စီစဥ္သူရဲ႕ အမွာစကား

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းရဲ႕ သက္တမ္း ၂၁ျပည့္ခဲ့ျပန္ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကလည္း ၆၅ ႏွစ္ထဲကို ေရာက္ရွိလို႕ ေနျပီျဖစ္လို႕ ေရႊအျမဳေတသက္တမ္း ရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ပရိသတ္မ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခြဲၾကရမယ့္အခ်ိန္လည္း နီးသထက္နီးလာျပီလို႕ ခံယူမိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ရလာတာနဲ႔ အမွ် ေန႕စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ား စကားသံမ်ားအေပၚ မူတည္ျပီး စဥ္းစားျဖစ္တာေလး တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ျမန္မာစကားမွာ " စကားစကား ေျပာဖန္မ်ား စကားထဲက ဇာတိျပ " လို႕ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စကားဆိုတာ လိုအပ္သေလာက္ပဲ ေျပာသင့္ပါတယ္။ ေျပာဖန္မ်ားလာရင္ ကိုယ့္စကားေတြထဲကပဲ ကိုယ့္အေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနတယ္ဆိုတာကို ငယ္ရြယ္သူမ်ားအေနနဲ႔ သတိထားသင့္တယ္လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အခုတစ္ေလာမွာ " စကားကၽြံ " လာသူမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၾကားရဖတ္ရေနပါတယ္။ သူတို႕စကားေတြထဲကပဲ သူတို႕ဇာတိေတြ ျပေနတာကို ျမင္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္စကားတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ " ႏွုတ္ထြက္ၾကမ္းရင္ အမိယုတ္ညံ့ျပီး ကိုယ္အမႈအရာၾကမ္းတမ္းရင္ေတာ့ အဖယုတ္ညံ့တယ္" လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကိုယ္အေနမတတ္၊ အထိုင္မတတ္မႈေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးပါ ယုတ္ညံ့တဲ့ဘဝကို အလိုလိုေရာက္သြားေစတဲ့အတြက္ ကိုယ္စကားတစ္ခြန္းေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေမ့ကို သတိရသင့္သလို အျပဳအမႈတစ္ခုကို လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း အေဖ့ကို သတိရသင့္ပါတယ္။

ကိုယ့္ေၾကာင့္ မိဘႏွစ္ပါးထိခိုက္တာမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ သားသမီးမ်ားက ေရွာင္ရွားသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္မိဘထိခိုက္မွာကို ဂရုမမူတဲ့ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲ ဝင္လာတာေလးကို ေရႊအျမဳေတ ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ၂၁ႏွစ္ အမွတ္တရအျဖစ္ ေျပာျပခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အစဥ္တစိုက္ အားေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ပရိသတ္မ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မိဘေက်းဇူးကို သိ၊ နားလည္တတ္တဲ့ သားသမီးမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္ (ဝင္းျငိမ္း)

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕အလုပ္နားရက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္လမွာ တစ္ခါေလာက္သာ သြားျဖစ္တဲ့ စီတီေဟာ ကိုေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ မထင္မွတ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ေတြ႕ျပီး ဟိုဝင္ဒီဝင္လုပ္ေနတုန္း အသက္ဝင္လွတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ အျပံဳးကိုေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အခိုက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြကို ညိဳ႕ယူသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အိတ္ထဲက စင္ကာပူ ၆ ေဒၚလာ အကုန္ခံျပီး အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူလာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွပဲ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ရဲ႕ ၂၁ႏွစ္ျပည့္ ျဖစ္ေနမွန္း သိလိုက္ရပါတယ္။ စာအုပ္ကိုၾကည့္ျပီး တစ္လုံးမက်န္ အကုန္ဖတ္မယ္လို႕ စိတ္ထဲေတြးျပီး စာရြက္တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း ဖတ္ေနရာမွ စာမ်က္ႏွာ ၆ အေရာက္မွာေတာ့ ဆရာဦးဝင္းျငိမ္းရဲ႕ အမွာစကားကို ဖတ္ျပီး အရမ္းသေဘာက်မိတာေၾကာင့္ ဆရာ့ဆီကို ခြင့္ေတာင္းျပီး ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ရပါတယ္။

မိဘေက်းဇူးသိတတ္ နားလည္ေသာ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားလံုးေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ဆုေတာင္းေပးလိုက္ ရပါတယ္ဗ်ာ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

မတူညီတဲ့ သူ႕အရပ္ ကိုယ့္ အရပ္

ဒီေန႕ မနက္ပဲ အမနိုင္းနိုင္းစေနဘေလာဂ့္က ၾကံဳရဆံုရ ဒီဘေလာ့ဂါဘဝ ဆိုတာေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဘေလာဂ့္ တစ္ႏွစ္ျပည့္တုန္းက အကိုတစ္ေယာက္ အမွတ္တရေရးေပးခဲ့တဲ့ စာေလးကို သတိရမိသြားလို႕ ျပန္လည္ ဆားခ်က္လိုက္ရပါတယ္။

နာမည္ေက်ာ္ အကြ်ႏ္ုပ္ ဘေလာ္ဂါ၏ လူမသိသူမသိ အင္တာဗ်ဴး အစီအစဥ္

တေန႕သ၌ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိမိ၏ ေမြးရပ္ဌာေနဆီသို႕ ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါအကြ်ႏ္ုပ္၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ ဘၾကီးထြန္းႏွင့္ စကားလက္ဆံု ေဆြးေႏြးခဲ့ပံုမ်ားကို စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္စိမ့္ေသာငွာ ျပန္လည္ ေ၀မွ်လိုက္ပါသည္။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဘၾကီးထြန္းမာရဲ့ ခ်ာရဲ့ေနာ္ဗ်ာ။ အရင္လို လမ္းေတြဘာေတြေလွ်ာက္ သတင္းပုလင္းေတြ နားေထာင္ေသးလားဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေဟ ေမာင္ေမာင္ပါလားကြ ဘယ္တုန္းက ေရာက္သတုန္း။ ေရာက္တုန္း အခါးေရေလး ေသာက္ပါဦးဟ။ မင့္မလည္း ထြက္သြားလိုက္တာ ရြာနားေတာင္ အေ၀းေျပးေျခာက္လမ္းသြား ေဖာက္ျပီးတာေတာင္ ျပန္ေရာက္မလာႏုိင္ဘူး။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဟုတ္ပ ဘၾကီးရာ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါေပသိ က်ဳပ္ရပ္ရြာေတာ့ တေန႕မွ ေမ့မရတာအမွန္ပါ။ မဲဇာေတာင္ေျခရတုေတာင္ အခြင့္သင့္တိုင္း ႏွုတ္က ရြတ္ေနမိတာဗ်။ စာေရးတဲ့အထဲလည္း မၾကာမၾကာေရးမိပါတယ္။ ဒီေရႊျပည္ၾကီးရယ္ ခရီးက ေ၀းသဟာမို႕လုိ႕။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း မင္းက စာေရးသကိုး။ ဘယ္မွာတုန္းေမာင္ရာ။ ငတုိ႕လည္း ဖတ္ရွဳၾကည့္ရတာပ။ မင္းတုိ႕ေခတ္လူငယ္ေတြ နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ယဥ္ပါးေနသလဲဆိုတာ။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ဟာ နည္းပညာေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့ ဘၾကီးေရ။ က်ဳပ္တုိ႕အခ်င္းခ်င္း စကားတီးတိုးေျပာလုိ႕ရေအာင္ ဆီေဗာက္ဆိုတာေလးပါထည့္ထားသဗ်။ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ၾကည့္ခ်င္သလား ျမင္ကြင္းက်ဥ္းၾကည့္ခ်င္သလား။ စာလံုးၾကီးၾကီး ၾကည့္ခ်င္သလား စာလံုးေသးေသးၾကည့္ခ်င္သလား။ ေနာက္ခံကို အျဖဴနဲ႕ၾကိဳက္သလား အမည္းနဲ႕ၾကိဴက္သလား စာလံုးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ကို ၾကည့္လို႕ရတာဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေဟ တယ္လည္း ေနရာက်ပါလား ေမာင္ရာ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား အကဲျဖတ္တင္သတဲ့တုန္း။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဟာ ဘၾကီးကလည္း အခုေခတ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေခတ္ဗ်။ ခဏခဏ ရြတ္ေနရတဲ့စကားလံုးလုိပဲ။ အားလံုးက ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ့္ဖန္တီးမွုခ်ည္းေပါ့ဗ်။ ေဘာင္ေတြ ကုလားနားေတြနဲ႕ဆုိ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူးဘၾကီးရာ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္းေပါ့။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း မင္းေျပာေတာ့လည္း မွန္တာပါပဲေလ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဖတ္ရွဳၾကတာတုန္းကြ။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဒါေတာ့ သိပ္လြယ္သဗ်။ က်ဳပ္စာေရးျပီးရင္ ေရးျပီးတဲ့ အေၾကာင္းေလး အခ်င္းခ်င္းလက္တို႕ သတင္းေပးလုိက္တာပဲ။ အခ်င္းခ်င္းဆိုတာက သူတင္ရင္ ကုိယ္ဖတ္ ကိုယ္တင္ရင္ သူဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ လာမဖတ္တဲ့သူေတြကိုလည္း ခံုေအာက္က လက္တို႕ျပီး လာလကြာ ျမန္ျမန္လကြာ မင္းပဲက်န္ေတာ့တာတုိ႕ ဘာတို႕ လုပ္ေပးရတာေပါ့။ အခုကာလက မာကတ္တင္းဆုိတာ ျဖစ္ေနျပီ။ အဲ့ဒီေတာ့ မာကတ္တင္းေကာင္းေကာင္းဆင္းႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္မွာေပါ့ဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေခတ္ၾကီးကိုေတာ့ တို႕လိုက္မမွီေတာ့ပါဘူးကြာ။ ဒါနဲ႕ မင္းက ဘာအေၾကာင္းမ်ား ေရးသတုန္း။

အကြ်ႏု္ပ္။ အင္….အယ္……အာ ဒါေတာ့ ေျပာရသိပ္ခက္တယ္ဗ်

ဘၾကီးထြန္း။ ဟင္….မင္းေရးတာေလးေတာ့ မင္းသိသင့္သေပါ့ေမာင္။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ ဘၾကီးရ။ က်ဳပ္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက တယ္မ်ားတာဗ်။ ဗဟုသုတ ျဖစ္ဖို႕ အတြက္ ဟိုအရပ္က ဟုိသတင္းေတြ။ တေန႕တေန႕ ရံုးသြားရံုးျပန္ ကားေတြၾကပ္လာတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ။ တုိးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြ။ ဘ၀ေပးဇာတ္လမ္းေတြ။ ပညာေပးေဆာင္းပါးေတြ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္သူေတြရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြ။ က်ဳပ္ရဲ့ ေန႕စဥ္ေအာင္ျမင္မွုေတြ မ်ားမွ မ်ားသိပ္ကုိမ်ားသဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးကြ တယ္လည္း ေရးစရာမ်ားတာပါပဲလား။ ဒီေလာက္ျပည့္စံုေအာင္ မင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေလ့လာရမွာေနာ္ ေဟ့ေကာင္။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ကမာၻၾကီးက ရြာၾကီးျဖစ္ေနျပီေလ ဘၾကီးရ။ အပ္က်တာေတာင္ သိေနမင့္ဟာပဲ။

ဘၾကီးထြန္း။ ဒါနဲ႕မ်ား မင့္ေဒြးေလးဆံုးတာ မင့္ဆီက ၀မ္းနည္းစာေလး ဘာေလးေတာင္ မလာပါပဲေကာ။

အကြ်ႏု္ပ္။ အာ…အင္… အီး ဒါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ ေဒြးေလး သတင္းကို က်ဳပ္ အင္တာနက္မွာ မရွာလိုက္မိဖူးဗ်။ ျပီးေတာ့ ဒီေလာက္ခမ္းနားၾကီးက်ယ္တဲ့ စာေတြေရးဖို႕ က်ဳပ္ကို က်ဳပ္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရေသးတာဗ်။ ဟိုစာေလးၾကိဳက္ရင္ ကူး ဒီစာေလးသေဘာက်ရင္ မ,လာနဲ႕ အခ်ိန္မေလာက္ဖူးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ အခုေတာင္ ရြာကုိခ်စ္လြန္လြန္းလုိ႕ ျပန္လာတာ။ က်ဳပ္ အေတြးထဲက စာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာေတာင္ စိုးေနမိတယ္။

ဘၾကီးထြန္း။ မင္းရဲ့ စာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ဘယ္အရာကို အက်ိဳးေက်းဇူးျပဳျပီးျပီလဲ ငေမာင္။

အကြ်ႏု္ပ္။ အက်ိဳးျပဳသေပါ့ဘၾကီးရာ။ တေလာက က်ဳပ္ေရးလုိက္တဲ့ ရထားေပၚမွာ အမိွုက္မခ်ရ ပို႕စ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးေတြ ေနာင္ရထားေပၚမွာ အမွိုက္မခ်ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရား ရသြားသဗ်။ နာမည္အၾကီးဆံုးပို႕စ္ျဖစ္တဲ့ မိဘကိုေက်းဇူးဆပ္ဆုိတဲ့ ပို႕စ္ဆိုရင္ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုျပီး ဟိုလူကလည္း သူ႕ဘေလာ့မွာ တင္ပါရေစ။ ဒီလူကလည္း သူ႕ဆုိဒ္မွာ တင္ခြင့္ျပဳပါနဲ႕ကို ျဖစ္ေနတာဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း ေကာင္းသကြ။ ဒါနဲ႕ မင့္အေမ မႏွစ္ကတည္းက ေလျဖတ္သြားတာ မင့္ကုိ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႕ေမာင္။ သူ႕သတင္းၾကားရင္ သူသားက ေျပးလာမွာတဲ့ဗ်။ သူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့သားဆုိျပီး ျခံစည္းရိုးကိုင္မိတုိင္း ငိုင္ျပီး တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ၀ါမထြက္ခင္ သူအသက္ထြက္သြားတာပါပဲကြာ။

အကြ်ႏု္ပ္။ တရားနဲ႕ေျဖမွေပါ့ ဘၾကီးရာ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အြန္လိုင္းက တရားေတြနာတာနဲ႕တင္ အေတာ္ေလး တရားက်ေနျဖင့္ပဲ။

ဘၾကီးထြန္း။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္ရာ။ ဒါနဲ႕မင္းက တုိ႕ရပ္ရြာကုိ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲကြ။ မင့္အေမရွိတုန္းက သူ႕သားကို ေက်ာင္းမွာ ဆရာျပန္လုပ္ေစခ်င္တာခ်ည္း ေျပာေနတာ။ မင္းကလည္း မင္းဘ၀တိုးတက္ေရး ထြက္သြား သူ႕ခမ်ာလည္းမတားသာဘူး။

အကြ်ႏု္ပ္။ ျပန္လာမွာေပါ့ ဘၾကီးရာ။ က်ဳပ္တုိ႕ရပ္ရြာအေရး က်ဳပ္က တတပ္တအား ပါ၀င္မေပါ့။ အခုလည္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ တေဒါင့္တေနရာကေန က်ဳပ္ပါ၀င္ေနတာပါဗ်။ ဟိုးတေလာက ေတာင္ေပၚေဒသမိဘမဲ့ကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ အလွဴခံေပးတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းဘၾကီးဖတ္လုိက္ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါ က်ဳပ္လုပ္တာဗ်။ အဲ့ဒီသတင္းကို က်ဳပ္ အသိသတင္းေထာက္မေလးက ေရးေပးျပီး က်ဳပ္နဲ႕ခင္တဲ့ အယ္ဒီတာက အေရွ႕မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ေဖာ္ျပေပးတာဗ်။ ဒါ့အျပင္ နာဂစ္တုန္းကလည္း က်ဳပ္က စြမ္းစြမ္းတမံပါခဲ့ေသးတာ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာအေရးေတာ့ လက္ေႏွးေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲ။ ဘၾကီးလည္း ဂ်ာနယ္မ်ားမ်ားသာဖတ္ ငေမာင့္ နာမည္ ပါကို ပါေစရမယ္ဗ်ာ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေသးဘူးဗ်ာ။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးေလ လူတိုင္းေတာ့ သူ႕အခက္အခဲနဲ႕သူေပါ့။ ဒါနဲ႕ မင့္စာေတြကို ငတို႕ဘယ္လိုမ်ား ဖတ္ရမလဲ။

အကြ်ႏ္ုပ္။ အင္း ဒါေတာ့ အင္တာနက္ဆုိတာလိုသဗ်။ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ ဘၾကီးတို႕က ရြာကို မီးရေအာင္ အရင္လုပ္။ ျပီးေတာ့မွ အင္တာနက္ဆိုတာခ်ည္းကို တတ္ေပါ့။ အ့ဲဒီအခ်ိန္ က်ဳပ္ရြာျပန္ေရာက္ေနျပီဆို တစ္ရြာလံုးကို အင္တာနက္ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္ဗ်ာ။ ရြာနဲ႕ ကမာၻၾကီးကို တစ္သားတည္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။

ဘၾကီးထြန္း။ ဟမ္……ေအးေအး ေမွ်ာ္ေပါ့ ေမာင္ရာ။ ေမွ်ာ္ေပါ့။

အကြ်ႏ္ုပ္။ စကားေတာ့ ေျပာေကာင္းပါေပ့ ဘၾကီးေရ။ က်ဳပ္လည္း ျပန္ရဦးမဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးလကြာ ျပန္ဟ ေနျဖင့္ အေတာ္ျမင့္ေနျပီပဲ. မင့္မလဲ ဒီေရာဂါက တယ္ရင့္ေနျပီပဲေလ…………………..


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

ေတာ္ေတာ္ေလး တရားက်ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္

လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္ေလာက္က မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ရီနိုတစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ေနခဲ့ရာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အႏွယ္မထိုင္ အရွိန္မေသျဖစ္ေနခဲ့ရာမွ ဒီရက္ပိုင္းေလာက္ကပဲ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကံေပးေနထိုင္နည္းေၾကာင့္ ရီနို ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္လို႕ေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ရီနိုက ေအးေအးေဆးေဆး ပဲေနတက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ အဲလိုေနတက္တဲ့ လူကိုမွ ေလာကၾကီးက ခ်မ္းသာမေပးျပန္ပါဘူး။ (ပ်င္းေနမွာ ဆိုးလို႕နဲ႔တူပါတယ္) သူ႕ဟာသူ ေနတဲ့ လူဆီကို ျပႆနာတစ္ခ်ိဳ႕က မေခၚပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပႆနာဆိုတဲ့ အရာက အမွန္ေတာ့ ရီနိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေေလး အလွမ္းေဝးတဲ့ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့တာပါ။ ေရာက္မဲ့ေရာက္လာေတာ့လည္း ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ၾကီး။

အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိပဲ ရီနို ျပႆနာ တစ္ခုကို ေျဖရွင္းေလ့မရွိပါဘူး။ ေျဖရွင္းဖို႕လည္း ဝါသနာ မပါပါဘူး။ ရီနို႔ မိတ္ေဆြအားလံုးက ထမင္းစားၾကတဲ့ လူေတြၾကီးပါပဲ။ ထမင္းစားၾကတာခ်င္းတူတူ ရီနိုက ပိုစားတယ္လို႕ အေျပာခံရတဲ့ ဇာတာကေတာ့ ရီနိုမွာ ပါလာခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။

ျပႆနာဆိုတာ စိတ္ထဲထားရင္ ပိုၾကီးတယ္။ မထားရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတက္တယ္လို႕ စိတ္ထဲယူဆထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲ လံုးမထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါပင္မဲ့ ရီနိုရဲ႕ဇာတာမွာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ႏွစ္ခါၾကံဳေတြ႕ရတက္တဲ့ ကံပါလာတက္စျမဲမို႕ အေၾကာင္းအရာတူတဲ့ ေနာက္ျပႆနာ တစ္ခုက မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လို႕လာျပန္ပါတယ္။

အခုတစ္ေလာ ကံမေကာင္းဘူး ဆိုျပီး အလုပ္ကိုသာ အဓိကထား စိတ္ႏွစ္ျပီး အလုပ္ၾကီးပဲ လုပ္ေနခဲ့တာပါ။ အိုတီ ဆင္းမလာလို႕ လာမေမးနဲ႔ ဆင္းျပီးသားပါ။ အိုတီဆင္းမွလည္း ရီနိုရပ္တည္ေနတဲ့ ဘဝေလးက ေအးခ်မ္းမွာကိုးဗ်။ အိုတီ ဆင္းရလြန္းလို႕ ညဆို ၁၁ေလာက္မွ အိမ္ျပန္ရတဲ့ ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားခဲ့ပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ျပႆနာက ရီနိုနဲ႔ အသက္တူပင္မဲ့ ဝါ မတူတဲ့ ရီနိုရဲ႕ SV နဲ႔ျဖစ္တာပါ။ SV ဆိုပင္မဲ့ ရီနိုနဲ႔ ရြယ္တူျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ျဖစ္ေနတာေပ့ါ။ ဟာသတစ္ခုေျပာမိတိုင္း ခြက္ခြက္လန္းေအာင္ ရယ္တက္တဲ့ သူနဲ႔ ရယ္ျပီးရင္း ရပ္လို႕မရတဲ့ ရီနိုနဲ႕ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း ရီေနက်ပါ။ ဒီလိုတူညီမႈေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္လည္း မေလးရွား တရုတ္ျဖစ္တဲ့ သူနဲ႔ မေလးစကားကို ထမင္းမငတ္ေအာင္ေလာက္ ေျပာတဲ့တက္ ရီနိုနဲ႕ အဖြဲ႕က်လို႕ေနခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႕ သူ နဲ႔ ရီနုိ ရီေနရင္းနဲ႕ သူ႕ရင္ဘတ္အရမ္းေအာင့္လာျပီး စကားမေျပာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ ရီနိုနဲ႕ သူ အလုပ္အတူတူ တြဲလုပ္ေနရင္း ရီနိုကို အျပစ္ေျပာလာပါေတာ့တယ္။ မင္း ရီလို႕ ငါလိုက္ရယ္တာ။ မင္းေၾကာင့္ ငါ ကံေကာင္းလို႕ ေဆးရံုးမေရာက္တာ။ ေနာက္ဆို ငါ့ကို လာမရယ္ျပနဲ႔ ....တဲ့။

အထက္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာအတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႕ စကားတစ္ခြန္း မေျပာပဲ၊ အျပစ္ေတြ အကုန္လံုး ရီနိုအေပၚ ပုန္ခ်လိုက္တာကို ၾကည့္ျပီး ရီနို စိတ္ထဲက စကားေလး တစ္ခြန္းေတာ့ ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။

ဪ .... ေတာ္ေတာ္ေလး တရားက်ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း မျပဳျခင္း

အသက္ ၃၀ေက်ာ္လာတာနဲ႔အမွ် ဒီေခါင္းစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ကိုမ်ား တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနသလားလို႕ ထင္ေနမိတယ္။ အသက္အားျဖင့္ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း အပ်ိဳၾကီး၊ လူပ်ိဳၾကီး စရင္းကို မသြင္းရပဲ အလိုလိုဝင္ေနျပီပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္တူ ရြယ္တူေတြကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း အားလံုးက ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေထာင္ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဘဝေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားေနၾကျပီ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ျဖင့္........။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ေခါက္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဲမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အထက္တန္းတုန္းက အတူတူ တက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး လိုလို အိမ္ေထာင္က်ကုန္ၾကျပီ။ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕နဲ႕ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လိုက္မေတြ႕နိုင္ပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူတို႕ရဲ႕ အဆင္မေျပတဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေန ရွိေနပင္မဲ့ သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုအေၾကာင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေျပာျပေနတာမ်ား အားက်ခ်င္စရာပါ။

ဒါပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အားမက်ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘဝက ျပည့္စံုတဲ့ ဘဝက လာတာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ မျပည့္စံုတဲ့ ဘဝနဲ႔ ေနရမွာကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေနတယ္။ ျပည့္စံုမွ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ္ဆိုျပန္ရင္လည္း အသက္သံုးဆယ္ ေတာင္ေက်ာ္ေနျပီ။ ခုထိ ျပည့္စံုတယ္ဆိုတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေသးဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္စံုမယ္ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။

၂၀၀၇ ေလာက္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၂၇ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငယ္ေသးတယ္လို႕ပဲ ထင္ေနတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတာကို ၾကည့္ျပီး ေစာလိုက္တာလို႕ေတာင္ ထင္လိုက္မိေသးတယ္။ အခု ၂၀၁၀ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ကေလးကိုယ္စီ ရကုန္ျပီ။ မေျပာင္းလဲ ေသးတာက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပီးခဲ့တဲ့လက ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ အထက္တန္းတုန္းက တြဲခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၁၁ ေယာက္ရွိတဲ့ အနက္မွ ၅ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို သူတို႕ေမးတဲ့ အဓိကေမးခြန္းကေတာ့ မင္းဘာလုပ္မွာလဲတဲ့ .. သူတို႕ဘာကိုေမးတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ .... ေအးငါတို႕ အဖြဲ႔ထဲမွာ မင္းနဲ႔ ရုရွားေရာက္ေနတဲ့ ဟုိးေကာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာေနာ္ ... ငါတို႕ အဖြဲ႕ထဲမွာလည္း နိုင္ငံျခားထြက္တာ မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးတာလည္ မင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါတို႕ အရြယ္ေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနျပီေလ။ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုေလးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနနိုင္ရမဲ့ အေျခအေန ျဖစ္သင့္ေနျပီကြ။ ခု ... မင္းကိုၾကည့္ .. ပိုက္ဆံသာ မင္း လြတ္ရွာေနတာ .. ဘယ္မွာလဲ မင္းပိုင္တဲ့ အရာ ဘာရွိလဲ..... သူတို႕ေတြက ဒီလိုေျပာလာေတာ့လည္း အခုပဲ ထျပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူလိုက္ရေတာ့မလို။ ခုပဲ ကေလးေတြရ ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ပဲ ေနရေတာ့မလိုနဲ႔ ေတြးမိလ်က္သားေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဒီျပန္ေရာက္ျပီတစ္ေန႕ အလုပ္ဆိုဒ္ထဲသြားေတာ့ ျမန္မာေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ စကားေျပာျဖစ္ၾကျပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္အသက္ကိုေမးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လူလြတ္လားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္တယ္ လို႕ ဆိုျပန္ေတာ့ သူက ဘာျပန္ေမးတယ္မွတ္လဲ။ တကယ္တစ္ခါမွ မယူဖူးေသးဘူးလား..တဲ့ေလ။ သူ႕ေမးးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်လို႕ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္မိတယ္။ အင္းေပါ့ ... ဘယ္ယံုနိုင္ပါမလဲ.. ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္ေနျပီကိုး။

ကၽြန္ေတာ္ဘဝက ျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုက ဆင္းသက္လာခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ျပည့္စံုတဲ့ ဘဝကုိ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေနမိတာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အတၱတစ္ခုလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ မျပည့္စံုပင္မဲ့ ေပ်ာ္စရာမ်ားနဲ႔ ေမတၱာအိမ္ေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္အားက်မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္တည့္စမ္းဖို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာ လံုေလာက္တဲ့ အင္အား ရွိမေနခဲ့ဘူး။

အိမ္ေထာင္ျပဳတာ၊ မျပဳတာဟာ ကၽြန္ေတာ္ဘဝအတြက္ေတာ့ အေရးၾကီးတဲ့ ေသာ့ခ်က္ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ အဓိက ျဖစ္မလာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ကၽြန္ေတာ္မွာ အခိုင္အမာ ရွိေနခဲ့လို႕ပဲ။
နံပါတ္ ( ၁ ) မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ မခ်မ္းသာခဲ့ၾကလို႕၊
နံပါတ္ ( ၂ ) အေဖ မရွိေတာ့လို႕ ၊

ဘာဆိုင္လို႕လဲလို႕ ေမးေကာင္းေမးနိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အဓိက ျဖစ္ေနခဲ့လို႕ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း မျပဳျခင္းက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အဓိက မဟုတ္ရျခင္းရဲ႕ အေျခခံေတြပဲေပါ့။

မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ မခ်မ္းသာခဲ့ၾကလို႕

ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လံုေလာက္တဲ့ ပိုက္ဆံသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ခုနက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ယူျပီးသြားေလာက္ျပီ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရး ပူပင္စရာမွ မလိုတာ။

အေဖ မရွိေတာ့လို႕

ကၽြန္ေတာ္အေဖ့ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ရဲ႕တာဝန္ေတြ ကၽြန္ေတာ္အေပၚကို ေရာက္မွန္းမသိေ၇ာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အေမရွိတယ္။ ညီမေလး ရွိတယ္။ ေနာက္ျပီး တူေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႕ေတြ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ကိုမွီျပီး ေနေနၾကရတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္လို႕ စဥ္းစားလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုမွီခိုေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မိသားစုေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာ သြားထားရမွာလဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မရွိေတာ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ အေဖသာရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ လက္ရွိေစာင့္ေရွာက္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း မျပဳျခင္းဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အဓိက မဟုတ္တဲ့ အရာဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဓိက ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားနိုင္လိမ့္အံုးမယ္။ ခုေတာ့ မိသားစုေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို ေက်းဇူးတင္ရင္း အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း မျပဳျခင္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ အေဝးဆံုးေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနရပါအံုးမယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

တိုက္ပံုအကၤ် ီ

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ပံု ဝတ္ရမွာကို မႏွစ္သက္ခဲ့ပါ။ မၾကိဳက္ဖူးလို႕ ေျပာရင္ ပိုမွန္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလွ်က္ ျမန္မာဝတ္စံု ျဖစ္တဲ့ တိုက္ပံုအကၤ် ီ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္မွာ ေျပာစရာဆင္ေျခ မရွိခဲ့။ စိတ္ထဲ၌ မလြတ္လပ္ဘူးလို႕ေတာ့ က်ေနာ္ခံစားရသည္။ ခု အရြယ္ေရာက္မွ တိုက္ပံုကို မဝတ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္။ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မဝတ္ခ်င္ခဲ့ပါ။

အတန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္တိုင္းဆုရခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္တိုင္း ဆုမယူခဲ့သည္မွာ အလယ္တန္းအဆင့္ မွစ၍ ေက်ာင္းဆုေပးပြဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ မတက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မိဘမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ကို ဆုတက္ယူေစခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ တိုက္ပံုးမဝတ္ရဘူး ဆိုရင္ သားဆုတက္ယူမယ္ လို႕ကၽြန္ေတာ္ ဆင္ေျခေပးခဲ့ဖူးသည္။

၁၀တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေရွ႕ေနအလုပ္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက လုပ္မယ္လို႕ ေျပာေနခဲ့ပင္မဲ့ တိုက္ပံုဝတ္မွ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္လုပ္ခြင့္ရမွာ ဆိုတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္မႈကို လက္လြတ္ခဲ့ရျပန္သည္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကို သြားဖို႕ရန္ တြန္႕ဆုတ္ေနခဲ့ မိျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ... သူငယ္ခ်င္း မင္းလာဖို႕ပဲ လိုတယ္။ မင္းဝတ္ခ်င္တာ ဝတ္ခဲ့ရတယ္။ မင္းေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ပါ.... ဆိုမွ ကၽြန္ေတာ္ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႕ မထင္မိပါ။

ဘြဲ႕ယူတဲ့ ႏွစ္မွာေတာ့ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတိုက္ပံုေၾကာင့္ စကားမ်ားခဲ့ရဖူးသည္။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာဝတ္စံုႏွင့္ ဘြဲ႕ယူေစခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တိုက္ပံုဝတ္မွ ဘြဲ႔ယူရမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘြဲ႔ကို သြားမယူေတာ့ဘူးလို႕ ေမေမကိုေျပာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကို ေမေမ စိတ္ဆိုးျပီး စကားမေျပာခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား တိုက္ပံုးကို မဝတ္ခ်င္တာလဲေပါ့။ ဝတ္ေနက် မဟုတ္လို႕မ်ား မဝတ္ရဲတာလား။ ဒါလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ဝတ္ဖို႕ကိုလည္း အေတြးထဲမွာ တစ္ခါမွ မျဖစ္ခဲ့။ ေမေမ က ကၽြန္ေတာ္ကို ေမးခဲ့ဖူးတယ္။ သား .... မင္းတိုက္ပံုမဝတ္ခ်င္ဘူး ဆိုရင္ မင္းမိန္းမယူရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ .... အေနာက္တိုင္းလိုပဲ ေဆာင္မွာေပါ့ ေမေမရဲ႕ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာခဲ့သည္။

တိုက္ပံုဝတ္ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ဖူးသည့္ ကၽြန္ေတာ္။ တိုက္ပံုဝတ္မွ လုပ္ရမဲ့အလုပ္ေတြကို ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ ျမန္မာဆန္ျပီး ျမန္မာမႈ႕ကိုမွ ႏွစ္သက္ျမတ္နိုးတက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ဦးထဲေသာ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္သူေလးႏွင့္ မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္အထိ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ ရွိေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူေလးႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႕ရန္ တိုင္ပင္ေသာ အခါတြင္ေတာ့ ေမေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္း ေလးေလးနက္နက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲ့ဒါကေတာ့.......

ေမေမ ..... သား တိုက္ပံု ဝတ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ..... ေမေမ.....


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

နိုဝင္ဘာ အမုန္း

ဒီရာသီ ဒီအခ်ိန္ဟာ သူတို႕ သူတို႕အတြက္

ရွိျပီးသာ ဗိမာန္ကို ထပ္တိုးခ်ဲ႕လို႕

လူတိုင္းရဲ႕ ပခံုးေျခနင္းလို႕ သူတို႕အဖို႕

ရပ္ရန္မဟုတ္ ဆက္ရန္အတြက္ အက်ၤာီအေရာင္ေတြ ေျပာင္းကုန္ျပီ.....

ရွိပါေစ .... လုပ္ၾကပါေစ..... သူတို႕ေခတ္ သူတို႕အခါ

ေနာင္ဘဝမရွိ လွပေက်ာ့ရွင္း ေျခဆင္း ဝဋ္ေတြ

ေနာက္က ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေနပါလိမ့္မယ္...

လုပ္နိုင္သူေတြ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္....

မလုပ္နိုင္လည္း ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ ..... အခ်ိန္ကိုသာေစာင့္

မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ဖို႕ေတာ့ မေမ့နဲ႔...

ေၾကြတစ္လွည့္ ၾကက္တစ္ခုန္ စုန္ဆန္ေမာင္းလို႕

ေရခပ္မၾကံဳ ၊ ထင္းေခြၾကံဳပါ့လိမ့္အံုးမယ္

ေျပာေနလည္း ဘာမွမထူး၊ ေမးေနလည္း ဘာမွ မသိ

ရင္ငံုႏွဳတ္ပိတ္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္အံုးေပါ့

ေနာက္ထပ္ ေလးႏွစ္...................။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္