“စစ္ႀကီးၿပီးပါၿပီ အေမပန္း႐ံု။ အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ အေမပန္း႐ံုတို႔ သားအမိကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ တာ၀န္ ရွိပါတယ္။ တိုင္းျပည္ေအးေဆးသြားရင္ တပ္ကထြက္ၿပီး ရြာမွာပဲ ေတာအလုပ္လုပ္ရင္း အေမပန္း႐ံုတို႔နဲ႔အတူေနေတာ့ မယ္။ ေမာင္ေျပသိမ္းလည္း ျပန္လာမွာပါ”
ေမာင္ျမတ္သာ အပူၿငိမ္းခဲ့ေသာ္လည္း ေမာင္ေျပသိမ္း အပူက ႏွစ္ဆတိုးလာခဲ့ျပန္၏။ အေမပန္း႐ံုတို႔ မိန္းမသားမ်ား အဖို႔ သားကိုသခင္၊ လင္ကိုဘုရား ကိုးကြယ္တတ္ၾက႐ံုမက လင္ႏွင့္သားအတြက္ကို ပူရသည့္အပူကလည္း ေလာင္ၿမိဳက္ လြန္းလွပါတကား။
“ေအး လွအံုရယ္ မသိုင္းျခံဳေခၚစမ္းပါေအ။ ေမးစမ္း ၾကည့္ရေအာင္လား”
နတ္ကေတာ္ မသိုင္းျခံဳကို ေမးၾကမည္ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ က မေမးေစခ်င္။ အေက်ာ္ကရမက္မွန္လွ်င္ ပင္ကိုနံ႔ထြက္လာ လိမ့္မည္။ နတ္ကေတာ္ေဟာေတာ့မွ စိတ္ဒုကၡမပိုခ်င္တာလည္း ပါပါ၏။ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္က ေဗဒင္ေမး၊ နတ္ေမးေတြကို ၀ါသနာ မထံုလွေသာ္လည္း ဘီလူးစည္း နတ္စည္း ကြဲလိုက္ ခ်င္စမ္းမဟ့ဲ ဆိုသည့္စိတ္ေတြ၀င္မိတာလည္း ခဏခဏ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံခမ်ာ စိတ္သာရွိ၍ ကိုယ္မပါခ်င္ခဲ့။ ထြက္သြား သည့္လင္ မင္မေနခ်င္ေတာ့။ ဆန္ေခ်းတာႏွင့္ အဆဲခံရတာ မမွ်ဆိုသလို နတ္ကေတာ္ဖဲ့သမွ် ပဲ့မက်ခ်င္ေတာ့။
“အေမတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္ရင္ေတာ့ အေမတို႔ သေဘာပါေလ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ပါးစပ္တစ္ေပါက္၊ နား ႏွစ္ဖက္ နည္းနည္းေျပာ၊ မ်ားမ်ားနားေထာင္ခ်င္သာပဲရွိသယ္။ ဟုတ္ရင္ ျမည္လာပါလိမ့္မယ္ အေမရယ္။ မေျပာေကာင္းမဆို ေကာင္း ဘာသတင္းအစမွ မထြက္မွေတာ့ သူ မရွိေလာက္ ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕”
“အေမတို႔ကလည္း ခ်ဳိင္ေတာ့တစ္ကိုင္း၊ ျပတ္ေတာ့ တစ္ကိုင္း မျဖစ္ခ်င္သာပါေအ။ ျဖစ္ေနသာကတျခား ထင္ေန သာက တလြဲျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေျပာရသာပါ။ ငါ့သား သူေတာ္ ေကာင္း နဘယံ ေဘးမရွိပါေစနဲ႔ေတာ္”
နတ္ကေတာ္ မသုိင္းျခံဳေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အိမ္ႀကီးအေပၚ ထပ္မွာ သင္ျဖဴးေလးခ်ပ္ခင္းကာ နတ္ေမးခဲ့ၾကသည္။ အုန္းငွက္ေပ်ာ ဘုရားပြဲတစ္ပြဲ၊ ဆိုင္ရာ႐ိုးရာပြဲတစ္ပြဲျပင္ကာ ဘအိုႀကီးနတ္ေခၚၾကသည့္ အဘျမင္းျဖဴရွင္နတ္ကို ပင့္ဖို႔ျပင္ သည္။ ျမင္းျဖဴရွင္နတ္က မအိမ္ကံတို႔ မိဆိုင္ဖဆိုင္နတ္ မဟုတ္ပါ။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္သာ ျဖစ္သည္။ မသိုင္းျခံဳက ရြာေတာ္ရွင့္ေမးမွ အေဟာေကာင္းထြက္မည္ဟု ဆိုပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔နယ္က ရြာတိုင္းမွာ ျမင္းျဖဴရွင္နတ္ကြန္းထူ၍ ရြာေတာ္ရွင္အျဖစ္ ကိုးကြယ္ ၾကသည္။
“ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ေဆးနီစႏွင့္ လူယဥ္လွ ပ်ဳိထိပ္တင္၊ ျမင္းျဖဴႀကီးရွင္၊ ေရႊေပါင္းေတာ္နီလြင္္လြင္ႏွင့္ ေန၀င္လွ်င္ ေပါကၠံေရာက္ေအာင္ ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္...”
နတ္ကေတာ္မသိုင္းျခံဳ၏အသံက ျပာအစ္အစ္။ မ်က္လံုး ေတြက ျပဴးအစ္အစ္။ အသားမည္းလိုက္တာကလည္း ေကာက္ညႇင္းငခ်ိတ္ေပါင္းကမွ ျဖဴေသးသည္ဆိုရမေလာက္ ပင္။ ေရႊခ်ည္ေတြပါေသာ ငါးပိေရာင္အက်ႌႏွင့္ အသားအေရာင္ တို႔ကန္လ်က္ရွိၾက၏။ မသိုင္းျခံဳကိုယ္တိုင္ပင္ ျမင္းျဖဴႀကီးစီး ၀င္လာသလုိ တရြရြျဖစ္လာသည္။ ေခါင္းကိုငဲ့တာ၊ ေစာင္းတာ ကလည္း ျမင္းျဖဴႀကီးကေနသလို။ အေမပန္း႐ံုက လက္အုပ္ခ်ီ ကာ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားေလ၏။ မလွအံု၊ မအိမ္ကံ၊ ေက်းဥ ႏွင့္ မအိမ္ၿမိဳင္တို႔ကလည္း ႐ို႕႐ို႕ကေလး ထိုင္ေနၾကရသည္။
“ေနလို ၀င္းတဲ့ျမင္းျဖဴရွင္၊ ခြာေလးဖက္စိန္စီတယ္၊ ဟန္ ခ်ီတဲ့နတ္ျမင္း၊ ရန္မလံုရင္ ခြာစံုနင္းမယ္၊ ဘိုးေတာ္ရဲ႕ျမင္း”
မသိုင္းျခံဳက အဘျမင္းျဖဴရွင္ေလးပါးစလံုးပင့္လို႔ရ ေၾကာင္းေတြ မႊမ္းေနခဲ့ေသး၏။
“ထမင္းဦးေပါင္းခုနစ္စံု၊ ထန္းလ်က္ခုနစ္ခဲ၊ အုန္းခုနစ္ စိတ္၊ မုန္႔ျဖဴခုနစ္ယွက္၊ မုန္႔နီခုနစ္ယွက္၊ ရင္ေပါင္စာငါးၿမီးစံု ေခါင္းစံု ခုနစ္ေကာင္၊ စီးေတာ္ျမင္းအတြက္ လယ္ကညြတ္ ခုနစ္စီး အသီးသီးေရာက္ပါၿပီ။ ကိုင္း ဘုရားရွင္ကန္ေတာ့ ကိုယ့္႐ိုးရာမိဆိုင္ဖဆိုင္ ကန္ေတာ့။ ၿပီးမွ ျမင္းျဖဴရွင္ဘအိုႀကီး ကန္ေတာ့ၾက”
မအိမ္ကံတို႔ ဘုရားကန္ေတာ့ေနၾကစဥ္မွာပင္ မသိုင္းျခံဳက ကိုယ္ကို ယိမ္းစျပဳေလ၏။
“ရြာေတာ္ရွင္တင္မကဘူး။ ၿမိဳ႕ေစာင့္ရြာေစာင့္နတ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုးၿမိဳ႕ရွင္နတ္၊ ေရႊစစ္သည္နတ္၊ ျပည္ကန္ေတာ္ ေမာင္ႏွမ၊ ေအာင္စြာမႀကီးနတ္။ သမုဒၵေဃာသနဲ႔ ဥမၼာဒႏၲီတို႔ ကိုပါ ထည့္ပင့္လိုက္ရင္ မအိမ္ကံ ညည္းလင္ ဘယ္ေျပး လြတ္မွာတုံးဟဲ့။ စိန္ေရာင္ငယ္လက္လက္၊ နားေတာင္းသိဂႌ၊ ကိုးမ်က္ကယ္စံုစီ၊ ၾကက္ေသြးနီကတၱီပါနဲ႔၊ ေမႊးစြာႀကိဳင္ပ်ံ႕၊ ေခါင္းေပါင္းငယ္ၾကယ္စီ၊ ပန္းဆိုးနီနဲ႔၊ ႏွင္းဆီေသာ္ေမာ္၊ ျမင္းေက်ာ္သခင္၊ နတ္သြင္တင့္လြန္း...”
နတ္ကေတာ္မသိုင္းျခံဳ၏ မ်က္ႏွာမည္းမည္းက မ်က္ျဖဴ ႀကီးလန္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ရွိ၏။ ငါးပိေရာင္အက်ႌ ေဘာ္ၾကယ္ထိုးကို၀တ္ထားသည့္ နတ္၀င္သည္ ပိန္ပါးပါး သည္ နတ္လိပ္ျပာ၀င္လာသည့္ပမာ မ်က္ႏွာႀကီး မဲ့လာခဲ့ သည္။ အေမပန္း႐ံုကစကာ အိမ္ႀကီးေပၚရွိလူေတြအားလံုးကို စားေတာ့ ၀ါးေတာ့မည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ေနျခင္းကပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ကေလးက စူးစူး ၀ါး၀ါးငိုလိုက္သျဖင့္ မလွအံုက အခန္းအျပင္ ေခၚသြားခဲ့ရ သည္။ နတ္ကေတာ္ မသိုင္းျခံဳက မအိမ္ကံကို စူးစိုက္ ၾကည့္သည္။ မအိမ္ကံကလည္း မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း ျပန္ၾကည့္ေနေလ၏။ အားၿပိဳင္ေနၾကေသာ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ အခုိးေတြမ်ား ထြက္ေနၾကၿပီလားထင္ရေလသည္။
“မအိမ္ကံ နင့္လင္ မေသဘူးဟဲ့။ ေသကံမေရာက္ သက္ မေပ်ာက္ဘူးဟဲ့။ ကိုယ့္ေမြးနံကစေရရင္ သံုးခုေျမာက္သဲ့နံ အရင္း ေျခာက္ခုေျမာက္သဲ့နံအဖ်ားမွာေရာက္ေနလို႔ ဆင္းရဲေန ရွာသယ္။ ညည္းလင္က နာမည္ရင္း သက္ႏွင္း... သီးနဲ႔ ဖက္ သန္းသား အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာထားရမယ္။ ဘုရားမွာ ေရခ်မ္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ထီး၊ တံခြန္လွဴရမယ္။ ရိပ္ ေညာင္ပင္ရင္း၊ ဆဒၵန္မင္း၊ ထန္ျပင္းျမားစူးရွ၊ သန္းေရြျမ လယ္၊ လြန္တင့္တယ္၊ မင္းႁကြယ္ဘုန္းသစ္ထ၊ ကံေကာင္းသ ကြဲ႕ေနာ။ နင့္ လင္ျပန္လာၿပီ။ အိမ္တံခါး၀ကသာေမွ်ာ္ေတာ့။ လာမယ့္မနက္ က်ီးညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ ၀င္း၀ကသာလိမ့္မယ္။ ၾကားလားဟဲ့ မအိမ္ကံ”
“ၾကားပါသယ္ အေဖႀကီး”
“သကၠရာဇ္ကိုတည္၊ အသက္နဲ႔စား။ လဂ္ကို ခုနစ္နဲ႔ ေျမႇာက္။ ဆယ့္ခုနစ္နဲ႔ထပ္စား။ သုည၊ တစ္၊ ႏွစ္ႁကြင္းေတာ့ ကမၼယကၡ၊ သံုး၊ ေလး၊ ငါးႁကြင္းေတာ့ ဥပေစၦဒက၊ ေျခာက္၊ ခုနစ္၊ ရွစ္ႁကြင္းေတာ့ ဥပပိဠိက၊ ကိုး၊ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္တစ္ ႁကြင္းေတာ့ အာယုယကၡ။ နင့္လင္က ဥပပိဠိကက်သယ္။ မေသဘူး၊ ၾကားလားဟဲ့။ ငါ ျမင္ေနရၿပီ လာေနၿပီ လာေနၿပီ”
အေမပန္း႐ံုက မ်က္စိမွိတ္ထားရာက မအိမ္ကံကို လွည့္ ျပံဳးျပသည္။ သတင္းေကာင္းရၿပီ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ ေဗဒင္ပါတြက္ျပေနသည့္ နတ္ကေတာ္မသိုင္းျခံဳကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေက်းဥ ထသြားၿပီး မၾကာခင္ မလွအံုျပန္ ၀င္လာခဲ့သည္။ ေမးခ်င္တာ ေလးငါးခြန္း ေမးေနလိုက္ေသး သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာေတာ့မယ္ဆို သည့္ နတ္စကားၾကားရေသာ္လည္း မတုန္လႈပ္သလိုရွိေနပါ ၏။ နတ္အေဟာ မွန္ပါေစလို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းမိသား။ ျပန္ လာေနၿပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့လဲ။ ဘယ္ကိုေရာက္ေနၿပီလဲ။ က်ီးညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ ၀င္း၀ကသာလိမ့္မတဲ့။ ေရႊက်ီးညိဳကို ပါ ေမွ်ာ္ရေတာ့မွာပါလား။
နတ္ကေတာ္ မသိုင္းျခံဳျပန္ေတာ့ အေမပန္း႐ံုက ဆန္ တစ္စိတ္ႏွင့္ ေငြတစ္ဆယ္ေပးလိုက္သည္။ မအိမ္ကံက ရက္ကန္းထည္ထဘီတစ္ကြင္းကိုပါေပးလိုက္ပါ၏။ နတ္ အေဟာမွန္တာ၊ မမွန္တာ ေနာက္ထား၊ သားသမက္ျပန္လာ ေနၿပီဆိုတာကိုပဲ အေမပန္း႐ံု ၀မ္းသာေနရွာသည္။ မလွအံု ကေတာ့ နတ္ကေတာ္ မသိုင္းျခံဳကို ဓာတ္က်ေနသူဆိုေတာ့ နတ္ကေတာ္ ေပးသြားေသာ သဲစည္း၊ ခဲစည္း၊ ေရစည္းေတြ ၀ိုင္း၀သြားၾကဲသည္။ တစ္၀ိုင္းလံုး အမႈိက္စင္စင္လွည္းသည္။ နတ္က်သေျပပန္းေတြ ၀ိုင္း၀တိုင္ႏွစ္ဖက္မွာ ႏွီးတစ္ပင္စီႏွင့္ တုပ္သည္။
“ငါ့ေမာင္ျပန္လာမယ့္ရက္ အိုးႀကီးတိုက္ခ်က္လိုက္စမ္း မယ္။ တေရာ္ခုနစ္ပါးနဲ႔ ေခါင္းေဆးခိုင္းရမယ္။ ေရႊက်ီးညိဳသာ ပါေတာ့ လွအံုတေမာ့ေမာ့ေပါ့ေအ”
မလွအံု တတြတ္တြတ္ရြတ္သံေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ျပံဳးရပါ ၏။ စိတ္ထဲက စကားေတြေျပာေနမိျပန္သည္။
“ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေရႊက်ီးညိဳသာပါေတာ့ မအိမ္ကံလည္း တေမာ့ေမာ့ပါ အစ္ကို”
မအိမ္ကံ မ်က္ရည္ေတြက်ရျပန္သည္။
ထိုေန႔က မအိမ္ကံတို႔အိမ္ေရွ႕က မေနာ္ႏြယ္သရက္ပင္ႀကီး ထိပ္ဖ်ားမွာ က်ီးသာေနခဲ့သည္။ တအာအာသာေနေသာ က်ီးညိဳကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံရင္ထဲ လိႈက္ဖိုေနမိပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔အိမ္မွာ က်ီးသာတာ မဆန္းသလို ဧည့္သည္က လည္း တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္လာျမဲပင္။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္ေမာရသူကေတာ့ ေပၚမလာခဲ့ပါ။ က်ီးညိဳ ကေလးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာမိ သည္။ သမီးကေလးက ဆပ္သြားဖူး႐ံုႀကီးနားမွာ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနပါ၏။ ဖိုးကူးက ေျပာင္း႐ိုးေတြစဥ္းရင္း သီခ်င္း ကေလးတေအးေအးျဖင့္။ ေက်းဥမွာ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာႀကီး ႏွင့္မို႔ ရက္ကန္း႐ံုမ၀င္ႏိုင္ေတာ့ မအိမ္ကံမွာ မနက္ေစာေစာ ကတည္းက ရက္ထည္ေတြႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနခဲ့သည္။
ဖိုးကူးက သီခ်င္းညည္းရာက ၀င္ေပါက္ဆီလွမ္းၾကည့္ ရင္း ပဲညႇစ္ေနေသာေက်းဥကို ႐ွဴးခနဲအသံေပးသည္။ ေမးထိုး ျပသည္။ ေက်းဥက ၀ိုင္းတံခါး၀ဆီလွမ္းၾကည့္သည္။
လူတစ္ေယာက္...။
ပဲဇလံုကိုတြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး ၀င္းတံခါးဘက္ ေက်းဥ တလႈပ္လႈပ္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ တံခါးမင္းတုပ္ထဲလွ်ဳိ ထားေသာ၀ါးလံုးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဆြဲၿပီး တစ္ခ်ပ္လွပ္ လိုက္သည္။ ေက်းဥမွာ ရင္ေတြပန္းေတြပင္တုန္သြားမိရပါ၏။
ေမာင္ျမတ္သာ အပူၿငိမ္းခဲ့ေသာ္လည္း ေမာင္ေျပသိမ္း အပူက ႏွစ္ဆတိုးလာခဲ့ျပန္၏။ အေမပန္း႐ံုတို႔ မိန္းမသားမ်ား အဖို႔ သားကိုသခင္၊ လင္ကိုဘုရား ကိုးကြယ္တတ္ၾက႐ံုမက လင္ႏွင့္သားအတြက္ကို ပူရသည့္အပူကလည္း ေလာင္ၿမိဳက္ လြန္းလွပါတကား။
“ေအး လွအံုရယ္ မသိုင္းျခံဳေခၚစမ္းပါေအ။ ေမးစမ္း ၾကည့္ရေအာင္လား”
နတ္ကေတာ္ မသိုင္းျခံဳကို ေမးၾကမည္ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ က မေမးေစခ်င္။ အေက်ာ္ကရမက္မွန္လွ်င္ ပင္ကိုနံ႔ထြက္လာ လိမ့္မည္။ နတ္ကေတာ္ေဟာေတာ့မွ စိတ္ဒုကၡမပိုခ်င္တာလည္း ပါပါ၏။ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္က ေဗဒင္ေမး၊ နတ္ေမးေတြကို ၀ါသနာ မထံုလွေသာ္လည္း ဘီလူးစည္း နတ္စည္း ကြဲလိုက္ ခ်င္စမ္းမဟ့ဲ ဆိုသည့္စိတ္ေတြ၀င္မိတာလည္း ခဏခဏ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံခမ်ာ စိတ္သာရွိ၍ ကိုယ္မပါခ်င္ခဲ့။ ထြက္သြား သည့္လင္ မင္မေနခ်င္ေတာ့။ ဆန္ေခ်းတာႏွင့္ အဆဲခံရတာ မမွ်ဆိုသလို နတ္ကေတာ္ဖဲ့သမွ် ပဲ့မက်ခ်င္ေတာ့။
“အေမတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္ရင္ေတာ့ အေမတို႔ သေဘာပါေလ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ပါးစပ္တစ္ေပါက္၊ နား ႏွစ္ဖက္ နည္းနည္းေျပာ၊ မ်ားမ်ားနားေထာင္ခ်င္သာပဲရွိသယ္။ ဟုတ္ရင္ ျမည္လာပါလိမ့္မယ္ အေမရယ္။ မေျပာေကာင္းမဆို ေကာင္း ဘာသတင္းအစမွ မထြက္မွေတာ့ သူ မရွိေလာက္ ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕”
“အေမတို႔ကလည္း ခ်ဳိင္ေတာ့တစ္ကိုင္း၊ ျပတ္ေတာ့ တစ္ကိုင္း မျဖစ္ခ်င္သာပါေအ။ ျဖစ္ေနသာကတျခား ထင္ေန သာက တလြဲျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေျပာရသာပါ။ ငါ့သား သူေတာ္ ေကာင္း နဘယံ ေဘးမရွိပါေစနဲ႔ေတာ္”
နတ္ကေတာ္ မသုိင္းျခံဳေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အိမ္ႀကီးအေပၚ ထပ္မွာ သင္ျဖဴးေလးခ်ပ္ခင္းကာ နတ္ေမးခဲ့ၾကသည္။ အုန္းငွက္ေပ်ာ ဘုရားပြဲတစ္ပြဲ၊ ဆိုင္ရာ႐ိုးရာပြဲတစ္ပြဲျပင္ကာ ဘအိုႀကီးနတ္ေခၚၾကသည့္ အဘျမင္းျဖဴရွင္နတ္ကို ပင့္ဖို႔ျပင္ သည္။ ျမင္းျဖဴရွင္နတ္က မအိမ္ကံတို႔ မိဆိုင္ဖဆိုင္နတ္ မဟုတ္ပါ။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္သာ ျဖစ္သည္။ မသိုင္းျခံဳက ရြာေတာ္ရွင့္ေမးမွ အေဟာေကာင္းထြက္မည္ဟု ဆိုပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔နယ္က ရြာတိုင္းမွာ ျမင္းျဖဴရွင္နတ္ကြန္းထူ၍ ရြာေတာ္ရွင္အျဖစ္ ကိုးကြယ္ ၾကသည္။
“ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ေဆးနီစႏွင့္ လူယဥ္လွ ပ်ဳိထိပ္တင္၊ ျမင္းျဖဴႀကီးရွင္၊ ေရႊေပါင္းေတာ္နီလြင္္လြင္ႏွင့္ ေန၀င္လွ်င္ ေပါကၠံေရာက္ေအာင္ ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္...”
နတ္ကေတာ္မသိုင္းျခံဳ၏အသံက ျပာအစ္အစ္။ မ်က္လံုး ေတြက ျပဴးအစ္အစ္။ အသားမည္းလိုက္တာကလည္း ေကာက္ညႇင္းငခ်ိတ္ေပါင္းကမွ ျဖဴေသးသည္ဆိုရမေလာက္ ပင္။ ေရႊခ်ည္ေတြပါေသာ ငါးပိေရာင္အက်ႌႏွင့္ အသားအေရာင္ တို႔ကန္လ်က္ရွိၾက၏။ မသိုင္းျခံဳကိုယ္တိုင္ပင္ ျမင္းျဖဴႀကီးစီး ၀င္လာသလုိ တရြရြျဖစ္လာသည္။ ေခါင္းကိုငဲ့တာ၊ ေစာင္းတာ ကလည္း ျမင္းျဖဴႀကီးကေနသလို။ အေမပန္း႐ံုက လက္အုပ္ခ်ီ ကာ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားေလ၏။ မလွအံု၊ မအိမ္ကံ၊ ေက်းဥ ႏွင့္ မအိမ္ၿမိဳင္တို႔ကလည္း ႐ို႕႐ို႕ကေလး ထိုင္ေနၾကရသည္။
“ေနလို ၀င္းတဲ့ျမင္းျဖဴရွင္၊ ခြာေလးဖက္စိန္စီတယ္၊ ဟန္ ခ်ီတဲ့နတ္ျမင္း၊ ရန္မလံုရင္ ခြာစံုနင္းမယ္၊ ဘိုးေတာ္ရဲ႕ျမင္း”
မသိုင္းျခံဳက အဘျမင္းျဖဴရွင္ေလးပါးစလံုးပင့္လို႔ရ ေၾကာင္းေတြ မႊမ္းေနခဲ့ေသး၏။
“ထမင္းဦးေပါင္းခုနစ္စံု၊ ထန္းလ်က္ခုနစ္ခဲ၊ အုန္းခုနစ္ စိတ္၊ မုန္႔ျဖဴခုနစ္ယွက္၊ မုန္႔နီခုနစ္ယွက္၊ ရင္ေပါင္စာငါးၿမီးစံု ေခါင္းစံု ခုနစ္ေကာင္၊ စီးေတာ္ျမင္းအတြက္ လယ္ကညြတ္ ခုနစ္စီး အသီးသီးေရာက္ပါၿပီ။ ကိုင္း ဘုရားရွင္ကန္ေတာ့ ကိုယ့္႐ိုးရာမိဆိုင္ဖဆိုင္ ကန္ေတာ့။ ၿပီးမွ ျမင္းျဖဴရွင္ဘအိုႀကီး ကန္ေတာ့ၾက”
မအိမ္ကံတို႔ ဘုရားကန္ေတာ့ေနၾကစဥ္မွာပင္ မသိုင္းျခံဳက ကိုယ္ကို ယိမ္းစျပဳေလ၏။
“ရြာေတာ္ရွင္တင္မကဘူး။ ၿမိဳ႕ေစာင့္ရြာေစာင့္နတ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုးၿမိဳ႕ရွင္နတ္၊ ေရႊစစ္သည္နတ္၊ ျပည္ကန္ေတာ္ ေမာင္ႏွမ၊ ေအာင္စြာမႀကီးနတ္။ သမုဒၵေဃာသနဲ႔ ဥမၼာဒႏၲီတို႔ ကိုပါ ထည့္ပင့္လိုက္ရင္ မအိမ္ကံ ညည္းလင္ ဘယ္ေျပး လြတ္မွာတုံးဟဲ့။ စိန္ေရာင္ငယ္လက္လက္၊ နားေတာင္းသိဂႌ၊ ကိုးမ်က္ကယ္စံုစီ၊ ၾကက္ေသြးနီကတၱီပါနဲ႔၊ ေမႊးစြာႀကိဳင္ပ်ံ႕၊ ေခါင္းေပါင္းငယ္ၾကယ္စီ၊ ပန္းဆိုးနီနဲ႔၊ ႏွင္းဆီေသာ္ေမာ္၊ ျမင္းေက်ာ္သခင္၊ နတ္သြင္တင့္လြန္း...”
နတ္ကေတာ္မသိုင္းျခံဳ၏ မ်က္ႏွာမည္းမည္းက မ်က္ျဖဴ ႀကီးလန္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ရွိ၏။ ငါးပိေရာင္အက်ႌ ေဘာ္ၾကယ္ထိုးကို၀တ္ထားသည့္ နတ္၀င္သည္ ပိန္ပါးပါး သည္ နတ္လိပ္ျပာ၀င္လာသည့္ပမာ မ်က္ႏွာႀကီး မဲ့လာခဲ့ သည္။ အေမပန္း႐ံုကစကာ အိမ္ႀကီးေပၚရွိလူေတြအားလံုးကို စားေတာ့ ၀ါးေတာ့မည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ေနျခင္းကပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ကေလးက စူးစူး ၀ါး၀ါးငိုလိုက္သျဖင့္ မလွအံုက အခန္းအျပင္ ေခၚသြားခဲ့ရ သည္။ နတ္ကေတာ္ မသိုင္းျခံဳက မအိမ္ကံကို စူးစိုက္ ၾကည့္သည္။ မအိမ္ကံကလည္း မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း ျပန္ၾကည့္ေနေလ၏။ အားၿပိဳင္ေနၾကေသာ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ အခုိးေတြမ်ား ထြက္ေနၾကၿပီလားထင္ရေလသည္။
“မအိမ္ကံ နင့္လင္ မေသဘူးဟဲ့။ ေသကံမေရာက္ သက္ မေပ်ာက္ဘူးဟဲ့။ ကိုယ့္ေမြးနံကစေရရင္ သံုးခုေျမာက္သဲ့နံ အရင္း ေျခာက္ခုေျမာက္သဲ့နံအဖ်ားမွာေရာက္ေနလို႔ ဆင္းရဲေန ရွာသယ္။ ညည္းလင္က နာမည္ရင္း သက္ႏွင္း... သီးနဲ႔ ဖက္ သန္းသား အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာထားရမယ္။ ဘုရားမွာ ေရခ်မ္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ထီး၊ တံခြန္လွဴရမယ္။ ရိပ္ ေညာင္ပင္ရင္း၊ ဆဒၵန္မင္း၊ ထန္ျပင္းျမားစူးရွ၊ သန္းေရြျမ လယ္၊ လြန္တင့္တယ္၊ မင္းႁကြယ္ဘုန္းသစ္ထ၊ ကံေကာင္းသ ကြဲ႕ေနာ။ နင့္ လင္ျပန္လာၿပီ။ အိမ္တံခါး၀ကသာေမွ်ာ္ေတာ့။ လာမယ့္မနက္ က်ီးညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ ၀င္း၀ကသာလိမ့္မယ္။ ၾကားလားဟဲ့ မအိမ္ကံ”
“ၾကားပါသယ္ အေဖႀကီး”
“သကၠရာဇ္ကိုတည္၊ အသက္နဲ႔စား။ လဂ္ကို ခုနစ္နဲ႔ ေျမႇာက္။ ဆယ့္ခုနစ္နဲ႔ထပ္စား။ သုည၊ တစ္၊ ႏွစ္ႁကြင္းေတာ့ ကမၼယကၡ၊ သံုး၊ ေလး၊ ငါးႁကြင္းေတာ့ ဥပေစၦဒက၊ ေျခာက္၊ ခုနစ္၊ ရွစ္ႁကြင္းေတာ့ ဥပပိဠိက၊ ကိုး၊ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္တစ္ ႁကြင္းေတာ့ အာယုယကၡ။ နင့္လင္က ဥပပိဠိကက်သယ္။ မေသဘူး၊ ၾကားလားဟဲ့။ ငါ ျမင္ေနရၿပီ လာေနၿပီ လာေနၿပီ”
အေမပန္း႐ံုက မ်က္စိမွိတ္ထားရာက မအိမ္ကံကို လွည့္ ျပံဳးျပသည္။ သတင္းေကာင္းရၿပီ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ ေဗဒင္ပါတြက္ျပေနသည့္ နတ္ကေတာ္မသိုင္းျခံဳကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေက်းဥ ထသြားၿပီး မၾကာခင္ မလွအံုျပန္ ၀င္လာခဲ့သည္။ ေမးခ်င္တာ ေလးငါးခြန္း ေမးေနလိုက္ေသး သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာေတာ့မယ္ဆို သည့္ နတ္စကားၾကားရေသာ္လည္း မတုန္လႈပ္သလိုရွိေနပါ ၏။ နတ္အေဟာ မွန္ပါေစလို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းမိသား။ ျပန္ လာေနၿပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့လဲ။ ဘယ္ကိုေရာက္ေနၿပီလဲ။ က်ီးညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ ၀င္း၀ကသာလိမ့္မတဲ့။ ေရႊက်ီးညိဳကို ပါ ေမွ်ာ္ရေတာ့မွာပါလား။
နတ္ကေတာ္ မသိုင္းျခံဳျပန္ေတာ့ အေမပန္း႐ံုက ဆန္ တစ္စိတ္ႏွင့္ ေငြတစ္ဆယ္ေပးလိုက္သည္။ မအိမ္ကံက ရက္ကန္းထည္ထဘီတစ္ကြင္းကိုပါေပးလိုက္ပါ၏။ နတ္ အေဟာမွန္တာ၊ မမွန္တာ ေနာက္ထား၊ သားသမက္ျပန္လာ ေနၿပီဆိုတာကိုပဲ အေမပန္း႐ံု ၀မ္းသာေနရွာသည္။ မလွအံု ကေတာ့ နတ္ကေတာ္ မသိုင္းျခံဳကို ဓာတ္က်ေနသူဆိုေတာ့ နတ္ကေတာ္ ေပးသြားေသာ သဲစည္း၊ ခဲစည္း၊ ေရစည္းေတြ ၀ိုင္း၀သြားၾကဲသည္။ တစ္၀ိုင္းလံုး အမႈိက္စင္စင္လွည္းသည္။ နတ္က်သေျပပန္းေတြ ၀ိုင္း၀တိုင္ႏွစ္ဖက္မွာ ႏွီးတစ္ပင္စီႏွင့္ တုပ္သည္။
“ငါ့ေမာင္ျပန္လာမယ့္ရက္ အိုးႀကီးတိုက္ခ်က္လိုက္စမ္း မယ္။ တေရာ္ခုနစ္ပါးနဲ႔ ေခါင္းေဆးခိုင္းရမယ္။ ေရႊက်ီးညိဳသာ ပါေတာ့ လွအံုတေမာ့ေမာ့ေပါ့ေအ”
မလွအံု တတြတ္တြတ္ရြတ္သံေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ျပံဳးရပါ ၏။ စိတ္ထဲက စကားေတြေျပာေနမိျပန္သည္။
“ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေရႊက်ီးညိဳသာပါေတာ့ မအိမ္ကံလည္း တေမာ့ေမာ့ပါ အစ္ကို”
မအိမ္ကံ မ်က္ရည္ေတြက်ရျပန္သည္။
ထိုေန႔က မအိမ္ကံတို႔အိမ္ေရွ႕က မေနာ္ႏြယ္သရက္ပင္ႀကီး ထိပ္ဖ်ားမွာ က်ီးသာေနခဲ့သည္။ တအာအာသာေနေသာ က်ီးညိဳကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံရင္ထဲ လိႈက္ဖိုေနမိပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔အိမ္မွာ က်ီးသာတာ မဆန္းသလို ဧည့္သည္က လည္း တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္လာျမဲပင္။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္ေမာရသူကေတာ့ ေပၚမလာခဲ့ပါ။ က်ီးညိဳ ကေလးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာမိ သည္။ သမီးကေလးက ဆပ္သြားဖူး႐ံုႀကီးနားမွာ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနပါ၏။ ဖိုးကူးက ေျပာင္း႐ိုးေတြစဥ္းရင္း သီခ်င္း ကေလးတေအးေအးျဖင့္။ ေက်းဥမွာ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာႀကီး ႏွင့္မို႔ ရက္ကန္း႐ံုမ၀င္ႏိုင္ေတာ့ မအိမ္ကံမွာ မနက္ေစာေစာ ကတည္းက ရက္ထည္ေတြႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနခဲ့သည္။
ဖိုးကူးက သီခ်င္းညည္းရာက ၀င္ေပါက္ဆီလွမ္းၾကည့္ ရင္း ပဲညႇစ္ေနေသာေက်းဥကို ႐ွဴးခနဲအသံေပးသည္။ ေမးထိုး ျပသည္။ ေက်းဥက ၀ိုင္းတံခါး၀ဆီလွမ္းၾကည့္သည္။
လူတစ္ေယာက္...။
ပဲဇလံုကိုတြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး ၀င္းတံခါးဘက္ ေက်းဥ တလႈပ္လႈပ္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ တံခါးမင္းတုပ္ထဲလွ်ဳိ ထားေသာ၀ါးလံုးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဆြဲၿပီး တစ္ခ်ပ္လွပ္ လိုက္သည္။ ေက်းဥမွာ ရင္ေတြပန္းေတြပင္တုန္သြားမိရပါ၏။
5 comments:
Thanks you !!.ကူးၿပီးဖတ္ခြင္.ၿပူပါ print ထုတ္ၿပီး ဇိမ္နဲ.ဖတ္ခ်င္လို.ပါ
ကုိၾကီးေရ
လာဖတ္သြားတယ္ေနာ္။ ဆက္ရန္ေစာင္႔ေနပါတယ္။
ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ဗ်ာ
လာဖတ္ပါတယ္
အဆင္ေျပပါေစေနာ္
ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာေလၿပီ ..
ေကာင္းခန္းေရာက္မွ ျဖတ္တယ္ .. ကိုေျပသိမ္း ထင္တာပဲ ..
ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားၿပီ .. မအိမ္ၿမိဳင္ေလး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ၿပီေပါ့ ..
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ..
ေနေဒးသစ္။
ဟုတ္ပ ေကာင္းခန္းေရာက္ ေနျပီ ျမန္ျမန္ ဆက္ပါဗ်ိုဳ ့
Post a Comment