တစ္ရြာလံုး လိုလိုကလည္း အံ့ၾသၾကေလ၏။
“မပန္း႐ံုနဲ႔ လွအံုက တူအရီး ဆိုေပသိ အင္မတန္ ခ်စ္ၾက ရွာသာကိုး။ တစ္သက္လံုး မပန္း႐ံု အနား ေနသြားခဲ့သာ ၾကည့္ပါလား။ အခုလည္း လြမ္းလို႔ လိုက္သြားသာ ေနမွာေပါ့။ တို႔ မသိၾကလို႔သာကိုး။ သူ႔ခမ်ာ ရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္ မီးေတာက္ေအာင္ လြမ္းေနမွန္းမွ မသိသာ”
ရြာက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ေျပာၾကသည့္ စကားမ်ားျဖစ္ ၏။ မအိမ္ကံကေတာ...။ လက္ေခ်ာင္းေတြ တစ္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ေခ်ာင္း ျပဳတ္သြားခဲ့ေသာ ကင္းေျခမ်ား တစ္ေကာင္လို ေျခေထာက္ေတြ ရွိေသးတာပဲေလလို႔သာ ေျဖရေတာ့၏။
“မအိမ္ကံတုိ႔အိမ္ကို စုန္းတုိက္၊ နတ္တိုက္၊ ဓာတ္တိုက္၊ သိုက္တိုက္ေတြမ်ား လုပ္ထားၾကသလား အစ္ကိုရယ္။ သည္ေလာက္ေတာင္ ဆိုေတာ့လည္း မလြန္လြန္းဘူးလား။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ အိမ္ကုိ ရြတ္ဖတ္ၿပီး သန္႔ပစ္ခ်င္သယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး အိမ္ကေလးရယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္း ျဖစ္တာပါပဲ။ လူတိုင္းမွာ ဇာတိဒုကၡ၊ ဗ်ာဓိဒုကၡ၊ မရဏဒုကၡ ေတြရွိၾကသာခ်ည္းပါ။ အိမ္ကေလး စိတ္သန္႔ေအာင္ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ပါေလ။ လုပ္ေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲ”
မလွအံုဆံုးၿပီး တစ္လေလာက္မွာ မအိမ္ကံႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း တုိ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ စကားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူတို႔ ဘ၀ေတြထဲက ေက်းဇူး ႀကီးလွ သူေတြကို မအိမ္ကံ သတိထားမိသည္။ ဆိုပါေတာ့ ကိုဖိုးေငြ။ မလွအံုႏွင့္ ပတ္သက္ရေသာ္လည္း တစ္သက္လံုး ခ်ဳိသည္၊ ခါးသည္ မေျပာဘဲ မအိမ္ကံတုိ႔ ယာခင္း၊ ကိုင္းခင္း ေတြထဲမွာ ႏွစ္ေပါက္ ရွိရရွာသူ ျဖစ္သည္။ အေဖဘက္က အမ်ဳိး ဆိုေသာ္လည္း အေမ ပန္း႐ံုကို ခ်စ္ရွာသူလည္း ျဖစ္သည္။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ တကယ္တမ္း ေျပာၾကေၾကး ဆိုလွ်င္ ကိုဖိုးေငြ တို႔သားအဖ တစ္ေတြ၏ ေက်းဇူးက ပို၍ပင္ ႀကီးၾကရွာပါ၏။ လွည္းႏွင့္ႏြားႏွင့္ သစ္စူး၀ါးစူး ေနပူေဆာင္းခ်မ္း တကုပ္ကုပ္ ရွိၾကသူေတြပင္။
အခ်ိန္တန္လို႔ ယာသီး ယာႏွံေတြ ထြက္ျပန္ေတာ့ အေခါက္ေခါက္ အခါအခါ သူတို႔ပဲ ပင္ပန္းတႀကီး သယ္ရတိုက္ရ သီးႏွံ သိမ္းၾကရတာေတြကို ျမင္ေနရသည္။ ေျပးပါဦးဟဲ့၊ လႊားပါဦးဟဲ့၊ ၀ိုင္းပါဦးဟဲ့ ဆိုေတာ့လည္း သူတို႔ပင္။ ဖိုးတုတ္ကေကာ ေက်းဥႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်တာပဲ ရွိသည္။ ေယာကၡမ အရီးၾကာၫြန္႔တို႔ ဆင္းရဲေသာ္လည္း က်ဳပ္သြားလုပ္ေကြၽး ေခ်ဦးမည္ မရွိ။ ေက်းဥႏွင့္ အတူ သူတို႔ အမိုးေအာက္မွာ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ ေနခဲ့ၾကသည္သာ။ သည္လို ဆိုေတာ့လည္း အရီးၾကာၫြန္႔ မပူမပင္ ရေအာင္ မအိမ္ကံက ေစာင့္ေရွာက္ရျပန္ပါ၏။
“အစ္မအံု ဆံုးရွာေတာ့ ကိုဖိုးေငြႀကီးတုိ႔ သားအဖ တစ္ေတြ တစ္မ်ဳိး ေတြးေနၾကပါဦးမယ္ အိမ္ကေလးရယ္။ ေျပာခ်င္တာ က အရီးလွအံုနဲ႔စပ္မွ ေတာ္ရသူလို႔ ျမင္သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ သည္အိမ္မွာ ကြၽန္မတို႔နဲ႔ တစ္သက္လံုး ေနၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ ပါလို႔ အိမ္ကေလး ေျပာရမယ္။ သူတို႔ကလည္း ေနမယ့္ သူေတြ ပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ႏႈတ္နဲ႔ ထုတ္ေျပာမွ လိပ္ျပာသန္႔ ရွာၾကမွာပဲ”
“မွန္သယ္ အစ္ကို။ မအိမ္ကံလည္း စဥ္းစားထားၿပီး သားပါ။ ေက်းဥ အပါအ၀င္ အားလံုးကို မအိမ္ကံ တစ္ည ေခၚေျပာပါဦးမယ္။ ၀ိုင္းထဲက အိမ္ကေလးထဲ မေနခိုင္းေတာ့ဘူး။ သည္အိမ္ႀကီးေပၚမွာပဲ အကုန္ အတူ ေနၾကသာေပါ့”
တစ္ညမွာေတာ့ မအိမ္ကံ ေခၚေျပာခဲ့သည္။ ၀မ္းသာၾက ရွာပါ၏။ ကိုဖိုးေငြက မလွအံုကို သတိ ရပံုေပၚသည္။ ငိုရွာ ၏။ သားေတြ၊ ေခြၽးမေတြကလည္း ငိုၾကသည္။ ကိုဖိုးေငြက မ်က္ရည္ေတြ ပုဆိုးခါးပံုႏွင့္ သုတ္ရာက ေျပာသည္။
“ေအးပါ ငါ့ႏွမရာ၊ တို႔ကလည္း မခြဲပါဘူး။ ညည္းတို႔ ကိုင္းေတြ၊ ယာေတြ သူမ်ားလည္း အလုပ္မခံပါဘူး။ တုိ႔ေနရ သာလည္း မသိမ္ငယ္ပါဘူး။ တစ္သက္လံုး သည္လိုေနလာခဲ့ ၾကသာပဲဟာ။ ၾကာပင္ေအာက္ကဖား ေမာ့ရသာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ သာပဲ”
မအိမ္ကံ ေခါင္းထဲမွာ အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပးလႊား ေနသည္။ ခါတိုင္းလည္း စိတ္မေရာက္တာေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ေၾကာင္း မဟုတ္တစ္ေၾကာင္းေတာ့ စိတ္ေရာက္ရသည္ ခ်ည္း။ အေမ ပန္း႐ံုတို႔၊ မလွအံုတို႔ မရွိေတာ့ သတိလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ ကြၽတ္ေနခ်င္လို႔ မရေတာ့။ အစစအရာရာ မအိမ္ကံ ေခါင္းေပၚမွာ အိမ့္၀န္ထုပ္ႀကီးရြက္ထားရၿပီ။ စစ္ႀကီးၿပီးစ ေခတ္ကာလမေကာင္းတုန္းက ရြာမွာ အလွဴအတန္းေတြ ရပ္ ဆိုင္းသြားခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေတာ့လည္း ဆူဆူပူပူ ဆိုေတာ့ သားႀကီး ရွင္ျဖစ္ေတြသာ မ်ားခဲ့ပါ၏။ သည္ဘက္ႏွစ္ ေတြမွာေတာ့ ရြာျပန္စည္လာခဲ့သည္။ အလွဴသံ၊ ဆုိင္းသံေတြ ၾကားရျပန္ၿပီ။ ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ကေလးေတြပင္ ရွိလာခဲ့ၿပီ။
အစ္ကိုေလး ကိုစံေကာင္း မိန္းမဘက္က တူမတစ္ေယာက္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အေရြး ခံရေတာ့ အလွဴရွိလွ်င္ မအိမ္ကံကပဲ ၫႊတ္ေနေအာင္ ဆင္တာေတြ အထိပါခဲ့ရသည္။ ေရႊမႈံ႕သမီး မႈံနံ႔သာေတာင္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီ။ မိဘက ေသာင္သာသည့္တိုင္ မႈံနံ႔သာက ခါးက်ဳိးေအာင္ အလုပ္လုပ္သည့္ အသံေတြေတာ့ ၾကားရပါ၏။
မအိမ္ကံ အိပ္ရာက ထလာခဲ့ကာ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိပ္ရာထဲ လွဲေနေတာ့ စိတ္ေတြက ဟိုေရာက္ သည္ေရာက္ႏွင့္ မလန္းခ်င္။ အသက္ေလးဆယ္ျပည့္သည့္ ေန႔တစ္ေန႔ေတာ့ မအိမ္ကံ ေအးေအးလူလူေနခ်င္သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ သမီးငယ္ခိုင္က ေက်ာင္းစာေတြ လုပ္ေနသည္။ ခိုင္ ေတာင္မွ သည္ႏွစ္ၿပီးလွ်င္ ရြာေက်ာင္းက အတန္း ကုန္ၿပီ။ ခိုင့္ကို ၿမိဳ႕ပို႔ၿပီး ပညာသင္ေရး၊ မသင္ေရး မအိမ္ကံ မဆံုးျဖတ္ ႏိုင္ေသး။
ေက်းဥက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ။ မအိမ္ကံ ၀င္လာေတာ့ ေက်းဥက ထမင္းစားေတာ့မလား ေမးသည္။
“ကေန႔ မအိမ္ကံ အလွဴ လုပ္လိုက္ရသာ ၀မ္းသာလိုက္သာ ေက်းဥရယ္။ ညည္းတို႔ သားအဖတစ္ေတြေတာ့ ညေနက် လူစံုတက္စံု ငါေပးစရာရွိသာ ေပးမယ္။ ကိုဖုိးေငြႀကီးကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဒုလႅဘ ခုနစ္ရက္ေလာက္ ၀တ္ခိုင္းလိုက္ ခ်င္ေသးသယ္။ မလွအံုလည္း ကုသိုလ္ ရသာေပါ့”
“ေကာင္းသာေပါ့ေအ။ တုိ႔ေတာ့ေအ ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ တို႔မိသားစုက အိမ္သားေတြပဲဟာ။ ညည္းေပးကာမွ စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္ရပါဦးမယ္ေအ”
“မဟုတ္ေပါင္ေအ။ သည္သေဘာ မပါပါဘူး။ ၀ယ္ခ်င္ သာ၀ယ္ၾက လွဴခ်င္သာ လွဴၾကရသာေပါ့ ငါပိုင္းျဖတ္ၿပီး သားပါ”
သည္လိုဆိုေတာ့လည္း ေက်းဥဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။ ေက်းဥက လက္ႏွီးစကို ကိုင္ရင္း ဟင္းအိုးခ်သည္။ ေရေႏြးအိုး ပူလက္စကို ဆက္တင္သည္။ ေက်းဥလက္ရာက မလွအံု လက္ရာကိုမီလို႔ စားေရးေသာက္တာ အဆင္ေျပပါ၏။ ေက်းဥ က မအိမ္ခိုင္ ထမင္းစားဖို႔ ဟင္းေႏႊးျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ႏွီးစကို အသာခ်လိုက္ေတာ့ မအိမ္ကံ က်င္ခနဲ ခံစားလိုက္ရပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း၏ ပုဆိုးပိုင္း အေဟာင္းကို လက္ႏွီး လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ၀တ္ေနက် ပခုကၠဴေက်း တစ္ရာ ပုဆိုးေဟာင္း။
“ညည္း အဲသည္ လက္ႏွီးစုတ္ လႊင့္ပစ္ပါ ေက်းဥရယ္။ ညည္းငါေျပာထားသားနဲ႔”
“မအိမ္ကံရယ္ မဟုတ္သာေအ။ အဲသေလာက္အထိ ညည္းမပါပါနဲ႔ေအ။ ငါမပစ္ရက္ပါဘူး။ ဆရာေလး ပုဆိုးဟဲ့”
“ညည္းမပစ္ရက္ရင္ ငါပစ္သယ္ေအ”
မအိမ္ကံက ပုဆိုးေဟာင္း လက္ႏွီးစကို မီးဖိုထဲ ပစ္သြင္း လုိက္သည္။ ေညႇာ္နံ႔ေတြ ေထာင္းခနဲထကာ တဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ ေလာင္ေနတာကို မအိမ္ကံ စိုက္ၾကည့္ ေနခဲ့ပါ၏။ ေက်းဥက တစ္ဖက္ လွည့္ရင္း မ်က္ရည္၀ဲ ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ အိမ္၀ိုင္း၀ဆီက ေအာ္သံၾကားလိုက္ရသည္။
“ေတာပုန္းရည္ေလး အားေပးၾကပါဦးဗ်ာ။ ေတာသည္ပါ အိမ္ရွင္တို႔”
မအိမ္ကံ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားခဲ့သည္။ ေတာပုန္းရည္။ မအိမ္ကံ ျခံ၀ကို ရင္တလွပ္လွပ္ျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ကိုေျပသိမ္း ပုဆိုးေဟာင္းက တဖ်စ္ဖ်စ္ ေတာက္ေလာင္ ေနဆဲ...။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“မပန္း႐ံုနဲ႔ လွအံုက တူအရီး ဆိုေပသိ အင္မတန္ ခ်စ္ၾက ရွာသာကိုး။ တစ္သက္လံုး မပန္း႐ံု အနား ေနသြားခဲ့သာ ၾကည့္ပါလား။ အခုလည္း လြမ္းလို႔ လိုက္သြားသာ ေနမွာေပါ့။ တို႔ မသိၾကလို႔သာကိုး။ သူ႔ခမ်ာ ရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္ မီးေတာက္ေအာင္ လြမ္းေနမွန္းမွ မသိသာ”
ရြာက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ေျပာၾကသည့္ စကားမ်ားျဖစ္ ၏။ မအိမ္ကံကေတာ...။ လက္ေခ်ာင္းေတြ တစ္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ေခ်ာင္း ျပဳတ္သြားခဲ့ေသာ ကင္းေျခမ်ား တစ္ေကာင္လို ေျခေထာက္ေတြ ရွိေသးတာပဲေလလို႔သာ ေျဖရေတာ့၏။
“မအိမ္ကံတုိ႔အိမ္ကို စုန္းတုိက္၊ နတ္တိုက္၊ ဓာတ္တိုက္၊ သိုက္တိုက္ေတြမ်ား လုပ္ထားၾကသလား အစ္ကိုရယ္။ သည္ေလာက္ေတာင္ ဆိုေတာ့လည္း မလြန္လြန္းဘူးလား။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ အိမ္ကုိ ရြတ္ဖတ္ၿပီး သန္႔ပစ္ခ်င္သယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး အိမ္ကေလးရယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္း ျဖစ္တာပါပဲ။ လူတိုင္းမွာ ဇာတိဒုကၡ၊ ဗ်ာဓိဒုကၡ၊ မရဏဒုကၡ ေတြရွိၾကသာခ်ည္းပါ။ အိမ္ကေလး စိတ္သန္႔ေအာင္ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ပါေလ။ လုပ္ေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲ”
မလွအံုဆံုးၿပီး တစ္လေလာက္မွာ မအိမ္ကံႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း တုိ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ စကားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူတို႔ ဘ၀ေတြထဲက ေက်းဇူး ႀကီးလွ သူေတြကို မအိမ္ကံ သတိထားမိသည္။ ဆိုပါေတာ့ ကိုဖိုးေငြ။ မလွအံုႏွင့္ ပတ္သက္ရေသာ္လည္း တစ္သက္လံုး ခ်ဳိသည္၊ ခါးသည္ မေျပာဘဲ မအိမ္ကံတုိ႔ ယာခင္း၊ ကိုင္းခင္း ေတြထဲမွာ ႏွစ္ေပါက္ ရွိရရွာသူ ျဖစ္သည္။ အေဖဘက္က အမ်ဳိး ဆိုေသာ္လည္း အေမ ပန္း႐ံုကို ခ်စ္ရွာသူလည္း ျဖစ္သည္။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ တကယ္တမ္း ေျပာၾကေၾကး ဆိုလွ်င္ ကိုဖိုးေငြ တို႔သားအဖ တစ္ေတြ၏ ေက်းဇူးက ပို၍ပင္ ႀကီးၾကရွာပါ၏။ လွည္းႏွင့္ႏြားႏွင့္ သစ္စူး၀ါးစူး ေနပူေဆာင္းခ်မ္း တကုပ္ကုပ္ ရွိၾကသူေတြပင္။
အခ်ိန္တန္လို႔ ယာသီး ယာႏွံေတြ ထြက္ျပန္ေတာ့ အေခါက္ေခါက္ အခါအခါ သူတို႔ပဲ ပင္ပန္းတႀကီး သယ္ရတိုက္ရ သီးႏွံ သိမ္းၾကရတာေတြကို ျမင္ေနရသည္။ ေျပးပါဦးဟဲ့၊ လႊားပါဦးဟဲ့၊ ၀ိုင္းပါဦးဟဲ့ ဆိုေတာ့လည္း သူတို႔ပင္။ ဖိုးတုတ္ကေကာ ေက်းဥႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်တာပဲ ရွိသည္။ ေယာကၡမ အရီးၾကာၫြန္႔တို႔ ဆင္းရဲေသာ္လည္း က်ဳပ္သြားလုပ္ေကြၽး ေခ်ဦးမည္ မရွိ။ ေက်းဥႏွင့္ အတူ သူတို႔ အမိုးေအာက္မွာ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ ေနခဲ့ၾကသည္သာ။ သည္လို ဆိုေတာ့လည္း အရီးၾကာၫြန္႔ မပူမပင္ ရေအာင္ မအိမ္ကံက ေစာင့္ေရွာက္ရျပန္ပါ၏။
“အစ္မအံု ဆံုးရွာေတာ့ ကိုဖိုးေငြႀကီးတုိ႔ သားအဖ တစ္ေတြ တစ္မ်ဳိး ေတြးေနၾကပါဦးမယ္ အိမ္ကေလးရယ္။ ေျပာခ်င္တာ က အရီးလွအံုနဲ႔စပ္မွ ေတာ္ရသူလို႔ ျမင္သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ သည္အိမ္မွာ ကြၽန္မတို႔နဲ႔ တစ္သက္လံုး ေနၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ ပါလို႔ အိမ္ကေလး ေျပာရမယ္။ သူတို႔ကလည္း ေနမယ့္ သူေတြ ပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ႏႈတ္နဲ႔ ထုတ္ေျပာမွ လိပ္ျပာသန္႔ ရွာၾကမွာပဲ”
“မွန္သယ္ အစ္ကို။ မအိမ္ကံလည္း စဥ္းစားထားၿပီး သားပါ။ ေက်းဥ အပါအ၀င္ အားလံုးကို မအိမ္ကံ တစ္ည ေခၚေျပာပါဦးမယ္။ ၀ိုင္းထဲက အိမ္ကေလးထဲ မေနခိုင္းေတာ့ဘူး။ သည္အိမ္ႀကီးေပၚမွာပဲ အကုန္ အတူ ေနၾကသာေပါ့”
တစ္ညမွာေတာ့ မအိမ္ကံ ေခၚေျပာခဲ့သည္။ ၀မ္းသာၾက ရွာပါ၏။ ကိုဖိုးေငြက မလွအံုကို သတိ ရပံုေပၚသည္။ ငိုရွာ ၏။ သားေတြ၊ ေခြၽးမေတြကလည္း ငိုၾကသည္။ ကိုဖိုးေငြက မ်က္ရည္ေတြ ပုဆိုးခါးပံုႏွင့္ သုတ္ရာက ေျပာသည္။
“ေအးပါ ငါ့ႏွမရာ၊ တို႔ကလည္း မခြဲပါဘူး။ ညည္းတို႔ ကိုင္းေတြ၊ ယာေတြ သူမ်ားလည္း အလုပ္မခံပါဘူး။ တုိ႔ေနရ သာလည္း မသိမ္ငယ္ပါဘူး။ တစ္သက္လံုး သည္လိုေနလာခဲ့ ၾကသာပဲဟာ။ ၾကာပင္ေအာက္ကဖား ေမာ့ရသာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ သာပဲ”
မအိမ္ကံ ေခါင္းထဲမွာ အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပးလႊား ေနသည္။ ခါတိုင္းလည္း စိတ္မေရာက္တာေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ေၾကာင္း မဟုတ္တစ္ေၾကာင္းေတာ့ စိတ္ေရာက္ရသည္ ခ်ည္း။ အေမ ပန္း႐ံုတို႔၊ မလွအံုတို႔ မရွိေတာ့ သတိလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ ကြၽတ္ေနခ်င္လို႔ မရေတာ့။ အစစအရာရာ မအိမ္ကံ ေခါင္းေပၚမွာ အိမ့္၀န္ထုပ္ႀကီးရြက္ထားရၿပီ။ စစ္ႀကီးၿပီးစ ေခတ္ကာလမေကာင္းတုန္းက ရြာမွာ အလွဴအတန္းေတြ ရပ္ ဆိုင္းသြားခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေတာ့လည္း ဆူဆူပူပူ ဆိုေတာ့ သားႀကီး ရွင္ျဖစ္ေတြသာ မ်ားခဲ့ပါ၏။ သည္ဘက္ႏွစ္ ေတြမွာေတာ့ ရြာျပန္စည္လာခဲ့သည္။ အလွဴသံ၊ ဆုိင္းသံေတြ ၾကားရျပန္ၿပီ။ ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ကေလးေတြပင္ ရွိလာခဲ့ၿပီ။
အစ္ကိုေလး ကိုစံေကာင္း မိန္းမဘက္က တူမတစ္ေယာက္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အေရြး ခံရေတာ့ အလွဴရွိလွ်င္ မအိမ္ကံကပဲ ၫႊတ္ေနေအာင္ ဆင္တာေတြ အထိပါခဲ့ရသည္။ ေရႊမႈံ႕သမီး မႈံနံ႔သာေတာင္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီ။ မိဘက ေသာင္သာသည့္တိုင္ မႈံနံ႔သာက ခါးက်ဳိးေအာင္ အလုပ္လုပ္သည့္ အသံေတြေတာ့ ၾကားရပါ၏။
မအိမ္ကံ အိပ္ရာက ထလာခဲ့ကာ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိပ္ရာထဲ လွဲေနေတာ့ စိတ္ေတြက ဟိုေရာက္ သည္ေရာက္ႏွင့္ မလန္းခ်င္။ အသက္ေလးဆယ္ျပည့္သည့္ ေန႔တစ္ေန႔ေတာ့ မအိမ္ကံ ေအးေအးလူလူေနခ်င္သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ သမီးငယ္ခိုင္က ေက်ာင္းစာေတြ လုပ္ေနသည္။ ခိုင္ ေတာင္မွ သည္ႏွစ္ၿပီးလွ်င္ ရြာေက်ာင္းက အတန္း ကုန္ၿပီ။ ခိုင့္ကို ၿမိဳ႕ပို႔ၿပီး ပညာသင္ေရး၊ မသင္ေရး မအိမ္ကံ မဆံုးျဖတ္ ႏိုင္ေသး။
ေက်းဥက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ။ မအိမ္ကံ ၀င္လာေတာ့ ေက်းဥက ထမင္းစားေတာ့မလား ေမးသည္။
“ကေန႔ မအိမ္ကံ အလွဴ လုပ္လိုက္ရသာ ၀မ္းသာလိုက္သာ ေက်းဥရယ္။ ညည္းတို႔ သားအဖတစ္ေတြေတာ့ ညေနက် လူစံုတက္စံု ငါေပးစရာရွိသာ ေပးမယ္။ ကိုဖုိးေငြႀကီးကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဒုလႅဘ ခုနစ္ရက္ေလာက္ ၀တ္ခိုင္းလိုက္ ခ်င္ေသးသယ္။ မလွအံုလည္း ကုသိုလ္ ရသာေပါ့”
“ေကာင္းသာေပါ့ေအ။ တုိ႔ေတာ့ေအ ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ တို႔မိသားစုက အိမ္သားေတြပဲဟာ။ ညည္းေပးကာမွ စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္ရပါဦးမယ္ေအ”
“မဟုတ္ေပါင္ေအ။ သည္သေဘာ မပါပါဘူး။ ၀ယ္ခ်င္ သာ၀ယ္ၾက လွဴခ်င္သာ လွဴၾကရသာေပါ့ ငါပိုင္းျဖတ္ၿပီး သားပါ”
သည္လိုဆိုေတာ့လည္း ေက်းဥဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။ ေက်းဥက လက္ႏွီးစကို ကိုင္ရင္း ဟင္းအိုးခ်သည္။ ေရေႏြးအိုး ပူလက္စကို ဆက္တင္သည္။ ေက်းဥလက္ရာက မလွအံု လက္ရာကိုမီလို႔ စားေရးေသာက္တာ အဆင္ေျပပါ၏။ ေက်းဥ က မအိမ္ခိုင္ ထမင္းစားဖို႔ ဟင္းေႏႊးျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ႏွီးစကို အသာခ်လိုက္ေတာ့ မအိမ္ကံ က်င္ခနဲ ခံစားလိုက္ရပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း၏ ပုဆိုးပိုင္း အေဟာင္းကို လက္ႏွီး လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ၀တ္ေနက် ပခုကၠဴေက်း တစ္ရာ ပုဆိုးေဟာင္း။
“ညည္း အဲသည္ လက္ႏွီးစုတ္ လႊင့္ပစ္ပါ ေက်းဥရယ္။ ညည္းငါေျပာထားသားနဲ႔”
“မအိမ္ကံရယ္ မဟုတ္သာေအ။ အဲသေလာက္အထိ ညည္းမပါပါနဲ႔ေအ။ ငါမပစ္ရက္ပါဘူး။ ဆရာေလး ပုဆိုးဟဲ့”
“ညည္းမပစ္ရက္ရင္ ငါပစ္သယ္ေအ”
မအိမ္ကံက ပုဆိုးေဟာင္း လက္ႏွီးစကို မီးဖိုထဲ ပစ္သြင္း လုိက္သည္။ ေညႇာ္နံ႔ေတြ ေထာင္းခနဲထကာ တဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ ေလာင္ေနတာကို မအိမ္ကံ စိုက္ၾကည့္ ေနခဲ့ပါ၏။ ေက်းဥက တစ္ဖက္ လွည့္ရင္း မ်က္ရည္၀ဲ ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ အိမ္၀ိုင္း၀ဆီက ေအာ္သံၾကားလိုက္ရသည္။
“ေတာပုန္းရည္ေလး အားေပးၾကပါဦးဗ်ာ။ ေတာသည္ပါ အိမ္ရွင္တို႔”
မအိမ္ကံ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားခဲ့သည္။ ေတာပုန္းရည္။ မအိမ္ကံ ျခံ၀ကို ရင္တလွပ္လွပ္ျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ကိုေျပသိမ္း ပုဆိုးေဟာင္းက တဖ်စ္ဖ်စ္ ေတာက္ေလာင္ ေနဆဲ...။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
2 comments:
မအိမ္ကံလာဖတ္သြားပါတယ္။ အပိုင္းဆက္ အကုန္တင္ျပီးမွ အကုန္ကူးျပီး pdf ေျပာင္းျပီး အေသးစိတ္ တစ္ေခါက္ဖတ္ေတာ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုရီႏိုေရ.
ခင္မင္လွ်က္
ညီညီ(အနာဂါတ္သံစဥ္)
တစ္စုတစ္စည္းထဲ pdf နဲ႔ရရင္ လုိခ်င္ေသးတယ္ ..
Post a Comment