October 30, 2011

ေသဆံုးျခင္း အတက္ပညာ

တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ေသဆံုးၾကရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေသဆံုးျခင္း အတက္ပညာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္ယူစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ပါရမီရွိခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြပါ။ ေသဆံုးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လွပစြာနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ ေသဆံုးတက္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ အေဝးမွာရပ္ေနရပင္မဲ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေန႔ေတာ့ ပညာရပ္တစ္ခုကို သင္ယူေနရပင္မဲ့ ေသဆံုးျခင္း အတက္ပညာကိုေတာ့ သင္ယူေနစရာ မလိုပဲ အလိုလို တက္ေျမာက္သြားအံုးမွာပါ။ လူသားအားလံုး ေသဆံုးၾကရမွာ အမွန္ပါ။ ေသဆံုးျပီးေနာက္ က်န္ခဲ့မဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ လွပဖို႔ လိုလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။

ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ေသဆံုးသြားၾကတဲ့ လူဦးေရ ေျမာက္မ်ားစြာရွိပါတယ္။ ေသဆံုးရျခင္း အေၾကာင္းအရာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ေသဆံုးသြားတဲ့ လူေတြကလည္း ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔။ ေသဆံုးခါနီးမွာ ခံစားရတဲ့ လူေတြရဲ့ ဒုကၡကလည္း အစံုစံုပါပဲ။ ေသဆံုးခါနီး ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာကလည္း လြယ္ကူတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနရတာနဲ႔ မတူပဲ အလုပ္တစ္ခုေအာင္ျမင္ ျပီးဆံုးဖို႔  အားၾကိဳးမာန္တက္ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ လုပ္ငန္းခ်င္ မတူတာကလြဲရင္ေပါ့။

ေသဆံုးသြားၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကို  ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မိတယ္။ အနီးစပ္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ အဘြား (  ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားရဲ့ အေမပါ ) ကို ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေသခါနီးမွာ အပမွီသြားလုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေသဆံုးရမဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံုး အသက္ထြက္ေတာ့ မရႈမလွ ေသဆံုးသြားရတာကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳလိုက္ရတယ္။ ဒါဟာလည္း ေရွ့ဘဝက အကုသိုလ္ေၾကာင့္မ်ားလားေပါ့။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အေဖ ေသဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဖ့ရဲ့ အနားမွာ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ အေဖ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားသြားရမလဲဆိုတာ အနီးကပ္ရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အကိုကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ သိလိုက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေဖနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးအေဖ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ေသဆံုးျခင္း ေဝဒနာကို ေမးျမန္းဖို႔လည္း အခြင့္မသာခဲ့ ျပန္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကိုသည္လည္း ေသဆံုးျခင္း ပညာကို ေစာေစာစီးစီး သင္ယူျပီးေျမာက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အကို ေသဆံုးသြားတဲ့ အခါမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔အနားမွာ ရွိမေနခဲ့ျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖနဲ႔အစ္ကိုရဲ့ ေသဆံုးျခင္း ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ဘယ္လိုေဝဒနာ ေတြမ်ား ခံစားသြားရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလိုက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုပဲ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္းတိုင္းေၾကာင့္လည္း လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာဟာ ေသဆံုးျခင္းလက္မွတ္ကို မထင္မွတ္ပဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ အဲ့အထဲမွာ မေန႔တေန႔ကမွ ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း ပါဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။ အျဖစ္ဆိုးတာကေတာ့ သူမရဲ့ ရုပ္အေလာင္းကို ျပန္ရွာမေတြ႔ေတာ့တာ ပါပဲ။ ေသဆံုးျခင္း ပညာကို သူမသည္လည္း ေစာေစာေလ့လာ သင္ယူခြင့္ရလိုက္တယ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္မိပါတယ္။

တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီပညာရပ္ကို သင္စရာမလိုပဲ တက္ေျမာက္ရအံုးမွာပါ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္     

3 comments:

desertraindrops said...

ေသမင္းဆိုတာ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္အခါ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ေတာ့.ျပင္ဆင္ထားတဲ႔စိတ္ရွိေနရတယ္ဆိုေပမဲ႔ တခါတေလ(မ်ားေသာအားျဖင့္)ေမ႔ေလ်ာ့ေနမိတယ္ ရီႏိုေရ

Han Kyi said...

ေသဆံုးျခင္းဆုိတာ အတတ္ပညာထက္ အႏုပညာပိုဆန္မယ္ထင္တယ္...ဘ၀မွာ က်က်နနေကာင္းက်ဳိးျပဳၿပီး လွလွပပ ေသဆံုးသြားၾကရမွာ လူသားေတြရဲ႕ အနၲိမရည္မွန္းခ်က္ မဟုတ္ပါလား...

ကိုတူး said...

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသဆံုးျခင္း အေၾကာင္းတရားကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ ဆိုတာ ကို သိခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္ လဲ စမ္းသပ္ၾကည့္လို႔မွ မရတာေနာ္ :D ေသျခင္းတရားက ရိုးရိုးေလးနဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္လြန္းပါတယ္