အခုတစ္ေလာ က်ေနာ္ အလုပ္ကလည္း မအား၊ ကြန္ပ်ဴတာကလည္းပ်က္ ဆိုေတာ့ စာေရးဖို႔ ေနေန ဘာမွကို ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ပဲ အလုပ္ထဲပဲ စိတ္ႏွစ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔ကို ဘေလာဂ့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘေလာဂ့္ေန႔ အျဖစ္ ေရးထားတာေတြေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေရးခ်င္ေနမိတယ္။ အလုပ္သာ လုပ္ခ်င္တာ အလုပ္ေတာ့ မရွာဘူး။ ထိုင္ေနလို႔ အလုပ္ရမွာမွ မဟုတ္တာ။ ခုလည္း ေရးသာေရးခ်င္ေနမိတာ ေရးဖို႔အတြက္ စိတ္က မရွိဘူး ဆိုသလို ျဖစ္ေနတယ္။
စာမေရးတာၾကာေတာ့လည္း ကိုယ့္အိမ္ေလးကိုယ္ၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းေတာင္ ျဖစ္မိတယ္။ ကိုယ္ကလည္း စာေရးတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးေနတာ မဟုတ္သလို၊ စကားေတာင္လွေအာင္မေျပာတက္တာ စကားလံုးလွလွ ထြက္က်လာဖို႔ က်ေနာ္အတြက္ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖို႔ က်ေနာ္အတြက္ ခက္ခဲလွပါတယ္။
ဝါသနာေၾကာင့္ စာေရးေနပင္မဲ့ က်ေနာ္စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူပဲ ဘေလာက္စေပါ့မွာ စာေရးေနလို႔ က်ေနာ္ ဘေလာဂ့္ဂါလည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ႏွဳတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုးဆိုတဲ့ စကားအရ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ကိုယ္ဆီအေတြ႔အၾကံဳ ဆိုတာရွိၾကစျမဲပါ။ ကုိယ္ပိုင္အေတြ႔အၾကံဳေလးကို ျပန္လည္ ခံစားထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
စာေရးေကာင္းတဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွစ္မမ်ားရဲ႔စာေတြကို ဖတ္ရတဲ့အခါ အားက်ေလးစားမိပါတယ္။ သူတို႔လိုပဲ ငါလည္း ေရးတက္ခ်င္လိုက္တာလို႔ အားက်တဲ့ စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ အားက်လို႔ လိုက္ေရးမိပါတယ္။ ဟင္းပြဲ တစ္ပြဲမွာ ဆားမထည့္ရင္ စားလို႔မေကာင္းပဲ ေပါ့ေနမွာပါ။ က်ေနာ္ေရးလိုက္ေသာ စာမ်ားမွာလည္း ဆားမပါတဲ့ ဟင္းတစ္ပြဲနဲ႔ တူေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စားလို႔ေကာင္းတဲ့ ဟင္းတစ္ပြဲျဖစ္လာေအာင္ က်ေနာ္အေနနဲ႔ အမ်ားၾကီးၾကိဳးစားရအံုးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘေလာဂ့္ဆိုတာၾကီးကို သိတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အရမ္းကိုေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိကၽြမ္းခင္မင္ခဲ့ရတာလည္း တကယ့္ကို ေမာင္ႏွမအရင္းအျခားမ်ား အတိုင္းပါပဲ။ ဘယ္အရာမွ မျမဲဘူးဆိုတာ သိထားၾကတဲ့ အတိုင္းပါပဲ ေပ်ာ္စရာလို႔ ထင္ထားတဲ့ အရာေတြဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား တစ္ခ်ိဳ႔ကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားၾကျပန္ပါတယ္။
အစပိုင္းေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပင္မဲ့ ဒါဟာ မျမဲတဲ့ တရားဆိုတာကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ နားလည္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အေဝးဆံုးကို ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြ စရင္းမွာ က်ေနာ္ဟာ ထိပ္ဆံုးမွာ ပါဝင္လို႔လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အေဝးဆံုးမွာ ေနရင္းနဲ႔ အနီးဆံုးေရာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္ပါအံုးမယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
No comments:
Post a Comment