ခ်စ္ျခင္း မွာ အၾကိမ္ ၾကိမ္ ေသ...

လြန္႕ကနဲ တခ်က္ ရုန္းအၾကြ
မင္း ႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္က အလွကေလးမွာ
ဗုန္းဗုန္းပါေအာင္ က်ဆုံး
ငါ့ ႏွလုံးသားေတြ ေၾကြ.....


ေကာင္မေလးေရ...
ဘယ္လိုေမွာ္ေတြေအာင္လို႕ မင္း.. ဘယ္လိုလွ..
မင့္ အျပဳံးမွာ ဘာေတြ ခ်ယ္..
မင့္ ႏွဳတ္ခမ္းေလးေတြ ဘာနဲ႕ ေထြး..
မင္း ပါးကေလး ေတြက ဘယ္တန္ခိုးနဲ႕ မို႕..
မင့္ သြားကေလးေတြ က ဘယ္အစြမ္း နဲ႕ ေၾကြေရာင္ေျပ...
မင္း မ်က္လုံးကေလးေတြ ဘာဂါထာနဲ႕ မွဳန္း
မင့္ ပခုံးကေလး က ဘာလို႕ ေျပ...

မင္း ဆံႏြယ္ေတြ ဘာလို႕ လက္..
မင့္ လက္ကေလးေတြ ကေရာ ဘာလို႕ ႏြယ္..
မင့္ ေျခဖမိုး ေလးရယ္.. ဘယ္လို ေဖာင္းေဖာင္း.. အိ....
ဒီကမၻာေပၚ ရွိသမွ် အလွဆုံး အရာေတြ
မင္း ကို ဆရာ.. ေခၚ ရခ်ည့္. ...

တဒိတ္ဒိတ္နဲ႕ ငါ့ ရင္ေတြ..
ထိမ္း မရ ခ်င္ျပီ ေကာင္မေလး ရဲ႕..

နင့္ မ်က္ေတာင္ တခ်က္ အခပ္
ငါ... လွလွ ပပ ေသ...

နင့္ မ်က္လုံး တခ်က္ အ၀င့္..
ငါ... လွလွ ပပ ေသ...

နင့္ အျပဳံး တခ်က္ အလက္...
ငါ.. လွလွ ပပ ေသ....

နင့္ ေျခ တခ်က္ အလွမ္း...
ငါ.. လွလွ.. ပပ ေသ..

နင့္ ေခါင္း တခ်က္ အငဲ့..
ငါ လွလွ ပပ ေသ....

ေကာင္မေလး ေရ...
နင့္ ကို ဖ်တ္ကနဲ... ခ်စ္မိျခင္းထဲ
ငါ... ေလ.. ေသ ျပီး ရင္း ..ေသ.....။


မမသီရိ

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

အထက္ပါကဗ်ာအား မမသီရိ ( သို႕ ) က်ေနာ္ အေဒၚ ဆီမွ ျပန္လည္ေတာင္းယူေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။