tag:blogger.com,1999:blog-11433921231050505232024-03-14T17:27:35.475+08:00REENOEMANNRee Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.comBlogger355125tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-30817834311760296622017-03-06T19:11:00.001+08:002017-03-06T19:11:26.415+08:00ဘဝေတြက ခါးတယ္<div style="text-align: justify;">
<b>အခန္း ( ၁ )</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>လာ.. ညီမေလး ထိုင္... အစ္ကိုတို႔က ညီမေလး မလာေတာ့ဘူးထင္ေနတာ....</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ ႏွစ္နာရီေတာင္ ေနာက္က်တာဆိုေတာ့ေလ.... ေနာက္တစ္နာရီေလာက္မွ ညီမေလး မလာေတာ့ဘူးဆိုရင္ အစ္ကိုတို႔လည္း အျပင္သြားေတာ့မလို႔.... </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ကဲ ... ခုေတာ့ ညီမေလး ေရာက္လာျပီးဆိုေတာ့ ေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ မိတ္ကပ္စလိမ္းလိုက္ၾကရေအာင္....</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္မ နာမည္က သင္းသင္း။ အလုပ္က အေရာင္းဝန္ထမ္း။ အိမ္မွာက အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အေဖက ဆိုက္ကားနင္းတယ္။ အေမကေတာ့ အဝတ္လိုက္ေလွ်ာ္တယ္။ညီမေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ေလးကေတာ့ ေက်ာင္းေနတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ၈တန္းနဲ႔ေက်ာင္းထြက္ျပီး အိမ္စရိတ္ရဖို႔ အေရာင္းဝန္ထမ္း အလုပ္ကိုလုပ္ေနတာ။ ၈တန္းေအာင္ေလာက္နဲ႔ အလုပ္ရဖို႔ ဒီေခတ္ျကီးထဲမွာ မလြယ္မွန္း ကၽြန္မသိပါတယ္။ ဒီအေရာင္းဝန္ထမ္း အလုပ္ရဖို့ ကၽြန္မတို႔လမ္းထဲက အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ ရခဲ့တာ။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ညီမေလး....</b>.. အသံလာရာကို ကၽြန္မလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မေရွ႔ကို စာအိတ္ေလး တစ္အိတ္ ထိုးေပးလာတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ဒါ... ဒီေန႔အတြက္ ညီမေလး လုပ္အားခ ငါးေသာင္း ......</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္မ စာအိတ္ကို ကိုင္ျပီး ဝမ္းသာလြန္းလို႔ လက္ေတြေတာင္ တုန္ေနတယ္။ ဒါပင္မဲ့ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အခ်ိန္ကေကာ အစ္ကိုလို႔ ကၽြန္မ လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့.......</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>အမ်ားဆံုး ျကာ ၂ နာရီေလာက္ပဲ ညီမေလး...... ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ အစ္ကိုတို႔ ေျပာထားတဲ့ အတိုင္းပဲ... ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး....... ညီမေလးလည္း စိတ္ထဲ ဘာမွ စိုးရိမ္မေနနဲ႔..... ဟုတ္ျပီလား......</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မလက္ထဲ ပိုက္ဆံ ရေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မေပ်ာ္တယ္။ အိမ္မွာ လိုအပ္တဲ့ အိမ္စရိတ္ကို ကၽြန္မနိုင္သေလာက္ ပိုကူညီနိုင္ေတာ့မယ္။ ဒီပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကရလဲလို႔ အေမ ေမးရင္ ဒုကၡ...။ ကၽြန္မ ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမလဲ။ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေခ်းခဲ့တယ္လို႔ပဲ ေျပာလိုက္မယ္။ ဒါဆို အေမယံုသြားနိုင္တယ္။ ဒီလိုပဲ ခဏခဏ ကၽြန္မ ေခ်းေပးေနက်ဆိုေတာ့....။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ညီမေလး အဆင္သင္ျဖစ္ရင္ ရိုက္လိုက္ၾကရေအာင္...... ေတာ္ၾကာ ၂ နာရီေက်ာ္သြားလို႔ အပိုခ်ိန္အတြက္ ထပ္ေပးေနရအံုးမယ္.......ဟားဟားဟား</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ဟာ မဟုတ္တာပဲ အစ္ကိုရယ္ ရပါတယ္....... ....။</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္မ ခုမွပဲ စိုးရိမ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလး နည္းနည္း သက္သာရာ ရလာခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မမသိတဲ့ တစိမ္း ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ခ်ိန္းတဲ့ဆီကို သြားရင္ေကာင္းမလား မသြားရင္ေကာင္းမလား လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီေလာက္ကအထိ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ဒါမဲ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားၾကည့္လိုက္မယ္ဟာ...။ အေျခအေန သိရတာေပါ့။ အလုပ္ကလည္း ေန႔တပိုင္း ခြင့္ယူထားျပီးျပီ။ ေပးထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း လာသာလာခဲ့ရတာ။ ဟုတ္ပါ့မလား အဆင္မွေျပပါမလား။ တစ္ခုခုဆို ဒုကၡလို႔ ေတြးေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ အခုလို အလုပ္ရွင္ အစ္ကိုရဲ့ စေနာက္သံ ျကားလိုက္ရမွပဲ ဟင္းခ်နိုင္ေတာ့တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ကဲ.... ညီမေလး ဒီေန႔ လာတာ ေနာက္က်တာက လြဲရင္ အားလံုးအဆင္ေျပတယ္..... ညီမေလး မ်က္ႏွာနဲ႔ အစ္ကိုလိုခ်င္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ကိုက္တယ္.... အစ္ကိုတို႔ ပစၥည္းက အခုမွ ေစ်းကြက္ထဲ စဝင္မွာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတာ့ နည္းနည္းေပးရအံုးမယ္......</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ပစၥည္းအသစ္ေတြ ထပ္ေရာက္လာရင္ ညီမေလးကို ထပ္ျပီး ဆက္သြယ္လိုက္မယ္... ကူညီေပးအံုးေနာ္.....</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ဟုတ္ အစ္ကို စိတ္ခ်ပါ........ အဲဒါဆို ကၽြန္မကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါအံုးေနာ္.......</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ေကာင္းပါျပီဗ်ာ ထပ္ေတြ႔မယ္ ညီမေလး...........</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္မ ခုနက စာအိတ္ေလးကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ထည့္ျပီး လာတုန္းကပါလာတဲ့ ဆြဲျခင္းကို.ယူျပီး ေလးလႊာကေန ဆင္းလာခဲ့လိုက္တယ္။ လကုန္ရက္တိုင္း ပံုမွန္လစာ ရွိေနပင္မဲ့ မေလာက္မငျဖစ္ေနတာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္အသိပါ။ အေဖရယ္၊အေမရယ္ ကၽြန္မရယ္ သံုးေယာက္ေပါင္းဝင္ေငြက အိမ္သံုးစားဝတ္ေနေရးနဲ႔ အငယ္သံုးေယာက္ရဲ့ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔တင္ လည္ေနတာ။ အေဖ့ကိုလည္း သနားတယ္။ အေမ့ကိုလည္း သနားတယ္။ အေဖနဲ႔အေမ ပင္ပန္းေနၾကျပီ။ ဒါပင္မဲ့ ကၽြန္မလည္း ဘယ္လိုမွ မကူညီနိုင္ဘူး။ ကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ပဲ ရွိေနခဲ့တာ။ ကၽြန္မခြန္ကၽြန္မအားနဲ႔ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားလည္း မရွာနိုင္ခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ ၂နာရီေလာက္ကေလး အလွဓါတ္ပံု ရိုက္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ငါးေသာင္း ေတာင္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အလုပ္ျမန္ျမန္ေပၚပါေစလို႔ ကၽြန္မ ဆုေတာင္းေနလိုက္မိတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အဲဒီေန႔က ကၽြန္မ အိမ္ကို ဆီဖုထမင္းေၾကာ္ ပြဲၾကီးႏွစ္ပြဲ ဝယ္သြားလိုက္တယ္။ အေဖရယ္ အေမရယ္ အငယ္ေလးသံုးေယာက္ထိုင္ျပီး ျမိန္ေရရွက္ေရ စားေနျကတာကို ၾကည့္ေနရတာနဲ႔တင္ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီေန႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ့ လုပ္ရပ္ကို ကၽြန္မေက်နပ္တယ္။ ပူပင္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးရွိေနပင္မဲ့ အဆင္ေျပေျပ ျဖတ္သန္းနိုင္ခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ကၽြန္မ ဝမ္းသာေနမိတယ္။ ဒီအလုပ္ကေလးသာ ပံုမွန္ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကေလးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ပိုေကာင္းသြားမွာလို႔ ကၽြန္မေတြးေနမိတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
( ဆက္ရန္)</div>
<div style="text-align: justify;">
ရီႏိုမာန္</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-44469155549351418112017-02-16T21:30:00.001+08:002017-02-16T21:30:48.068+08:00အေဖတူသား<div style="text-align: justify;">
ငယ္ငယ္က
ၾကားဖူးေနက် စကားေလး တစ္ခြန္းရွိတယ္။ အေဖတူ သမီး၊ အေမတူ သား
ခ်မ္းသာတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔
ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ နိုင္လင္းက အေမတူ သားေလးပဲ။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္၌ကလည္း
အေမနဲ႔ပဲ တူခ်င္ေနခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္နားလည္ျပီး အရြယ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ္နားမွာ အေမတစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘဝမွာ အေမတစ္ခု
သားတစ္ခု ေနလာခဲ့တာ ေနသားက်ေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းရဲမွာ
အလြန္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔ေန႔ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတစ္ေယာက္
ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ၾကားဖူးေနတဲ့ ဒီစကားေလးတစ္ခြန္း ( အေမတူ သား ခ်မ္းသာတယ္)ေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ ခ်မ္းသာလာလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။
ခုခ်ိန္ထိလည္း ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနတုန္း။ ဓါတ္ပံုေတြ
ျပန္ၾကည့္လိုက္တိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဖနဲ႔ တစ္စက္ကေလးမွ မတူဘူးဆိုတာကို
လက္ခံေနမိတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အေဖကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ခြဲသြားခဲ့တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကားသြားခဲ့ပါျပီ။ အေဖမရွိလို႔
ဘာမွ မျဖစ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲပံုသြင္းခဲ့တယ္။
အေဖနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မတူခ်င္ဘူး။ အေဖနဲ႔ တူရင္ ကၽြန္ေတာ္
မခ်မ္းသာေတာ့မွာကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေနမိတယ္။ အေမနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ဇြတ္အတင္း
တူဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ မတူခ်င္သလို၊ အေဖ့လိုမ်ိဳးလည္း
က်ေနာ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အေဖနဲ႔ မတူခ်င္တဲ့ စိတ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ္ကို
အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တာကို ေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ အလိုလို
သိလာခဲ့ရတယ္။ အေဖဆိုတဲ့ မသိစိတ္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းေၾကာင္းမွန္ထဲကို
ပို႔သြင္းေပးခဲ့တယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အျမဲတမ္းလိုလို
အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္ဘဝအတြက္ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ပံုသြင္းထားတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ရဲ့စိတ္ေတြဟာ အေဖ ေလာကၾကီးက ထြက္သြားတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ဘဝရဲ့ ဆံုးရွံဳးမႈေတြတိုင္းမွာ တစ္ခါမွ မက်ခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ
တားဆီးလို႔ မရေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူေရွ့သူေရွ့မွာ မငိုခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနတာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျမင္ေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို
အသည္းမာတဲ့ေကာင္လို႔ ေျပာၾကတဲ့ အထိခံခဲ့ရတယ္။ ဒါပင္မဲ့ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့
အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ငိုေနခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ပါးျပင္ေပၚ
စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ အေဖက သူမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာျပေနခဲ့တာ ဘယ္သူမ်ားသိနိုင္မွာလဲ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ္
မ်က္ရည္ေတြသာ က်ေနခဲ့တာ။ ခုခ်ိန္ထိ အေဖနဲ႔ တူခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး
တစ္စက္ကေလးမွ မျဖစ္ခဲ့ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔ ခ်မ္းသာလာလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့
ခံယူခ်က္နဲ႔ အလုပ္ေတြကို လုပ္လာခဲ့တာ ၁၀ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေတာ့မယ္။
အသက္အရြယ္အရဆိုရင္လည္း လူလတ္ပိုင္းထဲေရာက္ေနျပီ။ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့
ခံစားခ်က္မ်ိဳးရွိေနပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ႔ လံုးဝ မတူခ်င္ေသးဘူး။ ဒါပင္မဲ့
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ကို အစိမ္းသက္သက္ခြဲ ေစမဲ့
ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္ရဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အေဖ့ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါလားဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ္
ဧည့္ခန္းထဲမွာ သတင္းစာဖတ္ေနတုန္း အျပင္က ျပန္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္
အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ သားငယ္ အိမ္ထဲအေရာက္မွာေတာ့ ..... ေမေမ့ စကားဆို နည္းနည္းမွ
နားမေထာင္ဘူး..... သား လုပ္ခ်င္ရာ သားလုပ္တယ္.... မင္း အေဖနဲ႔
တစ္ပံုစံတည္းပဲ.... ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးဆီက ဒီစကားထြက္လာအျပီးမွာေတာ့.....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သား
..... ေဖေဖ နဲ႔ မတူခ်င္ပါဘူးဗ်ာ...... ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့
အခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ သတင္းစာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ အထိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေငးငိုင္သြားခဲ့ရပါတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဝ႗္ဆိုတာ
ေနာက္ဘဝ မကူးဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္တုန္းက အေဖ့ေရွ့မွာ အေဖနဲ႔ မတူခ်င္ပါဘူးဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကို
မေျပာျဖစ္ခဲ့ပင္မဲ့ အျမဲတမ္းလိုလိုေတာ့ အေဖနဲ႔ မတူခ်င္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ခုေတာ့
အေဖနဲ႔ မတူူခ်င္တဲ့ အေဖ့သားမွာ သားလိုပဲ အေဖနဲ႔ မတူခ်င္တဲ့ သား တစ္ေယာက္
ရွိေနျပီ ဆိုတာ ေျပာျပလို႔ရရင္ ေျပာျပခ်င္မိပါေတာ့တယ္ အေဖရယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေလးစားစြာျဖင့္</div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္ <br />
<br /></div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-47395906733360114552017-02-08T17:31:00.002+08:002017-02-08T17:31:19.889+08:00ငါ့..............စိတ္ကူးပံုရိပ္ အေတြးရပ္ဝန္း<br />က်င္လည္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။<br />ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္ ရင္ခုန္သံလည္း<br />ရပ္တံ့ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။<br /><br />ခ်စ္သူရယ္ အနားမွာ မင္းမရွိေတာ့<br />အသက္ရွဴသံေတြလည္း မၾကားရေတာ့ဘူး<br />ေႏြးေထြးတဲ့ မင္းရဲ႕ရင္ခြင္မွာလည္း<br />ခုိးနားခြင့္ မရတာလည္း ၾကာခဲ့ပါျပီ။<br /><br />ငါမင္းကို လြမ္းလို႔ ေသေတာ့မယ္<br />ဒါကို မင္းမသိလို႔လား ခ်စ္သူရယ္<br />ငါ့ စိတ္ထဲမွာ မင္းအေၾကာင္းပဲ<br />ေတြးေနခဲ့တာပါ ခ်စ္သူရယ္။<br /><br />ငါ မင္းကို သတိရလို႔ ကဗ်ာေတြေရးေနမိတယ္။<br />ကဗ်ာေတြထဲမွာလည္း မင္းအေၾကာင္းေတြ<br />စိတ္ကူးေတြထဲမွာလည္း မင္းပံုရိပ္ေတြ<br />သတိရမိတာလည္း မင္းပါပဲ ခ်စ္သူရယ္......................<br />
<br />
ရီနိုမာန္<br />
( ၂၀၀၉ ဧျပီ) Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-66923651845898970022017-02-05T21:27:00.001+08:002017-02-05T21:29:45.843+08:00သို႔တိမ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စီးသြားခဲ့တယ္။<br />
<span id="fullpost">အေရွ့မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အျပာေရာင္ ေကာင္ကင္းၾကီးဆီကို။</span><br />
<span id="fullpost">ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့မွာ ေပၚလာတာက တံခါးၾကီး ႏွစ္ခ်ပ္။</span><br />
<span class="st"> <i>လူပံုသ</i> ဏၭာန္ အရိပ္ႏွစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆီၾကိဳေနၾကျပန္တယ္။</span><br />
<span class="st">တိမ္ေတြကို ခဏရပ္ျပီး တစ္ေအာင့္ေလာက္ ေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္။</span><br />
<br />
<span class="st">စိတ္.... စိတ္ေတြမ်ား ပ်ံဝဲေနလိုက္ၾကတာ.........။</span><br />
<span class="st">မီးေရာင္လည္း မဟုတ္၊ လေရာင္လည္း မဟုတ္၊ ၾကယ္ေတြရဲ့ အေရာင္လည္း မျဖစ္နိုင္၊</span><br />
<span class="st">အျဖဴေရာင္လို႔ ထင္ရပင္မဲ့ တစ္ကယ္တန္းက်ေတာ့ မေသခ်ာဘူး။</span><br />
<span class="st">အေရွ့နဲ႔ အေနာက္၊ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ေရႊ႔လ်ားေနတဲ့ ဒီစိတ္။</span><br />
<br />
<span class="st">အေမွာင္ထဲမွာ ခဏေလာက္ ရပ္ေနလိုက္မိတယ္။</span><br />
<span class="st">ေရွ့ဆက္သြားဖို႔ လမ္းကို ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့....။</span><br />
<span class="st">လမ္းဆံုးရဲ့ ညဖက္ေထာင့္နားေလးမွာ ျမွားတစ္ခုနဲ႔ စာေလးတစ္ေၾကာင္း။</span><br />
<br />
<span class="st">ေသမင္းနိဗၺာန္ဆီသို႔...........။</span><br />
<br />
<br />
<span class="st">ေလးစားစြာျဖင့္</span><br />
<span class="st">ရီနိုမာန္ </span><br />
<br />
<span class="st">၂၀၁၂ က ေရးထားတဲ့ အေဟာင္းေလးပါ။ </span>Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-47979981223111082542016-06-09T17:45:00.001+08:002016-06-09T17:45:42.109+08:00ေက်းဇူးဒီကမ႓ာေပၚမွာ ရွင္သန္ျခင္း အခြင့္ကိုေပးတဲ့<br /> အေဖနဲ႔အေမကို ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
ဒီအသက္အရြယ္ထိ ေနထိုင္ျခင္း အခြင့္ကိုေပးတဲ့<br /> ေလာကႀကီးကို ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
ဆုေတာင္းျခင္းေတြကို မသိမသာ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့<br /> ဘုရားရွင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
ခင္မင္ျခင္းဆိုတဲ့ အခြင့္ကိုေပးတဲ့<br /> သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
ခ်စ္ခင္ျခင္းဆိုတဲ့ အခြင့္ကိုေပးတဲ့ <br /> ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
နားလည္မႈဆိုတဲ့ အခြင့္ကို အျပည့္အဝ အသံုးခ်ေပးတဲ့<br /> တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
ကိုယ္လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေဘးနားမွာရွိၿပီး<br /> ကိုယ္မလိုအပ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အနားကတိတ္ဆိတ္စြာ<br /> ထြက္ခြာေပးသြားၾကတဲ့ အေယာက္အားလံုးကိုလည္း<br /> ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
ယခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္နဲ႔စိတ္တူကိုယ္တူရွိေနေပးတဲ့<br /> တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
ကိုယ့္အေပၚ နားလည္ၿပီး ခ်စ္ေပးေနတဲ့<br /> တစ္ေယာက္ေသာ သူကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
အရာအားလံုးကို အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာ<br /> ဖန္တီးေပးေနတဲ့ ကံၾကမၼာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
အဓိက ကေတာ့ အေပ်ာ္၊ အျပံဳး၊ အမဲ့၊ အငို၊ အလြမ္း၊ <br /> အခ်စ္၊ ဒုကၡ၊ သုခ မ်ားစြာကို ခံႏိုင္ရည္ရွိခဲ့တဲ့<br /> ရွိေနစဲျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။<br />
<br />
ရီနိုမာန္ <br />
<span id="fullpost"></span>Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-83699102373632834482016-02-27T17:49:00.001+08:002016-02-27T17:49:22.494+08:00စိတ္ရြက္ေလွစိတ္ ၾကည္လင္သြားတဲ့ တစ္ေန႔<br /> အေရာက္လွမ္းခဲ့မယ္။<br /> သစ္ပင္အို အရိပ္ေအာက္ဆီ<br /> ေစာင့္ေနလို႔ေပးပါ။<br /> ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ဝိုင္တစ္ခြက္<br />
စိတ္ ေအးခ်မ္းသြားတဲ့ တစ္ေန႔<br /> အျပံဳးေတြ ေခၽြလိုက္ပါ့မယ္။<br /> ခန္းနားတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြထဲ<br /> ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ လာခဲ့ပါ။<br /> ေစာင့္ေနပါ့မယ္ ဟိုတစ္ေနရာဆီက<br />
စိတ္ ခမ္းေျခာက္သြားတဲ့ တစ္ေန႔<br /> အေရာင္ေတြလည္း ေမွးမွိန္လို႔<br /> က်ကြဲသြားတဲ့ ဖန္စေတြက <br /> ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ<br /> ေစာင့္ေနလိုက္ပါ ေရာက္မဲ့အခ်ိန္ထိ<br />
စိတ္ ေလလႊင့္သြားခဲ့ ရၿပီ။<br /> စိတ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ ရၿပီ။<br /> စိတ္ အခန္႔မသင့္စြာျဖင့္ <br /> အနားယူလိုက္ရၿပီ။<br />
<br />
ရီနိုမာန္ <br />
<span id="fullpost"></span>Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-48479819120917314472016-02-13T18:00:00.002+08:002016-02-13T18:00:14.663+08:00လြမ္းလည္း လြမ္တတ္ေနျပီတစ္ေန႔ေတာ့ နင္ငါ့ကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး<br /> ေနာက္တစ္ေယာက္ေတြ႕အံုးမွာပါ တဲ့။<br /> အဲဒီအခါက်ရင္ နင္ငါ့ကို ေမ့သြားမွာပါတဲ့။<br /> ငါနင့္ကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး ေနာက္တစ္ေယာက္<br /> ရွိလာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ <span class="text_exposed_show"><br /> နင္ျပံဳးေနခဲ့တယ္။</span><br />
<br />
နင္ေျပာသလိုပဲ ျဖစ္ေတာ့မွာလားလို႔ ငါ့စိတ္ထဲ<br /> ခဏခဏျဖစ္မိတယ္။<br /> နင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို အတည္ျပဳရေတာ့မယ့္<br /> အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ငါ့ရင္ထဲမွာ နင္ပဲရွိေနတယ္ဆိုတာ<br /> ေသခ်ာသထက္ေသခ်ာလာတယ္။<br /> ငါ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မလိမ္ခဲ့ဘူး။<br /> ငါ့ကိုယ္ငါလည္း မလိမ္ခဲ့ဘူး။<br /> ငါ နင့္ကိုပဲ ခ်စ္ေနတုန္း ဆိုတာကိုေပါ့။<br />
<br />
ငါက နင့္ကို အစကတည္းက ခ်စ္ပဲခ်စ္ခဲ့တာ။<br /> နင္က ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ။<br /> နင္ငါ့ကို ခ်စ္တာငါသိပါတယ္။<br /> ဒါေပမဲ့ နင္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ ငါမဟုတ္ဖူး<br /> ဆိုတာလည္း ငါသိၿပီးသားပါ။<br /> ငါနင့္ကို အခ်ိန္မေရြး ခ်စ္ေနလို႔ရတဲ့<br /> ငါ့ကို နင္ေပးထားတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုနဲ႔တင္<br /> ငါေက်နပ္လို႔ ရပါတယ္။<br />
<br />
ငါ့ဘဝမွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ေနလာတာ<br /> ေနသားေတာ့က်ေနပါၿပီ။<br /> ငါက ငါ့စိတ္ကို ငါအရမ္းႏိုင္တာ။<br /> ဒါေပမဲ့ နင့္ကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္။<br /> နင့္ကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ <br /> နင္နဲ႔တူတူသြား၊ တူတူစား<br /> တူတူေပ်ာ္၊ တူတူကဲ ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ။<br /> နင့္ကို လြမ္းတဲ့ ငါ့ရဲ႕စိတ္ကိုေတာ့ <br /> ငါထိန္းလို႔ မရခဲ့ဘူး။<br /> ထိန္းလည္း မထိန္းထားခ်င္ပါဘူး။<br /> ငါက နင့္ကို ခ်စ္ေနရရင္ ေက်နပ္ေနတာေလ။<br />
<br />
ငါနင့္ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္သေကၤတ တစ္ခုအေနနဲ႔<br /> တစ္ႏွစ္ကို ပစၥည္းတစ္ခု အၿမဲငါစုခဲ့တယ္။ <br /> ငါစုခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ <br /> နင္နဲ႔တူတူရွိတဲ့ ႏွစ္ေတြတုန္းက <br /> နင္ငါ့ကိုေပးထားတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္းပါတယ္။<br /> ငါစုထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အခ်ိဳးခ်လိုက္ရင္<br /> ေလးပံုတစ္ပံုပဲ နင့္ေပးခဲ့တဲ့အမွတ္တရေတြရွိတယ္။<br /> ဒီႏွစ္ ၂၀၁၆ မွာ ငါစုထားတဲ့ အမွတ္တရေတြက<br /> ၁၆ ခုရွိသြားၿပီဟ။<br />
<br />
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုပဲေျပာင္းေျပာင္း<br /> ေနရာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးေဝး<br /> ငါ့ရင္ထဲမွာ နင့္ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ <br /> မေျပာင္လဲဘူး။ အရင္အတိုင္းပဲ။<br /> ခုေတာ့ ငါမွာ နင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပိုလာတာ<br /> တစ္ခုေတာ့ ရွိသြားတာေပါ့။<br /> ငါ နင့္ကို ခ်စ္ေနရရံုအျပင္ <br /> လြမ္းလည္း လြမ္းတတ္ေနၿပီ။<br />
<br />
<br />
ရီႏိုမာန္Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-40215817616753306082015-09-02T07:23:00.002+08:002015-09-02T07:24:45.016+08:00စက္တင္ဘာ ေအာင္ပြဲရိုးသားလွတဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
နွစ္သစ္ေရာက္ခဲ့ျပီ စက္တင္ဘာ<br />
ဘဝေပါင္းမ်ားစြာထဲက စက္တင္ဘာ<br />
ေျပာင္းလဲျခင္းေတြေပးတဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
ေက်းဇူးရွင္မိဘနွစ္ပါးနဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
<br />
ဒီအခ်ိန္ကိုေရာက္ရင္ သတိရတယ္ စက္တင္ဘာ<br />
ေမႊးလြန္းတဲ့ပန္းအနံ့ေလးတစ္ခုရွိတယ္ စက္တင္ဘာ<br />
နိုးထျခင္းကို အသက္သြင္းေပးနိုင္ခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
ရိုးသားမႈေတြကို ခ်ျပနိုင္ခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
ရုန္းကန္မႈတိုင္းမွာ အဓိပၸာယ္ ရွိလွတဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
ျကိုးစားရင္း ေမ့လို့မရတဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
နွစ္သစ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ့အတူ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ<br />
<br />
စက္တင္ဘာကိုေရာက္တိုင္း<br />
စက္တင္ဘာေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။<br />
စက္တင္ဘာေတြ ငိုေျကြးခဲ့ရတယ္။<br />
စက္တင္ဘာေတြ အံ့ျသခဲ့ရတယ္။<br />
စက္တင္ဘာေတြ ရူးသြပ္ခဲ့ရတယ္။<br />
စက္တင္ဘာေတြ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရတယ္။<br />
စက္တင္ဘာေတြ တမ္းတခဲ့ရတယ္။<br />
<br />
ခုေတာ့ စက္တင္ဘာေတြ<br />
ေပ်ာ္ရႊင္ဖို့ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ျပီ။<br />
ငိုေျကြးဖို့ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ျပီ။<br />
အံ့ျသဖို့ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ျပီ။<br />
ရူးသြပ္ဖို့ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ျပီ။<br />
ေအာင္ျမင္ဖို့ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ျပီ။<br />
တမ္းတဖို့ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ျပီ။<br />
<br />
စက္တင္ဘာေတြ စက္တင္ဘာနဲ့ စလိုက္ျကရေအာင္။<br />
<br />
🌺🌸🌳🌲🌷🌻🌵🌴<br />
ရီနိုမာန္Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-32086865820257087082015-04-04T00:00:00.000+08:002015-04-04T12:00:44.091+08:00သူနဲ့သာဆိုရင္<div style="text-align: justify;">
ဘာလိုလိုနဲ့ ( ၆ ) နွစ္ျပည့္သြားျပီ။ အေဆာက္အဦးအေနနဲ့ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အိမ္ကေလးေပါ့။ ပိုင္ဆိုင္မႈအေနနဲ့ ျပရမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ဒိုင္ယာရီေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့မိတ္ေဆြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္ေျပာသမွ် တိတ္တိတ္ေလး ေလးနားေထာင္ေပးတတ္ျပန္တယ္။ တစ္ခါတေလလည္း ကၽြန္ေတာ္ သူ့ကို မသိက်ိုးကၽြန္ ျပဳေနတတ္ျပန္တယ္။ ဒါပင္မဲ့ သူဟာကၽြန္ေတာ္ကို အျမဲနားလည္ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ့အတူ အျမဲတမ္းရွိေနေပးခဲ့တယ္။<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ္နဲ့ သူ စေတြ့တာ ၂၀၀၉ ခုနွစ္ေလာက္က။ သူနဲ့စရင္းနွီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို သူက ကူညီေပးခဲ့တယ္။ သူ့ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အမ်ိုးမ်ိုးျပုျပင္ေျပာင္းလဲနိုင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေဇာဒကတတ္တာမ်ိုးလည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေနဆို သူေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကသြားဆို သူသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ေနလည္း သူက ဘာမွမေျပာရွာဘူး။ ဒါပင္မဲ့ ဘယ္လိုပဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေဆာင္၊ မဆက္သြယ္ပဲေနေန ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ျပဳစုပ်ိုးေထာင္ထားတဲ့ သူ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့လို့၊ ထားခဲ့လို့ရနိုင္မွာတဲ့လဲ။<br />
<br />
တစ္ခါတေလမွာ သူနဲ့အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ဘဝ အမွတ္တရေလးေတြကို ျပန္ေျပာျဖစ္ျကတယ္။ သူနဲ့စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့စိတ္ကို ေက်နပ္မႈ အျမဲေပးတယ္။ သူနဲ့ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္မွာ မိတ္ေဆြဆိုတာ တိုးလာခဲ့တယ္။ အဓိကကေတာ့ သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ သူကိုေမ့ျပီး သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ အဖြဲ့က်ေနလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္မဆိုဘူး။<br />
<br />
သူနဲ့ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ဒီ ( ၆ ) နွစ္အတြင္းမွာ တစ္နွစ္ေလာက္ရွိမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ့ကိုမေခၚမေျပာပဲေနခဲ့တာ။ ဒါပင္မဲ့ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ သူနဲ့ကၽြန္ေတာ္ကို အျမဲလိုလို တြဲျမင္ေနက်ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ့ရင္း သူ့ကို ေမးေမးေနျကျပန္ပါတယ္။<br />
<br />
အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ အတူတူရွိေနအံုးမွာပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ္ကို ထားခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ျဖစ္ရပ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာနိုင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနသ၍ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ အတူရွိေနမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ တစ္ဦးထဲေသာ အေဖၚပါ။<br />
<br />
အခုဆို ကၽြန္ေတာ္တို့ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ျကတာ ဒီေန့ဆို ( ၆ ) နွစ္ျပည့္သြားခဲ့ျပီ။ ( ၆ ) နွစ္ကေန ( ၇ )၊ ( ၇ ) ကေန (၁၀)နွစ္၊ (၁၀) နွစ္ကေန လာမဲ့ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တူတူရွိေနမယ္လို့ ဆႏၵျပုရင္း..........။<br />
<br />
<br />
ရီနိုမာန္</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-66645934317805190892015-03-30T18:02:00.002+08:002015-03-30T18:42:40.831+08:00ခရီးစဥ္ အဆံုးသတ္ခဲ့ေလျပီ<div style="text-align: justify;">
၁၈.၀၂.၂၀၁၅ ( ဗုဒၶဟူးေန့)<br />
<br />
ညတုန္းက ျပန္တာေနာက္က်ပင္မဲ့ ဒီေန့မနက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ မနက္စာစားဖို့ ခ်ိန္းထားတာမို့ အေစာျကီးထျပီး ျမို့မေက်ာင္းလမ္းေပၚက Oriental House ဆိုင္မွာ မနက္စာစားျဖစ္ျကတယ္။ မနက္စာစားျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ လမ္းခြဲလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ျဖန္ အလွဴကိစၥအတြက္ ပိုက္ဆံသြားထုတ္ရအံုးမယ္ေလ။<br />
<br />
အဲဒီေန့က အမွတ္တရပါပဲ။ အြန္လိုင္းမွာ ခင္တာျကာခဲ့ပင္မဲ့ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ့ဖူးေသးတဲ့ ကိုဏီလင္းညို၊ အန္တီတင့္၊ ညီမျမတ္မြန္၊ အစ္မေနာ္ေဖာနဲ့ မခင္မင္းေဇာ္။ အျပင္မွာ သိလည္းသိ၊ ခင္လည္းခင္ေနတဲ့ တလႏြန္၊ ေမာင္မ်ိုး ၊ မနိုဘယ္မိုးနဲ့ မဇြန္မိုးစက္တိုလည္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေတြ့ျဖစ္ျကတဲ့ ဆိုင္ကေတာ့ Lady potato လို့နာမည္ေပးထားတဲ့ မမဒမ္ကိုးရဲ့ ဆိုင္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို့တေတြ စကားေတြအမ်ားျကီး ေျပာျဖစ္ျကတယ္။ ခင္ဖို့လည္း ေကာင္းျကတယ္။ ေန့လယ္ ၁ နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ လမ္းခြဲလိုက္ျကတယ္။ လမ္းမခြဲခင္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ တလႏြန္ရယ္ မဇြန္မိုးစက္ သံုးေယာက္သာ မနက္ျဖန္အလွဴအတြက္ တိုင္ပင္ျဖစ္ျကတယ္။<br />
<br />
အဲဒီေန့က ညပိုင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ မနက္ျဖန္လည္း အေစာျကီးသြားရအံုးမွာဆိုေတာ့ ေစာေစာပဲ နားလိုက္ျကတယ္။<br />
<br />
၁၈.၀၂.၂၀၁၅ ( ျကာသပေတးေန့)<br />
<br />
ဒီေန့ကို ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ အပိုင္း (၃) မွာေရးခဲ့တဲ့ OBYG ရဲ့ အလွဴေန့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို့ စာေရးေဖာ္လည္းျဖစ္ အဖြဲ့ဝင္လည္းျဖစ္တဲ့ တလႏြန္၊ မဇြန္မိုးစက္နဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ က တစ္ကား။ အဖြဲ့ဝင္ သံုးေယာက္က ေနာက္ကားတစ္စီး။ စုစုေပါင္းကား၂စီးနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွာ ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ လွူဖို့ရည္ရြယ္ထားတဲ့ေနရာက သံလ်င္ သီလဝါ သီလရွင္သင္ ပရဟိတ ပညာေရးေက်ာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။<br />
<br />
ေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းအိပ္၊ေက်ာင္းေန မိဘမဲ့ ကေလးနဲ့ သီလရွင္ စုစုေပါင္း (၄၅) ဦးေလာက္ရွိပါတယ္။ ရြာထဲက ပိုက္ဆံမတတ္နိုင္တဲ့ မိသားစုမွ ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းတက္တယ္လို့ သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာ ကေလး စုစုေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ၇၀ ေလာက္ရွိတယ္လို့လည္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန့က အဖြဲ့ဝင္ျဖစ္တဲ့ ညီငယ္နွင့္ညီမငယ္တို့ရဲ့ မဂၤလာတစ္နွစ္ျပည့္အတြက္ ကေလးေတြကို ဒန္ေပါက္နဲ့ ျကက္သားဟင္း ေကၽြးတယ္။ အလွဴရွင္ကေတာ့ ပံုမွန္မရွိဘူးလို့ ဆရာေလးကေျပာပါတယ္။ တစ္လမွ နွစ္ခါေလာက္ပဲ လာလွဴျကတယ္။ က်န္တာေတာ့ ေက်ာင္းက ဒိုင္ခံေကၽြးရတယ္။<br />
<br />
ကၽြန္ေတာ္တို့ ဝယ္သြားတဲ့ ဆန္ငါးအိတ္၊ ဆီ ငါးပံုးကလည္း အေထာက္အကူျဖစ္သြားေစပါတယ္။ အလွဴေငြ ေကာက္ခံလို့ရတဲ့ သိန္း၂၀ကို ေက်ာင္းေဆာက္တဲ့ ေနရာနဲ့ ေက်ာင္းအေထြေထြအတြက္လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။<br />
<br />
အဲဒီေန့က ကၽြန္ေတာ္တို့ အလွဴျပီးေတာ့ အိမ္မျပန္ေသးပဲ ေရလယ္ေက်ာက္တန္းကို ဘုရားဖူးသြားခဲ့ျကေသးတယ္။ ကားနွစ္စီးနဲ့ စုစုေပါင္း ၁၀ေယာက္ ေပ်ာ္စရာျကီးပါပဲ။ ဘုရားကျပန္ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ ခင္တာျကာပင္မဲ့ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ့ဖူးေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ျမစ္က်ိုးအင္းနဲ့လည္း ေတြ့ျဖစ္ပါေသးတယ္။ စကားမေျပာျဖစ္တာျကာေတာ့လည္း စကားေတြက ေျပာမကုန္ေအာင္ပါဘဲ။ ေနာက္တစ္စီးက သူငယ္ခ်င္းေတြက သာေကတေရႊပုဇြန္အေအးဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနျကတာမို့ စကားလက္စျဖတ္ျပီး ထြက္လာခဲ့ရတယ္။<br />
<br />
ေရႊပုဇြန္မွာ အေအးေသာက္ျပီး အဲ့ဆိုင္ကေနပဲ အားလံုးလမ္းခြဲလိုက္ျကတယ္။ သူတို့နဲ့ လမ္းခြဲလိုက္ပင္မဲ့ လမ္းေျကာင္းမပ်က္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့ ဟိုတယ္ျပန္၊ ေရမိုးခ်ိုးျပီး Feel မွာခ်ိန္းထားတဲ့ အစ္မေတြဆီလာျပီး ညစာ တူတူစားတယ္။ စကားေတြေျပာျကတယ္။ အစ္မေတြနဲ့လမ္းခြဲေတာ့ ည ၈ နာရီေက်ာ္ ၉ နာရီေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ မေန့က ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုျပီး မေပးဘဲျပန္သြားတဲ့ ကိုဏီဆီက လက္ေဆာင္သြားယူလိုက္တယ္။ ကိုဏီဆီကျပန္ေတာ့ ၁၁ နာရီေက်ာ္သြားျပီ။ ညက်ရင္ ကားနဲ့ ရန္ကုန္ရဲ့ညအလွကို ခံစားမယ္လို့ေျပာထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားျကျပီ။<br />
<br />
၂၀.၀၂.၂၀၁၅ ( ေသာျကာေန့)<br />
<br />
ဒီေန့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္က ည ၇ နာရီမွ ဆိုပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အခ်ိန္မွ ေလာက္ပါမလားလို့ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ အျဖစ္။ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္ကတည္းက ကိုယ္အလုပ္နဲ့ကိုယ္ ရွုပ္ေနခဲ့တာ။ ေရႊတိဂံုဘုရားကို မေရာက္ျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီေန့မွမသြားရင္ ေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ေစာေစာထ သူငယ္ခ်င္းနဲ့တူတူ ဘုရားတက္ခဲ့ျကတယ္။ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွမရွိဘူး။ အစကတည္းက ဆုေတာင္းတာ ဝါသနာမပါတဲ့ အတြက္ ဦးသံုးျကိမ္ခ်ျပီးရင္ ျပီးျပီ။ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ တစ္ပတ္ပတ္ျပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ျကတယ္။ ျပန္ဆင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလိုခ်င္ေနတဲ့ ဘုရားပုလႅင္ေလး ၂ခုဝယ္ခဲ့တယ္။<br />
<br />
ဘုရားေပၚကဆင္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို့ မနက္စာသြားစားျကတယ္။ ေလဆိပ္ကို ညေနေလးနာရီေလာက္ေတာ့ ဆင္းမွအဆင္ေျပမယ္။ မဟုတ္ရင္ ကားလမ္းပိတ္တာနဲ့ ဘာနဲ့ဆို မမွီမွာလည္း ပူရေသးတယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြကလည္း မ်ားေတာ့ လုပ္သင့္တာကို အရင္လုပ္လိုက္တယ္။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံက မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဒါေျကာင့္ ဘဏ္မွာ ပိုက္ဆံသြားထုတ္လိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံထုတ္ျပီးေတာ့ အဲေန့မွာမွ ရံုတင္တဲ့ ရုပ္ရွင္ကားကို ဝင္ျကည့္လိုက္တယ္။ ကားနာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေျပတီဦး၊ ေနမင္း၊ စိုးျမတ္သူဇာနဲ့ မိုးေဟကိုတို့ပါတယ္။ ဟာသကားေပါ့။ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ့ ဝထၱုကိုျပန္ရိုက္ထားတာ။ရုပ္ရွင္ရံုကထြက္ေတာ့ ေန့လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ျပီ။<br />
<br />
ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမွာ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြ ေျပးဝယ္။ ေန့လည္စာ စားျပီး ဟိုတယ္ျပန္ ပစၥည္းသိမ္းရေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ၈ ညအိပ္ ၉ ရက္ခရီးစဥ္ေလးကေတာ့ ဒီေန့ဟာ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။ ၉ရက္ခရီးစဥ္မွာ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာကိုလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ စိတ္လက္အပန္းေျဖမဲ့ ေနရာမွာလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခင္၊ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ့ခဲ့ရတယ္။ အလွဴလည္း လွဴခဲ့ရတယ္။ ၉ရက္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ လုပ္ခ်င္တာေတြေကာ၊ လုပ္သင့္တာေတြေကာ လုပ္ခဲ့ရျပီတဲ့ေနာက္မွေတာ့ စင္ကာပူက အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၂ နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ပံုမွန္ပါပဲ။<br />
<br />
ဒီေနရာမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ၈ ညအိပ္ ၉ ရက္ခရီးစဥ္ေလးကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါရေစ။<br />
<br />
ရီနိုမာန္<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-63010589745894141372015-03-24T16:52:00.002+08:002015-03-25T17:04:36.403+08:00၈ ညအိပ္ ၉ ရက္ခရီးစဥ္ ( ၃ )<div style="text-align: justify;">
၁၆.၀၂.၂၀၁၅ ( တနဂၤေႏြေန့)<br />
<br />
ဒီေန့ ကၽြန္ေတာ္တို့အဖြဲ့ ဘာလုပ္ျဖစ္ျကလဲဆိုေတာ့ မနက္ပိုင္း ဟိုတယ္က ေကၽြးတဲ့ မနက္စာစားျပီး ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျကတယ္။ သဲျဖူကၽြန္းကို သြားဖို့ အျမန္ယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္တယ္။ လက္မွတ္က တစ္ေစာင္ကို ၆ ေထာင္က်ပ္။ အနည္းဆံုးေလးေယာက္စာ ဝယ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဟိုတယ္ကေန စက္ေလွဆိပ္ကို ဆိုက္ကယ္နဲ့ သြားျကတယ္။ ဆိုင္ကယ္ခက တစ္ေယာက္ကို ငါးရာက်ပ္။ စက္ေလွဆိပ္ကို အသြား ဆိုင္ကယ္သမားေတြက ေက်ာက္ေမာင္နွမကိုလည္း သြားလို့ရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးကို တစ္နာရီသံုးေထာင္။ တစ္နာရီဆို အသြားအျပန္ေလာက္တယ္ ဆိုတာနဲ့ အိုေက သြားျကမယ္ေပါ့ ဆိုျပီး သဲျဖူကၽြန္းအျပန္လာေစာင့္ေနဆိုျပီး မွာထားခဲ့လိုက္တယ္။<br />
<br />
Speed Boat လို့ေခၚတဲ့ အျမန္ယာဥ္နဲ့ သဲျဖူကၽြန္းကို ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေတာ့ လာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အရင္တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးျပီးသား။ ဒါပင္မဲ့ ဒီတစ္ေခါက္က သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မေရာက္ဖူးေသးတာမို့ လိုက္ပို့တဲ့ သေဘာနဲ့ လိုက္လာခဲ့တာ။ ျမန္မာဇာတ္ကားတစ္ကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ျကည့္ဖူးတယ္။ ေစ့စပ္ေျကာင္းလမ္းတာကို အဲ့သဲျဖူကၽြန္းေပၚမွာ သြားလုပ္တယ္။ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိုးနဲ့ လုပ္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို့ေတာင္ အနိုင္နိုင္စဥ္းစားရမယ္။ ကၽြန္းေပၚသြားျပီး ဘာမွလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါပင္မဲ့ စပိဘုတ္ စီးရတာေတာ့ အရသာ ရွိသဗ်ာ။<br />
<br />
သဲျဖူကၽြန္းကျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခဏကေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ ဆိုင္ကယ္ငွားျပီး ေက်ာက္ေမာင္ႏွမကို ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္စီး သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္က နွစ္ေယာက္တစ္စီးနဲ့ စုစုေပါင္း သံုးစီးထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေမာင္းလိုက္ရတယ္။ ေက်ာက္ေမာင္ႏွမ ဘာေတြ နာမည္ျကီးလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ ငါးေျကာ္နဲ့ အုန္းရည္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ အျပန္က်မွ ဟိုတယ္ေတြရွိတဲ့ဖက္က ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္ အခ်ို့ရွိတယ္။ ေရကေတာ့ ေခ်ာင္းသာေရထက္ ျကည္တယ္။ သူက ျမစ္နဲ့ ေဝးလို့လည္းပါလိမ့္မယ္။<br />
<br />
ေက်ာက္ေမာင္နွမကျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန့လယ္ ၁ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ အေနာက္ဖက္အျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ မွာစားလိုက္ျကတယ္။ အစားအေသာက္နဲ့ပတ္သက္ျပီး တန္တယ္လို့ပဲ ေျပာရမယ္။ ခုကၽြန္ေတာ္တို့ ငါးေယာက္စားတာ သံုးေသာင္းမျပည့္ဘူး။ စားတာမ်ားသြားလို့နဲ့ တူပါတယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏလွဲမယ္လို့ စဥ္းစားလိုက္ပင္မဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရတဲ့အထိပါပဲ။<br />
<br />
အိပ္ယာနိုးေတာ့ ေရဆင္းေဆာ့တယ္။ ညေနစာကို မေန့က ကၽြန္ေတာ္တို့ နဲ့အတူတူစားတဲ့ မိသားစုနဲ့ပဲ မေန့က ဆိုင္မွာပဲ သြားစားျဖစ္ျကတယ္။ ဒီညေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ နည္းနည္း ပင္ပန္းေနျကျပီ။ ထမင္းစားျပီး ဆက္ရန္ရွိတဲ့ ပြဲေတြကို ပင္ပန္းလို့ဆိုျပီး အေျကာင္းျပျပန္လာခဲ့ျကတယ္။ ဟိုတယ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္တိုင္ပင္ျပီး ဟိုတယ္က အနွိပ္ခန္းမွာ သြားအနိွပ္ခံျကတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္တို့ နွစ္နွစ္ခ်ိုက္ခ်ိုက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ျကတယ္။<br />
<br />
၁၇.၀၂.၂၀၁၅ ( တနလၤာေန့ )<br />
<br />
ဒီေန့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ရန္ကုန္ျပန္ျကရေတာ့မယ္။ မနက္စာစားျပီးေတာ့ အခန္းျပန္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလိုက္ျကတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လည္း နားရအံုးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ၁၉ ရက္ေန့မွာ လုပ္မဲ့အလွဴအတြက္ ပိုက္ဆံကိစၥဘာမွ မလုပ္ရေသးလို့ပဲ။ ေျသာ္..... ေျပာဖို့ တစ္ခုေမ့ေနတာ။ ၁၉ရက္ေန့မွာ အလွဴလုပ္ဖို့က ဒီမလာခင္ ၂ လေလာက္အလိုကတည္းက စီစဥ္ထားတာ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ အဖြဲ့ေလးအေျကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ အဖြဲ့နာမည္ကို OBYG ( Oversea Burmese Youth Group) ဆိုျပီး ၂၀၁၀ ေလာက္ကတည္းက ဖြဲ့ထားခဲ့တာ။ ပထမေတာ့ အဖြဲ့ဝင္ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္ေလာက္နဲ့ တစ္လကို တစ္ေယာက္ စင္ကာပူ ငါးေဒၚလာ စုခဲ့ျကတယ္။ ေလးနွစ္အတြင္းမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၇ ေထာင္ေက်ာ္ လွူဒါန္းနိုင္ခဲ့တယ္။ ပထမတစ္နွစ္မွာ ကေလးငါးေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တယ္။ ဒုတိယနွစ္မွာ ကေလးရွစ္ေယာက္နဲ့ တတိယနွစ္မွာေတာ့ ကေလးငယ္ ကိုးေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ OBYG က ေတြ့တဲ့ေနရာ လွူတာမ်ိုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ OBYG အေနနဲ့ ပထမဆံုး ဦးစားေပး လွဴျဖစ္တာက မိဘမဲ့ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ပါ။ ဒုတိယကေတာ့ သက္ျကီးရြယ္အို အဖိုးအဘြားေတြ၊ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ သဘာဝေဘးက်တဲ့ ေနရာေတြကို လွဴဖို့ဆိုျပီး ရည္ရြယ္ျပီး ဖြဲ့ထားတဲ့ အဖြဲ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။<br />
<br />
အခုလည္း အဖြဲ့ဝင္ေမာင္နွမေတြကိုယ္တိုင္ ပါဝင္လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴေလးတစ္ခုျဖစ္ဖို့ စီစဥ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ကဲ ခုေတာ့ ခရီးအေျကာင္းေလးပဲ ဆက္လိုက္ျကရေအာင္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီေက်ာ္ ငါးနာရီေလာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဖိုးစိန္လမ္းက FAME ဟိုတယ္မွာ ခဏနားလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္က တစ္ေနရာ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တစ္ေနရာစီ တည္းျကတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းလူေတြလည္း မဲသဲေနျကျပီ။ မဲတာက မဲတာ တစ္ပိုင္း၊ ပင္ပန္းတာက ပင္ပန္းတာ တစ္ပိုင္း သူ့အပိုင္းနဲ့ သူထားျပီး အဲ့ညက သူငယ္ခ်င္းလိုက္ပို့တဲ့ ကလပ္ဘ္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည တစ္နာရီေက်ာ္ နွစ္နာရီထိုးေတာ့မယ္။<br />
<br />
ပင္ပန္းလား ဆိုေတာ့ ခုထိပင္ပန္းတယ္လို့ မျငီးမိေသးဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ၆ ရက္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။<br />
<br />
<br />
ရီနိုမာန္</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-57038638355348399242015-03-20T12:59:00.000+08:002015-03-20T12:59:42.262+08:00၈ ညအိပ္ ၉ ရက္ ခရီးစဥ္ ( ၂ )<div style="text-align: justify;">
၁၄.၀၂.၂၀၁၅ ( စေနေန့ )</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဒီေန့မနက္ေတာ့ ဟိုတယ္ကေကၽြးတဲ့ မနက္စာကို မစားပဲ ျပည္ထမင္းသုပ္ သြားစားတယ္။ ျပည္ေရာက္မွေတာ့ ျပည္ထမင္းသုပ္ စားဖူးရမယ္ မဟုတ္လား။ ထမင္းသုပ္စားျပီးေတာ့ အျပန္ျပည္လက္ေဆာင္ မလိုင္ေတြဝယ္၊ ဟိုတယ္မွာပဲ ကားဂိတ္ကိုသြားဖို့ မားစီဒီ သံုးဘီးကားကို ေစာင့္ေနလိုက္ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ္တို့ ျပည္ကေန ေန့လယ္ ၁၁ နာရီထြက္လာတယ္။ ရန္ကုန္ကို ည ၆ခြဲ ၇ နာရီေလာက္မွဝင္တယ္။ ေခ်ာင္းသာကိုသြားဖို့ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ထားတာက ည ၉နာရီခြဲ။ အခ်ိန္ ၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ရေသးတာနဲ့ ညေနစာကို သံလမ္းမွတ္တိုင္နားက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္စားျကတယ္။ စားေနတုန္း ဖုန္းဝင္လာလို့ နားေထာင္လိုက္ေတာ့ " အစ္ကို ဘယ္နားမွာလဲ" ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္က " အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို့ ေရာက္ျပီ" လို့ ျကားလို့ စားေနရင္းတန္လန္ ထေျပးလိုက္ရေသးတယ္။ အမွန္ကသံလမ္းမွတ္တိုင္ကို ကားက၁၀ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့လည္း အျဖူမတစ္ေယာက္ ပြစိပြစိ လုပ္ေနတာကို ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ပြစိပြစိ လုပ္တာ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကားေပၚမွာ အဲကြန္းဖြင့္ထားတာ တအားေအးလို့ ေလ်ာ့ဖို့ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့စီးတဲ့ ကားက အဲကြန္းကိုအေလ်ာ့အတင္းလုပ္လို့ မရဘူး။ ပိတ္၊ဖြင့္ နွစ္မ်ိုးပဲ လုပ္လို့ရတယ္။ သူ့ေဘးနားမွာ ထိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ေျပာတယ္။ ဒီေလာက္ေအးတာ မင္းတို့က ဘာမွမေျပာဘူးလား။ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့။ ရယ္ေနလို့ မရဘူးေလ။ သူမကိုျကည့္ေတာ့ အကၤ်ာီလက္ပ်က္နဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့လည္း သူ ေျပာခ်င္တာေျပာ ကိုယ္ေတြကေတာ့ အိပ္တယ္ဟ ဆိုျပီး အိပ္ေတာ့တာေပါ့။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
၁၅.၀၂.၂၀၁၅ ( တနဂၤေႏြ )</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မနက္သံုးနာရီေက်ာ္ ေလးနာရီေလာက္ျကီး ကၽြန္ေတာ္တို့ တည္းမဲ့ ဟိုတယ္ကိုေရာက္တယ္။ အခန္းက ေန့လည္ ၁၂ မွရမွာ။ မိုးလင္းတဲ့အထိ ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ေရာက္တဲ့ေန့အတြက္ မနက္စာမပါပင္မဲ့ တစ္ေယာက္ကို ၄၅၀၀ ေပးျပီး မနက္စာ စားလို့ရတာေျကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ငါးေယာက္ ဝင္စားလိုက္ျကတယ္။ ဘာေျကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မနက္စာ စားတဲ့အေျကာင္း ေျပာသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ တည္းတဲ့ဟိုတယ္ရဲ့ မနက္စာ ေကၽြးတဲ့ပံုစံေလးကို သေဘာက်မိလို့ပါ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
က်န္တဲ့ ဟိုတယ္ေတြ ဘယ္လိုေကၽြးလဲ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ ဒီဟိုတယ္ကေတာ့ ပထမတစ္ေခါက္ တည္းျပီးကတည္းက အဲမွာပဲ တည္းဖို့ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါ။ အခ်ို့ဟိုတယ္ေတြမွာက မနက္စာ ဒါေတြ ဒါေတြပဲ ရတယ္။ ဒီမနက္ေတာ့ ဒါပဲ ရွိပါတယ္ ဆိုတာမ်ိုးကမ်ားတယ္။ ဟိုတယ္တိုင္းေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ေခ်ာင္းသာမွာ တည္းတဲ့ Belle ဟိုတယ္ကေတာ့ မနက္စာ တကယ္ကိုေကာင္းပါတယ္။ မနက္စာကို ဘူးေဖးစတိုင္ လုပ္ထားပါတယ္။ မုန့္ဟင္းခါး သို့မဟုတ္ အုန္းနို့ေခါက္ဆြဲ တစ္မ်ိုးမ်ိုးပါပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲေျကာ္၊ ထမင္းေျကာ္၊ ထမင္းဆီဆမ္း၊ အရြက္ေျကာ္၊ အသားဟင္း၊ ဆန္ျပုတ္၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ့ ငေျခာက္ဖုတ္၊ မုန့္အခ်ိုပြဲ သံုးမ်ိုး၊ သစ္သီး သံုးမ်ိုး၊ အေအး၂ မ်ိုး၊ ေပါင္မုန့္မီးကင္ႏွင့္ ယို ၂ မ်ိုး၊ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ တို့ကို ကၽြန္ေတာ္တို့တည္းခဲ့တဲ့ ၂ညအိပ္ သံုးရက္မွာ မနက္တိုင္း ျပင္ဆင္ေပးထားပါတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဟိုတယ္ ေစ်းနွုန္းေတြကေတာ့ ပင္လယ္ကို မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္က နွစ္ေယာက္အခန္းကို တစ္သိန္း၊ ေနာက္က ပန္းျခံView ကေတာ့ နွစ္ေယာက္အခန္းကို ၇ေသာင္းလို့ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ကေတာ့ တစ္သိန္းအခန္း ႏွစ္ခန္းယူလိုက္တယ္။ မီးကေတာ ထံုးစံအတိုင္း ေန့လည္ ၁ နာရီကေန ညေန ၃ နာရီထိ တစ္ခါ၊ ည ၆ နာရီကေန မနက္ ၆ နာရီထိတစ္ခါ ၂ခါပဲ လာတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ကာရာအိုေက အခန္းလည္း ရွိတယ္။ တစ္နာရီ ၈၀၀၀ က်ပ္။ အနွိပ္ခန္းလည္း ရွိတယ္။ တစ္ဆက္ရွင္ ကို တစ္ေသာင္းက်ပ္။ တစ္နာရီခြဲျကာတယ္။ မာကပ္တင္း ဆင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိတာေလးေတြကို ေျပာျပတဲ့ သေဘာပါ။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေန့လည္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အခန္းရပါတယ္။ အခန္းထဲ ပစၥည္းေတြေနရာခ်၊ ဟိုတယ္မွာပဲ ေန့လယ္စာစားဖို့ မွာျပီး ေရဆင္းကူးျကတယ္</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ညေနပိုင္းျကေတာ့ ေခ်ာင္းသာမွာ ခ်ိန္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိသားစုနဲ့ ညေနစာ သြားစားျကတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၃ ေယာက္။ အနည္းဆံုး တစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ရွင္းရလိမ့္မယ္လို့ ထင္ထားတာ။ တကယ္ရွင္းေတာ့ ေျခာက္ေသာင္းပဲက်တယ္။ တန္လိုက္တာလို့ ေျပာယူရတဲ့အထိပါပဲ။ ညစာစားျပီလို့ နားရမယ္ မထင္နဲ့အံုး။ သူတို့တည္းတဲ့ မက္စ္ ဟိုတယ္မွာလည္း ကာရာအိုေခ အခန္းရွိတယ္ သြားဆိုရေအာင္ဆိုေတာ့ သြားျကျပန္တာေပါ့။ အဲဒီေန့က အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၂ နာရီရွိျပီ။ ပင္ပန္းတယ္လို့ တစ္စက္ကေလးမွ မခံရေသးဘူး။ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနရေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ေလးရက္ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-12922270667764234172015-03-17T18:43:00.001+08:002015-03-17T18:44:56.888+08:00၈ ညအိပ္ ၉ရက္ ခရီး ( ၁ )<div style="text-align: justify;">
၁၃.၀၂.၂၀၁၅ ( ေသာျကာေန့ )</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အာရံုေတြက လန္းဆန္းလို့ေနတယ္။ မေန့ညက တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ျပည္ျမို့ကို ေရာက္ခဲ့ျပီ။ ခုမနက္မွာလည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေတြ သြားဖို့၊ ဘုရားေတြဖူးရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ စိတ္က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ၇ နာရီေလာက္မွာ ဟိုတယ္ကေကၽြးတဲ့ မနက္စာစားျပီး မေန့ညက ေခၚထားတဲ့ ကားကိုေစာင့္ရင္း ျပည္ျမို့ရဲ့ မနက္ခင္း အရသာကို ခံစားျကည့္မိတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သြားစရာေတြထဲက အေဝးဆံုးျဖစ္တဲ့ အေကာက္ေတာင္ကို ဦးဆံုးသြားဖို့ ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ အေကာက္ေတာင္ေရာက္ဖို့ လိုေသးတာမို့ ကားငွားခနဲ့ ဟိုတယ္ခကို နဲနဲေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ တည္းတဲ့ Pyay Strand Hotel က ၂ေယာက္ခန္းကို နွစ္ေသာင္းခြဲ။ သူ့မွာ နွစ္ေသာင္းခြဲ၊ သံုးေသာင္း၊ ေလးသာင္း ဆိုျပီး အခန္းေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ကေတာ့ ကိုယ့္ဘခ်က္နဲ့ကိုယ္မို့ နွစ္ေသာင္းခြဲ နွစ္ေယာက္အခန္း ၂ခန္းယူလိုက္တယ္။ ၂ ညအိပ္ဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ခက ၁ သိန္း။ ဒီေန့ ဘုရားဖူးသြားဖို့ ကားငွားတာက ဆီမပါ ကားချကီးပဲ သံုးေသာင္း( တစ္ေန့ကုန္)။ ကားအတြက္ဆီဖိုးက မနက္ပိုင္းမွာ တစ္ေသာင္းခြဲ၊ ညေနပိုင္းမွာ တစ္ေသာင္းဖိုး ထည့္ရတယ္။ ရန္ကုန္- ျပည္ကားခကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို အသြား ၅၅၀၀၊ အျပန္ ၅၅၀၀။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ္တို့ကား အေကာက္ေတာင္ကို သြားဖို့ စက္ေလွဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ လမ္းျပကေလးေတြက အမ်ားျကီးပဲ။ သူလည္းလိုက္မယ္ ၊ငါလည္းလိုက္မယ္ ၊ငါ့ကိုပဲေခၚတာ ၊မင္းကို မေခၚဘူး ဆိုတဲ့ စကားသံေတြျကားထဲမွာမွ ကၽြန္ေတာ္တို့ကား ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ လမ္းထိပ္ကေနေစာင့္ျပီး ေခၚလာတဲ့ ကေလးကိုပဲ ' ညီေလး မင္းပဲလိုက္ခဲ့ ' လို့ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္မွဘဲ အားလံုးျငိမ္သြားျကေတာ့တယ္။ အမွန္တကယ္က အေကာက္ေတာင္ကို ကားနဲ့သြားလို့လည္း ရတယ္လို့ သိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့က စက္ေလွစီးခ်င္တာေျကာင့္ စက္ေလွခ ၁၂၅၀၀ နဲ့ စင္လံုးငွား ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ လမ္းျပကေလးငယ္ကေတာ့ သူသိတာအကုန္ေျပာျပရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သမိုင္းအေျကာင္းသိခ်င္လို့ လာတာမဟုတ္ပဲ၊ မေရာက္ဖူးေသးလို့ ေရာက္ဖူးေအာင္ လာလည္တဲ့အတြက္ လမ္းျပကေလးေျပာျပတာပဲ ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနလိုက္မိတယ္။ ျပန္ခါနီးမွာ လမ္းျပကေလးကို မုန့္ဖိုးေပးရင္ ညီေလး မင္းေျပာျပတာေတြက ေကာင္းပါတယ္။ ဒါမဲ့ စာေျပာမဟုတ္ပဲ စကားေျပာေလးနဲ့ ရွင္းျပနိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို့ အျကံေပးျဖစ္တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
စက္ေလွက ေတာင္ေျခဆိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မတက္ေတာ့ဘူးလုပ္လိုက္ပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာပါ ေျဖးေျဖးတက္ေပါ့ ေစာင့္ေခၚပါမယ္ဆိုတာေျကာင့္ ေတာင္ေပၚကို ေရာက္သြားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျကာင့္ ေတာင္တက္ ရမွာ ေျကာက္သလဲဆိုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္က ဓါတ္ေတာ္ခ်ိုင့္ နဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ အိမ္ေနာက္က ဇြဲကပင္ေတာင္ တက္ျပီးကတည္းက ဘယ္ေတာင္မွ မတက္ခ်င္ေတာ့တာပါ။ ဒါပင္မဲ့ အေကာက္ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တက္ရမွာ ေျကာက္တဲ့ ေတာင္ေတြရဲ့ ငါးပံုပံု တစ္ပံုေလာက္ပဲ ျမင့္တာကို သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေတာင္ေပၚမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းနဲ့ ဇရပ္ျကီးတစ္ခုရွိတယ္။ ေနာက္ျပီးလမ္းျပကေလး လိုက္ျပတဲ့ ေက်ာက္ဖား၊ နဂါးတြင္း သံုးတြင္း ၊ေညာင္ကိုးပင္ဘုရား ဆိုလား ရွိတယ္။ ေနာက္ျပီး ဝါးပင္ အပြင့္ပြင့္တာကိုလည္း ပထမဆံုးျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ ေတာင္တက္လမ္းမွာလည္း ေတာင္ေစာင္းေတြကို ေဆးသုပ္ထားတဲ့ ဝါးျခမ္းေလးေတြနဲ့ ေထာက္ထားတာကလည္း တစ္မ်ိုးလွလို့ေနျပန္ပါတယ္။ ဇရပ္မွာေကၽြးတဲ့ သက္သက္လြတ္ ပဲေခါက္ဆြဲနဲ့ ျကာဇံေျကာ္ကလည္း တကယ္ကို စားလို့ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းမွာ ညအိပ္ညေနလည္း လာလို့ရေျကာင္းေျပာပါတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ္တို့ စက္ေလွဆိပ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန့လယ္ ၁၂ေလာက္ရွိေနပါျပီ။ ေရႊဘံုသာမုနိဘုရားကို ဝင္ဖူးတယ္။ မင္းသားေက်ာ္သူ တည္ေနတဲ့ ဘုရားလည္း ရွိတယ္လို့ အေကာက္ေတာင္ဆရာေတာ္က ေျပာလိုက္ပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ မဝင္ျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ေတာင္ေပၚမွာ စားခဲ့တာမ်ားသြားလို့ ထင္တယ္။ ဗိုက္က မဆာျကေသးတာနဲ့ ေရႊေတာင္ကို အရင္သြားျပီး ျပန္လာမွ ထမင္းစားျကမယ္လို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ရဟံႏၱာ၈၀ ဘုရားကို အရင္ဆံုး ဝင္ဖူးျကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ေရႊမ်က္မွန္ဘုရား။ ေရႊမ်က္မွန္ဘုရားကထြက္ေတာ့ အခ်ိန္က ေန့လယ္ ၂ နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ အဲ့က်မွ ဗိုက္ဆာသလိုလို ျဖစ္လာျကတယ္။ ေရႊေတာင္ကေန ျပည္ကိုျပန္လာျပီး ေန့လယ္စာ စားဖို့အတြက္ ကားအငွားလိုက္တဲ့ ညီေလးအိမ္က စာေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ထားေတာ့ သူ့ဆိုင္မွာပဲ ဝင္အားေပးလိုက္ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ထမင္းစားျပီးတဲ့အခ်ိန္က ညေနေလးနာရီေက်ာ္ေနျပီ။ ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ပ်ူးျမို့ေဟာင္းကို သြားျကည့္ျကတယ္။ ပ်ူးျမို့ေဟာင္းျပတိုက္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က နည္းနည္းေနာက္က်သြားလို့ ျပတိုက္ကို မေလ့လာျဖစ္လိုက္ဘူး။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘုရားျကီး၊ ဆယ္ထပ္ျကီးဘုရားနဲ့ ျပည္ေရႊဆံေတာ္ကို ဝင္ဖူးျကတယ္။ ဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီေလာက္ ရွိေတာ့မယ္။ အခန္းထဲမွာ ေရခ်ိုး၊ ခဏနားျပီး ညစာ ထြက္ျကတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို့သြားစားတဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္က ရုပ္ရွင္ရံု ရွိတဲ့လမ္းထဲမွာ။ ထမင္းစားျပီးလို့ ထြက္လာေတာ့ စိတ္ကူးက တစ္မ်ိုးေျပာင္းသြားတယ္။ ရုပ္ရွင္ ဝင္ျကည့္ဖို့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆြယ္ေတာ့ မျငင္းရွာဘူး။ ကိုတင့္ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားကို ျပည္ျမို့မွာ ျကည့္ျဖစ္လိုက္ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဟိုတယ္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ည ၁၂ နာရီ။ ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ဒုတိယေန့ ခရီးစဥ္ေလးကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ့ အနားယူလိုက္ျကတယ္။ မနက္က်ရင္ ေစာေစာထရအံုးမယ္ေလ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-80365874380208145872015-03-16T14:48:00.000+08:002015-03-16T15:26:04.181+08:00၈ညအိပ္ ၉ ရက္ ခရီးစဥ္<div style="text-align: justify;">
ဒီတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လည္မယ္လို့ စိတ္ကူးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ရာျဖစ္တဲ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ေျခကို ျပန္မယ္လို့ စိတ္ကမေရာက္ပဲ စိတ္လက္အပန္းေျဖဖို့ ကမ္းေျခတစ္ခုခုကို သြားဖို့သာ စိတ္က ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အပန္းေျဖလို့ ဆိုပင္မဲ့ အမွန္တကယ္က စိတ္ထဲအရမ္းေအးခ်မ္းတဲ့ ေဒသ ( ဥပမာ - ကေလာ၊ ေတာင္ျကီး၊ ျပင္ဦးလြင္... စသျဖင့္ ) လိုမ်ိုး၊ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညအခ်ိန္မ်ိုးမွာ သဘာဝရဲ့ ဂီတသံျကားေနရတဲ့ ကမ္းေျခလို ေနရာမ်ိုးေတြကို ဘယ္နွျကိမ္ ဘယ္နွခါ သြားသြား ရိုးသြားတယ္ဆိုတာမ်ိုး ဘယ္တုန္းကမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အခုလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲသြားရတာ အားမရေသးလို့ အခန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းေတြကို မဲဆြယ္ရေတာ့တာေပါ့။ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ဆို ရျပီ။ ဘယ္နွရက္ရက္ေနလို့ရမယ္။ စားခ်င္တာ အကုန္စားလို့ရမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲသြားေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ဖို့ေကာင္းမွာ။ ဒီမွာေနျပီး ပိတ္ရက္လည္း ပိုက္ဆံကုန္မဲ့ တူတူ ကမ္းေျခမွာ သြားအနားယူလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြနဲ့ ေျပာျပ ခ်ျပ တြက္ျပလိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္နဲ့တူတူ ခရီးထြက္ဖို့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္က သေဘာတူလိုက္ျကတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ အဲခရီးစဥ္အတြက္ အခ်ိန္က ၈လ၊ ၉လေလာက္ အခ်ိန္ရေသးတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ျပန္လည္ဖို့ စီစဥ္ထားတဲ့ ရက္က တရုတ္နွစ္ကူးအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြက ေစ်းအရမ္းျကီးသြားမွာ။ ရက္ကပ္မွ ဝယ္ရင္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုးတင္ ေလးရာ ငါးရာေလာက္ ရွိသြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့က ခရီးစဥ္ စလယ္ဆံုး သံုးဖို့ တစ္ေယာက္ကို ၆၀၀ ေလာက္ပဲ မွန္းထား၊ တြက္ထားတာဆိုေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ရက္ကပ္မွ ဝယ္လို့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျကိုဝယ္မွ ရေတာ့မယ္။ ဒါနဲ့ ေလယာဥ္လိုင္းေတြကို အြန္းလိုင္းကေန စရွာျပီး လက္မွတ္ေစ်းေတြ စံုးစမ္းရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေစ်းအသက္သာဆံုးျဖစ္တဲ့ ဂ်က္စတား ေလယာဥ္လိုင္းနဲ့ သံုးေယာက္စာ ၅၄၃ ေဒၚလာနဲ့ အသြားအျပန္လက္မွတ္ကို အြန္းလိုင္းကေန ဝယ္ထားလိုက္ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ျကိုတင္စီစဥ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြဆိုရင္ ပ်က္တတ္လြန္းလို့ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျကိုျပီး ရင္မခုန္ရတဲ့ အျဖစ္။ အေရးတျကီး အလုပ္ေတြမ်ား ေပၚလာမလား။ သူေဌးမွ ခြင့္ျပုပါ့မလား။ စီစဥ္ထားတာေတြ အစီအစဥ္တက် ျဖစ္မွျဖစ္ပါမလား။ လား ေပါင္းမ်ားစြာနဲ့အတူ ျပန္ရမဲ့ရက္ကို ေရာက္လို့လာခဲ့ပါျပီ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကလည္း ခရီးမထြက္ခင္ တစ္ပတ္အလိုမွာ ျဖတ္ထားနိုင္ခဲ့တယ္။ နွစ္တိုင္းေပးေနက် အပိုဆုေငြကလည္း ခရီးမထြက္ခင္ တစ္ရက္အလိုမွာ ရလိုက္ျပီ။ ခရီးထြက္ဖို့ အိတ္ကလည္း ျပင္ဆင္ျပီးတာ တစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက အဆင္သင့္။ ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ၂လပိုင္း ၁၂ ရက္ေန့ မနက္ပိုင္း ဖလိုက္နဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ခရီးစဥ္ကို စတင္လိုက္ျကပါေတာ့တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
၁၂.၀၂.၂၀၁၅ ( ျကာသပေတးေန့)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာကို ျပန္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့စိတ္က ေပ်ာ္ေနပင္မဲ့ ဝယ္ထားတဲ့ ကီလိုနဲ့ သယ္လာရတဲ့ လူျကံုပစၥည္းေတြ အဆင္မွေျပပါ့မလား။ အြန္းလိုင္းမွာ ဝယ္ရင္ ကီလို ၂၀ မွ ၂၆ေဒၚလာေလာက္ပဲ ေပးရတာ။ ေလဆိပ္ေရာက္မွ ဝယ္ရရင္ တစ္ကီလို ၂၀ ေတာင္ေပးရမွာ။ အထုပ္ေတြ မခ်ိန္ရေသးမခ်င္ စိတ္က ဒံုးဒံုးမခ်နိုင္ေသးဘူး။ ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ ဝယ္ထားတာ ကီလိုတစ္ရာ။ ခ်ိန္ျကည့္လိုက္ေတာ့ ကီလို ၁၁၆ကီလိုျဖစ္ေနျပီ။ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပတဲ့အဆံုး ၁၀ကီလိုေလာက္ ဆြဲထုတ္ျပီး လက္ဆြဲလိုက္ရတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္က အခုမွပဲ ေပ်ာ္ဖို့သတိရေတာ့တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ရန္ကုန္ေျမကို ကၽြန္ေတာ္တို့ စီးလာတဲ့ ေလယာဥ္ဆိုက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေျမကိုယ္ေရကို ဘယ္နွျကိမ္ပဲ ျပန္ရျပန္ရ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ခုန္စျမဲ။ ေႏြးေထြးသလို ခံစားရတယ္။ လံုျခံုေအးခ်မ္းသြား သလိုလည္း ထင္ရတယ္။ ကိုယ္စီစဥ္ထားတဲ့ ခရီးစဥ္ကို ကိုယ္တိုင္ အေကာင္အထည္ေဖၚရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြမွာ သိသိသာသာ ထင္ရွားလို့ ေနပါေတာ့တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာတစ္ခုက်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ထားတဲ့ ကမ္းေျခခရီးစဥ္က ၂ လပိုင္း ၁၅၊ ၁၆ရက္ ၂ညအိပ္ခရီးစဥ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဝယ္ထားတဲ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အသြားအျပန္ရက္က ၂ လပိုင္း ၁၂ရက္ကေန ၂၀ ရက္ေန့အထိ။ စုစုေပါင္း ၉ ရက္ခရီးစဥ္။ ကမ္းေျခကို သြားမွာ အလယ္ ၂ ရက္ထဲ။ ေရွ့ ၂ ရက္ ၊ ေနာက္ သံုးရက္က ပိုေနတာ။ လုပ္စရာကိစၥက မရွိေတာ့ ရန္ကုန္မွာလည္း မေနခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ့ ေရွ့ ၂ရက္ကို ရက္တိုခရီးစဥ္ေလး တစ္ခုဆြဲလိုက္တယ္။ ဘယ္သြားမလဲ။ ဘယ္သြားလို့ ရလဲ။ ဘယ္သြားခ်င္လဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိုး ကိုယ္ဖာသာ ကိုယ္ေမးလိုက္တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ရက္တိုသြားလို့ရတဲ့ ေနရာေတြကို စဥ္းစားျကည့္လိုက္ေတာ့ က်ိုက္ထီးရိုးနဲ့ ျပည္ကို စဥ္းစားလို့ ရသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ တူတူလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ိုက္ထီးရိုးကို ေရာက္ဖူးတယ္။ ျပည္ ကို မေရာက္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က က်ိုက္ထီးရိုးလည္း မေရာက္ဖူးေသး၊ ျပည္လည္း မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ့ က်ိုက္ထီးရိုးထက္ ျပည္ကိုပဲ စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။ က်ိုက္ထီးရိုးကို ဘာေျကာင့္ မသြားခ်င္ရသလဲဆိုတဲ့ အေျဖ ကၽြန္ေတာ္မွာ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ကဲ....ထားပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ျပည္သြားဖို့ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ရန္ကုန္ေရာက္ ေန့လယ္စာ စားျပီတဲ့ အခ်ိန္က ၁၂ခြဲ။ ျပည္ကို သြားဖို့ လက္မွတ္ဝယ္ထားတာက ေန့လယ္ ၃ နာရီခြဲ။ အခ်ိန္က အမ်ားျကီးက်န္ေနပင္မဲ့ ေန့လယ္ပိုင္း ပူတဲ့ အပူခ်ိန္က တက္ျကြေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့စိတ္ေတြကို နြမ္းလ်သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ပူပူေလာင္ေလာင္ျဖစ္ေနတဲ့ အပူခ်ိန္ကို ကားဂိတ္မွာ ထိုင္ေစာင့္ျပီး အခ်ိန္ျဖုန္းဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျကတယ္။ ကားဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေန့လယ္ ၁နာရီခြဲေတာ့မယ္။ ၁ နာရီခြဲထြက္မဲ့ကားမွာ ေနရာရွိေသးတာေျကာင့္ ဆိုင္းမဆင့္ပဲ တက္လိုက္လာခဲ့ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ျပည္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ည ၇ နာရီခြဲေနျပီ။ ဘိုကင္ျကိုတင္ထားတဲ Pyay Strand Hotel ေရာက္ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်၊ ဟိုတယ္ေဘးက စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာစားတယ္။ ေနာက္ေန့သြားမဲ့ ခရီးစဥ္ကို ထမင္းစားရင္း ဆြဲလိုက္ျကတယ္။ ခရီးပန္းလာျပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ကေတာ့ ထမင္းစားျပီးဟိုတယ္ ျပန္နားလိုက္ျကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ျပည္ရဲ့ ညေစ်းတန္းကို အျမည္းသေဘာနဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ခရီးစဥ္ ပထမေန့ကို ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ဟိုတယ္ျပန္ျပီး အဆံုးသတ္လိုက္ျကတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-80325183161877470792015-03-07T20:38:00.000+08:002015-03-07T20:41:46.797+08:00အခ်စ္ေျကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျပံုးလို့<span style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">သူမက နုညံ့တယ္။</span><br />
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
သူမနဲ့ စကားေျပာတဲ့အခါ </div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ျကင္နာတဲ့ အသံကိုျကားရတယ္။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
သူမဟာ မ်က္လံုးကို လွပေအာင္ ျခယ္သထားတယ္။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
သို့ေသာ္ သူမရဲ့ မ်က္လံုးက ျပံုးရီေနတယ္။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
သူမရဲ့ ဆံနြယ္က ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြယ္လ်လို့။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
သူမနဲ့ စကားေျပာတဲ့အခါ အလိုက္အထိုက္</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
နြဲ့ယိမ္းလို့ ကျပတတ္တဲ့ ဆံနြယ္ေလးကိုလည္း ေတြ့ရတတ္တယ္။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့အထဲမွာ သူမရဲ့ လက္ကေလးေတြ</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
နုညံ့လြန္းတဲ့ သူမရဲ့ လက္ဖဝါးေလးရယ္ </div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ကိုင္လို့ေကာင္းတဲ့ သူမလက္ေမာင္းသားေလးရယ္</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
လွပစြာ ျပံုးတတ္တဲ့ သူမ နွုတ္ခမ္းေလးနဲ့</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ယုယစြာ နမ္းတဲ့ သူမရဲ့ အနမ္း။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အသက္ပါလွတဲ့ သူမရဲ့ေျခလွမ္းေတြ</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ရိုးရွင္းလွတဲ့ သူမရဲ့ကိုယ္ခႏၶာ</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ေဒါင္းတစ္ေကာင္လို လွတဲ့ သူမရဲ့အလွ</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
နတ္ဘုရားရဲ့ သမီးေတာ္ တစ္ပါးအလား</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ျပီးျပည့္စံုတယ္လို့ ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ကို</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ရူးတယ္လို့ ေျပာျကလိမ့္မယ္။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
သူမကို ကၽြန္ေတာ္က အမည္တစ္ခု ေပးလိုက္မိတယ္။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
( အခ်စ္ ) လို့...................။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္ လူေတြက ေပ်ာ္ရႊင္လို့။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္ လူေတြက ျကည္နူးလို့။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္ လူေတြက သာယာလို့။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္ လူေတြက ဘဝပ်က္လို့။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္ လူေတြက ရိုင္းစိုင္းလို့။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္ လူေတြက စိတ္ကုန္လို့။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္.........................။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္.........................။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
အခ်စ္ေျကာင့္..........................။</div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 17px;">
ရီနိုမာန္</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-34020956775096942072015-03-03T22:00:00.000+08:002015-03-03T23:31:54.705+08:00ငါ့ရင္ထဲမွာေအာင္ျမင္ျခင္းဆိုတာ<br />
လူေတြနဲ ့ မေ၀းသလို<br />
အခ်စ္ဆိုတာလည္း<br />
ငါ့ရင္ထဲမွာရွိတယ္။<br />
<br />
မေ၀းေတာ့တဲ့ အနာဂတ္မွာ<br />
တို ့ႏွစ္ေယာက္ အတူတူရွိေနႏိုင္ဖို ့<br />
ၾကိဳးစားရင္း ငါ ရွိေနမယ္<br />
<br />
လူေတြက ေျပာၾကတယ္<br />
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာဘာညာညာ ေပါ့<br />
ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ မင္းကို<br />
ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ ပဲရွိတယ္<br />
<br />
ငါ့ရင္ထဲမွာ...................<br />
မင္းကိုခ်စ္ေတာ့<br />
ငါ့ရင္ထဲမွာ.....................Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-46287522089466654222015-03-03T10:20:00.000+08:002015-03-03T10:21:47.656+08:00မင္းမရွိေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;">ငါ့ရင္ထဲမွာ မင္း မရွိခဲ့တာ ၾကာခဲ့ေပါ့</span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;">အလြမ္းေတြဆိုတာလည္း ငါ မသိခဲ့ဘူး</span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;">အေဆြးဆို ပိုလို႕ နားမလည္ခဲ့ဘူး....</span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;">ခဏတာ ေတြ႕ခဲ့ ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ့</span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;">ငါ သတိရေနမိတာေတာ့ အမွန္</span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;">ခုခ်ိန္မွာ ငါ ေအးခ်မ္းေနတယ္</span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;">မယံုရင္ ငါ့ရင္ထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္ပါ</span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14px; line-height: 20px;">ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ရင္ခြင္ တစ္စံုရွိေနလိမ့္မယ္.......</span><br /><div>
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><span style="font-size: 17px;"><br /></span></span></div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-88923265814421970132014-03-13T23:21:00.001+08:002014-03-13T23:21:46.325+08:00ရာသီခြင္လကေလးရယ္၊ ၾကယ္ကေလးရယ္၊ လူတစ္ေယာက္ရယ္......။<br />
<br />
ေမွာင္မိုက္တဲ့ ညတစ္ညမွာ ၾကယ္ေလးတမွ် လင္းလက္ေနတဲ့<br />
မီးေရာင္စံုေတြရဲ့ၾကားမွာ ရာသီခြင္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္။<br />
<br />
ၾကယ္ေတြစံုျပီးလား။ <br />
<br />
လူေတြေကာစံုရဲ့လား။<br />
<br />
ခ်ိဳျမိန္ေနတဲ့ ဂီတသံနဲ႔အတူ လွပတဲ့ကစားကြင္းၾကီးအလယ္မွာ<br />
ဆန္းေသာ္တာ လရဲ့အရိပ္ကေတာ့ မခို႔တရို႔။<br />
<br />
ညတစ္ဝက္ က်ိဳးေ၇ာေပါ့။<br />
<br />
အခ်ိန္မွ မွန္ရဲ့လား။<br />
<br />
တည္းခင္းထားတဲ့ ဧည့္ခံပြဲၾကီးလည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႔ေနရဲ့။<br />
အနီေရာင္ ပန္သီးရဲ့ အလယ္တည့္တည့္မွာ ထိုးစိုက္ထားတဲ့ ဓါးတစ္လက္။<br />
အနီေရာင္ေကာေဇာၾကီးလဲ ေသြးသံရဲရဲ။<br />
<br />
ျပီးဆံုးသြားခဲ့ျပီလား။<br />
<br />
ျပည့္ေရာ ျပည့္စံုပါရဲ့လား။<br />
<br />
ေမွာင္မိုက္ေနပင္မဲ့ ဆန္းေသာ္တာ လရိပ္က အတိုင္းသာ။<br />
ၾကယ္ေလးေတြလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဘိုေနျမဲက်ားေနျမဲ။<br />
ေကာင္းကင္မွာ နကၡတ္ဖတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနေလရဲ့။<br />
<br />
<span id="fullpost">( ဆားခ်က္တယ္၊ အသက္သြင္းတယ္) </span>Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-4729488502995415202013-09-08T01:49:00.000+08:002013-09-08T01:49:29.143+08:00စဥ္းစားၾကည့္ပါ<div style="text-align: justify;">
မႏွစ္က ကၽြန္ေတာ့္ အကို နိုင္ငံျခားက ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္အိမ္မွာ အေမနဲ႔ စကားမ်ားၾကတယ္။ စကားမ်ားတယ္ဆိုတာထက္ နားလည္မႈလြဲတယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အိမ္မွာက အကိုရွာတဲ့ ဝင္ေငြပဲရွိတာ။ အကိုပို႔တဲ့ ေငြကို ေလာက္ငွေအာင္ အေမပဲ ၾကည့္ျပီး စီစဥ္ရတာ။ အေဖမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း အေမက အကို႔ကို အားကိုးေနခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ဘာမွ မကူညီနိုင္ခဲ့ဘူး။ အကိုက အေဖနဲ႔ တူတာျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စကားေျပာ အရမ္းနည္းတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔သား ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေနျပီ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ အပိုေငြေလး သံုးလိုက္မိရင္း အကို႔ကို မသနားေၾကာင္း၊ အလိုက္မသိတတ္ေၾကာင္း၊ ေငြကို သံုးဖို႔ေလာက္သာသိတယ္ စတာေတြကေတာ့ အတူေနျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ၾကားေနက်။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္း ၂ ႏွစ္က်ျပီး စာေမးပြဲ တစ္ႏွစ္ေအာက္ထားလိုက္တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲ ျပန္ေျဖခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိတာနဲ႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ပူဆာမိတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔ထံုစံအတိုင္း ေပါက္ေပါက္ေဖါက္ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး အကို႔ရဲ့ အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔ အဆင္ေျပသြားရတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ အကို ခြင့္နဲ႔ ျပန္လာေတာ့လည္း အေမက ကၽြန္ေတာ္ကို ဆူဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ အကို႔ကို ေျပာတယ္။ အကိုက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြ အမ်ားၾကီး မေျပာဘူး။ တစ္ခြန္းပဲေျပာတယ္။ ညီေလးရာ အကိုလည္း ထမင္း စားတာပဲ၊ ညီေလးလည္း ထမင္းစားတာပဲ ဘယ္ဟာ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားတတ္ရမွာေပါ့ တဲ့။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ္ အကို႔ ကို သတိထားမိတာေတာ့ ၾကာပါျပီ။ အကိုက စကားနည္းတယ္ ဆိုပင္မဲ့ လိုအပ္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စကားေျပာတယ္။ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ထင္ရင္ စကား တစ္လံုးမွကို မေျပာတာ။ ေနာက္တစ္ခုက ဟန္မေဆာင္တတ္တာ။ အေမ့ေမာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေလး အိမ္လာေတာ့လည္း စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာျပီး အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ေနတာမ်ိဳး။ အေမကေတာ့ အားနားေနတာေပါ့။ ဦးေလးက အကို နိုင္ငံျခားက ခဏျပန္လာတယ္ဆိုလို႔ လာေတြ႔တာပါ။ အကိုကေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေမနဲ႔ ျခံကိစၥ ျပႆနာ ျဖစ္ျပီးကတည္းက ဦးေလးကို ၾကည့္မရေတာ့တာ က်ေနာ္ သိေနတယ္။ ေနာက္ျပီး အကိုက အစားအေသာက္ကို သိပ္ဂရုမစိုက္ဘူး။ စားလို႔ ရရင္ျဖစ္တယ္။ ဘာနဲ႔ စားရစားရ။ အေမက အဲလိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အစားအေသာက္ကို ျဖစ္ျဖစ္ အရသာခံ စားတယ္။ အစားအေသာက္ကိစၥနဲ႔ပဲ အေမနဲ႔ အကို စကားမ်ားသလိုျဖစ္ျပီး အေမငိုေတာ့တာပဲ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ျဖစ္ပံုက ဒီလို.....။ အကို မရွိရင္ေတာ့ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္သလိုစားၾကပါတယ္။ အကိုလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္မွာ ဝိုင္းကူဖို႔ ရြာထဲက အေဒၚတစ္ေယာက္ကို ေခၚထားလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔က အိမ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားၾကတယ္။ ညစာ စားျပီးတာေတာင္ အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္က်မွ အပူေပးျပီး ထပ္စားမယ္ေပါ့။ မနက္က်ေတာ့ အိမ္မွာေခၚထားတဲ့ အေဒၚက မုန္႔ဟင္းရည္ မေလာက္မွာ ဆိုတာေၾကာင့္ ေရနည္းနည္း ေရာျပီး မီးဖိုေပၚ တင္ထားတုန္း ရွိေသးတယ္။ အေမက သူစားေတာ့မယ္ဆိုျပီး ထည့္စားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အရသာက ေပါ့ေနျပီ။ ဒါကုိ အေမက .... ဟဲ့ ဟင္းရည္က ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။ မေန႔ညက အေကာင္းၾကီးပါ။ ေရေရာလိုက္ေသးတာလား......။ အေဒၚက အင္း ေရနည္းနည္း ေရာလိုက္တယ္လည္းဆိုေရာ အေမ ထေသာင္းက်န္ပါေတာ့တယ္။ ငါက ေကာင္းေကာင္းေလး စာရမလားမွတ္တယ္။ မေျပာမဆိုနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္။ ခုေတာ့ စားမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အဲလို မေကာင္းမကံဆို သြန္ပစ္လိုက္တာကမွ ေကာင္းအံုးမယ္လည္းဆိုေရာ အခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အကို႔အသံ ထြက္လာပါတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဘာျဖစ္လဲ အေမရယ္... ေပါ့ေတာ့လည္း ဆားထည့္စားတာေပါ့.... ေစာေစာစီးစီး သူတစ္ပါးကို မေျပာပါနဲ႔၊ အစာတစ္လုတ္အတြက္နဲ႔ စိတ္အဲေလာက္ထိ ဆင္းရဲမခံပါနဲ႔ လည္းဆိုလိုက္ေရာ ငိုခ်င္ရဲ့ လက္တိုသလိုျဖစ္ျပီး သူ႔ကို နားမလည္ဘူး။ သူ႔ကို နားလည္မယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ သားက သူ႔ကို ခုလိုမ်ိဳးေျပာေတာ့ သူ ရင္နာတယ္။ သူစိမ္းဖက္က နားျပီး ကိုယ့္အေမကို ဒီလိုေျပာရလား။ သူရွာေကၽြးတယ္ဆိုျပီး ငါ့ကို ဒီပံုစံ လာမလုပ္နဲ႔။ ေျပာလည္းေျပာ ငိုလည္းငိုေပါ့။ အကိုလည္း အေမ့ကို ျပန္ေျပာေနတဲ့ အသံေတြေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အကိုနဲ႔ အေမ့ၾကားမွာ ဘာမွဝင္မေျပာပဲ ဒီအတိုင္းေလးပဲ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ အကို သူ႔အိပ္ခန္းထဲ ဝင္သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ဆိုင္ကယ္အသံနဲ႔ အတူ အေမ့ ငိုသံလည္း တိတ္သြားခဲ့တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အေမလည္း အျပင္ကိုထြက္သြားပင္မဲ့ ေန႔လည္စာ စားမဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပန္လာျပီး စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ေနပင္မဲ့ ဆိုင္ကယ္အသံနဲ႔အတူ ထြက္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အကို ကေတာ့ ...........။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span id="fullpost"></span></div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-19268386836205709492013-09-01T22:13:00.001+08:002013-09-01T22:17:04.119+08:00Happy Blogger's Day အတြက္<div style="text-align: justify;">
အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာဖတ္မနာတဲ့ အေပ်ာ္တမ္းစာေရးသူ တစ္ဦးပါ။ ရီနိုမာန္ဆိုတဲ့ ဘေလာဂ့္ကို မလုပ္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အြန္လိုင္းမွာ စာဖတ္ေနသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာေတြကို လိုက္ရွာဖတ္ရင္း သုတ၊ရသ မဟုတ္တဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေလးေတြကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္မွ ႏွစ္သက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၌ကလည္း ကိုယ္တိုင္ခံစား သိျမင္တာေလးေတြကို အမွတ္တရ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ခုလိုမ်ိဳး ဘေလာဂ့္ေလး လုပ္ျပီး ေရးလို႔ရလိမ့္မယ္လို႔ မသိခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေလးလပိုင္းေလာက္မွာ ေတာ့ ဘေလာဂ့္ဂါ အကိုတစ္ေယာက္( နာမည္ မမွတ္မိေတာ့ပါ ) ရဲ့ ဆိုဒ္ထဲမွာ ဘေလာဂ့္လုပ္ပံုလုပ္နည္း ေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရ့ဲ ရီနိုမာန္ ဘေလာဂ့္ေလးကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<span id="fullpost"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာဂ့္ကို စတင္ခဲ့ျပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ခုခ်ိန္ထိ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း မ်ားစြာနဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာမွ ခဏတာ မိတ္ေဆြေတြ ရွိခဲ့သလို၊ ထာဝရ မိတ္ေဆြေတြလည္း ယေန႔အခ်ိန္ထိ ရွိေနစဲပါပဲ။ ဘေလာဂ့္ေရးတဲ့ စီနီယာ အကို၊ အမေတြ ေျပာသလိုပါပဲ ဘေလာဂ့္ေရးစဥ္ကာလက တကယ္ကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္အိမ္ကို တစ္ေယာက္ လည္၊ စကားေတြေျပာ၊ စၾက ေနာက္ၾကနဲ႔ တကယ့္ေမာင္ႏွမေတြ လိုျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မ်က္ႏွာစာအုပ္ ကိုလည္း ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ျခင္း မရွိေသးတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း မ်က္ႏွာစာအုပ္ကို စိတ္ဝင္းစားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး ျဖစ္တဲ့ ဘေလာဂ့္ေလးေတြလည္း အေရာင္မွိန္းခဲ့ရတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မ်က္ႏွာစာအုပ္ကို သံုးရတဲ့အခါ ေကာင္းတာေတြ ရွိသလို မေကာင္းတာေတြလည္း ရွိျပန္တယ္။ ေကာင္းတာေတြကေတာ့ သတင္းေတြ ျမန္ျမန္ သိခြင့္ရသလို၊ မေကာင္းတာကေတာ့ မဟုတ္တာကို အဟုတ္လုပ္ျပီးေျပာေနၾကတာကို ေတြ႔ေနရလို႔ပါပဲ။ ဒါပင္မဲ့ သူရဲ့ ဆြဲေဆာင္အား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းသြားခဲ့ သလဲဆိုရင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ေပၚမွာ စာမေရးျဖစ္တာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သိနိုင္ပါတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အမွန္တကယ္ေတာ့ စာေရးမေကာင္းတဲ့၊ စာဖတ္မနာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လို လူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာဂ့္ဂါလို႔ ေျပာရမွာ အလြန္မွ ရွက္ပါတယ္။ စာေရး အရမ္းေကာင္းတဲ့ အကိုေတြ အမေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ စာကို ဖတ္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စာေရးဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကို ျဖတ္ရိုက္ခံရသလို ခံစားရပါတယ္။ သူတို႔ေလာက္ ေကာင္းေအာင္ စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မေရးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးသူ ( ဘေလာဂ့္ဂါ) လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါ။ ဘေလာဂ့္ေပၚမွာေရးလို႔ ဘေလာဂ့္ဂါ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ အေပ်ာ္တမ္းစာေရးသူ သပ္သပ္သာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Happy Blogger's Day အတြက္ ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာဂ္ဂါ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ အေပ်ာ္တမ္း စာေရးသူ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေလးစားစြာျဖင့္ </div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္ ( Ree Noe Mann )</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-76654912737770951182013-07-31T18:53:00.000+08:002013-07-31T18:55:33.210+08:00လြမ္းလို႔ ေရးသည္<div style="text-align: justify;">
မိဘနဲ႔ သားသမီး ဇာတ္လမ္းေလး ၾကည့္ျပီးေတာ့ မရွိေတာ့တဲ့ အေဖ့ကို သတိရသြားမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အေဖခြဲခြာသြားတာ အခုဆို ၁၁ႏွစ္ ရွိသြားျပီ။ ၁၁ႏွစ္ဆိုတာ သိပ္မၾကာေသးသလိုပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာ အေဖ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သိေနပင္မဲ့၊ အေဖ အသက္ေသဆံုးသြားတယ္ဆိုတာကို အခုထိ လက္ခံလို႔ မရေသးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဝိညာဥ္မဲ့ေနတဲ့ အေဖ့ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို မျမင္ေတြ႔လိုက္ရလို႔ပဲ ထင္မိပါတယ္။ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတိရေစနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အမ်ားၾကီးေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါပင္မဲ့ အေဖ့အေၾကာင္းေလးေတြကို စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့.....။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ဖူးၾကတဲ့ လူတိုင္းက အေမတူသားလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ကုိယ္၌ကလည္း အေမတူပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အေမတူသား ခ်မ္းသာတယ္လို႔ လူၾကီးသူမေတြ ေျပာစကားကို ယံုၾကည္ေနခဲ့မိတာကိုး။ အမွန္ေတာ့ အေမတူတိုင္း၊ အေဖတူတိုင္းလည္း မခ်မ္းသာဘူးဆိုတာ ေလာကၾကီးထဲကို ဝင္ေရာက္လိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ တူခ်င္တဲ့ သူနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ တူတူ အလကားပါပဲ။ အေဖက စကားနည္းတယ္။ စိတ္ဆိုး ခဲတယ္။ အရက္မူးရင္ေတာ့ ေသြးဆိုးတယ္။ အဲဒီအခ်က္ သံုးခ်က္မွာ က်ေနာ္နဲ႔မတူတာ တစ္ခ်က္မွ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အျပင္ပံုပန္းသဏၭာန္ကို ၾကည့္ရင္းေတာ့ အေမနဲ႔ တူတယ္ဆိုပင္မဲ့ အတြင္းစိတ္က အေဖနဲ႔ တစ္ပံုစံထဲပါ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မရည္ရြယ္ပဲ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အေဖ့ကို ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခါလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိနဲ႔ လုပ္တာမဟုတ္ပင္မဲ့ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ အသိကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ စြဲကပ္ေနတုန္းပဲ။ ငါ တစ္ခ်ိန္ျပန္ခံစားရမွာပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္က အျမဲလိုလို ေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲေရာက္ေရာက္ ဝဋ္ရွိရင္ေတာ့ ေရွာင္လို႔ မရတဲ့ အရာေတြပါပဲ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မိဘေမတၱာဟာ ဘာလဲဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပင္မဲ့ ေမတၱာရဲ့ သေဘာတရား ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ သိထားတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္မရွိေသးပင္မဲ့ ေမတၱာေပးရင္း ေမတၱာ ျပန္ရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံတယ္။ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရုန္းကန္းမႈကို က်ေနာ္ အျပစ္တင္ခဲ့ဖူးတယ္။ မိသားစုကို ျပန္မၾကည့္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ အေဖ့ကို ျပစ္တင္ဖူးတယ္။ အေဖလည္း မိသားစုတာဝန္ကို နိုင္သေလာက္ ထမ္းခဲ့တာပါပဲ။ လူငယ္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ကသာ အားမရခဲ့တာ။ မေက်နပ္ခဲ့တာ။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဝဋ္ ဆိုတာ ေနာက္ဘဝ မကူးဘူး ဆိုတဲ့ စကားဟာ သိပ္မွန္တယ္။ အျပစ္တင္ေစာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္၊ အေဖ့ကို အျပစ္တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ ဖခင္ဆိုတ့ဲ ေနရာက မဟုတ္ပဲ မိသားစုရဲ့တာဝန္ကို ယူၾကည့္စမ္းပါ သားရယ္လု႔ိ မေျပာရံု တမယ္ သင္ျပေပးသြားခဲ့တယ္။ အေဖ့ရဲ့ တာဝန္ကို ယူလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖ့ကို ပိုျပီး နားလည္လာခဲ့တယ္။ အေဖလည္း သူမိသားစုကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ထားခ်င္ခဲ့မွာပဲ။ သူ႔မိန္းမအတြက္ သူ႔သားသမီးအတြက္ လိုေလေသးမရွိ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့မွာပဲ။ ဒါေတြကို က်ေနာ္ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဖခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမွာကို ေၾကာက္ေနမိျပီ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္ <span id="fullpost"></span></div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-466182856242596942013-05-15T20:29:00.002+08:002013-05-15T20:30:16.815+08:00၂၀၁၂ ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီး<div style="text-align: justify;">
က်ေနာ္ စာေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၂၀၁၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္က သြားထားတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုကို သြားသတိရမိတယ္။ သည္ခရီးကို သြားဖို႔ အခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ခုႏွစ္ေယာက္ကို စည္းရံုးၾကည့္ေတာ့ သံုးေယာက္က လိုက္မယ္။ ေလးေယာက္က လိုက္ခ်င္တယ္ ပိုက္ဆံ မရွိဘူးလို႔ ျငင္းၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သဲ့ေခၚသြားလို႔ ရနိုင္ပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ေလးေယာက္ၾကီးမ်ားဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ သည္လိုနဲ႔ က်ေနာ္အပါအဝင္ အခန္းထဲက ေလးေယာက္။ အျပင္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္။ စုစုေပါင္း က်ေနာ္တို႔ ( ၆ ) ေယာက္ သြားဖို႔ စ၍ စီစဥ္ရပါေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
က်ေနာ္တို႔ သြားမယ့္ ခရီးစဥ္ကေတာ့ Indonesia နိုင္ငံရဲ့ က်ြန္းစုမ်ားထဲက Batam ဆိုတဲ့ ကၽြန္းကို သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သြားဖူးသူေတြရဲ့ ေျပာစကားအရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ထဲက ေမွာ္ဘီလို ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတာ ၾကားဖူးမိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ မေရာက္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ေနရာသစ္ တစ္ခုကို ေရာက္ဖူးခ်င္လို႔ သြားတယ္ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါမည္။ သြားေရာက္လည္ပတ္ဖို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္တြန္းအား တစ္ခုကေတာ့ ခရီးစရိတ္ သက္သာလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ခရီးထြက္ဖို႔ အတြက္ အြန္လိုင္းကေန တစ္ညအိပ္ႏွစ္ရက္ Tour လက္မွတ္ ပထမဆံုးဝယ္ယူရပါတယ္။ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကို စင္ကာပူေဒၚလာ ( ၆၉ ) ေပးရျပီး၊ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရဲ့ ခံစားခြင့္မ်ားကေတာ့ သေဘၤာ အသြား၊အျပန္ ( သေဘၤာဆိပ္ မွာ လက္မွတ္ထုတ္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကို စင္ကာပူေဒၚလာ - ၂၇ ထပ္ေပးရပါသည္) ။ ေန႔လည္စာ တစ္ၾကိမ္။ ရိုးရာ အနိုပ္ခန္း တစ္နာရီ ႏွင့္ ဟိုတယ္ တစ္ည ( Included Breakfast ) တည္းခို ခြင့္တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္မွတ္ ဝယ္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ကို စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၅၀ စီစုလိုက္ၾကပါတယ္။ ဘာသံုးသံုး၊ ဘာစားစား ဒီအထဲကပဲ သံုးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost">ခရီးထြက္မယ့္ မနက္မွာ သေဘၤာ ဆိပ္ကိုေရာက္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကေန အေစာဆံုးထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ </span><span id="fullpost"><span id="fullpost">သေဘၤာ ဆိပ္</span> မေရာက္ခင္ ခရီးစဥ္အတြက္ အဓိကျဖစ္တဲ့ Passport စာအုပ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ သတိေပးရျပန္ပါသည္။ </span><span id="fullpost"><span id="fullpost">သေဘၤာဆိပ္</span>ကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ </span><span id="fullpost"><span id="fullpost">သေဘၤာ</span>လက္မွတ္ကို သြားထုတ္လိုက္ပါတယ္။ လက္မွတ္ ထုတ္ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ မနက္စာ ကို အဆင္ေျပတဲ့ ဆိုင္မွာပဲ မွာစားလိုက္ၾကပါတယ္။ စင္ကာပူကေန စထြက္ေတာ့ မနက္ ၈ နာရီ ခြဲေလာက္ရွိေနပါျပီ။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔ လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ ၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားခဲ့တယ္။ သေဘာၤစက္ရွိန္ ေလ်ာ့လိုက္မွပဲ အျပင္ကို သတိထားၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ Batam ကုိေရာက္ေနပါျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost">ျမန္မာပတ္စ္ပို႔ေတြက ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာ မလိုပင္မယ့္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ျပည္ၾကီးတရုတ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ On Arriving ဗီဇာအတြက္ ေဒၚလာ ၁၀ ထပ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ သေဘာၤဆိပ္မွာ လာေစာင့္ေနတဲ့ Tour Guide နဲ႔ေတြ႔ျပီး သိပ္အၾကာၾကီး မေစာင့္လိုက္ရပါပဲ ခရီးစဥ္ကို စတင္လိုက္ၾကပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost">ပထမဆံုး က်ေနာ္တို႔ကို လိုက္ပို႔တာကေတာ့ ေခ်ာကလပ္အိမ္လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ဆိုင္ကို ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆိုင္မွာ ရွိတဲ့ ေခ်ာကလပ္ေစ်းေတြကေတာ့ စင္ကာပူနဲ႔ သိပ္အမ်ားၾကီး မကြာလွပါဘူး။ မသိမသာ ဆိုရံု ေလာက္ပါပဲ။ ဆက္ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို POLO Wearhouse ကို ေခၚသြားျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အစကတည္းက ပိုလိုကို သိပ္မၾကိဳက္ေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေစ်းေတြကုိ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ထူးမျခားနားပါပဲ။ ပိုလိုကထြက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေန႔လည္စာ စားဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါျပီ။ Tour Company ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆုိင္ပါပဲ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ေန႔လည္စာ စားၾကတယ္။ အစားအေသာက္ကို သိပ္ေခ်းမမ်ားတတ္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ေကာင္းတယ္လည္း မဟုတ္ မေကာင္းဘူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စားရတာ အဆင္ေျပပါတယ္ေပါ့။ ဆိုင္ရဲ့ ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ ငါးကန္ေတြရွိတယ္။ တစ္ခ်က္ခ်က္ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလရဲ့ အနံ႔ေတြထဲမွာ ငါးျငီးနံ႔က ပါလာတတ္ပါေသးတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ့ အတြင္းထဲမွာ ဇာတ္ခံုေလးတစ္ခုရွိျပီး ရိုးရာ အကမ်ားနဲ႔လဲ ဧည့္ခံတာကို ၾကည့္ခဲ့ရပါေသးတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost">ဆက္လက္ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဂိမ္းကစားခြင့္ တစ္ခုကိုလည္း ကစားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တာဝါတိုင္ တစ္ခုေပၚကိုတက္ ခါးပတ္မွာ ၾကိဳးခ်ိတ္ျပီး တြဲေလာင္ ဆင္းရတာပါ။ ပထမေတာ့ ေၾကာက္ေနမိပါေသးတယ္။ ဒါပင္မဲ့ ေအာက္ေရာက္တဲ့ အခ်ိ္န္မွာ ရင္ခုန္စရာ ျဖစ္က်န္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီကေန က်ေနာ္တို႔ အိမ္လုပ္ အင္းဒို ရိုးရာကိတ္ ျပဳလုပ္တဲ့ အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒီကေနမွ ဟိုတယ္ကို ျပန္မပို႔ေပးခင္ က်ေနာ္တို႔ကို ရိုးရာ အနိုပ္ခန္းကို ပို႔ေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အနိုပ္ခန္းမွာ ၁ နာရီစာ အနိုပ္ခံျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဟိုတယ္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရြးထားတဲ့ ဟိုတယ္က ျမိဳ႔အစြန္းလို႔ ေျပာလု႔ိရတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာပါ။ ဟိုတယ္ကို္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ညေန ၆ နာရီနီးပါးေလာက္ ရိွေနပါျပီ။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost">ပထမေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ညစာကို အျပင္မွာ ထြက္စားက်ဖို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဟိုတယ္ကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မိုးက တစ္ဖြဲဖြဲ ရြာစျပဳေနပါျပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ၆ ေယာက္သာ တိုင္ပင္ျပီး ဟိုတယ္မွာပဲ ညစာစားၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္က ရေသးတာေၾကာင့္ ဟိုတယ္ေရကူးကန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ ေရဆင္းကူးၾကတယ္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရမကူးပဲ ဓါတ္ပံုေလွ်ာက္ရိုက္ေနၾကေလရဲ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost">ညေနစာ စားျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ ထမင္းမစားခင္က အတိုင္း ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲသြားၾကျပန္ပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးမ်ားအဖြဲ႔က ဟိုတယ္မွာ ရွိတဲ့ Barကိုသြားၾကတယ္။ က်န္တဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟိုတယ္ SPA မွာ အလွသြားျပင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေျပာတာေတာ့ ေစ်းသက္သာတယ္တဲ့။ စင္ကာပူထပ္ ေစ်းအမ်ားၾကီး သက္သာတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ တစ္ညအိပ္ခရီးစဥ္ကို မနက္ ၃နာရီေလာက္မွပဲ အိပ္စက္အနားယူလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ </span><br />
<br />
<span id="fullpost">ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္စက္အနားယူျပီး ဟိုတယ္ရဲ့ အရသာရွိလွတဲ့ မနက္စာကို ၆ ေယာက္သာ အတြဲညီညီနဲ႔ အမုန္းစြဲလိုက္ၾကျပန္ပါတယ္။ ၁၀နာရီေလာက္မွာေတာ့ </span><span id="fullpost"><span id="fullpost">သေဘၤာ ဆိပ္</span>ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ ကားေရာက္လာပါတယ္။ စင္ကာပူကို ျပန္ရမဲ့ အခ်ိန္လိုေနေသးတာေၾကာင့္ </span><span id="fullpost"><span id="fullpost">သေဘၤာ ဆိပ္မွာ</span> ရွိတဲ့ Shopping Mall တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ တစ္ညအိပ္ ႏွစ္ရက္ ခရီးစဥ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါတယ္။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-21029541855852242732013-04-21T20:22:00.001+08:002013-04-21T20:22:53.559+08:00သည္ေဒသ<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
အခုတစ္ေလာ စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဒသတစ္ခုကို အရမ္းသတိရေနမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က သည္ေဒသကို က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၁၀ႏွစ္နီးပါးေလာက္ က်ေနာ္တို႔ သည္ေဒသမွာ ေနထိုင္အေျခခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ သည္ေဒသကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာလဲ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရဘူး။ သည္ေဒသေရာက္မွ တပိုင္တနိုင္ ဖေယာင္းတိုင္လုပ္တဲ့ စက္ေလးကိုလည္း ျမင္ဖူးရတယ္။ ေလာပိတေရတံခြန္ကေနသြယ္တန္းထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္တိုင္ ၾကီးၾကီးမားမားေတြေတာ့ သည္ေဒသကို ျဖတ္ျပီး ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဓါတ္တိုင္ၾကီးေတြရဲ့ ေအာက္မွာရွိတဲ့ သည္ေဒသမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတာကို အထူးတလည္ စဥ္းစားေနမိေသးတယ္။ ပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ေတာင္ေတြက အျပည့္။ ေတာင္ေတြေတာင္ေတြရဲ့ ထိပ္မွာ ထံုးျဖဴျဖဴေတြနဲ႔ ေစတီပုထိုးေတြကလည္း အျပည့္။ သည္ေဒသကို ေရာက္မွ တစ္ႏွစ္စာ မိုးေရေလာင္တဲ့ ကန္ၾကီးေတြကို ေတြ႔ဖူးရတယ္။ သည္ေဒသေရာက္မွ လက္ဖက္ ဘယ္လိုရသလဲဆိုတာ သိလာရတယ္။ သည္ေဒသေရာက္မွ သစ္ေတာ္သီးကို အမုန္းစားခဲ့ရတယ္။ သည္ေဒသေရာက္မွ ဂ်ဴးျမစ္ဆိုတာ ဘာလဲသိလိုက္ရတယ္။ သည္ေဒသကို ေရာက္မွ ေစ်းဆိုတာလည္း သြားခ်င္တိုင္း သြားလို႔ မရဘူးဆိုတာကိုလည္း သိလိုက္ရတယ္။ သည္ေဒသကိုေရာက္မွ ငါးရက္တစ္ေစ်းဖြင့္တဲ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲကို ၾကိဳက္တက္ေနျပီ။ သည္ေဒသေရာက္မွ အပူခ်ိန္ အႏွဳတ္ဒီဂရီရဲ့ အရသာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းခံစားဖူးရတယ္။ သည္ေဒသကို ေရာက္မွ တိုင္းရင္းသား၊သူေတြရဲ့ ရိုးသားမႈကို ေကာင္းေကာင္းေတြ႔ရတယ္။ သည္ေဒသကို ေရာက္မွ ဘာသာစကား ႏွစ္ခုကို ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္။ သည္ေဒသကို ေရာက္မွ က်ေနာ္ဟာ ခ်မ္းတက္လာခဲ့တယ္။ သည္ေဒသကိုေရာက္မွ က်ေနာ့္ပါးေလးေတြ နီရဲ လာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ သည္ေဒသကိုေရာက္မွ က်ေနာ္ ႏွဳတ္ခမ္းနီ ( အဆီ) ဆိုးတတ္လာခဲ့တယ္။ သည္ေဒသကို ေရာက္မွ ဘုရားတည္ဖို႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ အုတ္ေတြသယ္ရင္း ေတာင္ေတြ တတ္ခဲ့ရတယ္။ သည္ေဒသမွာ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမေတြ ရွိတယ္။ သည္ေဒသမွာ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့တယ္။ သည္ေဒသမွာ က်ေနာ့္ရဲ့ အေဖနဲ႔ အစ္ကို႔ကို အပ္ထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး သည္ေဒသကို က်ေနာ္တို႔ စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္။ သို႔ေသာ္ သည္ေဒသကို က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္။ က်ေနာ္ ဒီေဒသကို လြမ္းတယ္။ သည္ေဒသကို က်ေနာ္ တစ္ေန႔ေတာ့ အလြမ္းေျပ သြားၾကည့္အံုးမယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ပင္ေလာင္းျမိဳ႔ကို ရည္ရြယ္၍ ခံစားေရးပါသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္</div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost"></span></div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-69153908968018496872013-04-03T22:09:00.000+08:002013-04-03T22:10:55.574+08:00ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အက်င့္ဆိုး<div style="text-align: justify;">
စာမေရးျဖစ္တာၾကာသြားျပီ။ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးေနမိပင္မဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ စာတစ္ပုဒ္ ထြက္လာဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္က လက္မခံဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ေလးကို ပစ္ထားမိသလို ျဖစ္သြားတယ္။ စာဖတ္တဲ့ အခါမွာလည္း ရသစာေပေတြကို ရွာဖတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ရသအျပင္ ကိုယ္ေတြ႔ကို ပိုျပီးသေဘာက်မိတယ္။ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြရဲ့ အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကို ေရးတဲ့စာေတြကို ဖတ္ရတာ ပိုႏွစ္သက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းကလဲြလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းေတြကို မေရးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ အက်င့္ဆိုး ပဲ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကိုယ္ကိုတိုင္ သတိမထားမိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြကို ေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဆီမွာ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရွာရခက္သြားပါတယ္။ စဥ္းစားစမ္..... စဥ္းစားစမ္း ဦးေႏွာက္ကို ခိုင္းေနပင္မဲ့ စိတ္က က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာတာက။ မင္းမွာ အက်င့္ဆိုး ေတာ့မရွိဘူး။ မင္းနဲ႔ သဟဇာတ မျဖစ္တဲ့ အက်င့္ေတြေတာ့ ရွိတယ္တဲ့။ ဘာေတြလဲေပါ့။ ကိုယ့္ဖာသာ စဥ္းစားၾကည့္မိလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ သတိထားလိုက္မိတာက မူးတတ္တဲ့ အက်င့္ပဲ။ ကားနဲ႔ပဲ ခရီးသြားသြား၊ ရထားနဲ႔ပဲ သြားသြား၊ ေလယာဥ္ပဲ စီးစီး ေခါင္းမူးတတ္တဲ့ အက်င့္က ဟုိးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ္ပဲ။ ငယ္ငယ္ကဆို ခရီးသြားရမွာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေၾကာက္တာ။ အဲဒီ ေခါင္းမူးတဲ့ ဒဏ္ကို မခံခ်င္လို႔။ ခရီးသြားတာကို ႏွစ္သက္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကားမူးတဲ့ ဒဏ္ကိုခံနိုင္ဖို႔ ေဆးေတြ ေဆာင္ရတယ္။ ၾကားဖူးနားဝ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ( ဗိုက္ )ခ်က္မွာ တိပ္ကပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြကို လုပ္လာမိတယ္။ ခရီးမသြားခင္ ေဆးဝယ္ရတာနဲ႔ တိပ္ရွာရေတြဟာ အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ္ သေဘာမက်မိေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ မူးရတာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို က်ေနာ္ ရွာၾကည့္မိတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အမွန္တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေခါင္းမူးရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ေလ ေၾကာင့္ပဲ။ ေလ မရလို႔ ေခါင္းမူးတာ။ အဲဒီ လွ်ိဳဝွက္ခ်က္ကို သိသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ ဘယ္ခရီးကိုပဲ သြားသြား အလြယ္တကူ ေလရနိုင္မဲ့ ျပတင္းေပါက္ ဘက္အျခမ္းမွာပဲ ထိုင္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ျပတင္းေပါက္ပါတဲ့ အျခမ္းကေတာ့ ကားေပၚမွာ ရထားေပၚမွာကေတာ့ အေရးမၾကီးဘူးေပါ့။ ေလယာဥ္ေပၚမွာတို႔၊ နိုင္ငံျခားက အေဝးေျပးကားေတြေပၚမွာက်ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကို စိတ္တိုင္းက် ဖြင့္လို႔မွ မရတာ။ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္လို႔ မရတဲ့ ေနရာေတြက်ေတာ့ ေလရနိုင္မ့ဲ ေနရာကို အသဲအသန္ရွာရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ ျဖစ္ဖို႔ထက္ ေလျဖစ္ဖို႔သာ အဓိကက်ေတာ့တယ္။ အဲကြန္က ထြက္လာတဲ့ ေလးကို က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းနားက ျဖတ္သန္းသြားဖို႔ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ္ဟာ ဆန္ျပဳတ္ထုတ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းကို လိုင္စင္မလိုပဲ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရသြားနိုင္ပါတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span id="fullpost"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
ဒါကေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြထဲက တစ္ခုပါ။ ေနာက္ထပ္ အက်င့္ဆိုးမ်ားကို ရွာၾကံျပီး ကိုယ့္လွန္ ကိုယ္ေပါင္ ေထာင္း.. အဲမွားလို႔။ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္း ပါအံုးမယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span id="fullpost"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္</div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1143392123105050523.post-83843370587015597272013-01-06T01:30:00.000+08:002013-01-06T01:30:19.608+08:00ခဏေတာ့ ျပန္ရအံုးမယ္<div style="text-align: justify;">
ကိုယ္ေျခေထာက္မွာ ေဗြပါမွန္း သတိထားခဲ့မိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီလို႔ ဆိုရမယ္။ တစ္ေနရာတည္းမွာ ၾကာၾကာမေနခ်င္တာကိုက ပင္ကိုဗီဇ ျဖစ္ေနျပီ။ ၂၀၁၃ ႏွစ္သစ္ရဲ့ ပထမဆံုးရက္ကို ၾကိဳဆိုလိုက္ၾကတာ ကိုယ္တို႔ေတြ မနက္ ငါးနာရီကိုထိုးေရာ။ ႏွစ္သစ္မေရာက္ခင္ ရက္ေတြကတည္းက ညညဆို အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ ရက္သတပတ္ေလာက္ ရွိေနခဲ့တာ။ သတိမထားမခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္သစ္ရဲ့ ပထမဆံုးရက္မွာပဲ ကိုယ္တို႔ေတြ မေလးရွားကုိ သြားလည္ခဲ့ၾကတယ္။ စင္ကာပူနဲ႔ မေလးရွား ( ဂ်ိဳဟို) ကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္လိုပါပဲ။ ဗီဇာ တစ္ခါတင္ထားလိုက္ရင္ သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ရတယ္။ ဘယ္ရမလဲ ကိုယ္ကလည္း တန္ေအာင္ကို သြားတာ။ ဗီဇာေၾကးကလည္း ျမင့္သထက္ျမင့္လာျပီးကိုး။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မေလးရွား ခဏခဏသြားလို႔ အထင္လည္း မၾကီးလိုက္နဲ႔အံုး။ ကိုယ္က ပိုက္ဆံရွိလည္း သြားတယ္။ မရွိလည္း သြားတယ္။ လက္ထဲမွာ စင္ကာပူ ၁၀ ေလာက္ပဲ ရွိအံုး ကိုယ့္အတြက္က အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခဏခဏဆိုသလို သြားျဖစ္ေနတာ။ ဒါကေတာ့ ၂၀၁၃ရဲ့ ပြဲဦးထြက္ ခရီးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒုတိယခရီးအေနနဲ႔ အခြင့္အေရးႏွစ္ခု ကိုယ္ရခဲ့တယ္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ႏွစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါပင္မဲ့ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ တစ္ခုကေတာ့ မေကာင္းျဖစ္ေနေစအံုးေတာ့ ကိုယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ကို လက္ခံတယ္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span id="fullpost"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
ေရြးခ်ယ္စရာ အခြင့္အေရးႏွစ္ခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ တစ္ခုက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ အင္းဒိုးနီးရွားကို တစ္လေလာက္သြားရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ တစ္ရုတ္ႏွစ္ကူးမွာ ကိုယ္ အေမ့ဆီကို ခြင့္၁၀ရက္နဲ႔ ျပန္ရမယ္။ ကုိယ္ျပန္မဲ့ ခြင့္၁၀ရက္က အလုပ္ကိစၥတစ္လအတြင္းထဲမွာ ညိွေနတယ္။ ေရြးဖို႔တစ္လမ္းပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကိုယ္ဘာလုပ္သင့္လဲ။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ အလုပ္ဖက္ကို ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္ေသးတယ္။ ရလာတဲ့ အေျဖက ဓါးသြားေပၚမွာ လက္ေလွ်ာက္ရမဲ့ အျဖစ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ဒုတိယ ခရီးစဥ္ကိုပဲ ေရြးလိုက္တယ္။ ဒုတိယ ခရီးစဥ္အတြက္ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ့္ရဲ့စိတ္ေတြ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားရသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ....။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္အေမရင္ခြင္ထဲမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ေနရေစအံုးေတာ့ ကိုယ္ေက်နပ္တယ္။ အရာရာနဲ႔ ကိုယ္ လဲနိုင္တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span id="fullpost"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
ကိုယ္ အင္းဒိုကိုသာ သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘာသံုးသံုး ဘာစားစား ဘယ္သြားသြား အလကားမတ္တင္းနဲ႔ သြားရမွာ။ ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႔ ကိုယ္လက္မွတ္ေတြ ဝယ္ေနရျပီ။ ဟိုေရာက္ရင္ သံုးဖုိ႔ ကိုယ္ပိုက္ဆံေတြ စုေနရျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ မေနခ်င္တာ မွန္းပင္မဲ့ ျမန္မာျပည္ကို ကိုယ္ခ်စ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တာထက္ ျမန္မာျပည္အတြင္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ကိုယ္တို႔ အိမ္ေလးကို ကိုယ္အရမ္းခင္တြယ္ မက္ေမာတယ္။ အဲဒီ အိမ္ေလးကိုေရာက္ရင္ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့ အေမရွိမယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ညီမေလးနဲ႔ ကိုယ့္အကိုကေမြးတဲ့ တူေလးတစ္ေယာက္ရွိမယ္။ ကိုယ္အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရိုးသားတဲ့ ကရင္တိုင္းရင္သားမိသားစု အိမ္ေလးေတြ ရွိမယ္။ ကိုယ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေနမွန္း သိရင္ ပကာသနမပါတဲ့ အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ လွမ္းႏွဳတ္ဆက္ၾကမယ္။ ျပီးရင္ ငရုတ္သီးစိမ္းေတြေထာင္းထည့္၊ ျပဳတ္ထားတဲ့ ငါးေသးေသးေလးေတြကို ထည့္ထားတဲ့ ငပိရည္နဲ႔ ကိုယ့္ကို ထမင္းေခၚေကၽြးမဲ့ ရိုးသားတဲ့ ကရင္မိသားစုကိုလည္း ကိုယ္ခ်စ္တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span id="fullpost"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
ျပီခဲ့တဲ့ ၂၀၁၂ကေတာ့ ကိုယ္တစ္လ ခြင့္ရခဲ့လို႔ ျပန္ခဲ့ရျပီးျပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္ျပန္ရတာ။ အသြားအျပန္ ၁၀ ရက္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ေနရမဲ့ရက္က ၇ ရက္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိုယ္က က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားဖူးခ်င္ေသးတာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္က အေနာက္က က်ားလိုက္ သလို ျဖစ္မွာေတာ့ ျမင္ေယာင္ ပါေသးတယ္။ ဒါပင္မဲ့ မတက္နိုင္ဘူး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ တစ္ရက္ပဲရရ၊ ႏွစ္ရက္ပဲ ရရ ကိုယ္ေနခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္လ ဒီလိုေန႔ရက္ ဒီလိုအခ်ိန္( ျမန္မာျပည္အခ်ိန္) ဆိုရင္ ကိုယ္က အေမ့ဆီကို ေရာက္ရွိေနမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါျပီ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span id="fullpost"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
ေလးစားစြာျဖင့္</div>
<div style="text-align: justify;">
ရီနိုမာန္<br /><span id="fullpost"></span></div>
Ree Noe Mannhttp://www.blogger.com/profile/12967575693960345243noreply@blogger.com7