၁၆.၀၂.၂၀၁၅ ( တနဂၤေႏြေန့)
ဒီေန့ ကၽြန္ေတာ္တို့အဖြဲ့ ဘာလုပ္ျဖစ္ျကလဲဆိုေတာ့ မနက္ပိုင္း ဟိုတယ္က ေကၽြးတဲ့ မနက္စာစားျပီး ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျကတယ္။ သဲျဖူကၽြန္းကို သြားဖို့ အျမန္ယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္တယ္။ လက္မွတ္က တစ္ေစာင္ကို ၆ ေထာင္က်ပ္။ အနည္းဆံုးေလးေယာက္စာ ဝယ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဟိုတယ္ကေန စက္ေလွဆိပ္ကို ဆိုက္ကယ္နဲ့ သြားျကတယ္။ ဆိုင္ကယ္ခက တစ္ေယာက္ကို ငါးရာက်ပ္။ စက္ေလွဆိပ္ကို အသြား ဆိုင္ကယ္သမားေတြက ေက်ာက္ေမာင္နွမကိုလည္း သြားလို့ရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးကို တစ္နာရီသံုးေထာင္။ တစ္နာရီဆို အသြားအျပန္ေလာက္တယ္ ဆိုတာနဲ့ အိုေက သြားျကမယ္ေပါ့ ဆိုျပီး သဲျဖူကၽြန္းအျပန္လာေစာင့္ေနဆိုျပီး မွာထားခဲ့လိုက္တယ္။
Speed Boat လို့ေခၚတဲ့ အျမန္ယာဥ္နဲ့ သဲျဖူကၽြန္းကို ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေတာ့ လာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အရင္တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးျပီးသား။ ဒါပင္မဲ့ ဒီတစ္ေခါက္က သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မေရာက္ဖူးေသးတာမို့ လိုက္ပို့တဲ့ သေဘာနဲ့ လိုက္လာခဲ့တာ။ ျမန္မာဇာတ္ကားတစ္ကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ျကည့္ဖူးတယ္။ ေစ့စပ္ေျကာင္းလမ္းတာကို အဲ့သဲျဖူကၽြန္းေပၚမွာ သြားလုပ္တယ္။ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိုးနဲ့ လုပ္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို့ေတာင္ အနိုင္နိုင္စဥ္းစားရမယ္။ ကၽြန္းေပၚသြားျပီး ဘာမွလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါပင္မဲ့ စပိဘုတ္ စီးရတာေတာ့ အရသာ ရွိသဗ်ာ။
သဲျဖူကၽြန္းကျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခဏကေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ ဆိုင္ကယ္ငွားျပီး ေက်ာက္ေမာင္ႏွမကို ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္စီး သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္က နွစ္ေယာက္တစ္စီးနဲ့ စုစုေပါင္း သံုးစီးထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေမာင္းလိုက္ရတယ္။ ေက်ာက္ေမာင္ႏွမ ဘာေတြ နာမည္ျကီးလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ ငါးေျကာ္နဲ့ အုန္းရည္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ အျပန္က်မွ ဟိုတယ္ေတြရွိတဲ့ဖက္က ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္ အခ်ို့ရွိတယ္။ ေရကေတာ့ ေခ်ာင္းသာေရထက္ ျကည္တယ္။ သူက ျမစ္နဲ့ ေဝးလို့လည္းပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာက္ေမာင္နွမကျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန့လယ္ ၁ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ အေနာက္ဖက္အျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ မွာစားလိုက္ျကတယ္။ အစားအေသာက္နဲ့ပတ္သက္ျပီး တန္တယ္လို့ပဲ ေျပာရမယ္။ ခုကၽြန္ေတာ္တို့ ငါးေယာက္စားတာ သံုးေသာင္းမျပည့္ဘူး။ စားတာမ်ားသြားလို့နဲ့ တူပါတယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏလွဲမယ္လို့ စဥ္းစားလိုက္ပင္မဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရတဲ့အထိပါပဲ။
အိပ္ယာနိုးေတာ့ ေရဆင္းေဆာ့တယ္။ ညေနစာကို မေန့က ကၽြန္ေတာ္တို့ နဲ့အတူတူစားတဲ့ မိသားစုနဲ့ပဲ မေန့က ဆိုင္မွာပဲ သြားစားျဖစ္ျကတယ္။ ဒီညေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ နည္းနည္း ပင္ပန္းေနျကျပီ။ ထမင္းစားျပီး ဆက္ရန္ရွိတဲ့ ပြဲေတြကို ပင္ပန္းလို့ဆိုျပီး အေျကာင္းျပျပန္လာခဲ့ျကတယ္။ ဟိုတယ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္တိုင္ပင္ျပီး ဟိုတယ္က အနွိပ္ခန္းမွာ သြားအနိွပ္ခံျကတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္တို့ နွစ္နွစ္ခ်ိုက္ခ်ိုက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ျကတယ္။
၁၇.၀၂.၂၀၁၅ ( တနလၤာေန့ )
ဒီေန့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ရန္ကုန္ျပန္ျကရေတာ့မယ္။ မနက္စာစားျပီးေတာ့ အခန္းျပန္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလိုက္ျကတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လည္း နားရအံုးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ၁၉ ရက္ေန့မွာ လုပ္မဲ့အလွဴအတြက္ ပိုက္ဆံကိစၥဘာမွ မလုပ္ရေသးလို့ပဲ။ ေျသာ္..... ေျပာဖို့ တစ္ခုေမ့ေနတာ။ ၁၉ရက္ေန့မွာ အလွဴလုပ္ဖို့က ဒီမလာခင္ ၂ လေလာက္အလိုကတည္းက စီစဥ္ထားတာ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ အဖြဲ့ေလးအေျကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ အဖြဲ့နာမည္ကို OBYG ( Oversea Burmese Youth Group) ဆိုျပီး ၂၀၁၀ ေလာက္ကတည္းက ဖြဲ့ထားခဲ့တာ။ ပထမေတာ့ အဖြဲ့ဝင္ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္ေလာက္နဲ့ တစ္လကို တစ္ေယာက္ စင္ကာပူ ငါးေဒၚလာ စုခဲ့ျကတယ္။ ေလးနွစ္အတြင္းမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၇ ေထာင္ေက်ာ္ လွူဒါန္းနိုင္ခဲ့တယ္။ ပထမတစ္နွစ္မွာ ကေလးငါးေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တယ္။ ဒုတိယနွစ္မွာ ကေလးရွစ္ေယာက္နဲ့ တတိယနွစ္မွာေတာ့ ကေလးငယ္ ကိုးေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ OBYG က ေတြ့တဲ့ေနရာ လွူတာမ်ိုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ OBYG အေနနဲ့ ပထမဆံုး ဦးစားေပး လွဴျဖစ္တာက မိဘမဲ့ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ပါ။ ဒုတိယကေတာ့ သက္ျကီးရြယ္အို အဖိုးအဘြားေတြ၊ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ သဘာဝေဘးက်တဲ့ ေနရာေတြကို လွဴဖို့ဆိုျပီး ရည္ရြယ္ျပီး ဖြဲ့ထားတဲ့ အဖြဲ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုလည္း အဖြဲ့ဝင္ေမာင္နွမေတြကိုယ္တိုင္ ပါဝင္လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴေလးတစ္ခုျဖစ္ဖို့ စီစဥ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ကဲ ခုေတာ့ ခရီးအေျကာင္းေလးပဲ ဆက္လိုက္ျကရေအာင္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီေက်ာ္ ငါးနာရီေလာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဖိုးစိန္လမ္းက FAME ဟိုတယ္မွာ ခဏနားလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္က တစ္ေနရာ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တစ္ေနရာစီ တည္းျကတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းလူေတြလည္း မဲသဲေနျကျပီ။ မဲတာက မဲတာ တစ္ပိုင္း၊ ပင္ပန္းတာက ပင္ပန္းတာ တစ္ပိုင္း သူ့အပိုင္းနဲ့ သူထားျပီး အဲ့ညက သူငယ္ခ်င္းလိုက္ပို့တဲ့ ကလပ္ဘ္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည တစ္နာရီေက်ာ္ နွစ္နာရီထိုးေတာ့မယ္။
ပင္ပန္းလား ဆိုေတာ့ ခုထိပင္ပန္းတယ္လို့ မျငီးမိေသးဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ၆ ရက္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။
ရီနိုမာန္
ဒီေန့ ကၽြန္ေတာ္တို့အဖြဲ့ ဘာလုပ္ျဖစ္ျကလဲဆိုေတာ့ မနက္ပိုင္း ဟိုတယ္က ေကၽြးတဲ့ မနက္စာစားျပီး ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျကတယ္။ သဲျဖူကၽြန္းကို သြားဖို့ အျမန္ယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္တယ္။ လက္မွတ္က တစ္ေစာင္ကို ၆ ေထာင္က်ပ္။ အနည္းဆံုးေလးေယာက္စာ ဝယ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဟိုတယ္ကေန စက္ေလွဆိပ္ကို ဆိုက္ကယ္နဲ့ သြားျကတယ္။ ဆိုင္ကယ္ခက တစ္ေယာက္ကို ငါးရာက်ပ္။ စက္ေလွဆိပ္ကို အသြား ဆိုင္ကယ္သမားေတြက ေက်ာက္ေမာင္နွမကိုလည္း သြားလို့ရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးကို တစ္နာရီသံုးေထာင္။ တစ္နာရီဆို အသြားအျပန္ေလာက္တယ္ ဆိုတာနဲ့ အိုေက သြားျကမယ္ေပါ့ ဆိုျပီး သဲျဖူကၽြန္းအျပန္လာေစာင့္ေနဆိုျပီး မွာထားခဲ့လိုက္တယ္။
Speed Boat လို့ေခၚတဲ့ အျမန္ယာဥ္နဲ့ သဲျဖူကၽြန္းကို ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေတာ့ လာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အရင္တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးျပီးသား။ ဒါပင္မဲ့ ဒီတစ္ေခါက္က သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မေရာက္ဖူးေသးတာမို့ လိုက္ပို့တဲ့ သေဘာနဲ့ လိုက္လာခဲ့တာ။ ျမန္မာဇာတ္ကားတစ္ကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ျကည့္ဖူးတယ္။ ေစ့စပ္ေျကာင္းလမ္းတာကို အဲ့သဲျဖူကၽြန္းေပၚမွာ သြားလုပ္တယ္။ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိုးနဲ့ လုပ္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို့ေတာင္ အနိုင္နိုင္စဥ္းစားရမယ္။ ကၽြန္းေပၚသြားျပီး ဘာမွလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါပင္မဲ့ စပိဘုတ္ စီးရတာေတာ့ အရသာ ရွိသဗ်ာ။
သဲျဖူကၽြန္းကျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခဏကေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ ဆိုင္ကယ္ငွားျပီး ေက်ာက္ေမာင္ႏွမကို ထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္စီး သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္က နွစ္ေယာက္တစ္စီးနဲ့ စုစုေပါင္း သံုးစီးထြက္လာခဲ့ျကတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေမာင္းလိုက္ရတယ္။ ေက်ာက္ေမာင္ႏွမ ဘာေတြ နာမည္ျကီးလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ ငါးေျကာ္နဲ့ အုန္းရည္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ အျပန္က်မွ ဟိုတယ္ေတြရွိတဲ့ဖက္က ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္ အခ်ို့ရွိတယ္။ ေရကေတာ့ ေခ်ာင္းသာေရထက္ ျကည္တယ္။ သူက ျမစ္နဲ့ ေဝးလို့လည္းပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာက္ေမာင္နွမကျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန့လယ္ ၁ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ အေနာက္ဖက္အျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ မွာစားလိုက္ျကတယ္။ အစားအေသာက္နဲ့ပတ္သက္ျပီး တန္တယ္လို့ပဲ ေျပာရမယ္။ ခုကၽြန္ေတာ္တို့ ငါးေယာက္စားတာ သံုးေသာင္းမျပည့္ဘူး။ စားတာမ်ားသြားလို့နဲ့ တူပါတယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏလွဲမယ္လို့ စဥ္းစားလိုက္ပင္မဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရတဲ့အထိပါပဲ။
အိပ္ယာနိုးေတာ့ ေရဆင္းေဆာ့တယ္။ ညေနစာကို မေန့က ကၽြန္ေတာ္တို့ နဲ့အတူတူစားတဲ့ မိသားစုနဲ့ပဲ မေန့က ဆိုင္မွာပဲ သြားစားျဖစ္ျကတယ္။ ဒီညေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ နည္းနည္း ပင္ပန္းေနျကျပီ။ ထမင္းစားျပီး ဆက္ရန္ရွိတဲ့ ပြဲေတြကို ပင္ပန္းလို့ဆိုျပီး အေျကာင္းျပျပန္လာခဲ့ျကတယ္။ ဟိုတယ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္တိုင္ပင္ျပီး ဟိုတယ္က အနွိပ္ခန္းမွာ သြားအနိွပ္ခံျကတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္တို့ နွစ္နွစ္ခ်ိုက္ခ်ိုက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ျကတယ္။
၁၇.၀၂.၂၀၁၅ ( တနလၤာေန့ )
ဒီေန့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ရန္ကုန္ျပန္ျကရေတာ့မယ္။ မနက္စာစားျပီးေတာ့ အခန္းျပန္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလိုက္ျကတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လည္း နားရအံုးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ၁၉ ရက္ေန့မွာ လုပ္မဲ့အလွဴအတြက္ ပိုက္ဆံကိစၥဘာမွ မလုပ္ရေသးလို့ပဲ။ ေျသာ္..... ေျပာဖို့ တစ္ခုေမ့ေနတာ။ ၁၉ရက္ေန့မွာ အလွဴလုပ္ဖို့က ဒီမလာခင္ ၂ လေလာက္အလိုကတည္းက စီစဥ္ထားတာ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ အဖြဲ့ေလးအေျကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ အဖြဲ့နာမည္ကို OBYG ( Oversea Burmese Youth Group) ဆိုျပီး ၂၀၁၀ ေလာက္ကတည္းက ဖြဲ့ထားခဲ့တာ။ ပထမေတာ့ အဖြဲ့ဝင္ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္ေလာက္နဲ့ တစ္လကို တစ္ေယာက္ စင္ကာပူ ငါးေဒၚလာ စုခဲ့ျကတယ္။ ေလးနွစ္အတြင္းမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၇ ေထာင္ေက်ာ္ လွူဒါန္းနိုင္ခဲ့တယ္။ ပထမတစ္နွစ္မွာ ကေလးငါးေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တယ္။ ဒုတိယနွစ္မွာ ကေလးရွစ္ေယာက္နဲ့ တတိယနွစ္မွာေတာ့ ကေလးငယ္ ကိုးေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ OBYG က ေတြ့တဲ့ေနရာ လွူတာမ်ိုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ OBYG အေနနဲ့ ပထမဆံုး ဦးစားေပး လွဴျဖစ္တာက မိဘမဲ့ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ပါ။ ဒုတိယကေတာ့ သက္ျကီးရြယ္အို အဖိုးအဘြားေတြ၊ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ သဘာဝေဘးက်တဲ့ ေနရာေတြကို လွဴဖို့ဆိုျပီး ရည္ရြယ္ျပီး ဖြဲ့ထားတဲ့ အဖြဲ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုလည္း အဖြဲ့ဝင္ေမာင္နွမေတြကိုယ္တိုင္ ပါဝင္လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴေလးတစ္ခုျဖစ္ဖို့ စီစဥ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ကဲ ခုေတာ့ ခရီးအေျကာင္းေလးပဲ ဆက္လိုက္ျကရေအာင္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီေက်ာ္ ငါးနာရီေလာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဖိုးစိန္လမ္းက FAME ဟိုတယ္မွာ ခဏနားလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္က တစ္ေနရာ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တစ္ေနရာစီ တည္းျကတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းလူေတြလည္း မဲသဲေနျကျပီ။ မဲတာက မဲတာ တစ္ပိုင္း၊ ပင္ပန္းတာက ပင္ပန္းတာ တစ္ပိုင္း သူ့အပိုင္းနဲ့ သူထားျပီး အဲ့ညက သူငယ္ခ်င္းလိုက္ပို့တဲ့ ကလပ္ဘ္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည တစ္နာရီေက်ာ္ နွစ္နာရီထိုးေတာ့မယ္။
ပင္ပန္းလား ဆိုေတာ့ ခုထိပင္ပန္းတယ္လို့ မျငီးမိေသးဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ၆ ရက္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။
ရီနိုမာန္
4 comments:
အပုိင္းသစ္ေတြ႔တုိင္း အစ္မ လာဖတ္တယ္ေနာ္။ း)
ခရီးစဥ္ေလးေတြ ဖတ္သြားတယ္ ရီႏို....
ေပ်ာ္စရာၾကီး သြားခ်င္လိုက္တာ း)
ဒါနဲ႕ေရကူးေတာ့ ဘာ၀တ္စံုနဲ႕ကူးလဲငင္ း)
အပိုင္း အသစ္တိုင္း ဖတ္ေပးတဲ့ အမ ဇြန္မိုးစက္ကိုလည္း ေက်းဇူးပါ
ခရီးစဥ္ေလးေတြကိုဖတ္သြားတဲ့ အန္တီတင့္ကိုလည္း ေက်းဇူးပါဗ်။
ေမာင္မ်ိုး က ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ခရီးသြားလို့ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးရွိပါတယ္။
ေရကူးေတာ့ ေရကူးေဘာင္းဘီဝတ္ကူးတာေပါ့ကြ။
Post a Comment