...... သားငယ္ ... အေမ မၾကိဳက္တာ မလုပ္နဲ႔လို႕ ေျပာထားတယ္ေနာ္။ .. ေျပာထားပါရက္နဲ႔ ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ... အေမ့.. အဆိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္....
အေမ ေျပာေျပာေနက် စကား ကၽြန္ေတာ္နားထဲမွာ အလိုလိုေရာက္လာသည္။ အေမ့ရဲ႕ စကားကို နားမေထာင္ခ်င္၍ မဟုတ္။ လူတစ္ကိုယ္ အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးဆိုသလို ဝါသနာကလည္း ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ဖံုးကြယ္ထားလို႕မွ မရတာပဲေလ။ အေမ ဘာေၾကာင့္ မၾကိဳက္တာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေမးျဖစ္ခဲ့ေပ။ ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းကေတာ့ အေမရိုက္မွာ ေၾကာက္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ဝါသနာဆိုတဲ့ အရာၾကီးကို ဝွက္ထားလိုက္မိတယ္။ ဝါသနာဆိုတဲ့ အရာကလည္း ... ဆင္ေသကို ဆိတ္သေရနဲ႔ ဖုံးလို႕ မရသလို.. လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝါသနာ ဆိုတာကိုလည္း တားဆီးလို႕မွ မရနိုင္တာပဲေလ...
၁၀တန္း မေအာင္ခင္အထိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေနခဲ့ရပင္မဲ့ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေမ့ရဲ႕ နားလည္မႈနဲ႔ အတူ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ေနနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ ေျပာေျပာေနက် စကားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနဆဲပါပဲ။ အေမ့ကို ခ်စ္ေတာ့လည္း အေမ စိတ္ဆင္းရဲ ေစမဲ့အေၾကာင္းေတြကို မ်က္ကြယ္ ျပဳနိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မစြန္႕လြတ္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ရဲ႕ စီပြားေရး အေျခအေနဟာ ျပိဳလဲစ ျပဳေနခဲ့ျပီ။ အေျခအေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ေၾကာင့္ ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကို ေမ့ထားခဲ့ျပီး မိသားစု ဝမ္းေရး ဒုကၡမေ၇ာက္ရ ေစဖို႕အေရး ၾကိဳးစားရေတာ့ တာေပါ့။ ဘဝမွာ ကံေကာင္းရင္ ဆက္တိုက္ ကံေကာင္းတက္ၾကသလို၊ ကံဆိုးရင္လည္း မုဆိုးမ သြားရာ မိုးလိုက္လို႕ ရြာ ဆိုတဲ့ စကားပံု အတိုင္း ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အေဖ က ကၽြန္ေတာ္တို မိသားစုကို ထားသြားျပန္တယ္ေလ။ အေဖဆံုးလို႕ မ်က္ရည္ငိုပြဲ ဝင္ဖိ္ု႕ အေရးထက္ က်န္ေနခဲ့တဲ့ မိသားစုကို ငါ့ဘယ္လို ေစာင့္ေရွာက္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးက ဦးေႏွာက္ထဲျပည့္ႏွက္လို႕ လာခဲ့ရျပန္တယ္။
ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ရပ္ရြာမွာ ကိုယ့္မိသားစု အတြက္ လံုေလာက္ေအာင္ မရွာနိုင္တဲ့ အဆံုး တိုင္းတစ္ပါးမွာ ကၽြန္ လို႕ နာမည္မတက္ခံရရံုတမယ္ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္အားႏွင့္ညီမွ်တဲ့ လုပ္အားခေလးနဲ႕ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ဖို႕ အေရး တိုင္းတစ္ပါးကိုေရာက္ ခဲ့ရျပန္တယ္။ သူမ်ား မိုးခါးေရ ေသာက္လို႕ လိုက္ေသာက္မိပါတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္က်မွ အရိုးကိုက္ေနတဲ့ အလွည့္နဲ႔ တိုးလို႕ ပုဂံမေဆးရေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားခဲ့ရျပန္တာေပါ့။
အေမ့ကို က်ေနာ္ ခါးလွေအာင္ မထားနိုင္ေသးေပမဲ့ ဝမ္းဝေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထားနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေယာက်ာ္းကလည္း ဆံုး၊ စီးပြားေရးကလည္း က်၊ မုဆိုးမ ပူပူေႏြးေႏြး ေသာကေတြ မ်ားေနတဲ့ အေမ က ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ ေသာကေတြ ေဝမွ် မေပးခဲ့ပါဘူး။ အေမ့ရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ အလုပ္တစ္ခုမွ ေပးမလုပ္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပို႕တဲ့ ေငြဟာ အေမ့အတြက္ မလံုေလာက္ဘူး ဆိုတာ အေမ မေျပာပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္တယ္ အေမ။ ပို႕သမွ်ေငြကို နည္းတယ္ မ်ားတယ္ တစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ ...... သားငယ္ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေနာ္...... အေမ့ အတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႕...... သားငယ္ေလး အဆင္ေျပဖို႕ အေရးၾကီးတယ္ ....... သားငယ္ အဆင္ေျပမွ အေမတို႕ အတူတူေနနိုင္မွာ .... ဆိုတဲ့ အေမဆီက ဒီစကားေတြ ၾကားရတိုင္း မ်က္ရည္မလြယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်ရတဲ့ အထိပါပဲ။
တစ္ခါတစ္ေလ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အေမ့ဆီက ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ စိုးရိမ္ေနတဲ့ အရိပ္ ပူပန္ေနတဲ့ စကား ေတြကို ၾကားေနခဲ့ရတယ္။ အေမ ဘာအတြက္ ပူပန္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ စိုးရိမ္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ျပန္အားေပးမိတာကေတာ့........ အေမ့မွာ ရွိတဲ့ ခါးဝတ္တန္ဆာကိုျပန္ၾကည့္.ပါ အေမ..... ဟိုး အရင္ အေဖရွိစဥ္ကထက္ ကၽြန္ေတာ္ မထားနိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ အေမ စိတ္ပူစိုးရိမ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္လာနိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး အေမ.... လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ အေမ ေက်နပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ။
ဒါပင္မဲ့ အေမ... ကၽြန္ေတာ္ကို တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ခြင့္ျပဳေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာက္သင္ပုန္း ေပၚမွာ ေက်ာင္းစာမလုပ္ပဲ သီခ်င္းစာသားေတြေရးေနမိလို႕ အရိုက္ခံခဲ့ရတာေတြ ...... ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေတြကို အေမ မီးရွိဳ႕ ခဲ့တာ.... ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လိုလက္ရ ေရးထားတဲ့ ရင္တြင္းျဖစ္ ကဗ်ာစာ ၾကမ္းေတြကို အိမ္သာသံုး စကၠဴအျဖစ္ လုပ္ခဲ့တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ လူကေနတယ္ ပညာက မေနဘူး ဆိုသလိုပဲ စိတ္က အေမ့ရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ခ်င္ပင္မဲ့ ဝါသနာက တားလို႕ မရဘူး အေမ။
ဒါေၾကာင့္ အေမ မသိေအာင္၊ အေမ မၾကိဳက္တဲ့ စာေရးျခင္း အလုပ္ကို ရီနိုမာန္ နာမည္နဲ႔ ဘေလာဂ့္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနခဲ့တာ ဒီေန႕ ဆို တစ္ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္သြားခဲ့ျပီ ....... ( အမွတ္တရ ေလး အျဖစ္ တကယ္မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးပါသည္)
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေအာက္ေဖၚျပပါ Essay ၊ ကဗ်ာ ႏွင့္ စာစုမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ BLOG တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ အတြက္ မူပိုင္ ရထားပါေၾကာင္း.................
ႏွင့္ ေရးေပးၾကေသာ အကိုေတြ အမေတြ အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ...............
~~~~~~~~~~~((((((((((((((၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊))))))))))))))))))~~~~~~~~~~~~~~~~~ဧၿပီတစၿပင္ေနာက္ဆံုးႏွင္းစက္ကေလး၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို မေန႔က ၾကားခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မတို႔သည္ ေဆာင္းကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို စာတုိက္က တဆင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ေပးပို႔ခဲ့ၾက၏။ (ယင္း လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို မည္သူမွ သိရန္မလိုပါ။) လမ္းခုလတ္တြင္ အခန္႔မသင့္၍ ေအးခဲ ၿငိမ္သက္သြားေသာ မီးေတာက္မ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတြင္ မင္နီတား၍ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကသည္။
ဧၿပီလ၏ ေန႔လည္ခင္းေနက ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူေနသည္။ ဧၿပီလၿပီးရင္ ဧၿပီ မလာဘူး ဟု ဆိုသည္။ ေက်းဇူး တင္စြာ ဝမ္းနည္းမိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔တြင္ ဒီႏွစ္ ေႏြရာသီအေၾကာင္း ေၿပာဆုိရန္ စကားမရွိပါ။ ခြင့္ၿပဳခ်က္ မရသၿဖင့္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ပြင့္ေနေသာ ၿပတင္းဝမွ တဆင့္ ေႏြေရာင္ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္မတို႔ ၿပိဳင္တူ ေမာ့ၾကည့္မိၾကသည္။ အဝါေရာင္ရင့္ရင့္ ဘက္လုေနေသာ ပန္းတခ်ိဳ႕ ပြင့္ေနၾကသည္။
တစ္ရံခါတုန္းဆီကေတာ့ ေၿမာက္ၿပန္ေလႏွင့္အတူ ေမ်ာေရြ႕လြင့္ပါလာေသာ အကၡရာမ်ားကို သယ္ယူ ခဲ့ၾက ဖူးသည္။ အဝါေရာင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာရန္။ မၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္း အဘိဓာန္ထဲမွာ ေဝါဟာရမ်ားကို အတည္ၿပဳေပး ခဲ့ၾကဖူးသည္။ နပိုလီယံထံ ေပးပို႔ရန္။ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာအတြက္ ဓားကို ကိုယ္ၿပန္ေသြးေပးခဲ့ဖူးသည္။ ပန္းပဲ ေမာင္တင့္တယ္ကို ဆက္သရန္။ ဝံပုေလြမ်ားႏွင့္ တရင္းတႏွီး (ေလးစားစြာ) လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေၿမေခြးမ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲထြက္ခြာရန္။ ဦးေခါင္းတစ္လံုးကို အသိဥာဏ္ေလ်ာ့ပါးစြာ ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့မိ ဖူးသည္။ (တကယ္ဆို ထိုမွ် မိုက္မဲရန္ မသင့္ပါ။) ခုထိေတာ့ ေရႊတြင္းေတြ ဘယ္မွာရွိမွန္း ကၽြန္မ မသိေသးပါ။ အဝါရင့္ေရာင္ ပန္းမ်ား (ပိေတာက္ဟု လူတခ်ိဳ႕က ေခၚသည္) ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ်ား၏ စကားလံုးေတြ ၾကားထဲတြင္ ေရႊရည္လူးက်န္ခဲ့၏။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္လည္ရွာေဖြေနေသာ ဧၿပီတစ္ရက္ ကို ကၽြန္မက ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားသည္။ ဘာမွေတာ့ အသံုးမဝင္ပါ။ (ကၽြန္မမွ လူေတြကို အရူးလုပ္တာ ဝါသနာမပါတာ) ယူစရာသံေဝဂ ဘာမွ လက္က်န္ မရွိေတာ့တဲ့ ၃၂ ေကာဌာသ ၾကီးက ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ မ႑ပ္တြင္းမွာ ၿမဴးလုိ႔။ ကၽြန္မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဆီ ခုန္ခ်လုိက္တုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေလထီးမပြင့္ခဲ့သူၿဖစ္သည္။ ေနာင္တရ မ်က္ရည္က်စရာ ပင္နယံမ်ားကား လည္ပတ္စရာဆီကုန္ေနေသာ ဘီးမ်ားကဲ့သုိ႔ သိပ္အသံုးအဝင္ေတာ့။ သၾကၤန္ဟု လူအမ်ားက သတ္မွတ္ ေခၚဆိုေနေသာ ေရစက္မ်ားသည္ ေၿပာင္းလဲၿခင္းဆီ ဥိးတည္ေနၾကသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးဝါက်ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။
လူၿဖစ္ရတာ ေကာင္းတယ္ ..တဲ့။ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ ဂီတသံတစ္ခုကိုလည္း ၾကာခးဲ့ရသည္။
လူၿဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ … တဲ့။ အခါအားေလ်ာ္စြာ လြဲေခ်ာ္ေနတတ္ေသာ ပံုၿပင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မတို႔တြင္ မည္သည့္တာဝန္မွ မရွိေၾကာင္း အေရးတယူ ေၿပာၿပရန္ ပုဂၢိဳလ္ မရွိပါ။ ေၿမပံုတစ္ခုထဲတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကိးမ်ား အေၾကာင္းကိုေတာ့ ၾကားဖူးနားဝ ပံုၿပင္ တစ္ပုဒ္အေနႏွင့္ နားဆင္လုိပါသည္။
ကုသိုလ္ အၿပည့္အသိပ္ တစ္ဝက္ႏွင့္ ဆဲေရးသံ အလွ်ံအေမာက္ တစ္ၿခမ္း။ ထိုအရာမ်ားသည္ ဧၿပီ၏ ေဝစုမ်ား တဲ့လား။ ႏူးညံ့မႈထဲက ပံုၿပင္မ်ားဆီ သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား ေနေသာ စိတ္ေရာဂါ ေဝဒနာသည္ တစ္ေယာက္သည္ မွန္ထဲရွိ ကၽြန္မ၏ ပံုရိပ္မ်ားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူနသည္။ ကၽြန္မသည္ ဘုရားသခင္လြယ္ပိုးသြားေသာ အိတ္ၾကီး၏ အေပါက္တစ္ေပါက္မွ ကံအား မေလ်ာ္စြာ က်က်န္ခဲ့သူလည္း မဟုတ္ၿပန္။ သို႔ေသာ္ အဝါေရာင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္ၾကီး တိုးခဲ့ရသည္။ ထိုရနံ႔မ်ားကို ေဆးစစ္ၾကည့္ေသာအခါ အရာအားလံုးသည္ နဂၢတစ္။ ကၽြန္မ ဘာကိုမွ အတည့္ မၿမင္ရေတာ့ပါ။
တစ္ခ်ိန္က လစ္လပ္ေနခဲ့ေသာ ခံုတန္းလ်ားမ်ား လက္မွတ္ကုန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေသာ မိုးပိေတာက္ မ်ားသည္ ဇြန္ ဇူလိုင္ က်မွ ပြင့္တတ္သည္။ ထူးဆန္းေသာ ငိုရႈိက္သံတစ္စက္ေၾကာင့္ တံခါးကို ေခါက္ၾကည့္ရာ အထဲတြင္ ရုိးရာပြဲေတာ္တစ္ခု ကၽြန္မကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့၏။ ကၽြန္မ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ အစီအစဥ္တက် ထည့္သိုထားေသာ ဝါက်မ်ားနွင့္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေပါက္ပစ္လုိက္သည္။ ပိေတာက္ေတြ တေဖာင္းေဖာင္း ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူ ေရစက္မ်ား ခမ္းေၿခာက္ ေအးစက္သြားၾက၏။ ဧၿပိသည္ အဆံုးသပ္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနခဲ့ၿပန္သည္။
တိုင္ကပ္နာရီတစ္လံုး၏ နရီစည္းသံသည္ သင္တုန္းဓား တစ္လက္ဆီမွ လာေသာအသံႏွင့့္ တူေန၏။ ထိုအသံသည္ ပိေတာက္ေၿခာက္ေရာင္ ၿဖစ္သည္ဟု ေရစက္တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကို သတင္းေပးခဲ့သည္။ ( ထိုသတင္း၏ အသံုးဝင္မႈသည္ အင္မတန္မွ ႏုံံနဲ႔ ေနခဲ့၏။ )
ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားပါ့မယ္… ခ်ာလီခ်က္ပလင္၏ ႏႈတ္ထြက္ စကားေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ CNN ကေၾကညာသြားေသာ ထိုစကားလံုးကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကရသည္။ သၾကၤန္ေရႏွင့္ မတူေသာ မ်က္ရည္မ်ားက အဝါေရာင္အႏုမ်ား ၿဖစ္သည္။
မင္းဆီကို ငါ လာေနခဲ့တာၾကာၿပီ .. ခုထိ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေသးဘူး …. ႏွင္းစက္ကေလးတစ္စက္၏ ေၾကကြဲသံကို ေႏြဦးက နာခံႏိုင္စြမ္း မရွိသလို ကၽြန္မ ထံုေပေပ ၿပန္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္လား။ ဧၿပီ၏ ေန႔လည္ခင္း ေနသည္ အရွိန္ၿပင္းလြန္းလွသၿဖင့္ လူမ်ားကို စိတ္ေဖာက္ၿပန္ေစႏိုင္သည္။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး မာဆိုးကို သတိရၿခင္းႏွင့္အတူ စည္းၿပင္ဖက္ကို ထြက္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ (သံုးစကၠန္႔မွ်သာ) မေလွ်ာ္ဖြပ္ရေသးေသာ ကံၾကမၼာ အသစ္စက္စက္ၾကီးတစ္ပံု မႈိတက္ေနပံုက ရင္နာစရာ။ ေနၿခည္တုေတြက အေနာက္ဘက္မွာ ေနဝင္ေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီလားမသိ။ အသစ္ဟူေသာ ေဝါဟာရကို ပိုက္ထားရင္း အေဟာင္းေတြႏွင့္ လူတခ်ိဳ႕ အလုပ္ရႈပ္ေန ၾကသည္။ ရာသီစာမ်ားကို ခ်ခ်ေကၽြးတတ္ေသာ ကိစၥကို ၿပင္ဆင္ခ်က္ခ်ရန္ ညီလာခံ ေခၚသင့္ေနၿပီ ထင္သည္။ ခ်က္နည္းၿပဳတ္နည္း လမ္းညႊန္ စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ပိေတာက္ႏွင့္ ငုမ်ားကို သၾကၤန္ေရႏွင့္ ေရာေႏွာ ခ်က္ၿပဳတ္နည္း ပါဝင္ေနသည္က အံ့ၾသစရာ ။ ေအာ္ဒါ မွာထားေသာ ဟင္းပြဲမ်ားႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ အယ္ဒီတာ တခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မ အားနာသည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ အခ်က္အၿပဳတ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ သိသည္။ ထို႔အၿပင္ ကၽြန္မက ရာသီစာမ်ားကိုလည္း မၾကိဳက္တတ္ေခ်။
ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ယက္ေဖာက္ ေဖ်ာ္စပ္ထားေသာ ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕သည္ ဧၿပီ ၿဖစ္သည္။ သစၥာေဖာက္ဟု စြပ္စြဲခံရေသာ အဝါေရာင္ပန္းမ်ားႏွင့္ ေလာကဓံကို ၾကံ႕ၾကံ႕ ခံႏိုင္သည္ဟု (လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း) ဖြဲ႔ဆိုခံရေသာ အဝါေရာင္ပန္းမ်ားက အားလံုးကို ေက်ာခိုင္းႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ဧၿပီသည္ ေႏြႏွင့္အတူ အထီးက်န္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ သိၾကားမင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ရွိရာ ခရီးထြက္လာေနၿပီ။ ေသခ်ာတာက သူ ဘယ္ေသာအခါမွ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကို စီးနင္းလိုက္ပါလာမွာ မဟုတ္ေခ်။
ပြဲေတာ္တစ္ခု၏ အူသံကို ၾကားရသည္။ ထိုအူသံသည္ စြတ္စိုေသာ အဝါေရာင္ ၿဖစ္၏။
မေနာ္ဟရီ(ကိုေနမ်ိဳး၏ ကဗ်ာဆရာ ဝံပုေလြကို ဖတ္အၿပီး ..)၂၀၀၇ ဧၿပီ၊ေသာၾကာ စာေစာင္~~~~~~~~~~~~~ ။ ။ ။ ။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~လူငယ္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ မခမ္းေျခာက္တဲ့ ပန္းပြင့္လူငယ္ေလး ေပါက္ေရာက္ရာရာသီဥတုက ၾကမ္းတမ္းခက္ေလ်ာ္လို႕လူငယ္ေတြမွာ က်ားကုတ္က်ားခဲ လက္ယက္တြင္းေလးေတြ ကိုယ္စီလူငယ္ေေတြ အခုေရၾကည္တူး အခုေရေနာက္ေတြ ေသာက္ခ်ေနၾကေပါ့လူငယ္ေလး ဒီလိုနဲ႔ အျပိဳင္းအရိုင္းရွင္သန္လူငယ္ေလး ဒီလိုမ်ိဳး အျပိဳင္အဆိုင္ေပါက္ေရာက္လူငယ္ေတြဟာ ေျမဇာပင္မဟုတ္ဘူးလူငယ္ေတြဟာ ေပါင္းျမက္ေတြ မဟုတ္ဘူးလူငယ္ေလးက ကိုယ့္ပုခုံးေပၚကိုယ္တံပိုးတင္ျပီးထြန္ယက္လူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြကို အိပ္သြန္ဖါေမွာက္ပ်ိဳးက်ဲလူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိုက္ရင္းပ်ိဳးရင္းလူငယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ီးေျခာက္ စာေျခာက္လုပ္ေနရလူငယ္ေလးေတြ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ၾကည့္ေနရ..လူငယ္ေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရိပ္သိမ္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ပဲရာသီဥတုအစိုးမရတဲ့ ေခတ္ၾကပ္ႏွစ္ၾကပ္ထဲ..မိုးသည္းထန္ တိမ္ထူထပ္ ႏွင္းခါးရိုက္လူငယ္ေလးရဲ႕ စိုက္ကြင္းမွာမွ ပိုးဖလံေကာင္ေတြ က်က်ေနတတ္တယ္...လူငယ္ေလးခမ်ာ လ်ာထားခ်က္ျပည့္မွီေအာင္ ဖူးခြင့္သီးခြင့္မရ..လူငယ္ေလးမွာ အဖ်င္းအေမွာ္ေတြ ၾကားညွပ္ပါပါလာတတ္ျပီလူငယ္ေတြရဲ႕ ဘယ္ေခတ္ဘယ္သမိုင္းမ်က္ႏွာစာမွာျဖစ္ျဖစ္လူငယ္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဥယ်ဥ္မွဴး လုပ္တတ္ လုပ္ေနၾကသမွ်လူငယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မခမ္းေျခာက္တဲ့ ပန္းပြင့္ေတြပါပဲ..လူငယ္ေလးက ဆုေတာင္းနဲ႔ အိပ္မက္ေတြကို အယံုအၾကည္မရွိဘူးလူငယ္ေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းက တက္ေတာ့မယ့္ အမွတ္ေတြေပါ့လူငယ္ေတြမွာ လက္ေတြ႕ဆန္ဆန္အေတြးအျမင္ေသြးေတြက တဒိတ္ဒိတ္ဆူပြက္လို႔လူငယ္ေတြက ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္နဲ႔ ပ်ိဳျမစ္ဖူးပြင့္ခ်င္ၾကတယ္အဲဒီ့မွာ ေတာင္ျပိဳသလို အရွိန္နဲ႔ လွိမ့္ဆင္းလာၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြ ဖက္ရွင္ေတြလူငယ္ေတြဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို တိတ္တိတ္ေလး ေအာ္ေအာ္ေနေၾကာင္းျပသရဲ႕လူငယ္ေတြကယွဥ္ျပိဳင္မႈေတြ ကစားနည္းအသစ္ေတြ ဒီဇိုင္းအဆန္းေတြကို စိတ္၀င္စားၾကသလို..လူငယ္ေလးက အေမရိကန္အိုက္ေဒါကို ရင္ခုန္လႈပ္ခတ္တတ္သလို...လူငယ္ေတြဟာ ေခတ္ကို အလင္းနဲ႔ စဖြင့္တတ္တဲ့ အာရုဏ္ဦးေတြျဖစ္သလို..လူငယ္ေတြဆိုတာမ်ိဳးကအေလ်ာ္အစားမ်ားတဲ့ ဗိုလ္လုပြဲေတြအတြက္လည္း..သည္း ထိတ္ ရင္ ဖို ေစာင့္ ၾကည့္ ေန သူ ေတြ..။ ။အိျႏၵာ(၁.၄.၂၀၁၀)~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
chinese garden က ငါးေတြလို လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ျမဴး.. ေနတတ္သလို
အျမဲ ျပံဳးေနတတ္ျပီး... သူငယ္ခ်င္း အားလံုးအား ၾကိဳဆိုလွ်က္..
ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးေတြေကြ်း..၊ နာမည္ေလးေတြေမး.. ဓာတ္ပံုေလးေတြ ေပး..
မအိမ္ကံ ကိုလည္း ေမြးစားထားေသးတယ္..။
တစ္ခါတစ္ခါက်.. သူက.. ဟာသေလးေတြလဲ ေျပာတတ္တယ္..
မွတ္သားစရာေလးေတြေတြ႔လဲ မွ်ေဝေပးခ်င္ျပန္တယ္..။
ဟိုေရး ဒီေရး ဆိုျပီး စိတ္ကူးေပါက္ရာေတြလဲ လိုက္ေရးးပါေသးရဲ႕ (ေတာ္ေသးတယ္.. ဟိုခ်စ္.. ဒီခ်စ္ လိုက္ခ်စ္တာေတာ့ မေရးလို႔)
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့
စိတ္ကူး ခ်စ္သူ
ထဲမွာ သူမ လွပါတယ္ လို႔ ခ်စ္သူကို စိတ္ကူးယဥ္ပံုေဖာ္ျပျပီး...
ငါ့ရင္ထဲမွာ...................
မင္းကိုခ်စ္ေတာ့
ဆိုတာမ်ိဳးေတြ
မင္းရဲ႕ အထိအေတြ႕မွာ
ငါ့အခ်စ္ေတြ ေပ်ာ္ဝင္သြားတာ
တကယ္ကို မသိလိုက္ရပါလားကြာ..........။ ( အေဟးေဟး....ေဟ့)
ဆိုျပီးလဲ ကဗ်ာေတြ ထထ ေအာ္တတ္ေသးး..
အသည္းႏွလံုးမရွိတဲ့ လူသား လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ခေမာင္းခတ္ထားျပီး စာေတြ..၊ ကဗ်ာေတြမွာက် လြမ္းခ်င္းခ်လိုက္ ခ်စ္ျပလိုက္.. သိပ္မမိုက္ပါဘူးဗ်.. ေနာ.....
ဒီၾကားထဲ
ဘယ္သူက သူ႕ကို စၾကိဳက္ပါတယ္ဆိုျပီးေတာ့လဲ ၾကြားတတ္ေသးတယ္.. အံ့ေရာ.. ေဟေဟ့
စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေတြလဲ.. ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးးတတ္သလို
အမွတ္တရ ခရီး ဆိုျပီး ခရီးေတြလဲ ခဏခဏ ထြက္ေသးတယ္ထင္ပါရဲ႕
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ခင္တတ္ျပီး ေမြးေန႔မွန္သမွ် မလြတ္တမ္း လိုက္စား (အဲေလ) မေမ့ေအာင္ သတိေပးတတ္ေသးတယ္..။
အေမ့ကို လြမ္းလို႕က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြပါ
အေမ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသက္ရွင္ေနရတာပါ
အေမ့ ဆီ သားတစ္ေန႕ ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္
အေမနဲ႔ သား အတူတူ ေနမယ္ေနာ္ . အေမ...
အေမကို အင္မတန္ တန္ဖိုးထား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သားလိမၼာေလးလဲ ျဖစ္ေသးတယ္ (လို႔ ယူဆရတာပဲ)
1981 စက္တင္ဘာ 10ရက္ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီမွာေမြး.. ၾကာသပေတးသားး ေလး ေနခ်င္တဲ့ျမိဳ႕က ကေလာျမိဳ႕တဲ့ဗ်..။
အဲဒီ ၾကာသပေတးသားက တစ္ခါတစ္ခါက် ေသာၾကာသားေတာင္ အရံႈးေပးရေအာင္ စကားကလဲ မ်ား.. ပံုေျပာကလဲ ေကာင္း..။
ေလာကၾကီးကိုလဲ ေဟာ့သလို ပံုေျပာေသးတယ္ခဗ်..
ငါ ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔
ၾကိဳးစားေနတယ္ ေလာကၾကီးရယ္။ တဲ့
ျမန္မာစကားပံုလည္း ရွိတယ္ေလ။ ေညာင္ေစ့ေလာက္ လွဴပင္မဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေလာက္ ရနိုင္တယ္
အဲဒီလို ေျပာေတာ့ အလွဴအတန္းလဲ ရက္ေရာတဲ့ေကာင္ကေလးထင္တယ္။ အလွဴခံထြက္ရင္ သတိတရ စာရင္းတို႔ထားတာေပါ့..။ ဘာရမလဲ..။
ဒါေပမဲ့ ခုလိုေလး ေျပာထားဖူးေလေတာ့လဲ အရိပ္သံုးပါးေလး ၾကည့္ အလွဴခံရမဲ့သေဘာ ရွိေနျပန္တယ္။
ပုထုဇဥ္ျဖစ္တဲ့က်ေနာ္ ေဒါသမထြက္ပဲလဲ မေနနိုင္ျပန္ဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ေဒါသကို နည္းတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းထိန္းလိုက္တယ္။ ေဒါသထြက္လာျပီး ဆိုရင္ေတာ့ ေတမိထံု ႏွလံုးမူျပီး ဘယ္သူကိုမွ စကားမေျပာပဲ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
(စကားမေျပာေတာ့ရင္ စိတ္ဆိုးေနလို႔ ဆိုတာ မွတ္မိေနမွပဲ...။)
ညီေလးက စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေက်ဆိုတဲ့ စကားလံုးက သင့္ႏွင့္ ခက္ေဝးေဝးမွာ ရွိေနမွာပါပဲ....... လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့စကား လက္ေတြ႔႕က်င့္သံုးေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ.. တေန႔တျခား..... ေဖာင္း... ေဖာင္းလာတယ္.. (ပါးေတြ ေျပာတာပါ)
ခုတေလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အင္တာဗ်ဴး ျပီး တင္ေနသလို
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ အိတ္ဖြင့္ေပးစာေတြ ပို႔ပို႔ေနေလရဲ႕။
မင္းမရွိေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ
ဆိုတဲ့ ညီေလးရဲ႕ ကမၻာ ေလးထဲမွာ....
ဒီစိတ္ေၾကာင့္ လုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ပဲ ဒီစိတ္ကို အေကာင္းဆံုးျပန္ခိုင္းနိုင္တဲ့ လူသားျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းဆႏၵျပဳလိုက္ရပါတယ္။
(ရွိသမွ် ပို႔စ္ေတြ အကုန္ လိုက္စု ေရးရရင္ ညီေလးရဲ႕ဘေလာ့ ေမြးေန႔ပြဲေလး ဒီစာေၾကာင့္ ေလးမွာ စိုးလို႔ ေတာ္ေသးျပီကြာ..။ ခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေလရွည္ေနသလားပဲ။ ေရးျပီး ျပန္ဖတ္ၾက္ည့မွ ကိုယ္ ေျပာေနတာက ေဘာလံုးပြဲ ေၾကျငာေနတဲ့ အသံအတိုင္းပါလားးးး)
ဘေလာ့ေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ ေနာင္ သားစဥ္ေျမးဆက္ထိ အဓြန္႔ရွည္ တည္တံ့နိုင္ေစေသာ္ဝ္.....
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~နာမည္ေက်ာ္ အကြ်ႏ္ုပ္ ဘေလာ္ဂါ၏ လူမသိသူမသိ အင္တာဗ်ဴး အစီအစဥ္ တေန႕သ၌ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိမိ၏ ေမြးရပ္ဌာေနဆီသို႕ ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါအကြ်ႏ္ုပ္၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ ဘၾကီးထြန္းႏွင့္ စကားလက္ဆံု ေဆြးေႏြးခဲ့ပံုမ်ားကို စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္စိမ့္ေသာငွာ ျပန္လည္ ေ၀မွ်လိုက္ပါသည္။
အကြ်ႏု္ပ္။ ဘၾကီးထြန္းမာရဲ့ ခ်ာရဲ့ေနာ္ဗ်ာ။ အရင္လို လမ္းေတြဘာေတြေလွ်ာက္ သတင္းပုလင္းေတြ နားေထာင္ေသးလားဗ်။
ဘၾကီးထြန္း။ ေဟ ေမာင္ေမာင္ပါလားကြ ဘယ္တုန္းက ေရာက္သတုန္း။ ေရာက္တုန္း အခါးေရေလး ေသာက္ပါဦးဟ။ မင့္မလည္း ထြက္သြားလိုက္တာ ရြာနားေတာင္ အေ၀းေျပးေျခာက္လမ္းသြား ေဖာက္ျပီးတာေတာင္ ျပန္ေရာက္မလာႏုိင္ဘူး။
အကြ်ႏု္ပ္။ ဟုတ္ပ ဘၾကီးရာ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါေပသိ က်ဳပ္ရပ္ရြာေတာ့ တေန႕မွ ေမ့မရတာအမွန္ပါ။ မဲဇာေတာင္ေျခရတုေတာင္ အခြင့္သင့္တိုင္း ႏွုတ္က ရြတ္ေနမိတာဗ်။ စာေရးတဲ့အထဲလည္း မၾကာမၾကာေရးမိပါတယ္။ ဒီေရႊျပည္ၾကီးရယ္ ခရီးက ေ၀းသဟာမို႕လုိ႕။
ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း မင္းက စာေရးသကိုး။ ဘယ္မွာတုန္းေမာင္ရာ။ ငတုိ႕လည္း ဖတ္ရွဳၾကည့္ရတာပ။ မင္းတုိ႕ေခတ္လူငယ္ေတြ နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ယဥ္ပါးေနသလဲဆိုတာ။
အကြ်ႏ္ုပ္။ ဟာ နည္းပညာေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့ ဘၾကီးေရ။ က်ဳပ္တုိ႕အခ်င္းခ်င္း စကားတီးတိုးေျပာလုိ႕ရေအာင္ ဆီေဗာက္ဆိုတာေလးပါထည့္ထားသဗ်။ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ၾကည့္ခ်င္သလား ျမင္ကြင္းက်ဥ္းၾကည့္ခ်င္သလား။ စာလံုးၾကီးၾကီး ၾကည့္ခ်င္သလား စာလံုးေသးေသးၾကည့္ခ်င္သလား။ ေနာက္ခံကို အျဖဴနဲ႕ၾကိဳက္သလား အမည္းနဲ႕ၾကိဴက္သလား စာလံုးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ကို ၾကည့္လို႕ရတာဗ်။
ဘၾကီးထြန္း။ ေဟ တယ္လည္း ေနရာက်ပါလား ေမာင္ရာ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား အကဲျဖတ္တင္သတဲ့တုန္း။
အကြ်ႏု္ပ္။ ဟာ ဘၾကီးကလည္း အခုေခတ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေခတ္ဗ်။ ခဏခဏ ရြတ္ေနရတဲ့စကားလံုးလုိပဲ။ အားလံုးက ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ့္ဖန္တီးမွုခ်ည္းေပါ့ဗ်။ ေဘာင္ေတြ ကုလားနားေတြနဲ႕ဆုိ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူးဘၾကီးရာ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္းေပါ့။
ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း မင္းေျပာေတာ့လည္း မွန္တာပါပဲေလ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဖတ္ရွဳၾကတာတုန္းကြ။
အကြ်ႏု္ပ္။ ဒါေတာ့ သိပ္လြယ္သဗ်။ က်ဳပ္စာေရးျပီးရင္ ေရးျပီးတဲ့ အေၾကာင္းေလး အခ်င္းခ်င္းလက္တို႕ သတင္းေပးလုိက္တာပဲ။ အခ်င္းခ်င္းဆိုတာက သူတင္ရင္ ကုိယ္ဖတ္ ကိုယ္တင္ရင္ သူဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ လာမဖတ္တဲ့သူေတြကိုလည္း ခံုေအာက္က လက္တို႕ျပီး လာလကြာ ျမန္ျမန္လကြာ မင္းပဲက်န္ေတာ့တာတုိ႕ ဘာတို႕ လုပ္ေပးရတာေပါ့။ အခုကာလက မာကတ္တင္းဆုိတာ ျဖစ္ေနျပီ။ အဲ့ဒီေတာ့ မာကတ္တင္းေကာင္းေကာင္းဆင္းႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္မွာေပါ့ဗ်။
ဘၾကီးထြန္း။ ေခတ္ၾကီးကိုေတာ့ တို႕လိုက္မမွီေတာ့ပါဘူးကြာ။ ဒါနဲ႕ မင္းက ဘာအေၾကာင္းမ်ား ေရးသတုန္း။
အကြ်ႏု္ပ္။ အင္….အယ္……အာ ဒါေတာ့ ေျပာရသိပ္ခက္တယ္ဗ်
ဘၾကီးထြန္း။ ဟင္….မင္းေရးတာေလးေတာ့ မင္းသိသင့္သေပါ့ေမာင္။
အကြ်ႏ္ုပ္။ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ ဘၾကီးရ။ က်ဳပ္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက တယ္မ်ားတာဗ်။ ဗဟုသုတ ျဖစ္ဖို႕ အတြက္ ဟိုအရပ္က ဟုိသတင္းေတြ။ တေန႕တေန႕ ရံုးသြားရံုးျပန္ ကားေတြၾကပ္လာတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ။ တုိးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြ။ ဘ၀ေပးဇာတ္လမ္းေတြ။ ပညာေပးေဆာင္းပါးေတြ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္သူေတြရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြ။ က်ဳပ္ရဲ့ ေန႕စဥ္ေအာင္ျမင္မွုေတြ မ်ားမွ မ်ားသိပ္ကုိမ်ားသဗ်။
ဘၾကီးထြန္း။ ေအးကြ တယ္လည္း ေရးစရာမ်ားတာပါပဲလား။ ဒီေလာက္ျပည့္စံုေအာင္ မင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေလ့လာရမွာေနာ္ ေဟ့ေကာင္။
အကြ်ႏ္ုပ္။ ကမာၻၾကီးက ရြာၾကီးျဖစ္ေနျပီေလ ဘၾကီးရ။ အပ္က်တာေတာင္ သိေနမင့္ဟာပဲ။
ဘၾကီးထြန္း။ ဒါနဲ႕မ်ား မင့္ေဒြးေလးဆံုးတာ မင့္ဆီက ၀မ္းနည္းစာေလး ဘာေလးေတာင္ မလာပါပဲေကာ။
အကြ်ႏု္ပ္။ အာ…အင္… အီး ဒါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ ေဒြးေလး သတင္းကို က်ဳပ္ အင္တာနက္မွာ မရွာလိုက္မိဖူးဗ်။ ျပီးေတာ့ ဒီေလာက္ခမ္းနားၾကီးက်ယ္တဲ့ စာေတြေရးဖို႕ က်ဳပ္ကို က်ဳပ္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရေသးတာဗ်။ ဟိုစာေလးၾကိဳက္ရင္ ကူး ဒီစာေလးသေဘာက်ရင္ မ,လာနဲ႕ အခ်ိန္မေလာက္ဖူးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ အခုေတာင္ ရြာကုိခ်စ္လြန္လြန္းလုိ႕ ျပန္လာတာ။ က်ဳပ္ အေတြးထဲက စာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာေတာင္ စိုးေနမိတယ္။
ဘၾကီးထြန္း။ မင္းရဲ့ စာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ဘယ္အရာကို အက်ိဳးေက်းဇူးျပဳျပီးျပီလဲ ငေမာင္။
အကြ်ႏု္ပ္။ အက်ိဳးျပဳသေပါ့ဘၾကီးရာ။ တေလာက က်ဳပ္ေရးလုိက္တဲ့ ရထားေပၚမွာ အမိွုက္မခ်ရ ပို႕စ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးေတြ ေနာင္ရထားေပၚမွာ အမွိုက္မခ်ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရား ရသြားသဗ်။ နာမည္အၾကီးဆံုးပို႕စ္ျဖစ္တဲ့ မိဘကိုေက်းဇူးဆပ္ဆုိတဲ့ ပို႕စ္ဆိုရင္ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုျပီး ဟိုလူကလည္း သူ႕ဘေလာ့မွာ တင္ပါရေစ။ ဒီလူကလည္း သူ႕ဆုိဒ္မွာ တင္ခြင့္ျပဳပါနဲ႕ကို ျဖစ္ေနတာဗ်။
ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း ေကာင္းသကြ။ ဒါနဲ႕ မင့္အေမ မႏွစ္ကတည္းက ေလျဖတ္သြားတာ မင့္ကုိ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႕ေမာင္။ သူ႕သတင္းၾကားရင္ သူသားက ေျပးလာမွာတဲ့ဗ်။ သူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့သားဆုိျပီး ျခံစည္းရိုးကိုင္မိတုိင္း ငိုင္ျပီး တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ၀ါမထြက္ခင္ သူအသက္ထြက္သြားတာပါပဲကြာ။
အကြ်ႏု္ပ္။ တရားနဲ႕ေျဖမွေပါ့ ဘၾကီးရာ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အြန္လိုင္းက တရားေတြနာတာနဲ႕တင္ အေတာ္ေလး တရားက်ေနျဖင့္ပဲ။
ဘၾကီးထြန္း။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္ရာ။ ဒါနဲ႕မင္းက တုိ႕ရပ္ရြာကုိ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲကြ။ မင့္အေမရွိတုန္းက သူ႕သားကို ေက်ာင္းမွာ ဆရာျပန္လုပ္ေစခ်င္တာခ်ည္း ေျပာေနတာ။ မင္းကလည္း မင္းဘ၀တိုးတက္ေရး ထြက္သြား သူ႕ခမ်ာလည္းမတားသာဘူး။
အကြ်ႏု္ပ္။ ျပန္လာမွာေပါ့ ဘၾကီးရာ။ က်ဳပ္တုိ႕ရပ္ရြာအေရး က်ဳပ္က တတပ္တအား ပါ၀င္မေပါ့။ အခုလည္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ တေဒါင့္တေနရာကေန က်ဳပ္ပါ၀င္ေနတာပါဗ်။ ဟိုးတေလာက ေတာင္ေပၚေဒသမိဘမဲ့ကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ အလွဴခံေပးတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းဘၾကီးဖတ္လုိက္ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါ က်ဳပ္လုပ္တာဗ်။ အဲ့ဒီသတင္းကို က်ဳပ္ အသိသတင္းေထာက္မေလးက ေရးေပးျပီး က်ဳပ္နဲ႕ခင္တဲ့ အယ္ဒီတာက အေရွ႕မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ေဖာ္ျပေပးတာဗ်။ ဒါ့အျပင္ နာဂစ္တုန္းကလည္း က်ဳပ္က စြမ္းစြမ္းတမံပါခဲ့ေသးတာ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာအေရးေတာ့ လက္ေႏွးေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲ။ ဘၾကီးလည္း ဂ်ာနယ္မ်ားမ်ားသာဖတ္ ငေမာင့္ နာမည္ ပါကို ပါေစရမယ္ဗ်ာ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေသးဘူးဗ်ာ။
ဘၾကီးထြန္း။ ေအးေလ လူတိုင္းေတာ့ သူ႕အခက္အခဲနဲ႕သူေပါ့။ ဒါနဲ႕ မင့္စာေတြကို ငတို႕ဘယ္လိုမ်ား ဖတ္ရမလဲ။
အကြ်ႏ္ုပ္။ အင္း ဒါေတာ့ အင္တာနက္ဆုိတာလိုသဗ်။ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ ဘၾကီးတို႕က ရြာကို မီးရေအာင္ အရင္လုပ္။ ျပီးေတာ့မွ အင္တာနက္ဆိုတာခ်ည္းကို တတ္ေပါ့။ အ့ဲဒီအခ်ိန္ က်ဳပ္ရြာျပန္ေရာက္ေနျပီဆို တစ္ရြာလံုးကို အင္တာနက္ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္ဗ်ာ။ ရြာနဲ႕ ကမာၻၾကီးကို တစ္သားတည္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။
ဘၾကီးထြန္း။ ဟမ္……ေအးေအး ေမွ်ာ္ေပါ့ ေမာင္ရာ။ ေမွ်ာ္ေပါ့။
အကြ်ႏ္ုပ္။ စကားေတာ့ ေျပာေကာင္းပါေပ့ ဘၾကီးေရ။ က်ဳပ္လည္း ျပန္ရဦးမဗ်။
ဘၾကီးထြန္း။ ေအးလကြာ ျပန္ဟ ေနျဖင့္ အေတာ္ျမင့္ေနျပီပဲ. မင့္မလဲ ဒီေရာဂါက တယ္ရင့္ေနျပီပဲေလ…………………..
အမည္မသိ ေရွးစာဆို တစ္ဦး
