ကိုေျပသိမ္း လုပ္ေနကိုင္ေနတာေတြကို မအိမ္ကံ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူတို႔ပညာတတ္ေတြ စဥ္းစား တာ တစ္မ်ဳိးပါလားလို႔သာ သေဘာထားလိုက္သည္။ ကိုေျပ သိမ္းက ဗမာေဆးဆရာႀကီး ဆရာေဆာင္ေပးသည့္ ေဆးေတြ ကိုၾကည့္ကာ အသာျပန္ခ်ထားသည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ သမီး၏ နဖူးေတြ၊ ခ်ဳိင္းေတြ၊ လည္ပင္းေအာက္ေတြ စမ္းသည္။ မ်က္ခမ္းျဖဲၾကည့္သည္။ လွ်ာထုတ္ခိုင္းသည္။
“အိမ္ကေလးတို႔ ျမင္းျခံကို သြားၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ေဒါက္တာ ဆင္းေဆးတိုက္ကို ျပရမွာေပါ့။ ဟုိမွာ ေနရမယ္ ဆုိရင္လည္း အစ္ကို႔ညီ ရွိေနတာပဲ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးတို႔၊ ကိုေ၀ဠဳ တုိ႔လည္း ရွိတာပဲ။ ဗမာဆရာနဲ႔ ရြာမွာတင္ ကုေနလို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ပါ့မလဲ။ ေဆးတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေရလဲ လုပ္ေနလို႔ မရဘူး”
မအိမ္ကံ ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ ဖေအဆိုေတာ့ စုိးရိမ္လို႔ ေျပာေနတာလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ ကေလးက ႐ိုး႐ိုး ဖ်ားတာမဟုတ္၊ ေရာဂါႀကီးမလာခင္ အပူပ်ဳိးေနတာပါလို႔ လည္းေျပာဖို႔ခက္သည္။ ဒါေတြကလည္း မအိမ္ကံ၏ အထင္သာ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံတို႔လည္း ဗမာေဆးႏွင့္ ႀကီးခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံမွ မဟုတ္။ ေက်းလက္ေတာရြာမွာ ဗမာေဆးကိုပဲ အားကိုးရသည္။ ေခတ္အဂၤလိပ္ ေဆး၀ါးေတြကို သံုးေလ့ သံုးထမရွိၾကေတာ့ ဘယ္သူကမွ အာ႐ံု မရွိ။ အဂၤလိပ္ ေဆး၀ါးေတြလည္း ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ေဆးကိုယ့္၀ါးကိုလည္း မပစ္ပယ္သာ။ ကိုေျပသိမ္းက မ်ားမ်ား မေျပာေတာ့ဘဲ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ထမင္းစားသည္။ မ်က္ႏွာ ေတာ့ မေကာင္း။ မအိမ္ကံကလည္း လင္ျပန္လာလွ်င္ သူ စိုးရိမ္ေနတာေတြ ေျပာျပဖို႔ အားခဲထားေသာ္လည္း လင္ျဖစ္ သူက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အျပစ္တင္ေနေတာ့ အသာၿငိမ္ ေနရျပန္သည္။
သမီးဖ်ားတာ သံုးရက္ရွိၿပီ။ မအိမ္ကံ စိုးရိမ္သလို အဖုေတြ၊ အပိမ္႔ေတြ ထြက္လာတာေတာ့ မရွိ။ တခ်ဳိ႕လူမမာ လာေမးၾကသူေတြကေတာ့ ကန္ေဆး၊ ပြင့္ေဆးေတြ တုိက္ဖုိ႔ အၾကံေပးၾကသည္။ အနာထြက္စရာ ရွိေတာ့ ျမန္ျမန္ထြက္ သည္။ ႏို႔မို႔ကေလး ခံရသည္ဆိုတာလည္းပါေတာ့ ဘာလုပ္ လို႔လုပ္ကိုင္ရမွန္း မသိ။ ဆရာေဆာင္ကေတာ့ ေန႔စဥ္လာ ၾကည့္ပါသည္။ လူနာကို လာၾကည့္ၿပီး ေပးစရာရွိသည့္ ေဆးေပးပါ၏။ မလွအံုက ကေလး ခံတြင္းလိုက္ေအာင္ ငါးရံ႕လံုး ငါးပိေကာင္ ထြက္ရွာသည္။ ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္ ဟင္းခ်ဳိကေလး စီစဥ္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ခမ်ာ သံုးရက္လံုးလံုး မွိန္းေနရသည့္ အျပင္ ထမင္းပါ မစားႏိုင္ေတာ့ ပါးပါးလ်ား လ်ားကေလး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းက သမီးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မခ်မ္းသာ။ ကိုေျပသိမ္း ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကေလးကို အိမ္ႀကီးေပၚမွ ေအာက္သို႔ ပခံုးေပၚ ေမွာက္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က ဖေအခ်စ္ျဖစ္၏။ ဖေအ ျပန္လာေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ခြၽဲေနလိုက္ေသးေတာ့၏။
“အေမတုိ႔ အစ္မအံုတို႔ကလည္း သမီးသည္ေလာက္ ဖ်ားေနတာကို ျမင္းျခံက ေဒါက္တာဆင္းေဆးတိုက္ကို လႊတ္မွေပါ့။ သမီးက သံုးရက္လံုးလံုး အဖ်ားမက်ဘူးဆိုတာ မေကာင္းဘူး။ ေဆးတစ္ေခ်ာင္း၊ ႏွစ္ေခ်ာင္း ထိုးလိုက္ရင္ သည္ေလာက္ ဘယ္ခံရပါ့မလဲ”
ကိုေျပသိမ္းက အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ကို အျပစ္တင္သည္။ ျမင္းျခံကို ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း မသြားရေကာင္းလား ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါ။ သားမက္ ပညာတတ္ ေက်ာင္းဆရာက ေျပာေနတာဆိုေတာ့ ၿငိမ္ေနခဲ့ သည္။ မလွအံုကေတာ့ ထမင္း ဆီဆမ္းျပင္ ေနရာက ကိုေျပ သိမ္းကို ဖ်န္းခနဲ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၾကည့္႐ံုသာရွိ၍ ေထြေထြ ထူးထူးေတာ့ မေျပာပါ။ ကိုေျပသိမ္းက ဗမာေဆးေတြက ေရာဂါႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ မထိဘဲ အာနိသင္ပဲ နည္းသလိုလို ဆက္ေျပာေနသည္။ မလွအံုက ကိုေျပသိမ္းေရာက္ကတည္းက မအိမ္ကံကို အျပစ္တင္ေနတာကို သည္းခံလို႔သာ ေနေနရပါ၏။ သည္တစ္ခါေတာ့ ျပန္ေျပာဦးမွဆိုသည့္ပံုႏွင့္ ေလေပ်ာ့ ကေလးႏွင့္ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းရယ္။ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ျဖစ္သာကြယ့္ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းတုန္းကမ်ား သံျပားပူႀကီး တစ္ခ်ပ္လို ခ်စ္ခ်စ္ ေတာက္လို႔။ တုိ႔လည္း ဆရာေဆာင္ပင့္ၿပီး ကုသာပဲ။ ျမင္းျခံ ေတာ့ ေခါင္းထဲ မေရာက္ေပါင္ကြယ္။ ကေလးကို ေလတိုး ႀကီးထဲ ဖ်ားရက္နဲ႔ ေခၚသြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ျမင္းျခံနဲ႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ခရီးနီးမွတ္လို႔”
“အဲဒါ ခက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကေလး ေလတိုးမွာတို႔၊ ေညႇာ္မိမွာ ေၾကာက္တာတို႔နဲ႔ ကေလး အခန္းထဲ ေလွာင္ပိတ္ထားၾကေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့”
“မခက္ပါဘူးေတာ္။ ျမင္းျခံေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သြားလည္း ျဖစ္ပါသယ္။ ရွင္အိမ္ကံသမီးဟာ ငါတို႔ ေသြးပါကြယ့္။ ေမာင္ေျပသိမ္းက သမီး ငါက တူမပါ။ တို႔ေတာေတာ့ ေတာဘာသာ အေလ်ာက္သည္လို ႀကီးခဲ့ရသာ ပါ။ အဂၤလိပ္ေဆးက အဂၤလိပ္၀င္လာမွ ေပၚလာသာပါ။ တုိ႔ေဆးက ဘိုးဘြားမိဘမ်ား လက္ထက္ကတည္းက ရွိခဲ့သာ ပါ။ တို႔ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ဇီ၀ကႀကီးက ကုခဲ့ရသာပါ ကြယ့္။ မင္းႏွယ္”
မလွအံုကို မအိမ္ကံပင္ အံ့ၾသမိရပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကို ခ်က္ႏွင့္ လက္ႏွင့္ ျပန္တြယ္ေနေတာ့ မအိမ္ကံပင္ မ၀င္သာ။ ကိုေျပသိမ္းကေကာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားသည္လို ဘဲ့တိုက္ေနရတာ ပါလိမ့္။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့ပံုရသည္။ အေမ ပန္း႐ံုကေတာ့ မလွအံုႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းျဖစ္ေနၾက တာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပံုရသည္။ အျပင္ဘက္ ထြက္သြားခဲ့ ပါ၏။
“ေပ်ာက္ရင္ၿပီးတာပါပဲဗ်ာ”
“ေပ်ာက္ပါ့ေတာ္။ ျပဒါး၀ိဇၨာ၊ ေဆး၀ိဇၨာ ဆိုသာေတြ အလကား ျဖစ္ရေရာလား။ နံ႔သာမ်ဳိး ဆယ္ပါး မလြတ္သဲ့ ေဆး၀ါးမ်ား အာဂမွတ္လို႔”
မလွအံုကလည္း တစ္ခြန္း မခံ၊ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ကပ္ဖိုး ကပ္ဖဲ့။ ၾကားထဲက မအိမ္ကံ စိတ္ညစ္ရၿပီ။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ သံုးရက္ေျမာက္သည္ အထိ အဖ်ား မက်တာကို စိတ္ပူ ေသာ္လည္း ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါ လကၡဏာမေပၚလာလို႔ တစ္စိတ္ေတာ့ ေအးရပါ၏။ အရွင္း မေပ်ာက္ေသးေတာ့လည္း ေျပာဖို႔ေတာ့ ခက္သားပင္။ မလွအံုက သမီးကို ထမင္းခူး ေကြၽးဖို႔ မီးဖိုထဲ ၀င္သြားေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ ကိုေျပသိမ္းကို ေျပာစရာရွိတာ ေျပာရသည္။
“အစ္ကိုကလည္း အိမ္ကလူေတြမွာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ ရမွန္း မသိဘူး။ တစ္အိမ္လံုးကို ပ်ာလို႔။ မအိမ္ကံတို႔ ေတာမွာ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ေဆးနဲ႔ ကိုယ္ၿပီးၾကရတာ ပါ။ အဂၤလိပ္ေဆး သြားထိုးေခ်ဦးမယ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲ မရွိၾကပါဘူး။ မအိမ္ကံ ပူသလို သူတို႔ခမ်ာလည္း ပူၾကရွာသာပါ ပဲ။ ေန႔မအိပ္၊ ညမအိပ္ ျပဳစုၾကရွာပါသယ္။ အစ္ကိုက အဲသလို ေျပာေနေတာ့ သူတို႔ ဘယ္စိတ္ေကာင္းပါ့မလဲ”
“ေအးပါေလ။ အစ္ကိုက ဗမာေဆးေတြ ညံ့သယ္ မေျပာပါဘူး။ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေစခ်င္လို႔ပါ။ အစ္ကိုတို႔လည္း ဗမာ ေဆးနဲ႔ ႀကီးခဲ့ရတာပါပဲေလ။ အိမ္ကေလးတို႔က ႐ိုးလြန္းၾကလို႔ ေျပာတာ။ ေခတ္ကာလေဆး၀ါးေတြက ေခတ္မီေနၿပီ။ ဒါကို ေျပာတာပါ။ မသက္သာလည္း အစ္ကိုတို႔ ျမင္းျခံေျပးၾက တာေပါ့”
သည့္ထက္ ေျပာေနရင္လည္း ရန္ျဖစ္႐ံုဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ စကား မဆက္ေတာ့။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ လက္ထဲ ကေလး ထည့္ေပးထားခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုင္ကာ သရက္ ပင္ရိပ္က ကြပ္ပ်စ္ဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ မလွအံုက ထမင္းဆီ ဆမ္းႏွင့္ ငါးရံ႕လံုးငါးပိေကာင္ႏွပ္၊ ပဲရြက္ဟင္းခ်ဳိပူပူကေလး ကို လင္ပန္း တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ခူးလာခဲ့ၿပီး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ထမင္းခြံ႕ ဖို႔ျပင္သည္။ ဆန္ျပဳတ္ေတြခ်ည္း ေသာက္ေနရသည့္ ၿမိဳင္ကေလး ထမင္းခြံ႕ေတာ့ စားရွာပါသည္။ သမီးကိုေကြၽး ေနသည့္ ငါးရံ႕လံုး ငါးပိေကာင္နံ႕က ေမႊးေနေတာ့ မအိမ္ကံပင္ ၀မ္းဟာလာခဲ့သည္။ မလွအံုကိုလည္း ေခ်ာ့ခ်င္သည္။
“မလွအံု မအိမ္ကံဖို႔ပါ ထမင္းဆီဆမ္း လုပ္ေပးဦး။ မလွအံု သမီးကိုေကြၽးတာ ၾကည့္ၿပီး မအိမ္ကံပါ ဆာလာၿပီ”
“ညည္းေယာက်္ား ေမာင္အဂၤလိပ္ကို ေမးပါဦးေအ။ ေတာ္ၾကာ ေတာစာ ေကြၽးသယ္ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ ခုနင္က ငါ နားၾကားျပင္းကပ္လို႔ ေျပာသာပါေအ။ မအိမ္ကံေရ ညည္းတို႔ ငါတို႔က ေခတ္ပညာ ေခတ္စာမတတ္ၾကေပသိလို႔ ငါတို႔ ဘ၀နဲ႔ ငါတို႔ ဘယ္လို ေနထိုင္စားေသာက္ရမယ္၊ ဘယ္လိုဆိုရင္ အက်ဳိး ယုတ္တယ္၊ ဘယ္လိုဆုိရင္ အက်ဳိးရွိ သယ္ သိၾကပါသယ္ေအ။ ညည္းတို႔၊ ငါတို႔က ေဆြႀကီးမ်ဳိးႀကီး ဂိုဏ္းႀကီးက်ဳိင္းႀကီးက ဆင္းသက္လာသာပါေအ့။ တစ္သက္လံုး မိေက်ာင္းမွန္လို႔ ေရဆန္ခဲ့ၾကသာပါ။ ညည္းေယာက်္ား က တစ္ခါတေလ တို႔ကို မိေက်ာင္းမထင္ သစ္တံုးထင္မွာ စိုးလို႔ ငါေျပာရသာ စိတ္ဆိုးလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေအ”
မလွအံုကသည္လို ေျပာခဲသည္။ ကိုေျပသိမ္းကိုလည္း ခ်စ္ရွာသည္။ အားလည္း ကိုးရွာပါ၏။ ဂုဏ္လည္း ယူရွာပါ ၏။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း အေဖတို႔၊ အေမတို႔ သာမက အားလံုးကို ခ်စ္ခင္မွန္း မအိမ္ကံ သိပါ၏။ အခုလည္း သမီးေဇာႏွင့္ ေျပာတာဆိုေတာ့ အျပစ္တင္ခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္။ မလွအံု ေျပာေနတာကလည္း သဘာ၀ က်သည္။ ေတာသူ ေတာင္သား ဆုိေပသိ ကိုယ့္႐ိုးရာႏွင့္ကိုယ္ က်က္သေရရွိရွိ ဂုဏ္ရွိရွိ ေနႏိုင္ၾက၊ ေနခဲ့ၾကသူေတြပင္။ မလွအံုတို႔ မိသားစုကလည္း စားစရာမဲ့ ေနစရာမဲ့ မဟုတ္။ မအိမ္ကံ မေမြးခင္ကတည္းက သည္အိမ္ႀကီးကို မိသားစုလိုက္ ေရာက္လာခဲ့ၾကသူေတြ။ မလွအံုတို႔ မိသားစုရွိလို႔လည္း သည္အိမ္ႀကီးမွာ အစစအရာရာ မ်က္ႏွာလႊဲရသည္။ အိမ့္ဗာဟီရေတြမွာ မလွအံုတို႔သားအဖ တစ္ေတြလက္ မေရာက္သည့္ ေနရာမရွိ။ မအိမ္ကံ အဖို႔ေတာ့ မလွအံုသည္ပင္ ဒုတိယ မေအျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး မလွအံု ေခြၽးမ ေက်းဥအထိ မအိမ္ကံ ခင္တြယ္ အားကိုးခဲ့ရသည္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထမင္းေတြ ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး စားေန တာကို မလွအံုကျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက သမီးကို ကုိယ္ပူ မပူ စမ္းၾကည့္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ အဖ်ားက်သြားသည္။ ေခြၽးကေလးစို႔လို႔။ မ်က္လံုးကေလးေတြက ၀ိုင္းၾကည္ လုိ႔။ သမီးကိုၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ စိတ္ထဲက စကားေတြ ေျပာျဖစ္ပါ၏။
“ၿမိဳင္ကေလးရယ္ ငါ့သမီး ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါ မျဖစ္ ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အေမ ၀မ္းသာပါၿပီေအ။ ငါ့သမီး အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္မွာ အေမ ေၾကာက္လွခ်ည့္။ ကိုယ္ပူက်သြားရင္ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာပါၿပီ။ ဘုရား သိၾကားမလို႔ သမီးကေလး ေဘးဘယာ ေ၀းကြာပါရစီ”
အေမ ပန္း႐ံု ေရာက္လာၿပီး ေျမးမ နဖူးကေလးကို စမ္းသည္။
“ငါ့ေျမး အဖ်ားေလ်ာ့သလားလို႔ လွအံု။ ဟုတ္ကဲ့လား”
“အဖ်ားက်သြားပါၿပီေတာ္။ နာလန္ေတာင္ ထေပါ့။ မနက္ဖ်င္ ထမေျပးေတာ့ေျပာ။ ဆရာေဆာင့္ ေဆးစြမ္းပါသယ္ ဆုိေနမွ အဂၤလိပ္ေဆး မလိုေပါင္ေတာ္”
“လွအံုရယ္ ညည္းကလည္း စိတ္ေလွ်ာ့ပါေအ။ ဟုိခမ်ာ ဖေအဆိုေတာ့ ပူပန္လို႔ ေျပာရွာသာပါ”
“က်ဳပ္တို႔က သာၿပီး ပူေတာ့မေပါ့ေတာ္။ ဖေအက စိတ္မထင္လို႔ ဖုတ္ဖက္ခါ ထသြားရင္ ျဖစ္ေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ က သည္ကေလးေတြနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေနရမွာ အရီးရဲ႕။ အခုပဲ ရွင္အိမ္ကံကို ေျပာေနရသာ။ ညည္းေယာက္်ားက ဖ်င္ျမင္တုိင္း ပင္နီမွတ္ေနသာလို႔”
အေမပန္း႐ံုကေတာ့ ျပံဳးသည္။ မလွအံုက လူကိုယ္ ႐ုိးပံု႐ိုးလက္ႏွင့္ ႏႈတ္ေရးႂကြယ္သည္။ ၿမိဳင္ကေလး ထမင္းေတြ စားသည္ဆိုေတာ့လည္း မလွအံု အစီအမံ တတ္ရွာလို႔ ဆိုတာသိပါ၏။ မအိမ္ကံကေတာ့ အေမပန္း႐ံု စိတ္ခ်မ္းသာ တာေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာရပါ၏။ သမီးကေလး ေနေကာင္းစျပဳ လာေတာ့ သူပါ ရင္ကေလး ၿငိမ္းရသည္။ မလွအံုက ထမင္း ဆီဆမ္းႏွင့္ ပဲရြက္ဟင္းခ်ဳိ ထပ္ယူလာၿပီး အေမ ပန္း႐ံုကိုပါ စားေစပါ၏။ အေမပန္း႐ံုလည္း အခုမွ ထမင္းစားေျဖာင့္ ရွာေတာ့သည္။ စားရင္းက အေမပန္း႐ံု တစ္စံုတစ္ရာ သတိရ သြားပံုေပၚသည္။
“သမီး မအိမ္ကံ ေမာင္ေျပသိမ္းစားဖို႔ တစ္ခုခုလုပ္ေပးဦးေလ။ ခမ်ာ စာဖတ္ရင္း စားရေအာင္လို႔ ေရေႏြးၾကမ္းကေလး နဲ႔ လက္ဖက္ကေလး သုပ္လိုက္ပါလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အေမ”
မလွအံုက ထမင္းစားေနသည့္ မအိမ္ကံကို ဆက္စား ေစသည္။ သူပဲ လက္ဖက္သုပ္ သြားေပးမည္ဆို၏။
“ေန ေန မအိမ္ကံ အစ္မ သြားလုိက္မယ္။ ငါ့ေမာင္ ေခ်ာ့ရေခ်ေသးေအ။ လက္ဖက္ကို အဂၤလိပ္လို သုပ္လိုက္ရ ဦး...”
မအိမ္ကံမွာ ထမင္းသီးေအာင္ ရယ္မိသည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုႏွင့္ လာေနရွာမွေတာ့ လင္သားကို စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ ေနရသည့္ အိမ္က အျပစ္ တင္ၾကသည္ မထင္ေစခ်င္။ ကာယကံရွင္ မလွအံုက သြားေခ်ာ့မည္ ဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြမ်ား အေျမာ္အျမင္ရွိေလ ျခင္းလို႔ ေတြးမိရပါ၏။ တစ္ခုေတာ့ မအိမ္ကံ ရင္ထဲမွာ ရွိေနသည္။ မလွအံု ေျပာလိုက္သည့္ စကားထဲက “ဖေအက စိတ္မထင္လို႔ ဖုတ္ဖက္ခါ ထသြားရင္ ျဖစ္ေသးသယ္။ က်ဳပ္တို႔က သည္ကေလးေတြနဲ႔ တစ္သက္လံုးေနရမွာ အရီးရဲ႕” ဆုိသည့္ စကားျဖစ္သည္။ သည္လင္၊ သည္မယား၊ သည္ အေဖ၊ သည္သမီး ဖုတ္ဖက္ခါ သြားစရာ မရွိ။ မလွအံုက ကိုေျပသိမ္းကို စိတ္ခ်ေသးပံု မေပၚ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သည္စကားေျပာလိုက္ေလသလား။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပါပဲေလ။
မအိမ္ကံ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ သမီးကို ေဆးလူးေပး သည္။ ဆရာေဆာင့္ ေဆးတိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သမီးေဘးမွာပဲ လွဲေနလိုက္သည္။ သမီးက စကားေတြ ေျပာေနတာကို နားေထာင္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ခုိင္ကေလးကေတာ့ ဖေအေရာက္ ကတည္းက မေအ့နားမကပ္ေတာ့။ မလွအံု ေရာက္လာျပန္ သည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းက ေတာင္းပန္ ရွာသယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခရီးေရာက္ ေရာက္ခ်င္းဆိုေတာ့ ပူပန္သြားမိလို႔ပါသဲ့။ သမီးေတြကို အစ္မ အံု လက္အပ္ပါသယ္သဲ့ေတာ္။ ေျပာရွာပါတယ္ေအ”
ကိုေျပသိမ္းက ေတာင္းပန္လိုက္သည္ ဆိုေတာ့လည္း မအိမ္ကံ စိတ္ၾကည္ႏူးမိရပါ၏။ အိမ္ဆိုမွေတာ့ ၀င္ေပါက္ လည္းလြယ္၊ ထြက္ေပါက္လည္း လြယ္ရမွာေပါ့ေလ။
ကဆုန္၊ နယုန္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္။
ပူျပင္းလွေသာ ေႏြေခါင္ေခါင္ရက္ တစ္ရက္တြင္ ထေနာင္းတုိင္ ရြာႀကီးတြင္ ခင္မင္ခ့ဲရေသာ ကိုကံႀကီးေမာင္ ဆိုသူ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္က ဘယ္လို ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ကူးလာသည္ မသိရ။ ထေနာင္းတုိင္ ရြာတြင္ ေတြ႕ခဲ့ရသလုိ အကႌ်ေႂကြတိုက္ႏွင့္ ေၾကာ့ေၾကာ့ကေလး မဟုတ္ေတာ့။ လည္ေခါင္းတံုး အကႌ်က ေၾကးလက္ေလးသစ္ ထလ်က္ရွိကာ ပုဆိုးကေတာ့ ေျမာက္ျပင္ထည္ ခပ္လတ္လတ္ ႏွင့္ျဖစ္ပါ၏။ ပိုလိုဘူး တစ္ဘူးႏွင့္ ဒန္မီးခတ္ကိုေတာ့ လက္တြင္း ဆုပ္ထား မပ်က္။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကိုေျပသိမ္းက ေက်ာင္းကို ေရာက္ေနခုိက္ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံႏွင့္ မ်က္မွန္း တန္းဖူးသည္ ျဖစ္၍ အိမ္မွာပဲ ဧည့္ခံထားလုိက္သည္။ မအိမ္ကံက ကိုကံႀကီးေမာင္ကို ဧည့္ခံရင္းက ကိုေျပသိမ္း ဖတ္သည့္ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း စိတ္ေရာက္ သြားခဲ့သည္။ အေတာ္ပဲ။ သည္အခ်ိန္မွာ မသိမသာ ေမးလွ်င္ အစြန္းအစေတာ့ ရႏုိင္သည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
“အိမ္ကေလးတို႔ ျမင္းျခံကို သြားၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ေဒါက္တာ ဆင္းေဆးတိုက္ကို ျပရမွာေပါ့။ ဟုိမွာ ေနရမယ္ ဆုိရင္လည္း အစ္ကို႔ညီ ရွိေနတာပဲ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးတို႔၊ ကိုေ၀ဠဳ တုိ႔လည္း ရွိတာပဲ။ ဗမာဆရာနဲ႔ ရြာမွာတင္ ကုေနလို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ပါ့မလဲ။ ေဆးတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေရလဲ လုပ္ေနလို႔ မရဘူး”
မအိမ္ကံ ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ ဖေအဆိုေတာ့ စုိးရိမ္လို႔ ေျပာေနတာလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ ကေလးက ႐ိုး႐ိုး ဖ်ားတာမဟုတ္၊ ေရာဂါႀကီးမလာခင္ အပူပ်ဳိးေနတာပါလို႔ လည္းေျပာဖို႔ခက္သည္။ ဒါေတြကလည္း မအိမ္ကံ၏ အထင္သာ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံတို႔လည္း ဗမာေဆးႏွင့္ ႀကီးခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံမွ မဟုတ္။ ေက်းလက္ေတာရြာမွာ ဗမာေဆးကိုပဲ အားကိုးရသည္။ ေခတ္အဂၤလိပ္ ေဆး၀ါးေတြကို သံုးေလ့ သံုးထမရွိၾကေတာ့ ဘယ္သူကမွ အာ႐ံု မရွိ။ အဂၤလိပ္ ေဆး၀ါးေတြလည္း ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ေဆးကိုယ့္၀ါးကိုလည္း မပစ္ပယ္သာ။ ကိုေျပသိမ္းက မ်ားမ်ား မေျပာေတာ့ဘဲ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ထမင္းစားသည္။ မ်က္ႏွာ ေတာ့ မေကာင္း။ မအိမ္ကံကလည္း လင္ျပန္လာလွ်င္ သူ စိုးရိမ္ေနတာေတြ ေျပာျပဖို႔ အားခဲထားေသာ္လည္း လင္ျဖစ္ သူက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အျပစ္တင္ေနေတာ့ အသာၿငိမ္ ေနရျပန္သည္။
သမီးဖ်ားတာ သံုးရက္ရွိၿပီ။ မအိမ္ကံ စိုးရိမ္သလို အဖုေတြ၊ အပိမ္႔ေတြ ထြက္လာတာေတာ့ မရွိ။ တခ်ဳိ႕လူမမာ လာေမးၾကသူေတြကေတာ့ ကန္ေဆး၊ ပြင့္ေဆးေတြ တုိက္ဖုိ႔ အၾကံေပးၾကသည္။ အနာထြက္စရာ ရွိေတာ့ ျမန္ျမန္ထြက္ သည္။ ႏို႔မို႔ကေလး ခံရသည္ဆိုတာလည္းပါေတာ့ ဘာလုပ္ လို႔လုပ္ကိုင္ရမွန္း မသိ။ ဆရာေဆာင္ကေတာ့ ေန႔စဥ္လာ ၾကည့္ပါသည္။ လူနာကို လာၾကည့္ၿပီး ေပးစရာရွိသည့္ ေဆးေပးပါ၏။ မလွအံုက ကေလး ခံတြင္းလိုက္ေအာင္ ငါးရံ႕လံုး ငါးပိေကာင္ ထြက္ရွာသည္။ ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္ ဟင္းခ်ဳိကေလး စီစဥ္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ခမ်ာ သံုးရက္လံုးလံုး မွိန္းေနရသည့္ အျပင္ ထမင္းပါ မစားႏိုင္ေတာ့ ပါးပါးလ်ား လ်ားကေလး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းက သမီးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မခ်မ္းသာ။ ကိုေျပသိမ္း ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကေလးကို အိမ္ႀကီးေပၚမွ ေအာက္သို႔ ပခံုးေပၚ ေမွာက္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က ဖေအခ်စ္ျဖစ္၏။ ဖေအ ျပန္လာေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ခြၽဲေနလိုက္ေသးေတာ့၏။
“အေမတုိ႔ အစ္မအံုတို႔ကလည္း သမီးသည္ေလာက္ ဖ်ားေနတာကို ျမင္းျခံက ေဒါက္တာဆင္းေဆးတိုက္ကို လႊတ္မွေပါ့။ သမီးက သံုးရက္လံုးလံုး အဖ်ားမက်ဘူးဆိုတာ မေကာင္းဘူး။ ေဆးတစ္ေခ်ာင္း၊ ႏွစ္ေခ်ာင္း ထိုးလိုက္ရင္ သည္ေလာက္ ဘယ္ခံရပါ့မလဲ”
ကိုေျပသိမ္းက အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ကို အျပစ္တင္သည္။ ျမင္းျခံကို ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း မသြားရေကာင္းလား ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါ။ သားမက္ ပညာတတ္ ေက်ာင္းဆရာက ေျပာေနတာဆိုေတာ့ ၿငိမ္ေနခဲ့ သည္။ မလွအံုကေတာ့ ထမင္း ဆီဆမ္းျပင္ ေနရာက ကိုေျပ သိမ္းကို ဖ်န္းခနဲ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၾကည့္႐ံုသာရွိ၍ ေထြေထြ ထူးထူးေတာ့ မေျပာပါ။ ကိုေျပသိမ္းက ဗမာေဆးေတြက ေရာဂါႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ မထိဘဲ အာနိသင္ပဲ နည္းသလိုလို ဆက္ေျပာေနသည္။ မလွအံုက ကိုေျပသိမ္းေရာက္ကတည္းက မအိမ္ကံကို အျပစ္တင္ေနတာကို သည္းခံလို႔သာ ေနေနရပါ၏။ သည္တစ္ခါေတာ့ ျပန္ေျပာဦးမွဆိုသည့္ပံုႏွင့္ ေလေပ်ာ့ ကေလးႏွင့္ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းရယ္။ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ျဖစ္သာကြယ့္ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းတုန္းကမ်ား သံျပားပူႀကီး တစ္ခ်ပ္လို ခ်စ္ခ်စ္ ေတာက္လို႔။ တုိ႔လည္း ဆရာေဆာင္ပင့္ၿပီး ကုသာပဲ။ ျမင္းျခံ ေတာ့ ေခါင္းထဲ မေရာက္ေပါင္ကြယ္။ ကေလးကို ေလတိုး ႀကီးထဲ ဖ်ားရက္နဲ႔ ေခၚသြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ျမင္းျခံနဲ႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ခရီးနီးမွတ္လို႔”
“အဲဒါ ခက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကေလး ေလတိုးမွာတို႔၊ ေညႇာ္မိမွာ ေၾကာက္တာတို႔နဲ႔ ကေလး အခန္းထဲ ေလွာင္ပိတ္ထားၾကေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့”
“မခက္ပါဘူးေတာ္။ ျမင္းျခံေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သြားလည္း ျဖစ္ပါသယ္။ ရွင္အိမ္ကံသမီးဟာ ငါတို႔ ေသြးပါကြယ့္။ ေမာင္ေျပသိမ္းက သမီး ငါက တူမပါ။ တို႔ေတာေတာ့ ေတာဘာသာ အေလ်ာက္သည္လို ႀကီးခဲ့ရသာ ပါ။ အဂၤလိပ္ေဆးက အဂၤလိပ္၀င္လာမွ ေပၚလာသာပါ။ တုိ႔ေဆးက ဘိုးဘြားမိဘမ်ား လက္ထက္ကတည္းက ရွိခဲ့သာ ပါ။ တို႔ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ဇီ၀ကႀကီးက ကုခဲ့ရသာပါ ကြယ့္။ မင္းႏွယ္”
မလွအံုကို မအိမ္ကံပင္ အံ့ၾသမိရပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကို ခ်က္ႏွင့္ လက္ႏွင့္ ျပန္တြယ္ေနေတာ့ မအိမ္ကံပင္ မ၀င္သာ။ ကိုေျပသိမ္းကေကာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားသည္လို ဘဲ့တိုက္ေနရတာ ပါလိမ့္။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့ပံုရသည္။ အေမ ပန္း႐ံုကေတာ့ မလွအံုႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းျဖစ္ေနၾက တာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပံုရသည္။ အျပင္ဘက္ ထြက္သြားခဲ့ ပါ၏။
“ေပ်ာက္ရင္ၿပီးတာပါပဲဗ်ာ”
“ေပ်ာက္ပါ့ေတာ္။ ျပဒါး၀ိဇၨာ၊ ေဆး၀ိဇၨာ ဆိုသာေတြ အလကား ျဖစ္ရေရာလား။ နံ႔သာမ်ဳိး ဆယ္ပါး မလြတ္သဲ့ ေဆး၀ါးမ်ား အာဂမွတ္လို႔”
မလွအံုကလည္း တစ္ခြန္း မခံ၊ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ကပ္ဖိုး ကပ္ဖဲ့။ ၾကားထဲက မအိမ္ကံ စိတ္ညစ္ရၿပီ။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ သံုးရက္ေျမာက္သည္ အထိ အဖ်ား မက်တာကို စိတ္ပူ ေသာ္လည္း ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါ လကၡဏာမေပၚလာလို႔ တစ္စိတ္ေတာ့ ေအးရပါ၏။ အရွင္း မေပ်ာက္ေသးေတာ့လည္း ေျပာဖို႔ေတာ့ ခက္သားပင္။ မလွအံုက သမီးကို ထမင္းခူး ေကြၽးဖို႔ မီးဖိုထဲ ၀င္သြားေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ ကိုေျပသိမ္းကို ေျပာစရာရွိတာ ေျပာရသည္။
“အစ္ကိုကလည္း အိမ္ကလူေတြမွာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ ရမွန္း မသိဘူး။ တစ္အိမ္လံုးကို ပ်ာလို႔။ မအိမ္ကံတို႔ ေတာမွာ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ေဆးနဲ႔ ကိုယ္ၿပီးၾကရတာ ပါ။ အဂၤလိပ္ေဆး သြားထိုးေခ်ဦးမယ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲ မရွိၾကပါဘူး။ မအိမ္ကံ ပူသလို သူတို႔ခမ်ာလည္း ပူၾကရွာသာပါ ပဲ။ ေန႔မအိပ္၊ ညမအိပ္ ျပဳစုၾကရွာပါသယ္။ အစ္ကိုက အဲသလို ေျပာေနေတာ့ သူတို႔ ဘယ္စိတ္ေကာင္းပါ့မလဲ”
“ေအးပါေလ။ အစ္ကိုက ဗမာေဆးေတြ ညံ့သယ္ မေျပာပါဘူး။ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေစခ်င္လို႔ပါ။ အစ္ကိုတို႔လည္း ဗမာ ေဆးနဲ႔ ႀကီးခဲ့ရတာပါပဲေလ။ အိမ္ကေလးတို႔က ႐ိုးလြန္းၾကလို႔ ေျပာတာ။ ေခတ္ကာလေဆး၀ါးေတြက ေခတ္မီေနၿပီ။ ဒါကို ေျပာတာပါ။ မသက္သာလည္း အစ္ကိုတို႔ ျမင္းျခံေျပးၾက တာေပါ့”
သည့္ထက္ ေျပာေနရင္လည္း ရန္ျဖစ္႐ံုဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ စကား မဆက္ေတာ့။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ လက္ထဲ ကေလး ထည့္ေပးထားခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုင္ကာ သရက္ ပင္ရိပ္က ကြပ္ပ်စ္ဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ မလွအံုက ထမင္းဆီ ဆမ္းႏွင့္ ငါးရံ႕လံုးငါးပိေကာင္ႏွပ္၊ ပဲရြက္ဟင္းခ်ဳိပူပူကေလး ကို လင္ပန္း တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ခူးလာခဲ့ၿပီး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ထမင္းခြံ႕ ဖို႔ျပင္သည္။ ဆန္ျပဳတ္ေတြခ်ည္း ေသာက္ေနရသည့္ ၿမိဳင္ကေလး ထမင္းခြံ႕ေတာ့ စားရွာပါသည္။ သမီးကိုေကြၽး ေနသည့္ ငါးရံ႕လံုး ငါးပိေကာင္နံ႕က ေမႊးေနေတာ့ မအိမ္ကံပင္ ၀မ္းဟာလာခဲ့သည္။ မလွအံုကိုလည္း ေခ်ာ့ခ်င္သည္။
“မလွအံု မအိမ္ကံဖို႔ပါ ထမင္းဆီဆမ္း လုပ္ေပးဦး။ မလွအံု သမီးကိုေကြၽးတာ ၾကည့္ၿပီး မအိမ္ကံပါ ဆာလာၿပီ”
“ညည္းေယာက်္ား ေမာင္အဂၤလိပ္ကို ေမးပါဦးေအ။ ေတာ္ၾကာ ေတာစာ ေကြၽးသယ္ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ ခုနင္က ငါ နားၾကားျပင္းကပ္လို႔ ေျပာသာပါေအ။ မအိမ္ကံေရ ညည္းတို႔ ငါတို႔က ေခတ္ပညာ ေခတ္စာမတတ္ၾကေပသိလို႔ ငါတို႔ ဘ၀နဲ႔ ငါတို႔ ဘယ္လို ေနထိုင္စားေသာက္ရမယ္၊ ဘယ္လိုဆိုရင္ အက်ဳိး ယုတ္တယ္၊ ဘယ္လိုဆုိရင္ အက်ဳိးရွိ သယ္ သိၾကပါသယ္ေအ။ ညည္းတို႔၊ ငါတို႔က ေဆြႀကီးမ်ဳိးႀကီး ဂိုဏ္းႀကီးက်ဳိင္းႀကီးက ဆင္းသက္လာသာပါေအ့။ တစ္သက္လံုး မိေက်ာင္းမွန္လို႔ ေရဆန္ခဲ့ၾကသာပါ။ ညည္းေယာက်္ား က တစ္ခါတေလ တို႔ကို မိေက်ာင္းမထင္ သစ္တံုးထင္မွာ စိုးလို႔ ငါေျပာရသာ စိတ္ဆိုးလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေအ”
မလွအံုကသည္လို ေျပာခဲသည္။ ကိုေျပသိမ္းကိုလည္း ခ်စ္ရွာသည္။ အားလည္း ကိုးရွာပါ၏။ ဂုဏ္လည္း ယူရွာပါ ၏။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း အေဖတို႔၊ အေမတို႔ သာမက အားလံုးကို ခ်စ္ခင္မွန္း မအိမ္ကံ သိပါ၏။ အခုလည္း သမီးေဇာႏွင့္ ေျပာတာဆိုေတာ့ အျပစ္တင္ခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္။ မလွအံု ေျပာေနတာကလည္း သဘာ၀ က်သည္။ ေတာသူ ေတာင္သား ဆုိေပသိ ကိုယ့္႐ိုးရာႏွင့္ကိုယ္ က်က္သေရရွိရွိ ဂုဏ္ရွိရွိ ေနႏိုင္ၾက၊ ေနခဲ့ၾကသူေတြပင္။ မလွအံုတို႔ မိသားစုကလည္း စားစရာမဲ့ ေနစရာမဲ့ မဟုတ္။ မအိမ္ကံ မေမြးခင္ကတည္းက သည္အိမ္ႀကီးကို မိသားစုလိုက္ ေရာက္လာခဲ့ၾကသူေတြ။ မလွအံုတို႔ မိသားစုရွိလို႔လည္း သည္အိမ္ႀကီးမွာ အစစအရာရာ မ်က္ႏွာလႊဲရသည္။ အိမ့္ဗာဟီရေတြမွာ မလွအံုတို႔သားအဖ တစ္ေတြလက္ မေရာက္သည့္ ေနရာမရွိ။ မအိမ္ကံ အဖို႔ေတာ့ မလွအံုသည္ပင္ ဒုတိယ မေအျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး မလွအံု ေခြၽးမ ေက်းဥအထိ မအိမ္ကံ ခင္တြယ္ အားကိုးခဲ့ရသည္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထမင္းေတြ ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး စားေန တာကို မလွအံုကျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက သမီးကို ကုိယ္ပူ မပူ စမ္းၾကည့္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ အဖ်ားက်သြားသည္။ ေခြၽးကေလးစို႔လို႔။ မ်က္လံုးကေလးေတြက ၀ိုင္းၾကည္ လုိ႔။ သမီးကိုၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ စိတ္ထဲက စကားေတြ ေျပာျဖစ္ပါ၏။
“ၿမိဳင္ကေလးရယ္ ငါ့သမီး ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါ မျဖစ္ ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အေမ ၀မ္းသာပါၿပီေအ။ ငါ့သမီး အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္မွာ အေမ ေၾကာက္လွခ်ည့္။ ကိုယ္ပူက်သြားရင္ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာပါၿပီ။ ဘုရား သိၾကားမလို႔ သမီးကေလး ေဘးဘယာ ေ၀းကြာပါရစီ”
အေမ ပန္း႐ံု ေရာက္လာၿပီး ေျမးမ နဖူးကေလးကို စမ္းသည္။
“ငါ့ေျမး အဖ်ားေလ်ာ့သလားလို႔ လွအံု။ ဟုတ္ကဲ့လား”
“အဖ်ားက်သြားပါၿပီေတာ္။ နာလန္ေတာင္ ထေပါ့။ မနက္ဖ်င္ ထမေျပးေတာ့ေျပာ။ ဆရာေဆာင့္ ေဆးစြမ္းပါသယ္ ဆုိေနမွ အဂၤလိပ္ေဆး မလိုေပါင္ေတာ္”
“လွအံုရယ္ ညည္းကလည္း စိတ္ေလွ်ာ့ပါေအ။ ဟုိခမ်ာ ဖေအဆိုေတာ့ ပူပန္လို႔ ေျပာရွာသာပါ”
“က်ဳပ္တို႔က သာၿပီး ပူေတာ့မေပါ့ေတာ္။ ဖေအက စိတ္မထင္လို႔ ဖုတ္ဖက္ခါ ထသြားရင္ ျဖစ္ေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ က သည္ကေလးေတြနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေနရမွာ အရီးရဲ႕။ အခုပဲ ရွင္အိမ္ကံကို ေျပာေနရသာ။ ညည္းေယာက္်ားက ဖ်င္ျမင္တုိင္း ပင္နီမွတ္ေနသာလို႔”
အေမပန္း႐ံုကေတာ့ ျပံဳးသည္။ မလွအံုက လူကိုယ္ ႐ုိးပံု႐ိုးလက္ႏွင့္ ႏႈတ္ေရးႂကြယ္သည္။ ၿမိဳင္ကေလး ထမင္းေတြ စားသည္ဆိုေတာ့လည္း မလွအံု အစီအမံ တတ္ရွာလို႔ ဆိုတာသိပါ၏။ မအိမ္ကံကေတာ့ အေမပန္း႐ံု စိတ္ခ်မ္းသာ တာေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာရပါ၏။ သမီးကေလး ေနေကာင္းစျပဳ လာေတာ့ သူပါ ရင္ကေလး ၿငိမ္းရသည္။ မလွအံုက ထမင္း ဆီဆမ္းႏွင့္ ပဲရြက္ဟင္းခ်ဳိ ထပ္ယူလာၿပီး အေမ ပန္း႐ံုကိုပါ စားေစပါ၏။ အေမပန္း႐ံုလည္း အခုမွ ထမင္းစားေျဖာင့္ ရွာေတာ့သည္။ စားရင္းက အေမပန္း႐ံု တစ္စံုတစ္ရာ သတိရ သြားပံုေပၚသည္။
“သမီး မအိမ္ကံ ေမာင္ေျပသိမ္းစားဖို႔ တစ္ခုခုလုပ္ေပးဦးေလ။ ခမ်ာ စာဖတ္ရင္း စားရေအာင္လို႔ ေရေႏြးၾကမ္းကေလး နဲ႔ လက္ဖက္ကေလး သုပ္လိုက္ပါလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အေမ”
မလွအံုက ထမင္းစားေနသည့္ မအိမ္ကံကို ဆက္စား ေစသည္။ သူပဲ လက္ဖက္သုပ္ သြားေပးမည္ဆို၏။
“ေန ေန မအိမ္ကံ အစ္မ သြားလုိက္မယ္။ ငါ့ေမာင္ ေခ်ာ့ရေခ်ေသးေအ။ လက္ဖက္ကို အဂၤလိပ္လို သုပ္လိုက္ရ ဦး...”
မအိမ္ကံမွာ ထမင္းသီးေအာင္ ရယ္မိသည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုႏွင့္ လာေနရွာမွေတာ့ လင္သားကို စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ ေနရသည့္ အိမ္က အျပစ္ တင္ၾကသည္ မထင္ေစခ်င္။ ကာယကံရွင္ မလွအံုက သြားေခ်ာ့မည္ ဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြမ်ား အေျမာ္အျမင္ရွိေလ ျခင္းလို႔ ေတြးမိရပါ၏။ တစ္ခုေတာ့ မအိမ္ကံ ရင္ထဲမွာ ရွိေနသည္။ မလွအံု ေျပာလိုက္သည့္ စကားထဲက “ဖေအက စိတ္မထင္လို႔ ဖုတ္ဖက္ခါ ထသြားရင္ ျဖစ္ေသးသယ္။ က်ဳပ္တို႔က သည္ကေလးေတြနဲ႔ တစ္သက္လံုးေနရမွာ အရီးရဲ႕” ဆုိသည့္ စကားျဖစ္သည္။ သည္လင္၊ သည္မယား၊ သည္ အေဖ၊ သည္သမီး ဖုတ္ဖက္ခါ သြားစရာ မရွိ။ မလွအံုက ကိုေျပသိမ္းကို စိတ္ခ်ေသးပံု မေပၚ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သည္စကားေျပာလိုက္ေလသလား။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပါပဲေလ။
မအိမ္ကံ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ သမီးကို ေဆးလူးေပး သည္။ ဆရာေဆာင့္ ေဆးတိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သမီးေဘးမွာပဲ လွဲေနလိုက္သည္။ သမီးက စကားေတြ ေျပာေနတာကို နားေထာင္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ခုိင္ကေလးကေတာ့ ဖေအေရာက္ ကတည္းက မေအ့နားမကပ္ေတာ့။ မလွအံု ေရာက္လာျပန္ သည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းက ေတာင္းပန္ ရွာသယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခရီးေရာက္ ေရာက္ခ်င္းဆိုေတာ့ ပူပန္သြားမိလို႔ပါသဲ့။ သမီးေတြကို အစ္မ အံု လက္အပ္ပါသယ္သဲ့ေတာ္။ ေျပာရွာပါတယ္ေအ”
ကိုေျပသိမ္းက ေတာင္းပန္လိုက္သည္ ဆိုေတာ့လည္း မအိမ္ကံ စိတ္ၾကည္ႏူးမိရပါ၏။ အိမ္ဆိုမွေတာ့ ၀င္ေပါက္ လည္းလြယ္၊ ထြက္ေပါက္လည္း လြယ္ရမွာေပါ့ေလ။
ကဆုန္၊ နယုန္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္။
ပူျပင္းလွေသာ ေႏြေခါင္ေခါင္ရက္ တစ္ရက္တြင္ ထေနာင္းတုိင္ ရြာႀကီးတြင္ ခင္မင္ခ့ဲရေသာ ကိုကံႀကီးေမာင္ ဆိုသူ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္က ဘယ္လို ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ကူးလာသည္ မသိရ။ ထေနာင္းတုိင္ ရြာတြင္ ေတြ႕ခဲ့ရသလုိ အကႌ်ေႂကြတိုက္ႏွင့္ ေၾကာ့ေၾကာ့ကေလး မဟုတ္ေတာ့။ လည္ေခါင္းတံုး အကႌ်က ေၾကးလက္ေလးသစ္ ထလ်က္ရွိကာ ပုဆိုးကေတာ့ ေျမာက္ျပင္ထည္ ခပ္လတ္လတ္ ႏွင့္ျဖစ္ပါ၏။ ပိုလိုဘူး တစ္ဘူးႏွင့္ ဒန္မီးခတ္ကိုေတာ့ လက္တြင္း ဆုပ္ထား မပ်က္။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကိုေျပသိမ္းက ေက်ာင္းကို ေရာက္ေနခုိက္ ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံႏွင့္ မ်က္မွန္း တန္းဖူးသည္ ျဖစ္၍ အိမ္မွာပဲ ဧည့္ခံထားလုိက္သည္။ မအိမ္ကံက ကိုကံႀကီးေမာင္ကို ဧည့္ခံရင္းက ကိုေျပသိမ္း ဖတ္သည့္ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း စိတ္ေရာက္ သြားခဲ့သည္။ အေတာ္ပဲ။ သည္အခ်ိန္မွာ မသိမသာ ေမးလွ်င္ အစြန္းအစေတာ့ ရႏုိင္သည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
4 comments:
ဟုတ္တယ္အကိုရာ တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ေက်ာက္ေရာဂါဆိုးေခတ္စားတုန္းက လူေတြဒီေရာဂါေၾကာင့္ ေသၾကတယ္လိုေတာ့ ၾကားဖူးဖတ္ဖူးတယ္။အရင္အပိုင္းေတြကိုလဲ လိုက္ဖတ္လိုက္ဦးမယ္။
အကိုေရ...... အဲဒါ ေက်ာက္ေရာဂါ ဆိုတာလားးးးးဗ်။
မအိမ္ကံလာဖတ္တယ္ အကိုေတာ္
အင္း လာဖတ္ၿပီ ဘယ္ႏွပိုင္းေတာင္က်န္ေသးတာလဲဟင္...
Post a Comment