ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ နားလွည့္ပါ

အခ်ိန္ေတြ ကုန္ျမန္လိုက္တာ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ကုန္လြန္သြားတဲ့ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ကို ဗီြဒီယိုအေခြ ရစ္သလိုမ်ိဳး ျပန္ရစ္ပစ္လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္မ်ား အခ်ိန္ဆိုတာၾကီးကို ေတြးေနမိပါလိမ့္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ကေရာ ဘာေတြမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းခဲ့လို႔လဲ။ ဘဝမွာ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ က်ေနာ္မွာ ဘာမ်ား ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ရွိခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ ေလာကအလယ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေဖဆိုတာ ဘယ္သူလဲ။ အေမဆိုတာကေရာ ဘယ္မွာလဲ။ သူတို႔ေတြ က်ေနာ့္ကို ဘာလို႔ ေလာကအလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္အာင္ လုပ္ရက္ၾကတာလဲ။ ေတြးေတြးျပီး က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို မသိဖာသာ သုတ္လိုက္မိတယ္။

က်ေနာ္ကိုေမြးစားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့အေမကို က်ေနာ္အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ အေမက ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ့ သိခ်င္လို႔လားတဲ့။ ဘယ္ႏွယ္ေမးလိုက္ပါလိမ့္ အေမရယ္။ ကိုယ့္အေဖနဲ႔ ကိုယ့္အေမ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္မသိသင့္ဘူးလား။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက ျပန္ေျပာေနမိပင္မဲ့ အျပင္မွာေတာ့ ေမြးစားအေမကို ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ပဲ ညိ္တ္ျပလိုက္မိတယ္။

က်ေနာ့္ေမြးစားအေမက က်ေနာ့္ကို ပညာတက္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ မထားနိုင္ပင္မဲ့ ေသစာရွင္စာ ဖတ္တက္ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ကိုသင္ေပးထားတယ္။ ဒီထက္လည္း က်ေနာ္ မသင္ခ်င္ဘူး။ ေလာကမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ဘယ္အရာမွ ေကာင္းေကာင္းကန္ကန္ ဆိုတာ ဘာရွိလို႔လဲ။ ေသစာရွင္စာ ေလာက္တက္တယ္ ဆိုပင္မဲ့ က်ေနာ္ လူရိုင္းစိုင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ လူရိပ္လူကဲ နားမလည္ပင္မဲ့ လူအျမင္ကပ္ေအာင္ က်ေနာ္မေနခဲ့ဘူး။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ က်ေနာ္ဘဝအတြက္ အေကာင္းဆံုး ဆိုတဲ့ အရာေတြပဲ။

တစ္ခါတစ္ခါ ေမြးစားအေမက က်ေနာ့္ကို စိတ္ကူးေပါက္ရင္ .... သားေရ ျဖစ္ပီတာကိုလည္း မစဥ္းစားနဲ႔ ျဖစ္လာမဲ့ အရာေတြကိုလည္း ၾကိဳမေတြးနဲ႔၊ အခုလက္ရွိအခ်ိန္ကိုသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ေနလို႔ ...... ခဏခဏေျပာဖူးတယ္။ အေမ့ရဲ့ စကားေတြ နားရည္ဝေနပင္မဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ မသိစိတ္ကေတာ့ အေမေျပာေနတဲ့ စကားေတြရဲ့ အေနာက္ကိုသာ လိုက္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ အေဖအရင္း အေမအရင္းဘယ္သူေတြလဲ က်ေနာ္မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေတာင္ က်ေနာ့္ကုိ ထားသြားေသးတာပဲ။ က်ေနာ္ကေရာ က်ေနာ့္ကို ထားသြားတဲ့ အေဖအရင္း အေမအရင္းေတြ ကိုလြမ္းေနရအံုးမွာလား။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက မွတ္မိေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ဗီြဒီယိုရံုမွာ ျမန္မာဇာတ္လမ္း တစ္ခုသြားၾကည့္ဖူးတယ္။ တစ္ခါဆို တစ္ခါေလာက္ပဲ အမွတ္ရေစခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပို္င္းက်ေနာ္ ဘာဇာတ္လမ္းမွ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာက ေမြးစားအေမကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ျပီး အေဖအရင္းအေမအရင္း ကိုလိုက္ရွာဖို႔ ထြက္လာတဲ့ အခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ရံုအျပင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ပစ္ပစ္နစ္နစ္ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာခ်လိုက္မိတယ္။ ...... အရူးေတြ....လို႔။

လူ႔ေလာကထဲကိုေရာက္လာကတည္းက တစ္ေယာက္တည္းပါ။ အခုလည္း က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းပါ။ ေရွ႔ဆက္ျပီးေတာ့လည္း က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျဖစ္အံုးမွာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ခရီးတစ္ဝက္အထိ အတူရွိေနေပးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ေမြးစားအေမကလည္း က်ေနာ့္ကို ထားသြားခဲ့ပါျပီ။ အေမ့ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ အေမ့ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံမတင္းေစခ်င္ေတာ့ပါ။ အေမ ေကာင္းရာဘံုဘဝမွာ ေရာက္ရွိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္ ပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္

ရီနိုမာန္