို ဖတ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဝတၳဳေလာက္ အရသာမရွိဘူးလို႔ ေတြးမိၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဝတၳဳကို ေရးထားတဲ့ ဆရာမခင္ခင္ထူး ကိုယ္တိုင္က အားရမႈမရွိပင္မဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ အဖြဲ႔သူ၊သားေတြ ပင္ပန္းတာကိုၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ပါတယ္လို႔ ေျပာထားမွေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ လက္ခံထားမိလွ်က္သားပါပဲ။

ဝတၳဳကို ဖတ္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးကို ဒါရိုက္တာ အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား အဆံုးသတ္မလဲဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီပြဲကို သြားၾကည့္ျဖစ္ေစခဲ့တာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဆရာမရဲ့ ဇာတ္သိမ္းအတိုင္း မသိမ္းပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။ တကယ္သြားၾကည့္ျဖစ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကည့္ရက်ိဳးနပ္တယ္လို႔ပဲ ယူဆလိုက္မိပါတယ္။ ဝတၳဳထဲမွာ ပါတဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရုပ္ရွင္မွာ မပါဝင္တာကလြဲလို႔ ဇာတ္လမ္းရဲ့ဇာတ္ကြက္ အခ်ိတ္အဆက္မိပါတယ္။ ဇာတ္သိမ္းမွာ မင္းသားနဲ႔ မင္သမီးကိုေပးေပါင္းထားတဲ့ အတြက္လည္း ဇာတ္ရွိန္ကို အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အဆုံးသတ္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။

ေအာင္နိုင္သူရဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္သြားတဲ့ နိုင္းနိုင္း အေနနဲ႔ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပင္မဲ့ သီရိေမေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ သက္မြန္ျမင့္ကိုေတာ့ ေျပာစရာနည္းနည္းေလးရွိေနပါတယ္။ အကယ္ဒမီရျပီးသားသူ တစ္ေယာက္မို႔ သရုပ္ေဆာင္မႈအပိုင္းမွာ ေျပာစရာမရွိပင္မဲ့ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝတ္ဆာဆင္ယင္မႈအေနနဲ႔ ျမန္မာဆန္ေသာလည္း သိပ္မလိုက္ဖက္ဘူးလို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ျမင္မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေထြးေထြးသိန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဟာသေတြ အခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနပင္မဲ့ ရုပ္ရွင္မွာေတာ့ တစ္ခန္းစ၊ ႏွစ္ခန္းစေလာက္ပဲ ပါတာကို ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ ဇာတ္ကားမွာ ၾကည့္ရတာ အတန္းဆံုးကေတာ့ ရႈခင္းေတြရဲ့ အလွပါပဲ။ ရိုက္ကြင္းရိုက္ကြက္ေတြ အခန္းတိုင္းလိုလို လွတယ္လို႔ ေျပာရင္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။ မူရင္းဝတၳဳကို မဖတ္ထားပဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းမဲ့ ဇာတ္လမ္းလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဝတၳဳဖတ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရပင္မဲ့ ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္းေၾကာင့္ ေက်နပ္မႈ  ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဝတၳဳကို ဖတ္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ စိတ္မွန္းနဲ႔ အကယ္ဒမီ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 
ဇာတ္ေကာင္ သီရိေမ ေနရာ အကယ္ဒမီရနိုင္တယ္လို႔....ျပီးေတာ့
ဒါရိုက္တာ၊ ဇာတ္ညြန္း၊ ဇာတ္လမ္းလို႔ စိတ္မွန္းနဲ႔ ေပးထားခဲ့ပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဓါတ္ပံု၊ ဇာတ္ညႊန္း၊ ဒါရိုက္တာ ေလာက္သာရနိုင္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ထဲ အလိုလို သိလာပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာဆုရၾကမလဲဆိုတာေတာ့ ေနာက္လ ( ဒီဇင္ဘာလ) ၃၀ရက္ေန႔မွာ က်င္းပမဲ့ အကယ္ဒမီေပးပြဲတြင္ ၾကည့္ရႈရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ အေတြးနဲ႔ကေတာ့ အကယ္ဒမီဆု တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ့...လို႔ေတြးရင္းးးးးး။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္ 

မွတ္ခ်က္ -
စာဖတ္ပရိသတ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားေရးဖြဲ႔ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမ၏ ဝတၳဳအား တစ္စံုတစ္ရာ ေဝဖန္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ 
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားမိသမွ် ေရးဖြဲ႔ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ၏ ပညာအား တစိုးတစိမွ် ေစာ္ကားလိုျခင္း မရွိပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ အသိေပးအပ္လိုက္ရပါတယ္။
 



November 17, 2012

အစားအေသာက္မ်ားႏွင့္ က်ေနာ္

၂၀၀၄ မတိုင္ခင္ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက ရံုးကအဖြဲ႔နဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျမဲတမ္းလိုလို သြားစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္က ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တာဆိုေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို သြားစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းကလည္း မွတ္မွတ္ရရ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူ သြားစားျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ပထမေတာ့ မစားခင္ မွတ္မွတ္ရရ ဓါတ္ပံု အရင္းရိုက္ယူလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့ပင္မဲ့ ကိုယ့္ေရွ့မွာ ေရာက္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲပုဂံကို ျမင္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ေမ့သြားတဲ့ အထိပါပဲ။ ပထမ တစ္ပုဂံကုန္သြားမွပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ သတိရသြားတယ္။ ဒီပံုေလးကေတာ့ ဒုတိယအေခါက္ မစားခင္မွာ ရိုက္ယူထားလိုက္တဲ့ ပံုေလးပါ။ ပံုကို ျမင္ရင္ေတာ့ သိၾကလိမ့္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ... ပါ။ ပုဇြန္ေတာင္ျမိဳ႔နယ္ ေရေက်ာ္ဖက္လို႔ ပဲမွတ္မိပါတယ္။ လိပ္စာကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ 

ေရႊရင္ေအး... ပါ။ ကာလာစံုတဲ့ ျမန္မာ့မုန္႔လို႔ ေျပာရင္လည္း ရနိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း အလယ္ဘေလာက္မွာ အဲဆိုင္ေလး တည္ရွိပါတယ္။ ျမင္ရရင္ကို စိတ္ထဲမွာ အလိုလို ႏွစ္သက္ေနမိခဲ့တာပါ။ ဒါလည္း ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္း ဝင္စားရင္ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုပါပဲ။ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းတယ္ဆိုပင္မဲ့ ေအာ္ဒါမွာရင္လည္း လက္ခံတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဆိုင္အတြက္ ေၾကာ္ျငာဝင္ေပးေနသလိုမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေနျပီလား မသိ။ 

တရုတ္တန္းကို ေရာက္ေတာ့ ဝက္သားတုတ္ထိုး သြားစားၾကမယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူတူ စဥ္းစားထားၾကတာပါ။ ဝက္သားတုတ္ထိုးဆိုင္ မေရာက္ခင္မွာပဲ ဝက္ေခါင္းသုပ္ဆိုင္နဲ႔ ေျမးအိုးျမီးရွည္ဆိုင္ကို ေတြ႔ေတာ့ စားၾကမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဝင္စားလိုက္တာ ဝက္သားတုတ္ထိုး စားမဲ့ အစီအစဥ္လည္း ပ်က္သြားရပါေတာ့တယ္။ ဗိုက္ျပည့္သြားတာ ဘယ္လိုမွ ဘာမွ ဆက္မစားနိုင္ေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။ မွာစားၾကတာကေတာ့ သံုးေလးပြဲေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဓါတ္ပံု ရိုက္ျဖစ္ေတာ့ ဒီအေပၚက ဝက္ေခါင္းသုပ္ ပံုတစ္ပံုပဲ ပါလာေတာ့တယ္။
မိသားစု ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို အဓိပၸါယ္ ဖြဲ႔ဆိုတဲ့ အခါ မပါမျဖစ္ ထမင္းဝိုင္းဟာလည္း အဓိက ေနရာကေနပါဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေဖရွိစဥ္ကေရာ၊ အေဖ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းေရာ မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ အျမဲလိုလို ထမင္းစားျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္နီးနားခ်င္း မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕႔လည္း သူတို႔အိမ္က ခ်က္တဲ့ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဘာဟင္းခ်က္ခ်က္ အိမ္မွာ စုျပီး စားတက္ၾကျပန္ပါတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းေတြဆိုရင္ေတာ့ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ မိသားစုနဲ႔ အတူတူစားျဖစ္ၾကပင္မဲ့ ညေနပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ လူစံုတက္စံုပါပဲ။ ဟင္းလည္းစံုတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပံုထဲက ထမင္းဝိုင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ျပင္ဆင္ထားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ စိတ္ထဲမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လာတာေၾကာင့္ ရိုက္လိုက္မိတာပါ။ ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီလ ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြပါ။ ခရီးထြက္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ ခရီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ မျပီးနိုင္မစီးနိုင္ပါပဲ။ 

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

November 10, 2012

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္

ဝတၳဳကို ဖတ္ျပီးကတည္းက ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ခ်င္ရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္ စြဲလမ္းမိခဲ့ပါတယ္။ ပထမတစ္ခါ ဖတ္တုန္းက အြန္လိုင္းကေန ေဒါင္းျပီး ဖတ္ရတာကို အားမရနိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတာမို႔ စာအုပ္ဝယ္ျပီး အိမ္မွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ခဲ့ရ ျပန္ပါတယ္။ စာအုပ္ကို ဖတ္ျပီး စိတ္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဒါရိုက္တာ ဇင္ေယာ္ေမာင္ေမာင္က ဒီစာအုပ္ကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ေနျပီဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ အရမ္းကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ စိတ္ထဲထင္ထားတာက ျမန္မာျပည္မွာ ရံုတင္တဲ့ ၾကည့္နိုင္သလို၊ ဗီြဒီယိုအေခြ ထြက္လာတဲ့ အခါမွာမွပဲ ၾကည့္ရေတာ့မယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ ကံေကာင္းတယ္( က်ေနာ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ) လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ စင္ကာပူမွာ ၾကည့္ဖို႔ အတြက္ အခြင့္အေရး ရခဲ့ပါျပီ။

လာမဲ့ အပတ္ ( နိုဝင္ဘာလ ၁၇ ၊ ၁၈ ) စေနနဲ႔ တနဂၤေႏြမွာ Cathay ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ျပမယ္ဆိုတာကို ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္လိုပဲ ဒီဝတၳဳေလးရဲ့ ဇာတ္သိမ္းကို ဘယ္လိုမ်ား ဇာတ္သိမ္းသြားမလဲဆိုတာ သိခ်င္တဲ့ သူမ်ား ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေအာက္ေဖၚျပပါ အခ်ိန္အတိုင္း သြားေရာက္ ၾကည့္ရႈအားေပးနိုင္ပါျပီ။ ၾကိဳတင္လက္မွတ္ေတြကိုေတာ့ စီးတီေဟာမွာ ေရာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ၾကားမိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ျပတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ရံုမွာေတာ့ လက္မွတ္ဝယ္ယူနိုင္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ 

ျပမဲ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ .....

စေနေန႔မွာ  ညေန ၅နာရီ ၁၀ မိနစ္ တစ္ပြဲ
တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီ တစ္ပြဲနဲ႔ ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲ တစ္ပြဲရွိပါတယ္။
ေအာ္ခ်က္က Cathay ရံုမွာ ျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ့္လိုပဲ ရူးသြပ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ .....
ဒီဇာတ္လမ္းအေပၚမွာ ရူးသြပ္သူ က်ေနာ္ တစ္ဦးထဲသာ ရွိခဲ့မယ္ ဆိုရင္လဲ..... ေက်နပ္ေနပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္ 

October 14, 2012

ငယ္...သူငယ္ခ်င္း ဆီသို႔ စာတစ္ေစာင္

သို႔

သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းေမ

ငါတို႔ေတြ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မထင္မွတ္ပဲ နင့္ကို မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ ျပန္ရွာေတြ႔ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာေနပါေစ နင့္အေပၚမွာ ရွိတဲ့ ငါ့ရဲ့ ခင္မင္မႈကေတာ့ အရင္တိုင္းပါပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ငါတို႔မိဘေတြက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့ သူငယ္ခ်င္း။ သူတို႔ ေျပာင္းတဲ့ ေနရာ ငါတို႔လည္း လိုက္ေျပာင္းခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ငါတို႔ေတြ အလယ္တန္းျပီတဲ့ အထိ ေက်ာင္းအတူတူသြား၊ စာအတူတူက်က္ခဲ့ၾကတာကို ခုခ်ိန္ထိ သတိယေနတုန္းပဲ။ ကေလးဘဝက တကယ့္ကို ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ခါတစ္ခါလည္း စိတ္ေကာက္ခဲ့ၾကေသးတယ္ေနာ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေယာက္်ားေလးျဖစ္တဲ့ ငါက နင့္အေပၚမွာ အျမဲစိတ္ေကာက္ခဲ့ရတာပါ။ နင္က ငါ့အေပၚ အျမဲေကာင္းခဲ့တာ ငါမွတ္မိပါေသးတယ္။

အထက္တန္း စတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါတို႔ နယ္ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ အထက္တန္းစတက္တဲ့ အခ်ိန္က စျပီး ငါ့မွာ နင္ေလာက္ခင္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ဘူး။ ငါ ဘြဲ႔သာ ရသြားတယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို သိပဲ သိခြင့္ရလိုက္တယ္။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပင္မဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြေတာ့ ငါရလိုက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးတာနဲ႔ ငါ အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ အဲသည့္အခ်ိန္ကစျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ အသစ္မွာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စိတ္ကို ေလ့လာနိုင္ခဲ့တယ္။ လူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေျပေနနိုင္ေအာင္လည္း ငါၾကိဳးစားနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါပင္မဲ့ သူငယ္ခ်င္း.... အသက္ေတြက သံုးဆယ္သာ ေက်ာ္သြားတာ။ ေကာင္းေကာင္း မရင့္က်က္ေသးဘူး။ 

၂၀၀၂ေလာက္မွာ ငါ့အေဖဆံုးတယ္။ အေဖဆံုးေတာ့ အိမ္ရဲ့ တာဝန္ ( အဓိက ဝင္ေငြ) က ငါ့အေပၚကို အလိုလို က်လာခဲ့တယ္။ ငါက ငါ့မိသားစုကို ရွာေကၽြးခ်င္ေနတဲ့ ေကာင္ဆိုေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္းပဲေလ။ ငါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး လက္ခံလိုက္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ငါရဲ့ စိတ္ကူးေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ သိတဲ့ အတိုင္းပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရိုးရိုးေမဂ်ာဘြဲ႔ေလးနဲ႔ လစာ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္တစ္ခုကို ဘယ္လိုလုပ္ ရွာနိုင္မွာတဲ့လဲ။ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကလည္း သံုးေသာင္းမျပည့္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ နိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ အေၾကာင္းက ေပၚလာတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။

အေဝးသင္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲျပီးေတာ့ ငါ မေလးရွားကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ မေလးရွားကို မထြက္လာခင္အထိ အိမ္မွာ အဆင္ေျပေနေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အေျခအေနေပါ့ဟာ။ အေဖဆံုးေတာ့ အစိုးရက ေထာက္ပံ့တဲ့ နစ္နာေၾကးနဲ႔ အေမစုထားတဲ့ ေငြက လက္ထဲမွာ က်န္ေနေသးေတာ့ သိပ္ပူပန္ေနစရာ မလိုေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ဒါပင္မ့ဲလည္း သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကံၾကမၼာက ငါကို မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သည္လိုျဖစ္ဖို႔ အတြက္ ငါ့ကိုမ်ား ေစာေစာစီးစီးေနရာခ်ထားေပး လိုက္သလားလို႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ငါ့အေမလက္ထဲမွာ က်န္ေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ ေငြေတြ အကုန္လံုးနီပါး လူလိမ္ခံလိုက္ရတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ 

ငါ အေမ့ကို အပစ္မေျပာရက္ပါဘူး။ သူလည္း ငါရွာရတာ သက္သာလို သက္သာေၾကာင္း တစ္ဖက္ကေန ၾကိဳးစားၾကည့္တာပဲေလ။ ကံကိုက သည္လုိပါလာမွာေတာ့ ဘာတက္နိုင္ေတာ့မွာလဲ။ ငါအေမကို အားေပးခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံေတြကုန္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနရတာက တစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔မ်ား ငါကပါ အပစ္ေျပာေနမယ္ဆိုရင္ ငါ့ေလာက္မိုက္တဲ့ သား သည္ေလာကမွာ ရွိနိုင္ပါ့အံုးမလား။ မေလးရွားမွာ ေနခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ငါ့အတြက္ စားျပီးေသာက္ျပီး တစ္သိန္းေတာ့ ငါရေအာင္ ပို႔ေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔လေတြမွာ တစ္သိန္းနဲ႔ မေလာက္မွန္း ငါသိပင္မဲ့ အေမက ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေလာက္ဘူး ဆိုတဲ့စကားကို မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ အဲသည့္အတြက္လည္း အေမ့ကို ငါ အခုခ်ိန္ထိ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။

သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ငါ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဆက္ေနဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါေသးတယ္။ စားျပီးေသာက္ျပီး တစ္သိ္န္းေလာက္ရေနရံုေလာက္နဲ႔ ငါမေက်နပ္သင့္ေသးဘူးလို႔လဲ ငါ့ကိုယ္ငါ အားေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး စင္ကာပူကို ထြက္နိုင္ဖို႔ ငါ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း ခဏခဏ ဝင္ခဲ့တယ္။ အဆင္မေျပခ်င္ရင္ ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ဒါပင္မဲ့ ငါ ဇြဲမေလ်ာ့ခဲ့ဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မေလးရွားမွာ အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ အကူအညီနဲ႔ပဲ ငါ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလဆန္းေလာက္မွာ စလံုး( စင္ကာပူ) ကိုေရာက္ခဲ့တယ္ သူငယ္ခ်င္း။

အဆင္မေျပေတာ့လဲ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပသလို၊ ကံေကာင္းခ်င္ျပန္ေတာ့လည္း စင္ကာပူကိုလာဖို႔ အလုပ္ရဖို႔ ဘာေအ့ဂ်င့္ဖီမွ မေပးခဲ့ရဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ တက္ရမဲ့ သင္တန္းတစ္ခုအတြက္လည္း အခုငါအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီကပဲ စိုက္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ သင္တန္းေအာင္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္က အစ ငါဘာမွ မကုန္ခဲ့ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ သည္ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လုပ္ရတဲ့ အလုပ္က ငါအတြက္ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္မေနျပန္ဘူး။ မေလးရွားမွာ သံုးႏွစ္လံုးလံုး လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာေတြရဲ့ အလုပ္ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ လစာတိုးေပးျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။ အခုဆို ငါဒီမွာေရာက္ေနတာ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္း။ 

ဘယ္ေတာ့ ျပန္မလဲလို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔အံုး သူငယ္ခ်င္း။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္ျဖစ္အံုးမယ္ မထင္ဘူး။ ေပ်ာ္လို႔ေနေနတယ္လို႔ေတာ့လဲ မထင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာေနရဆိုတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမေျပာေျပာေနက် စကားဟာ ငါ့ကုိမ်ား ရည္ရြယ္ေလးသလားလို႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ေတာ္ရာလို႔ ေျပာရသလဲဆိုေတာ့ ဒီမွာ ငါ့ရဲ့ ဝင္ေငြက စားျပီးေသာက္ျပီး အေမ့ဆီကို သံုးေလးသိန္းေလာက္ ပို႔ေပးနိုင္လို႔ပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ျမန္မာျပည္မွာ ငါ့ရဲ့ ရိုးရိုးေမဂ်ာဘြဲ႔ေလး တစ္ခုနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး လစာ သံုးေလးသိန္း သြားရနိုင္မွာလဲ။ နင္လည္း သိမွာပါ။ နင္လည္း ျမန္မာျပည္က အစိုးရ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ပဲေလ။

သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းေမ စာလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွည္သြားျပီ။ ႏွစ္ ၂၀ေလာက္ ေဝးကြာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အတြက္ သည္စာေလးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္စီရဲ့ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳ မတူညီမႈေတြကို ခံစားသိရွိနိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း........စာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။

နင့္ရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ရီနိုမာန္
၁၄.၁၀.၂၀၁၂

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

October 5, 2012

ခရီးစဥ္ အဆံုးသတ္

ေန႔လည္ပိုင္း ဆူးေလဘုရားနား ရိုက္ထားတဲ့ ပံု

ဆူးေလဘုရား
ညပိုင္း ပန္းျခံထဲကေန ရိုက္ခဲ့တဲ့ ေရႊတိဂံုဘုရား
ညပိုင္း အလွ
ရိွဳး လုပ္ရင္ ဒီမွာပဲ လုပ္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ ခဏေတာ့ ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျပီး အျပန္ ညပိုင္းဆူးေလဘုရား ျမင္ကြင္း
စင္ကာပူ ျပန္မဲ့ မနက္ပိုင္း ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚ သြားခဲ့တယ္။


နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက ဒီအပင္ၾကီး ဘာမွ မျဖစ္ပဲ က်န္ခဲ့တာ အံ့ၾသမိတယ္။

ေျခေတာ္ရာ

စင္ကာပူကို ျပန္ေရာက္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ခုထိအိမ္ျပန္တဲ့ ပို႔စ္ေတြက မကုန္နိုင္ေသးတဲ့ အျဖစ္။ အမွန္က စာေရးရမွာ ပ်င္းေနတာက ၇၀ ရာခိုင္းႏွဳန္းေလာက္ရွိေနတာပါ။ သူမ်ားေတြ စာေရးတာ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထား ဘယ္လိုရွိမွ ေရးတက္ၾကလည္းေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျငိမ္ေနမွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားလို႔ရတယ္။ အခန္းပိတ္ျပီး ေရးမယ္လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း အခန္းထဲမွာက ေနတာ လူရွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အကုန္လံုးေမာင္းထုတ္ ျပီးမွပဲ ေရးလို႔ရေတာ့မယ္။ သူတို႔ ျငိမ္တဲ့ အခ်ိန္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ညသံေခါင္ယံ ၁၂နာရီ ၁ နာရီ ရွိေနျပန္ျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေရးမယ္လုပ္လိုက္ ရပ္ထားလိုက္နဲ႔ သံသရာက မရွည္သင့္ပဲ ရွည္ေနရျပီ။
စင္ကာပူကို ျပန္မလာခင္ တစ္ည ရန္ကုန္မွာ ညအိပ္ျဖစ္တယ္။ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြက မေလာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လုပ္သင့္တာပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ လိုခ်င္တဲ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ဖတ္ခ်ငတဲ့ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႔ လုိက္ဝယ္ျပီး တည္းခိုခန္းမွာ ျပန္ထားလိုက္တယ္။ ညေနပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူညစာ သြားစားျဖစ္တယ္။ ညစာ စားျပီးအျပန္မွာ ပန္းျခံထဲ ဝင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ည၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ကားငွားျပီး တည္းခိုခန္းကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ တည္းခိုတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ အစီအစဥ္က တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ေစာေစာစီးစီး မအိပ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ ေနာက္ဆံုးကားကို သြားၾကည့္လိုက္ၾကျပန္တယ္။

စင္ကာပူကို ျပန္မဲ့မနက္ေစာေစာမွာပဲ ေ၇ႊတိဂံုဘုရားကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တူတူသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဟိုတယ္မွာပဲ မနက္စာ စား၊ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ေလဆိပ္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္ျမန္မာျပည္ကို ေလးႏွစ္ေလာက္မျပန္ပဲ ေနခဲ့ရာမွ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၁လခြင့္နဲ႔ ျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ ဒီမွာပဲ ဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။

ခရီးစဥ္ဆံုးသြားခဲ့ရပင္မဲ့ မဆံုးေသးပဲ က်န္ေနခဲ့တာကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ စိတ္ပါပဲ။ လူၾကီးသူမေတြက ေျပာၾကတယ္ အသက္ေလးရလာေတာ့့ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကိုပဲ သတိရတယ္။ ျပန္ေနခ်င္တယ္တဲ့။ ပထမေတာ့ လက္မခံပင္မဲ့ ခုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္ရြာေလးနဲ႔ ကိုယ္အိမ္ေလးကို လြမ္းတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ရယ္၊ အသက္ရလာျပီး ျဖစ္တဲ့ အေမနဲ႔ အတူေနခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြေၾကာင့္ပဲ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ တပတ္ရရ၊ ဆယ္ရက္ ရရ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္   

September 22, 2012

သဘာဝတရားတဲ့...လား

သဘာဝတရားတဲ့လား........။
ျဖစ္မယ္၊ ပ်က္မယ္လို႔ ဘုရားရွင္က ေဟာထားခဲ့ျပီးသား။
တကယ္တန္ ျဖစ္ေတာ့လည္း လူေတြက သနားစရာပါ။
ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ... သဘာဝတရား တဲ့လား။

ေရေတြၾကီးလို႔ ငါတို႔ေသြးခ်င္းေတြ ဒုကၡပင္လယ္ထဲမွာ..
အတြင္း ၃၇ မင္းလည္း မကယ္နိုင္၊ အျပင္ ၃၇ မင္းလည္း မကယ္နိုင္
အထက္ ပုဂၢိဳလ္လည္း မနိုင္၊ ေအာက္ ပုဂၢိဳလ္လည္း မဆိုင္
ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနတာ..... သဘာဝတရားတဲ့လား။

ရပ္စဲဖို႔ အခါခါ၊ ေန႔ရက္ေတြထဲ
အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခဲ့ရျပန္ျပီ။
ရာေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားစြာအတြက္
ရင္ဘတ္ၾကီးလည္း ကြဲခဲ့ရျပီ....ဒါလည္း.... သဘာဝတရားတဲ့လား။

မိန္းမလည္း လူ၊ ေယာက္်ားလည္း လူ
လူ လူခ်င္းအတူတူ ဘာေတြမ်ား ပိုထူးေနလို႔လဲ...။
ဘာသာတစ္ခု အေၾကာင္းျပဳလို႔ ရင္းလိုက္ရတဲ့ လူ႔အသက္ေတြ
အိုအိမ္ပ်က္စီးဆံုးရွံဳးရတာလည္း.... သဘာဝတရားတဲ့လား။

ေဟာ့  ေတြ႔လိုက္ရျပန္ျပီ။
ရင္ဘတ္စည္းတီး ငိုခ်င္းခ်ေနရတာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္မွ မဟုတ္တာ။
ဘဝေတြရင္း၊ အခ်ိန္ေတြရင္း ေနရာေလး တစ္ခုပိုင္ဆိုင္ျပီးခါမွ
မင္းမိန္႔ဆိုတဲ့ စကားေလးတခြန္းကေရာ .... သဘာဝတရားတဲ့လား။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

September 5, 2012

မိုုးေနွာင္း အိပ္မက္

အျပင္မွာ မိုုးေတြသည္းထန္စြာ  ရြာသြန္းေနတယ္
လမ္းရဲ့ အေပၚမွာေတာ့ ေရေတြျပည့္ေနေလရဲ့
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္ေလး တစ္လံုုးျဖင့္
ေျပးလႊာေဆာ့ကစားလိုု႕ ေနျပန္တယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ မိုုးေတြ အရြာရပ္တန္႕သြားခဲ့ျပီ
ေရေတြတစ္ေျဖးေျဖး ေလ်ာ့နည္းလိုု႕လာခဲ့ျပီ
ကေလးငယ္ရဲ့ကိုုယ္ေပၚမွာ လြယ္အိတ္ ရွိမေနေတာ့ျပီ
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ႕ကိုုယ္ေပၚက အက်ၤာီကိုု ဆြဲခၽႊတ္ေနျပန္ပါတယ္။

ငါးမိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ၾကီး တစ္ခုုလံုုး ေမွာင္မဲလိုု႕
မိုုး ထပ္ရြာေတာ့မယ္ဆိုုတဲ့ အရိပ္အေယာင္ကိုု သူပဲ သိေနသလိုုလိုု
လမ္းေပၚမွာ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္၊ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ ရွိမေနပင္မဲ့
ခုုထိက်ေနာ္ ေတြ႕ေနရတာ မိုုးရြာမရြာ မသိပင္မဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ၾကီးစြာနဲ႕ ေစာင့္ေနတဲ့
ကေလးငယ္တစ္ဦး


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုုမာန္

August 29, 2012

ရာသီခြင္

လကေလးရယ္၊ ၾကယ္ကေလးရယ္၊ လူတစ္ေယာက္ရယ္......။

ေမွာင္မိုက္တဲ့ ညတစ္ညမွာ ၾကယ္ေလးတမွ် လင္းလက္ေနတဲ့
မီးေရာင္စံုေတြရဲ့ၾကားမွာ ရာသီခြင္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္။

ၾကယ္ေတြစံုျပီလား။

လူေတြေကာစံုရဲ့လား။

ခ်ိဳျမိန္ေနတဲ့ ဂီတသံနဲ႔အတူ လွပတဲ့ကစားကြင္းၾကီးအလယ္မွာ
ဆန္းေသာ္တာ လရဲ့အရိပ္ကေတာ့ မခို႔တရို႔။

ညတစ္ဝက္ က်ိဳးေ၇ာေပါ့။

အခ်ိန္မွ မွန္ရဲ့လား။

တည္းခင္းထားတဲ့ ဧည့္ခံပြဲၾကီးလည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႔ေနရဲ့။
အနီေရာင္ ပန္သီးရဲ့ အလယ္တည့္တည့္မွာ ထိုးစိုက္ထားတဲ့ ဓါးတစ္လက္။
အနီေရာင္ေကာေဇာၾကီးလဲ ေသြးသံရဲရဲ။

ျပီးဆံုးသြားခဲ့ျပီလား။

ျပည့္ေရာ ျပည့္စံုပါရဲ့လား။

ေမွာင္မိုက္ေနပင္မဲ့ ဆန္းေသာ္တာ လရိပ္က အတိုင္းသာ။
ၾကယ္ေလးေတြလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဘိုေနျမဲက်ားေနျမဲ။
ေကာင္းကင္မွာ နကၡတ္ဖတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနေလရဲ့။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

August 22, 2012

သံသရာ စက္ဝန္း

က်ေနာ္က ေမေမ့ကိုု ခ်စ္တယ္။

ေမေမက ေဖေဖ့ကိုု ခ်စ္တယ္။

ေဖေဖက ညီမေလးကိုု  ခ်စ္တယ္။

ညီမေလးက ကိုုကိုု႕ကိုု ခ်စ္တယ္။

ကိုုကိုုက မမ့ကိုု ခ်စ္တယ္။

မမက က်ေနာ့္ ကိုုခ်စ္တယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုုမာန္

August 16, 2012

ပိုက္ဆံရွိမွ လွဴနိုင္တာ မဟုတ္ပါ

အလွဴဆိုတာကလည္း ပိုက္ဆံရွိလို႔ လွဴနိုင္ၾကသလို၊ ပိုက္ဆံမရွိလည္း လွဴလို႔ရတဲ့ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အလွဴဆိုရင္ စိတ္ကိုပဲ အဓိကထားျပီး လွဴဖို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ငါးက်ပ္ပဲ တက္နိုင္( တက္နိုင္) ၁၀၀ပဲ နိုင္နုိင္ လွဴခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးကို အလွဆံုးထားျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္စိေရွ႔မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွဴဒါန္းေနၾကပါေစ။ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ လံုးဝႏွလံုးသြင္းလို႔မရဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဘာၾကီးပဲ ျဖစ္ေနပါေစ လွဴဖို႔ အတြက္ ျငင္းဆန္မိျမဲပါ။ 

အလွဴအတန္လုပ္တဲ့ အခါမွာလဲ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီးလုပ္ျပီး လွဴဒါန္းတာကို က်ေနာ္ သေဘာမေတြ႔တက္ပါဘူး။ ဥပမာ ဘုန္းၾကီးငါးပါး ဆြမ္းကပ္ခ်င္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဘုန္းၾကီးငါးပါးကို ဆြမ္းကပ္လို႔ ကုန္မဲ့ပိုက္ဆံက ၁၀၀ရွိတယ္။ လူပရိတ္သတ္ကို ျပန္ဧည့္ခံရတဲ့ ကုန္က်စရိတ္က ၁၀၀ေလာက္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ အဲလိုဆိုရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ၂၀၀လံုး ဘုန္းၾကီးငါးပါအတြက္ သံုးလိုက္ဖို႔ပဲ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ အျမင္ မွားေကာင္းမွားနိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ပင္မဲ့ က်ေနာ္ ေက်နပ္လက္ခံထားတာ ဒီအတိုင္းပါပဲ။

အဓိက စိတ္ကို ေနရာမွန္ေအာင္ အရင္လုပ္ပါတယ္။ စိတ္က လက္ခံနိုင္ျပီးဆိုရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ လုပ္နိုင္ၾကစျမဲပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာသမားေတြေျပာတဲ့ စကားက သိပ္ကိုမွန္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာ ရွိရမယ္တဲ့။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိတဲ့ လူဟာ ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတ့ဲ လမ္း ေပ်ာက္ေနသလို ခံစားရပါတယ္... တဲ့။ အဲလိုပဲ အလွဴဆိုတဲ့ လွဴခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးသာ ရွိလိုက္။ ငါးက်ပ္လွဴလည္း အလွဴေျမာက္ပါတယ္။ တစ္သိန္းလွဴလဲ အလွဴေျမွာက္ပါတယ္။ အလွဴဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးကို ေနရာထားတက္ဖို႔ပဲ လိုမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ 

ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ၾကားဖူးနားဝရွိခဲ့တဲ့ မ်က္ၾကည္လႊာ လွဴတာတို႔၊ အသည္းတစ္ျခမ္းလွဴတာတို႔ဆိုတဲ့ သတင္းေတြဖတ္လိုက္ရရင္ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔ေတာ့ အဲလိုလွဴမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ့္တကယ္ အရြယ္ေရာက္လို႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း မိသားစုနဲ႔ ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အသည္းတစ္ျခမ္းလွဴဖို႔ မေျပာနဲ႔ ေသလို႔ မ်က္ၾကည္လႊာလွဴမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတာင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ လူ႔ေလာကရဲ့ စားဝတ္ေနေရးကို လံုပန္ေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လို႔ကုန္မွန္း မသိရေအာင္ပါပဲ။ ဒါပင္မဲ့ စိတ္ေလးတစ္ခုကို သတိထားလိုက္နိုင္တဲ့ အတြက္ ယေန႔အခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရ လွဴဒါန္းျဖစ္တဲ့ ကိစၥေလး တစ္ခု ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ 

က်ေနာ္က ကိုယ့္အသားနားမွာ သိပ္ေၾကာက္တဲ့ ေကာင္ပါ။ ကိုယ့္အသားနားမွာ ေၾကာက္တဲ့ အတြက္ သူတစ္ပါးရဲ့ အသားကိုလည္း နားေအာင္ မလုပ္တက္ပါဘူး။ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ေဆးထိုးရမွာ အေသေၾကာက္ပါတယ္။ အသားထဲကို အပ္ထိုးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေဆးဝင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို က်ေနာ္ အရမ္းကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ေဆးထိုးမွ ေပ်ာက္ဖို႔ အေျခအေနကို ေဆးမထိုးပဲ ေပျပီး ေဆးေသာက္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးေသာက္ရတဲ့ ေဆးေတြ မ်ားျပီး ျပန္အမ္းထြက္မွ ေဆးထိုးဖို႔ အခြင့္ကို က်ေနာ္ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေတာင္ အေၾကာေဆးထိုးတဲ့ အေသးဆံုးအပ္နဲ႔မွ ေဆးထိုးခံခဲ့တာပါ။

စင္ကာပူကို ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးတစ္ခုကို ေျဖေပ်ာက္ေပးနိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ကို က်ေနာ္ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသြးလွဴျခင္း ပါပဲ။ ျမန္္မာျပည္မွာ ေသြးလွဴရင္ ေသြးထုတ္တဲ့ အပ္က အၾကီးၾကီးပဲ ဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ ေဝးေဝးေရွာင္ခဲ့ပါတယ္။  ဒီမွာေတာ့ ထံုေဆးသံုးတဲ့ အတြက္ က်ေနာ့္အတြက္ အေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပပါတယ္။ သံုးလတစ္ၾကိမ္နဲ႔ ပံုမွန္လွဴခဲ့တာ အခုဆို ၁၀ၾကိမ္ျပည့္သြားခဲ့ပါျပီ။ က်ေနာ့္ကို ပီတိျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အလွဴေတြထဲ အလွဴတစ္ခုပါ။

က်ေနာ့္မွာ ေငြရွိေနစရာမလိုုဘူး။ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးေပးေနစရာ မလိုဘူး။ မလွဴနိုင္လို႔ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနစရာလည္း မရွိဘူး။ လွဴလို႔ရတဲ့ အခြင့္အေရးရွိလို႔ လွဴနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ အလွဴျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ က်ေနာ္ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္မွာ အကူအညီေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုဂ်ဴလိုင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္မွာ က်ေနာ့္ကို အေဖာ္လိုက္ကူညီေပးခဲ့တဲ့ တစ္ခ်ိန္က သိခဲ့၊ခင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုမိုးကုတ္သားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လွဴဒါန္းနိုင္ခဲ့သလို က်ေနာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ဆြဲေဆာင္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ျပီး ပထမဆံုး အၾကိမ္ျဖစ္ ေသာ၄င္း၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သြားလွဴဒါန္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ျဖစ္မိသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္အေနန႔ဲ အရမ္းကို ဝမ္းသာေက်နပ္ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
      
ငါးၾကိမ္အတြက္ တစ္ခု၊ ၁၀ၾကိမ္အတြက္ တစ္ခုပါ

အေပၚက တစ္ခုက ေသြးထုတ္တုန္း ေပးထားတာ။ ေအာက္ကအဝါေရာင္ကေတာ့ လက္ေဆာင္
Woodland ေသြးလွဴဘဏ္က ပံုပါ။







ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

August 15, 2012

ေခ်ာင္းသာမွာ ခရီးဆံုးျပီ

မႏၱေလးမွာ လည္လို႔ပတ္လို႔ျပီးေတာ့ ညေနပိုင္း ၅နာရီေလာက္မွာ ဟိုတယ္ကို ခ်က္ေအာက္လုပ္လိုက္ျပီး ကားဂိတ္ကို ၇နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မနက္က ေလွ်ာက္လည္ခဲ့တဲ့ ကားကိုပဲ ထပ္ငွားထားလိုက္ၾကတယ္။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ဘာလက္ေဆာင္မွမဝယ္ျပန္ရင္လဲ မေကာင္းဘူး။ အိမ္လည္း ျပန္ရေတာ့မွာမို႔ မႏၱေလးထိုးမုန္႔ကို တစ္ေယာက္ ငါးဗူးစီ ဝယ္လိုက္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ဘယ္သြားသြား ဘာစားစား ဘာဝယ္ဝယ္ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံထဲက ပဲ သံုးၾကတယ္။ ခုမုန္႔ဝယ္ေတာ့လဲ အဲအထဲကပဲ သံုးၾကတယ္။ ကားဂိတ္မဆင္းခင္ ရန္ကုန္- ေခ်ာင္းသာ ကားဂိတ္ကို ဘိုကင္အရင္ ဖုန္းနဲ႔ လုပ္လိုက္တယ္။ ညစာစားဖို႔ လမ္းမွာ ရပ္ေပးတယ္။ ကားေတြရပ္တဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျပာင္းလဲသြားတာပဲ။ အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလ။ ဘယ္နားလဲလို႔ေတာ့ ေမးၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ 

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ကို မနက္ေလးနာရီေလာက္ၾကီး ေရာက္လာၾကတယ္။ ေခ်ာင္းသာကား မနက္၆ နာရီထြက္မွာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေလး မွီေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားငွားျပီး ေခ်ာင္းသာကားဂိတ္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲကြန္ကားေတြက ညပိုင္းမွ ထြက္ၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အခ်ိန္မကုန္ရေအာင္လို႔ ရတဲ့ ကားနဲ႔ လိုက္လာခဲ့ၾကတာေပါ့။ ရိုးရိုးဟီနိုးကားၾကီး။ ကားေပၚမွာ လူသိပ္မပါဘူး။ နိုင္ငံျခားသားေတြေတာ့ ေလးေယာက္ေလာက္ ပါတယ္။ လမ္းမွာ ကုန္ေတြပဲ ရသေလာက္တင္ျပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္ၾကတာ ေခ်ာင္းသာ မေရာက္ခင္ ဥတိုတံတားကို ေရာက္ေတာ့ အရင္တုန္းက ရံုးအဖြဲ႔နဲ႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္လာတုန္းက ဒီတံတားေပၚေရာက္ေတာ့ မန္ေနဂ်ာအမၾကီးက လွမ္းေအာ္တာကို သြားသတိရတယ္။ ေခ်ာင္းသာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးနီးျပီ။ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ၾက လွိဳင္းသံေတြ ၾကားရလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အသည္းအသန္ နားေထာင္ၾကည့္ေနတာကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။
ေခ်ာင္းသာကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အန္ဘို ဟိုတယ္ေရွ႔မွာ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ ဘိုကင္ေတာ့ တင္မထားဘူး။ အခန္းၾကည့္မယ္ဆိုျပီး အခန္းေတြ လိုက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ပင္လယ္ မ်က္ႏွာစာ မဟုတ္တဲ့ ေနရာက ၂ေသာင္းခြဲ၊ မ်က္ႏွာစာက သံုးေသာင္းခြဲ ၊ ေနာက္တစ္ေနရာက ပင္လယ္နဲ႔ ပိုနီးတယ္။ သူက ေလးေသာင္းခြဲ။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သံုးေသာင္းခြဲအခန္းကို အဲကြန္ မသံုးဘူးဆိုတာေၾကာင့္ သံုးေသာင္းနဲ႔ ေပးတယ္။ 
ဒီပံုေလးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့ အခန္းပါ။ ႏွစ္ညအိပ္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ ေရဆင္းေဆာ့ၾကတယ္။ ကမ္းေျခမွာ လိုက္ေရာင္းတဲ့ ပုဇြန္ကင္၊ ငါးကင္ေတြဝယ္ စားၾကတယ္။ ညေနပိုင္း ေရမခ်ိဳးခင္ အုန္းရည္ ဝယ္ေသာက္ၾကတယ္။ 



မနက္ေစာေစာထျပီး ဘုရားရွိတဲ့ ဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။

ညေနပိုင္း ေရကူးျပီေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ အခန္းထဲမွာ နားေနတုန္း ေလေတြ တအားတိုက္လာလို႔ အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လွတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ က်ေနာ္ ရပ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။


၂ညအိပ္ျပီး ေနာက္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ ေရာက္တဲ့ ေန႔ကတည္းက ဝယ္ထားတဲ့ အဲကြန္ကားနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ခရီးစဥ္ေလးကေတာ့ ဒီမွာပဲ အဆံုးသတ္သြားပါျပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ လိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အတြက္ ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတာ ျဖစ္ပင္မဲ့ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ ေရာက္ဖူးေနက် ေနရာေလးေတြပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြား သြားလို႔ မဝတဲ့ ေနရာေလးေတြပါပဲ။ ဒီခရီးစဥ္ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဒီလိုမ်ိဳး ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ရွမ္းျပည္အေရွ႔ပိုင္း လာရွိဳးဖက္ကို သြားၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အဲေနရာကေတာ့ က်ေနာ္ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာပါ။

ေနာက္ဆံုးက်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စုစုေပါင္း ကုန္က်စရိတ္ကို တြက္လိုက္ေတာ့ ခရီးစဥ္ စ လယ္ ဆံုး စုစုေပါင္း ၈ သိန္းကုန္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို ေလးသိန္းစီေပါ့။ တကယ္ကို ေက်နပ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ခရီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

August 13, 2012

ဝါဆို ဝါေခါင္ ေရေတြၾကီးေတာ့...

ဒီတစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္သြားတာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီး ရခဲ့တယ္။ အမွတ္တရေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာမွ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔တိုင္း ေျပာေျပာျပေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ေလး အေၾကာင္းကို အရင္းေျပာျပမွ ရလိမ့္မယ္။ လြယ္လြယ္ျမင္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ေလးက ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံျမိဳ႔ မွာရွိတယ္။ ဘားအံျမိဳ႔ေပၚမွာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘားအံကိုေရာက္ဖို႔ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ရတယ္။ သံလြင္ျမစ္ကို မေရာက္ခင္ ျမဳိင္ကေလး ဘိလပ္ေျမစက္ရံုရွိတယ္။ သံလြင္တံတား မေဆာက္ခင္ကေတာ့ ဘားအံကိုေရာက္ဖို႔ ကုန္တင္သေဘၤာနဲ႔ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ျပီး မွ ဘားအံကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ျမဳိင္ကေလးက စည္းကားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမိဳင္ကေလးကေနကူးမွ ဘားအံကိုေရာက္မွာဆိုေတာ့ လူေတြေရာ၊ ကားေတြေရာ အကုန္လံုး ဇတ္ဆိပ္မွာ စည္းကားေနတာေပါ့။

အဲအခ်ိန္တုန္းက သာမည ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက နာမည္ၾကီးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ကာ ျမိဳင္ကေလးဇတ္ဆိပ္ဟာ ပြဲေတာ္အလာ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ခုေနာက္ပိုင္း သံလြင္တံတားၾကီးေဆာက္ျပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခုနက စည္းကားေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘၤာဆိပ္ဟာ သုသာန္တစ္ခုမွာ ရွိတဲ့ ဇရပ္တစ္ေဆာင္လိုပါပဲ။ ေျခာက္ကပ္သြားလိုက္တာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ေအာင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမိဳင္ကေလးဖက္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျမင္ေနရတဲ့ ေရႊရင္ေမွ်ာ္ဘုရားကို သည္ဖက္ကမ္းကေန ေငးေမာၾကည့္ေနရတဲ့ အရသာကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႏွစ္သက္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္တိုင္း မသြားမျဖစ္တဲ့ ေနရာေတြထဲက ဒီေနရာဟာလည္း တစ္ခု အပါအဝင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ လိုက္လည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အျမဲပို႔ေပးျဖစ္တယ္။ 


အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ကရင္ျပည္နယ္က ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါပင္မဲ့ အေမဖက္က ေဆြမ်ိဳးေတြက ဘားအံမွာ အေျခခ်တာမ်ားတယ္။ အေမ့ကလည္း ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ နီးတဲ့ ေနရာမွာ ေနခ်င္တာေၾကာင့္ ကရင္ရြာထဲမွာ ျခံဝယ္ အိမ္ေဆာက္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ပထမေတာ့ အဲအိမ္မွာ မေနေသးပဲ အေဖတာဝန္က်တဲ့ နယ္မွာပဲ အေဖနဲ႔ အတူလိုက္ေနၾကတယ္။ အေဖဆံုးသြားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္အိမ္ေလးမွာ ကိုယ္ျပန္ေနျဖစ္ၾကတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အဲအိမ္မွာ မေနခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာေမြးတဲ့ ေကာင္ဆုိေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ကေတာ့ အျမဲပဲ။ ဒါပင္မဲ့ ေနလာတာၾကာေတာ့လည္း ကိုယ့္အိမ္ေလးကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိသြားတယ္။ အခုခ်ိန္ အေမက ေရာင္းမယ္ေျပာရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က မေရာင္းနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရာင္းခ်င္တယ္။ အေမက မေရာင္းခ်င္ဘူး။ ခုေတာ့ အေမက ေရာင္းခ်င္တယ္ က်ေနာ္က မေရာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရတဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာကို မက္ေမာလာတက္ၾကတာ အသက္ကပဲ စကားေျပာလို႔လား မေျပာတက္ပါဘူး။

အခုဆို ျမိဳင္ကေလးမွာ ဘိလပ္ေျမစက္ရံုက ႏွစ္ရံုေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ။ စက္ရံုသစ္နဲ႔ စက္ရံုေဟာင္းေပါ့။ ၇န္ကုန္ဖက္က လာရင္ စက္ရံုသစ္ကို အရင္ျဖတ္ရတယ္။ စက္ရံုသစ္ကို ျဖတ္ျပီးမွ စက္ရံုေဟာင္းကို ေရာက္တယ္။ စက္ရံုေဟာင္းကို ျဖတ္ျပီးရင္ေတာ့ စက္ရံုေစ်းဆိုတာ ရွိတယ္။ စက္ရံုေစ်းေက်ာ္လာရင္ေတာ့ ျမိဳင္ကေလးလမ္းဆံုကို ေရာက္ျပီ။ ဘာေၾကာင့္ လမ္းဆံုျဖစ္ေနရတာလည္းဆိုေတာ့ ေရွ႔တည့္တည့္ကို သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ခုနကေျပာတဲ့ ဇတ္ဆိပ္ကိုေ၇ာက္မယ္။ ညာဖက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ရင္ေတာ့ သံလြင္တံတားကို သြားတဲ့ ဖက္။ ခုေနာက္ပိုင္းကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ညာဖက္ပဲ ခ်ိဳးသြားၾကတယ္။ လမ္းဆံုကိုေရာက္ျပီးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကိုဝင္တဲ့ လမ္းထိပ္ေရာက္မွ ကားကို ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း အိမ္ျပန္ရင္ လမ္းဆံုမွာပဲ ဆင္းလုိက္တယ္။ လမ္းဆံုကေန အိမ္အထိ ေလွ်ာက္လမ္းမွ ဂ်ပန္ပိေတာက္ပင္ေတြရဲ့ ရနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိေနျပန္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က ကရင္ရြာထဲမွာရွိတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ကရင္အိမ္ေတြၾကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က အဲရြာရဲ့ ပထမျမန္မာအိိမ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကရင္ရြာထဲကို ျမန္မာအိမ္ေရာက္လာတဲ့ အတြက္ သူတို႔ မႏွစ္သက္ၾကဘူးဆိုပင္မဲ့ ဘာမွ ေတာ့မေျပာၾကပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ ကရင္ရြာဆိုေတာ့ ဘုရားတရားလည္း အရမ္းရိုေသ ကိုင္းရွိဳင္းၾကတယ္။ တရြာလံုးလူၾကီးေတြမ်ားတယ္။ လူငယ္ေတြမရွိဘူးဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရွိတယ္။ ၁၀တန္းေအာက္ ကေလးေတြေတာ့ရွိတယ္။ ၁၀တန္းေရာက္ျပီးဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္ေလးေကာ၊ ေကာင္မေလးေကာ ေတာင္ေပၚတက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေခၚ ေတာင္ေပၚဆိုတာ ရွမ္းျပည္ကိုေျပာတာ။ ရွမ္းျပည္ဆိုတာကလည္း ျမန္မာျပည္ေျမပံုထဲက ရွမ္းျပည္နယ္ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖက္က ေတာင္ေပၚလို႔ေခၚၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚဆိုရင္ လူတိုင္းသိျပီ။ ဘန္ေကာက္သြားျပီး အလုပ္သြားလုပ္ၾကတာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။

ရြာထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာအိမ္ေတြမ်ားတယ္ဆိုပင္မဲ့ ခရစ္ယာန္အိမ္ေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အမ်ားၾကီးလာဆိုေတာ့ အမ်ားၾကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ခ်ိဳးရည္တြက္မယ္ဆိုရင္ ၁၀အိမ္ေတာင္ မျပည့္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာထဲ စေနစတုန္းက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမရွိဘူး။ ဒါပင္မဲ့ ဆန္ေဒးတိုင္း ဘုရားရွိခိုးၾကတယ္။ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းေျမေနရာကိုသတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ သိပ္အၾကီးၾကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေခါင္းေလာင္းေလးေတာင္ တပ္ထားၾကျပီးျပီ။ ဒါပင္မဲ့ ခရစ္ယာန္အိမ္ေျခကို ေရၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လက္ ၁၀ေခ်ာင္း ခုထိမျပည့္ေသးပါဘူး။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာေလးရဲ့ ထူးျခားခ်က္ပါပဲ။

ကရင္ရိုးရာအိမ္ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျခတန္ရွည္ အိမ္ေတြမ်ားတယ္။ အုတ္ဖိနပ္ခံျပီး အိမ္တစ္အိမ္လံုးကို သစ္ေတြနဲ႔ပဲ ေဆာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာထဲမွာလည္း အဲလိုအိမ္ေတြၾကီးပဲ။ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ရွိရွိ အိမ္ၾကီးၾကီးေတာ့ ေဆာက္ၾကပါတယ္။ ေျခတန္ရွည္အိမ္ေတြပဲ ေဆာက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို အေမက အုတ္နဲ႔ေဆာက္လုိက္တယ္။ ရြာထဲက ဘယ္မွာေနလဲလို႔ ေမးရင္ တိုက္အိမ္မွာ ေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဆိုတာ သိျပီးသာပါ။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အိမ္တိုင္းလိုလို အုတ္နဲ႔ ေဆာက္လာၾကပါျပီ။  တိုက္အိမ္ကလို႔ ေျပာရင္ ဘယ္တိုက္အိမ္ကလည္းလို႔ ျပန္ေမးခံရမဲ့ အျဖစ္ပါ။

အိမ္တိုင္းက ေျခတန္ရွည္ ဘာေၾကာင့္ ေဆာက္ၾကတာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိခဲ့ပါဘူး။ အိမ္တိုင္းလိုလိုက ေျခတန္ရွည္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ရိုးရာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္နိုင္သလို၊ အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာက သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ကပ္လ်က္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကေတာ့ သံလြင္တံတား မေဆာက္ခင္ကေတာ့ ရြာစြန္းမွာေပါ့။ သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ သံလြင္တံတားေဆာက္လိုက္ေတာ့ တံတားသြားတဲ့လမ္းကို  ရြာေနာက္ဖက္အျခမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဖက္မွာ လမ္းလာေဖာက္လိုက္ေတာ့ ရြာစြန္းျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ဖက္ျခမ္းက ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရြာမ်က္ႏွာစာ ျပန္ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စေျပာင္းလာျပီး ဒုတိယႏွစ္မွာ ေျခတန္ရွည္အိမ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ေဆာက္ရသလဲ ဆိုတဲ့ အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ရျပီ။

ခုခ်ိန္ ခုလိုရာသီေပါ့....။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရေတြၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ေလ။ ဝါဆို၊ ဝါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ဆိုတာ သည္အခ်ိန္ကို ေျပာတာေနမွာ။ မိုးကေကာင္း၊ သံလြင္ျမစ္ေရက တက္ဆိုေတာ့ အိမ္ေပၚကေန ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ေရေတြ။ ေတာ္ေသးတယ္။ အေမက အုတ္ဖိနပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ျမင့္ထားလုိ႔။ မဟုတ္ရင္... ေရေတြ အိမ္ထဲထိ ေရာက္သြားနိုင္တယ္။ ေရေတြ တက္လာလိုက္ၾကတာမ်ားဗ်ာ.... ဘယ္ႏွနာရီမွ မၾကာဘူး။ ေလွခါးထစ္ ၂ထစ္ ျမဳတ္သြားခဲ့ျပီ။ သည္အတိုင္းသာ ဆက္တက္ေနမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ အကုန္ အျမင့္ေပၚ တင္ထားမွ ရေတာ့မယ္။ အေမနဲ႔ က်ေနာ္ ပစၥည္းေတြ တင္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္း မိုးနည္းနည္းစဲသြားခဲ့တယ္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ခုနက မီးေသြးခဲနဲ႔ မွတ္ထားတဲ့ ေရမွတ္ကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရတန္႔ေနတာကို သတိထားလိုက္မိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚမွာပဲေနေနရေတာ့တယ္။ အျပင္ထြက္မယ္ဆို ေလွကို လွမ္းေခၚျပီး ေလွနဲ႔ ေစ်းသြားဝယ္ရတယ္။ ေလွနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတက္ရတယ္။ မေန႔ညက အေမဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာတယ္။

...... အေမ သားကို သတိရလိုက္တာ သားရယ္...တဲ့။ ဒီမွာ မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္... တဲ့။ ေရေတြလည္း ၾကီးေနျပီ....တဲ့။ ငါ့သားသာ ရွိရင္ အိမ္ေရွ႔က ေရထဲကို ဆင္းေဆာ့ေနမွာ ေသခ်ာတယ္... တဲ့။

ဟုတ္မွာ...။ ကၽြန္ေတာ္ေရၾကိဳက္တာ အေမသိတယ္။ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးကို သတိရလိုက္တာဗ်ာ.....။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္ 

August 12, 2012

ျမနန္းစံေက်ာ္ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီး

ေတာင္ၾကီး၊ ကေလာ၊ ျပင္ဦးလြင္ ႏွင့္ မႏၱေလး ခရီးစဥ္အတြင္း သည္ျမနန္းစံေက်ာ္ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း အတြက္ ေနာက္ဆံုးေနရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္ေနရာကို ငယ္ငယ္တုန္းက အေမတို႔နဲ႔ တစ္ခါ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ရံုးကအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ တစ္ခါ၊ ခုသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တစ္ခါထပ္ေရာက္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ထပ္ေရာက္အံုးမလဲ ကၽြန္ေတာ္မေျပာတက္ေသးပါဘူး။











ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္