အေဖသူႀကီး ရွိစဥ္အခါကတည္းက ရြာေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းစားေက်ာင္း လွဴခဲ့သည္။ စာသင္ေက်ာင္း ေဆာက္သည္။ ရြာဦးဇရပ္ ေဆာက္လွဴသည္။ ေရတြင္း ႏွစ္တြင္း၊ ရြာလယ္ တံတားေတြ အသစ္ တည္ေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသံုး ပရိေဘာဂေတြဆိုေတာ့လည္း မအိမ္ကံပင္။ ဆရာေတာ္ႀကီး စ်ာပနမွာလည္း မအိမ္ကံတို႔ပင္ နင့္နင့္နဲနဲ မတည္ခ့ဲရသည္။
အခုလည္း အေမပန္း႐ံုက စာသင္ေက်ာင္းကေလး ျပန္ေဆာက္ခ်င္သည္ ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္လွဴရေတာ့မည္။ အေမ ပန္း႐ံုခမ်ာ အသက္ရရွာၿပီ။ သူလွဴခ်င္ သည္ဆိုတာကို မအိမ္ကံ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔သာ ရွိပါ၏။ မီးေလာင္သည့္ညကပင္ သည္ေက်ာင္းကို ငါျပန္ေဆာက္လွဴ မယ္ ေျပာခဲ့တာ မအိမ္ကံအသိ။ မအိမ္ကံကလည္း လွဴခ်င္ သည္။ မအိမ္ကံေက်ာင္းကို မအိမ္ကံ ျပန္လည္ တည္ေထာင္ ရမည္။ သည္လို ကိစၥေတြမွာ ကိုေျပသိမ္းကို အိမ္သားအျဖစ္ အသိေပးျခင္းသာ ရွိ၍ မအိမ္ကံကပဲ ဆံုးျဖတ္ေလ့ ရွိ၏။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း မအိမ္ကံ လုပ္ခ်င္တာ မွန္သမွ် ကန္႔ကြက္ တာမ်ဳိး၊ တားတာမ်ဳိး မရွိခဲ့။ “အိမ္ကေလး သေဘာပါ”လို႔ ဆိုသည္ခ်ည္းပင္။ အစစအရာရာ ရွားပါးေနခ်ိန္တြင္ မအိမ္ကံ တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္း ႐ုန္းထဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားရမွာကိုလည္း သိပါ၏။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။
ကိုေျပသိမ္း မရွိသည့္ တစ္ရက္တြင္ အစ္ကိုေလး ကိုစံေကာင္းကို မအိမ္ကံ အေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ ကိုစံေကာင္းက အေမပန္း႐ံု၏ အစ္ကို ၀မ္းကြဲက ေမြးသည့္သား ျဖစ္သည္။ ရြာမွာပဲ ေနထိုင္သူ ျဖစ္၍ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္အလုပ္ေတြ မႏိုင္တိုင္း ကိုဖိုးေငြတို႔ႏွင့္ လာ၀ိုင္းတတ္သူျဖစ္၏။ မဟုတ္မခံ စိတ္ရွိသည့္ အျပင္ မအိမ္ကံကိုလည္း ခ်စ္ရွာသည္။
ကိုစံေကာင္း ေရာက္လာေတာ့ မအိမ္ကံက သရက္ပင္ေအာက္ ေခၚလာခ့ဲသည္။
“ကိုင္း...ငါ့ႏွမ ေျပာစမ္း။ ဘာမ်ားပါလိမ့္”
“ကိုဖိုးေညာင္းနဲ႔ ကိုစံျမကို ေခၚေပးေစခ်င္လို႔။ မအိမ္ကံ နည္းနည္းပါးပါး ေမးစရာရွိလို႔ပါ အစ္ကိုေလး”
“ဖိုးေညာင္းနဲ႔ စံျမ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ သည္ေကာင္ေတြကို ေျပာစရာရွိရင္ ငါ့မွာလိုက္ေလ။ ပိုက္ဆံ ရစရာရွိလို႔လား”
“မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုေလးရယ္။ မအိမ္ကံ သိခ်င္သာ ရွိလို႔ပါ”
“ေအးေလ ေခၚဆို ေခၚေပးပါ့မယ္။ သည္ေကာင္ေတြ ဘယ္မ်ား ရွိမွာပါလိမ့္။ ေတာထဲေတာ့ မဆင္းေလာက္ဘူး။ ေတြ႕သာနဲ႔ ငါေခၚခဲ့မယ္ဟာ။ ကိုင္း...”
“ကေန႔ပဲ ရွာေခၚခဲ့ေနာ္။ ကိုေျပသိမ္း မသိေစခ်င္လို႔”
“ေအးပါ”
ေန႔ခင္းနာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္မွာ ကိုစံေကာင္းႏွင့္ အတူ ကိုဖိုးေညာင္းတို႔ ပါလာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက သရက္ပင္ ေအာက္ကိုပဲ ေခၚလာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ဘာေတြမ်ား ေမးခ်င္လို႔ပါလိမ့္ ဆိုတာကို ထူးဆန္း ေနၾကပံုေတာ့ ေပၚသည္။ မအိမ္ကံက စကားခံ မေနေတာ့ဘဲ လိုရင္းကိုသာ ေမးေတာ့သည္။
“ကိုရင္ ဖိုးေညာင္း၊ မအိမ္ကံ ေမးမယ္။ ျဖည္းျဖည္းေျဖ။ စဥ္းစားၿပီး ေျဖေနာ္။ မီးေလာင္တဲ့ ညက ကိုရင္ဖိုးေညာင္း ျမင္သာ ျပန္ေျပာေစခ်င္သာပါ။ တစ္ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားေျဖေနာ္။ ကဲ...ေျပာ”
“ငါေျပာၿပီးသားပဲ ငါ့ႏွမရာ။ ဟိုညက နင္လည္း ၾကား ၿပီးသားပဲ။ အဲသာပဲရွိသာ။ ေနာက္ထပ္ ငါဘာမွ မသိဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစ့ဟာ”
မအိမ္ကံ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္ၿပီ။ ကိုဖိုးေညာင္းတို႔ကို မအိမ္ကံ ေခၚေမးတာကိုပဲ သူတို႔ကို မသကၤာလို႔ ေခၚေမးတယ္ ထင္ၾကၿပီ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြမ်ား ပ်က္လို႔။ လူအမ်ား ေရွ႕မွာ သိသေလာက္ ေျပာၿပီးသားကိစၥ။ မအိမ္ကံက တစ္ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာပါဆိုတာကို လန္႔ေနၾကပံုလည္း ေပၚပါ၏။ မအိမ္ကံက သူ႔သေဘာထားကို ေျပာျပရေတာ့သည္။
“သည္လိုပါ ကိုရင္ရဲ႕။ အခုကိစၥက ရြာလည္း သိကၡာ က်သယ္။ မအိမ္ကံလည္း အေစာ္ကား ခံရေလျခင္းလို႔ ခံစား ရသယ္။ အခု ကိုရင္တို႔ကို ေခၚသာလည္း မယံုတာ၊ မသကၤာ တာ မရွိရပါဘူး။ စကားဆိုသာ က်န္တတ္သယ္ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံ သိခ်င္သာပဲ ေမးပါေတာ့မယ္ေလ။ အဲသည္ ေန႔က ျမင္းေနာက္က စီးလာသူဟာ အရပ္ပုသယ္။ ဟုတ္သယ္ေနာ္”
“ေအးဟ။ ေရွ႕က စီးသဲ့ေကာင္ကို ေနာက္ကေကာင္က ဖက္ထားသာ ေတြ႕သယ္။ ေနာက္ကေကာင္က ေတာ္ေတာ့္ကို အရပ္ပုသယ္။ ငါျမင္ရသာက အလင္းေရာင္ ရွိေသးသာကိုး။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲက ဒံုးလႊတ္ၿပီး မၾကာဘူးေလ။ ပြဲက ဧည့္ခံ ဆိုင္းတီးေနၿပီဟာ”
“ဟုတ္ၿပီ။ ေနာက္ကလူက မ်က္ႏွာသုတ္ ပ၀ါတစ္ထည္ ကုပ္ကို ခြထားသယ္။ ျမင္းစီးရင္ ေလလြင့္မွာစိုးေတာ့ အစ ႏွစ္ဖက္ကို အကႌ်ထဲ တစ္ဖက္စီထိုးထည့္ထားသယ္။ ဟုတ္ကဲ့လား”
ကိုဖိုးေညာင္း ေတြသြားသည္။ လည္ႀကီးေစာင္းကာ ထိုညေနက အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားေနသည္။ ကိုစံေကာင္းကေတာ့ မအိမ္ကံ ဘာေတြ ေမးေနမွန္းမသိ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ ကုပ္ခြထားတာကို ဘယ္လိုမ်ား သိတာပါလိမ့္။ ဥာဏ္မမီ ေတာ့လည္း အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရ၏။ ကိုဖိုးေညာင္းဆီက အသံ မထြက္ေသး။ ၿပီးမွ မအိမ္ကံကို မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ သည္။ စုန္းမႏွင့္ေတြ႕ေနရပံုမ်ိဳး။
“ဟုတ္သယ္၊ ငါ့ႏွမေရ။ ပ၀ါတစ္ထည္ ကုပ္မွာပါသယ္။ ဟုတ္သယ္၊ ဟုတ္သယ္၊ ေသခ်ာသယ္”
“ဟုတ္ၿပီ။ ကိုင္း...ကိုစံျမကို တစ္ခ်က္ပဲ ေမးမယ္။ ေျမာက္တံခါးက ထြက္သြားေတာ့ ျမင္းႏွစ္စီး လူႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိုသာ ေသခ်ာရဲ႕လား”
ကိုစံျမက တစ္ေအာင့္ပဲ စဥ္းစားကာ ေသခ်ာေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ေက်နပ္သြားသည္။ ကိုစံေကာင္းတို႔ သံုးဦးကို ပုဆိုး တစ္ကြင္းစီ ေပးလိုက္သည္။ မအိမ္ကံ တြက္သည့္ ကိန္းေတာ့ တည့္တည့္ႀကီး တိုးေနပါပေကာ။ ကိုစံေကာင္းတို႔ကို သည္ကိစၥ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာေစခ်င္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္မွာေတာ့ မေျပာဖို႔ ကတိေပးၾကကာ ျပန္သြားၾကသည္။ တစ္ခ်က္ပဲ ေမးစရာက်န္ေတာ့သည္။ မအိမ္ကံ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ကို လာခဲ့ကာ အရီးၾကာညြန္႔ႏွင့္ စကားေတြ ေျပာေနခဲ့သည္။ အရီးၾကာညြန္႔က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္။ ထိုညက မနက္မိုးလင္းမွာကို မအိမ္ကံ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အရီး ၾကာညြန္႔လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ မနက္ဆြမ္းခံ ျပန္ ေမာင္းတီးေတာ့မွ အရီးၾကာညြန္႔ ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။ အရီးၾကာညြန္႔ ၀င္းတံခါး၀ ေရာက္သည္ႏွင့္ မအိမ္ကံ ေျပးေတြ႕သည္။ သိခ်င္လွၿပီ မဟုတ္လား။
“မေန႔ညက အရီး သြားခဲ့သယ္။ မေရာက္သာ ၾကာပါၿပီ ေအရယ္။ မစံေရႊႀကီး အေတာ္မမာ ေနရွာသာေကာ။ စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေၾကျဖစ္ထင္ပါရဲ႕။ စီးပြားကလည္း က်၊ လူကလည္း အိုၿပီပဲ။ အရီးေရာက္သြားေတာ့ ႏွိပ္ခိုင္းလို႔ ႏွိပ္ေပးခဲ့ရေသးသယ္။ “န”ေနရွာပါၿပီေအ”
“ဘာျဖစ္သာတဲ့လဲ”
“အသက္႐ွဴ မ၀သာတဲ့။ ပါးစပ္က ဟစိဟစိနဲ႔ အသက္ ႐ွဴေနရရွာသယ္။ ဗမာဆရာနဲ႔ေတာ့ ကုေနသယ္ေျပာသာပဲ။ ရြာထဲလည္း ေျပာသံမၾကားပါဘူးေအ။ ခက္သာက သူတို႔ကလည္း ဘယ္သူမွ လူမထင္ၾကဘူးေအ့”
“မအိမ္ကံ သိခ်င္သာေကာ”
မအိမ္ကံက သိခ်င္တာကို အလ်င္စလို ေမးလိုက္သည္။ ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ အိမ္ ဒါမွမဟုတ္ သာေအာင္ႏွင့္ ေရႊမႈံတို႔ ခြဲေနသည္ဆိုေသာ အိမ္၊ တစ္အိမ္အိမ္မွာ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္လင့္ ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိရမည္ဟု တြက္ထားခဲ့သည္။ အရပ္ပုပုဆိုသူ လူက ဘုန္းႀကီးပ်ံၿပီးတာႏွင့္ ျပန္ခ်င္လည္း ျပန္သြားႏိုင္သည္။ ရွိခ်င္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ မအိမ္ကံက ျမားတစ္ေခ်ာင္း ပစ္ၾကည့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အရီးၾကာညြန္႔က မေျဖေသးဘဲ အနားက ထင္းပံုေပၚ တက္ထိုင္သည္။ စကား မ်ားမ်ား ေျပာစရာ ရွိသည့္ပံု။ မအိမ္ကံကလည္း လိုက္ထိုင္ လိုက္သည္။ မလွအံုကပင္ “တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ေနစရာ ထိုင္စရာ ရွားလို႔ေတာ္”လို႔ လွမ္းေအာ္ေနပါ၏။
“အရီး ေရာက္သြားေတာ့ အေကာင္ပု မရွိေတာ့ဘူး။ သည္လိုေအ။ အရီးျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ မစံေရႊက သူ႔ေခြၽးမ အႀကီးမကို ဆန္သံုးျပည္ ထည့္ေပးလိုက္စမ္းလို႔ ခိုင္းေတာ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္မ မိၾကည္သန္းက ဆန္လိုက္ျခင္ေပးသယ္။ ဒါနဲ႔ အရီးက ညည္းတို႔အိမ္ ဟိုရက္က အရပ္ပုပုနဲ႔လူ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ပါသယ္။ သူရင္းငွားလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အေမ့တူတဲ့၊ တူဆိုေပသိ ခပ္ေ၀းေ၀းထဲကပါတဲ့။ သမုန္းကိုင္းက ခဏလာေနသာတဲ့။ ကိုယ္မေကာင္းဘူးလို႔လည္း ေျပာသယ္။ မအိမ္ကံေျပာသဲ့ အရပ္ပုပုလူဆိုသာ အဲသည္ေကာင္ ျဖစ္မွာပဲ”
ဟုတ္ၿပီ။ အကုန္လံုး ထင္ထားသည့္ အတိုင္း ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ျမဲရာ သံပတ္ က်ပ္ရာသပ္ပင္း သည့္ထက္ ခိုင္စရာ မရွိ။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္းကို မီး႐ႈိ႕ခိုင္းတာ သင္းပဲျဖစ္ရမည္။ ကိုယ္ေရေရာဂါသည္၊ သမုန္းကိုင္းသား၊ လည္ပင္းမွာ တဘက္ တစ္ထည္ ခြတင္ထားတတ္တဲ့လူ။ အရပ္ပုပု။ သမုန္းကိုင္းကို မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္က ေရာက္ဖူးသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းႏွင့္ ေ၀းလွသည္။ ႀကီးေတာ္ စံေရႊႏွင့္ ေသြးေ၀းေသာ တူေတာ္သူ၊ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို အေရာက္အေပါက္ နည္းသူလည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ လက္ေထာက္ခ်ခိုင္းလိုက္တာ ျဖစ္မည္။ ထားပါဦးေတာ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား စာသင္ေက်ာင္း ကေလးကို မီး႐ႈိ႕ရတာလဲ။ အရီးၾကာညြန္႔က ဆက္ေျပာေနျပန္ပါ၏။
“မအိမ္ကံ၊ ညည္းက ငါ့ေက်းဇူးရွင္ပါေအ။ ငါမွန္သဲ့ စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာစမ္းပါရစီ။ မစံေရႊဆိုသာကလည္း ငါ့ကို ေကြၽးေမြးေနသာပါပဲ။ သူတကာ့အေပၚ မေကာင္းေပမယ့္ ငါ့အေပၚေတာ့ ေကာင္းရွာပါရဲ႕။ ၿပီးခဲ့သဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က အရီးကို စကားတစ္ခြန္း ေျပာဖူးသယ္။ ငါ့၀မ္းထဲ ငါထားခဲ့သဲ့ စကားပါေအ။ တစ္ဖက္နား မေရာက္ေကာင္းသဲ့ စကားပါ”
“ေျပာပါ အရီးရဲ႕။ မအိမ္ကံ သည္းခံႏိုင္ပါသယ္”
“ေအာ္...မအိမ္ကံနဲ႔ သူနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့သဲ့ ကိစၥေဟာင္းကို ေျပာသာပါ။ ငါ့ဘ၀မွာေအ ဆင္းရဲတုန္းကလည္း ဆင္းရဲ ခဲ့ပါရဲ႕။ ခ်မ္းသာေတာ့လည္း သူတကာ့ ေခါင္းေပၚ ေမာ္ခဲ့ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကန္ေတာ့ပြဲရြက္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတာင္းပန္ခဲ့ ရဖူးဘူးတဲ့။ သာေအာင္ တစ္ခ်က္ မွားသာနဲ႔ ငါ့မလဲ ဗႏၶရ သရက္ ပိုးခ်က္မကင္း ျဖစ္ရသယ္။ ငါ့တစ္သက္ မေက်ဘူးတဲ့”
“တစ္သက္မေက်ေတာ့ ႏွစ္သက္ေပါ့ အရီးရယ္။ မအိမ္ကံ မမွားဘူး။ သူတို႔မွားသာ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေက်ခဲ့ပါၿပီ။ အခုတစ္ခါ အိုးကြဲ ေရမလံု ျဖစ္ရျပန္ၿပီေကာ”
အရီးၾကာညြန္႔က မအိမ္ကံ ဘယ္လိုေၾကာင့္သည္ အေၾကာင္း စံုစမ္းခိုင္းမွန္းလည္း မသိ။ ရြာေက်ာင္း မီး႐ႈိ႕ခံရတာႏွင့္ ဆက္စပ္သည္လို႔လည္း မထင္။ မအိမ္ကံကလည္း အေၾကာင္းရင္းကို မေျပာ။ အရီးညြန္႔ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ ထြက္သြားေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ထင္းပံုေပၚမွာပဲ ဆက္ထိုင္ေနမိပါ ၏။ သမီးႏွစ္ေယာက္ ေျပးလာၾကၿပီး ထင္းပံုေပၚတက္ၾကေတာ့မွ အေတြးလည္း ပ်က္ရေတာ့သည္။ ေသခ်ာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္းကို ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ လုပ္ၾကံခဲ့ၾကၿပီ။ သာေအာင္ ပါေလသလား၊ မပါေလသလား မေသခ်ာေပသိ သူလည္း သံုးခြက္ တစ္ခြက္တင္။ မေအလုပ္သည့္ အမႈတြင္ ရြာ့မ်က္ႏွာ မေထာက္ဘဲ ေရငံုေနခဲ့ျခင္းကိုက အျပစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ရြာ့အစည္း အေ၀းညက ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ ေရႊမႈံကေကာ ဘာထူးသလဲ။ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါဆိုသလို လင့္စက္ရိပ္ ခိုၿပီး မတရားမႈမွာ ျမင္းညိဳက်ဳိင္း မလန္႔ ရွိခဲ့သူပင္။
ရြာရပ္အေပၚ ေငြတိုးေၾကးတိုးေခ်း စားရင္း မတရားမႈ ျဖင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လာေသာ ႀကီးေတာ္စံေရႊ။ သားလုပ္သူ သာေအာင္ကေကာ ဘာထူးလဲ။ ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ ေက်းဇူးရွင္ ႏြားေတြကို ကုန္ပစၥည္းသဖြယ္ သေဘာထားၿပီး ႏြားအလဲ အထပ္လုပ္ရင္း စီးပြားရွာသူ။ သင္းတို႔တစ္ေတြမွာ ဘယ္စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိႏိုင္ၾကမွာလဲ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
အခုလည္း အေမပန္း႐ံုက စာသင္ေက်ာင္းကေလး ျပန္ေဆာက္ခ်င္သည္ ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္လွဴရေတာ့မည္။ အေမ ပန္း႐ံုခမ်ာ အသက္ရရွာၿပီ။ သူလွဴခ်င္ သည္ဆိုတာကို မအိမ္ကံ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔သာ ရွိပါ၏။ မီးေလာင္သည့္ညကပင္ သည္ေက်ာင္းကို ငါျပန္ေဆာက္လွဴ မယ္ ေျပာခဲ့တာ မအိမ္ကံအသိ။ မအိမ္ကံကလည္း လွဴခ်င္ သည္။ မအိမ္ကံေက်ာင္းကို မအိမ္ကံ ျပန္လည္ တည္ေထာင္ ရမည္။ သည္လို ကိစၥေတြမွာ ကိုေျပသိမ္းကို အိမ္သားအျဖစ္ အသိေပးျခင္းသာ ရွိ၍ မအိမ္ကံကပဲ ဆံုးျဖတ္ေလ့ ရွိ၏။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း မအိမ္ကံ လုပ္ခ်င္တာ မွန္သမွ် ကန္႔ကြက္ တာမ်ဳိး၊ တားတာမ်ဳိး မရွိခဲ့။ “အိမ္ကေလး သေဘာပါ”လို႔ ဆိုသည္ခ်ည္းပင္။ အစစအရာရာ ရွားပါးေနခ်ိန္တြင္ မအိမ္ကံ တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္း ႐ုန္းထဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားရမွာကိုလည္း သိပါ၏။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။
ကိုေျပသိမ္း မရွိသည့္ တစ္ရက္တြင္ အစ္ကိုေလး ကိုစံေကာင္းကို မအိမ္ကံ အေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ ကိုစံေကာင္းက အေမပန္း႐ံု၏ အစ္ကို ၀မ္းကြဲက ေမြးသည့္သား ျဖစ္သည္။ ရြာမွာပဲ ေနထိုင္သူ ျဖစ္၍ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္အလုပ္ေတြ မႏိုင္တိုင္း ကိုဖိုးေငြတို႔ႏွင့္ လာ၀ိုင္းတတ္သူျဖစ္၏။ မဟုတ္မခံ စိတ္ရွိသည့္ အျပင္ မအိမ္ကံကိုလည္း ခ်စ္ရွာသည္။
ကိုစံေကာင္း ေရာက္လာေတာ့ မအိမ္ကံက သရက္ပင္ေအာက္ ေခၚလာခ့ဲသည္။
“ကိုင္း...ငါ့ႏွမ ေျပာစမ္း။ ဘာမ်ားပါလိမ့္”
“ကိုဖိုးေညာင္းနဲ႔ ကိုစံျမကို ေခၚေပးေစခ်င္လို႔။ မအိမ္ကံ နည္းနည္းပါးပါး ေမးစရာရွိလို႔ပါ အစ္ကိုေလး”
“ဖိုးေညာင္းနဲ႔ စံျမ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ သည္ေကာင္ေတြကို ေျပာစရာရွိရင္ ငါ့မွာလိုက္ေလ။ ပိုက္ဆံ ရစရာရွိလို႔လား”
“မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုေလးရယ္။ မအိမ္ကံ သိခ်င္သာ ရွိလို႔ပါ”
“ေအးေလ ေခၚဆို ေခၚေပးပါ့မယ္။ သည္ေကာင္ေတြ ဘယ္မ်ား ရွိမွာပါလိမ့္။ ေတာထဲေတာ့ မဆင္းေလာက္ဘူး။ ေတြ႕သာနဲ႔ ငါေခၚခဲ့မယ္ဟာ။ ကိုင္း...”
“ကေန႔ပဲ ရွာေခၚခဲ့ေနာ္။ ကိုေျပသိမ္း မသိေစခ်င္လို႔”
“ေအးပါ”
ေန႔ခင္းနာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္မွာ ကိုစံေကာင္းႏွင့္ အတူ ကိုဖိုးေညာင္းတို႔ ပါလာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက သရက္ပင္ ေအာက္ကိုပဲ ေခၚလာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ဘာေတြမ်ား ေမးခ်င္လို႔ပါလိမ့္ ဆိုတာကို ထူးဆန္း ေနၾကပံုေတာ့ ေပၚသည္။ မအိမ္ကံက စကားခံ မေနေတာ့ဘဲ လိုရင္းကိုသာ ေမးေတာ့သည္။
“ကိုရင္ ဖိုးေညာင္း၊ မအိမ္ကံ ေမးမယ္။ ျဖည္းျဖည္းေျဖ။ စဥ္းစားၿပီး ေျဖေနာ္။ မီးေလာင္တဲ့ ညက ကိုရင္ဖိုးေညာင္း ျမင္သာ ျပန္ေျပာေစခ်င္သာပါ။ တစ္ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားေျဖေနာ္။ ကဲ...ေျပာ”
“ငါေျပာၿပီးသားပဲ ငါ့ႏွမရာ။ ဟိုညက နင္လည္း ၾကား ၿပီးသားပဲ။ အဲသာပဲရွိသာ။ ေနာက္ထပ္ ငါဘာမွ မသိဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစ့ဟာ”
မအိမ္ကံ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္ၿပီ။ ကိုဖိုးေညာင္းတို႔ကို မအိမ္ကံ ေခၚေမးတာကိုပဲ သူတို႔ကို မသကၤာလို႔ ေခၚေမးတယ္ ထင္ၾကၿပီ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြမ်ား ပ်က္လို႔။ လူအမ်ား ေရွ႕မွာ သိသေလာက္ ေျပာၿပီးသားကိစၥ။ မအိမ္ကံက တစ္ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာပါဆိုတာကို လန္႔ေနၾကပံုလည္း ေပၚပါ၏။ မအိမ္ကံက သူ႔သေဘာထားကို ေျပာျပရေတာ့သည္။
“သည္လိုပါ ကိုရင္ရဲ႕။ အခုကိစၥက ရြာလည္း သိကၡာ က်သယ္။ မအိမ္ကံလည္း အေစာ္ကား ခံရေလျခင္းလို႔ ခံစား ရသယ္။ အခု ကိုရင္တို႔ကို ေခၚသာလည္း မယံုတာ၊ မသကၤာ တာ မရွိရပါဘူး။ စကားဆိုသာ က်န္တတ္သယ္ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံ သိခ်င္သာပဲ ေမးပါေတာ့မယ္ေလ။ အဲသည္ ေန႔က ျမင္းေနာက္က စီးလာသူဟာ အရပ္ပုသယ္။ ဟုတ္သယ္ေနာ္”
“ေအးဟ။ ေရွ႕က စီးသဲ့ေကာင္ကို ေနာက္ကေကာင္က ဖက္ထားသာ ေတြ႕သယ္။ ေနာက္ကေကာင္က ေတာ္ေတာ့္ကို အရပ္ပုသယ္။ ငါျမင္ရသာက အလင္းေရာင္ ရွိေသးသာကိုး။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲက ဒံုးလႊတ္ၿပီး မၾကာဘူးေလ။ ပြဲက ဧည့္ခံ ဆိုင္းတီးေနၿပီဟာ”
“ဟုတ္ၿပီ။ ေနာက္ကလူက မ်က္ႏွာသုတ္ ပ၀ါတစ္ထည္ ကုပ္ကို ခြထားသယ္။ ျမင္းစီးရင္ ေလလြင့္မွာစိုးေတာ့ အစ ႏွစ္ဖက္ကို အကႌ်ထဲ တစ္ဖက္စီထိုးထည့္ထားသယ္။ ဟုတ္ကဲ့လား”
ကိုဖိုးေညာင္း ေတြသြားသည္။ လည္ႀကီးေစာင္းကာ ထိုညေနက အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားေနသည္။ ကိုစံေကာင္းကေတာ့ မအိမ္ကံ ဘာေတြ ေမးေနမွန္းမသိ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ ကုပ္ခြထားတာကို ဘယ္လိုမ်ား သိတာပါလိမ့္။ ဥာဏ္မမီ ေတာ့လည္း အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရ၏။ ကိုဖိုးေညာင္းဆီက အသံ မထြက္ေသး။ ၿပီးမွ မအိမ္ကံကို မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ သည္။ စုန္းမႏွင့္ေတြ႕ေနရပံုမ်ိဳး။
“ဟုတ္သယ္၊ ငါ့ႏွမေရ။ ပ၀ါတစ္ထည္ ကုပ္မွာပါသယ္။ ဟုတ္သယ္၊ ဟုတ္သယ္၊ ေသခ်ာသယ္”
“ဟုတ္ၿပီ။ ကိုင္း...ကိုစံျမကို တစ္ခ်က္ပဲ ေမးမယ္။ ေျမာက္တံခါးက ထြက္သြားေတာ့ ျမင္းႏွစ္စီး လူႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိုသာ ေသခ်ာရဲ႕လား”
ကိုစံျမက တစ္ေအာင့္ပဲ စဥ္းစားကာ ေသခ်ာေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ေက်နပ္သြားသည္။ ကိုစံေကာင္းတို႔ သံုးဦးကို ပုဆိုး တစ္ကြင္းစီ ေပးလိုက္သည္။ မအိမ္ကံ တြက္သည့္ ကိန္းေတာ့ တည့္တည့္ႀကီး တိုးေနပါပေကာ။ ကိုစံေကာင္းတို႔ကို သည္ကိစၥ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာေစခ်င္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္မွာေတာ့ မေျပာဖို႔ ကတိေပးၾကကာ ျပန္သြားၾကသည္။ တစ္ခ်က္ပဲ ေမးစရာက်န္ေတာ့သည္။ မအိမ္ကံ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ကို လာခဲ့ကာ အရီးၾကာညြန္႔ႏွင့္ စကားေတြ ေျပာေနခဲ့သည္။ အရီးၾကာညြန္႔က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္။ ထိုညက မနက္မိုးလင္းမွာကို မအိမ္ကံ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အရီး ၾကာညြန္႔လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ မနက္ဆြမ္းခံ ျပန္ ေမာင္းတီးေတာ့မွ အရီးၾကာညြန္႔ ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။ အရီးၾကာညြန္႔ ၀င္းတံခါး၀ ေရာက္သည္ႏွင့္ မအိမ္ကံ ေျပးေတြ႕သည္။ သိခ်င္လွၿပီ မဟုတ္လား။
“မေန႔ညက အရီး သြားခဲ့သယ္။ မေရာက္သာ ၾကာပါၿပီ ေအရယ္။ မစံေရႊႀကီး အေတာ္မမာ ေနရွာသာေကာ။ စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေၾကျဖစ္ထင္ပါရဲ႕။ စီးပြားကလည္း က်၊ လူကလည္း အိုၿပီပဲ။ အရီးေရာက္သြားေတာ့ ႏွိပ္ခိုင္းလို႔ ႏွိပ္ေပးခဲ့ရေသးသယ္။ “န”ေနရွာပါၿပီေအ”
“ဘာျဖစ္သာတဲ့လဲ”
“အသက္႐ွဴ မ၀သာတဲ့။ ပါးစပ္က ဟစိဟစိနဲ႔ အသက္ ႐ွဴေနရရွာသယ္။ ဗမာဆရာနဲ႔ေတာ့ ကုေနသယ္ေျပာသာပဲ။ ရြာထဲလည္း ေျပာသံမၾကားပါဘူးေအ။ ခက္သာက သူတို႔ကလည္း ဘယ္သူမွ လူမထင္ၾကဘူးေအ့”
“မအိမ္ကံ သိခ်င္သာေကာ”
မအိမ္ကံက သိခ်င္တာကို အလ်င္စလို ေမးလိုက္သည္။ ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ အိမ္ ဒါမွမဟုတ္ သာေအာင္ႏွင့္ ေရႊမႈံတို႔ ခြဲေနသည္ဆိုေသာ အိမ္၊ တစ္အိမ္အိမ္မွာ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္လင့္ ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိရမည္ဟု တြက္ထားခဲ့သည္။ အရပ္ပုပုဆိုသူ လူက ဘုန္းႀကီးပ်ံၿပီးတာႏွင့္ ျပန္ခ်င္လည္း ျပန္သြားႏိုင္သည္။ ရွိခ်င္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ မအိမ္ကံက ျမားတစ္ေခ်ာင္း ပစ္ၾကည့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အရီးၾကာညြန္႔က မေျဖေသးဘဲ အနားက ထင္းပံုေပၚ တက္ထိုင္သည္။ စကား မ်ားမ်ား ေျပာစရာ ရွိသည့္ပံု။ မအိမ္ကံကလည္း လိုက္ထိုင္ လိုက္သည္။ မလွအံုကပင္ “တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ေနစရာ ထိုင္စရာ ရွားလို႔ေတာ္”လို႔ လွမ္းေအာ္ေနပါ၏။
“အရီး ေရာက္သြားေတာ့ အေကာင္ပု မရွိေတာ့ဘူး။ သည္လိုေအ။ အရီးျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ မစံေရႊက သူ႔ေခြၽးမ အႀကီးမကို ဆန္သံုးျပည္ ထည့္ေပးလိုက္စမ္းလို႔ ခိုင္းေတာ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္မ မိၾကည္သန္းက ဆန္လိုက္ျခင္ေပးသယ္။ ဒါနဲ႔ အရီးက ညည္းတို႔အိမ္ ဟိုရက္က အရပ္ပုပုနဲ႔လူ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ပါသယ္။ သူရင္းငွားလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အေမ့တူတဲ့၊ တူဆိုေပသိ ခပ္ေ၀းေ၀းထဲကပါတဲ့။ သမုန္းကိုင္းက ခဏလာေနသာတဲ့။ ကိုယ္မေကာင္းဘူးလို႔လည္း ေျပာသယ္။ မအိမ္ကံေျပာသဲ့ အရပ္ပုပုလူဆိုသာ အဲသည္ေကာင္ ျဖစ္မွာပဲ”
ဟုတ္ၿပီ။ အကုန္လံုး ထင္ထားသည့္ အတိုင္း ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ျမဲရာ သံပတ္ က်ပ္ရာသပ္ပင္း သည့္ထက္ ခိုင္စရာ မရွိ။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္းကို မီး႐ႈိ႕ခိုင္းတာ သင္းပဲျဖစ္ရမည္။ ကိုယ္ေရေရာဂါသည္၊ သမုန္းကိုင္းသား၊ လည္ပင္းမွာ တဘက္ တစ္ထည္ ခြတင္ထားတတ္တဲ့လူ။ အရပ္ပုပု။ သမုန္းကိုင္းကို မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္က ေရာက္ဖူးသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းႏွင့္ ေ၀းလွသည္။ ႀကီးေတာ္ စံေရႊႏွင့္ ေသြးေ၀းေသာ တူေတာ္သူ၊ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို အေရာက္အေပါက္ နည္းသူလည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ လက္ေထာက္ခ်ခိုင္းလိုက္တာ ျဖစ္မည္။ ထားပါဦးေတာ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား စာသင္ေက်ာင္း ကေလးကို မီး႐ႈိ႕ရတာလဲ။ အရီးၾကာညြန္႔က ဆက္ေျပာေနျပန္ပါ၏။
“မအိမ္ကံ၊ ညည္းက ငါ့ေက်းဇူးရွင္ပါေအ။ ငါမွန္သဲ့ စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာစမ္းပါရစီ။ မစံေရႊဆိုသာကလည္း ငါ့ကို ေကြၽးေမြးေနသာပါပဲ။ သူတကာ့အေပၚ မေကာင္းေပမယ့္ ငါ့အေပၚေတာ့ ေကာင္းရွာပါရဲ႕။ ၿပီးခဲ့သဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က အရီးကို စကားတစ္ခြန္း ေျပာဖူးသယ္။ ငါ့၀မ္းထဲ ငါထားခဲ့သဲ့ စကားပါေအ။ တစ္ဖက္နား မေရာက္ေကာင္းသဲ့ စကားပါ”
“ေျပာပါ အရီးရဲ႕။ မအိမ္ကံ သည္းခံႏိုင္ပါသယ္”
“ေအာ္...မအိမ္ကံနဲ႔ သူနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့သဲ့ ကိစၥေဟာင္းကို ေျပာသာပါ။ ငါ့ဘ၀မွာေအ ဆင္းရဲတုန္းကလည္း ဆင္းရဲ ခဲ့ပါရဲ႕။ ခ်မ္းသာေတာ့လည္း သူတကာ့ ေခါင္းေပၚ ေမာ္ခဲ့ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကန္ေတာ့ပြဲရြက္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတာင္းပန္ခဲ့ ရဖူးဘူးတဲ့။ သာေအာင္ တစ္ခ်က္ မွားသာနဲ႔ ငါ့မလဲ ဗႏၶရ သရက္ ပိုးခ်က္မကင္း ျဖစ္ရသယ္။ ငါ့တစ္သက္ မေက်ဘူးတဲ့”
“တစ္သက္မေက်ေတာ့ ႏွစ္သက္ေပါ့ အရီးရယ္။ မအိမ္ကံ မမွားဘူး။ သူတို႔မွားသာ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေက်ခဲ့ပါၿပီ။ အခုတစ္ခါ အိုးကြဲ ေရမလံု ျဖစ္ရျပန္ၿပီေကာ”
အရီးၾကာညြန္႔က မအိမ္ကံ ဘယ္လိုေၾကာင့္သည္ အေၾကာင္း စံုစမ္းခိုင္းမွန္းလည္း မသိ။ ရြာေက်ာင္း မီး႐ႈိ႕ခံရတာႏွင့္ ဆက္စပ္သည္လို႔လည္း မထင္။ မအိမ္ကံကလည္း အေၾကာင္းရင္းကို မေျပာ။ အရီးညြန္႔ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ ထြက္သြားေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ထင္းပံုေပၚမွာပဲ ဆက္ထိုင္ေနမိပါ ၏။ သမီးႏွစ္ေယာက္ ေျပးလာၾကၿပီး ထင္းပံုေပၚတက္ၾကေတာ့မွ အေတြးလည္း ပ်က္ရေတာ့သည္။ ေသခ်ာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္းကို ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ လုပ္ၾကံခဲ့ၾကၿပီ။ သာေအာင္ ပါေလသလား၊ မပါေလသလား မေသခ်ာေပသိ သူလည္း သံုးခြက္ တစ္ခြက္တင္။ မေအလုပ္သည့္ အမႈတြင္ ရြာ့မ်က္ႏွာ မေထာက္ဘဲ ေရငံုေနခဲ့ျခင္းကိုက အျပစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ရြာ့အစည္း အေ၀းညက ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ ေရႊမႈံကေကာ ဘာထူးသလဲ။ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါဆိုသလို လင့္စက္ရိပ္ ခိုၿပီး မတရားမႈမွာ ျမင္းညိဳက်ဳိင္း မလန္႔ ရွိခဲ့သူပင္။
ရြာရပ္အေပၚ ေငြတိုးေၾကးတိုးေခ်း စားရင္း မတရားမႈ ျဖင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လာေသာ ႀကီးေတာ္စံေရႊ။ သားလုပ္သူ သာေအာင္ကေကာ ဘာထူးလဲ။ ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ ေက်းဇူးရွင္ ႏြားေတြကို ကုန္ပစၥည္းသဖြယ္ သေဘာထားၿပီး ႏြားအလဲ အထပ္လုပ္ရင္း စီးပြားရွာသူ။ သင္းတို႔တစ္ေတြမွာ ဘယ္စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိႏိုင္ၾကမွာလဲ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
4 comments:
ေနာက္တစ္ပိုင္းက် ရွည္ရွည္ေလးေရးပါဗ်ိဳ႕. ဖက္ရတာ ဆန္႕တငန္႕ငန္႕ ျဖစ္သြားတယ္.။ ေနာက္တစ္ပိုင္းေမွ်ာ္ေနပါသည္.။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီညီ(အနာဂါတ္သံစဥ္)
အစ္ကို႔ကိုတစ္ခုေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္(ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ)
စာေရးဆရာမႏုႏုရည္အင္းဝေရးတဲ့“ျပံဳး၍လည္းကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ရယ္၍လည္းကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ”ကိုတင္ေပးလို႔ရမလား ျပန္ဖတ္ခ်င္လို႔ဗ်ာ
ဆရာမစာေတြအရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္
အခု “မအိမ္ကံ”လည္း အစ္ကို႔ဘေလာ့ကိုပဲအားကိုးရေတာ့မွာပါ
ေ႐ႊအျမဳေတမဝယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး အျပင္မထြက္ျဖစ္ေတာ့လို႔
ကိုညီညီေျပာတာကိုေရာ ကိုသားႀကီးေျပာတာကိုေရာ ထပ္ဆင့္ေထာက္ခံပါသည္ရွင့္... ဟီး..
ကိုရီႏိုေရ..ေတာင္းဆိုလို ့ရမယ္ဆိုရင္.. ဆရာမႏုႏုရည္ (အင္း၀) ရဲ ့စာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြကို တင္ေပးပါလို ့..၀တ္ထုတိုေလးေတြေရာ..အရွည္ေတြေရာေပါ..မရဲတရဲဘာ၀ယ္မလဲရွင့္၊ ဘိုေကတစ္ေထာင္မွာတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့စြဲေကာင္းပါရဲ့၊ အမွတ္မရွိ လမ္းမရွိ ကီလၤီေဘာတံတား၊ ေသာက္ေတာ့ဒူးယား ၀တ္ေတာ့မေလးရွား ေနေတာ့ၿခံဳၾကား... အမ်ားၾကီးပါဘဲ.. ေနာက္ၿပီး.. ၿမစိမ္းၿပာကမာရြတ္.. ေနာက္ၿပီး.. အတိုထဲက.. နမ္းမွာလားေမာင္ရဲ ့ေမွြးတယ္ရွင္ ...အမ်ားၾကီးပါဘဲ.. ႏုႏုရည္ (အင္း၀) စာအုပ္ေတြနဲ ့ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀ ကို ၾကီးၿပင္းလာခဲ့ရပါတယ္..မန္းေလးကိုၿပန္ၿဖစ္ခဲ ့ရင္လည္း တို ့ဆီမွာရွိတဲ ့သူ ့စာအုပ္အေဟာင္းေတြယူခဲ့ေပးပါ့မယ္..
Post a Comment