ဟိုေရးဒီေရး

တစ္ခါတစ္ခါ အလုပ္လုပ္ရတာကို အရမ္းစိတ္ကုန္လာတယ္။ လုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ဓါတ္ေတြက်တဲ့ အခ်ိန္ဆို ပိုလို႕ေတာင္ဆိုးေသးတယ္။ အဲ့လိုခ်ိန္က်ရင္ စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ လူေတြကို အျပစ္တင္ေနမိေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း လံုးဝမေက်နပ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ ျဖစ္ေနတာက တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတာကို။ ပညာေရး က်ျပန္ေတာ့လည္း ပါရမီက အေျခခံ မေကာင္းခဲ့ေတာ့ သူမ်ား တစ္ေခါက္က်က္ရင္း ကိုယ္က သံုးေခါက္ေလာက္ က်က္ရတဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႕ တစ္ခါမွ ၾကြားျပီး မေျပာခဲ့ဘူး။ ဆရာဝန္ ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ဘယ္သူကမျဖစ္ခ်င္ဘဲ ရွိပ့ါမလဲေလ။ ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပသိ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေလ..................

ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ဘာလုပ္ခ်င္လဲေမးလာခဲ့ ရင္လည္း ဘာလုပ္ခ်င္မွန္း ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္း ဘာမွကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူးျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ေျပးသာေျပးေနရတယ္ ဘယ္ေရာက္လို႕ ဘယ္ေပါက္မွန္း မသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ၾကည့္ျပီး စိတ္အားငယ္လာတယ္။ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ မေတြ႕ခ်င္ဘူး ဘယ္သူနဲ႕မွလဲ စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ စိတ္ကိုတစ္ခါတစ္ခါ အားမရဘူး။ ျပဳျပင္ခ်င္တယ္။ ျပဳျပင္လို႔မရဘူး။

က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို အျမဲေျပာတယ္။ နင္ ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႕ ၾကာရင္ နင္ရူးသြားလိမ့္မယ္တဲ့။ ဒီလို စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခဏခဏေတြ႕ ခဏခဏ စကားေျပာတဲ့။ ဒါမွ စိတ္ထဲခံစားေနရတာ ေတြကို ေမ့ေပ်ာက္လို႔ရမွာတဲ့။ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားေဆး တစ္ခြက္ပါတဲ့။ က်ေနာ္ ယံုၾကည္လက္ခံပါတယ္။

ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ အျပစ္တင္သင့္တဲ့ သူေတြကို အျပစ္တင္ေနမိတယ္။ သူတို႕ကို အျပစ္တင္ျပီး သြားရင္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ျပီး အျပစ္တင္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ္ေၾကာင့္ သူ႕တို႕ေတြ အျပစ္တင္ခံေနရတယ္။ ငါမေကာင္းလို႕ ဆိုျပီး အျပစ္ေတြအားလံုးကို က်ေနာ့္ အေပၚကိုပဲ ယူခ်လိုက္ပါတယ္။
အဲ့လို စိတ္ထဲ ျဖစ္ျပီးမွပဲ က်ေနာ္လည္း ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားပါေတာ့တယ္ဗ်ာ.... ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး