July 31, 2013

လြမ္းလို႔ ေရးသည္

မိဘနဲ႔ သားသမီး ဇာတ္လမ္းေလး ၾကည့္ျပီးေတာ့ မရွိေတာ့တဲ့ အေဖ့ကို သတိရသြားမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အေဖခြဲခြာသြားတာ အခုဆို ၁၁ႏွစ္ ရွိသြားျပီ။ ၁၁ႏွစ္ဆိုတာ သိပ္မၾကာေသးသလိုပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာ အေဖ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သိေနပင္မဲ့၊ အေဖ အသက္ေသဆံုးသြားတယ္ဆိုတာကို အခုထိ လက္ခံလို႔ မရေသးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဝိညာဥ္မဲ့ေနတဲ့ အေဖ့ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို မျမင္ေတြ႔လိုက္ရလို႔ပဲ ထင္မိပါတယ္။ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတိရေစနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အမ်ားၾကီးေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါပင္မဲ့ အေဖ့အေၾကာင္းေလးေတြကို စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့.....။

က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ဖူးၾကတဲ့ လူတိုင္းက အေမတူသားလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ကုိယ္၌ကလည္း အေမတူပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အေမတူသား ခ်မ္းသာတယ္လို႔ လူၾကီးသူမေတြ ေျပာစကားကို ယံုၾကည္ေနခဲ့မိတာကိုး။ အမွန္ေတာ့ အေမတူတိုင္း၊ အေဖတူတိုင္းလည္း မခ်မ္းသာဘူးဆိုတာ ေလာကၾကီးထဲကို ဝင္ေရာက္လိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ တူခ်င္တဲ့ သူနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ တူတူ အလကားပါပဲ။ အေဖက စကားနည္းတယ္။ စိတ္ဆိုး ခဲတယ္။ အရက္မူးရင္ေတာ့ ေသြးဆိုးတယ္။ အဲဒီအခ်က္ သံုးခ်က္မွာ က်ေနာ္နဲ႔မတူတာ တစ္ခ်က္မွ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အျပင္ပံုပန္းသဏၭာန္ကို ၾကည့္ရင္းေတာ့ အေမနဲ႔ တူတယ္ဆိုပင္မဲ့ အတြင္းစိတ္က အေဖနဲ႔ တစ္ပံုစံထဲပါ။

မရည္ရြယ္ပဲ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အေဖ့ကို ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခါလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိနဲ႔ လုပ္တာမဟုတ္ပင္မဲ့ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ အသိကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ စြဲကပ္ေနတုန္းပဲ။ ငါ တစ္ခ်ိန္ျပန္ခံစားရမွာပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္က အျမဲလိုလို ေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲေရာက္ေရာက္ ဝဋ္ရွိရင္ေတာ့ ေရွာင္လို႔ မရတဲ့ အရာေတြပါပဲ။

မိဘေမတၱာဟာ ဘာလဲဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပင္မဲ့ ေမတၱာရဲ့ သေဘာတရား ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ သိထားတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္မရွိေသးပင္မဲ့ ေမတၱာေပးရင္း ေမတၱာ ျပန္ရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံတယ္။ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရုန္းကန္းမႈကို က်ေနာ္ အျပစ္တင္ခဲ့ဖူးတယ္။ မိသားစုကို ျပန္မၾကည့္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ အေဖ့ကို ျပစ္တင္ဖူးတယ္။ အေဖလည္း မိသားစုတာဝန္ကို နိုင္သေလာက္ ထမ္းခဲ့တာပါပဲ။ လူငယ္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ကသာ အားမရခဲ့တာ။ မေက်နပ္ခဲ့တာ။ 

ဝဋ္ ဆိုတာ ေနာက္ဘဝ မကူးဘူး ဆိုတဲ့ စကားဟာ သိပ္မွန္တယ္။ အျပစ္တင္ေစာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္၊ အေဖ့ကို အျပစ္တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ ဖခင္ဆိုတ့ဲ ေနရာက မဟုတ္ပဲ မိသားစုရဲ့တာဝန္ကို ယူၾကည့္စမ္းပါ သားရယ္လု႔ိ မေျပာရံု တမယ္ သင္ျပေပးသြားခဲ့တယ္။ အေဖ့ရဲ့ တာဝန္ကို ယူလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖ့ကို ပိုျပီး နားလည္လာခဲ့တယ္။ အေဖလည္း သူမိသားစုကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ထားခ်င္ခဲ့မွာပဲ။ သူ႔မိန္းမအတြက္ သူ႔သားသမီးအတြက္ လိုေလေသးမရွိ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့မွာပဲ။ ဒါေတြကို က်ေနာ္ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဖခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမွာကို ေၾကာက္ေနမိျပီ။

ရီနိုမာန္   

2 comments:

မမသီရိ said...

ဝဋ္ဆိုတဲ့အေတြး.. စိတ္ထဲမထားပါနဲ႕ သားငယ္..
ကိုယ္ မရည္ရြယ္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တာ မ်ိဳး က ိဘက္ ကင္းမွာပါ .
အေဖ့ ကိုလြမ္းတာ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္. အေမ့ ကိုလြမ္း လဲ ကိုယ္ခ်င္းစာ တယ္..
တီေလး ဆို.. အေဖ ေရာ အေမေရာ ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ခ်ိန္ေတြ မရွိခဲ့ဘူး .. ဒါေပမဲ့.. ေန႕တိုင္းပဲ .. ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ က တီေလး နဲ႕ အတူ ရွိေနတယ္..
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ. သားငယ္
ခ်စ္တဲ့ တီေလး

သိ င်္ဂါ ရ said...

ဒီလိုပါပဲ ... ကို ရီႏိူ ...
အလွည့္က်မွ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ၾကေတာ႔တာပါပဲ ...
ဖခင္ ျဖစ္ရမွာေတာ႔ မေၾကာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ ...
ေတာ္ၾကာ မိခင္ ျဖစ္ရမယ္႔ သူ ေၾကာက္ဖို႔ မက်န္ဘဲ ေနဦးမယ္ ... :)