“ကိုကံႀကီးေမာင္တုိ႔မ်ား ကြၽန္မတို႔ အိမ္က ေက်ာင္းဆရာကို ဘာစာအုပ္ေတြမ်ား ငွားလုိက္သာလဲ မေျပာတတ္ေပါင္ ရွင္။ ဖတ္လိုက္သာမွ သည္းႀကီးအူျပတ္ ေရာက္ကတည္းက ဖတ္သာ ေခါင္းမေဖာ္ဘူး”
“က်ဳပ္ကလည္း လူၾကံဳနဲ႔ပါ ပို႔ေပးေသးသာဗ်။ ကြန္ျမဴ နစ္၀ါဒ အေတြးအေခၚ စာအုပ္ေတြပါပဲ။ က်ဳပ္က ရန္ကုန္မွာ မိတ္ေဆြေတြရွိေတာ့ စာအုပ္ေတြ ရတတ္ပါသယ္။ ကိုေျပသိမ္းလည္း ဖတ္ခုိင္းရသယ္။ ကိုေျပသိမ္းက က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့ ဓာတ္တည့္သားဗ်”
ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ အေတြးအေခၚ စာအုပ္ေတြတဲ့။ မအိမ္ကံ နားမလည္။ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုသည့္ ေခတ္ပညာတတ္ေတြ ဆိုေတာ့ အသိေတြ၊ ပညာေတြက အမ်ားသား။ သည့္ထက္ပို သိရေအာင္ ေမးခ်င္သျဖင့္ စကားေကာက္ရျပန္ပါ၏။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ပါလီမန္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ လုပ္ေနေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ မေအးခ်မ္းတာေတြ ေျပာေနသည္။ အာဏာႏွင့္ အခြင့္အေရး ေတြေနာက္လုိက္ၾကရင္း အစုေတြ ကြဲပံုေတြလည္း ပါသည္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္က တစ္မ်ဳိး၊ ေတာင္ရွည္က တစ္မ်ဳိးဆိုတာ လည္းပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည္ပင္ ႏွစ္ႏွစ္သား ရွိခဲ့ ေသာ္လည္း တုိင္းျပည္က ဆူၾကပူၾကတုန္းဆိုတာလည္းပါ သည္။ မအိမ္ကံ သိခ်င္သည့္ စာအုပ္ မေရာက္ေတာ့ဘဲ ကိုကံႀကီးေမာင္ ေျပာသမွ် ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ နားေထာင္ေနရေလသည္။
ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာေတာ့ သရက္ပင္ေအာက္မွာ တန္းလ်ားခံုခင္းၿပီး ထုိင္ၾကသည္။ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ ေရေႏြးကလည္း တစ္အိုးၿပီး တစ္အိုး။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ တစ္ည အိပ္သြားတာကလြဲလို႔ အျခားေထြ ေထြထူးထူးေတာ့ မရွိ။ ကိုေျပသိမ္းလည္း အၿငီးေျပသြားပံု ေပၚပါ၏။
မအိမ္ၿမိဳင္လည္း ေနေကာင္းစျပဳေလၿပီ။ မအိမ္ကံလည္း ရက္ကန္း ျပန္၀င္ကာ အစျပန္ေကာက္ရသည္။ အလုပ္ကိုေတာ့ ေစာေစာ သိမ္းရပါ၏။ ညဘက္တြင္ အေျခအေနေတြက ပိုဆိုး လာသည္။ ေသနတ္သံေတြ ဟုိကသည္က ၾကားရသလို ဓားျပရန္၊ သူခုိးရန္ကလည္း ပူလွသည္။
မအိမ္ကံတုိ႔ရြာတြင္ ဆိုးဆိုး ရြားရြား မၾကံဳေတြ႔ရေသးေသာ္လည္း နရန္း ရြာေတြက သတင္းဆိုးေတြ ၾကားေနရသည္။ ဓားျပေယာင္ေဆာင္ကာ လူ၀င္သတ္ သြားတာေတြပါ ၾကားလာရပါ၏။ ဟိုရြာသည္ရြာမွာ ကင္းေတြ ဖြဲ႔သံၾကားေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက လူငယ္လူရြယ္မ်ားက ကိုေျပသိမ္းဆီ ေရာက္လာၾကကာ ရြာစည္း႐ိုးကာေရး၊ ၀ါးခြၽန္ တပ္ဖြဲ႕ေရး၊ ဒူးေလးတပ္ဖြဲ႕ေရးေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္ဖို႔ ေျပာ လာၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ေတာ္လွန္ေရးျပန္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွိသူတစ္ဦးအေနျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးရကာမွ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ျပန္ကင္းေစာင့္ရတာကို မေက်ႏုိင္မခ်မ္းႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“ေအး ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြာ ဆရာကေတာ့ မင္းတုိ႔ လူငယ္ေတြလို မ်ားမ်ား ပါႏုိင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္လည္း ေခါင္းေဆာင္႐ံုေပါ့ကြာ။ လူရြယ္ ထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ထားၾကရမွာေပါ့”
မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ရြာက ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ၊ အရြယ္ေကာင္း ေယာက္်ားသားေတြ လာစုၾကသည့္ေန႔က အားရစရာပင္ ေကာင္းလွပါသည္။ ရြာကင္းတဲေလးလံုး ေဆာက္ရန္ အေရးေပၚအခ်က္ေပးသံေခ်ာင္း ေခါက္ပံုေတြ တေျပးညီျဖစ္ေစရန္၊ တုတ္၊ ဓားလက္နက္၊ ဒူးေလး၊ လင္း ေလးေတြ အိမ္တိုင္းထားၾကရန္ႏွင့္ အေရးေပၚလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း လူစုၾကရန္ေတြပါ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အမ်ားက ကိုသာေအာင္ ကို ရြာေခါင္းေဆာင္ တင္ၾကသည္။ ကိုသာေအာင္ကလည္း လိုလိုလားလား လက္ခံပါ၏။
မအိမ္ကံက သာေအာင္ ကုပ္ကုပ္ကေလး ထုိင္ေနတာကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ စိတ္ေရာက္ ေနခဲ့သည္။ ကြင္းထဲက တဲကေလး တစ္တဲထဲမွာ သာေအာင္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ခ်င္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ သူလည္း ေရႊမံႈႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီ။ မအိမ္ကံလည္း သမီးႏွစ္ေယာက္ ရခဲ့ၿပီ။ သာေအာင္ႏွင့္ ေရႊမံႈက ေမြးသည့္ မံႈနံ႔သာ။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံက ေမြးသည့္ မအိမ္ၿမိဳင္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း တစ္ရြာ လံုးမွာ သည္မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းအား ၿပိဳင္စရာရွိတာ မဟုတ္။ သည္ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ရြယ္တူ မတိမ္း မယိမ္းေတြ မ်ားစြာရွိလိမ့္မည္။ ရွိလည္းရွိၾကပါ၏။
သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ကိုယ္တုိင္က ေရႊမႈံကို ႐ံႈးခဲ့ရသည္ဟု ခံယူခဲ့ၿပီး ကတည္းက တျခားဘယ္သူပဲ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရကိုင္ရ ဘယ္လိုမွ ဥပဒ္စရာမရွိေသာ္လည္း ေရႊမံႈသမီး မႈံနံ႔သာကိုေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္။ မအိမ္ကံမွာ သည္စိတၱဇက မ႐ုန္းသာဘဲရွိခဲ့ပါ၏။
သာေအာင့္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ေတြးေနမိျခင္း ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ သာေအာင္သည္လည္း ကိုသာေအာင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ မအိမ္ကံကလည္း တြက္ၾကည့္ေတာ့ အသက္မနည္း ေတာ့ၿပီ။ ႀကီးေတာ္ စံေရႊတို႔၊ အမႈပြဲစား ေက်ာ္ဒင္တို႔လည္း ဂ်ပန္ေခတ္ ေနာက္ပိုင္း မတရားရွာခဲ့သည့္ စီးပြားပ်က္သူက ပ်က္၊ ရြာက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သူကေပ်ာက္။ ေက်ာ္ဒင္ ကေတာ့ တစ္ေနရာမွာ ေသသလိုလိုလည္း ၾကားရပါ၏။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေက်ာ္ဒင္မေသဘဲ အလံနီထဲမွာ လိုလိုေျပာ ၾကသည္။ လတကယ္တမ္း စီးပြားျဖစ္လာသူက သာေအာင္ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ ၾကားရသေလာက္ ေခတ္အပ်က္မွာ ေငြေတာ္ေတာ္ ရလုိက္သည္ဟု ဆိုပါ၏။ ႀကီးေတာ္ စံေရႊတို႔ႏွင့္ အတူ မေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္၀ုိင္းကုိယ့္အိမ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး သေဘာပိုက္ရမွာက ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကလြဲလို႔ အျခား သူတစ္ပါးကို ေစာ္ကားဖို႔ အႏုိင္က်င့္ဖုိ႔ ရန္စဖုိ႔ မရိွၾကေစခ်င္ဘူး။ ရြာက ညီၫြတ္မွ မေကာင္းသူမေကာင္းသား မကပ္ႏိုင္မွာကို စိတ္စြဲ ၾကဖို႔လိုတယ္။ ရြာကင္းေတြမွာ တာ၀န္က်ရင္ တာ၀န္ကုိ တိတိက်က် ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔လုိတယ္။ သူသြားလိမ့္မယ္။ ငါမရွိလည္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကေန ေလ်ာ့ရဲသြားတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ေနာက္အေရးႀကီးတာက...”
ကိုေျပသိမ္းက အားလံုး ၾကားေအာင္ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ရြာ့ေယာက္်ားသားေတြ အားလံုး ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းကို ရြာက ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾကသလို ေက်ာင္းဆရာဆိုသည့္ ဂုဏ္ေၾကာင့္ ၾကည္ညိဳၾကတာ ပိုေသးသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ရြာကင္းတဲ တည္ေဆာက္ေရး ကိစၥ၊ ဆူးစည္း႐ိုး ကာရံေရး ကိစၥေတြ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကေလသည္။ ရြာက သည္လုိ စုစုေ၀းေ၀းရွိၾကတာ ကို မအိမ္ကံ ၀မ္းသာသည္။ ညဘက္ ညဥ့္နက္နက္ လူေတြ ျပန္ၾကေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ အိပ္ၾကၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
“ရြာက ညီၫႊတ္ေတာ့ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အိပ္ရသာေပါ့။ အစ္ကို ၿမိဳ႕ကိုသြားသဲ့ ညေတြဆိုရင္ မအိမ္ကံ ေခ်ာက္ခ်ားေနမိ သယ္။ ရြာေတြမွာ ေျဗာင္က်က် ႏြားဆြဲတာေတြ အႏုၾကမ္း စီးသာေတြ လုပ္ေနၾကသာၾကားရေလ ေၾကာက္ေလပဲ”
“ေအးကြယ္ တုိင္းျပည္က လြတ္လပ္ေရးရမွပဲ ပိုဆိုးေတာ့ တယ္။ ဂိုဏ္းဂဏေတြ ကြဲၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ကြဲေနၾကတယ္။ အိမ္ကေလး မသိလို႔။ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ သတင္းစာေတြမွာ လူသတ္ ပစၥည္းလုတာေတြခ်ည္း ဖတ္ေနရ တယ္။ ပါလီမန္တြင္းမွာလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အကြဲအျပဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္”
သည့္ေနာက္ပိုင္း ေက်းရြာေတြမွာ ကင္းတပ္ေတြဖြဲ႕ လာၾကသည္။ တစ္ရြာ့တစ္ရြာ အသံနားစြင့္ေနၾကရန္ ညိႇထားၾက ရပါ၏။ အခ်ဳိ႕ရြာေတြက ကိုေျပသိမ္းထံ ေရာက္လာၾကကာ ရပ္ရြာကာကြယ္ေရး ကိစၥေတြ တုိင္ပင္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ရြာေတြ ဆိုလွ်င္ ကိုေျပသိမ္းကို ေလးစားၾကသျဖင့္ သူတို႔ရြာေတြ အထိ ဖိတ္ၿပီး ရပ္ရြာစည္းလံုးေရး ကိစၥေတြ ေဟာေျပာခုိင္းတာေတြ ရွိလာသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ စီးပြားက တစ္ဖက္၊ သမီး ႏွစ္ေယာက္က တစ္ဖက္ အျပင္ မေအအိုႀကီးကိုပါ ထည့္တြက္ ေနရပါ၏။ အေမပန္း႐ံုလည္း အသက္အရြယ္ ရလွေပၿပီ။ ဟုိတုန္းကလို ရြာထဲ ရပ္ထဲေတာင္ မေရာက္ေတာ့။
သည္ၾကားထဲ သက္ေတာ္ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည့္ ရြာဦးဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေဇာင္ခ်မ္း ကုန္းကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ နရန္းရြာေတြကပါ ဆရာေတာ္ႀကီး စ်ာပနကို ၀ိုင္းၾကရသည္။ ေခတ္အခါကလည္း မေကာင္း၊ ရြာကလည္း က်ပ္တည္းေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း သက္ေတာ္ႀကီး၊ ၀ါေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အႏၲိမ စ်ာပနပြဲကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေအာင္ ပူေဇာ္ခ်င္ၾကသည္ ျဖစ္၍ ကိုေျပသိမ္းကိုပင္ တာ၀န္ေပးလာၾကပါ၏။ ၀ါဆို၀ါေခါင္လ ထဲမွာ ပ်ံေတာ္မူရွာတာဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲကို ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ တေပါင္းလအထိ ေရႊ႕ဆိုင္းၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လေတြကတည္းက စီမံစရာရွိတာ စီမံၾကရသည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ အတြက္ ဘုန္းႀကီးပ်ံသိုင္းေတြ၊ ယိမ္းေတြ တိုက္သည့္ရြာေတြက တိုက္ေနၾကၿပီ။ ဒိုးေမာင္းသံ တညံညံ။
“သမီးေရ ဆရာေရာ ဒကာပါ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္း သြားရွာၿပီ။ ညည္းအေဖမ်ား သူႀကီး ဆိုေပသိ ဆရာေတာ္က ေခၚေငါက္ရင္ ေနစရာ မရွိရွာဘူး။ ကိုရင္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆရာ ဘုန္းႀကီးကို ေၾကာက္သလို ခ်စ္ေၾကာက္ရွာသယ္။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ ညည္းအေဖလည္း သတိရပါ့ ေအ”
အေမပန္း႐ံုက သတိတရ ညည္းရွာပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းလည္း အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ ျပင္းထန္ေသာ ဆရာေတာ္ကို ႏွေျမာလြန္းလွသည္ ဆုိပါသည္။
မအိမ္ကံ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲကာ ေမာင္းဆိုင္း၀ိုင္းဘက္ကို ေရာက္သြားတတ္သည္။ ရြာမွာ ေမာင္းဆုိင္း ေကာင္းေကာင္း မရွိေတာ့ ဟိုကဒုိး၊ သည္ကႏွဲ၊ ဟိုေခ်ာင္က ေမာင္း စသည္ျဖင့္ စုရျခင္းျဖစ္၏။ ဘုန္းႀကီး ပ်ံသိုင္း တိုက္သံေတြက ညီလွသည္။ ဆရာေတာ့္ စ်ာပနက လာမည့္ တေပါင္းလမွ ဆုိေသာ္လည္း ရက္လအားျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းက ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ၾကည့္ခ်င္ပြဲႀကိဳငွားထား ရၿပီ။ ဧယဥ္က်ဴး မင္းသမီး ငွားထားရၿပီ။ စပ္ ပန္းခ်ီဆရာကို ေခၚၿပီး မ႑ပ္၊ စင္ယွဥ္၊ ေလာင္တုိက္ေတြ အပ္ရၿပီ။ တည္း ေက်ာင္း မ႑ပ္ေတြ ထုိးရန္ တာ၀န္ခြဲေ၀ေပးၾကရသည္။ ေရ ကိစၥ၊ ထင္းကိစၥ၊ ဧည့္ခံကိစၥေတြ တာ၀န္ခြဲေ၀ရသည္။
“အစ္ကိုလည္း ပင္ပန္းရွာၿပီ။ ရပ္ရြာ ကိစၥေတြကလည္း အစ္ကို႔ေခါင္းေပၚ ပံုက်ေနၿပီေနာ္”
“ရပါတယ္ အိမ္ကေလးရယ္ ကိုယ့္ရြာဆိုေတာ့ ကိုယ္ပါ ရမွာေပါ့။ ဘာလုိလိုနဲ႔ ရက္နီးေနၿပီ”
“ဟိုရက္က ေမာင္းဆရာဦးက်န္က ေမာင္းငွားရသာ ခက္သယ္တဲ့။ တျခားရြာပြဲေတြနဲ႔ တုိက္ေနရင္ ငွားမရဘူးဆို လို႔ မအိမ္ကံ ရြာပိုင္ ေမာင္းဆိုင္းတစ္ဆင္စာ လွဴလုိက္ခ်င္ သယ္။ ေနာင္ဘ၀ အသံေကာင္းေအာင္လို႔...”
ကိုေျပသိမ္းက ရယ္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးသည္။ မအိမ္ကံက ရြာကို မၾကာခဏ လွဴေနက်။ လုိအပ္မႈ အေပၚလွဴေနတာ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္း သိလုိက္တာရွိသလို မ လိုက္တာလည္း ရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေျပာျပရွာ ပါ၏။
“အိမ္ကေလး သေဘာပါဗ်ာ။ အစ္ကိုကေတာ့ သည္လို သဒၶါစိတ္ရွိတဲ့ အတြက္ အိမ္ကေလးကို ပိုလို႔ေတာင္ ခ်စ္မိပါ ေသးသဗ်ာ”
သမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ညတိုင္လွ်င္ ေမာင္းဆိုင္း၀ိုင္း ဘက္သြားခ်င္ေနၾကသျဖင့္ အားသူက အားသလုိပို႔ၾကရပါ ၏။ ဘယ္သူကမွ မပို႔လွ်င္ အေမပန္း႐ံုက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္။ သည္လိုဆုိေတာ့ မလွအံု အလွည့္က်ေလ၏။
တေပါင္းလ။
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲႀကီးက မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ စည္ကား လြန္းလွပါသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ဆရာေတာ္ဆိုေသာ္လည္း သက္ေတာ္ႀကီး ၀ါေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ျဖစ္၍ ရြာနီးရြာနား ေတြကလည္း ဆရာရင္းႏွင့္ မျခား ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္း ခံရသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သက္ေတာ္ဂုဏ္၊ ၀ါေတာ္ဂုဏ္၊ သီလသိကၡာ ပညာဂုဏ္တို႔ကို ေနာက္ဆံုး ပူေဇာ္ၾကသည့္ ပြဲဆုိေတာ့ ရြာေပါင္းစံုက လူေပါင္းစံု၊ လွည္းေပါင္းစံု ေရာက္လာၾကသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာ အေရွ႕ကြင္းႀကီးသည္လည္း မ်က္စိတစ္ဆံုး ပြဲေတာ္ကြင္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တစ္ရြာလွ်င္ တည္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း က် လာေရာက္ပူေဇာ္ၾကရာမွာ အရြာရြာက “တည္းေက်ာင္း” မ႑ပ္ေတြ မ်ားလွသည္ျဖစ္ရာ ကြင္းပင္ မဆန႔္ခ်င္ေတာ့။ “တည္းေက်ာင္း”တစ္ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္ေက်ာင္းကူးရသည္ပင္ မလြယ္။ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီးမွာ ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြေပါင္း ကာ ေခြၽးၿပိဳက္ၿပိဳက္ ဆူေနသည့္ၾကားက သည္လိုပြဲမ်ဳိး ႏႊဲလိုက္မဟ့ဲ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့လိုက္စမ္းမဟဲ့ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္းကားလြန္း လွပါ၏။
သည္ေန႔ သည္ရက္မွာမွ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ပူေဇာ္ၾက ရတာဆိုေတာ့ အရြာရြာက သိုင္းျပာသာဒ္ႀကီးေတြကလည္း တယိမ္းယိမ္း တႏြဲ႔ႏြ႔ဲသိုင္းနင္းကာ ပူေဇာ္ၾကသလိုတည္း ေက်ာင္းမ႑ပ္ႀကီးေတြဆီက ဆုိင္းသံဗုံသံေတြကလည္း တၿခိမ္းၿခိမ္း။
“ဒကာ၊ ဒကာမနဲ႔ တပည့္ေတြဟာ ဆရာဘုရားရဲ႕ က၀ိေထရ္ကိုေတာ့ မေနႏုိင္၊ မထုိင္ႏုိင္ေအာင္ လြမ္းၾကတာမို႔ ျပည္ခ႐ုိင္ၾက႒န္းမွာ ဒါယကာေတြမွန္သမွ်ရယ္က သံဃာေတြ ပါလြမ္း သံဃာေတြပါလြမ္း...”
“ေယာက္်ားေမာင္ ဘသားေလးေလး (ေတာက္)
ေျမကေကာက္လုိ႔ တစ္ေထာက္ခ်ီ ခင္ဗ် ဒူးေပၚညီညီ ေျမႇာက္လုိက္ၾကစို႔ (ေတာက္)”
သိုင္း႐ိုက္သံေတြ တေတာက္ေတာက္ တေျဖာင္းေျဖာင္း ညံေနသည့္ၾကားကို မအိမ္ကံတို႔ သားအမိတစ္ေတြ မတိုးႏုိင္ၾက။ ျပာသာဒ္ဖ်ားက ၀ါးညြန္႔ကေလး တယိမ္းယိမ္း တႏြဲ႔ႏြဲ႔ လႈပ္တာကိုပင္ ေငးၾကည့္ေနရပါေတာ့၏။
“ေယာက္်ားေမာင္ ဘသားေလးေလး (ေတာက္)
ဒူးကေျမႇာက္လို႔ တစ္ေထာက္ခ်ီခင္ဗ် ပခံုးေပၚညီညီ ေျမႇာက္လုိက္ၾကစို႔ (ေတာက္)...”
ဒူးေပၚကေန ပခံုးေပၚတင္ ေျမႇာက္လုိက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ သိုင္းကြက္နင္းကာ သိုင္းကၾကေတာ့မည္။ လူေတြ တုိးသထက္တိုး စည္သထက္ စည္လာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံတို႔မွာ ထြက္ေပါက္ မရွိေအာင္ လူအုပ္ၾကားထဲ ပိတ္မိေနေလေတာ့ သည္။ တစ္ဖြ႕ဲႏွင့္ တစ္ဖြဲ႔ အၿပိဳင္သိုင္းနင္းၾကၿပီဆိုလွ်င္ ပိုလို႔ သာ ဆိုးေတာ့မည္။ မအိမ္ကံက ရြာခံတည္းေက်ာင္း မ႑ပ္ ထဲမွာပဲ ဣေႁႏၵရရ ထိုင္ၾကည့္ေတာ့မည္ စိတ္ပိုင္း ျဖတ္လုိက္ပါ၏။ “တည္းေက်ာင္း”ထဲ ၀င္ထုိင္လိုက္မိလွ်င္လည္း ျပန္ထြက္ ႏုိင္ဖို႔ မလြယ္။ သည္ေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ရာသာ စဥ္းစားရေတာ့သည္။
“လာ လာ သမီးတုိ႔ အိမ္ခဏျပန္ရေအာင္။ ဧည့္သည္ေတြ ရွိေသးသယ္။ ညေနက်မွ ေဒြးအံုကို တစ္ေခါက္လုိက္ ပို႔ခုိင္းမယ္ေနာ္”
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲကာ မအိမ္ကံ လူအုပ္ကို တုိးထြက္ခ့ဲသည္။ ဘယ္ဘက္တုိးရပါ့။ ရြာေပါင္းစံုက လွည္းေတြက ပြဲေတာ္ကြင္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနာက္ဘက္မွ အထပ္လိုက္ ၀ုိင္းပတ္ကာရပ္ထားၾကသည္။ ေပါင္းမိုးလွည္းႀကီးမ်ား ျဖစ္၍ လွည္းတစ္စီးလွ်င္ မိသားစုေတြကလည္း အျပည့္။ ပြဲေတာ္ ကြင္းထဲမွာလည္း ဟုိရြာကသိုင္း၊ သည္ရြာသိုင္း ေျပးၾကည့္ၾကသူေတြ၊ ဟုိမ႑ပ္က ဧယဥ္က်ဴးေကာင္းႏုိးႏိုး၊ သည္ မ႑ပ္က ဧယဥ္က်ဴးေကာင္းႏိုးႏိုးျဖင့္ “တည္းေက်ာင္း” တစ္ေဆာင္က တစ္ေဆာင္ ကူးလူးေနၾကသူေတြ။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတြင္း သည္ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲေလာက္ စည္ကားသိုက္ ၿမိဳက္သည့္ပြဲ မရွိခဲ့ေၾကာင္း ေရွးမီေနာက္မီ လူႀကီးသူမမ်ား ကပင္ ေျပာစမွတ္ျပဳရပါ၏။
“ဟဲ့ သားအမိေတြ ဧယဥ္က်ဴး မၾကည့္ခဲ့ၾကဘူးလား ဟဲ့”
မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မလွအံုက ဆီးေမးသည္။ မအိမ္ကံက ပြဲေတာ္ ကြင္းထဲတုိးႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ေၾကာင္းေျပာျပ ေတာ့ မလွအံုက “ကတဲမွေအ၊ ညည္းတို႔မ်ား အျဖစ္မရွိခ်က္ေတာ့။ ငါ့ေျမးေတြ တစ္သက္တစ္ခါ ၾကံဳရသဲ့ပြဲ ျပမွေပါ့ေအ့။ လာ ေဒြးအံု လိုက္ျပမယ္” ဆုိကာ ကေလးႏွစ္ေယာက္လက္ ေဇာင့္ခနဲ ဆြဲကာ ထြတ္သြားေလေတာ့၏။
မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွာလည္း ရြာလွည္းေတြ အျပည့္။ အိမ္ေပၚ အိမ္ေအာက္ လူမဆံ့လို႔ တခ်ဳိ႕ကို ရက္ကန္း႐ံုထဲမွာပဲ ေနရာခ်ထားရပါ၏။ ထေနာင္းတိုင္က ေရာက္လာၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြကခ်ည္း လွည္းေလးစီးတိုက္ဆိုေတာ့ အုိးႀကီးခ်က္ ခ်က္ၿပီး ေကြၽးေမြး ဧည့္ခံေနၾကရသည္။ မလွအံုႏွင့္ ေက်းဥတို႔ မႏိုင္ၾကေတာ့ ၾကည္ေတာ္ကုန္းက မႀကီးႏွင့္ မငယ္တို႔ အဖြဲ႕ကို ေခၚကာ အိုးအပ္ရသည္ အထိ။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွ မဟုတ္၊ ရြာလံုးကြၽတ္ အိမ္ေပါက္ေစ့ ဧည့္သည္ မရွိသည့္ အိမ္ရယ္လို႔ မရွိ။ ဧည့္မ်ားမ်ားလာေလ ဂုဏ္ရွိေလ ေအာက္ေမ့ၾကသည္မို႔ မရွိတာ ရွိတာထား တန္းေစ့လမ္းေစ့ လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္၊ ေကြၽးႏုိင္ ေမြးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ရွာေဖြ ေခ်းငွားေကြၽးၾက၊ ေမြးၾက သူေတြလည္း ရွိပါ၏။ အေ၀းဧည့္ေတြအတြက္ ဇာတ္ပြဲတြင္ ဖ်ာခင္းေနရာ ဦးထားရတာလည္း ရွိေသးသည္။ ဇာတ္က ျမင္းျခံၿမိဳ႕မွ နာမည္ႀကီးဇာတ္ ျဖစ္၍ ထုိဇာတ္မွ မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းစိန္က ဧယဥ္က်ဴး အေလာင္းပိုက္ရမွာ ျဖစ္သည္။ ပရိသတ္က ဒါကိုလည္း အားခဲထားၾကပါ၏။
“မအိမ္ကံေရာ ညည္းတုိ႔ ညပြဲၾကည့္ၾကဦးမွာလား”
“မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး အေမ။ အေမ့ေျမးေတြကလည္း အိပ္ၾကမွာပါ။ အေမတို႔ ၾကည့္ၾကပါ”
ကိုေျပသိမ္း၏ မိခင္က ေမးျခင္းျဖစ္၏။ ထေနာင္းတုိင္ က ေဆြမ်ဳိးဧည့္ေတြကေတာ့ မအိမ္ကံ အထူးဧည့္ခံစရာမလို ပါ။ ခင္သီ တစ္ေယာက္ ပါလာတာကိုပဲ အားကိုးရလွၿပီ။ ဖိုးတုတ္တို႔ ညီအစ္ကိုကလည္း ေရစည္လွည္းတုိက္ေနရာက ျပန္မလာၾက။ ဘုန္းႀကီးပ်ံကြင္းမွာ ေသာက္ေရအိုး အလံုး တစ္ရာကို မအိမ္ကံ ကုသိုလ္ယူခဲ့သည္။ ေရအုိးေရာ ေရပါ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ညေနေစာင္း ေနက်ၿပီဆိုကတည္းက ဒံုးေတြ လႊတ္ၾက ၿပီ။ ဒံုးႀကီးေတြက ဆယ္ေပေလာက္ရွိေသာ ဖေယာင္းတုိင္ ႀကီးမ်ားႏွင့္ပင္တူ၍ ဒံုးလႊတ္သည္ႏွင့္ ပရိသတ္ေအာ္သံႀကီး ေတြ ဟိန္းထြက္လာေတာ့၏။ ပြဲကြင္းက ညေနေစာင္းေလ ၿမိဳင္ေလ။ အေ၀းရြာလွည္းတခ်ဳိ႕က ေနခ်ဳိမွေရာက္လာၾကကာ ရြာလမ္း တစ္လမ္းလံုး ဖုန္ေတြ ေသာေသာ ထေနၾကေလ၏။ မလွအံုတုိ႔ တူ၀ရီး တစ္ေတြ ျပန္မလာေတာ့ မအိမ္ကံလိုက္ဖို႔ ျပင္ရၿပီ။
ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ပြဲေတာ္ကြင္းထဲမွာ အရြာရြာက လူႀကီးေတြႏွင့္ အတူ ရွိေနလိမ့္မည္။ ခင္သီကို အေဖာ္ေခၚ ၿပီး မအိမ္ကံ ပြဲကြင္းဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ပြဲေတာ္ကြင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ရြာတည္းေက်ာင္းကို တန္းမသြားေသးဘဲ သိုင္း အဖြဲ႕ေတြကို တစ္ဖြဲ႕လွ်င္ ႏွစ္ရာႏႈန္းျဖင့္ အဖြဲ႕ရွိသေလာက္ ဆုခ်ခဲ့ေသးသည္။ ရြာတည္းေက်ာင္း၀မွာလူေတြ ပိတ္ပိတ္ သည္းလ်က္ရွိ၏။ မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းစိန္ပင္ ဧယဥ္ က်ဴးေနခဲ့ၿပီ။
“ေၾကာ့ပါေပ့ဘုရာ့ ကန္ေတာ့ကာေလ ပဏာမရယ္နဲ႔ စ်ာပနေတာ္စီမံပံုေကာင္းလုိက္တာက ျပည္တန္တဲ့ အေလာင္း ေဆြးခ်က္ကယ္ျဖာ ေလးမ်က္ႏွာပန္းေတြမံလို႔ နန္းေ၀ယံ႐ႈခ်င္ ဖို႔ တစ္ခန္းသာပ အမ်ားအတိဓဇန႔ဲသဒၶါဗလ၀ အေျခေကာင္း ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရာ့ အားမရွိၾကပါဘု ဒကာ ဒကာမ ေျပရြာအေပါင္း...”
မအိမ္ကံက တည္းေက်ာင္းထဲ မ်က္စိေတာင္းေမွာက္ ရွာရသည္။ ေတြ႔ပါၿပီေတာ္ မလွအံုတုိ႔ တူ၀ရီးေတြ။ စင္အလယ္ တည့္တည့္ေနရာမွာ က်က်နနႀကီး ထုိင္ၾကလုိ႔။ ဇာတ္စင္ေပၚ က မင္းသမီး ဧယဥ္က်ဴးေနတာကို မလွအံုက ေအာက္ကေန မ်က္ရည္တို႔ကာ တုိ႔ကာ ငိုေနေလ၏။ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းသမီးကို ေငးေနၾကသည္။ မအိမ္ကံက တစ္ဆင့္ တစ္ဆင့္လက္တုိ႔ၿပီး မလွအံုတို႔ တူ၀ရီးေတြကို ပြဲခင္းထဲက ဆြဲထုတ္ရပါ၏။ ကေလးေတြက မျပန္ခ်င္ၾက။
“ေရခ်ဳိးၾကဦးေလ သမီးတို႔ရဲ႕။ ေဒြးအံုလည္း ဧည့္သည္ေတြ ထမင္းေကြၽးရဦးမွာ။ ညက်ေတာ့ ထေနာင္းတုိင္က အေမႀကီးတုိ႔နဲ႔ ပြဲၾကည့္ၾက ဟုတ္လား”
မလွအံုကေတာ့ ဧယဥ္က်ဴးထဲနစ္ေမ်ာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ က်ရလြန္း၍ထင့္။ ပြဲခင္းထဲက ထြက္လာေတာ့ မ်က္လံုးေတြ နီၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္ ဇိုးတုိးဇတ္တပ္ ျဖစ္ေနေလ၏။ မအိမ္ကံတို႔ ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ သြားသူျပန္သူေတြ အျပည့္။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ပြဲေတာ္ကြင္းတစ္ကြင္းလံုး ႐ုန္း ႐ုန္းရင္းရင္း ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ညပဲြဦးထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြင္းလည္း ၿငိမ္ေလၿပီ။ ဇာတ္စင္ေရွ႕ ပြဲခင္းကေတာ့ လူမ်ားလြန္း လွ၍ ပြဲခင္းလွ်ံထြက္ေနပါ၏။ ပြဲဆိုင္းက ဧည့္ခံတီးၿပီး၍ ပြဲထြက္ခရာ သံုးႀကိမ္မႈတ္ေလၿပီ။ အားလံုးက ျပည္ဖုံးကား ႀကီးဆီမွာ အာ႐ံုေတြရွိေနၾကပါ၏။
ထုိစဥ္မွာပင္...။
ရြာကင္းဆီက သံေခ်ာင္း ေမႊသံႀကီး ၾကားလုိက္ရေလသည္။ တစ္ကင္းမွ တစ္ကင္းကူးသြားေသာ သံေခ်ာင္း ေမႊသံေတြက ကမၻာပ်က္ေတာ့မလား မွတ္ရပါ၏။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ခင္ခင္ထူး
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိမာန္
“က်ဳပ္ကလည္း လူၾကံဳနဲ႔ပါ ပို႔ေပးေသးသာဗ်။ ကြန္ျမဴ နစ္၀ါဒ အေတြးအေခၚ စာအုပ္ေတြပါပဲ။ က်ဳပ္က ရန္ကုန္မွာ မိတ္ေဆြေတြရွိေတာ့ စာအုပ္ေတြ ရတတ္ပါသယ္။ ကိုေျပသိမ္းလည္း ဖတ္ခုိင္းရသယ္။ ကိုေျပသိမ္းက က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့ ဓာတ္တည့္သားဗ်”
ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ အေတြးအေခၚ စာအုပ္ေတြတဲ့။ မအိမ္ကံ နားမလည္။ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုသည့္ ေခတ္ပညာတတ္ေတြ ဆိုေတာ့ အသိေတြ၊ ပညာေတြက အမ်ားသား။ သည့္ထက္ပို သိရေအာင္ ေမးခ်င္သျဖင့္ စကားေကာက္ရျပန္ပါ၏။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ပါလီမန္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ လုပ္ေနေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ မေအးခ်မ္းတာေတြ ေျပာေနသည္။ အာဏာႏွင့္ အခြင့္အေရး ေတြေနာက္လုိက္ၾကရင္း အစုေတြ ကြဲပံုေတြလည္း ပါသည္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္က တစ္မ်ဳိး၊ ေတာင္ရွည္က တစ္မ်ဳိးဆိုတာ လည္းပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည္ပင္ ႏွစ္ႏွစ္သား ရွိခဲ့ ေသာ္လည္း တုိင္းျပည္က ဆူၾကပူၾကတုန္းဆိုတာလည္းပါ သည္။ မအိမ္ကံ သိခ်င္သည့္ စာအုပ္ မေရာက္ေတာ့ဘဲ ကိုကံႀကီးေမာင္ ေျပာသမွ် ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ နားေထာင္ေနရေလသည္။
ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာေတာ့ သရက္ပင္ေအာက္မွာ တန္းလ်ားခံုခင္းၿပီး ထုိင္ၾကသည္။ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ ေရေႏြးကလည္း တစ္အိုးၿပီး တစ္အိုး။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ တစ္ည အိပ္သြားတာကလြဲလို႔ အျခားေထြ ေထြထူးထူးေတာ့ မရွိ။ ကိုေျပသိမ္းလည္း အၿငီးေျပသြားပံု ေပၚပါ၏။
မအိမ္ၿမိဳင္လည္း ေနေကာင္းစျပဳေလၿပီ။ မအိမ္ကံလည္း ရက္ကန္း ျပန္၀င္ကာ အစျပန္ေကာက္ရသည္။ အလုပ္ကိုေတာ့ ေစာေစာ သိမ္းရပါ၏။ ညဘက္တြင္ အေျခအေနေတြက ပိုဆိုး လာသည္။ ေသနတ္သံေတြ ဟုိကသည္က ၾကားရသလို ဓားျပရန္၊ သူခုိးရန္ကလည္း ပူလွသည္။
မအိမ္ကံတုိ႔ရြာတြင္ ဆိုးဆိုး ရြားရြား မၾကံဳေတြ႔ရေသးေသာ္လည္း နရန္း ရြာေတြက သတင္းဆိုးေတြ ၾကားေနရသည္။ ဓားျပေယာင္ေဆာင္ကာ လူ၀င္သတ္ သြားတာေတြပါ ၾကားလာရပါ၏။ ဟိုရြာသည္ရြာမွာ ကင္းေတြ ဖြဲ႔သံၾကားေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက လူငယ္လူရြယ္မ်ားက ကိုေျပသိမ္းဆီ ေရာက္လာၾကကာ ရြာစည္း႐ိုးကာေရး၊ ၀ါးခြၽန္ တပ္ဖြဲ႕ေရး၊ ဒူးေလးတပ္ဖြဲ႕ေရးေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္ဖို႔ ေျပာ လာၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ေတာ္လွန္ေရးျပန္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွိသူတစ္ဦးအေနျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးရကာမွ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ျပန္ကင္းေစာင့္ရတာကို မေက်ႏုိင္မခ်မ္းႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“ေအး ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြာ ဆရာကေတာ့ မင္းတုိ႔ လူငယ္ေတြလို မ်ားမ်ား ပါႏုိင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္လည္း ေခါင္းေဆာင္႐ံုေပါ့ကြာ။ လူရြယ္ ထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ထားၾကရမွာေပါ့”
မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ရြာက ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ၊ အရြယ္ေကာင္း ေယာက္်ားသားေတြ လာစုၾကသည့္ေန႔က အားရစရာပင္ ေကာင္းလွပါသည္။ ရြာကင္းတဲေလးလံုး ေဆာက္ရန္ အေရးေပၚအခ်က္ေပးသံေခ်ာင္း ေခါက္ပံုေတြ တေျပးညီျဖစ္ေစရန္၊ တုတ္၊ ဓားလက္နက္၊ ဒူးေလး၊ လင္း ေလးေတြ အိမ္တိုင္းထားၾကရန္ႏွင့္ အေရးေပၚလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း လူစုၾကရန္ေတြပါ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အမ်ားက ကိုသာေအာင္ ကို ရြာေခါင္းေဆာင္ တင္ၾကသည္။ ကိုသာေအာင္ကလည္း လိုလိုလားလား လက္ခံပါ၏။
မအိမ္ကံက သာေအာင္ ကုပ္ကုပ္ကေလး ထုိင္ေနတာကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ စိတ္ေရာက္ ေနခဲ့သည္။ ကြင္းထဲက တဲကေလး တစ္တဲထဲမွာ သာေအာင္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ခ်င္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ သူလည္း ေရႊမံႈႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီ။ မအိမ္ကံလည္း သမီးႏွစ္ေယာက္ ရခဲ့ၿပီ။ သာေအာင္ႏွင့္ ေရႊမံႈက ေမြးသည့္ မံႈနံ႔သာ။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံက ေမြးသည့္ မအိမ္ၿမိဳင္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း တစ္ရြာ လံုးမွာ သည္မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းအား ၿပိဳင္စရာရွိတာ မဟုတ္။ သည္ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ရြယ္တူ မတိမ္း မယိမ္းေတြ မ်ားစြာရွိလိမ့္မည္။ ရွိလည္းရွိၾကပါ၏။
သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ကိုယ္တုိင္က ေရႊမႈံကို ႐ံႈးခဲ့ရသည္ဟု ခံယူခဲ့ၿပီး ကတည္းက တျခားဘယ္သူပဲ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရကိုင္ရ ဘယ္လိုမွ ဥပဒ္စရာမရွိေသာ္လည္း ေရႊမံႈသမီး မႈံနံ႔သာကိုေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္။ မအိမ္ကံမွာ သည္စိတၱဇက မ႐ုန္းသာဘဲရွိခဲ့ပါ၏။
သာေအာင့္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ေတြးေနမိျခင္း ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ သာေအာင္သည္လည္း ကိုသာေအာင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ မအိမ္ကံကလည္း တြက္ၾကည့္ေတာ့ အသက္မနည္း ေတာ့ၿပီ။ ႀကီးေတာ္ စံေရႊတို႔၊ အမႈပြဲစား ေက်ာ္ဒင္တို႔လည္း ဂ်ပန္ေခတ္ ေနာက္ပိုင္း မတရားရွာခဲ့သည့္ စီးပြားပ်က္သူက ပ်က္၊ ရြာက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သူကေပ်ာက္။ ေက်ာ္ဒင္ ကေတာ့ တစ္ေနရာမွာ ေသသလိုလိုလည္း ၾကားရပါ၏။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေက်ာ္ဒင္မေသဘဲ အလံနီထဲမွာ လိုလိုေျပာ ၾကသည္။ လတကယ္တမ္း စီးပြားျဖစ္လာသူက သာေအာင္ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ ၾကားရသေလာက္ ေခတ္အပ်က္မွာ ေငြေတာ္ေတာ္ ရလုိက္သည္ဟု ဆိုပါ၏။ ႀကီးေတာ္ စံေရႊတို႔ႏွင့္ အတူ မေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္၀ုိင္းကုိယ့္အိမ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး သေဘာပိုက္ရမွာက ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကလြဲလို႔ အျခား သူတစ္ပါးကို ေစာ္ကားဖို႔ အႏုိင္က်င့္ဖုိ႔ ရန္စဖုိ႔ မရိွၾကေစခ်င္ဘူး။ ရြာက ညီၫြတ္မွ မေကာင္းသူမေကာင္းသား မကပ္ႏိုင္မွာကို စိတ္စြဲ ၾကဖို႔လိုတယ္။ ရြာကင္းေတြမွာ တာ၀န္က်ရင္ တာ၀န္ကုိ တိတိက်က် ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔လုိတယ္။ သူသြားလိမ့္မယ္။ ငါမရွိလည္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကေန ေလ်ာ့ရဲသြားတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ေနာက္အေရးႀကီးတာက...”
ကိုေျပသိမ္းက အားလံုး ၾကားေအာင္ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ရြာ့ေယာက္်ားသားေတြ အားလံုး ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းကို ရြာက ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾကသလို ေက်ာင္းဆရာဆိုသည့္ ဂုဏ္ေၾကာင့္ ၾကည္ညိဳၾကတာ ပိုေသးသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ရြာကင္းတဲ တည္ေဆာက္ေရး ကိစၥ၊ ဆူးစည္း႐ိုး ကာရံေရး ကိစၥေတြ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကေလသည္။ ရြာက သည္လုိ စုစုေ၀းေ၀းရွိၾကတာ ကို မအိမ္ကံ ၀မ္းသာသည္။ ညဘက္ ညဥ့္နက္နက္ လူေတြ ျပန္ၾကေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ အိပ္ၾကၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
“ရြာက ညီၫႊတ္ေတာ့ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အိပ္ရသာေပါ့။ အစ္ကို ၿမိဳ႕ကိုသြားသဲ့ ညေတြဆိုရင္ မအိမ္ကံ ေခ်ာက္ခ်ားေနမိ သယ္။ ရြာေတြမွာ ေျဗာင္က်က် ႏြားဆြဲတာေတြ အႏုၾကမ္း စီးသာေတြ လုပ္ေနၾကသာၾကားရေလ ေၾကာက္ေလပဲ”
“ေအးကြယ္ တုိင္းျပည္က လြတ္လပ္ေရးရမွပဲ ပိုဆိုးေတာ့ တယ္။ ဂိုဏ္းဂဏေတြ ကြဲၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ကြဲေနၾကတယ္။ အိမ္ကေလး မသိလို႔။ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ သတင္းစာေတြမွာ လူသတ္ ပစၥည္းလုတာေတြခ်ည္း ဖတ္ေနရ တယ္။ ပါလီမန္တြင္းမွာလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အကြဲအျပဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္”
သည့္ေနာက္ပိုင္း ေက်းရြာေတြမွာ ကင္းတပ္ေတြဖြဲ႕ လာၾကသည္။ တစ္ရြာ့တစ္ရြာ အသံနားစြင့္ေနၾကရန္ ညိႇထားၾက ရပါ၏။ အခ်ဳိ႕ရြာေတြက ကိုေျပသိမ္းထံ ေရာက္လာၾကကာ ရပ္ရြာကာကြယ္ေရး ကိစၥေတြ တုိင္ပင္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ရြာေတြ ဆိုလွ်င္ ကိုေျပသိမ္းကို ေလးစားၾကသျဖင့္ သူတို႔ရြာေတြ အထိ ဖိတ္ၿပီး ရပ္ရြာစည္းလံုးေရး ကိစၥေတြ ေဟာေျပာခုိင္းတာေတြ ရွိလာသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ စီးပြားက တစ္ဖက္၊ သမီး ႏွစ္ေယာက္က တစ္ဖက္ အျပင္ မေအအိုႀကီးကိုပါ ထည့္တြက္ ေနရပါ၏။ အေမပန္း႐ံုလည္း အသက္အရြယ္ ရလွေပၿပီ။ ဟုိတုန္းကလို ရြာထဲ ရပ္ထဲေတာင္ မေရာက္ေတာ့။
သည္ၾကားထဲ သက္ေတာ္ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည့္ ရြာဦးဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေဇာင္ခ်မ္း ကုန္းကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ နရန္းရြာေတြကပါ ဆရာေတာ္ႀကီး စ်ာပနကို ၀ိုင္းၾကရသည္။ ေခတ္အခါကလည္း မေကာင္း၊ ရြာကလည္း က်ပ္တည္းေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း သက္ေတာ္ႀကီး၊ ၀ါေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အႏၲိမ စ်ာပနပြဲကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေအာင္ ပူေဇာ္ခ်င္ၾကသည္ ျဖစ္၍ ကိုေျပသိမ္းကိုပင္ တာ၀န္ေပးလာၾကပါ၏။ ၀ါဆို၀ါေခါင္လ ထဲမွာ ပ်ံေတာ္မူရွာတာဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲကို ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ တေပါင္းလအထိ ေရႊ႕ဆိုင္းၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လေတြကတည္းက စီမံစရာရွိတာ စီမံၾကရသည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ အတြက္ ဘုန္းႀကီးပ်ံသိုင္းေတြ၊ ယိမ္းေတြ တိုက္သည့္ရြာေတြက တိုက္ေနၾကၿပီ။ ဒိုးေမာင္းသံ တညံညံ။
“သမီးေရ ဆရာေရာ ဒကာပါ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္း သြားရွာၿပီ။ ညည္းအေဖမ်ား သူႀကီး ဆိုေပသိ ဆရာေတာ္က ေခၚေငါက္ရင္ ေနစရာ မရွိရွာဘူး။ ကိုရင္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆရာ ဘုန္းႀကီးကို ေၾကာက္သလို ခ်စ္ေၾကာက္ရွာသယ္။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ ညည္းအေဖလည္း သတိရပါ့ ေအ”
အေမပန္း႐ံုက သတိတရ ညည္းရွာပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းလည္း အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ ျပင္းထန္ေသာ ဆရာေတာ္ကို ႏွေျမာလြန္းလွသည္ ဆုိပါသည္။
မအိမ္ကံ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲကာ ေမာင္းဆိုင္း၀ိုင္းဘက္ကို ေရာက္သြားတတ္သည္။ ရြာမွာ ေမာင္းဆုိင္း ေကာင္းေကာင္း မရွိေတာ့ ဟိုကဒုိး၊ သည္ကႏွဲ၊ ဟိုေခ်ာင္က ေမာင္း စသည္ျဖင့္ စုရျခင္းျဖစ္၏။ ဘုန္းႀကီး ပ်ံသိုင္း တိုက္သံေတြက ညီလွသည္။ ဆရာေတာ့္ စ်ာပနက လာမည့္ တေပါင္းလမွ ဆုိေသာ္လည္း ရက္လအားျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းက ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ၾကည့္ခ်င္ပြဲႀကိဳငွားထား ရၿပီ။ ဧယဥ္က်ဴး မင္းသမီး ငွားထားရၿပီ။ စပ္ ပန္းခ်ီဆရာကို ေခၚၿပီး မ႑ပ္၊ စင္ယွဥ္၊ ေလာင္တုိက္ေတြ အပ္ရၿပီ။ တည္း ေက်ာင္း မ႑ပ္ေတြ ထုိးရန္ တာ၀န္ခြဲေ၀ေပးၾကရသည္။ ေရ ကိစၥ၊ ထင္းကိစၥ၊ ဧည့္ခံကိစၥေတြ တာ၀န္ခြဲေ၀ရသည္။
“အစ္ကိုလည္း ပင္ပန္းရွာၿပီ။ ရပ္ရြာ ကိစၥေတြကလည္း အစ္ကို႔ေခါင္းေပၚ ပံုက်ေနၿပီေနာ္”
“ရပါတယ္ အိမ္ကေလးရယ္ ကိုယ့္ရြာဆိုေတာ့ ကိုယ္ပါ ရမွာေပါ့။ ဘာလုိလိုနဲ႔ ရက္နီးေနၿပီ”
“ဟိုရက္က ေမာင္းဆရာဦးက်န္က ေမာင္းငွားရသာ ခက္သယ္တဲ့။ တျခားရြာပြဲေတြနဲ႔ တုိက္ေနရင္ ငွားမရဘူးဆို လို႔ မအိမ္ကံ ရြာပိုင္ ေမာင္းဆိုင္းတစ္ဆင္စာ လွဴလုိက္ခ်င္ သယ္။ ေနာင္ဘ၀ အသံေကာင္းေအာင္လို႔...”
ကိုေျပသိမ္းက ရယ္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးသည္။ မအိမ္ကံက ရြာကို မၾကာခဏ လွဴေနက်။ လုိအပ္မႈ အေပၚလွဴေနတာ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္း သိလုိက္တာရွိသလို မ လိုက္တာလည္း ရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေျပာျပရွာ ပါ၏။
“အိမ္ကေလး သေဘာပါဗ်ာ။ အစ္ကိုကေတာ့ သည္လို သဒၶါစိတ္ရွိတဲ့ အတြက္ အိမ္ကေလးကို ပိုလို႔ေတာင္ ခ်စ္မိပါ ေသးသဗ်ာ”
သမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ညတိုင္လွ်င္ ေမာင္းဆိုင္း၀ိုင္း ဘက္သြားခ်င္ေနၾကသျဖင့္ အားသူက အားသလုိပို႔ၾကရပါ ၏။ ဘယ္သူကမွ မပို႔လွ်င္ အေမပန္း႐ံုက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္။ သည္လိုဆုိေတာ့ မလွအံု အလွည့္က်ေလ၏။
တေပါင္းလ။
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲႀကီးက မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ စည္ကား လြန္းလွပါသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ဆရာေတာ္ဆိုေသာ္လည္း သက္ေတာ္ႀကီး ၀ါေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ျဖစ္၍ ရြာနီးရြာနား ေတြကလည္း ဆရာရင္းႏွင့္ မျခား ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္း ခံရသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သက္ေတာ္ဂုဏ္၊ ၀ါေတာ္ဂုဏ္၊ သီလသိကၡာ ပညာဂုဏ္တို႔ကို ေနာက္ဆံုး ပူေဇာ္ၾကသည့္ ပြဲဆုိေတာ့ ရြာေပါင္းစံုက လူေပါင္းစံု၊ လွည္းေပါင္းစံု ေရာက္လာၾကသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာ အေရွ႕ကြင္းႀကီးသည္လည္း မ်က္စိတစ္ဆံုး ပြဲေတာ္ကြင္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တစ္ရြာလွ်င္ တည္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း က် လာေရာက္ပူေဇာ္ၾကရာမွာ အရြာရြာက “တည္းေက်ာင္း” မ႑ပ္ေတြ မ်ားလွသည္ျဖစ္ရာ ကြင္းပင္ မဆန႔္ခ်င္ေတာ့။ “တည္းေက်ာင္း”တစ္ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္ေက်ာင္းကူးရသည္ပင္ မလြယ္။ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီးမွာ ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြေပါင္း ကာ ေခြၽးၿပိဳက္ၿပိဳက္ ဆူေနသည့္ၾကားက သည္လိုပြဲမ်ဳိး ႏႊဲလိုက္မဟ့ဲ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့လိုက္စမ္းမဟဲ့ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္းကားလြန္း လွပါ၏။
သည္ေန႔ သည္ရက္မွာမွ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ပူေဇာ္ၾက ရတာဆိုေတာ့ အရြာရြာက သိုင္းျပာသာဒ္ႀကီးေတြကလည္း တယိမ္းယိမ္း တႏြဲ႔ႏြ႔ဲသိုင္းနင္းကာ ပူေဇာ္ၾကသလိုတည္း ေက်ာင္းမ႑ပ္ႀကီးေတြဆီက ဆုိင္းသံဗုံသံေတြကလည္း တၿခိမ္းၿခိမ္း။
“ဒကာ၊ ဒကာမနဲ႔ တပည့္ေတြဟာ ဆရာဘုရားရဲ႕ က၀ိေထရ္ကိုေတာ့ မေနႏုိင္၊ မထုိင္ႏုိင္ေအာင္ လြမ္းၾကတာမို႔ ျပည္ခ႐ုိင္ၾက႒န္းမွာ ဒါယကာေတြမွန္သမွ်ရယ္က သံဃာေတြ ပါလြမ္း သံဃာေတြပါလြမ္း...”
“ေယာက္်ားေမာင္ ဘသားေလးေလး (ေတာက္)
ေျမကေကာက္လုိ႔ တစ္ေထာက္ခ်ီ ခင္ဗ် ဒူးေပၚညီညီ ေျမႇာက္လုိက္ၾကစို႔ (ေတာက္)”
သိုင္း႐ိုက္သံေတြ တေတာက္ေတာက္ တေျဖာင္းေျဖာင္း ညံေနသည့္ၾကားကို မအိမ္ကံတို႔ သားအမိတစ္ေတြ မတိုးႏုိင္ၾက။ ျပာသာဒ္ဖ်ားက ၀ါးညြန္႔ကေလး တယိမ္းယိမ္း တႏြဲ႔ႏြဲ႔ လႈပ္တာကိုပင္ ေငးၾကည့္ေနရပါေတာ့၏။
“ေယာက္်ားေမာင္ ဘသားေလးေလး (ေတာက္)
ဒူးကေျမႇာက္လို႔ တစ္ေထာက္ခ်ီခင္ဗ် ပခံုးေပၚညီညီ ေျမႇာက္လုိက္ၾကစို႔ (ေတာက္)...”
ဒူးေပၚကေန ပခံုးေပၚတင္ ေျမႇာက္လုိက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ သိုင္းကြက္နင္းကာ သိုင္းကၾကေတာ့မည္။ လူေတြ တုိးသထက္တိုး စည္သထက္ စည္လာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံတို႔မွာ ထြက္ေပါက္ မရွိေအာင္ လူအုပ္ၾကားထဲ ပိတ္မိေနေလေတာ့ သည္။ တစ္ဖြ႕ဲႏွင့္ တစ္ဖြဲ႔ အၿပိဳင္သိုင္းနင္းၾကၿပီဆိုလွ်င္ ပိုလို႔ သာ ဆိုးေတာ့မည္။ မအိမ္ကံက ရြာခံတည္းေက်ာင္း မ႑ပ္ ထဲမွာပဲ ဣေႁႏၵရရ ထိုင္ၾကည့္ေတာ့မည္ စိတ္ပိုင္း ျဖတ္လုိက္ပါ၏။ “တည္းေက်ာင္း”ထဲ ၀င္ထုိင္လိုက္မိလွ်င္လည္း ျပန္ထြက္ ႏုိင္ဖို႔ မလြယ္။ သည္ေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ရာသာ စဥ္းစားရေတာ့သည္။
“လာ လာ သမီးတုိ႔ အိမ္ခဏျပန္ရေအာင္။ ဧည့္သည္ေတြ ရွိေသးသယ္။ ညေနက်မွ ေဒြးအံုကို တစ္ေခါက္လုိက္ ပို႔ခုိင္းမယ္ေနာ္”
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲကာ မအိမ္ကံ လူအုပ္ကို တုိးထြက္ခ့ဲသည္။ ဘယ္ဘက္တုိးရပါ့။ ရြာေပါင္းစံုက လွည္းေတြက ပြဲေတာ္ကြင္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနာက္ဘက္မွ အထပ္လိုက္ ၀ုိင္းပတ္ကာရပ္ထားၾကသည္။ ေပါင္းမိုးလွည္းႀကီးမ်ား ျဖစ္၍ လွည္းတစ္စီးလွ်င္ မိသားစုေတြကလည္း အျပည့္။ ပြဲေတာ္ ကြင္းထဲမွာလည္း ဟုိရြာကသိုင္း၊ သည္ရြာသိုင္း ေျပးၾကည့္ၾကသူေတြ၊ ဟုိမ႑ပ္က ဧယဥ္က်ဴးေကာင္းႏုိးႏိုး၊ သည္ မ႑ပ္က ဧယဥ္က်ဴးေကာင္းႏိုးႏိုးျဖင့္ “တည္းေက်ာင္း” တစ္ေဆာင္က တစ္ေဆာင္ ကူးလူးေနၾကသူေတြ။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတြင္း သည္ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲေလာက္ စည္ကားသိုက္ ၿမိဳက္သည့္ပြဲ မရွိခဲ့ေၾကာင္း ေရွးမီေနာက္မီ လူႀကီးသူမမ်ား ကပင္ ေျပာစမွတ္ျပဳရပါ၏။
“ဟဲ့ သားအမိေတြ ဧယဥ္က်ဴး မၾကည့္ခဲ့ၾကဘူးလား ဟဲ့”
မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မလွအံုက ဆီးေမးသည္။ မအိမ္ကံက ပြဲေတာ္ ကြင္းထဲတုိးႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ေၾကာင္းေျပာျပ ေတာ့ မလွအံုက “ကတဲမွေအ၊ ညည္းတို႔မ်ား အျဖစ္မရွိခ်က္ေတာ့။ ငါ့ေျမးေတြ တစ္သက္တစ္ခါ ၾကံဳရသဲ့ပြဲ ျပမွေပါ့ေအ့။ လာ ေဒြးအံု လိုက္ျပမယ္” ဆုိကာ ကေလးႏွစ္ေယာက္လက္ ေဇာင့္ခနဲ ဆြဲကာ ထြတ္သြားေလေတာ့၏။
မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွာလည္း ရြာလွည္းေတြ အျပည့္။ အိမ္ေပၚ အိမ္ေအာက္ လူမဆံ့လို႔ တခ်ဳိ႕ကို ရက္ကန္း႐ံုထဲမွာပဲ ေနရာခ်ထားရပါ၏။ ထေနာင္းတိုင္က ေရာက္လာၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြကခ်ည္း လွည္းေလးစီးတိုက္ဆိုေတာ့ အုိးႀကီးခ်က္ ခ်က္ၿပီး ေကြၽးေမြး ဧည့္ခံေနၾကရသည္။ မလွအံုႏွင့္ ေက်းဥတို႔ မႏိုင္ၾကေတာ့ ၾကည္ေတာ္ကုန္းက မႀကီးႏွင့္ မငယ္တို႔ အဖြဲ႕ကို ေခၚကာ အိုးအပ္ရသည္ အထိ။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွ မဟုတ္၊ ရြာလံုးကြၽတ္ အိမ္ေပါက္ေစ့ ဧည့္သည္ မရွိသည့္ အိမ္ရယ္လို႔ မရွိ။ ဧည့္မ်ားမ်ားလာေလ ဂုဏ္ရွိေလ ေအာက္ေမ့ၾကသည္မို႔ မရွိတာ ရွိတာထား တန္းေစ့လမ္းေစ့ လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္၊ ေကြၽးႏုိင္ ေမြးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ရွာေဖြ ေခ်းငွားေကြၽးၾက၊ ေမြးၾက သူေတြလည္း ရွိပါ၏။ အေ၀းဧည့္ေတြအတြက္ ဇာတ္ပြဲတြင္ ဖ်ာခင္းေနရာ ဦးထားရတာလည္း ရွိေသးသည္။ ဇာတ္က ျမင္းျခံၿမိဳ႕မွ နာမည္ႀကီးဇာတ္ ျဖစ္၍ ထုိဇာတ္မွ မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းစိန္က ဧယဥ္က်ဴး အေလာင္းပိုက္ရမွာ ျဖစ္သည္။ ပရိသတ္က ဒါကိုလည္း အားခဲထားၾကပါ၏။
“မအိမ္ကံေရာ ညည္းတုိ႔ ညပြဲၾကည့္ၾကဦးမွာလား”
“မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး အေမ။ အေမ့ေျမးေတြကလည္း အိပ္ၾကမွာပါ။ အေမတို႔ ၾကည့္ၾကပါ”
ကိုေျပသိမ္း၏ မိခင္က ေမးျခင္းျဖစ္၏။ ထေနာင္းတုိင္ က ေဆြမ်ဳိးဧည့္ေတြကေတာ့ မအိမ္ကံ အထူးဧည့္ခံစရာမလို ပါ။ ခင္သီ တစ္ေယာက္ ပါလာတာကိုပဲ အားကိုးရလွၿပီ။ ဖိုးတုတ္တို႔ ညီအစ္ကိုကလည္း ေရစည္လွည္းတုိက္ေနရာက ျပန္မလာၾက။ ဘုန္းႀကီးပ်ံကြင္းမွာ ေသာက္ေရအိုး အလံုး တစ္ရာကို မအိမ္ကံ ကုသိုလ္ယူခဲ့သည္။ ေရအုိးေရာ ေရပါ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ညေနေစာင္း ေနက်ၿပီဆိုကတည္းက ဒံုးေတြ လႊတ္ၾက ၿပီ။ ဒံုးႀကီးေတြက ဆယ္ေပေလာက္ရွိေသာ ဖေယာင္းတုိင္ ႀကီးမ်ားႏွင့္ပင္တူ၍ ဒံုးလႊတ္သည္ႏွင့္ ပရိသတ္ေအာ္သံႀကီး ေတြ ဟိန္းထြက္လာေတာ့၏။ ပြဲကြင္းက ညေနေစာင္းေလ ၿမိဳင္ေလ။ အေ၀းရြာလွည္းတခ်ဳိ႕က ေနခ်ဳိမွေရာက္လာၾကကာ ရြာလမ္း တစ္လမ္းလံုး ဖုန္ေတြ ေသာေသာ ထေနၾကေလ၏။ မလွအံုတုိ႔ တူ၀ရီး တစ္ေတြ ျပန္မလာေတာ့ မအိမ္ကံလိုက္ဖို႔ ျပင္ရၿပီ။
ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ပြဲေတာ္ကြင္းထဲမွာ အရြာရြာက လူႀကီးေတြႏွင့္ အတူ ရွိေနလိမ့္မည္။ ခင္သီကို အေဖာ္ေခၚ ၿပီး မအိမ္ကံ ပြဲကြင္းဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ပြဲေတာ္ကြင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ရြာတည္းေက်ာင္းကို တန္းမသြားေသးဘဲ သိုင္း အဖြဲ႕ေတြကို တစ္ဖြဲ႕လွ်င္ ႏွစ္ရာႏႈန္းျဖင့္ အဖြဲ႕ရွိသေလာက္ ဆုခ်ခဲ့ေသးသည္။ ရြာတည္းေက်ာင္း၀မွာလူေတြ ပိတ္ပိတ္ သည္းလ်က္ရွိ၏။ မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းစိန္ပင္ ဧယဥ္ က်ဴးေနခဲ့ၿပီ။
“ေၾကာ့ပါေပ့ဘုရာ့ ကန္ေတာ့ကာေလ ပဏာမရယ္နဲ႔ စ်ာပနေတာ္စီမံပံုေကာင္းလုိက္တာက ျပည္တန္တဲ့ အေလာင္း ေဆြးခ်က္ကယ္ျဖာ ေလးမ်က္ႏွာပန္းေတြမံလို႔ နန္းေ၀ယံ႐ႈခ်င္ ဖို႔ တစ္ခန္းသာပ အမ်ားအတိဓဇန႔ဲသဒၶါဗလ၀ အေျခေကာင္း ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရာ့ အားမရွိၾကပါဘု ဒကာ ဒကာမ ေျပရြာအေပါင္း...”
မအိမ္ကံက တည္းေက်ာင္းထဲ မ်က္စိေတာင္းေမွာက္ ရွာရသည္။ ေတြ႔ပါၿပီေတာ္ မလွအံုတုိ႔ တူ၀ရီးေတြ။ စင္အလယ္ တည့္တည့္ေနရာမွာ က်က်နနႀကီး ထုိင္ၾကလုိ႔။ ဇာတ္စင္ေပၚ က မင္းသမီး ဧယဥ္က်ဴးေနတာကို မလွအံုက ေအာက္ကေန မ်က္ရည္တို႔ကာ တုိ႔ကာ ငိုေနေလ၏။ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းသမီးကို ေငးေနၾကသည္။ မအိမ္ကံက တစ္ဆင့္ တစ္ဆင့္လက္တုိ႔ၿပီး မလွအံုတို႔ တူ၀ရီးေတြကို ပြဲခင္းထဲက ဆြဲထုတ္ရပါ၏။ ကေလးေတြက မျပန္ခ်င္ၾက။
“ေရခ်ဳိးၾကဦးေလ သမီးတို႔ရဲ႕။ ေဒြးအံုလည္း ဧည့္သည္ေတြ ထမင္းေကြၽးရဦးမွာ။ ညက်ေတာ့ ထေနာင္းတုိင္က အေမႀကီးတုိ႔နဲ႔ ပြဲၾကည့္ၾက ဟုတ္လား”
မလွအံုကေတာ့ ဧယဥ္က်ဴးထဲနစ္ေမ်ာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ က်ရလြန္း၍ထင့္။ ပြဲခင္းထဲက ထြက္လာေတာ့ မ်က္လံုးေတြ နီၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္ ဇိုးတုိးဇတ္တပ္ ျဖစ္ေနေလ၏။ မအိမ္ကံတို႔ ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ သြားသူျပန္သူေတြ အျပည့္။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ပြဲေတာ္ကြင္းတစ္ကြင္းလံုး ႐ုန္း ႐ုန္းရင္းရင္း ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ညပဲြဦးထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြင္းလည္း ၿငိမ္ေလၿပီ။ ဇာတ္စင္ေရွ႕ ပြဲခင္းကေတာ့ လူမ်ားလြန္း လွ၍ ပြဲခင္းလွ်ံထြက္ေနပါ၏။ ပြဲဆိုင္းက ဧည့္ခံတီးၿပီး၍ ပြဲထြက္ခရာ သံုးႀကိမ္မႈတ္ေလၿပီ။ အားလံုးက ျပည္ဖုံးကား ႀကီးဆီမွာ အာ႐ံုေတြရွိေနၾကပါ၏။
ထုိစဥ္မွာပင္...။
ရြာကင္းဆီက သံေခ်ာင္း ေမႊသံႀကီး ၾကားလုိက္ရေလသည္။ တစ္ကင္းမွ တစ္ကင္းကူးသြားေသာ သံေခ်ာင္း ေမႊသံေတြက ကမၻာပ်က္ေတာ့မလား မွတ္ရပါ၏။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ခင္ခင္ထူး
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိမာန္
5 comments:
တစ္
ေနရာဦးထားတယ္
ခုမွ ျပန္ေရာက္လုိ႔ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ မနက္မွ ထဖတ္မယ္... :P
ဖတ္သြားပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပရင္ ဆက္ဆက္ျပန္လာႀကည့္ပါမည္။ အဲေလ.. ဆက္ဆက္ျပန္လာဖတ္ပါမည္။ အဟဲ..
ဖတ္သြားတယ္ အကုိေ၇......
အပိုင္း၄ကို လာအားေပးတယ္အကိုေရ။
သူပုန္လား ဂ်ပန္လား အဂၤလိပ္လား.... လြတ္လပ္ေရးေတာ့ရၿပီးေနၿပီ... အဂၤလိပ္နဲ႔ ဂ်ပန္မဟုတ္ေလာက္ေတာ့ဘူး... ဘာတုန္းဟ...
အင္း ေတြးစရာခ်န္ခဲ့ျပန္ၿပီ...
Post a Comment