May 13, 2009

မ .... ညညဆို ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြ အထီးက်န္ (အပိုင္း -၂ ဇာတ္သိမ္း)

(၄)

မ ကြၽန္ေတာ့္ကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။
နာၾကည္းစြာႏွင့္ သူ ေတြးသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုတာ နားမလည္ဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း အေတြးသည္ အေတြးသာ ျဖစ္၏။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ မည္သို႔ခံစားရသည္ကို ႏႈတ္က ဖြင့္ေျပာရန္ အတြက္ကိုေတာ့ အျမဲတမ္း ၀န္ေလးတတ္သည္။ မ ႏွင့္ပတ္သက္ရင္ အ႐ႈံးဟူေသာ စကားကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ရတာ ကာလ မည္မွ်ၾကာၿပီလဲ။ အခုမွ မဟုတ္ဘူး။

သူ ထိုင္တတ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွ ေခါင္းငုံ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတတ္သည့္ ငယ္ႏုေသာ အသက္အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ တမင္ႀကီးရင့္ပံုဖမ္း ထားေသာ မမတစ္ေယာက္ကို စေတြ႕ကတည္းကေပါ့။ ထိုစဥ္ကေတာ့ သူသည္ မ ေျပာတတ္သည့္ တန္ဖိုးဟူေသာစကားလံုးကို ေကာင္းစြာ နားမလည္ေသာ ေပါ့သြမ္းသြမ္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ (အခု အခ်ိန္မွာ သူနားလည္သည္ကလည္း မ သူ႔ဘ၀တြင္ ရွိျခင္းႏွင့္ မရွိျခင္း၏ ကြဲျပား ျခားနားေသာ တန္ဖိုးသာျဖစ္သည္)

အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေ၀ဒနာခံစားရသူမ်ားကို ေလွာင္ေျပာင္တတ္စဥ္ကေတာ့ ထို၀ဋ္သည္ ႀကီးစြာလည္လိမ့္မည္ဟု သူ မေတြးခဲ့ဖူးတာ ေသခ်ာ၏။ ဘယ္လို မိန္းကေလးႏွင့္မွ ဘယ္လို အေျခအေနမ်ဳိးကိုမွ ရင္မခုန္ခဲ့ဖူးေသာ သူသည္ မ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ရက္မျမင္ရရင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေသာ အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ ျပန္အံ့ၾသယူရသည္။ မ ေဘးတြင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနသည့္ သူ႔ထက္လည္း အစစအရာရာ ျပည့္စံုသူမ်ားၾကားမွ သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ အတြက္ေတာ့ မမကို အျမဲ ေက်းဇူးတင္ခဲ့ပါသည္။ မမနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ေသာ ကာလတိုကေလးသည္ သူ႔ဘ၀၏ အေရးႀကီးေသာ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုျဖစ္သည္။ မႏွင့္ သူ႔ၾကားက အေတြးေခၚ အယူအဆေတြ သည္မွ်ဆန္႔က်င္ေနလိမ့္မည္ဟု မသိေသးခင္အခ်ိန္ထိေပါ့။
T
သူ ဆံပင္အရွည္ထားတာ မ မႀကိဳက္။ သူၾကည့္ေသာ စိတ္ကူးယဥ္ အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို မ မႀကိဳက္ (မ က နည္းနည္းမွ စိတ္ကူး မယဥ္တတ္သူ ျဖစ္သည္) Simple Plan ကို မႀကိဳက္။ မိုခကို မႀကိဳက္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပင္ မမ ႀကိဳက္ပါရဲ႕လား။ အတူ လမ္းသြားရင္း မ လက္ကေလးကို ကိုင္ထား ခြင့္မရသည့္အခါ ကသိ ကေအာက္ ျဖစ္ရသည့္ ခံစားခ်က္ကို မမ နားလည္မည္ မဟုတ္။

သူႏွင့္ မ အေၾကာင္းကို မသိေသာ မ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ လမ္းမွာဆံုစဥ္က ေမာင္ေလးပါဟုေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ ေပးခဲ့ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဘယ္လို ခံစားခဲ့ရသည္ကိုလည္း မ ဘယ္ေတာ့မွ လက္ခံလိမ့္မည္မဟုတ္။ ေျပာမိလွ်င္ပင္ သူက အေသးအမႊား ေလးေတြကိုပင္ ျပႆနာရွာ တတ္သူ၊ အေရးမပါသည့္ အရာေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ တတ္သူျဖစ္ရျပန္သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူ႔ကို မ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသနည္းဟု နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရတတ္သည္။ သူ႔ထံတြင္ မ ႏွင့္ မ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစု ေရွ႕တန္းတင္ၾကေသာ ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူးေတြ မရွိ။ ေလးစားေလာက္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈ မရွိ။ သူ႔မွာရွိသည္က မကို သိပ္ခ်စ္သည့္ အခ်စ္တစ္ခုတည္း။ အဲဒီ အခ်စ္အတြက္နဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလို႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္မႀကီးရဲတာ အမွန္ပါမမ။ သူငယ္ ခ်င္းမ်ား၏ တုိက္တြန္းမႈျဖင့္ စေကာ္လာတစ္ခုကို ေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္က မ ကို အသိေပးဖို႔ သူ စိတ္ကူးမရခဲ့ေပ။ ဘယ္ အသိေပးရဲပါ့မလဲ။ ရရင္ ေတာ္ေသးရဲ႕။
မရခဲ့လွ်င္ တုံ႔ျပန္မည့္ စကားလံုးမ်ား၏ ျပင္းထန္ စူးရွမႈကို သူ ႀကိဳသိသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူ ေအာင္သြားေတာ့လည္း မ ကို အသိမေပးျဖစ္ေသး။ အဓိက ကေတာ့ မ ႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္တာ ကာလရွည္တစ္ခုလံုး ခြဲႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ မယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္ကေလးသည္ ႀကီး မားေသာ ျပႆနာတစ္ခု အျဖစ္ မ ႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလာင္ကြၽမ္းေစလိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ ေတာ္ ဘယ္ေတြးမိခဲ့ပါ့မလဲ မ ရယ္။
မမတို႔ မိန္းမေတြရဲ႕ ႐ႈပ္ေထြးဆန္းျပားတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္နားလည္ခဲ့ပါမလဲ။

(၅)

"အဲဒါ အမွန္ပဲလား"

ဟု သူမ ေမးေသာအခါ ေမာင္ျပံဳးသည္။
ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေသာအခါ ျပံဳးေသာ အျပံဳးျဖစ္၏။ ပါးခ်ဳိင့္ကေလး တစ္ဖက္ ခြက္၀င္သြားကာ သြားတန္းကေလးမ်ား လက္ခနဲေပၚလာသည့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွေသာ ေမာင့္အျပံဳးတြင္ သူမေဒါသမ်ား အႀကိမ္ မ်ားစြာေပ်ာ္၀င္ခ့ဲဖူးသည္။ ဒီ တစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး ေမာင္။

"ေမာင္ ေမးေနတယ္ေလ"

"အင္း... ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က အားလံုးၿပီးေတာ့မွ မ ကို အသိေပးမလို႔ စီစဥ္ထားတာ"

"ေတာ္စမ္းပါ။ ဒီ ကိစၥက ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖို႔ လက္မွတ္ႀကိဳ၀ယ္ထားတဲ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ကိစၥမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး ေမာင္ရဲ႕။ ဘ၀တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေျပာင္းအလဲ။ ကိုယ့္ကို နည္းနည္းပါးပါး တိုင္ပင္ဖို႔ စိတ္ကူးမရဘူးလား"

"ဟာကြာ မကလည္း၊ မ မတားေလာက္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတာပဲ"

ၾကည့္စမ္း၊ ေမာင္ သူမ ကို သိပ္အထင္ေသးခ့ဲပါလား။
ေငြေၾကးနဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ ကလြဲလို႔ ခ်စ္သူနဲ႔ ႏွစ္ကာလ ရွည္ခြဲရမည့္ အေရးကိုပင္ နည္းနည္းမွထည့္မတြက္ ေလာက္ဘူးလို႔ တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ ထားခဲ့သည္လား။

"မင္းကို မတားဘူးဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ အသိေပးသင့္တယ္လို႔ ေျပာေနတာ။ ကိုယ့္ရည္းစား ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေဘးသူစိမ္းလာေျပာမွ သိရတဲ့အျဖစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ရင္နာစရာ ေကာင္းသလဲဆိုတာ မင္းသိရဲ႕လား။ ေျပာျပရင္လည္း နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကပဲ အျပစ္မရွိ အျပစ္ ရွာရစ္တတ္တယ္လို႔ အစြပ္စြဲခံ ရဦးမယ္။ ဒီမွာ မင္းေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့မိန္းမဟာ မင္းေျပာလာမယ့္ Surprise ဆိုတဲ့အသံမွာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရ မွန္းမသိဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ က်န္ခဲ့မယ့္ သူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မွတ္ထား လိုက္စမ္း ညီသစ္ဆင္း"

"မ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီ ေလာက္ေတာင္ ေဒါသႀကီး ေနရတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ မ ကို ဖြင့္မေျပာျဖစ္ေသးတာ Surprise လုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ေျပာဖို႔ မရဲေသးလို႔ အဲဒီ ေလာက္အခ်ိန္အၾကာႀကီး မနဲ႔ မခြဲႏိုင္လို႔။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ အ႐ႈံးအႏိုင္ တြက္ရတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ဘူးလား"

ေမာင္က သူမကို ေထြးေပြ႕ႏွစ္သိမ့္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ႐ုန္းထြက္ပစ္လုိက္၏။ ေမာင္ မ်က္ႏွာကေလး ငယ္သြားေတာ့ အနည္းငယ္ သနားသြားေသာ္လည္း ေမာင္ သူမကို ဖံုးကြယ္ထားသည့္ ကိစၥကို လာေျပာစဥ္က သူမသူငယ္ခ်င္း၏ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ခ်ိတ္တြယ္ထားသည့္ သေရာ္ေမာ္ကား အျပံဳးကို ျပန္သတိရသြားေတာ့ သူမေသြးမ်ားဆူပြက္ လာၾကျပန္သည္။

"ကိုယ္ေျပာဖူးသလား၊ မင္းကိုခ်စ္ပါတယ္လို႔ ကိုယ္ ေျပာခဲ့ဖူးသလား"

အသားအေရ ပါးလ်ား ၾကည္လင္ေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာတြင္ ျဖတ္႐ိုက္ခံလိုက္ရသလို နာက်င္ရိပ္ျဖင့္ နီရဲသြားေတာ့ သူမစကားလြန္သြားၿပီဟု ရိပ္မိသြားသည္။ ေမာင္က သူမမ်က္ႏွာကို မယံု ႏိုင္သလိုၾကည့္၏။

အို... မဟုတ္ဘူး ေမာင္ ရယ္။ ကိုယ္ မေျပာသင့္ဘူး ေနာ္။ အသံမထြက္ေသာ ရင္ထဲက စကားေတြကို ေမာင္ ဘယ္ၾကားပါ့မလဲ။ လွည့္ထြက္သြားေသာ ေမာင့္ကို စကားတစ္ခြန္ျဖင့္ျဖစ္ေစ ေတာင္းပန္သင့္ေသာ္လည္း သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ား တင္းတင္း ေစ့လ်က္သာ ရွိေနခဲ့သည္။ မခြဲႏိုင္ဘူးတဲ့လား ေမာင္။ ကိုယ့္ကို မခြဲႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ ေမာင္ကပဲ စကားေလး တစ္ခြန္းအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထားခဲ့ရက္သလား။

မင္းကိုခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးသလားတဲ့။ ဟုတ္ မွန္ေပမယ့္ သိပ္ရက္စက္တဲ့ စကားျဖစ္ခ့ဲသည္။ မ ေျပာတာ သိပ္မွန္ပါသည္။ မ အရယ္အျပံဳး၊ စကားေတြကို သာယာေနသမွ် အဲဒါေတြရဲ႕ အေျဖကို အခ်စ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ စကားလံုးေတြနဲ႔ ေဖာ္က်ဴးစရာ မလိုပါဘူးေလလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယံုခ့ဲသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စကားလံုး တစ္လံုးအၾကည့္ တစ္ခ်က္နဲ႔ေတာင္ မကို ျပန္လည္မေခ်ပရဲတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဟိုးအေ၀း ႀကီးကိုလြင့္ခဲ့သည္။ ေတြးေတာရင္းျဖင့္ ေခါင္းကို စိတ္ပ်က္ညည္းညဴစြာ ခါယမ္း ပစ္လိုက္ေသာအခါ မက သူ႔ကို နားမလည္ႏိုင္သလိုၾကည့္၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ႔ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုးတြင္ ေနရာ အျပည့္ယူထားႏိုင္ခဲ့ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေက်နပ္စြာ လက္ခံႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ မက လွပဆဲ ျဖစ္သည္။ ေကာ့ေတးခြက္ ေပၚတြင္ တင္ထားလက္စ ျဖစ္ေသာ သံပရာသီးစိတ္ကေလးကို လက္လွမ္းမိေသာ အခါ မက တားသည္။

"ရပါတယ္ ကိုယ္ မေသာက္ခ်င္ေသးဘူး"

ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွ ျမင္ေနရေသာ စားပြဲထက္သို႔သာ စိုက္ၾကည့္လ်က္ ေျပာစရာစကား မ်ားရွားပါးသြားျပန္သည္။ တစ္ခုခုေျပာရန္ အားယူလိုက္တိုင္း တင္းတင္းေစ့ထားေသာ မ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ စကားလံုးမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးကုန္သည္။ မ ကို ေျပာျပခ်င္ေသာ စကားမ်ား ရင္ထဲတြင္ ရွိေသာ္လည္း ဘယ္ေနရာက စရမည္မွန္း မသိေအာင္ ျပည့္က်ပ္ေနသည္။

"အဆင္ေျပရဲ႕လား"

"ဘာကိုေျပာတာလဲ"

သူ႔အား ျပန္လည္ေမး ခြန္းထုတ္သည္ကို မႀကိဳက္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ၾကည့္ေသာဟန္သည္ ဆရာမ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အသား က်ခဲ့ေသာ မ၏ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္မွာလည္း မရွင္းတဲ့ သင္ခန္းစာ ေတြအတြက္ ျပန္ၿပီးေမးခြန္း ထုတ္ခြင့္ရွိတာပဲမဟုတ္လား။ သူ၏ ကလန္ကဆန္လုပ္လိုေသာ စိတ္ဓာတ္က ျပန္ေျပာရန္ တြန္းအားေပးေသာ္လည္း မ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးကုိ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ထပ္ျမင္ခ်င္ ေသးေသာ စိတ္ဓာတ္က အႏိုင္ ရသြားသည္။

"မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္မရွင္းလို႔ပါ"

"အစစအရာရာေပါ့"

"အဲဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခုကလြဲလို႔ အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္"

သူ၏ ဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္ နားလည္ဟန္ျဖင့္ မ ျပံဳးျပန္သည္။ ဘာ ဟန္ေဆာင္မႈမွ မပါဘဲ ျပံဳးရယ္လိုက္လွ်င္ အလြန္လွေသာ မရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဘာေၾကာင့္မ်ား အျမဲတမ္း တင္းေစ့ထားခဲ့ပါသလဲ မမ။

ဖန္ခြက္ကို ကိုင္ကာ လက္သည္းႏွင့္ အေၾကာင္းမဲ့ ကုတ္ျခစ္ေနေသာ မ လက္သြယ္သြယ္ကေလးေတြကို ဆြဲယူ နမ္း႐ိႈက္ပစ္လိုက္ခ်င္ စိတ္ကိုခ်ဳပ္တည္း လိုက္ေသာ အခါ သူ႔ရင္ထဲမြန္းက်ပ္လာ သည္။ ဒီေ၀ဒနာဟာ မ နဲ႔ ပတ္သက္မွ ပထမဆံုးခံစား ဖူးေသာေ၀ဒနာျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး မ လက္ကေလးကို လူလစ္ရင္ ဆုပ္ကိုင္ထားခြင့္မွအပ ဘာမွမရခဲ့ေသာ သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာတတ္သည္ပဲ။ ေစ်းသြားရန္ အေဖာ္လိုသည့္အခါ၊ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ က်ဴရွင္မွ ျပန္ရသည့္ အခါေတြမွာ ဖုန္းဆက္ ေခၚလိုက္တိုင္း တစ္ေခါက္ တစ္ခါမွမျငင္းမိဘဲ အျမဲတမ္းေရာက္လာခဲ့တဲ့ ေကာင္ကို မ ႏွလံုးသားရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာ မ ထားခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္အခြင့္အေရးမွ မေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးဘဲ မ ေျပာသမွ် အျမဲေခါင္းညိတ္ နားလည္ေပးခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္ ရက္စက္ခဲ့တဲ့ မ ကို နည္းနည္းေလးမွ မုန္းေမ့လို႔မရတဲ့ အျဖစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပါလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ... ဒီလိုနဲ႔ပဲ မရယ္...။

"အိုေက၊ ဘာမွေျပာ စရာမရွိရင္ ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္"

"............"

"ကြၽန္ေတာ္..."

မွန္တံခါး အျပင္ဘက္ရွိ ျမင္ကြင္း အလြန္ ေ၀၀ါးေနတာ မိုးေတြ သည္းေနေသာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

-------------------------------ျပီးပါျပီ-----------------------------------------

တိုက္ဆိုင္လို႕ မဟုတ္ ႏွစ္သက္လို႕ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၈ ေရႊအျမဳေတး မဂၢဇင္းကေန ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

8 comments:

ၿဖိဳးဇာနည္ said...

ေဟးးးးးနာကြ အရင္ဆံုးဇတ္သိမ္းရတယ္ေဝ႔
ေကာင္းတာမွရွယ္ဇြန္းတပ္လၻက္ရည္လိုပဲ
ၿပန္ေတာင္မၿပန္ခ်င္ေတာ႔ဝူး႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
အစအဆံုးၿပန္ဖတ္သြားတယ္႕႕ဟီးဟီး

Unknown said...

နဲနဲ ေနာက္က်သြားတယ္
၂ ေယာက္ေျမာက္ေပါ့
ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ ့
ဆက္ေရးပါ
အားေပးေနတယ္
ကိုရီႏိုးေရ
ခင္တဲ့
၀သန္

yehtutnaung said...

ကိုရီႏုိ.. ဒီလို ဇာတ္လမ္း ခပ္ဆင္ဆင္ေလးလား.. ဟီး။ ရမ္းသမ္းေျပာျခင္းပါ။ မွန္ပါက ဘီယာတိုက္ရန္ မသိမသာ လက္တို ့သြားသည္။ :P

ေကာင္းကင္ျပာ said...

ေကာင္းတယ္ေ၀့၊ နားလည္မႈေတြ လဲြကုန္တာေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး

ေတာင္ေပၚသား said...

လူညာ သိေနတယ္ေနာ့္ ဇာတ္လမ္းေလးက ကုိယ္ေတြ႕အလားပဲ ဟီးးး ဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ.. ေနာက္မ်ားလဲ ဒီလုိတင္ေပးပါဦးဗ်ာ....


ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား

Sein Lyan Tun said...

ေကာင္းတယ္
က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ခံစားခ်က္ၿခင္းတူ
ဒါမွမဟုတ္ အေႀကာင္းအရာခ်င္းတိုက္ဆိုင္လို ့
ခံစားလို႔ရတယ္ေပါ့
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္

မိုးခါး said...

ဟင္
ဘာမွန္းလဲမသိဘူး .. ေနာက္ဆံုး ကြဲတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ မဖတ္ခ်င္ပါဘူး .. :P

အဆိပ္ခြက္ said...

လာေရာက္ခံစားသြားပါတယ္ဗ်

ခင္မင္လွ်က္
အဆိပ္ခြက္