ကိုယ္ကိုတိုင္ ၾကံဳေတာ့မွပဲ တစ္ပါးသူတုန္းက ဘယ္လိုခံစားခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကို နားလည္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေမကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႕ခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေလးကို မေန႔ညမွ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ခံစားလိုက္ရေတာ့မွပဲ အေမခံစားလိုက္ရတဲ့ ေဝဒနာကို နားလည္နိုင္ေတာ့တယ္။
ဒီလိုဗ်.. က်ေနာ္ သံုးႏွစ္သားေလာက္မွာ အေဖတာဝန္က်တဲ့ ေတာင္ငူျမိဳ႕မွာ ဓမၼာစၾက္ာရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျခင္းကို တစ္ျမိဳ႕လံုး ကားနဲ႔ပတ္ျပီး ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကတာ။ အဲဒီ အထဲမွာ အေမလည္းပါတယ္။ ရြာေလး တစ္ရြာနားေရာက္ေတာ့ ကားရပ္ျပီး ခဏနားၾကတယ္။ ကားေပၚမွပါလာၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အားလံုးလည္း အေပါ့အပါးသြား အေညာင္ဆန္႕ၾကနဲ႔ေပါ့။ အေမလည္း အေပါ့အပါးသြားျပီး ျပန္အလာမွာ အေမအေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ဝက္ျဖဴကေလးႏွစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ပါးစပ္က လြတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္။
" ဟယ္..... ဝက္ကေလးေတြက ခ်စ္စရာေလးေတြ၊ ေရႊဖ်ဥ္ၾကီး ေရႊဖ်ဥ္ေလး က်ေနတာပဲ " တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ကားျပန္ထြက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ အေမ တံေတြးျမိဳခ်လိုက္တာ တံေတြးသီးျပီ လည္ပင္းမွာ နားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ နာ သထက္ နာလာတယ္။ တံေတြးေတာင္ ျမိဳခ်လို႕ မရတဲ့ အထိျဖစ္လာတယ္။ ကားေပၚမွာပါလာၾကတဲ့ အန္တီေတြကလည္း ဘာျဖစ္လို႕ ျဖစ္မွန္း မသိေတာ့ စိတ္ပူျပီ...
" ဟန္ေလး သမီးဘာေတြ အစားမွားလို႕လဲ "
" သမီး ဘာေတြမ်ား ေျပာမွားလုပ္မိလိုက္လဲ "
" ဟန္ဟန္ သမီး ဘုရားပဲ အာရံုျပဳထား "
ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းသံေတြသာ ၾကားရျပီ အေမဆီမွ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာနိုင္ပဲ ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါ သာလုပ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ကားေတြလဲ မ႑ပ္ ေရာက္ေတာ့ ရြတ္အဖြဲ႕ကို ၾကာဇံဟင္းခါးေကၽြးတယ္။ အေမကလည္း ဗိုက္ကဆာေတာ့ ၾကာဇံဟင္းခါးကုိေသာက္တာ ဘယ္လို႕မွ ေသာက္လို႕ မရဘူး။ ေသာက္ကလည္း ေသာက္ခ်င္ဆိုေတာ့ အေမမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေဘးကၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြေတာင္ အေမကို သနားေနၾကျပီ။
အေမကိုယ္တိုင္လည္း စဥ္းစားတယ္။ ငါဘာမ်ား ေျပာမွားဆိုမွားရွိလို႕လဲေပါ့။ စဥ္းစားရင္ စဥ္းစားရင္ အေမသတိရသြားတယ္။ လမ္းမွာ ဝက္ႏွစ္ေကာင္ကိုၾကည့္ျပီး ေျပာခဲ့မိတာ သတိရျပီ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ထဲကေန ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။
" သမီး ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မွ ေျပာရျခင္း မဟုတ္ရပါဘူး။ မထင္မွတ္ပဲ ပါးစပ္က လြတ္ကနဲထြက္သြားတာပါ။ မသိလို႕ေျပာမိတာ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ ဘာညာသာလကာေပါ့"
အေမကေတာ့ ေျပာျပတယ္ က်ေနာ္က မမွတ္မိေတာ့တာ။ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီး ဆုေတာင္းလိုက္ရတာတဲ့ေလ။ ဆုေတာင္းလို႕ ၾကာဇံခ်က္ေလး တစ္ဇြန္းေလာက္ ေသာက္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႔ မထင္မွတ္ပဲ အနာသက္သာသြားတယ္တဲ့။ အေမေျပာျပတုန္းကေတာ့ ဪ... အဲေလာက္လဲ ခံစားရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အေမေျပာတာပိုတာလဲ ျဖစ္မွာပါလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္။
ကဲ ကိုယ့္ အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ ပိုတယ္လို႕ကို မထင္ေတာ့ဘူး။ "ဟုတ္မွာပါ ဟုတ္မွာပါ "အေမခံစားရတာ ငါျဖစ္တာထက္ပိုဆိုးမွာ ပါလို႕နားလည္သြားေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို.....................
အမွန္က အပူကန္တာ။ အာေခါင္မွာ အပူဖုေပါက္တာ။ အဲဒီညမွာပဲ အက်ိဳးနဲ႔ အေၾကာင္း တိုင္ဆိုင္သြားေတာ့ အေၾကာင္းအရာေလး ျဖစ္ရသလိုေပါ့။ ညဦးပိုင္းမွာပဲ က်ေနာ္က ဘုရားစင္ကိစၥ သူငယ္ခ်င္းကို ဘုရားစင္က ကုတင္နဲ႔ ထိထားရင္ ကုတင္လွဳပ္ရင္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေ၇ေတြလည္း လွဳပ္သြားရင္ ဘုရားဘုန္းေပးတဲ့ အခါ အဆင္မေျပျဖစ္မွာေပါ့ ဆိုတာကို အမူအရာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို လုပ္ျပခဲ့မိတယ္။
မနက္ၾကေတာ့ အာေခါင္မွာ အပူဖုက ေတာ္ေတာ္ကိုနာေနျပီ။ တံေတြးျမိဳခ်လိုက္ရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ကလည္း မသြားလို႕ မရ။ အသြားဘူးဆိုရင္ တစ္ရက္ၾကိဳေျပာရမွာကိုး။ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ထဲလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာနိုင္၊ ျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္ ဘဝ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ဆိုးခဲ့တဲ့ ဘဝ အခ်ိန္ပိုင္းေလးပါ။ ညေနငါးနာရီေလာက္ထိ ထမင္းမစား ေရမေသာက္ပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ဘုရားကိုလည္း ဆုေတာင္းေပါ့။ ငါးနာရီေနာက္ပိုင္းေလာက္မွ အပူက်သြားတယ္ထင္ပါ့ ေရစေသာက္လို႕ရတယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုျပီး ထမင္းလည္း စားလိုက္ေတာ့ စားလို႕ ရသြားတယ္။
ကိုယ့္ကိုတိုင္ ျဖစ္ေတာ့မွပဲ အေမျပန္ေျပာျပခဲ့တာေတြကိုလက္ခံနိုင္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ဝဋ္ ဆိုတာ ေနာင္ဘဝမရွိဘူး ဆိုတာကိုလည္း ပိုျပီး နားလည္သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႔လူၾကီးေတြကေျပာတာ "သြားသတိ၊ လာ သတိ၊ စား သတိ၊ ေန သတိ၊ ေျပာ သတိ "တဲ့။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ဒီလိုဗ်.. က်ေနာ္ သံုးႏွစ္သားေလာက္မွာ အေဖတာဝန္က်တဲ့ ေတာင္ငူျမိဳ႕မွာ ဓမၼာစၾက္ာရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျခင္းကို တစ္ျမိဳ႕လံုး ကားနဲ႔ပတ္ျပီး ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကတာ။ အဲဒီ အထဲမွာ အေမလည္းပါတယ္။ ရြာေလး တစ္ရြာနားေရာက္ေတာ့ ကားရပ္ျပီး ခဏနားၾကတယ္။ ကားေပၚမွပါလာၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အားလံုးလည္း အေပါ့အပါးသြား အေညာင္ဆန္႕ၾကနဲ႔ေပါ့။ အေမလည္း အေပါ့အပါးသြားျပီး ျပန္အလာမွာ အေမအေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ဝက္ျဖဴကေလးႏွစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ပါးစပ္က လြတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္။
" ဟယ္..... ဝက္ကေလးေတြက ခ်စ္စရာေလးေတြ၊ ေရႊဖ်ဥ္ၾကီး ေရႊဖ်ဥ္ေလး က်ေနတာပဲ " တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ကားျပန္ထြက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ အေမ တံေတြးျမိဳခ်လိုက္တာ တံေတြးသီးျပီ လည္ပင္းမွာ နားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ နာ သထက္ နာလာတယ္။ တံေတြးေတာင္ ျမိဳခ်လို႕ မရတဲ့ အထိျဖစ္လာတယ္။ ကားေပၚမွာပါလာၾကတဲ့ အန္တီေတြကလည္း ဘာျဖစ္လို႕ ျဖစ္မွန္း မသိေတာ့ စိတ္ပူျပီ...
" ဟန္ေလး သမီးဘာေတြ အစားမွားလို႕လဲ "
" သမီး ဘာေတြမ်ား ေျပာမွားလုပ္မိလိုက္လဲ "
" ဟန္ဟန္ သမီး ဘုရားပဲ အာရံုျပဳထား "
ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းသံေတြသာ ၾကားရျပီ အေမဆီမွ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာနိုင္ပဲ ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါ သာလုပ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ကားေတြလဲ မ႑ပ္ ေရာက္ေတာ့ ရြတ္အဖြဲ႕ကို ၾကာဇံဟင္းခါးေကၽြးတယ္။ အေမကလည္း ဗိုက္ကဆာေတာ့ ၾကာဇံဟင္းခါးကုိေသာက္တာ ဘယ္လို႕မွ ေသာက္လို႕ မရဘူး။ ေသာက္ကလည္း ေသာက္ခ်င္ဆိုေတာ့ အေမမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေဘးကၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြေတာင္ အေမကို သနားေနၾကျပီ။
အေမကိုယ္တိုင္လည္း စဥ္းစားတယ္။ ငါဘာမ်ား ေျပာမွားဆိုမွားရွိလို႕လဲေပါ့။ စဥ္းစားရင္ စဥ္းစားရင္ အေမသတိရသြားတယ္။ လမ္းမွာ ဝက္ႏွစ္ေကာင္ကိုၾကည့္ျပီး ေျပာခဲ့မိတာ သတိရျပီ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ထဲကေန ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။
" သမီး ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မွ ေျပာရျခင္း မဟုတ္ရပါဘူး။ မထင္မွတ္ပဲ ပါးစပ္က လြတ္ကနဲထြက္သြားတာပါ။ မသိလို႕ေျပာမိတာ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ ဘာညာသာလကာေပါ့"
အေမကေတာ့ ေျပာျပတယ္ က်ေနာ္က မမွတ္မိေတာ့တာ။ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီး ဆုေတာင္းလိုက္ရတာတဲ့ေလ။ ဆုေတာင္းလို႕ ၾကာဇံခ်က္ေလး တစ္ဇြန္းေလာက္ ေသာက္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႔ မထင္မွတ္ပဲ အနာသက္သာသြားတယ္တဲ့။ အေမေျပာျပတုန္းကေတာ့ ဪ... အဲေလာက္လဲ ခံစားရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အေမေျပာတာပိုတာလဲ ျဖစ္မွာပါလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္။
ကဲ ကိုယ့္ အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ ပိုတယ္လို႕ကို မထင္ေတာ့ဘူး။ "ဟုတ္မွာပါ ဟုတ္မွာပါ "အေမခံစားရတာ ငါျဖစ္တာထက္ပိုဆိုးမွာ ပါလို႕နားလည္သြားေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို.....................
အမွန္က အပူကန္တာ။ အာေခါင္မွာ အပူဖုေပါက္တာ။ အဲဒီညမွာပဲ အက်ိဳးနဲ႔ အေၾကာင္း တိုင္ဆိုင္သြားေတာ့ အေၾကာင္းအရာေလး ျဖစ္ရသလိုေပါ့။ ညဦးပိုင္းမွာပဲ က်ေနာ္က ဘုရားစင္ကိစၥ သူငယ္ခ်င္းကို ဘုရားစင္က ကုတင္နဲ႔ ထိထားရင္ ကုတင္လွဳပ္ရင္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေ၇ေတြလည္း လွဳပ္သြားရင္ ဘုရားဘုန္းေပးတဲ့ အခါ အဆင္မေျပျဖစ္မွာေပါ့ ဆိုတာကို အမူအရာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို လုပ္ျပခဲ့မိတယ္။
မနက္ၾကေတာ့ အာေခါင္မွာ အပူဖုက ေတာ္ေတာ္ကိုနာေနျပီ။ တံေတြးျမိဳခ်လိုက္ရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ကလည္း မသြားလို႕ မရ။ အသြားဘူးဆိုရင္ တစ္ရက္ၾကိဳေျပာရမွာကိုး။ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ထဲလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာနိုင္၊ ျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္ ဘဝ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ဆိုးခဲ့တဲ့ ဘဝ အခ်ိန္ပိုင္းေလးပါ။ ညေနငါးနာရီေလာက္ထိ ထမင္းမစား ေရမေသာက္ပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ဘုရားကိုလည္း ဆုေတာင္းေပါ့။ ငါးနာရီေနာက္ပိုင္းေလာက္မွ အပူက်သြားတယ္ထင္ပါ့ ေရစေသာက္လို႕ရတယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုျပီး ထမင္းလည္း စားလိုက္ေတာ့ စားလို႕ ရသြားတယ္။
ကိုယ့္ကိုတိုင္ ျဖစ္ေတာ့မွပဲ အေမျပန္ေျပာျပခဲ့တာေတြကိုလက္ခံနိုင္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ဝဋ္ ဆိုတာ ေနာင္ဘဝမရွိဘူး ဆိုတာကိုလည္း ပိုျပီး နားလည္သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႔လူၾကီးေတြကေျပာတာ "သြားသတိ၊ လာ သတိ၊ စား သတိ၊ ေန သတိ၊ ေျပာ သတိ "တဲ့။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္