ဆံပင္ေတြက ဘယ္က ဘယ္လို ညႇပ္လာတာလဲမသိ။ စက္ကပ္ေၾကးႏွင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းထိုးထားပံုမ်ဳိး။ လူကလည္း ပိန္က်သြားလိုက္ တာ ၀ါးျခမ္းျပားသာသာပင္။ မ်က္တြင္းေခ်ာင္ႀကီးႏွင့္ ေျခ တစ္ဖက္က ဆာခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသးသည္။ ရင္ဘတ္ႏွင့္ေက်ာကုန္းမွာ အညိဳအမည္းကြက္ေတြက ေဆးရြက္ႀကီးေတြ အခ်ပ္ လိုက္ကပ္ထားတာႏွင့္တူသည္။ ဘယ္ေသာင္ဆိုက္လို႔ ဘယ္ ကမ္းေရာက္ခဲ့သည္ မသိရေသာ္လည္း တြင္းဆံုးက်လြန္းတာ ကိုေတာ့ မအိမ္ကံ မခ်ိတင္ကဲရွိခဲ့သည္။ မလွအံုကပင္ ကိုေျပသိမ္း ေရာက္လာသည့္ေန႔က မေကာင္းေသာအတိတ္၊ မေကာင္းေသာနိမိတ္ေတြ အညံ့ေျပေစရန္ ဖက္ကေတာ့ သက္ေစ့ျပဳကာ ပန္းသက္ေစ့ထည့္၊ ေရခ်မ္းအိုးနံေစ့လွဴေပး သည္။ မလွအံုကလည္း ကိုေျပသိမ္းကိုၾကည့္ကာ စိတ္မသက္ မသာ ရွိရွာသည္။
အေမပန္း႐ံုကေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။
“ဆန္မရွိတဲ့ေမာင္းဆံု က်ည္ေပြ႕စိုက္ရင္ ခိုက္တတ္သယ္။ လူႀကီးမိဘ၊ လင္သား၊ မိုး၊ ေျမ၊ ေရ၊ ေနကို စကားတင္းဆို လွ်င္ ခိုက္တတ္သယ္။ ေရလဲေခါင္းေပါင္းအက်ႌလက္ခံြစုပ္ ခ်ဳပ္မ၀တ္ေကာင္းဘူး၊ ခိုက္တတ္သယ္။ ညည္းေယာက်္ားကို အျပစ္ရွိဦးေတာ့ စကားတင္းမဆိုနဲ႔၊ ၾကားလား မအိမ္ကံ။ ေကာင္းေသာ စကားကိုေျပာ။ ညည္းကို မခိုက္ေစနဲ႔”
မလွအံုက မအိမ္ကံကို က်ိတ္ဆံုးမသည္။ မအိမ္ကံက လည္း စကားေကာင္းကိုသာ ေျပာပါ၏။ လင္ႏွင့္တင္၍ စကားတင္းဆိုဖို႔ရာေတာ့ ေ၀းေရာ။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာေတာ့ မအိမ္ကံ သိခ်င္သည္။ ခက္တာက ကိုေျပသိမ္းကလည္း ဘာမွမေျပာ။ ခမ်ာ မေျပာ ခ်င္ရွာေသးလို႔ ထင္ပါရဲ႕ေလလို႔သာ မွတ္ယူရေတာ့သည္။
ညဘက္မွာေတာ့ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးပင္ ထြန္းရ ေလၿပီ။ ရြာေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္ျပန္၊ ရပ္ရြာကလည္း ခ်စ္ခင္သူ၊ ေလးစားအားကိုးသူဆိုေတာ့ ဆရာေလးကိုေျပသိမ္း ကို သတင္းလာေမးၾကသူေတြ မ်ားလွပါ၏။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ ေရးတြင္ပါခဲ့ၾကသူ ရပ္သူရြာသားအခ်ဳိ႕ ပါလာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕သူေတြကေတာ့ ရြာကိုျပန္မလာႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ။ ေတာ္လွန္ ေရးတြင္ က်ဆံုးခဲ့ၾကသူတို႔၏ သပိတ္ေျမဆြမ္းသြပ္ပြဲေတြ ဟိုတစ္ေနရာ၊ သည္တစ္ေနရာရွိခဲ့တာကိုလည္း မအိမ္ကံ သတိရမိသည္။
မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ေအာင္ သြားေမးခဲ့ ေသးသည္။ ငိုၾကယိုၾကတာကိုၾကည့္ရင္း ေၾသာ္ သူတို႔ကမွ စိတ္ေျဖာင့္ ကိုယ္ေျဖာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငိုႏိုင္ၾကေသးရဲ႕ လို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ အခုေတာ့လည္း ကိုယ့္ေရွ႕ ငုတ္တုတ္ ေရာက္လာေသာလင္သားကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာမ်က္ရည္၀ဲ ရျပန္သည္။ ညည့္နက္သည္အထိ ဧည့္သည္ေတြ မျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံတို႔လည္း ေရေႏြးပြဲႏွင့္ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုပ္ေတြ ဒိုင္ခံျပင္ေပးရင္း စကား၀ိုင္းကို ေငးေနခဲ့ၾကသည္။
“မအိမ္ကံ ညည္းေယာက်္ားလည္းၾကည့္ေျပာဦး၊ အစပ္ လြန္ေတာ့ အခ်ဳိႏုတ္၊ အခ်ဥ္လြန္ေတာ့ အစပ္နဲ႔ႏုတ္၊ စကားလြန္ ေတာ့ ဘာနဲ႔ႏုတ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြေတာ္”
မလွအံုကပင္ ကိုေျပသိမ္း စကားေတြေျပာလြန္း၍ အေငၚ တူးေလ၏။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ေမးသမွ်ေျဖ႐ံုမက လက္ သီးလက္ေမာင္းမ်ားပင္ တန္းလိုက္ပါေသးသည္။ ဂ်ပန္ႏွင့္ တိုက္ရသည့္ တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ ဗံုးၾကဲခံရတာလည္းပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြ ဆုတ္ရင္းသတ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကလို႔ က်ဆံုးရသူေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းေျပာျပတာေတြ နားေထာင္ရေတာ့ မအိမ္ကံတို႔ တစ္ေတြ ခံစားခဲ့ရေသာစစ္ဒုကၡက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့။ တိုင္း ျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ လင္သားအတြက္ ဂုဏ္ယူေလးစားစိတ္ေတြပင္ ၀င္လာမိခဲ့ သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္းက သူေပ်ာက္ေနသည့္ ရက္ေတြ အေၾကာင္းေတာ့ ပါတာမၾကားရ။
“ဘႀကီးကိုးႏွယ္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ၿဗိတိသွ်တပ္က သိမ္းတာကပဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ မႏၲေလးေတာင္မွာ ဂ်ပန္ စစ္သားတခ်ဳိ႕၊ မႏၲေလးနန္းေတာ္တြင္းမွာ ဂ်ပန္စစ္သားတခ်ဳိ႕ ေအာင္းေနၾကတာကိုတိုက္ရတာ ဆယ့္သံုးရက္ၾကာတယ္။ ၿမိဳ႕ ႐ိုးႀကီးကလည္း ခိုင္လွသေကာခင္ဗ်ာ။ အေျမာက္နဲ႔ထုတာ ေတာင္ မပဲ့ဘူး။ အဂၤလိပ္ေလယာဥ္ပ်ံေတြက ၿမိဳ႕႐ိုးကို တည့္ တည့္ထိေအာင္ဗံုးၾကဲတာလည္း ဘယ့္ႏွယ္မွမေနဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေပါင္ႏွစ္ေထာင္ဗံုးဆိုတာႀကီးေတြနဲ႔ က်ဳံးေရထဲဗံုးခ်၊ ဗံုးကန္ အားနဲ႔ ၿမိဳ႕႐ိုးကိုထိေတာ့မွေပါက္တယ္။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ၾကဲယူရတာေကာခင္ဗ်”
“ရက္စက္လွခ်ည့္လား ေမာင္ေျပသိမ္းရဲ႕။ ဂ်ပန္ကလည္း အာဂပါလား။ ေနရာေကာင္းယူတတ္ၾကပါေကာ”
“မႏၲေလးေတာင္ကို တက္တိုက္ေတာ့လည္း က်ည္အကာ အကြယ္ေကာင္းေတာ့ ဂ်ပန္ကို ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းမခ်ႏိုင္ဘူး။ ေဂၚရခါးစစ္တပ္က ပစ္လည္းပစ္၊ တက္လည္းတက္ တရ ၾကမ္းပစ္ခတ္တက္ၾကတာမ်ား မိုးႀကိဳးပစ္ေနသလားမွတ္ရပါ တယ္။ မႏၲေလးေတာင္တုိက္ပြဲမွာ ဂ်ပန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေသ ၾကတယ္။ မႏၲေလးနန္းၿမိဳ႕႐ိုးထဲမွာ ဂ်ပန္ဖမ္းထားတဲ့အဂၤလိပ္ ေတြလည္းလြတ္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္တခ်ဳိ႕လည္း ေရထြက္ၿပြန္က ထြက္ေျပးၾကလို႔ လြတ္ပါရဲ႕”
“ေၾသာ္... လြတ္သြားၾကသလား”
“အျပင္မွာ၀ိုင္းထားတဲ့တပ္က ဘယ္အလြတ္ေပးမလဲ။ ပစ္ၾကတာမ်ား ေသၾကတာ အတံုးအ႐ံုးပဲ။ အဂၤလိပ္နဲ႔ဂ်ပန္ပစ္ ၾကတာ ၾကားကနန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေၾကမြသြားရရွာတာပါပဲ”
“အင္း...၊ သခၤါရေပေပါ့ကြယ္။ ျဖစ္စရာရွိေတာ့ ျဖစ္ရ၊ ပ်က္စရာရွိေတာ့ ပ်က္ရ။ စစ္ဆိုတာ တစ္ကြက္မွမေကာင္းပါ ဘူးေလ”
ကိုေျပသိမ္းက မတၱရာတိုက္ပြဲ၊ ရန္ကင္းေတာင္တိုက္ပြဲ၊ ေအာင္ပင္လယ္တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ရြာသူရြာ သားေတြ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာသျဖင့္ ကိုေျပသိမ္းမွစကားစ မသိမ္း၀ံ့ဘဲ ရွိရေလသည္။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြက ျမန္မာဘုန္းႀကီး ေယာင္ေဆာင္ကာ မဟာမိတ္ေတြကို အနီးကပ္ပစ္ၾကတာလည္း ပါသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ ၊ အင္း၀ၿမိဳ႕မ်ား ဂ်ပန္လက္က လြတ္ ရပံုေတြလည္း ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြက ဘုရားတန္ေဆာင္းေတြ မွာ ကတုတ္ခံတပ္ျပဳကာ ဘာသာသာသနာကိုေစာ္ကားသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္သည္ကို မခံႏိုင္ၾက သျဖင့္လည္းေကာင္း သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ၾကေသာ္လည္း လယ္ေတာထဲက အိမ္ကေလးေတြမွာ ပုန္းေနၾကသည့္ ဂ်ပန္ ေတြကို ထမင္းေကြၽးၾကသည့္ ျမန္မာတို႔၏ စိတ္ေနစိတ္ထား အေၾကာင္းေတြ လည္းပါသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကုလား တက္ေခါက္သံၾကားမွ လူစုလည္း ကြဲေလသည္။
ရြာျပန္ေရာက္လာၿပီးမွ ကိုေျပသိမ္း အအိပ္အစားမွန္လာ ပံုရသည္။ စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္၊ နားလိုက္၊ သမီးကေလးကို ျမႇဴလိုက္ႏွင့္ လန္းဆန္းလို႔လာသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အိမ္ အလုပ္ တခ်ဳိ႕ကို ဖိုးကူးႏွင့္ လက္လႊဲေပးထားသည္။ လယ္ အလုပ္ ကိုင္းအလုပ္ေတြကိုလည္း ဖိုးတုတ္က တက္ကစီး လုပ္ႏိုင္ၿပီ။ မအိမ္ကံမွာ အစ္ကိုပညာတတ္၊ လင္ပညာတတ္ ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ကိုဖိုးေငြႏွင့္ မလွအံုတို႔ မိသားစုကိုပဲ အားကိုးအားထားျပဳရတာကို ဆင္ျခင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ပညာတတ္ေတြ၏ တန္ဖိုးကိုလည္း နားလည္ ခံစားတတ္ပါ၏။
“အိမ္ကေလး သမီးေလး အိပ္သြားၿပီ။ ခ်သိပ္လိုက္ေတာ့ မယ္ေနာ္”
ဖေအ့ပခံုးထက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို လက္လႊဲယူလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ ခ်သိပ္လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ ကေလးသိပ္ေနတုန္း ကိုေျပသိမ္းက ၀ရန္တာဘက္ ထြက္ထိုင္ ေနေလေတာ့ မအိမ္ကံလည္း ထြက္လိုက္လာခဲ့၏။ လျပည့္ ရက္နီးၿပီမို႔ထင့္ လက သာလိုက္တာ။
အေမပန္း႐ံုကေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။
“ဆန္မရွိတဲ့ေမာင္းဆံု က်ည္ေပြ႕စိုက္ရင္ ခိုက္တတ္သယ္။ လူႀကီးမိဘ၊ လင္သား၊ မိုး၊ ေျမ၊ ေရ၊ ေနကို စကားတင္းဆို လွ်င္ ခိုက္တတ္သယ္။ ေရလဲေခါင္းေပါင္းအက်ႌလက္ခံြစုပ္ ခ်ဳပ္မ၀တ္ေကာင္းဘူး၊ ခိုက္တတ္သယ္။ ညည္းေယာက်္ားကို အျပစ္ရွိဦးေတာ့ စကားတင္းမဆိုနဲ႔၊ ၾကားလား မအိမ္ကံ။ ေကာင္းေသာ စကားကိုေျပာ။ ညည္းကို မခိုက္ေစနဲ႔”
မလွအံုက မအိမ္ကံကို က်ိတ္ဆံုးမသည္။ မအိမ္ကံက လည္း စကားေကာင္းကိုသာ ေျပာပါ၏။ လင္ႏွင့္တင္၍ စကားတင္းဆိုဖို႔ရာေတာ့ ေ၀းေရာ။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာေတာ့ မအိမ္ကံ သိခ်င္သည္။ ခက္တာက ကိုေျပသိမ္းကလည္း ဘာမွမေျပာ။ ခမ်ာ မေျပာ ခ်င္ရွာေသးလို႔ ထင္ပါရဲ႕ေလလို႔သာ မွတ္ယူရေတာ့သည္။
ညဘက္မွာေတာ့ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးပင္ ထြန္းရ ေလၿပီ။ ရြာေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္ျပန္၊ ရပ္ရြာကလည္း ခ်စ္ခင္သူ၊ ေလးစားအားကိုးသူဆိုေတာ့ ဆရာေလးကိုေျပသိမ္း ကို သတင္းလာေမးၾကသူေတြ မ်ားလွပါ၏။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ ေရးတြင္ပါခဲ့ၾကသူ ရပ္သူရြာသားအခ်ဳိ႕ ပါလာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕သူေတြကေတာ့ ရြာကိုျပန္မလာႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ။ ေတာ္လွန္ ေရးတြင္ က်ဆံုးခဲ့ၾကသူတို႔၏ သပိတ္ေျမဆြမ္းသြပ္ပြဲေတြ ဟိုတစ္ေနရာ၊ သည္တစ္ေနရာရွိခဲ့တာကိုလည္း မအိမ္ကံ သတိရမိသည္။
မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ေအာင္ သြားေမးခဲ့ ေသးသည္။ ငိုၾကယိုၾကတာကိုၾကည့္ရင္း ေၾသာ္ သူတို႔ကမွ စိတ္ေျဖာင့္ ကိုယ္ေျဖာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငိုႏိုင္ၾကေသးရဲ႕ လို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ အခုေတာ့လည္း ကိုယ့္ေရွ႕ ငုတ္တုတ္ ေရာက္လာေသာလင္သားကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာမ်က္ရည္၀ဲ ရျပန္သည္။ ညည့္နက္သည္အထိ ဧည့္သည္ေတြ မျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံတို႔လည္း ေရေႏြးပြဲႏွင့္ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုပ္ေတြ ဒိုင္ခံျပင္ေပးရင္း စကား၀ိုင္းကို ေငးေနခဲ့ၾကသည္။
“မအိမ္ကံ ညည္းေယာက်္ားလည္းၾကည့္ေျပာဦး၊ အစပ္ လြန္ေတာ့ အခ်ဳိႏုတ္၊ အခ်ဥ္လြန္ေတာ့ အစပ္နဲ႔ႏုတ္၊ စကားလြန္ ေတာ့ ဘာနဲ႔ႏုတ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြေတာ္”
မလွအံုကပင္ ကိုေျပသိမ္း စကားေတြေျပာလြန္း၍ အေငၚ တူးေလ၏။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ေမးသမွ်ေျဖ႐ံုမက လက္ သီးလက္ေမာင္းမ်ားပင္ တန္းလိုက္ပါေသးသည္။ ဂ်ပန္ႏွင့္ တိုက္ရသည့္ တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ ဗံုးၾကဲခံရတာလည္းပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြ ဆုတ္ရင္းသတ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကလို႔ က်ဆံုးရသူေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းေျပာျပတာေတြ နားေထာင္ရေတာ့ မအိမ္ကံတို႔ တစ္ေတြ ခံစားခဲ့ရေသာစစ္ဒုကၡက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့။ တိုင္း ျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ လင္သားအတြက္ ဂုဏ္ယူေလးစားစိတ္ေတြပင္ ၀င္လာမိခဲ့ သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္းက သူေပ်ာက္ေနသည့္ ရက္ေတြ အေၾကာင္းေတာ့ ပါတာမၾကားရ။
“ဘႀကီးကိုးႏွယ္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ၿဗိတိသွ်တပ္က သိမ္းတာကပဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ မႏၲေလးေတာင္မွာ ဂ်ပန္ စစ္သားတခ်ဳိ႕၊ မႏၲေလးနန္းေတာ္တြင္းမွာ ဂ်ပန္စစ္သားတခ်ဳိ႕ ေအာင္းေနၾကတာကိုတိုက္ရတာ ဆယ့္သံုးရက္ၾကာတယ္။ ၿမိဳ႕ ႐ိုးႀကီးကလည္း ခိုင္လွသေကာခင္ဗ်ာ။ အေျမာက္နဲ႔ထုတာ ေတာင္ မပဲ့ဘူး။ အဂၤလိပ္ေလယာဥ္ပ်ံေတြက ၿမိဳ႕႐ိုးကို တည့္ တည့္ထိေအာင္ဗံုးၾကဲတာလည္း ဘယ့္ႏွယ္မွမေနဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေပါင္ႏွစ္ေထာင္ဗံုးဆိုတာႀကီးေတြနဲ႔ က်ဳံးေရထဲဗံုးခ်၊ ဗံုးကန္ အားနဲ႔ ၿမိဳ႕႐ိုးကိုထိေတာ့မွေပါက္တယ္။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ၾကဲယူရတာေကာခင္ဗ်”
“ရက္စက္လွခ်ည့္လား ေမာင္ေျပသိမ္းရဲ႕။ ဂ်ပန္ကလည္း အာဂပါလား။ ေနရာေကာင္းယူတတ္ၾကပါေကာ”
“မႏၲေလးေတာင္ကို တက္တိုက္ေတာ့လည္း က်ည္အကာ အကြယ္ေကာင္းေတာ့ ဂ်ပန္ကို ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းမခ်ႏိုင္ဘူး။ ေဂၚရခါးစစ္တပ္က ပစ္လည္းပစ္၊ တက္လည္းတက္ တရ ၾကမ္းပစ္ခတ္တက္ၾကတာမ်ား မိုးႀကိဳးပစ္ေနသလားမွတ္ရပါ တယ္။ မႏၲေလးေတာင္တုိက္ပြဲမွာ ဂ်ပန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေသ ၾကတယ္။ မႏၲေလးနန္းၿမိဳ႕႐ိုးထဲမွာ ဂ်ပန္ဖမ္းထားတဲ့အဂၤလိပ္ ေတြလည္းလြတ္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္တခ်ဳိ႕လည္း ေရထြက္ၿပြန္က ထြက္ေျပးၾကလို႔ လြတ္ပါရဲ႕”
“ေၾသာ္... လြတ္သြားၾကသလား”
“အျပင္မွာ၀ိုင္းထားတဲ့တပ္က ဘယ္အလြတ္ေပးမလဲ။ ပစ္ၾကတာမ်ား ေသၾကတာ အတံုးအ႐ံုးပဲ။ အဂၤလိပ္နဲ႔ဂ်ပန္ပစ္ ၾကတာ ၾကားကနန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေၾကမြသြားရရွာတာပါပဲ”
“အင္း...၊ သခၤါရေပေပါ့ကြယ္။ ျဖစ္စရာရွိေတာ့ ျဖစ္ရ၊ ပ်က္စရာရွိေတာ့ ပ်က္ရ။ စစ္ဆိုတာ တစ္ကြက္မွမေကာင္းပါ ဘူးေလ”
ကိုေျပသိမ္းက မတၱရာတိုက္ပြဲ၊ ရန္ကင္းေတာင္တိုက္ပြဲ၊ ေအာင္ပင္လယ္တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ရြာသူရြာ သားေတြ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာသျဖင့္ ကိုေျပသိမ္းမွစကားစ မသိမ္း၀ံ့ဘဲ ရွိရေလသည္။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြက ျမန္မာဘုန္းႀကီး ေယာင္ေဆာင္ကာ မဟာမိတ္ေတြကို အနီးကပ္ပစ္ၾကတာလည္း ပါသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ ၊ အင္း၀ၿမိဳ႕မ်ား ဂ်ပန္လက္က လြတ္ ရပံုေတြလည္း ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြက ဘုရားတန္ေဆာင္းေတြ မွာ ကတုတ္ခံတပ္ျပဳကာ ဘာသာသာသနာကိုေစာ္ကားသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္သည္ကို မခံႏိုင္ၾက သျဖင့္လည္းေကာင္း သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ၾကေသာ္လည္း လယ္ေတာထဲက အိမ္ကေလးေတြမွာ ပုန္းေနၾကသည့္ ဂ်ပန္ ေတြကို ထမင္းေကြၽးၾကသည့္ ျမန္မာတို႔၏ စိတ္ေနစိတ္ထား အေၾကာင္းေတြ လည္းပါသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကုလား တက္ေခါက္သံၾကားမွ လူစုလည္း ကြဲေလသည္။
ရြာျပန္ေရာက္လာၿပီးမွ ကိုေျပသိမ္း အအိပ္အစားမွန္လာ ပံုရသည္။ စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္၊ နားလိုက္၊ သမီးကေလးကို ျမႇဴလိုက္ႏွင့္ လန္းဆန္းလို႔လာသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အိမ္ အလုပ္ တခ်ဳိ႕ကို ဖိုးကူးႏွင့္ လက္လႊဲေပးထားသည္။ လယ္ အလုပ္ ကိုင္းအလုပ္ေတြကိုလည္း ဖိုးတုတ္က တက္ကစီး လုပ္ႏိုင္ၿပီ။ မအိမ္ကံမွာ အစ္ကိုပညာတတ္၊ လင္ပညာတတ္ ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ကိုဖိုးေငြႏွင့္ မလွအံုတို႔ မိသားစုကိုပဲ အားကိုးအားထားျပဳရတာကို ဆင္ျခင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ပညာတတ္ေတြ၏ တန္ဖိုးကိုလည္း နားလည္ ခံစားတတ္ပါ၏။
“အိမ္ကေလး သမီးေလး အိပ္သြားၿပီ။ ခ်သိပ္လိုက္ေတာ့ မယ္ေနာ္”
ဖေအ့ပခံုးထက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို လက္လႊဲယူလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ ခ်သိပ္လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ ကေလးသိပ္ေနတုန္း ကိုေျပသိမ္းက ၀ရန္တာဘက္ ထြက္ထိုင္ ေနေလေတာ့ မအိမ္ကံလည္း ထြက္လိုက္လာခဲ့၏။ လျပည့္ ရက္နီးၿပီမို႔ထင့္ လက သာလိုက္တာ။
3 comments:
ေဟး။။ငါကြ ၁၁၁၁၁၁၁၁၁
ဟီး၂
ကိုၾကီးေရ...ၿပီးမွအစအဆုံးမအိမ္ကံကိုၿပန္ဖတ္ေတာ႔မယ္။
ခုေတာ႔အၾကမ္းမ်ဥ္းဖတ္သြားတယ္.။
ုရုံးမွာမို႕လို႕
မမမ်က္မွန္နဲ႔တူတူဘဲ။ ေမေလးလဲခုုိးဖတ္ေနတာ။
ေနာက္မွာ သူေဌးကေတာ္ရွိတယ္။ဟိဟိ
မအိမ္ကံကို ကိုၾကီးတင္တုိင္း အေဟာင္းေတြပါ ၿပန္ၿပန္ဖတ္တယ္။
ေက်းဇူးပါေနာ္။
ဆက္ရန္ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
ဖတ္လို့ေကာင္းတယ္။ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနလို့ အိပ္ယာနိုးမွေသခ်ာလာဖတ္ျပီး လာမန္ ့မယ္ အကို။
Post a Comment