စာေရးဆရာ ေဝဟံ ေရးေသာ ဝတၱဳတိုျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္မိ၍ ျပန္လည္ခံစား ေဖာ္ျပေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အျမႇဳပ္ေတြ အေပၚက ဖံုးလႊမ္းေနသျဖင့္သာ အေငြ႕ မထြက္ဟန္ရွိေသာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္သည္ သူမေရွ႕တြင္ (သူမလိုပင္) တိတ္ဆိတ္စြာ ရွိေနသည္။ အျပင္မွာ မိုးေတြ သည္းေနေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အနည္းငယ္ စိုစြတ္ေနေသာ အ၀တ္အစားမ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းစိမ့္ လာေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေကာ္ဖီကို မေသာက္ ျဖစ္ေသးေခ်။ ဘာကိုမ်ား ေစာင့္စားမိပါလိမ့္။ ေကာ္ဖီေသာက္ျခင္း ဆိုတာဟာ သူမ တစ္ေယာက္တည္း ျဖင့္ၿပီးေျမာက္ ႏိုင္ေသာအရာပဲ မဟုတ္လား။
အျမႇဳပ္ေတြ အေပၚက ဖံုးလႊမ္းေနသျဖင့္သာ အေငြ႕ မထြက္ဟန္ရွိေသာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္သည္ သူမေရွ႕တြင္ (သူမလိုပင္) တိတ္ဆိတ္စြာ ရွိေနသည္။ အျပင္မွာ မိုးေတြ သည္းေနေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အနည္းငယ္ စိုစြတ္ေနေသာ အ၀တ္အစားမ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းစိမ့္ လာေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေကာ္ဖီကို မေသာက္ ျဖစ္ေသးေခ်။ ဘာကိုမ်ား ေစာင့္စားမိပါလိမ့္။ ေကာ္ဖီေသာက္ျခင္း ဆိုတာဟာ သူမ တစ္ေယာက္တည္း ျဖင့္ၿပီးေျမာက္ ႏိုင္ေသာအရာပဲ မဟုတ္လား။
အျမဲတမ္းလိုလို ေနာက္က်တတ္ေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား မိုက္မဲစြာ ေစာင့္ေနမိပါသလဲ။ ဟင့္အင္း။ ေမာင့္ကို ဒီေန႔ေတြ႕ရမွ ျဖစ္မည္။ ေမာင္ မရွိတဲ့ ကာလမ်ားအတြင္း ေမာင့္ကို သူမ မည္မွ် ျမတ္ႏိုးခဲ့ေၾကာင္း ေသခ်ာလာခဲ့သည္။ ေမာင့္ မ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ရင္းေျပာဖို႔ ရည္ရြယ္ထား ေသာစကားမ်ားစြာ သူမရင္ထဲမွာ ရိွပါသည္။ ဒါေတြဟာ သူမ ဆီျပန္လာဖို႔ ဆြဲေဆာင္တာမဟုတ္ဘဲ ရင္ထဲက စကားေတြသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေမာင္ ယံုၾကည္မယ္ ဆိုရင္ေပါ့ေလ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူမ အျမဲလို ထိုင္တတ္ေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ သူမေရွ႕မွ အျမဲလို ေနရာယူၿပီး ေစာင့္ၾကည့္တတ္ေသာ မ်က္၀န္းညိဳ ညိဳေလးမ်ားကို ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ေမာ ပစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ေရွ႕ခ်ရင္း စာေရး စာဖတ္လုပ္ကာ စိတ္ထြက္ေပါက္ကို ရွာတတ္ကာစ အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ထိုမ်က္၀န္း ကေလးမ်ားသည္ သူမကို ျမတ္ႏိုးရိပ္မ်ား တစ္ဖိတ္ဖိတ္လက္ ေနခဲ့ပါသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ ထက္၀က္စာ ကာလၾကာၿပီး ေနာက္ ထိုမ်က္၀န္းေလးေတြ သူမအနားမွာ မရွိေတာ့တာ ကေတာ့ သခၤါရတရားပဲ ျဖစ္သည္။ ခ်ိန္းထားသည့္ အခ်ိန္ကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ လြန္သြားေသာအခါ မေစာင့္သင့္ေတာ့ၿပီဟု စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ဆံုးျဖတ္ကာ ျပန္ရန္ မတ္တတ္ ထရပ္လိုက္ေလသည္။ (ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အ႐ႈံးအႏိုင္ တြက္တတ္တ့ဲစိတ္က ကိုယ့္ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ)
ထိုစဥ္မွာပဲ သူမေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္လာေသာ ေျခသံႏွင့္အတူ ရင္းႏွီးၿပီးသား ေမာင့္ကိုယ္န႔ံကေလးကို ရမိသည္။ ေစာေစာက စိတ္တိုထားေသာ အရွိန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို တင္းထားမိေသာ္လည္း ေမာင္ႏွင့္ သူမၾကားတြင္ ထိုသို႔ေသာ ပတ္သက္မႈမ်ဳိး မရွိေတာ့သည္ကို ႐ုတ္ခ်ည္းသတိရသြားေလသည္။
(၂)
သူမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုလွ်င္ ေျပာမည္ဟု ႀကိဳတင္ စဥ္းစားထားေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးေသာ အၾကည့္စူးစူးတို႔တြင္ က်ဆံုး သြားျပန္သည္။ ေခါင္းေမာ့ကာ သူမ မ်က္လံုးမ်ားထံသို႔ ရင္ဆိုင္ရန္ အားယူမိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွ စားပြဲဆီသို႔သာ စိုက္ၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ နဖူးဆီသို႔ ၀ဲက်ေနေသာ ဆံပင္မ်ားၾကားမွ ခိုးၾကည့္မိေသာအခါ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ဆိုးေဆးမတင္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါး တစ္စံုကို ဦးစြာ ျမင္ရ၏။ အိပ္မက္ထဲထိ လုိက္ပါ ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ေသာ မ၏ ႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္သူ႔ဘ၀ တစ္ခုလံုးကို ဆုတ္ျဖဲပစ္ႏိုင္ေသာ စကားလံုးတို႔ တည္ေနရာလည္း ျဖစ္ေသးသည္။
"ဘာလို႔ ေနာက္က် ေနတာလဲ"
ပထမဆံုး စေျပာလာေသာ စကားမွာပင္ မမ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါလားဟု သူ ေသခ်ာသြားေတာ့သည္။
"ကားလမ္းေတြ ပိတ္ေနလို႔ပါ"
ေျပာေနက် ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိး အသံပါမသြားေစရန္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းေသးေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ေၾကာင္း သူသိသည္။ ဒါပဲေပါ့။ ေ၀းကြာေနေသာ ကာလရွည္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္မိန္းမကိုမွ စိတ္ကစားလို႔ မရေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ခဲ့ေသာ သီတာေမ ရဲ႕အစြမ္းေတြ။ အို... ဒါေတြကို ေျပာျပလို႔လည္း ယံုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မမရဲ႕မ်က္လံုး ေတြက သူ႔ကိုၾကည့္သမွ် သံသယေတြ အျမဲ ဖံုးလႊမ္း ထားတာပဲ မဟုတ္လား။
"ဘာျပံဳးတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးခြင့္ မရွိဘူးလား"
႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္မိေသာ္လည္း ဒီလို မေျပာသင့္ဘူး ထင္သည္။ သူ႔ အထင္မွန္ေၾကာင္းကို မမျပံဳးေသာ အျပံဳးတြင္ ေတြ႕ရေလသည္။
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး တြန္႔ေကြးသြား႐ံုမွ် အျပံဳးျဖစ္ေသာ္လည္း ခါးသီးေသာအဓိပၸာယ္ မ်ားစြာပါ၀င္ေၾကာင္း သူ နားလည္၏။ မင္း မရင့္က်က္ေသးပါလားဟု မွတ္ ခ်က္ျပဳလိုဟန္ရွိေသာ၊ အရမ္း ကေလးဆန္ပါလားဟု ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ရိပ္ အျပည့္ရွိေသာ ထိုအျပံဳးကို သူမႏွင့္ ခ်စ္သူဘ၀ကတည္းက ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လက္ခံ ရရွိဖူးသည္။ ခ်စ္သူဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းကို သတိျပဳမိ သြားေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲတြင္ စူးစူးရွရွ နာက်င္လာသည္။ ဒီအသံုးအႏႈန္းဟာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ဖက္သတ္ သံုးစြဲေနခဲ့ရတာမ်ားလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တကယ္ပဲ မခ်စ္ခဲ့ဘူးလား မမရယ္။ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ သူမကို ကူကယ္ရာမဲ့စြာ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကို လံုး၀ စိတ္၀င္စားဟန္ မရွိဘဲ မီႏူးထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိန္းမတစ္ေယာက္ေရွ႕ ဒူးေထာက္ေန ခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းလွေသာ သူ႔ကိုယ္သူ ပထမဆံုး အႀကိမ္ မုန္းတီးမိေတာ့သည္။
(၃)
သူမေရွ႕တြင္ အျပစ္ရွိ ေသာ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို တြန္႔ဆုတ္ဟန္ရွိေသာ ေမာင့္ကို ျမင္ရေသာ အခါ ေစာင့္ဆိုင္းရစဥ္က ခံစားရေသာ ေဒါသမ်ားသည္ လြယ္ကူစြာ ေပ်ာ္၀င္ သြားၾကသည္။ တကယ္ဆို အျပစ္ရွိတာ ကိုယ္ပါ ေမာင္ရယ္။ ကိုယ္ မွားယြင္းခဲ့တာ၊ ေတြေ၀ခဲ့တာ။
ပတ္၀န္းက်င္ကဆိုတဲ့ စကားေတြကို ယိုင္နဲ႔လြယ္လြန္းခဲ့တာ။ တကယ္ဆို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တည္ေဆာက္ရမယ့္ ဘ၀ဟာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တာ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္ တျခားလူ အျမင္ကို ဂ႐ုစိုက္ရမွာလဲ။
ေမာင္ႏွင့္ ေ၀းကြာေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ရင္ထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ျမဲ စကားတို႔သည္ အသံအျဖစ္ စီးဆင္းရန္အတြက္မူ ေႏွာင့္ေႏွးလ်က္ရွိ၏။ ေျပာစရာ စကားတစ္ခုကိုမွ ရွာမရေသာ အခါ စားပြဲေပၚက မီႏူးကို ဖြင့္မိသည္။ တစ္ခုခုေသာက္ ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
Tequilla Sunrise, Black Russian, Screw Driver ဟင့္အင္း ျပင္းလြန္း တယ္။
"Gin Fizz တစ္ခြက္"
သူမ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာရန္ျပင္ေတာ့ သူမ ဘာေျပာမည္ကို ႀကိဳတင္ ရိပ္မိဟန္ရွိေသာ ေမာင္က ၀င္ေျပာသည္။
"သံပရာသီးကို အစိတ္လိုက္ပဲ ယူခဲ့"
မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမအႀကိဳက္ကို ေမာင္ မွတ္မိဆဲပါလားဟု ၾကည္ႏူးစြာ ေမာင့္ကိုၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ ျပံဳးသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဟိုမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနတုန္းက မၾကာခဏ ေသာက္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စပ္ေသာက္တာဆိုေတာ့..."
ေရွ႕ဆက္ေျပာရမည့္ စကားကို ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ခ်ိန္ဆေနဟန္ရွိ၏။
"မ စပ္သေလာက္ မေကာင္းဘူး"
ဒီလိုအေျပာေတြ ဒီလို အျပံဳးေတြနဲ႔ပဲ ေမာင္ သူမကို မခ်စ္ဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။ သူမ ႀကိဳတင္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီး ကိုယ့္ထက္ ပညာတတ္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္သည္ သူမထက္ အသက္ေလးႏွစ္မွ် ငယ္ေသာ သာမန္ေမဂ်ာတစ္ ခုမွေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ ေမာင္ႏွင့္ေတြ႕ေသာ အခါ လြင့္ျပယ္စျပဳ၏။
ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ေတာ္႐ံုႏွင့္ အထင္မႀကီး တတ္ေသာသူမ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွ သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္ သူမေနာက္မွ အျမဲလို လိုက္ပါေနတတ္ ေသာေမာင့္ကိုျမင္လွ်င္ ခ်စ္စရာေလးဟု မွတ္ခ်က္ျပဳၾကေတာ့ သူမ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္မိေနေၾကာင္း ၀န္ခံရေတာ့သည္။
ဦးေႏွာက္ႏွင့္ စဥ္းစားလွ်င္ ဘယ္လိုမွ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရာမျမင္ေသာ ေမာင့္ကို အခ်စ္တစ္ခုတည္းႏွင့္ ဇြတ္မွိတ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းသည္ သူမ၏ အႀကီးဆံုးအမွားျဖစ္ ဟန္တူသည္။ ေလးႏွစ္ ဟူေသာ အသက္ကြာဟမႈသည္ တခ်ဳိ႕ေသာ လူေတြအတြက္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ရွိရင္းစြဲ အသက္အရြယ္ထက္ လူႀကီးဆန္ခ်င္ေသာ သူမႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရင့္က်က္သည့္ပံု မေပါက္ေသာ ေမာင္တို႔တြင္ေတာ့ ႀကီးမားေသာျပႆနာ ျဖစ္သည္။ ေမာင့္ကို လက္ခံ လိုက္မိျခင္းအတြက္ ကိုယ္ရင္ဆိုင္ရေသာ ဖိအားေတြကို ေမာင္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါရဲ႕လား။ ကေလးကို မုန္႔ေပးႀကိဳက္တာဟု စသလိုလိုႏွင့္ အတည္ေျပာၾကေသာ စကားတင္းမ်ား၊ အျပစ္တင္ျငဴစူေသာ မ်က္လံုးမ်ား လက္ညႇိဳးမ်ား သူမ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရမလဲဆိုတာ ေမာင္ေတြးမိပါ့မလား။ အို... တကယ္ေတာ့ ေမာင္ သူမကို နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
ထိုစဥ္မွာပဲ သူမေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္လာေသာ ေျခသံႏွင့္အတူ ရင္းႏွီးၿပီးသား ေမာင့္ကိုယ္န႔ံကေလးကို ရမိသည္။ ေစာေစာက စိတ္တိုထားေသာ အရွိန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို တင္းထားမိေသာ္လည္း ေမာင္ႏွင့္ သူမၾကားတြင္ ထိုသို႔ေသာ ပတ္သက္မႈမ်ဳိး မရွိေတာ့သည္ကို ႐ုတ္ခ်ည္းသတိရသြားေလသည္။
(၂)
သူမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုလွ်င္ ေျပာမည္ဟု ႀကိဳတင္ စဥ္းစားထားေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးေသာ အၾကည့္စူးစူးတို႔တြင္ က်ဆံုး သြားျပန္သည္။ ေခါင္းေမာ့ကာ သူမ မ်က္လံုးမ်ားထံသို႔ ရင္ဆိုင္ရန္ အားယူမိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွ စားပြဲဆီသို႔သာ စိုက္ၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ နဖူးဆီသို႔ ၀ဲက်ေနေသာ ဆံပင္မ်ားၾကားမွ ခိုးၾကည့္မိေသာအခါ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ဆိုးေဆးမတင္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါး တစ္စံုကို ဦးစြာ ျမင္ရ၏။ အိပ္မက္ထဲထိ လုိက္ပါ ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ေသာ မ၏ ႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္သူ႔ဘ၀ တစ္ခုလံုးကို ဆုတ္ျဖဲပစ္ႏိုင္ေသာ စကားလံုးတို႔ တည္ေနရာလည္း ျဖစ္ေသးသည္။
"ဘာလို႔ ေနာက္က် ေနတာလဲ"
ပထမဆံုး စေျပာလာေသာ စကားမွာပင္ မမ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါလားဟု သူ ေသခ်ာသြားေတာ့သည္။
"ကားလမ္းေတြ ပိတ္ေနလို႔ပါ"
ေျပာေနက် ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိး အသံပါမသြားေစရန္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းေသးေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ေၾကာင္း သူသိသည္။ ဒါပဲေပါ့။ ေ၀းကြာေနေသာ ကာလရွည္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္မိန္းမကိုမွ စိတ္ကစားလို႔ မရေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ခဲ့ေသာ သီတာေမ ရဲ႕အစြမ္းေတြ။ အို... ဒါေတြကို ေျပာျပလို႔လည္း ယံုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မမရဲ႕မ်က္လံုး ေတြက သူ႔ကိုၾကည့္သမွ် သံသယေတြ အျမဲ ဖံုးလႊမ္း ထားတာပဲ မဟုတ္လား။
"ဘာျပံဳးတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးခြင့္ မရွိဘူးလား"
႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္မိေသာ္လည္း ဒီလို မေျပာသင့္ဘူး ထင္သည္။ သူ႔ အထင္မွန္ေၾကာင္းကို မမျပံဳးေသာ အျပံဳးတြင္ ေတြ႕ရေလသည္။
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး တြန္႔ေကြးသြား႐ံုမွ် အျပံဳးျဖစ္ေသာ္လည္း ခါးသီးေသာအဓိပၸာယ္ မ်ားစြာပါ၀င္ေၾကာင္း သူ နားလည္၏။ မင္း မရင့္က်က္ေသးပါလားဟု မွတ္ ခ်က္ျပဳလိုဟန္ရွိေသာ၊ အရမ္း ကေလးဆန္ပါလားဟု ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ရိပ္ အျပည့္ရွိေသာ ထိုအျပံဳးကို သူမႏွင့္ ခ်စ္သူဘ၀ကတည္းက ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လက္ခံ ရရွိဖူးသည္။ ခ်စ္သူဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းကို သတိျပဳမိ သြားေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲတြင္ စူးစူးရွရွ နာက်င္လာသည္။ ဒီအသံုးအႏႈန္းဟာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ဖက္သတ္ သံုးစြဲေနခဲ့ရတာမ်ားလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တကယ္ပဲ မခ်စ္ခဲ့ဘူးလား မမရယ္။ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ သူမကို ကူကယ္ရာမဲ့စြာ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကို လံုး၀ စိတ္၀င္စားဟန္ မရွိဘဲ မီႏူးထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိန္းမတစ္ေယာက္ေရွ႕ ဒူးေထာက္ေန ခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းလွေသာ သူ႔ကိုယ္သူ ပထမဆံုး အႀကိမ္ မုန္းတီးမိေတာ့သည္။
(၃)
သူမေရွ႕တြင္ အျပစ္ရွိ ေသာ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို တြန္႔ဆုတ္ဟန္ရွိေသာ ေမာင့္ကို ျမင္ရေသာ အခါ ေစာင့္ဆိုင္းရစဥ္က ခံစားရေသာ ေဒါသမ်ားသည္ လြယ္ကူစြာ ေပ်ာ္၀င္ သြားၾကသည္။ တကယ္ဆို အျပစ္ရွိတာ ကိုယ္ပါ ေမာင္ရယ္။ ကိုယ္ မွားယြင္းခဲ့တာ၊ ေတြေ၀ခဲ့တာ။
ပတ္၀န္းက်င္ကဆိုတဲ့ စကားေတြကို ယိုင္နဲ႔လြယ္လြန္းခဲ့တာ။ တကယ္ဆို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တည္ေဆာက္ရမယ့္ ဘ၀ဟာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တာ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္ တျခားလူ အျမင္ကို ဂ႐ုစိုက္ရမွာလဲ။
ေမာင္ႏွင့္ ေ၀းကြာေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ရင္ထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ျမဲ စကားတို႔သည္ အသံအျဖစ္ စီးဆင္းရန္အတြက္မူ ေႏွာင့္ေႏွးလ်က္ရွိ၏။ ေျပာစရာ စကားတစ္ခုကိုမွ ရွာမရေသာ အခါ စားပြဲေပၚက မီႏူးကို ဖြင့္မိသည္။ တစ္ခုခုေသာက္ ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
Tequilla Sunrise, Black Russian, Screw Driver ဟင့္အင္း ျပင္းလြန္း တယ္။
"Gin Fizz တစ္ခြက္"
သူမ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာရန္ျပင္ေတာ့ သူမ ဘာေျပာမည္ကို ႀကိဳတင္ ရိပ္မိဟန္ရွိေသာ ေမာင္က ၀င္ေျပာသည္။
"သံပရာသီးကို အစိတ္လိုက္ပဲ ယူခဲ့"
မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမအႀကိဳက္ကို ေမာင္ မွတ္မိဆဲပါလားဟု ၾကည္ႏူးစြာ ေမာင့္ကိုၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ ျပံဳးသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဟိုမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနတုန္းက မၾကာခဏ ေသာက္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စပ္ေသာက္တာဆိုေတာ့..."
ေရွ႕ဆက္ေျပာရမည့္ စကားကို ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ခ်ိန္ဆေနဟန္ရွိ၏။
"မ စပ္သေလာက္ မေကာင္းဘူး"
ဒီလိုအေျပာေတြ ဒီလို အျပံဳးေတြနဲ႔ပဲ ေမာင္ သူမကို မခ်စ္ဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။ သူမ ႀကိဳတင္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီး ကိုယ့္ထက္ ပညာတတ္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္သည္ သူမထက္ အသက္ေလးႏွစ္မွ် ငယ္ေသာ သာမန္ေမဂ်ာတစ္ ခုမွေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ ေမာင္ႏွင့္ေတြ႕ေသာ အခါ လြင့္ျပယ္စျပဳ၏။
ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ေတာ္႐ံုႏွင့္ အထင္မႀကီး တတ္ေသာသူမ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွ သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္ သူမေနာက္မွ အျမဲလို လိုက္ပါေနတတ္ ေသာေမာင့္ကိုျမင္လွ်င္ ခ်စ္စရာေလးဟု မွတ္ခ်က္ျပဳၾကေတာ့ သူမ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္မိေနေၾကာင္း ၀န္ခံရေတာ့သည္။
ဦးေႏွာက္ႏွင့္ စဥ္းစားလွ်င္ ဘယ္လိုမွ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရာမျမင္ေသာ ေမာင့္ကို အခ်စ္တစ္ခုတည္းႏွင့္ ဇြတ္မွိတ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းသည္ သူမ၏ အႀကီးဆံုးအမွားျဖစ္ ဟန္တူသည္။ ေလးႏွစ္ ဟူေသာ အသက္ကြာဟမႈသည္ တခ်ဳိ႕ေသာ လူေတြအတြက္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ရွိရင္းစြဲ အသက္အရြယ္ထက္ လူႀကီးဆန္ခ်င္ေသာ သူမႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရင့္က်က္သည့္ပံု မေပါက္ေသာ ေမာင္တို႔တြင္ေတာ့ ႀကီးမားေသာျပႆနာ ျဖစ္သည္။ ေမာင့္ကို လက္ခံ လိုက္မိျခင္းအတြက္ ကိုယ္ရင္ဆိုင္ရေသာ ဖိအားေတြကို ေမာင္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါရဲ႕လား။ ကေလးကို မုန္႔ေပးႀကိဳက္တာဟု စသလိုလိုႏွင့္ အတည္ေျပာၾကေသာ စကားတင္းမ်ား၊ အျပစ္တင္ျငဴစူေသာ မ်က္လံုးမ်ား လက္ညႇိဳးမ်ား သူမ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရမလဲဆိုတာ ေမာင္ေတြးမိပါ့မလား။ အို... တကယ္ေတာ့ ေမာင္ သူမကို နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
9 comments:
အပိုင္း(၁) ဖတ္ျပီးေၾကာင္း၊ ဆက္လက္ ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပန္သြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း.. အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါတယ္။ :P
ရပါတယ္
ႀကီးရင္မွီ
ငယ္ရင္ခ်ီ
ဒုန္ ့ေ၀ၚရီ ပါ
း)
ေနာက္လာမည့္အပိုင္းကိုေမွ်ာ္ေနမိသည္
ကိုရီႏိုေရ.
ေရာက္လာတယ္ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနပါသည္
ေနာက္အပိုင္းေတြေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ .. ျမန္ျမန္ေလးေနာ္ :D
အပုိင္းေတြ ရွိေနေသးတယ္ဗ် ဆန္႕တငင္ငင္ၾကီးး ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ပါဗ်ိဳ႕
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
အဲဒီ၀တၳဳ ဖတ္ဖူးတယ္...မဂၢဇင္းမွာေလ...
အခုျပန္ဖတ္ေတာ့လည္း ေကာင္ေနတာပါပဲ...။
အပိုင္း၂ လည္း လာဖတ္ပါအံုးမယ္
ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ ၀ထၳဳေလးပါ။ ေနာက္ဆက္တြဲေလး ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ေနာ္။
ခင္မင္လွ်က္
မၾကီး
ဒါေပါ႔ ခ်ီထားရမယ္ဆိုရင္လဲေကာင္းတာပဲ
မွီေနရရင္ေတာ႔ပိုသက္သာတာေပါ႔
အဟတ္ဟတ္႕႕႕႕
Post a Comment