သို႔
သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းေမ
ငါတို႔ေတြ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မထင္မွတ္ပဲ နင့္ကို မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ ျပန္ရွာေတြ႔ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာေနပါေစ နင့္အေပၚမွာ ရွိတဲ့ ငါ့ရဲ့ ခင္မင္မႈကေတာ့ အရင္တိုင္းပါပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ငါတို႔မိဘေတြက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့ သူငယ္ခ်င္း။ သူတို႔ ေျပာင္းတဲ့ ေနရာ ငါတို႔လည္း လိုက္ေျပာင္းခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ငါတို႔ေတြ အလယ္တန္းျပီတဲ့ အထိ ေက်ာင္းအတူတူသြား၊ စာအတူတူက်က္ခဲ့ၾကတာကို ခုခ်ိန္ထိ သတိယေနတုန္းပဲ။ ကေလးဘဝက တကယ့္ကို ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ခါတစ္ခါလည္း စိတ္ေကာက္ခဲ့ၾကေသးတယ္ေနာ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေယာက္်ားေလးျဖစ္တဲ့ ငါက နင့္အေပၚမွာ အျမဲစိတ္ေကာက္ခဲ့ရတာပါ။ နင္က ငါ့အေပၚ အျမဲေကာင္းခဲ့တာ ငါမွတ္မိပါေသးတယ္။
အထက္တန္း စတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါတို႔ နယ္ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ အထက္တန္းစတက္တဲ့ အခ်ိန္က စျပီး ငါ့မွာ နင္ေလာက္ခင္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ဘူး။ ငါ ဘြဲ႔သာ ရသြားတယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို သိပဲ သိခြင့္ရလိုက္တယ္။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပင္မဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြေတာ့ ငါရလိုက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးတာနဲ႔ ငါ အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ အဲသည့္အခ်ိန္ကစျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ အသစ္မွာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စိတ္ကို ေလ့လာနိုင္ခဲ့တယ္။ လူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေျပေနနိုင္ေအာင္လည္း ငါၾကိဳးစားနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါပင္မဲ့ သူငယ္ခ်င္း.... အသက္ေတြက သံုးဆယ္သာ ေက်ာ္သြားတာ။ ေကာင္းေကာင္း မရင့္က်က္ေသးဘူး။
၂၀၀၂ေလာက္မွာ ငါ့အေဖဆံုးတယ္။ အေဖဆံုးေတာ့ အိမ္ရဲ့ တာဝန္ ( အဓိက ဝင္ေငြ) က ငါ့အေပၚကို အလိုလို က်လာခဲ့တယ္။ ငါက ငါ့မိသားစုကို ရွာေကၽြးခ်င္ေနတဲ့ ေကာင္ဆိုေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္းပဲေလ။ ငါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး လက္ခံလိုက္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ငါရဲ့ စိတ္ကူးေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ သိတဲ့ အတိုင္းပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရိုးရိုးေမဂ်ာဘြဲ႔ေလးနဲ႔ လစာ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္တစ္ခုကို ဘယ္လိုလုပ္ ရွာနိုင္မွာတဲ့လဲ။ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကလည္း သံုးေသာင္းမျပည့္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ နိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ အေၾကာင္းက ေပၚလာတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။
အေဝးသင္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲျပီးေတာ့ ငါ မေလးရွားကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ မေလးရွားကို မထြက္လာခင္အထိ အိမ္မွာ အဆင္ေျပေနေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အေျခအေနေပါ့ဟာ။ အေဖဆံုးေတာ့ အစိုးရက ေထာက္ပံ့တဲ့ နစ္နာေၾကးနဲ႔ အေမစုထားတဲ့ ေငြက လက္ထဲမွာ က်န္ေနေသးေတာ့ သိပ္ပူပန္ေနစရာ မလိုေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ဒါပင္မ့ဲလည္း သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကံၾကမၼာက ငါကို မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သည္လိုျဖစ္ဖို႔ အတြက္ ငါ့ကိုမ်ား ေစာေစာစီးစီးေနရာခ်ထားေပး လိုက္သလားလို႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ငါ့အေမလက္ထဲမွာ က်န္ေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ ေငြေတြ အကုန္လံုးနီပါး လူလိမ္ခံလိုက္ရတယ္ သူငယ္ခ်င္း။
ငါ အေမ့ကို အပစ္မေျပာရက္ပါဘူး။ သူလည္း ငါရွာရတာ သက္သာလို သက္သာေၾကာင္း တစ္ဖက္ကေန ၾကိဳးစားၾကည့္တာပဲေလ။ ကံကိုက သည္လုိပါလာမွာေတာ့ ဘာတက္နိုင္ေတာ့မွာလဲ။ ငါအေမကို အားေပးခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံေတြကုန္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနရတာက တစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔မ်ား ငါကပါ အပစ္ေျပာေနမယ္ဆိုရင္ ငါ့ေလာက္မိုက္တဲ့ သား သည္ေလာကမွာ ရွိနိုင္ပါ့အံုးမလား။ မေလးရွားမွာ ေနခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ငါ့အတြက္ စားျပီးေသာက္ျပီး တစ္သိန္းေတာ့ ငါရေအာင္ ပို႔ေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔လေတြမွာ တစ္သိန္းနဲ႔ မေလာက္မွန္း ငါသိပင္မဲ့ အေမက ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေလာက္ဘူး ဆိုတဲ့စကားကို မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ အဲသည့္အတြက္လည္း အေမ့ကို ငါ အခုခ်ိန္ထိ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။
သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ငါ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဆက္ေနဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါေသးတယ္။ စားျပီးေသာက္ျပီး တစ္သိ္န္းေလာက္ရေနရံုေလာက္နဲ႔ ငါမေက်နပ္သင့္ေသးဘူးလို႔လဲ ငါ့ကိုယ္ငါ အားေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး စင္ကာပူကို ထြက္နိုင္ဖို႔ ငါ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း ခဏခဏ ဝင္ခဲ့တယ္။ အဆင္မေျပခ်င္ရင္ ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ဒါပင္မဲ့ ငါ ဇြဲမေလ်ာ့ခဲ့ဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မေလးရွားမွာ အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ အကူအညီနဲ႔ပဲ ငါ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလဆန္းေလာက္မွာ စလံုး( စင္ကာပူ) ကိုေရာက္ခဲ့တယ္ သူငယ္ခ်င္း။
အဆင္မေျပေတာ့လဲ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပသလို၊ ကံေကာင္းခ်င္ျပန္ေတာ့လည္း စင္ကာပူကိုလာဖို႔ အလုပ္ရဖို႔ ဘာေအ့ဂ်င့္ဖီမွ မေပးခဲ့ရဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ တက္ရမဲ့ သင္တန္းတစ္ခုအတြက္လည္း အခုငါအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီကပဲ စိုက္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ သင္တန္းေအာင္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္က အစ ငါဘာမွ မကုန္ခဲ့ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ သည္ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လုပ္ရတဲ့ အလုပ္က ငါအတြက္ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္မေနျပန္ဘူး။ မေလးရွားမွာ သံုးႏွစ္လံုးလံုး လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာေတြရဲ့ အလုပ္ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ လစာတိုးေပးျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။ အခုဆို ငါဒီမွာေရာက္ေနတာ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္း။
ဘယ္ေတာ့ ျပန္မလဲလို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔အံုး သူငယ္ခ်င္း။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္ျဖစ္အံုးမယ္ မထင္ဘူး။ ေပ်ာ္လို႔ေနေနတယ္လို႔ေတာ့လဲ မထင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာေနရဆိုတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမေျပာေျပာေနက် စကားဟာ ငါ့ကုိမ်ား ရည္ရြယ္ေလးသလားလို႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ေတာ္ရာလို႔ ေျပာရသလဲဆိုေတာ့ ဒီမွာ ငါ့ရဲ့ ဝင္ေငြက စားျပီးေသာက္ျပီး အေမ့ဆီကို သံုးေလးသိန္းေလာက္ ပို႔ေပးနိုင္လို႔ပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ျမန္မာျပည္မွာ ငါ့ရဲ့ ရိုးရိုးေမဂ်ာဘြဲ႔ေလး တစ္ခုနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး လစာ သံုးေလးသိန္း သြားရနိုင္မွာလဲ။ နင္လည္း သိမွာပါ။ နင္လည္း ျမန္မာျပည္က အစိုးရ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ပဲေလ။
သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းေမ စာလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွည္သြားျပီ။ ႏွစ္ ၂၀ေလာက္ ေဝးကြာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အတြက္ သည္စာေလးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္စီရဲ့ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳ မတူညီမႈေတြကို ခံစားသိရွိနိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း........စာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
နင့္ရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ရီနိုမာန္
၁၄.၁၀.၂၀၁၂
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
2 comments:
သူငယ္ခ်င္းဆီေပးတဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ကို အားေပးခံစားသြားပါတယ္...
မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚကေန
သူ႕ကို ဒီစာ ေပးဖတ္လိုက္ေလ .. း))
သူလည္း သိေတာ့ ၀မ္းသာေနမွာေပါ့ ..း))
ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္
Post a Comment