ေဒါသ

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ္ကသာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနခ်င္တာ။ သူမ်ားလုပ္ရင္ေတာ့ သိပ္သေဘာမေတြ႕မိဘူး။ " ငါ " စြဲေတြ အရမ္းမ်ားမိတယ္။ ငါလုပ္တာေတြ ၊ ငါေျပာတာေတြ ၊ ငါေတြးတာေတြ အားလံုးကမွန္တယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေတြၾကီးျပီး ဟိုလူကိုလည္း စကားမေျပာ၊ ဒီလူကိုလည္း စကားမေျပာပဲ ေနလာတာၾကာေတာ့ လူလည္း အထီးက်န္သလို ခံစားလာရတယ္။ တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္သလို ခံစားလာရေတာ့ ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ေနရင္းထိုင္ရင္း ေဒါသ ထြက္တက္လာတယ္။ ေဒါသရဲ႕ ေနာက္္မွာ စိတ္ထဲရွိတာေကာ ၊မရွိတာေကာ ေျပာျဖစ္လာျပန္တယ္။ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ေနရင္းထိုင္ရင္း နဲ႔ မေစာ္ကားသင့္တဲ့ လူေတြကိုလည္း ေစာ္ကားသလိုျဖစ္ျပန္ေရာ။ ေျပာလိုက္တဲ့ ခဏမွာေတာ့ ဘာမွကိုမျမင္ဘူး။ ေျပာျပီးမွ `ဪ ငါေျပာတာ ေတာ္ေတာ္လြန္းသြားပါလားလို႕ ျပန္ျပီး စဥ္းျခင္မိတယ္္။ ေတာင္းပန္ျခင္းကို စိတ္မဝင္းစားတဲ့ က်ေနာ္ အတြက္ေတာ့ အျပစ္ေတြကိုသာ ရင္ဝယ္ပိုက္ထား လိုက္တယ္။

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေဒါသထြက္ခဲေပမယ့္ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႕ရွိရင္ အရင္းဆံုးေဒါသထြက္တက္တာ က်ေနာ္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ေဒါသထြက္လို႕ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြကလည္း ပိႆေလးခဲပစ္လိုက္သလိုပဲ။ စိတ္ေပ်ာ့တဲ့ လူသာဆိုရင္ အဲဒီေနရာမွတင္ ထိုင္ငိုမွာေသခ်ာတယ္။ ငိုတယ္ဆိုလို႕ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ဘဝမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္းေအာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာ္တုန္းကေတာ့ ေအာ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာ္တာဆိုေတာ့ ဘာမွမျမင္ဘူး။ ေအာ္ျပီးထြက္သြားေတာ့ အဲဒီအမ ငိုျပီးက်န္ခဲ့တာကို ေနာက္မွ ရံုးကလူေတြ ျပန္ေျပာၾကလုိ႕ က်ေနာ္ သိလိုက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ အဲေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္စိတ္ကို က်ေနာ္ ထိန္းနိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ေဒါသကိုလည္း အတက္နိုင္ဆံုး မထြက္ေအာင္ ၾကိဳးစားတက္လာခဲ့တယ္။

ပုထုဇဥ္ျဖစ္တဲ့က်ေနာ္ ေဒါသမထြက္ပဲလဲ မေနနိုင္ျပန္ဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ေဒါသကို နည္းတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းထိန္းလိုက္တယ္။ ေဒါသထြက္လာျပီး ဆိုရင္ေတာ့ ေတမိထံု ႏွလံုးမူျပီး ဘယ္သူကိုမွ စကားမေျပာပဲ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

အမွန္ေတာ့ ေဒါသဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ အရာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားေဟာ တရားေတာ္နဲ႔လည္း မညီညႊတ္ပါဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ကိစၥတိုင္း လိုလို က ယခုဘဝမွာေကာ ေနာင္သံသရာမွာပါ ေကာင္းတဲ့ ကိစၥမဟုတ္မွန္ အားလံုးေသာ ပုထုဇဥ္တိုင္း သိက်မွာပါ။ လူသားတိုင္းလိုလို ေဒါသနဲ႔ မကင္းနိုင္ေပမယ့္ အတက္နိုင္ဆံုး ေဒါသကို ထိန္နိုင္ရင္းေတာ့ ယခုသံသရာမွာေကာ ေနာင္သံသရာမွာပါ ေကာင္းၾကိဳးသုခကို ခံစားရမွာ ဧကန္မလြဲ ျဖစ္မွာပါ။

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္