June 8, 2009

မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၂)

"မအိမ္ကံက မိေက်ာင္းသား စားရသယ္ မက္သာ မလွအံုရဲ႕။ မေမြးခင္ႏွစ္ရက္ ေလာက္ကေလ။ အဲသာ ေကာင္း မေကာင္းေတာ့ မသိဘူး"

"လိပ္တို႔၊ ငါးတို႔ စားရသယ္ မက္ရင္ စပါးဆန္ေရ ေပါမ်ားသာေပါ့ေအ။ မန္က်ည္းသီး စားမက္ေတာ့ သူေကာင္း ျဖစ္သယ္။ မိေက်ာင္းစားမက္သာမ်ား မေကာင္းဘူးလား၊ လာဘ္ႀကီးရမယ့္ နိမိတ္ေတာ့။ ပါပမွတ္လို႔ ထူးရင္ထူး မထူးရင္ ႐ူးဆိုသာ မ်ဳိးေပါ့ေအ။ ေရေျခာက္ ကုန္းေျခာက္ ရြာေနၿပီး မိေက်ာင္း မက္ရသယ္လို႔ေအ ညည္းႏွယ္"


မလွအံု၏ စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံပင္ ရယ္မိရသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ၾကည္းေတာ ေခါင္ေခါင္အညာ ရြာသူက ေရထဲမိုးထဲက မိေက်ာင္းမက္တာ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသား။ လာဘ္ႀကီးရမယ္ ဆိုေတာ့လည္း နိမိတ္ ေကာင္းတာေပါ့။ ထူးရင္ထူး မထူးရင္ ႐ူးဆိုတာကေကာ ဘာကိုေျပာတာ ပါလိမ့္။ သမီးကေလး ေမြးပါၿပီ ဆိုကတည္းက မလွအံုကပဲ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ျပဳစုယုယ ေပးရွာပါ၏။ ကေလးသူငယ္မ်ား တြင္ျဖစ္တတ္သည့္ သူငယ္နာ ေရာဂါမ်ားလည္း သူက နားလည္ လိုက္ေသးသည္။ သူငယ္နာ၀မ္းပူ၊ သူငယ္နာေက်ာပူ၊ သူငယ္နာ၀မ္းလား၊ သူငယ္နာ ေရငတ္က်င္ေမ်ာ၊ သူငယ္နာ အေၾကာတက္၊ သူငယ္နာခါးေကာ့ ေျခကုပ္။ စံုလို႔။

"ဖိုးကူး ငယ္ငယ္က ျဖစ္သာမ်ား သူငယ္နာလွ်ာထုတ္ တဲ့ ၾကံဳဖူးေပါင္ေအ။ လွ်ာႀကီး အျမဲတမ္း တစ္လစ္ႀကီး ထုတ္ထားသာ။ ဒါနဲ႔ ေဆးဆရာက လက္ခ်ားကေလး မီးဖုတ္ၿပီး လွ်ာပြတ္ေပးသာနဲ႔ ေပ်ာက္ရွာေရာ။ ကေလးမ်ား တဟပ္ဟပ္ ငိုသာတို႔၊ ႏို႔မစို႔ဘဲ ကစိမ္းကပါး ျဖစ္သာတို႔မ်ား မေအ ဘာစားသလဲ ၾကည့္ရသာ။ မေအ ဓာတ္က်ဳိးရင္ ကေလး ဓာတ္က်ဳိးကေရာ"

မလွအံုက အရာရာမွာ နားလည္သည္။ ေတးေတးမွတ္မွတ္ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွိလွ်င္ အေဖတို႔ကပင္ မလွအံုကို ေမးရသည္။ မလွအံုက ဒိုးဒိုး ေဒါက္ေဒါက္ ေျပာႏိုင္႐ံု သာမက သူကိုယ္တိုင္ ဇိုးဇိုးေဇာက္ေဇာက္ ထလုပ္ေပးတာႏွင့္ ၿပီးရသည္ခ်ည္း။ ေဆြမ်ဳိးလည္းေတာ္၊ အစစအရာရာ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရသည္မို႔ အိမ့္လက္႐ံုးလို ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏႈတ္က်ဳိးခဲ့လို႔သာ မလွအံု ေခၚရေသာ္လည္း အေမ အရြယ္၊ အဘြားအရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ။ အသက္ႀကီးရွာၿပီ။ အိမ္ျမဲ လွသူျဖစ္၏။ ေက်းဥကလည္း ေယာကၡမေျခရာ နင္းလာခဲ့ၿပီ။ ဘာမဆို သိုးသိုးသြက္သြက္။ အခုေတာ့လည္း မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ ကေလးငိုသံ တစီစီႏွင့္ တစ္အိမ္လံုး ၿမိဳင္လာခဲ့ၿပီ။ သမီးကေလးကလည္း တစ္အိမ္လံုး ၿမိဳင္ေစမယ့္ မအိမ္ၿမိဳင္ေလ။

သမီး မအိမ္ၿမိဳင္ပင္ ဗန္းကေလးထဲက ေစာင္ပုခက္ ကေလးထဲ ေျပာင္းသိပ္ရၿပီ။ တစ္အိမ္လံုးက ၀ိုင္းႏိႈက္ေနၾက ေလေတာ့ မအိမ္ကံမွာ လက္သက္သာပါ၏။ ေက်းဥက အားလွ်င္ အားသလို ကေလး လႊဲေပးေနတတ္သည္။ ကေလးေခ်ာ့ သီခ်င္းေတြလည္း ရသည္။ အေမပန္း႐ံုကလည္း ေျမးပု ခက္လႊဲရတာ အေမာ။ အေဖ ဦးသာထန္ကလည္း အိုႀကီးအိုမ အရြယ္ေရာက္ကာမွ ေျမးမကေလး ေကာက္ခ်ီ လိုက္ခ်င္ ေသးသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ သမီးေမြးၿပီးပါၿပီ ဆိုကတည္းက သားသည္ အေမ လံုးလံုးျဖစ္ရေခ်ၿပီ။ တစ္လေလာက္ နႏြင္း၀ါ၀ါ လိမ္းခဲ့ရသူ၊ အိမ္တြင္းေအာင္းခဲ့ရသူ ဆိုေတာ့ နႏြင္းသားကေလး တက္ကာ နဂို၀င္း၀ါေသာ အသားအေရက ပို၍ပင္ ၀င္း၀င္း၀ါ၀ါ ရွိလာခဲ့ပါ၏။ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွ ဆိုတာမ်ဳိးပင္။ မအိမ္ကံ သမီးကေလး ေမြးၿပီ ဆိုေတာ့ ကေလးေမး လာၾကတာေတြလည္း မနည္း။ ျမင္းျခံက ပြဲကေတာ္ႀကီးက ပိတ္ျဖဴ တစ္အုပ္ လွမ္းပို႔လိုက္ေသးသည္။ ရြာေတြက ေဆြေတြမ်ဳိးေတြ လာၾကေတာ့လည္း တစ္ရက္တန္သည္ ႏွစ္ရက္တန္သည္ တည္းၾက။ ျပန္ၾကေတာ့လည္း သင့္ရာ ေလ်ာ္ရာ ေပးရ၊ ကမ္းရ။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ ထေနာင္းတိုင္ဘက္က လာၾက သူေတြကလည္း လွည္းႏွစ္စီးတိုက္ အျပည့္။

"မအိမ္ကံ သမီးက မအိမ္ကံထက္ သာေကာေအ။ ေျခဆံ လက္ဆံကလည္း ေကာင္း၊ မ်က္ႏွာက် မ်က္ႏွာဖန္ကလည္း ေကာင္း၊ ေျမႀကီးတလြဲ ေဆးတစ္လြဲ ဟုတ္ေပါင္ေတာ္။ မေအ့ ထက္ေတာင္ေခ်ာေသးပ"

မေအ့ထက္ လွသည္၊ ေခ်ာသည္ ဆိုျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ သမီးတခ်ီခ်ီ။ ကေလးကငို၊ ေသးက စိုေတာ့လည္း သီခ်င္းဆိုကာ ေခ်ာ့တတ္ ပါ၏။ သီခ်င္းက တို႔ဗမာ သီခ်င္းလည္း ပါသည္။ အာရွ လူငယ္ သီခ်င္းလည္း ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရး သီခ်င္းေတြႏွင့္ သမီး ေခ်ာ့တာ ၾကားေတာ့ ဘာသာေနတတ္ေသာ သူႀကီးေဟာင္း ဦးသာထန္ကပင္ ရယ္သည္။ ကြယ္ရာမွာ ေဒၚပန္း႐ံုကိုပင္ တိုးတိုး ေျပာေလ၏။

"ပန္း႐ံုရယ္ ငါ့ေျမးမလည္း ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေနပါဦးမကြာ။ သားကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမား၊ သမက္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ငါ့ေျမးေတာ့ ခ်မ္းသာ ေပးၾကပါဟာ။ ကတဲ သီခ်င္းမ်ား ဆိုစရာ ရွားလို႔ဗ်ာ"

ေဒၚပန္း႐ံုကလည္း ကြယ္ရာမွာ ျပံဳးသည္။ ဘိုးသာထန္ ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။ သူ႔သမီးကို သူရသည့္ သီခ်င္းႏွင့္ ေခ်ာ့တာဆိုေတာ့လည္း မေျပာသာ။ မလွအံုတို႔ ကိုဖိုးေငြတို႔ကေတာ့ ကိုေျပသိမ္း ကေလးေခ်ာ့လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ တတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မအိမ္ကံကိုပင္ တည့္တည့္ ေျပာတတ္ ၾကပါ၏။

"မအိမ္ကံ ေယာက်္ား ေက်ာင္းဆရာက ကေလး ေခ်ာ့သာနဲ႔ မတူဘူး။ အသံက မေကာင္းေတာ့ တို႔ျမင္းျခံ ဆယ့္ႏွစ္မုခ္ ဘုရားႀကီးထဲက ပိုက္ဆံထည့္ရင္ ထြက္လာသဲ့ ေမာင္းဆိုင္း႐ုပ္ လိုပဲ ေမာင္ဂ်န္ ေမာင္ဂ်န္နဲ႔"

မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းကို တစ္အိမ္လံုးက ေျပာကုန္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ရယ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္း လည္း သူသိပံု ေပၚပါ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ့လည္း ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ အျခားေခတ္ ကာလ သီခ်င္းေတြလည္း ရေလာက္ရက္ကႏွင့္ ဘာကိစၥ ႏိုင္ငံေရး သီခ်င္းေတြ ဆိုျပေနရ တာပါလိမ့္ဟု မအိမ္ကံ ေတြးမိပါ၏။ တမင္တကာမ်ား ႏိုင္ငံေရးစိတ္ သြင္းေပးေနတာမ်ားလား။ ကိုေျပသိမ္းက ႏိုင္ငံေရးစိတ္ ႀကီးလွသည္။ အစ္ကို ေမာင္ျမသာ တို႔လို ေရွ႕ထြက္ၿပီး လူလံုးျပတာမ်ဳိး မဟုတ္ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိး အတြက္ စိတ္အျမဲတမ္း ရွိတာ မအိမ္ကံ အသိဆံုးပင္။ သည္ရက္ေတြထဲ ေက်ာင္းပိတ္ထား ေသာ္လည္း ဖိုးကူးႏွင့္ ရြာေတြဘက္ လွည့္ျမဲ လွည့္ေန တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေနပင္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေနတတ္ပါသည္။ ဘာေတြ လုပ္ေနမွန္းေတာ့ မသိ။

အေဖကပင္ "ညည္းေယာက်္ား ခရီး အသြားအလာ မ်ားလြန္းတယ္" ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္ပါ၏။

တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးေတြ ဖ်က္သိမ္းၿပီးေတာ့လည္း မဟာ ဗမာ ဆိုသည့္အသံေတြ ညံေနတာ မအိမ္ကံ သိပါ၏။ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနက သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ေျပာင္းလဲ ေနသည္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ စိတ္မခ်ရ။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း ကလဲ ေျပာဖို႔ ခက္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကို စီးပြားေရး လုပ္ေစခ်င္သည္။ ပြဲစားႀကီး ကေတာ္ ေပးပို႔လိုက္သည့္ စာအရ ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီစက္ ေထာင္ခ်င္ေၾကာင္း၊ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္ကအစ လဲမိႈ႔ ထန္းလ်က္ အလယ္ ငါးပိငါးေျခာက္ပါ မက်န္ အထက္ကုန္၊ ေအာက္ကုန္ ကူးႏိုင္လွ်င္ အဆင္ေျပႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေမာင္ေျပသိမ္း လုပ္ႏိုင္လွ်င္ မအိမ္ကံတို႔ႏွင့္ ဖက္စပ္ လုပ္ခ်င္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ သိရသည္။ မအိမ္ကံကလည္း လုပ္ေစခ်င္သည္။ စီးပြားေရးကို ေလာဘတက္တာ မဟုတ္ဘဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ကိုင္ ေစခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးက ကင္းလြတ္ေစခ်င္တာ တစ္ေၾကာင္း ပါပါ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ေဖ်ာင္းဖ် ၾကည့္မိသည္။

"အစ္ကိုရယ္ ဘယ္ေတြ သြားၿပီး ဘာေတြ လုပ္ေနသာလဲ။ အစ္ကို ျပန္မလာမခ်င္း မအိမ္ကံမွာ ရင္မေနရသယ္။ သမီးကေလးလည္း ရၿပီ ဆိုေတာ့ ဣေႁႏၵ ရေစခ်င္ပါၿပီ။ အလုပ္မလုပ္လည္း ထိုင္ေနပါ။ အေဖတို႔ကလည္း စိုးရိမ္ ေနၾကသယ္"

ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ စကားကို ျငင္းသည္လည္း မဟုတ္၊ လက္ခံသည္လည္း မဟုတ္။ ျပန္မေျပာ၊ နားမေထာင္။ ကိုေျပသိမ္းက အသိရ ခက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္အိမ္လံုး ႏွင့္ စကားမေျပာဘဲ ရွိေနတတ္သည္။ အိမ္သားေတြကို စိတ္ခုေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ခုခု ေတြးဆ ေနပံုလည္း ရသည္။ ေျပာသာ ေျပာရတာပါေလ။ ကိုေျပသိမ္း တြင္ စိတ္တူကိုယ္တူ ေပါင္းစရာ လူမရွိ။ သူ႔ခမ်ာ ပညာတတ္၊ ေက်ာင္းဆရာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ႀကီးသူ ဆိုေသာ္လည္း ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းတြင္ မယားတစ္မ်က္ႏွာ တစ္အိမ္ရာ လုပ္ေနရရွာသူ ျဖစ္သည္။ ပညာခ်င္းလည္း တန္းမတူ၊ ႏိုင္ငံေရး ခ်င္းလည္း တန္းမတူ သူေတြႏွင့္ ေနရရွာတာကိုလည္း မအိမ္ကံ သိထားပါ၏။ တစ္ခါတေလေတာ့ မေမးဘဲ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေန တတ္ျပန္သည္။

"အိမ္ကေလး တိုင္းျပည္ ကိစၥေတြက က်န္ေသးတယ္ကြယ့္။ အစ္ကို တာ၀န္မေက်ဘူး။ အစ္ကို႔မွာ သိစရာေတြ ရွိသလို ေျပာစရာေတြလည္း ရွိေလေတာ့ စိတ္ခ်ရသူမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ရသယ္၊ လႊတ္ရသယ္၊ ျပန္နားေထာင္ ရသယ္။ ဆရာၾကည့္ လူေတြက အစ္ကိုတို႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက လူေတြထက္ ပိုခရီး ေရာက္ေတာ့ အဲသည္ဘက္ သြားေနရတာပဲ"

ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ ညားမိၿပီးမွ ႏိုင္ငံေရးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့ ေျပာရတာလည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ ခက္သားပင္။ သည္လိုႏွင့္ သမီးကေလးပင္ မတ္တတ္ ေျပးလာခဲ့ၿပီ။ တီတီ တာတာ မပီကလာ ပီကလာ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံကေတာ့ သမီးေလး မအိမ္ၿမိဳင္ ေပၚေပၚလာလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ရ ေတာ့၏။


5 comments:

Sein Lyan Tun said...

လာဖတ္တယ္သယ္ရင္း
ေပ်ာ္ရြင္ပါေစ
အဆင္ေၿပပါေစ
အစဥ္သတိရလွ်က္
ဖိုးစိန္

Anonymous said...

၁ ကို မဖတ္ရေသးပဲ ၂ ကို ေက်ာ္ဖတ္လိုက္တယ္ ... ခုေတာ့ ၁ ကို မဖတ္ရ မေနႏိုင္ျဖစ္သြားၿပီ .. ျပန္ဖတ္ဦးမွ ...

Bino said...

စားရသယ္ မက္သာ
ေပါမ်ားသာေပါ့ေအ။
ဒါနဲ႔ ေဆးဆရာက လက္ခ်ားကေလး မီးဖုတ္ၿပီး လွ်ာပြတ္ေပးသာနဲ႔ ေပ်ာက္ရွာေရာ။

I got ၾကည္းေတာ အညာ smells.
Thanks for warming.
Bino

သားၾကီး said...

အခန္းဆက္ျပန္လာဖတ္ပါတယ္

ျမဴး said...

လာဖတ္တယ္ေနာ္
း)