March 18, 2010

မအိမ္ကံ ( for Mar ) အပိုင္း ၄

ေနာက္ရက္ညေနမွာေတာ့ ဖိုးကူးႏွင့္အတူ ေမာင္သက္ မင္းပါ ေရာက္လာၾကသည္။ ၿမိဳင့္ကိုမျမင္။ ေမာင္သက္မင္း က လွည္းေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း အိမ္ထဲတန္း၀င္သြားကာ တန္းလ်ားခုံမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ေလ၏။ မအိမ္ကံခမ်ာေတာ့ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနေလၿပီ။ ဖိုးကူးက လွည္းခြၽတ္ၿပီး အသာ၀င္လာသည္။ ဘယ္သူကမွ စကားမဟေတာ့ မအိမ္ကံ ေငါက္ရေတာ့သည္။

“ဟဲ့ ဘာလဲ ေမာင္သက္မင္း၊ သမီးေကာ”

“မမကံသမီး မိုက္တယ္။ ေရာက္လို႔ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ေနေသးတယ္။ ေနာက္ရက္ အိမ္ျပန္ မလာလို႔ ရွာၾကတာနဲ႔ ရက္ၾကာခဲ့ရတယ္”

“ဘယ္လို၊ ဘယ္လိုကြယ့္”

“မအိမ္ၿမိဳင္ သက္ဦးေ၀ေနာက္ ခိုးရာလိုက္သြားၿပီ မမကံ။ ရွာလို႔ကို မရေတာ့ဘူး”

“အလို ဘုရား၊ ဘုရား”

မအိမ္ကံ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထိုင္ေနခဲ့သည္။ မလႈပ္ မယွက္။ လွည္းသြားရာ လိုက္ရေသာ လွည္းဦးက ေက်းေကြး ႐ုပ္လို စိတ္သြားရာ လိုက္ေနသည္ႏွင့္ပင္ တူပါ၏။ ညေနခင္း ရြာထဲဘက္ဆီက ဒိုးတိုက္သံေတြ ၾကားေနရသည္။ ေ၀ေ၀၀ါး ၀ါး ေအာ္သံဟစ္သံေတြၾကားေနရသည္။ ရြာက မအိမ္ၿမိဳင္ကို ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ အျဖစ္ ေရြးလိုက္ပတဲ့ ဆိုသည့္ မဂၤလာ သတင္းႏွင့္ အတူ အမဂၤလာ သတင္းသည္ တစ္ခ်ိန္တည္း ေရာက္လာခဲ့တာပါလား။


ေမာင္သက္မင္းက ျဖစ္ပုံပ်က္ပုံ အလုံးစုံကို ရွင္းျပေနေသာ္လည္း မအိမ္ကံ နားထဲမေရာက္။ နားေတြ ကန္းခဲ့ၿပီ။ မ်က္လုံး ေတြ ကြယ္ခဲ့ၿပီ။ ႏွလုံးသားေတြ တစ္စစီပဲ့ေႂကြကုန္ၾကၿပီ။ ျမင္ျမင္သမွ် အရာရာတိုင္း ကမ္းပါးၿပိဳသလို တ၀ုန္း၀ုန္းၿပိဳက် ေနၾကၿပီ။ မအိမ္ကံ အသက္ႏွစ္ဆယ္တုန္းက ကြမ္းေတာင္ ျပဳတ္က်ခဲ့သည္။ အခု အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ျပန္ေတာ့ သမီး ကိုင္ရမည့္ ကြမ္းေတာင္ ျပဳတ္က်ရျပန္ၿပီေကာ။ ငွက္ေပ်ာဖက္ စိမ္း၊ ငွက္ေပ်ာဖက္၀ါတို႔ေရာကာေႏွာကာ ဖြဲ႕ကာယွက္ကာ ထိုးထားေသာ လက္ရာေျမာက္ ဖက္ရြက္ကြမ္းေတာင္သည္ ေငြတန္ဖိုးအားျဖင့္ေတာ့ ဘာမွ မတန္ေသာ္လည္း ထိုကြမ္း ေတာင္ကိုင္ရသည္ ဆိုေသာ ဘ၀ တန္ဖိုးကေတာ့ ႏႈိင္းဆစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးႀကီးလွသည္။
ေမာင္သက္မင္းကေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ ႏွစ္ရက္ ေလာက္ေနခဲ့ပါေသးသည္။ မအိမ္ကံက ေမာင္သက္မင္းကို အျပစ္ မတင္ရက္ပါ။

မိုက္မဲသူတစ္ေယာက္အတြက္ ေနာက္ ထပ္မိုက္မဲမႈမ်ဳိး မလိုခ်င္ေတာ့သလို၊ ေျပာမိတိုင္းရင္နာရတာ ကို မခံႏိုင္တာလည္းပါပါ၏။ သက္ဦးေ၀ႏွင့္ မအိမ္ၿမိဳင္တို႔ သည္လိုျဖစ္သြားၾကလိမ့္မည္ဆိုတာကို အေ၀းက မအိမ္ကံ မထင္တာမေျပာပါႏွင့္၊ အနီးကပ္ေနထိုင္သူ ဦးေလးသက္မင္း ပင္ရိပ္စားမိလိုက္ပုံ မေပၚမွေတာ့ အစေကာက္ဖို႔ခက္သည္။ ေၾသာ္ မေအ့ဆႏၵကေလးျဖည့္မ်ားသြားပါဦးေတာ့လား သမီး ရယ္။ သည္ေလာက္ေျပာျပထားပါလ်က္ကနဲ႔။ မိုက္လိုက္ေလ ျခင္း။ ရွိပါေစေတာ့ေလ။ ဘယ္သူ႔ကံၾကမၼာကို ဘယ္သူက ဖန္တီးႏိုင္ၾကလို႔လဲ။ ဘ၀ထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ပုံသြင္းခ်င္လို႔ မရႏိုင္။ ခ်စ္လွပါသည္ဆိုေသာ အိမ္ဦးနတ္ဆိုသူကပင္ ဇနီး ႏွင့္သမီးေတြကိုခြဲကာ ေတာထဲေတာင္ထဲအေဖာ္ေခၚရာေနာက္ သုတ္ခနဲပါသြားေသးတာပဲ။ အားထားမိေသာ သမီးႀကီးက ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ထင္ရာစိုင္းခဲ့ၿပီ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မအိမ္ကံကို ႏွိပ္စက္လို႔ ၀သြားေလာက္ၾကေရာေပါ့ေလ။

မအိမ္ကံခမ်ာ အလွဴကဒိုးသံ၊ ရႊဲတိုက္သံ၊ ေမာင္းဆိုင္းသံ ေတြၾကားရေလ အ႐ူးရင့္ေလ။ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ခုန္လာ သည္။ မတ္တတ္က ၿပိဳလုၿပိဳခင္။ သည္ကိစၥ အစ္ကုိေမာင္ ျမတ္သာကို အေၾကာင္းၾကားခိုင္းလိုက္ရသည္။ ႏို႔မို႔သူ႕ခမ်ာ တူမႀကီးကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ရွိေရာ့မည္။ ဘႀကီးျမတ္သာၾကားလွ်င္ ခိုင္လည္း ၾကားႏိုင္ေလာက္ပါ၏။ ရွိပါေစေတာ့။ ရွိၾကပါေစ ေတာ့။ တစ္သက္လုံးက မာန္ႏွင့္ဌာန္ႏွင့္ေနခဲ့ေသာ မအိမ္ကံ ပဲေလ။ ညည္းခံလိုက္ပါဦး။
မအိမ္ကံတို႔အိမ္ကို အလွဴဖိတ္စာေရာက္လာသည့္အခါ မအိမ္ကံ ရင္ကြဲရျပန္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင့္သတင္းက တားမႏိုင္ ဆီးမရ ရြာလုံးၾကားခဲ့ၾကၿပီမဟုတ္လား။ သည္ကိစၥကို သိုသိပ္ ထားခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ကလည္း သိုသိပ္ထားလိုစိတ္မရွိ။ ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္တစ္ေယာက္ ထပ္ေရြးၾကရဦးမွာ မဟုတ္လား။ မအိမ္ၿမိဳင့္သတင္းၾကားရသူ တိုင္းက စုတ္တသပ္သပ္ ရင္ထုမနာျဖစ္ၾကရတာကိုလည္း မအိမ္ကံသိပါ၏။ မိုက္လိုက္တဲ့ကေလးမႏွယ္ဆိုသူေတြခ်ည္း။ ကိုစံေကာင္းပင္ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ေရာက္လာကာ ေသခ်ာ ရဲ႕လားေမးေနခဲ့သည္။ ေသခ်ာပါသယ္ အစ္ကိုေလးရယ္ ေလာက္သာ ေျဖႏိုင္ခဲ့သည္။

“ေအာင္ခ်ာေရႊျပည္ တိုင္းရဲ႕ဌာနီ ပုံေ၀းလို႔ကြာခဲ့ၿပီ။ ျမဴျမဴ ေတြဖုံးပါလို႔ မိုးလုံးပတ္လည္ တိမ္ပန္းတိမ္နီေနာ္ကြယ္ မင္ေဇာ္ ရန္းေတြႏွင့္ ဘယ္၀ယ္ေျမာက္ေတာင္ ဘယ္၀ယ္ေလေျမာက္ ေတာင္ေရာ္လို႔သာရမ္းရတယ္။ လာလမ္းသိေပါင္ေလ”

ဒိုးပတ္သီခ်င္းသံက မအိမ္ကံကိုမ်ား ေစာင္းဆိုေနၾက ေရာ့လား။ အလွဴပြဲႀကီးကလည္း နီးသထက္နီးလာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံ အေနာက္တန္းရြာေတြဘက္ ေရွာင္ေနရန္ စဥ္းစား လိုက္သည္။ အလွဴလွည့္လာလွ်င္ ရင္က်ဳိးရေတာ့မွာကို မအိမ္ကံ မခံႏိုင္။ သမီးကြမ္းေတာင္ မကိုင္ရတာထက္ ေရႊမႈံ႔ သမီး မႈံနံ႔သာ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရေတာ့မွာကို မခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္ သည္။

“ေက်းဥရယ္၊ သင္းတို႔ငါ့ကို ႏိုင္ၾကျပန္ပါပေကာေအ”

“ႏိုင္သယ္ မဟုတ္ပါဘူး မအိမ္ကံရယ္။ မႈံနံ႔သာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ရမယ္လို႔လည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသာ မႈတ္ပါဘူးေအ။ ငါ့အသိဆုံးပါ။ ၿမိဳင့္ကို သူတို႔ မယွဥ္ႏိုင္ သာ သိၾကပါသယ္။ မအပ္မရာ ျဖစ္ရသယ္လို႔လည္း မေတြး ၾကပါဘူး။ တလြဲ မထင္ပါနဲ႔”

“အိုေအ၊ သူတို႔က ဘယ္လိုသေဘာထားထား၊ ငါ႐ႈံးသာ ႐ႈံးသာပါပဲေအ။ ငါ႐ႈံးသယ္ ဆိုမွေတာ့ သင္းတို႔ႏိုင္သာပဲေပါ့။ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ခုေနမ်ား ေတြ႕ရင္ အ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းစီ ထုတ္ၿပီး ပုံပစ္လိုက္ခ်င္သယ္။ အဲသေလာက္ နာသယ္။ အင္းေလငါ့သမီး ကိုေတာင္ ငါ႐ႈံးမွေတာ့ သူမ်ားငါ့ကို ႏိုင္သာ ဘာဆန္းလုိ႔တုံး”

ေက်းဥခမ်ာ သည့္ထက္တရားမခ်၀ံ့ၿပီ။ အရာအားလုံး ေက်းဥအေပၚ သတၱဳက်လာႏိုင္သည္။ မအိမ္က့ံအနားက အသာခြာခဲ့ျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး။
သည္လိုႏွင့္ အလွဴ၀င္ရန္ ႏွစ္ရက္ အလိုကို ေရာက္လာခဲ့ ပါ၏။ မႏၲေလးက ငွားထားေသာ ဆိုင္းသည္ပင္ ရြာကိုႀကိဳ ေရာက္ႏွင့္ၾကၿပီ။ မ႑ပ္ႀကီးက ဟည္းလို႔။ ရြာေပါင္းစုံက ဧည့္ေတြ လာၾကေတာ့မည္။ မႈံနံ႔သာအတြက္ ေရႊမႈံတို႔ အမ်ဳိးေတြ မႏၲေလးဘက္ ခ်ိတ္ထည္ အ၀ယ္ထြက္ၾကသတဲ့။ သမီးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ကုန္ပေစစမ္းတဲ့။ အသားညိဳေခ်ာ မႈံနံ႔ သာက အျဖဴေရာင္ ခ်ိတ္၀တ္လိမ့္မတဲ့။ ေရႊမႈံက ဥႆဖရား ေက်ာက္မ်က္တစ္စ ုံ၀ယ္ၾကသတဲ့။ မၾကားခ်င္ေသာ္လည္း ၾကားေနရသည့္ သတင္းေတြ။

အိမ္အေပၚထပ္ဆီက တစ္စုံတစ္ရာက်လာခဲ့ကာ အိမ္ေရွ႕ ေျမျပင္မွာ အစိတ္စိတ္ ကြဲေၾကသြားတာကို ေက်းဥၾကားလိုက္ ရသျဖင့္ ထြက္ၾကည့္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္၏ ဓာတ္ပုံ။ မွန္ေတြကြဲ၊ ေဘာင္ေတြ က်ဳိးေၾကသြားေသာ္လည္း ဓာတ္ပုံထဲက မအိမ္ၿမိဳင္ က ျပဳံးလ်က္။ မအိမ္ကံအေပၚထပ္က ပစ္ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေက်းဥက အသာ ေကာက္ယူကာ သိမ္းထားလိုက္သည္။

“ဟုတ္ပါရဲ႕ ၿမိဳင္ရယ္။ ညည္းလုပ္ရက္လိုက္သာေအ။ ညည္းအေမကို ညည္းျမင္လွည့္ပါဦး”
သည့္ေနာက္မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ေလသည္။

ရြာအလွဴက ၁၃၂၆ ခုႏွစ္ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ျဖစ္၍ ထိုရက္သည္ မအိမ္ကံ အသက္ေလးဆယ့္ေလးႏွစ္ျပည့္ရန္ ဆယ့္တစ္ရက္အလိုျဖစ္သည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း ရြာက ထြက္သြားခဲ့တာပင္ ေလးႏွစ္တင္းတင္းရွိခဲ့ၿပီ။ ဘယ္လို ျဖစ္ သည္မသိ။ သည္ရက္ေတြထဲမွာမွ ကိုေျပသိမ္းကို မအိမ္ကံ လြမ္းေနမိသည္။ မၾကင္နာစိမ္းသူႀကီးေရဆိုေသာ္လည္း မအိမ္ကံ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔ေပါင္းသင္းလာခဲ့သည့္ လင္သား မဟုတ္လား။ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ ေမ့မရသလို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေမတၱာပို႔ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ သည္အခ်ိန္မွာ သူသာကိုယ့္အနားရွိခဲ့လွ်င္ ဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ လြမ္းဆြတ္တသ ရွိခဲ့ရသည္။ သူလည္း မအိမ္ကံကို ခ်စ္ရွာသူပဲ။ တစ္ေန႔ျပန္ေရာက္ေအာင္ လာလိမ့္ မည္ဆိုတာ မအိမ္ကံ ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲျဖစ္၏။

“ႏြမ္းနယ္တေစ့၊ ေရွးကပါ၊ ၾကမၼာေငြ႕ေၾကာင့္၊ မေတြ႕ရ တာ၊ ၾကာေညာင္းၾကာမွ၊ မ်က္ႏွာတူ႐ူ၊ သူလည္းအလာ၊ မယ္သာအေမွ်ာ္”ဆိုသလို ကေန႔လား နက္ျဖန္ငယ္ ေရာက္လာ ေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ “တို႔ခ်စ္ျခင္းကို၊ ကြင္းေအာင္တေစ၊ ေန႔တိုင္းေမႊတဲ့၊ သက္ႀကီးရြယ္အို၊ ျမင္တိုင္း မုန္းစရာ့၊ ကုန္း မအို၊ ေရလို ခန္းေျခာက္ပါေစသား”လို႔ မျမင္ရသည့္ ကံၾကမၼာ ကိုပဲ က်ိန္ဆဲရေလမလား။
သည္ရက္ပိုင္းထဲ မအိမ္ကံစိတ္ေတြ ပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့ တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေတြ႕မခံေတာ့ဘဲ အိမ္ႀကီးေပၚမွာ ေနခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္က ထိုင္ေနက် ေလသာ ေဆာင္က ခုံရွည္တန္းလ်ားမွာထိုင္ရင္း ခပ္ေ၀းေ၀းက သစ္ခင္း ေတြကို ေငးေနတတ္သည္။ ေသြ႕ေျခာက္သြားေသာ အိမ္ႀကီး ေပၚမွာ လူသံသူသံေတြ မရွိေတာ့ၿပီ။ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ထိုးသံက လြဲ၍ အျခားမရွိ။ အလွဴရက္မတိုင္ခင္ အေ၀းဖိတ္ေန႔က သည္အိမ္ႀကီးဆီကို ထူးဆန္းေသာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထူးဆန္းသည္ဆိုတာက ေသလူအျဖစ္ သေဘာထားခဲ့သူျဖစ္႐ုံမက တစ္ေလွ်ာက္လုံး ရြာႏွင့္မအိမ္ကံ တို႔ကို ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးခဲ့ေသာသူ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။

အလွဴအိမ္ဘက္ဆီက ဆိုင္းသံၾကားေနရသည္။ ေၾကး ေနာင္သံျဖစ္၏။ မနက္ျဖန္ညဘက္ ဆိုင္း၀င္လိမ့္မည္။ သန္ ဘက္ခါအလွဴႀကီး။ ရြာ့ထုံးစံ မနက္ျဖန္အလွဴ၀င္ရက္ ညေနမွာ ရွင္ေလာင္းလွည့္လိမ့္မည္။ ကနဦးတုန္းကေတာ့ သည္ရက္ ေတြမွာ အေနာက္တန္းရြာေတြဘက္ေရွာင္ေနဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါ ၏။ သို႔ေသာ္ ေသြးေၾကာင္ေသာ အျပဳအမူမ်ဳိးကို မအိမ္ကံ လုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သတၱိနည္းရာက်ေရာ့မည္။ သည္ေတာ့ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ အိမ္အေပၚထပ္မွာပဲ အသာလွဲေနခဲ့သည္။

“မအိမ္ကံ အိမ္၀မွာလူတစ္ေယာက္ လာရပ္ေနသယ္။ ညည္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔သဲ့။ အေရးႀကီးလို႔ပါလို႔ ေျပာသာပဲေအ့”

“ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္”

“မေျပာတတ္ဘူး။ ကစုတ္ကညစ္နဲ႔”

“ေခၚလိုက္ေလ ေက်းဥ၊ ဘာမ်ားပါလိမ့္”

ဧည့္သည္က မအိမ္ကံခ်ေပးသည့္ေနရာတြင္ထိုင္သည္။ ပဲေမွာ္တိုက္ႏွင့္ အိမ္မႀကီးၾကားက ထန္းကုလားထိုင္ႏွစ္လုံး မွာပင္ျဖစ္၏။ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္မ်ားႏွင့္ စုတ္ေပေပအက်ႌ အ၀တ္အစားက ထိုလူ၏မူလ႐ုပ္ရည္ပုံပန္းကို ဖုံးကြယ္ထား သလိုျဖစ္ေနသည္။ ကုလားထိုင္ႏွစ္လုံးမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ၾကၿပီးေနာက္ ထိုလူက အဘိုးႀကီးေဆာင္း သိုးေမႊးေခါင္း စြပ္ကိုျဖဳတ္သည္။ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ဆံေမြးပါးပါးေပၚလာ သည္အထိ မအိမ္ကံ မမွတ္မိ။ ထိုလူက သူ႔ကိုယ္သူ ေက်ာ္ဒင္ ပါဆိုေတာ့လည္း ဘယ္ေက်ာ္ဒင္မွန္းမသိ။ အမႈပြဲစားေက်ာ္ဒင္ ဆိုမွ မအိမ္ကံ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္ရေတာ့သည္။
“မွတ္မိစရာေတာင္ မရွိေတာ့ပါလား ကိုေက်ာ္ဒင္ရယ္။ တစ္ေကြ႕ေကြ႕ေတာ့ ေတြ႕ၾကေသးသာေပါ့ဆိုလို႔ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာခဲ့ျပန္သာလား။ ေတြ႕ၾက႐ုံေပါ့ရွင္”

ေက်ာ္ဒင္က မအိမ္ကံစကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာအိုသြားခဲ့ သည္။ မဟုတ္ရေၾကာင္း ျငင္းသည္။ တစ္ခါက ႏိုင္ငံေရး စကားေတြ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႀကီးေျပာခဲ့ေသာ ေက်ာ္ဒင္။ ဂ်ပန္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဂ်ပန္သတင္းေပးလုပ္ခဲ့ ေသာ ေက်ာ္ဒင္။ အဂၤလိပ္ျပန္အ၀င္မွာ ရြာကေပ်ာက္သြားခဲ့ ေသာ ေက်ာ္ဒင္။ မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုအေပၚမွာ အၿငိဳးရွိခဲ့ေသာ ေက်ာ္ဒင္။ မအိမ္ကံစိတ္ထဲမွာ ပုံရိပ္ေဟာင္းေတြက စီကာ စဥ္ကာေပၚလ်က္ရွိ၏။ အခုေတာ့ ထိုေက်ာ္ဒင္ အမွတ္မထင္ ဆိုက္ဆိုက္ႀကီးေရာက္လာျပန္ပါပေကာ။

“က်ဳပ္ အခုေတာထဲက ထြက္ေျပးလာသာ။ ေျပာရရင္ ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္းတို႔နဲ႔ အတူတူပဲ။ က်ဳပ္ျပဳခဲ့သဲ့ အကုသိုလ္ ေတြကေတာ့ ေနာက္ဘ၀က်မွ ခံ႐ုံေပါ့ဗ်ာ။ ဂ်ပန္ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ႀကီးေတာ္စံေရႊနဲ႔ ေပါင္းၿပီး စီးပြားရွာခဲ့သယ္။ က်ဳပ္တို႔လူမ်ဳိးခ်င္းဆိုးခဲ့သာထား၊ ကိုယ့္ရြာသူကုိယ့္ရြာသား ခ်င္းအေပၚမွာေတာင္ က်ဳပ္မေကာင္းခဲ့ဘူး”

“အင္းေပါ့ေလ၊ လူဆိုသာ မွားတတ္ပါသယ္။ အမွားျမင္ ေတာ့လည္း ျပင္ၾက႐ုံေပါ့။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရွင့္ကိုေခါင္းထဲ ေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရွင္ေသၿပီဆုိတဲ့သတင္း ရြာေရာက္ လာေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ သည္လိုပဲရွိရမွာေပါ့လို႔ေတာင္ ေတြးမိသယ္”

“ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ သည္လိုပဲရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ေၾကာင့္ ဥစၥာပ်က္စီး လူပ်က္စီးေတြ ရွိခဲ့ေတာ့ က်ဳပ္လည္း နယ္က်ဥ္း သြားခဲ့သယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေတာခိုလိုက္သယ္။ ႀကီးေတာ္စံေရႊက က်ဳပ္ေၾကာင့္ ပိုခ်မ္းသာလာသာေတာင္ ေနာက္ပိုင္း က်ဳပ္ကုိဂ်ပန္နဲ႔ လွည့္တိုက္လို႔ သြားေတြေတာင္ ကြၽတ္ခဲ့ရသယ္။ သည္မွာတင္ က်ဳပ္ေနာင္တရလိုက္သာပဲ။ မအိမ္ကံ အေပၚမွာလည္း သူအခဲမေက်ဘူး မအိမ္ကံရဲ႕”

“ကြၽန္မ သိပါတယ္၊ ကိုေက်ာ္ဒင္ရယ္။ ထားပါေတာ့။ အခုက ဘာအေၾကာင္းမ်ားပါလိမ့္”

ကိုေက်ာ္ဒင္ ေရာက္လာပုံထူးသျဖင့္ မအိမ္ကံက ေျဗာင္ဖြင့္ ေမးလိုက္သည္။ သူလည္း ေတာထဲ ေရာက္သြားၿပီ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္းက လႊတ္လိုက္တာပဲျဖစ္ရမည္။ သည္လို အခ်ိန္မွာ ကိုေျပသိမ္းထံက ေကာင္းသတင္းလည္း မၾကားခ်င္၊ ဆိုးသတင္းလည္း မၾကားခ်င္။ ကိုေျပသိမ္း လူကိုယ္တိုင္ကိုယ္ ထင္ျပလာမွာကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ လူလုံးမွ လာမျပႏိုင္လွ်င္ ဘ၀ႏွစ္ခုျခားေနၾကရမွေတာ့ ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိေတာ့မွာလဲ။

“ဆရာေလးအေၾကာင္းပဲ မအိမ္ကံ။ က်ဳပ္ကို ဘယ္သူ ကမွ သတင္းေပးလႊတ္လိုက္သာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပသိ က်ဳပ္ရြာကိုေရာက္ေအာင္သြားမယ္၊ ျဖစ္ေအာင္ေျပာမယ္ဆိုၿပီး လာခဲ့သာပဲ။ အႏၲရာယ္ႀကီးပါသယ္ဗ်ာ။ မေျပာလို႔ကလည္း မျဖစ္ေတာ့”
“ေျပာပါ ကိုေက်ာ္ဒင္”
“ဆရာေလး ေတာထဲမွာက်သြားၿပီ မအိမ္ကံ။ တစ္လ ေလာက္ရွိၿပီ။ ျဖစ္ပ်က္ပုံေတြေတာ့ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ စိတ္ မခ်မ္းသာစရာေတြပါ။ က်ဳပ္ ဒါကိုလာေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာ သာပဲ။ က်ဳပ္အမွားေတြကို မအိမ္ကံ ခြင့္သာလႊတ္ေတာ့”
မအိမ္ကံမ်က္လုံးေတြက ေနရာမေရြ႕စတမ္း ေၾကာင္ ေၾကာင္ႀကီးေငးလ်က္ရွိ၏။ မ်က္ေတာင္မခတ္၊ မ်က္လုံးအိမ္ မေရြ႕၊ လူကလည္း ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးမတ္သြားေတာ့သည္။
ထူးဆန္းလွခ်ည့္လား။ သည္အိမ္ႀကီးထဲက တစ္ဦး တည္းေသာ အေ၀းေရာက္ေနသူကိုပင္ ကံၾကမၼာက မညႇာခဲ့ ပါလား။ ကိုေျပသိမ္းအေပၚ နာတုန္းကနာခဲ့ေသာ္လည္း ေတာထဲမွာ က်ဆုံးၿပီဆိုေတာ့ ေၾကေၾကကြဲကြဲခံစားရပါ၏။ လင္သား ရယ္လို႔ ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ မရွိသည့္တိုင္ အေ၀းမွာရွိေနသည္ ဆိုေသာစိတ္က ေျဖသာခဲ့ေသးသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ မလိမၼာခဲ့ သည့္တိုင္ မအိမ္ခိုင္ရယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးသည္။ အခုေတာ့ ခိုင္ကေလး အတြက္ပါ မအိမ္ကံတို႔မွာ လင္စုံမယားဖက္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ မိစုံဖစုံ မရွိရွာေတာ့ၿပီ။

“မအိမ္ကံ၊ မအိမ္ကံ”

“မအိမ္ကံ သတိရွိပါသယ္ ကိုေက်ာ္ဒင္။ သည္လိုသိရေတာ့ သူ႔အတြက္ မအိမ္ကံ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳၿပီး အမွ် အတန္းေ၀ႏိုင္သာေပါ့။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါသယ္။ ကိုင္း ျပန္ပါေရာ့ ရွင္။ ဘာမ်ားလိုအပ္ေသးတုံး”

“မလုိပါဘူး မအိမ္ကံ။ က်ဳပ္တာ၀န္ေက်ပါၿပီ။ လူ သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ က်ဆုံးခဲ့ၿပီေပါ့ဗ်ာ”

အမႈပြဲစားေက်ာ္ဒင္ျပန္သြားေတာ့ မအိမ္ကံ ကုလားထိုင္မွာပဲ ဆက္ထိုင္ေနခဲ့သည္။ အိမ္မႀကီးဘက္က သံစုံနာရီျမည္ သံ ႏွစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရသည္။ ေန႔ခင္း နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္။ အလွဴအိမ္ဆီက ေၾကးေနာင္သံက လြမ္းစရာ ေကာင္းလွသည္။ ကေန႔ အေ၀းဖိတ္။ မနက္ျဖန္ အဖိတ္ေန႔ အလွဴ၀င္၊ သန္ဘက္ခါ အလွဴႀကီး။ မအိမ္ကံ မ်က္စိထဲမွာ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္အျဖဴ၀တ္ ထားေသာ၊ ဥႆဖရားေက်ာက္မ်က္စုံဆင္ထားေသာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မႈံနံ႔သာကို ျမင္ေယာင္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ အံကို တင္းတင္းဖိႀကိတ္လိုက္သည္။ သြားခ်င္းပြတ္သံကိုပင္ ၾကား လိုက္ရ၏။ ေက်းဥကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ေက်းဥေရာက္ လာေတာ့ မအိမ္ကံေဘးမွာ ၀င္ထိုင္သည္။ မအိမ္ကံက အသံကို ထိန္းကာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲေျပာရွာပါ၏။

“ကိုေက်ာ္ဒင္လာသာ သတင္းဆိုးပါလာသယ္ ေက်းဥ။ ညည္းဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း ေတာထဲမွာက်သြားၿပီတဲ့။ ဆုံးရွာၿပီေပါ့ေအ။ တစ္လေလာက္ေတာင္ရွိၿပီတဲ့။ ကိုေက်ာ္ဒင္က ဒီသတင္း ငါ့ဆီကို ေရာက္ေအာင္လာပို႔သာေလ။ ညည္းဆရာေလး အတြက္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈျပဳရမွာေပါ့။ ညည္းပဲ စီစဥ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္”

ေက်းဥမ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးခ်ဳံးသြားရာက အသံမထြက္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်လာခဲ့သည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ မအိမ္ကံကိုသာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေက်းဥမွာ ေျပာစရာ စကား မရွိေတာ့။ ႏွစ္သိမ့္စရာစကား မက်န္ေတာ့။ မအိမ္ကံ ေျပာမည့္စကားကိုသာ ေစာင့္စားေနခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံကေတာ့ တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။ မအိမ္ကံ မ်က္ရည္တစ္စက္မက်တာ ကို ေက်းဥအံ့ၾသရသည္။ တကယ္ဆို မအိမ္ကံ ေဆာက္တည္ ရာမရျဖစ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ရင္ေတြေပါက္ထြက္သြားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုပစ္လိုက္ဖို႔ေကာင္းသည္။ အခုလို ေအးစက္ထုံက်င္ တည္ၿငိမ္ေနတာမ်ဳိး ေက်းဥမႀကိဳက္။ မႀကိဳက္ဆိုတာထက္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။

“သည္အိုးသည္အိမ္ဟာ ငါ့အိုးငါ့အိမ္လို႔ေတာင္ ေျပာဖို႔ ခက္ၿပီေကာ ေက်းဥရယ္။ ဘ၀ေတြမ်ား ေၾကာက္စရာေကာင္း ခ်က္ေတာ့ေအ။ ေၾသာ္ ႀကီးေတာ္စံေရႊ၊ ႀကီးေတာ္စံေရႊ။ မနက္ျဖန္ သူ႔ေျမး မႈံနံ႔သာ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရေတာ့မယ္။ ငါ့မွာေတာ့ ေတြးေသာ္လည္းမဟန္ ၾကံေသာ္လည္း မထိုက္။ သူတို႔မွာသာ ဖုတ္သြင္းရထားဆိုက္ရသဲ့ကိန္းပါလားေအ”

“တရားနဲ႔ေျဖပါ မအိမ္ကံရယ္။ ငါလည္း မခ်ိေတာ့ပါ ဘူး။ ျဖစ္လာမွေတာ့ ရင္စည္းခံၾက႐ုံေပါ့။ သည့္ထက္ဆိုးစရာ လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးေအ။ ညည္းမွာအစ္ကိုရွိသယ္၊ သမီး ရွိသယ္။ သည္စည္းစိမ္ေတြထုခြဲၿပီး ညည္းရန္ကုန္လိုက္သြား ေစခ်င္သာပဲ။ တို႔ေတာ့ မငဲ့ပါနဲ႔ေအ။ တို႔က ေတာမွာေနတတ္ စားတတ္ပါသယ္”
မအိမ္ကံက တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္သည္။ နာၾကည္း ေဆြး ျမည့္ေသာအျပဳံး။

“ငါ ထြက္မေျပးဘူး ေက်းဥ။ ႐ႈံးၾကက္အျဖစ္မခံဘူး။ ငါ ႏိုင္ရမွာေပါ့။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ရဖို႔ ငါကိုယ္တိုင္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေစာင့္ခဲ့ရသယ္။ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးေအ။ လူေတြကုန္မွ ငါေနာင္တရခဲ့ပါၿပီ”

“ေအးပါေအ။ သည္စကားၾကားရသာ ငါစိတ္ခ်မ္းသာ ပါသယ္”

“ညည္းမွတ္မိေသးလား ေက်းဥ။ မမစိမ္းျမရဲ႕ အျဖစ္ကိုေလ။ သူကြမ္းေတာင္ကိုင္ရမယ့္ ညမွာ ရြာဓားျပ ၀င္တိုက္ရာက လူတစ္ေယာက္ေသနတ္မွန္လို႔ ေသရသယ္။ ရြာမွာ နာေရးေပၚ ေတာ့ သာေရးကေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့ရသယ္။ သူ႔ဟာသူ နာေရး ေပၚသဲ့ကိစၥမွာ မဆီမဆိုင္ မမစိမ္းျမက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ လာဘ္ဦးလြဲခဲ့ရရွာသယ္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ရခါနီးမွ လက္ထဲက ျပဳတ္က်ခဲ့ရသာမ်ား ငါ့တစ္သက္မေမ့ဘူး”

“ဒါေတြ ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ညည္း သာ က်န္းမာေအာင္ေနပါ”

“ေအး ေအး၊ သြားေတာ့။ ငါသည္ ပဲေမွာ္တုိက္နားမွာပဲ တစ္ေမွး အိပ္လိုက္စမ္းပါရစီဦး။ ညည္းလုပ္စရာရွိတာသာ သြားလုပ္ေတာ့ေနာ္”

ေနာက္ဆုံးေတာ့ မအိမ္ကံ စကားေတြက ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း လို႔ေနသည္။ ေက်းဥ ကုလားထိုင္က ထလာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ ခုတစ္ေလာ သည္ကုလားထိုင္ေဟာင္း ႏွစ္လုံးမွာ နာရီႏွင့္ခ်ီကာ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ တစ္ေလာက ဖ်ားခဲ့ၿပီးၿပီ။ စိတ္ေထာင္းရ သည့္ၾကားထဲ ကိုယ္မက်န္းမာမွာကို ေက်းဥ စိုးရိမ္သည္။ ေက်းဇူးရွင္ သူငယ္ခ်င္းမအေပၚ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု က်ေရာက္ လာေသာ အကုသိုလ္ေတြ သည္မွာတင္ ရပ္ေစခ်င္ၿပီ။ ရွင္ကြဲ ကြဲခဲ့ရေသာ လင္သားခမ်ာ ေသကြဲပါကြဲခဲ့ရၿပီ။ ဖေအဆုံးတာကို မအိမ္ၿမိဳင္ သိစရာမရွိ။ မအိမ္ခိုင္လည္း သိဦးမွာ မဟုတ္။ မအိမ္ကံကြယ္ရာ အိမ္မႀကီးဆီ ေရာက္ေတာ့ တင္းဆည္ထားရ သမွ်စိတ္ကို ေက်းဥ လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၾကမ္းျပင္မွာ လူး လွိမ့္ၿပီးအားရေအာင္ ငိုသည္။ မ်က္ရည္မက်န္ေတာ့ေလာက္ ေအာင္ငိုၿပီးမွ ေက်းဥထလာခဲ့သည္။

ေက်းဥက ႏြားစာေကြၽးသည္။ ေရ သုံးေလးေခါက္ ေျပးခပ္လိုက္ေသးသည္။ အျပန္ ဟင္းအိုးေတြ ေႏႊးသည္။ အေဖ ဖိုးေငြႏွင့္ ေျမးႏွစ္ေယာက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အေခၚလႊတ္ သျဖင့္ သြားၾကသည္။ ခင္ပြန္းသည္ ကိုဖိုးတုတ္ႏွင့္ ဖိုးကူး ညီအစ္ကိုကေတာ့ အခင္းထဲမွာပဲ ရွိၾကဦးမည္။ အိမ္မႀကီးဘက္ ကူးလာတာေတာ့ မျမင္။ မအိမ္ကံ အိမ္မႀကီးေပၚ မေနတာ ၾကာၿပီ။ အိမ္မႀကီးက အခန္းေတြ လြတ္ေနတာကို မၾကည့္ရက္ တာလည္း ပါလိမ့္မည္။ ေက်းဥက အိမ္၀ိုင္းအႏွံ႔ ဟိုဟိုသည္ သည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ မအိမ္ကံအရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႕။ ပဲေမွာ္တိုက္ ေလွကားရင္းမွာ ဖိနပ္ကေလး ခြၽတ္ထား တာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ပဲေမွာ္တိုက္ေပၚမွာ တကယ္ေတာ့ လွဲစရာ ေလ်ာင္းစရာ ေနရာမရွိ။ ေျပာင္း႐ိုးေျခာက္ႏွင့္ ပဲ႐ိုးေၾကေတြသာ ရွိသည္။ သံစုံနာရီႀကီး ေလးခ်က္ထုိးသံႏွင့္ အတူ ပဲေမွာ္ တိုက္ေလွကား ကတစ္ဆင့္ ပဲေမွာ္တိုက္ေပၚ ေက်းဥ တက္လာခဲ့သည္။ ေလွကားခုံေပၚ ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မအိမ္ကံက ေက်းဥကို မ်က္ ေတာင္မခတ္စတမ္း လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ျပဴးအစ္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ခ်ိန္သီးလို ခ်ာခ်ာ လည္ေနသည့္ မအိမ္ကံ။

“မအိမ္ကံေရ၊ အံမယ္ေလး လာၾကပါဦး၊ လာၾကပါ ဦးေတာ္ အံမယ္ေလး”

အာေခါင္ျခစ္ ေအာ္လိုက္ေသာ ေက်းဥေအာ္သံက ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလွသည္။ မအိမ္ကံ၏ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက တစ္ဖက္ကို လည္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေလွကား ေျခရင္းကို ေက်းဥ ခုန္ဆင္း မိခဲ့ၿပီ။ ၾကားသမွ်ေသာ လူေတြ ပဲေမွာ္တိုက္ရွိရာ ၀ိုင္းတိုက္ထဲကို အေျပး ေရာက္လာၾကေလ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ရက္ အဖိတ္ေန႔တြင္ အားႀကီးအား ေမာင္းက်င္းပရန္ အရက္ရက္ အလလက တည္းက ရြာလုံးကြၽတ္ သိုင္းခဲ့၀ိုင္းခဲ့ၾကေသာ အလွဴပြဲႀကီး ပ်က္ခဲ့ေလၿပီ။ အလွဴပြဲပ်က္ ခဲ့သကဲ့သို႔ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ အျဖဴ၊ ဥႆဖရား ေက်ာက္အစုံျဖင့္ လွပတင့္တယ္စြာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ရမည့္ မႈံနံ႔သာ သည္လည္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ လာဘ္ဦး လြဲခဲ့ရေလသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

No comments: