ေလွ်ာက္

အဲဒီညေနက
ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္....
ဧရာဝတီျမစ္နဒီရဲ႔ ကမ္းေပၚက သစ္ပင္တန္းကို ျဖတ္သန္းတိုးဝင္လာတဲ့ေလေျပထဲမွာ တမာနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕ပါလာတာကို သတိထားမိပါတယ္၊ ျပီးေတာ့-

သူေျပာတာကိုလည္း အမွတ္ရလာပါတယ္၊ သူက ကဗ်ာပညာရွင္ဆိုေတာ့ ေျပာပံုက-----
' သူ----'
' ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္' ---တဲ့။

ကိုယ္ေရာစိတ္ေရာ ႏြမ္းႏြမ္းေၾကေၾကနဲ႔
အကၽြမ္းမဝင္တဲ့ ညေနရီမွာ
ေနေရာင္ကလည္း စိမ္းေနသလားလို႕ ထင္ရတယ္၊
ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့
ျဖဴေရာ္ေရာ္လမ္းကေလး---
ဘယ္ေကြ႕ရာက ညာကိုေကာက္နဲ႔----
ဪ ဘယ္ကိုမ်ား ေရာက္ပါလိမ့္၊ ေရာက္မွာပါလိမ့္------- လို႕ေတြးရင္းေတြရင္း
' မေရမရာဇေဝဇဝါနဲ႕ သြားရမည့္ခရီးရဲ႔
မေသခ်ာတဲ့ ေဝဒနာကို ရင္မွာခံစားလာရတယ္' တဲ့
အဲဒီတုန္းကလည္း သူကိုေျပာဖူးပါတယ္၊
' ဘယ္ေရာက္လဲသိေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္-' လို႕
' ဆက္ေလွ်ာက္ ၾကည့္လိုက္ပါလား"၊........လုိ႕

= = = = = = = = = = = = = = = ==

ဧရာဝတီရဲ႕ ေသာင္စပ္ကို ဆင္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္-----

ကိုယ့္ကို အျမဲလိုလို စီးလိုက္ေနတယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ကိုင္ရင္း လိွဳင္းေတြျပန္လွည့္ဆင္းသြားတဲ့ သဲေသာင္စပ္အတိုင္းေလွ်ာက္တယ္။
နင္းေလွ်ာက္မိတဲ့ သဲကေလးေတြက နုညံ့ပါတယ္၊ ညက္ေညာပါတယ္၊ ျပန္တက္လာတဲံ လွိဳင္းကေလးေတြနဲ႔ေျခအခ်နဲ႔ ထိေတြ႕ေတာ့လည္းေအးျမပါတယ္။
လိွဳင္းကေလးေတြလာျပီး ခတ္ေပမယ့္ သဲေသာင္ယံက ဘာမွျဖစ္ပံုမေပၚပါဘူး။ လွိဳင္းကေလးေတြ လာခတ္တာက သိမ္ေမြ႕ေနလို႕ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
' ဒါပင္မယ့္- သိတယ္ဟုတ္၊ ဘဝခရီးတစ္ေနရာရာမွာ ရင္ထဲမွာသမုဒယလွိဳင္းကေလးေတြ ထိခတ္လာျပီဆိုရင္-- အဲဒီသမုဒယလွိဳင္းကေလးေတြက နုနုလွလွ၊ယုယုယယရွိတယ္လို႕ ထင္ရပင္မယ့္--ဘဝတစ္ခုလံုး ျပိဳဆင္းေၾကမြသြားနိုင္တယ္---' ဆိုတဲ့ သူ႕စကားကိုအမွတ္ရျပန္ပါတယ္။ သူ႕ကိုခတ္တဲ့လွိဳင္းက သမုဒယလွိဳင္း-------
တျခားလူေတြကို ခတ္တဲ့လွိဳင္းေတြကေတာ့ အလိုေလာဘလွိဳင္းေတြ၊ ေဒါသအာဃာတလွိဳင္းေတြနဲ႔ အမ်ိဳးအမည္ျခားနားတဲ့လွိဳင္းေတြ----- အထိအခတ္ျပင္းတဲ့ လီွဳင္းမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့၊ ---

= = = = = = = = = = = = = = = = == = = = = ==

ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း ေနာက္ကိုအမွတ္မထင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္------။

' ထိတ္ ' ခနဲျဖစ္သြားတယ္၊ ရင္ထဲမွာလွိဳင္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနသလို ခံစားလိုက္ရတာေတာ့အမွန္ပဲ----

' ေလွ်ာက္နင္းခဲ့တဲ့ ငါ့ေျခရာေတြ တစ္ခုမွမရွိေတာ့ပါလား၊ ေလွ်ာက္ခဲ့တာအေဝးၾကီး------- အေဝးၾကီးေလွ်ာက္လာခဲ့တာ-- ' ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ' ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ငါ့ဘဝခရီးက အေဝးၾကီး၊ ဒီဘဝခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ မည္မည္ရရဆိုလို႕ ဘာမွလဲမရွိပါလား ' ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ေပါင္းဆံုလိုက္လို႕ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြာခဲ့တာ၊ ရင္ထဲမွာလွိဳင္းေတြခတ္ေနသလို ခံစားလိုက္ရတာ----- ဟုတ္ပါတယ္၊ ျပန္လွည့္ျပီး တက္လာတဲ့ေရလွိဳင္းေတြက- ေလွ်ာက္နင္းခဲတဲ့ ကိုယ့္ေျခရာေတြကို ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ေအာင္ ဖ်က္ဖ်က္သြားခဲ့ၾကတာကိုး။

ဒါပင္မယ့္---

ေျခရာေတြပ်က္သြား၊ ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ေလွ်ာက္တဲ့အထိေတာ့ ေရာက္တာပဲ၊ ေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာက္နိုင္သေလာက္ ေရာက္တာပါပဲ၊ ဖိနပ္က အခုမွကိုယ့္ကို တကယ္ခိုစီးျပီး ပါလာတာကိုလည္း သတိထားမိတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္ကို ျပန္ျပီးေျပာရတယ္၊ ေျခရာမထင္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ၾကည့္ျပီး လြမ္းေမာရင္း ရပ္မေနနဲ႔၊ ေတြေဝမေနနဲ႔၊ ေလွ်ာက္ရမည့္ေနရာဆီကို " ေလွ်ာက္-- ဆက္ေလွ်ာက္ " လို႕။

ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစြေစာင္ေနတဲ႔ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ဝင္းေနတဲ့ ျမသလြန္ေစတီကို ျမစ္ကမ္းေပၚမွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ဖူးေတြ႕ေနရတာကို အမွတ္ရပါတယ္။

ေရးသားသူ - ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ

က်ေနာ္ အရမ္းကိုစိတ္ေတြညစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာရဲ႕ ဒီ "ေလွ်ာက္" ဆိုတဲ့ စာေလးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အရင္းက စဥ္းစားထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအားလံုးဟား ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မေရးေတာ့ဘူးလို႕ ေတြးထားတဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းခရီးဟာ အရာမထင္က်န္ခဲ့ေပမယ့္ ေလွ်ာက္နိုင္သေလာက္ေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္သြားရအံုးမွာပါလားလို႕ ----------

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္