“အဆင္ေျပရဲ႕လား အစ္ကို။ မအိမ္ကံေတာ့ ၀မ္းလည္း သာပါရဲ႕၊ စိတ္ထဲလည္း မေကာင္းဘူး။ သမီး ေနေပ်ာ္ရဲ႕လား အစ္ကိုရယ္။ အစ္ကို႔ သမီးက ႐ိုးပါေအးပါ ဘိသနဲ႔ရွင္။ ထမင္း ဆာလို႔လည္း ဆာတယ္ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ထမင္း မ၀လို႔ လည္း မ၀ေသးဘူး ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ညဘက္ ညေရး ညတာ ေနာက္ေဖး ေနာက္ဖီ”
“အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္ အိမ္ကေလးရယ္။ ေမာင္သက္မင္း မိန္းမဘက္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ အတန္းတူပဲ။ အေပၚထပ္မွာ တစ္ခန္းတည္း ေနၾကတယ္။ စားအတူ၊ အိပ္အတူ၊ ေရခ်ဳိး အတူပါဗ်ာ”
“အစ္ကို မုန္႔ဖိုး ေပးခဲ့ရဲ႕လား”
“ေပးခဲ့ပါတယ္။ အစ္ကိုျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို လြမ္းလို႔တဲ့ ငိုေသးတာေလ။ ဘြားေအႀကီး လြမ္းတာလား၊ မေအ လြမ္းတာလား၊ သူ႔ညီမ လြမ္းတာလားေတာ့ မသိ ဘူး။ ငိုတာေတာ့ ငိုတယ္”
“ငိုသယ္ ဟုတ္လား။ ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္လာၿပီ ေကာ”
မအိမ္ကံက သူ႔သမီး ငိုတယ္ဆိုလို႔ တစ္ဖက္က ၀မ္းသာ ရေသးသည္။ ခံစားတတ္ ရွာပါလားလို႔ ေတြးမိ၍ ျဖစ္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ သူ႔ခံစားမႈက ဗီဇအရ ရွိၾကတာခ်ည္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုတ္ေဖာ္ျပသျခင္း၊ မျပသျခင္းသာ ကြာေၾကာင္း၊ သိပ္ႀကီး စိုးရိမ္ရန္ မလိုေၾကာင္းေတြ ေျပာျပသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိခင္ဆိုေတာ့ ပူရသား။ အေဖာ္ရွိတာ ေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕။ အေဖာ္ကေကာ။ လွည္းထက္ ဘီးႀကီးေန မွာစုိးရေသးသည္။ မိန္းကေလးခ်င္းေပသိ အတုဆိုး ကူးမွာ စုိးရသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ သမီးႀကီး ၿမိဳင္ရွိရာ ျမင္းျခံကို မအိမ္ကံ လိုက္သြားရမည္။ တစ္ပတ္တန္သည္၊ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ ေနလိုက္ဦးမည္။ ခြဲရေတာ့လည္း လြမ္းသား သမီးရယ္။
မလွအံုကေတာ့ သူ႔ဘြားေအကို အေသးစိတ္ ေျပာျပ ေနရပါ၏။ ဘြားေအႀကီးကလည္း ေမးလိုက္တာ စံုလုိ႔။
“အရီးေျမးမ ၀မ္းေပ်ာ့သလား၊ မာသလားေတာင္ က်ဳပ္ ၾကည့္ခဲ့ပါ့ေတာ္ ကိုင္း”
မလွအံုက ရြဲ႕ေျပာေတာ့မွ အေမ ပန္း႐ံု အေမး ရပ္ေတာ့သည္။ အေမပန္း႐ံု အလွည့္ၿပီးေတာ့ မအိမ္ကံက ေမးရျပန္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ေျပာတာလည္း ေျပာတာေပါ့။ မိန္းမသားခ်င္း ေမးစရာေတြ ရွိသား မဟုတ္လား။ မလွအံုက ျမင္းျခံ ေက်ာင္းပို႔သာ ေကာင္းသာေပါ့ေအ့ဆုိလုိ႔ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရ သည္။ မလွအံု စိတ္ေျပာင္း သြားေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား ေတြ႕ခဲ့လို႔ပါလိမ့္။
“သမီးကငိုဆို မလွအံု”
“ငိုပါ့ေအ။ ဘယ္သူ႔လြမ္းလို႔တုံးလို႔ ေမးေတာ့ ညည္း သမီးက ဘာေျပာမွတ္သလဲ”
“ေျပာပါဦး”
“ေက်းေက်းကိုသဲ့ေသာ္၊ ေက်းေက်းကိုသဲ့”
မအိမ္ကံ ရယ္လိုက္ရတာ။ ဘယ္သူ႔ လြမ္းလြမ္းပါေအ။ လြမ္းရ ေကာင္းမွန္းသိဖို႔ လိုသာပါ သမီးရယ္။
“ဘယ္သူ႔ကို သတိရရပါ မလွအံုရယ္။ လြမ္းတတ္စိတ္ ကေလး ရွိသာကိုပဲ ၀မ္းသာရေသး။ ပညာတတ္သာနဲ႔ အမွ် မအိမ္ကံတို႔နဲ႔ ေ၀းေ၀း သြားရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ ပညာေတြ တတ္ေလ၊ အတန္းေတြႀကီးေလ မန္းေလးတို႔၊ ရန္ကုန္တို႔မွာမွ ရွိတဲ့ သကၠသိုလ္ ဆိုတာကို ပို႔ရမယ့္ ကေလးဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ ကလည္း လြမ္းလက္စ သိမ္းတတ္ေအာင္ ေနေနရပါသယ္ေလ။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္”
“ဘာပါလိမ့္”
“ေၾသာ္ မအိမ္ကံ သမီးကို ရြာစိတ္၊ ေတာစိတ္ ကေလးေတာ့ မေပ်ာက္ေစခ်င္ဘူး။ ေတာသူေတာင္သား မိဘမ်ဳိး႐ိုးက ေမြးသာဆိုေတာ့ ပဲၾကဲႏွမ္းၾကဲ၊ တလင္းနယ္တလင္းေခါက္၊ ေမာင္းေထာင္းဆန္ဖြပ္၊ ရက္ကန္း၊ ထင္းေခြတတ္ေစခ်င္သယ္။ လုပ္မစားေပသိလို႔ မိဘမ်ား သည္လို ဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့ၾကသယ္ဆိုသာ ရင္ထဲ ေရာက္ေစခ်င္သာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔႐ုပ္သူ႔ရည္နဲ႔ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရသယ္ ဆိုဦးေတာ့ မက္မက္စက္စက္ ရွိေစခ်င္သယ္။ ၿမိဳ႕သူပညာ တတ္ျဖစ္လို႔ မကိုင္ခ်င္ပါဘူး။ ရွက္စရာႀကီးပါ အေမရယ္ ျဖစ္မွာမ်ား မအိမ္ကံ အင္မတန္ စိုးရိမ္သယ္”
မလွအံု ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲက အစိုင္အခဲကို ေက်ေအာင္ ေခ်ခ်င္လွေသာ္လည္း မေခ်ရက္ေတာ့။ ကမၼသကာလု႔ိသာ သေဘာပိုက္လိုက္ပါ၏။ ကံပါေတာ့လည္း ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ ကံမပါေတာ့လည္း လြဲ႐ံုပ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ ကမွ မန္က်ည္းေစ့ တြင္းခ် မေျပာႏိုင္သည့္ ကိစၥကို မလွအံုကလည္း မပူခ်င္ေတာ့တာပါသည္။ ေခတ္ေတြကလည္း ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ မလွအံု ကိုယ္တိုင္ျမင္းျခံမွာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ ေနခဲ့ဖူးၿပီ ဆိုေတာ့ ေခတ္ကာလ ၀တ္ပံုစားပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံုေတြ မ်က္စိထဲ မေတြ႕ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ေခတ္က ျဖစ္လာတာကို တားဆီးဖို႔ခက္ သားပင္။ မအိမ္ကံ ဘ၀မွာ ကြမ္းေတာင္ မကိုင္ခဲ့ရေတာ့ သမီးကို ကိုင္ေစခ်င္တာကိုလည္း အျပစ္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သည္စိတ္ရိွလို႔လည္း ဘယ္သူ႔မွ ထိခိုက္တာ မဟုတ္ေတာ့ ျဖစ္ပါေစ လို႔သာ ဆုေတာင္း႐ံု ရွိေတာ့သည္။
“ရြာစိတ္ရပ္ စိတ္ေတာ့ မေပ်ာက္ပါဘူးေအ။ ေပ်ာက္ခဲ သာပဲ။ ေတာထမင္း ေတာဟင္းနဲ႔ လူျဖစ္ရသဲ့ ကေလးပါေအ။ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ေတာ့ သိၾကားမင္း ဖ်က္ေတာင္ ပ်က္ႏိုင္ေပါင္ပါ ရွင္အိမ္ကံရယ္။ ငါ့ညီမ မပူပါနဲ႔ ဟုိမွာလည္း စိတ္ခ်ရပါ့ ေတာ္။ ေက်ာင္းကို ငါကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္လိုက္ပို႔ သယ္၊ ႀကိဳသယ္။ ငါျဖင့္ ျမင္းျခံ တစ္ေက်ာင္းလံုး ၿမိဳင္ကေလး အလွဆံုး ထင္မိသယ္။ ဘုရား စူးရေစ့ရဲ႕”
သည္စကားေတြ ၾကားျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါ၏။ သမီးႀကီး မရွိေတာ့ ၀မ္းထဲဟာ သလိုလို၊ လြမ္း သလိုလိုေတာ့ ရွိသား။ သမီးငယ္ခိုင္က ၾကံဳရာက်ရာ လူႏွင့္ ေနတတ္ ထိုင္တတ္သည္။ ဖေအ့ ေက်ာင္းမွာလည္း ေက်ာင္းမွာ မို႔၊ အိမ္မွာလည္း အိမ္မွာမို႔ သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္ေတြႏွင့္ တ႐ုန္း ႐ုန္း၊ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာကလည္း ရွိလိုက္ပါဘိသနဲ႔။
သည္လိုႏွင့္ ရက္ကေလး ေညာင္းလာေတာ့ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥတုိ႔ ျမင္းျခံကို လိုက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ဖိုးကူးက လွည္းေမာင္း။ သမီးခိုင္ႏွင့္ ေက်းဥသား ႏွစ္ေယာက္ပါပါေတာ့ မေအ လိုက္လာတာကို မအိမ္ၿမိဳင္ ၀မ္းသာအားရ ရွိခဲ့ရွာပါ၏။ေမာင္သက္မင္းတုိ႔ ၀ိုင္းကၿမိဳ႕ႏွင့္ လွမ္းေတာ့ လွမ္းသည္။ ေက်ာင္းကို စက္ဘီးႏွင့္ သြားတာေတာင္ နာရီ တစ္မတ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာပါ၏။ အတူေနသည္ဆိုေသာ ကေလးမကေလးက လိမ္လိမ္မာမာ ယဥ္ယဥ္ေက်းက်းႏွင့္ ပတ္တီးခ်ားလည္ ရွိလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့ရသည္။ ေမာင္ေတြ၊ ညီမေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ဆိုေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ ကိုယ္တိုင္က ရြာမွာထက္ ပိုသြက္ လာသလား ထင္ရသည္။ တစ္ရက္ေနပါဦး၊ ႏွစ္ရက္ ေနပါဦး တားေနလို႔ ရက္ေတြ ပိုၾကာခဲ့ရပါ၏။ သမီး မ်က္ႏွာ ေတြ႕ရေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ရင္ထဲ ၀သြားခဲ့ရသည္။ သမီး အတြက္ ယူသြားေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ၊ ထဘီ အက်ႌေတြ ေပးခဲ့သည္။ အတူေနကေလးမအတြက္ပါ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသးသည္။
“အေမတို႔ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ ၿမိဳင္ကေလး။ လွည္းက အခင္းအလုပ္သံုးရဦးမွာဆိုေတာ့ ျပန္မွျဖစ္မွာ။ အေမတို႔ အလုပ္ ေတြကလည္း တန္းစီေနသာေလ သမီးရဲ႕။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေက်းဥနဲ႔ အေခၚလႊတ္လိုက္မယ္ ျပန္လိုက္ခဲ့ေနာ္။ စာေတြ လည္း ႀကိဳးစား၊ အတန္းေတြရလာရင္ ဖေအနဲ႔သမီး အဂၤလိပ္ လို ေျပာၾကစမ္းပါေအ။ အေမ နားေထာင္ခ်င္လုိ႔”
မအိမ္ကံက တတြတ္တြတ္ မွာသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က ေျမႀကီးေပၚ ပံု႔ပံု႔ကေလးထိုင္ၿပီး မေအကို ကန္ေတာ့ေတာ့ မအိမ္ကံ မ်က္ရည္ေတြကို မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပီး မနည္းႀကီး သိမ္းရသည္။ သမီးႀကီးၿမိဳင္က ျမင္းျခံေရာက္မွ မ်က္ႏွာ ကေလးပိုလုိ႔ေတာင္ ပြင့္လာသလားပဲ။ ေမာင္သက္မင္း လင္မယားက သမီးႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ ရွိၾကတာေတြ႕ေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ခ်ရပါ၏။ ေက်းဥကလည္း မွာစရာ ရွိတာေတြ မွာသည္။ ေက်းေက်းမုန္႔ေတြ ပို႔ေပးမယ္ဆိုတာက လြဲလို႔ ဘာမွ လည္းမေျပာတတ္။ သည္လိုႏွင့္ ၿမိဳင့္ဆီက ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ျမင္းျခံ သမီးဆီ ေရာက္တဲ့ရက္ ဆိုၿပီး မအိမ္ကံ စာအုပ္ႏွင့္ မွတ္ထားသည္။
၁၃၁၉ ခု ၀ါဆိုလဆန္း ၁၃ ရက္။
ရြာေရာက္ေတာ့ အေမပန္း႐ံုက ေျမးအေၾကာင္း ေမးလို႔ အပိုေတြပါ ထည့္ေျပာရပါ၏။
“ေဆာင္း၀င္ရင္ ရာသီ ေအးပါၿပီေအ။ အေမပါ လိုက္ခဲ့ ပါဦးမယ္”
အေမပန္း႐ံုက ေျမးဆီလိုက္ခ်င္လို႔ ေျပာခဲ့သည့္စကား။ သို႔ေသာ္ အေမခမ်ာ ၿမိဳင့္ဆီ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ရွာေတာ့ပါ။
ေမြးေန႔ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ ေခါင္းေလွ်ာ္ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ကတည္းက သန္႔သန္႔စင္စင္ ၀တ္ဆင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းခ်ဳိင့္ ပို႔လွဴသည္။ တရားနာ၊ ေရစက္ခ်၊ အမွ်အတန္းေပး ေ၀ခဲ့သည္။ ရက္ကန္း သမေတြကို မနက္ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ေခၚ ထားသျဖင့္ လူစံုတက္စံု ေရာက္လာၾကသည္။ ထမင္းေကြၽး သည္။ ထဘီ တစ္ကြင္းစီႏွင့္ ေငြတစ္ရာစီ ေပးခဲ့သည္။ ေမြးေန႔ ကုသိုလ္ပင္။ အရီးၾကာၫြန္႔ မရွိသည့္ ေနာက္ပိုင္း ရက္ကန္း ေခါင္းျဖစ္လာေသာ အရီး ညိဳညက္ကို ပိုကန္ေတာ့ခဲ့ပါ၏။ အရီးၾကာၫြန္႔ေလာက္ မဟုတ္လွေသာ္လည္း ေတာ္သင့္သ ေလာက္ေတာ့ ေတာ္ရွာပါသည္။ ရက္ကန္း ေခါင္းမထားလို႔ မရ။ အနားမွာ ရက္ကန္းေခါင္း ရွိမွ အလုပ္တြင္သည္။ ဆူတန္တာဆူ၊ ေငါက္တန္တာေငါက္၊ ေခါက္တန္တာေခါက္ရသူ ဆိုေတာ့ ကေလးမေတြကလည္း ေၾကာက္ၾကပါသည္။
“မၾကာၫြန္႔ေတာ့ မေျပာတတ္ေပါင္ေအ။ ငါျဖင့္သည္ ေကာင္မေတြကို ေန၀င္႐ိုးရီ နအုပ္ ျပန္သိမ္းရသာ က်လို႔။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ကိုးေအရဲ႕။ ေျပာသာ ေျပာေနသာ လိမၼာၾကရွာပါသယ္”
အရီးညိဳညက္ စကားကို မအိမ္ကံ ရယ္မိခဲ့ရေသးသည္။ ေန႔လယ္ဘက္မွာေတာ့ မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း။ သမီးခိုင္ႏွင့္ ေက်းဥတို႔က ေအာက္ထပ္မွာ။ မနက္က ေစာေစာ ဆြမ္းထခ်က္ရသျဖင့္ မ်က္ေတာင္ေတြက စင္းခ်င္ လာခဲ့ၿပီ။ အိပ္ရာေပၚ အသာ လွဲလိုက္ေပသိ အိပ္လို႔မေပ်ာ္။ အေတြးေတြသာ အေျပးအလႊား ေရာက္လာျပန္ပါ၏။ အလွဴႏွင့္ လက္ႏွင့္ မျပတ္ခဲ့ ေသာ အေမ။ လူတကာကို နင့္နင့္ပိုးပိုး ေပးလိုက္ရမွ အေန ေျဖာင့္ရွာေသာ အေမ။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ကာမွ သမီး မအိမ္ကံကို ေမြးၿပီး အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ရွစ္ဆယ္ အထိ သည္သမီးကို ရင္အုပ္မကြာ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရွာေသာ အေမ။ မအိမ္ကံ အေမ့ကို စိတ္ေရာက္ရျပန္ပါ၏။
အေမပန္း႐ံုဆံုးေတာ့ ၁၃၁၉ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လဆုတ္ရက္ ထဲမွာျဖစ္၏။ ေရာဂါႀကီးရယ္လို႔ မ၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း ေကာက္ကာငင္ကာ အဖ်ား ၀င္ရာက ဆံုးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ ေဆာင္ကိုပင့္ၿပီး ေဆးကုေသာ္လည္း ဆရာေဆာင္က စမ္းသပ္ လိုက္ကတည္းက ပထ၀ီ ပ်က္ၿပီဟု ဆိုခဲ့ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း ကေတာ့ ျမင္းျခံကို ခ်က္ခ်င္းပို႔ၿပီးကုသရန္ စီစဥ္ခဲ့ရွာသည္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္က အေမ သည္လို ျဖစ္လိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။ အာဂႏၲဳေရာဂါပါေလေလာက္သာ ထင္ခဲ့ရာက ေဆးဆရာက အားမရေၾကာင္း ေျပာမွ ထိတ္လန္႔ခဲ့ရပါ၏။ ၀ါေခါင္လဆုတ္ ၆ ရက္ေန႔၊ ၾကာသပေတးေန႔ မိုးမခ်ဳပ္ တခ်ဳပ္မွာပဲ အေမပန္း႐ံု သည္အိမ္ႀကီးက ထြက္ခြာ သြားခဲ့ရွာသည္။ မအိမ္ကံ ယူက်ဳံး မရစြာ ငိုေႂကြးခဲ့ရသည္။ သမီးႀကီးၿမိဳင့္ဆီကို သြားခ်င္လွခ်ည့္ တဖြဖြ ေျပာရာက ဆံုးရွာခဲ့တာကို မအိမ္ကံ မေျဖႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘြားေအႏွင့္ ေျမးဦးမ ရွင္ကြဲပင္မက ေသကြဲကြဲ ခဲ့ၾကရရွာၿပီ။ တစ္ခုေတာ့ ေျဖစရာ ရွိပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုခမ်ာ ေ၀ဒနာမရွိ။ အိပ္ေနရင္းက ပ်က္စီးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
“အရီးေရ။ က်ဳပ္နဲ႔ လႊဲသြားခဲ့သာေပါ့ ဟုတ္လား။ သား သမီးေတြ၊ ေျမးေတြကို က်ဳပ္နဲ႔ စိတ္ခ်သယ္ေပါ့ေလ။ သူေတာ္ ေကာင္းမႀကီးေရ။ အားကိုးခဲ့သလား။ ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ ဘယ္သူက ဘယ္လိုဆိုဆို သူႀကီး ကေတာ္ရယ္လို႔ အဆိပ္ မရွိတဲ့ ဘုရားအစ္မ၊ ေက်ာင္းအစ္မႀကီးေရ”
မလွအံု ဟစ္ဟစ ္ငိုေတာ့မွ အေမ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို မအိမ္ကံ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ခြင့္ရပါ၏။ ဟုတ္သားပဲ။ အေမ ဘယ္သူကိုမွ စိတ္မဆင္းရဲေစခဲ့တာ အမွန္ပင္။ အာဏာရွိလို႔၊ ေငြရွိလို႔၊ တတ္ႏိုင္လို႔ စကားအရာႏွင့္ပင္ မစီးပိုးခဲ့ရွာ။ ဘယ္သူနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ သူက အ႐ႈံးခံလိုက္ဖို႔ ၀န္မေလး။ ခြင့္လႊတ္သည္းခံ လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလး။ လွဴခဲ့ တန္းခဲ့တာေတြလည္း မနည္းပါ။ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ထက္၀က္ေလာက္ကို သူတစ္ပါး အတြက္ ဖဲ့ေပး ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အေမ ဆံုးေတာ့မွ အိမ္ႀကီးမွာ လူေတြ ေလ်ာ့သြားခဲ့တာ မအိမ္ကံ သတိထားမိလိုက္သည္။ အေဖႏွင့္ အေမ ၿပီးေတာ့ အေ၀း တစ္ေနရာဆီ ေရာက္ေနၾကေသာ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ သမီးႀကီးၿမိဳင္။ မိသားစုေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား တစ္မိုးေအာက္မွာ ရာသက္ပန္ အတူေနခြင့္ မရၾကရတာပါလိမ့္။
ဘြားေအႀကီး နာေရးမွာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ေက်ာင္းကခြင့္က ေလးခံကာ ေလး၊ ငါးရက္ျပန္ေခၚထားခဲ့ရၿပီး ျပန္သြားခဲ့ရ သည္။ ၿမိဳင္ကသတိရတိုင္း ငိုရွာပါ၏။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္ သာကေတာ့ ေျမခ်ကို မမီ။ ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ အမီေတာ့ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အစ္ကိုက ရာထူးတစ္ဆင့္ တက္ၿပီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီေကာ။ တာ၀န္ေတြ ရွိေသးေတာ့ ရက္ၾကာၾကာ မေနႏိုင္ခဲ့။ ႏွစ္ညအိပ္ႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္ ျပန္သြားခဲ့ ေလသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ဖက္ရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြက်ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္။
“အေမလည္း အသက္ရရွာပါၿပီ အိမ္ကေလးရယ္။ အိမ္ကေလးေတာင္ အရြယ္ရၿပီပဲ။ တစ္ေန႔လူတိုင္း ၾကံဳၾကရမွာ ပါကြယ္။ စိတ္ကို ေျဖပါ”
ကိုေျပသိမ္းက အားေပးခဲ့ပါသည္။ အေမ့အတြက္ ရည္ စူးကာ မအိမ္ကံစိတ္ရွိသေလာက္ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရတာေတြကလည္း ေျပာလို႔ပင္ ယံုစရာ မရွိ။ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္မႈပဲလား၊ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ပေယာဂေပပဲလား။ မအိမ္ကံမသိ။ အေမပန္း႐ံုဆံုးၿပီး ဆယ့္တစ္လ အၾကာမွာ မလွအံု ဆံုးျပန္သည္။
၁၃၂၀ ခုႏွစ္၊ ဒုတိယ ၀ါဆိုလဆုတ္ ၃ ရက္။
ထိုေန႔က မလွအံုကပင္ “ေနာက္လ ညည္းအေမ ဆံုးသာ အခါလည္ျပည့္ၿပီေတာ္။ သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး မေန႔တစ္ေန႔ ကလိုပါပဲေအ” လို႔ ေျပာခဲ့ေသးသည္။ မလွအံုက ဖ်ားခဲ နာခဲသည္။ ဖ်ားတယ္၊ နာတယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိ။ သူ႔ေဆးႏွင့္ သူေတာင္စမ္းစမ္း၊ ေျမာက္စမ္းစမ္း ေပ်ာက္သြားရတာ မ်ားသည္။ အေမဆံုးေတာ့ တစ္အိမ္လံုး မလွအံု ေခါင္းေပၚ အထုပ္ က်လာခဲ့သည္။ သူပဲ အေဖ၊ သူပဲ အေမဆိုသလို အေမ အရာထားကာ ေနရာ ေပးခဲ့ၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းကပင္ မေလးမစား မရွိ။ ညေနဘက္ ထမင္း စားေသာက္ၿပီး အိပ္ရာ အ၀င္မွာ မူးသည္ဆိုကာ ေသြးေဆးလ်က္တာ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။ ည ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေခြၽးေစးေတြ ျပန္လာကာ ဆံုးပါးခဲ့ရ ျခင္းျဖစ္၏။ မအိမ္ကံတို႔မွာ ေဆးဆရာေတာင္ ေျပးပင့္ခ်ိန္ မရလိုက္ၾက။
ေသျခင္းတရားကို မအိမ္ကံ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့သည္။ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ။ မျမင္ႏိုင္သည့္ စြမ္းအား တစ္ခုကမ်ား ေရႊမႈံ ေျပာခဲ့ဖူးသလို ျမားတစ္စင္းရွဥ့္ တစ္ေကာင္ပစ္သလို ပစ္ခ် ေနတာမ်ားလား။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးကိုပဲ ခလုတ္တုိက္ေန ၾကေရာ့သလား။ ကိုဖိုးေငြ၊ ဖိုးတုတ္၊ ဖုိးကူး၊ ေက်းဥ။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကရွာသည္။ မ်က္ရည္ မက်ၾကဘဲ အံ့ၾသလြန္းစြာ ေၾကာင္ေနၾကတာကို မအိမ္ကံ ရင္နာ ရသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္ အိမ္ကေလးရယ္။ ေမာင္သက္မင္း မိန္းမဘက္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ အတန္းတူပဲ။ အေပၚထပ္မွာ တစ္ခန္းတည္း ေနၾကတယ္။ စားအတူ၊ အိပ္အတူ၊ ေရခ်ဳိး အတူပါဗ်ာ”
“အစ္ကို မုန္႔ဖိုး ေပးခဲ့ရဲ႕လား”
“ေပးခဲ့ပါတယ္။ အစ္ကိုျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို လြမ္းလို႔တဲ့ ငိုေသးတာေလ။ ဘြားေအႀကီး လြမ္းတာလား၊ မေအ လြမ္းတာလား၊ သူ႔ညီမ လြမ္းတာလားေတာ့ မသိ ဘူး။ ငိုတာေတာ့ ငိုတယ္”
“ငိုသယ္ ဟုတ္လား။ ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္လာၿပီ ေကာ”
မအိမ္ကံက သူ႔သမီး ငိုတယ္ဆိုလို႔ တစ္ဖက္က ၀မ္းသာ ရေသးသည္။ ခံစားတတ္ ရွာပါလားလို႔ ေတြးမိ၍ ျဖစ္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ သူ႔ခံစားမႈက ဗီဇအရ ရွိၾကတာခ်ည္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုတ္ေဖာ္ျပသျခင္း၊ မျပသျခင္းသာ ကြာေၾကာင္း၊ သိပ္ႀကီး စိုးရိမ္ရန္ မလိုေၾကာင္းေတြ ေျပာျပသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိခင္ဆိုေတာ့ ပူရသား။ အေဖာ္ရွိတာ ေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕။ အေဖာ္ကေကာ။ လွည္းထက္ ဘီးႀကီးေန မွာစုိးရေသးသည္။ မိန္းကေလးခ်င္းေပသိ အတုဆိုး ကူးမွာ စုိးရသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ သမီးႀကီး ၿမိဳင္ရွိရာ ျမင္းျခံကို မအိမ္ကံ လိုက္သြားရမည္။ တစ္ပတ္တန္သည္၊ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ ေနလိုက္ဦးမည္။ ခြဲရေတာ့လည္း လြမ္းသား သမီးရယ္။
မလွအံုကေတာ့ သူ႔ဘြားေအကို အေသးစိတ္ ေျပာျပ ေနရပါ၏။ ဘြားေအႀကီးကလည္း ေမးလိုက္တာ စံုလုိ႔။
“အရီးေျမးမ ၀မ္းေပ်ာ့သလား၊ မာသလားေတာင္ က်ဳပ္ ၾကည့္ခဲ့ပါ့ေတာ္ ကိုင္း”
မလွအံုက ရြဲ႕ေျပာေတာ့မွ အေမ ပန္း႐ံု အေမး ရပ္ေတာ့သည္။ အေမပန္း႐ံု အလွည့္ၿပီးေတာ့ မအိမ္ကံက ေမးရျပန္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ေျပာတာလည္း ေျပာတာေပါ့။ မိန္းမသားခ်င္း ေမးစရာေတြ ရွိသား မဟုတ္လား။ မလွအံုက ျမင္းျခံ ေက်ာင္းပို႔သာ ေကာင္းသာေပါ့ေအ့ဆုိလုိ႔ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရ သည္။ မလွအံု စိတ္ေျပာင္း သြားေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား ေတြ႕ခဲ့လို႔ပါလိမ့္။
“သမီးကငိုဆို မလွအံု”
“ငိုပါ့ေအ။ ဘယ္သူ႔လြမ္းလို႔တုံးလို႔ ေမးေတာ့ ညည္း သမီးက ဘာေျပာမွတ္သလဲ”
“ေျပာပါဦး”
“ေက်းေက်းကိုသဲ့ေသာ္၊ ေက်းေက်းကိုသဲ့”
မအိမ္ကံ ရယ္လိုက္ရတာ။ ဘယ္သူ႔ လြမ္းလြမ္းပါေအ။ လြမ္းရ ေကာင္းမွန္းသိဖို႔ လိုသာပါ သမီးရယ္။
“ဘယ္သူ႔ကို သတိရရပါ မလွအံုရယ္။ လြမ္းတတ္စိတ္ ကေလး ရွိသာကိုပဲ ၀မ္းသာရေသး။ ပညာတတ္သာနဲ႔ အမွ် မအိမ္ကံတို႔နဲ႔ ေ၀းေ၀း သြားရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ ပညာေတြ တတ္ေလ၊ အတန္းေတြႀကီးေလ မန္းေလးတို႔၊ ရန္ကုန္တို႔မွာမွ ရွိတဲ့ သကၠသိုလ္ ဆိုတာကို ပို႔ရမယ့္ ကေလးဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ ကလည္း လြမ္းလက္စ သိမ္းတတ္ေအာင္ ေနေနရပါသယ္ေလ။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္”
“ဘာပါလိမ့္”
“ေၾသာ္ မအိမ္ကံ သမီးကို ရြာစိတ္၊ ေတာစိတ္ ကေလးေတာ့ မေပ်ာက္ေစခ်င္ဘူး။ ေတာသူေတာင္သား မိဘမ်ဳိး႐ိုးက ေမြးသာဆိုေတာ့ ပဲၾကဲႏွမ္းၾကဲ၊ တလင္းနယ္တလင္းေခါက္၊ ေမာင္းေထာင္းဆန္ဖြပ္၊ ရက္ကန္း၊ ထင္းေခြတတ္ေစခ်င္သယ္။ လုပ္မစားေပသိလို႔ မိဘမ်ား သည္လို ဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့ၾကသယ္ဆိုသာ ရင္ထဲ ေရာက္ေစခ်င္သာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔႐ုပ္သူ႔ရည္နဲ႔ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရသယ္ ဆိုဦးေတာ့ မက္မက္စက္စက္ ရွိေစခ်င္သယ္။ ၿမိဳ႕သူပညာ တတ္ျဖစ္လို႔ မကိုင္ခ်င္ပါဘူး။ ရွက္စရာႀကီးပါ အေမရယ္ ျဖစ္မွာမ်ား မအိမ္ကံ အင္မတန္ စိုးရိမ္သယ္”
မလွအံု ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲက အစိုင္အခဲကို ေက်ေအာင္ ေခ်ခ်င္လွေသာ္လည္း မေခ်ရက္ေတာ့။ ကမၼသကာလု႔ိသာ သေဘာပိုက္လိုက္ပါ၏။ ကံပါေတာ့လည္း ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ ကံမပါေတာ့လည္း လြဲ႐ံုပ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ ကမွ မန္က်ည္းေစ့ တြင္းခ် မေျပာႏိုင္သည့္ ကိစၥကို မလွအံုကလည္း မပူခ်င္ေတာ့တာပါသည္။ ေခတ္ေတြကလည္း ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ မလွအံု ကိုယ္တိုင္ျမင္းျခံမွာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ ေနခဲ့ဖူးၿပီ ဆိုေတာ့ ေခတ္ကာလ ၀တ္ပံုစားပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံုေတြ မ်က္စိထဲ မေတြ႕ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ေခတ္က ျဖစ္လာတာကို တားဆီးဖို႔ခက္ သားပင္။ မအိမ္ကံ ဘ၀မွာ ကြမ္းေတာင္ မကိုင္ခဲ့ရေတာ့ သမီးကို ကိုင္ေစခ်င္တာကိုလည္း အျပစ္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သည္စိတ္ရိွလို႔လည္း ဘယ္သူ႔မွ ထိခိုက္တာ မဟုတ္ေတာ့ ျဖစ္ပါေစ လို႔သာ ဆုေတာင္း႐ံု ရွိေတာ့သည္။
“ရြာစိတ္ရပ္ စိတ္ေတာ့ မေပ်ာက္ပါဘူးေအ။ ေပ်ာက္ခဲ သာပဲ။ ေတာထမင္း ေတာဟင္းနဲ႔ လူျဖစ္ရသဲ့ ကေလးပါေအ။ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ေတာ့ သိၾကားမင္း ဖ်က္ေတာင္ ပ်က္ႏိုင္ေပါင္ပါ ရွင္အိမ္ကံရယ္။ ငါ့ညီမ မပူပါနဲ႔ ဟုိမွာလည္း စိတ္ခ်ရပါ့ ေတာ္။ ေက်ာင္းကို ငါကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္လိုက္ပို႔ သယ္၊ ႀကိဳသယ္။ ငါျဖင့္ ျမင္းျခံ တစ္ေက်ာင္းလံုး ၿမိဳင္ကေလး အလွဆံုး ထင္မိသယ္။ ဘုရား စူးရေစ့ရဲ႕”
သည္စကားေတြ ၾကားျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါ၏။ သမီးႀကီး မရွိေတာ့ ၀မ္းထဲဟာ သလိုလို၊ လြမ္း သလိုလိုေတာ့ ရွိသား။ သမီးငယ္ခိုင္က ၾကံဳရာက်ရာ လူႏွင့္ ေနတတ္ ထိုင္တတ္သည္။ ဖေအ့ ေက်ာင္းမွာလည္း ေက်ာင္းမွာ မို႔၊ အိမ္မွာလည္း အိမ္မွာမို႔ သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္ေတြႏွင့္ တ႐ုန္း ႐ုန္း၊ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာကလည္း ရွိလိုက္ပါဘိသနဲ႔။
သည္လိုႏွင့္ ရက္ကေလး ေညာင္းလာေတာ့ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥတုိ႔ ျမင္းျခံကို လိုက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ဖိုးကူးက လွည္းေမာင္း။ သမီးခိုင္ႏွင့္ ေက်းဥသား ႏွစ္ေယာက္ပါပါေတာ့ မေအ လိုက္လာတာကို မအိမ္ၿမိဳင္ ၀မ္းသာအားရ ရွိခဲ့ရွာပါ၏။ေမာင္သက္မင္းတုိ႔ ၀ိုင္းကၿမိဳ႕ႏွင့္ လွမ္းေတာ့ လွမ္းသည္။ ေက်ာင္းကို စက္ဘီးႏွင့္ သြားတာေတာင္ နာရီ တစ္မတ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာပါ၏။ အတူေနသည္ဆိုေသာ ကေလးမကေလးက လိမ္လိမ္မာမာ ယဥ္ယဥ္ေက်းက်းႏွင့္ ပတ္တီးခ်ားလည္ ရွိလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့ရသည္။ ေမာင္ေတြ၊ ညီမေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ဆိုေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ ကိုယ္တိုင္က ရြာမွာထက္ ပိုသြက္ လာသလား ထင္ရသည္။ တစ္ရက္ေနပါဦး၊ ႏွစ္ရက္ ေနပါဦး တားေနလို႔ ရက္ေတြ ပိုၾကာခဲ့ရပါ၏။ သမီး မ်က္ႏွာ ေတြ႕ရေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ရင္ထဲ ၀သြားခဲ့ရသည္။ သမီး အတြက္ ယူသြားေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ၊ ထဘီ အက်ႌေတြ ေပးခဲ့သည္။ အတူေနကေလးမအတြက္ပါ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသးသည္။
“အေမတို႔ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ ၿမိဳင္ကေလး။ လွည္းက အခင္းအလုပ္သံုးရဦးမွာဆိုေတာ့ ျပန္မွျဖစ္မွာ။ အေမတို႔ အလုပ္ ေတြကလည္း တန္းစီေနသာေလ သမီးရဲ႕။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေက်းဥနဲ႔ အေခၚလႊတ္လိုက္မယ္ ျပန္လိုက္ခဲ့ေနာ္။ စာေတြ လည္း ႀကိဳးစား၊ အတန္းေတြရလာရင္ ဖေအနဲ႔သမီး အဂၤလိပ္ လို ေျပာၾကစမ္းပါေအ။ အေမ နားေထာင္ခ်င္လုိ႔”
မအိမ္ကံက တတြတ္တြတ္ မွာသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က ေျမႀကီးေပၚ ပံု႔ပံု႔ကေလးထိုင္ၿပီး မေအကို ကန္ေတာ့ေတာ့ မအိမ္ကံ မ်က္ရည္ေတြကို မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပီး မနည္းႀကီး သိမ္းရသည္။ သမီးႀကီးၿမိဳင္က ျမင္းျခံေရာက္မွ မ်က္ႏွာ ကေလးပိုလုိ႔ေတာင္ ပြင့္လာသလားပဲ။ ေမာင္သက္မင္း လင္မယားက သမီးႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ ရွိၾကတာေတြ႕ေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ခ်ရပါ၏။ ေက်းဥကလည္း မွာစရာ ရွိတာေတြ မွာသည္။ ေက်းေက်းမုန္႔ေတြ ပို႔ေပးမယ္ဆိုတာက လြဲလို႔ ဘာမွ လည္းမေျပာတတ္။ သည္လိုႏွင့္ ၿမိဳင့္ဆီက ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ျမင္းျခံ သမီးဆီ ေရာက္တဲ့ရက္ ဆိုၿပီး မအိမ္ကံ စာအုပ္ႏွင့္ မွတ္ထားသည္။
၁၃၁၉ ခု ၀ါဆိုလဆန္း ၁၃ ရက္။
ရြာေရာက္ေတာ့ အေမပန္း႐ံုက ေျမးအေၾကာင္း ေမးလို႔ အပိုေတြပါ ထည့္ေျပာရပါ၏။
“ေဆာင္း၀င္ရင္ ရာသီ ေအးပါၿပီေအ။ အေမပါ လိုက္ခဲ့ ပါဦးမယ္”
အေမပန္း႐ံုက ေျမးဆီလိုက္ခ်င္လို႔ ေျပာခဲ့သည့္စကား။ သို႔ေသာ္ အေမခမ်ာ ၿမိဳင့္ဆီ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ရွာေတာ့ပါ။
ေမြးေန႔ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ ေခါင္းေလွ်ာ္ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ကတည္းက သန္႔သန္႔စင္စင္ ၀တ္ဆင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းခ်ဳိင့္ ပို႔လွဴသည္။ တရားနာ၊ ေရစက္ခ်၊ အမွ်အတန္းေပး ေ၀ခဲ့သည္။ ရက္ကန္း သမေတြကို မနက္ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ေခၚ ထားသျဖင့္ လူစံုတက္စံု ေရာက္လာၾကသည္။ ထမင္းေကြၽး သည္။ ထဘီ တစ္ကြင္းစီႏွင့္ ေငြတစ္ရာစီ ေပးခဲ့သည္။ ေမြးေန႔ ကုသိုလ္ပင္။ အရီးၾကာၫြန္႔ မရွိသည့္ ေနာက္ပိုင္း ရက္ကန္း ေခါင္းျဖစ္လာေသာ အရီး ညိဳညက္ကို ပိုကန္ေတာ့ခဲ့ပါ၏။ အရီးၾကာၫြန္႔ေလာက္ မဟုတ္လွေသာ္လည္း ေတာ္သင့္သ ေလာက္ေတာ့ ေတာ္ရွာပါသည္။ ရက္ကန္း ေခါင္းမထားလို႔ မရ။ အနားမွာ ရက္ကန္းေခါင္း ရွိမွ အလုပ္တြင္သည္။ ဆူတန္တာဆူ၊ ေငါက္တန္တာေငါက္၊ ေခါက္တန္တာေခါက္ရသူ ဆိုေတာ့ ကေလးမေတြကလည္း ေၾကာက္ၾကပါသည္။
“မၾကာၫြန္႔ေတာ့ မေျပာတတ္ေပါင္ေအ။ ငါျဖင့္သည္ ေကာင္မေတြကို ေန၀င္႐ိုးရီ နအုပ္ ျပန္သိမ္းရသာ က်လို႔။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ကိုးေအရဲ႕။ ေျပာသာ ေျပာေနသာ လိမၼာၾကရွာပါသယ္”
အရီးညိဳညက္ စကားကို မအိမ္ကံ ရယ္မိခဲ့ရေသးသည္။ ေန႔လယ္ဘက္မွာေတာ့ မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း။ သမီးခိုင္ႏွင့္ ေက်းဥတို႔က ေအာက္ထပ္မွာ။ မနက္က ေစာေစာ ဆြမ္းထခ်က္ရသျဖင့္ မ်က္ေတာင္ေတြက စင္းခ်င္ လာခဲ့ၿပီ။ အိပ္ရာေပၚ အသာ လွဲလိုက္ေပသိ အိပ္လို႔မေပ်ာ္။ အေတြးေတြသာ အေျပးအလႊား ေရာက္လာျပန္ပါ၏။ အလွဴႏွင့္ လက္ႏွင့္ မျပတ္ခဲ့ ေသာ အေမ။ လူတကာကို နင့္နင့္ပိုးပိုး ေပးလိုက္ရမွ အေန ေျဖာင့္ရွာေသာ အေမ။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ကာမွ သမီး မအိမ္ကံကို ေမြးၿပီး အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ရွစ္ဆယ္ အထိ သည္သမီးကို ရင္အုပ္မကြာ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရွာေသာ အေမ။ မအိမ္ကံ အေမ့ကို စိတ္ေရာက္ရျပန္ပါ၏။
အေမပန္း႐ံုဆံုးေတာ့ ၁၃၁၉ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လဆုတ္ရက္ ထဲမွာျဖစ္၏။ ေရာဂါႀကီးရယ္လို႔ မ၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း ေကာက္ကာငင္ကာ အဖ်ား ၀င္ရာက ဆံုးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ ေဆာင္ကိုပင့္ၿပီး ေဆးကုေသာ္လည္း ဆရာေဆာင္က စမ္းသပ္ လိုက္ကတည္းက ပထ၀ီ ပ်က္ၿပီဟု ဆိုခဲ့ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း ကေတာ့ ျမင္းျခံကို ခ်က္ခ်င္းပို႔ၿပီးကုသရန္ စီစဥ္ခဲ့ရွာသည္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္က အေမ သည္လို ျဖစ္လိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။ အာဂႏၲဳေရာဂါပါေလေလာက္သာ ထင္ခဲ့ရာက ေဆးဆရာက အားမရေၾကာင္း ေျပာမွ ထိတ္လန္႔ခဲ့ရပါ၏။ ၀ါေခါင္လဆုတ္ ၆ ရက္ေန႔၊ ၾကာသပေတးေန႔ မိုးမခ်ဳပ္ တခ်ဳပ္မွာပဲ အေမပန္း႐ံု သည္အိမ္ႀကီးက ထြက္ခြာ သြားခဲ့ရွာသည္။ မအိမ္ကံ ယူက်ဳံး မရစြာ ငိုေႂကြးခဲ့ရသည္။ သမီးႀကီးၿမိဳင့္ဆီကို သြားခ်င္လွခ်ည့္ တဖြဖြ ေျပာရာက ဆံုးရွာခဲ့တာကို မအိမ္ကံ မေျဖႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘြားေအႏွင့္ ေျမးဦးမ ရွင္ကြဲပင္မက ေသကြဲကြဲ ခဲ့ၾကရရွာၿပီ။ တစ္ခုေတာ့ ေျဖစရာ ရွိပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုခမ်ာ ေ၀ဒနာမရွိ။ အိပ္ေနရင္းက ပ်က္စီးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
“အရီးေရ။ က်ဳပ္နဲ႔ လႊဲသြားခဲ့သာေပါ့ ဟုတ္လား။ သား သမီးေတြ၊ ေျမးေတြကို က်ဳပ္နဲ႔ စိတ္ခ်သယ္ေပါ့ေလ။ သူေတာ္ ေကာင္းမႀကီးေရ။ အားကိုးခဲ့သလား။ ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ ဘယ္သူက ဘယ္လိုဆိုဆို သူႀကီး ကေတာ္ရယ္လို႔ အဆိပ္ မရွိတဲ့ ဘုရားအစ္မ၊ ေက်ာင္းအစ္မႀကီးေရ”
မလွအံု ဟစ္ဟစ ္ငိုေတာ့မွ အေမ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို မအိမ္ကံ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ခြင့္ရပါ၏။ ဟုတ္သားပဲ။ အေမ ဘယ္သူကိုမွ စိတ္မဆင္းရဲေစခဲ့တာ အမွန္ပင္။ အာဏာရွိလို႔၊ ေငြရွိလို႔၊ တတ္ႏိုင္လို႔ စကားအရာႏွင့္ပင္ မစီးပိုးခဲ့ရွာ။ ဘယ္သူနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ သူက အ႐ႈံးခံလိုက္ဖို႔ ၀န္မေလး။ ခြင့္လႊတ္သည္းခံ လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလး။ လွဴခဲ့ တန္းခဲ့တာေတြလည္း မနည္းပါ။ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ထက္၀က္ေလာက္ကို သူတစ္ပါး အတြက္ ဖဲ့ေပး ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အေမ ဆံုးေတာ့မွ အိမ္ႀကီးမွာ လူေတြ ေလ်ာ့သြားခဲ့တာ မအိမ္ကံ သတိထားမိလိုက္သည္။ အေဖႏွင့္ အေမ ၿပီးေတာ့ အေ၀း တစ္ေနရာဆီ ေရာက္ေနၾကေသာ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ သမီးႀကီးၿမိဳင္။ မိသားစုေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား တစ္မိုးေအာက္မွာ ရာသက္ပန္ အတူေနခြင့္ မရၾကရတာပါလိမ့္။
ဘြားေအႀကီး နာေရးမွာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ေက်ာင္းကခြင့္က ေလးခံကာ ေလး၊ ငါးရက္ျပန္ေခၚထားခဲ့ရၿပီး ျပန္သြားခဲ့ရ သည္။ ၿမိဳင္ကသတိရတိုင္း ငိုရွာပါ၏။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္ သာကေတာ့ ေျမခ်ကို မမီ။ ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ အမီေတာ့ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အစ္ကိုက ရာထူးတစ္ဆင့္ တက္ၿပီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီေကာ။ တာ၀န္ေတြ ရွိေသးေတာ့ ရက္ၾကာၾကာ မေနႏိုင္ခဲ့။ ႏွစ္ညအိပ္ႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္ ျပန္သြားခဲ့ ေလသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ဖက္ရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြက်ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္။
“အေမလည္း အသက္ရရွာပါၿပီ အိမ္ကေလးရယ္။ အိမ္ကေလးေတာင္ အရြယ္ရၿပီပဲ။ တစ္ေန႔လူတိုင္း ၾကံဳၾကရမွာ ပါကြယ္။ စိတ္ကို ေျဖပါ”
ကိုေျပသိမ္းက အားေပးခဲ့ပါသည္။ အေမ့အတြက္ ရည္ စူးကာ မအိမ္ကံစိတ္ရွိသေလာက္ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရတာေတြကလည္း ေျပာလို႔ပင္ ယံုစရာ မရွိ။ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္မႈပဲလား၊ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ပေယာဂေပပဲလား။ မအိမ္ကံမသိ။ အေမပန္း႐ံုဆံုးၿပီး ဆယ့္တစ္လ အၾကာမွာ မလွအံု ဆံုးျပန္သည္။
၁၃၂၀ ခုႏွစ္၊ ဒုတိယ ၀ါဆိုလဆုတ္ ၃ ရက္။
ထိုေန႔က မလွအံုကပင္ “ေနာက္လ ညည္းအေမ ဆံုးသာ အခါလည္ျပည့္ၿပီေတာ္။ သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး မေန႔တစ္ေန႔ ကလိုပါပဲေအ” လို႔ ေျပာခဲ့ေသးသည္။ မလွအံုက ဖ်ားခဲ နာခဲသည္။ ဖ်ားတယ္၊ နာတယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိ။ သူ႔ေဆးႏွင့္ သူေတာင္စမ္းစမ္း၊ ေျမာက္စမ္းစမ္း ေပ်ာက္သြားရတာ မ်ားသည္။ အေမဆံုးေတာ့ တစ္အိမ္လံုး မလွအံု ေခါင္းေပၚ အထုပ္ က်လာခဲ့သည္။ သူပဲ အေဖ၊ သူပဲ အေမဆိုသလို အေမ အရာထားကာ ေနရာ ေပးခဲ့ၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းကပင္ မေလးမစား မရွိ။ ညေနဘက္ ထမင္း စားေသာက္ၿပီး အိပ္ရာ အ၀င္မွာ မူးသည္ဆိုကာ ေသြးေဆးလ်က္တာ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။ ည ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေခြၽးေစးေတြ ျပန္လာကာ ဆံုးပါးခဲ့ရ ျခင္းျဖစ္၏။ မအိမ္ကံတို႔မွာ ေဆးဆရာေတာင္ ေျပးပင့္ခ်ိန္ မရလိုက္ၾက။
ေသျခင္းတရားကို မအိမ္ကံ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့သည္။ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ။ မျမင္ႏိုင္သည့္ စြမ္းအား တစ္ခုကမ်ား ေရႊမႈံ ေျပာခဲ့ဖူးသလို ျမားတစ္စင္းရွဥ့္ တစ္ေကာင္ပစ္သလို ပစ္ခ် ေနတာမ်ားလား။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးကိုပဲ ခလုတ္တုိက္ေန ၾကေရာ့သလား။ ကိုဖိုးေငြ၊ ဖိုးတုတ္၊ ဖုိးကူး၊ ေက်းဥ။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကရွာသည္။ မ်က္ရည္ မက်ၾကဘဲ အံ့ၾသလြန္းစြာ ေၾကာင္ေနၾကတာကို မအိမ္ကံ ရင္နာ ရသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
3 comments:
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ဖတ္သြားပါ၏။
ျပန္ရွယ္ေပးလုိ႔ ေက်းဇူး။
We can read it online at http://shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=1737&Itemid=&ed=56. You can't say it's your post because you didn't even spend a single effort/ type a single word for this article. All you did was copy and paste. Please don't make the web sick with "Duplicate Contents", Dude!
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ခုလို ေကာမန္႕ေပးတဲ့ အတြက္ပါ။
ပိုစ့္ကိုသာ ၾကည့္ျပီး စာကုိဆံုးေအာင္မဖတ္တဲ့
ခင္ဗ်ာကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်ရေတာ့မွာပါပဲ။
က်ေနာ္အေနနဲ႕ က်ေနာ္ေရးပါတယ္၊ က်ေနာ္ ဝတၱဴပါလို႕
တစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ပို႕စ္ရဲ႕ေအာက္ဆံုးမွာ မွတ္ခ်က္
ပါျပီးသားပါ။ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ျပီမွ ေကာမန္႕ေပးတာ
ခင္ဗ်ာ အတြက္ေကာင္းမွာပါ။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ခင္ဗ်ာရဲ႕
ေကာမန္႕ေတြက တန္ဖိုးမရွိဘဲ တစ္ဖက္သာကိုေစာကား
သလိုျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
Post a Comment