ေမြးပါၿပီ ဆိုကတည္းက အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ရွိၾကရၿပီ။ ျမင္းၾကမ္းစီးရင္ ဇက္ႀကိဳး ကိုင္တတ္ရသယ္ သမီးရဲ႕လို႔ အေဖ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားလိုပင္။ ေက်ာင္းရိပ္ထဲ ၀င္သြားသည့္ သမီးကို ေက်းဥႏွင့္ အတူ ေငးရင္း မအိမ္ကံ သမီးေခ်ာကို စိတ္မခ်ႏုိင္ဘဲ ရွိရပါ၏။ မိန္းကေလးမ်ား ေခ်ာၿပီလွၿပီဆိုလွ်င္ ကြၽဲေခါင္း ေစးႏွဲလို တြယ္ခ်င္ ကပ္ခ်င္ၾကတာမ်ဳိးကလည္း ရွိေသးတာ မဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ေနရလို႔လားေတာ့ မသိ။ သမီးႀကီး ၿမိဳင္က ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ ကေလးေတာ့ျဖစ္လာပါ၏။ ႀကီးေကာင္၀င္လာေတာ့ ဖေအ့ဘက္ ပိုတူသည္။ ေယာက်္ား ေခ်ာေခ်ာသျဖင့္ တစ္ဘာသာ အလွကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရသူကေလးပင္။ မအိမ္ကံ၏ အသားအေရႏွင့္ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္ကိုပါ အေမြ ရထားသည္ ျဖစ္၍ ႐ႈမဆံုး ရွိခဲ့ရသည္။ အလွတြင္ အယဥ္ဆင့္ ျမင္သူတိုင္း တင့္သူကေလးပင္။
“ေက်းဥရယ္၊ ငါ့သမီး မေခ်ာဘူးလား။ ဖေအတူပါ ေကာေအ့။ ငါျဖင့္ အားရခ်က္ေတာ့ သည္႐ုပ္ သည္ရည္မွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ရင္ဘာသားမို႔တုံး“
“ေၾသာ္ ေအရယ္၊ ညည္းသမီးက ေျမမာကို ေခါင္းထုိးၿပီး ပြင့္ရသဲ့မႈိမွ မဟုတ္သာ။ ေမြးပါၿပီဆိုကတည္းက ေရႊေပၚျမ တင္ေမြးခဲ့သဲ့ ကေလး လွၿပီ ေခ်ာၿပီေပါ့ေအ့။ ငါ့တူမကေလး ပညာတတ္ ျဖစ္ရသာကို ငါ၀မ္းသာသာ”
ေက်းဥက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ေတာ့လည္း အေရး မႀကီးပါဘူးလို႔ မေျပာ၀ံ့ေတာ့ ပညာ တတ္ျဖစ္ရတာကို ၀မ္းသာေၾကာင္းေလာက္ႏွင့္ ရပ္ထားလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေမာင္သက္မင္းတို႔ အိမ္က ျပန္ခဲ့ေတာ့လည္း လွည္းေပၚမွာ သမီး အေၾကာင္းေတြခ်ည္း ေျပာလာခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ မအိမ္ခုိင္က ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သမီး ရြာေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ။ မအိမ္ခုိင္လည္း လွတာပါပဲ။ ခုိင္က မေအတူ။ ပါးပါးလ်ားလ်ား ရွိတာေတာ့ ဖေအဘက္ တူျပန္သည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာေတာ့ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသူ ညီအစ္မ အျဖစ္ နာမည္ရသလို ႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္လည္း ထင္ေပၚခဲ့သည္။ သည္မိသားစု၊ သည္အသိုက္အျမံဳ ကေလးအဖို႔ ေရခ်မ္းစင္ အိုးေအာက္ကသဲလို အျမဲတစိုစို ရွိခဲ့ရာက တစ္ရက္မွာေတာ့ ေႏြေခါင္ေခါင္ မိုးႀကိဳး ပစ္လိုက္သလို အျဖစ္ႀကီး ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ထိုေန႔ကို မအိမ္ကံ မေမ့ပါ။ ၁၃၂၂ ခုႏွစ္ နယုန္လ၏ ရက္တစ္ရက္တြင္ ျဖစ္၏။ ထို ႏွစ္က သမီးႀကီးၿမိဳင္က ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သမီး၊ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသူ။ သမီးငယ္ခုိင္က ဆယ့္သံုးႏွစ္ သမီး။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ ဒုတိယ အႀကိမ္ ၾကံဳရျပန္သည့္ “ရွင္ကြဲ” ျဖစ္၏။
၁၃၂၂ ခုႏွစ္၊ နယုန္လ။
အေမ ပန္း႐ံု ဆံုးၿပီး သံုးႏွစ္ မျပည့္တျပည့္။ မလွအံုဆံုးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ မျပည့္တျပည့္။ ၁၃၂၂-ခုႏွစ္ထဲ ၀င္လာၿပီ ဆိုကတည္းက ကိုေျပသိမ္း လမ္းမ်ား လာခဲ့သည္။ လက္ေထာက္ဆရာ တစ္ေယာက္ ခန္႔ထားသျဖင့္ ေတာ္႐ုံ ေက်ာင္းကိစၥ လႊဲရၿပီဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္း ေက်ာင္းဘက္လွည့္တာ နည္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြ အေရာက္ မ်ားလာသည္။ ေက်းဥႏွင့္ ေအးၿငိမ္တို႔ပင္ မီးဖိုေခ်ာင္က မထြက္ရသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူေတြ ပဲ လာလာ ကိုကံႀကီးေမာင္ကေတာ့ ပါျမဲ။ တစ္ခါတေလ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္တာေတာင္ သူက လိုက္ျပန္ခ်င္မွ ျပန္သည္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ တက်ိတ္က်ိတ္ ရွိေသာ္လည္း မအိမ္ကံ ဘာကိုမွ ေခါင္းထဲမွာ မရွိ။ သူတို႔ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ သူတို႔ ရွိၾကပေစလို႔ သေဘာထားခဲ့သည္။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ရက္ေတြ မ်ားလာလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ သတိ ေပးရတာက လြဲလို႔ မအိမ္ကံ ၀င္မပါခဲ့။ ကိုယ့္၀တၱရား မပ်က္ေအာင္ စီမံ ေဆာင္ရြက္ ေပးတာမ်ဳိးပဲ ရွိသည္။
ကိုကံႀကီး ေမာင္ျပန္လွ်င္ ကိုေျပသိမ္း လိုက္ပို႔တာေတြ ကလည္း အေခါက္ စိပ္လာသည္။ ျမင္းျခံ ေရာက္ေတာ့လည္း သမီးဆီ ေရာက္တာပါပဲေလလို႔ သေဘာထားကာ သမီးအတြက္ ထည့္သို ေပးလိုက္ရတာေတြလည္း ရွိပါ၏။
“အစ္ကို သမီးႀကီးဆီ ၀င္ၿပီး အထည္ကေလးေတြ ေပးခဲ့ဦး။ သိပ္ႏြမ္းတဲ့ အ၀တ္အေဟာင္းေတြ ျပန္ထုပ္ၿပီး ယူခဲ့။ ေမာင္သက္မင္းတို႔ဖို႔ အမဲေျခာက္နဲ႔ ဆီးယိုေတြ ထည့္ေပး လိုက္သယ္။ ျမင္းျခံလက္ဖက္ မ်ားမ်ား ၀ယ္ခဲ့ဦး”
မအိမ္ကံ မွာသလို ပါလာတာလည္း ရွိသည္။ ပါမလာတာလည္း ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သမီးႀကီးဆီကို မေရာက္ခဲ့ရဆိုလို႔ အံ့ၾသရတာမ်ားလည္း ရွိရပါ၏။ ဘယ့္ႏွယ့္ပါလိမ့္။ သမီး ပ်ဳိဖားဖား သူတစ္ပါး အိမ္မွာ ရွိေနတာေတာင္ ဖေအက မေရာက္ခဲ့ ရဆိုတာကေတာ့ တစ္ဆိတ္ လြန္လြန္းသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ျမင္းျခံက ထေနာင္းတိုင္၊ ထေနာင္းတိုင္ကမွ ျမစ္နားရြာေတြ ဘက္ေရာက္သြားလို႔ပါ ဆိုျပန္ေတာ့ ဟုတ္ေကာင္းပါရဲ႕ ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ ေနပါဦး။ ျမစ္နားရြာေတြဘက္ ဘာကိစၥမ်ားသြား ရတာတဲ့တုံး။
မအိမ္ကံအဖို႔ သံသယ ျဖစ္စရာ မရွိသလို သံသယ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းလည္း မရွိပါ။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ၾကာ ေပါင္းသင္း လာခဲ့ေသာ လင္သားအေၾကာင္း မအိမ္ကံသာ အသိဆံုး။ ကိုေျပသိမ္း၏ အက်င့္ စာဂကို မအိမ္ကံ ယံုၾကည္သည္။ ၿပီးေတာ့ သမီးေတြ အရြယ္ေရာက္ကာမွ စာရိတၱအားျဖင့္ မွားစရာလည္း မလိုေတာ့။ သည္လို ကိစၥေတြမွာ ယံုၾကည္ေပသိ သူ႔မွာ ႏိုင္ငံေရး ဥာဥ္ကေလးေတာ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူသံေယာဇဥ္ တြယ္ေသာ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို ပစ္ထားတာေတြ မ်ားလာသည္။ ေက်ာင္းမွာ ကိုေျပသိမ္း ရွိမွ ၿပီးရမည့္ အေၾကာင္းကိစၥေတြ ရွိေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္း မရွိသျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ေဆာင္ရြက္ မရတာေတြ ရွိလာသည္။ လက္ေထာက္ ဆရာေလး ကိုေအးခ်မ္း အိမ္ကို လိုက္လိုက္ လာတာကို အားနာခဲ့ရေပါင္း မ်ားၿပီ။
“အားနာစရာ ေကာင္းလွေအ။ ေက်းဥ ညည္းအစ္ကို ဘာေတြမ်ား လမ္းမ်ားေနသယ္ ေျပာတတ္ေပါင္ေအ။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ ေျဖရသာနဲ႔တင္ မ်က္ႏွာ ပူလာၿပီ။ တာ၀န္ေတြေတာင္ မဲ့ေနပါပေကာေအ့”
“အလုပ္ရွိလို႔ ေနမွာေပါ့ မအိမ္ကံရယ္။ ဆရာေလးလည္း သူ႔အလုပ္သူေတာ့ သိမွာပါ။ ျပန္လာမွာေပါ့ေအ့၊ ျမင္းျခံနဲ႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း လာခ်င္ေတာ့ တစ္ေအာင့္ဟာကို”
တစ္ခါေတာ့ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံ စကား မ်ားခဲ့ရသည္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္း ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သမီး ကိစၥ အရင္ေမးသည္။ သမီး အတြက္ ေပးလိုက္ေသာ သေရ စာေတြ၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္ေတြ စားရဲ႕လား ေမးသည္။ ကိုေျပသိမ္းက မလႈပ္တလႈပ္ လုပ္ေနေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မရွည္။ သည္လို က ေမးရင္း ေမးရင္း တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စကား အေခ်အတင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ကလည္း မေလွ်ာ့ေတာ့ၿပီ။ ဘာမွန္း မသိရဘဲ ျမင္းျခံသြား ေနတာ ထားပါေတာ့။ ျမင္းျခံ ေရာက္လို႔မွ သမီးဆီ မေရာက္ ႏုိင္တာကို တႏုံ႔ႏံု႔ ျဖစ္ရသည္။ သမီးထက္ ဘာကမ်ား အေရးႀကီး ေနလို႔ပါလိမ့္။ ထေနာင္းတိုင္ သြားေနလို႔ ဆိုလွ်င္လည္း မအိမ္ကံ မေျပာသာပါ။ သူ႔မိ၊ သူ႔ဖ၊ သူ႔ႏွမ၊ သူ႔ႀကီးေတာ္ေတြ ေတြ႔ခ်င္ရွာလိမ့္မည္။ မအိမ္ကံပင္ ထေနာင္းတိုင္ မေရာက္တာ ၾကာၿပီ ဆိုေတာ့ ထေနာင္းတိုင္ကိုလည္း ေရာက္ေစခ်င္ပါ၏။ အခုေတာ့ ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္တာလည္း မဟုတ္။ ျမင္းျခံက သမီးဆီ ေရာက္တာလည္း မဟုတ္။
ဒါျဖင့္ ဘယ္သြား ေနတာလဲ။ ေပးလိုက္တဲ့ မုန္႔သေရစာေတြကေကာ ဘာလုပ္ ပစ္လိုက္တာလဲ။ ဒါကိုေတာ့ မအိမ္ကံ သည္းမခံခ်င္။ ေမး ေတာ့လည္း ေျဖခ်င္သလိုလို၊ မေျဖခ်င္သလိုလို။ ခဏခဏ ေမးေတာ့လည္း ေအာ္လား၊ ေငါက္လား ရွိလာခဲ့သည္။
“တစ္မိုက္သာ၊ ရြာစည္ဘက္ ေရာက္ေနလို႔ပါကြာ။ မုန္႔ေတြေတာ့ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ အစ္ကိုတို႔ မိတ္ေဆြေတြ ေကြၽးလိုက္တယ္”
“ေကြၽးသာ ေကြၽးရပါသယ္ အစ္ကိုရယ္။ သမီးကို မုန္႔ပို႔ ခိုင္းသာက မုန္႔စားရေစေတာ့ခ်ည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဖေအနဲ႔ သမီး ေတြ႔ေစခ်င္လို႔ေပါ့။ ဖေအ့ကို ေတြ႔ေတာ့ အားရွိသာေပါ့။ အစ္ကို႔ဟာက သမီးဆီေတာင္ မေရာက္ရဘူး ဆိုတာေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူး”
“သမီးေနတဲ့ အိမ္က ဦးေလးရဲ႕အိမ္။ သမီးက အရြယ္ ေရာက္ပါၿပီ။ ေျခႏုိင္လက္ႏုိင္ ရွိေနပါၿပီ။ အစ္ကိုက သမီးကို ကေလးတုန္းကလုိ စိတ္ကူးရတိုင္း ေျပးေျပးၾကည့္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ မင္းတို႔ လုပ္ေနတာနဲ႔ ကေလးက ဘာမွ မဆံုးျဖတ္ တတ္ဘူး။ ဘာမွ မ႐ုန္းကန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဇြန္းခြ႔ံ ခံခ်င္တာ မ်ဳိး ျဖစ္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့မယ္”
“ဘယ္လို ေျပာလိုက္သာလဲ အစ္ကို။ သမီးက ဇြန္းခြ႔ံခံ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးသယ္။ ဆံုးျဖတ္စရာတို႔ ႐ုန္းကန္စရာတို႔လည္း ရွိရတဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သားသမီး ဆိုတာ ေရေမ်ာသစ္တံုး မဟုတ္ဘူး အစ္ကို။ မိေခ်ာင္းမွန္ ဆန္လိမ့္မယ္၊ သစ္တံုးမွန္ စုန္လိမ့္မယ္ သေဘာမ်ဳိး ေစာင့္ၾကည့္ ေနရမွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဒါဆိုလည္း ေနာက္ေတာ့ မင္းပဲသြားကြာ”
မအိမ္ကံ ရင္ထဲ က်င္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဖေအ ရင့္မာႀကီးက သမီးဆီ သြားရမည့္ ကိစၥမွာ မင္းပဲ သြားကြာဆိုတာ စကား ကုန္ေနၿပီ။ သြားခ်င္စိတ္ မရွိလို႔ မသြားတာဆိုသည့္ သေဘာ ေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္သူ မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီ။ သည္ရက္ေတြထဲမွာ မအိမ္ကံသည္းညည္း ခံခဲ့ရတာေတြ မ်ားလွပါ၏။ အေၾကာင္းကိစၥ မည္မည္ရရ မရွိ ေပသိ မအိမ္ကံ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီလို႔ ခံစားရသည္။ ခါတိုင္းလို ေခ်ာေခ်ာေျပေျပ မရွိသလိုလို၊ တစ္ခုခုက တစ္ခံေနသလိုလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ေရကန္မွာ ၾကာမပြင့္သည့္တိုင္ ေရမေနာက္ေအာင္ သည္းခံ ေနခဲ့သည္။ ခံစားမႈေတြ တစ္လြန္းၿပီး တစ္လြန္း တင္ရာက ဆင္လြန္ႀကိဳး ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
“ကြၽန္မလည္း မသြားေတာ့ဘူး ကိုေျပသိမ္း။ ရွင္က ဖေအ၊ ကြၽန္မက မေအ မွားဖူးမွမွန္ ၾကံဖူးမွ ရဲသတဲ့ ရွိပေစေတာ့။ သည္ကေန႔က စၿပီး ရွင့္ကို ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ ကြၽန္မ ေမးရင္ လွ်ာကြၽတ္ရေစေတာ့”
ခါးသီးလွေသာ မအိမ္ကံ စကားေၾကာင့္ ကိုေျပသိမ္းပင္ ထိတ္လန္႔ သြားခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ အိမ္ႀကီးေပၚမွာ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် မရွိခဲ့ဖူးေသာ စိတ္အခန္႔မသင့္မႈသည္ အားေကာင္း လာခဲ့ေတာ့သည္။ မအိမ္ကံက ၀တၱရားေတာ့ မပ်က္ရွာပါ။ စိတ္ကေတာ့ အပ်က္ႀကီး ပ်က္ရသကဲ့သို႔ ရွိရပါ၏။ သည္ၾကားထဲ ကိုကံႀကီးေမာင္တို႔လို လူေတြ ေရာက္လာေတာ့ ပိုၿပီး ၀မ္းနည္းရသည္။ သူ႔လူေတြႏွင့္ သူက်ေတာ့ စကားေတြ ေျပာလြန္းလို႔ ျခင္ေထာင္ ပက္လက္လွန္ ထည့္ရမလို ရွိခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ ကိုကံႀကီး ေမာင္တို႔ ျပန္ခါနီးေတာ့ ျမင္းျခံလိုက္ရန္ အ၀တ္အစား ထည့္တာကို မအိမ္ကံ ျမင္သလို ေက်းဥလည္း ျမင္သည္။ ေက်းဥက အျမင္မေတာ္ေတာ့ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္ေပးရွာပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက ေက်းဥကို တုိးတုိးေမး ေနတာလည္း ျမင္ရသည္။ မအိမ္ကံ အိမ္ေပၚတက္လာခဲ့ သည္။ ေက်းဥ လိုက္လာၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာရွာပါ၏။
“မအိမ္ကံ၊ ဆရာေလးက သမီးဖို႔ ဘာထည့္ ေပးစရာ ရွိသလဲလို႔ ေမးေနသယ္။ ငါေတာ့ ဘာမွမရွိလို႔ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္သယ္။ မအိမ္ကံ ဘာေပးလိုက္ဦးမလဲ။ စိတ္ေကာက္ မေနပါနဲ႔ေအ။ ဆရာေလးလည္း စိတ္ညစ္စရာ ရွိလို႔ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာလိုက္သာ ေနမွာပါ”
“စိတ္မေကာက္ပါဘူး ေက်းဥရယ္။ စိတ္မေကာင္းသာပါ။ ညည္းဟာညည္းသာ ရွိသာ စဥ္းစား ေပးလိုက္ပါေအ။ ပိုက္ဆံလည္း ထည့္ေပးလိုက္။ ငါေတာ့ မဆင္းခ်င္ေတာ့ဘူး”
ေက်းဥဆင္းသြားေတာ့ ကိုေျပသိမ္း တက္လာသည္။ မအိမ္ကံ အိပ္ေနသည့္ ေဘးမွာ ၀င္လွဲရင္း ကိုယ္လံုးကေလးကို သိမ္းဖက္လိုက္သည္။ သည္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံ တသိမ့္သိမ့္ ငိုမိပါသည္။ ကိုေျပသိမ္း၏ အနမ္းေတြကိုလည္း မေရွာင္ျဖစ္ေတာ့။ အပ်ဳိ ဘ၀က ညဘက္ လေရာင္ ရက္ေတြမွာ ခုိးေတြ႔ရ ေသာ အထိအေတြ႕မ်ဳိးကို မအိမ္ကံ ရင္ႏွင့္အမွ် ခံစားရပါ၏။
ထိုေန႔က ထိုအေပြ႔အဖက္ႏွင့္ အနမ္းသည္ မအိမ္ကံ အဖို႔ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့မွန္း မသိခဲ့ပါေလ။ ျမင္းျခံကို အ၀တ္အစား အခ်ဳိ႕ ႏွင့္ အတူ ထြက္သြားၿပီး တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ ၾကာလာေတာ့ တစ္ညမွာ မအိမ္ကံ အိပ္မက္မက္သည္။ မမက္စဖူး မလွအံုကို မက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါနခက္ ကေလးတစ္ခက္ ဆံထုံးထဲငိုက္ ငိုက္ကေလး ထုိးထားၿပီး ၀ုိင္းတိုက္ထဲကို ဖိနပ္ရွပ္တိုက္ ၀င္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥကို ေတြ႔ေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ပဲေမွာ္တိုက္ ဘက္ကို ထြက္သြားသည္။ ပဲေမွာ္တိုက္ ဘက္ကေန အိမ္ႀကီးကို ပတ္ၿပီး ၀င္းတံခါးႀကီးက ျပန္ထြက္သြား ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ လန္႔ႏုိးေတာ့ ေဒါန ပန္းနံ႔ကေလးပင္ ရေန သလိုလို ထင္မိေသးသည္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ မလွအံု မကြၽတ္ မလြတ္လို႔ မ်ားလား။ ေက်းဥကို ေျပာျပေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲ စဲြေနလို႔ ေနမွာပါလို႔သာ ေျဖသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
“ေက်းဥရယ္၊ ငါ့သမီး မေခ်ာဘူးလား။ ဖေအတူပါ ေကာေအ့။ ငါျဖင့္ အားရခ်က္ေတာ့ သည္႐ုပ္ သည္ရည္မွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ရင္ဘာသားမို႔တုံး“
“ေၾသာ္ ေအရယ္၊ ညည္းသမီးက ေျမမာကို ေခါင္းထုိးၿပီး ပြင့္ရသဲ့မႈိမွ မဟုတ္သာ။ ေမြးပါၿပီဆိုကတည္းက ေရႊေပၚျမ တင္ေမြးခဲ့သဲ့ ကေလး လွၿပီ ေခ်ာၿပီေပါ့ေအ့။ ငါ့တူမကေလး ပညာတတ္ ျဖစ္ရသာကို ငါ၀မ္းသာသာ”
ေက်းဥက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ေတာ့လည္း အေရး မႀကီးပါဘူးလို႔ မေျပာ၀ံ့ေတာ့ ပညာ တတ္ျဖစ္ရတာကို ၀မ္းသာေၾကာင္းေလာက္ႏွင့္ ရပ္ထားလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေမာင္သက္မင္းတို႔ အိမ္က ျပန္ခဲ့ေတာ့လည္း လွည္းေပၚမွာ သမီး အေၾကာင္းေတြခ်ည္း ေျပာလာခဲ့သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ မအိမ္ခုိင္က ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သမီး ရြာေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ။ မအိမ္ခုိင္လည္း လွတာပါပဲ။ ခုိင္က မေအတူ။ ပါးပါးလ်ားလ်ား ရွိတာေတာ့ ဖေအဘက္ တူျပန္သည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာေတာ့ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသူ ညီအစ္မ အျဖစ္ နာမည္ရသလို ႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္လည္း ထင္ေပၚခဲ့သည္။ သည္မိသားစု၊ သည္အသိုက္အျမံဳ ကေလးအဖို႔ ေရခ်မ္းစင္ အိုးေအာက္ကသဲလို အျမဲတစိုစို ရွိခဲ့ရာက တစ္ရက္မွာေတာ့ ေႏြေခါင္ေခါင္ မိုးႀကိဳး ပစ္လိုက္သလို အျဖစ္ႀကီး ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ထိုေန႔ကို မအိမ္ကံ မေမ့ပါ။ ၁၃၂၂ ခုႏွစ္ နယုန္လ၏ ရက္တစ္ရက္တြင္ ျဖစ္၏။ ထို ႏွစ္က သမီးႀကီးၿမိဳင္က ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သမီး၊ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသူ။ သမီးငယ္ခုိင္က ဆယ့္သံုးႏွစ္ သမီး။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ ဒုတိယ အႀကိမ္ ၾကံဳရျပန္သည့္ “ရွင္ကြဲ” ျဖစ္၏။
၁၃၂၂ ခုႏွစ္၊ နယုန္လ။
အေမ ပန္း႐ံု ဆံုးၿပီး သံုးႏွစ္ မျပည့္တျပည့္။ မလွအံုဆံုးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ မျပည့္တျပည့္။ ၁၃၂၂-ခုႏွစ္ထဲ ၀င္လာၿပီ ဆိုကတည္းက ကိုေျပသိမ္း လမ္းမ်ား လာခဲ့သည္။ လက္ေထာက္ဆရာ တစ္ေယာက္ ခန္႔ထားသျဖင့္ ေတာ္႐ုံ ေက်ာင္းကိစၥ လႊဲရၿပီဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္း ေက်ာင္းဘက္လွည့္တာ နည္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြ အေရာက္ မ်ားလာသည္။ ေက်းဥႏွင့္ ေအးၿငိမ္တို႔ပင္ မီးဖိုေခ်ာင္က မထြက္ရသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူေတြ ပဲ လာလာ ကိုကံႀကီးေမာင္ကေတာ့ ပါျမဲ။ တစ္ခါတေလ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္တာေတာင္ သူက လိုက္ျပန္ခ်င္မွ ျပန္သည္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ တက်ိတ္က်ိတ္ ရွိေသာ္လည္း မအိမ္ကံ ဘာကိုမွ ေခါင္းထဲမွာ မရွိ။ သူတို႔ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ သူတို႔ ရွိၾကပေစလို႔ သေဘာထားခဲ့သည္။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ရက္ေတြ မ်ားလာလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ သတိ ေပးရတာက လြဲလို႔ မအိမ္ကံ ၀င္မပါခဲ့။ ကိုယ့္၀တၱရား မပ်က္ေအာင္ စီမံ ေဆာင္ရြက္ ေပးတာမ်ဳိးပဲ ရွိသည္။
ကိုကံႀကီး ေမာင္ျပန္လွ်င္ ကိုေျပသိမ္း လိုက္ပို႔တာေတြ ကလည္း အေခါက္ စိပ္လာသည္။ ျမင္းျခံ ေရာက္ေတာ့လည္း သမီးဆီ ေရာက္တာပါပဲေလလို႔ သေဘာထားကာ သမီးအတြက္ ထည့္သို ေပးလိုက္ရတာေတြလည္း ရွိပါ၏။
“အစ္ကို သမီးႀကီးဆီ ၀င္ၿပီး အထည္ကေလးေတြ ေပးခဲ့ဦး။ သိပ္ႏြမ္းတဲ့ အ၀တ္အေဟာင္းေတြ ျပန္ထုပ္ၿပီး ယူခဲ့။ ေမာင္သက္မင္းတို႔ဖို႔ အမဲေျခာက္နဲ႔ ဆီးယိုေတြ ထည့္ေပး လိုက္သယ္။ ျမင္းျခံလက္ဖက္ မ်ားမ်ား ၀ယ္ခဲ့ဦး”
မအိမ္ကံ မွာသလို ပါလာတာလည္း ရွိသည္။ ပါမလာတာလည္း ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သမီးႀကီးဆီကို မေရာက္ခဲ့ရဆိုလို႔ အံ့ၾသရတာမ်ားလည္း ရွိရပါ၏။ ဘယ့္ႏွယ့္ပါလိမ့္။ သမီး ပ်ဳိဖားဖား သူတစ္ပါး အိမ္မွာ ရွိေနတာေတာင္ ဖေအက မေရာက္ခဲ့ ရဆိုတာကေတာ့ တစ္ဆိတ္ လြန္လြန္းသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ျမင္းျခံက ထေနာင္းတိုင္၊ ထေနာင္းတိုင္ကမွ ျမစ္နားရြာေတြ ဘက္ေရာက္သြားလို႔ပါ ဆိုျပန္ေတာ့ ဟုတ္ေကာင္းပါရဲ႕ ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ ေနပါဦး။ ျမစ္နားရြာေတြဘက္ ဘာကိစၥမ်ားသြား ရတာတဲ့တုံး။
မအိမ္ကံအဖို႔ သံသယ ျဖစ္စရာ မရွိသလို သံသယ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းလည္း မရွိပါ။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ၾကာ ေပါင္းသင္း လာခဲ့ေသာ လင္သားအေၾကာင္း မအိမ္ကံသာ အသိဆံုး။ ကိုေျပသိမ္း၏ အက်င့္ စာဂကို မအိမ္ကံ ယံုၾကည္သည္။ ၿပီးေတာ့ သမီးေတြ အရြယ္ေရာက္ကာမွ စာရိတၱအားျဖင့္ မွားစရာလည္း မလိုေတာ့။ သည္လို ကိစၥေတြမွာ ယံုၾကည္ေပသိ သူ႔မွာ ႏိုင္ငံေရး ဥာဥ္ကေလးေတာ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူသံေယာဇဥ္ တြယ္ေသာ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို ပစ္ထားတာေတြ မ်ားလာသည္။ ေက်ာင္းမွာ ကိုေျပသိမ္း ရွိမွ ၿပီးရမည့္ အေၾကာင္းကိစၥေတြ ရွိေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္း မရွိသျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ေဆာင္ရြက္ မရတာေတြ ရွိလာသည္။ လက္ေထာက္ ဆရာေလး ကိုေအးခ်မ္း အိမ္ကို လိုက္လိုက္ လာတာကို အားနာခဲ့ရေပါင္း မ်ားၿပီ။
“အားနာစရာ ေကာင္းလွေအ။ ေက်းဥ ညည္းအစ္ကို ဘာေတြမ်ား လမ္းမ်ားေနသယ္ ေျပာတတ္ေပါင္ေအ။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ ေျဖရသာနဲ႔တင္ မ်က္ႏွာ ပူလာၿပီ။ တာ၀န္ေတြေတာင္ မဲ့ေနပါပေကာေအ့”
“အလုပ္ရွိလို႔ ေနမွာေပါ့ မအိမ္ကံရယ္။ ဆရာေလးလည္း သူ႔အလုပ္သူေတာ့ သိမွာပါ။ ျပန္လာမွာေပါ့ေအ့၊ ျမင္းျခံနဲ႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း လာခ်င္ေတာ့ တစ္ေအာင့္ဟာကို”
တစ္ခါေတာ့ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံ စကား မ်ားခဲ့ရသည္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္း ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သမီး ကိစၥ အရင္ေမးသည္။ သမီး အတြက္ ေပးလိုက္ေသာ သေရ စာေတြ၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္ေတြ စားရဲ႕လား ေမးသည္။ ကိုေျပသိမ္းက မလႈပ္တလႈပ္ လုပ္ေနေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မရွည္။ သည္လို က ေမးရင္း ေမးရင္း တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စကား အေခ်အတင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ကလည္း မေလွ်ာ့ေတာ့ၿပီ။ ဘာမွန္း မသိရဘဲ ျမင္းျခံသြား ေနတာ ထားပါေတာ့။ ျမင္းျခံ ေရာက္လို႔မွ သမီးဆီ မေရာက္ ႏုိင္တာကို တႏုံ႔ႏံု႔ ျဖစ္ရသည္။ သမီးထက္ ဘာကမ်ား အေရးႀကီး ေနလို႔ပါလိမ့္။ ထေနာင္းတိုင္ သြားေနလို႔ ဆိုလွ်င္လည္း မအိမ္ကံ မေျပာသာပါ။ သူ႔မိ၊ သူ႔ဖ၊ သူ႔ႏွမ၊ သူ႔ႀကီးေတာ္ေတြ ေတြ႔ခ်င္ရွာလိမ့္မည္။ မအိမ္ကံပင္ ထေနာင္းတိုင္ မေရာက္တာ ၾကာၿပီ ဆိုေတာ့ ထေနာင္းတိုင္ကိုလည္း ေရာက္ေစခ်င္ပါ၏။ အခုေတာ့ ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္တာလည္း မဟုတ္။ ျမင္းျခံက သမီးဆီ ေရာက္တာလည္း မဟုတ္။
ဒါျဖင့္ ဘယ္သြား ေနတာလဲ။ ေပးလိုက္တဲ့ မုန္႔သေရစာေတြကေကာ ဘာလုပ္ ပစ္လိုက္တာလဲ။ ဒါကိုေတာ့ မအိမ္ကံ သည္းမခံခ်င္။ ေမး ေတာ့လည္း ေျဖခ်င္သလိုလို၊ မေျဖခ်င္သလိုလို။ ခဏခဏ ေမးေတာ့လည္း ေအာ္လား၊ ေငါက္လား ရွိလာခဲ့သည္။
“တစ္မိုက္သာ၊ ရြာစည္ဘက္ ေရာက္ေနလို႔ပါကြာ။ မုန္႔ေတြေတာ့ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ အစ္ကိုတို႔ မိတ္ေဆြေတြ ေကြၽးလိုက္တယ္”
“ေကြၽးသာ ေကြၽးရပါသယ္ အစ္ကိုရယ္။ သမီးကို မုန္႔ပို႔ ခိုင္းသာက မုန္႔စားရေစေတာ့ခ်ည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဖေအနဲ႔ သမီး ေတြ႔ေစခ်င္လို႔ေပါ့။ ဖေအ့ကို ေတြ႔ေတာ့ အားရွိသာေပါ့။ အစ္ကို႔ဟာက သမီးဆီေတာင္ မေရာက္ရဘူး ဆိုတာေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူး”
“သမီးေနတဲ့ အိမ္က ဦးေလးရဲ႕အိမ္။ သမီးက အရြယ္ ေရာက္ပါၿပီ။ ေျခႏုိင္လက္ႏုိင္ ရွိေနပါၿပီ။ အစ္ကိုက သမီးကို ကေလးတုန္းကလုိ စိတ္ကူးရတိုင္း ေျပးေျပးၾကည့္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ မင္းတို႔ လုပ္ေနတာနဲ႔ ကေလးက ဘာမွ မဆံုးျဖတ္ တတ္ဘူး။ ဘာမွ မ႐ုန္းကန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဇြန္းခြ႔ံ ခံခ်င္တာ မ်ဳိး ျဖစ္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့မယ္”
“ဘယ္လို ေျပာလိုက္သာလဲ အစ္ကို။ သမီးက ဇြန္းခြ႔ံခံ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးသယ္။ ဆံုးျဖတ္စရာတို႔ ႐ုန္းကန္စရာတို႔လည္း ရွိရတဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သားသမီး ဆိုတာ ေရေမ်ာသစ္တံုး မဟုတ္ဘူး အစ္ကို။ မိေခ်ာင္းမွန္ ဆန္လိမ့္မယ္၊ သစ္တံုးမွန္ စုန္လိမ့္မယ္ သေဘာမ်ဳိး ေစာင့္ၾကည့္ ေနရမွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဒါဆိုလည္း ေနာက္ေတာ့ မင္းပဲသြားကြာ”
မအိမ္ကံ ရင္ထဲ က်င္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဖေအ ရင့္မာႀကီးက သမီးဆီ သြားရမည့္ ကိစၥမွာ မင္းပဲ သြားကြာဆိုတာ စကား ကုန္ေနၿပီ။ သြားခ်င္စိတ္ မရွိလို႔ မသြားတာဆိုသည့္ သေဘာ ေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္သူ မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီ။ သည္ရက္ေတြထဲမွာ မအိမ္ကံသည္းညည္း ခံခဲ့ရတာေတြ မ်ားလွပါ၏။ အေၾကာင္းကိစၥ မည္မည္ရရ မရွိ ေပသိ မအိမ္ကံ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီလို႔ ခံစားရသည္။ ခါတိုင္းလို ေခ်ာေခ်ာေျပေျပ မရွိသလိုလို၊ တစ္ခုခုက တစ္ခံေနသလိုလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ေရကန္မွာ ၾကာမပြင့္သည့္တိုင္ ေရမေနာက္ေအာင္ သည္းခံ ေနခဲ့သည္။ ခံစားမႈေတြ တစ္လြန္းၿပီး တစ္လြန္း တင္ရာက ဆင္လြန္ႀကိဳး ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
“ကြၽန္မလည္း မသြားေတာ့ဘူး ကိုေျပသိမ္း။ ရွင္က ဖေအ၊ ကြၽန္မက မေအ မွားဖူးမွမွန္ ၾကံဖူးမွ ရဲသတဲ့ ရွိပေစေတာ့။ သည္ကေန႔က စၿပီး ရွင့္ကို ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ ကြၽန္မ ေမးရင္ လွ်ာကြၽတ္ရေစေတာ့”
ခါးသီးလွေသာ မအိမ္ကံ စကားေၾကာင့္ ကိုေျပသိမ္းပင္ ထိတ္လန္႔ သြားခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ အိမ္ႀကီးေပၚမွာ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် မရွိခဲ့ဖူးေသာ စိတ္အခန္႔မသင့္မႈသည္ အားေကာင္း လာခဲ့ေတာ့သည္။ မအိမ္ကံက ၀တၱရားေတာ့ မပ်က္ရွာပါ။ စိတ္ကေတာ့ အပ်က္ႀကီး ပ်က္ရသကဲ့သို႔ ရွိရပါ၏။ သည္ၾကားထဲ ကိုကံႀကီးေမာင္တို႔လို လူေတြ ေရာက္လာေတာ့ ပိုၿပီး ၀မ္းနည္းရသည္။ သူ႔လူေတြႏွင့္ သူက်ေတာ့ စကားေတြ ေျပာလြန္းလို႔ ျခင္ေထာင္ ပက္လက္လွန္ ထည့္ရမလို ရွိခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ ကိုကံႀကီး ေမာင္တို႔ ျပန္ခါနီးေတာ့ ျမင္းျခံလိုက္ရန္ အ၀တ္အစား ထည့္တာကို မအိမ္ကံ ျမင္သလို ေက်းဥလည္း ျမင္သည္။ ေက်းဥက အျမင္မေတာ္ေတာ့ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္ေပးရွာပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက ေက်းဥကို တုိးတုိးေမး ေနတာလည္း ျမင္ရသည္။ မအိမ္ကံ အိမ္ေပၚတက္လာခဲ့ သည္။ ေက်းဥ လိုက္လာၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာရွာပါ၏။
“မအိမ္ကံ၊ ဆရာေလးက သမီးဖို႔ ဘာထည့္ ေပးစရာ ရွိသလဲလို႔ ေမးေနသယ္။ ငါေတာ့ ဘာမွမရွိလို႔ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္သယ္။ မအိမ္ကံ ဘာေပးလိုက္ဦးမလဲ။ စိတ္ေကာက္ မေနပါနဲ႔ေအ။ ဆရာေလးလည္း စိတ္ညစ္စရာ ရွိလို႔ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာလိုက္သာ ေနမွာပါ”
“စိတ္မေကာက္ပါဘူး ေက်းဥရယ္။ စိတ္မေကာင္းသာပါ။ ညည္းဟာညည္းသာ ရွိသာ စဥ္းစား ေပးလိုက္ပါေအ။ ပိုက္ဆံလည္း ထည့္ေပးလိုက္။ ငါေတာ့ မဆင္းခ်င္ေတာ့ဘူး”
ေက်းဥဆင္းသြားေတာ့ ကိုေျပသိမ္း တက္လာသည္။ မအိမ္ကံ အိပ္ေနသည့္ ေဘးမွာ ၀င္လွဲရင္း ကိုယ္လံုးကေလးကို သိမ္းဖက္လိုက္သည္။ သည္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံ တသိမ့္သိမ့္ ငိုမိပါသည္။ ကိုေျပသိမ္း၏ အနမ္းေတြကိုလည္း မေရွာင္ျဖစ္ေတာ့။ အပ်ဳိ ဘ၀က ညဘက္ လေရာင္ ရက္ေတြမွာ ခုိးေတြ႔ရ ေသာ အထိအေတြ႕မ်ဳိးကို မအိမ္ကံ ရင္ႏွင့္အမွ် ခံစားရပါ၏။
ထိုေန႔က ထိုအေပြ႔အဖက္ႏွင့္ အနမ္းသည္ မအိမ္ကံ အဖို႔ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့မွန္း မသိခဲ့ပါေလ။ ျမင္းျခံကို အ၀တ္အစား အခ်ဳိ႕ ႏွင့္ အတူ ထြက္သြားၿပီး တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ ၾကာလာေတာ့ တစ္ညမွာ မအိမ္ကံ အိပ္မက္မက္သည္။ မမက္စဖူး မလွအံုကို မက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါနခက္ ကေလးတစ္ခက္ ဆံထုံးထဲငိုက္ ငိုက္ကေလး ထုိးထားၿပီး ၀ုိင္းတိုက္ထဲကို ဖိနပ္ရွပ္တိုက္ ၀င္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥကို ေတြ႔ေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ပဲေမွာ္တိုက္ ဘက္ကို ထြက္သြားသည္။ ပဲေမွာ္တိုက္ ဘက္ကေန အိမ္ႀကီးကို ပတ္ၿပီး ၀င္းတံခါးႀကီးက ျပန္ထြက္သြား ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ လန္႔ႏုိးေတာ့ ေဒါန ပန္းနံ႔ကေလးပင္ ရေန သလိုလို ထင္မိေသးသည္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ မလွအံု မကြၽတ္ မလြတ္လို႔ မ်ားလား။ ေက်းဥကို ေျပာျပေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲ စဲြေနလို႔ ေနမွာပါလို႔သာ ေျဖသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
No comments:
Post a Comment