အရာရာ သိတတ္၊ ျမင္တတ္ေသာ မလွအံု စကားကလည္း မပစ္ပယ္သာပါ။ ဆရာေဆာင္ကလည္း အေရးႀကီးလွ်င္ မိန္႔မွာေပါ့။ ေဆးတစ္ဖံု ေပးၿပီး ျပန္ႂကြ ခဲ့ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံခမ်ာ မေအ ဆိုေတာ့ ပူရပါသေကာ။ ကိုယ့္ေ၀ဒနာနဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ့ ဆယ္ေရးတစ္ေရး၊ ကိုးေရး တစ္ရာ ဟုတ္ေနခဲ့ေသာ္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ သူတစ္ကာက ျဖစ္ေတာ့မွ ဘြာဘြာခတ္ၾက႐ံုက လြဲလို႔ အျခား မတတ္ႏုိင္။ တို႔ကလည္း တို႔ထင္သာ ေျပာရသာ ကိုးေအရဲ႕ ဆိုတာႏွင့္ၿပီး ရေတာ့မည္။ မအိမ္ကံ သမီး အတြက္ လက္ဦးခ်င္သည္။ ေဆးဦးခ်င္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာလွ်င္ ျမင္းျခံကိုသြားၿပီး အဂၤလိပ္ေဆး ဆရာ၀န္ကို ျပလွ်င္ ေကာင္းေလမလား။ ဆရာေဆာင္ကလည္း နယ္လံုးေပါက္ သမားေကာင္းပါပဲေလ။
ဒါေတြက တစ္ေန႔လယ္လံုး၊ တစ္ညေနလံုး ျဖစ္ခဲ့တာ ေတြပင္။
အေမပန္း႐ံုက ျခင္ေထာင္လွပ္ၾကည့္တာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေျမးဦးကို နဖူးစမ္းရတာ အခါခါ။ မ်က္ရည္ စမ္းစမ္းက်ရတာ အလီလီ။ မလွအံုက အခ်ိန္က်သည္ႏွင့္ ေဆးေတြလူး၊ ပါးစပ္က အႏၲရာယ္ကင္း ဂါထာေတြရြတ္။ ေျပာရလွ်င္ သူတို႔က လည္းသည္အတိုင္း ထိုင္ေနၾက႐ံုပင္။ မအိမ္ကံ ေျပာတာကို မယံုၾကသလို ျငင္းဆန္ၾကေသာ္လည္း ဟုတ္မ်ား ေနမလား ဆိုသည့္ ဒြိဟစိတ္လည္း ရွိေနၾကမွာအမွန္ပင္။
မအိမ္ကံက ေက်းဥကို တုိင္ပင္သည္။ ညဥ့္နက္စတုန္း က ေက်းဥ အိပ္ေနေသာ္လည္း တစ္ေမွးသာ ေမွးျခင္းျဖစ္၏။ မိုးလင္းလုလု။ လေရာင္က ရြာေပၚ က်ေရာက္ေနတာကို ျမင္ေနရပါ၏။
“ေက်းဥရယ္၊ ငါေတာ့ သမီးနဲ႔ မျခား ပူေလာင္ ေနရသယ္။ သမီးခမ်ာ ေ၀ဒနာနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ပူျပင္းရွာပါပေကာေအ။ ညည္းေတာင္ မညည္းႏိုင္ရွာေတာ့ဘူး။ မေတာ္ ဖိတ္စင္”
“အို မဟုတ္သာေအ။ မအိမ္ကံကလည္း လူတကာသည္ လိုဖ်ားခ်င္သဲ့ အခါ ဖ်ားၾကသာပဲဟာ။ သည္လိုပါပဲ။ ေနာက္ ေတာ့လည္း ေပ်ာက္ၾကသာပါပဲ။ ဆရာေဆာင့္ေဆးက ညည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက မအိမ္ကံျဖစ္ေအာင္ ထထူသဲ့ ေဆးေတြ ပါေအ။ သမားမ်ား ၾကည့္သာနဲ႔ သိၾက သူေတြပါ။ ဆရာက ေစာင့္ၾကည့္ဆိုသာ ၾကည့္႐ံုပ။ မအိမ္ကံ ညည္းအိပ္ပါေတာ့ ငါတစ္လဲ ၾကည့္မယ္”
“မဟုတ္ဘူး ေက်းဥ။ ငါပူသာ တစ္ခ်က္ ရွိေသးတယ္”
“ဘာမ်ားပါလိမ့္”
“သည္ေရာဂါက ဟုတ္ခဲ့ေသာ္ ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္က်န္ခဲ့သာသဲ့။ ငါ့သမီးေလးမ်ား မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အဲသလိုမ်ားဆိုရင္”
“ေျပာပါ မအိမ္ကံ။ ငါသိပါသယ္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္မွာ စုိးသာ မဟုတ္လား။ ညည္းစိတ္ကူး မလြဲစမ္းပါနဲ႔ ေအ။ ညည္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ ငါ့ေက်းဇူးရွင္ပါ။ ညေနက စားထားသဲ့ ညည္းတို႔ ထမင္း၀မ္းထဲ ရွိပါေသးသယ္။ ညည္း အစြဲႀကီးလြန္းသယ္။ ညည္း အကုန္ေကာင္းတယ္။ သည္တစ္ ခ်က္ေတာ့ ညည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ယာရွင္ကို ေမ်ာက္က ႏွင္သလို ျဖစ္ေနရင္လည္း ငါ့ကို ပါးသာ႐ိုက္လိုက္ပါ ေတာ့ေအ”
“မဟုတ္သာ ေက်းဥရယ္။ ညည္း ငါ့ကို မဟုတ္သာ မေျပာဘူးဆိုသာ ယံုပါသယ္။ ငါငင္တိုင္း ညည္းသိမ္းရသာ ငါအသိဆံုးပါေအ။ ငါအစြဲႀကီးသာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ကိစၥ မွာ ငါ့ကိုယ္ငါ ႐ႈံးခဲ့သယ္လို႔ ထင္ေနသယ္။ အဲသည့္ စူးက ဆူးျဖဴတစ္ေခ်ာင္းလို ရင္ထဲ နစ္၀င္ေနသာ ငါမႏုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မႏုတ္ႏုိင္ဘူး။ သည္ကိစၥမွာေတာ့ ခံုက်ဴး ေတာ ့ခံုတာ၊ ၀တ္လံုက်ဴးေတာ့ ၀တ္လံုတာ၊ မင္းေစက်ဴး ေတာ့ မင္းေစတာပဲေအ”
ေက်းဥက မထူးေတာ့ၿပီလို႔မ်ား ေတြးမိေလသလား မသိ။ မအိမ္ကံ ေျပာေနသမွ် ၿငိမ္နားေထာင္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေျပာ စရာရွိတာ ေျပာမွျဖစ္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ မအိမ္ကံ ကို စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“ညည္းစိတ္ကို ငါမျမင္ႏုိင္ပါဘူးေအ။ ညည္းက ခံစားရ သူဆိုေတာ့ ငါ့က ေျပာေနရင္ ယပ္လွဲ တရား ေဟာသလို ျဖစ္ေရာ့မယ္။ ငါေျပာမယ္ သည္အခ်ိန္မွာ ကေလး အသက္ရွင္ေရးကသာ အေရးႀကီးသယ္။ အက်ည္းတန္က်န္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္သလဲ။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္ သလဲ”
“ဘာရယ္ ေက်းဥ”
“ညည္းကို ငါေျပာၿပီးသား။ ငါ့ကို ပါးသာ႐ိုက္လိုက္ ေတာ့လို႔။ ငါက ညည္းတို႔အိမ္မွာ ခေရပြင့္လည္းေကာက္၊ စာလည္း ေျခာက္ရသူပါ။ ငါတစ္ေလွ်ာက္လံုး နားေထာင္လာ ခဲ့သူပါ။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ညည္းကို အကဲခတ္ လာခဲ့သယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ သည္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့တန္ေကာင္းရဲ႕။ ေပ်ာက္ပ်က္ တန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့သယ္။ ဘုရားမွာေတာင္ ဆုေတာင္းပါ့ေအ။ ညည္းယံုသာ ယံုလိုက္ပါေတာ့။ အခု ငါေျပာသာက ေျပာရမယ့္ အခ်ိန္မို႔ ေျပာသာ ညည္းစိတ္ေတြ ေလွ်ာ့ဖို႔ေကာင္းၿပီ”
ေက်းဥက က်ိတ္ငိုရင္း ႐ႈိက္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံမွာ အနာေပၚ တုတ္က်သလို အသားဆတ္ဆတ္မ်ားပင္ တုန္ရပါ ၏။ သူ႔ဘ၀မွာ အသက္တမွ် အေရးႀကီးေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေလွ်ာ့ရမတဲ့လား။ မေလွ်ာ့ဘူး။ ေလွ်ာ့ကို မေလွ်ာ့ဘူး။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္။ မအိမ္ကံ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ ဖိကိုက္ထားမိေလသည္။
သည္စကားေတြက က်ယ္က်ယ္ေျပာလို႔ မေကာင္း။ အနားမွာ မလွအံု အိပ္ေနသည္။ မလွအံုသာ ႏိုးေနလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း ၾကားႏိုင္သည္။ ၿမိဳင္ကေလးကိုလည္း ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနသတဲ့ဆိုတာ အေမပန္း႐ံု မသိေစခ်င္။ ဘယ္သူမွလည္း မသိေစခ်င္ပါ။ အေမသာ သိလွ်င္ ရင္က်ဳိး ရွာလိမ့္မည္။ ျဖစ္ရေလ သမီးရယ္။ ညည္းမွာ သည္အပင္ႀကီး မက်ႏိုင္ေသးပါလားလို႔ ေျပာေရာ့မည္။ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ လံုးလံုး သည္စိတ္၊ သည္ေ၀ဒနာ ေက်ပါေစေတာ့ ရယ္လို႔ ဖံုး၀ွက္ထားခဲ့ရ သူခမ်ာ ေျမးမကေလးအထိ မခန္းမေျခာက္ ပါလာေနေသးတာကိုမ်ား သိလွ်င္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ ရွာလိမ့္မည္။
“ေအးေလ။ ငါ့ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ ငါ့လင္စစ္ထြက္တုန္းက ငါသည္ေလာက္ ဗေလာင္မဆူခဲ့ဘူး။ အေဖ ေသတုန္းကလည္း ငါသည္ေလာက္ ေယာက္ယက္ မခတ္ခဲ့ဘူး။ အခုဟာက ငါေမွ်ာ္မွန္းထားမွန္းသိလို႔ အကုသိုလ္က သက္သက္၀င္ဖိစီးသာ။ ငါ့သမီးက်မွ သည္လိုျဖစ္ရေလျခင္း ရယ္လို႔ သူတကာ့ သားသမီးျဖစ္ပါေတာ့လားလို႔ ေျပာခ်င္သာ မႈတ္ပါဘူးေအ။ ငါမယုတ္ညံ့ပါဘူး။ အခုဟာက မုန္႔သည္ မယားလုပ္ၿပီး မုန္႔အနားသား စားရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနလို႔ပါ”
ေက်းဥက ဒူးေပၚ ေမးတင္ကာ မအိမ္ကံကို ခပ္ေငးေငး ကေလး ၾကည့္ေနပါ၏။ တကယ္ေတာ့ မအိမ္ကံကို သည္လို ကဏၬေကာစ မတုိက္ခ်င္ပါ။ မတိုက္လည္း မတိုက္၀ံ့ရဲခ့ဲ ပါ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ထင္သလိုသာ ၿမိဳင္ကေလးတစ္ခုခု ျဖစ္လွ်င္ မအိမ္ကံ ႐ူးေလာက္သည္။ ငယ္ေပါင္းဆိုေတာ့ မအိမ္ကံအေၾကာင္း အူမေခ်းခါးသိၿပီးသား။ မအိမ္ကံ မႀကိဳက္ သည့္ စကားကိုေျပာမိရၿပီ။ ေက်းဥက စကားလႊဲလိုက္သည္။
“ကေလးျဖစ္ရသာ ငါ့အျပစ္လည္း ပါပါသယ္ေအ။ အဲသည့္ မနက္က ရက္ကန္း႐ံုထဲ အလုပ္မ်ားေနေတာ့ ၿမိဳင္က ေလးက တို႔နဲ႔ လာေဆာ့ေနသာ။ ခဏေနေတာ့ ထမင္းစား မလားေမးသာ မစားခ်င္ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ အိမ္ေပၚတက္ သြားသာပဲ။ ႐ိုး႐ိုးဖ်ား ထင္ပါရဲ႕ေအ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦး”
မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥ စကားေတြေျပာေနတာကို မလွအံု ၾကားေနရပါသည္။ မလွအံု ႏိုးေနတာၾကာၿပီ။ မအိမ္ကံ ေျပာေနသည့္ စကားေတြ ၾကားသလို၊ ေက်းဥေျပာေနတာေတြ လည္း လံုးစင္လံုးေကာက္ ၾကားပါ၏။ မလွအံု အသာမွိန္း ေနရေလၿပီ။ မအိမ္ကံ၏ စိတ္ကို သိလိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသလြန္း ရပါသည္။ မအိမ္ကံကို စိတ္ျပင္ပါေတာ့လို႔ အႏူးအၫြတ္ေျပာ ေနသည့္ ေက်းဥကိုလည္း ေက်းဇူးသိတတ္ေလျခင္းလို႔ ေအာက္ေမ့ရပါ၏။ မလွအံုခမ်ာ ခႏၶာကိုယ္ မလႈပ္ေသာ္လည္း စိတ္ေတြ ေျပးလႊားေနရၿပီ။ မအိမ္ကံ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ မကိုင္ခဲ့ရတာကို နားၾကည္းမွန္း သိခဲ့ေသာ္လည္း သည္ေလာက္ အထိပါလာလိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။
ဒါဆိုလွ်င္ ေမာင္ေျပသိမ္း စစ္ထြက္တုန္းကလည္း မအိမ္ကံ ခံစားခဲ့ရမွာပဲေပါ့။ အကယ္၍ စစ္ေျမျပင္မွာသာ ေမာင္ေျပသိမ္း က်ခဲ့ၿပီဆိုပါေတာ့ ၿမိဳင္ကေလး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္စရာမရွိ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မအိမ္ကံ ဣေႁႏၵေကာင္းခဲ့လွခ်ည္လား။ သည္ကိစၥ အရီးပန္း႐ံု သိလို႔မျဖစ္။ အေၾကာင္းဆိုက္လာခဲ့ေသာ္ သူလည္း ေဖ်ာင္းဖ်ရေတာ့မည္။ ေက်းဥႏွင့္ မအိမ္ကံ စကားစျပတ္လွေတာ့မွ မလွအံု လႈပ္လာပါ၏။
“ေဟာေတာ္၊ ငါ့အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်က္ေတာ့ ကေလးလည္း ၾကည့္ၾကပါဦးဟယ္။ ငါ့ေျမး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ပါ့။ ႏိုး ရင္ေဆးလူးၾကစို႔။ ေက်းဥ ဆန္ျပဳတ္ကေလး တစ္ဆုပ္ေျပး က်ဳိစမ္း။ မအိမ္ကံ အိပ္လိုက္ေတာ့ အစ္မ ၾကည့္မယ္။ ကေန႔ ေမာင္ေျပသိမ္း ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႕”
“ေျပာသြားပံုေတာ့ သည္ကေန႔ ေရာက္ရက္ပဲ။ မေျပာတတ္ေပါင္ မလွအံုရယ္။ သမီးနဲ႔မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္”
“ေၾသာ္ သူလည္း ဖေအပါဟ့ဲ။ ေက်ာင္းလည္းပါရ၊ ရက္ကန္းလည္းပါရ ရက္ကန္း႐ံုလည္းပါရ သြားဆို သြားရွာ ပါသယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔ ငါ့ေျမးက ၀က္သက္ေနမွာပါ။ ၀က္သက္မ်ား ထြက္ခါနီးပူသယ္”
ေက်းဥ ဆင္းသြားေသာ္လည္း မလွအံုက ဘာမွမၾကား သလို ေနခဲ့သည္။ မိုးစင္စင္လင္းၿပီျဖစ္၍ အိမ္ေအာက္ဆီက ဆြမ္းခံ ကိုယ္ေတာ္ေတြ အ႐ုဏ္ဆြမ္း အိမ္စဥ္ရပ္ေတာ္မူၾကတာ ၾကားရၿပီ။ မအိမ္ကံက မ်က္လံုးေတြကို ေမွးရင္းက အိပ္ေပ်ာ္ သြားရွာပါ၏။ သည္ေတာ့မွ မလွအံုမွာ မ်က္ရည္ေတြ သြန္က် လာခဲ့ရသည္။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ပြဲဦး အပ်ဳိေတာ္ ထြက္ပါၿပီ ဆိုကတည္းက ကန္ေတာ့ပြဲႀကီး ရြက္ခဲ့ရသူ။ အခုေတာ့ မိုးလင္း ခါနီးၿပီ။ ႏွစ္ပါးသစၥာထားေတြလည္း ၿပီးၿပီ။ စခန္းခ်ခဲ့ၾက ၿပီ။ မအိမ္ကံခမ်ာ ဘယ္ဘ၀က ေရစက္၊ ဘယ္ဘ၀က အေၾကာင္းမ်ားလည္း မသိ။ ပုတ္က်ဲေတာ့ နေခ်း(ႏြားေခ်း) ၀င္သတဲ့။ ဘ၀အေၾကာင္းကံက်ဲသခိုက္ အကုသိုလ္ေတြ စိမ့္၀င္ တာမ်ဳိးပင္။
အေမပန္း႐ံု အိမ္ေပၚတက္လာသည္။ မလွအံုက မ်က္ရည္သုတ္ရင္း အသံမထြက္ဖို႔ လက္ရိပ္ျပပါ၏။ ေျမးက ေလးကို နဖူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေငြ႕ေငြ႕ႀကီး ပူေနေသးသည္။ ေခြၽးေတြလည္း ရႊဲလို႔။ မလွအံုက အက်ႌလဲေပးဖို႔ျပင္သည္။ အက်ႌမလဲခင္ ေဆးလူးရပါ၏။ ဆရာေဆာင့္ေဆးက ေဆးပတ္ မလည္ေသးလို႔လားေတာ့ မသိ။ သိသိသာသာ အပူက်သြား တာမ်ဳိး မရွိေသး။
“ညည္း ညီမက ဘာသဲ့လဲ လွအံု”
“ဘာမွ မေျပာရွာပါဘူး။ ေမာင္ေျပသိမ္း လာရင္ ျမင္းျခံမွာ အဂၤလိပ္ဆရာ၀န္နဲ႔ေတာ့ ျပခ်င္သတဲ့”
“ေအးေလ။ သူတို႔သေဘာေပါ့”
အေမပန္း႐ံု ဆင္းသြားေတာ့ မအိမ္ကံ အိပ္ေနတာကို မလွအံု စိုက္ၾကည့္ေနရွာေလသည္။
ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ကိုေျပသိမ္း ျပန္ေရာက္လာသည္။ ရက္ကန္း ပစၥည္းႏွင့္ ဆိုးေဆးထုပ္ေတြ ပါလာခဲ့သည္။ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းပင္ သမီးႀကီး ေနမေကာင္းေၾကာင္း မအိမ္ကံက ေျပာျပသည္။ ကိုေျပသိမ္းခမ်ာ ထမင္းပင္ မစားႏိုင္ေသးဘဲ သမီး၏ အေျခအေနကို စိုးရိမ္တႀကီး တက္ၾကည့္ပါ၏။ အဖ်ား မက်ေသး။ သံုးရက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္သား ကိုယ္ေရက အပူအားႀကီးေနေသးသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ပိတ္ထားသည့္ တံခါးေတြ ဖြင့္ခိုင္းသည္။ ပိတ္ျခင္ေထာင္ႀကီးကို ျဖဳတ္ေစသည္။ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေအာင္ႏွင့္ ေလေကာင္း ေလသန္႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴး တုိက္ေနတာကို စိုးရိမ္ေနပါ၏။ ေလမိၿပီး ေခြၽးငုတ္ မခံနဲ႔လို႔ မလွအံုက မွာထားတာ မဟုတ္လား။
“အိမ္ကေလးတို႔က တံခါးေတြလည္းပိတ္။ ပိတ္ျခင္ ေထာင္ႀကီးကလည္း ခ်ထားေလေတာ့ ကေလးက ဘယ္လန္း ပါမလဲ။ တကယ့္ကို လူမမာႀကီးျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒါမ်ဳိးက ေလနဲ႔ အလင္းေရာင္ လိုတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဒါကေလးကို ျခံဳေပးတဲ့ ေစာင္ႀကီးေတြလား။ ဖယ္ ဖယ္ ဖယ္ပစ္လိုက္”
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ဒါေတြက တစ္ေန႔လယ္လံုး၊ တစ္ညေနလံုး ျဖစ္ခဲ့တာ ေတြပင္။
အေမပန္း႐ံုက ျခင္ေထာင္လွပ္ၾကည့္တာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေျမးဦးကို နဖူးစမ္းရတာ အခါခါ။ မ်က္ရည္ စမ္းစမ္းက်ရတာ အလီလီ။ မလွအံုက အခ်ိန္က်သည္ႏွင့္ ေဆးေတြလူး၊ ပါးစပ္က အႏၲရာယ္ကင္း ဂါထာေတြရြတ္။ ေျပာရလွ်င္ သူတို႔က လည္းသည္အတိုင္း ထိုင္ေနၾက႐ံုပင္။ မအိမ္ကံ ေျပာတာကို မယံုၾကသလို ျငင္းဆန္ၾကေသာ္လည္း ဟုတ္မ်ား ေနမလား ဆိုသည့္ ဒြိဟစိတ္လည္း ရွိေနၾကမွာအမွန္ပင္။
မအိမ္ကံက ေက်းဥကို တုိင္ပင္သည္။ ညဥ့္နက္စတုန္း က ေက်းဥ အိပ္ေနေသာ္လည္း တစ္ေမွးသာ ေမွးျခင္းျဖစ္၏။ မိုးလင္းလုလု။ လေရာင္က ရြာေပၚ က်ေရာက္ေနတာကို ျမင္ေနရပါ၏။
“ေက်းဥရယ္၊ ငါေတာ့ သမီးနဲ႔ မျခား ပူေလာင္ ေနရသယ္။ သမီးခမ်ာ ေ၀ဒနာနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ပူျပင္းရွာပါပေကာေအ။ ညည္းေတာင္ မညည္းႏိုင္ရွာေတာ့ဘူး။ မေတာ္ ဖိတ္စင္”
“အို မဟုတ္သာေအ။ မအိမ္ကံကလည္း လူတကာသည္ လိုဖ်ားခ်င္သဲ့ အခါ ဖ်ားၾကသာပဲဟာ။ သည္လိုပါပဲ။ ေနာက္ ေတာ့လည္း ေပ်ာက္ၾကသာပါပဲ။ ဆရာေဆာင့္ေဆးက ညည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက မအိမ္ကံျဖစ္ေအာင္ ထထူသဲ့ ေဆးေတြ ပါေအ။ သမားမ်ား ၾကည့္သာနဲ႔ သိၾက သူေတြပါ။ ဆရာက ေစာင့္ၾကည့္ဆိုသာ ၾကည့္႐ံုပ။ မအိမ္ကံ ညည္းအိပ္ပါေတာ့ ငါတစ္လဲ ၾကည့္မယ္”
“မဟုတ္ဘူး ေက်းဥ။ ငါပူသာ တစ္ခ်က္ ရွိေသးတယ္”
“ဘာမ်ားပါလိမ့္”
“သည္ေရာဂါက ဟုတ္ခဲ့ေသာ္ ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္က်န္ခဲ့သာသဲ့။ ငါ့သမီးေလးမ်ား မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အဲသလိုမ်ားဆိုရင္”
“ေျပာပါ မအိမ္ကံ။ ငါသိပါသယ္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္မွာ စုိးသာ မဟုတ္လား။ ညည္းစိတ္ကူး မလြဲစမ္းပါနဲ႔ ေအ။ ညည္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ ငါ့ေက်းဇူးရွင္ပါ။ ညေနက စားထားသဲ့ ညည္းတို႔ ထမင္း၀မ္းထဲ ရွိပါေသးသယ္။ ညည္း အစြဲႀကီးလြန္းသယ္။ ညည္း အကုန္ေကာင္းတယ္။ သည္တစ္ ခ်က္ေတာ့ ညည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ယာရွင္ကို ေမ်ာက္က ႏွင္သလို ျဖစ္ေနရင္လည္း ငါ့ကို ပါးသာ႐ိုက္လိုက္ပါ ေတာ့ေအ”
“မဟုတ္သာ ေက်းဥရယ္။ ညည္း ငါ့ကို မဟုတ္သာ မေျပာဘူးဆိုသာ ယံုပါသယ္။ ငါငင္တိုင္း ညည္းသိမ္းရသာ ငါအသိဆံုးပါေအ။ ငါအစြဲႀကီးသာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ကိစၥ မွာ ငါ့ကိုယ္ငါ ႐ႈံးခဲ့သယ္လို႔ ထင္ေနသယ္။ အဲသည့္ စူးက ဆူးျဖဴတစ္ေခ်ာင္းလို ရင္ထဲ နစ္၀င္ေနသာ ငါမႏုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မႏုတ္ႏုိင္ဘူး။ သည္ကိစၥမွာေတာ့ ခံုက်ဴး ေတာ ့ခံုတာ၊ ၀တ္လံုက်ဴးေတာ့ ၀တ္လံုတာ၊ မင္းေစက်ဴး ေတာ့ မင္းေစတာပဲေအ”
ေက်းဥက မထူးေတာ့ၿပီလို႔မ်ား ေတြးမိေလသလား မသိ။ မအိမ္ကံ ေျပာေနသမွ် ၿငိမ္နားေထာင္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေျပာ စရာရွိတာ ေျပာမွျဖစ္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ မအိမ္ကံ ကို စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“ညည္းစိတ္ကို ငါမျမင္ႏုိင္ပါဘူးေအ။ ညည္းက ခံစားရ သူဆိုေတာ့ ငါ့က ေျပာေနရင္ ယပ္လွဲ တရား ေဟာသလို ျဖစ္ေရာ့မယ္။ ငါေျပာမယ္ သည္အခ်ိန္မွာ ကေလး အသက္ရွင္ေရးကသာ အေရးႀကီးသယ္။ အက်ည္းတန္က်န္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္သလဲ။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္ သလဲ”
“ဘာရယ္ ေက်းဥ”
“ညည္းကို ငါေျပာၿပီးသား။ ငါ့ကို ပါးသာ႐ိုက္လိုက္ ေတာ့လို႔။ ငါက ညည္းတို႔အိမ္မွာ ခေရပြင့္လည္းေကာက္၊ စာလည္း ေျခာက္ရသူပါ။ ငါတစ္ေလွ်ာက္လံုး နားေထာင္လာ ခဲ့သူပါ။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ညည္းကို အကဲခတ္ လာခဲ့သယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ သည္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့တန္ေကာင္းရဲ႕။ ေပ်ာက္ပ်က္ တန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့သယ္။ ဘုရားမွာေတာင္ ဆုေတာင္းပါ့ေအ။ ညည္းယံုသာ ယံုလိုက္ပါေတာ့။ အခု ငါေျပာသာက ေျပာရမယ့္ အခ်ိန္မို႔ ေျပာသာ ညည္းစိတ္ေတြ ေလွ်ာ့ဖို႔ေကာင္းၿပီ”
ေက်းဥက က်ိတ္ငိုရင္း ႐ႈိက္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံမွာ အနာေပၚ တုတ္က်သလို အသားဆတ္ဆတ္မ်ားပင္ တုန္ရပါ ၏။ သူ႔ဘ၀မွာ အသက္တမွ် အေရးႀကီးေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေလွ်ာ့ရမတဲ့လား။ မေလွ်ာ့ဘူး။ ေလွ်ာ့ကို မေလွ်ာ့ဘူး။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္။ မအိမ္ကံ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ ဖိကိုက္ထားမိေလသည္။
သည္စကားေတြက က်ယ္က်ယ္ေျပာလို႔ မေကာင္း။ အနားမွာ မလွအံု အိပ္ေနသည္။ မလွအံုသာ ႏိုးေနလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း ၾကားႏိုင္သည္။ ၿမိဳင္ကေလးကိုလည္း ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနသတဲ့ဆိုတာ အေမပန္း႐ံု မသိေစခ်င္။ ဘယ္သူမွလည္း မသိေစခ်င္ပါ။ အေမသာ သိလွ်င္ ရင္က်ဳိး ရွာလိမ့္မည္။ ျဖစ္ရေလ သမီးရယ္။ ညည္းမွာ သည္အပင္ႀကီး မက်ႏိုင္ေသးပါလားလို႔ ေျပာေရာ့မည္။ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ လံုးလံုး သည္စိတ္၊ သည္ေ၀ဒနာ ေက်ပါေစေတာ့ ရယ္လို႔ ဖံုး၀ွက္ထားခဲ့ရ သူခမ်ာ ေျမးမကေလးအထိ မခန္းမေျခာက္ ပါလာေနေသးတာကိုမ်ား သိလွ်င္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ ရွာလိမ့္မည္။
“ေအးေလ။ ငါ့ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ ငါ့လင္စစ္ထြက္တုန္းက ငါသည္ေလာက္ ဗေလာင္မဆူခဲ့ဘူး။ အေဖ ေသတုန္းကလည္း ငါသည္ေလာက္ ေယာက္ယက္ မခတ္ခဲ့ဘူး။ အခုဟာက ငါေမွ်ာ္မွန္းထားမွန္းသိလို႔ အကုသိုလ္က သက္သက္၀င္ဖိစီးသာ။ ငါ့သမီးက်မွ သည္လိုျဖစ္ရေလျခင္း ရယ္လို႔ သူတကာ့ သားသမီးျဖစ္ပါေတာ့လားလို႔ ေျပာခ်င္သာ မႈတ္ပါဘူးေအ။ ငါမယုတ္ညံ့ပါဘူး။ အခုဟာက မုန္႔သည္ မယားလုပ္ၿပီး မုန္႔အနားသား စားရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနလို႔ပါ”
ေက်းဥက ဒူးေပၚ ေမးတင္ကာ မအိမ္ကံကို ခပ္ေငးေငး ကေလး ၾကည့္ေနပါ၏။ တကယ္ေတာ့ မအိမ္ကံကို သည္လို ကဏၬေကာစ မတုိက္ခ်င္ပါ။ မတိုက္လည္း မတိုက္၀ံ့ရဲခ့ဲ ပါ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ထင္သလိုသာ ၿမိဳင္ကေလးတစ္ခုခု ျဖစ္လွ်င္ မအိမ္ကံ ႐ူးေလာက္သည္။ ငယ္ေပါင္းဆိုေတာ့ မအိမ္ကံအေၾကာင္း အူမေခ်းခါးသိၿပီးသား။ မအိမ္ကံ မႀကိဳက္ သည့္ စကားကိုေျပာမိရၿပီ။ ေက်းဥက စကားလႊဲလိုက္သည္။
“ကေလးျဖစ္ရသာ ငါ့အျပစ္လည္း ပါပါသယ္ေအ။ အဲသည့္ မနက္က ရက္ကန္း႐ံုထဲ အလုပ္မ်ားေနေတာ့ ၿမိဳင္က ေလးက တို႔နဲ႔ လာေဆာ့ေနသာ။ ခဏေနေတာ့ ထမင္းစား မလားေမးသာ မစားခ်င္ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ အိမ္ေပၚတက္ သြားသာပဲ။ ႐ိုး႐ိုးဖ်ား ထင္ပါရဲ႕ေအ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦး”
မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥ စကားေတြေျပာေနတာကို မလွအံု ၾကားေနရပါသည္။ မလွအံု ႏိုးေနတာၾကာၿပီ။ မအိမ္ကံ ေျပာေနသည့္ စကားေတြ ၾကားသလို၊ ေက်းဥေျပာေနတာေတြ လည္း လံုးစင္လံုးေကာက္ ၾကားပါ၏။ မလွအံု အသာမွိန္း ေနရေလၿပီ။ မအိမ္ကံ၏ စိတ္ကို သိလိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသလြန္း ရပါသည္။ မအိမ္ကံကို စိတ္ျပင္ပါေတာ့လို႔ အႏူးအၫြတ္ေျပာ ေနသည့္ ေက်းဥကိုလည္း ေက်းဇူးသိတတ္ေလျခင္းလို႔ ေအာက္ေမ့ရပါ၏။ မလွအံုခမ်ာ ခႏၶာကိုယ္ မလႈပ္ေသာ္လည္း စိတ္ေတြ ေျပးလႊားေနရၿပီ။ မအိမ္ကံ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ မကိုင္ခဲ့ရတာကို နားၾကည္းမွန္း သိခဲ့ေသာ္လည္း သည္ေလာက္ အထိပါလာလိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။
ဒါဆိုလွ်င္ ေမာင္ေျပသိမ္း စစ္ထြက္တုန္းကလည္း မအိမ္ကံ ခံစားခဲ့ရမွာပဲေပါ့။ အကယ္၍ စစ္ေျမျပင္မွာသာ ေမာင္ေျပသိမ္း က်ခဲ့ၿပီဆိုပါေတာ့ ၿမိဳင္ကေလး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္စရာမရွိ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မအိမ္ကံ ဣေႁႏၵေကာင္းခဲ့လွခ်ည္လား။ သည္ကိစၥ အရီးပန္း႐ံု သိလို႔မျဖစ္။ အေၾကာင္းဆိုက္လာခဲ့ေသာ္ သူလည္း ေဖ်ာင္းဖ်ရေတာ့မည္။ ေက်းဥႏွင့္ မအိမ္ကံ စကားစျပတ္လွေတာ့မွ မလွအံု လႈပ္လာပါ၏။
“ေဟာေတာ္၊ ငါ့အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်က္ေတာ့ ကေလးလည္း ၾကည့္ၾကပါဦးဟယ္။ ငါ့ေျမး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ပါ့။ ႏိုး ရင္ေဆးလူးၾကစို႔။ ေက်းဥ ဆန္ျပဳတ္ကေလး တစ္ဆုပ္ေျပး က်ဳိစမ္း။ မအိမ္ကံ အိပ္လိုက္ေတာ့ အစ္မ ၾကည့္မယ္။ ကေန႔ ေမာင္ေျပသိမ္း ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႕”
“ေျပာသြားပံုေတာ့ သည္ကေန႔ ေရာက္ရက္ပဲ။ မေျပာတတ္ေပါင္ မလွအံုရယ္။ သမီးနဲ႔မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္”
“ေၾသာ္ သူလည္း ဖေအပါဟ့ဲ။ ေက်ာင္းလည္းပါရ၊ ရက္ကန္းလည္းပါရ ရက္ကန္း႐ံုလည္းပါရ သြားဆို သြားရွာ ပါသယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔ ငါ့ေျမးက ၀က္သက္ေနမွာပါ။ ၀က္သက္မ်ား ထြက္ခါနီးပူသယ္”
ေက်းဥ ဆင္းသြားေသာ္လည္း မလွအံုက ဘာမွမၾကား သလို ေနခဲ့သည္။ မိုးစင္စင္လင္းၿပီျဖစ္၍ အိမ္ေအာက္ဆီက ဆြမ္းခံ ကိုယ္ေတာ္ေတြ အ႐ုဏ္ဆြမ္း အိမ္စဥ္ရပ္ေတာ္မူၾကတာ ၾကားရၿပီ။ မအိမ္ကံက မ်က္လံုးေတြကို ေမွးရင္းက အိပ္ေပ်ာ္ သြားရွာပါ၏။ သည္ေတာ့မွ မလွအံုမွာ မ်က္ရည္ေတြ သြန္က် လာခဲ့ရသည္။ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ပြဲဦး အပ်ဳိေတာ္ ထြက္ပါၿပီ ဆိုကတည္းက ကန္ေတာ့ပြဲႀကီး ရြက္ခဲ့ရသူ။ အခုေတာ့ မိုးလင္း ခါနီးၿပီ။ ႏွစ္ပါးသစၥာထားေတြလည္း ၿပီးၿပီ။ စခန္းခ်ခဲ့ၾက ၿပီ။ မအိမ္ကံခမ်ာ ဘယ္ဘ၀က ေရစက္၊ ဘယ္ဘ၀က အေၾကာင္းမ်ားလည္း မသိ။ ပုတ္က်ဲေတာ့ နေခ်း(ႏြားေခ်း) ၀င္သတဲ့။ ဘ၀အေၾကာင္းကံက်ဲသခိုက္ အကုသိုလ္ေတြ စိမ့္၀င္ တာမ်ဳိးပင္။
အေမပန္း႐ံု အိမ္ေပၚတက္လာသည္။ မလွအံုက မ်က္ရည္သုတ္ရင္း အသံမထြက္ဖို႔ လက္ရိပ္ျပပါ၏။ ေျမးက ေလးကို နဖူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေငြ႕ေငြ႕ႀကီး ပူေနေသးသည္။ ေခြၽးေတြလည္း ရႊဲလို႔။ မလွအံုက အက်ႌလဲေပးဖို႔ျပင္သည္။ အက်ႌမလဲခင္ ေဆးလူးရပါ၏။ ဆရာေဆာင့္ေဆးက ေဆးပတ္ မလည္ေသးလို႔လားေတာ့ မသိ။ သိသိသာသာ အပူက်သြား တာမ်ဳိး မရွိေသး။
“ညည္း ညီမက ဘာသဲ့လဲ လွအံု”
“ဘာမွ မေျပာရွာပါဘူး။ ေမာင္ေျပသိမ္း လာရင္ ျမင္းျခံမွာ အဂၤလိပ္ဆရာ၀န္နဲ႔ေတာ့ ျပခ်င္သတဲ့”
“ေအးေလ။ သူတို႔သေဘာေပါ့”
အေမပန္း႐ံု ဆင္းသြားေတာ့ မအိမ္ကံ အိပ္ေနတာကို မလွအံု စိုက္ၾကည့္ေနရွာေလသည္။
ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ကိုေျပသိမ္း ျပန္ေရာက္လာသည္။ ရက္ကန္း ပစၥည္းႏွင့္ ဆိုးေဆးထုပ္ေတြ ပါလာခဲ့သည္။ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းပင္ သမီးႀကီး ေနမေကာင္းေၾကာင္း မအိမ္ကံက ေျပာျပသည္။ ကိုေျပသိမ္းခမ်ာ ထမင္းပင္ မစားႏိုင္ေသးဘဲ သမီး၏ အေျခအေနကို စိုးရိမ္တႀကီး တက္ၾကည့္ပါ၏။ အဖ်ား မက်ေသး။ သံုးရက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္သား ကိုယ္ေရက အပူအားႀကီးေနေသးသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ပိတ္ထားသည့္ တံခါးေတြ ဖြင့္ခိုင္းသည္။ ပိတ္ျခင္ေထာင္ႀကီးကို ျဖဳတ္ေစသည္။ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေအာင္ႏွင့္ ေလေကာင္း ေလသန္႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴး တုိက္ေနတာကို စိုးရိမ္ေနပါ၏။ ေလမိၿပီး ေခြၽးငုတ္ မခံနဲ႔လို႔ မလွအံုက မွာထားတာ မဟုတ္လား။
“အိမ္ကေလးတို႔က တံခါးေတြလည္းပိတ္။ ပိတ္ျခင္ ေထာင္ႀကီးကလည္း ခ်ထားေလေတာ့ ကေလးက ဘယ္လန္း ပါမလဲ။ တကယ့္ကို လူမမာႀကီးျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒါမ်ဳိးက ေလနဲ႔ အလင္းေရာင္ လိုတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဒါကေလးကို ျခံဳေပးတဲ့ ေစာင္ႀကီးေတြလား။ ဖယ္ ဖယ္ ဖယ္ပစ္လိုက္”
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
2 comments:
ဖတ္ရတာ အားမရဘူးေနာ္... တိုးလိုးတန္းလန္းနဲ႔... ဟင္း ဟင္း...
:P
ေကာင္းေနေတာ့လည္း ေစာင့္သာဖတ္ေပဦးေတာ့ မိစမ္းေရ႕...
ဖတ္ရတာ အားမရဘူးေနာ္... တိုးလိုးတန္းလန္းနဲ႔... ဟင္း ဟင္း...
:P
ေကာင္းေနေတာ့လည္း ေစာင့္သာဖတ္ေပဦးေတာ့ မိစမ္းေရ႕...
Post a Comment