ကိုယ့္အေၾကာင္း ေရးမယ္ဆိုျပီး “ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ( ၁ ၊ ၂ ၊ ၃ ) ဆိုျပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းေပမဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ ကိုယ့္ငယ္ဘဝ အေၾကာင္းေလးေတြကိုေရးခ်ခဲ့ မိပါတယ္။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး ျမိန္ရာ ဟင္းေကာင္း ဆိုသလိုမ်ိဳးပဲေပါ့။ အခုလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ (၄) ေခါင္းစဥ္ၾကီးေအာက္မွာ ေခါင္းစဥ္ငယ္မ်ားနဲ႔ ေရးမယ္လို႕ စိတ္ကူးရျပန္ပါတယ္။ ဒါကိုဖတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ သယ္ရင္းၾကီးက ေျပာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ( ………………………)။
ဘေလာဂ့္လည္တဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္မ်ားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ လူနဲ႔ စိတ္နဲ႕ မကပ္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပဲ လို႕ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ပိုစ့္မေရးနိုင္ စာမဖတ္နိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဳတာ မရွိတာေၾကာင့္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့၊ ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမလား မေျပာတက္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာကို ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စနဲ႔ လိုက္စုလိုက္တာ တစ္စံုျပည့္သြားေတာ့တယ္။ တစ္စံုျပည့္သြားလို႕ သံုးရေတာ့မယ္လို႕ ေတြးခါရွိေသးတယ္။ လိုင္းျဖတ္ျခင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံလိုက္ရျပန္တာေပ့ါ။
စိတ္က ဒီအထဲမွာပဲ ရွိေနေတာ့ ရွာၾကံျပီးလုပ္လိုက္ေတာ့ အြန္လိုင္း သံုးလို႕ရသြားျပန္တယ္။ ေဟာ့… သံုးလို႕ရသြားျပန္ေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ခု ျဖစ္ျပန္ျပီ။ ျမန္မာလို႕ ရိုက္လို႕ မရျပန္ဘူး။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ လက္ကြက္ကို အင္စေတာ လုပ္လဲ လုပ္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ သူမ်ား ဘေလာဂ့္ကို ျမန္မာလိုဖတ္လို႕ရျပီး ကိုယ့္ဘေလာက္က်မွ ကြပ္ရွင္းမွတ္ေတြ ပဲေပၚေနေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံေနရတာေပါ့။ အသစ္မွ မဟုတ္တာပဲေလလို႔။
တစ္ရက္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ျမန္မာလို ဖတ္လို႕ရလို႕ ဝမ္းသာေနတုန္းရွိေသးတယ္။ မွားျပီး ခလုပ္မွားႏွိပ္မိလို႕ Shut Down က်သြားတာ လံုးဝျပန္တက္မလာေတာ့ဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္လဲ လံုးဝ ျပန္မတက္လာဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ( အသစ္မွ မဟုတ္တာပဲေလ) ဒါနဲ႕ ေျဖေနရေတာ့တာေပါ့။ ၾကာလာေတာ့ စိတ္က မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဒါသကထြက္ထြက္ နဲ႔ေျခမနဲ႔ ပါဝါကို ထိုးဖြင့္လိုက္တာ ( အဲမယ္ … ေျခမေတာ့ ေၾကာက္တယ္ထင္ပါ့) Window တက္လာပါေတာ့တယ္။
ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ျပန္က်သြားအံုးမလဲ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ခုဒီပိုစ့္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေရးေနရပါတယ္။ အမွားပါခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျပစ္သား ျဖစ္ပါေၾကာင္း…….။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ဘေလာဂ့္လည္တဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္မ်ားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ လူနဲ႔ စိတ္နဲ႕ မကပ္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပဲ လို႕ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ပိုစ့္မေရးနိုင္ စာမဖတ္နိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဳတာ မရွိတာေၾကာင့္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့၊ ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမလား မေျပာတက္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာကို ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စနဲ႔ လိုက္စုလိုက္တာ တစ္စံုျပည့္သြားေတာ့တယ္။ တစ္စံုျပည့္သြားလို႕ သံုးရေတာ့မယ္လို႕ ေတြးခါရွိေသးတယ္။ လိုင္းျဖတ္ျခင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံလိုက္ရျပန္တာေပ့ါ။
စိတ္က ဒီအထဲမွာပဲ ရွိေနေတာ့ ရွာၾကံျပီးလုပ္လိုက္ေတာ့ အြန္လိုင္း သံုးလို႕ရသြားျပန္တယ္။ ေဟာ့… သံုးလို႕ရသြားျပန္ေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ခု ျဖစ္ျပန္ျပီ။ ျမန္မာလို႕ ရိုက္လို႕ မရျပန္ဘူး။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ လက္ကြက္ကို အင္စေတာ လုပ္လဲ လုပ္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ သူမ်ား ဘေလာဂ့္ကို ျမန္မာလိုဖတ္လို႕ရျပီး ကိုယ့္ဘေလာက္က်မွ ကြပ္ရွင္းမွတ္ေတြ ပဲေပၚေနေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံေနရတာေပါ့။ အသစ္မွ မဟုတ္တာပဲေလလို႔။
တစ္ရက္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ျမန္မာလို ဖတ္လို႕ရလို႕ ဝမ္းသာေနတုန္းရွိေသးတယ္။ မွားျပီး ခလုပ္မွားႏွိပ္မိလို႕ Shut Down က်သြားတာ လံုးဝျပန္တက္မလာေတာ့ဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္လဲ လံုးဝ ျပန္မတက္လာဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ( အသစ္မွ မဟုတ္တာပဲေလ) ဒါနဲ႕ ေျဖေနရေတာ့တာေပါ့။ ၾကာလာေတာ့ စိတ္က မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဒါသကထြက္ထြက္ နဲ႔ေျခမနဲ႔ ပါဝါကို ထိုးဖြင့္လိုက္တာ ( အဲမယ္ … ေျခမေတာ့ ေၾကာက္တယ္ထင္ပါ့) Window တက္လာပါေတာ့တယ္။
ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ျပန္က်သြားအံုးမလဲ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ခုဒီပိုစ့္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေရးေနရပါတယ္။ အမွားပါခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျပစ္သား ျဖစ္ပါေၾကာင္း…….။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
7 comments:
;) အယ္....ျဖစ္ရမယ္..စိတ္ရွည္သည္းခံ ဘေလာ့ဂင္း ရန္ း))
အတူတူပဲ အစ္ကို .. သီးခံဗ်ာ .. အဟဲ ...
ပို႔စ္ေလးျမင္ရင္ပဲ စိတ္ခ်မ္းသာပါျပီဗ်။ ဝင္းဒိုးစ္တက္ျပီဆိုေတာ႔ အလုပ္အားရင္ စာေလးဘာေလးေရးေပါ႔ ။ း)))
မေတြ႔တာၾကာျပီ။
ကိုရီႏိုေရ သည္းခံ သည္းခံ။ သူ႕ကိုေခ်ာ့ထား။ :)
လက္ေတာ႔မဟုတ္ဘူးေပါ႔..
ေၿခေတာ႔ေလးေပါ႔ေနာ္...:P
ဟုတ္ပါ ့ရီနိုတို ့ကေတာ့ျမင္ ့တယ္ကြဲ ့
အေပၚကေျပာသလိုပဲ သူမ်ားလက္ေတာ့သံုးေနခ်ိန္မွာ
သုူကေျခေတာ ့သံုးတာဗ်ိဳ ့
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစေနာ္
မိုး
ေတာ္ေသးရဲ႕
ကီးဘုတ္ကို လက္နဲ႔ မႏွိပ္ပဲ ေျခမေလးနဲ႔မ်ား ႏွိပ္ျပီး စာရိုက္ေလမလား စိုးရိမ္ေနတာ
;-D
Post a Comment