လေရာင္က သာလြန္းလွသည္။ ေဇာ္ခ်မ္းကုန္း ရြာကေလးသည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေအးျမၿငိမ္သက္ လ်က္ရွိ၏။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ပူျပင္းထားခဲ့သည့္ အပူက ဟပ္ဟပ္ေျပးေအာင္ မပူေတာ့ ေသာ္လည္း ညဦးတုန္းက အရွိန္ေတြ က်န္ေနေသးသည္။
ညဥ့္နက္လာေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ေအးလာခဲ့သည္။ သမီးႀကီးက ပိတ္ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကို ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ရင္ထုမနာ ရွိခဲ့ရသည္။ ပိတ္ျခင္ေထာင္ႀကီးက ေလွာင္မ်ားေနေရာ့လား ဆုိသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ မၾကာခဏ လွပ္ၾကည့္မိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိေလၿပီ။ မအိပ္ခင္က အထိ သမီးနဖူးကို စမ္းၾကည့္လုိက္တိုင္း လွည္းမီးခ် ေဒါက္ဖိုက မီးေတြလို တရွိန္ရွိန္ ေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိ၏။
ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားလွ်င္ ဘယ္ဘက္ေခ်ာင္မွာ လွည္းမီးေဒါက္ဖို ရွိသည္။ လွည္းဘီးေတြ သံေခြ စြပ္ေပးသည့္ ေဒါက္ဖိုျဖစ္၍ ေဒါက္ဆရာ ဦးသာပိုဆုိလွ်င္ ဘယ္တုန္းကမွ အက်ႌ ကပ္ရသည္ မရွိ။ ဖားဖိုထဲက ထုတ္ယူလာေသာ သံေကြးရဲရဲကို တပည့္ ႏွစ္ေယာက္က ညွပ္ျဖင့္ ညွပ္ေပးထားရသည္။ ဘႀကီးသာပိုက မီးမေလ်ာ့ခင္ ေပါက္တူးႀကီးႏွင့္ တထန္းထန္း ထုသည္။ မီးပြင့္ မီးစာေတြ တဖြားဖြား။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္က လွည္းကိုလည္း ဘႀကီးသာပိုပဲဘီးေခြစြပ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လွည္းက အေရးႀကီးလို႔ ဘႀကီးသာပိုက မၿပီးႏိုင္လွ်င္ မအိမ္ကံ လိုက္သြားရတာ ရွိဖူး သည္။
“ဘႀကီး တစ္နယ္လံုးက လွည္းေတြနဲ႔ အပ္ထည္မ်ားလို႔ ပါေအ။ နက္ျဖန္က်ေတာ့မွ ယူေတာ့ ငါ့တူမရယ္။ ဘႀကီး မလည္း ဖိုက်င္ထိုးခံရတဲ့ ေမာင္တင့္တယ္သာ ၾကည့္ေတာ့။ မီးနဲ႔ နပန္းလံုးေနရသာနဲ႔ ဘ၀ၿပီးရေတာ့မယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ထမင္း တစ္လုတ္ အပူခံစားရသာပါေအ။ ဘႀကီးလည္း လုပ္ေနသာ ပါပဲေႏွာ ငါ့တူမ”
သည္တုန္းက ဘႀကီးသာပိုကို မအိမ္ကံ သနားခဲ့ရသည္။ ကိုယ့္အိမ္က လွည္းက်မွ ၾကာသေကာရယ္လို႔ လိုက္သြားေတာ့မွ ဘႀကီး သာပို၏ အပူကို မအိမ္ကံ ကိုယ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္ ခမ်ာလည္း သည့္ထက္ မေလ်ာ့ေသာ အပူျဖင့္ ေ၀ဒနာကို ျပင္းစြာ ခံစားေနရတာကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိ ျခင္းျဖစ္သည္။ သမီးခမ်ာ အပူတရွိန္ရွိန္၊ အေငြ႕တေခ်ာင္းေခ်ာင္း။ မအိမ္ကံမွာလည္း မထူးပါ။ သမီးအတြက္ ရတက္ မေအးရၿပီ။ မီးလွည့္ခံရေသာ လွည္းဘီးသံေခြႏွင့္ မျခား အပူႀကီးရေလၿပီ။
“ရတနာသံုးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ သမီးကေလး ေဘးမသီ ရန္မခ ပကတိ ေအးျမပါေစေတာ့။ ပြဲကေတာ္ႀကီး ေျပာသလိုမ်ား ေရာဂါႀကီး ျဖစ္ေနေလမလား။ ဘယ္လို အကုသိုလ္ကမ်ား ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ က်လာရသာပါ လိမ့္။ ေရာဂါႀကီးဆိုရင္ေတာ့ ပ်က္စီးရင္ ပ်က္စီး၊ မပ်က္စီးရင္ ႐ုပ္ရည္ အဆင္းမလွ ျဖစ္တတ္သတဲ့။ ဘယ္ဟာကမွ မေကာင္း ႏုိင္ပါလား။ ဘယ္သူကမ်ား ေက်ာက္ေပါက္မာ ဗရပြနဲ႔ မိန္းကေလးကို ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ေရြးၾကမွာတဲ့လဲ။ ညည္း မျဖစ္ဘဲ ငါ့သာျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လားေအ”
မအိမ္ကံခမ်ာ အ႐ူးလို လူးလွိမ့္ ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္သာ ရွိေနေတာ့သည္။ သည္အနီးအနား ရြာေတြမွာ သည္ေရာဂါ ျဖစ္ေနသတဲ့ ဆိုတာ ၾကားေနရရင္လည္း ထားပါေတာ့။ ဟိုရြာမွာ ျဖစ္လို႔တဲ့၊ သည္ရြာမွာ ျဖစ္လို႔တဲ့ဆိုလွ်င္လည္း ကေလးရဲ႕ ဘ၀ကံလို႔ ေအာက္ေမ့ရပါရဲ႕။ ခုေတာ့ ကြင္းႀကီး က်ယ္ပါလ်က္ႏွင့္ တစ္ပင္တည္း မိုးႀကိဳးပစ္ခံရေသာ ထန္းပင္လို ျဖစ္ရၿပီ။
ညဥ့္နက္လာေတာ့ ေလညင္းကေလး သုန္လာသည္။ မအိမ္ကံ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသး။ မလွအံုကေတာ့ ေခြေခြကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔ခမ်ာ တစ္ေန႔ခင္းလံုး၊ တစ္ညေနလံုး ဆရာ ေျပးပင့္ရ၊ ေဆးလူး ေဆးတိုက္ရ ပင္ပန္းလွၿပီ။ အေမပန္း႐ံု ခမ်ာလည္း ေျမးဦးဆိုေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ဂြမ္းေပါက္ႏွင့္ တို႔မတတ္ ခ်စ္ရွာလြန္းသူမို႔ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ခဲ့ရွာပါ၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သည္ရက္မွာမွ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ကုန္၀ယ္ ထြက္သြားခဲ့သည္။ မနက္ျဖန္ေတာင္ ျပန္လာဖို႔ မေသခ်ာ။
“သည္ေရာဂါက ကူးသယ္တဲ့။ အေမ့ကို ကူးစမ္းပေလ့ေစ။ သမီးမွာ ေရာဂါ တစ္မႈန္ တစ္စ မက်န္ခဲ့ရင္ ေတာ္ၿပီ။ ေရလိုကဲ့သို႔ သြန္လို႔ရရင္ ဘယ္ ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္ မလဲ။ ေရာဂါကို အေမကဲ့ ယူခ်င္စမ္းလွေအ။ ညည္းမလွ လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ညည္းအက်ည္း တန္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ သည္တစ္ခါ အေမ ရင္အက်ဳိးမခံႏုိင္ဘူး”
မအိမ္ကံခမ်ာ ေအးျမေသာ လေရာင္ေအာက္မွာ သူပါ ေရာပူေလာင္ေနရ ရွာေလသည္။ ေဒါက္ဖိုေပတံုးေပၚက မီးလွည့္သံေကြးကို တထန္းထန္းထုလိုက္တိုင္း မီးပြင့္ေတြ စင္ထြက္ေနၾကသလို မအိမ္ကံသည္လည္း ေတြးမိေလတိုင္း ရင္ႏွင့္အမွ် စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔မႈ မီးပြင့္ေတြ က်ည္ခနဲ က်ည္ခနဲ ထြက္ေနခဲ့၏။ မလွအံုကေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ အပူႀကီးႀကီး ဖ်ားသည္ဆိုတာႏွင့္ပင္ သူ႔ေဆးၿမီးတိုေတြ မထုတ္ေတာ့ပါ။ သူတကာကို ယၾတာေလး၊ ဂါထာေလးႏွင့္ သမားမပါ၊ ေဆး မပါ ကုသခဲ့တာမ်ဳိးရွိခဲ့ေသာ္လည္း ေျမးတူမ ကေလး အတြက္ေတာ့ ဆရာေဆာင္ကို ေျပးပင့္ ရွာပါ၏။ ဆရာေဆာင္က ေတာင္ရြာ ႂကြသြားသည္ဆိုလုိ႔ ဖိုးကူးကို လွည္းႏွင့္အႀကိဳ လႊတ္ရျပန္သည္။ ဖိုးကူးလာေတာ့ ဆရာေဆာင္ ပါလာခဲ့ပါ၏။ ဆရာေဆာင္က ကေလးကို အပူစမ္းသည္။ ေသြးစမ္းသည္။
ဆရာေဆာင္ကေတာ့ ေရေက်ာက္၊ ပဲသီတာ၊ ဂ်ဳိက္သိုး၊ ေပါက္ခ်င္လို႔ ကိုယ္တြင္း အပူေတြ ကန္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသာ ဆို၏။ ေက်ာက္ႀကီးလို႔ မေျပာသျဖင့္ စိတ္ကေလး ေအးရေသာ္လည္း သံုးရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမည္ ဆိုျပန္ ေတာ့ တစ္ဖန္ ပူရျပန္သည္။ ေဆးတစ္မ်ဳိးကို ပုလင္းတစ္လံုးတြင္ ကဲ့ထည့္ေစလ်က္ ေလလံု ပိတ္ထားေစသည္။ ေဆးဘုရင္ ျဖစ္၍ အစြမ္းထက္လွေၾကာင္း ေျပာရင္း သူ႔ပုလင္းထဲက ေဆးမႈန္႔ကို သနပ္ခါးေရက်ဲျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး လူးခိုင္းသည္။ အပူ၀မ္းသြားခဲ့ေသာ္ ေဆးကို ၾကက္တက္ေရႏွင့္ တိုက္၊ အပူမက်ေသာ္ က့ံကူဆံ ေသြးေရႏွင့္ တိုက္၊ ငန္းဖမ္းလွ်င္ ဇာတိပၹိဳလ္သီးေသြးၿပီး တုိက္ေလဟု မွာၾကားခဲ့သည္။
“အပူေရာက္ထ မ်ားၾကသသူ၊ ေတြ႕ရွိမူကား၊ ကံ့ကူဆေရ၊ ဆက္တုိက္ေပရွင့္၊ တစ္ေတြတစ္ခန္း၊ ငန္းဖမ္းေလၿပီး သီးဇာတိပၹိဳလ္ ထည့္သို ေသြးက်ဳိက္ ေဆးႏွင့္တိုက္က မုခ် ခ်မ္းသာ လြတ္မည္သာဟု ဆိုတဲ့ အတိုင္း ေဆးကိုခ်င့္ၿပီး တုိက္ရင္ ေပ်ာက္ပါသယ္။ ၀ဋ္နာႀကီး၊ ကံနာႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေပသိ သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့။ အခုဟာက အပူႀကီးလြန္းေတာ့ ၀မ္းမ်ား သြားတတ္သယ္။ ငန္းဖမ္း တတ္သယ္။ ဒါေၾကာင့္ အပူၿငိမ္းေအာင္ လိမ္းလည္း လိမ္း၊ ကံ့ကူဆံေရနဲ႔လည္း ၀င္ေအာင္တုိက္”
မလွအံုက ကေလးကို ေဆးလူးေပးတိုင္း ရွင္ဗာကုလ မေထရ္ကဲ့သို႔ ေရာဂါစင္ ေပ်ာက္ခ်မ္းသာေရာက္ဟု သံုးခါ ရြတ္ရွာသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုသာ တေနမိ သည္ပင္။ တရွိန္ရွိန္ တညီးညီး ေလာင္ၿမိဳက္ေနသလို ပူေနေတာ့ ကေလးက ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာေနတာေတြ ရွိပါသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွတ္မိသလို မ်က္လံုးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးကို လိုက္ၾကည့္သည္။ ကေလးကို ကိုင္ေတာ့ လက္ေတြကပူ။ ပါးကေလးကို ကိုင္ေတာ့ ပါးေတြက ပူ။ အပူႀကီးရာက အတြင္းတက္ တက္မွာ စိုးေတာ့ အေမပန္း႐ံုက ကေလးထိန္းၿပီး ေက်းဥကို အေစာင့္ခိုင္းသည္။
မအိမ္ကံကလည္း တစ္ဖ၀ါး မခြာဘဲ သမီး အရိပ္အကဲကိုသာ ဖမ္းေနရေတာ့သည္။ မအိမ္ကံက ေက်ာက္ႀကီး ေရာဂါမ်ားလားလို႔ ေမးေတာ့ ဆရာေဆာင္က ၀ဋ္နာႀကီး၊ ကံနာႀကီး မဟုတ္ပါဘူးလို႔ေတာ့ ဆိုပါ၏။ အကယ္ တည့္ဟုတ္ခဲ့ေသာ္။ မလွအံုႏွင့္ အေမပန္း႐ံုတို႔ကို စိတ္ထဲ စြဲထင္ေနသည့္ စိုးရိမ္မႈကို မေျပာမျဖစ္ေတာ့လည္း ေျပာျပရ ေတာ့သည္။ ပြဲကေတာ္ႀကီး မွာလိုက္သည့္ စကားမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ကိုယ္ပူျပင္းပံု ျပင္းနည္းကလည္း ဟုတ္မွန္ ေလာက္သည္ျဖစ္၍ ေက်ာက္ႀကီး ျဖစ္ေနေလမလား ေျပာလိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္။
“မဟုတ္သာေအ။ သည္နားတစ္ေၾကာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္သယ္ မၾကားဘူးေပါင္။ ဖြဟဲ့ ဥႆဖယားထိပ္ဖ်ား တံခြန္။ တို႔ငယ္ ငယ္က ရြာလံုးကြၽတ္ျဖစ္လို႔ ေျပးရသာေတာ္ ေျပးလို႔လည္း မလြတ္ေပါင္ေအ။ အနာလံုးႀကီးေတြရဲ႕ ယိုသီးမွည့္မွည့္လာ ၾကရာက မ်က္ႏွာႀကီး ဖူးဖူးထေတာ့သာ။ ၿမိဳင္ကေလးက ႐ိုး႐ိုး ဖ်ားသာပါေအ။ ငါသိပါတယ္။ ရာသီကလည္း ပူသေကာေအ။ ၀မ္းတြင္းႏုံ႔တဲ့သူ ထျဖစ္သာေပါ့”
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ညဥ့္နက္လာေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ေအးလာခဲ့သည္။ သမီးႀကီးက ပိတ္ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကို ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ရင္ထုမနာ ရွိခဲ့ရသည္။ ပိတ္ျခင္ေထာင္ႀကီးက ေလွာင္မ်ားေနေရာ့လား ဆုိသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ မၾကာခဏ လွပ္ၾကည့္မိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိေလၿပီ။ မအိပ္ခင္က အထိ သမီးနဖူးကို စမ္းၾကည့္လုိက္တိုင္း လွည္းမီးခ် ေဒါက္ဖိုက မီးေတြလို တရွိန္ရွိန္ ေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိ၏။
ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားလွ်င္ ဘယ္ဘက္ေခ်ာင္မွာ လွည္းမီးေဒါက္ဖို ရွိသည္။ လွည္းဘီးေတြ သံေခြ စြပ္ေပးသည့္ ေဒါက္ဖိုျဖစ္၍ ေဒါက္ဆရာ ဦးသာပိုဆုိလွ်င္ ဘယ္တုန္းကမွ အက်ႌ ကပ္ရသည္ မရွိ။ ဖားဖိုထဲက ထုတ္ယူလာေသာ သံေကြးရဲရဲကို တပည့္ ႏွစ္ေယာက္က ညွပ္ျဖင့္ ညွပ္ေပးထားရသည္။ ဘႀကီးသာပိုက မီးမေလ်ာ့ခင္ ေပါက္တူးႀကီးႏွင့္ တထန္းထန္း ထုသည္။ မီးပြင့္ မီးစာေတြ တဖြားဖြား။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္က လွည္းကိုလည္း ဘႀကီးသာပိုပဲဘီးေခြစြပ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လွည္းက အေရးႀကီးလို႔ ဘႀကီးသာပိုက မၿပီးႏိုင္လွ်င္ မအိမ္ကံ လိုက္သြားရတာ ရွိဖူး သည္။
“ဘႀကီး တစ္နယ္လံုးက လွည္းေတြနဲ႔ အပ္ထည္မ်ားလို႔ ပါေအ။ နက္ျဖန္က်ေတာ့မွ ယူေတာ့ ငါ့တူမရယ္။ ဘႀကီး မလည္း ဖိုက်င္ထိုးခံရတဲ့ ေမာင္တင့္တယ္သာ ၾကည့္ေတာ့။ မီးနဲ႔ နပန္းလံုးေနရသာနဲ႔ ဘ၀ၿပီးရေတာ့မယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ထမင္း တစ္လုတ္ အပူခံစားရသာပါေအ။ ဘႀကီးလည္း လုပ္ေနသာ ပါပဲေႏွာ ငါ့တူမ”
သည္တုန္းက ဘႀကီးသာပိုကို မအိမ္ကံ သနားခဲ့ရသည္။ ကိုယ့္အိမ္က လွည္းက်မွ ၾကာသေကာရယ္လို႔ လိုက္သြားေတာ့မွ ဘႀကီး သာပို၏ အပူကို မအိမ္ကံ ကိုယ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္ ခမ်ာလည္း သည့္ထက္ မေလ်ာ့ေသာ အပူျဖင့္ ေ၀ဒနာကို ျပင္းစြာ ခံစားေနရတာကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိ ျခင္းျဖစ္သည္။ သမီးခမ်ာ အပူတရွိန္ရွိန္၊ အေငြ႕တေခ်ာင္းေခ်ာင္း။ မအိမ္ကံမွာလည္း မထူးပါ။ သမီးအတြက္ ရတက္ မေအးရၿပီ။ မီးလွည့္ခံရေသာ လွည္းဘီးသံေခြႏွင့္ မျခား အပူႀကီးရေလၿပီ။
“ရတနာသံုးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ သမီးကေလး ေဘးမသီ ရန္မခ ပကတိ ေအးျမပါေစေတာ့။ ပြဲကေတာ္ႀကီး ေျပာသလိုမ်ား ေရာဂါႀကီး ျဖစ္ေနေလမလား။ ဘယ္လို အကုသိုလ္ကမ်ား ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ က်လာရသာပါ လိမ့္။ ေရာဂါႀကီးဆိုရင္ေတာ့ ပ်က္စီးရင္ ပ်က္စီး၊ မပ်က္စီးရင္ ႐ုပ္ရည္ အဆင္းမလွ ျဖစ္တတ္သတဲ့။ ဘယ္ဟာကမွ မေကာင္း ႏုိင္ပါလား။ ဘယ္သူကမ်ား ေက်ာက္ေပါက္မာ ဗရပြနဲ႔ မိန္းကေလးကို ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ေရြးၾကမွာတဲ့လဲ။ ညည္း မျဖစ္ဘဲ ငါ့သာျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လားေအ”
မအိမ္ကံခမ်ာ အ႐ူးလို လူးလွိမ့္ ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္သာ ရွိေနေတာ့သည္။ သည္အနီးအနား ရြာေတြမွာ သည္ေရာဂါ ျဖစ္ေနသတဲ့ ဆိုတာ ၾကားေနရရင္လည္း ထားပါေတာ့။ ဟိုရြာမွာ ျဖစ္လို႔တဲ့၊ သည္ရြာမွာ ျဖစ္လို႔တဲ့ဆိုလွ်င္လည္း ကေလးရဲ႕ ဘ၀ကံလို႔ ေအာက္ေမ့ရပါရဲ႕။ ခုေတာ့ ကြင္းႀကီး က်ယ္ပါလ်က္ႏွင့္ တစ္ပင္တည္း မိုးႀကိဳးပစ္ခံရေသာ ထန္းပင္လို ျဖစ္ရၿပီ။
ညဥ့္နက္လာေတာ့ ေလညင္းကေလး သုန္လာသည္။ မအိမ္ကံ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသး။ မလွအံုကေတာ့ ေခြေခြကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔ခမ်ာ တစ္ေန႔ခင္းလံုး၊ တစ္ညေနလံုး ဆရာ ေျပးပင့္ရ၊ ေဆးလူး ေဆးတိုက္ရ ပင္ပန္းလွၿပီ။ အေမပန္း႐ံု ခမ်ာလည္း ေျမးဦးဆိုေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ဂြမ္းေပါက္ႏွင့္ တို႔မတတ္ ခ်စ္ရွာလြန္းသူမို႔ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ခဲ့ရွာပါ၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သည္ရက္မွာမွ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ကုန္၀ယ္ ထြက္သြားခဲ့သည္။ မနက္ျဖန္ေတာင္ ျပန္လာဖို႔ မေသခ်ာ။
“သည္ေရာဂါက ကူးသယ္တဲ့။ အေမ့ကို ကူးစမ္းပေလ့ေစ။ သမီးမွာ ေရာဂါ တစ္မႈန္ တစ္စ မက်န္ခဲ့ရင္ ေတာ္ၿပီ။ ေရလိုကဲ့သို႔ သြန္လို႔ရရင္ ဘယ္ ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္ မလဲ။ ေရာဂါကို အေမကဲ့ ယူခ်င္စမ္းလွေအ။ ညည္းမလွ လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ညည္းအက်ည္း တန္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ သည္တစ္ခါ အေမ ရင္အက်ဳိးမခံႏုိင္ဘူး”
မအိမ္ကံခမ်ာ ေအးျမေသာ လေရာင္ေအာက္မွာ သူပါ ေရာပူေလာင္ေနရ ရွာေလသည္။ ေဒါက္ဖိုေပတံုးေပၚက မီးလွည့္သံေကြးကို တထန္းထန္းထုလိုက္တိုင္း မီးပြင့္ေတြ စင္ထြက္ေနၾကသလို မအိမ္ကံသည္လည္း ေတြးမိေလတိုင္း ရင္ႏွင့္အမွ် စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔မႈ မီးပြင့္ေတြ က်ည္ခနဲ က်ည္ခနဲ ထြက္ေနခဲ့၏။ မလွအံုကေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ အပူႀကီးႀကီး ဖ်ားသည္ဆိုတာႏွင့္ပင္ သူ႔ေဆးၿမီးတိုေတြ မထုတ္ေတာ့ပါ။ သူတကာကို ယၾတာေလး၊ ဂါထာေလးႏွင့္ သမားမပါ၊ ေဆး မပါ ကုသခဲ့တာမ်ဳိးရွိခဲ့ေသာ္လည္း ေျမးတူမ ကေလး အတြက္ေတာ့ ဆရာေဆာင္ကို ေျပးပင့္ ရွာပါ၏။ ဆရာေဆာင္က ေတာင္ရြာ ႂကြသြားသည္ဆိုလုိ႔ ဖိုးကူးကို လွည္းႏွင့္အႀကိဳ လႊတ္ရျပန္သည္။ ဖိုးကူးလာေတာ့ ဆရာေဆာင္ ပါလာခဲ့ပါ၏။ ဆရာေဆာင္က ကေလးကို အပူစမ္းသည္။ ေသြးစမ္းသည္။
ဆရာေဆာင္ကေတာ့ ေရေက်ာက္၊ ပဲသီတာ၊ ဂ်ဳိက္သိုး၊ ေပါက္ခ်င္လို႔ ကိုယ္တြင္း အပူေတြ ကန္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသာ ဆို၏။ ေက်ာက္ႀကီးလို႔ မေျပာသျဖင့္ စိတ္ကေလး ေအးရေသာ္လည္း သံုးရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမည္ ဆိုျပန္ ေတာ့ တစ္ဖန္ ပူရျပန္သည္။ ေဆးတစ္မ်ဳိးကို ပုလင္းတစ္လံုးတြင္ ကဲ့ထည့္ေစလ်က္ ေလလံု ပိတ္ထားေစသည္။ ေဆးဘုရင္ ျဖစ္၍ အစြမ္းထက္လွေၾကာင္း ေျပာရင္း သူ႔ပုလင္းထဲက ေဆးမႈန္႔ကို သနပ္ခါးေရက်ဲျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး လူးခိုင္းသည္။ အပူ၀မ္းသြားခဲ့ေသာ္ ေဆးကို ၾကက္တက္ေရႏွင့္ တိုက္၊ အပူမက်ေသာ္ က့ံကူဆံ ေသြးေရႏွင့္ တိုက္၊ ငန္းဖမ္းလွ်င္ ဇာတိပၹိဳလ္သီးေသြးၿပီး တုိက္ေလဟု မွာၾကားခဲ့သည္။
“အပူေရာက္ထ မ်ားၾကသသူ၊ ေတြ႕ရွိမူကား၊ ကံ့ကူဆေရ၊ ဆက္တုိက္ေပရွင့္၊ တစ္ေတြတစ္ခန္း၊ ငန္းဖမ္းေလၿပီး သီးဇာတိပၹိဳလ္ ထည့္သို ေသြးက်ဳိက္ ေဆးႏွင့္တိုက္က မုခ် ခ်မ္းသာ လြတ္မည္သာဟု ဆိုတဲ့ အတိုင္း ေဆးကိုခ်င့္ၿပီး တုိက္ရင္ ေပ်ာက္ပါသယ္။ ၀ဋ္နာႀကီး၊ ကံနာႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေပသိ သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့။ အခုဟာက အပူႀကီးလြန္းေတာ့ ၀မ္းမ်ား သြားတတ္သယ္။ ငန္းဖမ္း တတ္သယ္။ ဒါေၾကာင့္ အပူၿငိမ္းေအာင္ လိမ္းလည္း လိမ္း၊ ကံ့ကူဆံေရနဲ႔လည္း ၀င္ေအာင္တုိက္”
မလွအံုက ကေလးကို ေဆးလူးေပးတိုင္း ရွင္ဗာကုလ မေထရ္ကဲ့သို႔ ေရာဂါစင္ ေပ်ာက္ခ်မ္းသာေရာက္ဟု သံုးခါ ရြတ္ရွာသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုသာ တေနမိ သည္ပင္။ တရွိန္ရွိန္ တညီးညီး ေလာင္ၿမိဳက္ေနသလို ပူေနေတာ့ ကေလးက ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာေနတာေတြ ရွိပါသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွတ္မိသလို မ်က္လံုးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးကို လိုက္ၾကည့္သည္။ ကေလးကို ကိုင္ေတာ့ လက္ေတြကပူ။ ပါးကေလးကို ကိုင္ေတာ့ ပါးေတြက ပူ။ အပူႀကီးရာက အတြင္းတက္ တက္မွာ စိုးေတာ့ အေမပန္း႐ံုက ကေလးထိန္းၿပီး ေက်းဥကို အေစာင့္ခိုင္းသည္။
မအိမ္ကံကလည္း တစ္ဖ၀ါး မခြာဘဲ သမီး အရိပ္အကဲကိုသာ ဖမ္းေနရေတာ့သည္။ မအိမ္ကံက ေက်ာက္ႀကီး ေရာဂါမ်ားလားလို႔ ေမးေတာ့ ဆရာေဆာင္က ၀ဋ္နာႀကီး၊ ကံနာႀကီး မဟုတ္ပါဘူးလို႔ေတာ့ ဆိုပါ၏။ အကယ္ တည့္ဟုတ္ခဲ့ေသာ္။ မလွအံုႏွင့္ အေမပန္း႐ံုတို႔ကို စိတ္ထဲ စြဲထင္ေနသည့္ စိုးရိမ္မႈကို မေျပာမျဖစ္ေတာ့လည္း ေျပာျပရ ေတာ့သည္။ ပြဲကေတာ္ႀကီး မွာလိုက္သည့္ စကားမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ကိုယ္ပူျပင္းပံု ျပင္းနည္းကလည္း ဟုတ္မွန္ ေလာက္သည္ျဖစ္၍ ေက်ာက္ႀကီး ျဖစ္ေနေလမလား ေျပာလိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္။
“မဟုတ္သာေအ။ သည္နားတစ္ေၾကာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္သယ္ မၾကားဘူးေပါင္။ ဖြဟဲ့ ဥႆဖယားထိပ္ဖ်ား တံခြန္။ တို႔ငယ္ ငယ္က ရြာလံုးကြၽတ္ျဖစ္လို႔ ေျပးရသာေတာ္ ေျပးလို႔လည္း မလြတ္ေပါင္ေအ။ အနာလံုးႀကီးေတြရဲ႕ ယိုသီးမွည့္မွည့္လာ ၾကရာက မ်က္ႏွာႀကီး ဖူးဖူးထေတာ့သာ။ ၿမိဳင္ကေလးက ႐ိုး႐ိုး ဖ်ားသာပါေအ။ ငါသိပါတယ္။ ရာသီကလည္း ပူသေကာေအ။ ၀မ္းတြင္းႏုံ႔တဲ့သူ ထျဖစ္သာေပါ့”
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
3 comments:
အပိုင္း(၁)
ယခင္လမွအဆက္ ??
ဘာပဲေျပာေျပာ အေရးအသားေရာ စိတ္၀င္စားစရာဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေရာ အရမ္းေကာင္းေနေတာ့ အပိုင္း(၂)ကိုေမွ်ာ္ေနမိၿပီ။ :)
ဆရာမခင္ခင္ထူးဧ။္ မအိမ္ကံ၀တၳု
http://www.shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=1563:oc-09-&catid=94:2008-06-08-19-57-14&Itemid=473
သိပ္ၾကိုက္လို ့ သြားသြားဖတ္ၿဖစ္တဲ့ ၀တၳုေလးပါ။
[ဟုတ္တယ္ sweet ေရ က်ေနာ္လည္း ၾကိဳက္လို႕ တင္လာတာ
ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေနပါျပီ။
ခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနပါေသးတယ္။
ခုလို လာဖတ္တဲ့ အတြက္ေက်းဇူးပါဗ်ာ
ခင္တဲ့
ရီနိုမာန္
Post a Comment