မအိမ္ၿမိဳင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရမည့္ အေရး ေျပာၾကဆို ၾကတုန္းကမ်ား ေက်းဥပင္ အံ့ၾသခဲ့ရသည္။ ကိုယ္တိုင္မျဖစ္ လိုက္ရသည့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဘ၀၊ သမီးက်ရင္ ျဖစ္ေစရမည္ ဆိုတာကို ေက်းဥအျပစ္ မေျပာခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ကႀကီး လြန္းလွတာကိုေတာ့ ေက်းဥ လက္မခံခ်င္။ မျဖစ္ရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္တုံး ဆိုတာမ်ဳိး မရွိ။ ကြမ္းေတာင္ မကိုင္ရတာနဲ႔ပဲ လူျဖစ္ ႐ႈံးရေရာလား။ ရြာထဲမွာ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရတဲ့ အပ်ဳိေခ်ာက တစ္ေယာက္တည္း။ မကိုင္ရတာေတြက တစ္အုပ္ တစ္မ။ ဘယ္သူမွ ခံစား မေနၾက။ ဘယ္သူမွ ပူေဆြး မေနၾက။ ရြာထဲက သူငယ္ခ်င္းမ ေအးဆံု ေျပာသလို “ကြမ္းေတာင္ မကိုင္ရလည္း လင္ေတာ့ ရသာပါ ပဲေအ။ ငါျဖင့္ ကေလး ေျခာက္ေယာက္နဲ႔ ဖတ္သီကို လုိက္လုိ႔” ဆိုသည့္ စကားကိုပင္ သတိရမိေသးသည္။ ေက်းဥႏွင့္ မအိမ္ကံ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ကိစၥ အိမ္ႀကီးေပၚမွာ ေျပာၾကေတာ့ မလွအံု အနားတြင္ အိပ္ေနခဲ့သည္။ မလွအုံက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာတာကို အကုန္ၾကားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ေခြၽးမ ျဖစ္သူ ေက်းဥကို ေမးေတာ့သည္။ ေက်းဥကလည္း မွန္ရာကို ေျပာလိုက္သည္သာ။ ထိုစဥ္က အေမ လွအံုကပင္ ေျပာခဲ့ေသးသည္။
“ငါလည္း နားၾကား ဆိုေတာ့ အံ့လည္း အံ့ၾသမိသယ္။ ငန္းဖြဲ႕ေတာ့မွ လယ္က်ယ္မွန္း သိရသာကိုးေအ့။ တမာလည္းႏု ေက်းလည္းဥ၊ တမာလည္းသီး ေက်းလည္းႀကီး၊ တမာလည္းရင့္ ေက်းလည္း လြင့္ရမယ့္ဟာ သူ႔မွာ မလြင့္ႏုိင္ဘူး။ ပထမေတာ့ ရီးပန္း႐ံုကို ေျပာဦးမလို႔ပဲ။ ခမ်ာ စိတ္ဆင္းရဲ သြားရွာမွာ စိုးသာနဲ႔ပဲ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ကိုယ္ပဲ ထားလိုက္ ပါေတာ့မယ္။ ေနာင္မ်ား မအိမ္ကံကို ညည္းမေျပာနဲ႔ သမီး။ အေမ ေျပာမယ္။ မအိမ္ကံကို ညည္းမတိုးႏိုင္ဘူး”
အေမ လွအံုလည္း ဆံုးရွာၿပီ။ မအိမ္ကံကို ေျပာသြားႏိုင္ခဲ့ပံု မရ။ ေျပာလို႔လည္း ရမည္ မထင္။ မအိမ္ကံကို ညည္းမတိုး ႏိုင္ဘူး ဆိုေပသိ အေမလွအံု ကိုယ္တုိင္လည္း မတိုးႏိုင္တာ ေက်းဥ သိပါ၏။ သမီး စိတၱဇက ႀကီးသည့္ၾကားထဲ ေသကြဲေတြ ႏွင့္ ၾကံဳရသည္။ ရွင္ကြဲေတြႏွင့္ ၾကံဳရသည္။ သည္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရွာတာ အျပစ္ မတင္ခ်င္။ ခင္ပုပ္လည္းပ်ံ ဘုတ္လည္းပ်ံ ဘ၀ေတြ ဆိုေတာ့ ငယ္က ေပါင္းခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေယာက္မကို ကပ္ဖဲ့ မတုိက္တာ အေကာင္းဆံုးလို႔သာ ေက်းဥ ခံယူခဲ့သည္။
အခုေတာ့ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီး ဆူဆူေ၀ေ၀ မရွိေတာ့။ အိမ္ဦးခန္းမွာ ထိုင္ၿပီး အေၾကာင္း အက်ဳိးအေကာင္း အဆိုးကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ေပးတတ္သည့္ အေမ ပန္း႐ံုလည္း ငုတ္တုတ္ မည္းတည္း မရွိရွာေတာ့ၿပီ။ အေမ့ ေဆးေတာင္းကေလးကို ျမင္တိုင္း ရင္လႈိက္ရ လြန္းသျဖင့္ အိမ္ အေပၚထပ္က အခန္းထဲ သိမ္းထားခဲ့ရသည္။ မလွအံု မရွိေတာ့သျဖင့္ ခါတိုင္းလို အိမ္မွာ ေသာေသာညံညံ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ မရွိတာကပင္ ေျခာက္ကပ္ သြားသလို ခံစားရသည္။ မုဆိုးဖို ကိုဖိုးေငြကေတာ့ လူေအးသေလာက္ ႐ိုးရွာ လြန္းသျဖင့္ သနားရပါ၏။ ရက္ကန္း ႐ံုကေလးဘက္ေရာက္ေတာ့လည္း အရီးၾကာၫြန္႔ကို သတိရ မိရျပန္သည္။ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ရက္ကန္း အဆင္ ဆန္းကေလးေတြ အကြက္အေသြး ေဖာ္ခဲ့ၾကပံု ေတြ။ သည္လူသည္ လူေတြရဲ႕ ေနရာမွာ မအိမ္ကံ ကိုယ္တုိင္ ထဘီ ခါးေစာင္း တင္ခဲ့ရၿပီ။ မီးဖိုေခ်ာင္ကိို ေက်းဥ ၀င္ရၿပီ။
ေတာက္တို မယ္ရကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ရက္ကန္းသမထဲ က ေအးၿငိမ္ကို ေခၚထားလိုက္သည္။ ေအးၿငိမ္က ရက္ကန္း႐ံုလည္း ၀င္ႏိုင္သည္။ အိမ့္ဗာဟီရမွာလည္း မ်က္ႏွာလႊဲရသူ ကေလးဆိုေတာ့ အားကိုးရပါ၏။ ေတာအလုပ္၊ အခင္း အလုပ္ေတြကို ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ေက်းဥတို႔ လင္မယားက တက္ကစီးရွိ ၾကသည္။ ဖိုးကူးကေတာ့ အိမ္မွာ ဂ်ဳိကာ႐ုပ္ ျဖစ္ရပါၿပီ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မအိမ္ကံ၏ လက္က သံုးေတာင္ေ၀ွး ပီပီ မအိမ္ကံ အထူး အားကိုးရသူလည္း ျဖစ္လာသည္။ လူပ်ဳိသိုးႀကီး ပီပီ အပူမရွိ အပင္မရွိ ေနာက္ဆံ ငင္စရာလည္း မရွိ။ မအိမ္ကံကိုလည္း အင္မတန္ ခ်စ္ရွာသည္။
မအိမ္ကံ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ေသြးသား ရင္းခ်ာရယ္လို႔ မအိမ္ကံႏွင့္ သမီးငယ္ခိုင္သာ ရွိေတာ့သည္။ သည္လို အေတြး ေရာက္သြားေလတိုင္း မအိမ္ကံ အူခ်ာ ေပါက္ေအာင္ ႐ူးခ်င္လာမိခဲ့၏။ သူႀကီးမင္း ဦးသာထန္ႏွင့္ အေမ ပန္း႐ံုတို႔ သမီး ခင္ပြန္းက မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း ေမြးခဲ့သည္။ အသက္ႀကီးမွ ပြားစီးရေသာသမီးမို႔ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။ သမီးကလည္း သမီး ဆိုရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမာလွသူမို႔ တစ္ရြာလံုး၊ တစ္နယ္လံုးက သူႀကီး သမီး ႐ုပ္ကလည္း ေခ်ာသဟဲ့၊ အသံကလည္း လြင္သဟ့ဲ၊ လက္ကလည္း ပါသဟဲ့၊ စိတ္ကလည္း ႏူးညံ့သဟဲ့ ဆိုၾကသည္ အထိ မ်က္ႏွာ ပန္းပြင့္ခဲ့သည္။
“ေက်းဥရယ္ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ ဆိုသာ ခဏကေလး လိုပဲေနာ္။ ကေန႔ မအိမ္ကံ အသက္ ေလးဆယ္ျပည့္သယ္။ သည္အႏွစ္ ေလးဆယ္ထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက မ်ားလိုက္သာ ၀မ္းသာစရာေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ေၾကာက္စရာေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ရင္ေမာစရာေတြလည္း ပါရဲ႕ ဘ၀ေတြမ်ား ေတြးၾကည့္ရင္ အံ့ၾသစရာ။ သည္မိသည္ဘနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေနခဲ့ရမယ္လို႔ ထင္ခဲ့သယ္။
သည္အရြယ္ ေရာက္မွ ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေရၾကည္လည္း ေသာက္ရ၊ ေရ ေနာက္လည္း ေသာက္ခဲ့ရသလိုပါပဲေအ”
သည္မနက္ပဲ ေက်းဥကို ေျပာမိေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ သည္လိုရက္မွာ မအိမ္ကံကို အေမ ေမြးခဲ့သည္။ တပို႔တြဲ လႀကီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး။ မအိမ္ကံ အိမ္ေပၚတက္ကာ ဇာတာျခင္းထဲက ဇာတာကို သြားယူသည္။ မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ကတည္းက ထုိင္ေနက် ၀ရန္တာ ကေလးဘက္ ထြက္ၿပီး ဇာတာကို ျပန္ဖတ္သည္။ သည္ဇာတာကလည္း မအိမ္ကံ ႏွင့္ အတူ ရွိလာတာဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေပါ့။ ဇာတာ ေပရြက္ကေလးပင္ ေရနံေခ်းေရာင္ ေပါက္ေနခဲ့ၿပီ။
“ေဇယ်တု ၅၀၂၁ သကရဇ္ ဒီဃ ၁၂၈၂ ခုႏွစ္ <ကင္ ၁၉၄ သူရိယကံ ေ၀ါဟာရမာသ တပိုတြဲလၦဳတ္ ၁၂ ရက္ ၁ ေန ညစက္ ၉ ၿႏီာ၊ ျမမၼာ ၄ ခ်တီၱးအခ်ိန္ၿႏီာ ပတ္ၿပိ ၉ ဗီဇနာ ရျပံ ၉ ခရာ ကံလဂ္မိန္စမ္း သေႏြၤ ေဟာရက္ ၅ ၾတင္ ၅ န၀င္လကီၥ နကၡတ္ ၁၂ လံု ၃ ပတ္ ၅၂ လိတၱာ တက္ လကၥီ လ်က္ ထိုၿႏီာ၏ တိသမရနကၡတ္ကား မိကသီ ဒုတိယပတ္ တိမတ္ေသာအခါ ရတနာသံုးပါး ဦးထိတၱင္၍ သမီးရတနာ ဖြားသည္ နာမံ မအိမ္ကံ အသက္ ၁၂၀ ရွည္ေစ၍ ၿပိေစေသာ္” ရြာဦး ဆရာေတာ္ႀကီး ဖြဲ႕ေပးခဲ့သည္ဆိုေသာ ဇာတာကို တစ္လံုးခ်င္း ဖတ္ေနမိသည္။ အသက္ ၁၂၀ ရွည္ေစ၍ ၿပိေစေသာ္ (ျပည့္ေစေသာ္)တဲ့။ အသက္ တစ္ရာ့ ႏွစ္ဆယ္သာ ေနရမည္ဆိုလွ်င္ ေနာက္ထပ္ အသက္ ရွစ္ဆယ္ေနရဦးမွာတဲ့ လား။ လူေတြအသက္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ အထိ ရွည္ၾကလို႔လား။ အသက္ ေလးဆယ္မွာပင္ မအိမ္ကံ အတြက္ ၀န္ေတြ ပိလွၿပီ။ အပူေတြ ရြက္ခဲ့ရၿပီ။ ကိုယ့္ကိစၥ ပါသလို သူတစ္ပါး ကိစၥမွာလည္း ေရာေယာင္ ပါေနခဲ့ရသည္။ အႏွစ္ေလးဆယ္စာ ၾကံဳေတြ႕ ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အႏွစ္ ရွစ္ဆယ္လည္း ထပ္ၿပီး အသက္မရွည္ လိုေတာ့ၿပီ။ တစ္ဖက္က ေတြးျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ ကံေကာင္းသည္လို႔ ဆိုရမည္ ထင္၏။ မ်ဳိးႀကီး ႐ုိးႀကီးထဲမွာ ၀င္စားခဲ့သည္။ မိေကာင္း ဖေကာင္းတို႔၏ သမီး ျဖစ္ရသည္။ အိမ့္၀မ္းစာမ ေၾကာင့္ၾကရသည့္ အရိပ္မွာ ခိုခြင့္ရခဲ့သည္။ မိဘကို ခ်စ္သည့္ အခ်စ္၊ လင္သားကို ခ်စ္ရသည့္ အခ်စ္၊ သားသမီးကို ခ်စ္ရသည့္ အခ်စ္။ အခ်စ္ သံုးမ်ဳိးစလံုး မအိမ္ကံ ရယူ ခံစားႏိုင္ခြင့္ ရွိခဲ့သည္။ မအိမ္ကံကို ေမြးဖြား ေပးခဲ့ေသာ လက္သည္ အေမ ႀကီး႐ိုးပံုကပင္ မေအက ဥပဓိသမၸတိၱျဖစ္မွ ေမြးမယ့္ ကေလးက ဥပဓိသမၸတၲိ ျဖစ္ရတယ္ဟု ေျပာေၾကာင္း အေမပန္း႐ံုက ေျပာဖူးသည္။ မအိမ္ကံကို ကိုယ္၀န္ ေဆာင္စဥ္က အေမ့ခမ်ာ ငွက္ေပ်ာအူ ႏုႏုကေလးေတြ တဂြၽမ္းဂြၽမ္း ကိုက္စားခ်င္ခဲ့သတဲ့။ လျပည့္ေက်ာ္ ၁၄ ရက္ဖြားဆိုရင္ေတာ့ အဆင္းေရာ အခ်င္းပါ လွမတဲ့။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာက ႏွမကေလး လိုခ်င္တာ ျမန္ျမန္ေမြးၾကေတာ့ဗ်ာလို႔ ေျပာသတဲ့။ တကယ္ ေမြးေတာ့ တပို႔တြဲလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္ေန႔။ “ညည္းတို႔ သမီးက တနဂၤေႏြ သမီးဆိုေတာ့ က်က္သေရ ဦးေခါင္းမွာ တည္သယ္။ ေခါင္းကို သန္႔ေအာင္ထား။ မင္း မိဖုရားၿဂိဳဟ္နဲ႔ ယွဥ္ေမြးသဲ့ မိန္းမဟဲ့။ လျပည့္ေက်ာ္ဆယ့္ႏွစ္ ရက္ဖြားဆိုေတာ့ ႂကြယ္ပိုးႂကြယ္၀ ရွိလိမ့္မယ္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဇာတာ ညည္းတို႔ ေစာင့္ၾကည့္ပါေအ။ မင္းကေတာ္ မျဖစ္ေတာ့ေျပာ” အေမႀကီး ႐ုိးပံု ေျပာခဲ့သည့္ စကားေတြ မွန္ေၾကာင္း မလွအံုက မၾကာခဏ ေျပာတတ္လို႔ မအိမ္ကံ အလြတ္ ရေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ ေမြးသည့္ညက ထူးထူးျခားျခား အေနာက္ရမ္း ေလႀကီး တိုက္ခဲ့သည္။ ၀င္းခနဲ ျပက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္စစ္မိုးႀကိဳး တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ပဲေမွာ္ တိုက္ႀကီးေတာင္ သိမ့္ခနဲ ခါသြားခဲ့သည္။ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီကာ အပြင့္ ျမံဳေနေသာ ဆပ္သြားဖူး႐ုံ ႀကီးကလည္း မအိမ္ကံ ေမြးသည့္ ရက္မွ အဖူးေတြ ထုိးခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းရိပ္က ေရကန္ႀကီးပင္ ျပည့္သြားေအာင္ မိုးႀကီး တစ္မရြာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ အာ႐ံုေတြထဲမွာ မအိမ္ကံ ေမြးခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဖ်န္းခနဲ ဖ်န္းခနဲ ေပၚေနခဲ့ေလ၏။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ငါလည္း နားၾကား ဆိုေတာ့ အံ့လည္း အံ့ၾသမိသယ္။ ငန္းဖြဲ႕ေတာ့မွ လယ္က်ယ္မွန္း သိရသာကိုးေအ့။ တမာလည္းႏု ေက်းလည္းဥ၊ တမာလည္းသီး ေက်းလည္းႀကီး၊ တမာလည္းရင့္ ေက်းလည္း လြင့္ရမယ့္ဟာ သူ႔မွာ မလြင့္ႏုိင္ဘူး။ ပထမေတာ့ ရီးပန္း႐ံုကို ေျပာဦးမလို႔ပဲ။ ခမ်ာ စိတ္ဆင္းရဲ သြားရွာမွာ စိုးသာနဲ႔ပဲ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ကိုယ္ပဲ ထားလိုက္ ပါေတာ့မယ္။ ေနာင္မ်ား မအိမ္ကံကို ညည္းမေျပာနဲ႔ သမီး။ အေမ ေျပာမယ္။ မအိမ္ကံကို ညည္းမတိုးႏိုင္ဘူး”
အေမ လွအံုလည္း ဆံုးရွာၿပီ။ မအိမ္ကံကို ေျပာသြားႏိုင္ခဲ့ပံု မရ။ ေျပာလို႔လည္း ရမည္ မထင္။ မအိမ္ကံကို ညည္းမတိုး ႏိုင္ဘူး ဆိုေပသိ အေမလွအံု ကိုယ္တုိင္လည္း မတိုးႏိုင္တာ ေက်းဥ သိပါ၏။ သမီး စိတၱဇက ႀကီးသည့္ၾကားထဲ ေသကြဲေတြ ႏွင့္ ၾကံဳရသည္။ ရွင္ကြဲေတြႏွင့္ ၾကံဳရသည္။ သည္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရွာတာ အျပစ္ မတင္ခ်င္။ ခင္ပုပ္လည္းပ်ံ ဘုတ္လည္းပ်ံ ဘ၀ေတြ ဆိုေတာ့ ငယ္က ေပါင္းခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေယာက္မကို ကပ္ဖဲ့ မတုိက္တာ အေကာင္းဆံုးလို႔သာ ေက်းဥ ခံယူခဲ့သည္။
အခုေတာ့ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီး ဆူဆူေ၀ေ၀ မရွိေတာ့။ အိမ္ဦးခန္းမွာ ထိုင္ၿပီး အေၾကာင္း အက်ဳိးအေကာင္း အဆိုးကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ေပးတတ္သည့္ အေမ ပန္း႐ံုလည္း ငုတ္တုတ္ မည္းတည္း မရွိရွာေတာ့ၿပီ။ အေမ့ ေဆးေတာင္းကေလးကို ျမင္တိုင္း ရင္လႈိက္ရ လြန္းသျဖင့္ အိမ္ အေပၚထပ္က အခန္းထဲ သိမ္းထားခဲ့ရသည္။ မလွအံု မရွိေတာ့သျဖင့္ ခါတိုင္းလို အိမ္မွာ ေသာေသာညံညံ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ မရွိတာကပင္ ေျခာက္ကပ္ သြားသလို ခံစားရသည္။ မုဆိုးဖို ကိုဖိုးေငြကေတာ့ လူေအးသေလာက္ ႐ိုးရွာ လြန္းသျဖင့္ သနားရပါ၏။ ရက္ကန္း ႐ံုကေလးဘက္ေရာက္ေတာ့လည္း အရီးၾကာၫြန္႔ကို သတိရ မိရျပန္သည္။ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ရက္ကန္း အဆင္ ဆန္းကေလးေတြ အကြက္အေသြး ေဖာ္ခဲ့ၾကပံု ေတြ။ သည္လူသည္ လူေတြရဲ႕ ေနရာမွာ မအိမ္ကံ ကိုယ္တုိင္ ထဘီ ခါးေစာင္း တင္ခဲ့ရၿပီ။ မီးဖိုေခ်ာင္ကိို ေက်းဥ ၀င္ရၿပီ။
ေတာက္တို မယ္ရကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ရက္ကန္းသမထဲ က ေအးၿငိမ္ကို ေခၚထားလိုက္သည္။ ေအးၿငိမ္က ရက္ကန္း႐ံုလည္း ၀င္ႏိုင္သည္။ အိမ့္ဗာဟီရမွာလည္း မ်က္ႏွာလႊဲရသူ ကေလးဆိုေတာ့ အားကိုးရပါ၏။ ေတာအလုပ္၊ အခင္း အလုပ္ေတြကို ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ေက်းဥတို႔ လင္မယားက တက္ကစီးရွိ ၾကသည္။ ဖိုးကူးကေတာ့ အိမ္မွာ ဂ်ဳိကာ႐ုပ္ ျဖစ္ရပါၿပီ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မအိမ္ကံ၏ လက္က သံုးေတာင္ေ၀ွး ပီပီ မအိမ္ကံ အထူး အားကိုးရသူလည္း ျဖစ္လာသည္။ လူပ်ဳိသိုးႀကီး ပီပီ အပူမရွိ အပင္မရွိ ေနာက္ဆံ ငင္စရာလည္း မရွိ။ မအိမ္ကံကိုလည္း အင္မတန္ ခ်စ္ရွာသည္။
မအိမ္ကံ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ေသြးသား ရင္းခ်ာရယ္လို႔ မအိမ္ကံႏွင့္ သမီးငယ္ခိုင္သာ ရွိေတာ့သည္။ သည္လို အေတြး ေရာက္သြားေလတိုင္း မအိမ္ကံ အူခ်ာ ေပါက္ေအာင္ ႐ူးခ်င္လာမိခဲ့၏။ သူႀကီးမင္း ဦးသာထန္ႏွင့္ အေမ ပန္း႐ံုတို႔ သမီး ခင္ပြန္းက မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း ေမြးခဲ့သည္။ အသက္ႀကီးမွ ပြားစီးရေသာသမီးမို႔ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။ သမီးကလည္း သမီး ဆိုရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမာလွသူမို႔ တစ္ရြာလံုး၊ တစ္နယ္လံုးက သူႀကီး သမီး ႐ုပ္ကလည္း ေခ်ာသဟဲ့၊ အသံကလည္း လြင္သဟ့ဲ၊ လက္ကလည္း ပါသဟဲ့၊ စိတ္ကလည္း ႏူးညံ့သဟဲ့ ဆိုၾကသည္ အထိ မ်က္ႏွာ ပန္းပြင့္ခဲ့သည္။
“ေက်းဥရယ္ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ ဆိုသာ ခဏကေလး လိုပဲေနာ္။ ကေန႔ မအိမ္ကံ အသက္ ေလးဆယ္ျပည့္သယ္။ သည္အႏွစ္ ေလးဆယ္ထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက မ်ားလိုက္သာ ၀မ္းသာစရာေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ေၾကာက္စရာေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ရင္ေမာစရာေတြလည္း ပါရဲ႕ ဘ၀ေတြမ်ား ေတြးၾကည့္ရင္ အံ့ၾသစရာ။ သည္မိသည္ဘနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေနခဲ့ရမယ္လို႔ ထင္ခဲ့သယ္။
သည္အရြယ္ ေရာက္မွ ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေရၾကည္လည္း ေသာက္ရ၊ ေရ ေနာက္လည္း ေသာက္ခဲ့ရသလိုပါပဲေအ”
သည္မနက္ပဲ ေက်းဥကို ေျပာမိေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ သည္လိုရက္မွာ မအိမ္ကံကို အေမ ေမြးခဲ့သည္။ တပို႔တြဲ လႀကီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး။ မအိမ္ကံ အိမ္ေပၚတက္ကာ ဇာတာျခင္းထဲက ဇာတာကို သြားယူသည္။ မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ကတည္းက ထုိင္ေနက် ၀ရန္တာ ကေလးဘက္ ထြက္ၿပီး ဇာတာကို ျပန္ဖတ္သည္။ သည္ဇာတာကလည္း မအိမ္ကံ ႏွင့္ အတူ ရွိလာတာဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေပါ့။ ဇာတာ ေပရြက္ကေလးပင္ ေရနံေခ်းေရာင္ ေပါက္ေနခဲ့ၿပီ။
“ေဇယ်တု ၅၀၂၁ သကရဇ္ ဒီဃ ၁၂၈၂ ခုႏွစ္ <ကင္ ၁၉၄ သူရိယကံ ေ၀ါဟာရမာသ တပိုတြဲလၦဳတ္ ၁၂ ရက္ ၁ ေန ညစက္ ၉ ၿႏီာ၊ ျမမၼာ ၄ ခ်တီၱးအခ်ိန္ၿႏီာ ပတ္ၿပိ ၉ ဗီဇနာ ရျပံ ၉ ခရာ ကံလဂ္မိန္စမ္း သေႏြၤ ေဟာရက္ ၅ ၾတင္ ၅ န၀င္လကီၥ နကၡတ္ ၁၂ လံု ၃ ပတ္ ၅၂ လိတၱာ တက္ လကၥီ လ်က္ ထိုၿႏီာ၏ တိသမရနကၡတ္ကား မိကသီ ဒုတိယပတ္ တိမတ္ေသာအခါ ရတနာသံုးပါး ဦးထိတၱင္၍ သမီးရတနာ ဖြားသည္ နာမံ မအိမ္ကံ အသက္ ၁၂၀ ရွည္ေစ၍ ၿပိေစေသာ္” ရြာဦး ဆရာေတာ္ႀကီး ဖြဲ႕ေပးခဲ့သည္ဆိုေသာ ဇာတာကို တစ္လံုးခ်င္း ဖတ္ေနမိသည္။ အသက္ ၁၂၀ ရွည္ေစ၍ ၿပိေစေသာ္ (ျပည့္ေစေသာ္)တဲ့။ အသက္ တစ္ရာ့ ႏွစ္ဆယ္သာ ေနရမည္ဆိုလွ်င္ ေနာက္ထပ္ အသက္ ရွစ္ဆယ္ေနရဦးမွာတဲ့ လား။ လူေတြအသက္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ အထိ ရွည္ၾကလို႔လား။ အသက္ ေလးဆယ္မွာပင္ မအိမ္ကံ အတြက္ ၀န္ေတြ ပိလွၿပီ။ အပူေတြ ရြက္ခဲ့ရၿပီ။ ကိုယ့္ကိစၥ ပါသလို သူတစ္ပါး ကိစၥမွာလည္း ေရာေယာင္ ပါေနခဲ့ရသည္။ အႏွစ္ေလးဆယ္စာ ၾကံဳေတြ႕ ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အႏွစ္ ရွစ္ဆယ္လည္း ထပ္ၿပီး အသက္မရွည္ လိုေတာ့ၿပီ။ တစ္ဖက္က ေတြးျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ ကံေကာင္းသည္လို႔ ဆိုရမည္ ထင္၏။ မ်ဳိးႀကီး ႐ုိးႀကီးထဲမွာ ၀င္စားခဲ့သည္။ မိေကာင္း ဖေကာင္းတို႔၏ သမီး ျဖစ္ရသည္။ အိမ့္၀မ္းစာမ ေၾကာင့္ၾကရသည့္ အရိပ္မွာ ခိုခြင့္ရခဲ့သည္။ မိဘကို ခ်စ္သည့္ အခ်စ္၊ လင္သားကို ခ်စ္ရသည့္ အခ်စ္၊ သားသမီးကို ခ်စ္ရသည့္ အခ်စ္။ အခ်စ္ သံုးမ်ဳိးစလံုး မအိမ္ကံ ရယူ ခံစားႏိုင္ခြင့္ ရွိခဲ့သည္။ မအိမ္ကံကို ေမြးဖြား ေပးခဲ့ေသာ လက္သည္ အေမ ႀကီး႐ိုးပံုကပင္ မေအက ဥပဓိသမၸတိၱျဖစ္မွ ေမြးမယ့္ ကေလးက ဥပဓိသမၸတၲိ ျဖစ္ရတယ္ဟု ေျပာေၾကာင္း အေမပန္း႐ံုက ေျပာဖူးသည္။ မအိမ္ကံကို ကိုယ္၀န္ ေဆာင္စဥ္က အေမ့ခမ်ာ ငွက္ေပ်ာအူ ႏုႏုကေလးေတြ တဂြၽမ္းဂြၽမ္း ကိုက္စားခ်င္ခဲ့သတဲ့။ လျပည့္ေက်ာ္ ၁၄ ရက္ဖြားဆိုရင္ေတာ့ အဆင္းေရာ အခ်င္းပါ လွမတဲ့။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာက ႏွမကေလး လိုခ်င္တာ ျမန္ျမန္ေမြးၾကေတာ့ဗ်ာလို႔ ေျပာသတဲ့။ တကယ္ ေမြးေတာ့ တပို႔တြဲလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္ေန႔။ “ညည္းတို႔ သမီးက တနဂၤေႏြ သမီးဆိုေတာ့ က်က္သေရ ဦးေခါင္းမွာ တည္သယ္။ ေခါင္းကို သန္႔ေအာင္ထား။ မင္း မိဖုရားၿဂိဳဟ္နဲ႔ ယွဥ္ေမြးသဲ့ မိန္းမဟဲ့။ လျပည့္ေက်ာ္ဆယ့္ႏွစ္ ရက္ဖြားဆိုေတာ့ ႂကြယ္ပိုးႂကြယ္၀ ရွိလိမ့္မယ္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဇာတာ ညည္းတို႔ ေစာင့္ၾကည့္ပါေအ။ မင္းကေတာ္ မျဖစ္ေတာ့ေျပာ” အေမႀကီး ႐ုိးပံု ေျပာခဲ့သည့္ စကားေတြ မွန္ေၾကာင္း မလွအံုက မၾကာခဏ ေျပာတတ္လို႔ မအိမ္ကံ အလြတ္ ရေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ ေမြးသည့္ညက ထူးထူးျခားျခား အေနာက္ရမ္း ေလႀကီး တိုက္ခဲ့သည္။ ၀င္းခနဲ ျပက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္စစ္မိုးႀကိဳး တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ပဲေမွာ္ တိုက္ႀကီးေတာင္ သိမ့္ခနဲ ခါသြားခဲ့သည္။ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီကာ အပြင့္ ျမံဳေနေသာ ဆပ္သြားဖူး႐ုံ ႀကီးကလည္း မအိမ္ကံ ေမြးသည့္ ရက္မွ အဖူးေတြ ထုိးခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းရိပ္က ေရကန္ႀကီးပင္ ျပည့္သြားေအာင္ မိုးႀကီး တစ္မရြာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ အာ႐ံုေတြထဲမွာ မအိမ္ကံ ေမြးခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဖ်န္းခနဲ ဖ်န္းခနဲ ေပၚေနခဲ့ေလ၏။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရႊအျမဳေတမွ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
2 comments:
စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလုိ႔ ေက်းဇူး။
ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ ဖတ္သြားေၾကာင္းပါ။
ခင္မင္စြာနဲ႔
အကိုေရ ဇာတ္လမ္းဆက္ေလးက ပိုေကာင္းလာျပီဗ်ာ။Sweet December မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိဳျမိန္ပါေစဗ်ာ။
Post a Comment