က်ေနာ္ ေနတဲ့ ျမိဳ႕ကေလး

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
အ႐ုဏ္တက္ ဆိုရင္
ကုသိုလ္ေရး တရားသံေတြ ေ၀ေနၿပီ
တရားေခြေတြဖြင့္ၾကတယ္
ကြၽန္ေတာ္ တရားသံေတြ နာရတယ္
အလွဴရွင္အမည္ေတြ ရြတ္ၾကတယ္
နာမည္ဆန္းဆန္း ၾကားရင္ ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးမယ္ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္မယ္
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ငွက္မ်ဳိးစံု ေတြ႕ရတယ္
စာကေလးေတြ အသိုက္ေဆာင္ရင္ ေႏြေရာက္ၿပီ
ဗ်ဳိင္းျဖဴအုပ္ေတြျမင္ရရင္ မိုးေရာက္ၿပီ
ငွက္ေတာ္ကေလးေတြေတြ႕ရရင္ ေဆာင္းေရာက္ၿပီ
ကြၽန္ေတာ္ ငွက္ကေလးေတြၾကည့္ၾကည့္ေနတာ သူတို႔မျမင္ပါ
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ပ႒ာန္းရြတ္ဆိုပူေဇာ္ပြဲ အသံေတြ ၾကားရတယ္ဗလီက၀တ္ျပဳႏိႈးေဆာ္သံေတြၾကားရတယ္
ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဆီက ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ၾကားရတယ္
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ၾကပါ။
ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေရာင္းသူေလးေတြရွိတယ္
ငံုးဥျပဳတ္ေရာင္းသူေလးေတြရွိတယ္
အျခား ဘာေရာင္းမွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိတဲ့ သူေလး ေတြလည္းရွိတယ္
သူတို႔ဘာေရာင္းမွန္း
ကြၽန္ေတာ္ သိသိ မသိသိ
သူတို႔ေအာ္ေရာင္းတဲ့အသံေတြဟာ
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဂီတသစ္ေပါ့
ကြၽန္ေတာ္နားေထာင္ေနတာ သူတို႔မသိၾကပါ
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ေျခာက္ေသြ႕ရာသီေရာက္ရင္
မီးအႏၲရာယ္ႀကိဳတင္ကာကြယ္
ႏိႈးေဆာ္သံေတြၾကားရတယ္
ကိုထြန္းေရႊသီခ်င္းသံၾကားရတယ္
သတိေပးသံေတြၾကားရတယ္
ဥၾသသံေတြၾကားရတယ္
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနတာ မျမင္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတ့ဲၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ဘုရားပြဲေတြရွိတယ္
နတ္ပြဲေတြရွိတယ္
မဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြလည္းရွိတယ္
အလွဴပြဲေတြလည္းရွိတယ္
ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းေရာင္းၾကတယ္
ဆိုင္း၀ိုင္းေတြ ဆိုင္းတီးၾကတယ္
ဇာတ္သဘင္အဖြဲ႕ေတြ ဆိုၾကတယ္ ကၾကတယ္
ညဘက္ေတြမွာ အသံေတြဟာ အဆူညံဆံုးေပါ့
အသံစၾကားရတဲ့အခါ
မဂၤလာေဆာင္လား
နတ္ပြဲလား
ဘုရားပြဲလား ကြၽန္ေတာ္တို႔ျငင္းၾကတယ္(ႏွစ္တိုင္း အခါတိုင္းပဲေလ)
တေပါင္းလမွာလုပ္တဲ့နတ္ပြဲက ေခတ္မီတယ္
နတ္ေခ်ာ့ေတးေတြဆန္းသစ္တယ္
စပါတ္ကလင္အခ်စ္နဲ႔ ေခ်ာ့တယ္၊ ကတယ္
ပုစြန္ဆိတ္ကေလးနဲ႔ ေခ်ာ့တယ္၊ ကတယ္
နဂါးနီသီခ်င္းပါ ပါတယ္ဆိုေတာ့
ဒီနတ္စိမ္းက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႀကီးလွေပါ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုမျမင္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
သႀကၤန္ပြဲေတြဆင္ႏႊဲၾကတယ္
ေပ်ာ္ေနတဲ့အသံေတြၾကားရတယ္
ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြၾကားရတယ္
ဟစ္ေဟာ့ပ္သီခ်င္းေတြၾကားရတယ္
သႀကၤန္သီခ်င္းေတြလည္းၾကားရတယ္
သူတို႔ကေနၾကလား ကြၽန္ေတာ္မသိပါ
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ေယာက္တည္း ထကတယ္
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္ကတာမျမင္ၾကပါ။
ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
(ဗုဒၶပူဇနိယ)ပြဲတစ္ခု ေတာ္သလင္းလမွာက်င္းပတယ္
ကားေတြနဲ႔လွည့္ၿပီး သီဆိုၾကတယ္
လမ္းပိတ္ေနရင္ ဖယ္ခိုင္းတယ္
အလွဴေငြထည့္ရင္ ေၾကာ္ျငာေပးတယ္
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
၀ါကြၽတ္ၿပီဆိုရင္ ေဗ်ာက္အိုးသံေတြၾကားရတယ္
မီး႐ွဴးပန္းေတြေတြ႔ရတယ္
မီးပံုးပ်ံေတြေတြ႕ရတယ္
ခါတစ္ရံ ညေကာင္းကင္မွာ အစီအရီေပါ့
လႊတ္တဲ့သူေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
စာတိုက္တစ္ခုရွိတယ္
စာပို႔လုလင္ေတြရွိတယ္
စာတိုက္စာေရးမေလးေတြ ရွိတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီ စာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြ
စာတိုက္မွတစ္ဆင့္ ေရာက္လာၾကတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း စာေတြမွန္မွန္ေရးၿပီး ထည့္တယ္
သူတို႔ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသိၾကတယ္
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ဖူးပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ဖူးၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
သတင္းစာပို႔သူေတြရွိတယ္
ကြၽန္ေတာ္ ေန႔စဥ္ သတင္းစာႏွစ္ေစာင္ကို
လေပး၀ယ္ဖတ္တယ္
သာေရးေတြဖတ္တယ္၊ နာေရးေတြဖတ္တယ္
ေဆာင္းပါးေတြဖတ္တယ္
ေၾကာ္ျငာေတြဖတ္တယ္ ေၾကညာခ်က္ေတြ ဖတ္တယ္
ေခါင္းႀကီးပိုင္းေတြဖတ္တယ္
ျပည္တြင္းသတင္းေတြဖတ္တယ္ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြ ဖတ္တယ္
သတင္းစာဖိုးေတြ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဖတ္တုန္းေပါ့
သတင္းစာပို႔သူေတြေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ၀ယ္ဖတ္တုန္းပါပဲ
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကိုမျမင္ဖူးပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ဖူးၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
လူေတြဟာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ေဘာလံုးပြဲေတြၾကည့္ၾကတယ္
ဂိုး၀င္၊ ဂိုးလြဲသြားတဲ့အခါေတြမွာ ေအာ္သံေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားရတယ္
ကမၻာ့ဖလားပြဲေတြဟာ အဆူညံဆံုးေပါ့
ျပင္သစ္ႏိုင္တုန္းကလည္း သူတို႔ေအာ္ၾကတယ္
ဘရာဇီးဒိုင္းရေတာ့လည္း သူတို႔ေအာ္ၾကတယ္
(အသံေတြပိုက်ယ္လာတယ္)
အီတလီဗိုလ္စြဲေတာ့လည္း သူတို႔ေအာ္ၾကတယ္
(အသံေတြပိုပိုၿပီးက်ယ္လာတယ္)
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေအာ္သံေတြကိုထိုင္မွတ္တယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူတို႔ေအာ္သံေတြကိုမွန္းဆၾကတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူတို႔ကိုမျမင္ရပါ
သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုမျမင္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ဘူတာ႐ံုရွိတယ္
ရထားေတြထြက္ၾကတယ္
ရထားေတြဆိုက္ၾကတယ္
ဘီးလွိမ့္သံေတြၾကားရတယ္
ဥၾသသံေတြၾကားရတယ္
၀၂း၄၅ နာရီမွာၾကားရတဲ့ရထားဥၾသသံဟာ
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လြမ္းစရာအေကာင္းဆံုးပါ
အဲသည့္ရထားဟာ ထြက္တာလား၊ ဆိုက္တာလား
ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ
ထြက္လည္း ဒီရထား၊ ဆိုက္လည္း ဒီရထားမို႔
ကြၽန္ေတာ့္ ေမးမၾကည့္ေတာ့ပါ
ကြၽန္ေတာ္ ရထားႀကီးကိုမျမင္ရပါ
ရထားႀကီးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ရပါ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
စာအုပ္ဆိုင္ေတြရွိတယ္
စာအုပ္ေတြေရာင္းတယ္၊ စာအုပ္ေတြငွားတယ္
စာအုပ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ လူၾကံဳနဲ႔၀ယ္တယ္
ကြၽန္ေတာ့္ကို စာအုပ္ဆိုင္ကေကာင္မေလးသိတယ္
ကြၽန္ေတာ္လည္း စာအုပ္ဆိုင္ကေကာင္မေလးကို သိတယ္
တစ္ေန႔မွာေတာ့
သူ႔လက္ထပ္ပြဲသတင္း ကြၽန္ေတာ္ၾကားရတယ္
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုမျမင္ဖူးပါ
သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမျမင္ဖူးပါ
ကြၽန္ေတာ္ ယေန႔ထိ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ေနတုန္းပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ
ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကို မျမင္ဖူးပါ
ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို မျမင္ဖူးပါ
ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ကြၽန္ေတာ္ ေနေနတုန္းပါ။

ဆရာ ကိုယကၡ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္သက္မိ၍ ျပန္လည္ခံစား တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

မအိမ္ကံ ( for July ) အပိုင္း - ၁

ယခင္လမွ အဆက္........

အရီးလွအံုဆီလာသာ မအိမ္ကံ။ သမီးက ေန႔ေန႔ညည ခဏခဏ အဖ်ားတက္လို႔ ၾကည့္ခို္င္းလို႔ လာသာ။ ေနေကာင္းၾကလား။ ငါျဖင့္ စိတ္သာေရာက္သယ္ လူမေရာက္ႏိုင္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းမရယ္ ေရႊမႈံက စကားေျပာရင္း ၀ိုင္းထဲ၀င္လာေတာ့ မအိမ္ကံလည္း လိုက္လာခဲ့သည္။ ေရႊမႈံ နည္းနည္းေလးေတာ့ ပိန္သြားသည္။ အပ်ိဳတုန္းက ကိုယ္သားကိုယ္ေရလည္း မရွိေတာ့။ သားသည္ မေအကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေက်လည္း ရွိပံုရသည္။ ေရႊမႈံသမီးကေလးကို ငဲ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့ မွင္တင္တင္။ ကေလးက မလန္းသလိုလို ႏြမ္းလွသည္။ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ေတာ့ ေရႊမႈံႏွင့္ အတူသား။

“သည္လိုပါပဲ ေရႊမႈံရယ္။ ညည္းတုိ႔ အိမ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါလည္း ဘယ္သူ႔ အိမ္မွကို မေရာက္သာၾကာၿပီ။ ေခတ္ကာလကလည္း မေကာင္းေတာ့ အိမ္က မခြာ၀ံ့ဘူး”

ေရႊမႈံက သမီးျဖစ္သူ၏ ေရာဂါႏွင့္ပတ္သက္၍ မလွအံုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ကေလးက မနက္အိပ္ရာထ တိုင္းလည္း လန္းသည္မရွိ။ ေန႔ခင္းေန႔လယ္ ကိုယ္ကေလးပူ ခ်င္ေတာ့လည္း ပူလာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညေနဘက္တြင္ အပူအားႀကီးတတ္ျပန္သည္ဆို၏။ ကေလးဖ်ား၊ ကေလးနာ ယၾတာမန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ရြာမွာ မလွအံုက နာမည္ရသည္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုအဖ်ားေတာ့ မန္း႐ံု၊ ယၾတာလုပ္႐ံု၊ ေဆးၿမီးတို ကေလးသံုး႐ံုႏွင့္ ေပ်ာက္ႏိုင္လို႔ ေဆးဆရာဆီ မသြားေလ့ၾက။ အခုလည္း မလွအံုကို လာမန္းခိုင္းျခင္းျဖစ္ကာ ယၾတာေတာင္း ျခင္းျဖစ္၏။ မလွအံုက ကေလး၏ မ်က္တြင္း မ်က္ဆံႏိႈက္ ၾကည့္သည္။ ကိုယ္သားကိုယ္ေရ စမ္းၾကည့္သည္။ ေမး ေအာက္၊ ခ်ဳိင္းေအာက္ လက္ခံုႏွင့္ စမ္းသည္။

“ေနတက္ဖ်ား၊ မြန္းတည့္ဖ်ား၊ သံုးဗဟိုဖ်ား၊ ႏြား႐ိုင္း သြင္းခ်ိန္ဖ်ား၊ သူငယ္အိပ္ဆိပ္ဖ်ား၊ ၾကက္ဦးတြန္ဖ်ားရယ္လို႔ ရွိသယ္ ေရႊမႈံရဲ႕။ ညည္းကေလးက ေန႔ေန႔ညညဖ်ားသာဆိုေတာ့ သူငယ္နာမ်ား မစင္ေရာ့သလားေအ။ ငါ မန္းသယ္ဆိုသာက အဲသေလာက္ စံုစီနဖာဖ်ားသာမ်ဳိးေတာ့ မစြမ္းဘူး။ အဲသာက် ေတာ့ေဆးဆရာမ်ားမွျဖစ္မွာ။ ကိုင္းပါေလ ရန္ကင္းေအာင္ ေတာ့ မန္းေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ညည္းသမီး နာမည္က ဘယ္သူ”

“မႈံနံ႔သာပါ အရီး”

“ၾကာသပေတးသမီးေပါ့။ မေအ႐ုပ္ပါေကာေအ။ သည္ မယ္၊ ငါေျပာမယ္။ ကေလး ေျခသည္းလက္သည္းကို ညႇပ္ ကေရာ၊ အ၀တ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ထုပ္ထား။ ၾကာသပေတးသမီးဆို ေတာ့ ပုန္းမဲဇာသားကို ညည္းသမီးအရပ္နဲ႔တိုင္းျဖတ္၊ ညအိပ္ ေတာ့ ေဘးမွာေျမႇာင္သိပ္၊ ၾကားလား”

“ဟုတ္ကဲ့ အရီး”

“ခုနင္က ေျခသည္းလက္သည္းထုပ္ထားသဲ့ အ၀တ္ထုပ္ ကို ေျခရင္းမွာထား။ ဆန္ကို သံုးထုပ္ထုပ္ေအ။ တစ္ထုပ္က ေခါင္းရင္းထား၊ တစ္ထုပ္က ခါးနားမွာထား၊ တစ္ထုပ္က ေျခရင္းမွာထား။ ေနာက္ေန႔မိုးလင္းေတာ့ ေခါင္းရင္းကအထုပ္ ကို ဆြမ္းခ်က္ၿပီးေလာင္း၊ ခါးကအထုပ္ကို ဆင္းရဲတဲ့လူေပး လိုက္၊ ေျခရင္းကဆန္ကိုခ်က္ၿပီး ေခြးတို႔ ေၾကာင္တို႔ ေကြၽး။ လက္သည္းေျခသည္းထုပ္ကို အိမ္အေနာက္ဘက္ပစ္လိုက္။ အညံ့ေက်ကေရာ၊ မွတ္မိလား”

“မွတ္မိပါတယ္ အရီး”

မလွအံုက ကေလးေခါင္းကိုကိုင္ကာ မန္းသည္။ မအိမ္ ကံကေတာ့ ေရႊမႈံ႔သမီးကေလး မႈံနံ႔သာကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မလွအံုေျပာသလို ေရႊမႈံႏွင့္တူသလိုလို ရွိ ေသာ္လည္း ႀကီးေတာ္စံေရႊမ်က္ႏွာက် ပိန္းပိန္း႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္ပါ သည္။ မ်က္ေတာင္စင္းစင္း၊ မအိုးမအီဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာက မပြင့္ခ်င္။ သူ႔သမီးကို မအိမ္ကံ ၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ေရႊမႈံက မအိမ္ကံ သမီးကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရသြားပံုေပၚ၏။ ကေလး ၾကည့္ပါရေစ ဆိုေလသည္။

“မအိမ္ကံသမီးကို ငါ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ဖူးေသး ေပါင္ေအ၊ ျပစမ္းပါဦး။ ၾကည့္စမ္းပါရစီ။ ညည္းသမီး ကေလးက ကံေကာင္းပါသယ္ေအ၊ လက္ေပါေတာ့ အထိန္းရ သက္သာမွာေပါ့။ ငါျဖင့္ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေဒါင္ခ်ာစိုင္း လိုက္ပံု မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ သည္ၾကားမက်န္းမာေတာ့တအီအီနဲ႔”

မအိမ္ကံက ေက်းဥကို လွမ္းေခၚေတာ့ သမီးႏွင့္အတူ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေရႊမႈံက မအိမ္ၿမိဳင္ကေလးကို အကဲခတ္ သည္။ ျပံဳးျပသည္။ ပါးကေလးကိုဖ်စ္သည္။ လက္ေမာင္း ႏွစ္ဖက္ကကိုင္ရင္း ကေလးကို မ၀စတမ္းၾကည့္ေနခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္က အတင္း႐ုန္းသျဖင့္ ေက်းဥက ကပ်ာကယာ ေကာက္ခ်ီရသည္။ ေရႊမႈံက ေက်းဥ ခ်ီပိုးထားတာကိုပင္ လိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ မအိမ္ကံက ေရႊမႈံ႕မွတ္ခ်က္ကို ၾကားခ်င္ေနသည္။ ေရႊမႈံ႔မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္း ျပံဳးလာ ရာက အားရ၀မ္းသာဆို ရွာပါ၏။

“လွလိုက္သာေတာ္ ဖေအတူ မေအတူကေလးပါလား။ ႏႈတ္ေကာင္းေတာ့ နယ္စိုး၊ ႐ုပ္ေကာင္းေတာ့ ျပည္စိုး။ ညည္းသမီး ညည္းလိုလာမွာပါပဲ မအိမ္ကံရယ္။ တကယ္ေျပာသာ ရက္စက္ပါ့ေအ”

ညည္းသမီး ညည္းလိုလာမွာတဲ့လား။ ဒါ ဘာကိုေျပာ တာလဲ။ ညည္းလို ႐ုပ္ရည္ေခ်ာလြန္းလို႔ တစ္နယ္လံုးၾကား ထင္ေပၚမယ့္ သမီးကေလးလို႔ေျပာတာလား။ ႐ုပ္ေခ်ာေပမယ့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေတာ့ ျဖစ္မယ္မထင္ေပါင္လို႔ဆိုလိုတာလား။ ကိုေျပသိမ္း သတင္းမ်ား မၾကားေကာင္းမၾကားရာ သိထားလို႔ မ်ားလား။ ညည္းေယာက်္ား စစ္ေျမျပင္မွာ က်သြားၿပီဆိုမွ ေတာ့ ညည္းသမီး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ကြမ္းေတာင္ျဖစ္ေတာ့မွာတုံး မအိမ္ကံရဲ႕လို႔မ်ား သေဘာေရာက္ခ်င္တာလား။ ထင္လွ်င္ လည္း ခံရ႐ံုပင္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မအိမ္ကံ ဘာကိုမွ် မၾကားရေတာ့ၿပီ။ ေသပဲေသေရာ့လား။ ရွင္ပဲရွင္ ေလသလား။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ပင္မသိမွေတာ့ သူစိမ္း ေျပာတာခံ႐ံုပင္။ အေမပန္း႐ံုေရာက္လာေတာ့ ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ မာၾကရဲ႕လား ေမးသည္။ ေရႊမံႈ႔သမီးကေလး တေရွာင္ေရွာင္ ဖ်ားတာကို ေမးသည္။ ေရႊမႈံျပန္သြားေတာ့ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ စကားေျပာရင္းက်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

ေရႊမႈံ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ၿငိမ္ေနသည့္စိတ္က လႈပ္ရျပန္ သည္။ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ပင္ အေဖ အေမငယ္လင္ငယ္မယား မဟုတ္လို႔ ကြမ္းေတာင္မပိုက္ရသည့္အျဖစ္ၾကံဳခဲ့ရသည္။ မအိမ္ ကံမွာ ႏွလံုးကြဲမတတ္ ခံစားခဲ့ရပါ၏။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ အဖို႔ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဆိုသည့္ဂုဏ္က မေသးလွ။ ေရႊမႈံကိုပဲၾကည့္။ ဘယ္လိုအေျခ၊ ဘယ္လိုဘ၀ေရာက္ေရာက္ တစ္ခ်ိန္က ရြာကဗန္းတင္္ခဲ့ရတဲ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပါေတာ္ ဆို သည့္ မာန္ကေလးတ၀င့္၀င့္။ သည္ေရႊမႈံကပဲ သမီးကေလး ေမြးသလို မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္လည္း သမီးကေလး ေမြးျပန္လို႔ သမီးတစ္ေခတ္တစ္ျပန္ၾကံဳၾကျပန္ၿပီ။


ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

အပိုင္း ၂ အား ၇လပိုင္း ၅ရက္ေန႔မွာ တင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း...................

တမလြန္....ေနာင္တ (ဇာတ္သိမ္း)

ေက်ာင္းဆိုျပီး အိမ္ကထြက္လာတယ္။ ျပီးရင္ ေက်ာင္းမေရာက္ဘူး။ လမ္းမွာတင္ေပ်ာက္ျပီးျမိဳ႕ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့လည္း ေတြတဲ့လူတိုင္းက ဗိုလ္မွဴး သားဆိုျပီး မုန္႕ဖိုးေတြေပးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ေက်ာင္းကို မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေဖက အဲဒီတုန္းက တက္ရင္းမွာ ဒုတိယ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း လံုးဝ မတိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါပင္မဲ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း ၾကမ္းေပါက္တစ္ရာကို ပိတ္လို႕ ရပင္မဲ့ ပါးစပ္ေပါက္တစ္ေပါက္ကို ပိတ္လို႕မရပါဘူး။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ အိမ္ကသိသြားျပီး အေဖနဲ႕ အေမတို႕ရဲ႕ ဆံုးမ စကားကို က်ေနာ္ရဲ႕ အက်င့္ အတိုင္း ခံမေျပာ နားမေထာင္ပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ ၾကာလာေတာ့ အေမရဲ႕ ဒုတ္ေတြေကာ လက္ေတြေကာ ပါလာပါေတာ့တယ္။ ဒီကေကာင္ကလည္း အေမရိုက္တာ ေလာက္ေတာ့ ပန္းနဲ႕ ေပါက္တယ္လို႕ပဲ ထင္တာေပါ့။

က်ေနာ္ ငါးတန္းႏွစ္ေလာက္ထဲက ေဆးလိပ္ကိုေသာက္တက္ခဲ့ျပီ။ ခုေတာ့ အရက္ပါေသာက္တက္လာတယ္။ အေဖရဲ႕ အရက္ပုလင္း ကို ခိုးခိုးျပီးေသာက္တက္လာတယ္။ (အေဖ မသိေအာင္ေပါ့)

ကံၾကမၼာ ကိုပဲ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းၾကီးပဲ ေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ ၈တန္းႏွစ္မွာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ျပီး တစ္လေက်ာ္ေလာက္ဖ်ားသြားတယ္။ ေက်ာင္းလည္းမတက္နိုင္ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူးလို႕ ေနမေကာင္းေနရင္ ပူစာလိုက္ေတာ့ ခြင့္ျပဳမိန္႕ရသြား ေတာ့တာေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းရွစ္တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တယ္။ အလုပ္လုပ္လာဆိုေတာ့လည္း လက္ေက်ာတင္တင္ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး။

အေဖက တပ္မွာ ဒုတိယ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ့ က်ေနာ္ျမိဳ႕ထဲသြားရင္ ဟိုလူက မုန္႕ဖိုးေပး၊ ဒီလူက မုန္႕ဖိုးေပးနဲ႔ က်ေနာ္ သံုးစြဲတက္လာတယ္။ သံုးတက္လာတာေတာ့ သိပ္ကိစၥမရွိေသးဘူး။ စြဲတက္လားတာဟာ က်ေနာ္ဘဝရဲ႕ ျဖတ္မရတဲ့ အမဲစက္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခ်င္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ စိတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေဆးေျခွာက္သံုးတက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္း ျဖတ္မရတဲ့ အေျခအေန ကိုေရာက္သြားေတာ့တယ္။ က်ေနာ္အေျခအေန ကို အေဖက မရိပ္မိပင္မဲ့ အေမကေတာ့သိတယ္။ အေမရဲ႕ ဆံုးမမွဳလဲ နားမဝင္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ပိုင္း အိမ္ကေနပိုက္ဆံခိုးျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ့ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ အေဖ နဲ႕ အေမ ဆီကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျပန္ဝင္ျပီး လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္ ျပန္ေသာင္းက်န္းလိုက္နဲ႔ေပါ့။
မိဘေတြပညာ သင္ေပးရဲ႕သာနဲ႕ ေက်ာင္းေနပ်င္းတဲ့ က်ေနာ္ အသိညာဏ္ပဲ နည္းလို႕လား၊ ဦးေႏွာက္ကပဲ မစဥ္းစားတက္လို႕လာ မေျပာတက္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ေဆးေၾကာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အေမ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳေတာ့ အေမစကားကို အဟုတ္ထင္ျပီ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ဓါးနဲ႔ သြားထိုးလိုက္ပါေလေရာ။ ႏွစ္ခ်က္ ဆင့္ထိုးလိုက္တာ။ ခ်က္ခ်င္း မလဲက်ေသဘူးေနာ္။ ေျခလွမ္း အလွမ္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွ လဲက်သြားတာ။ အဲ့ေလာက္ထိ က်ေနာ္ ဆိုးခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီေဆးေျခွာက္နဲ႕ပဲ က်ေနာ္ ေထာင္ငါးႏွစ္က်ဖူးလိုက္ေသးတယ္။ အေဖ နာမည္၊ အေမရဲ႕ ေမတၱာေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ ေထာင္ထဲမွာ တစ္ႏွစ္ခြဲ ေလာက္ပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ေထာင္မွဴး လႊတ္ေပးလိုက္လို႕ ေထာင္က ထြက္လာရတယ္။ က်ေနာ္ ဘဝမွာ ဘာမွ မလုပ္ဖူးတာမရွိသေလာက္ပဲဗ်။ ေနာက္ပိုင္း အေဖ နဲ႕ အေမ စကားမ်ားၾကရင္ေတာင္ က်ေနာ္ ကို ဘယ္သူမွ မယူခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ ညီေလး ကိုပဲ သူတို႕သားလုပ္ေနက်ေတာ့တယ္။ အေဖ ကလည္း “ မင္း သားၾကီး မင္းေခၚသြား ငါ့ကို သားငယ္ပဲထားခဲ့”၊ အေမကလည္း “ရွင္လို႕ အရက္သမားနဲ႔ က်မသားငယ္ကို မထားနိုင္ဘူး။ ရွင္နဲ႔ အေဖၚရေအာင္ ရွင့္ သားၾကီး ရွင္ေခၚထား” အဲလို အဲလို က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ ဆိုးလို႕ အေမ နဲ႕ အေဖေတာင္ မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူးေလ။

ေရႊဓူဝံ တို႕ ဝမ္းခ်ိဳင္းတို႕ဆိုတာ ၾကာဖူးက်မွာေပါ့။ သူတို႕ လက္သီးကုိ အေဖကသနားတယ္ဗ်။ သူ႕ တပည့္ေတြကို ဆံုးမတိုင္း အေဖက လက္သီးနဲ႔ အျမဲထိုးတယ္။ ႏွစ္ခ်က္ မထိုးရဘူး ေမာက္ျပီးသာပဲ။ က်ေနာ္ နဲ႔ ေတြ႕မွပဲ အေဖ နည္းနည္း သိကၡာက်သြားတယ္ေလ။ ငါးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ထိုးမွ က်ေနာ္လဲက်တာကို။ အေဖက သားသမီးေတြအေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ လက္ဖ်ားနဲ႔ ထိတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္က်မွ အေဖ့ရဲ႕ စစ္သား ကရင္လက္သီး ကိုမိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ရဲ႕ မလိမၼာမွဳေတြေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၉ေလာက္မွာ မိန္းမ ယူလိုက္တယ္။ အလုပ္ကိုမယ္မယ္ရရ မလုပ္တဲ့ က်ေနာ္ မိဘအိမ္ ပဲေရာက္လာရျပန္တာေပါ့။ မိဘကို တစက္ကေလးမွ ျပန္ မၾကည့္ဘူး။ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ဆိုင္း ဆိုသလိုပဲ လုပ္ခ်င္ရာကိုလုပ္ေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၂ ေလာက္မွာ အေဖ ဆံုးသြားေတာ့ အေမ က သူ႕ဘက္က အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ ဘားအံမွာသြားေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေယာကၡမနဲ႔ ေနခဲ့တယ္။ မုဆိုးမ ျဖစ္ေနတဲ့ အေမကို ကူညီေထာက္ပံ့ဖို႕ မစဥ္းစားပဲ မိန္းမကေလးေမြးဖို႕ အတြက္ ေမြးစရိတ္သြားေတာင္းလာခဲ့တယ္။ အေမဆီက ပိုက္ဆံနဲ႔ ပဲ က်ေနာ္မိန္းမ ကို ကေလးေမြးနိုင္ခဲ့တယ္။ ေယာက္က်ားေလးဗ်။ က်ေနာ္အရမ္းခ်စ္တာ က်ေနာ္သားကို။ ဘယ္သြားသြား က်ေနာ္ ပခံုးေပၚမွာ အျမဲရွိတယ္။

က်ေနာ္ တစ္ခု စဥ္းစားမိတာရွိတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ က်ေနာ္သားေလးကို ဒီေလာက္ခ်စ္တာ က်ေနာ္ မိဘေတြဆို က်ေနာ္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္လိုက္ ၾကမလဲေနာ္။ က်ေနာ္ ေနာက္က်သြားခဲ့ရျပီ။ က်ေနာ္ မိဘ ေစတနာ ေမတၱာကို နားလည္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ မိဘနဲ႔ အေဝးမွာရွိတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာရဲ႕ ေဆးရံုးေပၚမွာ ေရာက္ရွိေနျပီေလ။ က်ေနာ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကိုေစာင့္ရင္ ကြယ္လြန္သြားျပီ ျဖစ္တဲ့ အေဖ နဲ႔ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးတဲ့ အေမ ကို စိတ္ကရည္မွန္းျပီ ရွိခိုးကန္ေတာ့ လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ဘဝမွာ လူ ျပန္ျဖစ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ဒီဘဝမွာ အေဖနဲ႔ အေမ အေပၚတင္ေနတဲ့ အေၾကြးေတြးကို သား ဆပ္နိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါမယ္ဗ်ာ။

ျဖစ္ေလရာ ဘဝတိုင္းမွာ မိဘကို ဒုကၡေပးေသာသား ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ေသာ လူ မျဖစ္ပါရပါေစနဲ႔။ လူ႕ဘဝမ်ား ထပ္ရခဲ့သည္ရွိေသာ မိဘ အားကိုးရေသာသား၊ မိဘ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားနိုင္ေသာ သား ျဖစ္ရပါလို၏ အရွင္ဘုရား..............................

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

မွတ္ခ်က္ ။ ။ တမလြန္ ေနာင္တ ဇာတ္လမ္းေလးအား က်ေနာ္ အကိုအား မွီျငမ္း၍ ေရးသားထာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၃ရက္ေန႕တြင္ အေဖ ဆံုးျပီး၊ ၂၀၀၇ ဇူလိုင္ ၁၆ မွာ က်ေနာ္ အကို ဆံုးသြားပါတယ္။ သူသည္ ဆိုးသည္ ဆိုေသာျငားလည္း အေမကိုခ်စ္ရာတြင္ က်ေနာ္ အေမကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူခ်စ္သေလာက္ကို မမွီတာပါ။ က်ေနာ္ အကိုႏွင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဖူးလိုက္တဲ့ ခုႏွစ္ကေတာ့ ၂၀၀၂ မွာ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုးျခင္းပါ။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ခါမွ မေတြ႕က်ေတာ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ အကိုနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတြးၾကည့္လိုက္ရင္း ေက်နပ္စရာဘာမွကိုမရွိတာပါ။ က်ေနာ္ ဘဝမွာ သူဆီက အတုယူစရာ ဘာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ ရယူလိုက္တဲ့ သူ႕ဆီက အရာကေတာ့ က်ေနာ္ သူ႕လို မျဖစ္ေအာင္ေနမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ခ်စ္ပါတယ္။ တစ္ဝမ္းထဲက အတူတူထြက္လာက်တဲ့ ညီအစ္ကို အရင္းပဲဗ်ာ.........

တမလြန္....ေနာင္တ (အပိုင္း - ၁)

လူေတြက အသက္ရွင္ ေနထိုင္ၾကတံုးကေတာ့ တိုးေတာင္းလွတဲ့ ဒီလူ႕ဘဝေလးကို ဘာလို႕မ်ားအမွားေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ ေနခ်င္ၾက ရတာလဲေနာ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္တဲ့လူ၊ မိဘကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္လူ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဒုကၡေပးတဲ့လူ လူေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ရွိေနၾကတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ က်ေနာ္ကေကာ ဘယ္လို လူမ်ိဳးလဲ...... ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္တယ္။ မိဘကိုလည္း ဒုကၡ ေပးတက္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္္ကိုလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡေပးတက္တဲ့ လူ အျဖစ္က်ေနာ္ ကိုယ္ က်ေနာ္ သက္မွတ္တယ္။

ဒီလို လူမ်ိဳးကို ကမၻာေျမၾကီးက အေလးခံျပီး ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ထမ္းထားေပးတာကိုပဲ က်ေနာ္က ေက်းဇူးျပန္တင္ေနရပါတယ္။

ငယ္ငယ္ေလးထဲက လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္ အဘိုးရဲ႕ ေျမးဦး အသည္းေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဘိုး ဘယ္သြားသြား က်ေနာ္ ပါတယ္။ အဲေလာက္ကိုခ်စ္တာ။ ဪ ေမ့ေနတာ။ က်ေနာ္ကို က်ေနာ္ မိတ္ဆက္ေပးရအံုးမယ္။ က်ေနာ္နာမည္က စိုးညႊန္႔ဝင္းပါ။ တမလြန္ေနာင္တ ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့။

ေမြးကတည္းက အဘိုးနဲ႔ အဖြားရဲ႕ လက္ေပၚမွာပဲ ေနလာရေတာ့ အဘိုး နဲ႔ အဖြား ကို အေဖ နဲ႔ အေမ ေခၚျပီး အေဖနဲ႔ အေမ့ကို က်ေတာ့ အကိုနဲ႔ အမ လို႕ပဲေခၚတယ္။ (အညာက ဓေလ့ကို အားက်လို႕ ထင္ပါရဲ႔ဗ်ာ) ေနာက္ပိုင္း အဘိုးလည္းဆံုး အေဖလည္း တပ္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့မွပဲ အေဖနဲ႔ အေမ ကို အေဖ အေမ လို႕ ျပန္ေခၚတာဗ်။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားလဲေနာ္။

က်ေနာ္က အဂၤါသား။ ခံမေျပာ နားမေထာင္တဲ့ အေမက အျမဲေျပာတယ္။ ေျပာလိုက္ရင္ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ နဲ႕ ျပီးရင္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေတာ့တာကိုဗ်။ က်ေနာ္ရဲ႕ ပင္ကိုစိတ္ကလည္း အဲဒီ အတိုင္းပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ အဂၤါသား ေတြလိမၼာတာ ေတြရွိၾကပါတယ္။ က်ေနာ့ ၾကမွပဲ။

က်ေနာ္ သံုးႏွစ္သားမွာ အေဖနဲ႔ အေမက က်ေနာ္ ကို အေဖၚ ရေအာင္ညီမေလးေမြးေပးခဲ့တယ္။ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မခ်စ္လိုက္ရပါဘူးဗ်ာ။ ညီမေလးသံုးႏွစ္အရြယ္ မွာပဲဆံုးသြားတယ္။ သိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ဘူး။ ညီးေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ရတယ္။ က်ေနာ္ ညီေလးကို က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တာဗ်။ ညီေလးက အေနေအးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က စကားမ်ားလို႕လာမသိဘူး ေကာင္းမေလးေတြက က်ေနာ္ကို သိပ္ၾကိဳက္တာဗ်။ ( ဟဲ ဟဲ ကိုယ့္ကို ကို္ယ္ ၾကြားေနရတာလည္း ရွက္ပါတယ္ဗ်ာ)

က်ေနာ္တို႕ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ အျပင္ အတူတူသြားရင္ ဦးကံစိန္ရဲ႕ သားေတြမွန္း မသိတဲ့ လူေတြက က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ကို ညီအကိုလို႕ကို မထင္ၾကဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ညီေလးက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလ။ တရုတ္ ေပါက္စေလးအတိုင္းပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဟဲ ဟဲ အိႏိၵယ မင္းသား ရွရြတ္စ္ခန္ လို႕ေျပာၾကတယ္ဗ်။ အသားအေရာင္ တူတာေလာက္ေတာ့ လက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ရူပါကေတာ့ က်ေနာ္က ပိုသာမယ္ထင္တယ္ဗ်။ ကဲ ကဲ ၾကြားေနရင္ ၾကြားလို႕ ကုန္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ဒီလိုဗ် က်ေနာ္က ေက်ာင္းေနရတာ အရမ္းပ်င္းတာ။ အေပါင္းအသင္း ခုံမင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါ က်ေနာ္ကိုယ္ က်ေနာ္ ဒုကၡေပးျခင္းအစေပါ့။ အိမ္က အေဖနဲ႔ အေမ့ ကိုေၾကာက္လို႕ သာ ၇ တန္းေအာင္လို႕ ၈တန္းေရာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ၈ တန္းႏွစ္က အစိုးရစစ္ဗ်။ စာက်က္နိုင္မွ ရတာကို။ က်ေနာ္ကလည္း စာက်က္ရမွာ အရမ္းျပင္းတဲ့ အေကာင္ ဆိုေတာ့ဒီ ၈တန္းမွာ စေတြ႕ေတာ့တာေပါ့ ။ ဆရာမက ေနာက္ေန႕စာေမးမယ္ ဆိုလိုကေတာ့ စိုးညႊန္႔ဝင္းတို႕ ေက်ာင္းေျပးတဲ့ရက္ပဲ။


အပိုင္း - ၂ အား ဆက္လက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေပးပါရန္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

တိုင္တည္မွဳ

ေလာကၾကီးရယ္
အရာရာဟာ ျပည့္စံုေနပါတယ္
သူ႕ေနရာနဲ႔ သူလည္း လိုက္ဖက္ေနပါတယ္
အလိုမက် မလိုက္ဖက္မွဳေတြထဲမွာ
ငါ့ရဲ႕ စိတ္တစ္ခုထဲပါ
ငါျဖစ္ခ်င္ေနတာနဲ႔ ျဖစ္ေနတာေတြဟာ
ငါ့ရဲ႕ စိတ္ထဲကအတိုင္း
မျဖစ္ေသးဘူး ေလာကၾကီးရယ္
ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပည့္စံုမွာလဲလို႕
မေတာင္းတ မတမ္းတခ်င္ဘူး
ငါၾကိဳးစားေနတယ္....တစ္ေန႕
ငါျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္လာမယ္လို႕
ငါ ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔
ၾကိဳးစားေနတယ္ ေလာကၾကီးရယ္။

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

ကဗ်ာ ေလးထဲကအတိုင္း ၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ေလာက္က တိုင္တည္ဖူးပါတယ္။ ၂၀၀၄ ၊ ၂၀၀၅ ေလာက္က ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလး ပါ။ ျပန္လည္ ခံစား တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

သတိ

အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးက ဓာတ္ဆီဆိုင္မွာ ဓာတ္ဆီ ျဖည့္ေနတုန္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စား ထားတဲ့ ေယာက္်ား တစ္ဦးက သူ႕ကိုယ္ သူ ကုမၸဏီ အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႕ သူမကို ရည္ရည္မြန္မြန္ မိတ္ဆက္ရင္း ပစၥည္း ၀ယ္ဖို႕ လိုအပ္ ရင္ ဆက္သြယ္ဖို႕ လိပ္စာကဒ္ကို ေပးခဲ့တယ္။ သူမကလဲ သေဘာရိုးနဲ႕ လို႕ ထင္မွတ္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ အေနနဲ႕ လိပ္စာကဒ္ကို လက္ခံၿပီး ကားေပၚ ျပန္တက္လို႕ ေမာင္းထြက္ ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အဲဒီ ေယာက္်ားဟာ တျခား လူရည္သန္႕ ေယာက္်ား တစ္ဦး ေမာင္းတဲ့ ကားေပၚ တက္သြား ခဲ့တယ္။
ဓာတ္ဆီဆိုင္ထဲကေန ကားေမာင္း ထြက္လာတဲ့ သူမဟာ သူမရဲ႕ ကားေနာက္ကေန ေစာေစာက ေယာက္်ားက တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေနာက္ေယာင္ခံ ကားေမာင္းလိုက္လာတာကို ေနာက္ၾကည့္မွန္က တဆင့္ ျမင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမဟာ တအား ေခါင္းကိုက္လာၿပီး အသက္ရွဴလို႕ မရ ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။ သူမဟာ ကား ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႕ အနံ႕ဟာ သူမရဲ႕ လက္က လာတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိ လိုက္တယ္။ ေစာေစာက ေယာက္်ား လွမ္းေပးတဲ့ ကဒ္ကို လက္ခံ ကိုင္မိတဲ့ လက္ဆီက လာတဲ့ အနံ႕ပါ။

ရုတ္တရက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပန္ငဲ့ ၾကည့္မိတဲ့အခါ ကဒ္ေပးတဲ့ ေယာက္်ားရဲ႕ကားက သူမကားရဲ႕ ေနာက္တည့္တည့္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႕ လူနဲ႕ ကား စည္ကားရာဆီကို သြားတဲ့ ကားလမ္းေၾကာကို အျမန္ဆံုး ေရြးေမာင္းရင္း ကားဟြန္းကို ထပ္ခါ တလဲလဲ ႏွိပ္ေနခဲ့ရတယ္။ သူမရဲ႕ ကားကို လူေတြ သတိထားမိၿပီး အကူအညီ ရလိုရျငားေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ သူမရဲ႕ ကားေနာက္က လိုက္ေနတဲ့ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ ကားက တျခားကို
ေမာင္းေျပး ပါေတာ့တယ္။ သူတို႕ရန္က လြတ္ခဲ့ေပမယ့္ သူမကေတာ့ မိနစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ ေခါင္းမူး ေခါင္းကိုက္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ကားျပတင္းေပါက္ေတြက တိုး၀င္လာတဲ့ ေလေတြေၾကာင့္ အသက္ ျပန္ရွဴႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ လိပ္စာကဒ္ ေပၚမွာ ဘာပါလဲ သိလား…

လူတဖက္သား ဆီက တခုခု ခိုးယူဖို႕ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီလူဆီက တစံုတခု အျမတ္ထုတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားရာမွာ သူတို႕ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ သားေကာင္ သို႕မဟုတ္ အနစ္နာ ခံရမယ့္ သူက ဘာမွ ျပန္မတံု႕ျပန္ ႏိုင္ ေအာင္ မသမာ သူေတြက 'BURUNDANGA' လို႕ ေခၚတဲ့ ေဆးကို သံုးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေဆး ဟာ မုဒိမ္းေကာင္ေတြက မိန္းကေလးေတြကို မက်ဴးလြန္မီ မိန္းကေလးေတြ ထြက္မေျပးႏိုင္၊ မလႈပ္ရွား ႏိုင္ေအာင္ ေကၽြးေလ့ ရွိတဲ့ ေဆးထက္ ေလးဆ ပိုျပင္းပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီေဆးက ပါးစပ္ထဲ ၀င္ေအာင္ ခတ္စရာ မလိုပဲ လိပ္စာကဒ္လို ရိုးရွင္းတဲ့ စာရြက္ အပိုင္းအစ တစ္ခုက ေနေတာင္ အနံ႕ အျဖစ္နဲ႕ ကူးလြယ္၊ အသံုးခ်ရ လြယ္ကူ ေနပါတယ္။
ဒီလို လုပ္ရပ္မ်ိဳးထဲမွာ ကိုယ့္အိမ္တံခါး လာေခါက္ၿပီး သတင္းစာ ေ၀တာ၊ လက္ကမ္း ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ ေ၀ေပးတာ၊ လူရွင္းၿပီး ေခ်ာင္က်တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ ေတြမွာ tissue box လာခ်တာက စလို႕ ပံုစံ မ်ိဳးစံုနဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္ လာႏိုင္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒီသတင္းကို သင္ အေလးထား ဂရုစိုက္သူ ေတြဆီကို လက္ဆင့္ကမ္း ေပးပါ။ မသမာ သူေတြရဲ႕ မာယာ ေက်ာ့ကြင္း ေတြကို အျပစ္မဲ့သူေတြ ေရွာင္ရွားႏိုင္ၾကပါေစ။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးဆီမွ ရရွိလာေသာေမးလ္မ်ားထဲမွ ျပန္လည္ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗဟုသုတ ရရွိေစျခင္း အက်ိဳးငွာ...........

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

ဒီေန႕

မနက္အိပ္ရာက ထ
စိတ္ထဲမွာ ၾကည္လင္လို႕
ဘဝဆိုတဲ့ တိုက္ပြဲထဲမွာ
လိုက္ပြဲဆိုတဲ့ ဒီေန႔ကို
ရွိသမွ်အားေတြ စုလို႕
ေရွ႕ဆက္ဖို႕ အသင့္ျဖစ္ေနပါျပီ။

က်ရွဳံးေနတဲ့ လူေတြကို
အားေပး ကူညီ
ျပန္လည္နိုးထ ဖို႕
ေမွ်ာ္လင့္ရင္း
ငါ့ဘဝ ထဲက ဒီေန႔
ငါ စတင္ခဲ့ျပီ။

ဘယ္အခ်ိန္မွာ
ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့
ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ကို
လူသစ္ စိတ္သစ္
အားမာန္သစ္ေတြနဲ႔
ဒီေန႕က စလိုက္ၾကရေအာင္...............

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

မွတ္ခ်က္။ ။ ဘာအတြက္မွ မဟုတ္ပါ။ စာေရးခ်င္လို႕ ေကာက္ရြတ္လိုက္တာ ထြက္လာတဲ့ စကားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပတာမ်ား ျဖစ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဓာတ္ပံုအား Google မွယူထားပါတယ္။

မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၈)

စာလာဖတ္သူမ်ားသို႕

ဆရာမ ခင္ခင္ထူးေရးသားေသာ္ မအိမ္ကံဝတၳဳရွည္ အား ဒီဇြန္လအတြက္ ဒါေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္လမ်ားမွာလဲ ဆက္လက္ေဖၚျပေပးေနပါမည္ အေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္း ဒီဇာတ္လမ္းေလး စေဖၚျပကတည္းက က်ေနာ္ ေရးသားေသာ္ ဇာတ္လမ္း မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာျပခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။ ယခုတစ္ခါ ျပန္လည္၍ ထပ္ဝန္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္ႏွစ္သက္ေသာ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးေရးသားတဲ့ ဒီ မအိမ္ကံ ဇာတ္လမ္းေလးအား က်ေနာ္ေမာင္ႏွမမ်ား အား ျပန္လည္ေဝမွ် ခံစားတင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း...........

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

အပိုင္း (ရ) မွ အဆက္.........

"မအိမ္ကံကေတာ့ ကိုေျပသိမ္း ထြက္သြားသဲ့ေန႔ ကတည္းက ေမတၱာပို႔သယ္။ ကိုယ့္လင္သား ဆိုေတာ့ စိတ္လည္း ေရာက္သယ္။ သမီးကေလး အိပ္ေနသာ ျမင္ရရင္ ပိုေတာင္ သတိရမိပါရဲ႕ ရွင္တို႔ရယ္။ ညႀကီးသန္းေခါင္ေတာင္ ခ်ဳိးခ်ဳိး ေခ်ာက္ေခ်ာက္ အသံၾကားရင္ ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာ သာမ်ားလားလို႔ ထၾကည့္မိသယ္။ ဒါေပသိ သူထြက္သြား ကတည္းက မအိမ္ကံ ေနတတ္ေအာင္ ေနခဲ့သယ္။ ဘယ္သူက ေမးေမး အမွ် ေ၀ထားၿပီးၿပီလို႔႔ပဲ ေျပာသယ္။ တိုင္းျပည္ အတြက္ တစ္ေနရာရာမွာ သူက်တယ္ ဆိုရင္လည္း မအိမ္ကံ ေျဖႏုိင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္မလင္သား အျဖစ္သူ က်ဆံုးသြားတယ္ ဆိုရင္လည္း ကြၽန္မ ေျဖႏိုင္ေအာင္ ေျဖမယ့္ သူပါ။ ကြၽန္မ သမီးကေလး အတြက္ေတာ့ ဖေအ ျဖစ္သူမဲ့ သြားသဲ့ အျဖစ္ကို ကြၽန္မ ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။ ကြၽန္မေလ ကြၽန္မ..."

ေျပာရင္းက စကားေတြ တစ္ဆို႔ သြားၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး တင္းဆယ္ ထားသမွ် မ်က္ရည္တာ႐ိုး က်ဳိးေပါက္သြားေတာ့သည္။ ထိုင္ေနၾကသူေတြ အားလံုး မအိမ္ကံကို ၀ိုင္းၾကည့္ ေနခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံ ဘာေတြ ေျပာခ်င္တာလဲ။ မအိမ္ကံက စကားကို ဆက္ေျပာသည္။

"စစ္ဆိုသာႀကီး ျဖစ္လာမွေတာ့ လင္ေသ သားဆံုး ဒုကၡေတြ မ်ားၾကေရာေပါ့ရွင္။ သည္အျဖစ္ထဲ မအိမ္ကံ ပါေနရင္ ေတာ့လည္း အရင္းလည္း ထမ္း၊ အဖ်ားလည္းထမ္း ထမ္း႐ံု ရွိေတာ့သာေပါ့။ မအိမ္ကံ ခံ၀ံ့သဲ့ သတၱိရွိပါသယ္ေတာ္"

ကိုဘဆန္းကေတာ့ ဒန္မီးခတ္ကိုပဲ စူးစူး စိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ကိုေ၀ဠဳက မ်က္လႊာကို ခ်ထားသည္။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုက မအိမ္ကံ မ်က္ရည္က်တာကို ၾကည့္ၿပီး အက်ႌလက္ေမာင္းျဖင့္ ကိုယ့္မ်က္ရည္ ကိုယ္တို႔ ၾကသည္။ စကား၀ိုင္းက တစ္ဖန္ၿငိမ္သက္ သြားျပန္ပါ၏။

မအိမ္ကံ စိတ္ေတြကေတာ့ စကား၀ိုင္းမွာ မရွိ။ ေရွးျဖစ္ ေနာက္ေၾကာင္းေတြကိုသာ စိတ္ေရာက္ ေနခဲ့သည္။ တစ္သက္လံုး ေရႊလိုဥကာ ေနလာခဲ့ၿပီးမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ခဲ့ရေသာ သူမဘ၀ ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား...။

သူတကာေတြ ျပန္လာၾကၿပီ ကိုေျပသိမ္းေရ...၊ ေတာ္ ဘယ္မွာလဲ...။

ထိုေန႔က မအိမ္ကံတို႔ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ခတၱာပန္းေတြ၊ ေလးကြၽန္းစၾကာပန္းေတြ ေဖြးေဖြး လႈပ္လႈပ္ ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ပုန္းညက္ပင္အိုႀကီးကလည္း ပုလဲခိုင္ပန္းေတြ တြဲရရြဲစီေနဆဲ။ အိမ္ေထာင့္က ယင္းမာပင္ႀကီးကလည္း အဖူးအခိုင္ေတြ ထိုးထြက္ေနၾကသည္။ ပန္းေတြ ပြင့္ေနတာျမင္ေတာ့ အပ်ဳိဘ၀ကို မအိမ္ကံ သတိရမိပါ၏။ ငယ္ကတည္းက ပန္းအလြန္ ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ မအိမ္ကံသည္ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ သနပ္ခါးပန္းမန္ တေ၀ေ၀ျဖင့္ လွခ်င္ရက္ စက္စက္ ယိုခဲ့သည္။ တစ္နယ္လံုးက မအိမ္ကံ၏ အလွကို ရင္သပ္ ႐ႈေမာရွိခဲ့ ၾကသည္။ အခုေတာ့လည္း အပ်ဳိလို မေနမိလို႔ ကိုယ္ရိတယ္ ေလး ဆိုသလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အလွအပထက္ ဘ၀ကို ဦးစား ေပးခဲ့ရၿပီ။

အခါပ်က္ အတြင္းက ဓားျပသံုးႀကိမ္ အတိုက္ ခံခဲ့ရသည္။ စစ္ျဖစ္ေနသည့္ အတြင္း လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ ျပန္လည္ ထူမတ္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ အားယူခဲ့ရပါ၏။ ေက်ာက္ထည္ ကေလးေတြကို သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ အတြက္ နတ္ကိုးၾကတ္သလို သိမ္းဆည္း ထားခဲ့ၿပီး ေရႊထည္အခ်ဳိ႕ ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံမွာ မိသားစုအတြက္ သာမက ကိုဖိုးေငြ၊ မလွအံုတို႔ တစ္ျပံဳႀကီးႏွင့္ အရီးၾကာညြန္႔၊ ေက်းဥတို႔တစ္ေတြ အတြက္ပါ တာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ စစ္အတြင္းက မိဘႏွစ္ပါး ဆံုးပါး သြားရွာေသာ ေယာက္မျဖစ္သူ မမစိမ္းျမတို႔ ညီအစ္မ၏ စား၀တ္ေနေရးကလည္း မအိမ္ကံ ေခါင္းေပၚ ပံုက်လာခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္က ေပးခဲ့ကမ္းခဲ့ ရွိခဲ့ရေသာ ေဆြေဆြမ်ဳိးမ်ဳိးေတြကလည္း လက္ျဖန္႔ခံ လာေတာ့လည္း မွ်တေပးကမ္း ရျပန္သည္။ ဥစၥာပစၥည္း အတြက္ အလို ေလာဘ မရွိလွေသာ္လည္း တာ၀န္ေတြက မအိမ္ကံအေပၚ အလိုလို ပိက် လာခဲ့ပါ၏။ ေရွ႕က ဦးေဆာင္မည့္သူ မရွိေသာ္လည္း မအိမ္ကံအတြက္ ေနာက္လိုက္ ေကာင္းေတြ ရွိေနတာကိုပဲ ၀မ္းသာရသည္။ မအိမ္ကံမွာ ေရွ႕ဆံုးက လမ္းေဖာက္ ရေသာ ပုရြက္ဆိတ္လိုပင္ ေနာက္က တသီတတန္းႀကီး ကပ္ပါေနၾကပါ၏။

ပထမဆံုး ရက္ကန္း႐ံု ကေလးကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ထူေထာင္ ရသည္။ ကုန္ၾကမ္းေတြ ၀ယ္ေလွာင္ၿပီး ရက္ကန္းသားေတြကို ေငြႀကိဳ ေပးထား လိုက္သည္။ အရီးၾကာညြန္႔ႏွင့္ အတူ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ လံု႔လ ၀ီရိယ စိုက္ခဲ့သည္။ သမီးကေလးကိုပင္ ေက်းဥလက္ထဲ ထိုးအပ္ ထားရေတာ့သည္။ မလွအံုခမ်ာလည္း အသက္အရြယ္ ႀကီးလာသည့္တိုင္ အိုး သူႀကီးရာထူးက မဆင္းရေသး။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ လင့္၀တၱရားေတြ ကင္းၿပီမို႔ ေအးေအး သက္သာစြာ စိပ္ပုတီးကေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိတ္လ်က္ရွိပါ၏။

"+++ တို႔အိမ္ေတာင္က ခ်ဥ္ေပါင္ခင္း+++ ယုန္ဖို ယုန္မ ဆင္းပါ လို႔ေလး +++ ဟဲ့ +++ က႐ို႕ +++ ယုန္ +++ က႐ို႕ +++ ယုန္ +++ သည္မယ္ေမြးသဲ့ ေခြးၾကန္စံု +++ ဇိအထက္ကဇက္ကိုငံု +++ ေရႊယုန္ထြန္႕ထြန္႕လူးပါလို႔ေလး +++"

ေက်းဥ တစ္ေယာက္ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ျမႇဴေနေသာ သီခ်င္းေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ျပံဳးမိရသည္။ သမီးကလည္း ေက်းဥ လုပ္ျပတာကို ၾကည့္ရင္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေလသည္။ သမီးကေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း နမ္းခ်င္စိတ္ ေပၚမိသျဖင့္ ရက္ကန္း႐ံုထဲက မအိမ္ကံ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။

"မအိမ္ကံ..."

၀ိုင္း၀ဆီက မအိမ္ကံကို ေခၚသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ မအိမ္ကံ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္။ အသံက မိန္းမသံ။ ရြာထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ထင္ပါရဲ႕။ မအိမ္ကံ ၀ိုင္း၀ကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး တံခါးတစ္ခ်ပ္ လွပ္လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ၊ ဘယ္ေသာ အခါမွ မေတြ႕ခ်င္ မဆံုခ်င္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္။ ေစာေစာက ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ စိတ္ကေလးပင္ ေနာက္က်ိ သြားခဲ့သည္။ ၀ိုင္းေပါက္၀မွာ ရပ္ေနသူသည္ မအိမ္ကံ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ လိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့သူပင္။ လက္တစ္ဖက္က ကေလးကို ဆြဲထားရင္း မအိမ္ကံကို ျပံဳးျပေနသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျပန္မျပံဳး ျဖစ္ခဲ့။ ႏႈတ္ေတာ့ ဆက္လိုက္သည္။

"အလို... ေရႊမႈံ ဘယ့္ႏွယ္ မလာစဖူး"

မအိမ္ကံ၏ အသံက အလိုမက်ျခင္းျဖင့္ တုန္ရီေနေလသည္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ခင္ခင္ထူး

အခ်စ္ဦးရရ္

ေဝးေနလည္း.......ေတြး
ေဆြးေနလည္း.....ေဝး
လြမ္းခ်င္းရက္ရွည္
ၾကာေတာ့လည္း
မေမ့ရက္ဘူး...............အခ်စ္ဦးရယ္။

ရင္မွာတမ္းတ
အတိတ္ကာလ
ထင္က်န္စြဲရစ္
ပံုရိပ္ေဟာင္းလည္း
မေမ့ရက္ဘူး................အခ်စ္ဦးရယ္။

အေဖ့ အတြက္ ေတးတစ္ပုဒ္

“ ခြမ္း ”
မထင္မွတ္ပဲ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ လုပ္လက္စ ေက်ာင္းစာအား ခဏရပ္ျပီး အခန္းအျပင္ အထြက္မွာ အေဖ့ရဲ႕ အသံကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။
“ ဒီေလာက္ေပ်ာ့ေနတဲ့ ထမင္း ကို ငါဘယ္တုန္းက စားဖူလို႕လဲ”
ေဘးနားတြင္ မ်က္နွာ မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ အေမက “ ရွင္ ကိုေျပာသားပဲ ထမင္းမက်က္ေသးဘူး ခဏ ေစာင့္ပါလို႕ ရွင္မွ မေစာင့္နိုင္တာ”

“ကိုယ္ေယာက္က်ား ဘာၾကိဳက္တယ္ ဆိုတာ အလိုက္ကိုမသိဘူး” ပြစိပြစိ ေျပာေနတဲ့ အေဖ က်ေနာ္ကိုလည္း ေတြ႕ေရာ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။

“ရွင္လုပ္တာနဲ႔ သားငယ္ စာက်က္ပ်က္သြားျပီ” ....... အေမ ကအေဖ့ကို အျပစ္တင္သလို ေျပာတယ္။

ဒီကိစၥက်ေနာ္ မပါလို႕ မရေတာ့ဘူး။ ပါမွကိုရမွာေလ။ ေဘးမွာ ျပန္႔က်ယ္ေနေသာ ပုဂံနဲ႔ ထမင္းေတြကို က်ေနာ္လိုက္ေကာက္သိမ္းလိုက္တယ္။ အေဖက က်ေနာ္ကို စာသြားလုပ္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သားဘယ္လိုလုပ္ စာလုပ္လို႔ရမွာလဲ လို႕ အေဖကိုေျပာေတာ့.... အေဖက အေမဘက္လွည့္ျပီး

“ေဒၚဟန္ မင္းလုပ္တာနဲ႔ ငါ့ သားငယ္ စာလုပ္လို႕ မရေတာ့ဘူး မင္းေၾကာင့္”
အေမကို အပစ္တင္ေနျပန္ေတာ့လည္း က်ေနာ္မွာ မေနနိုင္ျပန္ဘူး။
“ အေဖ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ သား အေဖနဲ႔ အတူတူ ထမင္းစားမယ္။ ျပီးရင္ အေဖနဲ႔ သား တူတူအိပ္မယ္။ အေမ့ ကိုမေခၚေတာ့ဘူးေနာ္”

အေဖမူးလာရင္ က်ေနာ္က အေဖရဲ႕ ျငိမ္ေဆးဆိုတာကို အေမက သိျပီးသာပါ။ အေမဘာမွ ဝင္မေျပာပဲ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားဖို႕ ျပင္ဆင္ေပးေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့ ရဲ႕ တာဝန္ကို ျပီးေအာင္ထမ္းေဆာင္ျပီးမွ စာက်က္လို႔ ရနိုင္မွေလ။ အေဖနဲ႔ ထမင္းအတူတူစားျပီး အေဖ့ကိုတြဲ အိပ္ခန္းထဲေရာက္တဲ့ အထိေခၚသြားျပီ အေမကိုလည္း လွမ္းေျပာရေသးတယ္။ အခန္းအျပင္က ဘာအသံမွ မထြက္ေအာင္လို႕ မွာရေသးတယ္။

အေဖက နားအရမ္းပါးတာ။ ဘယ္ေလာက္မူးမူး ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ အသံ နည္းနည္းၾကားတာနဲ႔ နိုးေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ျပီး အေဖက အိပ္ေနရင္နဲ႔လည္း ေယာင္ေယာင္ေအာ္တက္တယ္။ အိမ္မွာ အိပ္လို႕ အေဖေယာင္ေအာ္တာ တစ္ခြန္းပဲရွိတယ္။ “ ေဒၚဟန္” အေမကို အေဖကမူးလာရင္ အဲလိုပဲေခၚတယ္။ ေခၚလို႕ ထူးရင္ထူး မထူးလို႕ကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ကို ေခၚေနေတာ့တာ။ ေခၚလို႕လည္း သြားေတာ့ မၾကည့္နဲ႔ အိပ္ေနတုန္းပဲ။ ေယာင္ေယာင္ျပီးေအာ္တာေလ။ ေရာင္တဲ့ အရပ္ကေန ၾကားတာနဲ႔ လွမ္းသာထူးေတာ့ပဲ။

တစ္ခါကမွတ္မိေသးတယ္။ အေဖတပ္ခြဲမွာ သြားအိပ္တဲ့ ညက။ က်ေနာ္လည္း အေဖနဲ႔ လိုက္အိပ္တာ။ အေဖက မူးျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်ေနာ္က စာလုပ္စရာရွိတာနဲ႔ ထိုင္လုပ္ေနတာ။ ည ၁၁ခြဲေလာက္ေတာ့ အေဖထေယာင္ ပါေလေရာ။ အေဖ ေယာင္ေနၾကအတိုင္းေပါ့။ “ ေဒၚဟန္ ” လို႕လဲ ေအာ္လိုက္ေရာ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္က သူ႕ကိုေခၚတယ္ထင္ျပီး “ရွိ ဗိုလ္ၾကီး ” ဆိုျပီး အေဖအိပ္တဲ့ေနရာ ကိုအေျပးေလး ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္မွာ ရယ္လိုက္ရတာဗ်ာ။ အေဖ အေၾကာင္းသိတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆရာၾကီးေတြကေတာ့ သေဘာေပါက္ေနျပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အေဖကိုသိပ္ဖို႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အေဖက သားငယ္သီခ်င္းဆိုတဲ့။ က်ေနာ္ ကသီခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရတယ္။ ခုလိုဆိုခိုင္းေတာ့ ဘာဆိုလိုဆိုရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္ထဲ ထြက္တာဆိုလိုက္တာေပါ့................ ဒီလိုတဲ့

အရက္ေသာက္တာ.... မၾကိုက္တဲ့ ....ေမေမ
အေပါင္းအသင္း.... သိပ္မ်ားတဲ့ ...ေဖေဖ
သူ႕တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို... ခ်စ္တဲ့ ......က်ေနာ္
ခရစ္စမတ္မွာ... ျပသနာေပၚ......

ေဒါသသိပ္ေရွ႔ထားတဲ့ ......ေဖေဖ
သည္းျငီးမခံေတာ့တဲ့ .........ေမေမ
သူ႕တို႕ႏွစ္ေယာက္ ကို ....ခ်စ္တဲ့....က်ေနာ္
ခရစ္စမတ္မွာ... ျပသနာေပၚ......

မိဘမဲ့ေတြ....ထားတဲ့ ေဂဟာ...
ဝမ္နည္းျခင္းေတြ စုေဝးရာေနရာ....
ကေလးကစာတဲ့...ကြင္းအလည္....ေခါင္မွာ
ကေလးေလးတစ္ေယာက္ဟာ အသည္းေတြနား...........

ခရစ္စမတ္ ကိုေၾကာက္တယ္
ခရစ္စမတ္ ေရာက္မွာဆိုးလို႕
ေမေမ ငိုငိုေနတာ ဘာေၾကာင့္လည္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

သီခ်င္းေလးရပ္ျပီး အေဖကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အသာေလး ထထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
လုပ္လက္စ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာက ရွိေနေသးတာကို။

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

က်ေနာ့္ ေန႕လည္စား

ဒါက်ေနာ့္ ရဲ႕ေန႕လည္စားပါ။

ဘာစားခ်င္မွန္း မသိတာနဲ႔ ၾကာဇံေၾကာ္စားလိုက္တယ္။ ကိုယ္ကစားေတာ့လည္း ေမာင္ႏွမေတြကို သတိရျပန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ မသိသူ ေက်ာ္သြား သိသူေဖၚ စားခြင့္ ျပဳလိုက္တယ္။ ၾကိဳက္တက္ရင္း ျမိန္စရာၾကီးပါဗ်ာ။

အေမရိကန္ Idol ဒုတိယရ Adam Lambert မွ၀န္ခံခ်က္

အေမရိကန္ Idol ဒုတိယဆုရ အဒမ္လန္းဘာ့ သည္ Rolling Stone မဂၢဇင္းအတြက္ မ်က္ႏွာဖံုးကာဗာ ရိုက္ကူးစဥ္က သူ၏ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ေဆး၀ါးသံုးစြဲမွဳႏွင့္ သူ၏ အေမရိကန္ Idol အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအား ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ အသက္၂၇ ႏွစ္ရွိ အေမရိကန္ San Deigo မွ လမ္းဘာ့ သည္ ထိုအင္တာဗ်ဴးတြင္ သူသည္ gay ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၄င္းအတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် အံ့အားသင့္စရာမျဖစ္သင့္ေၾကာင္းေျပာဆိုပါတယ္။ "ကြ်န္ေတာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကို ကြ်န္ေတာ္ဂုဏ္ယူပါတယ္၊ အဲဒါက ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ရဲ ႔ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါပဲ" လို႔ လမ္းဘာ့က ေျပာဆိုပါတယ္။

ယခင္လ အေမရိကန္ Idol ေနာက္ဆံုး အဆင့္ျပိဳင္ပြဲ၀င္မ်ား တည္းခိုေနထိုင္ရာ Bel-Air စံအိမ္တြင္ လမ္းဘာ့သည္ Idol ပထမဆုရ ခရစ္ အယ္လ္လန္ ႏွင့္ တခန္းတည္း တည္းခိုခဲ့ေၾကာင္းသိရပါတယ္။ "သူတုိ႔ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲဒီ ေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာနဲ႔ တစ္ခန္းတည္းထားေပးၾကတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း Idol ရွိဳးတစ္ခုလံုးမွာ အဲဒီေကာင္ေလးပဲ ေခ်ာတယ္ထင္တာ၊ သူကပြင့္လင္းတယ္၊ ေျဖာင့္မတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ . . . သူ႔မွာက မိန္းမရွိတယ္" လို႔ လမ္းဘာ့ကေျပာဆိုပါတယ္။ ထိုသုိ႔ Rolling Stone မဂၢဇင္းအားေျပာဆိုပါတယ္။ မတ္လ တြင္လည္း လမ္းဘာ့ႏွင့္ သူ၏ (သူမ၏ ?) ex-boyfriend တို႔ နမ္းေနၾကပံုမ်ား အင္တာနက္ေပၚတြင္ပ်ံ ႔ႏွံ ႔ခဲ့ပါတယ္။


"အေမရိကန္ Idol ကို သြားျပိဳင္မယ္ဆိုတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ထင္တာက အဆင္ေျပမယ္ထင္တာပါ၊ လူေတြကလည္း အဲဒီအခ်က္ကို ေျပာဆိုၾကမယ္ဆိုတာသိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ Los Angeles မွာ gay ဘ၀နဲ႔ ရွစ္ႏွစ္ေနလာခဲ့ပါတယ္။ ကလပ္ေတြမွာလည္းကြ်န္ေတာ့္ေျခရာေတြပါပဲ။" လို႔လဲ ေျပာဆိုပါတယ္။ လမ္းဘာ့ကေျပာဆိုရာမွာ သူ ယခုကဲ့သို႔ လူထုကို gay ျဖစ္ေၾကာင္းတရား၀င္ေျပာဆိုမွဳဟာ သူ၏ သီခ်င္းသီဆိုမွဳမွာ ထိခိုက္လာ မွာကို သူ စိုးရိမ္ေနေၾကာင္း၊ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ရွိဳးမ်ားတြင္ လည္း သူ၏ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာေမးခြန္းမ်ားကို မတုန္႔ျပန္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာဆိုပါတယ္။ "ကြ်န္ေတာ္က အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ က ကြ်န္ေတာ္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ ျပင္ပလူေနမွဳပံုစံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ သီဆုိမွဳ အနုပညာ က သက္သက္စီပါ၊ ကြ်န္ေတာ့္လူေနမွဳပံုစံေၾကာင့္ အနုပညာဘက္မွာ ထိခုိက္မွဳမရွိသင့္ဘူး" ဟု လမ္းဘာ့ကဆိုပါတယ္။ "gay ေတြရဲ ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ဓာတ္ပံုကို အသံုးခ်မွာကို ကြ်န္ေတာ္စိတ္မ၀င္စားပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္က အဆိုေတာ္ပဲျဖစ္ခ်င္တာပါ၊ လူ႔အခြင့္အေရး လွဳပ္ရွားမွဳေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။" ဟု ေျပာဆိုပါတယ္။

ကိုစိုင္းထြန္း ဆိုဒ္ေလးမွ ျပန္လည္ ေဖၚျပထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္

ျပန္လည္ နိုးထ လွဳပ္ရွားျခင္း

ဒီေန႕မွ လူလည္း လန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိလာခဲ့တယ္။ ေနမေကာင္း ျဖစ္တာရွားတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ပဲ ၾကာၾကာဖ်ားဖူး ေတာ့တယ္။ စိုးရိမ္လို႕ သတင္းလာေမးက်တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ၊ phone messageနဲ႔ လွမ္းေမးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြေကာ၊ မသိခ်င္ေကာ သိခ်င္ေကာေဆာင္သြားၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဒီ ေနမေကာင္းတုန္းေလး ေလးငါးရက္မွာ ဘေလာက္ေလာကၾကီး ဘာေတြျဖစ္လို႕ ဘာေတြျဖစ္မွန္းကို မေျပာျပတက္ေတာ့ ေအာင္ပါပဲ။ အဓိက ကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ေနၾကတာေပါ့။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပဲဆိုပါေတာ့ေလ။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္က ေရွ႕ဆံုးကလို႕ ေျပာၾကပါလိမ့္အံုးမယ္။ စိတ္က်ေနတဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို က်ေနာ္က ဒီေနရာကေန “ က်ေနာ္ ျပန္လည္နိုးထ လွဳပ္ရွား ” လာပါျပီလို႕ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ပို႕စ္အသစ္ေလးေတြ ဆက္လက္တင္ေနပါေတာ့မယ္ဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ေမာင္ႏွမ ညီအစ္ကို သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကို က်ေနာ္နဲ႔ အတူတူ ျပန္လည္ နိုးထတက္ၾကြစြာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေလာကၾကီး ကို အသက္သြင္းၾကပါဆို႕လို႕ ..............................ေျပာၾကားရင္ လိုအပ္တာမ်ားကို မွာစားေနပါတယ္ဗ်ာ။

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၇)

တစ္ရက္မွာေတာ့ ျမင္းျခံသား ကိုေ၀ဠဳ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူ အသားညိဳညိဳ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ ေကာင္းေကာင္း ကိုဘဆန္း ဆိုသူလည္း ပါလာခဲ့ပါ၏။ သည္ႏွစ္ေယာက္က စစ္မထြက္ခင္ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာ ၾကၿပီး စစ္ၿပီးေတာ့ တစ္ေခါက္လာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသလိုပင္။ ကိုမင္းရာ ဆိုသူႏွင့္ ကိုဖူးေခါင္ ဆိုသူ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ပါမလာ။ မအိမ္ကံက ပြဲကေတာ္ႀကီး၏ တူေတာ္သူ ဆိုေတာ့ ထြက္ေတြ႕ ဧည့္ခံရပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ သူတို႔ေလးဦးသား ျငင္းၾကခုံၾက၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတာကိုပင္ သတိရမိ ေသးေတာ့သည္။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔က ဧည့္သည္ေတြကို ေနရာခ်ထား ေပးထားႏွင့္ၾကၿပီ။ မလွအံုက ကိုေျပသိမ္း၏ ဇာတ္သိမ္း မေကာင္းပံုကို လာေျပာၾကသည္ ထင္၍ မ်က္ႏွာ မေကာင္း။ ထြက္သြားၾကတာ ငါးေယာက္။ ျပန္ေပၚလာတာက ႏွစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္လား။

မအိမ္ကံကေတာ့ မ်က္ႏွာကို ခ်ီခ်ီပင့္ထားရင္း ၾကံဳသမွ် က်သမွ် ရင္စည္းခံမည့္ပံု။ ဒါကိုပဲ မလွအံု အံ့ၾသရပါ၏။ မအိမ္ကံကို အေမပန္း႐ံု စိုးရိမ္သလို မလွအံုကလည္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိုးရိမ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ဘ၀မွာ တစ္ခ်စ္၊ တစ္ခ်စ္မွာ တစ္ၾကင္ေဖာ္ ဆိုသူ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ထြက္သြားသည့္ ေန႔က မ်က္ရည္က်ခဲ့တာက လြဲလို႔ ေနာက္ပိုင္း ၀မ္းနည္းရိပ္ မရွိ။ ေမးတာျမန္းတာကိုလည္း ႀကိဳက္ပံုမေပၚ။

"ငါ့သမီးကေလး မအိမ္ကံခမ်ာ ခံလိုက္ရရင္ အခ်ီႀကီး ဆိုသလို ပါပဲလား လွအံုရယ္။ အပ်ဳိဘ၀ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ လံုးလံုး သူျဖစ္ခ်င္သာ မျဖစ္ခဲ့ရဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့လည္း သားနဲ႔ မယား ဒုတ္ဒုတ္ထိ ထားသြားရက္သဲ့ သူငယ္နဲ႔မွ အေၾကာင္းပါ ရေလသယ္။ သူ ရင္စီးခံႏိုင္ေပမယ့္ ငါျဖင့္ေအ လင္သူႀကီးမင္း ေသသာ ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕။ မအိမ္ကံ အတြက္ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ဒါေပသိလို႔ တိုက္ေလွနဲ႔ ရက္ကန္းလြန္း ဘ၀ခ်င္း မညီသာကိုပဲ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ရသယ္။ တစ္ေန႔ သည္လို ရွိမယ္လို႔ေတာ့ ထင္သားပဲဟယ္"

ေဒၚပန္း႐ံုက မလွအံုကို ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားမ်ားပင္။ မလွအံုက သူတကာ စစ္ထြက္သူေတြ ျပန္လာၾကတာေတြ ၾကားထားသူ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကိုလည္း ေမွ်ာ္ခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေရာက္မလာေတာ့လည္း ဘ၀ ကံကုန္ခဲ့ၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕လို႔ အဆံုး ေတြးထားခဲ့သည္။ အခုပဲၾကည့္ေလ။ အတူသြားၾကသည့္ အထဲက ႏွစ္ေယာက္သာ ေရာက္လာၾကတာ မဟုတ္လား။ ကိုေ၀ဠဳကပဲ စကားစခံသည္။ မအိမ္ကံက ခါးကေလး ေတာင့္ရင္း သမီးကေလးကိုသာ ေငးေနခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္ခြဲ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္က ၾကမ္းေပၚမွာ ေတာ့တီးေတာ့တာ ကစားေနသည္။ အနားေတြ႕သမွ် ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ထည့္ ေနသျဖင့္ ေက်းဥက ႏိႈက္ႏိႈက္ ထုတ္ေနတာကို ၾကည့္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

"ကိုေျပသိမ္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားတုန္းကေတာ့ အတူတူ ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ပခုကၠဴဘက္ကို ျဖတ္ထြက္ ၾကတာပါ။ ပခုကၠဴကမွ တာ၀န္ခြဲၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဘဆန္းက ျပည္ၿမိဳ႕ဘက္ ပါသြားၾကတယ္။ ကိုေျပသိမ္းက မႏၲေလး၊ ကိုဖူးေခါင္က သရက္ဘက္၊ ေနာက္ ကိုမင္းရာက ေတာင္တြင္းႀကီးဘက္၊ ကိုဖူးေခါင္နဲ႔ ကိုမင္းရာတို႔ကေတာ့ တိုက္ပြဲမွာ က်ခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ က်တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းမရတာ အမွန္ပါ။ ျပန္မလာ ေသးတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္ ေဒၚေဒၚ"

ကိုေ၀ဠဳက အေမပန္း႐ံုကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနသည္။ ကိုဘဆန္းက တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ မ်က္ခံုး ထူႀကီးေတြကို ကုပ္ထားကာ စားပြဲေပၚက ဒန္မီးခတ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ ေနပါ၏။ အေမပန္း႐ံုက သမီးကေလး ရွိေနေတာ့ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။ မအိမ္ကံသာ အနားမွာ မရွိလွ်င္ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေမးလိုက္ခ်င္သည္။ သတင္းဆိုး၊ သတင္းေကာင္း အေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာက္ေနသည့္ ဆံစု အထားမွားသလား၊ ႂကြက္ခ်ီသလား သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ သည္သူငယ္ေတြကေတာ့ မဟုတ္တာ ေျပာၾကပံု မရွိ။ သူတို႔ သိသေလာက္ ေျပာေနတာ မွန္းလည္း သိပါ၏။ မလွအံုကပဲ စကား စေျပာသည္။

"ငါ့တူမ်ားကို အရီးတို႔က အျပစ္မတင္ေပါင္ကြယ္။ တို႔ေတာနယ္က လူငယ္ေတြေတာင္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဂ်ပန္ တိုက္ဖို႔ လိုက္သြားၾကသာ ၾကားေနရသာပါ။ ေမာင္ေျပသိမ္းလို လူက ဘယ္မွာ က်န္ရစ္ေနပါ့မလဲ။ မိုးမရိပ္ခင္က ဆီခဲခ်င္ေန သဲ့လူ သိသားပဲ။ ဒါေပသိ ထမနဲလား၊ ယာဂုလား ကြဲခ်င္ၾက သာပါ"

မလွအံုကလည္း သည့္ထက္ပို အရိပ္မျပႏိုင္။ ကိုဘဆန္း ဆိုသူက အသာလႈပ္လာပါ၏။

"ကိုေျပသိမ္းက မႏၲေလးကေန ရပ္ေစာက္ဘက္၊ ရြာငံဘက္ ပါသြားသလိုလိုေတာ့ သတင္းသန္႔သန္႔ ၾကားရပါတယ္။ တိုင္းေတြ ခြဲလိုက္ေတာ့ ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕ လိုက္ရတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့..."

မအိမ္ကံက သက္ျပင္းကေလးခ်ကာ ကိုဘဆန္းကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ ကိုဘဆန္းက စကားဆက္ မေျပာ ျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲရ ျပန္သည္။ ေက်းဥက ကေလးကို ေကာက္ခ်ီကာ အျပင္ကို ထြက္သြားသည္။ ရက္ကန္း႐ံု ဘက္ဆီက ရက္ကန္းျခဴကံုးသံေတြ ခြၽင္ခြၽင္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ၾကားေနရ၏။ စကား၀ိုင္းက ေျခာက္ကပ္ လွသည္။ ေျပာသူေတြမွာလည္း စကားမရွိ။ ေမးခ်င္သူေတြမွာလည္း စကားမရွိ။ မအိမ္ကံ စကားတစ္ခြန္း ၀င္ေျပာခဲ့သည္။

မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၆)

"မအိမ္ကံကေတာ့ သူ႔စာထဲက အတိုင္း မနက္ျဖန္ပဲ ကိုေျပသိမ္း အတြက္ အမွ်ေ၀လိုက္ ေတာ့မယ္ အေမ။ သူ ျပန္လာေတာ့လည္းလာေပါ့။ မလာေတာ့လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ မအိမ္ကံ မေမွ်ာ္ခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္ အတြက္ သြားတယ္ဆိုမွေတာ့ မအိမ္ကံ သူ႔ကို အျပစ္လည္း မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မအိမ္ကံကို ဖြင့္တိုင္ပင္ရင္လည္း မအိမ္ကံက လိုက္ေတာင္ ပို႔မယ့္ မိန္းမပါေတာ္"

မအိမ္ကံကေတာ့ ဒါပဲ ေျပာခဲ့သည္။ ဖိုးကူး ေျပာသေလာက္ ဆိုလွ်င္ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွာ တစ္ခါက လာစုၾကဖူးေသာ လူေလးေယာက္လည္း ပါပံုရသည္။ ေက်းဥကေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မခ်မ္းသာမွန္း သိ၍ ကေလးကို တာ၀န္ယူထား ရွာသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ တေပါင္းမွသည္ တန္ခူး။ တန္ခူးမွသည္ ကဆုန္၊ နယုန္၊ ပထမ၀ါဆို၊ ဒုတိယ ၀ါဆို၊ ၀ါေခါင္၊ ေတာ္သလင္း။

သကၠရာဇ္ ၁၃၀၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းမွသည္ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္လာခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္အေရးက မအိမ္ကံတို႔ ရြာကေလးကို အေတာ္ပင္ ႐ိုက္ခတ္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ဒင္ႏွင့္ ဂ်ပန္မ်ား ရြာေတြကို မၾကာခဏ ၀င္ေသာင္းက်န္း ၾကသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္သည္ဟု စြပ္စြဲကာ ၾကည္ေတာ္ကုန္း တစ္ရြာလံုး မီးတိုက္ပစ္ လိုက္ၾကသည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ကို လာ၍ ေက်ာင္းဆရာ ဘယ္မွာလဲ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးခဲ့ၾကသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း ကိုေျပသိမ္း ရြာကထြက္သြားတာ အႏၲရာယ္ ကင္းေၾကာင္း မအိမ္ကံ ရိပ္စားမိလာခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ၿမိဳ႕ေပၚေတြမွာ စစ္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ဆိုသည့္ သတင္းႏွင့္အတူ ပြဲစားႀကီးတို႔ မိသားစု မအိမ္ကံတို႔ဆီ လာေရာက္ ပုန္းခိုခဲ့ၾကသည္။ စစ္ေျပးေတြကို ဓားျပဆီးတိုက္ သူေတြက မရွား။ မအိမ္ကံတို႔ရြာလည္း မလြတ္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ဆိုလွ်င္ သံုးႀကိမ္ တိတိ ဓားျပ၀င္ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အသက္ထက္ ဘာမွအေရး မႀကီးသည္မို႔ ထုတ္ေပးတန္ သေလာက္ ထုတ္ေပးခဲ့ရပါ၏။ လူေတြ ဒုကၡမေရာက္တာပဲ ေတာ္လွၿပီ။ ေက်ာ္ဒင္ တစ္ေယာက္ ရြာက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီး ေသၿပီ ဆိုသည့္ သတင္း ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆရာေလး ကိုေတာက္ထိန္ တစ္ေယာက္ ရြာေတြဘက္ကို စည္မတီး၊ ေဗ်ာမေခါက္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္ေတြကို ရရာ လက္နက္စြဲကိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ ေဆာ္ၾသလာသည္။ ေျပာက္က်ား တပ္ဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ေပးသည္။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕ကေန ၿပိဳဆင္း က်လာေသာ ဂ်ပန္ေတြကို မအိမ္ကံတို႔နယ္မွ တစ္ေယာက္မွ အရွင္မထား စတမ္း သုတ္သင္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္သတင္းေတြႏွင့္ အတူ တစ္နယ္လံုး ပြက္ေလာႀကီး ႐ိုက္ခဲ့ၾကရပါ၏။

"ဆရာကိုေျပသိမ္းကို ရွမ္းျပည္ဘက္ တာ၀န္ေပးထားတာ မအိမ္ကံ။ သည္ဘက္နယ္မွာ သူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားလို႔ ရမွာ မဟုတ္လို႔ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္က တာ၀န္ခြဲ ေပးလိုက္တာပဲ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ စည္း႐ံုးေရးမွဴး တစ္ေယာက္ပါ။ ဗိုလ္ႀကီးျမတ္သာကေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇယ်ရဲ႕ စစ္ေၾကာင္းကေန တိုက္ပြဲ ၀င္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေတာ့မွာပါ မအိမ္ကံ"

ဆရာေလး ကိုေတာက္ထိန္၏ သတင္းစကားက လြဲ၍ မအိမ္ကံထံသို႔ စာတိုကေလး တစ္ေစာင္မွ် ေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ပါ။ မမစိမ္းျမ ခမ်ာလည္း မအိမ္ကံနည္းတူ ပန္းသေျပ ေညာင္ေရေလာင္းလို႔ ဆုေတာင္း ေနၾက႐ံုကလြဲလို႔ သမီး ေယာက္မ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းမွာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ရြာသိမ္ ရြာမႊားကေလးထဲက မအိမ္ကံတို႔ အေရးက အစက္အေျပာက္မွ်ပင္ အရာမထင္ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့လည္း အစစအရာရာ ၿငိမ္သက္လို႔ သြားခဲ့ၿပီ ထင္ပါ၏။ ပြဲစားႀကီးတို႔ ပြဲကေတာ္ႀကီးတို႔ မိသားစုလည္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက သားႏွင့္ ေခြၽးမကို အလုပ္ေတြ လႊဲအပ္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ မအိမ္ကံကိုပါ အလုပ္ေတြ ဆက္ေပးသြားခဲ့ပါ၏။

မအိမ္ကံ၏ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးလည္း ျပန္လည္ အသက္၀င္ လာခဲ့ရၿပီ။ လက္ရက္ကန္းထည္ေတြ ျပတ္လပ္သြားခဲ့သျဖင့္ အားခ်င္း ရက္လုပ္ၾကရမည္။ တစ္ရြာလံုး အလုပ္ေတြ လိႈင္ၾက ရေလၿပီ။ အရီးၾကာညြန္႔သည္လည္း ရက္ကန္းေခါင္း ျဖစ္ရျပန္ကာ မိန္းကေလး သံုးဆယ္ေလာက္ကို တြင္တြင္ႀကီး ခိုင္းေနရပါ၏။ ပြဲကေတာ္ႀကီး၏ သားကိုယ္တိုင္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို လာေရာက္ မွာၾကားရသည္မွ စ၍ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ပင္ ထဘီကို တိုတိုပါေအာင္ ၀တ္ကာ အထည္ဆန္းေတြ ရက္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္အေျပး အဂၤလိပ္အ၀င္ အစစအရာရာ ရွားပါးသမွ် တစ္စ တစ္စ ျပန္ျမင္လာခဲ့ရၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ေက်းရြာေတြမွာေတာ့ ထူးၿပီး ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲ၊ အ၀တ္ ဆင္းရဲဘ၀က ႐ုန္းထ ေနရခ်ိန္ျဖစ္၍ အစစ အရာရာ လူလံုးမလွ ႏိုင္ၾကေသးဘဲ ရွိခဲ့ပါ၏။ တစ္ႏွစ္ခြဲ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ ကိုေတာ့ ေက်းဥကိုပဲ ထိန္းခိုင္း ထားရသည္။ ေက်းဥမွာလည္း မပို႔မပါးႀကီးႏွင့္ ဆိုေတာ့ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရေအာင္ မအိမ္ကံကပဲ ေစာင့္ေရွာက္သည္။

"ေက်းဥ ညည္း မအိမ္ၿမိဳင္ကိုပဲ ထိန္း။ ငါ့သမီးကေလးကို ပိုးေမြးသလို ေမြးစမ္းပါေအ။ ညည္းတို႔မိသားစု ငါက တာ၀န္ယူသယ္။ ညည္း ၀မ္း၀ေအာင္၊ ခါးလွေအာင္ ငါဆင္မယ္၊ ငါေကြၽးမယ္"

မအိမ္ကံ စကားေၾကာင့္ရယ္ မဟုတ္ပါ။ ေက်းဥကလည္း မအိမ္ကံကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးပါသည္။ ငယ္စဥ္ ေတာင္ေက်းကတည္းက အတူအိပ္ အတူေန မအိမ္ကံတို႔ ေက်းဇူးေတြကလည္း သူတို႔ မိသားစုအေပၚ ႀကီးလွသလို လင့္ဘက္က ႏြယ္ေတာ့ ေဆြမ်ဳိးပင္ေတာ္ခဲ့ၾကၿပီ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံက အလုပ္ႏွင့္ သမီးတစ္လွည့္စီ ၾကည့္ရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကို တစ္ခါတစ္ရံ လြမ္းဆြတ္ သတိရမိသည္ မွန္ေသာ္လည္း နာစရာႏွင့္ ေျဖခဲ့ သည္။ ထြက္သြားၿပီ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံ အမွ်ေ၀ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သမီးကေလး အတြက္ အဖမဲ့သည့္ အျဖစ္ကို မအိမ္ကံ မခံစားႏိုင္။ သမီး အတြက္ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္လင့္ ေနရပါေသာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ဖို႔ မိစံုဖစံုရွိဖို႔ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္လား။ သည္အေၾကာင္း ေတြးမိလွ်င္ မအိမ္ကံ ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ တစ္ရက္ေတာ့ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္သြားမွ ျဖစ္မွာမို႔ ျမင္းျခံကို ခရီးတစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရပါ၏။ ကိုယ္၀န္ရင့္စ ျပဳေနေသာ ေက်းဥကို မေခၚေတာ့ဘဲ ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ဖိုးကူး ညီအစ္ကိုႏွင့္ ထေျပးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ေျခခင္း လက္ခင္းကေလး သာသလိုလို ဆိုေတာ့ အကူးအသန္း ရွိေန ၾကၿပီ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက အလုပ္ကိစၥေတြၿပီးလို႔ မအိမ္ကံ လွည္းျပန္ထြက္ခါနီးမွ စကားတစ္ခြန္း ေျပာခဲ့ပါ၏။

"တူေတာ္ေမာင္ ေမာင္ေ၀ဠဳေတာ့ တစ္ေန႔က ျပန္ေရာက္လာၿပီ မအိမ္ကံ။ ေမာင္ေျပသိမ္းလည္း ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ ေဒၚေဒၚ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ခ်င္းက သြားတုန္းကေတာ့ အတူတူဆိုလား။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ လူခ်င္း ကြဲသြားၾကတယ္ တဲ့။ ေမာင္ေျပသိမ္း အေၾကာင္း ဘာၾကားေသးသလဲ မအိမ္ကံ"

"မအိမ္ကံ အမွ်ေ၀ၿပီးၿပီ ေဒၚေဒၚ။ ကိုင္း သြားၿပီေနာ္"

ေဆာင့္ခနဲ ထြက္လာသည့္ လွည္းေနာက္မွာ မအိမ္ကံ စကားေတြ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက အလြန္အားနာ သြားဟန္ျဖင့္ ပြဲ႐ံုထိပ္မွာပဲ မိုးတိုးမတ္တတ္ က်န္ရစ္ခဲ့ရွာပါ၏။ ဖိုးကူးက နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလုိက္သည္ ျဖစ္၍ မအိမ္ကံ အရိပ္အကဲကို ၾကည့္ကာ တစ္စံုတစ္ရာ ေမးဖို႔ ပါးစပ္ျပင္ထား ခ့ဲသည္။ ကိုေ၀ဠဳ ျပန္ေရာက္ၿပီတဲ့။ ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း ကေကာ ဘာကိစၥ ျပန္မေရာက္ ေသးတာပါလိမ့္။ သူ႔အေပၚ ေကာင္းရွာေသာ သူ႔ဆရာ ကိုေျပသိမ္းကို သတိရသည္။ လြမ္းလည္း လြမ္းသည္။ မအိမ္ကံက လွည္းရံတိုင္ကို ေက်ာမွီရင္း အေ၀းကို ေငးလ်က္ ပါလာခဲ့သည္။ ဖိုးကူးက အရဲစြန္႔ကာ ေမးသည္။

"မမကံ..."

"ဖိုးကူး ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း အထိ နင့္ပါးစပ္ ပိတ္ထားစမ္း။ နင္ အသံထြက္ရင္ ႏြားကန္စာ မိမယ္မွတ္"

"ဟုတ္... ဟုတ္..."

တကယ္လည္း ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ေရာက္သည္ အထိ ဖိုးကူးမွာ ႏြားကိုပင္ ရဲရဲ မေငါက္၀ံ့။ မမကံကို ငယ္ေၾကာက္ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံကလည္း မ်က္ႏွာထား တင္းထားခဲ့ ပါ၏။

အံ့ဖြယ္

က်ေနာ့္ ေမာင္ႏွမ မ်ားအား ၾကည့္ေစခ်င္လို႕ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ။ ၾကည့္ျပီးရင္ ဘယ္လိုထင္လဲ ဆိုတာကိုပါ ေျပာခဲ့ၾကပါအံုးေနာ္။ ဒါအမွန္ တကယ္ပါ။

အေဖႏွင့္ က်ေနာ္

ဒီေန႕ဟာ အေဖမ်ားေန႕ျဖစ္ပါတရ္။ သားသမီးတိုင္းကို ေမးၾကည့္ပါ။ ဘယ္သူကိုပိုခ်စ္လဲလို႕ ေမးရင္ အေမ့ကို ပိုခ်စ္တရ္လို႕ ေျဖမွာက ၈၀ရာခိုင္းႏွဳန္းေလာက္ရွိပါတရ္။ ဒီ ၈၀ရာခိုင္းႏွဳန္းထဲမွာ မသိမသာပါသြားတာက ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အေဖပါပဲ။ အေဖကိုမခ်စ္ဘူးလို႕ ေျပာလို႕မရပါဘူး။ အေဖကို မခ်စ္ဘူးလို႕ေျပာရင္ ဝဇီကံထိုက္ပါတရ္။ အေဖက က်ေနာ္တိုကို သူ႕ အေသြးအသားေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ ထားတာဆိုရင္လည္း မွားတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖမရွိပဲ က်ေနာ္တို႕ဆိုတာ ျဖစ္လာနိုင္စရာအေၾကာင္းကို မရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေဖကို သတိရေသာအားျဖင့္၄င္း ၊ ခ်စ္ေသာအားျဖင့္၄င္း အေဖနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ဒီေန႕ အေဖမ်ားေန႕မွာ အမွတ္တရေရးသား ေဖၚျပလိုက္ရပါတရ္။

က်ေနာ္ သူငယ္တန္းႏွစ္မွာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္လို႕ ေဆးရံုးတင္ရပါတရ္။ ေဆရံုးမွာ အေမပဲလိုက္ ေစာင့္နိုင္ပါတရ္။ ေဆရံုးတင္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္မွ အေဖေရာက္လာပါတယ္။ အေဖမွာ အလုပ္တာဝန္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆိုတာကို နားမလည္တဲ့ သား က အခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့ အေဖကို “ ခုထြက္သြား လံုးဝ မလာနဲ႕ ” လို႕ေမာင္းထုတ္ခဲ့ဖူးပါတရ္။ အေဖလည္း က်ေနာ္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ဆိုျပီး အခန္းအျပင္ကို လွည့္အထြက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ ေဆးရံုးကုတင္ေပၚမွာ ခ်ံဳပြဲခ် ငိုေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ဒါအေဖနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ပထမတစ္ခုပါ။

က်ေနာ္ ၂ တန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္းကအျပန္ကို အေဖကလာၾကိဳပါတရ္။ အိမ္ေရာက္ခါးနီးမွာ မိုးအရမ္ရြာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕သားအဖႏွစ္ေယာက္ မိုးေရစိုစိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ပင္မဲ့လည္း မိုးကမတိတ္ ေသးေတာ့ က်ေနာ္က အေဖကို ေဘာလံုးကန္မယ္လို႕ ေျပာေတာ့ အေဖက လည္း ကန္မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ မိုးေရထဲမွာ ေဘာလံုးကန္ျပီးလို႕အိမ္ေပၚျပန္အတက္မွာ အေဖက က်ေနာ္ကို “ သားငယ္ ....သားငယ္ေဘာလံုး မကန္တက္ဘူး ေနာက္မကန္နဲ႔ေတာ့ ” တဲ့ အေဖေျပာတဲ့ စကားကိုနားေထာင္လာတာ ခုခ်ိန္ထိပဲ က်ေနာ္ ေဘာလံုးမကန္တက္ဘူး။ ကန္ဖို႕လည္း စဥ္းစားတိုင္းလည္း အေဖေျပာတာကိုၾကားေယာင္ေနမိတရ္။

က်ေနာ္က ကရင္စပ္တယ္။ အေဖက ကရင္ အေမက ဗမာ။ အေဖအရက္ေသာက္ျပီးဆိုရင္ ေသြးအရမ္းဆိုးတယ္။ အိမ္မွာ ရွိသမွ်လူအားလံုးေနစရာမရွိေအာင္ကို ေသြးဆိုးပါတယ္။ ေျမြဆိပ္ေျဖးေဆးကို ေျမြဆီကပဲျပန္ယူရသလို အေဖရဲ႕ ကရင္ေသြးဆိုးကိုလည္း ကရင္ေသြးနဲ႔ပဲ ျပန္ျငိမ္ရပါတယ္။ အေဖ့ ေသြးဆိုးကို ညိမ္ေအာင္လုပ္နိုင္တဲ့ ကရင္ေသြးကေတာ့ က်ေနာ္ပါပဲ။ တစ္အိမ္လံုးမွာ အေဖကို တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ေျပာလို႕ ျပီးတာဆိုလို႕ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ ရွိပါတရ္။ ( အဲဒီေလာက္ေအာင္ အေဖက က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္ပါတရ္)

အေဖကို နာမည္ပ်က္ေအာင္လုပ္ဖူးသလို (တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ၾကီးကံစိန္ သားေပါ့ ဘာျဖစ္တရ္ ညာျဖစ္တရ္ ဆိုျပီးေျပာက်ေတာ့ ေနရင္းထိုင္ရင္း နဲ႕ အေဖနာမည္ပ်က္ရတာပါ။ အမွန္က အစားမေတာ္ေတာ့ တစ္လုတ္၊ အသြားမေတာ္ေတာ့ တလွမ္း ဆိုသလို က်ေနာ္ေၾကာင့္ပါ) ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္ဖူးပါတယ္။ အဇာတသတ္လို ရည္ရြယ္ျပီးလုပ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ရပါဘူး။ မေတာ္တဆ က်ေနာ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သြားရတာပါ။ က်ေနာ္မွတ္မိေနေသးတရ္။ အေဖက အရက္ေသာက္ထားေတာ့ က်ေနာ္က အေဖကို အိပ္ဖို႕ ေျပာတရ္။ အေဖကလည္း အိပ္မယ္ေျပာတရ္။ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အေဖကို အခန္းထဲ လိုက္ပို႕ျပီး အခန္းတံခါးကို ျပန္အပိတ္မွာ....... အေဖ လက္က တံခါးကိုကိုင္ထားမွန္း က်ေနာ္ မသိလိုက္ဘူးဗ်ာ။ အေဖရဲ႕ ေအာ္သံၾကားမွပဲ က်ေနာ္ ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖလက္မွာ ေသြးေတြပန္းထြက္ေနျပီဗ်။ က်ေနာ္ အေဖကိုၾကည့္ျပီး သနားလိုက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္းဘာမွမလုပ္တက္ေတာ့ ထိုင္ငိုေတာ့တာေပါ့။ အေဖက က်ေနာ္ကို တစ္စက္ကေလးမွ စိတ္မဆိုးဘူးဗ်ာ။ အနားၾကပ္သြားေတာ့ အမာရြတ္က်န္ခဲ့တယ္။ အမာရြတ္ကိုၾကည့္ျပီး အေဖက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ “ သားငယ္ေလး ေပးတဲ့ အမွတ္တရတဲ့ ” ဗ်။ က်ေနာ္ရင္ထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ နာက်င္ေနတံုးပဲ။

က်ေနာ္ လိုခ်င္တာရွိလို႕ အေမကိုေျပာရင္ အေမကေတာ့ အိမ္ရွင္မဆိုေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီးမွ လုပ္သင္တရ္ထင္မွ လုပ္ေပးတာ၊ ဝယ္ေပးတာပါ။ အေဖကေတာ့ က်ေနာ္ ဘာလိုခ်င္လဲ ေန႕မကူးေစရပါဘူး။ခ်က္ခ်င္းကို လုပ္ေပးေတာ့တာပါ။ အေဖ အရက္ေသာက္တာမွန္ပါတယ္။ ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ဝယ္ေပးတဲ့ အရက္ဆိုရင္ အေဖလံုးဝမေသာက္ပါဘူး။ ဝယ္ေပးဖို႕ လူမရွိခဲ့ရင္ေတာင္ က်ေနာ္ကို လံုးဝ မဝယ္ခိုင္းခဲ့ပါဘူး။ သူကိုယ္တိုင္သြားဝယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ မဝယ္ေပးဖူးဘူးလို႕ မေျပာပါဘူး။ က်ေနာ္ဝယ္ေပးဖူးပါတယ္( အေမနဲ႕ ေပါင္းျပီ)။ ဒါပင္မဲ့ အေဖ ကို အသိမေပးခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္သြားျပီ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ေျပာေတာ့ အေဖက “ ငါ မေသမခ်င္း သားငယ္ အလုပ္လုပ္ဖို႕ စိတ္မကူးနဲ႔ ။ ငါရွာေကၽြးနိုင္တရ္တဲ့ ” ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ နားမေထာင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္လာျပီေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေဖေဆးရံုးသြား တက္ေနတံုး အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အေမကိုေျပာျပီး ရန္ကုန္ကိုထြက္လာခဲ့တာပါ။

အေဖေၾကာင့္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရွာစရာမလိုပဲ အလြယ္တကူရရွိခဲ့တာပါ။ အေဖရဲ႕ အေသြးအသားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားခဲ့တာပါ။ အေဖေၾကာင့္ က်ေနာ္ လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့တာပါ။ အေဖေၾကာင့္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကိုနားလည္နိုင္ခဲ့တာပါ။ အေဖေၾကာင့္ပဲ ဒီေလာကၾကီး မွာ အသက္ရွင္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆံုး အေဖမရွိေတာ့ပင္မဲ့ က်ေနာ္အားဆက္လက္ ရွင္သန္ဖို႕အတြက္ခြန္အားေတြေပးရင္.........................

အေဖမ်ားေန႕အားဂုဏ္ျပဳရင္း အေဖနဲ႔ က်ေနာရဲ႕ အမွတ္တရ တစ္ခ်ိဳ႕အား ေဖၚျပလိုက္ရပါတရ္။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

ဖတ္ၾကည့္ပါ

ကိုလူေထြးေရးတဲ့ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ ကိုသာေထြးကို သေဘာက်လို႕ က်ေနာ္ဆီမွာ ေရာက္လာတဲ့ Forward mail ထဲမွ ရေသာ ဒီပံုျပင္ေလး အား က်ေနာ့္ ေမာင္ႏွမ မ်ား အာလံုးေပ်ာ္ရႊင္ နိုင္ေစရန္ ေဖၚျပလိုက္ရပါတရ္။


ဖခင္။ ။ သားေရ.. အေဖ မင္းကို မိန္းမေပးစားမလို႔ စီစဥ္ေနတယ္ကြ။
သား။ ။ က်ဳပ္က ကိုယ့္ႀကိဳက္တဲ့လူပဲ ကိုယ္ယူမွာ ဗ်။
ဖခင္။ ။ ေနအံုး သား... ေကာင္မေလး က ဘီလ္ဂိတ္ သမီးကြ။
သား။ ။ ေအာ္ ဒီလိုလား... အေဖ့ စကားနားေထာင္လိုက္ပါမယ္။

ထို႔ေနာက္ ဖခင္ သည္ ဘီလ္ဂိတ္ ထံသို႔သြား ၿပီး....
ဖခင္။ ။ ခင္ဗ်ား သမီးအတြက္ အင္မတန္သင့္ေတာ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေတြ႔ထားတယ္။
ဘီလ္ဂိတ္။ ။ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလး က ငယ္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။
ဖခင္။ ။ ေနအံုး... ဟိုေကာင္ေလး က ကမၻာ့ဘဏ္ လက္ေထာက္ ဥကၠဌ ဗ်။
ဘီလ္ဂိတ္။ ။ အာ.. ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ လက္ခံရမွာ ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖခင္သည္ ကမၻာ့ဘဏ္ ဥကၠဌ ထံသို႔သြားသည္။
ဖခင္။ ။ ဥကၠဌ ႀကီးခင္ဗ်ား... လစ္လပ္ေနတဲ့ လက္ေထာက္ဥကၠဌ ရာထူးအတြက္
အထူးသင့္ေတာ္တဲ့ သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႔ထားပါတယ္။
ဥကၠဌ။ ။ကၽြန္ေတာ္မွာ လိုအပ္တာထက္ အဲဒီရာထူးအတြက္ လိုအပ္တာထက္ေတာင္ ပိုမ်ားေနပါတယ္။
ဖခင္။ ။ ေနအံုး.. ဒီသူငယ္ေလးက ဘီလ္ဂိတ္ရဲ႕ သားမက္ကေလးဗ်။
ဥကၠဌ။ ။ ဒီလိုလား... ရပါတယ္။

သင့္လက္ထဲမွာ ဘာမွမရွိလဲ သင့္မွာ positive attitude ရွိရင္...
သင္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၅)

"သူက ကိုေ၀ဠဳ၊ ျမင္းျခံသား။ အိမ္ကေလးတို႔ ေဖာက္သည္ ပြဲကေတာ္ႀကီးရဲ႕ တူ၀မ္းကြဲ ေတာ္တယ္"

အိမ္ကို ေရာက္လာၾကသူေတြႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ သည္ေလာက္သာ သိၾကရသည္။ မိတ္ဆက္ေပးသည္ ဆိုေသာ္လည္း ေတာသူေတာင္သားေတြ ဆိုေတာ့ အေမပန္း႐ံုကလည္း ငုတ္တုတ္။ မလွအံုတို႔ကလည္း ငုတ္တုတ္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ လင့္ဧည့္သည္ေတြ ဆိုေတာ့ ထမင္းခူး ဟင္းလိုက္။ လက္ဖက္ခ် ကြမ္းခ်။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးက မအိမ္ကံကိုေရာ အေမပန္း႐ံုကိုပါ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ မရွိၾကသလိုပင္။ မ်က္ႏွာေတြက အေႂကြးေဟာင္း ရွိသျဖင့္ လာေတာင္း ေနၾကသူမ်ားပမာ တင္းတင္း ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ညစ္ေပေပ ေခြၽးေစးမ်ားျဖင့္ အေစးေပါက္ ေနၾကေသာ္လည္း ေရမိုးသန္႔စင္ၿပီး အ၀တ္အစား သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ၀တ္ၾကသည္လည္း မရွိ။ ညဘက္ ကိုေျပသိမ္း အိမ္ေပၚ တက္လာေတာ့မွ အက်ဳိး အေၾကာင္း ေမးရေတာ့သည္။ မိုးပင္ လင္းလုေလၿပီ။

"အဲသာ ဘယ္သူေတြလဲ အစ္ကို။ မ်က္ႏွာထား ေတြကလည္း ဆိုးလိုက္ၾကသာ။ ဘယ္လိုလူေတြ ေခၚလာသာတုံး။ မအိမ္ကံ တို႔ကိုေတာင္ ခင္ခင္ မင္မင္ မရွိသလိုပဲ"

"မဟုတ္ရေပါင္ကြယ္။ လူေတြက လူ႐ိုး လူေကာင္းေတြ ပါ။ ခုဟာက ေတာ္ေတာ္ အေရးတႀကီး ကိစၥေတြရွိလို႔ပါ အိမ္ကေလးရယ္။ သည္လို အိမ္ကေလးရ၊ အဂၤလိပ္က အထက္ပိုင္း ၿမိဳ႕တခ်ဳိ႕ကို ျပန္သိမ္းရင္း ၀င္လာေနၿပီ။ တို႔ရြာေတြ မွာေတာ့ သိပ္ၿပီး မလႈပ္ေသးေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေတြမွာ ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း ျဖစ္ေန ၾကတယ္။ သည္ရက္ထဲမွာပဲ မိတၳီလာ ေလတပ္ကို အဂၤလိပ္က ျပန္သိမ္းလိုက္ၿပီ။ တိုက္ပြဲေတြလည္း ျဖစ္ေနတယ္"

"မိတၳီလာမွာ တိုက္ပဲြေတြ ျဖစ္ေနသာနဲ႔ သည္လူေတြက မအိမ္ကံတို႔အိမ္ ေရာက္ေနၾကသာနဲ႔ ဆိုင္လို႔လား အစ္ကို။ အစ္ကို႔ စကားေတြ မအိမ္ကံ နားမလည္ ပါဘူး"

ကိုေျပသိမ္းက စကားကို ရပ္လိုက္သည္။ သည့္ထက္လည္း ပိုေျပာလို႔ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဆိုသည့္ သေဘာလည္း ပါပါ လိမ့္မည္။ ေျပာစရာရွိလို႔ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း နားလည္ႏိုင္စရာ မရွိလုိ႔ ယူဆတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ စကားေတြ ကြၽံမိသြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုေျပသိမ္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သမီးကေလးကို ငုံ႔နမ္းသည္။ ကေလးက တစ္ခ်က္ လြန္႔သြားရာက ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားျပန္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက အိပ္ရာထဲ လွဲလိုက္ၿပီးမွ စကားတစ္ခြန္းကို ေလးေလးႀကီး ေျပာေလသည္။

"သူတို႔က တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္လွဴထားၾကၿပီ အိမ္ကေလး။ တိုင္းျပည္အေရးထက္ ဘာကိုမွ သူတို႔ထည့္ မတြက္ၾကဘူး ဆိုတဲ့ လူေတြပဲ။ ျမင္းျခံသား ကိုေ၀ဠဳက အစ္ကို႔ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း။ က်န္တဲ့ လူေတြက အစ္ကိုတို႔ အိမ္ကို အစည္းအေ၀း လာတက္ၾကတာ။ အစ္ကိုလည္း သူတို႔ကို အခုမွ ေတြ႕ဖူးတာပဲ"

"အခု သူတို႔ စကားေတြ ေျပာၾကတုန္းလား"

"မဟုတ္ဘူး အိမ္ကေလး ျပန္ၾကၿပီ။ အစ္ကို ၾကက္တငို အိုးေပါက္ဘက္က လွည္းေလးစီး မိုးလင္းခါနီး အေရာက္ ထင္းေတြတင္ၿပီး လာခဲ့ဖို႔ ႀကိဳမွာထားတာ ေရာက္လာၾကလို႔ တစ္စီး တစ္ေယာက္ စီးၿပီး ျပန္ၾကေလရဲ႕"

မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြသာ မွိတ္ထားရေတာ့သည္။ နားလည္ဖို႔ပင္ ခက္ခဲလွခ်ည့္လား။ ထိုညက ကိုေျပသိမ္း အိပ္မေပ်ာ္သလို မအိမ္ကံလည္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။

ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။ ဘာအစည္းအေ၀း မ်ားပါလိမ့္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးက လြဲ၍ အျခားမျဖစ္ႏိုင္။ မအိမ္ကံ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အိမ္မွာ ႏိုင္ငံအေရးေတြသာ ထပ္ကာထပ္ကာ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ အေဖ့ လက္ထက္မွာေရာ၊ အစ္ကိုေရာ၊ ကိုေျပသိမ္းပါ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ စိတ္ေဇာေတြ သန္ခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံတို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိလာမွာပါလိမ့္။ သည္လိုပဲ အဂၤလိပ္က အုပ္စိုးလိုက္၊ ဂ်ပန္က တက္လာလိုက္နဲ႔ လံုးလိုက္ေနမွျဖင့္ မအိမ္ကံတို႔ မိန္းမသားမ်ား အဖို႔ အေဖရယ္၊ အစ္ကိုရယ္၊ လင္သားရယ္လို႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ ဘယ္ေတာ့မွ အတူ ေနရမွာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံ ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သည္ဘက္လေတြထဲမွာပဲ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး တိမ္းပါး ခဲ့ရသည္။ အေဖ ေသတာေတာင္ ျပန္မလာႏိုင္သည့္ သားျဖစ္သူ ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီးကို အေဖ့ခမ်ာ ေတြ႕ခ်င္ခဲ့ ရွာလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ အိမ္မွာ ေယာက်္ားသားရယ္လို႔ ကိုဖိုးေငြတို႔ သားအဖ တစ္ေတြ ရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္းက လူရင္းျဖစ္ရမည့္အစား သူကိုယ္တိုင္က မရွိတာ မ်ားေနတာကို မအိမ္ကံ သေဘာမေတြ႕တာ ၾကာၿပီ။ မအိမ္ကံ ႏႈတ္က မေျပာသာေတာ့လည္း မေျပာခဲ့။ သို႔ေသာ္ ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ သိစရာ ရွိတာ သိခ်င္သည္။ ၾကားစရာရွိတာ ၾကားခ်င္သည္။ တစ္ခါတေလ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ႀကီးေတြ ပါလာတတ္သည္ ျဖစ္၍ ေနကုန္ေနခန္း ထမင္းမစားတမ္း သည္းႀကီးအူျပတ္ မက္ေရစက္ ေရဖတ္ ေနတာေတြလည္း ရွိသည္။

လင္ႏွင့္ မယား ဆိုေပသိ အသိေတြကြာသည္။ ပညာရည္ ကြာသည္။ ေတြးပံုေခၚပံုေတြ ကြာသည္။ ကိုေျပသိမ္းလို ၿမိဳ႕သား၊ ပညာတတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ညားမိတာ ေတာသူမ အိမ္ကံအဖို႔ သိမ္ငယ္မိတာ လိုလို၊ နာၾကည္း မိတာလိုလုိ ခံစားရတာလည္း အမွန္ပင္။


ကိုေျပသိမ္းခမ်ာ က်ီးတို႔ၾကား နားမိသည့္ ဟသၤာပမာ အသြင္ျခား၊ အျမင္ျခား၊ အဆင္ျခားရတာကိုလည္း မအိမ္ကံ နားလည္ပါ၏။ သည္ေတာ့လည္း သမီးကေလး တေပြ႕ေပြ႕လုပ္ရင္း လယ္ေကာ ေရမရသလို ေနခဲ့တာႏွင့္ ၿပီးရေတာ့သည္။ သည္အျဖစ္အပ်က္ကို သတိရ မိေတာ့လည္း ေၾသာ္ သူကေတာ့ သူ႔အလုပ္သူ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ လုပ္ႏွင့္တာပါလားလို႔သာ ခံစားမိရပါ၏။ ဖိုးကူးကို ေမးေတာ့လည္း သိသေလာက္သာ ေျဖႏိုင္သည္။ မယားစင္စစ္ ျဖစ္ပါလ်က္ ဘာမွ သိခြင့္မရေတာ့မွ ဖိုးကူးက သူ႔ထက္ ဘာမွ ပိုမသိႏိုင္တာကိုလည္း စိတ္မဆိုးခ်င္ေတာ့။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ကေတာ့ သမီးအျဖစ္ကို ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ရသည္က လြဲ၍ အျခား ဘာမွမေျပာၾကပါ။

"ဟံသာ၀တီနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္ ေယာင္လို႔ေတာင္ ခြဲမရသလိုပါေအ။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ညည္းလင္က ေယာင္လို႔ေတာင္ ခြဲမရမွေတာ့ ေျပာရသာ ခက္သားေအရဲ႕။ ေမာင္ျမတ္သာ ၾကည့္ပါလား။ မယားကေလး အသစ္ စက္စက္ ထားရစ္ခဲ့သာၾကည့္။ စိမ္းျမဘက္က နာလို႔ေျပာသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖေအေသသာေရာ ညည္းအစ္ကို အေလာင္းေတာင္ မပိုက္လိုက္ရဘူး မဟုတ္လား။ မေအေသရင္ ဖ်ာနဲ႔ အုပ္ထားဆိုသာ မ်ဳိးေတြဟဲ့။ ညည္း ေယာက်္ားလည္း သည္အစားထဲက ဥစၥာ"

မလွအံုကေတာ့ က႐ုဏာေဒါေသာ ေျပာရွာပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုကေတာ့ ခ်ဳိသည္လည္း မေျပာ၊ ခါးသည္လည္း မဆို။ ကိုေျပသိမ္းကိုလည္း အျပစ္မျမင္။ ဇနီးမယားကို မညႇာေလျခင္း၊ ပလူေမြးပလူေတာင္ အခါလည္ သမီးကေလးမ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္ေလျခင္းရယ္ လို႔လည္း မရွိ။ လင္သားဆံုးတာ တစ္လရွိေသး၊ သမက္က တစ္ပူရယ္လို႔လည္း ရင္ထုမနာ မျဖစ္ ရွာပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္လက္ေတာ့ ခ်မ္းသာပံု မရရွာ။

အေဖမ်ားေန႔ ( အမွတ္တရ)

အေဖ..... ေကာင္းရာ ဘံုဘဝမွာ
ေရာက္ရွိေနပါေစ လို႕ သားဆုေတာင္းလိုက္ပါတရ္ဗ်ာ။

ေနာက္လ ဇူလိုင္လ ၃ ရက္ေန႕ ဆိုရင္ အေဖ ဆံုးတာ (၇)ႏွစ္ ရွိသြားခဲ့ျပီ။ အေဖက က်ေနာ္ကိုအရမ္းခ်စ္တာဗ်ာ။ အေဖ က်ေနာ္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုရင္ က်ေနာ္ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ေရာက္တဲ့အထိပဲ။ ( အေဖေတြ သူ႕သားေလး ကိုခ်စ္ရင္း ဘာလုပ္တယ္လို႕ ထင္လဲ) အဲ့လို႕ လုပ္တာဗ်။ သိခ်င္ရင္ ကိုယ့္ အေဖကို ကိုယ္ ေမးၾကည့္။

အေဖနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိေသးတရ္ဗ်။ ေနာက္ရက္က်မွ ေရးေတာ့မရ္။ ဒီေန႕ေတာ့ အေဖကို အရမ္းသတိရေနလို႕ ရင္ထဲမွာ လြမ္းလြန္းလို႕ ဒီေလာက္ေလးပဲ ခံစားလိုက္ပါတရ္ဗ်ာ။ အေမကိုခ်စ္တက္သလို အေဖကိုလည္း အရမ္းကိုခ်စ္ပါတရ္ဗ်ာ။ ခ်စ္လို႕ တစ္ခါတစ္ခါ အျပစ္ေတြလုပ္မိပါတယ္။ လုပ္ခဲ့မိတဲ့ အျပစ္ေတြကိုေတာ့ ေႏွာင္မွရတဲ့ ေနာင္တေတြ နဲ႔ မေတာင္းပန္ေတာ့ပါဘူး အေဖ။ သားေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးကို သားခံယူ မွာပါ။

အေဖ့ကို ခ်စ္တဲ့
သားငယ္

အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵ (တက္ခ္ပို႕စ္)

ခုတစ္ေလာ စာေရးရတာ အရမ္းကိုပ်င္းေနတာပါ။ အင္တာနက္သံုးလည္း ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႕ စာမေရး ျဖစ္ျပန္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႕ ဝတၱဳရွည္ေလး ကိုအပိုင္းေတြ ကိုယ္ဟာကို ခြဲျပီး တင္ထားလိုက္ပါတယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ ညီမေလး ျမဴးသွ်ရီ ဆီကိုသြားလည္လိုက္ေတာ့။ ဒီေန႔ သူမက ဟင္းမခ်က္ပဲ တက္ခ္ ခ်က္ေကြ်းလိုက္ပါတယ္။ သူမေကၽြးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ က်ေနာ္ကလည္း ပါဆိုေတာ့ စားရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ “ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵ ” တက္ခ္ ဟင္းေလး တစ္ခြက္ျဖစ္လာရပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက အကကိုဝါသနာ ပါခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားမအက၊ အမ်ိဳးသမီးအက ခုႏွစ္ေထြအက တို႕ကို အေျခခံေလာက္ေတာ့ သိကၽြမ္းပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ ေက်ာင္းတက္ရင္ ယဥ္ေက်းမွဳ တကၠသိုလ္ တက္မယ္လုိ႕ ဆႏၵရွိခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက အားေပးခဲ့ပါဘူး။ (သူ႕တို႕ သားေလး သူ႕တို႕နဲ႔ ခြဲျပီး ဇာတ္ကားေနက္လိုက္သြားမွာေၾကာက္လို႕ပါ) ဗီဇက ဘယ္လိုတားတား တားလို႕ မရပါဘူး ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ဆံုရင္း နိုက္ကလပ္ကို (သြားဒန္႔)သြားသြားကတက္ပါတယ္။ (စိတ္ၾကီးတာပါ)

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အတြင္းေရမွဴးအရမ္းကိုျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ့ သူေဌးတစ္ဦး ရဲ႕ အရသာကို အတြင္းေရးမွဴးကရရွိတယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္လို႕ပါ။ သေဌး ျဖစ္ခ်င္တာကို အတြင္းေရမွဴးက လိုက္လုပ္ေပးရလို႔ပါ။ က်ေနာ္ ဆႏၵေလး အတိုင္း က်ေနာ္ အတြင္းေရးမွဴးကို ၁ႏွစ္နဲ႔ သံုးလေလာက္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သိလို႔ ၊ တက္လို႔ ၊ ကၽြမ္းလို႕မဟုတ္ပါဘူး လုပ္သက္အရ လုပ္ျဖစ္သြားတာပါ။ အမ်ိဳးသမီး ေတြက က်ေနာ္သေဌးရဲ႕ ဆဲဆိုျခင္းကို မခံနိုင္က်လိုလို႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေတာင္ မ်က္ရည္ မက်တက္လိုပါ။ က်တက္ရင္း ပုဆိုးနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္ရမဲ့ျဖစ္ျခင္းပါ။ -ီး လ -်ီး မႊန္ထူးေနေအာင္ကိုဆဲတက္လို႕ပါ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆႏၵေလး ျပည့္ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ တည္ေထာင္ထားတဲ့ မိသားစုေလး မျဖစ္ခင္မွာ အေဖေပးခဲ့တဲ့ မိသားစုေလးကို လိုေလေသးမရွိ ထားခ်င္တာ ခုက်ေနာ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ဆႏၵေလးပါ။ အေဖ ေပးခဲ့တဲ့ အေမရယ္ ညီမေလးရယ္ အကိုကေမြးတဲ့ တူေလးရယ္(ခုေတာ့ အေဝးမွာပါ။ အကိုက ဆံုးသြားပါျပီ (၂၀၀၇တံုးက) )ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုေလး ထားခ်င္တာ က်ေနာ္ရဲ႕ အခုခ်ိန္မွာ အၾကီးမွာဆံုးေသာ ဆႏၵပါ။ ဒီဆႏၵေလး ျပည့္ျပီးဆိုမွလည္း က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ မိသားစုေလး ကိုဖန္းတီးမယ္လို႕ စဥ္းစားထားပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္ပါတယ္။ စားအတူ လာအတူ သြားအတူ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဘဝေလးကိုပိုင္ဆိုင္ျပီး ဘဝမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ၾကီးမဟုတ္ေတာင္းမွ ပူပင္ေနရတဲ့ ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ မေနခ်င္တာလဲ က်ေနာ့္ ရဲ႕ ဆႏၵပါပဲဗ်ာ။

ညီမေလး ျမဴးသွ်ရီ ေရးေစခ်င္တဲ့ ဒီပို႕စ္ေလးကို မဆိုင္မတြပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။

မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၄)

"အိမ္ကေလး အစ္ကို စာေရး အေၾကာင္းၾကား ပါသည္။ အစ္ကို႔ကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ေၾကာင္း ဦးစြာ ေျပာလိုပါသည္။ ျမန္မာမ်ား အေနျဖင့္ ဂ်ပန္တို႔၏ ဘုရား တန္ေဆာင္း၊ ေက်ာင္းကန္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး႐ံုမက မီးႏွင့္ ႐ိႈ႕ၾက၊ ရဟန္းသံဃာ တို႔ကိုပါ ေစာ္ကား ၾကတာကို သည္းမခံ ႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ။ ဗမာမွန္သမွ် အႏွိပ္စက္ခံ ၾကရတာလည္း မ်ားလွၿပီ။ အျပစ္မရွိဘဲ ေသခဲ့ၾကသူေတြ မ်ားလြန္းမက မ်ားေနပါၿပီ။ စစ္ေဘးႀကီး ၾကံဳရသည္ႏွင့္အမွ် စစ္ေၾကးပါ ေဆာင္ေနၾက ရေသာ္လည္း ဂ်ပန္ေနာက္လိုက္ ေခြးမ်ားကိုပင္ ေၾကာက္ေနရသည့္ ဘ၀က လြတ္ကင္းေအာင္ အစ္ကိုတို႔လို မ်ဳိးခ်စ္မ်ားက မၾကာခင္ ျပန္လည္ေခ်မႈန္း ၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဗိုလ္ျမတ္သာတို႔လည္း ပါ၀င္ၾကပါလိမ့္မည္။ ဂ်ပန္က ေပးေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ အတုျဖစ္၍ လြတ္လပ္ေရး အစစ္ကို အစ္ကိုတို႔ ရယူရန္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

အေမပန္း႐ံု၊ အိမ္ကေလးႏွင့္ သမီးကေလး ၿမိဳင္တို႔ကို မပစ္ပယ္ရက္ ပါေသာ္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္ လိုလားေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၍ အစ္ကို စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္သည္ကို နားလည္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါေလ။ ဘယ္လမ္း ဘယ္စခန္းကို ေရာက္ရဦး မည္မသိ။ ဘယ္ထီးႏွင့္ ဘယ္ခရီးကို သြားရဦးမည္မသိ။ အေရးေတာ္ပံု ၿပီးသည္ႏွင့္ အစ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါမည္။ အစ္ကို မျပန္လာခဲ့ေသာ္ အမွ်သာ ေ၀ပါေလေတာ့။ ထေနာင္းတိုင္က မိဘမ်ားကိုပင္ အသိမေပးရေသးပါ။ ႏႈတ္ျဖင့္ လူလႊတ္ မွာၾကားရန္ ဖိုးကူးကို လႊတ္ပါ။ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္တို႔လည္း မရွိၾကေတာ့။ ပြဲကေတာ္ႀကီးမွ တစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္လွ်င္ ရေကာင္းရႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သည္စာကို ဖတ္ၿပီးလွ်င္ မီး႐ိႈ႕ရစ္ပါေလ။ အေရးႀကီးပါ၏။ အိမ္ကေလး ခြင့္လႊတ္ ေစခ်င္သည္။

က်န္းမာခ်မ္းသာ ၾကပါေစေသာ၀္။

ေျပသိမ္း

စာဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မအိမ္ကံမွာ စာရြက္ကို ကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာခဲ့သည္။ သမီး ကေလး မအိမ္ၿမိဳင္က ထမင္းပန္းကန္ကို ေမွာက္ပစ္လိုက္သည့္ အတြက္ ထမင္းလံုးေတြ ေဖြးခနဲ ျပန္႔က်ဲကုန္သည္။ အရီး ၾကာညြန္႔က ကေလးကို ေကာက္ခ်ီသြားခဲ့သည္။ သည္အထိေတာ့ အေမပန္း႐ံုေရာ အရီးၾကာညြန္႔ပါ ဘာမွ မသိၾက ရေသး။ မအိမ္ကံ ငိုေနတာကို လွမ္းၾကည့္ၾကရင္း ဘာမ်ားပါလိမ့္ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ရွိၾကဆဲျဖစ္၏။ ဖိုးကူးက လွည္းခြၽတ္ၿပီး မအိမ္ကံေရွ႕ မ၀ံ့မရဲ လာရပ္ေနရွာသည္။ သူႏွင့္ အတူသြားခဲ့တာ မဟုတ္လား။ သည္တစ္ခါ သြားၾကသည့္ ရြာေတြက ေညာင္ငါးခြ အေနာက္ေတာင္ဘက္က ရြာေတြဆိုတာေလာက္ေတာ့ မအိမ္ကံ သိထားခဲ့သည္။ အေနာက္ကုန္း၊ ေလးပင္အိမ္၊ တည္ေတာရြာေတြ။ မအိမ္ကံ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေမးသည္။

"အစ္ကို ဘာမွာ သြားေသးသလဲ"

"ဘာမွ မမွာဘူး။ စာေပးသာပဲ ရွိသယ္။ စာကို နကန္ထဲ ထည့္သြားသဲ့။ မင္းအစ္မ လက္ထဲ တန္းမထည့္နဲ႔သဲ့။ ႀကီးေတာ္ ပန္း႐ံုကို ေပးလိုက္သဲ့။ ငါ ျပန္လာမယ္ ေျပာလိုက္သဲ့။ ထေနာင္းတိုင္ကို လႊတ္ရင္ သြားလိုက္သဲ့"

"သူ ဘယ္ကိုသြားသာတုံး ဖိုးကူး"

"ျမင္းျခံ ဆိပ္ကမ္းဘက္ သြားၾကသာ ထင္သယ္။ ၿမိဳ႕ဆိပ္ကို သြားၾကသာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး။ ၾကားဆိပ္ကေန ကူးတို႔နဲ႔ ေအာက္ျပည္စုန္ၾကမယ့္ သေဘာေတာ့ ၾကားသယ္။ က်ဳပ္ကို ေျပာသာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တည္ေတာက လူေတြကို ေျပာေနသာ ၾကားခဲ့သာ"

ဖိုးကူး ေျပာျပေသာ ရြာေတြက ေအာက္ေတာရြာေတြ ျဖစ္သည္။


ဧရာ၀တီ ျမစ္ဆိပ္ကမ္းရြာေတြ ဆိုေတာ့ ေရလမ္း ခရီးေပါက္သည္။ မအိမ္ကံက ေမးရင္းပင္ တုန္လႈပ္ ေနရပါ၏။ အေဖဆံုးခဲ့သည္ပင္ မၾကာတတ္ေသး။ အစ္ကို လုပ္သူကလည္း ရြာပင္ျပန္မကပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အေျခ။ အခုလည္း လင္သားက စစ္ထြက္ခဲ့ၿပီ။ အခါလည္ သမီးကေလးႏွင့္ အေမအိုသာ ရွိေတာ့ေသာ မအိမ္ကံအဖို႔ သည္လို ေခတ္ပ်က္ ႀကီးထဲမွာ ႏြယ္တစ္ပင္ပင္ တင္းတင္းရင္းရင္း လွမ္းကိုင္စရာ မရွိေတာ့။ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ဘယ္လိုစကား တစ္ခြန္းမွ မဟခဲ့တာကိုလည္း အံ့ၾသမိသည္။ သားရယ္၊ မယားရယ္လို႔ေတာင္ ထိန္၀ွက္လြန္းတာကို မအိမ္ကံ ခြင့္လႊတ္ရမလား၊ နာၾကည္းရမလား မေျပာတတ္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါ၏။ ခ်စ္မိခဲ့ရေသာ တစ္ၿမိဳ႕သား။ အားကိုးခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းဆရာ လူပညာတတ္။


တစ္နယ္လံုးက ဂြမ္းေပါက္ႏွင့္ တို႔ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းဆရာ ကေတာ္ဆိုသည့္ အရွိန္သည္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း က်ီးလည္ပင္း မီးကြင္း စြပ္မိသလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ၿပီးခဲ့သည့္ တန္ေဆာင္မုန္း လထဲက ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ အတူ လူေလး ငါးေယာက္ ပါလာခဲ့ ဖူးတာကို မအိမ္ကံ မွတ္မိေနသည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာပဲ တစ္ည အိပ္သြားခဲ့ၾကပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ မဟုတ္ဘဲ ရက္ကန္းမရက္ေတာ့ေသာ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးထဲမွာ တည္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးက အိမ္မႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လူသူေလးပါး ႐ုတ္တရက္ မျမင္ႏိုင္ သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ကိုေျပသိမ္းက ေက်းဥႏွင့္ ဖိုးတုတ္ကို ရွင္းလင္းေစၿပီး ေနရာခ်ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူႀကီးဦးသာထန္ တစ္လျပည့္ သပိတ္ ဆြမ္းသြပ္ခဲ့ၿပီးစ ရက္မ်ားဆိုေတာ့ တစ္ရြာတစ္ရြာက ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ ၀င္၊ ထြက္ေနဆဲ ျဖစ္ဟန္သေဘာ ရွိသျဖင့္ ဂ်ပန္အလိုေတာ္ရိတို႔ အကဲ မဖမ္းမိဘဲ ရွိၾကေလသည္။ ေရာက္လာသူ ေလးေယာက္စလံုးမွာ ညႇဥ္းသိုးသိုး ညစ္စုတ္စုတ္ ဆိုေသာ္လည္း ဥပဓိေတြက ေခတ္ပညာ တတ္ေတြမွန္း သိသာပါ၏။ မုတ္ဆိတ္ ရွည္ရွည္၊ ဆံပင္ကုပ္ ေထာက္၊ အ၀တ္အစား ညစ္ထပ္ထပ္ ဆိုေသာ္လည္း တစ္ခါ တစ္ရံ မအိမ္ကံ လက္ဖက္ ခ်၊ ကြမ္းခ် ေရာက္သြားသည့္ အခါမ်ဳိးတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားျဖင့္ ျငင္းခုံေနၾကတာလည္း ၾကားရသည္။ မလွအံုက ေရေႏြးၾကမ္း၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ ကအစ ကေရကရာလို၊ ဆီးယိုလို အျမည္းဗန္း ခ်ရာက အျပန္ ကိုေျပသိမ္းတို႔ လူစု အတင္း ေျပာတတ္သည္။

"မအိမ္ကံရယ္ လူေတြၾကည့္ေတာ့ တို႔ရြာေစတီ ေစာင္းတန္းက နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲ ပါသဲ့ အာဠာ၀က ေနာက္လိုက္ ေတြမ်ား က်လို႔၊ ေျပာလိုက္ၾကသဲ့ ဘိုလိုေတာ္။ ေတာေျခာက္ေနၾကသလား မွတ္ရသယ္။ တရႊီးရီႊးနဲ႔ ဘာေတြ ေျပာၾက သာတုံး။ ဗမာလိုေျပာ ျဖစ္ရက္ကနဲ႔"

"မသိပါဘူး မလွအံုရယ္ သူတို႔ကိစၥ။ ေရႊဘိုတဲ့၊ ဂန္႔ေဂါ တဲ့၊ ပခုကၠဴတဲ့၊ မိတၳီလာတဲ့ အဲသာက်ေတာ့ ဗမာလုိ ေျပာၾကျပန္ေရာ။ ၾကက္တငို အိုးေပါက္လည္းပါရဲ႕"

"အဲသာေတြက်ေတာ့ အဂၤလိပ္နာမည္ မရွိလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့ေအ။ ဘိုလုိေျပာသာ ဗိုက္ဆာ ၾကပံုေပၚသယ္။ ညည္းႏွယ္ ခ်ေပးသမွ် ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူးက်သာ က်လို႔ ပန္းကန္ကို ေျပာင္ေနေအာင္ စားၾကသာေအ့"

မလွအံု စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံမွာ ရယ္ခဲ့မိသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ စကား၀ိုင္းက ၾကာလြန္း လွသည္။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ ကေလးေလာက္သာ အိမ္မႀကီးဘက္ ကူးၾကတာ ရွိ၏။ ၿပီးျပန္ေတာ့ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးထဲ ျပန္၀င္ၾကကာ တကုပ္ကုပ္ ရွိၾကျပန္ေလသည္။ ညေနဘက္ ထမင္း စားၾကၿပီးသည့္ေနာက္ အိမ္မႀကီးထဲမွာ လက္ဖက္စား၊ ေဆးေသာက္ၾကရင္း အေမပန္း႐ံုတို႔ မိသားစုႏွင့္ စကားေတြ ေျပာၾကတာေတာ့ ရွိပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကပဲ မိတ္ဆက္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးက အသားညိဳညိဳ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္၍ မ်က္ခံုး ထူႀကီးႏွင့္ ျဖစ္၏။ နာမည္က ကိုဘဆန္း။ လူလံုးလူဖန္ ခပ္လွပ္လွပ္ကေလးက ကိုဖူးေခါင္။ ကိုမင္းရာ ဆိုသူက စကားနည္း သေလာက္ မ်က္ႏွာႀကီး တင္းလွပါ၏။

မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၃)

၁၃၀၆ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲ၊ တေပါင္း။

မအိမ္ၿမိဳင္သည္ပင္ အခါလည္ ခဲ့ေလၿပီ။ မအိမ္ၿမိဳင္ ေမြးဖြားၿပီး အခါမလည္မီ ကာလမ်ားအတြင္း တိုင္းျပည္ အေျခ အေနေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲခဲ့သကဲ့သို႔ပင္ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးတြင္လည္း အေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားခဲ့ပါ၏။ အေျပာင္းအလဲ ေတြဆိုေသာ္လည္း စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ပထမဆံုး အျဖစ္က သူႀကီးေဟာင္းဦးသာထန္ လူႀကီး ေရာဂါျဖင့္ တေရွာင္ေရွာင္ ျဖစ္ရာက တစ္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ သြားရွာျခင္း ျဖစ္၏။ မီးစာကုန္ ဆီခန္း ဆိုေသာ္လည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ ငယ္လင္ ငယ္မယား မဟုတ္ၾကလို႔ သူကိုယ္တိုင္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ မကိုင္ခဲ့ ရေသာ္လည္း သည္ဖေအႏွင့္ သည္မေအက ေပါက္ဖြား ရေသာ သူ႔အဖို႔ ဖခင္မ့ဲခဲ့ ရရွာၿပီ။ မိသားစု ဆိုသည့္ အသိုက္အျမံဳတြင္းမွာ အိမ္ဦးတိုင္ နတ္ေနကိုင္း အျဖစ္ အားလံုးက ႐ိုေသ ခဲ့ၾကရသည္။ မမွန္တာ မလုပ္၊ မဟုတ္တာ မၾကံ ႐ိုးသား ျဖဴစင္စြာ အသက္ ေမြးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူႀကီးဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆူတန္တာဆူ၊ ေငါက္တန္တာေငါက္ ၿခိမ္းၿခိမ္းေမာင္း ေမာင္းေမာင္း ရွိခဲ့ေသာ္လည္း အေဖ့ေၾကာင့္ အတိဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ သူရယ္လို႔ မရွိခဲ့။ မိသားစုကို ညႇာတာ ေထာက္ထားသလို ရပ္ရြာ ကိုလည္း သနားသည္းခံ ရွိခဲ့ပါ၏။ သားျဖစ္သူကို ရာထူးရာခံကေလး ရပါေစေတာ့ သေဘာျဖင့္ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္ အစိုးရ လက္ေအာက္မွာ ရာထူး တစ္ခုခု ရႏိုင္လွ်င္ တည္တည္ပပ ေနႏိုင္ဖို႔သာ ရွိသည္ဟု ႐ိုး႐ိုးသားသား သေဘာထားခဲ့သည္။ သားျဖစ္သူက ဖေအ့ အလိုတက် မရွိျပန္ေတာ့လည္း မေျပာသာခဲ့။ မန္က်ည္း တစ္လွည့္ၿပီးလွ်င္ ဆီးတစ္လွည့္ၿပီး တစ္လွည့္လာေလလား ေမွ်ာ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၍ သားျဖစ္သူက ႏိုင္ငံေရးဘက္ ေရာက္သြားေတာ့လည္း မိုက္လိုက္သဲ့ ေကာင္ႏွယ္ ဆိုတာေလာက္ႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရသည္သာ။

"ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေအ ေျမးဦးကေလး ေပြ႕ခ်ီသြားရလို႔ ေတာ္ပါရဲ႕ ေအာက္ေမ့ပါ။ ခမ်ာ တရားလည္း ရွိရွာပါရဲ႕။ ထံုးမီစံက် ဘိုးဘအမ်ဳိး အ႐ိုး အရြက္မဖံုးရာတဲ့။ ညည္းအေဖ ေကာင္းေမြ ထားခဲ့သာမွာ ဥစၥာေငြေၾကးလည္း ထားခဲ့သယ္၊ အက်င့္ စာရိတၱ ေကာင္းလည္း ထားခဲ့သယ္။ ကုသိုလ္ေတြလည္း ထားခဲ့သယ္။ လူ႔ဘ၀ ေတာ္ၿပီေပါ့ေအ။ ဘ၀ ၿငိမ္းပါေစေတာ့။ သူ႔ ေကာင္းမႈေတြ နည္းမွတ္လို႔"

ရပ္ရြာလူႀကီး သူမေတြက အေမပန္း႐ံုကိုေရာ မအိမ္ကံကိုပါ ေဖ်ာင္းဖ် ရွာၾကပါ၏။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျမင္းႀကီး စိန္ပြင့္ကို စီးကာ ရြာစဥ္ လွည့္တတ္ေသာ အေဖ့ကို ျမင္ေယာင္ ေနမိသည္။ မိသားစု အေရးကိစၥမ်ားမွာ ပါသင့္တာ ပါသကဲ့သို႔ မပါသင့္တာ က်ေတာ့လည္း လွည့္၍ မၾကည့္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ မသိသလို ေနခဲ့သည္။ သာေအာင္ႏွင့္ မအိမ္ကံ ကိစၥ တစ္ရြာလံုး ပြက္ပြက္ ႐ိုက္ခဲ့စဥ္က မယားရယ္လို႔လည္း မေမးခဲ့သလို သမီးရယ္လို႔လည္း မတီးေခါက္ခဲ့။ သူႀကီးရယ္လို႔ ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ အေပၚ ႏိုင္ထက္စီးနင္း မရွိ။ မအိမ္ၿမိဳင္ကေလး အခါလည္ မျပည့္ တျပည့္ ျပာသိုလထဲမွာ တေရွာင္ ေရွာင္ ျဖစ္လာရာက တိမ္းပါးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေျမးမကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ အခါလည္သမီး ကေလးကို တေပြ႕ေပြ႕ ရွိခဲ့ေသးသည္။ ခ်ီခ်ီပိုးပိုး ရွိခဲ့ေသးသည္။ သီခ်င္းတေအးေအး ရွိခဲ့ေသးသည္။ ကိုေျပသိမ္း ကေလးေခ်ာ့တာ ႏိုင္ငံေရး သီခ်င္းေတြခ်ည္း ဆိုသကဲ့သို႔ အဘိုးကလည္း မထူးပါ။ ေရွးေခတ္႐ုပ္ေသး သီခ်င္းေတြသာ ျဖစ္သည္။ ေတာဘြဲ႕ လြမ္းခ်င္းေတြလည္း ပါ၏။ ေက်းလက္ သီခ်င္းေတြလည္း ပါ၏။

"+++ ၾကည့္စမ္းပါေအ +++ ေရႊျပည္ေတာ္ကထြက္ခဲ့ပ +++ သည္ကႏၲာလမ္း ပူပံုဆန္းပါဘိ ဒန္းႏွင့္အင္ၾကင္းပန္း မင္းစြယ္ေတာ္ ကံ့ေကာ္သရဖီ စကားနီစကားစိမ္း ႏြဲ႕ယိမ္းမီကာ ပန္းခတၱာႏွင့္ ဇလတၱာဂမုန္းပင္ တခ်ဳိ႕ ေသာ္ကတို႔ တစ္သြယ္ စံပယ္ႏွင့္ ပိေတာက္ ပင္စံုေပါက္ၾကတယ္ လြမ္းေလာက္တဲ့ ေတာကႏၲာပါလား ငါ့ေျမးေရ..."

"ဘယ္တုန္းက သီခ်င္းမ်ား ပါလိမ့္ေတာ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ႀကီးခဲ့ပါၿပီ ၾကားၾကားဖူးေပါင္"

ဘြားေအ ေဒၚပန္း႐ံုက ခႏိုးခနဲ႔ ေျပာလွ်င္ ဘိုးေအႀကီးက ပါးခြက္ႀကီးႏွင့္ ရယ္တတ္သည္။

"သိေပါင္ေအ၊ ေခါင္းထဲ ေပၚသာ ဆိုရသာ။ က်ဳပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ေသးစင္မ်ားမယ္ ဆိုၾကသဲ့ သီခ်င္းဗ်၊ ဘုရား အစ္မရဲ႕ ဘာမွတ္လို႔တုံး။ ငါ့ေျမးေရ ဆိုသာေတာ့ က်ဳပ္ထည့္ရသာ။ ေျမးခ်စ္လို႔သာ ခ်ီရသယ္ သက္သာေပါင္ဗ်ာ။ ေတာ္သလင္း လူပ်င္းကြမ္းစိုက္ ဆိုသာလို လူနဲ႔ရာသီလည္း တယ္ မညီခ်င္ ေတာ့ဘူး။ လူအိုေတာ့ ႂကြက္က်တဲ့ ပုန္းရည္အိုးလို သြန္ရခက္ စားရခက္"

ဟုတ္ရွာေပမေပါ့။ အဘိုးႏွင့္ေျမး ကြာလွပါ၏။ မအိမ္ကံက အေဖ့စကား ၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့လည္း ႂကြက္က်သည့္ ပုန္းရည္အိုးလို သြန္ရခက္ စားရခက္တဲ့။ အေဖက သူ႔ကိုယ္သူ သည္သေဘာ ထားခဲ့ေလသလား။ အေဖႏွင့္ အေမ ငယ္လင္ ငယ္မယား မဟုတ္ၾကေပသိ မအိမ္ကံ အဖို႔ရာေတာ့ မိစံုဖစံု ဘ၀ျဖင့္ တစ္သက္လံုး လံုျခံဳခဲ့ရသည္။ အေဖေရလို႔ ေခၚရတာ၊ အေမေရလို႔ ေခၚရတာကပဲ အရသာ ရွိလွသည္ ထင္သည္။ အေဖ ဆံုးသည့္ေန႔က မအိမ္ကံ က်ဴက်ဴပါေအာင္ ငိုခဲ့ရသည္။ ရင္ႏွစ္ႁမႊာထဲက တစ္ႁမႊာ ဆြဲထုတ္ လိုက္သလိုပင္ ခံစားခဲ့ရပါ၏။ အေဖ မဆံုးခင္ တစ္လေလာက္က ေရာက္လာခဲ့ေသာ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာ တစ္ေယာက္ အေဖဆံုးေတာ့ ေရာက္မလာ ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ၀မ္းနည္းခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖက ဘုန္းလည္း ႀကီး အသက္လည္း ရွည္ခဲ့လို႔ ေျဖတန္ သေရြ႕ ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ အေဖ မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္လံုး ေျခာက္ေသြ႕ သြားသလို ရွိခဲ့ၾကသည္။ ထန္းကုလားထိုင္ ေျဖာက္ေျဖာက္၊ စိပ္ပုတီး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ရွိခဲ့ရာက ငုတ္တုတ္ ေပ်ာက္သြားသလို ရွိၾကရသည္။ အေဖ့ကို ရည္စူးကာ ဆြမ္းေကြၽးၾကသည္။ ကုသိုလ္ဒါန ျပဳၾကသည္။ အေဖ့ထက္ပင္ သက္ေတာ္ႀကီး ရွာေသာ ရြာဦးဆရာေတာ္ႀကီးပင္ ထမ္းစင္ႏွင့္ ႂကြေတာ္မူ ရွာခဲ့သည္။ တရားျပေတာ္ မူခဲ့သည္။ ရပ္ရြာေမတၱာေၾကာင့္ ဦးသာထန္ အသုဘခရီးက စည္ကားလွပါ၏။

မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီး၏ ဒုတိယ အေျပာင္းအလဲႀကီးကေတာ့ သူႀကီးဦးသာထန္ တိမ္းပါးျခင္းကဲ့သို႔ မိသားစုႏွင့္ ေသကြဲ မဟုတ္ဘဲ ရွင္ကြဲၾကံဳရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ၁၃၀၆ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲ၊ တေပါင္း ေန႔ပူညခ်မ္း ကာလထဲမွာ ကိုေျပသိမ္း တစ္ေယာက္ ေကာက္ကာငင္ကာ ေပ်ာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ အခါလည္ ျပည့္ခါနီး ရက္ပိုင္း အလိုတြင္ ျဖစ္၏။ ထိုေန႔က မအိမ္ကံ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ထမင္းခြံ႕ ေနခဲ့သည္။ အေမပန္း႐ံုက အရီးၾကာညြန္႔ႏွင့္ စကားေျပာ ေနၾကသည္။ ဘိုးသာထန္ ဆံုးသည္ပင္ တစ္လ တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ညေနပိုင္း ျမဴေတြဆိုင္းလာသည့္ အတြက္ ကေလးအတြက္ အေႏြးထည္ ကေလးတစ္ထည္ ယူရန္ မအိမ္ကံ ဧခုတင္ႀကီးဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။


ထိုစဥ္မွာပဲ ဖိုးကူး ေမာင္းလာသည့္ လွည္းက ၀ိုင္း၀ကို ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။ အရီး ၾကာညြန္႔က ၀ိုင္းအတြင္း လွည္း၀င္ ႏိုင္ရန္ တံခါးႀကီး တစ္ခ်ပ္ ေျပးလွပ္သည္။ ဖိုးကူးက လွည္းမခြၽတ္ေသးဘဲ အေမပန္း႐ံု ထိုင္ေနသည့္ဘက္ တန္းသြားၿပီး စာတစ္ေစာင္ ေပးသည္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္း ျပန္ပါမလာလို႔ ေမးေတာ့မည့္ ဆဲဆဲ အေမပန္း႐ံုက စာတဲ့ဟဲ့ ဆိုသျဖင့္ သြားယူလိုက္ ရသည္။ ဖိုးကူး ကေတာ့ လွည္းခြၽတ္ရန္ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ မအိမ္ကံက ထူးဆန္းစြာ ေရာက္လာေသာ စာကို ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္။

မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၂)

"မအိမ္ကံက မိေက်ာင္းသား စားရသယ္ မက္သာ မလွအံုရဲ႕။ မေမြးခင္ႏွစ္ရက္ ေလာက္ကေလ။ အဲသာ ေကာင္း မေကာင္းေတာ့ မသိဘူး"

"လိပ္တို႔၊ ငါးတို႔ စားရသယ္ မက္ရင္ စပါးဆန္ေရ ေပါမ်ားသာေပါ့ေအ။ မန္က်ည္းသီး စားမက္ေတာ့ သူေကာင္း ျဖစ္သယ္။ မိေက်ာင္းစားမက္သာမ်ား မေကာင္းဘူးလား၊ လာဘ္ႀကီးရမယ့္ နိမိတ္ေတာ့။ ပါပမွတ္လို႔ ထူးရင္ထူး မထူးရင္ ႐ူးဆိုသာ မ်ဳိးေပါ့ေအ။ ေရေျခာက္ ကုန္းေျခာက္ ရြာေနၿပီး မိေက်ာင္း မက္ရသယ္လို႔ေအ ညည္းႏွယ္"

မလွအံု၏ စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံပင္ ရယ္မိရသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ၾကည္းေတာ ေခါင္ေခါင္အညာ ရြာသူက ေရထဲမိုးထဲက မိေက်ာင္းမက္တာ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသား။ လာဘ္ႀကီးရမယ္ ဆိုေတာ့လည္း နိမိတ္ ေကာင္းတာေပါ့။ ထူးရင္ထူး မထူးရင္ ႐ူးဆိုတာကေကာ ဘာကိုေျပာတာ ပါလိမ့္။ သမီးကေလး ေမြးပါၿပီ ဆိုကတည္းက မလွအံုကပဲ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ျပဳစုယုယ ေပးရွာပါ၏။ ကေလးသူငယ္မ်ား တြင္ျဖစ္တတ္သည့္ သူငယ္နာ ေရာဂါမ်ားလည္း သူက နားလည္ လိုက္ေသးသည္။ သူငယ္နာ၀မ္းပူ၊ သူငယ္နာေက်ာပူ၊ သူငယ္နာ၀မ္းလား၊ သူငယ္နာ ေရငတ္က်င္ေမ်ာ၊ သူငယ္နာ အေၾကာတက္၊ သူငယ္နာခါးေကာ့ ေျခကုပ္။ စံုလို႔။

"ဖိုးကူး ငယ္ငယ္က ျဖစ္သာမ်ား သူငယ္နာလွ်ာထုတ္ တဲ့ ၾကံဳဖူးေပါင္ေအ။ လွ်ာႀကီး အျမဲတမ္း တစ္လစ္ႀကီး ထုတ္ထားသာ။ ဒါနဲ႔ ေဆးဆရာက လက္ခ်ားကေလး မီးဖုတ္ၿပီး လွ်ာပြတ္ေပးသာနဲ႔ ေပ်ာက္ရွာေရာ။ ကေလးမ်ား တဟပ္ဟပ္ ငိုသာတို႔၊ ႏို႔မစို႔ဘဲ ကစိမ္းကပါး ျဖစ္သာတို႔မ်ား မေအ ဘာစားသလဲ ၾကည့္ရသာ။ မေအ ဓာတ္က်ဳိးရင္ ကေလး ဓာတ္က်ဳိးကေရာ"

မလွအံုက အရာရာမွာ နားလည္သည္။ ေတးေတးမွတ္မွတ္ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွိလွ်င္ အေဖတို႔ကပင္ မလွအံုကို ေမးရသည္။ မလွအံုက ဒိုးဒိုး ေဒါက္ေဒါက္ ေျပာႏိုင္႐ံု သာမက သူကိုယ္တိုင္ ဇိုးဇိုးေဇာက္ေဇာက္ ထလုပ္ေပးတာႏွင့္ ၿပီးရသည္ခ်ည္း။ ေဆြမ်ဳိးလည္းေတာ္၊ အစစအရာရာ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရသည္မို႔ အိမ့္လက္႐ံုးလို ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏႈတ္က်ဳိးခဲ့လို႔သာ မလွအံု ေခၚရေသာ္လည္း အေမ အရြယ္၊ အဘြားအရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ။ အသက္ႀကီးရွာၿပီ။ အိမ္ျမဲ လွသူျဖစ္၏။ ေက်းဥကလည္း ေယာကၡမေျခရာ နင္းလာခဲ့ၿပီ။ ဘာမဆို သိုးသိုးသြက္သြက္။ အခုေတာ့လည္း မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ ကေလးငိုသံ တစီစီႏွင့္ တစ္အိမ္လံုး ၿမိဳင္လာခဲ့ၿပီ။ သမီးကေလးကလည္း တစ္အိမ္လံုး ၿမိဳင္ေစမယ့္ မအိမ္ၿမိဳင္ေလ။

သမီး မအိမ္ၿမိဳင္ပင္ ဗန္းကေလးထဲက ေစာင္ပုခက္ ကေလးထဲ ေျပာင္းသိပ္ရၿပီ။ တစ္အိမ္လံုးက ၀ိုင္းႏိႈက္ေနၾက ေလေတာ့ မအိမ္ကံမွာ လက္သက္သာပါ၏။ ေက်းဥက အားလွ်င္ အားသလို ကေလး လႊဲေပးေနတတ္သည္။ ကေလးေခ်ာ့ သီခ်င္းေတြလည္း ရသည္။ အေမပန္း႐ံုကလည္း ေျမးပု ခက္လႊဲရတာ အေမာ။ အေဖ ဦးသာထန္ကလည္း အိုႀကီးအိုမ အရြယ္ေရာက္ကာမွ ေျမးမကေလး ေကာက္ခ်ီ လိုက္ခ်င္ ေသးသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ သမီးေမြးၿပီးပါၿပီ ဆိုကတည္းက သားသည္ အေမ လံုးလံုးျဖစ္ရေခ်ၿပီ။ တစ္လေလာက္ နႏြင္း၀ါ၀ါ လိမ္းခဲ့ရသူ၊ အိမ္တြင္းေအာင္းခဲ့ရသူ ဆိုေတာ့ နႏြင္းသားကေလး တက္ကာ နဂို၀င္း၀ါေသာ အသားအေရက ပို၍ပင္ ၀င္း၀င္း၀ါ၀ါ ရွိလာခဲ့ပါ၏။ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွ ဆိုတာမ်ဳိးပင္။ မအိမ္ကံ သမီးကေလး ေမြးၿပီ ဆိုေတာ့ ကေလးေမး လာၾကတာေတြလည္း မနည္း။ ျမင္းျခံက ပြဲကေတာ္ႀကီးက ပိတ္ျဖဴ တစ္အုပ္ လွမ္းပို႔လိုက္ေသးသည္။ ရြာေတြက ေဆြေတြမ်ဳိးေတြ လာၾကေတာ့လည္း တစ္ရက္တန္သည္ ႏွစ္ရက္တန္သည္ တည္းၾက။ ျပန္ၾကေတာ့လည္း သင့္ရာ ေလ်ာ္ရာ ေပးရ၊ ကမ္းရ။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ ထေနာင္းတိုင္ဘက္က လာၾက သူေတြကလည္း လွည္းႏွစ္စီးတိုက္ အျပည့္။

"မအိမ္ကံ သမီးက မအိမ္ကံထက္ သာေကာေအ။ ေျခဆံ လက္ဆံကလည္း ေကာင္း၊ မ်က္ႏွာက် မ်က္ႏွာဖန္ကလည္း ေကာင္း၊ ေျမႀကီးတလြဲ ေဆးတစ္လြဲ ဟုတ္ေပါင္ေတာ္။ မေအ့ ထက္ေတာင္ေခ်ာေသးပ"

မေအ့ထက္ လွသည္၊ ေခ်ာသည္ ဆိုျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ သမီးတခ်ီခ်ီ။ ကေလးကငို၊ ေသးက စိုေတာ့လည္း သီခ်င္းဆိုကာ ေခ်ာ့တတ္ ပါ၏။ သီခ်င္းက တို႔ဗမာ သီခ်င္းလည္း ပါသည္။ အာရွ လူငယ္ သီခ်င္းလည္း ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရး သီခ်င္းေတြႏွင့္ သမီး ေခ်ာ့တာ ၾကားေတာ့ ဘာသာေနတတ္ေသာ သူႀကီးေဟာင္း ဦးသာထန္ကပင္ ရယ္သည္။ ကြယ္ရာမွာ ေဒၚပန္း႐ံုကိုပင္ တိုးတိုး ေျပာေလ၏။

"ပန္း႐ံုရယ္ ငါ့ေျမးမလည္း ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေနပါဦးမကြာ။ သားကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမား၊ သမက္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ငါ့ေျမးေတာ့ ခ်မ္းသာ ေပးၾကပါဟာ။ ကတဲ သီခ်င္းမ်ား ဆိုစရာ ရွားလို႔ဗ်ာ"

ေဒၚပန္း႐ံုကလည္း ကြယ္ရာမွာ ျပံဳးသည္။ ဘိုးသာထန္ ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။ သူ႔သမီးကို သူရသည့္ သီခ်င္းႏွင့္ ေခ်ာ့တာဆိုေတာ့လည္း မေျပာသာ။ မလွအံုတို႔ ကိုဖိုးေငြတို႔ကေတာ့ ကိုေျပသိမ္း ကေလးေခ်ာ့လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ တတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မအိမ္ကံကိုပင္ တည့္တည့္ ေျပာတတ္ ၾကပါ၏။

"မအိမ္ကံ ေယာက်္ား ေက်ာင္းဆရာက ကေလး ေခ်ာ့သာနဲ႔ မတူဘူး။ အသံက မေကာင္းေတာ့ တို႔ျမင္းျခံ ဆယ့္ႏွစ္မုခ္ ဘုရားႀကီးထဲက ပိုက္ဆံထည့္ရင္ ထြက္လာသဲ့ ေမာင္းဆိုင္း႐ုပ္ လိုပဲ ေမာင္ဂ်န္ ေမာင္ဂ်န္နဲ႔"

မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းကို တစ္အိမ္လံုးက ေျပာကုန္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ရယ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္း လည္း သူသိပံု ေပၚပါ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ့လည္း ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ အျခားေခတ္ ကာလ သီခ်င္းေတြလည္း ရေလာက္ရက္ကႏွင့္ ဘာကိစၥ ႏိုင္ငံေရး သီခ်င္းေတြ ဆိုျပေနရ တာပါလိမ့္ဟု မအိမ္ကံ ေတြးမိပါ၏။ တမင္တကာမ်ား ႏိုင္ငံေရးစိတ္ သြင္းေပးေနတာမ်ားလား။ ကိုေျပသိမ္းက ႏိုင္ငံေရးစိတ္ ႀကီးလွသည္။ အစ္ကို ေမာင္ျမသာ တို႔လို ေရွ႕ထြက္ၿပီး လူလံုးျပတာမ်ဳိး မဟုတ္ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိး အတြက္ စိတ္အျမဲတမ္း ရွိတာ မအိမ္ကံ အသိဆံုးပင္။ သည္ရက္ေတြထဲ ေက်ာင္းပိတ္ထား ေသာ္လည္း ဖိုးကူးႏွင့္ ရြာေတြဘက္ လွည့္ျမဲ လွည့္ေန တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေနပင္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေနတတ္ပါသည္။ ဘာေတြ လုပ္ေနမွန္းေတာ့ မသိ။

အေဖကပင္ "ညည္းေယာက်္ား ခရီး အသြားအလာ မ်ားလြန္းတယ္" ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္ပါ၏။

တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးေတြ ဖ်က္သိမ္းၿပီးေတာ့လည္း မဟာ ဗမာ ဆိုသည့္အသံေတြ ညံေနတာ မအိမ္ကံ သိပါ၏။ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနက သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ေျပာင္းလဲ ေနသည္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ စိတ္မခ်ရ။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း ကလဲ ေျပာဖို႔ ခက္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကို စီးပြားေရး လုပ္ေစခ်င္သည္။ ပြဲစားႀကီး ကေတာ္ ေပးပို႔လိုက္သည့္ စာအရ ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီစက္ ေထာင္ခ်င္ေၾကာင္း၊ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္ကအစ လဲမိႈ႔ ထန္းလ်က္ အလယ္ ငါးပိငါးေျခာက္ပါ မက်န္ အထက္ကုန္၊ ေအာက္ကုန္ ကူးႏိုင္လွ်င္ အဆင္ေျပႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေမာင္ေျပသိမ္း လုပ္ႏိုင္လွ်င္ မအိမ္ကံတို႔ႏွင့္ ဖက္စပ္ လုပ္ခ်င္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ သိရသည္။ မအိမ္ကံကလည္း လုပ္ေစခ်င္သည္။ စီးပြားေရးကို ေလာဘတက္တာ မဟုတ္ဘဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ကိုင္ ေစခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးက ကင္းလြတ္ေစခ်င္တာ တစ္ေၾကာင္း ပါပါ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ေဖ်ာင္းဖ် ၾကည့္မိသည္။

"အစ္ကိုရယ္ ဘယ္ေတြ သြားၿပီး ဘာေတြ လုပ္ေနသာလဲ။ အစ္ကို ျပန္မလာမခ်င္း မအိမ္ကံမွာ ရင္မေနရသယ္။ သမီးကေလးလည္း ရၿပီ ဆိုေတာ့ ဣေႁႏၵ ရေစခ်င္ပါၿပီ။ အလုပ္မလုပ္လည္း ထိုင္ေနပါ။ အေဖတို႔ကလည္း စိုးရိမ္ ေနၾကသယ္"

ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ စကားကို ျငင္းသည္လည္း မဟုတ္၊ လက္ခံသည္လည္း မဟုတ္။ ျပန္မေျပာ၊ နားမေထာင္။ ကိုေျပသိမ္းက အသိရ ခက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္အိမ္လံုး ႏွင့္ စကားမေျပာဘဲ ရွိေနတတ္သည္။ အိမ္သားေတြကို စိတ္ခုေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ခုခု ေတြးဆ ေနပံုလည္း ရသည္။ ေျပာသာ ေျပာရတာပါေလ။ ကိုေျပသိမ္း တြင္ စိတ္တူကိုယ္တူ ေပါင္းစရာ လူမရွိ။ သူ႔ခမ်ာ ပညာတတ္၊ ေက်ာင္းဆရာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ႀကီးသူ ဆိုေသာ္လည္း ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းတြင္ မယားတစ္မ်က္ႏွာ တစ္အိမ္ရာ လုပ္ေနရရွာသူ ျဖစ္သည္။ ပညာခ်င္းလည္း တန္းမတူ၊ ႏိုင္ငံေရး ခ်င္းလည္း တန္းမတူ သူေတြႏွင့္ ေနရရွာတာကိုလည္း မအိမ္ကံ သိထားပါ၏။ တစ္ခါတေလေတာ့ မေမးဘဲ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေန တတ္ျပန္သည္။

"အိမ္ကေလး တိုင္းျပည္ ကိစၥေတြက က်န္ေသးတယ္ကြယ့္။ အစ္ကို တာ၀န္မေက်ဘူး။ အစ္ကို႔မွာ သိစရာေတြ ရွိသလို ေျပာစရာေတြလည္း ရွိေလေတာ့ စိတ္ခ်ရသူမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ရသယ္၊ လႊတ္ရသယ္၊ ျပန္နားေထာင္ ရသယ္။ ဆရာၾကည့္ လူေတြက အစ္ကိုတို႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက လူေတြထက္ ပိုခရီး ေရာက္ေတာ့ အဲသည္ဘက္ သြားေနရတာပဲ"

ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ ညားမိၿပီးမွ ႏိုင္ငံေရးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့ ေျပာရတာလည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ ခက္သားပင္။ သည္လိုႏွင့္ သမီးကေလးပင္ မတ္တတ္ ေျပးလာခဲ့ၿပီ။ တီတီ တာတာ မပီကလာ ပီကလာ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံကေတာ့ သမီးေလး မအိမ္ၿမိဳင္ ေပၚေပၚလာလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ရ ေတာ့၏။

ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ အေၾကာင္း (ေနခ်င္ေသာ)

ကေလာ အဝင္က ဆိုင္းဘုတ္ေလးပါ

ရင္ထဲက ဆႏၵေလးတစ္ခုပါ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖေျပာင္းေရႊ႕ရာေဒသ ေတြကိုလိုက္ေျပာင္းေနရတာ ေနရာစံု ေဒသစံုကို ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ႏွစ္အၾကာဆံုး ေနထိုင္ခဲ့တာေတာ့ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ပင္ေလာင္းျမိဳ႕ ေလးမွာပါ။ ပင္ေလာင္းမွာေနစဥ္ အခါက အရမ္းကို ေအးျပီး ေနလို႕အရမ္းေကာင္ပါတယ္။ အေအးေၾကာက္သူေတြ ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္မေျပတဲ့ ေနရာေလးပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ အရမ္းကိုေအးျပီး ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ျမိဳ႕ေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာမွ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ေတြကေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ဆိုရင္ ပင္ေလာင္း၊ ေအာင္ဘန္း၊ ေတာင္ၾကီး၊ ဟဲဟိုး၊ ကေလာ ႏွင့္ ဖယ္ခံု စသည့္ ျမိဳ႕ေတြကိုေရာက္ဖူးတယ္။ ေနာက္ ျပင္ဦးလြင္၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း အထက္ပိုင္းက ခႏၱီး ကိုလည္း ေရာက္ဖူးေနဖူးပါတယ္။

ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ေနခ်င္တဲ့ ျမိဳ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ (ျမန္မာျပည္မွာေနာ္)တစ္ျမိဳ႕ပဲရွိတယ္။ အဲျမိဳ႕ေလးက ျမိဳ႕ထဲကို စဝင္ျပီး ဆိုတာနဲ႕ ျမိဳ႕ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ ေလက အစေျပာင္းလဲသြားတာပါ။ ရွဴသြင္းလိုက္ရတဲ့ ေလကိုက လန္းဆန္း ျပီး လူကို တက္ၾကြေစသလို ခံစားရပါတယ္။ ျမိဳ႕အဝင္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ျမင္လိုက္တာနဲ႕ ရင္ထဲေအးခ်မ္းသြားတာ။ ျမိဳ႕ထဲမေရာက္ခင္ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ လွန္ျမင္ေနရတဲ့ အိမ္ၾကီးတစ္လံုးလည္း ရွိတယ္။ ျမန္မာ ဗီဒီယိုကားေတြထဲ မွာခဏခဏေတြ႕ရတက္တဲ့ အိမ္ၾကီးပါ။

ျမိဳ႕ထဲေရာက္ျပီးဆိုတာနဲ႕ ဟိုတယ္ေတြ၊ မိုတယ္ေတြ ဆိုတာလည္း ေပါးပါ့ဗ်ာ။ နိုင္ငံျခားသားေတြ ႏွစ္သက္တဲ့ ျမိဳ႕ေလး ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခု ထူးျခားတာက ျမန္မာျပည္မွာ ဒုတိယ အၾကီးဆံုး ႏွီးဘုရားပါ။ ဘုရားရဲ႕ ကိုယ္လံုးေတာ္ တစ္ခုလံုးကို ႏွီးေတြနဲ႕ခ်ီ လုပ္ထားတာ။ လူေလးေယာက္ေလာက္ ဝိုင္းမ လိုက္ရင္ကို ၾကြတက္လာတာ။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မ မ့ဖူးပါဘူး။ ဆရာေတာ္ ေလးပါးမတာကိုေတြဖူးျခင္းပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေရႊဥမင္သဘာဝဂူ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပင္က ရာသီဥတုကလည္းေအး အထဲဝင္လိုက္ရင္လည္း ေအးစိမ့္ေနေတာ့တာေပါ့။ အရမ္းကိုစိတ္ျငိမ္ျပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာေလးပါ။

အိမ္ေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္ျပန္ရင္လည္း အေနာက္တိုင္းဆန္းဆန္းေဆာက္ထားၾကတာ။ က်ေနာ္သြားတည္တဲ့ အိမ္ဆိုရင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးဗ်။ ႏွစ္ထပ္အိမ္အမ်ားစုက ေအာက္ထပ္ကေနမွ အေပၚထပ္ကိုတက္ရတာေလ။ ဒီအိမ္ေလးကေတာ့ အိမ္ကိုစဝင္ရင္း အေပၚထက္ကေန ဝင္ရတာ။ ျပီးမွ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းရတာ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ေတာင္ေဇာင္းေလးမွာ ေဆာက္ထားလို႕ပါ။ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီပံုစံေတြမ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ပိုက္ဆံရွိရင္ အရင္းဆံုး ေဆာက္ျဖစ္မဲ့ အိမ္ေလးကေတာ့ အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးမွာပါ။

ရာသီဥတုကလဲ က်ေနာ့ အၾကိဳက္ရာသီဥတုေလးပါ။ အရမ္းၾကီး လည္းမေအးပဲ ပူလြန္တဲ့ ရာသီလည္း မရွိပါဘူး။ အရမ္းကိုေနလို႕ေကာင္းတဲ့ျမိဳ႕ေလးပါ။ က်ေနာ္ ပင္ေလာင္းမွာေနစဥ္ကာလက ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္ရာသီဆိုရင္ က်ေနာ့ ဆရာမနဲ႔ အတူ အျမဲလိုက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ျမိဳ႕လံုးနီးပါ ခရစ္ယာန္ လို႕ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ဘုရားေက်ာင္းေတြလဲ ေပါးပါတယ္။ ကိုးကြယ္ျခင္းမဟုတ္ပဲ ႏွစ္သက္တဲ့ ဘာသာမို႕ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေစ်းပါပဲ။ ေန႕တိုင္းေစ်းေလ ေတြေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ဒါပင္မဲ့ ေစ်းၾကီးၾကီးကေတာ့ ငါးရက္မွ တစ္ခါသာ ရွိတာပါ။ က်ေနာ္တို႕ ေခၚၾကတာေတာ့ ငါးရက္တစ္ေစ်းေပ့ါ။ အဲဒီေစ်းက်မွ ေစ်းလည္းစီ ဆိုင္လည္း စံုပါတယ္။

ခုေတာ့ အဲ့ဲျမိဳ႕ေလးနဲ႕ေဝးေနခဲ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါျပီ။ ေနာက္ဆံုးေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ၂၀၀၃ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ အဲတာေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္ပိုင္းဘဝကို တစ္ေယာက္ထဲ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့ အတြက္အရမ္းကိုႏွစ္သက္ ေနခ်င္တဲ့ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ေလး ကေတာ့ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ “ ကေလာ ” ျမိဳ႕ေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္က်တဲ့ ေတာင္ေပၚသား ၊ မိုးခါး ၊ေမတၱာေရာင္ျပန္ ၊ ဂ်ပန္ေကာင္ေလး ၊ ဖိုးစိန္ ၊ မဝါ ၊ စေနသား ၊ မမသီရိ ၊ မိုးစက္အိမ္ ၊ အိုက္ခီေလာက္ ၊ ဝသန္မိုး ၊ ေနေဒးသစ္ ၊ ေနညိဳရင္ ၊ ျမစ္က်ိဳးအင္း ႏွင့္ သီဟသစ္ တို႕ရဲ႕ ေနခ်င္ၾကတဲ့ ျမိဳ႕ေလးအေၾကာင္းလဲ သိခ်င္ပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ ေရးေပးၾကပါအံုးေနာ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္


မွတ္ခ်က္ ။ ။ဓါတ္ပံုမ်ားအား Google မွ ယူထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကေလာမွာရွိတဲ့ အိမ္ေလးနဲ႕ ဟိုတယ္ တစ္ခ်ိဳ႕

ေတာင္ေပၚရွဳခင္း

ႏွီးဘုရား

ကေလာငါးရက္တစ္ေစ်း

ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း

ေရႊဥမင္ လိုဏ္ဂူ

ငွက္ကေလးမ်ား သီခ်င္းဆိုျပိဳင္ပြဲ

ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ငွက္ ေတြကို သီခ်င္းဆိုျပိဳင္ခိုင္းရတယ္လို႕ဗ်ာ။ ဒီေန႔ မနက္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ အျပင္ထြက္တံုး woodland နားမွာပါ။ က်ေနာ္လည္း ဘာမ်ားလုပ္တာလဲ ဆိုျပီးသြာၾကည့္ လိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္က သိပ္မရတာနဲ႕ အျမန္အဆန္ ဓါတ္ပံုေလး ပဲ ရိုက္လိုက္ပါတယ္။ အမွတ္ေပးတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္ဗ်။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေနာ္............