“ရွင္အိမ္ကံ့ႏွယ္ ညည္းငယ္ငယ္က ဖေအ ဆုရလာလို႔ ပြဲခင္းသဲ့ ဟာကို အၿငိမ့္မင္းသမီး အနားက မခြာဘူး။ အက သင္ခ်င္လို႔သဲ့။ ကတဲ အဲသည္ ရက္က အိမ္မွာ ဟင္းေတြ ပြဲထိုး ထားသလို ေဗာင္းလန္ ေနသာကို မစားဘူး။ ပြဲၾကည့္ လွည္းေတြ ထမင္းအိုးေတာင္း ဟင္းအိုးေတာင္း သြားေမွ်ာ္သာေလ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ဒလိမ္းထိုး ခ်က္စားခ်င္ လွဆိုလုိ႔ က်ဳပ္ခ်က္ေကြၽးရ ပါေကာလား”
“ငယ္ငယ္က အင္တန္ အေနေအးသာ။ ရြာထဲ သူတကာ့ ကေလးေတြနဲ႔ ကစားေခ်ပါဟဲ့ ဆိုလည္း မကစားဘူး။ အားအားရွိ အိမ္အေပၚထပ္ က္ထိုင္ေနေတာ့သာ။ မႈိ႕စၾကာကေလး ေတြလြင့္လာသာကို လိုက္ေငးတတ္သယ္။ မလွအံုအဲသာေလး ေတြက ဘာေတြလဲ၊ ဘယ္ကလြင့္လာၾကသာလဲ၊ ဘယ္ကိုသြား ၾကမွာလဲနဲ႔ ေမးတတ္လုိ႔ ငါျဖင့္ မဟုတ္ကေရာ၊ ဟုတ္ကေရာ ေျဖရသာပါေအ”
“တစ္ခါမ်ား အစ္ကိုလုပ္သဲ့ သူကို ပုန္းညက္ပန္း ခူးေပးပါ ဆိုေတာ့ အစ္ကိုက အပင္ေပၚ မတက္ဘဲ အပင္ေျခက လွဲခ် ပစ္လိုက္သာေတာ္။ ကိုင္း ငါ့ႏွမ ႀကိဳက္သေလာက္ခူး စမ္းတဲ့။ တို႔ျဖင့္ အပင္ကေလး ႏွေျမာလြန္းလို႔ ရယ္ရခက္၊ ငိုရခက္”
မအိမ္ကံ အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကို မလွအံုက သူမွတ္မိသမွ် စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပေလ့ ရွိခဲ့သည္။
သည္အသက္ သည္အရြယ္ အထိ မအိမ္ကံ ကိုယ္တုိင္ မေမ့ႏိုင္ေသာ ပံုရိပ္ေတြ ရွိခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ကပါပဲ။ ဘယ္အရြယ္ေလာက္ ရွိမလဲ မအိမ္ကံ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုေနရာတြင္ ထီးၾကက္ေတာ္ ေခၚၾကသည့္ ထီးျဖဴႀကီး ရွိသည္။ ေက်ာက္ထီးႀကီးေတြ ၾကားက ထီးျဖဴတစ္လက္။ သည္ထီးေတြၾကားမွာ မမ ဂြမ္းျဖဴ။ ေစာေစာတုန္းက သည္ေနရာမွာ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေနာက္ေတာ့ မအိမ္ကံႏွင့္ မမ ဂြမ္းျဖဴသာ ရွိေတာ့သည္။
“မမဂြမ္းျဖဴရယ္၊ မအိမ္ကံျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္ လို႔ စိတ္အားငယ္လိုက္ရသာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ လူေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကမွန္း မသိပါဘူးေတာ္”
“လူေတြက ထီးျဖဴေတာ္ လာကပ္ လွဴၾကသာေကာ မအိမ္ကံရဲ႕၊ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ”
“မမဂြမ္းျဖဴက ဘာလာ လုပ္သာလဲဟင္”
“ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္လာပို႔သာေလ။ သည္ေစတီရင္ျပင္ေပၚမွာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ လႊဲေပးရမွာ မအိမ္ကံရဲ႕”
“ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္က ဘယ္မွာလဲ”
“ဟိုမွာေလ ေက်ာက္ထီးရိပ္ေအာက္မွာ”
ဟုတ္သားပဲ။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္က ဖူးဖူးႂကြႂကြ၊ ရြရြ စိမ္းစိမ္းကေလး။ မအိမ္ကံက ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို သြားယူလိုက္ဖို႔ ျပင္သည္။
“မထိနဲ႔ေနာ္ မအိမ္ကံ။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ဆိုသာ လႊဲအပ္ၿပီးမွ ကိုင္ခြင့္ရွိသာ။ မမက လႊဲမေပးမခ်င္း မကိုင္ရဘူး။ မီးထ ေတာက္တတ္သယ္”
“အို မအိမ္ကံ ကိုင္ခ်င္လို႔ပါေနာ္၊ မအိမ္ကံကို လႊဲေပးပါေနာ္”
“မေလာပါနဲ႔ေအ။ အဲသေလာက္ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ”
“အို မရလို႔ကို မျဖစ္ပါဘူး၊ ဖယ္ပါ”
မအိမ္ကံ ကဇြတ္၀င္လုေတာ့ လက္ထဲမွာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ထိပ္က ငွက္ေပ်ာဖက္ ၾကက္တူေရြး ႐ုပ္ကေလးသာ ပါလာခဲ့သည္။
မအိမ္ကံ ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္က မက္ခဲ့သည့္ အိပ္မက္။ သည္အိပ္မက္ၿပီး ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာအထိ မၾကာခဏ မက္ခဲ့ရသည့္ အိပ္မက္။ တစ္ခါေတာ့ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာက ၀ါးကေလးေတြ သံုးၿပီး ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ ႐ုပ္ခ်ဳိးေပးသည္။ အဖ်ားမွာ ၾကက္တူ ေရြးကေလး ပင္ပါေသးသည္။ မအိမ္ကံ ကြမ္းေတာင္႐ုပ္ကို ေပြ႕ရင္း အပ်ဳိ တစ္ေယာက္လို ဟန္ျဖင့္ ေျခဖ်ားကေလးေထာက္၊ လည္တိုင္ ကေလးေမာ့ၿပီး ေလွ်ာက္သည္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ အေမ ပန္း႐ံု၏ ေအာ္သံ၊ ေခ်ာက္ခ်ား စရာပင္ေကာင္းလွပါ၏။
“မအိမ္ကံ ညည္းလက္ထဲက ကြမ္းေတာင္႐ုပ္ကို အခု ခ်ထားလိုက္စမ္း”
အႏွစ္ ေလးဆယ္ေလာက္က အေမ့ ေအာ္သံကို အခုပဲ ၾကားလုိက္ရသလိုပင္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ဖုိ႔ ႐ူးသြပ္ခဲ့ ရေသာ မအိမ္ကံကို ရက္ရက္စက္စက္ လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ ထုိးကာ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္း ျဖစ္ေစခဲ့ရေသာ ႀကီးေတာ္ စံေရႊ၏ နင့္နင့္သီးသီး စကားလံုးမ်ား။
“ညည္းက ငါ့စီးပြားလည္း ၿပိဳင္ေသး ငါ့သားလည္း ခ်ဳိင္ေသး။ ငါ့သားက ကြမ္းေတာင္ကိုင္နဲ႔ ယူမွာေအ့။ ညည္း႐ုပ္က ပပ၀တီေလာက္ ေခ်ာသယ္ေျပာေျပာ နဂါးဘံု ဂဠဳန္မကူး ႏိုင္သလိုပဲ ညည္းသည္တစ္သက္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ဘူး”
အိုး...။ သည္ကေန႔က်မွ မအိမ္ကံ ဘာျဖစ္တယ္ မသိ။ ေရွးျဖစ္ ေနာက္ေၾကာင္းေတြက အပ္ခ်ည္မွ်င္ အစ ဆြဲမိလိုက္ သလို အတန္းလိုက္ အမွ်င္လိုက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပါလာေလရာ ဆံုးပဲ မဆံုးႏုိင္ေတာ့။ အာ႐ံုေတြကို ဇြတ္မွိတ္ ျဖတ္ေသာ္လည္း မျပတ္။ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေပၚလာ ေနေတာ့၏။
မအိမ္ကံ အာ႐ံုေတြက သမီးႀကီး ၿမိဳင္ကို ျမင္းျခံ သြားပို႔စက ရက္ေတြဆီ ေရာက္သြားခဲ့ျပန္သည္။ ထိုေန႔က ကိုေျပသိမ္း၊ ဖိုးကူး၊ ကိုဖုိးေငြႏွင့္ မလွအံုတို႔ ျမင္းျခံကို လုိက္သြားခဲ့ၾကသည္။ အိမ္မွာ ဖိုးတုတ္က လြဲလွ်င္ မိန္းမသားေတြခ်ည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ အစ္ကိုေလး ကိုစံေကာင္းက လာေစာင့္ အိပ္ေပးခဲ့သည္။ ထိုညက အေၾကာင္းေတြကိုလည္း မအိမ္ကံ မေမ့ႏိုင္ပါ။ ဘယ္သူက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ခဲ့သည္ ဆိုတာေတာ့ အခုထိလည္း မေျပာႏိုင္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ဆုိင္တာပဲလားေတာ့ မသိ။ သည္ကိစၥျဖစ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း အေမဆံုးသည္။ မလွအံု ဆံုးသည္။
ထိုညက လကေလးျပက္ျပက္သာ ေနခဲ့၏။ မလင္းမႈန္မႈန္ လင္းမႈန္မႈန္။ ထိုညကအျဖစ္ကို မအိမ္ကံ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေယာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ေတြးမိတိုင္းလည္း ေၾကာစိမ့္ ေနမိရဆဲ။ အဲသည္ညက မအိမ္ကံ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ႏိုးေနခဲ့ေလသည္။ မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းႀကီး က်ယ္က်ယ္ထဲမွာ အေနာက္ ေတာင္ေထာင့္ကို အိမ္သားေတြ ေရာက္ခဲၾကသည္။ ေျမလပ္ မထားခ်င္သျဖင့္ ဖိုးတုတ္က ပဲစင္းငံုၾကဲ ထားခဲ့ရာ ရိတ္ျဖတ္ ထားေသာ ပဲစင္းငံု ငုတ္ေတြက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေနၾကသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ထိုေနရာ အထိ ေရာက္ရန္ အျခား အေၾကာင္း မရွိသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ေနလုိ႔ တစ္ေခါက္ မေရာက္ၾကသည့္ ေနရာ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္၀ိုင္း တိုက္ေတြကလည္း ေတာပင္၊ ေတာထင္းေတြ ပံုၾကတာမ်ဳိး၊ အိမ့္အတိုအစ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းေတြ ထားၾကတာမ်ဳိးျဖင့္ ထိုေနရာ ထိုေထာင့္မွာ လူသူ အေရာက္အေပါက္ နည္းသလို ျဖစ္ေနသည္။
သည္ၾကားထဲက တစ္ဖက္ႏွစ္၀ိုင္း စပ္ရာေထာင့္မွာ ေရမရွိသည့္ တြင္းေျခာက္ႀကီး ရွိသျဖင့္ အမႈိက္သ႐ိုက္မ်ား ပစ္ၾကရာက ေႁမြပါး ကင္းပါး ခိုႏိုင္သလိုျဖစ္ေနတာလည္း ပါပါ၏။ မည္သူမဆို လာေရာက္ ခိုေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဆက္ ေ၀းသျဖင့္လည္း ၀ိုင္းရွင္ေတြ မသိဘဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သူ တစ္ေယာက္က မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းတိုက္ထဲကို အခ်ိန္မေတာ္ အညစ္အေၾကးေတြ ပစ္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ေတာင္ဘက္၀ိုင္းႏွင့္ အေနာက္ဘက္ ၀ိုင္းေတြက သည္လို အလုပ္မ်ဳိး လုပ္မွာ မဟုတ္တာကို မအိမ္ကံ ယံုသည္။ အျပင္သူစိမ္း တစ္ေယာက္က သည္ေနရာကို အေၾကာင္းတစ္ခုျဖင့္ ခိုကာ ၾကံစည္ခဲ့ပံု ရသည္။ ကိုစံေကာင္းႏွင့္ မအိမ္ကံတို႔ ဓားတစ္လက္စီျဖင့္ ေရာက္သြား ၾကသည့္ အခါ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတာင့္သြားခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံ ထိုးလိုက္ေသာ ဓာတ္မီးေရာင္ ေအာက္တြင္ အရာသံုးမ်ဳိး တစ္ေနရာစီ ျပန္႔ၾကဲေနပါ၏။
တစ္ခုက ႏွီးေခါပေတာင္း တစ္လံုးျဖစ္၍ အျခားတစ္ခု ကေတာ့ ေသြးေတြ တပြက္ပြက္ ေပပြေနေသာ ပိတ္အႏွီးစ တစ္စ ျဖစ္သည္။ အထဲမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ပါသလို ရွိသျဖင့္ ကိုစံေကာင္းက ဓားဦးျဖင့္ ထိုးခြဲၾကည့္သည္။ အမဲသားေတြ၊ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ရွိေသး႐ံုမက အနည္းဆံုး ငါးဆယ္သားေလာက္ ရွိလိမ့္မည္။ ပိတ္အႏွီးစ ေဟာင္းမွာေတာ့ ေဆးမည္းျဖင့္ အင္းေတြလို အကြက္ေတြ ေရးထားသည္။ ကိုစံေကာင္းက မအိမ္ကံ ကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္ လိုက္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဓာတ္မီး တစ္ဖက္ ထုိးထားရင္း ဓားရွည္ကိုပင္ မ မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငိုင္ငိုင္ႀကီး ရပ္ေနေလသည္။
“အမဲသားေတြ ငါ့ႏွမ။ အင္းထုိးထားတဲ့ အႏွီးစနဲ႔ ထုပ္ၿပီး ေခါပေတာင္းနဲ႔ ဘာနဲ႔ တစ္ခုခုစီရင္ဖို႔ လုပ္သာေနမွာ။ ခက္သာက လူကို မမိလုိက္ဘူး။ တို႔ေမာင္ႏွမ ေျပးလာသာကို ေတြ႔သြား ပံုရသယ္။ ညေနေလာက္ကတည္းက တြင္းေျခာက္ႀကီးထဲ ခိုေနေလသလား။ ခုမွ အသာ၀င္ လာသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေနဦး ဒါဘာပါလိမ့္”။ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာမွ ေျမအိုးျခမ္းကြဲ။ ႏွစ္စိတ္ ကြဲသြားၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ဆက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ နဂိုက တစ္ခ်ပ္တည္း ျဖစ္ပံုရသည္။ ကိုစံေကာင္းက ႏွစ္ခ်ပ္ စလံုးကို ဓားဦးႏွင့္ ထိုးလွန္ၾကည့္သည္။ သံခြၽန္ႏွင့္ ျခစ္ထားသည့္ ေနရာေတြ မြမြၾကဲလ်က္ ရွိ၏။ ကိုစံေကာင္းက ျခံေထာင့္ ငွက္ေပ်ာပင္က အရြက္ဖားဖား ႏွစ္လက္ ခုတ္ၿပီး ခါးက ပိုင္းသည္။ ႏွီးေခါပေတာင္းကို လွန္ကာ ခင္းသည္။ ေနာက္ထပ္ ဖက္ရြက္ေတြထဲကို အမဲသားထုပ ္ေသြးရႊြဲရႊဲကို အထုပ္လိုက္ မကိုင္ကာ ေခါပေတာင္းထဲ ထည့္သည္။ ေသြးစြန္း ေနသည့္ ေျမႀကီးေတြကိုပါ ဓားႏွင့္ျခစ္ကာ မက်န္ေအာင္ ႏႈိက္သည္။ အိုးျခမ္းပဲ့ ႏွစ္ခ်ပ္ပါ ထည့္ၿပီး အသာပိုက္ လာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ေရွ႕က။ ကိုစံေကာင္းက ေနာက္က။ ကိုစံေကာင္းက ျခံတံခါးႀကီးကို ဖြင့္ၿပီး တာလမ္းႏွင့္ ေ၀းေ၀းက ေခ်ာက္ႀကီးထဲ သြားပစ္သည္။ ျပန္လာၿပီး ေျခလက္ေဆးသည္။ ေဆးလိပ္ တစ္လိပ္ ထိုင္ဖြာသည္ အထိ မအိမ္ကံပါ အတူ ရွိေနခဲ့ပါ၏။
“အစ္ကိုေလး၊ ဘာေတြလဲ။ အဲဒါေတြက ဘာလုပ္ၾကတာလဲ။ ဘယ္သူက လုပ္တာလဲ။ မေကာင္းသာ လုပ္မွန္းေတာ့ သိပါရဲ႕”
မအိမ္ကံက ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ ေမးလိုက္လို႔လား ေတာ့မသိ။ ကိုစံေကာင္းက ဘာေျဖရမွန္း မသိဘဲ ေတာ္ေတာ ႏွင့္ အသံမထြက္။ သူလည္း စဥ္းစားေနပံုရသည္။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာ ဒါမ်ဳိးေတြ ၾကားဖူးပါ၏။ တစ္ဖက္ကို အတိဒုကၡ ေရာက္ေအာင္၊ အစြဲအေမွာင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာမ်ဳိး ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ မအိမ္ကံ ခပ္စမ္းစမ္း သိထားသည္။ ကိုစံေကာင္းကေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ ရွိႏိုင္ေလာက္သည္ ထင္လုိ႔ အေလာတႀကီး ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“အစိမ္း တိုက္သာေပါ့ဟာ ႐ုပ္ျမႇဳပ္သာတို႔၊ နတ္တိုက္၊ ဓာတ္တုိက္၊ အစိမ္းတုိက္ စသည္ျဖင့္ ရွိသယ္။ အစ္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ဒါေတြက ျခံထဲပစ္ခ် ႐ံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ၀ိုင္းထဲျခံထဲ ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္မွျဖစ္သာ။ လုပ္တဲ့ ေကာင္က ျမႇဳပ္ခ်ိန္ မရလိုက္ ဘူးနဲ႔တူပါရဲ႕။ သည္ေကာင္ ေျမာင္းက်င္းႀကီးထဲကေန အထုပ္ကို အရင္ ပစ္လုိက္ၿပီး ေနာက္မွ လူ၀င္မွာ ေနမွာ”
“ရက္စက္လွခ်ည္လား အစ္ကိုေလးရယ္။ မအိမ္ကံတို႔မွာ သည္ဘက္ႏွစ္ပိုင္းေတြထဲ အေတာ္ အတိုက္အခိုက္ လုပ္ၾကသယ္။ သာေအာင္တို႔ ေနမွာပဲ”
“ဥပါဒ္ မစြဲပါနဲ႔ ႏွမရာ။ သာေအာင္တို႔ကေတာ့ လုပ္မထင္ပါဘူး။ သည္ေကာင္က ေသြးေျမာက္ ေနသာ ရွိသာပါ။ ကိုယ့္ ရြာသူ ရြာသားခ်င္းသည္ေလာက္ မလုပ္ဘူးလို႔ ထင္သာပဲေလ”
“ရြာသူရြာသားခ်င္း မလုပ္လို႔ တစ္ရြာက ဘယ့္ႏွယ့္လာ လုပ္ပါ့မလဲ အစ္ကိုေလးရယ္။ အသြား မေတာ္ရင္ ဒုကၡေရာက္ ရမယ့္ ကိစၥ။ တစ္ရြာတစ္ရြာ ၀င္ျဖစ္ မွတ္လို႔”
“ဒါလည္း ဟုတ္သယ္။ ေနပါဦးဟာ။ ဒါမ်ဳိး နားလည္သဲ့ ကိုဘဆင္ကို အစ္ကို ေမးၾကည့္ပါဦးမယ္။ အရီးတို႔ကို မေျပာနဲ႔ဟ။ လူႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ၾကလိမ့္မယ္။ လက္သည္ ေပၚလို႔ကေတာ့ ငါလုပ္သြားပါ့မယ္ဟာ။ နင္အသာ ေနပါ”
မအိမ္ကံ အိပ္ရာထဲ ေရာက္သည္ အထိ အမဲသား နံ႔ႀကီးစြဲ ေနခဲ့သျဖင့္ ေသြးေဆးတစ္တို႔ လ်က္ရေသးသည္။ ေရထ ေသာက္ၿပီးမွ အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ တစ္အိမ္လံုး ႐ူးေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ေအာက္လမ္းနည္းကို သံုးၾကၿပီ။ အမိုက္တြင္းဆံုး လုပ္ၾကပါေပါ့လား။ ဒါေတြကို အယံုအၾကည္ ရွိတာ မရွိတာထက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုျဖင့္ ျခံထဲ၀င္းထဲ အေရာက္ က်ဴးေက်ာ္ၾကတာကိုေတာ့ မအိမ္ကံ သည္းမခံႏိုင္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ညတြင္းခ်င္းပင္ ရွင္းလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနမွ ကိုစံေကာင္း မေယာင္မလည္ ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သရက္ပင္ေအာက္ သြားထိုင္ၾက၏။
“ကိုဘဆင္ကို ငါေမးၾကည့္သယ္။ မအိမ္ကံတုိ႔ ၀ိုင္းထဲမွာ ေတြ႕သာလို႔ မေျပာပါဘူး။ ငါ့မိန္းမ ရြာမယ္ အဲသလို ပစ္ သြားသယ္ ၾကားသယ္လို႔ ဆိုၿပီးေမးသာ”
“ဘာတဲ့တုံး”
“ေျမဘုတ္တြင္းစား ခ်သာလို႔ ေျပာသာပဲ။ အင္းပါပါရင္ လူကို ဥပဒ္ႏိုင္သတဲ့။ မေကာင္းဘူးေပါ့ဟာ။ ေျမထဲ မျမႇဳပ္ သာခံသာသာတဲ့”
ကိုစံေကာင္းက ဆက္မေျပာေတာ့။ မအိမ္ကံကလည္း မၾကားခ်င္ေတာ့ပါ။ မအိမ္ကံက ေတာင္ဘက္၀ိုင္း၊ အေနာက္ ဘက္၀ိုင္းက အိမ္ရွင္ေတြကို ညဘက္ လူကပ္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ျခံကို လံုေအာင္ ကာၾကသည္။ ေျမာင္းက်င္းႀကီးထဲ ဆူးခက္ေတြ ေမာက္ေနေအာင္ ခ်လိုက္ၾကသည္။ သည္ကိစၥက သည္မွာတင္ တစ္စခန္း ရပ္သြားခဲ့ပါ၏။ လက္သည္ကို အလိုလို သိေနမွေတာ့ သည္ကိစၥ စံုစမ္းစရာလည္း မလိုေတာ့။ မအိမ္ကံ သတိႏွင့္ေန သတိႏွင့္ သြားဖို႔ရာသာ ရွိေတာ့၏။ ကိုစံေကာင္းကေတာ့ ကိုေျပသိမ္းတို႔ ျမင္းျခံက ျပန္မလာမခ်င္း လာေစာင့္ ေပးရွာသည္။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္အထိ ျမင္းျခံကို ပို႔လုိက္ရေသာ သမီး အတြက္ပင္ မပူပန္မိရေလာက္ေအာင္ မအိမ္ကံ စိတ္ေတြ ေထြေနခဲ့သည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရွိမွ ကိုေျပသိမ္းတို႔၊ မလွအံုတို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ငယ္ငယ္က အင္တန္ အေနေအးသာ။ ရြာထဲ သူတကာ့ ကေလးေတြနဲ႔ ကစားေခ်ပါဟဲ့ ဆိုလည္း မကစားဘူး။ အားအားရွိ အိမ္အေပၚထပ္ က္ထိုင္ေနေတာ့သာ။ မႈိ႕စၾကာကေလး ေတြလြင့္လာသာကို လိုက္ေငးတတ္သယ္။ မလွအံုအဲသာေလး ေတြက ဘာေတြလဲ၊ ဘယ္ကလြင့္လာၾကသာလဲ၊ ဘယ္ကိုသြား ၾကမွာလဲနဲ႔ ေမးတတ္လုိ႔ ငါျဖင့္ မဟုတ္ကေရာ၊ ဟုတ္ကေရာ ေျဖရသာပါေအ”
“တစ္ခါမ်ား အစ္ကိုလုပ္သဲ့ သူကို ပုန္းညက္ပန္း ခူးေပးပါ ဆိုေတာ့ အစ္ကိုက အပင္ေပၚ မတက္ဘဲ အပင္ေျခက လွဲခ် ပစ္လိုက္သာေတာ္။ ကိုင္း ငါ့ႏွမ ႀကိဳက္သေလာက္ခူး စမ္းတဲ့။ တို႔ျဖင့္ အပင္ကေလး ႏွေျမာလြန္းလို႔ ရယ္ရခက္၊ ငိုရခက္”
မအိမ္ကံ အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကို မလွအံုက သူမွတ္မိသမွ် စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပေလ့ ရွိခဲ့သည္။
သည္အသက္ သည္အရြယ္ အထိ မအိမ္ကံ ကိုယ္တုိင္ မေမ့ႏိုင္ေသာ ပံုရိပ္ေတြ ရွိခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ကပါပဲ။ ဘယ္အရြယ္ေလာက္ ရွိမလဲ မအိမ္ကံ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုေနရာတြင္ ထီးၾကက္ေတာ္ ေခၚၾကသည့္ ထီးျဖဴႀကီး ရွိသည္။ ေက်ာက္ထီးႀကီးေတြ ၾကားက ထီးျဖဴတစ္လက္။ သည္ထီးေတြၾကားမွာ မမ ဂြမ္းျဖဴ။ ေစာေစာတုန္းက သည္ေနရာမွာ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေနာက္ေတာ့ မအိမ္ကံႏွင့္ မမ ဂြမ္းျဖဴသာ ရွိေတာ့သည္။
“မမဂြမ္းျဖဴရယ္၊ မအိမ္ကံျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္ လို႔ စိတ္အားငယ္လိုက္ရသာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ လူေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကမွန္း မသိပါဘူးေတာ္”
“လူေတြက ထီးျဖဴေတာ္ လာကပ္ လွဴၾကသာေကာ မအိမ္ကံရဲ႕၊ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ”
“မမဂြမ္းျဖဴက ဘာလာ လုပ္သာလဲဟင္”
“ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္လာပို႔သာေလ။ သည္ေစတီရင္ျပင္ေပၚမွာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ လႊဲေပးရမွာ မအိမ္ကံရဲ႕”
“ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္က ဘယ္မွာလဲ”
“ဟိုမွာေလ ေက်ာက္ထီးရိပ္ေအာက္မွာ”
ဟုတ္သားပဲ။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္က ဖူးဖူးႂကြႂကြ၊ ရြရြ စိမ္းစိမ္းကေလး။ မအိမ္ကံက ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို သြားယူလိုက္ဖို႔ ျပင္သည္။
“မထိနဲ႔ေနာ္ မအိမ္ကံ။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ဆိုသာ လႊဲအပ္ၿပီးမွ ကိုင္ခြင့္ရွိသာ။ မမက လႊဲမေပးမခ်င္း မကိုင္ရဘူး။ မီးထ ေတာက္တတ္သယ္”
“အို မအိမ္ကံ ကိုင္ခ်င္လို႔ပါေနာ္၊ မအိမ္ကံကို လႊဲေပးပါေနာ္”
“မေလာပါနဲ႔ေအ။ အဲသေလာက္ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ”
“အို မရလို႔ကို မျဖစ္ပါဘူး၊ ဖယ္ပါ”
မအိမ္ကံ ကဇြတ္၀င္လုေတာ့ လက္ထဲမွာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ထိပ္က ငွက္ေပ်ာဖက္ ၾကက္တူေရြး ႐ုပ္ကေလးသာ ပါလာခဲ့သည္။
မအိမ္ကံ ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္က မက္ခဲ့သည့္ အိပ္မက္။ သည္အိပ္မက္ၿပီး ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာအထိ မၾကာခဏ မက္ခဲ့ရသည့္ အိပ္မက္။ တစ္ခါေတာ့ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာက ၀ါးကေလးေတြ သံုးၿပီး ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ ႐ုပ္ခ်ဳိးေပးသည္။ အဖ်ားမွာ ၾကက္တူ ေရြးကေလး ပင္ပါေသးသည္။ မအိမ္ကံ ကြမ္းေတာင္႐ုပ္ကို ေပြ႕ရင္း အပ်ဳိ တစ္ေယာက္လို ဟန္ျဖင့္ ေျခဖ်ားကေလးေထာက္၊ လည္တိုင္ ကေလးေမာ့ၿပီး ေလွ်ာက္သည္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ အေမ ပန္း႐ံု၏ ေအာ္သံ၊ ေခ်ာက္ခ်ား စရာပင္ေကာင္းလွပါ၏။
“မအိမ္ကံ ညည္းလက္ထဲက ကြမ္းေတာင္႐ုပ္ကို အခု ခ်ထားလိုက္စမ္း”
အႏွစ္ ေလးဆယ္ေလာက္က အေမ့ ေအာ္သံကို အခုပဲ ၾကားလုိက္ရသလိုပင္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ဖုိ႔ ႐ူးသြပ္ခဲ့ ရေသာ မအိမ္ကံကို ရက္ရက္စက္စက္ လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ ထုိးကာ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္း ျဖစ္ေစခဲ့ရေသာ ႀကီးေတာ္ စံေရႊ၏ နင့္နင့္သီးသီး စကားလံုးမ်ား။
“ညည္းက ငါ့စီးပြားလည္း ၿပိဳင္ေသး ငါ့သားလည္း ခ်ဳိင္ေသး။ ငါ့သားက ကြမ္းေတာင္ကိုင္နဲ႔ ယူမွာေအ့။ ညည္း႐ုပ္က ပပ၀တီေလာက္ ေခ်ာသယ္ေျပာေျပာ နဂါးဘံု ဂဠဳန္မကူး ႏိုင္သလိုပဲ ညည္းသည္တစ္သက္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ဘူး”
အိုး...။ သည္ကေန႔က်မွ မအိမ္ကံ ဘာျဖစ္တယ္ မသိ။ ေရွးျဖစ္ ေနာက္ေၾကာင္းေတြက အပ္ခ်ည္မွ်င္ အစ ဆြဲမိလိုက္ သလို အတန္းလိုက္ အမွ်င္လိုက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပါလာေလရာ ဆံုးပဲ မဆံုးႏုိင္ေတာ့။ အာ႐ံုေတြကို ဇြတ္မွိတ္ ျဖတ္ေသာ္လည္း မျပတ္။ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေပၚလာ ေနေတာ့၏။
မအိမ္ကံ အာ႐ံုေတြက သမီးႀကီး ၿမိဳင္ကို ျမင္းျခံ သြားပို႔စက ရက္ေတြဆီ ေရာက္သြားခဲ့ျပန္သည္။ ထိုေန႔က ကိုေျပသိမ္း၊ ဖိုးကူး၊ ကိုဖုိးေငြႏွင့္ မလွအံုတို႔ ျမင္းျခံကို လုိက္သြားခဲ့ၾကသည္။ အိမ္မွာ ဖိုးတုတ္က လြဲလွ်င္ မိန္းမသားေတြခ်ည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ အစ္ကိုေလး ကိုစံေကာင္းက လာေစာင့္ အိပ္ေပးခဲ့သည္။ ထိုညက အေၾကာင္းေတြကိုလည္း မအိမ္ကံ မေမ့ႏိုင္ပါ။ ဘယ္သူက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ခဲ့သည္ ဆိုတာေတာ့ အခုထိလည္း မေျပာႏိုင္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ဆုိင္တာပဲလားေတာ့ မသိ။ သည္ကိစၥျဖစ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း အေမဆံုးသည္။ မလွအံု ဆံုးသည္။
ထိုညက လကေလးျပက္ျပက္သာ ေနခဲ့၏။ မလင္းမႈန္မႈန္ လင္းမႈန္မႈန္။ ထိုညကအျဖစ္ကို မအိမ္ကံ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေယာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ေတြးမိတိုင္းလည္း ေၾကာစိမ့္ ေနမိရဆဲ။ အဲသည္ညက မအိမ္ကံ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ႏိုးေနခဲ့ေလသည္။ မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းႀကီး က်ယ္က်ယ္ထဲမွာ အေနာက္ ေတာင္ေထာင့္ကို အိမ္သားေတြ ေရာက္ခဲၾကသည္။ ေျမလပ္ မထားခ်င္သျဖင့္ ဖိုးတုတ္က ပဲစင္းငံုၾကဲ ထားခဲ့ရာ ရိတ္ျဖတ္ ထားေသာ ပဲစင္းငံု ငုတ္ေတြက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေနၾကသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ထိုေနရာ အထိ ေရာက္ရန္ အျခား အေၾကာင္း မရွိသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ေနလုိ႔ တစ္ေခါက္ မေရာက္ၾကသည့္ ေနရာ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္၀ိုင္း တိုက္ေတြကလည္း ေတာပင္၊ ေတာထင္းေတြ ပံုၾကတာမ်ဳိး၊ အိမ့္အတိုအစ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းေတြ ထားၾကတာမ်ဳိးျဖင့္ ထိုေနရာ ထိုေထာင့္မွာ လူသူ အေရာက္အေပါက္ နည္းသလို ျဖစ္ေနသည္။
သည္ၾကားထဲက တစ္ဖက္ႏွစ္၀ိုင္း စပ္ရာေထာင့္မွာ ေရမရွိသည့္ တြင္းေျခာက္ႀကီး ရွိသျဖင့္ အမႈိက္သ႐ိုက္မ်ား ပစ္ၾကရာက ေႁမြပါး ကင္းပါး ခိုႏိုင္သလိုျဖစ္ေနတာလည္း ပါပါ၏။ မည္သူမဆို လာေရာက္ ခိုေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဆက္ ေ၀းသျဖင့္လည္း ၀ိုင္းရွင္ေတြ မသိဘဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သူ တစ္ေယာက္က မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းတိုက္ထဲကို အခ်ိန္မေတာ္ အညစ္အေၾကးေတြ ပစ္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ေတာင္ဘက္၀ိုင္းႏွင့္ အေနာက္ဘက္ ၀ိုင္းေတြက သည္လို အလုပ္မ်ဳိး လုပ္မွာ မဟုတ္တာကို မအိမ္ကံ ယံုသည္။ အျပင္သူစိမ္း တစ္ေယာက္က သည္ေနရာကို အေၾကာင္းတစ္ခုျဖင့္ ခိုကာ ၾကံစည္ခဲ့ပံု ရသည္။ ကိုစံေကာင္းႏွင့္ မအိမ္ကံတို႔ ဓားတစ္လက္စီျဖင့္ ေရာက္သြား ၾကသည့္ အခါ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတာင့္သြားခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံ ထိုးလိုက္ေသာ ဓာတ္မီးေရာင္ ေအာက္တြင္ အရာသံုးမ်ဳိး တစ္ေနရာစီ ျပန္႔ၾကဲေနပါ၏။
တစ္ခုက ႏွီးေခါပေတာင္း တစ္လံုးျဖစ္၍ အျခားတစ္ခု ကေတာ့ ေသြးေတြ တပြက္ပြက္ ေပပြေနေသာ ပိတ္အႏွီးစ တစ္စ ျဖစ္သည္။ အထဲမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ပါသလို ရွိသျဖင့္ ကိုစံေကာင္းက ဓားဦးျဖင့္ ထိုးခြဲၾကည့္သည္။ အမဲသားေတြ၊ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ရွိေသး႐ံုမက အနည္းဆံုး ငါးဆယ္သားေလာက္ ရွိလိမ့္မည္။ ပိတ္အႏွီးစ ေဟာင္းမွာေတာ့ ေဆးမည္းျဖင့္ အင္းေတြလို အကြက္ေတြ ေရးထားသည္။ ကိုစံေကာင္းက မအိမ္ကံ ကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္ လိုက္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဓာတ္မီး တစ္ဖက္ ထုိးထားရင္း ဓားရွည္ကိုပင္ မ မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငိုင္ငိုင္ႀကီး ရပ္ေနေလသည္။
“အမဲသားေတြ ငါ့ႏွမ။ အင္းထုိးထားတဲ့ အႏွီးစနဲ႔ ထုပ္ၿပီး ေခါပေတာင္းနဲ႔ ဘာနဲ႔ တစ္ခုခုစီရင္ဖို႔ လုပ္သာေနမွာ။ ခက္သာက လူကို မမိလုိက္ဘူး။ တို႔ေမာင္ႏွမ ေျပးလာသာကို ေတြ႔သြား ပံုရသယ္။ ညေနေလာက္ကတည္းက တြင္းေျခာက္ႀကီးထဲ ခိုေနေလသလား။ ခုမွ အသာ၀င္ လာသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေနဦး ဒါဘာပါလိမ့္”။ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာမွ ေျမအိုးျခမ္းကြဲ။ ႏွစ္စိတ္ ကြဲသြားၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ဆက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ နဂိုက တစ္ခ်ပ္တည္း ျဖစ္ပံုရသည္။ ကိုစံေကာင္းက ႏွစ္ခ်ပ္ စလံုးကို ဓားဦးႏွင့္ ထိုးလွန္ၾကည့္သည္။ သံခြၽန္ႏွင့္ ျခစ္ထားသည့္ ေနရာေတြ မြမြၾကဲလ်က္ ရွိ၏။ ကိုစံေကာင္းက ျခံေထာင့္ ငွက္ေပ်ာပင္က အရြက္ဖားဖား ႏွစ္လက္ ခုတ္ၿပီး ခါးက ပိုင္းသည္။ ႏွီးေခါပေတာင္းကို လွန္ကာ ခင္းသည္။ ေနာက္ထပ္ ဖက္ရြက္ေတြထဲကို အမဲသားထုပ ္ေသြးရႊြဲရႊဲကို အထုပ္လိုက္ မကိုင္ကာ ေခါပေတာင္းထဲ ထည့္သည္။ ေသြးစြန္း ေနသည့္ ေျမႀကီးေတြကိုပါ ဓားႏွင့္ျခစ္ကာ မက်န္ေအာင္ ႏႈိက္သည္။ အိုးျခမ္းပဲ့ ႏွစ္ခ်ပ္ပါ ထည့္ၿပီး အသာပိုက္ လာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ေရွ႕က။ ကိုစံေကာင္းက ေနာက္က။ ကိုစံေကာင္းက ျခံတံခါးႀကီးကို ဖြင့္ၿပီး တာလမ္းႏွင့္ ေ၀းေ၀းက ေခ်ာက္ႀကီးထဲ သြားပစ္သည္။ ျပန္လာၿပီး ေျခလက္ေဆးသည္။ ေဆးလိပ္ တစ္လိပ္ ထိုင္ဖြာသည္ အထိ မအိမ္ကံပါ အတူ ရွိေနခဲ့ပါ၏။
“အစ္ကိုေလး၊ ဘာေတြလဲ။ အဲဒါေတြက ဘာလုပ္ၾကတာလဲ။ ဘယ္သူက လုပ္တာလဲ။ မေကာင္းသာ လုပ္မွန္းေတာ့ သိပါရဲ႕”
မအိမ္ကံက ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ ေမးလိုက္လို႔လား ေတာ့မသိ။ ကိုစံေကာင္းက ဘာေျဖရမွန္း မသိဘဲ ေတာ္ေတာ ႏွင့္ အသံမထြက္။ သူလည္း စဥ္းစားေနပံုရသည္။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာ ဒါမ်ဳိးေတြ ၾကားဖူးပါ၏။ တစ္ဖက္ကို အတိဒုကၡ ေရာက္ေအာင္၊ အစြဲအေမွာင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာမ်ဳိး ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ မအိမ္ကံ ခပ္စမ္းစမ္း သိထားသည္။ ကိုစံေကာင္းကေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ ရွိႏိုင္ေလာက္သည္ ထင္လုိ႔ အေလာတႀကီး ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“အစိမ္း တိုက္သာေပါ့ဟာ ႐ုပ္ျမႇဳပ္သာတို႔၊ နတ္တိုက္၊ ဓာတ္တုိက္၊ အစိမ္းတုိက္ စသည္ျဖင့္ ရွိသယ္။ အစ္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ဒါေတြက ျခံထဲပစ္ခ် ႐ံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ၀ိုင္းထဲျခံထဲ ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္မွျဖစ္သာ။ လုပ္တဲ့ ေကာင္က ျမႇဳပ္ခ်ိန္ မရလိုက္ ဘူးနဲ႔တူပါရဲ႕။ သည္ေကာင္ ေျမာင္းက်င္းႀကီးထဲကေန အထုပ္ကို အရင္ ပစ္လုိက္ၿပီး ေနာက္မွ လူ၀င္မွာ ေနမွာ”
“ရက္စက္လွခ်ည္လား အစ္ကိုေလးရယ္။ မအိမ္ကံတို႔မွာ သည္ဘက္ႏွစ္ပိုင္းေတြထဲ အေတာ္ အတိုက္အခိုက္ လုပ္ၾကသယ္။ သာေအာင္တို႔ ေနမွာပဲ”
“ဥပါဒ္ မစြဲပါနဲ႔ ႏွမရာ။ သာေအာင္တို႔ကေတာ့ လုပ္မထင္ပါဘူး။ သည္ေကာင္က ေသြးေျမာက္ ေနသာ ရွိသာပါ။ ကိုယ့္ ရြာသူ ရြာသားခ်င္းသည္ေလာက္ မလုပ္ဘူးလို႔ ထင္သာပဲေလ”
“ရြာသူရြာသားခ်င္း မလုပ္လို႔ တစ္ရြာက ဘယ့္ႏွယ့္လာ လုပ္ပါ့မလဲ အစ္ကိုေလးရယ္။ အသြား မေတာ္ရင္ ဒုကၡေရာက္ ရမယ့္ ကိစၥ။ တစ္ရြာတစ္ရြာ ၀င္ျဖစ္ မွတ္လို႔”
“ဒါလည္း ဟုတ္သယ္။ ေနပါဦးဟာ။ ဒါမ်ဳိး နားလည္သဲ့ ကိုဘဆင္ကို အစ္ကို ေမးၾကည့္ပါဦးမယ္။ အရီးတို႔ကို မေျပာနဲ႔ဟ။ လူႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ၾကလိမ့္မယ္။ လက္သည္ ေပၚလို႔ကေတာ့ ငါလုပ္သြားပါ့မယ္ဟာ။ နင္အသာ ေနပါ”
မအိမ္ကံ အိပ္ရာထဲ ေရာက္သည္ အထိ အမဲသား နံ႔ႀကီးစြဲ ေနခဲ့သျဖင့္ ေသြးေဆးတစ္တို႔ လ်က္ရေသးသည္။ ေရထ ေသာက္ၿပီးမွ အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ တစ္အိမ္လံုး ႐ူးေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ေအာက္လမ္းနည္းကို သံုးၾကၿပီ။ အမိုက္တြင္းဆံုး လုပ္ၾကပါေပါ့လား။ ဒါေတြကို အယံုအၾကည္ ရွိတာ မရွိတာထက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုျဖင့္ ျခံထဲ၀င္းထဲ အေရာက္ က်ဴးေက်ာ္ၾကတာကိုေတာ့ မအိမ္ကံ သည္းမခံႏိုင္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ညတြင္းခ်င္းပင္ ရွင္းလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနမွ ကိုစံေကာင္း မေယာင္မလည္ ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သရက္ပင္ေအာက္ သြားထိုင္ၾက၏။
“ကိုဘဆင္ကို ငါေမးၾကည့္သယ္။ မအိမ္ကံတုိ႔ ၀ိုင္းထဲမွာ ေတြ႕သာလို႔ မေျပာပါဘူး။ ငါ့မိန္းမ ရြာမယ္ အဲသလို ပစ္ သြားသယ္ ၾကားသယ္လို႔ ဆိုၿပီးေမးသာ”
“ဘာတဲ့တုံး”
“ေျမဘုတ္တြင္းစား ခ်သာလို႔ ေျပာသာပဲ။ အင္းပါပါရင္ လူကို ဥပဒ္ႏိုင္သတဲ့။ မေကာင္းဘူးေပါ့ဟာ။ ေျမထဲ မျမႇဳပ္ သာခံသာသာတဲ့”
ကိုစံေကာင္းက ဆက္မေျပာေတာ့။ မအိမ္ကံကလည္း မၾကားခ်င္ေတာ့ပါ။ မအိမ္ကံက ေတာင္ဘက္၀ိုင္း၊ အေနာက္ ဘက္၀ိုင္းက အိမ္ရွင္ေတြကို ညဘက္ လူကပ္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ျခံကို လံုေအာင္ ကာၾကသည္။ ေျမာင္းက်င္းႀကီးထဲ ဆူးခက္ေတြ ေမာက္ေနေအာင္ ခ်လိုက္ၾကသည္။ သည္ကိစၥက သည္မွာတင္ တစ္စခန္း ရပ္သြားခဲ့ပါ၏။ လက္သည္ကို အလိုလို သိေနမွေတာ့ သည္ကိစၥ စံုစမ္းစရာလည္း မလိုေတာ့။ မအိမ္ကံ သတိႏွင့္ေန သတိႏွင့္ သြားဖို႔ရာသာ ရွိေတာ့၏။ ကိုစံေကာင္းကေတာ့ ကိုေျပသိမ္းတို႔ ျမင္းျခံက ျပန္မလာမခ်င္း လာေစာင့္ ေပးရွာသည္။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္အထိ ျမင္းျခံကို ပို႔လုိက္ရေသာ သမီး အတြက္ပင္ မပူပန္မိရေလာက္ေအာင္ မအိမ္ကံ စိတ္ေတြ ေထြေနခဲ့သည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရွိမွ ကိုေျပသိမ္းတို႔၊ မလွအံုတို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
2 comments:
ျပန္ရွယ္ေပးလုိ႔ ေက်းဇူး။
တကူးတက ရွာဖတ္စရာ မလုိတဲ့အတြက္ အုိေကတယ္။
မအိမ္ကံကို တင္ထားေပးတာ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္လည္းလာလည္ပါ့မယ္။
Post a Comment