ယခင္လမွအဆက္.....
မအိမ္ကံ ၀င္းတံခါးႀကီး လွပ္လိုက္သည့္ အခါ ေတာပုန္းရည္သည္ ဆိုသူကို ညစ္ေထးေထး ေပစုတ္စုတ္ အ၀တ္အစားျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
သူက မအိမ္ကံကို တစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး လြယ္ထားေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးကို ပုတ္ျပသည္။ ေရႏွင့္ မိုးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေ၀းေနသည္ မသိ။ ခ်ဥ္တူးတူး ေခြ်းနံ႔က ေထာင္းေထာင္းပင္ ထေနခဲ့သည္။ မုတ္ဆိတ္ က်င္စြယ္မ်ား ရိတ္မထားတာကလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ မုတ္ဆိတ္ေတြက ရေသ့ မုတ္ဆိတ္လို အမွ်င္လိုက္ က်ေနၾက၏။ မအိမ္ကံက ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ၿပီးမွ ၀င္ခဲ့ပါဟု တစ္ခြန္းေျပာရင္း လူတစ္ကိုယ္စာ ငဲ့ေပးလိုက္သည္။ မအိမ္ကံက ၀င္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေတာပုန္းရည္သည္ ေရွ႕က ေက်ာ္ကာ ပဲေမွာင္ တိုက္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေတာပုန္းရည္သည္လည္း လိုက္လာခဲ့သည္။ ေတာပုန္းရည္..။
သည္စကားလံုးက လွ်ိဳ႕၀ွက္စကားလံုး ျဖစ္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ေတာခိုခဲ့ၿပီး ဆိုသည့္ ေနာက္ပိုင္း ေတာပုန္းရည္သည္ အျဖစ္ ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည့္ အခါတိုင္း အဆက္အသြယ္ လုပ္ရန္ ပထမ တစ္ေခါက္ပို႔လိုက္သည့္ စာမွာ ပါခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကိုေျပသိမ္း၏ ရက္စက္မႈက မအိမ္ကံ အတြက္ သည္းႀကီးအူျပတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက မေျပာမဆို စစ္ထြက္ခဲ့ဖူးသည္။
အေနာက္တန္း ရြာေတြကို သြားရင္းက ျမစ္နားတန္းမွ တစ္ဆင့္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သည္တုန္းကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာအသိမွ ေပးခဲ့တာ မရွိ။ မယားရယ္၊ သားရယ္လို႔ မွာ ေႁခြစကား တစ္လံုး တစ္ပါဒ ဖြင့္ဟခဲ့တာ မရွိ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ႏူးညံ့စြာ ေနထုိင္ခဲ့ရာက ေကာက္ကာငင္ကာ ပစ္ထားရက္ ခဲ့ေသာ ကိုေျပသိမ္း၏ စိတ္ကိုလည္း နားလည္ရ ခက္ခဲ့သည္။ လိုအပ္လာလွ်င္ သူ႔မွာ သံေယာဇဥ္ မရွိ။ ေလးစားမႈ မရွိသူပါလားလို႔ ထိုစဥ္ကတည္းက မအိမ္ကံ သေဘာ ပိုက္ခဲ့မိပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုတို႔၊ မလွအံုတို႔ကပင္ အံ့ၾသခဲ့ၾကသည္။ မယား ေတာသူကို ပစ္ရက္ခဲ့တာထား၊ ရင္ေသြး ကေလးကိုပင္ ပစ္ပယ္ရက္ႏုိင္ေသာ ႏွလံုးသားကို အံ့ၾသၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လိုအပ္လွ်င္ ဒါမ်ဳိး ေနာက္တစ္ခါလည္း ရွိဦးမွာပဲလို႔ မအိမ္ကံ ႀကိဳေတြးထားခဲ့တာ မမွားပါလား။
ဂ်ပန္ေခတ္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ လိုက္သြားတုန္းကလည္း သူတကာ ျပန္လာလို႔ မျပန္ခဲ့။ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသေလသလား၊ ရွင္ေလသလား မသိ။ အိမ္သူအိမ္သားေတြ စိတ္ပူ ေနေရာ့မလား မရွိ။ စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖဲြ႔ မေျပာႏွင့္ သတင္း အစအနကေလးေသာ္မွ မၾကားခဲ့ရ။ အိမ္လည္ လြန္ရာက ျပန္ေရာက္ လာသလို မထီတရီ ေရာက္လာျခင္းမ်ဳိးပင္။ သည္တုန္းကလည္း မအိမ္ကံ စိတ္ကို ယတိျပတ္ ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ၏။ ဇေ၀ဇ၀ါ မရွိ။ မျပတ္မသား မရွိ။ သူကမွ မၾကင္တာ ကိုယ္က မင္စရာ မရွိေလလို႔သာ ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ ခ်င္းစိမ္းႏွင့္ မိႆလင္ သေဘာ ထားခဲ့သည္။ ျပန္လာေတာ့လည္း အေကာင္းပင္။ တန္ခုိးရွင္ တစ္ေယာက္က ေဆးႏွင့္တို႔ကာ ၫိႈ႔ေခၚ သြားသလိုလိုႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရသည္။
အခုတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အရက္စက္ႀကီး ရက္စက္ လြန္းလွသည္။ ၁၃၁၉ ခုႏွစ္ ၀ါေခါင္ လထဲမွာ အေမပန္း႐ံု ဆံုးသည္။ ၁၃၂၀ အေမ ပန္း႐ံုဆံုးတာ အခါမလည္ခင္ တစ္လအလို ၀ါဆိုလထဲမွာ မလွအံု ဆံုးပါးျပန္သည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္လံုး ေျခာက္ခန္းသြားရသည္ အထိ၊ အထိ နာခဲ့သည္။ အေမႏွင့္ အစ္မ ႏွစ္ပါးစလံုး ဆံုးရွာၾကလို႔ မအိမ္ကံ တစ္အား ေလ်ာ့ခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ အေမ ေနရာေရာက္ၿပီ၊ အစ္မ ေနရာေရာက္ၿပီပဲ၊ ငါ့ဘ၀ ငါပဲ႐ုန္းရမွာ၊ ငါ၀မ္းနည္း ပူေဆြး ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုသည့္ စိတ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္ မိမိ ထူမတ္ထားခဲ့ရသည္။ အနားမွာ လင္သားရွိသည္။ အရြယ္ ေရာက္ၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုဖိုးေငြတို႔ သားအဖ တစ္ေတြရွိၾကေသးသည္။ ေက်းဥ ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုး ရြာႏွင့္ ရပ္ႏွင့္ရွိၾကပါေသး၏။ သည္စိတ္ျဖင့္ မလဲမၿပိဳရပ္တည္ ေနႏိုင္ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
“ေက်းဥရယ္ ညည္းတို႔ သားအမိ သားအဖ တစ္ေတြ ရွိခဲ့သာ ငါ့ဘ၀မွာ သိပ္ကို အက်ဳိးရွိခဲ့ပါသယ္။ လူေတြ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးက တစ္ဦးစီ ပဲ့ေတာ့မွ သည္ေက်းဇူးတရား ေတြကို မအိမ္ကံ ပိုသိလာသယ္။ အထူးသျဖင့္ ညည္းေပါ့ေအ။ ညီအစ္မ အရင္းနဲ႔ မျခား ငါ့အႏြံအတာ ခံခဲ့သာ အေျပာအဆို ခံခဲ့ သာ၊ အစီးအပိုး ခံခဲ့သာေတြ ငါ နားလည္ပါသယ္။ ငါ့အမွား ရွိခဲ့ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါေအ။ငါနဲ႔လည္း တစ္သက္လံုးသာ ေနပါ။ ၿမိဳင္တို႔၊ ခိုင္တို႔ကိုလည္း သမီးေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ အေမတို႔၊ မလွအံုတို႔ မရွိေတာ့ သာ၊ အရီးၾကာညႊန္႔ မရွိေတာ့သာ မအိမ္ကံမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ ျပဳတ္ရသလိုပါပဲ။ ကိုေျပသိမ္း ဆိုသာကေတာ့ လင္သားေပါ့ေအ။ အိမ္ဦး နတ္ဆိုရင္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ႏို႔ေပသိ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားဆိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုး ရာဇပလႅင္ခ်ည္း ထိုင္ေနၾကရသာ မဟုတ္ဘူး။
ဘုရင္ကလည္း ဘုရင့္ အလုပ္၊ မိဖုရားကလည္း မိဖုရား အလုပ္ ဆိုသာလိုပဲ။ မအိမ္ကံခ်ည္း လုပ္ရသဲ့ အလုပ္ ေတြရွိသယ္။ ကိုေျပသိမ္း မပါရမယ့္ အလုပ္ေတြ ရွိသယ္။ အဲသာမ်ဳိးမွာ အားကိုးရသဲ့ အေဖာ္ဆိုသာ သိပ္ကို အေရးႀကီးသာ မဟုတ္လား။ သည့္အတြက္ ညည္းေက်းဇူးေတြ ရွိသယ္လို႔ ေျပာသာ”
ႀကီးေခါင္ႀကီးမားအရြယ္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ သမီးခုိင့္ ကို ထမင္းခြံ႔ေနေသာ ေက်းဥကိုၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ၀မ္းပန္း တနည္း ေျပာမိခဲ့သည္။ ေက်းဥက သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ကိုပင္ အဲသည္ေလာက္ ဂ႐ုတစုိက္မရွိ။ ေတာသူေတာင္သား သားသမီးပီပီ လွည္းေပၚလိုလို၊ သစ္ပင္ရိပ္လိုလို၊ တလင္းျပန္႔ ေပၚမွာလိုလို ပစ္ထားခဲ့တာမ်ားသည္။ ၿမိဳင္ႏွင့္ ခုိင္တို႔ကိုေတာ့ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ရွိခဲ့ရွာသည္။ သည္သမီး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေက်းေက်းခ်င္း ထပ္ကာ မေအ့ထက္ပင္ သံေယာဇဥ္ပို ၾကေသးသည္။ မအိမ္ကံထက္ ေက်းဥကို ပိုကပ္ၾကသည္။ တစ္အိမ္လံုးကိစၥကို က်ဳံးက်ဳံး႐ုန္း႐ုန္းရွိရသူ မအိမ္ကံကိုယ္ တိုင္ကေတာ့ သမီးေတြႏွင့္ အဟပ္ကြာခဲ့ရတာေတြ ရွိသည္။ လွည့္မၾကည့္ႏုိင္တာေတြ ရွိခဲ့သည္။ သည္တာ၀န္ကို ေက်းဥ ယူခဲ့ပါ၏။ ၀တ္ေက်တန္းေက် မဟုတ္။ မ်က္ႏွာျပလွ႐ံု မဟုတ္။ ရင္ႏွင့္အမွ် ေသြးမျခား သားမျခား ရွိလြန္းရွာသူ ျဖစ္သည္။
“ငါ့ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေအ။ ညည္းနဲ႔ ငါ အပ်ဳိမေပါက္ တစ္ေပါက္ကတည္းက ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသူေတြပဲဟာ၊ ညည္းအေၾကာင္း ညည္းအေမေတာင္ ငါ့ေလာက္ မသိပါဘူး။ အတူ အိပ္၊ အတူစား၊ အတူသြားခဲ့ၾကသာ သည္အရြယ္ေတြေတာင္ ေရာက္ၾကေပါ့ဟာ။ သည္အိမ္ႀကီးကို ဘယ္တုန္းကမွ ငါ့အိမ္မွ မဟုတ္သာလို႔ ငါမေတြးမိခဲ့ေပါင္ေအ။ ညည္း ေက်းဇူးသာ ငါတို႔ မိသားစုမွာ ပံုေအာတႀကီး ရွိခဲ့သာပါ။ အေမကဆိုရင္ အျမဲဆံုးမတယ္။ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျငဴစူ မိေစနဲ႔တဲ့။ သည္ၾကားထဲ ညည္းတူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ျပန္ေတာ့ ေဆြမ်ဳိးေတာင္ ေတာ္ရပါေသးသယ္။ ညည္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေအာင္ေနပါေအ။ ငါ ညည္းမ်က္ႏွာကိုၾကည့္သာနဲ႔ ညည္း ေပ်ာ္ေနသလား၊ ၀မ္းနည္းေနသလား သိပါ့။ သည္ရက္ထဲ ညည္းစိတ္ဆင္းရဲေနသာ ငါသိတယ္”
ေက်းဥေျပာသလိုပင္ မအိမ္ကံ စိတ္ဆင္းရဲ ေနခဲ့တာ လည္းအမွန္။ မ်က္ႏွာကို ခ်ီထားေသာ္လည္း စိတ္ႏွလံုးက ညိႇဳးငိုက္ ေနခဲ့ရသည့္ ရက္ေတြ မ်ားလွၿပီ။ ေက်းဥက မအိမ္ကံ ခံစားမႈကို သိေနသည့္ အတြက္ အံ့ေတာ့လည္း မၾသမိ။ ေက်းဥက အစင္းသိ အတြင္းသိ မဟုတ္လား။ မအိမ္က့ံ စိတ္ကို သိသည္။ မအိမ္ကံ့ ခံစားမႈကို သိသည္။ မအိမ္က့ံ ရင္ထဲက စကားေတြကို ႏႈတ္က ထုတ္မေျပာသည့္တုိင္ “ၾကား”ႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္က စျမင္းေဒါသ မေက်ႏိုင္ေသာ ေ၀ဒနာသည္လို ျဖစ္ေနရခ်ိန္မွာ ေက်းဥ တစ္ေယာက္သာ မိန္းမ ေဖာ္ရယ္လို႔ ရွိေတာ့တာကို ေတြးမိရာက ေက်းဥကိုသာ တြယ္မိ တြယ္ရာ တြယ္ရေတာ့၏။ ေက်းဥကလည္း မအိမ္ကံ အတြက္ဆို ေခါင္းကဆံပင္ ရင္က အသည္းပင္ ေပး၀ံ့ရဲသူ။
၁၃၂၁ ခုႏွစ္မွာ ၿမိဳင္ဆယ့္ငါးႏွစ္ ျပည့္ၿပီ။ ခုႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ မလွအံုက ျမင္းျခံေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ မအိမ္ၿမိဳင္ အလွဆံုးလို႔ ဆိုခဲ့သည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေက်းဥကို အေဖာ္ေခၚရင္း ျမင္းျခံကို လိုက္သြား ေလတုိင္း သမီးႀကီးၿမိဳင္ႏွင့္ အတူ ေက်ာင္း၀ကို ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့သည္။ ၀ါကဆုန္၊ ႏွမ္းနယုန္။ သူ႔အခါႏွင့္ သူ႔ရာသီ “မ်ဳိးေစ့ေျမက်” ရွိၾကရသည္။ စိုက္ပ်ဳိးမိပါၿပီ ဆိုကတည္းက အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ရွိၾကရသည္။ အပင္ေတြသန္ အဖူးေတြစီ ေတာ့လည္း ၀မ္းသာရသည္။ ရိတ္ခ်ိန္ သိမ္းခ်ိန္ ဆင္ရာတိမ္မိုး လြတ္ေအာင္ ဖိဖိစီးစီး ရွိၾကရသည္။ ပုတ္ထဲ က်ီထဲ ေရာက္ေအာင္ သြင္းၾကရသည္။ သမီး မိန္းကေလးမ်ားကေကာ ဘာထူး လို႔လဲ။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မအိမ္ကံ ၀င္းတံခါးႀကီး လွပ္လိုက္သည့္ အခါ ေတာပုန္းရည္သည္ ဆိုသူကို ညစ္ေထးေထး ေပစုတ္စုတ္ အ၀တ္အစားျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
သူက မအိမ္ကံကို တစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး လြယ္ထားေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးကို ပုတ္ျပသည္။ ေရႏွင့္ မိုးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေ၀းေနသည္ မသိ။ ခ်ဥ္တူးတူး ေခြ်းနံ႔က ေထာင္းေထာင္းပင္ ထေနခဲ့သည္။ မုတ္ဆိတ္ က်င္စြယ္မ်ား ရိတ္မထားတာကလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ မုတ္ဆိတ္ေတြက ရေသ့ မုတ္ဆိတ္လို အမွ်င္လိုက္ က်ေနၾက၏။ မအိမ္ကံက ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ၿပီးမွ ၀င္ခဲ့ပါဟု တစ္ခြန္းေျပာရင္း လူတစ္ကိုယ္စာ ငဲ့ေပးလိုက္သည္။ မအိမ္ကံက ၀င္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေတာပုန္းရည္သည္ ေရွ႕က ေက်ာ္ကာ ပဲေမွာင္ တိုက္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေတာပုန္းရည္သည္လည္း လိုက္လာခဲ့သည္။ ေတာပုန္းရည္..။
သည္စကားလံုးက လွ်ိဳ႕၀ွက္စကားလံုး ျဖစ္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ေတာခိုခဲ့ၿပီး ဆိုသည့္ ေနာက္ပိုင္း ေတာပုန္းရည္သည္ အျဖစ္ ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည့္ အခါတိုင္း အဆက္အသြယ္ လုပ္ရန္ ပထမ တစ္ေခါက္ပို႔လိုက္သည့္ စာမွာ ပါခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကိုေျပသိမ္း၏ ရက္စက္မႈက မအိမ္ကံ အတြက္ သည္းႀကီးအူျပတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက မေျပာမဆို စစ္ထြက္ခဲ့ဖူးသည္။
အေနာက္တန္း ရြာေတြကို သြားရင္းက ျမစ္နားတန္းမွ တစ္ဆင့္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သည္တုန္းကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာအသိမွ ေပးခဲ့တာ မရွိ။ မယားရယ္၊ သားရယ္လို႔ မွာ ေႁခြစကား တစ္လံုး တစ္ပါဒ ဖြင့္ဟခဲ့တာ မရွိ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ႏူးညံ့စြာ ေနထုိင္ခဲ့ရာက ေကာက္ကာငင္ကာ ပစ္ထားရက္ ခဲ့ေသာ ကိုေျပသိမ္း၏ စိတ္ကိုလည္း နားလည္ရ ခက္ခဲ့သည္။ လိုအပ္လာလွ်င္ သူ႔မွာ သံေယာဇဥ္ မရွိ။ ေလးစားမႈ မရွိသူပါလားလို႔ ထိုစဥ္ကတည္းက မအိမ္ကံ သေဘာ ပိုက္ခဲ့မိပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုတို႔၊ မလွအံုတို႔ကပင္ အံ့ၾသခဲ့ၾကသည္။ မယား ေတာသူကို ပစ္ရက္ခဲ့တာထား၊ ရင္ေသြး ကေလးကိုပင္ ပစ္ပယ္ရက္ႏုိင္ေသာ ႏွလံုးသားကို အံ့ၾသၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လိုအပ္လွ်င္ ဒါမ်ဳိး ေနာက္တစ္ခါလည္း ရွိဦးမွာပဲလို႔ မအိမ္ကံ ႀကိဳေတြးထားခဲ့တာ မမွားပါလား။
ဂ်ပန္ေခတ္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ လိုက္သြားတုန္းကလည္း သူတကာ ျပန္လာလို႔ မျပန္ခဲ့။ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသေလသလား၊ ရွင္ေလသလား မသိ။ အိမ္သူအိမ္သားေတြ စိတ္ပူ ေနေရာ့မလား မရွိ။ စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖဲြ႔ မေျပာႏွင့္ သတင္း အစအနကေလးေသာ္မွ မၾကားခဲ့ရ။ အိမ္လည္ လြန္ရာက ျပန္ေရာက္ လာသလို မထီတရီ ေရာက္လာျခင္းမ်ဳိးပင္။ သည္တုန္းကလည္း မအိမ္ကံ စိတ္ကို ယတိျပတ္ ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ၏။ ဇေ၀ဇ၀ါ မရွိ။ မျပတ္မသား မရွိ။ သူကမွ မၾကင္တာ ကိုယ္က မင္စရာ မရွိေလလို႔သာ ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ ခ်င္းစိမ္းႏွင့္ မိႆလင္ သေဘာ ထားခဲ့သည္။ ျပန္လာေတာ့လည္း အေကာင္းပင္။ တန္ခုိးရွင္ တစ္ေယာက္က ေဆးႏွင့္တို႔ကာ ၫိႈ႔ေခၚ သြားသလိုလိုႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရသည္။
အခုတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အရက္စက္ႀကီး ရက္စက္ လြန္းလွသည္။ ၁၃၁၉ ခုႏွစ္ ၀ါေခါင္ လထဲမွာ အေမပန္း႐ံု ဆံုးသည္။ ၁၃၂၀ အေမ ပန္း႐ံုဆံုးတာ အခါမလည္ခင္ တစ္လအလို ၀ါဆိုလထဲမွာ မလွအံု ဆံုးပါးျပန္သည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္လံုး ေျခာက္ခန္းသြားရသည္ အထိ၊ အထိ နာခဲ့သည္။ အေမႏွင့္ အစ္မ ႏွစ္ပါးစလံုး ဆံုးရွာၾကလို႔ မအိမ္ကံ တစ္အား ေလ်ာ့ခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ အေမ ေနရာေရာက္ၿပီ၊ အစ္မ ေနရာေရာက္ၿပီပဲ၊ ငါ့ဘ၀ ငါပဲ႐ုန္းရမွာ၊ ငါ၀မ္းနည္း ပူေဆြး ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုသည့္ စိတ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္ မိမိ ထူမတ္ထားခဲ့ရသည္။ အနားမွာ လင္သားရွိသည္။ အရြယ္ ေရာက္ၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုဖိုးေငြတို႔ သားအဖ တစ္ေတြရွိၾကေသးသည္။ ေက်းဥ ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုး ရြာႏွင့္ ရပ္ႏွင့္ရွိၾကပါေသး၏။ သည္စိတ္ျဖင့္ မလဲမၿပိဳရပ္တည္ ေနႏိုင္ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
“ေက်းဥရယ္ ညည္းတို႔ သားအမိ သားအဖ တစ္ေတြ ရွိခဲ့သာ ငါ့ဘ၀မွာ သိပ္ကို အက်ဳိးရွိခဲ့ပါသယ္။ လူေတြ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးက တစ္ဦးစီ ပဲ့ေတာ့မွ သည္ေက်းဇူးတရား ေတြကို မအိမ္ကံ ပိုသိလာသယ္။ အထူးသျဖင့္ ညည္းေပါ့ေအ။ ညီအစ္မ အရင္းနဲ႔ မျခား ငါ့အႏြံအတာ ခံခဲ့သာ အေျပာအဆို ခံခဲ့ သာ၊ အစီးအပိုး ခံခဲ့သာေတြ ငါ နားလည္ပါသယ္။ ငါ့အမွား ရွိခဲ့ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါေအ။ငါနဲ႔လည္း တစ္သက္လံုးသာ ေနပါ။ ၿမိဳင္တို႔၊ ခိုင္တို႔ကိုလည္း သမီးေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ အေမတို႔၊ မလွအံုတို႔ မရွိေတာ့ သာ၊ အရီးၾကာညႊန္႔ မရွိေတာ့သာ မအိမ္ကံမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ ျပဳတ္ရသလိုပါပဲ။ ကိုေျပသိမ္း ဆိုသာကေတာ့ လင္သားေပါ့ေအ။ အိမ္ဦး နတ္ဆိုရင္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ႏို႔ေပသိ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားဆိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုး ရာဇပလႅင္ခ်ည္း ထိုင္ေနၾကရသာ မဟုတ္ဘူး။
ဘုရင္ကလည္း ဘုရင့္ အလုပ္၊ မိဖုရားကလည္း မိဖုရား အလုပ္ ဆိုသာလိုပဲ။ မအိမ္ကံခ်ည္း လုပ္ရသဲ့ အလုပ္ ေတြရွိသယ္။ ကိုေျပသိမ္း မပါရမယ့္ အလုပ္ေတြ ရွိသယ္။ အဲသာမ်ဳိးမွာ အားကိုးရသဲ့ အေဖာ္ဆိုသာ သိပ္ကို အေရးႀကီးသာ မဟုတ္လား။ သည့္အတြက္ ညည္းေက်းဇူးေတြ ရွိသယ္လို႔ ေျပာသာ”
ႀကီးေခါင္ႀကီးမားအရြယ္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ သမီးခုိင့္ ကို ထမင္းခြံ႔ေနေသာ ေက်းဥကိုၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ၀မ္းပန္း တနည္း ေျပာမိခဲ့သည္။ ေက်းဥက သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ကိုပင္ အဲသည္ေလာက္ ဂ႐ုတစုိက္မရွိ။ ေတာသူေတာင္သား သားသမီးပီပီ လွည္းေပၚလိုလို၊ သစ္ပင္ရိပ္လိုလို၊ တလင္းျပန္႔ ေပၚမွာလိုလို ပစ္ထားခဲ့တာမ်ားသည္။ ၿမိဳင္ႏွင့္ ခုိင္တို႔ကိုေတာ့ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ရွိခဲ့ရွာသည္။ သည္သမီး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေက်းေက်းခ်င္း ထပ္ကာ မေအ့ထက္ပင္ သံေယာဇဥ္ပို ၾကေသးသည္။ မအိမ္ကံထက္ ေက်းဥကို ပိုကပ္ၾကသည္။ တစ္အိမ္လံုးကိစၥကို က်ဳံးက်ဳံး႐ုန္း႐ုန္းရွိရသူ မအိမ္ကံကိုယ္ တိုင္ကေတာ့ သမီးေတြႏွင့္ အဟပ္ကြာခဲ့ရတာေတြ ရွိသည္။ လွည့္မၾကည့္ႏုိင္တာေတြ ရွိခဲ့သည္။ သည္တာ၀န္ကို ေက်းဥ ယူခဲ့ပါ၏။ ၀တ္ေက်တန္းေက် မဟုတ္။ မ်က္ႏွာျပလွ႐ံု မဟုတ္။ ရင္ႏွင့္အမွ် ေသြးမျခား သားမျခား ရွိလြန္းရွာသူ ျဖစ္သည္။
“ငါ့ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေအ။ ညည္းနဲ႔ ငါ အပ်ဳိမေပါက္ တစ္ေပါက္ကတည္းက ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသူေတြပဲဟာ၊ ညည္းအေၾကာင္း ညည္းအေမေတာင္ ငါ့ေလာက္ မသိပါဘူး။ အတူ အိပ္၊ အတူစား၊ အတူသြားခဲ့ၾကသာ သည္အရြယ္ေတြေတာင္ ေရာက္ၾကေပါ့ဟာ။ သည္အိမ္ႀကီးကို ဘယ္တုန္းကမွ ငါ့အိမ္မွ မဟုတ္သာလို႔ ငါမေတြးမိခဲ့ေပါင္ေအ။ ညည္း ေက်းဇူးသာ ငါတို႔ မိသားစုမွာ ပံုေအာတႀကီး ရွိခဲ့သာပါ။ အေမကဆိုရင္ အျမဲဆံုးမတယ္။ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျငဴစူ မိေစနဲ႔တဲ့။ သည္ၾကားထဲ ညည္းတူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ျပန္ေတာ့ ေဆြမ်ဳိးေတာင္ ေတာ္ရပါေသးသယ္။ ညည္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေအာင္ေနပါေအ။ ငါ ညည္းမ်က္ႏွာကိုၾကည့္သာနဲ႔ ညည္း ေပ်ာ္ေနသလား၊ ၀မ္းနည္းေနသလား သိပါ့။ သည္ရက္ထဲ ညည္းစိတ္ဆင္းရဲေနသာ ငါသိတယ္”
ေက်းဥေျပာသလိုပင္ မအိမ္ကံ စိတ္ဆင္းရဲ ေနခဲ့တာ လည္းအမွန္။ မ်က္ႏွာကို ခ်ီထားေသာ္လည္း စိတ္ႏွလံုးက ညိႇဳးငိုက္ ေနခဲ့ရသည့္ ရက္ေတြ မ်ားလွၿပီ။ ေက်းဥက မအိမ္ကံ ခံစားမႈကို သိေနသည့္ အတြက္ အံ့ေတာ့လည္း မၾသမိ။ ေက်းဥက အစင္းသိ အတြင္းသိ မဟုတ္လား။ မအိမ္က့ံ စိတ္ကို သိသည္။ မအိမ္ကံ့ ခံစားမႈကို သိသည္။ မအိမ္က့ံ ရင္ထဲက စကားေတြကို ႏႈတ္က ထုတ္မေျပာသည့္တုိင္ “ၾကား”ႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္က စျမင္းေဒါသ မေက်ႏိုင္ေသာ ေ၀ဒနာသည္လို ျဖစ္ေနရခ်ိန္မွာ ေက်းဥ တစ္ေယာက္သာ မိန္းမ ေဖာ္ရယ္လို႔ ရွိေတာ့တာကို ေတြးမိရာက ေက်းဥကိုသာ တြယ္မိ တြယ္ရာ တြယ္ရေတာ့၏။ ေက်းဥကလည္း မအိမ္ကံ အတြက္ဆို ေခါင္းကဆံပင္ ရင္က အသည္းပင္ ေပး၀ံ့ရဲသူ။
၁၃၂၁ ခုႏွစ္မွာ ၿမိဳင္ဆယ့္ငါးႏွစ္ ျပည့္ၿပီ။ ခုႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ မလွအံုက ျမင္းျခံေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ မအိမ္ၿမိဳင္ အလွဆံုးလို႔ ဆိုခဲ့သည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေက်းဥကို အေဖာ္ေခၚရင္း ျမင္းျခံကို လိုက္သြား ေလတုိင္း သမီးႀကီးၿမိဳင္ႏွင့္ အတူ ေက်ာင္း၀ကို ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့သည္။ ၀ါကဆုန္၊ ႏွမ္းနယုန္။ သူ႔အခါႏွင့္ သူ႔ရာသီ “မ်ဳိးေစ့ေျမက်” ရွိၾကရသည္။ စိုက္ပ်ဳိးမိပါၿပီ ဆိုကတည္းက အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ရွိၾကရသည္။ အပင္ေတြသန္ အဖူးေတြစီ ေတာ့လည္း ၀မ္းသာရသည္။ ရိတ္ခ်ိန္ သိမ္းခ်ိန္ ဆင္ရာတိမ္မိုး လြတ္ေအာင္ ဖိဖိစီးစီး ရွိၾကရသည္။ ပုတ္ထဲ က်ီထဲ ေရာက္ေအာင္ သြင္းၾကရသည္။ သမီး မိန္းကေလးမ်ားကေကာ ဘာထူး လို႔လဲ။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
5 comments:
ဖတ္သြားတယ္ ..
လွပတဲ့ ႏွစ္သစ္ေန႔ေတြ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစ
လာေရာက္ လည္ပတ္ ဖတ္ရႈ႕သြားပါတယ္
ခင္တဲ႔
ပိုးဟပ္ေလး
အစ္ကိုေရ. လာဖတ္သြားတယ္ခင္ဗ်ာ။ အညာသူအညာသား က်မ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ရွိရင္လည္း တင္ေပးဘို႕ ပူဆာလိုက္ပါသည္ ခင္ဗ်ာ။
ခင္မင္လွ်က္
ညီညီ(အနာဂါတ္သံစဥ္)
ကိုရီႏိုေရ
စကၤာပူတစ္ႏုိင္ငံထဲမွာေနၾကသူေတြပဲကိုး
တစ္ေန႔မဟုတ္တစ္ေန႔ေတြ႕ျဖစ္ၾကမွာပါ။ တို႔လဲေတြ႔ဖူးခ်င္ပါတယ္။:D
ေပ်ာ္ရႊင္ေသာႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစေနာ္
အႀကီးအက်ယ္ေအာ္သြားပါသည္။
အမည္မေဖာ္လို သူ ဦးသီဟသစ္
ဗီလိန္
ဖိုးသႀကၤန္
ငခ်မ္းေကာင္
တလႏြန္
ေရတမာ
ေတာင္ေပၚသား(မစ္စ္ အက္စ္ဂ်ီ)
မ်ိဳးထက္ေဇာ္
သံလြင္ဟီးရိုး
မိုးကုတ္သား
ရီႏိုမာန္
ေဆာင္းခ်မ္းမိုး
ဖိုးစိန္
(ဖဲဝိုင္းမွ ထေအာ္ႀကသည္)
Happy new year playing card game!!!!!
Post a Comment