အလွဴဆိုတာကလည္း ပိုက္ဆံရွိလို႔ လွဴနိုင္ၾကသလို၊ ပိုက္ဆံမရွိလည္း လွဴလို႔ရတဲ့ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အလွဴဆိုရင္ စိတ္ကိုပဲ အဓိကထားျပီး လွဴဖို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ငါးက်ပ္ပဲ တက္နိုင္( တက္နိုင္) ၁၀၀ပဲ နိုင္နုိင္ လွဴခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးကို အလွဆံုးထားျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္စိေရွ႔မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွဴဒါန္းေနၾကပါေစ။ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ လံုးဝႏွလံုးသြင္းလို႔မရဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဘာၾကီးပဲ ျဖစ္ေနပါေစ လွဴဖို႔ အတြက္ ျငင္းဆန္မိျမဲပါ။
အလွဴအတန္လုပ္တဲ့ အခါမွာလဲ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီးလုပ္ျပီး လွဴဒါန္းတာကို က်ေနာ္ သေဘာမေတြ႔တက္ပါဘူး။ ဥပမာ ဘုန္းၾကီးငါးပါး ဆြမ္းကပ္ခ်င္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဘုန္းၾကီးငါးပါးကို ဆြမ္းကပ္လို႔ ကုန္မဲ့ပိုက္ဆံက ၁၀၀ရွိတယ္။ လူပရိတ္သတ္ကို ျပန္ဧည့္ခံရတဲ့ ကုန္က်စရိတ္က ၁၀၀ေလာက္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ အဲလိုဆိုရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ၂၀၀လံုး ဘုန္းၾကီးငါးပါအတြက္ သံုးလိုက္ဖို႔ပဲ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ အျမင္ မွားေကာင္းမွားနိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ပင္မဲ့ က်ေနာ္ ေက်နပ္လက္ခံထားတာ ဒီအတိုင္းပါပဲ။
အဓိက စိတ္ကို ေနရာမွန္ေအာင္ အရင္လုပ္ပါတယ္။ စိတ္က လက္ခံနိုင္ျပီးဆိုရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ လုပ္နိုင္ၾကစျမဲပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာသမားေတြေျပာတဲ့ စကားက သိပ္ကိုမွန္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာ ရွိရမယ္တဲ့။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိတဲ့ လူဟာ ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတ့ဲ လမ္း ေပ်ာက္ေနသလို ခံစားရပါတယ္... တဲ့။ အဲလိုပဲ အလွဴဆိုတဲ့ လွဴခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးသာ ရွိလိုက္။ ငါးက်ပ္လွဴလည္း အလွဴေျမာက္ပါတယ္။ တစ္သိန္းလွဴလဲ အလွဴေျမွာက္ပါတယ္။ အလွဴဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးကို ေနရာထားတက္ဖို႔ပဲ လိုမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ၾကားဖူးနားဝရွိခဲ့တဲ့ မ်က္ၾကည္လႊာ လွဴတာတို႔၊ အသည္းတစ္ျခမ္းလွဴတာတို႔ဆိုတဲ့ သတင္းေတြဖတ္လိုက္ရရင္ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔ေတာ့ အဲလိုလွဴမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ့္တကယ္ အရြယ္ေရာက္လို႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း မိသားစုနဲ႔ ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အသည္းတစ္ျခမ္းလွဴဖို႔ မေျပာနဲ႔ ေသလို႔ မ်က္ၾကည္လႊာလွဴမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတာင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ လူ႔ေလာကရဲ့ စားဝတ္ေနေရးကို လံုပန္ေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လို႔ကုန္မွန္း မသိရေအာင္ပါပဲ။ ဒါပင္မဲ့ စိတ္ေလးတစ္ခုကို သတိထားလိုက္နိုင္တဲ့ အတြက္ ယေန႔အခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရ လွဴဒါန္းျဖစ္တဲ့ ကိစၥေလး တစ္ခု ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္က ကိုယ့္အသားနားမွာ သိပ္ေၾကာက္တဲ့ ေကာင္ပါ။ ကိုယ့္အသားနားမွာ ေၾကာက္တဲ့ အတြက္ သူတစ္ပါးရဲ့ အသားကိုလည္း နားေအာင္ မလုပ္တက္ပါဘူး။ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ေဆးထိုးရမွာ အေသေၾကာက္ပါတယ္။ အသားထဲကို အပ္ထိုးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေဆးဝင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို က်ေနာ္ အရမ္းကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ေဆးထိုးမွ ေပ်ာက္ဖို႔ အေျခအေနကို ေဆးမထိုးပဲ ေပျပီး ေဆးေသာက္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးေသာက္ရတဲ့ ေဆးေတြ မ်ားျပီး ျပန္အမ္းထြက္မွ ေဆးထိုးဖို႔ အခြင့္ကို က်ေနာ္ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေတာင္ အေၾကာေဆးထိုးတဲ့ အေသးဆံုးအပ္နဲ႔မွ ေဆးထိုးခံခဲ့တာပါ။
စင္ကာပူကို ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးတစ္ခုကို ေျဖေပ်ာက္ေပးနိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ကို က်ေနာ္ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသြးလွဴျခင္း ပါပဲ။ ျမန္္မာျပည္မွာ ေသြးလွဴရင္ ေသြးထုတ္တဲ့ အပ္က အၾကီးၾကီးပဲ ဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ ေဝးေဝးေရွာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ထံုေဆးသံုးတဲ့ အတြက္ က်ေနာ့္အတြက္ အေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပပါတယ္။ သံုးလတစ္ၾကိမ္နဲ႔ ပံုမွန္လွဴခဲ့တာ အခုဆို ၁၀ၾကိမ္ျပည့္သြားခဲ့ပါျပီ။ က်ေနာ့္ကို ပီတိျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အလွဴေတြထဲ အလွဴတစ္ခုပါ။
က်ေနာ့္မွာ ေငြရွိေနစရာမလိုုဘူး။ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးေပးေနစရာ မလိုဘူး။ မလွဴနိုင္လို႔ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနစရာလည္း မရွိဘူး။ လွဴလို႔ရတဲ့ အခြင့္အေရးရွိလို႔ လွဴနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ အလွဴျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ က်ေနာ္ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္မွာ အကူအညီေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုဂ်ဴလိုင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္မွာ က်ေနာ့္ကို အေဖာ္လိုက္ကူညီေပးခဲ့တဲ့ တစ္ခ်ိန္က သိခဲ့၊ခင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုမိုးကုတ္သားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လွဴဒါန္းနိုင္ခဲ့သလို က်ေနာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ဆြဲေဆာင္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ျပီး ပထမဆံုး အၾကိမ္ျဖစ္ ေသာ၄င္း၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သြားလွဴဒါန္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ျဖစ္မိသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္အေနန႔ဲ အရမ္းကို ဝမ္းသာေက်နပ္ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ငါးၾကိမ္အတြက္ တစ္ခု၊ ၁၀ၾကိမ္အတြက္ တစ္ခုပါ
အေပၚက တစ္ခုက ေသြးထုတ္တုန္း ေပးထားတာ။ ေအာက္ကအဝါေရာင္ကေတာ့ လက္ေဆာင္
Woodland ေသြးလွဴဘဏ္က ပံုပါ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
1 comment:
မြန့္ျမတ္တဲ့အလွဴပါ...။
သာဓုေခၚမိပါတယ္ရွင္..။
Post a Comment