“မအိမ္ကံ...မအိမ္ကံ”
မီးေတြက တစ္ရြာလံုးကို ကူးစက္ ေလာင္ကြၽမ္းေနသည္။ မီးပင္လယ္ႀကီးလို တျပင္တျပန္႔ႀကီး ေလာင္ေနျခင္း ျဖစ္၍ ရြာသူရြာသားေတြက ေဆာက္တည္ရာ မရၾကဘဲ မီးေဘးလြတ္ရာ ေျပးေနၾကေလ၏။ မအိမ္ကံလည္း သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲရင္း ေျပးေနရသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း၊ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း။ ေအာ္သံေတြက ငရဲပြက္ေနၾကပါ၏။ မအိမ္ကံ အာ႐ံုထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။
“မအိမ္ကံ...မအိမ္ကံ”
လူေပါင္းမ်ားစြာက ေခၚေနတာကို ၾကားေသာ္လည္း မအိမ္ကံ ေျပးေနရဆဲ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေအးျမေသာ ေရေတြ မ်က္ႏွာကို လာစင္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြပါ ၿငိမ္းကုန္ၾကသလို အသံေတြလည္း တိတ္ဆိတ္သြားပါ၏။ ပရိတ္ေတာ္ေရ၊ ပရိတ္ေတာ္ေရ ဆိုသည့္ အသံကို အေ၀းႀကီးက ေျပာေနသလို ၾကားေနရသည္။
မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွာ အသည္းေတြ အူေတြ တလွပ္လွပ္ ခုန္ေနၾကပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုက ပရိတ္ေတာ္ေရျဖင့္ ေခါင္းကို သပ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ ေပးေနၾကသည္။ ေအးျမလိုက္သည့္ ပရိတ္ေတာ္ေရ။
“အေမ”
“သမီး”
မ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာ ငံု႔ၾကည့္ေနၾကတာကို မအိမ္ကံ ျမင္ေနရပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံု၏ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ မအိမ္ကံ ပါးေပၚ တေပါက္ေပါက္ က်ေနေလသည္။ မအိမ္ကံ၏ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ ေခါင္းအံုးေပၚ တသြင္သြင္။ ေဘးမွာ လာရပ္ၾကသမွ်ေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြ အားလံုးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ အလူးလူး ရွိၾကပါ၏။ ပြဲခင္းဆီက ဆိုင္းသံေတြ ေ၀့ခနဲ ၾကားေနရသည္။ ပြဲကို ထိန္းလိုက္ႏိုင္ပံုရသည္။ ဒါကိုေတာ့ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာသြားသည္။ သတိေကာင္းေကာင္းရၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွလံုး ခုန္တာေတြ ၿငိမ္သြားေအာင္ မ်က္လံုး ေမွးရင္း ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ မလွအံု၏ အႏၲရာယ္ကင္း ပရိတ္ရြတ္သံ ေ၀း၍ ေ၀း၍ သြားျပန္ ေလသည္။
မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ လူေလးငါးေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ရွိေနၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္တြင္ ဖ်ာၾကမ္းေတြ ခင္းထားေသာ္လည္း လူမ်ားသည့္ အတြက္ တခ်ဳိ႕က ဖုန္ထဲမွာပဲ ထိုင္ၾကသည္။ စိတ္၀င္စားၾကေသာ ရြာသူရြာသား တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ရြာလူႀကီးသူမ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ပါ ရွိေနၾကပါ ၏။ ရြာေခါင္းေဆာင္ သာေအာင္ႏွင့္ ကင္းမွဴး စံေကာင္းတို႔က ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ အတူ ထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲႀကီး ၿပီးသြားတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဆိုင္ရာ ငွားရမ္း ထားရေသာ ပစၥည္းေတြ ျပန္တိုက္ပို႔ရသည့္ အတြက္ ရြာလွည္းတိုင္း ကုသိုလ္ပါခဲ့ၾကရသည္။ တည္းေက်ာင္း မ႑ပ္မ်ား အတြက္ ငွားရမ္းထားေသာ တိုင္မ်ား၊ ၀ါးမ်ား၊ ထန္းလက္ မ်ားက အစ မ်ားလွစြာေသာ ပစၥည္းေတြ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ ရြာေတြကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ၾကရသည္။ ရြာလည္း ပန္းၾကလွၿပီ။ ေငြေၾကး အလွဴဒါနျပဳ သည့္အထဲ ထည့္၀င္ၾကရ သကဲ့သို႔ လုပ္အား ဒါနေတြလည္း ေပးခဲ့ၾကရပါ၏။
ရြာ့ကိစၥ မေဆြးေႏြးရေသးေတာ့ အားလံုးအားေလာက္သည့္ ညေနပိုင္းတစ္ပိုင္းမွာ သာေအာင္က လူစုေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမီးေလာင္သည့္ ညက ကင္းတာ၀န္က်ၾက သူေတြပါ ဆင့္ေခၚထားၾကသျဖင့္ ရြာက အျဖစ္မွန္ကို သိခ်င္ေနၾက သူမ်ားပီပီ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကသည္။ ရြာကင္းက ကင္းမႀကီး ေလးကင္းရွိေသာ္လည္း ၾကားကင္းေတြလည္း ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ ေဆာက္ထားတာ ရွိသည္။ ေတာင္ကင္းက ကင္းေမႊလွ်င္ ေျမာက္ကင္းက ၾကားႏိုင္ဖို႔ မလြယ္သျဖင့္ ၾကားကင္း ထားရျခင္း ျဖစ္၏။ ၾကားကင္းသမားေတြလည္း ပါၾကရသည္။ ထိုညက ပထမဆံုး သံေခ်ာင္း ေမႊခဲ့သူမွာ ဖိုးေညာင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးေညာင္း အသံကို ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ အက်ယ္ႀကီး ၾကားေနရသည္။ မအိမ္ကံတို႔ အမ်ဳိးသမီး တစ္သိုက္က အိမ္ေပၚ ၀ရန္တာမွာ ထိုင္ေနၾကေသာ္လည္း ၾကားေနရပါ၏။
“အဲသည့္ညေနက က်ဳပ္နဲ႔ အတူက်သာက ငေျပာင္းရယ္။ ငေျပာင္းက ပြဲေတာ္ကြင္း အေၾကာ္ သြား၀ယ္မယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္က လႊတ္လိုက္သယ္။ ကင္းစင္ေအာက္မွာ ေရေႏြး အိုးကလည္း တည္ထားေတာ့ က်ဳပ္လည္း မီးဆင္းထိုးပါ ေသးသယ္။ အေၾကာ္လာရင္ ထမင္းစားမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကင္းစင္ေပၚ ျပန္တက္ေတာ့ ရြာဘက္ကို ၀င္မယ့္ လမ္းမွာ ဖုန္ထ သာေတာ့ ေတြ႕သား။ ပြဲရက္ဗ်ာ။ ရြာေပါင္းစံုက ဥဒဟို ၀င္ထြက္ေနၾကသာ က်ဳပ္ကလည္း သည္လိုျဖစ္လိမ့္မယ္ ေခါင္းထဲကို မရွိသာဗ်ာ။ ရြာတံခါးႀကီးကလည္း ပြဲရက္ ဆိုေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖြင့္ထားရသာ မႈတ္လား။ ကင္းတံခါးကလည္း ဒလေဟာေပါ့ဗ်ာ။ ခဏေနေတာ့ အေ၀းက ဖုန္လံုးထသာေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕သား။ က်ဳပ္က အေ၀း လွည္းေတြပဲ ထင္သာ။ ဒါနဲ႔ အေၾကာ္သြား၀ယ္သဲ့ ငေျပာင္း လွမ္းေမွ်ာ္ေနတုန္း ၀ါးဆယ္ျပန္ေလာက္မွာ ျမင္းႏွစ္ေကာင္၊ လူသံုးေယာက္ လွမ္းေတြ႕လိုက္သယ္။ ဒါလည္း က်ဳပ္က မေကာင္းသူ မေကာင္းသား မထင္ပါဘူး။ ျမင္းနဲ႔လည္း သြားလာေနၾကသာကိုးဗ်။ ဒါေပသိ က်ဳပ္က ကင္းစင္ေပၚက လွမ္းေတာ့ ေမးလိုက္သယ္။ ပြဲၾကည့္လား ဆိုေတာ့ မေျဖဘူးဗ်။ အတင္းႏွင္ၾကေတာ့သာ။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ပြဲၾကည့္ေတြပဲ မွတ္ေသးသာ။ ေနာက္ေတာ့ ပြဲခင္းဘက္ မသြားဘဲ ရြာအေရွ႕ ခ်ဳိးသြားသာ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲ ယနမကင္းသာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ကင္းသံေခ်ာင္း ထေမႊသာပဲ”
ကိုစံေကာင္းက ၀င္ေမးသည္။ မ်က္ႏွာက ခပ္မႈန္မႈန္။
“လူသံုးေယာက္ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ဟုတ္လား။ တစ္ေကာင္က ႏွစ္ေယာက္စီးသာလား”
“ဟုတ္သယ္။ ေနာက္ျမင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္ပါသာ။ ႏွစ္ေယာက္စီးသာေပါ့ကြာ”
“ခင္ဗ်ား မွတ္မိလား”
“ဘယ္ မွတ္မိမွာတုံး။ မင္းႏွယ္၊ ေျဗာဆို ၀င္သြားပါ တယ္ဆိုမွ”
ဖိုးေညာင္းက ဒါပဲေျပာႏိုင္သည္။ ဒုတိယသံေခ်ာင္း ေမႊသည့္ ကင္းသမားက လွဦးျဖစ္သည္။
“က်ဳပ္က ကိုဖိုးေညာင္း သံေခ်ာင္းသံ ၾကားလို႔ တြန္းေခါက္သာ။ ဘာရယ္ သိသာ မႈတ္ဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ဖိုးေညာင္းမူးေနသယ္ ထင္ေသးတာ”
“မဟုတ္သာကြာ။ ကင္းက်သခိုက္ေတာ့ ငါမေသာက္ ရပါဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစ့”
ကင္းေတြက သံေခ်ာင္းသံ ဆက္သြားေအာင္ ေမႊႏိုင္ခဲ့ ၾကပါ၏။ သည္လူေတြ ဘယ္ကင္းတံခါးက ထြက္သြားၾကတာလဲ။ ကိုစံျမက သူ႔ကင္းက ထြက္သြားသည္ဟု ဆိုသည္။ ရြာ့ေျမာက္ကင္းက လမ္းတစ္ဆစ္ ခ်ဳိးကြယ္ေနသည့္ ေနရာ ျဖစ္သည္။ ျမင္းႏွစ္စီး ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာေတာ့မွ ျမင္လိုက္ ရသည္ဟု ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျဖသည္။
“တစ္ခုေတာ့ ရွိသယ္။ က်ဳပ္ျမင္လိုက္သာေတာ့ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ လူႏွစ္ေယာက္ပဲ။ က်ဳပ္မ်က္လံုးကလည္း ၀ါးတားတားရယ္။ ႏို႔ေပသိ ေသခ်ာပါသယ္”
ကိုစံျမႏွင့္အတူ ကင္းက်သူကို ဥၾသကလည္း ျမင္းတစ္ေကာင္ လူတစ္ေယာက္စီပဲလို႔ ဆိုသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ တစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဘယ္သူလဲ။ ဒါကလည္း ရွာဖို႔ သိဖို႔ မလြယ္။ စ်ာပနပြဲရက္ႀကီးဆိုေတာ့ ျမင္းေပၚက က်န္ရစ္သူ ဘယ္သူဆိုတာ သိႏိုင္ဖို႔မလြယ္။ သည္တစ္ေယာက္က ဘာကိစၥ က်န္ေနခ့ဲတာလဲ။ စာသင္ေက်ာင္း မီး႐ႈိ႕မည့္သူက ပြဲၾကည့္ခ်င္လို႔ ဆင္းေနခဲ့တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ျမင္းေျပးရင္း မီးကြင္းပစ္ၾကတာလား၊ မီးတုတ္ပစ္ တင္တာလား။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္က ထိုင္လိုက္ခဲ့ၿပီး ျမင္းႏွင့္ ပါမသြားဘဲ က်န္ရစ္သူသာ မီးႏွင့္တိုက္သူ ျဖစ္ရမည္။ ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ ရွိၾကသူေတြက ကြၽက္စီကြၽက္စီ ျမည္လာၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ သေဘာထားေတြ ေျပာလာၾကသည္။ အသံေတြက က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္လာခဲ့ပါ၏။
“သည္လိုဗ်”
ကိုေျပသိမ္းအသံေၾကာင့္ အသံေတြ ရွဲခနဲ တိတ္သြား ၾကသည္။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းကေလးကို မီး႐ႈိ႕ခ်င္တာေတာ့ ေသခ်ာၿပီ။ စဥ္းစားစရာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သည့္ျပင္ ရက္ေတြ ညဘက္ လာ႐ႈိ႕လည္း ျဖစ္သားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရြာတံခါးက ရွိေနတယ္။ ကင္းေတြ ရွိေနတယ္။ သည္ေတာ့ ကင္းတံခါးေတြ ဖြင့္တဲ့ ရက္ကို ေရြးၾကတာပဲ”
ကိုေျပသိမ္း ေျပာတာကို ရြာလူႀကီးေတြက ေထာက္ခံၾကသည္။ သည္ဘက္ရက္ေတြမွာ ကင္းေတြကို က်က်နန ေစာင့္ေစသည္။ ကင္းသား အလဲမွာ ကင္းအပ္ၿပီးမွ လဲၾကရ သည္ျဖစ္၍ လူလစ္စရာ မရွိ။ သည္ရက္ကို တမင္ေစာင့္ၾက ျခင္းျဖစ္ေလာက္ပါ၏။
“အခု ဘာေတြ႕သလဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ရြာမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကင္းသမားေတြေျပာတာ တြက္ၾကည့္ရင္ေပါ့ဗ်ာ။ အေနာက္ကင္းမက ၀င္တယ္။ ေျမာက္ကင္းက ထြက္တယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေျမာက္ကင္းက ထြက္ၾကတာလဲ။ ေျမာက္ကင္းမွာလမ္းက တစ္ဆစ္ ခ်ဳိးသြားတယ္။ နည္းနည္း ထြက္လိုက္တာနဲ႔ လွမ္းမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါကို ၾကည့္ရင္ ရြာအေနအထားကို သိတ့ဲလူေတြ ျဖစ္ရမယ္”
ရြာမိရြာဖတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဘႀကီးတင္က ကိုေျပသိမ္း စကားအျဖတ္တြင္ တစ္ခြန္း ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းရဲ႕၊ ဘႀကီးေျပာမယ္။ ရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္ က်န္က်န္၊ သံုးေယာက္စလံုးပဲ က်န္က်န္၊ အခု ဟာက ျမင္းနဲ႔ လာၾကလို႔သာကိုး။ ရြာကင္းတံခါးေတြ ဖြင့္ထားသဲ့ ရက္မွာ ေျခက်င္လာလည္း ျဖစ္သာပဲကြယ့္။ ၀င္လာႏိုင္ရင္ မီး႐ႈိ႕ႏိုင္သာပဲ မဟုတ္လား” ကိုေျပသိမ္းက ၀င္ေျဖသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘႀကီးေျပာတာ။ ျမင္းနဲ႔လာတာက အေၾကာင္းရွိတယ္ ဘႀကီးရဲ႕။ ျမင္းနဲ႔က ေျပးေျပးပစ္ပစ္ လုပ္ ႏိုင္တယ္။ လူခ်ည္းဆိုရင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ တိုးႏိုင္တယ္။ ပိတ္ဆို႔ ဖမ္းႏိုင္မယ္။ ျမင္းက်ေတာ့ လုိက္ဖို႔ ခက္တယ္”
“ေအးကြ။ ေမာင္ေျပသိမ္းေျပာသာ မွန္သယ္”
“ေစာေစာက ရြာအေနအထား သိတဲ့လူ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တစ္ရြာ့ တစ္ရြာ လမ္းသိေနၾကသူေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ ေျပာရတာ ခက္တယ္။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ပဲေစ့တစ္တင္း သြန္ၿပီး စုန္းျပဴးေကာက္ရ သလို ျဖစ္ေရာ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားတာက ဘာကိစၥ ေက်ာင္းကို မီး႐ႈိ႕ရတာလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ ခင္ဗ်”
ထိုေန႔က စကား၀ိုင္းမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ မအိမ္ကံတို႔ပင္ ၀ရန္တာမွာ ထိုင္ရင္း စကား မဟခဲ့ၾက။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုေျပသိမ္း စဥ္းစားသလို စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ရြာထဲက အိမ္တစ္အိမ္ အိမ္ကို မီး႐ႈိ႕သြားတာ မဟုတ္။ မအိမ္ကံတို႔ကို ၿငိဳးသူဆိုရင္လည္း မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မႀကီးကို လမ္းမေပၚက မီးကြင္းပစ္ဖို႔ မလြယ္။ လမ္းႏွင့္ အိမ္က တလင္းျပင္ႀကီး ျခားေနတာ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ေက်ာင္းကို ရန္ရွာသြားခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ေျပာသလို လူမိဖို႔ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ပြဲရက္ ဆိုေတာ့ တစ္ညလံုး ရြာတံခါးေတြက ဘယ္သူမဆို ၀င္ႏိုင္ ထြက္ႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္လား။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မီးေတြက တစ္ရြာလံုးကို ကူးစက္ ေလာင္ကြၽမ္းေနသည္။ မီးပင္လယ္ႀကီးလို တျပင္တျပန္႔ႀကီး ေလာင္ေနျခင္း ျဖစ္၍ ရြာသူရြာသားေတြက ေဆာက္တည္ရာ မရၾကဘဲ မီးေဘးလြတ္ရာ ေျပးေနၾကေလ၏။ မအိမ္ကံလည္း သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲရင္း ေျပးေနရသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း၊ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း။ ေအာ္သံေတြက ငရဲပြက္ေနၾကပါ၏။ မအိမ္ကံ အာ႐ံုထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။
“မအိမ္ကံ...မအိမ္ကံ”
လူေပါင္းမ်ားစြာက ေခၚေနတာကို ၾကားေသာ္လည္း မအိမ္ကံ ေျပးေနရဆဲ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေအးျမေသာ ေရေတြ မ်က္ႏွာကို လာစင္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြပါ ၿငိမ္းကုန္ၾကသလို အသံေတြလည္း တိတ္ဆိတ္သြားပါ၏။ ပရိတ္ေတာ္ေရ၊ ပရိတ္ေတာ္ေရ ဆိုသည့္ အသံကို အေ၀းႀကီးက ေျပာေနသလို ၾကားေနရသည္။
မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွာ အသည္းေတြ အူေတြ တလွပ္လွပ္ ခုန္ေနၾကပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုက ပရိတ္ေတာ္ေရျဖင့္ ေခါင္းကို သပ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ ေပးေနၾကသည္။ ေအးျမလိုက္သည့္ ပရိတ္ေတာ္ေရ။
“အေမ”
“သမီး”
မ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာ ငံု႔ၾကည့္ေနၾကတာကို မအိမ္ကံ ျမင္ေနရပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံု၏ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ မအိမ္ကံ ပါးေပၚ တေပါက္ေပါက္ က်ေနေလသည္။ မအိမ္ကံ၏ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ ေခါင္းအံုးေပၚ တသြင္သြင္။ ေဘးမွာ လာရပ္ၾကသမွ်ေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြ အားလံုးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ အလူးလူး ရွိၾကပါ၏။ ပြဲခင္းဆီက ဆိုင္းသံေတြ ေ၀့ခနဲ ၾကားေနရသည္။ ပြဲကို ထိန္းလိုက္ႏိုင္ပံုရသည္။ ဒါကိုေတာ့ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာသြားသည္။ သတိေကာင္းေကာင္းရၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွလံုး ခုန္တာေတြ ၿငိမ္သြားေအာင္ မ်က္လံုး ေမွးရင္း ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ မလွအံု၏ အႏၲရာယ္ကင္း ပရိတ္ရြတ္သံ ေ၀း၍ ေ၀း၍ သြားျပန္ ေလသည္။
မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ လူေလးငါးေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ရွိေနၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္တြင္ ဖ်ာၾကမ္းေတြ ခင္းထားေသာ္လည္း လူမ်ားသည့္ အတြက္ တခ်ဳိ႕က ဖုန္ထဲမွာပဲ ထိုင္ၾကသည္။ စိတ္၀င္စားၾကေသာ ရြာသူရြာသား တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ရြာလူႀကီးသူမ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ပါ ရွိေနၾကပါ ၏။ ရြာေခါင္းေဆာင္ သာေအာင္ႏွင့္ ကင္းမွဴး စံေကာင္းတို႔က ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ အတူ ထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲႀကီး ၿပီးသြားတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဆိုင္ရာ ငွားရမ္း ထားရေသာ ပစၥည္းေတြ ျပန္တိုက္ပို႔ရသည့္ အတြက္ ရြာလွည္းတိုင္း ကုသိုလ္ပါခဲ့ၾကရသည္။ တည္းေက်ာင္း မ႑ပ္မ်ား အတြက္ ငွားရမ္းထားေသာ တိုင္မ်ား၊ ၀ါးမ်ား၊ ထန္းလက္ မ်ားက အစ မ်ားလွစြာေသာ ပစၥည္းေတြ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ ရြာေတြကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ၾကရသည္။ ရြာလည္း ပန္းၾကလွၿပီ။ ေငြေၾကး အလွဴဒါနျပဳ သည့္အထဲ ထည့္၀င္ၾကရ သကဲ့သို႔ လုပ္အား ဒါနေတြလည္း ေပးခဲ့ၾကရပါ၏။
ရြာ့ကိစၥ မေဆြးေႏြးရေသးေတာ့ အားလံုးအားေလာက္သည့္ ညေနပိုင္းတစ္ပိုင္းမွာ သာေအာင္က လူစုေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမီးေလာင္သည့္ ညက ကင္းတာ၀န္က်ၾက သူေတြပါ ဆင့္ေခၚထားၾကသျဖင့္ ရြာက အျဖစ္မွန္ကို သိခ်င္ေနၾက သူမ်ားပီပီ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကသည္။ ရြာကင္းက ကင္းမႀကီး ေလးကင္းရွိေသာ္လည္း ၾကားကင္းေတြလည္း ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ ေဆာက္ထားတာ ရွိသည္။ ေတာင္ကင္းက ကင္းေမႊလွ်င္ ေျမာက္ကင္းက ၾကားႏိုင္ဖို႔ မလြယ္သျဖင့္ ၾကားကင္း ထားရျခင္း ျဖစ္၏။ ၾကားကင္းသမားေတြလည္း ပါၾကရသည္။ ထိုညက ပထမဆံုး သံေခ်ာင္း ေမႊခဲ့သူမွာ ဖိုးေညာင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးေညာင္း အသံကို ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ အက်ယ္ႀကီး ၾကားေနရသည္။ မအိမ္ကံတို႔ အမ်ဳိးသမီး တစ္သိုက္က အိမ္ေပၚ ၀ရန္တာမွာ ထိုင္ေနၾကေသာ္လည္း ၾကားေနရပါ၏။
“အဲသည့္ညေနက က်ဳပ္နဲ႔ အတူက်သာက ငေျပာင္းရယ္။ ငေျပာင္းက ပြဲေတာ္ကြင္း အေၾကာ္ သြား၀ယ္မယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္က လႊတ္လိုက္သယ္။ ကင္းစင္ေအာက္မွာ ေရေႏြး အိုးကလည္း တည္ထားေတာ့ က်ဳပ္လည္း မီးဆင္းထိုးပါ ေသးသယ္။ အေၾကာ္လာရင္ ထမင္းစားမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကင္းစင္ေပၚ ျပန္တက္ေတာ့ ရြာဘက္ကို ၀င္မယ့္ လမ္းမွာ ဖုန္ထ သာေတာ့ ေတြ႕သား။ ပြဲရက္ဗ်ာ။ ရြာေပါင္းစံုက ဥဒဟို ၀င္ထြက္ေနၾကသာ က်ဳပ္ကလည္း သည္လိုျဖစ္လိမ့္မယ္ ေခါင္းထဲကို မရွိသာဗ်ာ။ ရြာတံခါးႀကီးကလည္း ပြဲရက္ ဆိုေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖြင့္ထားရသာ မႈတ္လား။ ကင္းတံခါးကလည္း ဒလေဟာေပါ့ဗ်ာ။ ခဏေနေတာ့ အေ၀းက ဖုန္လံုးထသာေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕သား။ က်ဳပ္က အေ၀း လွည္းေတြပဲ ထင္သာ။ ဒါနဲ႔ အေၾကာ္သြား၀ယ္သဲ့ ငေျပာင္း လွမ္းေမွ်ာ္ေနတုန္း ၀ါးဆယ္ျပန္ေလာက္မွာ ျမင္းႏွစ္ေကာင္၊ လူသံုးေယာက္ လွမ္းေတြ႕လိုက္သယ္။ ဒါလည္း က်ဳပ္က မေကာင္းသူ မေကာင္းသား မထင္ပါဘူး။ ျမင္းနဲ႔လည္း သြားလာေနၾကသာကိုးဗ်။ ဒါေပသိ က်ဳပ္က ကင္းစင္ေပၚက လွမ္းေတာ့ ေမးလိုက္သယ္။ ပြဲၾကည့္လား ဆိုေတာ့ မေျဖဘူးဗ်။ အတင္းႏွင္ၾကေတာ့သာ။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ပြဲၾကည့္ေတြပဲ မွတ္ေသးသာ။ ေနာက္ေတာ့ ပြဲခင္းဘက္ မသြားဘဲ ရြာအေရွ႕ ခ်ဳိးသြားသာ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲ ယနမကင္းသာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ကင္းသံေခ်ာင္း ထေမႊသာပဲ”
ကိုစံေကာင္းက ၀င္ေမးသည္။ မ်က္ႏွာက ခပ္မႈန္မႈန္။
“လူသံုးေယာက္ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ဟုတ္လား။ တစ္ေကာင္က ႏွစ္ေယာက္စီးသာလား”
“ဟုတ္သယ္။ ေနာက္ျမင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္ပါသာ။ ႏွစ္ေယာက္စီးသာေပါ့ကြာ”
“ခင္ဗ်ား မွတ္မိလား”
“ဘယ္ မွတ္မိမွာတုံး။ မင္းႏွယ္၊ ေျဗာဆို ၀င္သြားပါ တယ္ဆိုမွ”
ဖိုးေညာင္းက ဒါပဲေျပာႏိုင္သည္။ ဒုတိယသံေခ်ာင္း ေမႊသည့္ ကင္းသမားက လွဦးျဖစ္သည္။
“က်ဳပ္က ကိုဖိုးေညာင္း သံေခ်ာင္းသံ ၾကားလို႔ တြန္းေခါက္သာ။ ဘာရယ္ သိသာ မႈတ္ဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ဖိုးေညာင္းမူးေနသယ္ ထင္ေသးတာ”
“မဟုတ္သာကြာ။ ကင္းက်သခိုက္ေတာ့ ငါမေသာက္ ရပါဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစ့”
ကင္းေတြက သံေခ်ာင္းသံ ဆက္သြားေအာင္ ေမႊႏိုင္ခဲ့ ၾကပါ၏။ သည္လူေတြ ဘယ္ကင္းတံခါးက ထြက္သြားၾကတာလဲ။ ကိုစံျမက သူ႔ကင္းက ထြက္သြားသည္ဟု ဆိုသည္။ ရြာ့ေျမာက္ကင္းက လမ္းတစ္ဆစ္ ခ်ဳိးကြယ္ေနသည့္ ေနရာ ျဖစ္သည္။ ျမင္းႏွစ္စီး ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာေတာ့မွ ျမင္လိုက္ ရသည္ဟု ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျဖသည္။
“တစ္ခုေတာ့ ရွိသယ္။ က်ဳပ္ျမင္လိုက္သာေတာ့ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ လူႏွစ္ေယာက္ပဲ။ က်ဳပ္မ်က္လံုးကလည္း ၀ါးတားတားရယ္။ ႏို႔ေပသိ ေသခ်ာပါသယ္”
ကိုစံျမႏွင့္အတူ ကင္းက်သူကို ဥၾသကလည္း ျမင္းတစ္ေကာင္ လူတစ္ေယာက္စီပဲလို႔ ဆိုသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ တစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဘယ္သူလဲ။ ဒါကလည္း ရွာဖို႔ သိဖို႔ မလြယ္။ စ်ာပနပြဲရက္ႀကီးဆိုေတာ့ ျမင္းေပၚက က်န္ရစ္သူ ဘယ္သူဆိုတာ သိႏိုင္ဖို႔မလြယ္။ သည္တစ္ေယာက္က ဘာကိစၥ က်န္ေနခ့ဲတာလဲ။ စာသင္ေက်ာင္း မီး႐ႈိ႕မည့္သူက ပြဲၾကည့္ခ်င္လို႔ ဆင္းေနခဲ့တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ျမင္းေျပးရင္း မီးကြင္းပစ္ၾကတာလား၊ မီးတုတ္ပစ္ တင္တာလား။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္က ထိုင္လိုက္ခဲ့ၿပီး ျမင္းႏွင့္ ပါမသြားဘဲ က်န္ရစ္သူသာ မီးႏွင့္တိုက္သူ ျဖစ္ရမည္။ ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ ရွိၾကသူေတြက ကြၽက္စီကြၽက္စီ ျမည္လာၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ သေဘာထားေတြ ေျပာလာၾကသည္။ အသံေတြက က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္လာခဲ့ပါ၏။
“သည္လိုဗ်”
ကိုေျပသိမ္းအသံေၾကာင့္ အသံေတြ ရွဲခနဲ တိတ္သြား ၾကသည္။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းကေလးကို မီး႐ႈိ႕ခ်င္တာေတာ့ ေသခ်ာၿပီ။ စဥ္းစားစရာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သည့္ျပင္ ရက္ေတြ ညဘက္ လာ႐ႈိ႕လည္း ျဖစ္သားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရြာတံခါးက ရွိေနတယ္။ ကင္းေတြ ရွိေနတယ္။ သည္ေတာ့ ကင္းတံခါးေတြ ဖြင့္တဲ့ ရက္ကို ေရြးၾကတာပဲ”
ကိုေျပသိမ္း ေျပာတာကို ရြာလူႀကီးေတြက ေထာက္ခံၾကသည္။ သည္ဘက္ရက္ေတြမွာ ကင္းေတြကို က်က်နန ေစာင့္ေစသည္။ ကင္းသား အလဲမွာ ကင္းအပ္ၿပီးမွ လဲၾကရ သည္ျဖစ္၍ လူလစ္စရာ မရွိ။ သည္ရက္ကို တမင္ေစာင့္ၾက ျခင္းျဖစ္ေလာက္ပါ၏။
“အခု ဘာေတြ႕သလဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ရြာမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကင္းသမားေတြေျပာတာ တြက္ၾကည့္ရင္ေပါ့ဗ်ာ။ အေနာက္ကင္းမက ၀င္တယ္။ ေျမာက္ကင္းက ထြက္တယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေျမာက္ကင္းက ထြက္ၾကတာလဲ။ ေျမာက္ကင္းမွာလမ္းက တစ္ဆစ္ ခ်ဳိးသြားတယ္။ နည္းနည္း ထြက္လိုက္တာနဲ႔ လွမ္းမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါကို ၾကည့္ရင္ ရြာအေနအထားကို သိတ့ဲလူေတြ ျဖစ္ရမယ္”
ရြာမိရြာဖတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဘႀကီးတင္က ကိုေျပသိမ္း စကားအျဖတ္တြင္ တစ္ခြန္း ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းရဲ႕၊ ဘႀကီးေျပာမယ္။ ရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္ က်န္က်န္၊ သံုးေယာက္စလံုးပဲ က်န္က်န္၊ အခု ဟာက ျမင္းနဲ႔ လာၾကလို႔သာကိုး။ ရြာကင္းတံခါးေတြ ဖြင့္ထားသဲ့ ရက္မွာ ေျခက်င္လာလည္း ျဖစ္သာပဲကြယ့္။ ၀င္လာႏိုင္ရင္ မီး႐ႈိ႕ႏိုင္သာပဲ မဟုတ္လား” ကိုေျပသိမ္းက ၀င္ေျဖသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘႀကီးေျပာတာ။ ျမင္းနဲ႔လာတာက အေၾကာင္းရွိတယ္ ဘႀကီးရဲ႕။ ျမင္းနဲ႔က ေျပးေျပးပစ္ပစ္ လုပ္ ႏိုင္တယ္။ လူခ်ည္းဆိုရင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ တိုးႏိုင္တယ္။ ပိတ္ဆို႔ ဖမ္းႏိုင္မယ္။ ျမင္းက်ေတာ့ လုိက္ဖို႔ ခက္တယ္”
“ေအးကြ။ ေမာင္ေျပသိမ္းေျပာသာ မွန္သယ္”
“ေစာေစာက ရြာအေနအထား သိတဲ့လူ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တစ္ရြာ့ တစ္ရြာ လမ္းသိေနၾကသူေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ ေျပာရတာ ခက္တယ္။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ပဲေစ့တစ္တင္း သြန္ၿပီး စုန္းျပဴးေကာက္ရ သလို ျဖစ္ေရာ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားတာက ဘာကိစၥ ေက်ာင္းကို မီး႐ႈိ႕ရတာလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ ခင္ဗ်”
ထိုေန႔က စကား၀ိုင္းမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ မအိမ္ကံတို႔ပင္ ၀ရန္တာမွာ ထိုင္ရင္း စကား မဟခဲ့ၾက။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုေျပသိမ္း စဥ္းစားသလို စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ရြာထဲက အိမ္တစ္အိမ္ အိမ္ကို မီး႐ႈိ႕သြားတာ မဟုတ္။ မအိမ္ကံတို႔ကို ၿငိဳးသူဆိုရင္လည္း မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မႀကီးကို လမ္းမေပၚက မီးကြင္းပစ္ဖို႔ မလြယ္။ လမ္းႏွင့္ အိမ္က တလင္းျပင္ႀကီး ျခားေနတာ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ေက်ာင္းကို ရန္ရွာသြားခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ေျပာသလို လူမိဖို႔ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ပြဲရက္ ဆိုေတာ့ တစ္ညလံုး ရြာတံခါးေတြက ဘယ္သူမဆို ၀င္ႏိုင္ ထြက္ႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္လား။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
3 comments:
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စံုေထာက္၀တၳဳဆန္လာၿပီ... စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းလာၿပီ... :)
အဟဲ... ႏွစ္ရတာပဲေနာ္။
ဇာတ္ရွိန္ျမင့္လာျပီ။ ဆက္ေရးပါဦး ကုိရီနိုႀကီးေရ...
အပိုင္းႏွစ္ ဖက္ျပီးပါျပီ. ဇာတ္က ေကာင္းေတာ့မွဗ်.
အပိုင္းသံုးကို သြားဖက္လိုက္ဦးမယ္.
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီညီ(အနာဂါတ္သံစဥ္)
Post a Comment