ဒီတစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္သြားတာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီး ရခဲ့တယ္။ အမွတ္တရေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာမွ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔တိုင္း ေျပာေျပာျပေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ေလး အေၾကာင္းကို အရင္းေျပာျပမွ ရလိမ့္မယ္။ လြယ္လြယ္ျမင္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ေလးက ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံျမိဳ႔ မွာရွိတယ္။ ဘားအံျမိဳ႔ေပၚမွာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘားအံကိုေရာက္ဖို႔ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ရတယ္။ သံလြင္ျမစ္ကို မေရာက္ခင္ ျမဳိင္ကေလး ဘိလပ္ေျမစက္ရံုရွိတယ္။ သံလြင္တံတား မေဆာက္ခင္ကေတာ့ ဘားအံကိုေရာက္ဖို႔ ကုန္တင္သေဘၤာနဲ႔ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ျပီး မွ ဘားအံကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ျမဳိင္ကေလးက စည္းကားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမိဳင္ကေလးကေနကူးမွ ဘားအံကိုေရာက္မွာဆိုေတာ့ လူေတြေရာ၊ ကားေတြေရာ အကုန္လံုး ဇတ္ဆိပ္မွာ စည္းကားေနတာေပါ့။
အဲအခ်ိန္တုန္းက သာမည ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက နာမည္ၾကီးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ကာ ျမိဳင္ကေလးဇတ္ဆိပ္ဟာ ပြဲေတာ္အလာ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ခုေနာက္ပိုင္း သံလြင္တံတားၾကီးေဆာက္ျပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခုနက စည္းကားေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘၤာဆိပ္ဟာ သုသာန္တစ္ခုမွာ ရွိတဲ့ ဇရပ္တစ္ေဆာင္လိုပါပဲ။ ေျခာက္ကပ္သြားလိုက္တာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ေအာင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမိဳင္ကေလးဖက္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျမင္ေနရတဲ့ ေရႊရင္ေမွ်ာ္ဘုရားကို သည္ဖက္ကမ္းကေန ေငးေမာၾကည့္ေနရတဲ့ အရသာကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႏွစ္သက္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္တိုင္း မသြားမျဖစ္တဲ့ ေနရာေတြထဲက ဒီေနရာဟာလည္း တစ္ခု အပါအဝင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ လိုက္လည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အျမဲပို႔ေပးျဖစ္တယ္။
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ကရင္ျပည္နယ္က ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါပင္မဲ့ အေမဖက္က ေဆြမ်ိဳးေတြက ဘားအံမွာ အေျခခ်တာမ်ားတယ္။ အေမ့ကလည္း ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ နီးတဲ့ ေနရာမွာ ေနခ်င္တာေၾကာင့္ ကရင္ရြာထဲမွာ ျခံဝယ္ အိမ္ေဆာက္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ပထမေတာ့ အဲအိမ္မွာ မေနေသးပဲ အေဖတာဝန္က်တဲ့ နယ္မွာပဲ အေဖနဲ႔ အတူလိုက္ေနၾကတယ္။ အေဖဆံုးသြားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္အိမ္ေလးမွာ ကိုယ္ျပန္ေနျဖစ္ၾကတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အဲအိမ္မွာ မေနခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာေမြးတဲ့ ေကာင္ဆုိေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ကေတာ့ အျမဲပဲ။ ဒါပင္မဲ့ ေနလာတာၾကာေတာ့လည္း ကိုယ့္အိမ္ေလးကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိသြားတယ္။ အခုခ်ိန္ အေမက ေရာင္းမယ္ေျပာရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က မေရာင္းနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရာင္းခ်င္တယ္။ အေမက မေရာင္းခ်င္ဘူး။ ခုေတာ့ အေမက ေရာင္းခ်င္တယ္ က်ေနာ္က မေရာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရတဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာကို မက္ေမာလာတက္ၾကတာ အသက္ကပဲ စကားေျပာလို႔လား မေျပာတက္ပါဘူး။
အခုဆို ျမိဳင္ကေလးမွာ ဘိလပ္ေျမစက္ရံုက ႏွစ္ရံုေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ။ စက္ရံုသစ္နဲ႔ စက္ရံုေဟာင္းေပါ့။ ၇န္ကုန္ဖက္က လာရင္ စက္ရံုသစ္ကို အရင္ျဖတ္ရတယ္။ စက္ရံုသစ္ကို ျဖတ္ျပီးမွ စက္ရံုေဟာင္းကို ေရာက္တယ္။ စက္ရံုေဟာင္းကို ျဖတ္ျပီးရင္ေတာ့ စက္ရံုေစ်းဆိုတာ ရွိတယ္။ စက္ရံုေစ်းေက်ာ္လာရင္ေတာ့ ျမိဳင္ကေလးလမ္းဆံုကို ေရာက္ျပီ။ ဘာေၾကာင့္ လမ္းဆံုျဖစ္ေနရတာလည္းဆိုေတာ့ ေရွ႔တည့္တည့္ကို သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ခုနကေျပာတဲ့ ဇတ္ဆိပ္ကိုေ၇ာက္မယ္။ ညာဖက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ရင္ေတာ့ သံလြင္တံတားကို သြားတဲ့ ဖက္။ ခုေနာက္ပိုင္းကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ညာဖက္ပဲ ခ်ိဳးသြားၾကတယ္။ လမ္းဆံုကိုေရာက္ျပီးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကိုဝင္တဲ့ လမ္းထိပ္ေရာက္မွ ကားကို ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း အိမ္ျပန္ရင္ လမ္းဆံုမွာပဲ ဆင္းလုိက္တယ္။ လမ္းဆံုကေန အိမ္အထိ ေလွ်ာက္လမ္းမွ ဂ်ပန္ပိေတာက္ပင္ေတြရဲ့ ရနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိေနျပန္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က ကရင္ရြာထဲမွာရွိတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ကရင္အိမ္ေတြၾကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က အဲရြာရဲ့ ပထမျမန္မာအိိမ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကရင္ရြာထဲကို ျမန္မာအိမ္ေရာက္လာတဲ့ အတြက္ သူတို႔ မႏွစ္သက္ၾကဘူးဆိုပင္မဲ့ ဘာမွ ေတာ့မေျပာၾကပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ ကရင္ရြာဆိုေတာ့ ဘုရားတရားလည္း အရမ္းရိုေသ ကိုင္းရွိဳင္းၾကတယ္။ တရြာလံုးလူၾကီးေတြမ်ားတယ္။ လူငယ္ေတြမရွိဘူးဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရွိတယ္။ ၁၀တန္းေအာက္ ကေလးေတြေတာ့ရွိတယ္။ ၁၀တန္းေရာက္ျပီးဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္ေလးေကာ၊ ေကာင္မေလးေကာ ေတာင္ေပၚတက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေခၚ ေတာင္ေပၚဆိုတာ ရွမ္းျပည္ကိုေျပာတာ။ ရွမ္းျပည္ဆိုတာကလည္း ျမန္မာျပည္ေျမပံုထဲက ရွမ္းျပည္နယ္ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖက္က ေတာင္ေပၚလို႔ေခၚၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚဆိုရင္ လူတိုင္းသိျပီ။ ဘန္ေကာက္သြားျပီး အလုပ္သြားလုပ္ၾကတာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။
ရြာထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာအိမ္ေတြမ်ားတယ္ဆိုပင္မဲ့ ခရစ္ယာန္အိမ္ေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အမ်ားၾကီးလာဆိုေတာ့ အမ်ားၾကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ခ်ိဳးရည္တြက္မယ္ဆိုရင္ ၁၀အိမ္ေတာင္ မျပည့္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာထဲ စေနစတုန္းက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမရွိဘူး။ ဒါပင္မဲ့ ဆန္ေဒးတိုင္း ဘုရားရွိခိုးၾကတယ္။ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းေျမေနရာကိုသတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ သိပ္အၾကီးၾကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေခါင္းေလာင္းေလးေတာင္ တပ္ထားၾကျပီးျပီ။ ဒါပင္မဲ့ ခရစ္ယာန္အိမ္ေျခကို ေရၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လက္ ၁၀ေခ်ာင္း ခုထိမျပည့္ေသးပါဘူး။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာေလးရဲ့ ထူးျခားခ်က္ပါပဲ။
ကရင္ရိုးရာအိမ္ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျခတန္ရွည္ အိမ္ေတြမ်ားတယ္။ အုတ္ဖိနပ္ခံျပီး အိမ္တစ္အိမ္လံုးကို သစ္ေတြနဲ႔ပဲ ေဆာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာထဲမွာလည္း အဲလိုအိမ္ေတြၾကီးပဲ။ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ရွိရွိ အိမ္ၾကီးၾကီးေတာ့ ေဆာက္ၾကပါတယ္။ ေျခတန္ရွည္အိမ္ေတြပဲ ေဆာက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို အေမက အုတ္နဲ႔ေဆာက္လုိက္တယ္။ ရြာထဲက ဘယ္မွာေနလဲလို႔ ေမးရင္ တိုက္အိမ္မွာ ေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဆိုတာ သိျပီးသာပါ။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အိမ္တိုင္းလိုလို အုတ္နဲ႔ ေဆာက္လာၾကပါျပီ။ တိုက္အိမ္ကလို႔ ေျပာရင္ ဘယ္တိုက္အိမ္ကလည္းလို႔ ျပန္ေမးခံရမဲ့ အျဖစ္ပါ။
အိမ္တိုင္းက ေျခတန္ရွည္ ဘာေၾကာင့္ ေဆာက္ၾကတာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိခဲ့ပါဘူး။ အိမ္တိုင္းလိုလိုက ေျခတန္ရွည္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ရိုးရာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္နိုင္သလို၊ အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာက သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ကပ္လ်က္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကေတာ့ သံလြင္တံတား မေဆာက္ခင္ကေတာ့ ရြာစြန္းမွာေပါ့။ သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ သံလြင္တံတားေဆာက္လိုက္ေတာ့ တံတားသြားတဲ့လမ္းကို ရြာေနာက္ဖက္အျခမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဖက္မွာ လမ္းလာေဖာက္လိုက္ေတာ့ ရြာစြန္းျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ဖက္ျခမ္းက ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရြာမ်က္ႏွာစာ ျပန္ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စေျပာင္းလာျပီး ဒုတိယႏွစ္မွာ ေျခတန္ရွည္အိမ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ေဆာက္ရသလဲ ဆိုတဲ့ အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ရျပီ။
ခုခ်ိန္ ခုလိုရာသီေပါ့....။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရေတြၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ေလ။ ဝါဆို၊ ဝါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ဆိုတာ သည္အခ်ိန္ကို ေျပာတာေနမွာ။ မိုးကေကာင္း၊ သံလြင္ျမစ္ေရက တက္ဆိုေတာ့ အိမ္ေပၚကေန ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ေရေတြ။ ေတာ္ေသးတယ္။ အေမက အုတ္ဖိနပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ျမင့္ထားလုိ႔။ မဟုတ္ရင္... ေရေတြ အိမ္ထဲထိ ေရာက္သြားနိုင္တယ္။ ေရေတြ တက္လာလိုက္ၾကတာမ်ားဗ်ာ.... ဘယ္ႏွနာရီမွ မၾကာဘူး။ ေလွခါးထစ္ ၂ထစ္ ျမဳတ္သြားခဲ့ျပီ။ သည္အတိုင္းသာ ဆက္တက္ေနမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ အကုန္ အျမင့္ေပၚ တင္ထားမွ ရေတာ့မယ္။ အေမနဲ႔ က်ေနာ္ ပစၥည္းေတြ တင္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္း မိုးနည္းနည္းစဲသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ခုနက မီးေသြးခဲနဲ႔ မွတ္ထားတဲ့ ေရမွတ္ကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရတန္႔ေနတာကို သတိထားလိုက္မိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚမွာပဲေနေနရေတာ့တယ္။ အျပင္ထြက္မယ္ဆို ေလွကို လွမ္းေခၚျပီး ေလွနဲ႔ ေစ်းသြားဝယ္ရတယ္။ ေလွနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတက္ရတယ္။ မေန႔ညက အေမဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာတယ္။
...... အေမ သားကို သတိရလိုက္တာ သားရယ္...တဲ့။ ဒီမွာ မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္... တဲ့။ ေရေတြလည္း ၾကီးေနျပီ....တဲ့။ ငါ့သားသာ ရွိရင္ အိမ္ေရွ႔က ေရထဲကို ဆင္းေဆာ့ေနမွာ ေသခ်ာတယ္... တဲ့။
ဟုတ္မွာ...။ ကၽြန္ေတာ္ေရၾကိဳက္တာ အေမသိတယ္။ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးကို သတိရလိုက္တာဗ်ာ.....။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
2 comments:
အကိုလား ညီလားေတာ႕မသိဘူး က်ေနာ္က ၂၃ အင္းဗ်ာ က်ေန္ာလည္း ဒီလိုမိုးရာသီဆိုရင္ အိမ္အရမ္းလြမ္းတာပဲဗ်ာ ေမာင္နွမေတြမရွိဘူးလားဗ် တစ္ေယာက္ထဲလား ေရးတာေကာင္းတယ္ဗ်
ကိုရီႏိုေရ . . သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမ့ကို လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဟာ . . ေရျခားေျမျခားမွာ ပို ထင္ရွားတယ္ . . . ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုရီႏို႔လိုပဲ ထူတူထပ္မွ် အေမ့ကို သတိရေနတယ္ . . .
Post a Comment