April 30, 2010

ဧည့္သည္

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မအေမ အေရးေပၚ ေဆးရံုးတက္ခဲ့ရတယ္။ အဖ်ားၾကီးေသာေၾကာင့္ အတြင္း လူနာ အျဖစ္ကုသ ခံေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

တစ္ည ကၽြန္မ ေက်ာင္းက အလုပ္ကိစၥျပီးမွ အေမဆီေရာက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မ ေဆးရံုးေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ဧည့္ေတြ႕ခ်ိန္ေက်ာ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္မျပန္ခင္ အေမကို ဝင္ၾကည့္ခ်င္တာေၾကာင့္ ေမာင္ႏွင့္ အတူ ေဆးရံုးကိုေရာက္လာခဲ့သည္။

ကၽြန္မ အေမ့ဆီေရာက္ေတာ့ အေမနိုးေနသည္။ ေဘးနာမွာလည္း ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးတဲ့ အန္တီၾကီး သံုးေယာက္ ကုတင္ေဘးမွာ ထိုင္ေနတာကိုလည္း ကၽြန္မေတြ႕လိုက္ရသည္။

" လာ.. သမီး ဒါ မေလးရွားက လာတဲ့ သမီးရဲ႕ အန္တီေတြပဲ .. ႏွဳတ္ဆက္လိုက္အံုး" ဟု ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေျပာေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ဟန္ကို ကၽြန္မတစ္ခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့ပါ။ ကၽြန္မလည္း အန္္တီသံုးေယာက္ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေဖာ္ေရြစြာ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။

" သမီးေတာင္ ေတာ္ေတာ္အရြယ္ေရာက္ေနျပီပဲ" အန္တီ တစ္ေယာက္မွ " ေခ်ာလည္း ေခ်ာပါတယ္ .... ဟာ"

အန္တီ တစ္ေယာက္က " သမီးက ရည္းစားရွိျပီလား "

" ဟုတ္ အန္တီ၊ သူ အခုပါလာတယ္၊ သူ ကား ပါကင္ ထိုးေနလို႕"

" သမီး ေကာင္ေလးနဲ႔ သမီး အန္တီတို႕ ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္အံုး၊ ေကာင္ေလးက သေဘာအရမ္းေကာင္းတယ္" ကၽြန္မရဲ႕ အေမမွ ဝင္ေျပာသည္။

ကၽြန္မလည္း သူတို႕ ေျပာတာကို ထိုင္ျပီးဝင္နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူ႕တို႕ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ကၽြန္မ မသိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း အတင္းအဖ်င္း အေနနဲ႔ ေျပာေနၾကျပန္ပါသည္။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမာင္ေရာက္လာပါတယ္။ အခန္းကို တစ္ခ်က္ ပတ္ၾကည့္ျပီး

ေမာင္ ေကာ္ဖီ သြားယူလိုက္အံုးမယ္ဆိုျပီး အေမနဲ႔ အန္တီ သံုးေယာက္ကို ႏွဳတ္မဆက္ပဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ေမာင့္ရဲ႕ အျပဳအမူဟာ ကၽြန္မကို တုန္လွဳပ္သြားေစတယ္။ အေမနဲ႔ အန္တီ သံုးေယာက္ကို အျပဳံးနဲ႔ ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။ သူတို႕ စိတ္ထဲမွာ စိတ္ဆိုးသြားဟန္ကို မ်က္ႏွာမွာ မေတြ႕တာေၾကာင့္ ျပံဳးျပျပီး အခန္းထဲမွ ေမာင္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီစက္ရွိရာေနာက္သို႕ ကၽြန္မ လိုက္သြားခဲ့တယ္...

" ခုနက ေမာင့္ရဲ႕ အျပဳအမူက သိပ္ရိုင္းတာပဲ "

" ေမာင္ ဘာလုပ္လို႕ လဲ"

" ဘာလုပ္ရမွာ... အခန္းထဲမွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အန္တီေတြ စကားေျပာေနတာကို တစက္ကေလးမွ မျပံဳးျပ မႏွဳတ္ဆက္ပဲ ဒီအတိုင္းလွည့္ထြက္သြားတာ ေမာင့္ အျပဳအမူ မရိုင္းလို႕ ဘယ္သူရုိင္းအံုးမွာလဲ"

" ဘယ္က အန္တီေတြလဲ.. ေမာင္ေတြ႕တာ အေမတစ္ေယာက္တည္းပါ"

" အေမ့ကိုေတြ႕ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႕ မႏွဳတ္ဆက္ရတာလဲ ၊ ရွင္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ .. ရွင္ဟာေလ..."

" အေမ အိပ္ေနတဲ့ ဟာ ေမာင္က ဘယ္လိုလုပ္ နိုးရဲမွာလဲ"

" အေမ မအိပ္ဘူး။ ကၽြန္မ အခန္းထဲကိုေရာက္ကတည္းက သူ႕ညီမေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာ" ကၽြန္မရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့....

" မင္းတို႕ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ခုခ်ိန္က ဧည့္ခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စကားတိုးတိုးေျပာၾက၊ ဒါလူနာေတြ အနားယူတဲ့ အခ်ိန္" ကၽြန္မတို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ေနာက္မွာ တာဝန္က် နာစ့္မက ေရာက္ေနသည္။ ေမာင္က နာစ့္မ ကိုေတြ႕တာနဲ႔

" ဆရာမ အခန္း ၁၃မွာ လူနာလာၾကည့္တဲ့ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္ေနတာ ဆရာမ ေတြ႕မိေသးလား ဆရာမ" ေမာင့္ရဲ႕ ေမးးခြန္းေၾကာင့္ ဆရာမရဲ႕ပေဟ႒ိဆန္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္အတူ..

" အခန္း ၁၃...မွာ။ ဘယ္သူမွ မလာပါဘူး။ ဒီည လူနာက ေကာင္းေကာင္းအနားယူရမွာေလ"

ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ အေမ့ရဲ႕ အခန္းဘက္သို႕ အလ်င္အျမန္ ျပန္လာခဲ့သည္။ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေဘးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေမ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မေနာက္မွ ေမာင္ႏွင့္ နာစ့္မ ေရာက္လာျပီး၊ နာစ့္မကအေမ့ကို လိုအပ္တာမ်ား စစ္ေဆးျပီး
" လူနာက ေအးေဆး အနားယူေနတယ္၊ အေျခအေနေကာင္းတဲ့ အေနအထားပါပဲ"


သိပ္မၾကာပါဘူး အေမလည္း ေဆးရံုးက ဆင္းျပီး အိမ္မွာပဲ လအနည္းေလာက္ အနားယူလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ ကၽြန္မလည္း ေဆးရံုးမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အန္တီေတြ အေၾကာင္းကို သတိရလို႕ အေမကိုေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။

" မေလးရွားမွာ အေမရဲ႕ ေမာင္ႏွမေတြ ရွိေသးလား ဟင္"

" အင္း .. ရွိတယ္ ။ မေလးရွားမွာ ေနတုန္းက ညီအစ္မ ေလးေယာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စစ္အတြင္းတုန္းက ဂ်ပန္ေတြ သတ္လို႕ သူတို႕ သံုးေယာက္ ေသသြားၾကျပီ။ သမီးေမးတာ သူတို႕ သံုးေယာက္လား "

ေဆးရံုးမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အန္တီ သံုးေယာက္ က အေမေျပာတဲ့ ............................................။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

True Ghost Stories မွ ဘာသာျပန္ပါသည္။

April 28, 2010

ကဗ်ာေတြ စာေတြ ငါမေရးခ်င္ဘူး

ငါ ကဗ်ာေတြ မေရးတက္ဘူး
ေရးတက္ေအာင္လည္း
ငါ မၾကိဳးစားခ်င္ဘူး

မျဖစ္မေန ေရးရမယ္ ဆိုရင္
ငါရဲ႕ စာေတြဟာ
ကဗ်ာ ျဖစ္မလာခဲ့ပဲ
မင္း ရင္ကို စိုက္ဝင္သြားမဲ့
ျမွားတစ္စင္း ျဖစ္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္

ငါစာ မေရးတက္ဘူး
ေရးတက္ေအာင္လည္း
ငါ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး

ငါေရးတဲ့ စာကိုမွ ဖတ္ခ်င္ပါတယ္
ဆိုရင္ေတာ့
ႏုညံ့တဲ့ မင္းရင္ခြင္ကို
တံတိုင္းသာ ကာထားေပေတာ့ ခ်စ္သူ.......


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

April 27, 2010

ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕

ဘက္စ္ကား ေမာင္းတဲ့အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးလာခဲ့သည္မွာ ခုဆိုရင္ ၁၂ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပံုမွန္အလုပ္ခ်ိန္ကိုေတာ့ ညေနပိုင္း အလုပ္ခ်ိန္ယူထားသျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ညဥ့္နက္တဲ့ ညပိုင္းအခ်ိန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပင္မဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းေလး ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အမွတ္တရေလးကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႕က စေနေန႕ ည ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာေပါ့.............

ညဥ့္နက္ေနျပီး ဆိုေပမဲ့လည္း ျပန္ေနက်ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ မထူးျခားသလိုပါပဲ။ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္ ဆိုပင္မဲ့ ေအးေဆးေနတဲ့ အရသာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ေနမိတာအမွန္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနတဲ့အထပ္ေရာက္လို႕ ဓါတ္ေလွးကားမွ အထြက္မွာေတာ့ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုု ဝင္တိုးသြားတဲ့ ေလစိမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ မသိမသာ တိုက္ခက္သြားတာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ တဆက္တည္း ဓါတ္ေလွခါးေရွ႕တည့္တည့္မွာ အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ေလးဝတ္ျပီး ထိုင္ေနတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားလိုက္မိတယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုေနရာမွာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းေနတာေတာ့ အမွန္။ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ငိုထားလည္းေတာ့ မသိဘူး။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးဟာ နီရဲ လိုေနတယ္။ သူမရဲ႕ အနီးသို႕ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

" ကေလး ဘာျဖစ္လို႕ ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနရတာလဲ " .... ကၽြန္ေတာ္ ေမးေသာ ေမးခြန္းကို သူမ ၾကားရပင္မဲ့ တုန္ျပန္ျခင္း မရွိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။

"ဘာျဖစ္လို႕လဲ သမီး ... ဦးကိုေျပာေလ ..... ဦး ဘာကူညီေပးရမလဲ ".....

သမီးဆိုတဲ့ အသံုးအႏွဳန္းကိုပဲ သံုးလိုက္၍လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကို ယံုၾကည္သြား၍ပဲလား ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတက္၊ သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းမွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေနာ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး.....

"ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ကသမီးကိုမခ်စ္ဘူး။ ေဖေဖကလည္း သမီးကို စကားမေျပာဘူး။ ေမေမလည္း သမီးကို လံုးဝဂရုမစိုက္ဘူး။"

"သမီးက သမီးမိဘေတြ စိတ္ဆိုးေအာင္ ဘာလုပ္မိလို႕လဲ"

" ဟင္းအင္း သမီး ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး"

" မိဘဆိုတာ သူ႕တို႕သားသမီးကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူးသမီး၊ အေၾကာင္းမဲ့ စိတ္ဆိုးတယ္ ဆိုတာလဲ မရွိသေလာက္ပဲ၊ သူ႕တို႕မွာ အေၾကာင္း တစ္ခုခုရွိလို႕ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သမီးေမးၾကည့္ပါလား"

" ဟင္းအင္း သမီးမေမးရဲဘူး "

" ဒါဆို သမီက နားလည္ရမွာေပါ့။ သမီးရဲ႕ မိဘေတြက အလုပ္မ်ားတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါ ပင္ပန္းေနၾကမွာေပါ့။ ဒါကိုၾကည့္ျပီး သမီးက သမီးကိုမခ်စ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႕မရဘူးေလ သမီရဲ႕"

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေျပာကို နားလည္သြားဟန္ျဖင့္

" ဦး ေျပာတာတကယ္လား ၊ ဒါဆိုိ သမီးအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္"

" ေအးေအး.... ဦးလိုက္ပို႕ေပးမယ္"

သူမေနတဲ့ အထပ္က ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အထပ္ရဲ႕ သံုးထပ္ေျမာက္ကို လိုက္ပို႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလွကားမွ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ ခုနက ကေလးမေလး ထိုင္တဲ့ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ လက္ေကာက္ေလး တစ္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာက္သိမ္းလိုက္ျပီး မနက္က်မွ ျပန္ေပးေတာ့မယ္ဆိုျပီး အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

------------------- ။။။။။။။။ -------------------------------

ေနာက္မနက္မွာေတာ့ ညက ကေလးမေလး ျပတဲ့အိမ္ခန္းကို တံခါးသြားေခါက္လိုက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွ လူငယ္တစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး....

" ဘာကိစၥရွိလို႕ပါလဲဗ်ာ" သံသယ မ်က္လံုးနွင့္ ေမးလာေသာ လူငယ္အား လက္ေကာက္ေလးကိုျပျပီး

" ဒါ မေန႕က ခင္ဗ်ာ သမီး ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ လက္ေကာက္"

" ကၽြန္ေတာ္ သမီး"

လူငယ္ရဲ႕ အလန္႕တၾကားေျပာသံနဲ႕အတူ လက္ေကာက္ကေလးကိုလွမ္းယူျပီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိတယ္။ အိမ္ထဲ ဝင္ထိုင္ပါအံုးဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလးမကို ေတြ႕ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဝင္ထိုင္ျပီး အိမ္ထဲ တစ္ခ်က္မ်က္လံုးကစား ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အိမ္ရဲ႕ အေနအထားကို ၾကည့္ရတာကလည္း ကေလးရွိေနတဲ့ အေနအထား မဟုတ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ထြက္လာတဲ့ လူငယ္ရဲ႕ အိမ္သူလို႕ ထင္ရေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္အား ျပံဳးျပလိုက္ရင္း....

" ကေလးလည္း မေတြ႕ပါလား။ ေက်ာင္းသြားျပီနဲ႔တူတယ္"

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသျခင္း ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေတြနဲ႕အတူ ရုတ္တရက္မ်က္ရည္က်လာပါေတာ့တယ္။

လူငယ္မွ ကၽြန္ေတာ္ကိုၾကည့္ျပီး.....

" ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ကေလးမရွိဘူးဗ်"

" ကေလးမေလး ေျပာေတာ့ ခင္းဗ်ာတို႕ က သူ႕ရဲ႕ မိဘေတြတဲ့ဗ်။ ကေလးက အရမ္းငယ္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ အဲလိုၾကီးေတာ့ ပစ္မထားသင့္ပါဘူးဗ်ာ"

" ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာေတာ့ သမီးေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္" လူငယ္မွ ေျပာလာသည္။

" အကယ္၍ အျပစ္ေပးခ်င္ရင္လည္း ဆူယံုေလာက္ပဲ ဆူပါဗ်ာ။ ကေလးက သနားပါတယ္။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေလွကားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ငိုေနတာဗ်။ သနားပါတယ္ဗ်ာ။"

" ခင္းဗ်ာ ေျပာတဲ့ သမီးေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ထဲက ဆံုးသြားျပီဗ်"

" ဗ်ာ " အံ့ၾသျခင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူ ထိုလူငယ္အား ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။

( ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရတာကေတာ့ ႏွစ္တိုင္းသြားေနက်ျဖစ္တဲ့ ကေလးမေလးရဲ႕ အုပ္ဂူကို သူ႕တို႕ ဒီႏွစ္ မေရာက္ေသးေၾကာင္း၊ လက္ေကာက္ကေလးမွာလဲ သူ႕တို႕ သမီးေလးရဲ႕ လက္ေကာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မ်ားကို ေျပာျပလာပါတယ္)

ဒါဆို ေသခ်ာသြားျပီ။ မေန႕ညက ကၽြန္ေတာ္ သရဲအေျခာက္ခံလိုက္ရတာေပါ့။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

မွတ္ခ်က္ - TRUE GHOST STORIES ထဲမွ ဘာသာျပန္ပါသည္။ ဘာသာျပန္ လြဲမွားမူ ရွိခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အမွားႏွင့္ တာဝန္သာျဖစ္ပါေၾကာင္း.......

April 26, 2010

ကံ မပါခဲ့ဘူး ရွင္......ရယ္

ကၽြန္မ ရွင့္ကိုျပန္ခ်စ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ အခ်စ္ေတြ ရွင့္ဆီကို မေရာက္ခင္မွာပဲ ရွင္ ကၽြန္မအနားက ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္ေနာ္။ ေထြးျပီးသာ တံေတြးကို ျပန္မျမိဳခ်တက္သလို၊ မေထြးရေသးတဲ့ တံေတြးကိုလည္း ျပန္ျမိဳခ်တက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဒီရင္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုးသိမ္းထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ရွင့္ကို ဒါေတြ မေျပာခ်င္ေတာ့ပင္မဲ့ ရွင္သိသင့္တယ္ထင္လို႕ ကၽြန္မ ဒီစာကိုေရးလိုက္ရတာပါ။ ကၽြန္မကို ျပန္ခ်စ္လာေအာင္လို႕ ေရးေနရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ခံစားခ်က္ သပ္သပ္ပါပဲ။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ပတ္သတ္ရင္ အျမဲတမ္းအခိ်န္တိက်ပါတယ္လို႕ ..မွတ္တမ္းေတာင္တင္ခံရတဲ့သူက.. ကၽြန္မနဲ႕ပတ္သတ္ရင္ ...ဘယ္တုန္းကမွ အေလးအနက္မထားခဲ့ပါဘူးဆိုတာ....အေတြ႕အၾကံဳေတြအရ သိလိုက္ပါတယ္...... သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အခ်ိန္သိပ္တိက်တက္တဲ့ ရွင္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္းေတာ့ အခ်ိန္ပ်က္ကြက္တက္တဲ့ ရွင့္ကို ကၽြန္မနားလည္ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ေတြ႕ဖို႕ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ မျငင္းတက္ပင္မဲ့ အခ်ိန္မမွန္တဲ့ ရွင့္ကို ၾကာလာေတာ့ နားလည္ရခက္လာတယ္။ ရွင့္ ကၽြန္မကိုခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေတြထဲမွာ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အေတြးကို ကၽြန္မ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရွင္ ကၽြန္မဆီက ထာဝရ မထြက္သြားခင္ အခ်ိန္ထိေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္္မသိလာခဲ့ရတယ္။ ရွင္ဟာ ကၽြန္မထက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပိုခ်စ္တယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။

ဒီညကလည္းမိုးေတြက အရမ္းရြာေတာ့ မိုးခ်ိန္းရင္ အိမ္မရတဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ မိုးလင္းခါနီးထိ အိပ္္မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး.... အိမ္မရတဲ့အတူတူအေတြးေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္မွာ.. မိုးရြာထဲမွာ.. တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ျပီး.. ေဆာရီဆိုတဲ့..မက္ေဆ့လ္ေလး တစ္ေစာင္ကို လက္ခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ကို သတိျပန္ရလိုက္မိပါတယ္ ....ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ဆက္ျပီးအေၾကာင္းၾကားဖို႕ေတာင္ ကၽြန္မက ရွင့္အတြက္ အေရးမပါဘူးလားလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္ဆိုရင္... ေတြးမိတဲ့လူကအျပစ္လား..... သြားမယ္လို႕ခ်ိန္ထားျပီးမွ အလုပ္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္...ေစာင့္ေနတဲ့သူကို ..ဘယ္အခ်ိန္လာျဖစ္မယ့္အေၾကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလးေျပာဖို႕ စိတ္ကူးမရွိတာ.....ေစာင့္ေနတဲ့လူအျပစ္လား........ဆိုတာကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး...

ဒီစာကိုဖတ္လိုက္ရလို႕ ရွင့္ရဲ႕စိတ္ေတြ ျပန္လည္လာမွာ မဟုတ္ဖူးဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မသိပါတယ္။ စိတ္ေတြ ေျပာင္းလာေအာင္လို႕ ေရးေနရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရွင့္ကို သိေစခ်င္ယံုသပ္သပ္ပါ။ ရွင္ ကၽြန္မဆီက မထြက္သြားခင္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ရွင္ ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ဟန္ေဆာင္ေနမွန္း ကၽြန္မသိလိုက္တာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမယ္နဲ႕တူပါတယ္။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွင္ရယ္ .... ရွင္ ကၽြန္မကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မရာဇဝင္မွာေတာ့ ရွင္နာမည္ကို ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တံဆိပ္တပ္ထားမွာပါ။ ရွင္ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မ ေယာက္်ားေတြ အေၾကာင္းကိုပိုသိခဲ့ရတယ္။ ရွင္တို႕ လိုခ်င္တာ ရွိခဲ့ရင္ ရေအာင္ယူတက္က်ျပီး မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ မဆိုင္ေတာ့သလို ေနတက္တဲ့ ရွင္ရဲ႕ အက်င့္ကိုလည္း ကၽြန္မသတိထားမိသြားတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ရွင္ကို ကၽြန္မ ခ်စ္ခ်င္ပင္မဲ့ ထာဝရ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ရပါတယ္။ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေပါင္းဆပ္ရမဲ့ ကံက ပါမလာဘူးလို႕ ပဲ ကၽြန္မေျဖေတြး လိုက္ပါေတာ့တယ္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

April 23, 2010

သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ( ၄ )

ကိုယ္ႏွစ္တန္းႏွစ္ စာေမးပြဲျပီးေတာ့ ကိုယ့္အေဖ တပ္ေျပာင္းမိန္႕ ၾကတယ္။ ပုသိမ္ တဲ့။ ကိုယ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ မိမယ္ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက " က်ေနာ္ မမပုသိမ္သူ " ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကုိယ္ထင္ခဲ့တာက ပုသိမ္ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေနရမယ္လို႕ ထင္ေနခဲ့တာ။ တကယ့္တကယ္ ေျပာင္းရေတာ့ ပုသိမ္ျမိဳ႕နဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာ၊ အိမ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ေတာၾကီး သက္သက္ပဲ ရွိတဲ့ ေနရာကိုေပါ့။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အရာရွိ အိမ္ေတြ ျပည့္ေနလို႕ အရာခံဗိုလ္လိုင္းမွာပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ေနခဲ့ရတဲ့ အိမ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီေတာ့လည္း အမွတ္တရ ရွိခဲ့ရျပန္တယ္။ အျဖစ္ကဒီလို.........

" အမေရ တပ္ထဲမွာ ေၾကြေဗဒင္ ေဟာတဲ့ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္ "

ဆိုတဲ့ အသံလည္း ၾကားေရာ ကိုယ့္အေမက ခ်က္ခ်င္းပဲ အိမ္ကို အေခၚခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာမ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ " အမ နတ္လည္း ေမးခ်င္ ေမးလို႕ရတယ္" ဆိုေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္းေပါ့။ ဝါသနာပါတဲ့ ကုိယ့္ အေမအတြက္ေတာ့ အဆင္သင့္လိုက္တာေပါ့လို ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကလည္း ကိုယ္က အရင္တုန္းက ေျပာခဲ့ သလိုပဲေပါ့။ အစမ္းသပ္ခံ ဘဝေပါ့။

သိပ္မၾကာလိုက္ဖူး နတ္ဝင္လာျပီးေတာ့ အိမ္ရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ကို တဘုန္ဘုန္နဲ႔ ပုတ္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ကို ေျပာျပပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ အေမလည္း နားေထာင္ အံ့ၾသေနေတာ့တာေပါ့။ ေဘးအိမ္က အန္တီေတြကိုေမး ၾကည့္ေတာ့မွ ဟုတ္တယ္တဲ့။ အမ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာဆိုးလို႕တဲ့ ေလ။ ကိုယ္တို႕ ေနတဲ့ အိမ္က အရင္းေနသြားတဲ့ မိသားစုက ေသကြဲကြဲသြားၾကတာတဲ့။

ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ရွာလိုက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေတာင္ပို႕ေၾကာင့္လို႕ဆိုျပီးေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေျပာၾကတာပါပဲ။ သူတို႕ရွိတုန္းက အိမ္ေအာက္က ေတာင္ပို႕က ေျခတန္းရွည္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ကို ထိတဲ့ အထိျမင့္တက္လာတယ္ လို႕ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတို႕ မိသားစုက စီပြားေရး အရမ္းေကာင္း၊ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္ေျပတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း ပိုက္ဆံ ရွိလာတဲ့ ဒဏ္ကို မခံနိုင္တဲ့ ေယာက္က်ာၤေၾကာင့္လား၊ အခ်ိန္တန္သြားလို႕လာေတာ့ မေျပာတက္ဘူး အရက္မူးမူးနဲ႔ ေတာင္ပို႕ကို ေပါက္တူးနဲ႔ ေပါက္ခ်လိုက္တာ မိသားစု ဘဝပ်က္သြားရတဲ့ အထိပါပဲ။

ဒါေတြကို အယံုအၾကည္ရွိတဲ့ အေမကေတာ့ ေတာင္ပို႕ေနရာ အေဟာင္းမွာ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ အေမႊးနံ႕သာ နဲ႕ ပါးစပ္ကလည္း တစ္တြတ္တြတ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္သားေတြကိုလည္း အေမက မွာထားေသးတယ္။ အေနအထိုင္နဲ႔ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္ဖို႕ သတိေပးထားတယ္။ သတိေပးထားတဲ့ ၾကားကပဲ ေမြးစားအကိုျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အကိုက အိမ္သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ေနရင္း ဓါးနဲ႔ ေတာင္ပို႕ေနရာေဟာင္းကို သြားစြလိုက္မိတယ္။ အေမသိေတာ့ ေျပာမဆံု ေပါင္ေတာသံုး ေတာင္ ျဖစ္ပါေလေရာ။

တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေပါ့။ ကိုယ့္အကို ေနလည္ခင္းအိပ္ေတာ့ ကိုယ့္ အကိုအိပ္တဲ့ ဖ်ာေအာက္မွာ ေျမြဝင္ေခြေနတာ ကိုယ္ဖ်ာသိမ္းေတာ့မွပဲ ေတြ႕ေတာ့တယ္။ ကိုယ္အကိုကေတာ့ အိပ္ေနေတာ့ မသိဘူးနဲ႔ တူပါတယ္။ ေျမြဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ပဲ အရွင္ေတာ့ ေပးမထြက္လိုက္ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးစားအကိုက ခရစ္ယာန္ ဘာသာကိုးကြယ္တာ။ အေမနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေတာင္ပို႕ကို သြားေတာင္းပန္ရတဲ့ ျဖစ္နဲ႔ ၾကံဳေတာ့တာေပါ့။ သူပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူ႕အေမပါ ေတာင္းပန္ရတာ။ သူ႕ အေမကေတာ့ ကိုယ္တို႕ အိမ္ေနာက္မွာ ရွိတဲ့ ေတာထဲသြားျပီး မွ်စ္သြားနုတ္တုန္း ၾကံဳရာအေပါ့ သြားခဲ့လို႕ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ကိုယ္လံုး အဖုအထစ္ေတြ ထြက္လာတာ ဘာျဖစ္မွန္းလဲ မသိ။ ေဆးေသာက္လဲ မေပ်ာက္၊ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မွ အေမကို္ " အမ ငါ ဟိုးတစ္ေန႕က ေတာထဲ မွာ အေပါ့ သြားခဲ့တယ္ " တဲ့ ။ ျဖစ္ျဖစ္စက ေမးတုန္းကေတာ့ မသိဘူး မလုပ္ဘူးေပါ့။ ခုေတာ့ ေၾကာက္သြားလို႕နဲ႔တူပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္က်လာလို႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေမ့ရဲ႕ ဆုေတာင္းေၾကာင့္မ်ားလားလို႕ စဥ္းစားခ်ိန္မရလိုက္ဘူး အဲ့ဒီအိမ္ကို ေရာက္ျပီ တစ္ႏွစ္ ျပည့္မွာပဲ အေဖကို ရာထူးတိုးနဲ႔ ေျပာင္းမိန္႕ က်လာတယ္။ ဘာအေၾကာင္း ေၾကာင့္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပင္မဲ့ လည္း ကိုယ္သတိထားလိုက္မိတာကေတာ့ မယံုၾကည္ခ်င္ေနပါ မေစာ္ကားမိဖို႕ သာ အေရးၾကီးပါတယ္။ အေမွာင္ပေရာဂ ဆိုတာကလည္း သိတဲ့ အတိုင္း မျမင္ရေတာ့ ေျပာရအခက္သားဗ်ာ...........


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

April 21, 2010

စိုးရိမ္ေနမိတယ္

ကိုယ့္အေၾကာင္း ေရးမယ္ဆိုျပီး “ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ( ၁ ၊ ၂ ၊ ၃ ) ဆိုျပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းေပမဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ ကိုယ့္ငယ္ဘဝ အေၾကာင္းေလးေတြကိုေရးခ်ခဲ့ မိပါတယ္။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး ျမိန္ရာ ဟင္းေကာင္း ဆိုသလိုမ်ိဳးပဲေပါ့။ အခုလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ (၄) ေခါင္းစဥ္ၾကီးေအာက္မွာ ေခါင္းစဥ္ငယ္မ်ားနဲ႔ ေရးမယ္လို႕ စိတ္ကူးရျပန္ပါတယ္။ ဒါကိုဖတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ သယ္ရင္းၾကီးက ေျပာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ( ………………………)။

ဘေလာဂ့္လည္တဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္မ်ားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ လူနဲ႔ စိတ္နဲ႕ မကပ္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပဲ လို႕ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ပိုစ့္မေရးနိုင္ စာမဖတ္နိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဳတာ မရွိတာေၾကာင့္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့၊ ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမလား မေျပာတက္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာကို ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စနဲ႔ လိုက္စုလိုက္တာ တစ္စံုျပည့္သြားေတာ့တယ္။ တစ္စံုျပည့္သြားလို႕ သံုးရေတာ့မယ္လို႕ ေတြးခါရွိေသးတယ္။ လိုင္းျဖတ္ျခင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံလိုက္ရျပန္တာေပ့ါ။

စိတ္က ဒီအထဲမွာပဲ ရွိေနေတာ့ ရွာၾကံျပီးလုပ္လိုက္ေတာ့ အြန္လိုင္း သံုးလို႕ရသြားျပန္တယ္။ ေဟာ့… သံုးလို႕ရသြားျပန္ေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ခု ျဖစ္ျပန္ျပီ။ ျမန္မာလို႕ ရိုက္လို႕ မရျပန္ဘူး။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ လက္ကြက္ကို အင္စေတာ လုပ္လဲ လုပ္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ သူမ်ား ဘေလာဂ့္ကို ျမန္မာလိုဖတ္လို႕ရျပီး ကိုယ့္ဘေလာက္က်မွ ကြပ္ရွင္းမွတ္ေတြ ပဲေပၚေနေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံေနရတာေပါ့။ အသစ္မွ မဟုတ္တာပဲေလလို႔။

တစ္ရက္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ျမန္မာလို ဖတ္လို႕ရလို႕ ဝမ္းသာေနတုန္းရွိေသးတယ္။ မွားျပီး ခလုပ္မွားႏွိပ္မိလို႕ Shut Down က်သြားတာ လံုးဝျပန္တက္မလာေတာ့ဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္လဲ လံုးဝ ျပန္မတက္လာဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ( အသစ္မွ မဟုတ္တာပဲေလ) ဒါနဲ႕ ေျဖေနရေတာ့တာေပါ့။ ၾကာလာေတာ့ စိတ္က မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဒါသကထြက္ထြက္ နဲ႔ေျခမနဲ႔ ပါဝါကို ထိုးဖြင့္လိုက္တာ ( အဲမယ္ … ေျခမေတာ့ ေၾကာက္တယ္ထင္ပါ့) Window တက္လာပါေတာ့တယ္။

ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ျပန္က်သြားအံုးမလဲ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ခုဒီပိုစ့္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေရးေနရပါတယ္။ အမွားပါခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျပစ္သား ျဖစ္ပါေၾကာင္း…….။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

April 16, 2010

မဂၤလာႏွစ္သစ္ျဖစ္ၾကပါေစ

တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း လိုက္ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္ပင္မဲ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါက အခြင့္အေရး မေပးတဲ့ အတြက္ ဒီေနရာေလးကေနပဲ အားလံုးကို ေကာင္းျမတ္ေသာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ၾကပါေစလို႕ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ။

တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်က္တျပတ္ အတြင္းမွာပဲ ကုန္ဆံုးသြားတာ အရမ္းကို ျမန္လွတယ္လို႕ ထင္ေနမိပင္မဲ့ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးသြား တာကိုေတာ့ တားထားလို႕ မရျပန္ပါဘူး။

ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာေကာ ဘာေတြတိုးတက္ေျပာင္းလဲ သြားလဲဆိုတာ စစ္ေဆးမိၾကရဲ႕လား။ ဒါဆိုရင္ ခုလာမဲ့ ႏွစ္သစ္မွာေရာ ဘာေတြေျပာင္းလဲ သြားနိုင္လဲ ဆိုတာေတာ့ စစ္ေဆးသင့္တယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ အသက္ေတြက ငယ္သြားတာမွ မဟုတ္တာ။

လူဆိုတာကေတာ့ ဘာသာတရားကို ယံုၾကည္ရာ ကိုးကြယ္ရာပါပဲ။ ဒါပင္မဲ့ အားလံုးဟာ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ အတြက္ ျမန္မာေတြရဲ႕ အတာကူးတဲ့ ႏွစ္သစ္ကူး ဒီလမွာေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ပါနိုင္မဲ့ ဘာသာတရားေလးကိုေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကထက္ ပိုမိုလုပ္ေဆာင္ေစခ်င္တာပါပဲ။ ခုနက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ အတိုင္းေပါ့ အသက္က ငယ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလို႕.....

တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ထင္ၾကမွာပဲ ..... ဪ ရီနိုမာန္ေတာ့ တရားေတြဘာေတြ ရသြားျပီနဲ႔ တူပါတယ္လို႕..... ထင္ၾကမွာပဲ။ မထင္ပါနဲ႔။ ႏွစ္သစ္စကားလက္ေဆာင္ ဘာေပးရမွန္မသိလို႕ မဂၤလာႏွစ္သစ္ ျဖစ္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္ အေတြးတစ္ခုေရာက္လာလို႕ ေရးခ်လိုက္ရတာပါ။

ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မယ္ ဆိုရင္လည္း လူေတြက ပကာသန အရမ္းမက္ၾကပါတယ္ (ကၽြန္ေတာ္ အပါအဝင္ေပါ့)။ ပကာသနေတြက ကိုယ့္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ပါရဲ႕လားလို႕ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေလးေတာင္ မေတြးမိၾကပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္။ မေတြးမိတဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ ပကာသနက သူတို႕ ေနာက္ကိုအျမဲလိုက္ေန မွာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ ဆိုပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္ေတြထဲမွာလဲ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မဟုတ္တဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ဘယ္ဘာသာဝင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ေနရာနဲ႔ သူ အရာဝင္ၾကပါတယ္။ အဓိက ကလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အခြင့္အေရးျဖစ္တဲ့ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ ပိုင္ခြင့္ အျပည့္အဝရွိရမွာပါ။

ကိုယ့္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာကို အခ်ိန္တိုင္းမဟုတ္ေတာင္ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးကို ႏွလံုးသြင္းျပီး စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္နိုင္ၾကပါေစလို႕ ေျပာရင္း.......


မဂၤလာရွိေသာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစ

လို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

April 12, 2010

လူငယ္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ မခမ္းေျခာက္တဲ့ ပန္းပြင့္

လူငယ္ေလး ေပါက္ေရာက္ရာ
ရာသီဥတုက ၾကမ္းတမ္းခက္ေလ်ာ္လို႕
လူငယ္ေတြမွာ က်ားကုတ္က်ားခဲ လက္ယက္တြင္းေလးေတြ ကိုယ္စီ
လူငယ္ေေတြ အခုေရၾကည္တူး အခုေရေနာက္ေတြ ေသာက္ခ်ေနၾကေပါ့

လူငယ္ေလး ဒီလိုနဲ႔ အျပိဳင္းအရိုင္းရွင္သန္
လူငယ္ေလး ဒီလိုမ်ိဳး အျပိဳင္အဆိုင္ေပါက္ေရာက္
လူငယ္ေတြဟာ ေျမဇာပင္မဟုတ္ဘူး
လူငယ္ေတြဟာ ေပါင္းျမက္ေတြ မဟုတ္ဘူး

လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ပုခုံးေပၚကိုယ္တံပိုးတင္ျပီးထြန္ယက္
လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြကို အိပ္သြန္ဖါေမွာက္ပ်ိဳးက်ဲ
လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိုက္ရင္းပ်ိဳးရင္း
လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ီးေျခာက္ စာေျခာက္လုပ္ေနရ
လူငယ္ေလးေတြ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ၾကည့္ေနရ..
လူငယ္ေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရိပ္သိမ္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ပဲ
ရာသီဥတုအစိုးမရတဲ့ ေခတ္ၾကပ္ႏွစ္ၾကပ္ထဲ..
မိုးသည္းထန္ တိမ္ထူထပ္ ႏွင္းခါးရိုက္
လူငယ္ေလးရဲ႕ စိုက္ကြင္းမွာမွ ပိုးဖလံေကာင္ေတြ က်က်ေနတတ္တယ္...

လူငယ္ေလးခမ်ာ လ်ာထားခ်က္ျပည့္မွီေအာင္ ဖူးခြင့္သီးခြင့္မရ..
လူငယ္ေလးမွာ အဖ်င္းအေမွာ္ေတြ ၾကားညွပ္ပါပါလာတတ္ျပီ
လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘယ္ေခတ္ဘယ္သမိုင္းမ်က္ႏွာစာမွာျဖစ္ျဖစ္
လူငယ္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဥယ်ဥ္မွဴး လုပ္တတ္ လုပ္ေနၾကသမွ်
လူငယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မခမ္းေျခာက္တဲ့ ပန္းပြင့္ေတြပါပဲ..

လူငယ္ေလးက ဆုေတာင္းနဲ႔ အိပ္မက္ေတြကို အယံုအၾကည္မရွိဘူး
လူငယ္ေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းက တက္ေတာ့မယ့္ အမွတ္ေတြေပါ့
လူငယ္ေတြမွာ လက္ေတြ႕ဆန္ဆန္အေတြးအျမင္ေသြးေတြက တဒိတ္ဒိတ္ဆူပြက္လို႔
လူငယ္ေတြက ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္နဲ႔ ပ်ိဳျမစ္ဖူးပြင့္ခ်င္ၾကတယ္
အဲဒီ့မွာ ေတာင္ျပိဳသလို အရွိန္နဲ႔ လွိမ့္ဆင္းလာၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြ ဖက္ရွင္ေတြ
လူငယ္ေတြဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို တိတ္တိတ္ေလး ေအာ္ေအာ္ေနေၾကာင္းျပသရဲ႕

လူငယ္ေတြက
ယွဥ္ျပိဳင္မႈေတြ ကစားနည္းအသစ္ေတြ ဒီဇိုင္းအဆန္းေတြကို စိတ္၀င္စားၾကသလို..
လူငယ္ေလးက အေမရိကန္အိုက္ေဒါကို ရင္ခုန္လႈပ္ခတ္တတ္သလို...
လူငယ္ေတြဟာ ေခတ္ကို အလင္းနဲ႔ စဖြင့္တတ္တဲ့ အာရုဏ္ဦးေတြျဖစ္သလို..

လူငယ္ေတြဆိုတာမ်ိဳးက
အေလ်ာ္အစားမ်ားတဲ့ ဗိုလ္လုပြဲေတြအတြက္လည္း..
သည္း ထိတ္ ရင္ ဖို ေစာင့္ ၾကည့္ ေန သူ ေတြ..။ ။


အိျႏၵာ
(၁.၄.၂၀၁၀)

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

ဒီကဗ်ာေေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘေလာဂ့္ေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္တုန္းက ကဗ်ာ ဆရာမ အိျႏၵာ ဆီက လက္ေဆာင္ ရခဲ့တဲ့ ကဗ်ားေလး ျဖစ္ပါတယ္။ အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ ပိုစ့္တစ္ခု အေနနဲ႔ ျပန္တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ။

April 9, 2010

ဧၿပီတစၿပင္

ေနာက္ဆံုးႏွင္းစက္ကေလး၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို မေန႔က ၾကားခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မတို႔သည္ ေဆာင္းကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို စာတုိက္က တဆင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ေပးပို႔ခဲ့ၾက၏။ (ယင္း လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို မည္သူမွ သိရန္မလိုပါ။) လမ္းခုလတ္တြင္ အခန္႔မသင့္၍ ေအးခဲ ၿငိမ္သက္သြားေသာ မီးေတာက္မ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတြင္ မင္နီတား၍ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကသည္။

ဧၿပီလ၏ ေန႔လည္ခင္းေနက ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူေနသည္။ ဧၿပီလၿပီးရင္ ဧၿပီ မလာဘူး ဟု ဆိုသည္။ ေက်းဇူး တင္စြာ ဝမ္းနည္းမိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔တြင္ ဒီႏွစ္ ေႏြရာသီအေၾကာင္း ေၿပာဆုိရန္ စကားမရွိပါ။ ခြင့္ၿပဳခ်က္ မရသၿဖင့္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ပြင့္ေနေသာ ၿပတင္းဝမွ တဆင့္ ေႏြေရာင္ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္မတို႔ ၿပိဳင္တူ ေမာ့ၾကည့္မိၾကသည္။ အဝါေရာင္ရင့္ရင့္ ဘက္လုေနေသာ ပန္းတခ်ိဳ႕ ပြင့္ေနၾကသည္။

တစ္ရံခါတုန္းဆီကေတာ့ ေၿမာက္ၿပန္ေလႏွင့္အတူ ေမ်ာေရြ႕လြင့္ပါလာေသာ အကၡရာမ်ားကို သယ္ယူ ခဲ့ၾက ဖူးသည္။ အဝါေရာင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာရန္။ မၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္း အဘိဓာန္ထဲမွာ ေဝါဟာရမ်ားကို အတည္ၿပဳေပး ခဲ့ၾကဖူးသည္။ နပိုလီယံထံ ေပးပို႔ရန္။ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာအတြက္ ဓားကို ကိုယ္ၿပန္ေသြးေပးခဲ့ဖူးသည္။ ပန္းပဲ ေမာင္တင့္တယ္ကို ဆက္သရန္။ ဝံပုေလြမ်ားႏွင့္ တရင္းတႏွီး (ေလးစားစြာ) လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေၿမေခြးမ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲထြက္ခြာရန္။ ဦးေခါင္းတစ္လံုးကို အသိဥာဏ္ေလ်ာ့ပါးစြာ ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့မိ ဖူးသည္။ (တကယ္ဆို ထိုမွ် မိုက္မဲရန္ မသင့္ပါ။) ခုထိေတာ့ ေရႊတြင္းေတြ ဘယ္မွာရွိမွန္း ကၽြန္မ မသိေသးပါ။ အဝါရင့္ေရာင္ ပန္းမ်ား (ပိေတာက္ဟု လူတခ်ိဳ႕က ေခၚသည္) ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ်ား၏ စကားလံုးေတြ ၾကားထဲတြင္ ေရႊရည္လူးက်န္ခဲ့၏။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္လည္ရွာေဖြေနေသာ ဧၿပီတစ္ရက္ ကို ကၽြန္မက ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားသည္။ ဘာမွေတာ့ အသံုးမဝင္ပါ။ (ကၽြန္မမွ လူေတြကို အရူးလုပ္တာ ဝါသနာမပါတာ) ယူစရာသံေဝဂ ဘာမွ လက္က်န္ မရွိေတာ့တဲ့ ၃၂ ေကာဌာသ ၾကီးက ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ မ႑ပ္တြင္းမွာ ၿမဴးလုိ႔။ ကၽြန္မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဆီ ခုန္ခ်လုိက္တုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေလထီးမပြင့္ခဲ့သူၿဖစ္သည္။ ေနာင္တရ မ်က္ရည္က်စရာ ပင္နယံမ်ားကား လည္ပတ္စရာဆီကုန္ေနေသာ ဘီးမ်ားကဲ့သုိ႔ သိပ္အသံုးအဝင္ေတာ့။ သၾကၤန္ဟု လူအမ်ားက သတ္မွတ္ ေခၚဆိုေနေသာ ေရစက္မ်ားသည္ ေၿပာင္းလဲၿခင္းဆီ ဥိးတည္ေနၾကသည္။

ကၽြန္မကေတာ့ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးဝါက်ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ လူၿဖစ္ရတာ ေကာင္းတယ္ ..တဲ့။ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ ဂီတသံတစ္ခုကိုလည္း ၾကာခးဲ့ရသည္။ လူၿဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ … တဲ့။ အခါအားေလ်ာ္စြာ လြဲေခ်ာ္ေနတတ္ေသာ ပံုၿပင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မတို႔တြင္ မည္သည့္တာဝန္မွ မရွိေၾကာင္း အေရးတယူ ေၿပာၿပရန္ ပုဂၢိဳလ္ မရွိပါ။ ေၿမပံုတစ္ခုထဲတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကိးမ်ား အေၾကာင္းကိုေတာ့ ၾကားဖူးနားဝ ပံုၿပင္ တစ္ပုဒ္အေနႏွင့္ နားဆင္လုိပါသည္။

ကုသိုလ္ အၿပည့္အသိပ္ တစ္ဝက္ႏွင့္ ဆဲေရးသံ အလွ်ံအေမာက္ တစ္ၿခမ္း။ ထိုအရာမ်ားသည္ ဧၿပီ၏ ေဝစုမ်ား တဲ့လား။ ႏူးညံ့မႈထဲက ပံုၿပင္မ်ားဆီ သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား ေနေသာ စိတ္ေရာဂါ ေဝဒနာသည္ တစ္ေယာက္သည္ မွန္ထဲရွိ ကၽြန္မ၏ ပံုရိပ္မ်ားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူနသည္။ ကၽြန္မသည္ ဘုရားသခင္လြယ္ပိုးသြားေသာ အိတ္ၾကီး၏ အေပါက္တစ္ေပါက္မွ ကံအား မေလ်ာ္စြာ က်က်န္ခဲ့သူလည္း မဟုတ္ၿပန္။ သို႔ေသာ္ အဝါေရာင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္ၾကီး တိုးခဲ့ရသည္။ ထိုရနံ႔မ်ားကို ေဆးစစ္ၾကည့္ေသာအခါ အရာအားလံုးသည္ နဂၢတစ္။ ကၽြန္မ ဘာကိုမွ အတည့္ မၿမင္ရေတာ့ပါ။

တစ္ခ်ိန္က လစ္လပ္ေနခဲ့ေသာ ခံုတန္းလ်ားမ်ား လက္မွတ္ကုန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေသာ မိုးပိေတာက္ မ်ားသည္ ဇြန္ ဇူလိုင္ က်မွ ပြင့္တတ္သည္။ ထူးဆန္းေသာ ငိုရႈိက္သံတစ္စက္ေၾကာင့္ တံခါးကို ေခါက္ၾကည့္ရာ အထဲတြင္ ရုိးရာပြဲေတာ္တစ္ခု ကၽြန္မကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့၏။ ကၽြန္မ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ အစီအစဥ္တက် ထည့္သိုထားေသာ ဝါက်မ်ားနွင့္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေပါက္ပစ္လုိက္သည္။ ပိေတာက္ေတြ တေဖာင္းေဖာင္း ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူ ေရစက္မ်ား ခမ္းေၿခာက္ ေအးစက္သြားၾက၏။ ဧၿပိသည္ အဆံုးသပ္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနခဲ့ၿပန္သည္။

တိုင္ကပ္နာရီတစ္လံုး၏ နရီစည္းသံသည္ သင္တုန္းဓား တစ္လက္ဆီမွ လာေသာအသံႏွင့့္ တူေန၏။ ထိုအသံသည္ ပိေတာက္ေၿခာက္ေရာင္ ၿဖစ္သည္ဟု ေရစက္တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကို သတင္းေပးခဲ့သည္။ ( ထိုသတင္း၏ အသံုးဝင္မႈသည္ အင္မတန္မွ ႏုံံနဲ႔ ေနခဲ့၏။ )

ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားပါ့မယ္… ခ်ာလီခ်က္ပလင္၏ ႏႈတ္ထြက္ စကားေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ CNN ကေၾကညာသြားေသာ ထိုစကားလံုးကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကရသည္။ သၾကၤန္ေရႏွင့္ မတူေသာ မ်က္ရည္မ်ားက အဝါေရာင္အႏုမ်ား ၿဖစ္သည္။

မင္းဆီကို ငါ လာေနခဲ့တာၾကာၿပီ .. ခုထိ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေသးဘူး …. ႏွင္းစက္ကေလးတစ္စက္၏ ေၾကကြဲသံကို ေႏြဦးက နာခံႏိုင္စြမ္း မရွိသလို ကၽြန္မ ထံုေပေပ ၿပန္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္လား။ ဧၿပီ၏ ေန႔လည္ခင္း ေနသည္ အရွိန္ၿပင္းလြန္းလွသၿဖင့္ လူမ်ားကို စိတ္ေဖာက္ၿပန္ေစႏိုင္သည္။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး မာဆိုးကို သတိရၿခင္းႏွင့္အတူ စည္းၿပင္ဖက္ကို ထြက္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ (သံုးစကၠန္႔မွ်သာ) မေလွ်ာ္ဖြပ္ရေသးေသာ ကံၾကမၼာ အသစ္စက္စက္ၾကီးတစ္ပံု မႈိတက္ေနပံုက ရင္နာစရာ။ ေနၿခည္တုေတြက အေနာက္ဘက္မွာ ေနဝင္ေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီလားမသိ။ အသစ္ဟူေသာ ေဝါဟာရကို ပိုက္ထားရင္း အေဟာင္းေတြႏွင့္ လူတခ်ိဳ႕ အလုပ္ရႈပ္ေန ၾကသည္။ ရာသီစာမ်ားကို ခ်ခ်ေကၽြးတတ္ေသာ ကိစၥကို ၿပင္ဆင္ခ်က္ခ်ရန္ ညီလာခံ ေခၚသင့္ေနၿပီ ထင္သည္။ ခ်က္နည္းၿပဳတ္နည္း လမ္းညႊန္ စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ပိေတာက္ႏွင့္ ငုမ်ားကို သၾကၤန္ေရႏွင့္ ေရာေႏွာ ခ်က္ၿပဳတ္နည္း ပါဝင္ေနသည္က အံ့ၾသစရာ ။ ေအာ္ဒါ မွာထားေသာ ဟင္းပြဲမ်ားႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ အယ္ဒီတာ တခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မ အားနာသည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ အခ်က္အၿပဳတ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ သိသည္။ ထို႔အၿပင္ ကၽြန္မက ရာသီစာမ်ားကိုလည္း မၾကိဳက္တတ္ေခ်။

ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ယက္ေဖာက္ ေဖ်ာ္စပ္ထားေသာ ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕သည္ ဧၿပီ ၿဖစ္သည္။ သစၥာေဖာက္ဟု စြပ္စြဲခံရေသာ အဝါေရာင္ပန္းမ်ားႏွင့္ ေလာကဓံကို ၾကံ႕ၾကံ႕ ခံႏိုင္သည္ဟု (လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း) ဖြဲ႔ဆိုခံရေသာ အဝါေရာင္ပန္းမ်ားက အားလံုးကို ေက်ာခိုင္းႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ဧၿပီသည္ ေႏြႏွင့္အတူ အထီးက်န္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ သိၾကားမင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ရွိရာ ခရီးထြက္လာေနၿပီ။ ေသခ်ာတာက သူ ဘယ္ေသာအခါမွ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကို စီးနင္းလိုက္ပါလာမွာ မဟုတ္ေခ်။

ပြဲေတာ္တစ္ခု၏ အူသံကို ၾကားရသည္။ ထိုအူသံသည္ စြတ္စိုေသာ အဝါေရာင္ ၿဖစ္၏။



မေနာ္ဟရီ

(ကိုေနမ်ိဳး၏ ကဗ်ာဆရာ ဝံပုေလြကို ဖတ္အၿပီး ..)

၂၀၀၇ ဧၿပီ၊ေသာၾကာ စာေစာင္


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

က်ေနာ္ ဘေလာဂ့္ေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္တုန္းက စာေရးဆရာမ မေနာ္ဟရီ( မၾကီး) ဆီမွ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ဒီ အက္ေဆးေလးကို ျပန္လည္ ခံစားတင္ျပလိုက္ပါတယ္။

April 4, 2010

ဆို ေပမဲ့ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ရေပါ့

...... သားငယ္ ... အေမ မၾကိဳက္တာ မလုပ္နဲ႔လို႕ ေျပာထားတယ္ေနာ္။ .. ေျပာထားပါရက္နဲ႔ ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ... အေမ့.. အဆိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္....

အေမ ေျပာေျပာေနက် စကား ကၽြန္ေတာ္နားထဲမွာ အလိုလိုေရာက္လာသည္။ အေမ့ရဲ႕ စကားကို နားမေထာင္ခ်င္၍ မဟုတ္။ လူတစ္ကိုယ္ အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးဆိုသလို ဝါသနာကလည္း ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ဖံုးကြယ္ထားလို႕မွ မရတာပဲေလ။ အေမ ဘာေၾကာင့္ မၾကိဳက္တာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေမးျဖစ္ခဲ့ေပ။ ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းကေတာ့ အေမရိုက္မွာ ေၾကာက္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ဝါသနာဆိုတဲ့ အရာၾကီးကို ဝွက္ထားလိုက္မိတယ္။ ဝါသနာဆိုတဲ့ အရာကလည္း ... ဆင္ေသကို ဆိတ္သေရနဲ႔ ဖုံးလို႕ မရသလို.. လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝါသနာ ဆိုတာကိုလည္း တားဆီးလို႕မွ မရနိုင္တာပဲေလ...
၁၀တန္း မေအာင္ခင္အထိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေနခဲ့ရပင္မဲ့ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေမ့ရဲ႕ နားလည္မႈနဲ႔ အတူ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ေနနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ ေျပာေျပာေနက် စကားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနဆဲပါပဲ။ အေမ့ကို ခ်စ္ေတာ့လည္း အေမ စိတ္ဆင္းရဲ ေစမဲ့အေၾကာင္းေတြကို မ်က္ကြယ္ ျပဳနိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မစြန္႕လြတ္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ရဲ႕ စီပြားေရး အေျခအေနဟာ ျပိဳလဲစ ျပဳေနခဲ့ျပီ။ အေျခအေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ေၾကာင့္ ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကို ေမ့ထားခဲ့ျပီး မိသားစု ဝမ္းေရး ဒုကၡမေ၇ာက္ရ ေစဖို႕အေရး ၾကိဳးစားရေတာ့ တာေပါ့။ ဘဝမွာ ကံေကာင္းရင္ ဆက္တိုက္ ကံေကာင္းတက္ၾကသလို၊ ကံဆိုးရင္လည္း မုဆိုးမ သြားရာ မိုးလိုက္လို႕ ရြာ ဆိုတဲ့ စကားပံု အတိုင္း ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အေဖ က ကၽြန္ေတာ္တို မိသားစုကို ထားသြားျပန္တယ္ေလ။ အေဖဆံုးလို႕ မ်က္ရည္ငိုပြဲ ဝင္ဖိ္ု႕ အေရးထက္ က်န္ေနခဲ့တဲ့ မိသားစုကို ငါ့ဘယ္လို ေစာင့္ေရွာက္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးက ဦးေႏွာက္ထဲျပည့္ႏွက္လို႕ လာခဲ့ရျပန္တယ္။

ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ရပ္ရြာမွာ ကိုယ့္မိသားစု အတြက္ လံုေလာက္ေအာင္ မရွာနိုင္တဲ့ အဆံုး တိုင္းတစ္ပါးမွာ ကၽြန္ လို႕ နာမည္မတက္ခံရရံုတမယ္ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္အားႏွင့္ညီမွ်တဲ့ လုပ္အားခေလးနဲ႕ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ဖို႕ အေရး တိုင္းတစ္ပါးကိုေရာက္ ခဲ့ရျပန္တယ္။ သူမ်ား မိုးခါးေရ ေသာက္လို႕ လိုက္ေသာက္မိပါတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္က်မွ အရိုးကိုက္ေနတဲ့ အလွည့္နဲ႔ တိုးလို႕ ပုဂံမေဆးရေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားခဲ့ရျပန္တာေပါ့။

အေမ့ကို က်ေနာ္ ခါးလွေအာင္ မထားနိုင္ေသးေပမဲ့ ဝမ္းဝေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထားနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေယာက်ာ္းကလည္း ဆံုး၊ စီးပြားေရးကလည္း က်၊ မုဆိုးမ ပူပူေႏြးေႏြး ေသာကေတြ မ်ားေနတဲ့ အေမ က ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ ေသာကေတြ ေဝမွ် မေပးခဲ့ပါဘူး။ အေမ့ရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ အလုပ္တစ္ခုမွ ေပးမလုပ္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပို႕တဲ့ ေငြဟာ အေမ့အတြက္ မလံုေလာက္ဘူး ဆိုတာ အေမ မေျပာပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္တယ္ အေမ။ ပို႕သမွ်ေငြကို နည္းတယ္ မ်ားတယ္ တစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ ...... သားငယ္ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေနာ္...... အေမ့ အတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႕...... သားငယ္ေလး အဆင္ေျပဖို႕ အေရးၾကီးတယ္ ....... သားငယ္ အဆင္ေျပမွ အေမတို႕ အတူတူေနနိုင္မွာ .... ဆိုတဲ့ အေမဆီက ဒီစကားေတြ ၾကားရတိုင္း မ်က္ရည္မလြယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်ရတဲ့ အထိပါပဲ။

တစ္ခါတစ္ေလ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အေမ့ဆီက ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ စိုးရိမ္ေနတဲ့ အရိပ္ ပူပန္ေနတဲ့ စကား ေတြကို ၾကားေနခဲ့ရတယ္။ အေမ ဘာအတြက္ ပူပန္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ စိုးရိမ္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ျပန္အားေပးမိတာကေတာ့........ အေမ့မွာ ရွိတဲ့ ခါးဝတ္တန္ဆာကိုျပန္ၾကည့္.ပါ အေမ..... ဟိုး အရင္ အေဖရွိစဥ္ကထက္ ကၽြန္ေတာ္ မထားနိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ အေမ စိတ္ပူစိုးရိမ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္လာနိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး အေမ.... လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ အေမ ေက်နပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ။

ဒါပင္မဲ့ အေမ... ကၽြန္ေတာ္ကို တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ခြင့္ျပဳေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာက္သင္ပုန္း ေပၚမွာ ေက်ာင္းစာမလုပ္ပဲ သီခ်င္းစာသားေတြေရးေနမိလို႕ အရိုက္ခံခဲ့ရတာေတြ ...... ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေတြကို အေမ မီးရွိဳ႕ ခဲ့တာ.... ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လိုလက္ရ ေရးထားတဲ့ ရင္တြင္းျဖစ္ ကဗ်ာစာ ၾကမ္းေတြကို အိမ္သာသံုး စကၠဴအျဖစ္ လုပ္ခဲ့တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ လူကေနတယ္ ပညာက မေနဘူး ဆိုသလိုပဲ စိတ္က အေမ့ရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ခ်င္ပင္မဲ့ ဝါသနာက တားလို႕ မရဘူး အေမ။

ဒါေၾကာင့္ အေမ မသိေအာင္၊ အေမ မၾကိဳက္တဲ့ စာေရးျခင္း အလုပ္ကို ရီနိုမာန္ နာမည္နဲ႔ ဘေလာဂ့္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနခဲ့တာ ဒီေန႕ ဆို တစ္ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္သြားခဲ့ျပီ ....... ( အမွတ္တရ ေလး အျဖစ္ တကယ္မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးပါသည္)


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

မွတ္ခ်က္။ ။ ေအာက္ေဖၚျပပါ Essay ၊ ကဗ်ာ ႏွင့္ စာစုမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ BLOG တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ အတြက္ မူပိုင္ ရထားပါေၾကာင္း.................
ႏွင့္ ေရးေပးၾကေသာ အကိုေတြ အမေတြ အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ...............

~~~~~~~~~~~((((((((((((((၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊))))))))))))))))))~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဧၿပီတစၿပင္



ေနာက္ဆံုးႏွင္းစက္ကေလး၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို မေန႔က ၾကားခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မတို႔သည္ ေဆာင္းကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို စာတုိက္က တဆင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ေပးပို႔ခဲ့ၾက၏။ (ယင္း လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို မည္သူမွ သိရန္မလိုပါ။) လမ္းခုလတ္တြင္ အခန္႔မသင့္၍ ေအးခဲ ၿငိမ္သက္သြားေသာ မီးေတာက္မ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတြင္ မင္နီတား၍ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကသည္။

ဧၿပီလ၏ ေန႔လည္ခင္းေနက ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူေနသည္။ ဧၿပီလၿပီးရင္ ဧၿပီ မလာဘူး ဟု ဆိုသည္။ ေက်းဇူး တင္စြာ ဝမ္းနည္းမိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔တြင္ ဒီႏွစ္ ေႏြရာသီအေၾကာင္း ေၿပာဆုိရန္ စကားမရွိပါ။ ခြင့္ၿပဳခ်က္ မရသၿဖင့္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ပြင့္ေနေသာ ၿပတင္းဝမွ တဆင့္ ေႏြေရာင္ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္မတို႔ ၿပိဳင္တူ ေမာ့ၾကည့္မိၾကသည္။ အဝါေရာင္ရင့္ရင့္ ဘက္လုေနေသာ ပန္းတခ်ိဳ႕ ပြင့္ေနၾကသည္။

တစ္ရံခါတုန္းဆီကေတာ့ ေၿမာက္ၿပန္ေလႏွင့္အတူ ေမ်ာေရြ႕လြင့္ပါလာေသာ အကၡရာမ်ားကို သယ္ယူ ခဲ့ၾက ဖူးသည္။ အဝါေရာင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာရန္။ မၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္း အဘိဓာန္ထဲမွာ ေဝါဟာရမ်ားကို အတည္ၿပဳေပး ခဲ့ၾကဖူးသည္။ နပိုလီယံထံ ေပးပို႔ရန္။ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာအတြက္ ဓားကို ကိုယ္ၿပန္ေသြးေပးခဲ့ဖူးသည္။ ပန္းပဲ ေမာင္တင့္တယ္ကို ဆက္သရန္။ ဝံပုေလြမ်ားႏွင့္ တရင္းတႏွီး (ေလးစားစြာ) လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေၿမေခြးမ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲထြက္ခြာရန္။ ဦးေခါင္းတစ္လံုးကို အသိဥာဏ္ေလ်ာ့ပါးစြာ ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့မိ ဖူးသည္။ (တကယ္ဆို ထိုမွ် မိုက္မဲရန္ မသင့္ပါ။) ခုထိေတာ့ ေရႊတြင္းေတြ ဘယ္မွာရွိမွန္း ကၽြန္မ မသိေသးပါ။ အဝါရင့္ေရာင္ ပန္းမ်ား (ပိေတာက္ဟု လူတခ်ိဳ႕က ေခၚသည္) ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ်ား၏ စကားလံုးေတြ ၾကားထဲတြင္ ေရႊရည္လူးက်န္ခဲ့၏။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္လည္ရွာေဖြေနေသာ ဧၿပီတစ္ရက္ ကို ကၽြန္မက ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားသည္။ ဘာမွေတာ့ အသံုးမဝင္ပါ။ (ကၽြန္မမွ လူေတြကို အရူးလုပ္တာ ဝါသနာမပါတာ) ယူစရာသံေဝဂ ဘာမွ လက္က်န္ မရွိေတာ့တဲ့ ၃၂ ေကာဌာသ ၾကီးက ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ မ႑ပ္တြင္းမွာ ၿမဴးလုိ႔။ ကၽြန္မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဆီ ခုန္ခ်လုိက္တုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေလထီးမပြင့္ခဲ့သူၿဖစ္သည္။ ေနာင္တရ မ်က္ရည္က်စရာ ပင္နယံမ်ားကား လည္ပတ္စရာဆီကုန္ေနေသာ ဘီးမ်ားကဲ့သုိ႔ သိပ္အသံုးအဝင္ေတာ့။ သၾကၤန္ဟု လူအမ်ားက သတ္မွတ္ ေခၚဆိုေနေသာ ေရစက္မ်ားသည္ ေၿပာင္းလဲၿခင္းဆီ ဥိးတည္ေနၾကသည္။

ကၽြန္မကေတာ့ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးဝါက်ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ လူၿဖစ္ရတာ ေကာင္းတယ္ ..တဲ့။ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ ဂီတသံတစ္ခုကိုလည္း ၾကာခးဲ့ရသည္။ လူၿဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ … တဲ့။ အခါအားေလ်ာ္စြာ လြဲေခ်ာ္ေနတတ္ေသာ ပံုၿပင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မတို႔တြင္ မည္သည့္တာဝန္မွ မရွိေၾကာင္း အေရးတယူ ေၿပာၿပရန္ ပုဂၢိဳလ္ မရွိပါ။ ေၿမပံုတစ္ခုထဲတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကိးမ်ား အေၾကာင္းကိုေတာ့ ၾကားဖူးနားဝ ပံုၿပင္ တစ္ပုဒ္အေနႏွင့္ နားဆင္လုိပါသည္။

ကုသိုလ္ အၿပည့္အသိပ္ တစ္ဝက္ႏွင့္ ဆဲေရးသံ အလွ်ံအေမာက္ တစ္ၿခမ္း။ ထိုအရာမ်ားသည္ ဧၿပီ၏ ေဝစုမ်ား တဲ့လား။ ႏူးညံ့မႈထဲက ပံုၿပင္မ်ားဆီ သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား ေနေသာ စိတ္ေရာဂါ ေဝဒနာသည္ တစ္ေယာက္သည္ မွန္ထဲရွိ ကၽြန္မ၏ ပံုရိပ္မ်ားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူနသည္။ ကၽြန္မသည္ ဘုရားသခင္လြယ္ပိုးသြားေသာ အိတ္ၾကီး၏ အေပါက္တစ္ေပါက္မွ ကံအား မေလ်ာ္စြာ က်က်န္ခဲ့သူလည္း မဟုတ္ၿပန္။ သို႔ေသာ္ အဝါေရာင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္ၾကီး တိုးခဲ့ရသည္။ ထိုရနံ႔မ်ားကို ေဆးစစ္ၾကည့္ေသာအခါ အရာအားလံုးသည္ နဂၢတစ္။ ကၽြန္မ ဘာကိုမွ အတည့္ မၿမင္ရေတာ့ပါ။

တစ္ခ်ိန္က လစ္လပ္ေနခဲ့ေသာ ခံုတန္းလ်ားမ်ား လက္မွတ္ကုန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေသာ မိုးပိေတာက္ မ်ားသည္ ဇြန္ ဇူလိုင္ က်မွ ပြင့္တတ္သည္။ ထူးဆန္းေသာ ငိုရႈိက္သံတစ္စက္ေၾကာင့္ တံခါးကို ေခါက္ၾကည့္ရာ အထဲတြင္ ရုိးရာပြဲေတာ္တစ္ခု ကၽြန္မကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့၏။ ကၽြန္မ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ အစီအစဥ္တက် ထည့္သိုထားေသာ ဝါက်မ်ားနွင့္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေပါက္ပစ္လုိက္သည္။ ပိေတာက္ေတြ တေဖာင္းေဖာင္း ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူ ေရစက္မ်ား ခမ္းေၿခာက္ ေအးစက္သြားၾက၏။ ဧၿပိသည္ အဆံုးသပ္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနခဲ့ၿပန္သည္။

တိုင္ကပ္နာရီတစ္လံုး၏ နရီစည္းသံသည္ သင္တုန္းဓား တစ္လက္ဆီမွ လာေသာအသံႏွင့့္ တူေန၏။ ထိုအသံသည္ ပိေတာက္ေၿခာက္ေရာင္ ၿဖစ္သည္ဟု ေရစက္တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကို သတင္းေပးခဲ့သည္။ ( ထိုသတင္း၏ အသံုးဝင္မႈသည္ အင္မတန္မွ ႏုံံနဲ႔ ေနခဲ့၏။ )

ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားပါ့မယ္… ခ်ာလီခ်က္ပလင္၏ ႏႈတ္ထြက္ စကားေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ CNN ကေၾကညာသြားေသာ ထိုစကားလံုးကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကရသည္။ သၾကၤန္ေရႏွင့္ မတူေသာ မ်က္ရည္မ်ားက အဝါေရာင္အႏုမ်ား ၿဖစ္သည္။

မင္းဆီကို ငါ လာေနခဲ့တာၾကာၿပီ .. ခုထိ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေသးဘူး …. ႏွင္းစက္ကေလးတစ္စက္၏ ေၾကကြဲသံကို ေႏြဦးက နာခံႏိုင္စြမ္း မရွိသလို ကၽြန္မ ထံုေပေပ ၿပန္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္လား။ ဧၿပီ၏ ေန႔လည္ခင္း ေနသည္ အရွိန္ၿပင္းလြန္းလွသၿဖင့္ လူမ်ားကို စိတ္ေဖာက္ၿပန္ေစႏိုင္သည္။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး မာဆိုးကို သတိရၿခင္းႏွင့္အတူ စည္းၿပင္ဖက္ကို ထြက္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ (သံုးစကၠန္႔မွ်သာ) မေလွ်ာ္ဖြပ္ရေသးေသာ ကံၾကမၼာ အသစ္စက္စက္ၾကီးတစ္ပံု မႈိတက္ေနပံုက ရင္နာစရာ။ ေနၿခည္တုေတြက အေနာက္ဘက္မွာ ေနဝင္ေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီလားမသိ။ အသစ္ဟူေသာ ေဝါဟာရကို ပိုက္ထားရင္း အေဟာင္းေတြႏွင့္ လူတခ်ိဳ႕ အလုပ္ရႈပ္ေန ၾကသည္။ ရာသီစာမ်ားကို ခ်ခ်ေကၽြးတတ္ေသာ ကိစၥကို ၿပင္ဆင္ခ်က္ခ်ရန္ ညီလာခံ ေခၚသင့္ေနၿပီ ထင္သည္။ ခ်က္နည္းၿပဳတ္နည္း လမ္းညႊန္ စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ပိေတာက္ႏွင့္ ငုမ်ားကို သၾကၤန္ေရႏွင့္ ေရာေႏွာ ခ်က္ၿပဳတ္နည္း ပါဝင္ေနသည္က အံ့ၾသစရာ ။ ေအာ္ဒါ မွာထားေသာ ဟင္းပြဲမ်ားႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ အယ္ဒီတာ တခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မ အားနာသည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ အခ်က္အၿပဳတ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ သိသည္။ ထို႔အၿပင္ ကၽြန္မက ရာသီစာမ်ားကိုလည္း မၾကိဳက္တတ္ေခ်။

ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ယက္ေဖာက္ ေဖ်ာ္စပ္ထားေသာ ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕သည္ ဧၿပီ ၿဖစ္သည္။ သစၥာေဖာက္ဟု စြပ္စြဲခံရေသာ အဝါေရာင္ပန္းမ်ားႏွင့္ ေလာကဓံကို ၾကံ႕ၾကံ႕ ခံႏိုင္သည္ဟု (လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း) ဖြဲ႔ဆိုခံရေသာ အဝါေရာင္ပန္းမ်ားက အားလံုးကို ေက်ာခိုင္းႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ဧၿပီသည္ ေႏြႏွင့္အတူ အထီးက်န္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ သိၾကားမင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ရွိရာ ခရီးထြက္လာေနၿပီ။ ေသခ်ာတာက သူ ဘယ္ေသာအခါမွ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကို စီးနင္းလိုက္ပါလာမွာ မဟုတ္ေခ်။

ပြဲေတာ္တစ္ခု၏ အူသံကို ၾကားရသည္။ ထိုအူသံသည္ စြတ္စိုေသာ အဝါေရာင္ ၿဖစ္၏။



မေနာ္ဟရီ

(ကိုေနမ်ိဳး၏ ကဗ်ာဆရာ ဝံပုေလြကို ဖတ္အၿပီး ..)

၂၀၀၇ ဧၿပီ၊ေသာၾကာ စာေစာင္

~~~~~~~~~~~~~ ။ ။ ။ ။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


လူငယ္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ မခမ္းေျခာက္တဲ့ ပန္းပြင့္

လူငယ္ေလး ေပါက္ေရာက္ရာ
ရာသီဥတုက ၾကမ္းတမ္းခက္ေလ်ာ္လို႕
လူငယ္ေတြမွာ က်ားကုတ္က်ားခဲ လက္ယက္တြင္းေလးေတြ ကိုယ္စီ
လူငယ္ေေတြ အခုေရၾကည္တူး အခုေရေနာက္ေတြ ေသာက္ခ်ေနၾကေပါ့

လူငယ္ေလး ဒီလိုနဲ႔ အျပိဳင္းအရိုင္းရွင္သန္
လူငယ္ေလး ဒီလိုမ်ိဳး အျပိဳင္အဆိုင္ေပါက္ေရာက္
လူငယ္ေတြဟာ ေျမဇာပင္မဟုတ္ဘူး
လူငယ္ေတြဟာ ေပါင္းျမက္ေတြ မဟုတ္ဘူး

လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ပုခုံးေပၚကိုယ္တံပိုးတင္ျပီးထြန္ယက္
လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြကို အိပ္သြန္ဖါေမွာက္ပ်ိဳးက်ဲ
လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိုက္ရင္းပ်ိဳးရင္း
လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ီးေျခာက္ စာေျခာက္လုပ္ေနရ
လူငယ္ေလးေတြ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ၾကည့္ေနရ..
လူငယ္ေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရိပ္သိမ္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ပဲ
ရာသီဥတုအစိုးမရတဲ့ ေခတ္ၾကပ္ႏွစ္ၾကပ္ထဲ..
မိုးသည္းထန္ တိမ္ထူထပ္ ႏွင္းခါးရိုက္
လူငယ္ေလးရဲ႕ စိုက္ကြင္းမွာမွ ပိုးဖလံေကာင္ေတြ က်က်ေနတတ္တယ္...

လူငယ္ေလးခမ်ာ လ်ာထားခ်က္ျပည့္မွီေအာင္ ဖူးခြင့္သီးခြင့္မရ..
လူငယ္ေလးမွာ အဖ်င္းအေမွာ္ေတြ ၾကားညွပ္ပါပါလာတတ္ျပီ
လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘယ္ေခတ္ဘယ္သမိုင္းမ်က္ႏွာစာမွာျဖစ္ျဖစ္
လူငယ္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဥယ်ဥ္မွဴး လုပ္တတ္ လုပ္ေနၾကသမွ်
လူငယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မခမ္းေျခာက္တဲ့ ပန္းပြင့္ေတြပါပဲ..

လူငယ္ေလးက ဆုေတာင္းနဲ႔ အိပ္မက္ေတြကို အယံုအၾကည္မရွိဘူး
လူငယ္ေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းက တက္ေတာ့မယ့္ အမွတ္ေတြေပါ့
လူငယ္ေတြမွာ လက္ေတြ႕ဆန္ဆန္အေတြးအျမင္ေသြးေတြက တဒိတ္ဒိတ္ဆူပြက္လို႔
လူငယ္ေတြက ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္နဲ႔ ပ်ိဳျမစ္ဖူးပြင့္ခ်င္ၾကတယ္
အဲဒီ့မွာ ေတာင္ျပိဳသလို အရွိန္နဲ႔ လွိမ့္ဆင္းလာၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြ ဖက္ရွင္ေတြ
လူငယ္ေတြဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို တိတ္တိတ္ေလး ေအာ္ေအာ္ေနေၾကာင္းျပသရဲ႕

လူငယ္ေတြက
ယွဥ္ျပိဳင္မႈေတြ ကစားနည္းအသစ္ေတြ ဒီဇိုင္းအဆန္းေတြကို စိတ္၀င္စားၾကသလို..
လူငယ္ေလးက အေမရိကန္အိုက္ေဒါကို ရင္ခုန္လႈပ္ခတ္တတ္သလို...
လူငယ္ေတြဟာ ေခတ္ကို အလင္းနဲ႔ စဖြင့္တတ္တဲ့ အာရုဏ္ဦးေတြျဖစ္သလို..

လူငယ္ေတြဆိုတာမ်ိဳးက
အေလ်ာ္အစားမ်ားတဲ့ ဗိုလ္လုပြဲေတြအတြက္လည္း..
သည္း ထိတ္ ရင္ ဖို ေစာင့္ ၾကည့္ ေန သူ ေတြ..။ ။


အိျႏၵာ
(၁.၄.၂၀၁၀)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


chinese garden က ငါးေတြလို လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ျမဴး.. ေနတတ္သလို

အျမဲ ျပံဳးေနတတ္ျပီး... သူငယ္ခ်င္း အားလံုးအား ၾကိဳဆိုလွ်က္..

ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးေတြေကြ်း..၊ နာမည္ေလးေတြေမး.. ဓာတ္ပံုေလးေတြ ေပး..

မအိမ္ကံ ကိုလည္း ေမြးစားထားေသးတယ္..။

တစ္ခါတစ္ခါက်.. သူက.. ဟာသေလးေတြလဲ ေျပာတတ္တယ္..

မွတ္သားစရာေလးေတြေတြ႔လဲ မွ်ေဝေပးခ်င္ျပန္တယ္..။

ဟိုေရး ဒီေရး ဆိုျပီး စိတ္ကူးေပါက္ရာေတြလဲ လိုက္ေရးးပါေသးရဲ႕ (ေတာ္ေသးတယ္.. ဟိုခ်စ္.. ဒီခ်စ္ လိုက္ခ်စ္တာေတာ့ မေရးလို႔)

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့

စိတ္ကူး ခ်စ္သူ
ထဲမွာ သူမ လွပါတယ္ လို႔ ခ်စ္သူကို စိတ္ကူးယဥ္ပံုေဖာ္ျပျပီး...

ငါ့ရင္ထဲမွာ...................
မင္းကိုခ်စ္ေတာ့
ဆိုတာမ်ိဳးေတြ

မင္းရဲ႕ အထိအေတြ႕မွာ
ငါ့အခ်စ္ေတြ ေပ်ာ္ဝင္သြားတာ
တကယ္ကို မသိလိုက္ရပါလားကြာ..........။ ( အေဟးေဟး....ေဟ့)

ဆိုျပီးလဲ ကဗ်ာေတြ ထထ ေအာ္တတ္ေသးး..

အသည္းႏွလံုးမရွိတဲ့ လူသား လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ခေမာင္းခတ္ထားျပီး စာေတြ..၊ ကဗ်ာေတြမွာက် လြမ္းခ်င္းခ်လိုက္ ခ်စ္ျပလိုက္.. သိပ္မမိုက္ပါဘူးဗ်.. ေနာ.....

ဒီၾကားထဲ
ဘယ္သူက သူ႕ကို စၾကိဳက္ပါတယ္ဆိုျပီးေတာ့လဲ ၾကြားတတ္ေသးတယ္.. အံ့ေရာ.. ေဟေဟ့

စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေတြလဲ.. ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးးတတ္သလို

အမွတ္တရ ခရီး ဆိုျပီး ခရီးေတြလဲ ခဏခဏ ထြက္ေသးတယ္ထင္ပါရဲ႕


သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ခင္တတ္ျပီး ေမြးေန႔မွန္သမွ် မလြတ္တမ္း လိုက္စား (အဲေလ) မေမ့ေအာင္ သတိေပးတတ္ေသးတယ္..။




အေမ့ကို လြမ္းလို႕က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြပါ
အေမ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသက္ရွင္ေနရတာပါ
အေမ့ ဆီ သားတစ္ေန႕ ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္
အေမနဲ႔ သား အတူတူ ေနမယ္ေနာ္ . အေမ...

အေမကို အင္မတန္ တန္ဖိုးထား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သားလိမၼာေလးလဲ ျဖစ္ေသးတယ္ (လို႔ ယူဆရတာပဲ)


1981 စက္တင္ဘာ 10ရက္ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီမွာေမြး.. ၾကာသပေတးသားး ေလး ေနခ်င္တဲ့ျမိဳ႕က ကေလာျမိဳ႕တဲ့ဗ်..။


အဲဒီ ၾကာသပေတးသားက တစ္ခါတစ္ခါက် ေသာၾကာသားေတာင္ အရံႈးေပးရေအာင္ စကားကလဲ မ်ား.. ပံုေျပာကလဲ ေကာင္း..။

ေလာကၾကီးကိုလဲ ေဟာ့သလို ပံုေျပာေသးတယ္ခဗ်..

ငါ ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔
ၾကိဳးစားေနတယ္ ေလာကၾကီးရယ္။ တဲ့



ျမန္မာစကားပံုလည္း ရွိတယ္ေလ။ ေညာင္ေစ့ေလာက္ လွဴပင္မဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေလာက္ ရနိုင္တယ္


အဲဒီလို ေျပာေတာ့ အလွဴအတန္းလဲ ရက္ေရာတဲ့ေကာင္ကေလးထင္တယ္။ အလွဴခံထြက္ရင္ သတိတရ စာရင္းတို႔ထားတာေပါ့..။ ဘာရမလဲ..။

ဒါေပမဲ့ ခုလိုေလး ေျပာထားဖူးေလေတာ့လဲ အရိပ္သံုးပါးေလး ၾကည့္ အလွဴခံရမဲ့သေဘာ ရွိေနျပန္တယ္။

ပုထုဇဥ္ျဖစ္တဲ့က်ေနာ္ ေဒါသမထြက္ပဲလဲ မေနနိုင္ျပန္ဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ေဒါသကို နည္းတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းထိန္းလိုက္တယ္။ ေဒါသထြက္လာျပီး ဆိုရင္ေတာ့ ေတမိထံု ႏွလံုးမူျပီး ဘယ္သူကိုမွ စကားမေျပာပဲ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

(စကားမေျပာေတာ့ရင္ စိတ္ဆိုးေနလို႔ ဆိုတာ မွတ္မိေနမွပဲ...။)

ညီေလးက စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေက်ဆိုတဲ့ စကားလံုးက သင့္ႏွင့္ ခက္ေဝးေဝးမွာ ရွိေနမွာပါပဲ....... လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့စကား လက္ေတြ႔႕က်င့္သံုးေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ.. တေန႔တျခား..... ေဖာင္း... ေဖာင္းလာတယ္.. (ပါးေတြ ေျပာတာပါ)

ခုတေလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အင္တာဗ်ဴး ျပီး တင္ေနသလို

သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ အိတ္ဖြင့္ေပးစာေတြ ပို႔ပို႔ေနေလရဲ႕။

မင္းမရွိေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ
ဆိုတဲ့ ညီေလးရဲ႕ ကမၻာ ေလးထဲမွာ....

ဒီစိတ္ေၾကာင့္ လုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ပဲ ဒီစိတ္ကို အေကာင္းဆံုးျပန္ခိုင္းနိုင္တဲ့ လူသားျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းဆႏၵျပဳလိုက္ရပါတယ္။

(ရွိသမွ် ပို႔စ္ေတြ အကုန္ လိုက္စု ေရးရရင္ ညီေလးရဲ႕ဘေလာ့ ေမြးေန႔ပြဲေလး ဒီစာေၾကာင့္ ေလးမွာ စိုးလို႔ ေတာ္ေသးျပီကြာ..။ ခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေလရွည္ေနသလားပဲ။ ေရးျပီး ျပန္ဖတ္ၾက္ည့မွ ကိုယ္ ေျပာေနတာက ေဘာလံုးပြဲ ေၾကျငာေနတဲ့ အသံအတိုင္းပါလားးးး)

ဘေလာ့ေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ ေနာင္ သားစဥ္ေျမးဆက္ထိ အဓြန္႔ရွည္ တည္တံ့နိုင္ေစေသာ္ဝ္.....

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


နာမည္ေက်ာ္ အကြ်ႏ္ုပ္ ဘေလာ္ဂါ၏ လူမသိသူမသိ အင္တာဗ်ဴး အစီအစဥ္

တေန႕သ၌ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိမိ၏ ေမြးရပ္ဌာေနဆီသို႕ ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါအကြ်ႏ္ုပ္၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ ဘၾကီးထြန္းႏွင့္ စကားလက္ဆံု ေဆြးေႏြးခဲ့ပံုမ်ားကို စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္စိမ့္ေသာငွာ ျပန္လည္ ေ၀မွ်လိုက္ပါသည္။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဘၾကီးထြန္းမာရဲ့ ခ်ာရဲ့ေနာ္ဗ်ာ။ အရင္လို လမ္းေတြဘာေတြေလွ်ာက္ သတင္းပုလင္းေတြ နားေထာင္ေသးလားဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေဟ ေမာင္ေမာင္ပါလားကြ ဘယ္တုန္းက ေရာက္သတုန္း။ ေရာက္တုန္း အခါးေရေလး ေသာက္ပါဦးဟ။ မင့္မလည္း ထြက္သြားလိုက္တာ ရြာနားေတာင္ အေ၀းေျပးေျခာက္လမ္းသြား ေဖာက္ျပီးတာေတာင္ ျပန္ေရာက္မလာႏုိင္ဘူး။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဟုတ္ပ ဘၾကီးရာ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါေပသိ က်ဳပ္ရပ္ရြာေတာ့ တေန႕မွ ေမ့မရတာအမွန္ပါ။ မဲဇာေတာင္ေျခရတုေတာင္ အခြင့္သင့္တိုင္း ႏွုတ္က ရြတ္ေနမိတာဗ်။ စာေရးတဲ့အထဲလည္း မၾကာမၾကာေရးမိပါတယ္။ ဒီေရႊျပည္ၾကီးရယ္ ခရီးက ေ၀းသဟာမို႕လုိ႕။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း မင္းက စာေရးသကိုး။ ဘယ္မွာတုန္းေမာင္ရာ။ ငတုိ႕လည္း ဖတ္ရွဳၾကည့္ရတာပ။ မင္းတုိ႕ေခတ္လူငယ္ေတြ နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ယဥ္ပါးေနသလဲဆိုတာ။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ဟာ နည္းပညာေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့ ဘၾကီးေရ။ က်ဳပ္တုိ႕အခ်င္းခ်င္း စကားတီးတိုးေျပာလုိ႕ရေအာင္ ဆီေဗာက္ဆိုတာေလးပါထည့္ထားသဗ်။ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ၾကည့္ခ်င္သလား ျမင္ကြင္းက်ဥ္းၾကည့္ခ်င္သလား။ စာလံုးၾကီးၾကီး ၾကည့္ခ်င္သလား စာလံုးေသးေသးၾကည့္ခ်င္သလား။ ေနာက္ခံကို အျဖဴနဲ႕ၾကိဳက္သလား အမည္းနဲ႕ၾကိဴက္သလား စာလံုးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ကို ၾကည့္လို႕ရတာဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေဟ တယ္လည္း ေနရာက်ပါလား ေမာင္ရာ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား အကဲျဖတ္တင္သတဲ့တုန္း။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဟာ ဘၾကီးကလည္း အခုေခတ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေခတ္ဗ်။ ခဏခဏ ရြတ္ေနရတဲ့စကားလံုးလုိပဲ။ အားလံုးက ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ့္ဖန္တီးမွုခ်ည္းေပါ့ဗ်။ ေဘာင္ေတြ ကုလားနားေတြနဲ႕ဆုိ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူးဘၾကီးရာ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္းေပါ့။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း မင္းေျပာေတာ့လည္း မွန္တာပါပဲေလ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဖတ္ရွဳၾကတာတုန္းကြ။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဒါေတာ့ သိပ္လြယ္သဗ်။ က်ဳပ္စာေရးျပီးရင္ ေရးျပီးတဲ့ အေၾကာင္းေလး အခ်င္းခ်င္းလက္တို႕ သတင္းေပးလုိက္တာပဲ။ အခ်င္းခ်င္းဆိုတာက သူတင္ရင္ ကုိယ္ဖတ္ ကိုယ္တင္ရင္ သူဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ လာမဖတ္တဲ့သူေတြကိုလည္း ခံုေအာက္က လက္တို႕ျပီး လာလကြာ ျမန္ျမန္လကြာ မင္းပဲက်န္ေတာ့တာတုိ႕ ဘာတို႕ လုပ္ေပးရတာေပါ့။ အခုကာလက မာကတ္တင္းဆုိတာ ျဖစ္ေနျပီ။ အဲ့ဒီေတာ့ မာကတ္တင္းေကာင္းေကာင္းဆင္းႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္မွာေပါ့ဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေခတ္ၾကီးကိုေတာ့ တို႕လိုက္မမွီေတာ့ပါဘူးကြာ။ ဒါနဲ႕ မင္းက ဘာအေၾကာင္းမ်ား ေရးသတုန္း။

အကြ်ႏု္ပ္။ အင္….အယ္……အာ ဒါေတာ့ ေျပာရသိပ္ခက္တယ္ဗ်

ဘၾကီးထြန္း။ ဟင္….မင္းေရးတာေလးေတာ့ မင္းသိသင့္သေပါ့ေမာင္။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ ဘၾကီးရ။ က်ဳပ္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက တယ္မ်ားတာဗ်။ ဗဟုသုတ ျဖစ္ဖို႕ အတြက္ ဟိုအရပ္က ဟုိသတင္းေတြ။ တေန႕တေန႕ ရံုးသြားရံုးျပန္ ကားေတြၾကပ္လာတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ။ တုိးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြ။ ဘ၀ေပးဇာတ္လမ္းေတြ။ ပညာေပးေဆာင္းပါးေတြ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္သူေတြရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြ။ က်ဳပ္ရဲ့ ေန႕စဥ္ေအာင္ျမင္မွုေတြ မ်ားမွ မ်ားသိပ္ကုိမ်ားသဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးကြ တယ္လည္း ေရးစရာမ်ားတာပါပဲလား။ ဒီေလာက္ျပည့္စံုေအာင္ မင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေလ့လာရမွာေနာ္ ေဟ့ေကာင္။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ကမာၻၾကီးက ရြာၾကီးျဖစ္ေနျပီေလ ဘၾကီးရ။ အပ္က်တာေတာင္ သိေနမင့္ဟာပဲ။

ဘၾကီးထြန္း။ ဒါနဲ႕မ်ား မင့္ေဒြးေလးဆံုးတာ မင့္ဆီက ၀မ္းနည္းစာေလး ဘာေလးေတာင္ မလာပါပဲေကာ။

အကြ်ႏု္ပ္။ အာ…အင္… အီး ဒါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ ေဒြးေလး သတင္းကို က်ဳပ္ အင္တာနက္မွာ မရွာလိုက္မိဖူးဗ်။ ျပီးေတာ့ ဒီေလာက္ခမ္းနားၾကီးက်ယ္တဲ့ စာေတြေရးဖို႕ က်ဳပ္ကို က်ဳပ္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရေသးတာဗ်။ ဟိုစာေလးၾကိဳက္ရင္ ကူး ဒီစာေလးသေဘာက်ရင္ မ,လာနဲ႕ အခ်ိန္မေလာက္ဖူးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ အခုေတာင္ ရြာကုိခ်စ္လြန္လြန္းလုိ႕ ျပန္လာတာ။ က်ဳပ္ အေတြးထဲက စာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာေတာင္ စိုးေနမိတယ္။

ဘၾကီးထြန္း။ မင္းရဲ့ စာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ဘယ္အရာကို အက်ိဳးေက်းဇူးျပဳျပီးျပီလဲ ငေမာင္။

အကြ်ႏု္ပ္။ အက်ိဳးျပဳသေပါ့ဘၾကီးရာ။ တေလာက က်ဳပ္ေရးလုိက္တဲ့ ရထားေပၚမွာ အမိွုက္မခ်ရ ပို႕စ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးေတြ ေနာင္ရထားေပၚမွာ အမွိုက္မခ်ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရား ရသြားသဗ်။ နာမည္အၾကီးဆံုးပို႕စ္ျဖစ္တဲ့ မိဘကိုေက်းဇူးဆပ္ဆုိတဲ့ ပို႕စ္ဆိုရင္ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုျပီး ဟိုလူကလည္း သူ႕ဘေလာ့မွာ တင္ပါရေစ။ ဒီလူကလည္း သူ႕ဆုိဒ္မွာ တင္ခြင့္ျပဳပါနဲ႕ကို ျဖစ္ေနတာဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း ေကာင္းသကြ။ ဒါနဲ႕ မင့္အေမ မႏွစ္ကတည္းက ေလျဖတ္သြားတာ မင့္ကုိ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႕ေမာင္။ သူ႕သတင္းၾကားရင္ သူသားက ေျပးလာမွာတဲ့ဗ်။ သူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့သားဆုိျပီး ျခံစည္းရိုးကိုင္မိတုိင္း ငိုင္ျပီး တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ၀ါမထြက္ခင္ သူအသက္ထြက္သြားတာပါပဲကြာ။

အကြ်ႏု္ပ္။ တရားနဲ႕ေျဖမွေပါ့ ဘၾကီးရာ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အြန္လိုင္းက တရားေတြနာတာနဲ႕တင္ အေတာ္ေလး တရားက်ေနျဖင့္ပဲ။

ဘၾကီးထြန္း။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္ရာ။ ဒါနဲ႕မင္းက တုိ႕ရပ္ရြာကုိ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲကြ။ မင့္အေမရွိတုန္းက သူ႕သားကို ေက်ာင္းမွာ ဆရာျပန္လုပ္ေစခ်င္တာခ်ည္း ေျပာေနတာ။ မင္းကလည္း မင္းဘ၀တိုးတက္ေရး ထြက္သြား သူ႕ခမ်ာလည္းမတားသာဘူး။

အကြ်ႏု္ပ္။ ျပန္လာမွာေပါ့ ဘၾကီးရာ။ က်ဳပ္တုိ႕ရပ္ရြာအေရး က်ဳပ္က တတပ္တအား ပါ၀င္မေပါ့။ အခုလည္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ တေဒါင့္တေနရာကေန က်ဳပ္ပါ၀င္ေနတာပါဗ်။ ဟိုးတေလာက ေတာင္ေပၚေဒသမိဘမဲ့ကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ အလွဴခံေပးတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းဘၾကီးဖတ္လုိက္ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါ က်ဳပ္လုပ္တာဗ်။ အဲ့ဒီသတင္းကို က်ဳပ္ အသိသတင္းေထာက္မေလးက ေရးေပးျပီး က်ဳပ္နဲ႕ခင္တဲ့ အယ္ဒီတာက အေရွ႕မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ေဖာ္ျပေပးတာဗ်။ ဒါ့အျပင္ နာဂစ္တုန္းကလည္း က်ဳပ္က စြမ္းစြမ္းတမံပါခဲ့ေသးတာ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာအေရးေတာ့ လက္ေႏွးေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲ။ ဘၾကီးလည္း ဂ်ာနယ္မ်ားမ်ားသာဖတ္ ငေမာင့္ နာမည္ ပါကို ပါေစရမယ္ဗ်ာ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေသးဘူးဗ်ာ။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးေလ လူတိုင္းေတာ့ သူ႕အခက္အခဲနဲ႕သူေပါ့။ ဒါနဲ႕ မင့္စာေတြကို ငတို႕ဘယ္လိုမ်ား ဖတ္ရမလဲ။

အကြ်ႏ္ုပ္။ အင္း ဒါေတာ့ အင္တာနက္ဆုိတာလိုသဗ်။ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ ဘၾကီးတို႕က ရြာကို မီးရေအာင္ အရင္လုပ္။ ျပီးေတာ့မွ အင္တာနက္ဆိုတာခ်ည္းကို တတ္ေပါ့။ အ့ဲဒီအခ်ိန္ က်ဳပ္ရြာျပန္ေရာက္ေနျပီဆို တစ္ရြာလံုးကို အင္တာနက္ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္ဗ်ာ။ ရြာနဲ႕ ကမာၻၾကီးကို တစ္သားတည္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။

ဘၾကီးထြန္း။ ဟမ္……ေအးေအး ေမွ်ာ္ေပါ့ ေမာင္ရာ။ ေမွ်ာ္ေပါ့။

အကြ်ႏ္ုပ္။ စကားေတာ့ ေျပာေကာင္းပါေပ့ ဘၾကီးေရ။ က်ဳပ္လည္း ျပန္ရဦးမဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးလကြာ ျပန္ဟ ေနျဖင့္ အေတာ္ျမင့္ေနျပီပဲ. မင့္မလဲ ဒီေရာဂါက တယ္ရင့္ေနျပီပဲေလ…………………..

အမည္မသိ ေရွးစာဆို တစ္ဦး

April 3, 2010

မအိမ္ကံ ( ဇာတ္သိမ္း) အပိုင္း ၄

လူေတြအားလုံး ၀ိုင္းတိုက္ထဲ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ ေဒါသ ျဖစ္သူေတြက ျဖစ္ေနၾကသည္။ ျပန္ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ မေတြ႕လွ်င္ တုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲ ရွိၾကေတာ့မည့္ မ်က္ႏွာေတြ။ မအိမ္စိုကို အရင္ ရွာၾကရသည္။ အိမ္ထဲမွာ မရွိ။ ေသခ်ာေအာင္ ရွာၾကသည္။ မရွိ။ တစ္၀င္းလုံး ပတ္ရွာၾကသည္။ မေတြ႕ပါ။ ရီးေက်းဥက နာမည္ကို တစာစာေခၚသည္။ မထူး။ ဒါဆိုလွ်င္ အလွဴအိမ္က ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ သြားေပြ႕ၿပီးကတည္းက ျပန္မေရာက္ လာတာ ေသခ်ာၿပီ။

ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ေပ်ာက္တာက ျပႆနာ တစ္ခု။ လူကိုယ္တိုင္ ေပ်ာက္ေနတာက ပိုဆိုးသည္။ မေတာ္တေရာ္ တျခားရြာေတြဘက္ ေလွ်ာက္သြားတာ မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အေရွ႕ကို သြားသလား၊ အေနာက္ကို သြားသလား။ အိမ္ႀကိဳ အိမ္ၾကားေတြက ျဖတ္ၿပီး သစ္ခင္းေတြ ဘက္ပဲ ဆင္းေရာ့လား။ ရီးေက်းဥတို႔ လင္မယား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္႐ုံက လြဲ၍ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ရပါ၏။ ေကာင္းကင္ဆီက ေရာင္နီပင္ ပ်ဳိ႕ခဲ့ၿပီ။ မ႑ပ္ထဲက ထလိုက္လာခဲ့သည့္ လူေတြသာမက ရပ္ရြာထဲက လူေတြပါ ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ ျပည့္ေနၾကၿပီ။


“ေဟာ ဟိုမွာ ရက္ကန္းစင္ ေဟာင္းေတြၾကားထဲ ပုန္းေန သာေဟ့။ ေျပးၿပီ ေျပးၿပီ”



ရိပ္ခနဲ လႈပ္ရွားလိုက္ေသာ မအိမ္စို၏ သဏၭာန္ကို အားလုံးက လွမ္းျမင္လိုက္ၾကရသည္။ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ပိုက္ရင္း ပဲေမွာ္တိုက္ဘက္ကို အထြက္ ျမင္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္စိုက ရက္ကန္းစင္ေဟာင္းေတြ ၾကားမွာ ပုန္းေနရာက လူေတြ မ်ားလာေတာ့ ထိတ္လန္႔သြားပုံ ေပၚသည္။ ပိုမိုလုံျခဳံသည့္ ပဲေမွာ္တိုက္ ေစာင္းေစာင္းႀကီး ေအာက္ကို ေျပး၀င္ရန္ ေရြးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ လူေတြအားလုံး ပဲေမွာ္တိုက္ကို ၀ိုင္းလိုက္ ၾကေလၿပီ။ အတြင္းကို မျမင္ရ။ ျခဳံေတြ၊ ႏြယ္ေတြက သိပ္သိပ္သည္းသည္း ဖုံးအုပ္ထားသျဖင့္ မအိမ္စို ကိုေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုပါ မျမင္ႏိုင္ၾကဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ရီးေက်းဥက ၀င္ေပါက္ကိုသိသျဖင့္ စြတ္ခနဲ ၀င္လိုက္သြားခဲ့သည္။ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ေဘးခ်ကာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ထိုင္ေနေသာ မအိမ္စို။ ရီးေက်းဥကို သနားစဖြယ္ ေမာ့ၾကည့္ေနရွာပါ၏။ အမွား လုပ္ခဲ့ၿပီဆိုတာ ကိုသိေနသည့္ မ်က္ႏွာကေလးက ညႇိဳးႏြမ္းလြန္းလွသည္။

“ေက်းဥ”

“လာ ထြက္ခဲ့ေတာ့ သမီး။ လာ သည္အထဲက မေကာင္းဘူး”

မအိမ္စိုလက္ကို ဆတ္ခနဲဆြဲကာ ျခဳံေတြၾကားက ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မအိမ္စိုႏွင့္ ရီးေက်းဥကို လူေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကဆဲ။ ဘယ္မွာလဲ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္။ အလွဴအိမ္က လိုက္လာသူ ေတြက စိတ္မရွည္ႏိုင္ၾကေတာ့သလို ပဲေမွာ္တိုက္ ၀င္ေပါက္ကို တိုးၾကဖို႔ ျခဳံေတြ၊ ႏြယ္ေတြ ဆြဲပစ္ေနၾကသခိုက္ မွာပင္။

အိခနဲ လႈပ္သြားျခင္းႏွင့္ အတူ ပဲေမွာ္တိုက္ႀကီး တစ္ခုလုံး ေစာင္းေစာင္းႀကီး တည္ေနရာမွ ၀ုန္းခနဲ ၿပိဳလဲက်သြားေလသည္။ ျခဳံေတြ၊ ႏြယ္ေတြပါ ေရာေထြး ပါသြားသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ရက္မ၊ ဆင့္တန္းမ်ား၊ အျခင္ရနယ္မ်ား၊ ခင္းပ်ဥ္ေဟာင္းမ်ား၊ ထရံေဆြးမ်ား အားလုံး ဦးေစာက္ကြၽမ္းျပန္ ၿပိဳက် သြားသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွေသာ အသံႀကီး ဟည္းထ သြားခဲ့ေလသည္။ ပိုးထိုး ကြၽန္းတိုင္ႀကီးေတြက ေျမမွ ကြၽတ္ကာ ပိုးလိုးပက္လက္ လန္ေနၾကၿပီ။ ေလျပင္း မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံလိုက္ရေသာ တဲေဟာင္း တစ္လုံးကဲ့သို႔ ရစရာ မရွိေအာင္ ၿပိဳက်သြား ခဲ့ေသာ ထိုျမင္ကြင္းသည္ ရြာသူရြာသား တို႔ေရွ႕တြင္ အခ်ိန္ကိုက္ တြန္းလွဲ လိုက္သကဲ့သို႔ ရွိေလ၏။ ရွိရွိ သမွ် ၾကည့္ေနၾကသူေတြ အားလုံး ေသြးဆုတ္သြားၾကသလို ထုံခဲခဲ ေအးစက္စက္ မလႈပ္မယွက္ ရွိၾကေလ၏။ ရီးေက်းဥ ကေတာ့ ထူးဆန္းလွေသာ အျဖစ္ကို တစ္စုံတစ္ရာသိေနသည့္ ပမာ “မအိမ္ကံေရ အမွ် အမွ် အမွ်”ဟူ၍ ႏႈတ္ခမ္းကေလး လႈပ္႐ုံ အမွ်ေ၀ ေနခဲ့ပါ၏။

“နတ္ကေတာ္ႀကီး အေမသုန္ ေဟာခဲ့တဲ့ ညည္းတို႔အမ်ဳိး ထဲက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ထြက္ဦးမွာပါေအ ဆိုတဲ့ စကား မွန္ေန ပါပေကာ။ ဒါဆိုရင္လည္း မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္ ေက်နပ္ႏိုင္ ေရာေပါ့ေလ။ ညည္း မအိမ္စို အျဖစ္ ၀င္စားၿပီးမ်ား ကြမ္းေတာင္ကို ရေအာင္ ကိုင္ခဲ့ေရာ့ သလား မအိမ္ကံရယ္” လို႔လည္း အရီး ေက်းဥ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးေနမိသည္။

တစ္ေယာက္က ထေအာ္လုိက္သည္။
“ေဟ့ စန္းေမာင္။ ေျပးစမ္း။ မစိန္လွတို႔ ညီအစ္မကို ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ တစ္ေတာင္ အျမန္ခ်ဳိးခိုင္း ေခ်စမ္း။ အလွဴ ရွင္ေလာင္း လွည့္ပ်က္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကိုင္း အားတဲ့လူက အၿပိဳ အပ်က္ေတြ ၀ိုင္းရွင္းၾကဗ်ာ။ အလွဴကူရမယ့္ လူေတြက မ႑ပ္ကိုသြားၾကေတာ့”

ဘႀကီးဖိုးတုတ္က တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေနရွာသည့္ မအိမ္စိုကို ေ၀းရာဘက္ ေခၚလာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ မ႑ပ္ဆီက မဂၤလာ ေရကင္းသံႀကီး ထြက္ေပၚလာခဲ့ေလၿပီ။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ရြာသည္လည္း ပ်ဳိ႕လာေသာ အလင္းေရာင္ႏွင့္အတူ ျပန္လည္ လႈပ္ခုန္ လာခဲ့ေလ၏။

တစ္ခါက ျမင္းျခံနယ္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ရြာကေလးတြင္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာ လွပသေလာက္ စိတ္မေနာ ျဖဴစင္ေသာ မအိမ္ကံ ဆိုသူ မိန္းမသား တစ္ေယာက္၏ ဘ၀ ဇာတ္လမ္းသည္ ဤတြင္ တစ္ခန္း ရပ္ခဲ့ေလၿပီ။ မ်ဳိးဆက္ သုံးဆက္အထိ အတိ ဒုကၡ ပင္လယ္ ေ၀ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားသည္လည္း အဆုံးသတ္ သြားခဲ့ပါ၏။ ထူးဆန္းသည္ဟု ေျပာႏိုင္သည့္ အခ်က္မွာ ပဲေမွာ္ တိုက္ႀကီး ၿပိဳက်ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း မအိမ္ကံ ၀င္စားသည္ ဆိုေသာ မအိမ္စို တစ္ေယာက္ မူမွန္စိတ္ျဖင့္ ႏူးည့ံ ရည္မြန္ေသာ မိန္းမေခ်ာ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ထင္ရွား လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထို႔ထက္ ထူးဆန္းသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည့္ အခ်က္မွာ မအိမ္စိုက ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ရြာေနျပည္ထိုင္ တစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ မိခင္ျဖစ္သူ မအိမ္ၿမိဳင္ ထေနာင္းတိုင္ ရြာတြင္ ေက်ာင္းဆရာမ တာ၀န္က်ၿပီ ဆိုသည့္ အခါမွာ မအိမ္စို လိုက္မသြားေတာ့ဘဲ အေမႀကီး ေက်းႏွင့္ ေနခဲ့မည္ ဆိုလာသည့္ အခါ အားလုံးက အံ့ၾသခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ပုံထားသည့္ ရက္ကန္းစင္ေတြကိုၾကည့္သည္။ ခ်ည္ထုပ္ခ်ည္ထည္ ေဟာင္းေတြ၊ ဆိုးေဆးအင္တုံႀကီးေတြက အစ ရက္ကန္းႏွင့္ ဆိုင္သမွ် အားလုံး အာ႐ုံ၀င္စား ေနတတ္ေသာ မအိမ္စိုကို ရီးေက်းဥ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ရက္ကန္းႏွင့္ပတ္ သက္သမွ် ရီးေက်းဥကို ေမးသည္။ မႀကီးေအးၿငိမ္ကို ေမးသည္။ အေမႀကီး မအိမ္ကံ၏ တစ္ခါက ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ မအိမ္ကံ လက္ရက္ကန္းထည္ေတြႏွင့္ မျခား မအိမ္စိုလက္ရက္ ကန္းထည္ေတြ ျပန္လည္တစ္ေခတ္ ဆန္းေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလာေတာ့ ရီးေက်းဥ မအံ့ၾသဘဲ မေနႏိုင္။ သည္တုန္းက ရီးေက်းဥ ကပင္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလား ေအာက္ေမ့ခဲ့ပါေသးသည္။

“ဘိုးေလး ကိုစံေကာင္းကို ေခၚၿပီး ရက္ကန္းစင္ေတြ ျပန္ဆင္ခ်င္သယ္။ ရက္ကန္းသားေတြ ျပန္စုခ်င္သယ္။ ရက္ကန္း ႐ုံႀကီး ခိုင္ခိုင္မာမာျပန္ေဆာက္ခ်င္သယ္ ေက်းဥရယ္။ သမီး ရက္ကန္း ခတ္ခ်င္သယ္”

မအိမ္စိုသည္ လူပင္မက စိတ္ကပါ မအိမ္ကံႏွင့္ တူလြန္း လွသည္။ သူျဖစ္ခ်င္ရာကို မရမက အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၿပီဆို ေတာ့ ရီးေက်းဥတို႔တစ္ေတြလည္း မေနသာေတာ့။ ရန္ကုန္က ဘႀကီးျမတ္သာကပဲ မအိမ္စို သေဘာက် စီမံေဆာင္ရြက္ေပးရပါ ေတာ့၏။ မအိမ္စိုက အိမ္ႀကီးကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ၿပီး အိမ္ႀကီး ေပၚမွာပဲ ေနသည္။ ဘႀကီးဖိုးတုတ္ႏွင့္ ရီးေက်းဥကို မိဘအရာ ထား၍ မႀကီးေအးၿငိမ္က ရက္ကန္းေခါင္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။

သူႀကီးမင္း ဘိုးသာထန္တို႔ မ်ဳိး႐ုိးစဥ္ဆက္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးမွာ ေရနံေရာင္ တစိုစိုျဖင့္ အသက္ျပန္၀င္လာ ခဲ့ျပန္ေလၿပီ။ မအိမ္စိုက ပဲေမွာ္တိုက္ႀကီး ေနရာမွာ ကံေကာ္ ပင္(ကံ့ေကာ္ပင္)တစ္ပင္ စိုက္ခဲ့သည္။ အေမႀကီး မအိမ္ကံ ျဖစ္ေလရာဘ၀ ကံေကာင္းအေၾကာင္း လွပါေစသားလို႔လည္း ဆုေတာင္း လိုက္ပါေသး၏။ ဆပ္သြားဖူး႐ုံေဟာင္း မရွိေတာ့သည့္ ေျမပက္လက္မွာ ဆပ္သြားဖူးပင္သစ္ စိုက္ခဲ့သည္။ သရက္ေတာအုပ္ကို ရွင္းလိုက္ၿပီး ႏွင္းဆီေတာ၊ စံပယ္ေတာ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ခတၱာ၊ ဇလပ္ျဖဴ၊ ေလးကြၽန္းစၾကာပန္းေတြ ေ၀ၾကၿပီ။ ရက္ကန္းသံေတြ ညံခဲ့ၿပီ။ ျခဴကုံးသံေတြ လြင္ခဲ့ၿပီ။

“ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ အမွတ္တံဆိပ္၊ မအိမ္စို လက္ရက္ ကန္းထည္မ်ား အေရာင္အေသြး အာမခံ၊ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း၊ ျမင္းျခံၿမိဳ႕နယ္”

ရီးေက်းဥက ပုံႏွိပ္စကၠဴစ ကေလးေတြကို ဖတ္ရင္း ျပဳံး သည္။ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္းလာခဲ့သည္။
“ရွင္အိမ္ကံရယ္။ ညည္းငါ့ကို လြမ္းလြန္းလို႔ အစားျပန္ ေရာက္လာသာလားေအ။ ညည္းေျမးမ မအိမ္စိုက ညည္းမွ ညည္းအစစ္ ပါေအ။ ငါျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္ သာေတာ္။ သည္အိမ္ႀကီးကို ညည္းျပန္ေရာက္လာ သလိုပါပဲလား။ ခဲတံ တစ္ေခ်ာင္း ဆံထုံးမွာ ထိုးၿပီး ရက္ကန္း႐ုံထဲ ၀င္ထြက္ေနသာမ်ား ညည္းမွ ညည္းအတိုင္းပါေအ”

ပင္နီလည္ေထာင္ အက်ႌကေလး ၀တ္ထားေသာ ကိုယ္သားကိုယ္ေရ ၀င္းဖန္႔ဖန္႔ မိန္းမေခ်ာ မအိမ္စိုကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ရီးေက်းဥ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ဆိုေနမိ၏။
ေလအေ၀့မွာ ဆပ္သြားဖူး ပန္း႐ုံပ်ဳိဆီက ပန္းရနံ႔တို႔ႀကိဳင္ ခနဲ သင္းသြားေလသည္။ ဆပ္သြားဖူးပန္းေတြေတာင္ ပြင့္ၾကၿပီ ေကာ။
“ပ်ဳိေလးတို႔ ဗိုင္းရစ္ခုံ...ပန္းပုံလို႔ေပး
ဘယ္အပ်ဳိ ပန္ၿပီလဲ...ေမာင္ႀကီးကိုေမး။
ဘယ္အပ်ဳိမွ ပန္ပါဘူးကြယ္...ပန္ဦးမို႔ေလး။
ေဒါင့္တလိပ္ ခုနစ္စင္...ဘယ္ခင္ကေမႊး
ပ်ဳိတို႔ေမာင္ စင္ေတာ္ျမင့္က ေလသင့္ရာေမႊး။”

ခင္ခင္ထူး

ေက်းဇူးစကား
ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းတြင္ ၃၆ လတိုင္တိုင္ ေရးသားျဖစ္ခဲ့ ေသာ မအိမ္ကံ အခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္ႀကီး ဤလတြင္ အဆုံး သတ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ လေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာေပး ေဖာ္ျပခြင့္ ျပဳခဲ့ၾကေသာ အစ္ကိုဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ ဆရာ မ်ဳိးျမင့္ညိမ္း တို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း အဖြဲ႕သူ အဖြဲ႕သားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ လစဥ္သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီေရးဆြဲ ေပးခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီ ဆရာ ဆရာေဖၫြန္႔ေ၀ကို လည္းေကာင္း လြန္စြာ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုပါသည္။
အထူးသျဖင့္ လစဥ္မပ်က္ ေစာင့္စား ဖတ္႐ႈခဲ့ၾကေသာ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ စာခ်စ္သူမ်ား၏ အားေပးမႈ၊ ေႏြးေထြးမႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈမ်ား သည္လည္း ကြၽန္မ အတြက္ အားျဖစ္ ရပါသည္။၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ မအိမ္ကံ လုံးခ်င္း ၀တၳဳကို ဥဒယ ေက်းရြာ စာေပမွ မၾကာမီ ထုတ္ေ၀ရန္ စီစဥ္ထား ပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ အသိ ေပးအပ္ ပါသည္။
စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာ ႏွစ္ျဖာသုခ ျပည့္စုံၾကပါေစ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

April 2, 2010

မင္းမရွိေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ

ငါ့ရင္ထဲမွာ မင္း မရွိခဲ့တာ ၾကာခဲ့ေပါ့

အလြမ္းေတြဆိုတာလည္း ငါ မသိခဲ့ဘူး

အေဆြးဆို ပိုလို႕ နားမလည္ခဲ့ဘူး....

ခဏတာ ေတြ႕ခဲ့ ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ့

ငါ သတိရေနမိတာေတာ့ အမွန္

ခုခ်ိန္မွာ ငါ ေအးခ်မ္းေနတယ္

မယံုရင္ ငါ့ရင္ထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္ပါ

ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ရင္ခြင္ တစ္စံုရွိေနလိမ့္မယ္.......

မအိမ္ကံ ( ဇာတ္သိမ္း) အပိုင္း ၃

“ေျပာရဦးမယ္ ေက်းေက်းရယ္။ ၿမိဳင္တို႔ကို အက်ဳိး အေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ ဦးဘေသာင္းက အေမ့ဆီကို အေဖလႊတ္လို႔ ေတာပုန္းရည္သည္ အျဖစ္နဲ႔ ရြာကို ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူး သယ္တဲ့။ အေဖ က်ဆုံးသာကို အေမ့ဆီ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆိုၿပီးသြားေတာ့ အေမ ဆုံးသြားၿပီဆိုသာ သိခဲ့သာတဲ့။ သည္သတင္းေတြက ေသခ်ာၿပီ။ မိဘႏွစ္ပါး မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ၿမိဳင္လည္း ေတာကြၽံခဲ့ၿပီ။ ဘ၀ ကြၽံခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳင့္ေၾကာင့္ သက္ဦးေ၀ ခမ်ာလည္း ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ရသယ္။ ၿမိဳင့္မွာ အေမ့ကို ထားၿပီး အေဖ့ဆီ လာခဲ့ေတာ့လည္း အေဖက မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္လွည့္ ၾကည့္ေတာ့ အေမကလည္း ေ၀းရၿပီ။ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ေတာႀကီးေခါင္ေခါင္။ သည္ၾကားထဲ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၿမိဳင့္ ကိုယ္၀န္က ရင့္လာခဲ့ၿပီ။ ေတာမေရာက္ ေတာင္မေရာက္ဆိုသာ ဒါမ်ဳိးေနမွာပါ ေက်းေက်းရယ္။ အစာ အာဟာရကလည္း မျပည့္စုံ၊ ေဆး၀ါးဓာတ္စာကလည္း မစားရေတာ့ ရြာလက္သည္နဲ႔သမီးကို ေမြးေတာ့ ေျခာက္ေပါင္ေတာင္ ရွိပါ့မလား မသိဘူး။


တကယ့္ႂကြက္ကေလးလို ေမြးလာသာပါ။ ကေလးဆိုသာ ငိုႏိုင္တဲ့ အားေတာင္ မရွိခဲ့ရွာဘူး။ ၿမိဳင္ကလည္း ႏုိ႔မထြက္ေတာ့ ရြာကပဲ ႏို႔တိုက္ၾက၊ ျပဳစုၾကသယ္။
“တိုတို ေျပာၾကပါစို႔ ေက်းေက်းရယ္။ ေျပာရရင္ ရင္နာစရာေတြခ်ည္းပါ။ ဦးဘေသာင္း ေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ ျမင္းျခံမွာ ျဖစ္ေနသာက ၿမိဳင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခိုးရာ လိုက္ေျပးၾကၿပီ ဆိုသာထက္ ေတာခိုသြားၾကၿပီဆိုတဲ့ သတင္းက ပိုႀကီးေနသတဲ့။ ၿမိဳင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းဖို႔ ရွိသယ္ဆိုသာ ပါေလေတာ့ ၿမိဳ႕ေတြကို ေရွာင္ၾကရသာေပါ့။ အဲသည့္အခါ ေတာရြာေတြမွာကလည္း အေျခအေနေတြ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။ ၿမိဳင္တို႔မွာ ေျပးလို႔ ခ်ည္းေနရသယ္ ေျပာပါေတာ့။ ရြာေပါင္းကို အေတာ္စုံပါသယ္။ ၿမိဳင္တို႔ကို ႏွစ္ဖက္စလုံးက မသကၤာ ျဖစ္ေနသာဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို ဇာတ္ျမႇဳပ္ ေနခဲ့ၾကရသာပါေလ။ ေနာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေစေတာ့ဆိုၿပီး ေတာၿမိဳ႕ကေလးမွာ အိမ္ကေလး တစ္လုံး ငွားေနခဲ့ ၾကသယ္။ သမီးကေလးက ဥာဏ္မမီ ရွာေတာ့ခမ်ာ ေက်ာင္းရယ္လို႔လည္း မတက္ခဲ့ရ ရွာပါဘူး။ ၿမိဳင္ကပဲ ရသေလာက္ စာသင္ေပးခဲ့သယ္။ သမီးစိတ္က ေဒၚတိ ေဒၚရာ ဆိုေပသိ သနားသာနဲ႔ပဲ ခြင့္လႊတ္ထားခဲ့ရသယ္။ သည္ေတာ့ ပိုဆိုးလာ ျပန္ေရာ။ စကားလည္း နားေထာင္ခ်င္မွ ေထာင္သာရယ္။

“သမီး ဆယ္ႏွစ္သမီးေလာက္ ေရာက္ေတာ့ သက္ဦးေ၀ တီဘီေရာဂါ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနရပါၿပီ။ ေဆးရယ္၀ါး ရယ္လို႔လည္း ေကာင္းေကာင္း မကုရေတာ့ ဗုံးဗုံးလဲေတာ့သာ ပါပဲ။ ၿမိဳင္ျဖင့္ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္လိုက္ရသာေလ။ ခမ်ာ ၿမိဳင့္ အတြက္ ဘ၀ ေပးသြားရရွာသယ္လို႔ေတာင္ ေျပာပါရေစေတာ့။ သူဆုံးခါနီးေတာ့ ၿမိဳင့္ကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမင္းျခံကို ျပန္ေနဖို႔ မွာသြားခဲ့ရွာသယ္။ သမီးအတြက္ လုံျခဳံမႈ ရွိေစခ်င္လို႔တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရင္မဆိုင္ရဲသာနဲ႔ အဲသည္ရြာမွာပဲ ေပေနခဲ့ပါေသးသယ္။

“သက္ဦးေ၀ေၾကာင့္ ၿမိဳင္ သံေ၀ဂရခဲ့သာ ဘာလဲဆိုေတာ့ ထြက္လာကတည္းက သူ႔မိသူ႔ဖ သူ႔ေဆြသူ႔မ်ဳိး သူ႔ရပ္သူ႔ရြာကို ျပန္မေရာက္ခဲ့ရရွာပါလားလို႔ ေတြးမိသယ္။ ၿမိဳင္က ေနဦးေတာ့ သမီး အူတိအူခ်ာ ကေလးအတြက္ ၿမိဳင္စဥ္းစားရေတာ့မယ္။ ၿမိဳင္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ သည္သမီးကေလး ဘယ္သူ႔လက္ကို အပ္ထားခဲ့ရမလဲ။ ၿမိဳင့္၀န္းက်င္မွာ သူစိမ္းေတြပဲ ရွိသယ္။ သည္ေတာ့ သမီးအတြက္ လုံျခဳံမႈဟာ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ေဆြကိုယ့္မ်ဳိး အသိုက္အ၀န္းရဲ႕ရင္ခြင္ပဲလို႔ ၿမိဳင္ သေဘာေပါက္ လာခဲ့ပါသယ္။ ၿမိဳင္တို႔ သားအမိရဲ႕ဘ၀ဟာ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္ ေအာက္မွာရွိမွသာ အဓိပၸာယ္ ရွိမွာေပါ့လို႔ ေတြးမိသယ္။ နဂိုက ၿမိဳင္ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္ကို မျပန္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာ မျပေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ထားသာပါ။ သမီး အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ ၿမိဳင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ျပင္ရေတာ့မယ္ဆိုသာသိၿပီ။ သမီးကို ၿမိဳင္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သြားခ်င္ရာသြားေနသာမ်ဳိး၊ ညႀကီး သန္းေခါင္ လမ္းထေလွ်ာက္သာမ်ဳိးက အစ မေၾကာက္မလန္႔ ရွိေလေတာ့ သမီးကေလး ဒုကၡေရာက္ရေခ်ရဲ႕ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ၿမိဳင္ ျပန္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္သယ္။

“ၿမိဳင္တို႔ သားအမိ ဘယ္ကိုျပန္ရမလဲ။ ဘႀကီးျမတ္သာတို႔၊ ညီမေလးခိုင္တို႔ ဆီလား။ သက္ဦးေ၀ရဲ႕ မိဘမ်ား ဆီကိုလား။ ထေနာင္းတိုင္ ရြာကိုလား။ တကယ္တမ္း ၿမိဳင္ တမ္းတမိသာက အေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္ပဲ။ သည္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕ရြာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကိုပဲ ျပန္မယ္လို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္သယ္။ အေမမရွိေပမယ့္ ၿမိဳင့္ အေပၚမွာ အေမနဲ႔မျခား ေမတၱာ ရင္ေငြ႔ေပးႏိုင္တဲ့ ေက်းေက်း ရွိရာ အရပ္ကို ၿမိဳင္ ျပန္လာခဲ့သာပါ။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ပထမ ဆုံးေျခခ်ခဲ့သာ အေမ့သခ်ဳႋင္းကို ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ပါ။ ၿမိဳင့္ ေရွ႕ေရးဆိုတာထက္ သမီးကေလး ေရွ႕ေရးက ပိုအေရးႀကီးသယ္ မႈတ္လား။ ဘႀကီးဆီကိုလည္း ၿမိဳင္ပဲ ဖုန္းဆက္ပါ့မယ္။ ျမင္းျခံ ကိုတစ္ရက္သြားၿပီး သက္ဦးေ၀ မိဘမ်ားကိုလည္း ကန္ေတာ့မယ္။ ထေနာင္းတိုင္က အမ်ဳိးေတြဆီကိုလည္း ၀င္မယ္။ မအိမ္စိုကို ေဆြျပမ်ဳိးျပ သြားရမယ္ ေက်းေက်း။ ၿမိဳင္လည္း ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္ေလွ်ာက္မယ္”

“အခုေတာ့ ၿမိဳင္တို႔သားအမိ ေက်းေက်းနဲ႔ေနလိုက္ဦးမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ပဲ ရွိတယ္။ ၿမိဳင္ မွားခဲ့သယ္ဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ ေက်းေက်းရယ္”

ရြာ့ေတာင္ပိုင္း အလွဴအိမ္၀ိုင္း တိုက္ဆီက အသံခ်ဲ႕စက္သံ ညံလွသည္။ ေဆာင္းကြၽတ္လို႔ သီးႏွံေပၚခ်ိန္ ေရာက္သည္ႏွင့္ အလွဴသံေတြ ၾကားလာရၿပီ။ တစ္ရြာလုံးလိုလို အလွဴ အတြက္ အလုပ္ေတြမ်ားေနၾကသည္။ ရီးေက်းဥပင္ ၾကက္သြန္လွီး ဆန္ေရြးလိုက္လိုက္ရေသးသည္။ ၀ိုင္းလုံးျပည့္ ထိုး ထားေသာ မ႑ပ္ႀကီးထဲမွာ ဖ်ာၾကမ္းေတြ အျပည့္ခင္းထားသျဖင့္ အားသူက အားသလို ေရာက္လာၾကကာ ဆန္ေရြး၊ ပဲေရြးလိုက္ၾကတာ ရြာဓေလ့ပင္။ သည္ရက္ထဲမွာ မအိမ္ၿမိဳင္ မရွိ။ မအိမ္စိုကို ရီးေက်းဥႏွင့္ ထားခဲ့ကာ ျမင္းျခံကို အလုပ္ကိစၥႏွင့္ သြားေနခိုက္ျဖစ္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ သားအမိကို ဘႀကီးျဖစ္သူ ဦးျမတ္သာက ၀မ္းသာအားရ လာေတြ႕ခဲ့ကာ ေရွ႕ေရးစီမံေပး ခဲ့သည္။ သက္ဦးေ၀ မိဘမ်ားႏွင့္ ထေနာင္းတုိင္က ေဆြမ်ဳိးေတြ ကလည္း လာေနေစခ်င္ ၾကသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က မူလတန္းျပ ဆရာမေ လွ်ာက္ထားသည့္ကိစၥ အဆင္ေျပလွ်င္ တစ္ေနရာမွာ အေျခခ်ဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ သည္ရက္ထဲမွာ လူကိုယ္တုိင္ လာေတြ႕ပါမွာသျဖင့္ ျမင္းျခံကိုလိုက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္စိုကို ပထမတစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္ေခၚ သြားခဲ့ေသာ္လည္း အလုပ္ကိစၥႏွင့္မို႔ သည္တစ္ေခါက္ရြာမွာပဲ ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

“မအိမ္ၿမိဳင္ သမီးက အေခ်ာေလးပဲ ရီးေက်းဥရဲ႕၊ မေအ က ဘယ္သြားလို႔တုံး”

“ျမင္းျခံကို ႏွစ္ရက္သံုးရက္ ေျပးသာ၊ အလုပ္ ကိစၥေခၚလို႔”

“ရီးေက်းဥနဲ႔ေတာ့ ေနသားပါလား”

“ေနသယ္။ ေရာက္စတုန္းက စိမ္းေသးေတာ့ ေျပာစကား ဆိုစကား နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ ခုေတာ့ ခင္ရွာပါၿပီ။ ေခၚသာေတာ့ ေက်းဥတဲ့ေလ”

ေမးသူေတြက ေမးေတာ့လည္း ရီးေက်းဥက အလိုက္သင့္ ေျဖရပါ၏။
အလွဴ အ၀င္ည။
ညဦးပိုင္းတုန္းကေတာ့ မ႑ပ္ထဲမွာ ရြာေမာင္းဆုိင္းႏွင့္ ရြာမင္းသမီးတို႔ ဧည့္ခံကေလး ပါသျဖင့္ အလွဴ ကူလုပ္ၾကရင္း အလွဴအိမ္ ေရာက္ၾကရသည္။ ခ်က္သူေတြကခ်က္၊ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ ထုိးသူေတြကထိုး၊ မနက္ျဖန္ရွင္ေလာင္း လွည့္ရန္ ျပင္သူေတြကျပင္၊ ပရိကၡရာေတြ ေနရာခ်သူေတြကခ်။ ေမာင္းဆိုင္းႏွင့္ မင္းသမီး ကတာကို မအိမ္စို သေဘာက်ေန သည္။ မင္းသမီးကိုၾကည့္ရင္း သူကပါ မ႑ပ္ထဲမွာလိုက္ကေန သျဖင့္ ပဲြက်ေနၾကသည္။ ရီးေက်းဥကေတာ့ သူ႔အေမႀကီး မအိမ္ကံသာ ရွိလွ်င္ သည္လို ကတာကို ႀကိဳက္ပါ့မလား ေတြးေန မိသည္။ မအိမ္စို ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့လည္း သူေနခ်င္ သေလာက္ ေနေပးရပါ၏။ ေမာင္းဆုိင္းၿပီးလို႔ သိမ္းတာေတာင္ မအိမ္စို မျပန္ခ်င္။ ရီးေက်းဥကို ကလန္ကဆန္ လုပ္လာခဲ့သည္။ ဆူဆူပူပူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်းဥ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေတာ့၊ မ႑ပ္ထဲမွာပဲ အိပ္ေတာ့မည္ ဆိုတာမ်ဳိးျဖင့္ တင္းမာလာခဲ့ေတာ့ သည္။ ရီးေက်းဥက ေခ်ာ့ေသာ္လည္း မရ။ မ႑ပ္ထဲက လူေတြက သည္အျဖစ္ကို ျမင္သည့္အခါ ရယ္ၾကပါ၏။

“ရီးေက်းဥက ကေလး ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဥစၥာ ေနပါေစလား။ ကြၽန္မတို႔ ျပန္ပုိ႔ပါ့မယ္။ ထားခဲ့ပါေတာ္”

“ညဥ့္နက္ပါၿပီေအ။ ထားခဲ့လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကေလးက ေတာ္ေတာ္ရယ္”

ေတာ္ေတာ္ရယ္ဆိုသည့္ စကားက ေျပာမႏိုင္ ဆိုမႏိုင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ကေလးလို႔ ေျပာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ ၾက၏။ အလွဴမ႑ပ္မွာ ထားခဲ့ဖို႔ စိတ္မခ်စရာ မရွိေသာ္လည္း တုံးေပကတ္သတ္ ေဇာက္တိေဇာက္ထိုး လုပ္မည့္ ကေလးမွန္း သိသျဖင့္ မထားခဲ့လိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေလးဆိုေသာ္လည္း ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ အပ်ဳိမေပါက္တေပါက္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ မကြာထားခ်င္တာလည္း ပါပါ၏။ ရီးေက်းဥက လူရွင္းသြား ခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနၿပီးမွ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ျပန္ေခၚရသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း အသာတၾကည္ လိုက္ရွာပါ၏။

“မနက္ျဖန္ အေမျပန္လာေတာ့မွာပါ ကေလးရယ္။ အေမ လာေတာ့ မင္းသမီးကသာ လာၾကည့္လွည့္၊ ၾကားလား ငါ့ေျမး”

“မင္းသမီး ကမွာလား”

“ကမွာေပါ့။ မနက္ျဖန္ ပိုေတာင္ကဦးမွာ”

ထိုညက လေရာင္ရွိသည္။ မအိမ္စိုႏွင့္ ရီးေက်းဥျပန္ၾက ေတာ့ သန္းေခါင္ၾကက္ပင္တြန္ခဲ့ၿပီ။ အလွဴအိမ္ဘက္ဆီက အသံေတြပင္ ၿငိမ္သြားခဲ့ၿပီ။ တစ္အိုးတစ္ေအာင့္ နားၾကျခင္းသာ ျဖစ္၍ မနက္အ႐ုဏ္မတက္မီ ျပန္ထၾကရေတာ့မည္။ အလွဴ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြက အမ်ားသား မဟုတ္လား။ မအိမ္စိုက ရီးေက်းဥေဘးမွာအိပ္ရင္းက လက္ဆစ္ေတြတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ခ်ဳိးေနလို႔ ညဘက္လက္ဆစ္မခ်ဳိးရဘူး ငါ့ေျမးရဲ႕လုပ္ရေသးသည္။ ဒါေတာင္ ခ်ဳိးေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔တုံးေမးေနလို႔ မနည္း အိပ္ခိုင္းရပါ၏။ မနက္ေစာေစာထ၊ အလွဴ လွည့္သာၾကည့္ရဦး မွာ၊ မႏုိးဘဲ ေနလိမ့္မယ္ဆိုေတာ့မွ ၿငိမ္က်သြားခဲ့သည္။ ရီးေက်းဥလည္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့ပါ၏။

“ရီးေက်းဥ၊ ရီးေက်းဥ။ ဘႀကီးဖိုးတုတ္ ထၾကပါဦး”

အသံေတြက ၀ိုင္း၀ဆီက ျဖစ္၏။ လူေတြ ဘာျဖစ္ေနၾက တာပါလိမ့္။ ေအာ္သံေတြက ဆူပြက္ေနသည္။ ရီးေက်းဥက အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ထထိုင္ကာ မအိမ္စိုကို စမ္းသည္။ အိမ္ထဲမွာ ေမွာင္ေနေသး၍ ျဖစ္၏။ မအိမ္စို မရွိ။ ဘယ္မ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္။ မအိမ္စို ကိစၥကို ခဏထားကာ အိမ္ေရွ႕က ေခၚသံေတြဆီ အရင္ထလာခဲ့သည္။ အိမ္က အိမ္သား ကိုဖိုးတုတ္ပင္ တံခါး၀ ေရာက္ေနၿပီ။ တံခါးႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္မွာ ကလန္႔လွ်ဳိ ထိုးထားေသာ ၀ါးေတြ မရွိ။ တြန္းဖြင့္လိုက္ ႐ုံျဖင့္ ပြင့္သြားတာကလည္း ထူးဆန္းသား။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေယာက်္ားမိန္းမေလး ငါးဆယ္ေလာက္ ရပ္ေနၾကသည္။

“ရီးေက်းဥ ကေလးမေလးေကာ”

“ဟဲ့ ဘယ္ကေလးမေလးလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကသာ တုံး”

“မအိမ္ၿမိဳင္ သမီးကေလးဟာ ေကာဗ်ာ”

“ရွိသယ္။ ေျပာပါဦး ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“မနက္ႀကီးေလးနာရီေလာက္က မ႑ပ္ထဲ ေရာက္လာသယ္။ အားလုံးခဏ ေမွးေနၾကတုန္း ေရာက္လာသာ။ ထမင္းခ်က္တဲ့ လူေတြက မအိပ္ၾကေတာ့ မ႑ပ္ထဲ စြပ္ခနဲ ၀င္သြားသာ ေတြ႕လိုက္ၾကသယ္။ အဲသာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ႀကီး စားပြဲေပၚ တင္ထားသာ ပိုက္ေျပးလို႔”

“ဘုရား ဘုရား၊ ဟုတ္ကဲ့လားဟယ္။ ကိုဖိုးတုတ္ေရ မအိမ္စို ရွာစမ္းပါဦး။ မႀကံေကာင္း မစည္ရာေတာ္”

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္


မအိမ္ကံ ( ဇာတ္သိမ္း) အပိုင္း ၂

“ညည္းကိုေတြ႕ရေတာ့ ရွင္အိမ္ကံကို သတိရလွ သကြယ္။ ဘိုးသာထန္၊ ႀကီးပန္း႐ုံ၊ ရီးလွအုံ၊ အေဖကို ဖိုးေငြေနာက္ ညည္းအေဖ ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း။ သြားေလသူေတြ အားလုံးကို ငါသတိရ လိုက္သာ။ ဒုကၡ သုကၡေတြကို ညည္းကိုယ္တိုင္ မၾကည့္ရက္လို႔ ထြက္သြားသလို ပါပဲေအ။ ေက်းေက်း ကေတာ့ ညည္းတို႔ ဇာတ္႐ုပ္ေတြ ထဲမွာ မထင္မရွား ပါခဲ့ရေပသိလို႔ ငါ့ ေရွ႕မွာ အကုန္ျဖစ္ခဲ့ သာကိုး။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ တစ္ခါက ေပ်ာ္ခဲ့ ရႊင္ခဲ့ ရယ္ခဲ့ေမာခဲ့ရသဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ ပဲေလွ႔သဲ့ အခါ လြင့္ကုန္သဲ့ အဖ်င္းအေမွာ္ေတြလိုပဲ လြင့္ကုန္လုိက္သာ ရက္ကန္းသံ တညံညံ ျခဴကုံးသံ တလြင္လြင္နဲ႔ မီးခိုးမစဲ မီးမစဲခဲ့သဲ့ အိမ္ႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ သုသာန္လို ျဖစ္သြားခဲ့သာ ပါေအ”

“ေနာက္ဆုံးအေခါက္ ျမင္းျခံကို သြားခါနီးမွာ အေမ ေျပာခဲ့သဲ့ စကားကို ၿမိဳင္ မွတ္မိသယ္။ အျပစ္ရွိမွ ႐ႈံးသာ မဟုတ္ဘူး၊ အျပစ္မရွိလည္း ႐ႈံးသာပါပဲတဲ့။ အမွားရဲ႕ေနာက္မွာ မီးပြားေတြ ပါလာ တတ္သယ္တဲ့။ မီးပြားဆိုသာ အမႈိက္ေတာင္းကိုလည္း ေလာင္ႏိုင္သယ္။ ေရႊနန္းေတာ္ကိုလည္း ေလာင္ႏိုင္သယ္တဲ့။ အေမ မွန္ပါသယ္”


“ကိုင္းပါေအ။ ဒါေတြ ထားလိုက္ဦး။ ထမင္းစားၾက။ ကေလးမေလး ခမ်ာ ဆာေရာ့မယ္။ ေက်းေက်း လက္ရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေအ။ ေအးၿငိမ္ ခ်က္ျပဳတ္ ေနရသာပါ။ ညည္း ဦးေလး ဖိုးတုတ္ေတာ့ ကိုင္းထြန္ေနသယ္။ လာမွာပါ ကိုင္းလာ”

ရီးေက်းဥက ထမင္းခူး ခပ္ေနစဥ္ မအိမ္ၿမိဳင္က ေက်းေက်းတို႔ အိမ္ေရွ႕ခန္း ကေလးကို လိုက္ၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ ၀ါးထရံမွာ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ။ မအိမ္ၿမိဳင္၏ ပုံပင္။ မွန္မရွိ၊ ေဘာင္မရွိ။ ဓာတ္ပုံ အတိုင္း ထရံမွာ ၀ါးႏွီးစ ကေလးမ်ားျဖင့္ ထိုးကာ ကပ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။ ဓာတ္ပုံထဲက မအိမ္ၿမိဳင္က အျပင္က မအိမ္ၿမိဳင္ကို ျပဳံးျပေနသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ႏွင့္ မအိမ္ၿမိဳင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾက ေသာ္လည္း ကိုယ္မဟုတ္သလို စိမ္းလြန္းလွသည္။

“ၿမိဳင္ေရ ထမင္းစားလိုက္ဦး”
မအိမ္ၿမိဳင္တို႔ သားအမိ မီးဖိုဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

“ၿမိဳင္ ျမင္းျခံကို မသြားခင္ေန႔ေတြ အထိ ၿမိဳင့္စိတ္ထဲမွာ တျခား ဘာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး ေက်းေက်းရယ္။ ယုံပါေတာ့။ အေမက တစ္ညလုံး အေအးႀကီးထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနခဲ့တာေတြ ၿမိဳင့္ကို စကားေတြ မေျပာစဖူး အမ်ားႀကီး ေျပာခဲ့တာေတြကို ၿမိဳင္ အံ့ၾသရတာက လြဲလို႔ အေမ့ကို အျပစ္ မျမင္မိပါဘူး။ အေမက မိဘဆိုေတာ့ ၿမိဳင့္ကို ကေလးလို ျမင္ေနသာေပါ့ ေက်းေက်း ရယ္။ မွန္သာ ေျပာရရင္ ၿမိဳင့္မွာ ခ်စ္သူ ရွိေနပါၿပီ။ ခ်စ္သူဆိုေပသိ ခ်က္ခ်င္း ခိုးရာလိုက္ရမယ့္ ခ်စ္သူမ်ဳိး မဟုတ္သလို အဲသေလာက္လည္း ၿမိဳင္ မမိုက္မဲပါဘူး။ ဦးေ၀ဠဳရဲ႕သား သက္ဦးေ၀ဟာ ၿမိဳင့္ကို အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ ရွာသူပါ။ ၿမိဳင္နဲ႔ သက္ဦးေ၀ဟာ သာမန္ ခ်စ္သူမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အမွားလည္း မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ၿမိဳင့္ကို ကူညီခဲ့တဲ့ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း အေဖာ္ေကာင္း ခ်စ္သူမ်ဳိးပါ။ အေမ မသိတဲ့ အခ်က္က အေဖဟာ ၿမိဳင့္ကို ေတာထဲကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆက္သြယ္ခဲ့သယ္ ဆိုသာပါ။ စာေတြ ေရာက္ေရာက္ လာသယ္။ ျမင္းျခံ အထြက္က မေရွာင္သာ ဇရပ္မွာ အေဖဟာ လွည္းသမား ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လာေစာင့္ ေနသာမ်ဳိးေတာင္ ရွိခဲ့သယ္။ ၿမိဳင္သြားေတြ႕တဲ့ အခါ သက္ဦးေ၀ကပဲ စက္ဘီးနဲ႔ လိုက္ပို႔သယ္။ အေဖဟာ သူ႔ယုံၾကည္ခ်က္ကို သူရဲရဲ ဆုပ္ကိုင္ထားသူ ျဖစ္ေပမယ့္ အေမနဲ႔ၿမိဳင္တို႔ကို ခ်စ္ခင္ ရွာလြန္းသူပါ။ ဒါကို အေမ မသိေပမယ့္ ၿမိဳင္သိသယ္။ အေဖဟာ သူ မေျပာမဆို ရွိခဲ့တဲ့ အမွားေၾကာင့္ အေမ့ကို ရင္မဆိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မေျပာ မဆိုရွိခဲ့ ရတာကလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ သူပါ။ အေဖ့ကို သနားတဲ့ စိတ္က ၿမိဳင့္မွာ ဖိစီးေနသာကို အနားက သက္ဦးေ၀ပဲ သိသယ္။ အင္မတန္ အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ အလုပ္ကို မေၾကာက္မရြံ႕လိုက္ပါ ကူညီလို႔ သူ႔ေက်းဇူးကို ၿမိဳင္ မေမ့ဘူး။

“အေဖဟာ ၿမိဳင္နဲ႔နီးလိုက္ ေ၀းလိုက္ပါပဲ။ ေပ်ာက္ခ်င္တဲ့ အခါ ေပ်ာက္သြားသလို ေပၚခ်င္ေတာ့လည္း ေပၚလာတတ္ သယ္။ ရြာက ဦးေက်ာ္ဒင္ေတာင္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ေရာက္လာတတ္သယ္။ အေဖ့ဆီက လာတဲ့ စာတိုင္းကို မီး႐ႈိ႕ပစ္ရတယ္။ ဦးေလး သက္မင္း သိမွာလည္း စိုးရေသး သာကိုး။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ပုဆိုး စုတ္ကေလး ျဖန္႔ခင္းၿပီး မုန္႔ကေလး ေလးငါးထုပ္ ခ်ေရာင္းတဲ့ ခပ္စုတ္စုတ္ လူေတြ႕ရင္ အေဖ လႊတ္လိုက္တဲ့ လူဆိုတာ ၿမိဳင္သိသယ္။ မုန္႔၀ယ္ရင္း ေမးလိုက္ရင္ ဟုတ္ေနသာပဲ။ တစ္ခါ တေလ အေဖ့ကို ျမင္းျခံ ဆိပ္ကမ္းဘက္မွာ သြားေတြ႕ရသယ္။ သက္ဦးေ၀ လိုက္ပို႔သာပဲ။ စာကေတာ့ ခဏခဏရသယ္။ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း၊ အေမ့ကို သတိရေၾကာင္း၊ ၿမိဳင္တို႔ ညီအစ္မကို လိမၼာ ေရးျခား ရွိေစခ်င္ေၾကာင္း၊ အေဖ့ကို နားလည္ ၾကေစခ်င္ေၾကာင္း ေတြေလာက္ပါပဲ။

အေဖ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီးရင္၊ အေဖ့ စာတစ္ေစာင္ ဖတ္ၿပီးရင္ ၿမိဳင္ငိုသာပဲ။ ဒါေတြ အေမ မသိဘူး။ အေမ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို ၿမိဳင္လုပ္ေန သာပါ ေက်းေက်းရယ္။ တစ္ဖက္က ဖေအ၊ တစ္ဖက္က မေအ။ ၿမိဳင့္မွာ ဖေအ့ေသြးပါ သယ္ေျပာရမယ္။ ၿမိဳင္ ဘာကိုမွ ေၾကာက္ဘူး။ အေဖ့ေနာက္ လိုက္ဖို႔ပဲ စိတ္ရွိသယ္။ အေမက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ေစခ်င္ သလို အေဖက သူ႔စိတ္ သြင္းေပးေနတဲ့ ၾကားမွာ ၿမိဳင္ႀကီးျပင္းခဲ့ ရသာပါ ေက်းေက်း။

“ၿမိဳင္ဟာ သမီးႀကီး ျဖစ္သလို ပညာတတ္လည္း ျဖစ္သယ္။ အေမ မသိတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသယ္။ အေမက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရင္ ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ၿပီလို႔ ႐ိုး႐ိုးကေလး ျမင္ရွာသယ္။ အျပစ္တင္သာ မဟုတ္ပါဘူး ေက်းေက်းရယ္။ သူ႔သမီးႀကီး ၿမိဳင္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ အေမ မသိႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာျပန္ေနရေပသိ ၿမိဳင္ျမင္းျခံ ကိုပဲ ျပန္ခ်င္ေနခဲ့သာပါ။ ခ်စ္သူေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊ အေဖ့ေၾကာင့္။ ၿမိဳင့္မွာ ျမင္းျခံသြားရမယ့္ ရက္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနရသယ္။ အေမက ၿဖီးလိမ္း ၀တ္စားၿပီး ရြာထဲသြားၾကရေအာင္ ဆိုလို႔သာ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ၀တ္ရစားရ သာပဲရွိသယ္။ ၿမိဳင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ လူလုံး ျပရသာကို စိတ္မပါဘူး။ အေမက ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရမယ္ ဆိုတုန္းက ကိုင္ပါ့မယ္ ေျပာခဲ့ပါသယ္။ တကယ္လည္း ျဖစ္ရင္ ကိုင္မွာပါ။ ၀န္ေလးတဲ့ အလုပ္မွ မဟုတ္သာပဲ။ အေမလည္း စိတ္ခ်မ္းသာရမယ့္ ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည့္ ျမင္းျခံကို သြားခြင့္ရလိုက္တဲ့ ရက္အေတာ အတြင္းမွာပဲ ဘယ္လိုမွ မေရွာင္သာ၊ မတိမ္းသာ၊ မလွည့္သာ၊ မပဲ့သာတဲ့ အေၾကာင္း ကိစၥေတြ စုျပဳံက်လာခဲ့သယ္။

“တစ္ခ်က္က ဘႀကီးျမတ္သာနဲ႔ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ငါ့တူမ ခ်က္ခ်င္း လာခဲ့ရမယ္တဲ့။ တကၠသိုလ္ ဖြင့္ရက္ လိုေသးေပမယ့္ ၿမိဳ႕ကို ႀကိဳလာေစခ်င္ သတဲ့။ ဘႀကီး လာမႀကိဳႏိုင္ရင္ ႀကီးႀကီးစိမ္းနဲ႔ ခိုင္တို႔ လာေခၚလိမ့္မယ္တဲ့။ ၿမိဳင့္ရင္ေတြ တုန္သြားခဲ့သယ္။ ၿမိဳင္ ရန္ကုန္ ေရာက္သြားခဲ့ရင္ အေဖနဲ႔ ေ၀းရေတာ့မယ္။ ရြာအေၾကာင္း၊ အိမ္အေၾကာင္း အေဖသိဖို႔ ခက္ရွာေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သက္ဦးေ၀ ယူလာတဲ့အေဖ့ရဲ႕သတင္း။

“ဘႀကီးဆီကို အေမေကာင္းေကာင္း မက်န္းမာေသးလို႔ ေက်ာင္းဖြင့္မွပဲ လာပါရေစလို႔ ၿမိဳင္ တယ္လီဖုန္း ဆက္လိုက္သယ္။ ညီမေလးခိုင္နဲ႔ စကား ေျပာရေတာ့လည္း အေဖ့ အေၾကာင္း ဘာၾကားသလဲတဲ့။ အေဖ့ကို လြမ္းသယ္တဲ့။ ၿမိဳင္ တို႔ ညီအစ္မရဲ႕စိတ္ေတြက အေဖ့ဘက္ ၫြတ္ေနသလို ျဖစ္ေနၾကသာ ၿမိဳင္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိခဲ့ၾကဘူး။ အေမ့ကုိ ေအာ္တို စာအုပ္ ယူဖတ္ရပါ့ မလား ဆိုတုန္းက မိဘကို ၿမိဳင္မေျပာသင့္တဲ့ စကားေျပာမိခဲ့သယ္။

ေက်းေက်း မွတ္မိမွာေပါ့။ ၿမိဳင္ မွားသြားမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိပါသယ္။ အေမဟာ ႐ိုးေျဖာင့္ စင္ၾကယ္ရွာ သယ္။ သနား ၾကင္နာတတ္သယ္။ ေတာသူ ေက်ာင္းဆရာ ကေတာ္ ဆိုေပသိ ပညာနဲ႔ ေ၀းရ ရွာသာကို ၿမိဳင္တို႔ သတိမထား မိခဲ့ၾကဘူး။ မိသားစု ေလးေယာက္မွာ ပညာတတ္ သုံးေယာက္နဲ႔ အတူေနရတဲ့ ေတာသူ မိန္းမသားႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ႏွလုံးကို အေဖေရာ ၿမိဳင္တို႔ ညီအစ္မပါ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာထား မိခဲ့ၾကသယ္။ အေဖ့အတြက္ အေမ့လို မိန္းမသား ေနာက္ထပ္ မရွိေတာ့ သလုိ အေမ့လို အေမမ်ဳိး ၿမိဳင္တို႔ ေနာက္ထပ္ မရႏိုင္ ေတာ့ဘူးဆိုသာ သိရၿပီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္က် သြားခဲ့ပါၿပီ ေက်းေက်းရယ္။

“အေမ သည္လို ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ သည္လို လုပ္လိမ့္မယ္၊ သည္အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ေရာက္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူ ထင္မွာတုံး။ ေက်းေက်းလည္း အနားမွာ ရွိေနသူပဲ။ ေက်းေက်းေတာင္ မသိေလာက္ဘူး ဆိုသာ ၿမိဳင္ယုံပါသယ္။ ျမင္းျခံကို ၿမိဳင္ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သိပ္ၿပီး မေရရာတဲ့ သတင္း တစ္ခုၾကားသယ္။ ေတာတြင္းမွာ အေဖ က်သြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ ၿမိဳင့္ေခါင္းကို မိုးႀကိဳးပစ္လိုက္ သလိုပါပဲ။ ၿမိဳင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ရန္ကုန္က ဘႀကီး ကလည္း ေခၚေနၿပီ။ အေမကလည္း ရြာျပန္ခဲ့၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္လွည့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေတာတြင္းမွာ အေဖကလည္း က်သြားၿပီ။

“အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ၿမိဳင္ ခ်လိုက္ရသယ္။ မွားခ်င္လည္း မွားခဲ့ ပါလိမ့္မယ္။ သည္အမွားေၾကာင့္ ေနာက္က မီးပြားေတြ ပါလာသယ္ လို႔ပဲေျပာေျပာ ၿမိဳင့္မွာ က်ဥ္းၾကား က်ပ္ၾကား က်ေနခဲ့သယ္။ သည္သတင္းကို ေပးသူက သက္ဦးေ၀ ဆိုေတာ့ ၿမိဳင္ စဥ္းစားရၿပီေပါ့။ အေဖက်ဆုံးသာ မွန္ရင္ ၿမိဳင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္စရာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ အေဖ့ အေၾကာင္း လူမသိ ပါဘူးေလ ဆိုၿပီး နတ္ႀကီးလွတ့ဲ ကြမ္းေတာင္ကို ၿမိဳင္ညာၿပီး မကိုင္ခ်င္ဘူး ေက်းေက်းရယ္။ ၿမိဳင့္ တစ္သက္လုံး လိပ္ျပာမသန္႔သာ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ သည္ကိစၥေပၚ သြားရင္ ရြာလည္း က်က္သေရ ယုတ္မယ္။ ၿမိဳင္လည္း တစ္ဘ၀ အရွက္ရမယ့္ ကိစၥ။ မအိမ္ကံ့သမီး ဖေအ မရွိေတာ့မွန္း သိလ်က္နဲ႔ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေသးသယ္ ဆိုရင္ ၿမိဳင္တို႔ မိဘမ်ဳိး႐ိုး ဂုဏ္ကိုပါ ညစ္ႏြမ္းေအာင္ လုပ္ရာ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ သည္သတင္း အေမ့ကို ျပန္လာေျပာဖို႔ရာ က်ျပန္ေတာ့ ၿမိဳင္ ဘယ္လို ေျပာထြက္မွာ တဲ့လဲ။ အေမ့ခမ်ာ အေဖဆုံးသာေရာ၊ ၿမိဳင့္လက္က ကြမ္းေတာင္ျပဳတ္က် သြားသာေရာ ခံႏိုင္ရည္ရွိမယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ၿမိဳင္တြက္သယ္။ သတင္းကလည္း ေသခ်ာေသးသာ မဟုတ္ေတာ့ သက္ဦးေ၀နဲ႔ၿမိဳင္ တိုင္ပင္ရသာေပါ့။

“ငါအေဖ့ေနာက္ လိုက္ခ်င္သယ္။ ဘယ္လို လုိက္ရမလဲ ဆိုေတာ့ သက္ဦးေ၀က နင္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုလုပ္ လိုက္မွာလဲ။ ေတာထဲလိုက္ဖို႔ ဆိုသာ မိႈရွာ မွ်စ္ခ်ဳိး သြားသာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္မွန္း မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို နင့္လို မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္း ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ျဖစ္မွာလဲ ေပါ့ေလ။ သူေျပာသာ မွန္ပါသယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳင္ ဆုံးျဖတ္ ၿပီးၿပီ။ ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ေပါ့။

“ေနာက္မနက္မွာ သက္ဦးေ၀က သူပါ ေတာထဲ လိုက္ခဲ့ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလာသယ္။ ၿမိဳင္ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ရၿပီေပါ့။ သူလည္း ပညာသင္လက္စ၊ အၫြန္႔ တလူလူနဲ႔ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီး မဟုတ္လား။ ၿမိဳင့္ကို ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ သည္အခ်ိန္မွာ ေရွ႕က မရပ္တည္ရင္ ငါညံ့ရာ က်ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားေပမယ့္ ၿမိဳင္ အတန္တန္ တားခဲ့သယ္။ ၿမိဳင့္ကိစၥမွာ သူမပါေစ ခ်င္ဘူး။ ေျပာသာ ေျပာရသာ ေက်းေက်းရယ္၊ ၿမိဳင္တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘယ္သြားရမယ္ ဆိုသာ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၿမိဳင့္ အႏြံအတာ ကို ခံေနက် အတိုင္း သက္ဦးေ၀က ၿမိဳင့္ကိုလိုက္ ပို႔ဖို႔ျပင္ေတာ့သယ္။

“ေျပာပါရေစေတာ့။ သက္ဦးေ၀က ၿမိဳင့္ကို စကားတစ္ ခြန္းေျပာသယ္။ သည္စကားဟာ ထူးဆန္းတဲ့ စကားပါ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားၾကရင္ လုံျခဳံမႈရွိေအာင္ ခ်စ္သူ ဆိုသာထက္ လက္ထပ္ၿပီးမွ ဇနီးေမာင္ႏွံ အျဖစ္ သြားခ်င္သတဲ့။ ဒါကို ၿမိဳင္စဥ္းစားသယ္။ သူနဲ႔ၿမိဳင္ ဘယ္ေသာင္ဆိုက္လို႔ ဘယ္ကမ္း ေရာက္ၾကရမယ္ မသိဘူး။ သည္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ေပါင္းဖက္ၿပီး သြားရသာက ပိုအဓိပၸာယ္ ရွိသယ္ ဆိုသာလည္း မွန္ပါသယ္။ ၿမိဳင္ရြာကို မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေဖ က်သြားၿပီ ဆိုသာကို စုံစမ္းမယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ ခိုးရာ လိုက္ေျပးသြားၿပီ ဆိုတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး ဆိုေပသိ ၿမိဳင့္အတြက္ လုံျခဳံမႈရွိမယ္ ဆိုသာ မျငင္းႏိုင္ဘူး။

သူ႔မိဘမ်ား ဘက္ကလည္း ၿမိဳင္နဲ႔ခိုးရာ လိုက္ေျပးၾကသယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာ မရွိေတာ့ဘူး။ သည္လုိနဲ႔ ၿမိဳင္နဲ႔ သက္ဦးေ၀ ေတာထဲ ေရာက္သြားၾကသယ္။ ၿမိဳင္ ျမင္းျခံကို ထြက္လာၿပီး ရက္မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့သယ္ ေျပာပါေတာ့။ မေသခ်ာတဲ့ သတင္း အေပၚ ၿမိဳင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသာ ဆိုေပမယ့္ ေနာင္ေတာ့ သည္သတင္းဟာ မွန္ေနသာ ပါပဲ။ အေဖေတာထဲမွာ က်သြားသယ္ဆိုသာ အမွန္ပဲ ေက်းေက်း”

မအိမ္ၿမိဳင္ ရြာေျခ ျပန္ကပ္ၿပီ ဆိုသည့္ သတင္းက ေနာက္တစ္ရက္မွာပင္ ရြာလုံးၾကားခဲ့ၾက ေလၿပီ။ တခ်ဳိ႕က က႐ုဏာျဖင့္ လာေရာက္ ၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ သမီး မအိမ္စိုကို ၾကည့္ၾကသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ေတာင္ သားသည္ အေမ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ တဲ့လား။ မအိမ္ၿမိဳင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီ ဆိုတာ ရြာက သိႏွင့္ၾက႐ိုး မွန္ေသာ္လည္း ရြာကို ေရာက္လာေတာ့ လင္သား မပါတာကို ထူးဆန္းေနၾကသည္။ ဘယ္သူကမွေတာ့ ဖြင့္ဟ မေမးၾကပါ။ တခ်ဳိ႕က ရြာထဲ အလည္ေခၚကာ ေကြၽးေမြးၾကသည္။

“ငါ့ေျမး နာမည္ ဘယ္သူတဲ့တုံး”

“မအိမ္စို”

“အေဖကေကာ”

“ေသၿပီ”

ကြယ္ရာမွာ ေမးၾကေသာ္လည္း မအိမ္စိုက သည့္ထက္ မေျပာေတာ့ ခက္သားပင္။ မိဘက သင္ထားတာ မဟုတ္။ မအိမ္စို ကိုယ္တိုင္က ဥာဏ္ရည္ မမီသည့္ ကေလး တစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေနတာကို သေဘာေပါက္ ၾကသျဖင့္လည္း သည္ေလာက္ပဲ သိခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္စိုက ႐ုပ္ရည္အားျဖင့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသူ ကေလးပင္။ မအိမ္ကံတို႔ ဘက္ကို တူသျဖင့္ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ ရွိရွာ ပါ၏။ သို႔ေပသိ မ်က္လုံးေတြက ဂနာ မၿငိမ္ဘဲ ရွိသည္။ မ်က္ႏွာကေလးက ႏုႏုနယ္နယ္ ဆိုေသာ္လည္း စိတ္ႀကီးခ်င္သည့္ အခါ ႀကီးတတ္သည္။ စကားေကာင္း ေျပာေနရာက ေဒါသတႀကီး ရွိခ်င္ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္၀ိုင္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ကေလး တစ္ေယာက္လို ကစားခ်င္ ကစားေနတတ္ ပါ၏။ ၿပိဳလဲလုလု ပဲေမွာ္စင္ကို ပတ္ေျပးခ်င္ ေျပးေနတတ္သည္။ ပဲေမွာ္စင္ေအာက္ ၀င္ေနတတ္သျဖင့္ ရီးေက်းဥက ဆြဲထုတ္ရသည္ပင္ အခါခါ။

“သည္ေအာက္ကို မ၀င္ရဘူး ငါ့ေျမးရဲ႕။ ေႁမြပါး ကင္းပါးနဲ႔။ အေမႀကီး ေက်းေတာင္ မ၀င္ဘူး။ ေနာက္မ၀င္နဲ႔ေနာ္ ၾကားလား”

“ေႁမြပါးကင္းပါးဆိုတာ ဘာလဲ ေက်းဥ”

“ေႁမြေလ၊ ေႁမြကိုေျပာသာ”

“မေၾကာက္ဘူး”

မေအက ေက်းေက်း ေခၚေသာ္လည္း မအိမ္စိုက ေက်းဥ လို႔ေခၚေလသည္။ အေမႀကီး ေက်းလို႔ ခၚဖို႔ သင္ေသာ္လည္း မရ။ တစ္ခါတစ္ခါ မအိမ္ကံမ်ား ၀င္စားေလသလား ထင္မိ သည္။ မအိမ္ကံ ဆုံးသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ မအိမ္စို ေမြးသည့္ရက္ တြက္ၾကည့္ေတာ့လည္း မအိမ္စုိေမြးသည့္ ရက္က ေနာက္က်သည္ ဆိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေက်းဥလို႔ ေခၚတာ တင္မကပါ။ စိတ္ကူးရလွ်င္ ရီးေက်းဥကို ေငးေနတတ္သည္။ ျပဳံးျပတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ မအိမ္ကံ၏ စိုရႊန္းရႊန္း မ်က္၀န္းမ်ားကိုပင္ သတိရမိ တတ္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ကို သည္ သေဘာထား ေျပာျပေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဆိုပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္ ေျပာျပသေလာက္ မအိမ္စို ကိုယ္၀န္ လြယ္ထားစဥ္ မိခင္ မအိမ္ကံကို အိပ္မက္ မၾကာခဏ မက္သည္ ဆိုျပန္ရာ ထင္မည္ဆို ထင္ေလာက္သည္။ မအိမ္စိုကေလးက ေတာတြင္း တစ္ေနရာမွာ ႀကီးျပင္းရသည့္ အျပင္ ပတ္၀န္းက်င္ ခန္းေျခာက္ရာမွာ ေနထိုင္ ခဲ့ရသည့္ အတြက္ေပလားေတာ့ မသိ။ မအိမ္စို၏ စ႐ိုက္က ၾကမ္းခ်င္သည္။ တဇြတ္ထိုးႏိုင္သည္။ ေျပာမႏိုင္ ဆိုမေကာင္း ကေလးျဖစ္သည္။

မအိမ္ၿမိဳင္ကေတာ့ သည္ကိစၥေတြကို ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္လို႔ သေဘာထားပုံ ရေသာ္လည္း ရီးေက်းဥ ကေတာ့ ေရရွည္ အတြက္ စိတ္စေနာင့္စနင္း ျဖစ္ေနရပါ၏။ တစ္ခါလည္း အိမ္မွာ က်ဳိထားသည့္ ႏို႔အိုးကို ေမွာက္ပစ္သည္။ ထမင္းစားရင္းက ဖိတ္က်ေသာ ထမင္းလုံးေတြကို ေကာက္စားခ်င္ စားသည္။ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ ပန္းပင္ေတြက ပန္းပြင့္ေတြကို ခူးကာ ဓား တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ႏုပ္ႏုပ္စဥ္းခ်င္ စဥ္းေနတတ္သည္။ လူႀကီး ေတြစကားေျပာေနခိုက္ ေပ်ာက္သြားတတ္သျဖင့္ လိုက္ရွာရ တာလည္း ခဏခဏပင္။ ညႀကီးသန္းေခါင္ေက်ာ္ အိပ္ရာထဲက ထသြားကာ အိမ္၀ိုင္းႀကီးထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနလို႔ ဘႀကီး ဖိုးတုတ္က ရွာေခၚခဲ့ရသည္။ ထိုညက မအိမ္စို ေျပာစကားေၾကာင့္ ရီးေက်းဥပင္ လန္႔သြားခဲ့ရသည္။

“ေက်းဥ ညက ျမင္းႀကီး တစ္ေကာင္ေတြ႕တယ္။ သမီး ျမင္းႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတာ”

မအိမ္ကံ ဆုံးခါနီး ရက္ေတြတုန္းက ျမင္းႀကီး စိန္ပြင့္ကို ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဖူးတာကို ရီးေက်းဥ သတိရမိ၍ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မအိမ္ၿမိဳင္တို႔ သားအမိ ျပန္ေရာက္လာလို႔ ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ စိုျပည္ လာခဲ့ရသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ ေရာက္လာေၾကာင္း ရန္ကုန္က ဘႀကီး ျမတ္သာထံႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ရြာက ေဆြမ်ဳိး မ်ားသိေစရန္ လူလႊတ္ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ တာ၀န္ ရွိေသာ္လည္း ရီးေက်းဥ လူမလႊတ္ျဖစ္ေသး။ မအိမ္ၿမိဳင္၏ ေရွ႕ေရးကို ရီးေက်းဥ မသိရေသး။ ေမးလို႔ကလည္း မေကာင္းႏိုင္။ သည္အိမ္ႀကီးက သူတို႔အိမ္၊ သည္၀ိုင္းက သူတို႔၀ိုင္း။ သူတို႔ ယာေတြကိုင္းေတြ ရွိေသးသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ သားအမိသာသည္ အိမ္ႀကီးမွာ တစ္သက္လုံးေနမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရီးေက်းဥ ၀မ္းသာလိုက္ရမယ့္ ျဖစ္ခ်င္း။

တစ္ရက္မွာေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္က အိမ္ႀကီးကို ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္သည္ ဆိုလာခဲ့၏။ ပဲေမွာ္တိုက္ ထဲကို ရႏိုင္သေလာက္ ၀င္ၾကည့္ ခ်င္သည္ ဆို၏။ အိမ္မႀကီးကို ေသာ့ရယ္လို႔ ခတ္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ တံခါးမႀကီးကို သစ္သားႏွစ္ေခ်ာင္း ကန္႔လန္႔႐ိုက္ ပိတ္ထားလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဦးဖိုးတုတ္က သစ္သား ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခြာကာ ဖြင့္ျပသည္။ ရီးေက်းဥ ကိုယ္တိုင္ပင္ အိမ္မႀကီးထဲကို မေရာက္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေအာက္ထပ္ေရာ၊ အေပၚထပ္ပါ လိုက္ၾကည့္ခဲ့ ပါ၏။ ဖုန္ေတြက ထုႀကီးတက္လ်က္။ တံခါးေတြက ဖြင့္လိုက္တိုင္း ညည္းသံ ထြက္ေနၾက သည္။ ပိတ္ထားခဲ့စဥ္က အတိုင္း ပ်ဥ္နံရံေတြမွာ ကိုေျပသိမ္း ေျမျဖဴႏွင့္ ေရးျခစ္ထားေသာ အဂၤလိပ္စာေတြ၊ ဂဏန္းေတြ ရွိေသးသည္။ မအိမ္ကံ၏ အ၀တ္အစား ေသတၱာမ်ားႏွင့္ အ၀တ္ အစားေတြကလည္း သည္အတိုင္း။ ရီးေက်းဥက မအိမ္ကံ အ၀တ္ေဟာင္းေတြကို လွဴပစ္ခ်င္ခဲ့ ေသာ္လည္း သူ႔သေဘာႏွင့္ သူ မလုပ္လို သျဖင့္ သည္အတိုင္း ေခါက္႐ိုးမပ်က္ ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ သည္လို လိုက္ၾကည့္တာ အိမ္ႀကီးေပၚမွာမ်ားေနခ်င္ေရာ့လား။ ေနခ်င္ေတာ့လည္း ေန႐ုံေပါ့။

“အေဖနဲ႔အေမ့ကို လြမ္းလို႔ လိုက္ၾကည့္သာပါ ေက်းေက်း ရယ္။ သည္လို ျမင္ရျပန္ေတာ့ အရိပ္ေတြက ေျခာက္လွန္႔ေန သလိုပဲ။ ၿမိဳင့္ေရွ႕ေရးကို ဘႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္ရဦးမယ္။ ထေနာင္း တိုင္က အမ်ဳိးေတြ ဆီကိုလည္း ၿမိဳင္သြားမွာပါ။ သည္အိမ္ႀကီး ေပၚကို ၿမိဳင္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ၿမိဳင္ေလ အေမ့ကို ခုထိ ေၾကာက္ေနမိတုန္းပဲ”

မအိမ္ၿမိဳင္က သူ႔ေရွ႕ေရးကို ေတြးၿပီးသားျဖစ္လိမ့္မည္။ ၿမိဳင္ႏွင့္ခိုင္တို႔ညီအစ္မအတြက္ အေမြေတြကို ဘႀကီးျမတ္သာ ကိုင္ထားတာဆိုေတာ့ ပူစရာမရိွ။
“ပဲေမွာ္တိုက္ ကေတာ့ ၿပိဳလုလုရယ္။ အတြင္းကို မ၀င္ေစ ခ်င္ဘူး။ ခ်ဳံေတြ၊ ႏြယ္ေတြ တိုးဖို႔ရာလည္း မလြယ္ဘူး။ တိုင္ေတြက တစ္ဖက္ကြၽံၿပီး ေစာင္းေနသာေလ။ ညည္း ဘႀကီး ျမတ္သာက မၿဖိဳရဘူးေျပာခဲ့သယ္”

“ခ်ဳံေတြ၊ ႏြယ္ေတြရွင္းၿပီး ပဲေမွာ္တိုက္ကို ျပန္တည့္ရင္ေကာ ေက်းေက်း”

“ၾကမ္းေတြ ေဆြးၿပီ။ ရက္မေတြ၊ ဆင့္တုံးေတြ၊ စေရြး ေတြေခ်ာင္ကုန္ၿပီ။ ေက်းေက်း သေဘာကေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ မရွိေကာင္းေတာ့ဘူး ထင္သာပဲေလ”

“ဟုတ္ပါသယ္ေလ”

ခ်ည္ထုပ္အေဟာင္းေတြ၊ အထည္ရက္ၿပီးသား အထုပ္ေတြ၊ ဆိုးေဆးေတြ၊ ဆိုးေဆးအင္တုံႀကီးေတြ၊ ရက္ကန္းပစၥည္း ေဟာင္းေတြကေတာ့ အိမ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွာ ႐ုံထိုးၿပီးထား သည္။ ဖုန္တေသာေသာ ရက္ကန္းစင္ေဟာင္း ေတြက မိုးရြာ အစို၊ ေနပူအေျခာက္။ ဒါေတြျမင္ရျပန္ေတာ့ အသစ္ျဖစ္ရပါ၏။ ရီးေက်းဥက အ၀တ္အစား ပါမလာေသာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို မေအ့ အ၀တ္အစားေတြ ယူ၀တ္ ပါလို႔ေျပာခဲ့သည္။ သည္ အ၀တ္အစားေတြ ညည္းအတြက္ ထားခဲ့သလို ပါပဲေအလို႔ ဆိုခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က မ်ားလွေသာ အ၀တ္အထည္ ေတြကို ထုတ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနခဲ့ပါ၏။

“ဒါေတြ ျမင္ရေတာ့လည္း သြားေလသူႀကီးကို သတိရ လိုက္သာေအ။ ညည္းနဲ႔ ညည္းအေမျပန္မ်ား ဆုံလိုက္ရရင္ သည္လိုျဖစ္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ မအိမ္ၿမိဳင္ ခိုးရာ လိုက္သြား ၿပီဆိုသာ ၾကားတဲ့ေန႔က ေဒါသေတြ ႀကီးလိုက္သာေအ။ ျမစ္နား ရြာေတြမယ္ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ေရတိုးခ်ိန္ ကမ္းပါးၿပိဳသလိုပါပဲ။ ညည္းကို ေတာ္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ရွာသယ္။ သူ႔တုန္းက မျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ငါ့သမီးက် ျဖစ္ရေစ့မယ္ ရယ္လို႔ အႏွစ္ေလး ဆယ္လုံးလုံး ေစာင့္ခဲ့ရရွာ သူပါေအ။ ညည္းအေၾကာင္းၾကားေတာ့ တုန္လႈပ္သြား သေလာက္ ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း ဆုံးသြားတဲ့ အခါ ၿငိမ္သြား ခဲ့သယ္။ မအိမ္ကံ သည္ေလာက္ မၿငိမ္ဖူးဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ တရားရသြား သလို ၿငိမ္သက္သြားသာ ဆိုေတာ့ ေက်းေက်းလည္း မထင္ခဲ့ဘူး။ အဲသည့္ရက္က ရြာမွာမၾကဳံ ဖူးတဲ့ အလွဴႀကီး ကလည္း ရွိသယ္။ ညည္းသိသားပဲ။

ဒါေပသိ သမီးမရွိေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ေနာက္ မႈံနံ႔သာ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုသာလည္း ၾကားေရာ ေဆာက္တည္ရာ မရရွာေတာ့ဘူး ေျပာပါေတာ့ေအ။ သူဟာ ညည္းတို႔နဲ႔ တစ္ေန႔ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုသာ သိသူပါ။ သမီးႏွစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ပညာေတြ စုံၾကရင္ ရြာကို ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကမယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုသာ သူသိပါသယ္။ လင္ေယာက်္ား ဆႏၵ ျပည့္၀ပါစီေတာ့ ရယ္လို႔ သမီးေတြ ပညာတတ္ ျဖစ္သြားရင္ ၿပီးေရာလို႔ သေဘာထားရွာသယ္။ သူကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေတာမွာပဲ ေက်းေက်းတို႔နဲ႔ ေနရ ေတာ့မယ္ ဆိုသာလည္း တြက္ၿပီးသားေအ့။ ညည္းအေမ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ေစခ်င္သာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတဲ့ ပကာသနကို မက္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုသာ စည္းေတြ ကမ္းေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ရြာ့မိန္းမေကာင္း ဆိုသာကို မက္သာ။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ မိန္းမဆိုသာကို လိုခ်င္ရွာသာ။ ရြာ့က်က္သေရကို ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ မိန္းမျမတ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ခံခ်င္ရွာသာ။

ဒါေပမယ့္ ရွင္အိမ္ကံက အ႐ႈံးကို ရင္မဆိုင္၀ံ့ ရွာဘူး။ သူ႔ဘ၀မွာ အျမဲတမ္း ႏိုင္ခဲ့သူ ဆိုေတာ့ သူ႐ႈံးရမွာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္ရွာသယ္။ အသက္နဲ႔ လဲၿပီး အႏိုင္ယူလိုက္ မဟဲ့ရယ္လို႔ သူေတြးမိခဲ့ ပုံရသယ္။ မွန္ပါသယ္။ သူသည္လို လုပ္လိုက္ေတာ့ မႈံနံ႔သာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ရရွာေတာ့ ဘူးေပါ့။ လာဘ္ဦး လြဲရသယ္ေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ မအိမ္ကံမွာ အၿငိဳးေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ လက္စားေခ်ခဲ့သာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆိုသာ ေက်းဥယုံသယ္။ သည္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူအခါခါ ႐ႈံးခဲ့ရျခင္း အေပၚ မခံမရပ္ႏိုင္ လြန္းလို႔ ႏိုင္ေပါက္ကို တုိး၀င္သြား ခဲ့ရွသာပဲ။ သည္ေတာ့ သူႏိုင္သယ္လို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူ သြားရွာသာ ေပါ့ေအ။ ဒါေပသိ အႏိုင္ မက်န္ခဲ့ဘူး။ အက်ည္းတန္သာ က်န္ခဲ့သယ္”

ရီးေက်းဥက ပါးျပင္ေပၚက တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္သည္။ ငယ္ကေပါင္းခဲ့သည့္ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမအေပၚ အျပစ္ရယ္လို႔ ျမဴမတင္ေစခ်င္ ေတာ့ပါ။
“ကိုင္း ၿပီးခဲ့သာေတြလည္း ၿပီးပါၿပီေလ။ မႈိတစ္က်င္း ျမင္းတစ္ေျပးတဲ့။ မႈိက်င္းမ်ား ေကာင္းမိရင္ ျမင္းတစ္ေျပးစာ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ႏုတ္လုိ႔ မႏိုင္ဘူး။ အကုသိုလ္မ်ားလည္း အဲသလိုပဲ။ တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီးေအ့။ မဆုံးႏိုင္ဘူး။ သံသရာက ပါကေရာေပါ့ေလ”

လမ္းေပၚမွာ လွည္းေတြ တအီအီ။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ရြာကေတာ့ ပူျပင္းေသာ နယုန္လေနေရာင္တြင္ စူးစူးေတာက္လ်က္ ရွိ၏။ အိမ္ႀကီးေပၚက ဆင္းလာၾကေတာ့ မအိမ္စိုက ေလွကား ဆံေတြမွာ ႐ိုက္ထားေသာ ေငြမတ္ေစ့ ကေလးေတြကို နင္းကာ နင္းကာ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ရီးေက်းဥက ဒါကိုျမင္လိုက္ေတာ့ အမွတ္တရ ေျပာလိုက္ပါ၏။

“ညည္းအေမ ရွင္အိမ္ကံလည္း အဲသလိုပဲ ေလွကား အတက္အဆင္းတိုင္း မတ္ေစ့ျပားေတြကို နင္းနင္းတက္သယ္၊ နင္းနင္းဆင္းသယ္။ အဲသာ တစ္သက္လုံးပဲ။ ေသခ်ာပါသယ္ ေအ။ ညည္းသမီးက ရွင္အိမ္ကံပါ။ မဟုတ္မွသာ လြဲကေရာ”

“ၿမိဳင္နဲ႔ သက္ဦးေ၀ ေတာထ ဲမေရာက္ခင္ ရႏၲပိုရြာကေလး မွာ တစ္လနီးပါးေလာက ္ခိုခဲ့ၾကရသယ္။ လူႀကီးေတြက ရွာေလသလား မသိပါဘူး ေက်းေက်းရယ္။ အေမ့ကို သတိရလိုက္သာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ရႏၲပိုက သက္ဦးေ၀ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရြာပါ။ ရႏၲပိုရြာမွာ ၿမိဳင္တို႔ ဆက္သြယ္တဲ့ လူ မလာမခ်င္း ေအာင္းေနခဲ့ၾကသယ္။

“တစ္ေန႔ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က ၿမိဳင္တို႔ကို ေလွကေလး တစ္စီးနဲ႔ လာေခၚသယ္။ ၿမိဳင္တို႔ အဆက္အသြယ္ လုပ္တဲ့ လူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၾကားလူပါ။ ဒါေပသိ စိတ္ခ်ရမွန္း သိလုိ႔ လိုက္သြားခဲ့ၾကသယ္။ ၿမိဳင္နဲ႔ သက္ဦးေ၀တို႔ အၾကင္လင္မယား အျဖစ္ ေပါင္းဖက္ခဲ့ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အားနဲ႔ အေၾကာက္အရြံ႕ မရွိခဲ့ၾကဘူး ေက်းေက်းရဲ႕။ သည္လူကပဲ တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးၿပီး ေျမေတာ္နယ္ တစ္ေၾကာကိုျဖတ္ၿပီး ရြာတစ္ရြာကို လိုက္ပို႔သယ္။ အဲသည္ကမွ ပခုကၠဴဘက္ကို ကူးဖို႔ပါ။ အဲသည္ ရြာမွာ ခဏ ခိုၾကရင္း ၾကာလာေတာ့ ၿမိဳင္ တစ္ရက္မွ မေနခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ခက္တာက ေတာထဲကို ၀င္ဖို႔ဆိုသာ အဆက္အသြယ္ မရွိဘဲ မျဖစ္ဘူးကိုး။ ေနာက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ လာေခၚ ပါသယ္။ သည္လူကလည္း အေဖ က်ဆုံးသြားၿပီ ဆိုသာ မၾကား ပါဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ၿမိဳင္ အားတက္သြားမိသယ္။ သူေခၚရာ ေနာက္ကို လိုက္ရင္း အေဖက်သြားၿပီ ဆိုသာ မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ ၿမိဳင္တစ္လမ္းလုံး ဆုေတာင္းသယ္။

“ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ ၿမိဳင္တို႔မွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေတာထဲ၀င္ဖို႔ အထိ စိတ္ရွိၾကသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳင့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုပဲရွိသယ္။ အေဖ ရွိေသးရင္ ေျမေပၚကို ျပန္ေခၚမယ္။ အေမ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစ ခ်င္သယ္။ ၿမိဳင္တို႔ ညီအစ္မ ပညာစုံၾကရင္ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို လုပ္ေကြၽးမယ္။ ၿမိဳင့္စိတ္ကူးေတြ ေပါ့ေလ။ ၿမိဳင္တို႔ကို လိုက္ပို႔တဲ့သူက ေတာတြင္းမွာ အေျခအေန မေကာင္းပုံေတြကို ေျပာျပသယ္။ ဒါေတြထားပါေတာ့ ေက်းေက်းရယ္။ ၿမိဳင္တို႔လည္း ေ၀ခြဲရခက္ ေနသာေပါ့။ ၿမိဳင္တို႔ ေတာထဲေရာက္ၿပီး ေတာတြင္း အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ဆက္သြယ္မိၿပီဆုိရင္ ၿမိဳင္တို႔ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ရေတာ့မယ္။ သည္ေတာ့ နယ္မကြၽံခင္ စဥ္းစားၾကရသာေပါ့။ သက္ဦးေ၀က ေတာထဲ မ၀င္ဘဲ ရြာတစ္ရြာမွာ အေျခခ်ၿပီး သတင္း စုံစမ္းၾကည့္ခ်င္သယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ၿမိဳင္လည္း သေဘာတူလိုက္သယ္။ စမ္းတ၀ါး၀ါး လိုက္ေနသာနဲ႔ စာရင္ ေသခ်ာမွ လိုက္ေခၚသာ ေကာင္းမွာကိုး။

“ၿမိဳင္တို႔ အဲသည္ရြာမွာ ရွိတုန္း ၿမိဳင္တို႔ကို ေခၚလာတဲ့ လူက ေနာက္လူတစ္ေယာက္ကို ေခၚလာခဲ့သယ္။ သူက အေဖနဲ႔ အတူ ေနခဲ့တဲ့လူ။ ဦးဘေသာင္းတဲ့။ ျမင္းျခံနယ္သားပဲ။ သူက သတင္း ႏွစ္ခုေပးသယ္။ ႏွစ္ခုစလုံး မေကာင္းတဲ့ သတင္းေတြပါ ေက်းေက်းရယ္။ သူက အေဖ က်ဆုံးသြားသယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲတဲ့။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရတဲ့ အေဖက်ဆုံး ပုံေတြေျပာျပေတာ့ ၿမိဳင္ျဖင့္ ေၾကာက္လိုက္သာ။ ေတာထဲ မလိုက္ၾကနဲ႔၊ အေျခအေနေတြက ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးေနလို႔ ေျပာသာတဲ့။ ေနာက္သတင္းက အေမ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ ဆုံးရွာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းပဲ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ၿမိဳင္ မူးလဲသြားခဲ့သယ္။ ရြာကပဲ ေဆး၀ါးကုသ ေပးၾကသယ္။ ၿမိဳင့္မွာ ကိုယ္၀န္ ရွိေနၿပီဆိုသာ သိလိုက္ရၿပီ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

မအိမ္ကံ ( ဇာတ္သိမ္း) အပိုင္း ၁

၁၃၃၈ ခုႏွစ္ တပို႔တြဲ လျပည့္ေန႔။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အုတ္ေလွကားႀကီး ေပၚက အဆင္း အုတ္ခံုေျခတြင္ ခြ်တ္ထားခဲ့ေသာ ကြင္းထိုး ခံုဖိနပ္ေဟာင္းကို ငံု႔ေကာက္ရင္း ဆြမ္းခ်ိဳင့္ တစ္ဖက္ ခံုဖိနပ္တစ္ဖက္ တစ္ဖက္စီ ကိုင္ကာ နတ္လမ္းရိပ္ကို အရီးေက်းဥ ၀င္လာခဲ့သည္။

နတ္လမ္းႀကီးက အရီးေက်းဥ ၀င္လာခဲ့သည္။ နတ္လမ္းႀကီးက ရွည္လ်ား လွသည္။ တေျဖာင့္တည္းေတာ့ မဟုတ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေကြ႔သြားေသာ အဆစ္ေကြ႔ တစ္ေကြ႔ ရွိသည္။ ထုိေနရာမွာ ေစတီေဟာင္း ကေလး ရွိ၍ ႀကီးမားလွေသာ မဏိဩဃပင္ႀကီး တစ္ပင္ ရွိသည္။ မဏိဩဃပင္ အရိပ္က ေကာင္းလွ သျဖင့္ အရီး ေက်းဥ တစ္ေထာင္နားရန္ စိတ္ကူးကာ နတ္လမ္းအတိုင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာ ခဲ့သည္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ေျခာက္ဆယ္အတြင္း ၀င္လာေတာ့ တပို႔တြဲ လျပည့္ေလ။

ရွင္အိမ္ကံ ဆုံးသာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိၿပီ။ က်ဳပ္ သူငယ္ခ်င္း ေက်းဇူးရွင္မႀကီး အဖို႔ရာ ဆြမ္းကေလး တစ္စ ေလာင္းလွဴ ေနက်ကိုး။ ဘယ္တုံး ေက်ာင္းပဲလား”
“ေက်ာင္းပါပဲ။ ဆရာေတာ္ ရွိကဲ့လား”

“ရွိပါ့၊ ခုပဲ က်ဳပ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့ ေသးသယ္”

နတ္လမ္းထဲမွာ ေတြ႕ၾကသူ ရြယ္တူေတြက ႏႈတ္ဆက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ လူေတြ ဆုံးပါးခဲ့ၾကၿပီ။ ဘိုးသာထန္ ဆုံးခဲ့သည္။ ႀကီးပန္း႐ုံ ဆုံးခဲ့ၿပီ။ အရီးလွအုံ ဆုံးခဲ့ၿပီ။ ကိုဖိုးေငြ ဆုံးခဲ့ၿပီ။ ကိုဖိုးေငြကေတာ့ သည္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ အတြင္း လူႀကီး ေရာဂါႏွင့္ ဆုံးခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဘယ္သူ႔ အတြက္မွ ႏွစ္စဥ္ ဆြမ္းရယ္လို႔ မွတ္မွတ္ရရ မပို႔ျဖစ္ေသာ္လည္း မအိမ္ကံ အတြက္ေတာ့ သည္ရက္ ေရာက္တိုင္း ၀တ္မပ်က္ ဆြမ္းလွဴခဲ့ သည္ပင္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ ပဲေမွာ္တိုက္ေပၚမွာ ဘ၀ဆုံးခဲ့ရွာ သူဆိုေတာ့ အသနား ပိုရတာ ပါပါ၏။ ကံကုန္သက္ေစ့ မီးစာ ကုန္ဆီခန္း ဆုံးပါးရရွသူ မဟုတ္ေတာ့ ရွိခဲ့သမွ် အစြဲအလမ္း ေတြေၾကာင့္ မကြၽတ္မလြတ္မွာ စိုးတာလည္း ပါပါလိမ့္မည္။

“ရွင္အိမ္ကံရယ္ ညည္းကို ရည္စူးၿပီး အမွ်အတန္းမ်ား ေ၀ခဲ့ပါသယ္။ ဆြမ္းလွဴခဲ့ပါသယ္။ ညည္းမကြၽတ္ မလြတ္ေသးရင္လည္း သာဓု ေခၚႏိုင္ပါစီ၊ လြတ္ပါ ကြၽတ္ပါစီ။ ညည္းလုပ္ခ်င္သာ ညည္းလုပ္ခဲ့သာ ပဲေလ။ တမလြန္မွာ ညည္းစိတ္ခ်မ္းသာ ေနမွာလို႔လည္း ငါတြက္ပါသယ္။ ညည္းကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္ မခံဘဲ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သာ ပါေအ။ တစ္ေအာင့္ကေလး ငါသတိ လက္လြတ္ ျဖစ္ရခ်ိန္ ကေလးမွာ ညည္း အ႐ုပ္ဆိုးေအာင္ လုပ္သြားခဲ့ သာကို ငါေျဖမဆည္ ႏိုင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းမႀကီး ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘ၀မျခား ေရာက္ႏိုင္ ရႏိုင္ ပါစီ”

အရီးေက်းဥ စိတ္ထဲမွာ စကားေတြ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ႏွစ္စဥ္ သည္ရက္ကို ေရာက္တိုင္း အရာအားလုံး အသစ္ျဖစ္ရ ၿမဲပင္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ သည္အိမ္ႀကီးမွာ အေ၀းဧည့္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း။ ၀ိုင္းထဲမွာ အေ၀းဧည့္ေတြ ခြၽတ္ထားတတ္ေသာ လွည္းဆက္ မျပတ္။ တစ္နယ္လုံးက ေသနတ္ဆုရ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းသူႀကီး ဦးသာထန္ ဆိုသည္ႏွင့္ မီးမေသ ေရမေနာက္ ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ုိေသ ရွိခဲ့ၾကသည္။

သူႀကီးကေတာ္ မပန္း႐ုံ က်ေတာ့လည္း မာန္မာန မရွိလုိ႔ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ႐ိုးေျဖာင့္လို႔ ေလးစားၾကသည္။ သူႀကီးသမီး မအိမ္ကံ ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လွလြန္းေသာ ႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္ နယ္လုံးေပါက္ ရြာလုံးေပါက္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါ၏။ ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမာသေလာက္ စိတ္ႏွလုံး တည္ၾကည္သည္။ အက်င့္ စာရိတၱ ေကာင္းသည္။ သူတစ္ပါး အေပၚ ရက္ေရာ ေပးကမ္း ရွိသည္။ စြန္႔ၾကဲရာတြင္ လက္ဖြာသူ ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံ ထမင္းလုတ္ကို စားဖူးၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်က္တိုင္း အနာအဆာ ကေလး တစ္ခ်က္ ပါတတ္သလို မအိမ္ကံ တြင္လည္း အနာအဆာကေလး တစ္ခ်က္ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ထိုအနာအဆာသည္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဘ၀ကို အလြန္အမင္း တပ္မက္ခဲ့ျခင္း ကိုသာ ျပရလိမ့္မည္။ သည္တစ္ခ်က္ ကိုေတာ့ သိၾကားမင္း ဖ်က္ေတာင္ ပ်က္ႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္။

မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ အဖို႔ရာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ လုံးလုံး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရသည့္ နည္းတူ သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္ အတြက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ တင္းတင္း ေစာင့္စားခဲ့သည္။ သည္အႏွစ္ေလးဆယ္လုံး ကုသိုလ္ တစ္ပိႆာ ငရဲ တစ္ေရြးသား ဆိုသလို ထိုအစြဲ တစ္ေရြးသားကို မစြန္႔ႏိုင္ခဲ့တာလည္း ထူးဆန္းလွပါ၏။ တကယ္တမ္း စြန္႔သြားခဲ့တာက ရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀ အသက္ တစ္ေခ်ာင္းသာ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ ဆုံးခါနီး ကေလးမွာပင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ လာဘ္ဦး လြဲခဲ့ဖူးေသာ မမစိမ္းျမ အေၾကာင္း ေျပာသြားခဲ့သည္။ အလွဴအတန္း လွည့္မည့္ရက္မွာ ရြာထဲ နာေရးေပၚလွ်င္ အလွဴပြဲ ပ်က္သည္။ ေနာက္ဆုတ္ေပး ရသည္။ ရြာက ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ခမ်ာလည္း လာဘ္ဦးလြဲ ရေတာ့သည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အျဖစ္က ဖယ္ေပး ရသည္။ မဂၤလာ မရွိျခင္းႏွင့္ ၾကဳံႀကိဳက္ရသည့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရကာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္သစ္ ေရြးၾကရသည္။

ေရႊမႈံ႔ သမီး မႈံနံ႔သာကို ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ေရြးလိုက္ၾကၿပီ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံမွာ စိတ္ကူးဆန္းေတြ ရွိေနပုံ ရပါ၏။ ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္အသက္ႏွင့္ ရင္းကာ ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳမူ သြားခဲ့သည္ အထိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ဣေႁႏၵ ေကာင္းလြန္း လွသည္။ ေအးေဆး လြန္းလွသည္။ အရာအားလုံးကို စြန္႔ခြာ ရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ကေလး မွာပင္ ညင္သာ လြန္းလွသည္။ ေက်းဥပင္ မရိပ္စား မိခဲ့။ သည္ေလာက္ အက်ည္းတန္ေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။ ႏြားခ်ည္ႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္းကပဲ မအိမ္ကံ ဘ၀ကို ဘ၀ ျခားေစခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ အေလာင္းကို ေတြ႕ရသူတိုင္းက အံ့ၾသၾကသည္။ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးအစ္ ေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက ျပဳံးေနတာကို အံ့ၾသၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ကေလးမွာ သူႏိုင္ခဲ့ ၿပီ ဆိုသည့္ အျပဳံးဆိုတာ ေက်းဥက သူတကာထက္ ပိုသိပါ၏။ တကယ္ေတာ့ မအိမ္ကံ ႏိုင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္။ အ႐ႈံးႀကီး ႐ႈံးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေစာေစာကပဲ ေက်ာင္းေပၚမွာ ဆရာေတာ္က မိန္႔ခဲ့ေသးသည္။

“ဒကာမႀကီး မအိမ္ကံခမ်ာ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သဒၶါတရား ႀကီးခဲ့သူ ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အဘိဇၩာ တည္းဟူေသာ မတရားသျဖင့္ ၾကံစည္မႈ ကေလးေၾကာင့္ ဘ၀ဇာတ္သိမ္း အက်ည္းတန္ ရရွာသူ ျဖစ္ခဲ့ရသယ္။ လူေတြဟာ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံေတြမွာ စြဲလမ္းသယ္။ ဘ၀မွာ စြဲလမ္းသယ္။ ဘ၀ပ်က္ေသာ အယူမွာ စြဲလမ္းၾကသယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔မွာ ဥပေစၦဒက မရဏ ေခၚတဲ့ သက္တမ္းမကုန္ ကံစြမ္းမကုန္ ႏွစ္ပါး စုံပါလ်က္ ကနဲ႔ ကပ္၍ ျဖတ္တတ္ေသာကံေၾကာင့္ ဘ၀နစ္မြန္း ရရွာသယ္။ အဲဒါကို ဘယ္အရာက ျဖစ္ေစသာလည္း ဆိုေတာ့ ဗ်ာပါဒ- ပ်က္စီးေစလိုေသာစိတ္၊ ဥဒၶစၥ ကုကၠဳစၥ- စိတ္ရဲ႕ မၿငိမ္သက္ျခင္း က လႊမ္းမိုးသဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ၀ိစိကိစၦာ ျဖစ္ရသာ။ ယုံမွားေတြး ေတာမိသာေပါ့။ အဲသည္ယုံမွား ေတြးေတာျခင္းက အမွန္တရားကို သို႔မဟုတ္ ျဖစ္အပ္သဲ့ တရားကို ဖုံးလႊမ္းပစ္လိုက္ႏိုင္သဲ့ အာနိသင္ ရွိၾကသယ္။ ဒါဟာ အမွားပဲ။ ျပင္းျပစြာ စြဲလမ္းမႈတိုင္းဟာ ဥပါဒါန္ပဲ ဒကာမႀကီး”

“တပည့္ေတာ္မ အဖို႔ရာေတာ့ အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ေက်းဇူးရွင္ကလည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ တပည့္ ေတာ္မ သိသေလာက္ေတာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ပါသယ္ ဘုရား။ မအိမ္ကံက သည္တစ္ခ်က္ကိုေတာ့ မျပင္ႏိုင္ခဲ့ရွာပါဘူး ဘုရား”

“ျပင္းျပစြဲလမ္းမႈဟာ အားႀကီးေသာ အေၾကာင္းကိုး ဒကာမႀကီးရဲ႕။ ေခ်ဖ်က္ဖို႔ ခက္သယ္။ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ပင္ပန္း ဆင္းရဲေအာင္ ညႇဥ္းဆဲသာ ဘယ္သူကမွ လုပ္သာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ႏွလုံးသြင္းပါ ဒကာမႀကီး”

ဆရာေတာ္က တရားေတာ္ႏွင့္ ၿငိႇမ္းေတာ့လည္း စိတ္ကေလး ၿငိမ္းရပါ၏။ မဏိၾသဃပင္ႀကီးနား ေရာက္ေတာ့ နတ္လမ္းက တစ္ေကြ႕ႀကီး က်န္ေသးသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရိပ္ ကလြတ္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ကြင္းထိုး ခုံဖိနပ္ေဟာင္းကို ခ်စီးကာ အနီးက ေစတီကေလးဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ ေစတီ ကေလးႏွင့္ ကပ္လ်က္မွာ ဇရပ္ေဟာင္း ကေလး ရွိသည္။ ေရခ်မ္းစင္ ကေလး ရွိသည္။ ရီးေက်းဥ ဆြမ္းခ်ဳိင့္ခ်ကာ ေရတစ္မႈတ္ ခပ္ေသာက္သည္။ ဇရပ္ေျခမွာ ထိုင္ရင္း ခဏနားသည္။ ေရနံေရာင္ မည္းခ်ိတ္ေနသည့္ နတ္လမ္းကို ၾကည့္ရင္း ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္းကို သတိရသည္။ သည္နတ္လမ္း အတိုင္း ေလွ်ာက္ရင္း မအိမ္ကံကို ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ျမင္းတစ္စီးႏွင့္ ေရာက္လာတတ္ေသာ ၿမိဳ႕သား ကိုလူေခ်ာကို မအိမ္ကံ အင္မတန္ ခ်စ္ရွာသည္။ ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္းကလည္း ၿမိဳ႕ရပ္က ခြာကာ ေတာမွာ ေနခဲ့ရွာပါ၏။ ေတာမွာပဲ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ရင္း မအိမ္ကံ အပါးက မခြာဘဲ ရွိခဲ့သည္။

သည္အိမ္ႀကီးက ထြက္ခ်င္ေတာ့လည္း အပမွီ သူတစ္ေယာက္လို ေကာက္ကာငင္ကာ ထြက္သြားတတ္ ျပန္ပါ၏။ ဆရာေလး မရွိေတာ့သည့္ ရက္ေတြမွာ မအိမ္ကံ ေနတတ္ေအာင္ ေနခဲ့တာ ကိုလည္း ရီးေက်းဥ သတိရသည္။ စိတ္မခ်မ္း သာေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာ သလို ေနခဲ့သည္။ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ရွိခဲ့ရွာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သမီးငယ္က ၿမိဳ႕ေရာက္။ သမီးႀကီးက ခ်စ္သူေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါ။ ေတာထဲက လင္ဆုံးၿပီ ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ ခမ်ာ ေလွပ်က္ ေရ၀င္သလို အိုးဒယ္နစ္နစ္ ရွာသည္။ ဒါေတြ ေတြးမိေတာ့လည္း ရီးေက်းဥ မ်က္ရည္ စမ္းစမ္းက်ရ ျပန္ပါ၏။

“ဟဲ့ ေက်းဥလားလို႔။ ညည္းဘာလုပ္ေနသာတုံး”

ရီးေက်းဥက ဇရပ္ရိပ္ထဲကေန နတ္လမ္းဘက္ ကိုလွမ္း ၾကည့္သည္။ ရြယ္တူ မိန္းမတစ္ေယာက္။ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္လည္း ပါသည္။ ဘယ္သူေတြမ်ားပါ လိမ့္ေတာ္။ မ်က္လုံးကို ေမွးစင္းကာ အားယူၾကည့္၏။ ေနာက္မွ အသံက်က္မိ သြားသည္။
“ေရႊမႈံလား။ ေအး သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ေက်ာင္းကို ဆြမ္းလာပို႔သာ။ အရိပ္ေကာင္းလို႔ တစ္ေအာင့္နားသာပါ။ ညည္း ေက်ာင္းကိုလား”

“ေအး ထမနဲ လာလွဴသာ၊ ေရာ့ သမီးတို႔ ေက်ာင္းကို သြားႏွင့္ၾက။ အေမႀကီး လိုက္ခဲ့မယ္”

ရီးေရႊမႈံက ဇရပ္ရိပ္မွာ လာထိုင္သည္။ ဆံပင္ေတြျဖဴကာ မ်က္ရစ္ က်ီးေျခေတြႏွင့္ ဇရာဘက္ကို ယိမ္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ တစ္ခါက ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ရီးေရႊမႈံကို ရီးေက်းဥ ေတြေတြ ေငးေငး ၾကည့္ေနမိ ပါ၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာေတြ႕တတ္ ပေလ။ ေျပာလို႔သာ ေျပာရ၊ ေရႊမႈံ သူငယ္ခ်င္းမႏွင့္ မေတြ႕ရတာ ေတာင္ၾကာၿပီ။ ေရႊမႈံ၊ ေက်းဥ၊ မအိမ္ကံတို႔ ဆိုတာက ရြယ္တူ မတိမ္းမယိမ္း သူငယ္ခ်င္းေတြ။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးကို ေက်းဥ မေရာက္ခင္ ကပင္ ေရႊမႈံတို႔ႏွင့္ တပူးတြဲတြဲ ရွိခဲ့သူ။ ေရႊမႈံမိဘ မ်ားႏွင့္ ေက်းဥ မိဘေတြ ကလည္း သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ ပင္။ ေရႊမႈံက ႀကီးေတာ္ စံေရႊ႕သား သာေအာင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်ေတာ့မွ အေနေ၀းခဲ့ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့လည္း အရီးေက်းဥ၊ အရီးေရႊမံႈ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ။

“ဆြမ္းလာပို႔သာလား ေက်းဥ။ ရီးၾကာၫြန္႔ အတြက္ ထင္ပ။ ရီးၾကာၫြန္႔လည္း သတိရပါ့ေအ။ ငါ့ေယာကၡမက ညည္းအေမဆို လက္ကသုံးေတာင္ေ၀ွး ေအာက္ေမ့သာ”

“အေမ့အတြက္ မဟုတ္ပါဘူးေအ။ ရွင္အိမ္ကံ အတြက္ပါ။ ခမ်ာ ဆုံးသာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ရွိရွာၿပီ။ ကံကုန္သက္ေစ့ မဟုတ္ရွာေတာ့ ကုသိုလ္ကေလး ဖက္ေပးေနသာပါ”

“အင္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ မအိမ္ကံဆုံးသာေတာင္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိၿပီေနာ္။ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပါပဲေအ။ ျပန္ေတြးရင္ အသစ္ေတြ ျဖစ္ရသယ္။ မအိမ္ကံက ဘာလို႔တို႔တစ္ေတြ အေပၚ အၿငိဳးႀကီး ရရွာသာလဲဆိုသာ ငါနားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ငါ့ေယာကၡမမ်ားနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သယ္ ဆိုသာထား။ ငါကေတာ့ေအ၊ မအိမ္ကံ အေပၚ မေကာင္းစိတ္ မရွိ႐ိုး အမွန္ပါ။ ငါ့သမီး မႈံနံ႔သာ ကဆိုသာ မအိမ္ၿမိဳင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္မွ ရြာမ်က္ႏွာရမွာ အေမရဲ႕လို႔ ေျပာရွာသာ။ သူ႔ကိုယ္သူ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရမယ္လို႔လည္း မတြက္ရွာပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေအ။ မအိမ္ကံ သည္လို အျဖစ္ ဆိုးရရွာသာကို ငါ တကယ္ စိတ္မခ်မ္းသာခဲ့ရပါဘူး ေက်းဥရယ္”

“ေအးပါ ေရႊမႈံရယ္။ ငါသိပါသယ္။ ျဖစ္ခဲ့သာ ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီေအ။ သည္အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို ငါအသိဆုံးပါ။ မအိမ္ကံမွာ နာစရာေတြ ရွိသယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း ေသရြာပါၿပီ ေပါ့ေအ။ မအိမ္ကံခမ်ာ လူတကာ အေပၚမွာ ေကာင္းခဲ့ရွာသူပါ။ သူ႔စိတ္ကို သူ႔မေအ အရင္းႀကီး ပန္း႐ုံေတာင္ ငါ့ေလာက္ မသိပါ ဘူး။ ခမ်ာ ကံဆိုးရွာလြန္းသယ္။ မအိမ္ကံ ဆုံးခါနီးအထိ အကုသိုလ္ေတြ ကုပ္ခြစီး ေနခဲ့သာပါ။ မေန႔ တစ္ေန႔က လိုပဲလို႔ ညည္းေျပာသဲ့ စကား မွန္လိုက္သာေအ။ ငါ့မွာ အဲသည္အိမ္ႀကီးမွာ ေနရသာ ဆိုေတာ့ မနက္ မိုးလင္းသာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သဲ့ ေနရာ ေရာက္ေနရ သလိုပါပဲ။ အိမ္ႀကီးရွင္ေတြကို မနက္တိုင္း ငါေမတၱာပို႔ပါရဲ႕။ ေအာ္ အိမ္ႀကီးရွင္တို႔ မရွိၾကေတာ့တဲ့ အိမ္ႀကီးမွာ တို႔သားအမိ သားအဖ တစ္ေတြက ျမဲေနၾကရသယ္။ ငါ့စိတ္ထဲမေတာ့ မအိမ္ကံ ရွိေနသလိုပဲ။ တစ္ခါတေလ ေက်းဥေရလို႔ ေခၚလိုက္သလား ထင္မိေသးသာ။ သည္လိုစိတ္ျဖစ္ ရတိုင္း ငါ့မွာ မ်က္ရည္က်ရသယ္ေအ”

“ေအးေပါ့ေအ။ ညည္းကို ညီအစ္မ အရင္းလို ခ်စ္ခဲ့ရွာသာ ငါသိပါသယ္။ ကိုင္း ကိုင္း ျပန္ေရာ့။ ငါလည္း ေျမးေတြ ေနာက္လိုက္လိုက္ဦးမယ္။ မနက္က ထမနဲ ထိုးျဖစ္သာနဲ႔ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းပို႔ေခ်ဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာသာ။ ငါ့အိမ္လည္း ၀င္ပါ ထြက္ပါေအ။ ငါလည္း တစ္ေခါက္ လာပါဦးမယ္။ လိုသာရွိေတာ့လည္း ေျပာပါေအ ေနာ္ေက်းဥ”

“ေအးပါေအ၊ ေျပာပါ့မယ္။ ကိုင္း သြားမေႏွာ”

အရီးေက်းဥ ဇရပ္ရိပ္မွ နတ္လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ နတ္လမ္း အေကြ႕က တစ္ဆစ္ခ်ဳိး လိုက္သည့္ အခါ ကိုေျပသိမ္း မအိမ္ကံ ေကာင္းမႈဆိုသည့္ နတ္လမ္း အခန္း ငါးခန္းစာ အလွဴရွင္ အမည္ကို ျမင္ေနရသည္။ နတ္လမ္းေဟာင္းကို အသစ္ ျပန္ျပင္ခဲ့စဥ္က လွဴခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ အလွဴ႕ဒကာ ကိုေျပသိမ္းလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ အလွဴ႕ အစ္မ မအိမ္ကံလည္း ဆုံးပါးခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကေတာ့ ရွိေနဆဲ။ ေအးျမေသာ အရိပ္ကို ေပးေနဆဲပင္။ အရီးေက်းဥႏႈတ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနခဲ့ပါ၏။

“ရွင္အိမ္ကံရယ္ ညည္းကုသိုလ္ေတြ မနည္းခဲ့ေပါင္ေအ။ သည္ကုသိုလ္ အဖို႔ေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀ဆက္တိုင္း ဆက္တိုင္း ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ေပြ႕ႏိုင္ပါေစေတာ္”

၁၃၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ကဆုန္လ၏ ရက္တစ္ရက္တြင္ျဖစ္သည္။
သည္ႏွစ္ေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ေတာင္သူတို႔ မိုးေရ ရသည့္ ႏွစ္ျဖစ္သည္။ သႀကၤန္ အခါရက္ေတြ ၿပီးကတည္းက မိုးဦး ေကာင္းခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕ ရက္ေတြ ဆိုလွ်င္ မိုးမ်ားပင္ ေစြေန ခဲ့ပါ၏။ အိမ္မွာ အရီးေက်းဥ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ ရီးေက်းဥ မေနတာၾကာၿပီ။ မအိမ္ကံ ဆုံးကတည္းက ျဖစ္သည္။ အိမ္ႀကီးကို တံခါးေတြ အလုံပိတ္ကာ သည္အတိုင္း ထားခဲ့ၾကသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တိုင္း အထီးက်န္ႏိုင္လြန္း လွသည္။

မအိမ္ကံ ဆုံးခါစ ႏွစ္ေတြတုန္းက အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ မမစိမ္းျမတို႔ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ဆိုသလို ေရာက္လာတတ္ ၾကသည္။ ရီးေက်းဥတို႔ မိသားစုကို အိမ္ႀကီးမွာ ေနၾကဖို႔ ခြင့္ျပဳ ရွာၾကသည္။ ေနေစခ်င္ၾကသည္။ ထိုစဥ္က အေဖ ဦးဖိုးေငြရွိ ေနေသးေတာ့ အေဖ ဦးဖိုးေငြကပဲ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ အိမ္၀ိုင္း တိုက္ထဲမွာပဲ သီးသန္႔ အိမ္ကေလး တစ္လုံး ေဆာက္ေနရန္သာ ခြင့္ျပဳဖို႔ ေတာင္းဆုိသည္။ ႏြားစားက်င္းႏွင့္ ႏြားတင္းကုပ္ကို လည္း ေရႊ႕လိုက္ၾကသည္။ ဦးျမတ္သာက အိမ္ႀကီးကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ထားပါရန္ တာ၀န္ေပးခဲ့သည္။ ထန္းေတာႏွင့္ ကိုင္းေျမယာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာင္းခ်ခဲ့ေသာ္လည္း ရီးေက်းဥတို႔ သားအဖတစ္ေတြ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ စားေလာက္သည့္ ေျမအေတာ္ မ်ားမ်ားကို တရား၀င္လႊဲေပးခဲ့သည္။ ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္းတို႔ ဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြက ဆိုလွ်င္ အျမဲတမ္းလိုလို ေပးေပးကမ္းကမ္း ဆိုေတာ့ ရီးေက်းဥတို႔ မပူမပင္ မေၾကာင့္မၾက ေနရပါ၏။

အရီးေက်းဥသားႀကီးထြန္းပက ရြာမွာပဲအိမ္ေထာင္က် သျဖင့္ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ေပးလိုက္ရၿပီ။ အငယ္ေကာင္ ထြန္းရကေတာ့ အေနာက္တန္း ရြာသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သျဖင့္ အေနာက္တန္း ရြာေတြဘက္မွာ။ တစ္ခါတစ္ခါသား တြဲေလာင္း၊ သမီးတြဲေလာင္းႏွင့္ ေရာက္လာတတ္ၾကေသာ္လည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ သည္၀ိုင္းထဲကို မေရာက္ေလ့ၾက။ ရီးေက်းဥက ေျမးေတြကို လြမ္းလွ်င္ေတာ့ လူလႊတ္အေခၚခိုင္းတတ္သည္။ ေအးၿငိမ္ကေတာ့ အရီးေက်းဥ တို႔ႏွင့္ ပင္ေနသည္။ ေအးၿငိမ္ကပဲ ခ်က္ျပဳတ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ အိမ့္ဗာဟီရေတြမွာ လက္လႊဲရသည္။ အဖိုး အခရယ္ မဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ကုန္မွ ယာထြက္ကိုင္းထြက္ သီးႏွံေပးရ သည္။ ေအးၿငိမ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အမိအဖမဲ့ ရွာသူကေလးဆိုေတာ့ ရီးေက်းဥကို မေအလို ခ်စ္ရွာသည္။ မအိမ္ကံ ရွိစဥ္ ကတည္းက ရက္ကန္းခတ္ရင္းက အိမ္ႀကီးကို ေရာက္လာခဲ့သူပင္။ အခုေတာ့ ေအးၿငိမ္သည္လည္း အိမ္ပါ မိသားစုျဖစ္ရၿပီ။

“ေအးၿငိမ္ ညည္းဘႀကီးတုတ္ေတာ့ သည္မိုးနဲ႔ ဆိုရင္ ျပန္ မလာေလာက္ဘူး။ ကိုင္းထဲမွာပဲ ရွိမွာ။ ထမင္း သြားပို႔ေခ်ေအ။ မိုးသိပ္ေအးရင္ ျပန္ခဲ့လို႔ေျပာ”
“ဟုတ္ကဲ့ မမေက်း။ မမေက်း ထမင္းစားေတာ့ေလ။ က်ဳပ္ခူးထားခဲ့မယ္”

“မဆာေသးေပါင္ေအ။ ညည္းျပန္မွစားပါ့မယ္”

“က်ဳပ္က ရြာထဲ၀င္ဦးမွာ။ ေဒြးေလးတို႔ဆီ မေရာက္သာ ၾကာလို႔။ ဘႀကီးတုတ္ဆီ ထမင္းပို႔ၿပီးမွပါ”

“ေအး ေအး သြားေလ။ ထမင္းေတာင္းကို ၀ါတာဖလူး အုပ္သြား”

၀ါတာဖလူးဆိုတာ မိုးကာစကို ေျပာမွန္း ေအးၿငိမ္သိသည္။ ေအးၿငိမ္ ထြက္သြားေတာ့မွ အရီးေက်းဥ အ၀တ္ေဟာင္း ထုပ္ကို မ ယူလာကာ အိမ္ေရွ႕ကျပင္ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းမွာ ထိုင္သည္။ အပ္ခ်ည္ကို အပ္ေပါက္ ထိုးေတာ့မွ ေအးၿငိမ္ကိုမွ မထိုးခိုင္း လိုက္ရေလျခင္းလို႔ ေတြးမိသည္။ ရီးေက်းဥ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း အဆင္မေျပ။ မိုးကေလး တဖြဲဖြဲဆိုေတာ့ တာလမ္းေပၚမွာ လူသြားလူလာ မရွိ။ အိမ္ေဘး ၀ိုင္းတိုက္က ငတာကို လွမ္းေခၚရန္ စိတ္ကူးသည္။ မိုးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ထဲမွာ ကစားေနၾကသည့္ ကေလးေတြေတာ့ ရွိသည္။ ဘယ္သူေတြမွန္းလည္း မသိ။ ရီးေက်းဥက အ၀တ္ေဟာင္းပုံထဲက အျပဲေတြကို အရင္ေရြးကာ သီးသန္႔ဖယ္သည္။ လူစလူနမ်ား ေတြ႕ရေလမလား ၀ိုင္း၀ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။

ပဲေမွာ္တိုက္။ ရီးေက်းဥ မ်က္စိက ပဲေမွာ္တိုက္ဆီ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ သည္ႏွစ္ မိုးေကာင္းပုံႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ပဲေမွာ္တိုက္ ၿပိဳေရာ့မလား ေတြးမိလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ၿပီးခဲ့သည့္ သုံးေလးႏွစ္ အတြင္း မိုးဦးမေကာင္း မိုးလယ္ေကာင္း၊ မိုးလယ္မေကာင္း မိုးေႏွာင္းေကာင္း ဆိုသလို မိုးေတြ ခါတိုင္းႏွင့္ မတူေအာင္ ရြာခဲ့ လို႔ပဲလားေတာ့ မသိ။ အလြန္ ခိုင္ခန္႔လွေသာ ပဲေမွာ္တိုက္ႀကီး ၿပိဳလုၿပိဳခင္ ေစာင္းက် သြားခဲ့သည္။ ပိုးထိုးရာအနာေတြ၊ ေက်ာက္ေပါက္မာ ထိုးေနသည့္ ကြၽန္းတိုင္ေတြ ဆိုေသာ္လည္း တိုင္ႀကီးေတြက ခိုင္လွပါ၏။ ထရံေတြ ကလည္း မေဆြး၊ ဆင့္တန္းရက္မ ေတြကလည္း ေလး၊ ႏွစ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ဆုံးပါးခဲ့သည့္ ေနာက္ပိုင္း ထူးထူးဆန္းဆန္း တစ္ဖက္ ယိုင္သြားခဲ့သည္။ အိမ္မႀကီးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့ေသာ္ျငား လည္း ပဲေမွာ္တိုက္ ကိုေတာ့ ပစ္ထားခဲ့ၾကသည္။ ပဲေမွာ္တိုက္ႀကီးဘက္ လူမသြား၀ံ့ၾက တာပင္ ၾကာၿပီ။ ရီးေက်းဥတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖး ဘက္တြင္ ပဲေမွာ္တိုက္ ေသးေသး တစ္လုံး ထပ္ေဆာက္ခဲ့ ၾကသည္။

ပဲေမွာ္ တိုက္အိုႀကီးမွာ ေစာင္းရသည့္ၾကားထဲ ႏြားေခ်း က်င္းေဟာင္းက ထေပါက္ၾကေသာ ဘူးႏွင့္ ဖ႐ုံပင္ႀကီးေတြက ပဲေမွာ္တိုက္ေပၚ ကုတ္ကတ္ တြယ္တက္ၾကရာက ပဲေမွာ္တိုက္ကိုပင္ ဖုံးပစ္လိုက္ၾကသည္။ အသီးေတြ၊ အပြင့္ေတြ ထြားထြား က်ဳိင္းက်ဳိင္း သီးၾကပြင့္ၾကေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ မခူးၾက။ ႏြယ္ရွင္ေတြကလည္း တိုးလို႔ တြဲေလာင္းက်လ်က္။ ေနာက္ေတာ့ ပဲေမွာ္တိုက္ ေစာင္းသြားသည့္ အတိုင္း ႏြယ္ရွင္ေတြကပါ လိုက္ေစာင္းၾကရာက ပဲေမွာ္တိုက္ႏွင့္ ႏြယ္ပင္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ထူေပးထားၾကသကဲ့သို႔ ရွိလာခဲ့သည္။ ႏြယ္ရွင္ေတြ၊ ဖုန္ေတြ၊ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ထလုံးလိုက္ကာ မူလ ႐ုပ္သြင္မရွိေတာ့ေသာ ပဲေမွာ္တိုက္ဘက္ကို မ်က္ေစာင္းပင္ ထိုးမၾကည့္၀့ံေအာင္ရွိခဲ့ ရသည္။

ဦးျမတ္သာ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာတုန္းကေတာ့ ပဲေမွာ္တိုက္ကို ၿဖိဳဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ဦးစံေကာင္းႏွင့္ ရြာသား အခ်ဳိ႕ကို ပင္ ေခၚထားၿပီးၿပီ။ မနက္ျဖန္ ပဲေမွာ္တိုက္ ၿဖိဳေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ပဲ သည္ကေန႔လို ညမွာ ေက်းဥ အိပ္မက္ မက္ခဲ့သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ မအိမ္ကံက ပဲေမွာ္တိုက္ေပၚမွာ ဒါန္းစီး ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပဲေမွာ္တိုက္ ေခါင္တန္းဆီက ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်ကာ ဒါန္းစီး ေနေသာ မအိမ္ကံက ပဲေမွာ္တိုက္ေပၚမွာ ငါေနသာ၊ မၿဖိဳၾကနဲ႔ေနာ္ လို႔ေျပာတာကို ေက်းဥ မ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့သည္။ ေက်းဥလန္႔ႏိုးေတာ့ မိုးပင္မလင္းေသး။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာကို အိပ္မက္ အေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ သည္။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာခမ်ာ တစ္ခ်က္ေတြ သြားခဲ့ကာ ေခၚထားသည့္ လူေတြကို ျပန္လႊတ္လိုက္ရ ေတာ့သည္။ ပဲေမွာ္ တိုက္ကို မၿဖိဳ ျဖစ္ေတာ့။

“ေက်းဥ၊ ပဲေမွာ္တိုက္ကို မၿဖိဳနဲ႔။ သည္အတိုင္းသာ ထားပါဟာ။ သူ႔ဟာသူ ၿပိဳေတာ့လည္း ၿပိဳ႐ုံေပါ့။ ငါမျပန္ခင္ ဆြမ္းေကြၽးခ်င္သယ္။ ပဲေမွာ္တိုက္နားမွာ ပရိတ္ေတာ္ ရြတ္ဖတ္ၿပီး အမွ်အတန္း ေ၀မယ္။ ငါ့ႏွမကေလး မကြၽတ္ရွာဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ကိုစံေကာင္းတို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး စီစဥ္ေတာ့”

တကယ္လည္း ဆြမ္းေကြၽး အမွ်ေ၀ခဲ့ ၾကသည္။ ပရိတ္ေတာ္ ရြတ္ဖတ္ၾကသည္။ အမွ်အတန္း ေ၀ၾကသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ပဲေမွာ္တိုက္ သည္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုတ္တုတ္ ေစာင္းေစာင္း ရွိေနခဲ့ ေတာ့သည္။ အိမ္မႀကီးကေတာ့ အေကာင္း ပကတိ ရွိသည္ ဆိုေသာ္လည္း လူသူ မေနၾကသျဖင့္ ေျခာက္ကပ္စြာ ထီးထီးႀကီး တည္ေနခဲ့သည္။ ဦးျမတ္သာတို႔ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္လည္း သည္အိမ္ႀကီးမွာ မတည္းၾကပါ။ မမစိမ္းျမတို႔အိမ္ တည္းၾကကာ လိုအပ္မွ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္ဘက္ ႏွစ္ေတြ မွာေတာ့ အလာက်ဲသြား ၾကၿပီ။ ခိုင္ကေလးလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားခဲ့ၿပီ။

တစ္ခါက ပန္းမ်ဳိး စုံလင္တို႔ ပြင့္လန္းခဲ့ရာ အိမ္၀ိုင္းတိုက္ႀကီးမွာ ခုေတာ့ ပန္းေတြလည္း မပြင့္ၾကေတာ့ၿပီ။ အျပဳအျပင္ ကင္းမဲ့ေနၾကေသာ သီးပင္ စားပင္ေတြ ကလည္း ေ၀ေ၀ဆာဆာ မရွိၾက။ မအိမ္ကံ လြင့္ေမ်ာသြားျခင္းႏွင့္ အတူ သစ္ပင္ပန္းပင္တို႔ သည္လည္း တမလြန္သို႔ လြင့္ေမ်ာ ၾကေတာ့မည့္ ပမာ အရာရာ သည္ ဆုတ္ယုတ္ေလ်ာ့ပါး ေနၾကေလၿပီ။ ျခံေထာင့္က ဆပ္သြားဖူး ႐ုံႀကီးဆိုလွ်င္ အလိုလို ပုတ္ရိကာ မ်ဳိးတုံး သြားခဲ့သည္။ ဆပ္သြားဖူး႐ုံႀကီးထဲမွာ ေခါင္းစိုက္ကာ ေသေနေသာ ငွက္မည္းႀကီး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ေန႔က ေက်းဥပင္ ေအာ္ဂလီ ဆန္ခဲ့ရသည္။ တစ္ျခံလုံး အသက္မ႐ွဴႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပုပ္ေစာ္နံ ေနသျဖင့္ ရွာၾက ေဖြၾကရာက ငွက္မည္း အေသေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ ရျခင္းျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ ရွိစဥ္က ေျပာခဲ့ဖူးေသာ ငွက္မည္းႀကီး ဆိုတာကို သည္ေတာ့မွ ရီးေက်းဥ လက္ခံ ခဲ့ရသည္။ ခမ်ာ ေၾကာက္မည္ဆို ေၾကာက္စရာ။

မိုးမႈန္မႈန္ဖြဲဖြဲ က်ေနသည့္ ကဆုန္လ ေကာင္းကင္ေအာက္တြင္ အိမ္ႀကီးႏွင့္ ပဲေမွာ္တိုက္တို႔ကို ရီးေက်းဥ ခပ္၀ါး၀ါးလွမ္း ျမင္ေနရေလ၏။ မိုးေရစြတ္စြတ္ ျမင္ကြင္းေတြကို ရီးေက်းဥ လွမ္းၾကည့္ ေနခိုက္မွာပင္ ၀ိုင္း၀ဆီက လူရိပ္လိုလို ျမင္လိုက္ရသည္။ မ်က္လုံးေတြက မေကာင္းေတာ့ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါး ထင္လိုက္ ျခင္းသာျဖစ္၏။ ေခၚသံလိုလို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အနားက ၀ါးဖတ္ ခေမာက္ကို ေဆာင္းကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
မိန္းမသား ႏွစ္ေယာက္။

တစ္ေယာက္ကႀကီးႀကီး။ တစ္ေယာက္က အပ်ဳိေပါက္။ မိုးေရထဲမွာ အကာမပါ၊ အေဆာင္းမပါၾကဘဲ စုံးမႊားမႊား ရပ္ေန ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တံခါးအျပင္မွာ ရပ္ေနၾက သျဖင့္ တိတိပပေတာ့ ရွင္းရွင္းႀကီး မျမင္ရေသး။ ဇလီကြက္ေတြၾကားက ျမင္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူေတြမ်ား ပါလိမ့္။ အေနာက္တန္း ရြာက ဧည့္သည္ေတြမ်ားလား။

“ေက်းေက်း”

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အသံ။ အားမပါ လွေသာ အသံေပသိ သည္အသံကို ရီးေက်းဥ မေမ့ႏိုင္ပါ။ ၀င္းတံခါး ထိပ္ႏွစ္ခ်ပ္ကို တြဲခတ္ထားေသာ သံကြင္းကို လွမ္းမၿပီး တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကိုဖြင့္ လိုက္ေတာ့ အသံရွင္က ရီးေက်းဥကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ သည္အထိလည္း ရီးေက်းဥ မေ၀ခြဲႏိုင္ ေသးသလို ေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီးရပ္ေနခဲ့သည္။ ေက်းေက်းတဲ့။ ဒါဆိုရင္ ဘယ္သူ ျဖစ္ရဦးမွာလဲ။

“ၿမိဳင္ကေလး၊ မအိမ္ၿမိဳင္ ဟုတ္ကဲ့လား”

“ဟုတ္ပါသယ္ ေက်းေက်း။ မအိမ္ၿမိဳင္ပါရွင္”

“ေရာ္ ၀င္ခဲ့ေလ။ မိုးေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ နဲ႔ကြယ္။ လာလာ ေၾသာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရ ပေလသယ္ေအ”

အိမ္မႀကီးႏွင့္ ပဲေမွာ္တိုက္ ေစာင္းေစာင္းကို မအိမ္ၿမိဳင္က ေတြေတြႀကီး ရပ္ၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ ရီးေက်းဥက လက္ကို ဆြဲကာ ေခၚလာခဲ့ရ၏။ အပ်ဳိေပါက္ မိန္းကေလးကေတာ့ ဘာကိုမွ အေရးမထားသည့္ မ်က္ႏွာမူႏွင့္ အရာရာကို ၾကည့္တည့္ ေၾကာင္ေတာင္လိုက္လံ ၾကည့္႐ႈေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္လာခဲ့ ၾကေသာ္လည္း ပါလာၾကသည္က လြယ္အိတ္ကေလး တစ္လုံးမွ်သာ။ သည္မွာေနၾကမွာလား၊ ခဏ တစ္ျဖဳတ္လား၊ ျပန္ၾကမွာလား။
အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ရြာထြက္ဖ်င္ တဘက္တစ္ထည္ လွမ္းေပးကာ ေခါင္းက ေရေတြ သုတ္ေစသည္။ အ၀တ္အစား လဲေစသည္။ ေရေႏြးပူပူ တစ္ခြက္စီ ေသာက္ေစသည္။ သည္အထိ စကားမေျပာျဖစ္ၾက။ ရီးေက်းဥကေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ ေရာက္လာျခင္း ကိုသာ အံ့ၾသေနေတာ့သည္။ အဆုံးထားေသာ အဖိုးတန္ ပစၥည္း တစ္ခုကို ျပန္ေတြ႕လိုက္ရ သကဲ့သို႔ ရင္ထဲ ကတုန္ ကယင္ႀကီး ျဖစ္လို႔ေန၏။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုမ်ား ေရာက္လာ တာပါလိမ့္။

အိမ္က ထြက္သြားသည့္ ေန႔ကတည္းက သည္ကေန႔မွ ျပန္ေရာက္လာေသာ အိမ္ႀကီးရွင္ ဧည့္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ ျမင္းျခံကို သြားသည့္ ေန႔က ဖိုးကူးလွည္းႏွင့္ လိုက္ပို႔ခဲ့ၿပီး အျပန္မွာေတာ့ သတင္းဆိုးသာ ပါလာခဲ့သည္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေတာင္ ရွိပါေပါ့လား။ သည္ဆယ့္ငါးႏွစ္ အတြင္းမွာ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲ ခဲ့ၾကၿပီ။ ထြက္သြားတုန္းက မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွ။ ရြာ့ကြမ္း ေတာင္ကိုင္ စာရင္း ေပါက္ခဲ့သူ ပပ၀တီ မင္းသမီးကေလး။ ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း မႏြံမေရ ရွိလွခ်ည့္လားေအ။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္လို႔ ဘာေတြေတာ့ျဖင့္ ပ်က္ခဲ့ၿပီ ဆိုတာေကာ ညည္းသိရဲ႕လား။ ရီးေက်းဥက ခြမ္းခနဲ က်ကြဲသြားေသာ ဓာတ္ပုံတစ္ခ်ပ္ကို သတိရလိုက္သည္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ အေပၚထပ္ဆီက နာနာၾကည္းၾကည္း ပစ္ခ် ခြဲေခ် ပစ္လိုက္ေသာ ဓာတ္ပုံ။ အခုေတာ့လည္း မွန္စေတြလို တစ္စစီ ေၾကခဲ့ ၾကၿပီေကာေအ။

“သူကေလးက”

“ၿမိဳင့္သမီးေလ မအိမ္စိုတဲ့”

မအိမ္စို။ မအိမ္ကံ တုန္းကေတာ့ အိမ္ႀကီးရဲ႕ကံ အျဖစ္ မအိမ္ကံလို႔ အမည္မွည့္ခဲ ့ၾကသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ က်ေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္တဲ့။ မအိမ္ခိုင္တဲ့။ အိမ္ႀကီး အဖို႔ရာေတာ့ မၿမိဳင္ခဲ့ မခိုင္ခဲ့ၾကသူေတြ။ အခု လာျပန္ၿပီလား မအိမ္စို။ မအိမ္စို ေရာက္လာေတာ့ အရာရာ ေျခာက္ခန္းခ်ိန္ ဆိုက္ခဲ့ၿပီ။ အတိတ္နိမိတ္ႏွင့္ အတူ တစ္ေက်ာ့ျပန္ စုိျပည္ လန္းဆန္း ပါေစေတာ့။

“ေက်းေက်း ၿမိဳင့္ကို စိတ္ဆိုး ေနမွာေပါ့ေနာ။ ၿမိဳင္သည္ဘက္ကို ေျခဦး မလွည့္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ထား ၿပီးသားပါ။ သည္ရြာ၊ သည္ေနရာ၊ သည္အိမ္ႀကီးကို စိတ္ရင္း အတိုင္း ဆိုရင္ လာစရာ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ မလာခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ ၿမိဳင့္အမွားေတြဟာ ၿမိဳင္နဲ႔ အတူပဲ ရွိရမွာပါ။ ဒါေပသိ ၿမိဳင္အိမ္ႀကီးကို ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် သတိရသယ္။ အေမ့ကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သတိရသယ္။ ေက်းေက်းတို႔၊ ညီမေလး ခိုင္တို႔ကို သတိရသယ္။ အခုလည္း ၿမိဳင္ အိမ္ႀကီးကို လာၾကည့္သာပါ။ သခ်ဳႋင္းမွာ အေမ႔ကို ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ လာခဲ့သာပါ။ ေက်းေက်းကို ကန္ေတာ့ ခ်င္လို႔ လာခဲ့သာပါ”

ၿမိဳင္ကေျပာရင္း ငိုေလသည္။ ရီးေက်းဥကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနၾကသည့္ သားအမိကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ရဲ႕အလွေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ တကယ့္ကို ရင့္ေရာ္ေရာ္ မိန္းမတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေတြ ထားပါေတာ့။ သက္ဦးေ၀ ကေကာ။ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ ဆိုကတည္းက ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ေသာ အိမ္သား တစ္ေယာက္ကို ျပန္ေပၚလာေတာ့ ဘာက စေမးရမွန္း မသိဘဲရွိခဲ့ရ သည္။ တကယ္ေတာ့ သည္အိမ္ႀကီးက ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္ရဲ႕အိမ္။ ငါကသာ အိမ္ႀကီးရဲ႕ ဧည့္သည္။ သည္လို အေျခအေန မ်ဳိးမွာ ရီးေက်းဥ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။ အျပစ္တင္ ရမွာလား။ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ ေနရမွာလား။ ဒါကိုလည္း မေတြး တတ္ေတာ့ၿပီ။ မအိမ္ၿမိဳင္ ကိုသာ ေငးေနမိ ေတာ့သည္။ ရင္ထဲ ေရာက္လာသည့္ စကားေတြကိုေတာ့ ေျပာမိပါ၏။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္