မမစိမ္းျမကလည္း ၀င္ေျပာျပန္ပါ၏။
“တို႔စိတ္ထဲ ခိုင္ကေလးကို ေခၚခ်င္ၾကသာ ၾကာပါၿပီေအ။ ေျပာမထြက္သာနဲ႔ပဲ မေျပာခဲ့ၾကသာပါ။ ကိုေျပသိမ္း မရွိေတာ့မွ တို႔လည္း ေျပာရဲၾကသာပါ။ ဖေအဆိုေတာ့ တစ္မ်ဳိးကိုး။ ငါ့ ညီမလည္း စဥ္းစားပါဦး။ ကေလးကိုလည္း ေမးပါဦး။ လူႀကီးေတြ စီစဥ္လို႔သာ ျဖစ္ရသယ္။ ကေလးစိတ္ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မွာလည္း တြက္ရသာကိုး”
မမစိမ္းျမ စကား ဆုံးေတာ့မွ မအိမ္ကံ အေတြး ၀င္မိရသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ လူႀကီးေတြက ဇြတ္စီစဥ္ရတာမ်ဳိးျဖင့္ ကေလး စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ သမီးခိုင္က မေအနဲ႔ အစ္မနဲ႔ ေက်းေက်းနဲ႔ သြားခ်င္သာ ေျပာသာပါ အေမရယ္။ အဲသလိုခ်ည္းေတာ့ သြားမေနခ်င္ပါဘူး ဆိုရင္ေကာ။ သမီး စိတ္မခ်မ္းသာတာ မျဖစ္ေစခ်င္။ သမီးမွာ ဆႏၵရွိတယ္ ဆိုရင္ေကာ မအိမ္ကံက ထည့္ရက္ႏိုင္ပါ့မလား။
“မမစိမ္းျမရယ္ ေျပာထြက္စရာ မရွိပါဘူး။ မအိမ္ကံလည္း က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ က်ေနသာပါ။ ခိုင္ကေလးက အတန္း ရၿပီဆိုေတာ့ သူ႔အစ္မလို ျမင္းျခံ ပို႔ရမလိုလို၊ ေက်ာင္းပဲႏုတ္ ရမလိုလို ျဖစ္ေနသာကိုး။ မမစိမ္းျမတို႔က ရန္ကုန္ေခၚမယ္၊ ေက်ာင္းထားမယ္ ဆိုရင္လည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ သားေရႊအိုး ထမ္းျပန္သလိုပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသယ္။ ကေလးသေဘာ တီးေခါက္ၾကည့္ခ်င္ေသးသယ္”
“ေအးပါေအ။ သည္တစ္ေခါက္လည္း မေခၚေသးပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ လာေခၚေတာ့ ဆိုမွ သူ႔ဘႀကီး လာေခၚ လိမ့္မယ္။ လူၾကဳံ မလႊတ္ဘူး။ စိတ္ခ်။ ကိုင္းပါေအ။ သူေတာ္ေကာင္းမ ငါျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားၿပီ”
အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာတို႔ အိပ္ရာ ၀င္သြားၾကေတာ့မွ မအိမ္ကံက ေက်းဥကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေက်းဥ ကလည္း ၀မ္းသာ ရွာပါ၏။ မ်က္ႏွာ မေကာင္းေသာ္လည္း ခိုင့္ေနာင္ေရးကို ေတြးမိပုံ ေပၚသည္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေျပာပါ။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလုံး ပညာတတ္ ျဖစ္ေတာ့ ဘက္ညီသာေပါ့ေအ ေလာက္သာ ဆိုေလသည္။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာတို႔ မျပန္ခင္ တစ္ရက္ေရာက္ေတာ့မွ ကိုေျပသိမ္း အေၾကာင္း ေမးေလသည္။ မအိမ္ကံကလည္း သိသေလာက္သာ ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။ မေျပာမဆို ထြက္သြားတာကို အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာကလည္း ႀကိဳက္ပုံ မေပၚပါ။ သို႔ေသာ္ ေဖးေဖး မမ ဆိုရွာပါသည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းကို အျပစ္ေတာ့လည္း မတင္ခ်င္ပါဘူး။ အစ္ကိုတို႔လည္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တုန္းက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးက တားတား ေနာက္မွ မဆုတ္ခဲ့ဘဲနဲ႔။ ကိုယ့္၀ါဒအရ မွန္သယ္ ထင္သာ တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ လုပ္လိုက္ရမွ စိတ္ထဲ ေက်နပ္သာကိုး ႏွမရဲ႕။ ဒါေပသိ အခုဟာက တစ္မ်ဳိး ေပါ့ေလ”
“ကြန္ျမဴနစ္ဆိုသာ ဘာလဲအစ္ကို။ ေတာခိုသယ္ ဆိုတာ ကေကာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာလို႔ရမွာလဲ ဟင္”
ဗိုလ္မွဴးႀကီး ျမတ္သာက ႏွမ၏ အေမး စကားေၾကာင့္ ၀မ္းနည္း သြားရေလ၏။ မအိမ္ကံဟာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မသိရွာသည့္ ေတာသူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ရင္ထဲ ေရာက္သြားရလို႔ ျဖစ္သည္။
“အယူအဆ မတူလို႔ေပါ့ေအ။ တစ္ခါက ငါ့ႏွမ ေမးဖူးပါသယ္။ ဒါက တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းခ်ိန္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ပိုင္း မၿငိမ္းႏိုင္တဲ့ ၀ါဒ လြန္ဆြဲပြဲလို႔ ေျပာၾကပါစုိ႔။ အဂၤလိပ္ခုႏွစ္ တစ္ေထာင့္ ကိုးရာသုံးဆယ့္ ကိုးခုႏွစ္တုန္းက အဂၤလိပ္ လက္တြင္း က်ေနခ်ိန္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဆိုၿပီး သခင္ ေအာင္ဆန္းတို႔၊ သခင္စိုးတို႔၊ သခင္လွေဖတို႔၊ သခင္ သိန္းေဖတို႔၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔ သခင္လူငယ္ေတြက လွ်ဳိ႕၀ွက္ၿပီး ဖြဲ႔ခဲ့ၾကသာ။ မစၥတာဂိုရွယ္တို႔၊ မစၥတာနတ္တို႔ဆိုသာ လည္းပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဂ်ပန္ေခတ္ ေရာက္ေတာ့ သခင္စိုးက ေျမေအာက္ အဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔တာမွာ အားေကာင္း လာခဲ့သယ္။
တစ္ေထာ့င္ကိုးရာ ေလးဆယ့္ငါးခုႏွစ္ စစ္ႀကီး ၿပီးခါနီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေျမေပၚပါတီ အျဖစ္ ထူေထာင္သယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာပဲ ကြဲၾကသာက စလိုက္သာ ႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲကေရာ။ အလံနီ ဆိုၿပီး ခြဲေထာင္ၾကသယ္။ တစ္ေထာင့္ ကိုးရာေလးဆယ့္ ခုနစ္ ခုႏွစ္မွာ မတရားအသင္း ဆိုၿပီး ေၾကညာလိုက္ေတာ့ ေတာခို ၾကရေရာ။ သခင္သန္းထြန္းတို႔ကလည္း အစိုးရကုိ ဆန္႔က်င္ လာၾကရာက လြတ္လပ္ ေရးရၿပီး ႏွစ္လေလာက္မွာ ေတာခုိ ၾကျပန္ေရာ။ သူတို႔ကို အလံျဖဴ ေခၚၾကသယ္”
“ကိုေျပသိမ္းက ဘယ္ဘက္ကလဲ အစ္ကို”
“အနီလည္း ျဖစ္ႏိုင္သယ္၊ အျဖဴလည္း ျဖစ္ႏိုင္သယ္။ အစ္ကို သိသေလာက္ေတာ့ သူေျပာဖူးတဲ့ ေလဖမ္းရသာေပါ့ေလ။ အလံျဖဴျဖစ္ဖို႔ မ်ားသယ္။ သူစာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ၿပီဆို ကတည္းက တစ္ေန႔ သည္ျပႆနာ ရွိလာေတာ့မယ္ ဆိုသာ အစ္ကိုသိတယ္။ တစ္ညမွာ အစ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာခဲ့သယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျပာခဲ့သာ မွတ္မိမွာေပါ့။ အဲသည္ကတည္းက သူျပင္းထန္ ေနပါၿပီ။ ထားပါေလ။ အခု ငါ့ႏွမ ဘယ္လို စဥ္းစားထားသလဲ”
မအိမ္ကံ ဘယ္လို ေျဖရပါ့။ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာလိုက္တာ အေကာင္းဆုံးပင္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ အားလုံး ေျပာျပေတာ့ အစ္ကုိေရာ၊ မမစိမ္းျမပါ ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ၾကသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေတာပုန္းရည္သည္ လာတာေတြပါ ေျပာျပလိုက္ပါ၏။ ေနာက္ထပ္ မဆက္သြယ္ေတာ့ရန္ စာေရး ေပးလိုက္ေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ အစ္ကိုျဖစ္သူက သေဘာထားေတာ့ မေပးခဲ့။ ေကာင္းသည္လည္း မေျပာ၊ ဆိုးသည္လည္း မပါ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာမွ အစ္ကိုက မပြင့္တပြင့္ ေျပာရွာပါ၏။
“ေမာင္ေျပသိမ္းက ကံကေလးကို ျမတ္ႏိုးေနသာ ျမင္ျမင္ခ်င္းပါပဲ။ အစ္ကိုကလည္း သူ႔သေဘာကို သိလုိ႔ ငါ့ႏွမဆီေတာင္ စာႀကိဳ ေရးလိုက္ပါေသးတယ္။ အစ္ကိုပဲ သေဘာတူ ခဲ့သာပဲ။ လူက လူေတာ္ လူမွန္ဆိုသာေတာ့ အခုထိ အစ္ကို ယုံၾကည္လ်က္ပဲ။ သည္လိုလုပ္ သြားသာကေတာ့ ျပင္ပ အေမွာင့္ေတြပါသလို သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ယုံၾကည္သာပါလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ အစ္ကို မဥပါဒ္ခ်င္ပါဘူး။ အစ္ကို႔ ပေယာဂ မကင္းခဲ့ဘူး”
သည္စကားၾကားေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မခ်မ္းသာျပန္။ အစ္ကို ျမတ္သာက ကိုေျပသိမ္း ဘယ္လို လူစားဆိုတာ ႏွမထံ စာေရးၿပီး ေထာက္ခံခ်က္ ေပးခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ ႏွမျဖစ္သူ သည္ဘ၀မ်ဳိး ၾကံဳရသည္ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံႏွင့္ ကုိေျပသိမ္းတို႔ ခ်စ္ျခင္းအစ ရက္မ်ားဆီက ျဖစ္သည္။
“သတၱ၀ါတစ္ခု၊ ကံတစ္ခုပါ အစ္ကိုရယ္။ မအိမ္ကံ ကလည္း ျမင္ကတည္းက ဖူးစာဖက္ရမယ့္ လူဆိုသာ သိခဲ့ပါသယ္။ ယုံလည္း ယုံၾကည္မိသလို အားလည္း ကိုးခဲ့မိပါသယ္။ ကိုေျပသိမ္းက ေမတၱာရွိေၾကာင္း ေျပာေတာ့ မအိမ္ကံ ကိုယ္ပိုင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ လက္ခံခဲ့သာပါ အစ္ကုိ။ အစ္ကို႔ ပေယာဂ မပါပါဘူး။ ဒါကိုေတာ့ အစ္ကို လိပ္ျပာ သန္႔ေစခ်င္သယ္”
“ေအးပါေလ။ မနက္ျဖန္ အစ္ကိုတို႔ ျပန္မယ္။ ခိုင္ကေလးကိုသာ ေမးျပဳၿပီး ေဖ်ာင္းဖ်ထားပါေအ။ အစ္ကို႔ဆီ တယ္လီဖုန္း ဆက္လို႔ရသယ္။ ျမင္းျခံက ျမပြဲ႐ုံက ပြဲစားႀကီး ဦးျမဆီမွာ တယ္လီဖုန္း ရွိသယ္။ အစ္ကိုလည္း မွာထားခဲ့မယ္”
ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းေတာ့ အစ္ကို ျမတ္သာႏွင့္ မမစိမ္း ျမတို႔ ျပန္ၾကၿပီ။ မအိမ္ကံက ရြာလက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ အစ္ကို သုံးဖို႔စြဲဖို႔ ေရႊထည္ပစၥည္း တခ်ဳိ႕ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ အစ္ကို ႏွင့္ေယာက္မကို မအိမ္ကံ ထိုင္ကန္ေတာ့သည္။ အစ္ကိုက ဆုေတြ ေပးျပန္ေတာ့လည္း အေဖ့ကို သတိရလို႔ ငိုမိပါ၏။ အစ္ကို ႀကီးေတာ့ အဖအရာဆိုသည့္ စကား မအိမ္ကံ ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီ။
ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ သည္တစ္ခါ လွဴမည့္ အလွဴက ထမင္း ရည္ေခ်ာင္းစီးျဖစ္သည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာမွ မဟုတ္ပါ။ ၀န္းက်င္နရန္း ရြာေတြမွာ အလွဴေတြ ရွိခဲ့ၾက၏။ အလွဴ၀၊ အလွဴပိန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေရစာမိုးစာ ေကာင္းသည့္ ႏွစ္ေတြမွာ ေျဗာသံစည္သံ ေသာေသာညံညံ ၾကားရတတ္သည့္ ရြာေတြ ဆိုေတာ့ တစ္ရြာ့ တစ္ရြာ အလွဴ လိုက္ရတာကပင္ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္ရပါ၏။ မ်က္ႏွာ နာစရာခ်ည္းဆိုေတာ့ လူမေရာက္ လက္ေရာက္ ရသလို၊ လက္ေရာလူေရာ ေရာက္ရသည္လည္း ရွိသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ေန၀င္သည္ႏွင့္ မီးခြက္ မႈတ္ရသည့္ ရက္ေတြ ေက်ာ္လြန္ခဲ့သည္ႏွင့္ အလွဴေတြ မိႈက်င္းထသလို ရွိၾကပါ၏။
“သန္းစုေရ၊ မတဲအလွဴ မလိုက္ၾကဘူးလားေဟး။ ညည္းတို႔သြားရင္ အဖက္လိုက္ စမ္းပါရစီ”
“လိုက္ခဲ့ပါ။ လွည္းမရလို႔ ကုန္းေၾကာင္းသြားၾကမွာေနာ”
“ကုန္းေၾကာင္းလည္း ကုန္းေၾကာင္းေပါ့ေအ။ နားရြက္ ထမ္းပိုးက်ည္းတပ္ ေလွ်ာက္ၾက႐ုံေပါ့”
“မနက္ထခဲ့ေလ။ မိုးလင္းရင္ သြားၾကမွာ”
တစ္အိမ့္တစ္အိမ္ သည္လို အလွဴလိုက္ အေဖာ္ စပ္ေနက်။ သည္အသံေတြ ၾကားရတာကို မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရသည္။ ဗုဒၶ ဘာသာေတြဆိုေတာ့လည္း အလွဴသံ ၾကားရလွ်င္ပင္ ပီတိျဖစ္ ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ရြာဦးဆရာေတာ္ ခမ်ာလည္း မအားရပါ။ ရြာစဥ္ အလွဴ လိုက္ေနရသည္။ ကိုယ့္ရြာအလွဴ၊ သူ႔ရြာ အလွဴ ရက္မတိုက္မိေအာင္ ေရွာင္ၾကေသာ္လည္း တစ္ခါ တေလ ႏွစ္ရြာ၊ သုံးရြာမွာ အလွဴေတြ ဆုံေနတတ္သည္။ သူ႔ရြာႏွင့္ သူ႔ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အလွဆုံး ျခယ္သထားၾကေသာ္လည္း ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက အပ်ဳိေတြကို ဘယ္ရြာကမွ မမီတာလည္း ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသည္။ ေဇာင္ခ်မ္း ကုန္းသူေတြ ေခ်ာၾက၊ လွၾကတာ ဘ၀ ကုသိုလ္ဆိုတာထားေတာ့။ အသားအေရလွ ၾကတာကေတာ့ ေရေကာင္းလို႔ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာထား။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းေရက ခ်ဳိၿပီးေလးေလး ပင္ပင္ရွိသည္။
“ညည္းတို႔ရြာက ေရတြင္းေတြ ဆားလာခတ္ဦးမွပါေအ။ ေရခ်ဳိခ်က္ေတာ့ တြင္းေရထဲ ေရႊမႈန္မ်ား ပါေရာလားေအ”
တျခား ရြာေတြက ေျပာၾကရသည္ အထိပင္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ ဟိုဘက္ေလး၊ ငါးႏွစ္တုန္းက ကြမ္းေတာင္ကိုင္မွာ မ၀င္းလွျဖစ္သည္။ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ၀င္း၀င္းစက္စက္ လွသူကေလးပင္။ မိဘကေသာင္သာေတာ့ ေရႊေငြဘယက္ လက္ေကာက္က အစ ေရႊခ်ည္ပိုးခ်ည္ အ၀တ္အဆင္အားျဖင့္ ရြာ့ဂုဏ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ မ၀င္းလွ၊ မ၀င္းလွဆိုသည့္ အသံေတြ စည္စည္ေ၀ေ၀ ရွိခဲ့သည္ အထိပင္။ မ၀င္းလွ အိမ္ေထာင္ က်ျပန္ေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက “ညိဳေခ်ာ”ကို ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ေရြးခဲ့ၾကသည္။ ညိဳေခ်ာကလည္း တစ္မ်ဳိး လွရွာပါ၏။ အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပသိ အက်င့္ စာရိတၱေကာင္းကေလး ျဖစ္သည္။ အလွဴအတန္း၊ သာေရးနာေရး ရွိလွ်င္ အိုးေဆး၊ ပန္းကန္ေဆး ေနရာကို လိုလိုလားလားယူသူကေလး ျဖစ္ပါ၏။ ရြာက ဦးေက်ာ္ေမာင့္ အလွဴမွာ ကြမ္းေတာင္စ ကိုင္ရသည္။ ညိဳ ေခ်ာကို စိတ္တိုင္းက် ျပင္ဆင္ေပးသူမွာ မအိမ္ကံျဖစ္၏။ နဂို ေခ်ာသူကို မအိမ္ကံက ျပင္လိုက္ ဆင္လိုက္ေတာ့ ညိိဳေခ်ာ တစ္ေခတ္ထ ရျပန္ေလသည္။
“သည္တစ္ခါ အလွဴက အလွဴႀကီး ညိဳေခ်ာေရ။ ျမင္းျခံ ဆိုင္းကလည္း ပါဦးမွာ။ ဆင္ေတာင္ ငွားထားဆိုလား။ ၀က္၀က္ ကြဲပါေအ။ တို႔ရြာ ဂုဏ္မငယ္ေစနဲ႔။ ရြာတကာ လာၾကမွာ။ မအိမ္ကံ အလွဆုံး ျပင္ေပးမယ္။ သည္တစ္ပြဲ ေက်ာက္ထည္ ေတြခ်ည္းေပါ့ေအ”
မအိမ္ကံက အလွဴသံ ၾကားကတည္းက ညိဳေခ်ာကို မွာကာ အားေပးႏွင့္သည္။ အလွဴရက္တြင္ ညိဳေခ်ာ ကြမ္းေတာင္ ေပြ႕တာကို အလွဴလာတို႔ ေငးေစရမည္။ အလွဴေန႔က သမီးႀကီး ၿမိဳင္ကလည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ရြာကို ျပန္ေရာက္ ေနသည္ႏွင့္ ၾကဳံသျဖင့္ ညိဳေခ်ာကို ၿဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ လုပ္ေနၾကတာကို ၿမိဳင္ က ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က အိမ္ေန အ၀တ္အစား ကပိုက႐ိုကေလးႏွင့္ပင္ လွလြန္းသူကေလး ဆိုေတာ့ ညိဳေခ်ာ အမ်ဳိးေတြက အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ၾကရသည္ အထိပင္။
“ရက္စက္ပါ့ေအ။ ရွင္အိမ္ကံရယ္။ ျပင္ထားသဲ့ ညိဳေခ်ာေတာင္ ညည္းသမီးနဲ႔ တြဲထိုင္ေတာ့ မွိန္ရပါပေကာေအ။ မေအ မီခ်က္ေတာ့။ မအိမ္ၿမိဳင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အလွည့္မ်ားက်ရင္ ျမင္းျခံေတာင္ တက္ၿပိဳင္လိုက္ခ်င္ေသးသယ္ အဟုတ္”
ညိဳေခ်ာအေမ မအုန္းရင္က ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ ေျပာေနသည္။ သမီးႀကီး ၿမိဳင္ကို ရြာက အခုကတည္းက အမွတ္ျပည့္ ေပးေနၾကပါၿပီေကာ။
ညိဳေခ်ာကို မအိမ္ၿမိဳင္တို႔ အိမ္ႀကီးမွာ က်က်နန ျပင္ေပးၿပီးေတာ့ အလွဴ အိမ္ကို လွည္းယဥ္ႏွင့္ သြားေစသည္။ လွည္းေပၚမွာ မအိမ္ကံႏွင့္ သမီးၿမိဳင္တို႔ ပါလာခဲ့သည္။ မ႑ပ္ အ၀င္မွာ ျပင္ဆင္စရာ ရွိလွ်င္ ျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္၏။ မ႑ပ္ကို တန္းမ၀င္ႏိုင္ပါ။ လူေတြက က်ိတ္က်ိတ္ႀကီး စည္ေနခဲ့ၿပီ။ မ႑ပ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ လွည္းယဥ္ကို ရပ္ေစၿပီး မအိမ္ကံႏွင့္ ၿမိဳင္တို႔ အရင္ ဆင္းၾကသည္။ ရြာမွ ခြာကာ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ ေနရသည့္ ႏွစ္ကာလအတြင္း လွခ်င္တိုင္း လွေနေသာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို လူေရွ႕သူေရွ႕ ပြဲထုတ္ျပသလို ရွိသည္ ျဖစ္၍ အလွဴလာၾကသူမွန္သမွ် ညိဳေခ်ာကိုပင္ စိတ္မ၀င္စား ႏိုင္ၾကဘဲရွိေလ၏။
ဖက္ဖူးႏု ပိုးထဘီႏွင့္ ရွံစိမ္းစ လက္ရွည္ကေလး ၀တ္ထားေသာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ျမင္လိုက္ၾကသည္ႏွင့္ တီးလက္စဒိုးပတ္ ၀ိုင္းမ်ားပင္ ရပ္သြားခဲ့ၾကပါ၏။ လူေတြက တေ၀ါေ၀ါ အသံျပဳ ၾကရင္း သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ကို လာ၀ိုင္း ေနၾကေလသည္။ သမီး၏ အလွေၾကာင့္ နဂိုလွသူ မအိမ္ကံပင္ ေသြးႀကီးခ်င္စိတ္ ၀င္ခဲ့ရသည္။
“ကိုင္းပါရွင္၊ ညိဳေခ်ာကို မ႑ပ္ထဲ သြင္းပါရစီ။ လာဟဲ့ ညိဳေခ်ာ။ ေရွ႕က၀င္”
မအိမ္ကံက လူရွင္းေပးရင္း ညိဳေခ်ာကို ေရွ႕က သြားေစသည္။ မ႑ပ္အတြင္း ထိုင္ေနၾကသည့္ အရြာရြာက အလွဴလိုက္ ပရိသတ္ႀကီးေတြက လူေတြၾကား တိုး၀င္လာၾကသည့္ မိန္းမေခ်ာ သုံးေယာက္ကို ၾကည့္ၾကရင္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ရွိၾကေလ၏။ ထိုခဏတြင္ပင္ က်ယ္ေလာင္လွေသာ အိုးစည္သံ၊ ဒိုးပတ္သံမ်ား ႀကိဳင္ႀကိဳင္ဆူ ထြက္လာခဲ့သည္တြင္ ဒိုးပတ္၀ိုင္းမွ ေအာင္ျမင္လွေသာ သီခ်င္းသံတစ္သံဟိန္းထြက္လာခဲ့ေလ၏။
“လႈိင္းကိုက္ျပန္တိမ္လိပ္ႏွင့္ ဘြဲ႔ခ်ိတ္ကိုတဲ့ မ၀တ္ဆင္။ ရပ္ႀကီးသူ ျဖဴျဖဴလတ္ကယ္။ နဂုိယဥ္ေလသလားကြယ္။ ေရႊခါးေတာ္ညိဳဆိုင္ႏွင့္ ေငြခါးေတာ္ညိဳဆိုင္ႏွင့္ မတူႏိုင္အေနျခား တယ္။ မိုးက်နတ္လား အား ဟား”
မအိမ္ကံ ျပဳံးလိုက္သည္။ ဒါသမီး အိမ္ၿမိဳင္ကို ေစာင္းခ်ိတ္ ဆိုလိုက္သံ မဟုတ္လား။ ဆိုၾကပါေစေလ။ ဆိုလိုက္ၾက စမ္းပါ။ မတူႏိုင္ အေနျခားတဲ့ မိုးက်နတ္ သမီးကေလး အစစ္ပါရွင္။ တစ္ေန႔ရွင္တို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေစ့ရမယ္။ မအိမ္ကံက လူေတြၾကားထဲ တိုး၀င္ရင္း ေဘးဘီကို မ်က္လုံးေ၀့ၾကည့္ လိုက္သည္။ လူေတြ လူေတြ။ မ႑ပ္ထဲမွာ လက္ကိုင္ပ၀ါ တစ္ထည္ က်စရာ ေနရာမရွိ။ လူေတြႏွင့္သာ ျပည့္က်ပ္ေနပါ ၏။ မ်ားျပားလွေသာ အၾကည့္ေတြၾကားက ထူးဆန္းေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသူကို မအိမ္ကံ သတိ ထားမိလိုက္သည္။
စိမ္းစိမ္း၀ါး၀ါးၾကည့္ေနခဲ့သည့္ မ်က္လုံးမ်ား။ ၀င္း၀င္း ေတာက္ေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ စူးရွေသာ မ်က္လုံး တစ္စုံက မအိမ္ကံတို႔ သားအမိကို ၾကည့္ေနသည္ေကာ။ ထို မ်က္လုံးထဲမွာ အားက်ျခင္း၊ သိမ္ငယ္ျခင္း၊ မနာလိုျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ ရက္စက္ျခင္း အဓိပၸာယ္ေတြ ပါေနတာကိုပင္ မအိမ္ကံ ဖ်တ္ခနဲ ဆုပ္ဖမ္း လိုက္မိေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ခင္ခင္ထူး
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပပါသည္။
“တို႔စိတ္ထဲ ခိုင္ကေလးကို ေခၚခ်င္ၾကသာ ၾကာပါၿပီေအ။ ေျပာမထြက္သာနဲ႔ပဲ မေျပာခဲ့ၾကသာပါ။ ကိုေျပသိမ္း မရွိေတာ့မွ တို႔လည္း ေျပာရဲၾကသာပါ။ ဖေအဆိုေတာ့ တစ္မ်ဳိးကိုး။ ငါ့ ညီမလည္း စဥ္းစားပါဦး။ ကေလးကိုလည္း ေမးပါဦး။ လူႀကီးေတြ စီစဥ္လို႔သာ ျဖစ္ရသယ္။ ကေလးစိတ္ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မွာလည္း တြက္ရသာကိုး”
မမစိမ္းျမ စကား ဆုံးေတာ့မွ မအိမ္ကံ အေတြး ၀င္မိရသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ လူႀကီးေတြက ဇြတ္စီစဥ္ရတာမ်ဳိးျဖင့္ ကေလး စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ သမီးခိုင္က မေအနဲ႔ အစ္မနဲ႔ ေက်းေက်းနဲ႔ သြားခ်င္သာ ေျပာသာပါ အေမရယ္။ အဲသလိုခ်ည္းေတာ့ သြားမေနခ်င္ပါဘူး ဆိုရင္ေကာ။ သမီး စိတ္မခ်မ္းသာတာ မျဖစ္ေစခ်င္။ သမီးမွာ ဆႏၵရွိတယ္ ဆိုရင္ေကာ မအိမ္ကံက ထည့္ရက္ႏိုင္ပါ့မလား။
“မမစိမ္းျမရယ္ ေျပာထြက္စရာ မရွိပါဘူး။ မအိမ္ကံလည္း က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ က်ေနသာပါ။ ခိုင္ကေလးက အတန္း ရၿပီဆိုေတာ့ သူ႔အစ္မလို ျမင္းျခံ ပို႔ရမလိုလို၊ ေက်ာင္းပဲႏုတ္ ရမလိုလို ျဖစ္ေနသာကိုး။ မမစိမ္းျမတို႔က ရန္ကုန္ေခၚမယ္၊ ေက်ာင္းထားမယ္ ဆိုရင္လည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ သားေရႊအိုး ထမ္းျပန္သလိုပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသယ္။ ကေလးသေဘာ တီးေခါက္ၾကည့္ခ်င္ေသးသယ္”
“ေအးပါေအ။ သည္တစ္ေခါက္လည္း မေခၚေသးပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ လာေခၚေတာ့ ဆိုမွ သူ႔ဘႀကီး လာေခၚ လိမ့္မယ္။ လူၾကဳံ မလႊတ္ဘူး။ စိတ္ခ်။ ကိုင္းပါေအ။ သူေတာ္ေကာင္းမ ငါျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားၿပီ”
အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာတို႔ အိပ္ရာ ၀င္သြားၾကေတာ့မွ မအိမ္ကံက ေက်းဥကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေက်းဥ ကလည္း ၀မ္းသာ ရွာပါ၏။ မ်က္ႏွာ မေကာင္းေသာ္လည္း ခိုင့္ေနာင္ေရးကို ေတြးမိပုံ ေပၚသည္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေျပာပါ။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလုံး ပညာတတ္ ျဖစ္ေတာ့ ဘက္ညီသာေပါ့ေအ ေလာက္သာ ဆိုေလသည္။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာတို႔ မျပန္ခင္ တစ္ရက္ေရာက္ေတာ့မွ ကိုေျပသိမ္း အေၾကာင္း ေမးေလသည္။ မအိမ္ကံကလည္း သိသေလာက္သာ ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။ မေျပာမဆို ထြက္သြားတာကို အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာကလည္း ႀကိဳက္ပုံ မေပၚပါ။ သို႔ေသာ္ ေဖးေဖး မမ ဆိုရွာပါသည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းကို အျပစ္ေတာ့လည္း မတင္ခ်င္ပါဘူး။ အစ္ကိုတို႔လည္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တုန္းက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးက တားတား ေနာက္မွ မဆုတ္ခဲ့ဘဲနဲ႔။ ကိုယ့္၀ါဒအရ မွန္သယ္ ထင္သာ တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ လုပ္လိုက္ရမွ စိတ္ထဲ ေက်နပ္သာကိုး ႏွမရဲ႕။ ဒါေပသိ အခုဟာက တစ္မ်ဳိး ေပါ့ေလ”
“ကြန္ျမဴနစ္ဆိုသာ ဘာလဲအစ္ကို။ ေတာခိုသယ္ ဆိုတာ ကေကာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာလို႔ရမွာလဲ ဟင္”
ဗိုလ္မွဴးႀကီး ျမတ္သာက ႏွမ၏ အေမး စကားေၾကာင့္ ၀မ္းနည္း သြားရေလ၏။ မအိမ္ကံဟာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မသိရွာသည့္ ေတာသူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ရင္ထဲ ေရာက္သြားရလို႔ ျဖစ္သည္။
“အယူအဆ မတူလို႔ေပါ့ေအ။ တစ္ခါက ငါ့ႏွမ ေမးဖူးပါသယ္။ ဒါက တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းခ်ိန္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ပိုင္း မၿငိမ္းႏိုင္တဲ့ ၀ါဒ လြန္ဆြဲပြဲလို႔ ေျပာၾကပါစုိ႔။ အဂၤလိပ္ခုႏွစ္ တစ္ေထာင့္ ကိုးရာသုံးဆယ့္ ကိုးခုႏွစ္တုန္းက အဂၤလိပ္ လက္တြင္း က်ေနခ်ိန္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဆိုၿပီး သခင္ ေအာင္ဆန္းတို႔၊ သခင္စိုးတို႔၊ သခင္လွေဖတို႔၊ သခင္ သိန္းေဖတို႔၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔ သခင္လူငယ္ေတြက လွ်ဳိ႕၀ွက္ၿပီး ဖြဲ႔ခဲ့ၾကသာ။ မစၥတာဂိုရွယ္တို႔၊ မစၥတာနတ္တို႔ဆိုသာ လည္းပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဂ်ပန္ေခတ္ ေရာက္ေတာ့ သခင္စိုးက ေျမေအာက္ အဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔တာမွာ အားေကာင္း လာခဲ့သယ္။
တစ္ေထာ့င္ကိုးရာ ေလးဆယ့္ငါးခုႏွစ္ စစ္ႀကီး ၿပီးခါနီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေျမေပၚပါတီ အျဖစ္ ထူေထာင္သယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာပဲ ကြဲၾကသာက စလိုက္သာ ႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲကေရာ။ အလံနီ ဆိုၿပီး ခြဲေထာင္ၾကသယ္။ တစ္ေထာင့္ ကိုးရာေလးဆယ့္ ခုနစ္ ခုႏွစ္မွာ မတရားအသင္း ဆိုၿပီး ေၾကညာလိုက္ေတာ့ ေတာခို ၾကရေရာ။ သခင္သန္းထြန္းတို႔ကလည္း အစိုးရကုိ ဆန္႔က်င္ လာၾကရာက လြတ္လပ္ ေရးရၿပီး ႏွစ္လေလာက္မွာ ေတာခုိ ၾကျပန္ေရာ။ သူတို႔ကို အလံျဖဴ ေခၚၾကသယ္”
“ကိုေျပသိမ္းက ဘယ္ဘက္ကလဲ အစ္ကို”
“အနီလည္း ျဖစ္ႏိုင္သယ္၊ အျဖဴလည္း ျဖစ္ႏိုင္သယ္။ အစ္ကို သိသေလာက္ေတာ့ သူေျပာဖူးတဲ့ ေလဖမ္းရသာေပါ့ေလ။ အလံျဖဴျဖစ္ဖို႔ မ်ားသယ္။ သူစာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ၿပီဆို ကတည္းက တစ္ေန႔ သည္ျပႆနာ ရွိလာေတာ့မယ္ ဆိုသာ အစ္ကိုသိတယ္။ တစ္ညမွာ အစ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာခဲ့သယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျပာခဲ့သာ မွတ္မိမွာေပါ့။ အဲသည္ကတည္းက သူျပင္းထန္ ေနပါၿပီ။ ထားပါေလ။ အခု ငါ့ႏွမ ဘယ္လို စဥ္းစားထားသလဲ”
မအိမ္ကံ ဘယ္လို ေျဖရပါ့။ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာလိုက္တာ အေကာင္းဆုံးပင္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ အားလုံး ေျပာျပေတာ့ အစ္ကုိေရာ၊ မမစိမ္းျမပါ ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ၾကသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေတာပုန္းရည္သည္ လာတာေတြပါ ေျပာျပလိုက္ပါ၏။ ေနာက္ထပ္ မဆက္သြယ္ေတာ့ရန္ စာေရး ေပးလိုက္ေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ အစ္ကိုျဖစ္သူက သေဘာထားေတာ့ မေပးခဲ့။ ေကာင္းသည္လည္း မေျပာ၊ ဆိုးသည္လည္း မပါ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာမွ အစ္ကိုက မပြင့္တပြင့္ ေျပာရွာပါ၏။
“ေမာင္ေျပသိမ္းက ကံကေလးကို ျမတ္ႏိုးေနသာ ျမင္ျမင္ခ်င္းပါပဲ။ အစ္ကိုကလည္း သူ႔သေဘာကို သိလုိ႔ ငါ့ႏွမဆီေတာင္ စာႀကိဳ ေရးလိုက္ပါေသးတယ္။ အစ္ကိုပဲ သေဘာတူ ခဲ့သာပဲ။ လူက လူေတာ္ လူမွန္ဆိုသာေတာ့ အခုထိ အစ္ကို ယုံၾကည္လ်က္ပဲ။ သည္လိုလုပ္ သြားသာကေတာ့ ျပင္ပ အေမွာင့္ေတြပါသလို သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ယုံၾကည္သာပါလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ အစ္ကို မဥပါဒ္ခ်င္ပါဘူး။ အစ္ကို႔ ပေယာဂ မကင္းခဲ့ဘူး”
သည္စကားၾကားေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မခ်မ္းသာျပန္။ အစ္ကို ျမတ္သာက ကိုေျပသိမ္း ဘယ္လို လူစားဆိုတာ ႏွမထံ စာေရးၿပီး ေထာက္ခံခ်က္ ေပးခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ ႏွမျဖစ္သူ သည္ဘ၀မ်ဳိး ၾကံဳရသည္ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံႏွင့္ ကုိေျပသိမ္းတို႔ ခ်စ္ျခင္းအစ ရက္မ်ားဆီက ျဖစ္သည္။
“သတၱ၀ါတစ္ခု၊ ကံတစ္ခုပါ အစ္ကိုရယ္။ မအိမ္ကံ ကလည္း ျမင္ကတည္းက ဖူးစာဖက္ရမယ့္ လူဆိုသာ သိခဲ့ပါသယ္။ ယုံလည္း ယုံၾကည္မိသလို အားလည္း ကိုးခဲ့မိပါသယ္။ ကိုေျပသိမ္းက ေမတၱာရွိေၾကာင္း ေျပာေတာ့ မအိမ္ကံ ကိုယ္ပိုင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ လက္ခံခဲ့သာပါ အစ္ကုိ။ အစ္ကို႔ ပေယာဂ မပါပါဘူး။ ဒါကိုေတာ့ အစ္ကို လိပ္ျပာ သန္႔ေစခ်င္သယ္”
“ေအးပါေလ။ မနက္ျဖန္ အစ္ကိုတို႔ ျပန္မယ္။ ခိုင္ကေလးကိုသာ ေမးျပဳၿပီး ေဖ်ာင္းဖ်ထားပါေအ။ အစ္ကို႔ဆီ တယ္လီဖုန္း ဆက္လို႔ရသယ္။ ျမင္းျခံက ျမပြဲ႐ုံက ပြဲစားႀကီး ဦးျမဆီမွာ တယ္လီဖုန္း ရွိသယ္။ အစ္ကိုလည္း မွာထားခဲ့မယ္”
ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းေတာ့ အစ္ကို ျမတ္သာႏွင့္ မမစိမ္း ျမတို႔ ျပန္ၾကၿပီ။ မအိမ္ကံက ရြာလက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ အစ္ကို သုံးဖို႔စြဲဖို႔ ေရႊထည္ပစၥည္း တခ်ဳိ႕ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ အစ္ကို ႏွင့္ေယာက္မကို မအိမ္ကံ ထိုင္ကန္ေတာ့သည္။ အစ္ကိုက ဆုေတြ ေပးျပန္ေတာ့လည္း အေဖ့ကို သတိရလို႔ ငိုမိပါ၏။ အစ္ကို ႀကီးေတာ့ အဖအရာဆိုသည့္ စကား မအိမ္ကံ ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီ။
ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ သည္တစ္ခါ လွဴမည့္ အလွဴက ထမင္း ရည္ေခ်ာင္းစီးျဖစ္သည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာမွ မဟုတ္ပါ။ ၀န္းက်င္နရန္း ရြာေတြမွာ အလွဴေတြ ရွိခဲ့ၾက၏။ အလွဴ၀၊ အလွဴပိန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေရစာမိုးစာ ေကာင္းသည့္ ႏွစ္ေတြမွာ ေျဗာသံစည္သံ ေသာေသာညံညံ ၾကားရတတ္သည့္ ရြာေတြ ဆိုေတာ့ တစ္ရြာ့ တစ္ရြာ အလွဴ လိုက္ရတာကပင္ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္ရပါ၏။ မ်က္ႏွာ နာစရာခ်ည္းဆိုေတာ့ လူမေရာက္ လက္ေရာက္ ရသလို၊ လက္ေရာလူေရာ ေရာက္ရသည္လည္း ရွိသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ေန၀င္သည္ႏွင့္ မီးခြက္ မႈတ္ရသည့္ ရက္ေတြ ေက်ာ္လြန္ခဲ့သည္ႏွင့္ အလွဴေတြ မိႈက်င္းထသလို ရွိၾကပါ၏။
“သန္းစုေရ၊ မတဲအလွဴ မလိုက္ၾကဘူးလားေဟး။ ညည္းတို႔သြားရင္ အဖက္လိုက္ စမ္းပါရစီ”
“လိုက္ခဲ့ပါ။ လွည္းမရလို႔ ကုန္းေၾကာင္းသြားၾကမွာေနာ”
“ကုန္းေၾကာင္းလည္း ကုန္းေၾကာင္းေပါ့ေအ။ နားရြက္ ထမ္းပိုးက်ည္းတပ္ ေလွ်ာက္ၾက႐ုံေပါ့”
“မနက္ထခဲ့ေလ။ မိုးလင္းရင္ သြားၾကမွာ”
တစ္အိမ့္တစ္အိမ္ သည္လို အလွဴလိုက္ အေဖာ္ စပ္ေနက်။ သည္အသံေတြ ၾကားရတာကို မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရသည္။ ဗုဒၶ ဘာသာေတြဆိုေတာ့လည္း အလွဴသံ ၾကားရလွ်င္ပင္ ပီတိျဖစ္ ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ရြာဦးဆရာေတာ္ ခမ်ာလည္း မအားရပါ။ ရြာစဥ္ အလွဴ လိုက္ေနရသည္။ ကိုယ့္ရြာအလွဴ၊ သူ႔ရြာ အလွဴ ရက္မတိုက္မိေအာင္ ေရွာင္ၾကေသာ္လည္း တစ္ခါ တေလ ႏွစ္ရြာ၊ သုံးရြာမွာ အလွဴေတြ ဆုံေနတတ္သည္။ သူ႔ရြာႏွင့္ သူ႔ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အလွဆုံး ျခယ္သထားၾကေသာ္လည္း ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက အပ်ဳိေတြကို ဘယ္ရြာကမွ မမီတာလည္း ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသည္။ ေဇာင္ခ်မ္း ကုန္းသူေတြ ေခ်ာၾက၊ လွၾကတာ ဘ၀ ကုသိုလ္ဆိုတာထားေတာ့။ အသားအေရလွ ၾကတာကေတာ့ ေရေကာင္းလို႔ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာထား။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းေရက ခ်ဳိၿပီးေလးေလး ပင္ပင္ရွိသည္။
“ညည္းတို႔ရြာက ေရတြင္းေတြ ဆားလာခတ္ဦးမွပါေအ။ ေရခ်ဳိခ်က္ေတာ့ တြင္းေရထဲ ေရႊမႈန္မ်ား ပါေရာလားေအ”
တျခား ရြာေတြက ေျပာၾကရသည္ အထိပင္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ ဟိုဘက္ေလး၊ ငါးႏွစ္တုန္းက ကြမ္းေတာင္ကိုင္မွာ မ၀င္းလွျဖစ္သည္။ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ၀င္း၀င္းစက္စက္ လွသူကေလးပင္။ မိဘကေသာင္သာေတာ့ ေရႊေငြဘယက္ လက္ေကာက္က အစ ေရႊခ်ည္ပိုးခ်ည္ အ၀တ္အဆင္အားျဖင့္ ရြာ့ဂုဏ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ မ၀င္းလွ၊ မ၀င္းလွဆိုသည့္ အသံေတြ စည္စည္ေ၀ေ၀ ရွိခဲ့သည္ အထိပင္။ မ၀င္းလွ အိမ္ေထာင္ က်ျပန္ေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက “ညိဳေခ်ာ”ကို ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ေရြးခဲ့ၾကသည္။ ညိဳေခ်ာကလည္း တစ္မ်ဳိး လွရွာပါ၏။ အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပသိ အက်င့္ စာရိတၱေကာင္းကေလး ျဖစ္သည္။ အလွဴအတန္း၊ သာေရးနာေရး ရွိလွ်င္ အိုးေဆး၊ ပန္းကန္ေဆး ေနရာကို လိုလိုလားလားယူသူကေလး ျဖစ္ပါ၏။ ရြာက ဦးေက်ာ္ေမာင့္ အလွဴမွာ ကြမ္းေတာင္စ ကိုင္ရသည္။ ညိဳ ေခ်ာကို စိတ္တိုင္းက် ျပင္ဆင္ေပးသူမွာ မအိမ္ကံျဖစ္၏။ နဂို ေခ်ာသူကို မအိမ္ကံက ျပင္လိုက္ ဆင္လိုက္ေတာ့ ညိိဳေခ်ာ တစ္ေခတ္ထ ရျပန္ေလသည္။
“သည္တစ္ခါ အလွဴက အလွဴႀကီး ညိဳေခ်ာေရ။ ျမင္းျခံ ဆိုင္းကလည္း ပါဦးမွာ။ ဆင္ေတာင္ ငွားထားဆိုလား။ ၀က္၀က္ ကြဲပါေအ။ တို႔ရြာ ဂုဏ္မငယ္ေစနဲ႔။ ရြာတကာ လာၾကမွာ။ မအိမ္ကံ အလွဆုံး ျပင္ေပးမယ္။ သည္တစ္ပြဲ ေက်ာက္ထည္ ေတြခ်ည္းေပါ့ေအ”
မအိမ္ကံက အလွဴသံ ၾကားကတည္းက ညိဳေခ်ာကို မွာကာ အားေပးႏွင့္သည္။ အလွဴရက္တြင္ ညိဳေခ်ာ ကြမ္းေတာင္ ေပြ႕တာကို အလွဴလာတို႔ ေငးေစရမည္။ အလွဴေန႔က သမီးႀကီး ၿမိဳင္ကလည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ရြာကို ျပန္ေရာက္ ေနသည္ႏွင့္ ၾကဳံသျဖင့္ ညိဳေခ်ာကို ၿဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ လုပ္ေနၾကတာကို ၿမိဳင္ က ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က အိမ္ေန အ၀တ္အစား ကပိုက႐ိုကေလးႏွင့္ပင္ လွလြန္းသူကေလး ဆိုေတာ့ ညိဳေခ်ာ အမ်ဳိးေတြက အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ၾကရသည္ အထိပင္။
“ရက္စက္ပါ့ေအ။ ရွင္အိမ္ကံရယ္။ ျပင္ထားသဲ့ ညိဳေခ်ာေတာင္ ညည္းသမီးနဲ႔ တြဲထိုင္ေတာ့ မွိန္ရပါပေကာေအ။ မေအ မီခ်က္ေတာ့။ မအိမ္ၿမိဳင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အလွည့္မ်ားက်ရင္ ျမင္းျခံေတာင္ တက္ၿပိဳင္လိုက္ခ်င္ေသးသယ္ အဟုတ္”
ညိဳေခ်ာအေမ မအုန္းရင္က ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ ေျပာေနသည္။ သမီးႀကီး ၿမိဳင္ကို ရြာက အခုကတည္းက အမွတ္ျပည့္ ေပးေနၾကပါၿပီေကာ။
ညိဳေခ်ာကို မအိမ္ၿမိဳင္တို႔ အိမ္ႀကီးမွာ က်က်နန ျပင္ေပးၿပီးေတာ့ အလွဴ အိမ္ကို လွည္းယဥ္ႏွင့္ သြားေစသည္။ လွည္းေပၚမွာ မအိမ္ကံႏွင့္ သမီးၿမိဳင္တို႔ ပါလာခဲ့သည္။ မ႑ပ္ အ၀င္မွာ ျပင္ဆင္စရာ ရွိလွ်င္ ျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္၏။ မ႑ပ္ကို တန္းမ၀င္ႏိုင္ပါ။ လူေတြက က်ိတ္က်ိတ္ႀကီး စည္ေနခဲ့ၿပီ။ မ႑ပ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ လွည္းယဥ္ကို ရပ္ေစၿပီး မအိမ္ကံႏွင့္ ၿမိဳင္တို႔ အရင္ ဆင္းၾကသည္။ ရြာမွ ခြာကာ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ ေနရသည့္ ႏွစ္ကာလအတြင္း လွခ်င္တိုင္း လွေနေသာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို လူေရွ႕သူေရွ႕ ပြဲထုတ္ျပသလို ရွိသည္ ျဖစ္၍ အလွဴလာၾကသူမွန္သမွ် ညိဳေခ်ာကိုပင္ စိတ္မ၀င္စား ႏိုင္ၾကဘဲရွိေလ၏။
ဖက္ဖူးႏု ပိုးထဘီႏွင့္ ရွံစိမ္းစ လက္ရွည္ကေလး ၀တ္ထားေသာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ျမင္လိုက္ၾကသည္ႏွင့္ တီးလက္စဒိုးပတ္ ၀ိုင္းမ်ားပင္ ရပ္သြားခဲ့ၾကပါ၏။ လူေတြက တေ၀ါေ၀ါ အသံျပဳ ၾကရင္း သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ကို လာ၀ိုင္း ေနၾကေလသည္။ သမီး၏ အလွေၾကာင့္ နဂိုလွသူ မအိမ္ကံပင္ ေသြးႀကီးခ်င္စိတ္ ၀င္ခဲ့ရသည္။
“ကိုင္းပါရွင္၊ ညိဳေခ်ာကို မ႑ပ္ထဲ သြင္းပါရစီ။ လာဟဲ့ ညိဳေခ်ာ။ ေရွ႕က၀င္”
မအိမ္ကံက လူရွင္းေပးရင္း ညိဳေခ်ာကို ေရွ႕က သြားေစသည္။ မ႑ပ္အတြင္း ထိုင္ေနၾကသည့္ အရြာရြာက အလွဴလိုက္ ပရိသတ္ႀကီးေတြက လူေတြၾကား တိုး၀င္လာၾကသည့္ မိန္းမေခ်ာ သုံးေယာက္ကို ၾကည့္ၾကရင္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ရွိၾကေလ၏။ ထိုခဏတြင္ပင္ က်ယ္ေလာင္လွေသာ အိုးစည္သံ၊ ဒိုးပတ္သံမ်ား ႀကိဳင္ႀကိဳင္ဆူ ထြက္လာခဲ့သည္တြင္ ဒိုးပတ္၀ိုင္းမွ ေအာင္ျမင္လွေသာ သီခ်င္းသံတစ္သံဟိန္းထြက္လာခဲ့ေလ၏။
“လႈိင္းကိုက္ျပန္တိမ္လိပ္ႏွင့္ ဘြဲ႔ခ်ိတ္ကိုတဲ့ မ၀တ္ဆင္။ ရပ္ႀကီးသူ ျဖဴျဖဴလတ္ကယ္။ နဂုိယဥ္ေလသလားကြယ္။ ေရႊခါးေတာ္ညိဳဆိုင္ႏွင့္ ေငြခါးေတာ္ညိဳဆိုင္ႏွင့္ မတူႏိုင္အေနျခား တယ္။ မိုးက်နတ္လား အား ဟား”
မအိမ္ကံ ျပဳံးလိုက္သည္။ ဒါသမီး အိမ္ၿမိဳင္ကို ေစာင္းခ်ိတ္ ဆိုလိုက္သံ မဟုတ္လား။ ဆိုၾကပါေစေလ။ ဆိုလိုက္ၾက စမ္းပါ။ မတူႏိုင္ အေနျခားတဲ့ မိုးက်နတ္ သမီးကေလး အစစ္ပါရွင္။ တစ္ေန႔ရွင္တို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေစ့ရမယ္။ မအိမ္ကံက လူေတြၾကားထဲ တိုး၀င္ရင္း ေဘးဘီကို မ်က္လုံးေ၀့ၾကည့္ လိုက္သည္။ လူေတြ လူေတြ။ မ႑ပ္ထဲမွာ လက္ကိုင္ပ၀ါ တစ္ထည္ က်စရာ ေနရာမရွိ။ လူေတြႏွင့္သာ ျပည့္က်ပ္ေနပါ ၏။ မ်ားျပားလွေသာ အၾကည့္ေတြၾကားက ထူးဆန္းေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသူကို မအိမ္ကံ သတိ ထားမိလိုက္သည္။
စိမ္းစိမ္း၀ါး၀ါးၾကည့္ေနခဲ့သည့္ မ်က္လုံးမ်ား။ ၀င္း၀င္း ေတာက္ေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ စူးရွေသာ မ်က္လုံး တစ္စုံက မအိမ္ကံတို႔ သားအမိကို ၾကည့္ေနသည္ေကာ။ ထို မ်က္လုံးထဲမွာ အားက်ျခင္း၊ သိမ္ငယ္ျခင္း၊ မနာလိုျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ ရက္စက္ျခင္း အဓိပၸာယ္ေတြ ပါေနတာကိုပင္ မအိမ္ကံ ဖ်တ္ခနဲ ဆုပ္ဖမ္း လိုက္မိေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ခင္ခင္ထူး
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပပါသည္။
1 comment:
ဖတ္သြားပါျပီ..ေက်းဇူး
Post a Comment