ယခင္လမွအဆက္...
ျမင္ရသည္ ကပင္ ဆန္းၾကယ္လွပါ၏။ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္ မၾကံဳဖူးခဲ့ေသာ အရာတို႔သည္ မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ မ်က္လွည့္ ဆရာ၏ ေမွာ္ေသတၱာ ထဲက အထူးအဆန္းေတြ ထုတ္ျပသလို ကိုယ္ထင္ျပေန ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ညသည္ တိတ္ဆိတ္ ပူေလာင္ ေနရာက ညဦး အလြန္တြင္ စိမ့္စိမ့္ကေလး ေအးလာခဲ့သည္။ ညဥ့္နက္လာေလ ေအးစက္ျခင္းသည္ ပိုမိုသိသာ လာခဲ့ေလၿပီ။ ထုိေအးစက္ျခင္း ကပင္ ညကို လႈပ္ခါ ပစ္လိုက္သ ကဲ့သို႔ရွိရာက တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္လည္း သုသာန္ တစျပင္ ကဲ့သို႔ရွိလာခဲ့၏။ ရြာေတြမွာ ၾကားေနက် ေခြးေဟာင္သံ၊ လူသံ သူသံေတြပင္ မရွိၾကေတာ့။
မအိမ္ကံ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထုိင္ေနမိခဲ့ သလဲ။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တုိင္ပင္ သတိ မထားမိေတာ့။ ပဲေမွာ္တုိက္ႏွင့္ အိမ္မႀကီးၾကားက ထန္းကုလားထုိင္ ႏွစ္လံုးမွာ စိတ္လိုလက္ရ ထုိင္ခဲ့တာမ်ဳိး အလြန္နည္းခဲ့သည္။ ဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်ပ္ဖ်ပ္ ထိုင္မိတာက လဲြလို႔ သည္ေလာက္ ၾကာၾကာ မထိုင္ဖူးခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္ ေအာ္တိုထဲက ေတြ႕လိုက္ရေသာ စာတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳက်သြားသလို ခံစား ခဲ့ရသည္။ သမီးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပါ အေမရဲ႕ဟု ဆိုပါ၏။ သက္ဦးေ၀ ဆိုတာ ေယာက်္ားကေလး ျဖစ္ေနရင္ေကာ။ ေယာက်္ားကေလး သူငယ္ခ်င္းက လြမ္းလွပါၿပီ ဆိုတာကေကာ ေခတ္ကာလ အသံုးအႏႈန္းမ်ား ေပလား။ လြမ္းတယ္ ဆိုမွေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္ တြယ္ၾကလို႔ေပါ့။ မအိမ္ကံ ဘ၀မွာ ကိုေျပသိမ္းကို လြမ္းခဲ့၊ တမ္းတ ခဲ့ဖူးသည္။ ခ်စ္သူဆိုေတာ့ လြမ္းရတာ အဓိပၸာယ္လည္း ရွိသည္။ ခ်စ္သူ မဟုတ္ ဘာမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားကေလးက သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးကို လြမ္းတာကေတာ့ ေရလိုက္ လဲြေနသလို ခံစားရပါ၏။ သမီးကေလး ေတာ္လွ၊ ေတာ္လွ ေယာက္မျမင္း စီးေလေရာ့သလား။
တကယ္ေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ ငယ္ပါေသးသည္။ ရည္းစားသနာ ထားရမည့္ အရြယ္မဟုတ္။ အင္းေလ ေခတ္အခါက တို႔တုန္းကနဲ႔ တူခ်င္မွ တူမွာကိုးလို႔ေတာ့ ေတြးမိသား။ သက္ဦး ေ၀ဆိုတာ သမီးရဲ႕ရည္းစား ဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း စိတ္ကစားၾကတာ ေနမွာပါေလလို႔ ေျဖေတြး ေတြးၾကည့္မိျပန္၏။ သည္အေတြးေတြကပဲ မအိမ္ကံကို ပဲေမွာ္တုိက္ၾကားက ထန္းကုလားထုိင္က မထေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားၾကသလို ရွိခဲ့သည္။ ေစာေစာပိုင္းက ေက်းဥႏွင့္ သမီးၿမိဳင္ ေရာက္လာကာ မအိမ္ကံကို ရင္မီးၿငိမ္း ေစခဲ့ၾကသည္။ ဘ၀ေလာကဒဏ္ကို အဖံုဖံု ေတြ႕ၾကံဳခံစားခဲ့ရ သူ မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ သမီးစာအုပ္ထဲက စာတစ္ေၾကာင္း က်ေတာ့ မွ ဘာေၾကာင့္မ်ား သည္ေလာက္ေတာင္ ထိခုိက္ခဲ့ရပါလိမ့္။
မအိမ္ကံမွာ အေျဖရွိသည္။ အရြယ္မတိုင္ခင္ သမီးကို ခ်စ္သူရည္းစား မထားေစခ်င္။ ျမင္းျခံကုိ ေက်ာင္းသြားထားတာ ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ လို႔တဲ့ ဆိုသည့္ သတင္းစကား ရြာကို အေရာက္ မခံႏုိင္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဖို႔ ေသခ်ာေနသည့္ မအိမ္ၿမိဳင္ကို အမ်ားက စိတ္စႏုိးစေနာင့္ မျဖစ္ေစခ်င္သလို မိဘတစ္ပါး အေနျဖင့္လည္း စလယ္၀င္ ဖင္မည္း အိမ္ေထာင့္ကိစၥ၊ အခ်စ္ေရးကိစၥေတြ မေတြးေစခ်င္ေသးတာလည္း ပါပါ၏။ ဖေအက ေတာထဲမွာ။ ဖေအမရွိကာမွ သမီးၿမိဳင္ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး အေရာက္ မခံႏုိင္။ မအိမ္ကံ့သမီး ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ဖူးရမည္။ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္ရမည္။ ပညာတတ္႐ုပ္ေခ်ာ မိန္းမသား အျဖစ္ တစ္ဂုဏ္ တင့္ရလိမ့္မည္။ သည္အိမ္သည္ ၀ုိင္းမွာ မ်ဳိးဆက္အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ရမည့္ သမီး ႏွစ္ေယာက္ အဖို႔ ရာ လူ႔အသိုင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာ သိကၡာအရ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနခဲ့ရမည္။
မအိမ္ကံ ထုိင္ေနစဥ္ အတြင္း အခ်ိန္သည္ ေစာင့္ေနသည္ မဟုတ္။ တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာရာက သန္းေခါင္ကိုပင္ သီသီႀကီး ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ထံုခဲမတတ္ ေအးစက္ေသာ ေလသည္ ညဥ့္ဦးပိုင္းတြင္ ၿငိမ္သက္ ေနရာက တစ္စတစ္စ လႈပ္လာခဲ့၏။ ၀ုိင္းတိုက္ထဲတြင္ ရွိသမွ် သစ္ပင္ႀကီးေတြ အားလံုး သစ္ရြက္ခ်င္း ခတ္သံေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ ျမည္လာၾကသည္ အထိ ေလသုန္လာ ျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္မႀကီးႏွင့္ ပဲေမွာ္တုိက္ၾကားမွာ ထုိင္ေနသျဖင့္ ေလကြယ္ရာက်ေသာ္လည္း ေအးစက္ျခင္းကေတာ့ ေရွာင္လို႔ မရႏုိင္ပါ။ မအိမ္ကံစိတ္ထဲ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ရွိေနသည့္ ပဲေမွာ္တုိက္သည္ပင္ အိခနဲ ခါသြားသည္ ထင္လုိက္မိ၏။ မျဖစ္ ႏုိင္တာ။ ပဲေမွာ္တုိက္က အိုလွၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ခိုင္မာ ေတာင့္တင္းေသးသည္။ မအိမ္ကံ မွတ္မိသေလာက္ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အတြင္း ပဲေမွာ္တုိက္ကို ျပန္ေဆာက္ ခဲ့ရသည္ မရွိခဲ့။ မအိမ္ကံ မေမြးခင္က ရွိႏွင့္ခဲ့ေသာ ပဲေမွာ္တိုက္ ျဖစ္၍ ေဆာက္စဥ္ ကတည္းက ခုိင္ခုိင္ခ့ံခ့ံ ေဆာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ပိုးထိုး ကြၽန္းတိုင္လံုးမ်ား၏ အ၀န္းသည္ပင္ ခဲြေတာင္း၀ေလာက္ စီရွိၾကသည္။ ရက္မႏွင့္ ထုပ္တန္းဆင့္တန္းေတြ ကလည္း သစ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္၍ ေရနံရည္ ၀ေနသျဖင့္ ပိုးပုရြက္ဒဏ္က ကင္း သည္။ အမုိးက ၀ါးကပ္ျဖစ္၍ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္တစ္ႀကိမ္၀ါးကပ္ စားထိုးရတာေတာ့ရွိ၏။ ၀ါးထရံေတြကလည္း ၀ါးအေၾကာ ကိုရက္ထားသည့္အျပင္ ေရနံရည္၀ခ်င္ တုိင္း၀ေနသျဖင့္ ေတာင့္တင္းဆဲျဖစ္၏။ ပဲေမွာ္တုိက္က အေပၚထပ္ျဖစ္၍ ေအာက္မွာေတာ့ ႏြားမ်ားထားရာ ဟာလာဟင္းလင္း ေျမကုန္း ႀကီးျဖစ္၏။ ႏြားသံုးေလးေကာင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ေနႏုိင္ လွဲႏုိင္ၾကသည္။
သည့္ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြ မွာေတာ့ ႏြားေတြကို အိမ့္ေျမာက္ေထာင့္ ဆီးပင္ႀကီးေအာက္မွာ အထားေလ့သည္။ အနီးတြင္ ကြပ္ပ်စ္ တစ္ခ်ပ္ရွိ၍ ဖိုးကူးက ကြပ္ပ်စ္မွာ အိပ္ေလ့ရွိသည္။ ႏြားခုိးပူသည့္ ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ကိုဖိုးေငြပါ ဆီးပင္ေအာက္ ႏြား စားက်င္းေဘးမွာ ဓားရွည္ တစ္လက္ႏွင့္ ေနေလ့ရွိပါ၏။ ထုိ ကတည္းက ပဲေမွာ္ တုိက္ေအာက္ထပ္ ႏြားစားက်င္းကုန္းတြင္ ေတာင္သူသံုး ပစၥည္း အခ်ဳိ႕သာ ထားၾကသည္။ အိခနဲ လႈပ္သြား ေသာ ပဲေမွာ္တုိက္၏ တုန္ခါမႈကို မအိမ္ကံ နားၾကား လဲြတာလား၊ စိတ္ကပဲ ထင္လိုက္မိတာလား။ မေသခ်ာသျဖင့္ သည္ အတုိင္း ထုိင္ေနလိုက္သည္။
၀ိုင္းတုိက္ထဲ ရွိသမွ်သစ္ပင္ေတြက ပို၍ပင္တေဖ်ာေဖ်ာ ျမည္လာၾကသည္။ သရက္ပင္ႀကီးဆိုလွ်င္ ေလေၾကာင့္ပင္ တေ၀ါေ၀ါအသံထြက္ေနသည္။ မအိမ္ကံက ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္းကင္သည္လည္း ညိဳ႕လာပါပ ေကာ။ ညိဳ႕သည္ ဆိုေသာ္လည္း ခဲပုပ္ေရာင္ခ်ည္းမဟုတ္၊ နီရဲရဲ အခုိးအေငြ႕ေတြ ယွက္သန္းေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္အနီ ေရာင္သည္ ေလမႈန္ေတာ့မည့္ အရိပ္ လကၡဏာျဖစ္သည္။ ညႀကီးသန္းလြဲ ဘယ္လိုကဘယ္လို ေလမႈန္ဦးမွာပါလိမ့္ေတာ္။ အေနာက္ရမ္း ေလတိုက္သည့္ ရာသီမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသည္။
“မိုးမ်ားရြာဦးမွာလား”
မအိမ္ကံက ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ရင္း ေတြးေနမိသည္။ မိုးရြာေတာ့မွာဆိုလွ်င္ေတာ့ ဆီးပင္ေအာက္က ႏြားစားက်င္းမွာ ရွိေနၾကသည့္ ႏြားေတြကို ပဲေမွာ္တုိက္ေအာက္ ႏြားထားရာဖို႔ ေျမကုန္းကို ေရႊ႕ရမည္။ ရြာေတာ့ မရြာေသး။ ေလက ေစာေစာ ကထက္ ပိုသုန္လာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ထလိုက္ဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း မထျဖစ္။ ထန္းကုလားထုိင္က မထ ႏုိင္ေအာင္ ဆုပ္ဆဲြထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အေဖ ဦးသာထန္က သည္ကုလားထိုင္မွာ တစ္သက္လံုး ထုိင္သြားခဲ့သည္။ အေဖက ရြာေတြကို ေလွ်ာက္သြားေနတာမ်ဳိး မရွိခဲ့လွ်င္ သည္ ကုလားထုိင္မွာထုိင္ေနက်။ ဇိနတၳပကာသနီက်မ္းစာအုပ္ကို ပါးစပ္တလႈပ္လႈပ္ဖတ္ေနက်ပင္။ ေလက ေႁမြေအာ္သံလိုလို တရႊီရႊီျမည္လ်က္ရွိ၏။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ခဲေတြ တရိပ္ရိပ္။ ေကာင္းကင္ အနီေရာင္က တိမ္ပုပ္ႏွင့္ေရာကာ ရႊံ႕ႏွစ္ေရာင္ေျပး ေနသည္။
ထုိ တဒဂၤ။
အိမ့္ေတာင္ဘက္ ပဲစင္းငံုခင္းဆီက တရြရြ ေလွ်ာက္လာေသာ အရိပ္ႀကီးတစ္ရိပ္ကို မအိမ္ကံ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါး ျမင္လိုက္ရသည္။ ေလွ်ာက္လာသည္ဆိုေသာ္လည္း ေ၀းပါေသးသည္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ ပဲစင္းငံုခင္းက ပဲစင္းငံုပင္ေတြ မရွိေတာ့ သျဖင့္ ကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးလို ဟင္းလင္းႀကီးျဖစ္၏။ ၾကား မွာ သရက္ပင္ သံုးေလးပင္ရွိသျဖင့္ ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည္။
မအိမ္ကံက ထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းကို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ ျမင္ရသေလာက္ ကြၽဲေပါက္ တစ္ေကာင္ေလာက္ရွိေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ေလွ်ာက္လာ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ထိုပံုရိပ္သည္ သရက္ပင္ အုပ္ကေလးေတြၾကားက အေမွာင္ ရိပ္ထဲကို ေရာက္လာတာ ထန္းကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ရင္းကပဲ မအိမ္ကံျမင္ေနရသည္။ ႏြားတစ္ေကာင္ေကာင္ လြတ္ေနတာ မ်ားလား။ ဆီးပင္ေတြ ေအာက္က ႏြားစားက်င္းကို လွမ္းၾကည့္လို႔ မရႏုိင္။ အိမ္မႀကီး ကြယ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္ဆီက လွ်ပ္စီးမွ်င္ ေကြးေကြး တစ္ခ်က္ လက္ခနဲ ျပက္လိုက္တာကိုပင္ ျမင္လိုက္ရပါ၏။ မိုးခ်ဳန္း သံေတာ့ လိုက္မလာပါ။ တိမ္ခြပ္တယ္ဆိုတာမ်ားလား။
ေနာက္ထပ္ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္မွာေတာ့ တရြရြေလွ်ာက္ လာေနသည့္ သတၱ၀ါႀကီးက သရက္ပင္ရိပ္က လြတ္သည့္ ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အိမ္မႀကီးႏွင့္ ပဲေမွာ္တုိက္ၾကားမွာ အိမ္သား တစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ လူတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတာကို မသိသလို ေအးေအးေဆးေဆးေလွ်ာက္လာေနသည့္ သတၱ၀ါ။ မအိမ္ကံက အသံ မထြက္ဘဲ အသာၿငိမ္ ေနလိုက္သည္။ အသက္ပင္ မ႐ွဴမိ။ သည္အခ်ိန္က်မွေတာ့ “ေက်းဥေရ ဖိုးကူးေရ” ေခၚလို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထေနသည့္ ၾကားကပင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးထုိင္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
“အလို ဘုရား ဘုရား စိန္ပြင့္”
စိန္ပြင့္။ မအိမ္ကံတုိ႔အိမ္ႀကီးမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအသံုး ေတာ္ခံခဲ့ေသာ အေဖ့ျမင္းႀကီး စိန္ပြင့္မွန္း မအိမ္ကံခ်က္ခ်င္း သိလုိက္သည္။ သည္ျမင္းႀကီးႏွင့္ အေဖရြာတကာေလွ်ာက္ သြားေနက်မဟုတ္လား။ အေဖက သူ႔ျမင္းႀကီးကို အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ရွာသည္။ ေကာင္းေကာင္းေကြၽး၊ ေကာင္းေကာင္းေမြး ကာ ယုယုယယရွိရွာခဲ့သည္။ စိန္ပြင့္က လူစကားနားလည္ တယ္ သမီးရဲ႕လို႔ မၾကာခဏေျပာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမင္း သခင္ အေဖဦးသာထန္ေရာ စိန္ပြင့္ပါ ဘ၀ျခားခဲ့ၾကတာၾကာၿပီ ပဲ။ အေဖဆံုးတာၾကာခဲ့ၿပီ။ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္ေသတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခုေတာ့ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္က မအိမ္ကံေရွ႕မွာ တရြရြေလွ်ာက္ ေနသည္။ ျမင္းခြာသံက မၾကားရသေလာက္ ညင္သာလွ၏။ မအိမ္ကံ ေရွ႕တည့္တည့္ ေရာက္ေသာ္လည္း ေဘးဘီကို မၾကည့္ဘဲ အိမ္၀ိုင္း တစ္ေနရာကို ေလွ်ာက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ သည္လိုပဲ သြားေနက်လား။ လူလို ေျပာရလွ်င္ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္က မကြၽတ္ မလြတ္ေသးတာလား။ မအိမ္ကံ ဥာဏ္မမီႏုိင္သျဖင့္ မစဥ္းစား တတ္ေသာ္လည္း ေလာေလာလတ္လတ္သူ႔ေရွ႕က ျဖတ္သြား တာကေတာ့ စိန္ပြင့္မွ စိန္ပြင့္အစစ္ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံတုန္လႈပ္ သြားခဲ့သည္။ လူလူခ်င္း ဓားဆဲြထြက္ရမွာ မေၾကာက္ခဲ့ေသာ မအိမ္ကံအဖို႔ရာ ထူးဆန္းလွေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေက်ာက္ဖိ ျခင္းခံရေသာ ငါးစို တစ္ေကာင္လို ပိထပ္သြားခဲ့ရသည္။
ထိုခဏမွာပင္ ဆပ္သြားဖူး ႐ုံႀကီးဆီမွ ႀကီးမားလွေသာ ငွက္မည္းႀကီး တစ္ေကာင္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ေကာင္းကင္ ေရာင္ေနာက္ခံျဖင့္ ငွက္မည္းႀကီးကို ျမင္ေနရေသာ္လည္း ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ရတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ ငွက္ႀကီးက ဆပ္သြားဖူး ႐ုံထဲက ထြက္လာတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
သမီးငယ္ခုိင္ကပင္ ျမင္ဖူးသည္ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံကိုယ္တုိင္ ျမင္ရၿပီ။ ငွက္ႀကီးက ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္ကိုျမင္လိုက္လို႔ ထြက္လာ တာလား၊ တုိက္ဆုိင္တာလားေတာ့ မသိ။ ၀ူးခနဲ ပ်ံသန္းလာ ရာက ပဲေမွာ္တုိက္ေခါင္ေပၚမွာ နားလိုက္သလို ခံစားရသျဖင့္ လည္ျပန္ ေမာ့ၾကည့္မိျပန္သည္။
ငွက္တစ္ေကာင္။ ပဲေမွာ္တုိက္ေခါင္ခ်ဳပ္ ၀ါးကပ္ႏႈတ္ခမ္း တန္းတြင္ မားမားႀကီးနားလ်က္ ရွိ၏။ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္က အိမ္၀ိုင္း တစ္ေနရာမွာ ရွိေနလိမ့္မည္။ ငွက္ႀကီးက မလႈပ္မယွက္ နားလ်က္။ ဘာသေဘာမ်ားပါလိမ့္။
“ဂီး”
တစ္ခ်က္တည္း ထိုးလိုက္ေသာ ငွက္ေအာ္သံႀကီးက ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း တစ္ရြာလံုးပင္ ခါသြားေလာက္သည္။ အာေခါင္ကို ျခစ္ေအာ္လိုက္သံက ေတာ္႐ုံလူမမာ အသက္ထြက္သြားႏိုင္ သည္အထိ က်က္သေရမဲ့လွသည္။ သည္ညမွာေတာ့ မအိမ္ကံ ရင္တုန္စရာေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ထူးဆန္းေသာ အျဖစ္ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ဒါေတြျမင္လိုက္ရေတာ့ သမီးေအာ္တို စာအုပ္ထဲက လြမ္းရသည္ဆိုသည့္စကားက ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့သလို ေသးငယ္သြားခဲ့သည္။ ထန္းကုလား ထုိင္လက္တန္း ႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳကာ မအိမ္ကံ ထလိုက္ဖို႔ျပင္ သည္။ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္ တစ္ပတ္ လွည့္လာႏုိင္သည္။ ငွက္မည္းႀကီးက မအိမ္ကံ မ်က္ႏွာကို ထိုးသုတ္ကုတ္ ျခစ္ပစ္လိုက္ ႏုိင္သည္။ သည္တစ္ခါမွာေတာ့ ေက်းဥကို အသံကုန္ဟစ္ေခၚ လိုက္ႏုိင္လိုက္ပါ၏။
ေက်းဥအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီလား။ ဖိုးကူးေရာ။ ဖုိးကူးကိုေခၚ ဖို႔ အားယူလုိက္စဥ္မွာ ငွက္မည္းႀကီးက ဆပ္သြားဖူး႐ုံႀကီး ဘက္ကို တန္းတန္းႀကီးထိုးစိုက္၀င္သြားတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ဆပ္သြားဖူးပင္က ႐ုံႀကီးႀကီးလွသည္။ သည္ဆပ္သြားဖူး႐ုံႀကီး ကို အေဖစိုက္ခဲ့တာလား။ အေမစုိက္ခဲ့တာလား။ မအိမ္ကံ ေမြးေတာ့ ေတာႀကီးထလွၿပီ။ အပြင့္ေတြျမံဳေနရာက မအိမ္ကံ ေမြးသည့္ရက္မွာပဲ ေကာက္ကာငင္ကာ အပြင့္ေတြျပလာခဲ့သည္ ဆိုတာကိုလည္း မအိမ္ကံ မွတ္မွတ္သားသားရွိပါ၏။ ငွက္ႀကီး က သည္အပင္ၾကားထဲမွာ ပုန္းခိုေနတာေသခ်ာၿပီ။ နတ္ ကေတာ္ အေမႀကီးသုန္အေဟာရွိခဲ့ေသာ ငွက္နက္ဆိုတာ သည္ ငွက္ႀကီးပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ သည္ငွက္က ဘယ္ကငွက္ပါလိမ့္။ ဘာေၾကာင့္ မအိမ္ကံတို႔ ၀ုိင္းတုိက္ထဲမွာ ေအာင္းေနရတာလဲ။ မအိမ္ကံဘ၀မွာ သည္ငွက္ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာျမင္ဖူးခဲ့ သည္။ ျမင္ရတုိင္းလည္း စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္ရသည္ခ်ည္း ပင္။ အတိတ္ငွက္ နိမိတ္ငွက္လို႔ပင္ ထင္ခဲ့ဖူးပါ၏။ သည္ငွက္ ႀကီးေပၚလာတုိင္း ထူးျခားေသာအျဖစ္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို မအိမ္ကံသတိရသည္။ သည္ငွက္ႀကီးအေၾကာင္း အေဖက လည္း မေျပာဖူးခဲ့။ အေမကလည္း မေျပာဖူးခဲ့။ မလွအံုကပင္ အမွတ္တရေျပာခဲ့တာမ်ဳိး မရွိ။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ဖူး သည္ဆို၏။ သမီးငယ္ခုိင္က ျမင္ခဲ့ဖူးသည္ဆုိ၏။ မၾကာခဏ ေတြ႕သူက မအိမ္ကံျဖစ္ေနတာကလည္း ထူးဆန္းလွသည္။
မအိမ္ကံ ကုလားထိုင္က က်ဳံးထရန္ အားယူလိုက္စဥ္မွာပင္ ေ၀းလံေသာ အရပ္ဆီက လူစကားေျပာသံေတြ ၾကားလိုက္ ရသည္။
“မအိမ္ကံ မအိမ္ကံ”
“မမကံ မမကံ”
မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လူရိပ္မည္း မည္းအရိပ္ႏွစ္ရိပ္။ မအိမ္ကံကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾကသည္။ မအိမ္ကံ ပထမဆံုးသတိထားလိုက္မိတာက မ်က္လံုးေတြပူေနျခင္းျဖစ္ ၏။ အဖ်ားေသြးရွိသူတစ္ေယာက္ ေလမိသလို ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ခံ စားေနရသည္။
“မအိမ္ကံ”
“ေက်းဥ”
“ထေတာ့ ညည္း ကေယာင္ကတမ္းေတြေျပာေနလို႔ ငါလာထူသာ မရသာနဲ႔ ဖုိးကူး ေျပးႏႈိးရသယ္။ ငါထင္ေတာ့ ထင္သား၊ တစ္ေရးႏိုးေတာ့ မအိမ္ကံမ်ား အျပင္ဘက္ရွိေသး သလားထင္မိသာနဲ႔ လာၾကည့္သာ။ ညည္းစကားေတြ ေလွ်ာက္ ေျပာေနသယ္၊ နဖူး စမ္းၾကည့္ေတာ့ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္လို႔။ လာ ထ အိမ္ထဲ၀င္ရေအာင္”
“ေက်းဥ စိန္ပြင့္ကို ငါေတြ႕သယ္။ အေဖ့ျမင္းႀကီးေလ စိန္ပြင့္ေလ။ ငါ့မ်က္စိနဲ႔ျမင္သာ”
“မဟုတ္သာပဲေအ။ ညည္းအိပ္ေပ်ာ္ရာက ျမင္မိျမင္သာ ေနမွာပါ”
“ငါ့မ်က္စိနဲ႔ျမင္သာပါဆိုေနမွေအ။ ေနာက္ၿပီး ငွက္မည္းႀကီး”
“ကိုင္းပါ၊ ထေတာ့၊ အိပ္ရာထဲ ၀င္ရေအာင္။ မအိမ္ကံ ညည္းဖ်ားေနၿပီ”
မအိမ္ကံကို အိပ္ရာထဲ ပို႔ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အဖ်ားေတြ ရွိန္ရွိန္ တက္လာခဲ့ၿပီ။ လူမွန္းသူမွန္း မသိေအာင္ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ႏႈတ္ကအသံေတြ ေရရြတ္ ေနမိတာကို သိေသာ္ လည္း ဘာေျပာလုိ႔ေျပာမိမွန္းေတာ့ မအိမ္ကံကိုယ္တုိင္ပင္ မသိခဲ့။ ေက်းဥက အိမ္မွာရွိေနသည့္ ငန္းေဆးတစ္ခြက္၀င္ ေအာင္တုိက္သည္။ ဖ်င္ၾကမ္း ေစာင္ထူထူျခံဳေပးကာ ေျခေထာက္ေတြကို ဆုပ္နယ္ေပးခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ငန္းေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေလသည္။
သည္တစ္ေခါက္ သမီးႀကီးၿမိဳင္ ျမင္းျခံကိုျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥတို႔ကပဲ လုိက္ပို႔ၾကသည္။ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲ မွာ ဘာမွမထားေတာ့။ သမီးကလည္း သူ႔ဘက္က ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ယုံၾကည္စြာျဖင့္ ေန႐ိုးေနစဥ္ ေနခဲ့သလို မအိမ္ကံက လည္း သူ႔ဆႏၵေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ ထားႏုိင္ခဲ့သည္။ သမီးစိတ္ ဆင္းရဲမွန္း သိသျဖင့္လည္း သက္ဦးေ၀ ကိစၥကို ႏႈတ္ကမဟေတာ့ဘဲ မသိက်ဳိးကြၽန္ေနခဲ့ ျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံဖ်ား စဥ္က သမီးၿမိဳင္ကပဲ ျပဳစုခဲ့ သည္။ ခိုင္ကေလးကလည္း မေအ့အနားက မခြာ။ ေက်းဥ ခမ်ာ အိမ့္ဗာဟီရေတြၾကားမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ရွာ။ ယာထဲ အခင္းထဲ အလုပ္ ဆင္းၾကသည့္ ကုိဖိုးေငြတို႔သားအဖ ေျမး အဘိုးတစ္ေတြကို ထမင္းပို႔ဖို႔၊ ရက္ကန္းစင္ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ကအစ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးေတြမွာ ေအးၿငိမ္ႏွင့္အတူ ဒလက္ လည္ေအာင္လုပ္ေနရရွာသည္။ ေဆးတုိက္ေတာ့လည္း ၿမိဳင္၊ မေအကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳေတာ့လည္း ၿမိဳင္။ မေအႏွင့္ သမီးစကားေတြေျပာခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံက သူျဖစ္ေစခ်င္ တာေတြကို ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ေျပာျပခဲ့သည္။ မေအေျပာေတာ့ လည္း ၿမိဳင္က နားေထာင္ရွာပါ၏။
“အေမတို႔ အေမႀကီး ပန္း႐ုံတို႔ လွဴခဲ့သဲ့ ေက်ာင္းႀကီး မီးေလာင္ သြားတုန္းကမ်ား အေမဆိုသာ ရင္က်ဳိးခဲ့ရသယ္။ လူလူခ်င္းထားသဲ့ အာဃာတမ်ား ေၾကာက္စရာ ေကာင္းခ်က္ေတာ့ သမီးရယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽဲမ်ားႏြားမ်ား စားက်က္ ကြင္းထဲ လံသလိုလံထားရာက အခြင့္သာေတာ့မွ လက္စားေခ် ၾကသာ။ အေမ့ကို ေသေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကံစည္ခဲ့ၾကသယ္။ အေမတို႔ ၀ိုင္းတုိက္ထဲမွာ အစိမ္းတုိက္ တုိက္ခဲ့ၾကသယ္။ အေမ ကေတာ့ ကံျမင့္ေနတုန္း ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့ကြယ္။ ဒါေပသိ အေမ ရင္နာလွသယ္။ လက္စားေခ်သာကို အေမ မႀကိဳက္ေပ မယ့္ သင္းတို႔ကို သည္တစ္သက္ႏုိင္ရမွ အေမ အေသေျဖာင့္ လိမ့္မယ္”
“ဘယ္သူေတြက ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၾကလို႔လဲ အေမ။ သမီး မသိရပါလား။ အေမက တစ္ရြာလံုး အေပၚ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း သည္ေလာက္ထားေနသဲ့ဟာကို”
“ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေပါ့ေအ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာသာ၊ အေမ့ ဘ၀မွာ တစ္ခ်က္ကေလး လမ္းလဲြခဲ့ရျခင္းဟာ တစ္သက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြျဖစ္ခဲ့ရသယ္။ ရြာထဲက ဦးသာေအာင္ကို သမီး သိသယ္မႈတ္လား။ မႈံနံ႔သာတို႔ အေဖေလ၊ အဲသည္ သာေအာင္နဲ႔ အေမနဲ႔ လူမသိသူမသိ ကြင္းထဲက အခင္း ေစာင့္တဲကေလးထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕မိခဲ့ၾကသာက စသာပါပဲ”
“ဦးသာေအာင္က အေမ့ ငယ္ရည္းစားလား”
ျမင္ရသည္ ကပင္ ဆန္းၾကယ္လွပါ၏။ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္ မၾကံဳဖူးခဲ့ေသာ အရာတို႔သည္ မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ မ်က္လွည့္ ဆရာ၏ ေမွာ္ေသတၱာ ထဲက အထူးအဆန္းေတြ ထုတ္ျပသလို ကိုယ္ထင္ျပေန ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ညသည္ တိတ္ဆိတ္ ပူေလာင္ ေနရာက ညဦး အလြန္တြင္ စိမ့္စိမ့္ကေလး ေအးလာခဲ့သည္။ ညဥ့္နက္လာေလ ေအးစက္ျခင္းသည္ ပိုမိုသိသာ လာခဲ့ေလၿပီ။ ထုိေအးစက္ျခင္း ကပင္ ညကို လႈပ္ခါ ပစ္လိုက္သ ကဲ့သို႔ရွိရာက တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္လည္း သုသာန္ တစျပင္ ကဲ့သို႔ရွိလာခဲ့၏။ ရြာေတြမွာ ၾကားေနက် ေခြးေဟာင္သံ၊ လူသံ သူသံေတြပင္ မရွိၾကေတာ့။
မအိမ္ကံ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထုိင္ေနမိခဲ့ သလဲ။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တုိင္ပင္ သတိ မထားမိေတာ့။ ပဲေမွာ္တုိက္ႏွင့္ အိမ္မႀကီးၾကားက ထန္းကုလားထုိင္ ႏွစ္လံုးမွာ စိတ္လိုလက္ရ ထုိင္ခဲ့တာမ်ဳိး အလြန္နည္းခဲ့သည္။ ဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်ပ္ဖ်ပ္ ထိုင္မိတာက လဲြလို႔ သည္ေလာက္ ၾကာၾကာ မထိုင္ဖူးခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္ ေအာ္တိုထဲက ေတြ႕လိုက္ရေသာ စာတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳက်သြားသလို ခံစား ခဲ့ရသည္။ သမီးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပါ အေမရဲ႕ဟု ဆိုပါ၏။ သက္ဦးေ၀ ဆိုတာ ေယာက်္ားကေလး ျဖစ္ေနရင္ေကာ။ ေယာက်္ားကေလး သူငယ္ခ်င္းက လြမ္းလွပါၿပီ ဆိုတာကေကာ ေခတ္ကာလ အသံုးအႏႈန္းမ်ား ေပလား။ လြမ္းတယ္ ဆိုမွေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္ တြယ္ၾကလို႔ေပါ့။ မအိမ္ကံ ဘ၀မွာ ကိုေျပသိမ္းကို လြမ္းခဲ့၊ တမ္းတ ခဲ့ဖူးသည္။ ခ်စ္သူဆိုေတာ့ လြမ္းရတာ အဓိပၸာယ္လည္း ရွိသည္။ ခ်စ္သူ မဟုတ္ ဘာမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားကေလးက သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးကို လြမ္းတာကေတာ့ ေရလိုက္ လဲြေနသလို ခံစားရပါ၏။ သမီးကေလး ေတာ္လွ၊ ေတာ္လွ ေယာက္မျမင္း စီးေလေရာ့သလား။
တကယ္ေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ ငယ္ပါေသးသည္။ ရည္းစားသနာ ထားရမည့္ အရြယ္မဟုတ္။ အင္းေလ ေခတ္အခါက တို႔တုန္းကနဲ႔ တူခ်င္မွ တူမွာကိုးလို႔ေတာ့ ေတြးမိသား။ သက္ဦး ေ၀ဆိုတာ သမီးရဲ႕ရည္းစား ဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း စိတ္ကစားၾကတာ ေနမွာပါေလလို႔ ေျဖေတြး ေတြးၾကည့္မိျပန္၏။ သည္အေတြးေတြကပဲ မအိမ္ကံကို ပဲေမွာ္တုိက္ၾကားက ထန္းကုလားထုိင္က မထေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားၾကသလို ရွိခဲ့သည္။ ေစာေစာပိုင္းက ေက်းဥႏွင့္ သမီးၿမိဳင္ ေရာက္လာကာ မအိမ္ကံကို ရင္မီးၿငိမ္း ေစခဲ့ၾကသည္။ ဘ၀ေလာကဒဏ္ကို အဖံုဖံု ေတြ႕ၾကံဳခံစားခဲ့ရ သူ မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ သမီးစာအုပ္ထဲက စာတစ္ေၾကာင္း က်ေတာ့ မွ ဘာေၾကာင့္မ်ား သည္ေလာက္ေတာင္ ထိခုိက္ခဲ့ရပါလိမ့္။
မအိမ္ကံမွာ အေျဖရွိသည္။ အရြယ္မတိုင္ခင္ သမီးကို ခ်စ္သူရည္းစား မထားေစခ်င္။ ျမင္းျခံကုိ ေက်ာင္းသြားထားတာ ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ လို႔တဲ့ ဆိုသည့္ သတင္းစကား ရြာကို အေရာက္ မခံႏုိင္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဖို႔ ေသခ်ာေနသည့္ မအိမ္ၿမိဳင္ကို အမ်ားက စိတ္စႏုိးစေနာင့္ မျဖစ္ေစခ်င္သလို မိဘတစ္ပါး အေနျဖင့္လည္း စလယ္၀င္ ဖင္မည္း အိမ္ေထာင့္ကိစၥ၊ အခ်စ္ေရးကိစၥေတြ မေတြးေစခ်င္ေသးတာလည္း ပါပါ၏။ ဖေအက ေတာထဲမွာ။ ဖေအမရွိကာမွ သမီးၿမိဳင္ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး အေရာက္ မခံႏုိင္။ မအိမ္ကံ့သမီး ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ဖူးရမည္။ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္ရမည္။ ပညာတတ္႐ုပ္ေခ်ာ မိန္းမသား အျဖစ္ တစ္ဂုဏ္ တင့္ရလိမ့္မည္။ သည္အိမ္သည္ ၀ုိင္းမွာ မ်ဳိးဆက္အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ရမည့္ သမီး ႏွစ္ေယာက္ အဖို႔ ရာ လူ႔အသိုင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာ သိကၡာအရ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနခဲ့ရမည္။
မအိမ္ကံ ထုိင္ေနစဥ္ အတြင္း အခ်ိန္သည္ ေစာင့္ေနသည္ မဟုတ္။ တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာရာက သန္းေခါင္ကိုပင္ သီသီႀကီး ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ထံုခဲမတတ္ ေအးစက္ေသာ ေလသည္ ညဥ့္ဦးပိုင္းတြင္ ၿငိမ္သက္ ေနရာက တစ္စတစ္စ လႈပ္လာခဲ့၏။ ၀ုိင္းတိုက္ထဲတြင္ ရွိသမွ် သစ္ပင္ႀကီးေတြ အားလံုး သစ္ရြက္ခ်င္း ခတ္သံေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ ျမည္လာၾကသည္ အထိ ေလသုန္လာ ျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္မႀကီးႏွင့္ ပဲေမွာ္တုိက္ၾကားမွာ ထုိင္ေနသျဖင့္ ေလကြယ္ရာက်ေသာ္လည္း ေအးစက္ျခင္းကေတာ့ ေရွာင္လို႔ မရႏုိင္ပါ။ မအိမ္ကံစိတ္ထဲ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ရွိေနသည့္ ပဲေမွာ္တုိက္သည္ပင္ အိခနဲ ခါသြားသည္ ထင္လုိက္မိ၏။ မျဖစ္ ႏုိင္တာ။ ပဲေမွာ္တုိက္က အိုလွၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ခိုင္မာ ေတာင့္တင္းေသးသည္။ မအိမ္ကံ မွတ္မိသေလာက္ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အတြင္း ပဲေမွာ္တုိက္ကို ျပန္ေဆာက္ ခဲ့ရသည္ မရွိခဲ့။ မအိမ္ကံ မေမြးခင္က ရွိႏွင့္ခဲ့ေသာ ပဲေမွာ္တိုက္ ျဖစ္၍ ေဆာက္စဥ္ ကတည္းက ခုိင္ခုိင္ခ့ံခ့ံ ေဆာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ပိုးထိုး ကြၽန္းတိုင္လံုးမ်ား၏ အ၀န္းသည္ပင္ ခဲြေတာင္း၀ေလာက္ စီရွိၾကသည္။ ရက္မႏွင့္ ထုပ္တန္းဆင့္တန္းေတြ ကလည္း သစ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္၍ ေရနံရည္ ၀ေနသျဖင့္ ပိုးပုရြက္ဒဏ္က ကင္း သည္။ အမုိးက ၀ါးကပ္ျဖစ္၍ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္တစ္ႀကိမ္၀ါးကပ္ စားထိုးရတာေတာ့ရွိ၏။ ၀ါးထရံေတြကလည္း ၀ါးအေၾကာ ကိုရက္ထားသည့္အျပင္ ေရနံရည္၀ခ်င္ တုိင္း၀ေနသျဖင့္ ေတာင့္တင္းဆဲျဖစ္၏။ ပဲေမွာ္တုိက္က အေပၚထပ္ျဖစ္၍ ေအာက္မွာေတာ့ ႏြားမ်ားထားရာ ဟာလာဟင္းလင္း ေျမကုန္း ႀကီးျဖစ္၏။ ႏြားသံုးေလးေကာင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ေနႏုိင္ လွဲႏုိင္ၾကသည္။
သည့္ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြ မွာေတာ့ ႏြားေတြကို အိမ့္ေျမာက္ေထာင့္ ဆီးပင္ႀကီးေအာက္မွာ အထားေလ့သည္။ အနီးတြင္ ကြပ္ပ်စ္ တစ္ခ်ပ္ရွိ၍ ဖိုးကူးက ကြပ္ပ်စ္မွာ အိပ္ေလ့ရွိသည္။ ႏြားခုိးပူသည့္ ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ကိုဖိုးေငြပါ ဆီးပင္ေအာက္ ႏြား စားက်င္းေဘးမွာ ဓားရွည္ တစ္လက္ႏွင့္ ေနေလ့ရွိပါ၏။ ထုိ ကတည္းက ပဲေမွာ္ တုိက္ေအာက္ထပ္ ႏြားစားက်င္းကုန္းတြင္ ေတာင္သူသံုး ပစၥည္း အခ်ဳိ႕သာ ထားၾကသည္။ အိခနဲ လႈပ္သြား ေသာ ပဲေမွာ္တုိက္၏ တုန္ခါမႈကို မအိမ္ကံ နားၾကား လဲြတာလား၊ စိတ္ကပဲ ထင္လိုက္မိတာလား။ မေသခ်ာသျဖင့္ သည္ အတုိင္း ထုိင္ေနလိုက္သည္။
၀ိုင္းတုိက္ထဲ ရွိသမွ်သစ္ပင္ေတြက ပို၍ပင္တေဖ်ာေဖ်ာ ျမည္လာၾကသည္။ သရက္ပင္ႀကီးဆိုလွ်င္ ေလေၾကာင့္ပင္ တေ၀ါေ၀ါအသံထြက္ေနသည္။ မအိမ္ကံက ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္းကင္သည္လည္း ညိဳ႕လာပါပ ေကာ။ ညိဳ႕သည္ ဆိုေသာ္လည္း ခဲပုပ္ေရာင္ခ်ည္းမဟုတ္၊ နီရဲရဲ အခုိးအေငြ႕ေတြ ယွက္သန္းေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္အနီ ေရာင္သည္ ေလမႈန္ေတာ့မည့္ အရိပ္ လကၡဏာျဖစ္သည္။ ညႀကီးသန္းလြဲ ဘယ္လိုကဘယ္လို ေလမႈန္ဦးမွာပါလိမ့္ေတာ္။ အေနာက္ရမ္း ေလတိုက္သည့္ ရာသီမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသည္။
“မိုးမ်ားရြာဦးမွာလား”
မအိမ္ကံက ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ရင္း ေတြးေနမိသည္။ မိုးရြာေတာ့မွာဆိုလွ်င္ေတာ့ ဆီးပင္ေအာက္က ႏြားစားက်င္းမွာ ရွိေနၾကသည့္ ႏြားေတြကို ပဲေမွာ္တုိက္ေအာက္ ႏြားထားရာဖို႔ ေျမကုန္းကို ေရႊ႕ရမည္။ ရြာေတာ့ မရြာေသး။ ေလက ေစာေစာ ကထက္ ပိုသုန္လာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ထလိုက္ဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း မထျဖစ္။ ထန္းကုလားထုိင္က မထ ႏုိင္ေအာင္ ဆုပ္ဆဲြထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အေဖ ဦးသာထန္က သည္ကုလားထိုင္မွာ တစ္သက္လံုး ထုိင္သြားခဲ့သည္။ အေဖက ရြာေတြကို ေလွ်ာက္သြားေနတာမ်ဳိး မရွိခဲ့လွ်င္ သည္ ကုလားထုိင္မွာထုိင္ေနက်။ ဇိနတၳပကာသနီက်မ္းစာအုပ္ကို ပါးစပ္တလႈပ္လႈပ္ဖတ္ေနက်ပင္။ ေလက ေႁမြေအာ္သံလိုလို တရႊီရႊီျမည္လ်က္ရွိ၏။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ခဲေတြ တရိပ္ရိပ္။ ေကာင္းကင္ အနီေရာင္က တိမ္ပုပ္ႏွင့္ေရာကာ ရႊံ႕ႏွစ္ေရာင္ေျပး ေနသည္။
ထုိ တဒဂၤ။
အိမ့္ေတာင္ဘက္ ပဲစင္းငံုခင္းဆီက တရြရြ ေလွ်ာက္လာေသာ အရိပ္ႀကီးတစ္ရိပ္ကို မအိမ္ကံ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါး ျမင္လိုက္ရသည္။ ေလွ်ာက္လာသည္ဆိုေသာ္လည္း ေ၀းပါေသးသည္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ ပဲစင္းငံုခင္းက ပဲစင္းငံုပင္ေတြ မရွိေတာ့ သျဖင့္ ကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးလို ဟင္းလင္းႀကီးျဖစ္၏။ ၾကား မွာ သရက္ပင္ သံုးေလးပင္ရွိသျဖင့္ ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည္။
မအိမ္ကံက ထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းကို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ ျမင္ရသေလာက္ ကြၽဲေပါက္ တစ္ေကာင္ေလာက္ရွိေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ေလွ်ာက္လာ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ထိုပံုရိပ္သည္ သရက္ပင္ အုပ္ကေလးေတြၾကားက အေမွာင္ ရိပ္ထဲကို ေရာက္လာတာ ထန္းကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ရင္းကပဲ မအိမ္ကံျမင္ေနရသည္။ ႏြားတစ္ေကာင္ေကာင္ လြတ္ေနတာ မ်ားလား။ ဆီးပင္ေတြ ေအာက္က ႏြားစားက်င္းကို လွမ္းၾကည့္လို႔ မရႏုိင္။ အိမ္မႀကီး ကြယ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္ဆီက လွ်ပ္စီးမွ်င္ ေကြးေကြး တစ္ခ်က္ လက္ခနဲ ျပက္လိုက္တာကိုပင္ ျမင္လိုက္ရပါ၏။ မိုးခ်ဳန္း သံေတာ့ လိုက္မလာပါ။ တိမ္ခြပ္တယ္ဆိုတာမ်ားလား။
ေနာက္ထပ္ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္မွာေတာ့ တရြရြေလွ်ာက္ လာေနသည့္ သတၱ၀ါႀကီးက သရက္ပင္ရိပ္က လြတ္သည့္ ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အိမ္မႀကီးႏွင့္ ပဲေမွာ္တုိက္ၾကားမွာ အိမ္သား တစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ လူတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတာကို မသိသလို ေအးေအးေဆးေဆးေလွ်ာက္လာေနသည့္ သတၱ၀ါ။ မအိမ္ကံက အသံ မထြက္ဘဲ အသာၿငိမ္ ေနလိုက္သည္။ အသက္ပင္ မ႐ွဴမိ။ သည္အခ်ိန္က်မွေတာ့ “ေက်းဥေရ ဖိုးကူးေရ” ေခၚလို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထေနသည့္ ၾကားကပင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးထုိင္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
“အလို ဘုရား ဘုရား စိန္ပြင့္”
စိန္ပြင့္။ မအိမ္ကံတုိ႔အိမ္ႀကီးမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအသံုး ေတာ္ခံခဲ့ေသာ အေဖ့ျမင္းႀကီး စိန္ပြင့္မွန္း မအိမ္ကံခ်က္ခ်င္း သိလုိက္သည္။ သည္ျမင္းႀကီးႏွင့္ အေဖရြာတကာေလွ်ာက္ သြားေနက်မဟုတ္လား။ အေဖက သူ႔ျမင္းႀကီးကို အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ရွာသည္။ ေကာင္းေကာင္းေကြၽး၊ ေကာင္းေကာင္းေမြး ကာ ယုယုယယရွိရွာခဲ့သည္။ စိန္ပြင့္က လူစကားနားလည္ တယ္ သမီးရဲ႕လို႔ မၾကာခဏေျပာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမင္း သခင္ အေဖဦးသာထန္ေရာ စိန္ပြင့္ပါ ဘ၀ျခားခဲ့ၾကတာၾကာၿပီ ပဲ။ အေဖဆံုးတာၾကာခဲ့ၿပီ။ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္ေသတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခုေတာ့ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္က မအိမ္ကံေရွ႕မွာ တရြရြေလွ်ာက္ ေနသည္။ ျမင္းခြာသံက မၾကားရသေလာက္ ညင္သာလွ၏။ မအိမ္ကံ ေရွ႕တည့္တည့္ ေရာက္ေသာ္လည္း ေဘးဘီကို မၾကည့္ဘဲ အိမ္၀ိုင္း တစ္ေနရာကို ေလွ်ာက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ သည္လိုပဲ သြားေနက်လား။ လူလို ေျပာရလွ်င္ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္က မကြၽတ္ မလြတ္ေသးတာလား။ မအိမ္ကံ ဥာဏ္မမီႏုိင္သျဖင့္ မစဥ္းစား တတ္ေသာ္လည္း ေလာေလာလတ္လတ္သူ႔ေရွ႕က ျဖတ္သြား တာကေတာ့ စိန္ပြင့္မွ စိန္ပြင့္အစစ္ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံတုန္လႈပ္ သြားခဲ့သည္။ လူလူခ်င္း ဓားဆဲြထြက္ရမွာ မေၾကာက္ခဲ့ေသာ မအိမ္ကံအဖို႔ရာ ထူးဆန္းလွေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေက်ာက္ဖိ ျခင္းခံရေသာ ငါးစို တစ္ေကာင္လို ပိထပ္သြားခဲ့ရသည္။
ထိုခဏမွာပင္ ဆပ္သြားဖူး ႐ုံႀကီးဆီမွ ႀကီးမားလွေသာ ငွက္မည္းႀကီး တစ္ေကာင္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ေကာင္းကင္ ေရာင္ေနာက္ခံျဖင့္ ငွက္မည္းႀကီးကို ျမင္ေနရေသာ္လည္း ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ရတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ ငွက္ႀကီးက ဆပ္သြားဖူး ႐ုံထဲက ထြက္လာတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
သမီးငယ္ခုိင္ကပင္ ျမင္ဖူးသည္ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံကိုယ္တုိင္ ျမင္ရၿပီ။ ငွက္ႀကီးက ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္ကိုျမင္လိုက္လို႔ ထြက္လာ တာလား၊ တုိက္ဆုိင္တာလားေတာ့ မသိ။ ၀ူးခနဲ ပ်ံသန္းလာ ရာက ပဲေမွာ္တုိက္ေခါင္ေပၚမွာ နားလိုက္သလို ခံစားရသျဖင့္ လည္ျပန္ ေမာ့ၾကည့္မိျပန္သည္။
ငွက္တစ္ေကာင္။ ပဲေမွာ္တုိက္ေခါင္ခ်ဳပ္ ၀ါးကပ္ႏႈတ္ခမ္း တန္းတြင္ မားမားႀကီးနားလ်က္ ရွိ၏။ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္က အိမ္၀ိုင္း တစ္ေနရာမွာ ရွိေနလိမ့္မည္။ ငွက္ႀကီးက မလႈပ္မယွက္ နားလ်က္။ ဘာသေဘာမ်ားပါလိမ့္။
“ဂီး”
တစ္ခ်က္တည္း ထိုးလိုက္ေသာ ငွက္ေအာ္သံႀကီးက ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း တစ္ရြာလံုးပင္ ခါသြားေလာက္သည္။ အာေခါင္ကို ျခစ္ေအာ္လိုက္သံက ေတာ္႐ုံလူမမာ အသက္ထြက္သြားႏိုင္ သည္အထိ က်က္သေရမဲ့လွသည္။ သည္ညမွာေတာ့ မအိမ္ကံ ရင္တုန္စရာေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ထူးဆန္းေသာ အျဖစ္ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ဒါေတြျမင္လိုက္ရေတာ့ သမီးေအာ္တို စာအုပ္ထဲက လြမ္းရသည္ဆိုသည့္စကားက ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့သလို ေသးငယ္သြားခဲ့သည္။ ထန္းကုလား ထုိင္လက္တန္း ႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳကာ မအိမ္ကံ ထလိုက္ဖို႔ျပင္ သည္။ ျမင္းႀကီးစိန္ပြင့္ တစ္ပတ္ လွည့္လာႏုိင္သည္။ ငွက္မည္းႀကီးက မအိမ္ကံ မ်က္ႏွာကို ထိုးသုတ္ကုတ္ ျခစ္ပစ္လိုက္ ႏုိင္သည္။ သည္တစ္ခါမွာေတာ့ ေက်းဥကို အသံကုန္ဟစ္ေခၚ လိုက္ႏုိင္လိုက္ပါ၏။
ေက်းဥအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီလား။ ဖိုးကူးေရာ။ ဖုိးကူးကိုေခၚ ဖို႔ အားယူလုိက္စဥ္မွာ ငွက္မည္းႀကီးက ဆပ္သြားဖူး႐ုံႀကီး ဘက္ကို တန္းတန္းႀကီးထိုးစိုက္၀င္သြားတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ဆပ္သြားဖူးပင္က ႐ုံႀကီးႀကီးလွသည္။ သည္ဆပ္သြားဖူး႐ုံႀကီး ကို အေဖစိုက္ခဲ့တာလား။ အေမစုိက္ခဲ့တာလား။ မအိမ္ကံ ေမြးေတာ့ ေတာႀကီးထလွၿပီ။ အပြင့္ေတြျမံဳေနရာက မအိမ္ကံ ေမြးသည့္ရက္မွာပဲ ေကာက္ကာငင္ကာ အပြင့္ေတြျပလာခဲ့သည္ ဆိုတာကိုလည္း မအိမ္ကံ မွတ္မွတ္သားသားရွိပါ၏။ ငွက္ႀကီး က သည္အပင္ၾကားထဲမွာ ပုန္းခိုေနတာေသခ်ာၿပီ။ နတ္ ကေတာ္ အေမႀကီးသုန္အေဟာရွိခဲ့ေသာ ငွက္နက္ဆိုတာ သည္ ငွက္ႀကီးပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ သည္ငွက္က ဘယ္ကငွက္ပါလိမ့္။ ဘာေၾကာင့္ မအိမ္ကံတို႔ ၀ုိင္းတုိက္ထဲမွာ ေအာင္းေနရတာလဲ။ မအိမ္ကံဘ၀မွာ သည္ငွက္ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာျမင္ဖူးခဲ့ သည္။ ျမင္ရတုိင္းလည္း စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္ရသည္ခ်ည္း ပင္။ အတိတ္ငွက္ နိမိတ္ငွက္လို႔ပင္ ထင္ခဲ့ဖူးပါ၏။ သည္ငွက္ ႀကီးေပၚလာတုိင္း ထူးျခားေသာအျဖစ္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို မအိမ္ကံသတိရသည္။ သည္ငွက္ႀကီးအေၾကာင္း အေဖက လည္း မေျပာဖူးခဲ့။ အေမကလည္း မေျပာဖူးခဲ့။ မလွအံုကပင္ အမွတ္တရေျပာခဲ့တာမ်ဳိး မရွိ။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ဖူး သည္ဆို၏။ သမီးငယ္ခုိင္က ျမင္ခဲ့ဖူးသည္ဆုိ၏။ မၾကာခဏ ေတြ႕သူက မအိမ္ကံျဖစ္ေနတာကလည္း ထူးဆန္းလွသည္။
မအိမ္ကံ ကုလားထိုင္က က်ဳံးထရန္ အားယူလိုက္စဥ္မွာပင္ ေ၀းလံေသာ အရပ္ဆီက လူစကားေျပာသံေတြ ၾကားလိုက္ ရသည္။
“မအိမ္ကံ မအိမ္ကံ”
“မမကံ မမကံ”
မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လူရိပ္မည္း မည္းအရိပ္ႏွစ္ရိပ္။ မအိမ္ကံကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾကသည္။ မအိမ္ကံ ပထမဆံုးသတိထားလိုက္မိတာက မ်က္လံုးေတြပူေနျခင္းျဖစ္ ၏။ အဖ်ားေသြးရွိသူတစ္ေယာက္ ေလမိသလို ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ခံ စားေနရသည္။
“မအိမ္ကံ”
“ေက်းဥ”
“ထေတာ့ ညည္း ကေယာင္ကတမ္းေတြေျပာေနလို႔ ငါလာထူသာ မရသာနဲ႔ ဖုိးကူး ေျပးႏႈိးရသယ္။ ငါထင္ေတာ့ ထင္သား၊ တစ္ေရးႏိုးေတာ့ မအိမ္ကံမ်ား အျပင္ဘက္ရွိေသး သလားထင္မိသာနဲ႔ လာၾကည့္သာ။ ညည္းစကားေတြ ေလွ်ာက္ ေျပာေနသယ္၊ နဖူး စမ္းၾကည့္ေတာ့ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္လို႔။ လာ ထ အိမ္ထဲ၀င္ရေအာင္”
“ေက်းဥ စိန္ပြင့္ကို ငါေတြ႕သယ္။ အေဖ့ျမင္းႀကီးေလ စိန္ပြင့္ေလ။ ငါ့မ်က္စိနဲ႔ျမင္သာ”
“မဟုတ္သာပဲေအ။ ညည္းအိပ္ေပ်ာ္ရာက ျမင္မိျမင္သာ ေနမွာပါ”
“ငါ့မ်က္စိနဲ႔ျမင္သာပါဆိုေနမွေအ။ ေနာက္ၿပီး ငွက္မည္းႀကီး”
“ကိုင္းပါ၊ ထေတာ့၊ အိပ္ရာထဲ ၀င္ရေအာင္။ မအိမ္ကံ ညည္းဖ်ားေနၿပီ”
မအိမ္ကံကို အိပ္ရာထဲ ပို႔ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အဖ်ားေတြ ရွိန္ရွိန္ တက္လာခဲ့ၿပီ။ လူမွန္းသူမွန္း မသိေအာင္ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ႏႈတ္ကအသံေတြ ေရရြတ္ ေနမိတာကို သိေသာ္ လည္း ဘာေျပာလုိ႔ေျပာမိမွန္းေတာ့ မအိမ္ကံကိုယ္တုိင္ပင္ မသိခဲ့။ ေက်းဥက အိမ္မွာရွိေနသည့္ ငန္းေဆးတစ္ခြက္၀င္ ေအာင္တုိက္သည္။ ဖ်င္ၾကမ္း ေစာင္ထူထူျခံဳေပးကာ ေျခေထာက္ေတြကို ဆုပ္နယ္ေပးခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ငန္းေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေလသည္။
သည္တစ္ေခါက္ သမီးႀကီးၿမိဳင္ ျမင္းျခံကိုျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥတို႔ကပဲ လုိက္ပို႔ၾကသည္။ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲ မွာ ဘာမွမထားေတာ့။ သမီးကလည္း သူ႔ဘက္က ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ယုံၾကည္စြာျဖင့္ ေန႐ိုးေနစဥ္ ေနခဲ့သလို မအိမ္ကံက လည္း သူ႔ဆႏၵေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ ထားႏုိင္ခဲ့သည္။ သမီးစိတ္ ဆင္းရဲမွန္း သိသျဖင့္လည္း သက္ဦးေ၀ ကိစၥကို ႏႈတ္ကမဟေတာ့ဘဲ မသိက်ဳိးကြၽန္ေနခဲ့ ျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံဖ်ား စဥ္က သမီးၿမိဳင္ကပဲ ျပဳစုခဲ့ သည္။ ခိုင္ကေလးကလည္း မေအ့အနားက မခြာ။ ေက်းဥ ခမ်ာ အိမ့္ဗာဟီရေတြၾကားမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ရွာ။ ယာထဲ အခင္းထဲ အလုပ္ ဆင္းၾကသည့္ ကုိဖိုးေငြတို႔သားအဖ ေျမး အဘိုးတစ္ေတြကို ထမင္းပို႔ဖို႔၊ ရက္ကန္းစင္ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ကအစ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးေတြမွာ ေအးၿငိမ္ႏွင့္အတူ ဒလက္ လည္ေအာင္လုပ္ေနရရွာသည္။ ေဆးတုိက္ေတာ့လည္း ၿမိဳင္၊ မေအကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳေတာ့လည္း ၿမိဳင္။ မေအႏွင့္ သမီးစကားေတြေျပာခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံက သူျဖစ္ေစခ်င္ တာေတြကို ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ေျပာျပခဲ့သည္။ မေအေျပာေတာ့ လည္း ၿမိဳင္က နားေထာင္ရွာပါ၏။
“အေမတို႔ အေမႀကီး ပန္း႐ုံတို႔ လွဴခဲ့သဲ့ ေက်ာင္းႀကီး မီးေလာင္ သြားတုန္းကမ်ား အေမဆိုသာ ရင္က်ဳိးခဲ့ရသယ္။ လူလူခ်င္းထားသဲ့ အာဃာတမ်ား ေၾကာက္စရာ ေကာင္းခ်က္ေတာ့ သမီးရယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽဲမ်ားႏြားမ်ား စားက်က္ ကြင္းထဲ လံသလိုလံထားရာက အခြင့္သာေတာ့မွ လက္စားေခ် ၾကသာ။ အေမ့ကို ေသေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကံစည္ခဲ့ၾကသယ္။ အေမတို႔ ၀ိုင္းတုိက္ထဲမွာ အစိမ္းတုိက္ တုိက္ခဲ့ၾကသယ္။ အေမ ကေတာ့ ကံျမင့္ေနတုန္း ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့ကြယ္။ ဒါေပသိ အေမ ရင္နာလွသယ္။ လက္စားေခ်သာကို အေမ မႀကိဳက္ေပ မယ့္ သင္းတို႔ကို သည္တစ္သက္ႏုိင္ရမွ အေမ အေသေျဖာင့္ လိမ့္မယ္”
“ဘယ္သူေတြက ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၾကလို႔လဲ အေမ။ သမီး မသိရပါလား။ အေမက တစ္ရြာလံုး အေပၚ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း သည္ေလာက္ထားေနသဲ့ဟာကို”
“ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေပါ့ေအ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာသာ၊ အေမ့ ဘ၀မွာ တစ္ခ်က္ကေလး လမ္းလဲြခဲ့ရျခင္းဟာ တစ္သက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြျဖစ္ခဲ့ရသယ္။ ရြာထဲက ဦးသာေအာင္ကို သမီး သိသယ္မႈတ္လား။ မႈံနံ႔သာတို႔ အေဖေလ၊ အဲသည္ သာေအာင္နဲ႔ အေမနဲ႔ လူမသိသူမသိ ကြင္းထဲက အခင္း ေစာင့္တဲကေလးထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕မိခဲ့ၾကသာက စသာပါပဲ”
“ဦးသာေအာင္က အေမ့ ငယ္ရည္းစားလား”
No comments:
Post a Comment