August 20, 2009

မအိမ္ကံ ( for Aug ) အပိုင္း - ၇

8လပိုင္း အတြက္ တင္စရာ ေနာက္ဆံုးအပိုင္းျဖစ္တဲ့ ဒီမအိမ္ကံကို က်ေနာ္ ဒီေန႔ပဲ ထပ္တင္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဆက္ေတြကိုေတာ့ ဒီမွာ သြားေရာက္ဖတ္နိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။

“ကိုင္းကြယ္ မင္းတို႔ႏုိင္ငံေရးကလည္း ၿပီးမၿပီးႏုိင္ဘူး။ သည္စကားေတြ ေျပာေနရတာနဲ႔ လယ္ေကာေရမရ တို႕လည္း စကားေျပာခ်င္ေသးသဟဲ့။ တကတဲေတာ္”

မလွအံု ၀င္ေငါက္ေတာ့မွ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလည္း စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းၾကေတာ့သည္။ မိသားစု စကား၀ိုင္းေလး ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့မွ မအိမ္ကံလည္း စိတ္႐ႈပ္ေနရာက ၾကည္လင္သြားရပါ၏။ ရြာက ရယ္စရာေမာစရာေတြ ေျပာၾကရင္း ရယ္ၾကေမာၾကရသည္။ အ႐ူးကိုစက္ေဖ ကေလး လုတာပင္ ပါလိုက္ေသးသည္။ ထိုညကလည္း စကားေျပာ ညဥ့္နက္ရျပန္ပါ၏။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာတုိ႔ ျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံ အေပါက္၀ လိုက္ပို႔သည္။ ကိုေျပသိမ္းက အိပ္ေပ်ာ္ ေနသည့္ သမီးေတြကို အိမ္ေပၚေပြ႕တင္ေနခိုက္ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ က အစ္ကိုျဖစ္သ ူလက္ေမာင္းကို ဆြဲထားလုိက္သည္။

“အစ္ကို ကိုေျပသိမ္းဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲဟင္။ မွန္သာေျပာပါ အစ္ကို၊ မအိမ္ကံ စိတ္ပူလို႔ပါ။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးစာအုပ္ေတြလို႔ေျပာသာပဲ”

ဗိုလ္ျမတ္သာက ႏွမျဖစ္သူကို ခ်က္ခ်င္းမေျပာေသးဘဲ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ကိုင္ကာရပ္ေနသည္။ မမစိမ္းျမကလည္း ၾကားထဲက သိခ်င္ေနဟန္တူပါ၏။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ၾကား ေပရပ္ေနေလသည္။

“ဟုတ္တယ္ ငါ့ႏွမရဲ႕၊ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒသေဘာတရား စာအုပ္ေတြေပါ့ေလ။ သည္လို ကာလမွာ ဆန္းေတာ့မဆန္းဘူးေပါ့ ကံကေလးရယ္။ ဒါေပသိ ေမာင္ေျပသိမ္း ဖတ္ေနသယ္ဆိုသာေတာ့ ထူးသယ္”

“အဲသာဖတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အစ္ကို”


“ငါ့ႏွမ ဒါတံခါး၀မွာ ရပ္ေျဖလို႔ မျပည့္စုံႏုိင္ဘူး။ ဒါေပသိ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ေအ။ ေမာင္ေျပသိမ္းကလည္း ပညာတတ္ပဲဟာ”

ဗိုလ္ျမတ္သာက ဒါပဲေျပာၿပီး ထြက္သြားခဲ့သည္။ မမစိမ္းျမက ေနာက္က။ မအိမ္ကံ တံခါး၀မွာရပ္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးအမည္ ေဖာ္ျပရန္ မစြမ္းသာေသာ ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးက ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခုန္ေနခဲ့ပါ၏။ တံခါး၀မွာေမးသည့္ ေမးခြန္း တံခါး၀မွာ ရပ္ေျဖလို႔မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္၀န္းလို႔မ်ားလား။ ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။ ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြ ၾကံစည္ေနသလဲ။ မအိမ္ကံ အိမ္ေပၚကို တက္လာခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းက သမီးေတြကို ျခင္ေထာင္ခ်ေပးေနသည္။ ကိုေျပသိမ္းကို ေမးဖို႔စဥ္းစားၿပီးမွ မေမးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလလို႔ ေတြးမိျပန္ပါ၏။

“အိမ္ကေလး အစ္ကိုတက္လာေတာ့ သမီးငယ္က တစ္ဖက္ေပြ႔ထားရလို႔ လက္ကလည္း မအားဘူး။ ငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္ ျခင္ေထာင္တန္းေပၚမွာ နားေနတာေတြ႔တယ္။ အစ္ကို႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ ၿပီးမွျပန္ထြက္သြားတယ္။ ညဘက္ဆိုေတာ့ ငွက္က မွား၀င္လာတာနဲ႔တူပါရ႕ဲ”
အို သည္ငွက္ႀကီး ေပၚလာျပန္ၿပီလား။ မအိမ္ကံ ေမ့ေတာင္ေနၿပီ။ မအိမ္ကံမွာ ၾကက္သီးညႇင္းညႇင္းကေလးပင္ ထမိရပါ၏။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာဦးမွာလဲ။

အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာတို႔ ျပန္သြားၾကၿပီ။ မအိမ္ကံက အစ္ကို႔အတြက္ လိုေလေသးမရွိ ျပည့္ျပည့္စုံစံု ထည့္ေပးလုိက္ပါ၏။ အစ္ကိုျပန္သြားေလတိုင္း အားငယ္မိရသည့္ စိတ္ကေတာ့ အခုခ်ိန္ ထိေလ်ာ့မသြားေသးပါ။ အေဖရွိစဥ္ ကတည္းက မိသားစု သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေနရမယ့္ ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရ ေသာ္လည္း ဘာမွ ျဖစ္မလာေတာ့ပါ။ အိမ္အလုပ္ေတြထဲ ေခါင္းထိုးႏွစ္ရင္းျဖင့္သာ အရာရာကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနရပါ၏။

သည္ကေန႔လည္း မနက္ပိုင္းတစ္ပိုင္းလံုး ရက္ကန္း႐ံု ထဲမွာပဲ မအိမ္ကံရွိေနခဲ့သည္။ အရီးၾကာညြန္႔ႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ခဲ့ရတာပင္ သံုးရက္ရွိၿပီ။ မအိမ္ကံက ဂမုန္းႀကိဳး၊ ခါးစည္း၊ ဘိလပ္ပန္း စသည့္ အခ်ိတ္ဆန္ဆန္ ရက္ထည္ကေလးေတြ စမ္းသပ္ရက္လုပ္ ခ်င္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ အေသြးအေရာင္ ႏွစ္မ်ဳိးကို ေက်ာ္ကာနင္းကာ ရက္သည့္ ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ အဆင္ကေလးေတြ စမ္းရက္ၾကည့္ဖူးသည္။ လူႀကိဳက္မ်ားလွပါ၏။ ဂမုန္း၊ နရားပန္းခက္ႏွင့္ ဘိလပ္ပြင့္ေတြကိုလည္း စမ္းရက္ ၾကည့္ခ်င္သည္။ ဖီလာခ်ိတ္၊ ကိုက္ခ်ိတ္ေတြလည္း အဆင္ ကူးလာတာရွိသည္။ ၿမိဳ႕မွာ ေဆးေရးထည္၊ ပန္းထိုးထည္ ေတြ ေခတ္စားေနတာ မအိမ္ကံ ၾကားေနရသည္။ ကိုေျပသိမ္း မႏၲေလးသြားခိုက္ အဆင္ဆန္းကေလးေတြ မွာလိုက္ရာက စိတ္ကူးရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံတို႔ လြန္းမ်ားမ်ား မသံုးရဘဲ အဆင္ဆန္းေတြကို ေရြးရသည္။ အကပ္၊ အကြက္၊ အက်ဴး၊ အေက်ာ္ မွန္ရသည့္အျပင္ ရက္သားမပြေအာင္ ခတ္ခ်က္လည္း နာရပါ၏။

“အရီး ေခါင္းေျခာက္သြားၿပီထင္တယ္။ ကိုင္းနားဦး မအိမ္ကံလည္း စဥ္းစားဦးမယ္။ မျဖစ္ဘူးဆိုသာေတာ့ မရွိပါ ဘူး အရီးရယ္။ မအိမ္ကံ အိမ္ဘက္ကူးလိုက္ဦးမယ္။ အရီးတုိ႔ လည္း ထမင္းစားၾကေတာ့ေလ။ အိမ္ဘက္ ဟင္းၾကမ္းထည့္ သြားယူလိုက္ၾကဦး”

ဟင္းၾကမ္းဆိုတာ အမ်ားစာခ်က္ထားေသာ လိုက္ဟင္း ကိုေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံက တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး ဟင္းၾကမ္း တည္ေပးေနက်။ ဟင္းၾကမ္းဆိုေသာ္လည္း မလွအံုလက္ရာ မို႔ ဆီႏွင့္ ပ်ားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်းဥက မအိမ္ခိုင္ႏွင့္ သူ႔သားကို ေပတူလံုးပစ္ျပရင္း ထိန္း ေနသည္။ သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္ကုိ မေတြ႕။

“ေက်းဥ သမီးႀကီးေကာ ကေလးေတြထမင္းစားၿပီး ၾကၿပီလား”

“အငယ္မေတာ့ ေကြၽးၿပီးၿပီ။ အႀကီးမက မစားဘူး။ မနက္ကတည္းက မွင္တင္တင္နဲ႔ အေပၚတက္သြားေလရဲ႕”

မအိမ္ကံ အိမ္ေပၚတက္လာခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က ခုတင္ ေပၚမွာေကြးေကြးကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သမီး သည္ ဒီအခ်ိန္ မအိပ္ဖူးတာ မအိမ္ကံ သိသည္။ သမီးအနား ထုိင္လုိက္ေတာ့ မအိမ္ကံ တစ္စံုတစ္ရာကို သတိထား လိုက္မိၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ နဖူးကို လက္ဖ၀ါးႏွင့္ စမ္းလုိက္သည္။ မအိမ္ကံပင္ တုန္လႈပ္သြားခဲ့ ရပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္ တစ္ကိုယ္လံုး ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ေတာက္ေအာင္ ပူေန ခဲ့ပါပေကာ။ သံျပားပူႏွင့္ ကပ္လုိက္သလို အပူမ်ဳိး။ သမီးမ်က္ႏွာက ရဲရဲမွည့္ ေနပါ၏။

“မအိမ္ကံ ဟုိဘက္ရြာေတြမယ္ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ၾကားတယ္။ အပ်က္အစီးလည္းရွိၾကသတဲ့ မပ်က္စီးေတာ့လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္”
ပြဲကေတာ္ႀကီးေျပာလိုက္သည့္ စကားကေခါင္းထဲ၀င္ လာခဲ့ေလၿပီ။ မအိမ္ကံ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား ေအာ္လိုက္ေလ၏။
“ေက်းဥေရ..”




(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ခင္ခင္ထူး

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္


မအိမ္ကံ ( for Aug ) အပိုင္း - ၆

တစ္ရက္မွာေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ မမစိမ္းျမ တို႔ ရြာကိုျပန္လာၾကသည္။ အစ္ကိုတို႔မွာ သားသမီးမေပၚ ေပါက္တာကိုေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါ၏။ မမစိမ္းျမက ရြာမွာေနတုန္းကလို မဟုတ္။ နဂိုေခ်ာေခ်ာသူ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေသြး ၿမိဳ႕ေမြးကေလးေပါက္လို႔ ၿမိဳ႕ထည္ကေလး ေတြႏွင့္ လိုက္ဖက္လွပါ၏။ မမစိမ္းျမက မအိမ္ၿမိဳင္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္ကိုၾကည့္ရင္း အံၾသေနသည္။

“ငါ့ညီမရယ္ ကံေကာင္းလိုက္တာေအ၊ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ဆိုေတာ့ အေဖာ္ရတာေပါ့။ ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတုိင္ ပင္ေပါ့ဟယ္၊ မအိမ္ကံ အစ္ကိုက ကေလးလိုခ်င္သာ ႐ူးလို႔။ မမစိမ္းျမလည္း ႐ုကၡစိုးမွာ ဆုပန္ရသာနဲ႔ ေညာင္ပင္ေအာက္က မထြက္ရပါဘူးေအ”

မမစိမ္းျမ စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံစိတ္မေကာင္းသည့္ ၾကားက ရယ္မိသည္။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက တူမႏွစ္ ေယာက္ကို အေတာ္ခ်စ္ရွာပါ၏။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ အစ္မလွအံု တို႔ကေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ အသားေတြမည္းကာ လူပံု ၾကမ္းသြားတာကို ေျပာမဆံုးၾက။ အစ္ကို ရြာျပန္မလာတာ ၾကာၿပီ။ အစ္ကို႔ကိုျမင္ေတာ့ အေဖကို သတိရကာ မ်က္ရည္ က်မိ၏။ လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ တပ္ကထြက္ၿပီးရြာမွာ အေျခ ခ်ေတာ့မည္ဟု ဆိုခဲ့ေသာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္မ်ား တပ္က မထြက္ေသးတာပါလိမ့္။ မမစိမ္းျမခမ်ာလည္း ကိုယ့္ မ်ဳိး ကိုယ့္ေဆြေတြၾကား ရြာေျချပန္ကပ္ခ်င္ရွာလိမ့္မည္။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာက ကိုေျပသိမ္းကိုေမးလို႔ မႏၲေလးသြားေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ ထုိညက ထမင္းစားၾကၿပီးေနာက္ စကားေတြ ညဥ့္နက္ေအာင္ ထိုင္ေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ စားပြဲေပၚမွာ ကိုေျပသိမ္းဖတ္သည့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ေတြ႕ေတာ့ ေမာင္ျမတ္သာ မ်က္ႏွာသုန္မႈန္ သြားခဲ့ေလသည္။

“ကံကေလး ဒါဘယ္သူ႔စာအုပ္ေတြလဲ”

“ကိုေျပသိမ္းစာအုပ္ေတြ အစ္ကိုရဲ႕။ ထေနာင္းတိုင္က ကိုကံႀကီးေမာင္က ထည့္ေပးလုိက္တာ”

“ကံႀကီးေမာင္ ဟုတ္လား၊ အစ္ကို မသိပါလား”
“ထေနာင္းတုိင္ကပဲ အစ္ကို၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“မျဖစ္ပါဘူး။ ေမာင္ေျပသိမ္း ဘယ္ေန႔ျပန္ေရာက္မွာလဲ”

“မနက္ျဖန္ေတာ့ ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႕”

မအိမ္ကံကေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ မ်က္ႏွာမႈန္ သြားတာကို သတိထားလိုက္မိသည္။ ဘာစာအုပ္ေတြမ်ားမို႔ပါ လိမ့္။ အစ္ကိုျမတ္သာက ဘာမွေတာ့ ဆက္မေျပာပါ။ ေျပာစ ရာေတာ့ ရွိပံုရသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ပိုင္းမွာ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ျမတ္သာကို ျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာ သြားၾကသည္။ သခင္ျမတ္သာဆိုတာ ကုိေျပသိမ္း ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ရတဲ့သူ မဟုတ္လား။ ညစာအတူစားၾက ရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတာ မိုးလင္းလု သည္အထိပင္။

“ကြၽန္ေတာ္ ေဘာဂလိ ေရသိုးႀကီးဘက္မွာ တာ၀န္က် ေနတာ ကိုေျပသိမ္းေရ၊ ေကာင္းကင္က ရိကၡာခ်မေပးရင္ ငတ္တဲ့ရက္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဆင္းရဲတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ အက်အဆံုးလည္း မ်ားၾကသယ္ဗ်”

ကိုေျပသိမ္းက ေတာ္လွန္ေရးကာလ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား ႏွင့္ ရြာအေၾကာင္း၊ ရပ္အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံအေၾကာင္း၊ ကမၻာ အေၾကာင္း သမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္ စကားေတြေကာင္းေန ၾကသလို မအိမ္ကံတို႔ကလည္း မမစိမ္းျမႏွင့္ စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္ႏိုင္။ အေမပန္း႐ံုတို႔အလစ္မွာ ကိုေျပသိမ္း၏ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားရသည့္အေၾကာင္း မမစိမ္းျမအား ေမးရပါ၏။ မမစိမ္းျမကလည္း ေရေရရာရာမသိ။ ဘာစာအုပ္ေတြျဖစ္ေန လို႔ဆိုလား ငါ့ညီမရယ္ေလာက္သာ ေျပာႏိုင္သည္။ ကိုေျပသိမ္းက လွည္းေပၚမွာတုန္းက ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ေတြပါလုိ႔ ဆိုခဲ့ တာကိုလည္း မွတ္မိသည္။ ကိုေျပသိမ္းႏုိင္ငံေရး စာအုပ္ ဖတ္တာ ထူးဆန္းလွသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သည္စာအုပ္ေတြကေတာ့ ထူးဆန္းေသာ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုေျပသိမ္း ကိုယ္တိုင္ကလည္း ထူးျခားေနတာ မဟုတ္လား။ သည္ စာအုပ္ေတြကိုမွ သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္သည္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့လည္း ျပန္ဖတ္သည္။ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္ေတြလည္း ပါလာတာေတြ႔ ရသည္။ ၿမိဳ႕က ပါလာျခင္း ျဖစ္၍ ဘယ္သူက ေပးမွန္းေတာ့ မသိ။

ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ကိုျမတ္သာက ဗမာလို ေျပာေနၾကရာက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေျပာေနၾကျပန္သည္။ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ျငင္းခံုတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျပာၾကရင္းက စာအုပ္ေတြကို ယူၾကည့္ၾကသည္။ လွန္ေလွာဖတ္ၾကသည္။ မအိမ္ကံက သည္စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းသိခ်င္ေနေသာ္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုျပလို႔ ဘယ္သူ႔ ေမးရမွန္းမသိ။ မမျမစိမ္းက ကိုယ့္အစ္ကိုက ိုေမးရမွာေပါ့ ဆိုေတာ့မွ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာကို ေမးဖို႔ ေတးထားလိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ မိုးလင္းျခင္းႏွင ့္အတူသတင္းဆိုး တစ္ခုရြာထဲ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ရြာအထြက္လမ္း တလုတ္ မန္က်ည္းေတာ အုပ္အုပ္ထဲမွာ လူေသအေလာင္းတစ္ေလာင္း ေတြ႔ထားသည္ဆိုသည့္ သတင္းျဖစ္၏။ အေလာင္းက တစ္ကိုယ္လုံး ဓားဒဏ္ရာဗရပြျဖင့္ ေသဆံုးေနျခင္းဟု သိရသည္။ တစ္ရြာလံုးနီးပါး ထြက္ၾကည့္ၾကသျဖင့္ ရြာလမ္းတစ္လမ္းလံုး ဖုန္တေသာေသာ ထေနေလသည္။ မအိမ္ကံတို႔က သြားမ ၾကည့္ေသာ္လည္း ၾကည့္ၿပီးျပန္လာသူေတြက ၀ိုင္းတိုက္ထဲ ၀င္လာၾကသည္။

“ရက္စက္လြန္းပါ့ေအ၊ ဓားနဲ႔မႊန္းထားတာမ်ား ငါးခူမႊန္း မႊန္းထားသာ။ က်ဳပ္တို႔ရြာက မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာၾကသာေတာ့ အေနာက္တန္း ရြာေတြကတဲ့။ ဘယ္သူက ဘာေၾကာင့္ လုပ္သြားသယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး”

ညဦးပိုင္း သည္စကားေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက မ်က္ႏွာမေကာင္းရွာ။ မနက္ကသူလည္း သြားၾကည့္ခဲ့သည္ ဆိုသည္။ အေနာက္တန္း ရြာေတြထဲက လင္းေနကုန္း ရြာေန ေမာင္စံတင္ဟု ၾကားခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပရာက ကိုေျပသိမ္းကို လွမ္းၾကည့္သည္။

“ကိုေျပသိမ္းေရ ေမာင္စံတင္က လူထူရင္ သူ႔ရင္ထဲက မေက်နပ္တာေတြ အင္မတန္ေျပာတတ္တဲ့လူတဲ့ဗ်။ ေျပာၾက တာေတာ့ အလံနီလိုလိုပါပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ ဘူး။ ဖဆပလကိုေရာ ဆိုရွယ္လစ္ေတြကိုေရာ ညဘက္ မူးမူး ၿပီး ဆဲတာေတြ ဘာေတြေတာင္ လုပ္သတဲ့။ ခက္တာက ဘယ္သူ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လိုက္တယ္ ဆုိတာထား၊ စကားေတြ ေျပာတုိင္းမေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းေနၿပီ”

အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက ဘာမဆို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္တတ္ေသာ ကိုေျပသိမ္းကို ရည္စူးေနေၾကာင္း သိသာလွသည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါ။ စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြကိုသာ ေငးၾကည့္ေနပါ၏။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက စကားျဖတ္ထားရင္း ေရွ႕ဆက္ရမည့္စကားကို စဥ္းစား ေနပံုရသည္။

“အခုက အဖြ႔ဲအစည္းေတြက မ်ားလြန္းတယ္။ တုိင္းျပည္က အခုမွ ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္ ျပန္ေရာက္ေနရတယ္။ မေကာင္းသူ မေကာင္းသားကပ္လို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ကိုးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တပ္က မထြက္ႏုိင္ေသးတာ ဒါေတြလည္းပါတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ လာဘ္ေပးၾက၊ လာဘ္ယူၾက၊ လူမိုက္ေရြးၾက၊ တပည့္ ခံၾက၊ ဆရာတင္ၾက၊ ေ၀ငွစားေသာက္ၾက၊ လုလုိက္ၾက၊ ယက္ လုိက္ၾက ျဖစ္ေနသယ္။ က်ည္ဆံေၾကး ဖဲ႐ိုက္ၾကသတဲ့။ ေကာင္းၾကေရာေပါ့။ ေတာေၾကာင္ေတြ စုန္းေတာက္ေနၾက တာေပါ့ေလ”

အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ ေျပာတာ အမွန္ေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ႏြားဆြဲတာမ်ားပင္ ရွိ၏။ ေျဗာင္၀င္လုတာမ်ားလည္း ၾကားေနရသည္။ ေတာနယ္ထြက္ လက္လုပ္ေျပာင္း ေသနတ္မ်ားကလည္း ေငြေပးႏုိင္လွ်င္ အစစ္ ႏွင့္မျခား ရႏုိင္သည္ဆိုသည့္ သတင္းေတြကလည္း ရြာေတြမွာ သတင္းေတြ ကူးစက္ေနပါ၏။ ရြာေတြမွာ ကင္းေတြခ်ၾကရသည္။ ဆူးစည္း႐ိုးေတြ ထူထူထဲထဲကာၾကရသည္။ ၀ါးခြၽန္ ေတြ၊ ဒူးေလးေတြ၊ လင္းေလးေတြ အိမ္တုိင္းထားၾကရၿပီ။ သည္ၾကားထဲက ဓားျပသံ၊ သူခုိးသူ၀ွက္သံ၊ အႏုၾကမ္းစီး သံေတြကလည္း မၾကာမၾကာ ၾကားေနရတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါ၏။

“ခက္သားပဲ ကိုျမတ္သာ။ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ တုိက္ၾကခုိက္ၾက၊ ေသၾက၊ ေက်ၾက။ လြတ္လပ္ေရးကို အသက္ေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ရယူၿပီးျပန္ေတာ့လည္း မီးမၿငိမ္းႏုိင္ဘူး။ သူ႕နာမည္ကိုယ္ဖ်က္ ကိုယ့္နာမည္သူဖ်က္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ တိုင္းျပည္လူထုက ဘယ္သူ႕ကို အားကိုး ရမွန္းမသိဘူးဗ်ာ။ အေရးထဲ ဖဆပလ အစိုးရက ေဗာဓိပင္ ပင့္ေနေတာ့ မခက္ဘူးလား”

ဗိုလ္ျမတ္သာက အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာလိုက္လို႔လားလို႔ မသိပါ။ ကိုေျပသိမ္း စကားဆက္မေျပာ ေတာ့။ မလွအံုက စကား၀ုိင္းကို အကဲခတ္ေနရာက စကား ၀င္ျဖတ္သည္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္


August 18, 2009

အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္

က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ရေသာ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို သိရွိေစရန္class="gl_align_full"

မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေလာက က ဒီေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးကို က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ရပါတယ္။
ခုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕ခဲ့ၾကသလို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ က်ေနာ္ အားလံုးကို ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
စိတ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ အေနနဲ႔ လိုက္လုပ္ေနမိတဲ့ က်ေနာ္ကိုလည္း က်ေနာ္ မုန္းေနမိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်ိန္ ဘာျဖစ္မယ္ ဘာျဖစ္အံုးမယ္ဆိုတာ မသိေသးတဲ့ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ တစ္ခု အတြင္းေပါ့။
ဒီ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္ဘေလာ့ဂ္ကို ဖြင့္ထားပါမယ္။ ေနာက္လာမဲ့ ရက္ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္
လည္း ဘာမွ မသိေသးပါဘူး။ အခုတစ္ေလာ လည္း ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္ေျပတယ္ကို မရွိဘူး။
စိတ္လည္း ကုန္တယ္။ အစား မေတာ္ တစ္လုပ္၊ အသြားမေတာ္ တလွမ္း အေျပာမတက္ေတာ့ ဆဲ သလိုျဖစ္သြားခဲ့
တဲ့ က်ေနာ့္ ကိုယ္ က်ေနာ္ပဲ အျပစ္တင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ဘေလာ့ဂ္မွာ ခင္က် အျပင္မွာ ေတြ႕ဖူးက်တဲ့ က်ေနာ့္ ေမာင္ႏွမ မ်ား အားလံုး အေပၚ က်ေနာ အေနနဲ႔ ေျပာမွား
ဆိုမွားရွိခဲ့ရင္ ဒီေနရာ ဒီပိုစ့္ေလးကေန ေတာင္းပန္လိုက္ရပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါေနာ္။

က်ေနာ္တို႕ေတြ ကံပါအံုးမွာပါ။ ျပန္ေတြ႕က်တာေပါ့ေနာ္။

စံုစမ္း ေမးျမန္းျခင္း သီးခံပါ။

ေလးစားခ်စ္ခင္လွ်က္
ရီနိူမာန္

August 17, 2009

ေမြးေန႕ ဆုေတာင္း

ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႕က က်ေရာက္ခဲ့ တဲ့ ညီမ ေမဇင္ေရာ ဒီေန႕မွာ က်ေရာက္တဲ့ ကိုသီဟသစ္ ႏွင့္ ညီမေႏြးေနျခည္တို႕ ရဲ႕ ေမြးေန႕ကို အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ေမြးေန႕ ေလးမွ စ၍ေနာက္လာမဲ့ လာမဲ့ ေမြးေန႕ တိုင္းမွာ ဒီမိသားစု ဒီေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းေသာ ေန႔ေလးကို ေက်ာ္ျဖတ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႕ရရွိပါေစဗ်ာ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

အထူးသတင္း - အစီအစဥ္ရွိတာကို သိရွိထားပါတယ္။ သို႕ပင္မဲ့ ရက္အားေျပာင္းေရႊ႕နိုင္ပါက က်ေနာ္ လည္း
ပါဝင္နိုင္ပါေၾကာင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ဟဲ ဟဲ

August 15, 2009

ရွမ္းျပည္ ေတာင္ပိုင္း ခရီးစဥ္ (စ /ဆံုး)

ရွမ္းျပည္ခရီးစဥ္အား စ ဆံုး မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္ တင္ေပးလိုက္ရပါတယ္။

ခရီးသြားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ေျပာရရင္ ေမြးကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ ထြက္ေနရတဲ့ ခရီး မျပီးဆံုးေသးတဲ့ ဘဝခရီး၊ ခရီးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာထဲမွ အမွတ္ရေနတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုကို ေရးသားေဖၚျပလိုက္ရပါတယ္။

၂၀၀၂ခုႏွစ္ မတ္လေနာက္ဆံုးတစ္ပတ္အား ရံုးမွခြင့္ယူျပီး အေဖတာဝန္က်ေနတဲ့ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ပင္ေလာင္းကို ရံုးမွသူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္နဲ႔ စေနေန႕ ေန႕လည္ (၁)နာရီမွာ ရန္ကုန္ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း အေဝးေျပးဂိတ္မွ ရန္ကုန္-ေတာင္ၾကီး အယ္ကြန္းကားၾကီးနဲ႔ ခရီးစတင္ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေဖရွိတဲ့ ပင္ေလာင္းကို အရင္းသြားရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လမ္းဆံုျဖစ္တဲ့ ေအာင္ပန္းမွာ ဆင္းၾကရပါတယ္။ ေအာင္ပန္းကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကမနက္ ၅ နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ေႏြရာသီကလည္း ရန္ကုန္ေဆာင္းထက္ပင္ အလြန္ေအးပါေသးတယ္။ ရွမ္းျပည္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးၾကတဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကီးကိုထိေတာ့ တာေပါ့။ က်ေနာ္ ေခၚလာတာ လူေတြပါ။ ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ အနားမွာ ဘဲေတြလိုပဲ ဂတ္......ဂတ္......ဂတ္ နဲ႔ေပါ့။


၉နာရီေလာက္မွ ပင္ေလာင္းကိုသြားမဲ့ ကားေတြပင္ေလာင္းကေန ေရာက္လာၾကေတာ့တယ္။ ေယာက္က်ားေလး ေတြပဲဆိုေတာ့ ကားေနာက္ကေန တြဲစီးလာၾကတာေပါ့။ ပင္ေလာင္းကို ေန႕လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွပဲ ေရာက္ေတာ့တယ္။ ေန႕လည္စား ကို အိမ္ေရာက္မွစားၾကတာ။ (ေခၽြတာေရးေပါ့ ဟဲ ဟဲ) စားျပီးေတာ့ အိပ္တဲ့လူကအိပ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ခရီးစဥ္ကို အေမကိုေျပာျပေနတယ္။

ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ တပ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဖုန္ထူေျမနီလမ္းကို ေလွ်ာက္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ ကိုလိုက္ျပလိုက္တယ္။

တနလၤာေန႕

မွာေတာ့ အေမကိုေန႕လည္စား ျပန္စာမယ္ဆိုျပီး မနက္ထဲကေခၚသြားတာ(သူငယ္ခ်င္းေတြကို) ။ ျမိဳ႕ထဲေခၚျပီး ကုလားဆိုင္မွာ ႏြားနို႕ တိုက္ျပီး (ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔) က်ေနာ္က က်ေနာ္ရဲ႕ က်ဴရွင္ဆရာကို ဝင္ကန္ေတာ့ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဘယ္ေခၚသြားတယ္ ထင္လဲ။ (ေလွ်ာက္မေတြးေနနဲ႔အံုး) ပင္ေလာင္းမွာရွိတဲ့ အျမင့္ဆံုးေတာင္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ဴးေတာင္ကိုေခၚသြားတာဗ်႕။ ေတာင္ေပၚကို အားလံုးကေရာက္ေနက်ျပီ။ မေရာက္ေသးပဲ ေတာင္တစ္ဝက္မွာ က်န္ေနတာက က်ေနာ္ရယ္ပါ။ ( ကုလားဆိုင္မွာတုန္းက ႏြားနို႕ မေသာက္ခဲ့လို႕နဲ႔တူပါတယ္။) ေဟာဟဲ....ေဟာဟဲ......နဲ႔ေျဖးေျဖးခ်င္ တက္ရင္းနဲ႔ေတာ့ ေရာက္သြားပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ငွားထားတဲ့ ကားနဲ႔ အင္းေလး၊ ကံုလံု ၊ ပင္တယ ကို မနက္ေစာေစာသြားၾကရမွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဒီညေနေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္မွ မသြားပဲ ရွမ္းျပည္ထုပ္ လိေမၼာ္ျဖဴေလးနဲ႔ ပဲ ေစာေစာအိပ္ရာဝင္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လိေမၼာ္ျဖဴဆိုတာ လိေမၼာ္နံ႕ေလးေမႊးေနတဲ့ အရက္ကိုေျပာတာ။

အဂၤါေန႕တီ...တီ.......တီ....... ကားဟြန္းသံ ၾကားမွပဲ တအိမ္လံုးနိုးလာၾကတယ္။ ရာသီဥတုက ေအးေအးဆိုေတာ့ ေကြးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေကြးေနၾကတာ ကားဟြန္းတီသံၾကား မွပဲနိုးေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေမက ညကတည္းက အစားအေသာက္နဲ႕ အျခားလိုအပ္မဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျပင္ဆင္ထားလို႕။ ကားက ဟိုင္းလပ္ကား။ လူက ကားဆရာႏွစ္ေယာက္၊ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ငါးေယာက္၊ အကိုတို႕ လင္းမယားႏွစ္ေယာက္ ၊ အေမနဲ႔ ညီမေလး ၊ ေနာက္ အန္တီမေနာ္နဲ႔ သူ႕သမီးေလး အာလံုးေပါင္း ၁၃ေယာက္။ ကားကိုေဘးထိုင္ခံုေတြ ျဖဳတ္ျပီး ကားဝမ္းထဲမွာပဲ ဂြမ္းကပ္ေလးထည္ေလာက္ထည့္လာျပီး ခရီးစတင္ပါေတာ့တယ္။ ရာသီဥတုက ေအးေအး၊ ကားကလည္းေလဝင္၊ ဝင္တဲ့ေလကလည္း ေအးစိမ္းေနေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မဖက္ထားရံုတမယ္ ေကြးေနၾကေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။........

ပထမဆံုး က်ေနာ္တို႕ အင္းေလးကို အရင္သြားက်တယ္။ အင္းေလးကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၀နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနျပီ။ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕က လူလည္းမ်ားေတာ့ စက္ေလွကို စင္းလံုးငွားလိုက္တယ္။ ေဖာင္းေတာ္ဦးဘုရားကို မေရာက္ခင္မွာ စက္ေလွေမာင္းတဲ့ အကိုၾကီးက ေရေပၚရြာနဲ႕ ေရေပၚေစ်းကို လိုက္ျပခဲ့တယ္။ ဘုရားဖူး ျပီးအျပန္မွာလည္း ေၾကာင္လိမၼာေလးေတြ ရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း( ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း နာမည္ မမွတ္မိေတာ့ပါ) ကိုလိုက္ပို႕ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေရလယ္ ေဟာ္တယ္ကိုလည္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေရလယ္ ေဟာ္တယ္ကေတာ့ VIP ရွိမွ သံုးတယ္လို႕ သိရတယ္။ ဟိုတယ္မွာပဲ ျခံလုပ္ျပီး ငါးေတြကို ေမြးထားၾကေသးတယ္။ ငါးခူးေတြမ်ားတယ္ ။ စက္ေလွဂိတ္ကို ျပန္ေရာက္မွပဲ က်ေနာ္တို႕ ေန႕လည္စားကို စားၾကပါတယ္။ အခ်ိန္လည္းလုေန ရျပီေလ။ ေနာက္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာက ႏွစ္ေနရာ က်န္ေသးတာဆိုေတာ့။

က်န္တဲ့ ႏွစ္ေနရာထဲက ကံုလံု ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကို အရင္းသြားခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္က တစ္ေန႕ကို ႏွစ္ၾကိမ္ အဖူးေျမာ္ခံ ၾကြတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ဆရာေတာ္ကို မဖူးရပဲ ျပန္သြားၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ဆရာေတာ့ အဖူးေျမာ္ခံတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္ပါဘူး။ ဧည့္သည္မ်ားလို႕ ခဏထြက္ အၾကည္ညိဳခံ တာနဲ႔ ၾကံဳသြားလို႕ ဆရာေတာ္ကို အနီးကပ္ ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရလိုက္ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ျပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ သုတ္ေျခတင္းရေတာ့တာေပါ့။ ည ၇ နာရီဆိုရင္ ပင္းတယဂူက ပိတ္တာကို...............

ပင္းတယျမိဳ႕ထဲကိုေရာက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက နတ္သမီးေတြ ေရလာခ်ိဳးၾကတဲ့ ဘုတ္တလုပ္ ( သတ္ပံုမွားရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါေနာ္) ကန္ကိုေတြ႕ေနရတယ္။ ေရကန္ထဲက ေရဟာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး က်ျခင္းတက္ျခင္း ခန္းျခင္း လံုးဝရွိဘူးလို႕ေတာ့ ကားဆရာ ေျပာစကားအရ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ကန္ၾကီးေဘးကေနမွ ျဖတ္ျပီး ပင္းတယဂူကို သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ဓာတ္ေလွကားက ပိတ္သြားျပီ။ ကားကိုေရာက္တဲ့ ေနရာထိေမာင္းျပီး ေျခခ်င္းတက္ခဲ့ ၾကတယ္။ ဂူထဲမွာေတာ့ ေအးစက္ေနျပီး လက္ညိဳးထိုးမလြဲ ဘုရားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတာေတာ့ ေအာင္ေျမ၊ ေက်ာက္စက္ေရ ( ေက်ာက္တိုင္ကေန ေရစိမ့္ထြက္ေနတာ)၊ ေက်ာက္ေမာင္း( ေက်ာက္သား နံရံကို ထုလို႕ရတာနဲ႔ ထု ေမာင္းအသံျမည္းေနတာပါ။ အဲ့ဒီေနရာေလးတစ္ခုပဲ ျမည္းျပီ က်န္တဲ့ ေနရာေတြကေတာ့ မျမည္းပါဘူး)၊ မွည့္ရွင္ ဘုရား၊ ဝဂၤပါဘုရား တို႕ ရွိတယ္။ ဂူရဲ႕ ဟိုးအတြင္းပိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဝင္လို႕ရတဲ့ ဂူေသးေသးေလး တစ္ခုရွိတယ္။ ပိတ္ထားတာေတြလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီဂူထဲကို ကိုရင္တစ္ပါးဝင္သြားတာ လံုးဝျပန္ထြက္မလာလို႕ ပိတ္ထားတာလို႕ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေရွးေဟာင္းပုဂံထိ ေရာက္တယ္လို႕လဲ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ကံေကာင္းၾကပါတယ္။ ဂူအဆံုးကိုေရာက္ေတာ့ ဂူပိတ္ေတာ့မဲ့ အေၾကာင္း ေခါင္းေလာင္းတီး သံကို ၾကားေနရျပီ။

အျပန္ေတာ့ ပင္းတယ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္ဆိုလို႕ အမွတ္တရ ေျပာျပပါရအံုးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ဆံပင္က ပုခံုုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလးရွည္ပါတယ္။ အေမနဲ႕ က်န္တဲ့ လူေတြက ေတာင္ေျခနားက ဆိုင္ေလးထဲမွာ ဝင္ထိုင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဓါတ္ပံု ရိုက္ဖို႕ ကားနားမွာ လာရိုက္ၾကတာ။ အားလံုး အမွတ္တရ ဆိုျပီး ကားေခါင္းမိုးေပၚ တက္ျပီး ရိုက္ၾကတာေပါ့။ နယ္ေတြရဲ႕ ထံုစံ အတိုင္းသူစိမ္း တစ္ေယာက္ေတြ႕ျပီး ဆိုရင္ ဝိုင္းၾကည့္တာေလ။

ခုလည္း က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္ ကားေခါင္းမိုးေပၚ တက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမတို႕ သြားထိုင္ေနတဲ့ ဆိုင္က အမၾကီးက က်ေနာ္ကားေခါင္းမိုးေပၚတက္တာကိုျမင္ေတာ့ “ ဟိုး ေကာင္းမေလးက ကားေခါင္းမိုးေပၚ တက္ေနတယ္ေရာ” လို႕ အံ့ၾသတဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာေတာ့ အေမ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ျဖစ္ေနတယ္။ အေမတို႕ လဲ အဲ့အမၾကီးကို စခ်င္ၾကတာနဲ႔ ဘာမွမေျပာပဲေန လိုက္က်တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြက က်ေနာ္ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။ က်ေနာ္က အေမကို “ အေမဝယ္ျပီးရင္လည္း သြားၾကရေအာင္”လို႕ လွမ္းေျပာေတာ့ ခုနက အမၾကီးက “ ဟင္း ေယာက္က်ားသံၾကီးနဲ႔ ”လို႕ ေျပာမွပဲ အားလံုးက ဝိုင္းရယ္ၾကပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကို ခ်စ္လို႕တဲ့ မုန္႕ေတာင္လက္ေဆာင္ ရလိုက္ေသးတယ္။ ခုနက အမၾကီးေပးတာ။

ေအာင္ပန္းေရာက္ေတာ့ ည ၉နာရီရွိေနျပီ။ အဲ့က်မွ ညစားစားက်တယ္။ ပင္ေလာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ထိုးေနျပီ။

အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပာရေသးတယ္။ “မနက္ျဖန္ က်ေနာ္တို႕ ေတာင္ၾကီးကို သြားမယ္။ သြားနိုင္လား မသြားနိုင္ဘူးလား။” ေမးေတာ့ အားလံုးက ျငင္းက်တယ္ဗ်။ “သြားမယ္တဲ့ ”ေလ။ ကဲ-သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ေစာေစာအိမ္ေတာ့ လို႕ ေျပာျပီး အိပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ မအိပ္နိုင္တာက က်ေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ဆံပင္ေတြက ေလတိုက္ ဖုန္ကပ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေကာလံုးၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ ေခါင္းမေလွ်ာ္ရင္း ဒီညအိပ္လို႕ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေန႕ ရထားကလဲ မနက္ငါးနာရီ ဆိုထြက္ျပီ။ ဘာလုပ္၇မွန္း မသိေတာ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ဖို႕ ေရေႏြးအိုးတည္းရေသးတယ္။ ရိုးရိုးေရနဲ႔ မေလွ်ာ္ရဲဘူးေလ။ ( အသက္က ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတာကို)

က်ေနာ္ ေခါင္းေလွ်ာ္လို႕ ျပီးတဲ့ အထိ အေဖက မအိပ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ကို အပစ္ေျပာေနတာေပါ့။ ေခၚလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး မေနခိုင္းဘူး။ ညၾကီးသန္းေခါင္ျပန္ေရာက္ျပီ ေနာက္ေန႔ ေစာေစာ ထက္ထြက္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ နဲ႕ က်ေနာ္ကို တရဆက္လြတ္ေနေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း အေဖ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပျပီ ဝင္အိပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဗုဒၶဟူးေန႕

ေဘာ္...........ေဘာ္.........ေဘာ္
နားထဲမွာၾကားေနရတယ္ ဘာသံမ်ားလဲေပါ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္မွ ဟား .. သြားျပီ။ ရထားေတာ့ထြက္သြားျပီ။ ေသျပီဆရာပဲ။ ခရီးပန္းလာက်ေတာ့ ဘယ္သူမွလဲ မနိုးဘူး။ ပထမေတာ့ စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ မနိုးေတာ့ဘူးေပါ့။ မနိုးလို႕ မသြားရင္လဲ ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးကို နိုးျပီ ေမးရတယ္။ သြားမွာလား မသြားဘူးလားလို႕ ေမးေတာ့ အားလံုးပဲ ေခါင္းေလးေထာင္လာျပီ “ သြားမယ္” တဲ့ေလ။ သူတို႕လည္းေအးလြန္လို႕ ေကြးေနၾကတာ။

သူ႕တို႕ဆီက သြားမယ္ဆိုတဲ့ စကားလည္းၾကားေရာ က်ေနာ္ က ဂြမ္းကပ္ေတြကို ဆြဲလွန္လိုက္ေရာ ေလးေယာက္သာ ဘာျဖစ္ေနတယ္မွတ္လဲ။ ေပါင္ၾကားထဲမွာလက္ေလးေတြ ထည့္ျပီး ေမးရိုက္သံ ကိုၾကားေနရတယ္။ ( တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ ေအးလြန္လို႕ ေကြးေနၾကတာပါ)

ရထားမမွီမဲ႔တူတူ ရရာကားနဲ႔ သြားမယ္ ဆိုျပီး ေလးေယာက္ေပါင္း တစ္အိပ္ထည့္ျပီ ပင္ေလာင္း ျမိဳ႕ထဲကိုလမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေအာင္ပန္းသြားမဲ့ ကားၾကံဳရတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ခရီးျဖစ္ဖို႕ အေရးၾကီးတယ္ဆိုျပီး တက္လိုက္သြားတယ္။ ေတာင္ၾကီးမသြားခင္ ကေလာကိုအရင္းသြားမွာဆိုေတာ့ ေအာင္ပန္းမေရာက္ခင္ ပင္ေလာင္း- ေအာင္ပန္း - ကေလာ လမ္းဆံုမွာဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကားေစာင့္ေနၾကတာ ကေလာသြားတဲ့ ကားတစ္စီးမွ မလာဘူး။ ေတာင္ၾကီးကိုသြားတဲ့ ကားေတြသာ တစ္စီးျပီးတစ္စီး လာေနၾကတယ္။

မထူးပါဘူး။ ရတဲ့ ကားနဲ႕လိုက္မယ္လို႕ စဥ္းစားလိုက္ၾကတယ္။ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေက်ာက္သယ္တဲ့ ကားတစ္စီး ေရာက္လာတာကိုတားျပီ ကေလာထိလိုက္သြားၾကတယ္။ ပထမဆံုး ႏွီးဘုရားကို အရင္းလိုက္ပို႕ေပးလိုက္တယ္။ ႏွီးဘုရားကေန ျမင္းလွည္းငွားျပီး ေရႊဥမင္သဘာဝဂူ ကိုဆက္သြားၾကတယ္။ ကေလာမွာပဲ ေန႕လည္စာစားျပီး ေတာင္ၾကီးကိုသြားဖို႕ ကားတစ္ခါေစာင့္ေနရျပန္ပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ ကားေတြက စင္းလံုးျပည့္ ကုန္ေတြ လူေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ လူငါးေယာက္လံုးတစ္ခါတည္းပါဖို႕ ဆိုတာဘယ္လို႕မွ ကို မလြယ္တာပါ။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ကားငွားမယ္ေပါ့။ တစ္ေသာင္းေလာက္ဆို ငွားမယ္ေပါ့ ဆိုျပီးေမးၾကည့္ေတာ့ ကိုးေထာင္တဲ့။ အိုး.. ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အငွားကားနဲ႔ ပဲသြားမယ္ဆိုျပီး တက္လာၾကတာ ေတာင္ၾကီးေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီေလာက္ရွိျပီ။

အငွားကားဆိုပင္မဲ့ အဲဒီဖက္မွာက ကိုယ္ပိုင္ကားကို ငွားၾကတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ (ကားပိုင္ရွင္) က က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနတယ္။ (ေစ်းေတာ့ မေရွာ့ေပးပါဘူး။) ကားေပၚမွာကလည္း က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကိဳက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းက ပါေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ဟိုတယ္ေရာက္ျပီး ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္လဲျပီး ထမင္းစားဖို႕ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ဆိုင္ အျမဲသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေတာင္ၾကီးေရာက္ေနတာေတာင္ စိတ္က မေလွ်ာ့နိုင္ဘူး။ ေခါင္းေလွ်ာ္ဆိုင္သြားျပီ ေခါင္းသြားေလွ်ာ္လိုက္ ၾကေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီကေကာင္ ကရုပ္ရွင္သြားၾကည့္မယ္ ေျပာေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မလွဳပ္ၾကဘူး။ ဘယ္ရမလဲ ဒီေကာင္စိ္တ္ၾကီးတာ ဒီေကာင္ပဲသိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းသြားၾကည့္ လိုက္တယ္။

ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျပီး ျပန္လာေတာ့ ၁၂ထိုးေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တဲ့ ရာသီေလးေၾကာင့္မို႕လည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အျပန္လမ္းမွာ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ေတာင္ၾကီးရဲ႕ ညပိုင္းအလွကိုခံစားျပီး ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။

ၾကာသပေတးေန႕

မနက္ေစာေစာစီးစီးထ ၾကျပီး ေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္လည္ျပီး နံက္စာ စားဖို႕ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ေရာက္တဲ့ ရာသီက ေတာင္ၾကီးမွာအလွဴ ရာသီ ဆိုေတာ့ ဆိုင္ေတြက သိပ္မဖြင့္က်ဘူး။ အဆင္ေျပမဲ့ အစားကိုစားျပီ ၾကိဳးတံတားဘက္ကိုထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ တံတားေပၚမွာပဲ ဓါတ္ပံု ရိုက္ ဟိုသြား ဒီသြား ပင္ေလာင္းကို ျပန္ဖို႕ မေန႕ထဲက ကားလက္မွတ္က ဝယ္ျပီးသားဆိုေတာ့ ေန႕လည္ (၁) နာရီမွာ ေတာင္ၾကီးကေန လိုင္းကာနဲ႔ ပင္ေလာင္းကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

ပင္ေလာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီေလာက္ေတာ့ရွိေတာ့မယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ဟဲဟိုး စစ္တပ္က ဖြင့္တဲ့ တပ္ဆိုင္က ေရာင္းတဲ့ အာမီရမ္ ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ အတု မိသြားမွန္း သိေတာ့တယ္။ ညကလည္း ေမွာင္ေနေတာ့ ပုလင္းကို မၾကည့္လိုက္မိဘူးေလ။ စစ္တပ္ဆိုင္က ေရာင္းေနမွေတာ့ အစစ္ပဲထင္ေနမိတာ က်ေနာ္တို႕ အမွားပါ။

ေသာၾကာေန႕

မနက္ျဖန္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ျပန္ၾကရေတာ့မယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေနေနက်တယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို မခံနိုင္က်တဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ သူ႕တို႕ ပတ္ၾကားအပ္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါး ေတြကို အေဖြးသားလိမ္းျပီ အိမ္ထဲမွာပဲေကြး ေနၾကေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ရန္ႏွင့္ က်ေနာ္ရဲ႕ ဆရာမကို ႏွဳတ္ဆက္ရန္ ရင္းမွီးရြာေလးကိုထြက္လာခဲ့တယ္။

ဒီညေတာ့ က်ေနာ္တို႕ မိသားစုေလး အတြက္ ေနာက္ဆံုးေသာ ညစာစားပြဲေလး ဆိုရင္လည္းမွန္တယ္ေလ။ အေဖ၊ အေမ ၊ အကိုၾကီးတို႕ လင္းမယား၊ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္၊ ညီမေလး၊ ေမြးစားအစ္ကို၊ အိမ္မွာ ဝိုင္းလုပ္ေပးတဲ့ အန္တီ မေနာ္တို႕ သားအမိ နဲ႕ က်ေနာ္ေပါ့။ ေပ်ာ္စရာၾကီးပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ အတြက္ေတာ့ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး ဒါ ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ လို႕မထင္ထားခဲ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီလိုမ်ိဳး က်ေနာ ဘဝမွာ ထပ္မရနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ က်ေနာ္ သိလိုက္ရတယ္။

စေနေန႕

ဒီေန႕ေတာ့ ေနာက္က်လို႕ မရေတာ့ဘူး ေနာက္က်ခဲ့ရင္ ရန္ကုန္ကိုျပန္မဲ့ လက္မွတ္ဆံုးမွာေလ။ က်ေနာ္တို႕ ေစာေစာ အိပ္ရာထ ျပင္ဆင္ျပီး အေမ စီစဥ္ေပးတဲ့ မုန္႕နဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ျပီး က်ေနာ္တို႕ အေဖနဲ႕ အေမကို ထိုင္ကန္ေတာ့ ေတာ့ အေမက သိက်တဲ့ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္ရည္က်ေတာ့တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေနခဲ့တဲ့ ဒီတစ္ပတ္အတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ရဲ႔ အဝတ္ေတြကိုဒိုင္ခံ ေလွ်ာ္ေပးတဲ့ အန္တီမေနာ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႕ပိုက္ဆံစုေပါင္းျပီး ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကတယ္။ အေဖက လႊဲရင္း က်န္တဲ့ လူေတြအကုန္လံုး က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ကို ဘူတာရံုထိ လိုက္ပို႕ ေပးၾကတယ္။

ရထားေပၚမွာ ဘာကိုလြမ္းလို႕ လြမ္းမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေအာင္ပန္းေရာက္ေတာ့ ေတာင္ၾကီးက ဆင္းလာတဲ့ ကားကိုေစာင့္ရင္း ေန႕လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ ေအာင္ပန္းကေန စထြက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ညလံုးကားေပၚမွာပဲ အိပ္ျပီးလိုက္လာခဲ့ရတယ္။ လြမ္းလိုက္တာ အေမနဲ႕ အေဖရယ္လို႕ ေတြးျပီ ကားေပၚမွာ က်ေနာ္ မ်က္ရည္က်ေနမိတယ္ ။

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ရွမ္းျပည္ခရီးစဥ္ကေတာ့ ဒီမွာ ျပီဆံုးပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီခရီးစဥ္ေလးကို က်ေနာ္ရဲ႕ ဘဝမွာ ထာဝရ အမွတ္ရေနမွာပါ။ က်ေနာ္ရဲ႕ ခရီးစဥ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို လည္း အခြင့္သာရင္ သာသလို က်ေနာ္ ေဖၚျပေပးပါ့မယ္။

ခုလိုလာေရာက္အားေပးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္နိုင္က်ပါေစဗ်ာ။

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္


August 14, 2009

မအိမ္ကံ ( for Aug ) အပိုင္း - ၅

“ဖဆပလ အစိုးရကေကာ ဘာထူးတံုး။ အိမ္ကေလးရယ္၊ ယာသမားကိုင္းသမားမ်ားခမ်ာ ေအးေအးမေနၾကရဘူး။ ေရကန္တူးလိုက္ရ၊ ကန္ဆည္လိုက္ရ၊ ကဆိုလို႔ကၾကရ၊ တီးဆိုလို႔ တီးၾကရ။ စိတ္မခ်မ္းသာဘဲ လုပ္ေနၾကရတာန႔ဲ ၿပီးေနရတယ္။ စပါးေရာင္းၿပီးေတာ့လည္း သူခိုးဓားျပေဘးက မလြတ္ေတာ့ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ကင္းေစာင့္ ေနၾကရတာက ပိုေသး”

သည္စကားမ်ဳိး ကိုေျပသိမ္း မၾကာခဏ ေျပာတာကို လည္း မအိမ္ကံ သတိရသည္။ စပါးေစ်း၊ ပဲေစ်း၊ ၀ါေစ်းေတြ က်လာလို႔ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း မေကာင္းတာေတြ ၾကံဳရပါ၏။ သီးႏွံေပၚခ်ိန္မို႔ အလွဴႀကီး ေပးရာမွာေတာင္ ဓားျပအတိုက္ခံ ရတာေတြလည္းမ်ားၿပီ။ ၿမိဳ႕ကရဲသားေတြ အေစာင့္ေခၚၿပီး အလွဴလုပ္ရတာမ်ဳိးအထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ႏိုင္ငံေရး နားမလည္ေသာ္လည္း စီးပြားေရးေတာ့ တီးမိေခါက္ မိရွိပါ၏။ ေနျမဲတိုင္းေန၊ လုပ္ျမဲတိုင္း လုပ္ေနၾကရေသာ္လည္း မဖူလံုၾကသည့္ ဘ၀ေတြကို မအိမ္ကံ ျမင္ခ့ဲရလွၿပီ။ ၾကံဳခ့ဲရလွၿပီ။

အိမ္ႀကီးေပၚမွာ တစ္ေယာက ္တစ္ေပါက္စကားေတြ ေျပာၾကတာ ေမာလာေတာ့မွ လူစုကြဲေတာ့သည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ကေတာ့ သူတကာ ျပန္လို႔ေတာင္မျပန္။ ကိုေျပသိမ္းအေဖက ဆြဲထားတတ္သလို ကိုေျပသိမ္းကလည္း ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေလေပးေျဖာင့္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအိမ္ကံ သေဘာေပါက္သေလာက္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအေၾကာင္းေတြ မ်ားသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဖဆပလလည္း မသိ။ ကြန္ျမဴ နစ္ အျဖဴအနီဆိုတာလည္း မသိ။

ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တို႔ ဆိုရွယ္လစ္တို႔ ဆိုတာေတာ့ ေ၀းလာေ၀းကေရာ။ မအိမ္ကံ နားလည္တာ တစ္ခ်က္ပဲရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္း အခ်ဳိးေျပာင္းလာတာကိုျဖစ္ပါ၏။ ထေနာင္းတိုင္ေရာက္ေနသည့္ ေလး၊ ငါးရက္ အတြင္း ကိုေျပသိမ္းစကားေတြ ေျပာလြန္းသည္။ ေျပာသမွ်လည္း ေအးေအးသက္သာမရွိ။ တစ္ခါတစ္ရံ အခန္႔မသင့္ သူႏွင့္ေတြ႕ လွ်င္ ပို၍ပင္ ဆိုးေတာ့သည္။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရွိလာတာကို မအိမ္ကံ အံ့ၾသရသည္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုလာသည့္ ဧည့္သည္ကို မေအာ္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာရသည္အထိပင္။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ႏွင့္ေတာ့ အဆင္ေျပပါ၏။ တစ္သေဘာတည္း ရွိပံုရသည္။

“ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဆိုတာ သတိရပါဦးမွေပါ့ အစ္ကို။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ကဖိ ေျပာေနတာက်ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ အစ္ကိုတို႔ဟာက ကေန႔ ျငင္းခုန္ေအာ္ဟစ္။ ေနာက္မနက္က်ေတာ့ အေကာင္း။ ဒါနဲ႔မ်ား အစ္ကိုရယ္ ျဖည္းျဖည္းသက္သာရွိပါမွေပါ့”

သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ရွိရွာပါ၏။ ညပိုင္း ဧည့္သည္ေတြ မရွိေတာ့လည္း သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနတတ္ၾကသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ကိုျပန္ၾကမည့္ရက္က ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ႀကီး ေပၚကမဆင္း တိုးတိုးတိုးတိုး လုပ္ေနလို႔ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ စကား ၀င္ျဖတ္ရပါ၏။ ဒါေတာင္ ကိုကံႀကီးေမာင္က ကိုေျပသိမ္းကို တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ေနခဲ့ပါဦးလုပ္ေနလို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိခ်ည္း ရြာျပန္လႊတ္ ရန္ျဖစ္၏။ ကိုေျပသိမ္းအေမက လက္မခံပါ။ သားျဖစ္သူကို မိသားစုႏွင့္ ျပန္ေစခ်င္သည္။

“မင္းတို႔သားအဖမလည္း ကံႀကီးေမာင္ကို ဓာတ္စာလုပ္ ေနၾကသာေပါ့ေလ။ ေမာင္ႏွင္းေရ ငါရင္ေလးေသးသယ္။ မင္းျပန္သြားရင္မင္းအေဖ လူတ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ က်န္ရစ္မွာ”

မိခင္ျဖစ္သူက ကိုေျပသိမ္းကို ေမာင္ႏွင္း(သက္ႏွင္း)ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္၍ က်န္လူစုကေတာ့ သခင္နာမည္ ေမာင္ေျပသိမ္း လို႔ပဲေခၚတာ မအိမ္ကံ သတိထားမိသည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ကိုေျပသိမ္းကို တားမရေတာ့ က်ဳပ္ေဇာင္းခ်မ္းကုန္းကို လာခဲ့မယ္ ဆိုေလ၏။ မအိမ္ကံပင္ ျပံဳးမိရသည္။ အေတာ္ဇြဲႀကီးတဲ့ လူ။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ပါလာတာကိုလည္း ကိုေျပသိမ္းေက်နပ္ေနပံုရပါ၏။ အျပန္ လွည္းေပၚမွာပင္ ဖတ္လိုက္လာခဲ့သည္။ စာအုပ္ထဲ စိတ္ပါေနေတာ့ ဇနီးကိုလည္းေမ့၊ သမီးေတြကိုလည္း သတိမရေတာ့။ စကၠဴေတြ ၀ါးစားေတာ့မည့္အတိုင္း မ်က္လံုး စိုက္ထားလိုက္တာ စကားရယ္လုိ႔လည္း မထြက္၊ ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္။

“သားအဖတစ္ေတြ ခရီးသြားရတုန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မရွိဘူး။ ဖတ္လိုက္ရသဲ့စာ။ သည္လိုမွန္းသိ ထေနာင္းတိုင္ မွာထားခဲ့ရ အေကာင္းသား”
မအိမ္ကံ ခနဲ႔ေတာ့မွ စာအုပ္ကို ပိတ္ကာျပံဳးျပသည္။

မအိမ္ကံ ပါးကေလးကို ဆြဲလိမ္သည္။
“မအိမ္ကံကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးစမ္းပါ အစ္ကို။ ငယ္ငယ္တုန္းက အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ သင္ေပးဖူးလို႔ အနည္း အက်ဥ္းေတာ့တတ္ပါရဲ႕။ အဲသလို အဂၤလိပ္ဘိုးအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္လို႔။ ဘာေတြမ်ားေကာင္းလို႔လဲဆိုတာ ဖတ္လိုက္ ခ်င္စမ္းလို႔ပါ”

“၀တၳဳ မဟုတ္ပါဘူး အိမ္ကေလးရဲ႕။ ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ေတြပါ”

“ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ၊ ဟုတ္လားအစ္ကို”

ဆင္ေပါက္ေကာက္ ႐ိုးခိုးစားျပန္ပါပေကာလား။ သည္ဘ၀ႏိုင္ငံေရးက လြတ္ပါဦးမလား။ မင္းတိုင္း ဆယ့္ႏွစ္မႈေပြလို႔ ေရထမ္းကာမွ ေရအိုးကြဲရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို မအိမ္ကံ ေၾကာက္လွၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းက လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပိုင္း အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္းကေလးသည္ပင္ အစိုးရေက်ာင္းစာရင္း၀င္ ခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ္ဆိုသည့္ဂုဏ္၊ စာသင္ေက်ာင္း အစ္မဆိုသည့္ ဂုဏ္ျဖင့္ ေအးေအးလူလူ ရွိခ်င္လွၿပီ။ သမီးႀကီးပင္ ေျခာက္ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံတို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္ အသက္ေတြ မငယ္ၾကေတာ့။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ပင္ သမီးႀကီးအရြယ္ ေရာက္ၿပီ။ သည္သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ဂြမ္းလိုႏု၊ ဆီလို အု႐ံုသာရွိေတာ့တာ မဟုတ္လား။

မအိမ္ကံက စာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ခ်င္းေကာက္ကိုင္ ၾကည့္သည္။ စာအုပ္ေတြက ေလးသားပါလား။ အားလံုး ေျခာက္အုပ္။ အဖံုးမွာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႏွင့္ လူပံုတစ္ပုံပါသည္။ က်န္တာ ဘာမွန္းမသိ။ မအိမ္ကံက စာအုပ္ေတြကိုျပန္ခ်လိုက္ ရင္းသက္ျပင္းတစ္မခ်မိရပါ၏။

“မမကံ အဂၤလိပ္စာသင္ရင္ က်ဳပ္ပါေရာသင္လိုက္ခ်င္ စမ္းဗ်ာ။ က်ဳပ္ဆရာေလးလို အဂၤလိပ္ဘိုးအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္သာ မမကံရ”

ဖိုးကူးက ဘာမွန္း ညာမွန္းမသိ ၀င္ေျပာလိုက္သျဖင့္ မအိမ္ကံက ဖိုးကူးေခါင္းကို ေဒါင္ခနဲ ေခါက္လိုက္ေလ၏။ ကိုေျပသိမ္းက တဟားဟား ရယ္ေလသည္။

ထေနာင္းတိုင္က ျပန္ေရာက္ကတည္းက မအိမ္ကံ မနားရေတာ့ပါ။ ထြန္ခ်ိန္၊ ယက္ခ်ိန္၊ မ်ဳိးေရြးၾကခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေတာအလုပ္ထဲလည္းပါရ၊ ရက္ကန္း႐ံုလည္း ၀င္ရႏွင့္ ဖတ္ဖတ္ ေမာရေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မို႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ထိန္းရင္း စာအုပ္ဖတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့ ၏။ ၀ါေစ်းေတြ က်ေသာ္လည္း ရက္ကန္းထည္ေတြက ရက္မ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အမွာအယူမ်ားသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးတာ ငါးႏွစ္ခန္႔ ၾကာၿပီဆိုေသာ္လည္း အေရာင္းအ၀ယ္ ေစ်းကြက္ေတြ ကေတာ့ မၿငိမ္ေသး။ သည္ဘက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္က်မွ ေစ်းစည္လာခဲ့သည္။ စစ္ႀကီးအတြင္း အစစအရာရာ ရွားပါးခရာမွ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ကုန္ပစၥည္းေတြ အေရာက္အေပါက္ အကူးအလူးမ်ားလာခဲ့သည္။ ျမင္းျခံဆိပ္ကမ္းတြင္ ဆိုက္ကပ္ လာၾကေသာ အနယ္နယ္မွကုန္မ်ား အေရာင္းအ၀ယ္ လိုက္လာ သကဲ့သို႔ ျမင္းျခံနယ္ထြက္ကုန္ေတြကလည္း အထြက္အျပဳ ေကာင္းလွသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ အထည္အလိပ္မ်ဳိးစံုေတြ ၀င္ၾကၿပီဆိုေသာ္လည္း ျမန္မာ ခ်ည္ထည္ေတြကေတာ့ အသံုးတြင္ေနတုန္းပင္။ အထူးသျဖင့္ ဖ်င္ပင္နီေခ်ာေတြဆိုလွ်င္ မအိမ္ကံ ကိုယ္ပိုင္ တံဆိပ္ထိုးကာ ေရာင္းခ်ရာမွ မအိမ္ကံထည္ဟူ၍ နာမည္ရလာခဲ့သည္။

သည္ရက္ေတြထဲမွာ ကိုေျပသိမ္းကလည္း မႏၲေလးကို ခ်ည္ခင္ေတြ၊ ဆိုးေဆးေတြ အ၀ယ္ထြက္ရတာေတြ ရွိလာပါ၏။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ အခါခပ္သိမ္းေတာ့ လုပ္မေပးႏိုင္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကေလးမွာ လွစ္ခနဲ ေျပးရျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ မႏၲေလးအထိ တက္ရမွာဆိုေတာ့ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ ရွိသူကို လႊတ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ကိုေျပသိမ္းက မႏၲေလးစာပံုႏွိပ္ စက္တစ္ခုတြင္ မအိမ္ကံ၊ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း၊ ျမင္းျခံ ဆုိသည့္ တံဆိပ္ကေလးေတြ ႐ိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ စာတန္းေအာက္က ပင္ျဖဴခ်ည္ေခ်ာထည္၊ ပင္နီခ်ည္ေခ်ာထည္၊ ေဆးခုိင္အာမခံသည္ စသည္ျဖင့္ ႐ိုက္ထားေသးသည္။ တံဆိပ္ကေလးပါ ေတာ့ အထည္ေတြမွာ အာ႐ံုတစ္မ်ဳိးရသြားသလို ခံစားရသည္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္


August 11, 2009

ရွမ္းျပည္ ေတာင္ပိုင္း ခရီးစဥ္ (သိမ္း)

ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျပီး ျပန္လာေတာ့ ၁၂ထိုးေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တဲ့ ရာသီေလးေၾကာင့္မို႕လည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အျပန္လမ္းမွာ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ေတာင္ၾကီးရဲ႕ ညပိုင္းအလွကိုခံစားျပီး ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။

ၾကာသပေတးေန႕

မနက္ေစာေစာစီးစီးထ ၾကျပီး ေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္လည္ျပီး နံက္စာ စားဖို႕ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ေရာက္တဲ့ ရာသီက ေတာင္ၾကီးမွာအလွဴ ရာသီ ဆိုေတာ့ ဆိုင္ေတြက သိပ္မဖြင့္က်ဘူး။ အဆင္ေျပမဲ့ အစားကိုစားျပီ ၾကိဳးတံတားဘက္ကိုထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ တံတားေပၚမွာပဲ ဓါတ္ပံု ရိုက္ ဟိုသြား ဒီသြား ပင္ေလာင္းကို ျပန္ဖို႕ မေန႕ထဲက ကားလက္မွတ္က ဝယ္ျပီးသားဆိုေတာ့ ေန႕လည္ (၁) နာရီမွာ ေတာင္ၾကီးကေန လိုင္းကာနဲ႔ ပင္ေလာင္းကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

ပင္ေလာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီေလာက္ေတာ့ရွိေတာ့မယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ဟဲဟိုး စစ္တပ္က ဖြင့္တဲ့ တပ္ဆိုင္က ေရာင္းတဲ့ အာမီရမ္ ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ အတု မိသြားမွန္း သိေတာ့တယ္။ ညကလည္း ေမွာင္ေနေတာ့ ပုလင္းကို မၾကည့္လိုက္မိဘူးေလ။ စစ္တပ္ဆိုင္က ေရာင္းေနမွေတာ့ အစစ္ပဲထင္ေနမိတာ က်ေနာ္တို႕ အမွားပါ။

ေသာၾကာေန႕

မနက္ျဖန္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ျပန္ၾကရေတာ့မယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေနေနက်တယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို မခံနိုင္က်တဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ သူ႕တို႕ ပတ္ၾကားအပ္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါး ေတြကို အေဖြးသားလိမ္းျပီ အိမ္ထဲမွာပဲေကြး ေနၾကေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ရန္ႏွင့္ က်ေနာ္ရဲ႕ ဆရာမကို ႏွဳတ္ဆက္ရန္ ရင္းမွီးရြာေလးကိုထြက္လာခဲ့တယ္။

ဒီညေတာ့ က်ေနာ္တို႕ မိသားစုေလး အတြက္ ေနာက္ဆံုးေသာ ညစာစားပြဲေလး ဆိုရင္လည္းမွန္တယ္ေလ။ အေဖ၊ အေမ ၊ အကိုၾကီးတို႕ လင္းမယား၊ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္၊ ညီမေလး၊ ေမြးစားအစ္ကို၊ အိမ္မွာ ဝိုင္းလုပ္ေပးတဲ့ အန္တီ မေနာ္တို႕ သားအမိ နဲ႕ က်ေနာ္ေပါ့။ ေပ်ာ္စရာၾကီးပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ အတြက္ေတာ့ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး ဒါ ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ လို႕မထင္ထားခဲ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီလိုမ်ိဳး က်ေနာ ဘဝမွာ ထပ္မရနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ က်ေနာ္ သိလိုက္ရတယ္။

စေနေန႕

ဒီေန႕ေတာ့ ေနာက္က်လို႕ မရေတာ့ဘူး ေနာက္က်ခဲ့ရင္ ရန္ကုန္ကိုျပန္မဲ့ လက္မွတ္ဆံုးမွာေလ။ က်ေနာ္တို႕ ေစာေစာ အိပ္ရာထ ျပင္ဆင္ျပီး အေမ စီစဥ္ေပးတဲ့ မုန္႕နဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ျပီး က်ေနာ္တို႕ အေဖနဲ႕ အေမကို ထိုင္ကန္ေတာ့ ေတာ့ အေမက သိက်တဲ့ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္ရည္က်ေတာ့တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေနခဲ့တဲ့ ဒီတစ္ပတ္အတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ရဲ႔ အဝတ္ေတြကိုဒိုင္ခံ ေလွ်ာ္ေပးတဲ့ အန္တီမေနာ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႕ပိုက္ဆံစုေပါင္းျပီး ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကတယ္။ အေဖက လႊဲရင္း က်န္တဲ့ လူေတြအကုန္လံုး က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ကို ဘူတာရံုထိ လိုက္ပို႕ ေပးၾကတယ္။

ရထားေပၚမွာ ဘာကိုလြမ္းလို႕ လြမ္းမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေအာင္ပန္းေရာက္ေတာ့ ေတာင္ၾကီးက ဆင္းလာတဲ့ ကားကိုေစာင့္ရင္း ေန႕လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ ေအာင္ပန္းကေန စထြက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ညလံုးကားေပၚမွာပဲ အိပ္ျပီးလိုက္လာခဲ့ရတယ္။ လြမ္းလိုက္တာ အေမနဲ႕ အေဖရယ္လို႕ ေတြးျပီ ကားေပၚမွာ က်ေနာ္ မ်က္ရည္က်ေနမိတယ္ ။

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ရွမ္းျပည္ခရီးစဥ္ကေတာ့ ဒီမွာ ျပီဆံုးပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီခရီးစဥ္ေလးကို က်ေနာ္ရဲ႕ ဘဝမွာ ထာဝရ အမွတ္ရေနမွာပါ။ က်ေနာ္ရဲ႕ ခရီးစဥ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို လည္း အခြင့္သာရင္ သာသလို က်ေနာ္ ေဖၚျပေပးပါ့မယ္။

ခုလိုလာေရာက္အားေပးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္နိုင္က်ပါေစဗ်ာ။


ေလးစားလွ်က္
ရီနိူမာန္



August 10, 2009

မအိမ္ကံ ( for Aug ) အပိုင္း - ၄

ထေနာင္းတိုင္မွာ ေနခဲ့ရသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္မွာ လူသူေလးပါး စည္ကားလွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုေျပသိမ္း၏ ဖခင္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္အရြယ္ရရွာၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေရေႏြးပြဲႀကီးခင္းကာ လက္ဖက္ပဲေၾကာ္ အစံုအလင္ျဖင့္ လာသမွ် လူေတြကို ဧည့္ခံေလ့ရွိသည္။ ထေနာင္းတိုင္ ရြာႀကီးမွာ ပညာတတ္ေတြ ထြက္သည့္အျပင္ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စား သူေတြလည္း မ်ားလွပါ၏။ သည္အထဲမွာ ကိုကံႀကီးေမာင္ ဆိုသူႏွင့္ ကိုေျပသိမ္းက ပုလဲနံပ သင့္လြန္းလွသည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေျပာႏိုင္တာပါ သကဲ့သို႔ အေျပာအေဟာလည္း ေကာင္းလွေပရာ နားေထာင္ရ သူမ်ားအဖို႔ တ၀ါး၀ါး ပြဲက်ရတာမ်ဳိးရွိသလို “ေတာက္” ထေခါက္ရေလာက္ေအာင္ ေသြးထိုးေပးႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိသူျဖစ္၏။ ေခတ္ပညာတတ္လည္း ျဖစ္ျပန္၊ လူလံုး လူဖန္ေကာင္းေကာင္း ႐ုပ္ရည္ သန္႔သန္႔မြန္မြန္လည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ ကိုးစားေလာက္သည့္ လူလည္းျဖစ္ပံုရသည္။ စကားေျပာလွ်င္ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးကာ ေျပာတတ္သည္။ ပင္၀ါႏုေရာင္ လည္ေခါင္းတံုး အကႌ်ကို အျမဲ၀တ္သူျဖစ္ၿပီး ျမင္းျခံေခ်ာင္းေဒါင္းထည္ ပုဆိုးနီ နက္စင္းကို မခြၽတ္တမ္း ၀တ္တတ္သည္။ ပိုလိုစီးကရက္ တခဲခဲႏွင့္ အိတ္ကပ္ထဲမွာလည္း စီးကရက္ဘူးက အျမဲပါတတ္ပါ၏။




ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္ကို မနက္တိုင္း ေရာက္လာတတ္သူ မ်ားမွာ ေက်ာင္းဆရာ ကိုလွေအး၊ ပန္းထိမ္ဆရာ ကိုဘညိဳ၊ ၀တ္လံုေတာ္ရ ဦးမူ၊ ကုလားကုန္သည္ ဦးအီစမိုင္၊ ေဆးလိပ္ ခံုပိုင္ရွင္ ကိုသန္းျမ စသူတို႔ျဖစ္၏။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း လာေရာက္တတ္ၾကၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အျငင္းအခုန္မ်ားျဖင့္ ရန္မ်ားထ ျဖစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာသာ အေနမ်ားသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးေတြ၊ ေယာင္းမ၀မ္းကြဲေတြ၊ ေဆြနီးမ်ဳိးနီးေတြ သာမက ထေနာင္းတိုင္ ရြာခံေတြကပါ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိေတြ ေရာက္လာၾက ကတည္းက တ႐ုန္း႐ုန္း ရွိေနၾကပါ၏။ ဖိုးကူးပင္ ခင္သီႏွင့္ ေရာ၍ ထမင္းေခ်ာင္ ေရာေယာင္ ၀င္ေနရသည္။ မီးဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးႀကီး တဗြမ္းဗြမ္း ဆူေနေအာင္ မီးထိုးရတာကပင္ တစ္လုပ္။ ဖိုးကူးကပင္ ညည္းယူရေတာ့သည္။

“ေသာက္လိုက္ၾကသဲ့ ေရေႏြးဗ်ာ။ သူတို႔မွ အာေခါင္ မပူသယ္။ လက္ဖက္ကလည္း ကန္ေတာ့ပြဲျပင္သဲ့ ဇလံုႀကီးနဲ႔ သုပ္ရတာဗ်ဳိ႕ ရက္စက္သယ္”

“ေနစမ္းပစီ ဖိုးကူးရယ္။ လက္ဖက္ေတြ တြင္တြင္စား ေရေႏြးေတြ တြင္တြင္ေသာက္။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ေတြ။ အစ္ကိုေလးကိုယ္က ဆင္သြားရာက်ားေခ်ာင္း။ လူလုိက္ရွာေန သာေလ။ မမကံ ေယာက္်ားလည္း ဖေအ့ေသြး ပါသေတာ့္။ ေပါ့ ေပါ့ မမွတ္နဲ႔ေနာ္”

ခင္သီေျပာလည္း ေျပာစရာ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရယ္ေနလိုက္ပါသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ေခ်ာင္က်က်ရြာကေလးမွာ သည္လိုစကားေတြ ေျပာမည့္သူ မရွိေတာ့ ကိုေျပသိမ္းမွာ ထေနာင္းတိုင္ လာၿပီး အတိုးခ် ေျပာေနသလား ထင္မိပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မိသူ႔ဘ၊ သူ႔ရြာ သူ႔ေျမ သူ႔လူေတြႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း ေပ်ာ္ေန ပံုရတာကိုပဲ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရသည္။ ကိုေျပသိမ္း မေျပာပါႏွင့္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကပင္ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ရြာထဲ သြားလည္ၾကရတာလည္း အေမာ။ တစ္အိမ္ မဟုတ္ တစ္အိမ္က ေခၚသြားၾကတာ ဆိုေတာ့ လက္သာရာပါ ေနၾကသည္။ ရာသီကလည္း ပူျပင္းလြန္းသျဖင့္ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းေတာ့ ျပန္ပို႔ပါ ေျပာရပါ၏။

“က်ဳပ္တို႔ရြာက သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးပါ့ရွင္။ သူတကာ့ ရြာေတြ ပူလွပူလွနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ထေနာင္းတိုင္ ပူခ်ိန္ မရလိုက္ေပါင္။ ျမင္းျခံနဲ႔ ေတာင္မတူဘူး။ ျမင္းျခံကဟာေတြ က်ဳပ္တို႔ ရြာေရာက္ရင္ ေအးၾကလြန္းလို႔တ့ဲ။ ေနၾကစမ္းပါစီ မအိမ္ကံရဲ႕”

ထေနာင္းတိုင္ရြာသူေတြ ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း ေျပာေတာ့ မေျပာသာပါ။ ထေနာင္းတိုင္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းထက္ အရိပ္အခက္မ်ားသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီးသည့္ ရြာႀကီးဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေသြး ၿမိဳ႕ရည္ရွိသကဲ့သို႔ ေတာရိပ္ ေတာေရာင္လည္း မလြတ္ခ်င္။ မအိမ္ကံက အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ပ်င္းလာသည့္အခါ အေပၚထပ္ စကား၀ိုင္းကို တက္သြားေလ့ရွိ၏။ တက္သြား တိုင္းလည္း ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ပန္းထိမ္ဆရာတို႔ျငင္းခုန္ေန တာေတြပဲ ၾကားရပါ၏။

“ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဆိုတာက ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက စစ္ပညာေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တပ္ဖြဲ႕ခဲ့တာဗ်။ ၿမိဳ႕ေစာင့္ နယ္ေစာင့္သူတို႔ ရွိတာ။ သည္အထဲမွာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ လည္းပါသဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဆိုရွယ္လစ္ ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ ခင္ဗ်ားကခုမွထၿပီး ဒါေတြ ေျပာေနရသာတုံး”

ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးကတည္းက အဂၤလိပ္ျပန္ အ၀င္မွာ ႏိုင္ငံေရး အသိေတြ ပိုနားလည္လာၾကသည္။ ဖဆပလ၊ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္၀ါဆိုတာေတြ ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာလည္း အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္၊ အလံနီကြန္ျမဴ နစ္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာေဖာ္ၾကတာမ်ားကလည္း ထေနာင္းတိုင္အိမ္ႀကီးေပၚမွာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိေလၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ေပၚလာေသာ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး ပါတီဆိုတာကလည္း ရွိခဲ့ပါေသးသည္။ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အတူ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးခဲ့ၾကသည္။ အခုလည္း လြတ္လပ္ေရးရတာပင္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး စကားေတြက ေျပာေနၾကရတုန္းပဲလား။

“ေျပာရမွာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔က ပါးစပ္ကေျပာေနတာ။ တိုင္းျပည္က ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔က အေဟာ အေျပာေကာင္းတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကို က်ဳပ္တို႔က ယံုဖို႔ခက္တယ္။ ဘာထူးသလဲ။ လက္၀ဲ ညီညြတ္ေရးဆိုတာ ေတြလည္း ဘာညီညြတ္ၾကလို႔တံုး”

ကိုေျပသိမ္းက ပန္းထိမ္ဆရာစကားကိုေထာက္ခံသည္။
“ဒါလည္းဟုတ္တာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ၿမိဳ႕နဲ႔ၿမိဳ႕ရိပ္မွာ ေနၾကလုိ႔ကိုး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာေတြမွာ လူစိမ္းလာရင္ေၾကာက္ ေနရတာဗ်။ ေတာသူေတာင္သားေတြမွာ ခင္ဗ်ားတို႔အိပ္သလို မအိပ္ၾကရဘူး။ ရြာေတြမွာ အလွဴကေလးမွ မလွဴ၀ံ့။ ပြဲကေလးမွ မၾကည့္၀ံ့။ မဲေၾကးေတာင္း၊ ဆက္ေၾကးေတာင္းနဲ႔။ လုပ္ေသနတ္နဲ႔ ဓားျပကအစ ေၾကာက္ေနၾကရတယ္။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြက ေနတတ္ေအာင္ ေနေနၾကရတာ။ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ၿမိဳ႕မွာက ရာထူးယူမယ္။ အခြင့္ အေရးယူမယ္။ အာဏာယူမယ္။ ဆင္းရဲတုန္းက အတူတူ အဆင္းရဲခံခဲ့ၾကေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကာမွ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေနၾကတယ္။ သံသယေတြ မ်ားေနၾကတယ္။ ၀ါဒေရး ထက္ ပုဂၢိဳလ္ ဂိုဏ္းဂဏေရးေတြက မ်ားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရြာေတြမွာ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ မီးခြက္မႈတ္ ေနၾကရတယ္”

ကိုေျပသိမ္း ေျပာေနတာကို မအိမ္ကံေငးၿပီး နားေထာင္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ေဇာင္းခ်မ္းကုန္းဘက္ တစ္ေၾကာရြာေတြမွာ ညရယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ၾကရ။ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရသည့္ ညေတြပင္မ်ားခဲ့သည္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူ႔ကို ပစ္ေနတာမွန္းပင္ မသိရေတာ့။ ရြာေတြမွာ လည္း သူတစ္ဖက္ ကိုယ္တစ္ဖက္၊ သူ႕အုပ္စု ကိုယ့္အုပ္စုေတြ မ်ားလာသည္။ ရြာကို တရားလာေဟာသူေတြလည္း ရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္းလိုလူကပင္ ငါေတာ့အသက္စြန္႔ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့တာေတာင္ မွားေနၿပီလားလို႔ ညည္းရွာပါ၏။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္


August 9, 2009

ခုတေလာ (တက္ခ့္ ပိုစ့္ )

ခုတေလာ ဆိုတဲ့ ဒီပိုစ့္ေလးကို ဘေလာဂ့္တိုင္းလို္လိုမွာ ေတြ႕ေနရတယ္။ လူေတြလည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ဆိုသလို အေတြးေတြလည္း တစ္မ်ိဳးစီေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ခုတေလာ အလုပ္ကမအားေတာ့ စာလည္း မေရးျဖစ္ဘူး။ အသစ္တင္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ အိမ္ေတာ့ အျမဲတမ္း ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ေရာက္တိုင္လည္း ေကာ္မန္႕ မေပးနိုင္ခဲ့ဘူး။ စာတစ္ခါေရးရင္ ၾကာလြန္းလို႕ပါ။ ခုလည္း ငွက္ကေလး ရဲ႕ဘေလာဂ့္ကို သြားဖတ္လိုက္တယ္။ သူက သိမ္းက်ံဳျပီး ဖတ္တဲ့ လူ အားလံုးကို သူ႕ စက္ဝိုင္းထဲကို ဆြဲသြင္းေတာ့တာကို ခံလိုက္ရတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္လဲေကာင္းသား။ ခုေတာ့ ခုတေလာေပါ့..........


ွီ
ေတြးေနမိတာက TOTO မ်ားေပါက္ခဲ့ရင္............

ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပန္ဆင္ျခင္မိတာက လမ္းတဝက္ကို ေရာက္ေနျပီ။ ဘာမွမရွိပါလားလို႕ .......

က်န္းမာေရး MC ဘယ္လို လိမ္ယူရင္းေကာင္း မလဲ လို႕ စဥ္းစားေနတယ္။

ဖတ္ျဖစ္တဲ႔စာအုပ္ေတြက မ်က္စိေရွ႕မွာ ေတြ႕တာေတြကို ဖတ္ေနတယ္။ ( မေတြ႕ရင္ေတာ့ မဖတ္ဘူးေပါ့ )

ေရာက္ျဖစ္ေနတာက အားတာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေရွ႕...........

ေရးျဖစ္ေနတာက စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာေတြကို အကုန္ေရးခ်ေနမိတယ္။

နားေထာင္ျဖစ္ေနတာက သံစဥ္ခ်ိဳခ်ိဳ ( ျမန္မာ ၊ ကုလား ၊ တရုတ္ ၊ မေလး )

ရြတ္ေနမိတာက ဘုရား ၊ တရား ၊ သံဃာ ၊ မိဘ ၊ ဆရာ

ျဖစ္ခ်င္ေနတာက ခရီးထြက္ခ်င္ေနတယ္။ စိတ္လႊတ္ ကိုယ္လႊတ္ တစ္ေယာက္ထဲ မပူမပင္ နဲ႔ သြားခ်င္ေနတယ္။

စားျဖစ္ေနတာက က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္း ခ်က္တဲ့ ထမင္း နဲ႔ ဟင္း

သနားေနမိတာက အေမကို ( အေဖ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ အေမ့ ကို ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ မထားနိုင္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ အခုရွာေနတာလည္း အေမအတြက္ပဲ။ ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အတိုင္းအတာ တစ္ခုမေရာက္ေသးေတာ့ အေမကို သနားမိတယ္။)

လြမ္းေနမိတာက အေမ( အခုခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မ်ား ျပန္လို႕ရမယ္ဆိုရင္ ခဏေလာက္ ျပန္ျပီး အေမနဲ႔ အတူတူ ေနခ်င္မိတယ္။ အေမ့ ကို အရမ္းလြမ္းေနလို႕။

ေမ႔ေလ်ာ႔ပစ္ေနမိတာက သံသရာမွာ ဆပ္လို႕ မကုန္နိုင္တဲ့ အေၾကြးေတြ.......

ဆႏၵမရွိတဲ႔ေနရာ ပူလြန္တဲ့ ရာသီ၊ ဖုံထူထပ္တဲ့ ေနရာ

ဆႏၵရွိတဲ႔ေနရာ ေအးေအးေဆးေဆး သမားဆိုေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ပဲ ေနခ်င္မိတယ္။ ရာသီ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတဲ့ ေနရာ

မုန္းတီးေနမိတာက က်ေနာ္ရဲ႕ ဟန္မေဆာင္တက္တဲ့ စိတ္။ တစ္ခါခါ ကိုယ္ကိုတိုင္ ဟန္ေဆာင္ခ်င္ပါရဲ႕နဲ႔ ဟန္ေဆာင္လို႕ မရတဲ့ ဒီစိတ္......

ခ်စ္ေနမိတာက အလုပ္

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက လစာ

စြဲလမ္းေနမိတာက ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ္ေနာက္ မပါမဲ့ ပစၥည္းေတြေပါ့

လိုအပ္ေနတာက ေျပာင္းလဲတက္တဲ့ ေလာကၾကီးမွာ သူေလအေရးပါ။ မရွိမျဖစ္ အားလံုးအေလးထားၾကတာ သူ႕တစ္ေယာက္ကိုသာ။ လူသားအားလံုး ပါးစပ္ဖ်ား သူေလ ရွိတာ။ စိုးမိုးျခင္းနဲ႔ မင္းမူ သိမ္းပိုက္သြားျပီလား...
သူ႕ဟာ သေဝထိုး ငေရးဝဆြဲ ေငြ..... ေငြ........ေငြ............

ေတာင္းေနမိတဲ႔ဆု ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကိုယ္ျဖစ္တဲ့ ဘဝကုိ ပိုင္ဆိုင္ရပါမလဲေနာ္။

ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတာက သီခ်င္းေအာ္ဆိုေနေတာ့ တာေပါ့။

ဝန္ခံခ်င္တာက အရွိကို အရွိအတိုင္း ေရးထားျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း.............................


ေရွ႕ထံုး လည္း မပယ္နဲ႔ ေစ်းသံုးလည္း မၾကြယ္နဲ႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဆက္တက္ခ့္မယ္။

ေတာင္ေပၚသား
မၾကီး ႏွင္းဆီျဖဴသီဟသစ္ ႏွင့္ စိုင္းစိုင္းလားရွိဳး တို႕ကို လက္ဆင့္ ကမ္းလိုက္ပါတယ္။

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

August 7, 2009

စိတ္ကူးေပါက္ရာ အားေပးျခင္း

စာလည္း မေရးတာၾကာေတာ့ ဘာေရးရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ ကိုလူေထြးရဲ႕ တက္ခ့္အေၾကြးကလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကသာ ကိုယ္ရဲ႕ အေၾကြးေတြကို လူသိရွင္ၾကား လိုက္ေတာင္းေနတာ။ ကိုယ္ကိုတိုင္က သူမ်ားရဲ႕ အေၾကြးကို ေက်ေအာင္မဆပ္နိုင္ေသးတဲ့ ဘဝ။

ဒီဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲကို ေရာက္လာတာလည္း ခုဆိုရင္ ငါးလထဲမွာ ေရာက္ေနျပီ။ ဒီငါးလအတြင္းမွာလဲ ေမာင္ႏွမေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တာ အတြက္လည္း အရင္ဆံုး အေမကို ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ အမွန္က ဘုရားရွင္ကို ေက်းဇူးတင္သင့္တာေပါ့။ ဒါပင္မဲ့ အေမကို အရင္ဆံုးေက်းဇူးတင္တယ္။ ေလာကၾကီးထဲကို ေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးခဲ့တာက အေမေလ။ အေမသာ က်ေနာ္ကို မေမြးခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘုရားဆိုတာ က ဘယ္မွရွိမွန္း သိနိုင္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက ၾကီးထဲမွာ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ အေမက ေက်းဇူးရွင္လည္း ဟုတ္ အာဇာနည္ဆိုရင္လည္း မွန္တယ္။

က်ေနာ္က လက္ရွိ အေျခအေနကို ေတြးတယ္။ ျပီးခဲ့တာေတြ၊ ျဖစ္လာမဲ့ အရာေတြကို က်ေနာ္ စိတ္မဝင္းစားဘူး။ အဲအေၾကာင္း နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်ေနာ္ အသိတစ္ခ်ိဳ႕ေတြနဲ႕ စကားမ်ားဖူးတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ၾကံဳလို႕ေျပာျပတာပါ။ က်ေနာ္ေျပာတာလဲ မွားခ်င္မွားမယ္။ မွန္ေနရင္လည္း မွန္လိမ့္မယ္။ စာဖတ္သူ သေဘာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မွန္တယ္လို႕ ထင္လို႕ ေျပာလိုက္မိတာပါ။ ဘုရားရွိခိုးျခင္းကိစၥနဲ႔ ေပါ့။

ဘာသာတရားတိုင္းမွာ ယံုၾကည္လို႕ ကိုးကြယ္ၾကတာပါ။ လိုခ်င္ေတာင္းတလို႕ ကိုးကြယ္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္။ ကိုယ္ မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတာျဖစ္မယ္။ ဘယ္ဘာသာကိုပဲ ကိုးကြယ္ ကိုးကြယ္ ဒီအတိုင္းခံစားရမွာပဲ။ ဘုရားရွိခိုးတယ္ ဆိုတာ ယံုၾကည္လို႕ ရွိခိုးတာ မဟုတ္လား။ ရွိခိုးျပီးရင္ ဘာျဖစ္လို႕ ဆုေတြေတာင္းေနရတာလဲ။ အဲ့ဒီမွာ စတာ။ “ ဟဲ့ ဆုေတာင္းမွ သိမွာေပါ့” တဲ့။ “ ဆုေတာင္းမွ သိမွာဆိုေတာ့ ခုရွိခိုးေနတာ လူကိုလား ၊ ဘုရားကိုလား” လို႕ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ “ ဘုရားကို” တဲ့။ ဘုရားကိုရွိခိုးေနမွေတာ့ ဆုေတာင္းစရာ လိုပါအံုးမလား။

အရာရာကို သိျမင္နိုင္ေသာ၊ အရာရာကိုေပးစြမ္းနိုင္ေသာ ေလာကမွ အထြဋ္အျမတ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ေလ။ ဒီလူတစ္ေယာက္ကို ေလာကၾကီးထဲမွာ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ ေနရမယ္။ အခုလက္ရွိမွာ က်ေနာ္တို႕ ဘေလာဂ္ေတြေရး ေနက်တယ္။ အျပင္မွာ ေမာင္ႏွမေတြ ေတြ႕နိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ လူလိုေျပာရရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႔ စရင္း စာအုပ္ထဲမွာရွိျပီးသားပါ။

ဒါဆို တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေမးစရာရွိလာျပီလို႕ ထင္တယ္။( ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးျခင္းပါ) ကိုယ္ လုပ္မွ ကိုယ္ရတာ မဟုတ္ဘူးလား။ မွန္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုရတာ မွန္ပါတယ္။ ကိုယ္ၾကိဳးစားတိုင္း ေကာ ရခဲ့က်ရဲ႕လားလို႕ က်ေနာ္က ျပန္ေမးခ်င္တယ္။ အမ်ားၾကီး မလုပ္ခိုင္းပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ သံုးခုေလာက္ပဲ လုပ္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္ႏွခုေလာက္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အတိုင္းျဖစ္လဲလို႕ သတိထားၾကည့္ပါ။ သိလာပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ့္စိတ္ ထဲကအတိုင္း ကိုယ့္လိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္လို႕ ေမာင္ႏွမေတြကို ဘာမွမဆိုင္ပဲ ဒီစာေလးကိုေရး လိုက္မိတာပါ။ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝးေနၾကတဲ့ က်ေနာ္ အပါအဝင္ က်ေနာ့္ ညီ အစ္ကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေလး ကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္။ ဘယ္သူေျခေထာက္လဲလို႕ ျပန္ေမး။ ငါ့ ေျခေထာက္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ထင္ျမင္ေနရင္၊ ငါ့ေျခေထာက္ ဟုတ္ကို ဟုတ္ရမယ္လို႕ဆိုတဲ့ စိတ္ကို ရေအာင္ေမြး။

ငါ့ ေျခေထာက္မွန္တယ္လို႕ ေတြ႕လိုက္ရရင္ ကိုယ္ကိုတိုင္ ရပ္တည္နိုင္ေအာင္ၾကိဳးစား။ ရပ္တည္ေနခ်ိန္မွာလည္း မလဲသြားေအာင္ စိတ္ကို နိုင္ေအာင္ထိန္း။ ေလာကၾကီးမွာ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ မျဖစ္ေသးတာပဲ ရွိတယ္။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႕ ေတြးထား။ အခ်ိန္ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ ျဖစ္ကိုျဖစ္လာ လိမ့္မယ္။

တစ္ခုခုစိတ္ထဲ ညစ္လာရင္ ေမြးေပးခဲ့တဲ့ အေမကို တမ္းတျပီး ေျပာျပလိုက္။ ဘာျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာကိုေျပာျပ လိုက္ အရာ အားလံုး အဆင္ေျပလားလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ ဆို စိတ္ထဲကေနျပီး အေမနဲ႔ စကားေတြေျပာတယ္။ ေျပာျပီးတိုင္းလဲ စိတ္ထဲမွာ အားငယ္ေနတာေတြ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာေတြ ဟာ အလိုလိုေနရင္းနဲ႕ ေပ်ာက္သြားတယ္။

ခုတစ္ေလာ စိတ္ဓာတ္က်ေနၾကတဲ့ က်ေနာ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးကို ဒီပို႔စ္ေလး နဲ႔ အားေပးလိုက္ရပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ မက်တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း ရည္ရြယ္ပါတယ္။ အားလံုး အားလံုးေသာ က်ေနာ္ကို ခ်စ္ေသာ ခင္ေသာ က်ေနာ္ က ခ်စ္ေသာ ခင္ေသာ ေမာင္ႏွမအားလံုး စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္း ႏွင့္ ျပည့္စံု နိုင္က်ပါေစ.............................

ေလးစား ခ်စ္ခင္လွ်က္
ရီနိူမာန္

August 4, 2009

မအိမ္ကံ ( for Aug ) အပိုင္း - ၃


မအိမ္ကံက သမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ပရိသတ္ႏွင့္ ေရာေယာင္ကာ မ႑ပ္အျပင္ တိုးထြက္လာခဲ့သည္။ အလွဴလွည့္ ၾကမည့္သူေတြ တန္းပင္စီေနၾကၿပီ။ အလွဴလွည့္ မလိုက္သူေတြက ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ရံကာ ရပ္ၾကရင္း လူတန္းျဖင့္ ျခံခတ္ထားသလို ရွိၾကေလ၏။ မအိမ္ကံက သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို ပခံုးကဖက္ရင္း တိုးသည္။ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိကို ေနရာဖယ္ေပးၾကသည္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ သူကေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လာက်ေန သည္။

“အို တုိက္ဆိုင္လိုက္သာ။ သမီး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မမဆီသြားရေအာင္။ သမီးကိုင္ၾကည့္လို႔ရသယ္ အသာေလး ကိုင္ေနာ္၊ လာသမီး”

မအိမ္ကံက သမီးအႀကီးမ ေက်ာကို တြန္းရင္းေရွ႕ကိုထြက္ ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးႏွင့္ သူတို႔သား အမိေ၀းလွတာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္လံသာသာေလာက္သာ ေ၀းသည္။ ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္းစာသာ ေ၀းသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲေလသည္။

“ျမတေလး၊ လာ လာ ေရွ႕ကို။ ညည္းက ဘယ္ႏွယ့္ သည္ၾကားထဲ လာရပ္ရတာတုံး။ ေရွ႕မွာေနရမွာ လာ လာ ျမန္ျမန္”

ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး ယို႔ခနဲ ပါသြားတာကို ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ၀မ္းနည္းသြားခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံငယ္ငယ္ က မ႑ပ္ထဲမွာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ ေရွ႕ကိုအတုိး၊ ကိုင္ခြင့္ရခါနီးမွ အေမပန္း႐ံုက လက္ကိုလာ ဆြဲတာကို သတိရလိုက္မိသည္။ အလွဴတန္းႀကီး ေရြ႕သြားေသာ္လည္း မအိမ္ကံတို႔ သားအမိသံုးေယာက္ မေရြ႕မိၾက။


“ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးက ျမတေလးတဲ့လား။ ကုသိုလ္ကံထူးပါဘိ”

အို ေနစမ္းပါေစ။ ေစာင့္ရလွ ေနာက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့ သမီးရယ္။ သမီး အလွည့္ၾကံဳ ရဦးမွာေပါ့။ သည္ေလာက္ေတာင္ လြဲခ်င္လွတာ ၀ါးေတာ ဆင္နင္းသလို နင္းပစ္လုိက္ရ ေခ်ေသးေပါ့။ ၀ါးျခမ္းမနင္းမိ ၀ါးလံုး နင္းမိရမွာေပါ့။

“အိမ္ကေလး၊ အလွဴလွည့္သြားၿပီေလ။ လာ မ႑ပ္ထဲကို”

ကိုေျပသိမ္းက လက္ေမာင္းကို လာဆြဲမွ မအိမ္ကံအသိ ၀င္လာခဲ့သည္။ သမီးအငယ္ကို ကိုေျပသိမ္းက ေပြ႕ခ်ီ သြားႏွင့္ၿပီ။ မအိမ္ကံက သမီးအႀကီးမကို လက္ဆြဲရင္း မ႑ပ္ထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ အလွဴႀကီးရက္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ဘက္ ထေနာင္းတိုင္ကို ကူးၾကဖို႔ ျပင္ၾကရၿပီ။ မအိမ္ကံက ရင္ထဲ မရွင္းတာေတြ ေမးေနခဲ့ပါ၏။ ၿမိဳ႕မွာေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကို ဘယ္လို ေရြးၾကသလဲ။ ဘယ္လို သေဘာထား ၾကသလဲ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက သိသမွ် ရွင္းျပသည္။

“ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံရယ္။ ရြာေတြလိုေတာ့ ထံုးရယ္ စံရယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျမင္းျခံကေတာ့ ႐ိုးရာ အစဥ္အလာ လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြယ္ ကိုယ့္ရပ္ကြက္နဲ႔ ကိုယ့္ အလွဴဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းကေလးပဲသည္လို ေရြးလိုက္ၾကရတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာက တျခား အရပ္ကလာ ေနၾကသူေတြလည္း မ်ားတာကိုး။ တစ္ဦးအေၾကာင္း တစ္ဦး ငယ္က်ဳိးငယ္နာ အေကာင္းအဆိုး မသိၾကေလေတာ့ အပ်ဳိ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ ဥစၥာေပါဆိုရင္ ၿပီးရတာမ်ားတယ္”

“ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္။ မိန္းကေလး နာမည္ေတာ့ ၾကားလိုက္သယ္”

“ျမတေလးတဲ့။ တို႔နဲ႔တူမ ၀မ္းကြဲေလာက္ ေတာ္တယ္။ သူ႔အစ္မက စိန္တေလးတဲ့။ စိန္တေလးက ပိုၾကည့္ေကာင္းေသး။ အခုက စိန္တေလး ခရီးသြားေနလို႔ ျမတေလး ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခိုင္းရတာေလ”

အို လြယ္လိုက္ၾကတာ။ သည္လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာနဲ႔ပဲ အ႐ိုးအဆက္ ပ်က္ရေရာတဲ့လား။ ဥစၥာေပါ ႐ုပ္ေခ်ာ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္႐ံုနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရေရာတဲ့လား။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ သည္ေလာက္မလြယ္ပါ။ မအိမ္ကံတို႔ရြာမွ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ရြာမွာမဆို လိုခ်င္ေလာက္မွ လူေကာက္ရ ဆိုတာမ်ဳိးမရွိ။ ထံုးမီစံက် အေၾကာင္းလွသူမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္ရသည္။ သည္လိုပဲ ရွိရမွာေပါ့။

“တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ မအိမ္ကံရယ္။ ႐ိုးရာဓေလ့ ထံုးစံ ေတြဆိုတာက အဓိပၸာယ္ မရွိတာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း မရွိတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေရွးလူႀကီးေတြက အရွည္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ လူ႔စည္းကမ္းကို မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာ သည္လိုဓေလ့ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ေနၾကတာ မ်ားျဖင့္ အလြန္အားရမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အက်င့္သီလကို ရင္စည္း ခါး၀တ္လုိျမဲၿမံေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးတဲ့ သေဘာပဲေလ”

ပြဲကေတာ္ႀကီးက မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုကို ေကြၽးေမြးၿပီးမွ သြားေစသည္။ အလွဴက ပိုေသာ ဟင္းေကြၽး ဟင္းရံမ်ားႏွင့္ မုန္႔ေတြပါ ခ်ဳိင့္ႀကီး ခ်ဳိင့္ငယ္ျဖင့္ ထည့္သို ေပးလိုက္ေသးသည္။ ျမင္းျခံႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ မေ၀းလွသည့္ အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အလွဴသိမ္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားက ပြဲကေတာ္ႀကီးမွာ မအိမ္ကံတို႔ လွည္းထြက္ခါနီးမွာ လာႏႈတ္ဆက္ျပန္ပါ၏။

“ကိုင္း သြားၾကေရာ့ သားအဖတစ္ေတြ။ ၀တၱရားမ်ား မေက်ရင္လည္း သည္းခံၾကပါ။ မပန္း႐ံုကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါေနာ္။ စစ္ခိုခဲ့ရတဲ့ေက်းဇူး အထူးတင္လ်က္ပါလို႔။ အလွဴ တစ္လွဴသာ ေျပာတယ္။ အလုပ္ေတြကလည္း ကိုယ္မပါရင္ မၿပီးရတာခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္”

“မအိမ္ကံတို႔ကေတာင္ အားနာေနသာပါရွင္။ အလုပ္ မ်ားမွန္းလည္း သိပါရဲ႕။ ကိုင္း သြားၿပီေနာ္။ ေဒၚေဒၚ”

“သြားၾကေရာ့။ ေအာ္ ဒါထက္ မအိမ္ကံေရ”

ပြဲကေတာ္ႀကီးက လွည္းရံတိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဆုပ္ၿပီး မအိမ္ကံနားနားကပ္ၿပီး စကားေျပာဖို႔ ျပင္သည္။ မအိမ္ကံ ကအနားကပ္ေပး လိုက္ေတာ့မွ ခပ္တိုးတိုးဆိုပါ၏။

“ဟိုဘက္ရြာေတြမယ္ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနၾက တယ္လို႔ ပဲလွည္းေတြလာလို႔ ၾကားရတယ္။ ဥတုကလည္း ျပင္း။ တြင္းေရ၊ ကန္ေရေတြကလည္းခန္းတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေရာဂါဘယေတြ ဂ႐ုစိုက္ၾကကြယ့္။ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါနဲ႔ ပ်က္စီးၾကသတဲ့။ မပ်က္စီးေတာ့လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသတဲ့။ သည္ေရာဂါ၀င္ရင္ တစ္ကိုယ္လံုး မီးက်ီး မ်ားအံုထားသလို ပူေတာက္ေနေတာ့တာတဲ့။ ကိုင္း ကိုင္း။ သြားေရာ့ သြားလမ္းသာ ျပန္လမ္းေခ်ာ၊ ေဘးရန္မွန္သမွ် ပိန္းၾကာရြက္ ေရမတင္သလို စင္စင္ႀကီးေလွ်ာက်ၿပီးလွ်င္ ခ်မ္းသာသုခအ၀၀ ျပည့္စံုၾကပါစီ”

“ေပးသဲ့ဆုနဲ႔ တလံုးတ၀တည္း ျပည့္ပါရစီ”

လွည္းထြက္လာေတာ့ မြန္းတိမ္းစ အညာေႏြေနကပူ ျပင္းလြန္းလွပါ၏။ မအိမ္ကံက ၾကက္ဆင္ဖဲထီးကို ဖြင့္ကာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကက္သားအုပ္မ အေတာင္ႏွင့္ သိမ္းသလို သိမ္းအုပ္ရင္း ေဆာင္းေပးခဲ့သည္။ ထေနာင္းပင္ေတြကေတာ့ ေနပူက်ဲ ေတာက္ေတာက္မွာ အ၀ါႏွင့္ အစိမ္း။

“ဘယ္ႏွယ့္တုံး ေမာင္ကံႀကီးေမာင္ရဲ႕။ တိုင္းျပည္လည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွပဲ။ ဒါေပသိလို႔ ဗမာျပည္မွာ နာရီေတြကမ်ား ဆိုသာလို အသင္းအပင္းေတြက မ်ားလွသေကာ ေမာင္ရဲ႕။ ငါတို႔ျဖင့္ ဘယ္လမ္းဘယ္ပန္းနဲ႔ ဘယ္ခရီး ဘယ္ထီးနဲ႔လို႔ေတာင္ မေတြးတတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ”


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္


August 3, 2009

တက္ခ္ ေၾကြးစရင္း

အေၾကြးဆပ္ရန္က်န္ရွိေနေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားကို အတိအလင္း ေတာင္းခံလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

ရရွိျပီးသူမ်ား ( ၁၂ ဦး )

ညီေလး သားၾကီး
သယ္ရင္း ဖိုးစိန္
ညီေလး ဂ်ပန္ေကာင္ေလး
ကိုလူေထြး
သယ္ရင္း ျမစ္က်ိဳးအင္း
ညီမေလး မိုးခါး ( ထာဝရ ၾကယ္စင္ )
မငံု (ကႏၱာရမိုးစက္မ်ား)
ညီေလး ေတာင္ေပၚသား
ညီမေလး ေႏြးေနျခည္
မကီး
အမၾကီး ဝါဝါခိုင္မင္း ( အမွတ္တရ ေလးမ်ား )
ညီမေလး ေမေလး


အေၾကြး ဆပ္ရန္က်န္ရွိေသာသူမ်ား ( ၆ ဦး )

ညီေလးေနေဒးသစ္

ညီေလး မေနာသား
ညီေလးဝသန္
ညီေလး ေမာင္ငယ္
မက္မက္
မေကာင္းကင္ျပာ

မေႏွးမျမန္ ဆပ္က်ပါရန္..................................

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

August 1, 2009

ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႔


က်ေနာ္လည္းစာေတြ ေရးခ်င္ေနတာ။ အလုပ္မအားတာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ခ်ေရးဖို႕အတြက္ စာစီလိုက္တိုင္း ဘာေရးလို႕ေရးရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာနဲ႔ ဘာမွကို မေရးျဖစ္ပဲေနေနတာ။ က်ေနာ္ေရးခ်င္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေလးေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ အဲ့ဒီထဲကေနမွ အလွဴနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေလး နဲနဲေျပာျပခ်င္လို႕ ဒီအေၾကာင္းေလးကို အရင္ဆံုး ေရးျပီး အရင္းဆံုး ေရးတင္လိုက္ရပါတယ္။

အလွဴဆိုေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္လုပ္ဖို႕ ဆိုတာက လြယ္တယ္လို႕ေတြးရင္း လြယ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ခု အမဝါတို႕ စီစဥ္ေပးတဲ့ အလွဴက်ေတာ့လည္း စီစဥ္တဲ့ လူရွိအံုးမွ လွဴလို႕ရတာေလ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုမ်ိိဳးမ်ားလုပ္လို႕ ရမလဲလို႕ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္။ အလွဴလုပ္တယ္ဆိုမွေတာ့ ပိုက္ဆံလို႕တာေပါ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံရွိမွ လွဴလို႕ရမွာေလ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္တံုးကလို႕ေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းျခင္းမ်ိဳးက မလြယ္ေတာ့ဘူး။

ခုေရာက္ေနတဲ့ နိုင္ငံအေနအထားနဲ႔ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ အေျခအေနဆိုရင္ေတာ့ ခုလို႕ ဝါတြင္းအခ်ိန္အခါ မ်ိဳးမွာ ဥပုတ္ေစာင့္ ေန႕တိုင္းအာရုံဆြမ္းလွဴဖို႕ ကိုယ္ကိုတိုင္ျပဳလုပ္လို႕ ရနိုင္ေသးတယ္။ တိုင္းတစ္ပါးကိုေရာက္ေနၾကတဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ အေနနဲ႕ ကေတာ့ က်ေနာ္ခုနက ေျပာသြားသလိုမ်ိဳး ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းဖို႕ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ အဆင္ေျပနိုင္တဲ့ အရာမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ကလည္း တိုင္းတစ္ပါးမွာ ေပ်ာ္လို႕ လာေနေနၾကတာမွာမဟုတ္တာ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လာေရာက္ေနထိုင္ေနရတာပဲေလ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕တက္နိုင္တဲ့ အလွဴလုပ္နိုင္ဖို႕ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဝင္ေငြအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္ေလ။ လစဥ္ ပံုမွန္လွဴမယ္လို႕ စဥ္းစားထားျပန္ရင္လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပ်က္သြားနိုင္တယ္။ က်ေနာ္က အၾကံေလးေပးတဲ့ သေဘာလို႕ပဲ သက္မွတ္ေပးက်ပါဗ်ာ။ ဆရာၾကီးလုပ္တယ္လို႕ မထင္ေစခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာမဲ့ အၾကံဥာဏ္ေလးကလည္း တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြလည္း လုပ္ေနက်လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ေနလို႕ က်ေနာ္ရဲ႕ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို မွ်ေဝတဲ့ သေဘာေလးပါပဲ။

က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာနိုင္ငံမွာဆိုရင္ အေၾကြးေစ့ေတြ ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္နားလည္တက္စ ကတည္းကေပ်ာက္သြားတာပါ။ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ အေၾကြးေစ့ သံုးဖူးတဲ့ ျမန္မာလို႕ ေမးလို႕ရင္ လက္ရွိ အသက္သံုးဆယ္ေအာက္ လူငယ္ေတြဆို သံုးဖူးၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကံေကာင္းခဲ့ရင္ေတာ့ ျမင္ဖူးက်ပါလိမ့္မယ္။
ခု က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ နိုင္ငံကေတာ့ အေၾကြး ငါးျပားေစ့ ေတာင္အသံုးဝင္ပါတယ္။

ဒါပင္မဲ့ အေၾကြးေစ့ မသံုးဘူးတဲ့ က်ေနာ္လို ျမန္မာ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သံုးရမွာ အဆင္မေျပသလို ေပးရမွာလဲ စိတ္ထဲမွာ မလွဳံမလဲပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မသံုးျဖစ္ပဲ အိပ္ရာေအာက္မွာ ေရာက္ေရာက္ ေနပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နည္းတူပဲ စင္ကာပူမွာ ရွိတဲ့ က်ေနာ့္ေမာင္ႏွမေတြေကာ၊ အေၾကြးေစ့ သံုးတဲ့ နိုင္ငံမွာေနက်တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြေကာ က်ေနာ္လိုပဲ လို႕ သက္မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ပထမေတာ့ က်ေနာ္စုဘူးေလး တစ္လံုးဝယ္တယ္။ စုဘူးေလးထဲကို အေၾကြးေစ့ေတြကိုထည့္ျပီး ငါ့အတြက္ေပါ့လို႕ ေတြးလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ က်ေနာ္ေတြးမိလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ က်ေနာ္တို႕ သံုးေနတဲ့ ေငြကမ်ားျပီး လွဴေကာ လွဴျဖစ္ရဲ႕လားလို႕ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုေတြးမိတာနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း စကားေလး တစ္ခြန္းကိုလည္း သတိရသြားတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာမွာ အသံုးမ်ားျပီး ျပဳလုပ္တဲ့ အရာေလးကိုသတိရသြားတယ္။ “ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႕” ဆိုတဲ့ စကားေလးပါ။ ဝင္ေငြရဲ႕ ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႕လား ထြက္ေငြရဲ႕ ဆယ္ဖို႕တစ္ဖို႕လားေတာ့ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ သက္မွတ္လိုက္တာကေတာ့ ထြက္ေငြရဲ႕ ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႕ပါ။

ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာက ဝင္ေငြ ထက္ ထြက္ေငြက ပိုမ်ားေနတာကိုးဗ်။ ဒီေန႕ ကိုယ္သံုးတဲ့ ေငြရဲ႕ ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႕ စုရမယ္လို႕ က်ေနာ္ အရည္ရြယ္ပါဘူး။ အလုပ္သြားတယ္။ စားတယ္၊ေသာက္တယ္။ သြားတယ္ လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ရွိရင္ ပိုက္ဆံ တြက္ၾကျပီ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ အေၾကြးေစ့ေလး ေတြကို ခုနကေျပာတဲ့ စုဘူးေလးထဲကိုထည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ အလွဴေငြလို႕ စိတ္မွတ္ထားပါ။ ဒါ က်ေနာ္တို႕ လုပ္နိုင္တဲ့ တစ္ေန႕တာ အလွဴေလးပါ။ ငါးျပားပဲ ေရာက္ေရာက္ ဆယ္ျပားပဲေရာက္ေရာက္ က်ေနာ္တို႕ လုပ္နိုင္တဲ့ တစ္ေန႕တာ အလွဴေလးေတာ့ ျဖစ္ေျမာက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။

ျမန္မာစကားပံုလည္း ရွိတယ္ေလ။ ေညာင္ေစ့ေလာက္ လွဴပင္မဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေလာက္ ရနိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့


ေလးစားလွ်က္
ရီနိူမာန္