“တစ္ခုေတာ့ ရွိသယ္ဗ်”
ဖိုးေညာင္း အသံ။ စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ သည္။
“ျမင္းေနာက္က စီးတဲ့ ေကာင္က ေရွ႕ကေကာင္ကို ခါးဖက္ထားသယ္။ သည္ေတာ့ လူလံုးခ်င္းယွဥ္ထိုင္သလို ျဖစ္ေနသာေပါ့ေနာ။ ေနာက္ကေကာင္က လူပုပုရယ္ဗ်။ ပုပု ညႇက္ညႇက္ရယ္။ က်ဳပ္မွတ္မိၿပီ။ ဟုတ္သယ္။ ေရွ႕ကေကာင္ နဲ႔ ေခါင္းမညီဘူး။ ပုပုကေလးရယ္”
လူပုပုကေလး။ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္သလဲ။ ကိုေျပသိမ္းက တရားခံကို မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ အေၾကာင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသာ သိခ်င္သည္။ အခုေတာ့ အစတစ္စ ထြက္လာၿပီ။ အရပ္ပုပု လူတစ္ေယာက္။ မီးကြင္းပစ္လိုက္သူဟာ အရပ္ပုပု။ သည္ေလာက္ႏွင့္ပင္ ထုိေန႔က စကားသိမ္းလိုက္ရသည္။
မအိမ္ကံကေတာ့ အိပ္ရာထဲ ၀င္ခဲ့သည့္တိုင္ မီးေတာက္ မီးလွ်ံမ်ားႏွင့္ လူပုပု တစ္ေယာက္ကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါ ၏။ ကိုေျပသိမ္းက ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ သူလည္း စဥ္းစားေန ပံုရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရြာေခါင္းေဆာင္ သာေအာင္ တစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစား ေနမိသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ရြာကင္း ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေမးရမည္။ ျမန္းရမည္။ စကားေတြ ေျပာရမည္။ ေဆြးေဆြးေႏြးေႏြး ရွိရမည္။ ဒါျဖင့္ သူဘာကိစၥ ၿငိမ္ေနရတာလဲ။ ေျပာစရာ မရွိလို႔ မေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေပသိ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါး ခံစားေန ရသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ လြဲေခ်ာ္ ေနသလို ရွိေနျခင္းပင္။ ရြာေက်ာင္းကို သာေအာင္ မီး႐ႈိ႕ခဲ့တာ မဟုတ္။ ႐ႈိ႕စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ။ သာေအာင္မွာ သည္လို ယုတ္ညံ့သည့္ စိတ္မရွိတာ မအိမ္ကံ ယံုၾကည္ပါ၏။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သည္အၾကံအစည္မ်ဳိး ရွိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ တုတ္တျပက္ ဓားတျပက္ ထလုပ္မည့္ လူမ်ဳိး။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ အတူ တိုင္းျပည္ ကိစၥေတြမွာ ပါခဲ့သူပင္။
ဒါျဖင့္ရင္ ေက်ာင္းမီး႐ႈိ႕ခဲ့သည့္ ကိစၥမွာ ဘာေၾကာင့္ သာေအာင္ကို သံသယ ရွိေနတာလဲ။ မအိမ္ကံ ဒါကိုေတာ့ ေတြးလို႔ မရပါ။ ေရေရရာရာ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း မရွိ။ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ မႈန္မႈိင္းမႈိင္းအေငြ႕ တစ္မ်ဳိး ယွက္သန္းေနတာပဲ ရွိ၏။ မအိမ္ကံ မအိပ္ႏိုင္ေသး။ အိပ္ရာက အသာထ လာခဲ့တာ ျပတင္းေပါက္နား လာရပ္သည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာကေလးပင္ ၿငိမ္သက္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၿပီ။ တေပါင္းလ၏ ညေလေအးေအးက တရွရွ တိုက္ခတ္ေနသည္။ မအိမ္ကံပင္ ေခါင္းၾကည္သြားခဲ့သည္။ မအိမ္ကံမွာ ထူးျခားေသာ ဥာဏ္ရည္ တစ္မ်ဳိးရွိမွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားလွ်င္ ေသခ်ာေအာင္ ေတြးသည္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ေအာင္ေတြးသည္။ ႐ုပ္လံုးသဏၭာန္ ေပၚေအာင္ ေတြးေလ့ ရွိသည္။ အခုလည္း သာေအာင္ကို သံသယ မရွိေသာ္လည္း မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ ထင့္ခနဲ ခံစားရတာတစ္ခု ရင္ထဲမွာ စလံုး စခု ခံေနပါ၏။
ထိုညက ေက်ာင္းႀကီး မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနခ်ိန္မွာ မအိမ္ကံ ဖိနပ္မပါဘဲ ေက်ာင္းဘက္ကို ေျပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းႀကီး မီးေတာက္ စြဲေနတာကို အရြာရြာက ပြဲေတာ္လာေတြ ၾကည့္ေနၾကတာ အံုႀကီးခဲရ။ မအိမ္ကံ လူၾကားထဲ တိုးကာ တိုးကာ လာခဲ့ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးကို ေရာက္လာခဲ့၏။ သာေအာင္တို႔ ရပ္ရြာကာကြယ္ေရး ကင္းသမားေတြက လူေတြကို ပြဲခင္းထဲ ျပန္ဖို႔ ေအာ္ေနၾကသည္။ ဒါကလည္း ပြဲခင္းထဲမွာ ပြဲပ်က္မွာ စိုးလို႔ဆိုတာ မအိမ္ကံ နားလည္ပါသည္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္း ေရာက္လာသလား ေမးေတာ့ သာေအာင္က မလာေၾကာင္း ေျဖတာကိုလည္း မွတ္မိသည္။
မအိမ္ကံ အေတြးေတြကို ျပန္စုစည္းသည္။ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားက ရင္ေပါင္တန္းကာ ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြကို တြန္းလႊတ္ေနၾကတာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ မ်က္စိျမင္ေအာင္ ၾကည့္သည္။ လူေတြကို ျပန္ၾကပါ၊ ျပန္ၾကပါ ႏွင္ၾကသူေတြ။ သည္လူေတြကေကာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ခ်ည္းပဲလား။ သည္အခ်ိန္မွာ သူ႔ရြာသား ကိုယ့္ရြာသားရယ္ မရွိႏိုင္။ တစ္ရြာ့ တစ္ရြာ အေၾကာင္းကိစၥ ရွိလွ်င္ သည္လိုပင္ ၀ိုင္းၾကျမဲ။ မအိမ္ကံ ၀ိုး၀ိုး ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတာကို သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။ သာေအာင့္ ေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့သည္။ လည္ပင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာသုတ္ ပ၀ါတစ္ထည္ ခြတင္ထားသည့္လူ။ အရပ္ပုပု။ သည္လူကလည္း ပြဲခင္းကို ျပန္ၾကပါ၊ ျပန္ၾကပါ ေအာ္ေနတာကို မအိမ္ကံ မွတ္မိၿပီ။ သည္လူက သာေအာင္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသလား။ မဆက္စပ္ဘူးလား။ ဒါေတာ့ မအိမ္ကံ မသိ။ ေသခ်ာ တာက အရပ္ပုပု လူတစ္ေယာက္ ထိုေန႔က သာေအာင္ႏွင့္ အတူ ရွိေနခဲ့ျခင္းပင္။
မအိမ္ကံ အိပ္ရာထဲ ျပန္၀င္ခဲ့ပါ၏။ သည္ကိစၥက ေသခ်ာတာ မဟုတ္ေတာ့ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ ၀မ္းထဲ မ်ဳိခ် ထားလိုက္သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။
“ငါ့ေက်ာင္းကို မီး႐ႈိ႕တဲ့လူ ဘယ္သူလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ငါ့ေက်ာင္းကိုမွ မီး႐ႈိ႕ရသာလဲ။ သည္ကိစၥ တစ္ေန႔ေတာ့ ေပၚကို ေပၚလာရမွာပဲ။ သင္းမလြတ္ႏိုင္ပါဘူး”
မအိမ္ကံ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအျပံဳးက ရက္စက္ျခင္း၊ နာၾကည္းျခင္း၊ ခံျပင္းျခင္း၊ ဆူေ၀ျခင္းစေသာ ခံစားမႈမ်ားအတြင္းက ယိုစိမ့္က်လာေသာ အျပံဳးပင္ ျဖစ္ေလသည္။
“သည္ကိစၥ သာေအာင့္ဆႏၵေတာ့ မပါေလာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သာေအာင္ သိတယ္။ ဒါ ႀကီးေတာ္စံေရႊနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လူျဖစ္ရမယ္။ မေအ လုပ္တဲ့ ကိစၥဆိုေတာ့ သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေရငံုေနတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘယ္သူပဲ လုပ္လုပ္၊ ရြာက ေတာေၾကာင္ တစ္ေကာင္ပါေနၿပီပဲ”
တစ္ခုေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ႀကီးေတာ္စံေရႊက ဂ်ပန္ေခတ္ တစ္ေခတ္လံုး ၿငိမ္ေနခဲ့ၿပီး ဘယ္လိုေၾကာင့္ ခုမွ တစ္စခန္းထရ တာလဲ။ မအိမ္ကံ အေတြးေတြ မရပ္ခဲ့။ ထိုညက မိုးသာစင္ စင္လင္းေတာ့သည္။
စာသင္ေက်ာင္း မီးေလာင္ခံရသည့္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကိုေျပသိမ္းမွာ ျမင္းျခံၿမိဳ႕ရွိ ပညာေရး ဌာန႐ံုးသို႔ ျဖစ္ပ်က္ ပံုတင္ျပရန္ သြားရသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ကိုေျပသိမ္းကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အျဖစ္ တရား၀င္ ခန္႔အပ္ ခဲ့႐ံုသာမက ေက်ာင္းကိုလည္း အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ မူလတန္းေက်ာင္း အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခ့ဲသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းဆိုသည့္ တရား၀င္ အမည္ရခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ရြာေတြက မအိမ္ကံေက်ာင္းလို႔ပင္ ႏႈတ္က်ဳိး ေနၾကေလၿပီ။ မအိမ္ကံေက်ာင္း မီးေလာင္လို႔တဲ့ဆိုသည့္ သတင္းက ရြာတိုင္းတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ရွိပါ၏။
“မအိမ္ကံေက်ာင္း မီးေလာင္သာ ထင္းတို တစ္ေခ်ာင္း မရလိုက္ဘူးသဲ့။ လုပ္ၾကတုန္းက မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးကို မီး႐ႈိ႕ခ်င္သာသ့ဲေတာ္။ အိမ္ႀကီးကို မလုပ္ရေတာ့ ေက်ာင္းကို မီး႐ႈိ႕သာေပါ့။ ရက္စက္ ယုတ္မာခ်က္ေတာ့ မလုပ္ေကာင္းသာ လုပ္ၾကတာမ်ား...”
“မအိမ္ကံေက်ာင္း မီးေလာင္သာ ထူးေတာ့ ထူးဆန္း သားဗ်။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲရက္မွ ထလုပ္ၾကသာ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ လူေတြ ပြဲလန္႔ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ၾကသာ ကံေကာင္း။ ဘယ္လို လူေတြကမ်ား သည္ေလာက္ လက္ရဲ၊ ဇက္ရဲ ႏိုင္ၾက သာပါလိမ့္”
“ဆရာေလးက ႏိုင္ငံေရး စကားေတြ တြန္းေျပာလို႔ မေက်နပ္သဲ့ လူက လုပ္သာလို႔လည္း ၾကားသာပဲ။ တခ်ဳိ႕ ကလည္း ဆရာေလးက ရြာကင္းေတြ လုိက္ဖြဲ႕လို႔ သူခိုး၊ ဓားျပက အၿငိဳးနဲ႔ ႐ႈိ႕သာလို႔လည္း ေျပာၾကသယ္။ အမွန္တရားေတာ့ ဘုရားမွ သိမွာပဲ”
အထင္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေတြးေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး။ ရြာေတြမွာ သည္စကားက ၾကက္ေရေသာက္သလို အ၀င္သာရွိ၍ အထြက္ မရွိ။ ေ၀ဖန္ခ်က္သာ ရွိ၍ အေျဖမရွိ။ ဘယ္လိုပင္ ျဖစ္ေစ ရြာေပါင္းစံုက ကေလးေတြ ေက်ာင္းမေရာက္ရတာပဲ အဖတ္တင္သည္။ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္း ထေဆာက္လိုက္စမ္းမဟဲ့ဆိုေသာ္လည္း ပညာေရးဌာနက စံုစမ္းတာေတြ ရွိလာဦးမည္။ အမိန္႔ခ်မွတ္ ေပးမွ ျပန္ေဆာက္ခြင့္ရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္းၿမိဳ႕ကို သြားၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေရး လံုးပမ္းေနတာကိုလည္း ရြာေတြက သိၾကပါ၏။ သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ရြာေပါင္းစံုက ေငြထည့္ လွဴခ်င္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းကေလး အေပၚ အာ႐ံု မရွိခဲ့ၾကေသာ ရြာမ်ားကပင္ အခ်ဳိးက် ထည့္၀င္ရန္ ေျပာလာၾကပါ၏။
“ေၾသာ္ ရြာေတြမွာလည္း ဘုန္းႀကီးပ်ံပဲြ အတြက္ လံုးပမ္း ထားရေတာ့ ပင္ပန္းေနၾကမွာပါရွင္။ လက္မခံပါရေစနဲ႔။ မအိမ္ကံေက်ာင္းကို မအိမ္ကံပဲ ျပန္ေဆာက္လွဴစမ္းပါရစီ။ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုအဖို႔ သည္ေလာက္ေတာ့ ႐ုန္းႏိုင္ပါေသးသယ္။ ပညာေရးဌာနက ခြင့္ျပဳၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ေဆာက္မွာပါ”
ရပ္ရြာေတြက လူႀကီးေတြ ေငြထည့္၀င္ဖို႔ ေျပာေလတိုင္း မအိမ္ကံ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းသည္ခ်ည္းပင္။ မအိမ္ကံ တို႔မွာလည္း စီးပြားေရးအရ အရင္ကလို “မား”လွတာေတာ့ မဟုတ္။ စစ္ႀကီး တစ္ေခတ္လံုး ေ၀ကာမွ်ကာ က်ံဳးကာ ႐ုန္းကာ ကုန္ခဲ့ရတာ တစ္မ်ဳိး၊ ဓားျပ သံုးႀကိမ္၀င္ အတိုက္ခံခဲ့ရတာ တစ္မ်ဳိး၊ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြကို လူလံုးမွ်ေအာင္ ေ၀ရျခမ္း ရတာ တစ္မ်ဳိးဆိုေတာ့ မအိမ္ကံမွာ စိတ္ရွိတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံတို႔ အဖို႔ ဆင္ပိန္ေတာ့ ကြၽဲေလာက္ဆိုသလို က်န္သင့္သေလာက္ က်န္ပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔မွာ လယ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ က်န္သင့္သေလာက္ က်န္သည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ဖိုးေညာင္း အသံ။ စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ သည္။
“ျမင္းေနာက္က စီးတဲ့ ေကာင္က ေရွ႕ကေကာင္ကို ခါးဖက္ထားသယ္။ သည္ေတာ့ လူလံုးခ်င္းယွဥ္ထိုင္သလို ျဖစ္ေနသာေပါ့ေနာ။ ေနာက္ကေကာင္က လူပုပုရယ္ဗ်။ ပုပု ညႇက္ညႇက္ရယ္။ က်ဳပ္မွတ္မိၿပီ။ ဟုတ္သယ္။ ေရွ႕ကေကာင္ နဲ႔ ေခါင္းမညီဘူး။ ပုပုကေလးရယ္”
လူပုပုကေလး။ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္သလဲ။ ကိုေျပသိမ္းက တရားခံကို မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ အေၾကာင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသာ သိခ်င္သည္။ အခုေတာ့ အစတစ္စ ထြက္လာၿပီ။ အရပ္ပုပု လူတစ္ေယာက္။ မီးကြင္းပစ္လိုက္သူဟာ အရပ္ပုပု။ သည္ေလာက္ႏွင့္ပင္ ထုိေန႔က စကားသိမ္းလိုက္ရသည္။
မအိမ္ကံကေတာ့ အိပ္ရာထဲ ၀င္ခဲ့သည့္တိုင္ မီးေတာက္ မီးလွ်ံမ်ားႏွင့္ လူပုပု တစ္ေယာက္ကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါ ၏။ ကိုေျပသိမ္းက ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ သူလည္း စဥ္းစားေန ပံုရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရြာေခါင္းေဆာင္ သာေအာင္ တစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစား ေနမိသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ရြာကင္း ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေမးရမည္။ ျမန္းရမည္။ စကားေတြ ေျပာရမည္။ ေဆြးေဆြးေႏြးေႏြး ရွိရမည္။ ဒါျဖင့္ သူဘာကိစၥ ၿငိမ္ေနရတာလဲ။ ေျပာစရာ မရွိလို႔ မေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေပသိ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါး ခံစားေန ရသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ လြဲေခ်ာ္ ေနသလို ရွိေနျခင္းပင္။ ရြာေက်ာင္းကို သာေအာင္ မီး႐ႈိ႕ခဲ့တာ မဟုတ္။ ႐ႈိ႕စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ။ သာေအာင္မွာ သည္လို ယုတ္ညံ့သည့္ စိတ္မရွိတာ မအိမ္ကံ ယံုၾကည္ပါ၏။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သည္အၾကံအစည္မ်ဳိး ရွိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ တုတ္တျပက္ ဓားတျပက္ ထလုပ္မည့္ လူမ်ဳိး။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ အတူ တိုင္းျပည္ ကိစၥေတြမွာ ပါခဲ့သူပင္။
ဒါျဖင့္ရင္ ေက်ာင္းမီး႐ႈိ႕ခဲ့သည့္ ကိစၥမွာ ဘာေၾကာင့္ သာေအာင္ကို သံသယ ရွိေနတာလဲ။ မအိမ္ကံ ဒါကိုေတာ့ ေတြးလို႔ မရပါ။ ေရေရရာရာ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း မရွိ။ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ မႈန္မႈိင္းမႈိင္းအေငြ႕ တစ္မ်ဳိး ယွက္သန္းေနတာပဲ ရွိ၏။ မအိမ္ကံ မအိပ္ႏိုင္ေသး။ အိပ္ရာက အသာထ လာခဲ့တာ ျပတင္းေပါက္နား လာရပ္သည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာကေလးပင္ ၿငိမ္သက္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၿပီ။ တေပါင္းလ၏ ညေလေအးေအးက တရွရွ တိုက္ခတ္ေနသည္။ မအိမ္ကံပင္ ေခါင္းၾကည္သြားခဲ့သည္။ မအိမ္ကံမွာ ထူးျခားေသာ ဥာဏ္ရည္ တစ္မ်ဳိးရွိမွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားလွ်င္ ေသခ်ာေအာင္ ေတြးသည္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ေအာင္ေတြးသည္။ ႐ုပ္လံုးသဏၭာန္ ေပၚေအာင္ ေတြးေလ့ ရွိသည္။ အခုလည္း သာေအာင္ကို သံသယ မရွိေသာ္လည္း မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ ထင့္ခနဲ ခံစားရတာတစ္ခု ရင္ထဲမွာ စလံုး စခု ခံေနပါ၏။
ထိုညက ေက်ာင္းႀကီး မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနခ်ိန္မွာ မအိမ္ကံ ဖိနပ္မပါဘဲ ေက်ာင္းဘက္ကို ေျပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းႀကီး မီးေတာက္ စြဲေနတာကို အရြာရြာက ပြဲေတာ္လာေတြ ၾကည့္ေနၾကတာ အံုႀကီးခဲရ။ မအိမ္ကံ လူၾကားထဲ တိုးကာ တိုးကာ လာခဲ့ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးကို ေရာက္လာခဲ့၏။ သာေအာင္တို႔ ရပ္ရြာကာကြယ္ေရး ကင္းသမားေတြက လူေတြကို ပြဲခင္းထဲ ျပန္ဖို႔ ေအာ္ေနၾကသည္။ ဒါကလည္း ပြဲခင္းထဲမွာ ပြဲပ်က္မွာ စိုးလို႔ဆိုတာ မအိမ္ကံ နားလည္ပါသည္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္း ေရာက္လာသလား ေမးေတာ့ သာေအာင္က မလာေၾကာင္း ေျဖတာကိုလည္း မွတ္မိသည္။
မအိမ္ကံ အေတြးေတြကို ျပန္စုစည္းသည္။ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားက ရင္ေပါင္တန္းကာ ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြကို တြန္းလႊတ္ေနၾကတာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ မ်က္စိျမင္ေအာင္ ၾကည့္သည္။ လူေတြကို ျပန္ၾကပါ၊ ျပန္ၾကပါ ႏွင္ၾကသူေတြ။ သည္လူေတြကေကာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ခ်ည္းပဲလား။ သည္အခ်ိန္မွာ သူ႔ရြာသား ကိုယ့္ရြာသားရယ္ မရွိႏိုင္။ တစ္ရြာ့ တစ္ရြာ အေၾကာင္းကိစၥ ရွိလွ်င္ သည္လိုပင္ ၀ိုင္းၾကျမဲ။ မအိမ္ကံ ၀ိုး၀ိုး ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတာကို သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။ သာေအာင့္ ေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့သည္။ လည္ပင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာသုတ္ ပ၀ါတစ္ထည္ ခြတင္ထားသည့္လူ။ အရပ္ပုပု။ သည္လူကလည္း ပြဲခင္းကို ျပန္ၾကပါ၊ ျပန္ၾကပါ ေအာ္ေနတာကို မအိမ္ကံ မွတ္မိၿပီ။ သည္လူက သာေအာင္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသလား။ မဆက္စပ္ဘူးလား။ ဒါေတာ့ မအိမ္ကံ မသိ။ ေသခ်ာ တာက အရပ္ပုပု လူတစ္ေယာက္ ထိုေန႔က သာေအာင္ႏွင့္ အတူ ရွိေနခဲ့ျခင္းပင္။
မအိမ္ကံ အိပ္ရာထဲ ျပန္၀င္ခဲ့ပါ၏။ သည္ကိစၥက ေသခ်ာတာ မဟုတ္ေတာ့ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ ၀မ္းထဲ မ်ဳိခ် ထားလိုက္သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။
“ငါ့ေက်ာင္းကို မီး႐ႈိ႕တဲ့လူ ဘယ္သူလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ငါ့ေက်ာင္းကိုမွ မီး႐ႈိ႕ရသာလဲ။ သည္ကိစၥ တစ္ေန႔ေတာ့ ေပၚကို ေပၚလာရမွာပဲ။ သင္းမလြတ္ႏိုင္ပါဘူး”
မအိမ္ကံ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအျပံဳးက ရက္စက္ျခင္း၊ နာၾကည္းျခင္း၊ ခံျပင္းျခင္း၊ ဆူေ၀ျခင္းစေသာ ခံစားမႈမ်ားအတြင္းက ယိုစိမ့္က်လာေသာ အျပံဳးပင္ ျဖစ္ေလသည္။
“သည္ကိစၥ သာေအာင့္ဆႏၵေတာ့ မပါေလာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သာေအာင္ သိတယ္။ ဒါ ႀကီးေတာ္စံေရႊနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လူျဖစ္ရမယ္။ မေအ လုပ္တဲ့ ကိစၥဆိုေတာ့ သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေရငံုေနတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘယ္သူပဲ လုပ္လုပ္၊ ရြာက ေတာေၾကာင္ တစ္ေကာင္ပါေနၿပီပဲ”
တစ္ခုေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ႀကီးေတာ္စံေရႊက ဂ်ပန္ေခတ္ တစ္ေခတ္လံုး ၿငိမ္ေနခဲ့ၿပီး ဘယ္လိုေၾကာင့္ ခုမွ တစ္စခန္းထရ တာလဲ။ မအိမ္ကံ အေတြးေတြ မရပ္ခဲ့။ ထိုညက မိုးသာစင္ စင္လင္းေတာ့သည္။
စာသင္ေက်ာင္း မီးေလာင္ခံရသည့္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကိုေျပသိမ္းမွာ ျမင္းျခံၿမိဳ႕ရွိ ပညာေရး ဌာန႐ံုးသို႔ ျဖစ္ပ်က္ ပံုတင္ျပရန္ သြားရသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ကိုေျပသိမ္းကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အျဖစ္ တရား၀င္ ခန္႔အပ္ ခဲ့႐ံုသာမက ေက်ာင္းကိုလည္း အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ မူလတန္းေက်ာင္း အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခ့ဲသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းဆိုသည့္ တရား၀င္ အမည္ရခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ရြာေတြက မအိမ္ကံေက်ာင္းလို႔ပင္ ႏႈတ္က်ဳိး ေနၾကေလၿပီ။ မအိမ္ကံေက်ာင္း မီးေလာင္လို႔တဲ့ဆိုသည့္ သတင္းက ရြာတိုင္းတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ရွိပါ၏။
“မအိမ္ကံေက်ာင္း မီးေလာင္သာ ထင္းတို တစ္ေခ်ာင္း မရလိုက္ဘူးသဲ့။ လုပ္ၾကတုန္းက မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးကို မီး႐ႈိ႕ခ်င္သာသ့ဲေတာ္။ အိမ္ႀကီးကို မလုပ္ရေတာ့ ေက်ာင္းကို မီး႐ႈိ႕သာေပါ့။ ရက္စက္ ယုတ္မာခ်က္ေတာ့ မလုပ္ေကာင္းသာ လုပ္ၾကတာမ်ား...”
“မအိမ္ကံေက်ာင္း မီးေလာင္သာ ထူးေတာ့ ထူးဆန္း သားဗ်။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲရက္မွ ထလုပ္ၾကသာ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ လူေတြ ပြဲလန္႔ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ၾကသာ ကံေကာင္း။ ဘယ္လို လူေတြကမ်ား သည္ေလာက္ လက္ရဲ၊ ဇက္ရဲ ႏိုင္ၾက သာပါလိမ့္”
“ဆရာေလးက ႏိုင္ငံေရး စကားေတြ တြန္းေျပာလို႔ မေက်နပ္သဲ့ လူက လုပ္သာလို႔လည္း ၾကားသာပဲ။ တခ်ဳိ႕ ကလည္း ဆရာေလးက ရြာကင္းေတြ လုိက္ဖြဲ႕လို႔ သူခိုး၊ ဓားျပက အၿငိဳးနဲ႔ ႐ႈိ႕သာလို႔လည္း ေျပာၾကသယ္။ အမွန္တရားေတာ့ ဘုရားမွ သိမွာပဲ”
အထင္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေတြးေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး။ ရြာေတြမွာ သည္စကားက ၾကက္ေရေသာက္သလို အ၀င္သာရွိ၍ အထြက္ မရွိ။ ေ၀ဖန္ခ်က္သာ ရွိ၍ အေျဖမရွိ။ ဘယ္လိုပင္ ျဖစ္ေစ ရြာေပါင္းစံုက ကေလးေတြ ေက်ာင္းမေရာက္ရတာပဲ အဖတ္တင္သည္။ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္း ထေဆာက္လိုက္စမ္းမဟဲ့ဆိုေသာ္လည္း ပညာေရးဌာနက စံုစမ္းတာေတြ ရွိလာဦးမည္။ အမိန္႔ခ်မွတ္ ေပးမွ ျပန္ေဆာက္ခြင့္ရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္းၿမိဳ႕ကို သြားၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေရး လံုးပမ္းေနတာကိုလည္း ရြာေတြက သိၾကပါ၏။ သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ရြာေပါင္းစံုက ေငြထည့္ လွဴခ်င္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းကေလး အေပၚ အာ႐ံု မရွိခဲ့ၾကေသာ ရြာမ်ားကပင္ အခ်ဳိးက် ထည့္၀င္ရန္ ေျပာလာၾကပါ၏။
“ေၾသာ္ ရြာေတြမွာလည္း ဘုန္းႀကီးပ်ံပဲြ အတြက္ လံုးပမ္း ထားရေတာ့ ပင္ပန္းေနၾကမွာပါရွင္။ လက္မခံပါရေစနဲ႔။ မအိမ္ကံေက်ာင္းကို မအိမ္ကံပဲ ျပန္ေဆာက္လွဴစမ္းပါရစီ။ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုအဖို႔ သည္ေလာက္ေတာ့ ႐ုန္းႏိုင္ပါေသးသယ္။ ပညာေရးဌာနက ခြင့္ျပဳၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ေဆာက္မွာပါ”
ရပ္ရြာေတြက လူႀကီးေတြ ေငြထည့္၀င္ဖို႔ ေျပာေလတိုင္း မအိမ္ကံ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းသည္ခ်ည္းပင္။ မအိမ္ကံ တို႔မွာလည္း စီးပြားေရးအရ အရင္ကလို “မား”လွတာေတာ့ မဟုတ္။ စစ္ႀကီး တစ္ေခတ္လံုး ေ၀ကာမွ်ကာ က်ံဳးကာ ႐ုန္းကာ ကုန္ခဲ့ရတာ တစ္မ်ဳိး၊ ဓားျပ သံုးႀကိမ္၀င္ အတိုက္ခံခဲ့ရတာ တစ္မ်ဳိး၊ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြကို လူလံုးမွ်ေအာင္ ေ၀ရျခမ္း ရတာ တစ္မ်ဳိးဆိုေတာ့ မအိမ္ကံမွာ စိတ္ရွိတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံတို႔ အဖို႔ ဆင္ပိန္ေတာ့ ကြၽဲေလာက္ဆိုသလို က်န္သင့္သေလာက္ က်န္ပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔မွာ လယ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ က်န္သင့္သေလာက္ က်န္သည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
2 comments:
စိတ္၀င္းစားစရာ ေကာင္းေနျပီ အစ္ကိုေရ. ေနာက္တစ္ပိုင္းျမန္ျမန္ဆက္ပါဦးဗ်။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီညီ(အနာဂါတ္သံစဥ္)
ဘာလို႔ ရိႈ႕တာလဲ သူက ...:)
Post a Comment