“အျပစ္မရွိသဲ့ လွည္းသမားေတြကို နင္ကသာ ၿငိဳးသာ။ ငါက နင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ေခါင္းထဲ မရွိဘူး။ ဖမ္းထားၿပီး ဒဏ္ေငြ ႐ိုက္ခ်င္သာက ေရွ႕က။ လူစာ၊ ႏြားစာေတာင္ မေကြၽးဘူး ဆိုေတာ့ နင္လည္း ေတာသူ၊ ေတာင္သားပဲ မလြန္လြန္းဘူး လား။ တျခားရြာက လွည္းေတြ မေျပာနဲ႔။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ေတာင္သည္ အမိန္႔ကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး”
“ဟုတ္ပါၿပီေလ။ အခုက မအိမ္ကံနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ လို႔တုံး။ လွည္းသမားေတြထဲမွာ နင့္ အမ်ဳိးပါလို႔လား”
“ဘယ့္ႏွယ့္မွ မပတ္သက္ဘူး။ ဘာအမ်ဳိးမွလည္း မပါဘူး။ နင္လုပ္သဲ့ အလုပ္ မဟုတ္လို႔ လိုက္လာသာ။ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ဟာမွ မခံဘူး။ ငါရြာေက်ာင္း ဆရာကေတာ္ေလဟဲ့။ မမွန္သာ မတရားသာ ရွိရင္ ငါတို႔က ေရွ႕ကထြက္ရမွာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္၊ ႏွီးခ်က္နဲ႔ တဲေဆာက္ကာမွ သံေတာင္ ေနာက္ေကာက္ ေကာက္က်ရသယ့္ ကိန္းဆိုက္ေနပါပေကာ”
႐ံုးေရွ႕မွာ လူေတြ အံုခဲေနၾကၿပီ။ မလွအံုလည္း ခ်က္ခ်င္း အေျပး ေရာက္လာသည္။ လာတုန္းကေတာ့ မအိမ္ကံကို “နင္တန္၊ သူတန္” လုပ္ဖို႔ လိုက္လာ ဟန္တူပါ၏။ သာေအာင္ ႏွင့္ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ေအာ္ေနၾကတာ ေတြ႕ေတာ့ ကိုစံေကာင္း အနား သြားရပ္သည္။ ကိုစံေကာင္းကလည္း ႏွမျဖစ္သူကို တစ္ခြန္း၀င္ မဟ။ သာေအာင္ လူပါး ၀ေနတာကို ရြာက မခံခ်င္ ၾကေသာ္လည္း မိုးေကာင္း ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၿငိမ္ေနၾကရသည္။ ခုေတာ့ ႏွမ လုပ္သူက ခ်က္က် လက္က် တြယ္ေနေတာ့ အေ၀းက အသာၾကည့္ ေနျခင္းျဖစ္၏။ သာေအာင့္ေနာက္မွာ လူမိုက္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနၾကေတာ့ ႏွမကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရွိၾကမွာ စိုး၍ ျဖစ္သည္။ မလွအံုက မအိမ္ကံ အနားသြားကာ လက္ေမာင္းအိုးကို ဆြဲသည္။
“မအိမ္ကံလာေတာ့ ေနပူသယ္။ တို႔ရြာလည္း ဆင္ႀကိဳးနဲ႔ ၾကက္ခ်ည္၊ ၾကက္ခ်ည္ႀကိဳးနဲ႔ ဆင္ခ်ည္ ျဖစ္ေနပါပေကာ”
မအိမ္ကံက ေနရာမွာပဲ ေပရပ္ကာ သာေအာင့္ စကားကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ သာေအာင့္ ႏႈတ္က အမိန္႔မက် ေသးတာကို ေပေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္၏။ တကယ္ေတာ့ သာေအာင္က ျမင္းျခံ လမ္းပိုင္း ဌာနက စာအရ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္၍ သည္ကိစၥ သည္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္သြားလိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။ အေ၀းရြာက လွည္းေတြကို ဒဏ္႐ိုက္ လိုက္႐ံုႏွင့္ ၿပီးလိမ့္မည္ ထင္ခဲ့သည္။ လွည္းသမားေတြႏွင့္ ႏြားရွစ္ေကာင္ကို အစာေရစာ ကိစၥ မစီ စဥ္မိခဲ့တာကေတာ့ ေပါ့ဆမႈ ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံ ေရာက္လာ ကာ သည္လို ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႕လိမ့္မည္ လို႔လည္း မထင္။ ရြာမွာ ကိုေျပသိမ္းတို႔၊ မအိမ္ကံတို႔က လြဲ၍ ေျပာ၀ံ့ ဆို၀ံ့သူ မရွိေတာ့လည္း ထင္တုိင္းၾကဲ ေနၾကတာ ၾကာၿပီ။ သာေအာင္က ပါးသည္။ သူလြန္တာကို အမ်ားေရွ႕မွာ အထုပ္ ေျဖျပသလို အျဖစ္မခံဘဲ ခ်ာခနဲ လွည့္သြားကာ ျပႆနာကို ေရွာင္လိုက္သည္။ သူ႔ေနာက္ပါ ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာခဲ့ၿပီး ႐ံုးထဲ ၀င္သြားသည္။ ႏြားသတ္သမား ေအာင္လွက လွည္းသမားေတြဆီ သြားကာ ျပန္ၾကရန္ ေျပာေနေလၿပီ။
“မလွအံု လူေတြ၊ ႏြားေတြ အိမ္မွာ ထမင္းေကြၽးဖို႔ လုပ္ေပးပါဦး။ ခမ်ာမ်ား ဆာၾကရွာေရာ့မယ္။ လွည္းေကာက္ၿပီး အိမ္ေမာင္းခဲ့ခိုင္းလိုက္ေတာ့”
ရြာသူရြာသားေတြၾကားထဲက မအိမ္ကံ တိုးထြက္လာခဲ့ သည္။ ေဇာႏွင့္သာ လိုက္လာရသည္။ ပူလိုက္သည့္ေန။ ဤသို႔ ျဖင့္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာ တာလမ္းေပၚ ႏြားေမာင္းမႈႀကီးၿပီး သြားခဲ့ပါ၏။ တစ္ရြာလံုးမွာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္က်န္ ရစ္ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ အေၾကာင္းက စကားျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ မလွအံုက လွည္းသမားေတြကို လွည္းေကာက္ခိုင္းရင္း ခါးႀကီး တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ကိုစံေကာင္းလည္း ႏွမ ျဖစ္သူေနာက္ သုတ္သုတ္ပါေအာင္ လိုက္လာခဲ့သည္။
“ခ်က္က်ခ်က္ေတာ့ဟာ... သည္ေကာင္ လူပါး၀ေနသာ ၾကာၿပီ။ ငါက ႏွမထိရင္ ၀င္႐ိုက္မလို႔။ ျပန္ျပန္ ငါ့ႏွမ သည္ေကာင္ေတြေတာ့ သတိထားေနာ။ မေကာင္းၾကံခ်င္ ၾကံမယ့္ ေကာင္ေတြရယ္”
“မေကာင္းၾကံေတာ့လည္း တစ္ပြဲ ေတြ႕ၾက႐ံုေပါ့ အစ္ကို ေလးရယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ အကုသုိလ္က ႏိုင္စား ရမယ္လို႔။ လူေတြက ေခြးဆိုး ဆိုသာနဲ႔ ေၾကာက္ရေတာ့မွာ လား။ ေခြးဆိုးမ်ား ပါးေစာင္ဟက္တက္ ျဖဲပစ္လုိက္ခ်င္ေသး တယ္”
မအိမ္ကံ ေဒါသအရွိန္ေတြ မေျပေသး။ မအိမ္ကံ စကား ေၾကာင့္ ကိုစံေကာင္းပင္ စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲ ႏွမကိုလွမ္းၾကည့္ လိုက္ေလ၏။
“ေနႏွင့္ဦး။ လွည္းသမားေတြကို ပုဆိုးတစ္ထည္စီပါ ေပးလိုက္ရဦး”
မအိမ္ကံက ဒဏ္႐ိုက္ခံၾကရမည့္ လွည္းသမားေတြဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လူစာ၊ ႏြားစာ အိမ္မွာ ၀၀လင္လင္ ေခၚေကြၽးခဲ့႐ံုမက ပုဆိုး တစ္ကြင္းစီပါ ေပးလိုက္ေသးသတဲ့ ဆိုသည့္ စကားေတြက ရြာေပါင္းစံု ထုတ္ခ်င္းခတ္သြားခဲ့ေလ ၿပီ။ သာေအာင္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ကုပ္သြားေလ၏။ ထင္မထားသည ့္ေထာင့္က မအိမ္ကံ ေပၚလာတာကို သာေအာင္ ကိုယ္တုိင္ ဟန္ေရး မျပခဲ့ႏိုင္ခဲ့။ စဥ္းစားေတြးေတာရင္း ေပၚလာသည့္ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြပင္။ မအိမ္ကံ အိပ္ရာထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ သမီးႀကီးက အပူအပင္ ကင္းကင္း အိပ္ေပ်ာ္လ်က္။ အျပင္မွာ လေရာင္က သာဆဲပင္။
မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ လွည္းႏွစ္စီး ေကာက္ထား ၿပီးၿပီ။ တစ္စီးက ဖိုးကူး ေမာင္းမည္။ ေနာက္တစ္စီးက ကိုၾကက္ေတာလွည္း။ ကိုၾကက္ေတာက လွည္းသာေပးလိုက္ ျခင္းျဖစ္ၿပီး ကိုဖိုးေငြက ေမာင္းမည္။ မလွအံုက အိမ္ေပၚက သံေသတၱာႀကီး ရြက္ခ်ေတာ့ ကိုဖိုးေငြက လွည္းေပၚကဆီးယူ သည္။ စံုစီနဖာေတြကလည္း မနည္းပါ။ ဘေထြးျဖစ္သူ ကိုသက္မင္းတုိ႔ မိသားစုအတြက္ အေမပန္း႐ံု ထည့္ေပးလိုက္ သည့္ လက္ေဆာင္ေတြလည္းပါပါ၏။ အိမ္ႀကီးမွာ လူေတြ မ်ားလွသည္။ အမ်ဳိးေတြ အေဆြေတြပါမက နားၾကားႏွင့္ လာေရာက္ၾကသူေတြလည္း မ်ားေလ၏။
“မအိမ္ကံ သမီးပို႔ မလုိက္ဘူးလား။ ျမင္းျခံကို။ ညည္း သမီးကေတာ့ေအ တစ္ရြာ တစ္ေယာက္ထြန္းပါပဲ။ မိန္းကေလး ၿမိဳ႕တက္ပညာသင္သာ တို႔တစ္သက္ မၾကားစဖူးဘူး။ သမီး ကလည္းေတာ္၊ မိဘမ်ားကလည္း ကူေဖာ္ပ့ံဖက္ရ ဟန္က် ပါ့ေအ”
ေမးသူေတြက ေမးၾကတာကို မအိမ္ကံေျဖေနရသည္။ မအိမ္ကံ သမီးပို႔မလိုက္ေတာ့ပါ။ ဖေအလည္း ပါသည္။ မလွအံု လည္း ေနရာခ်ရန္လိုက္သြားလိမ့္မည္။ မေအ ပါသြားလွ်င္ သမီးႀကီး စိတ္ေျပာင္းသြားမွာကို ေတြးၿပီး မလိုက္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္၏။ သမီးႀကီးၿမိဳင္က စိတ္အေျပာင္းအလဲကလည္း ျမန္တတ္ပါ ဘိသနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ သက္ႀကီးရြယ္အို မေအႀကီး ခမ်ာ သမီးေရာ၊ ေျမးပါ အိမ္က ခြာသြားလို႔ကေတာ့ ၀မ္းထဲက အူေတြ ဆြဲႏုတ္ သြားသလို ဟာသြား ရွာမွာကို စိုးတာလည္း ပါပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမပန္း႐ံု အနားမွာ မအိမ္ကံရွိမွ ျဖစ္မည္။
ၿမိဳင္ကေလးက သည္မနက္ လွေနလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သမီးဆိုေတာ့ အလွေတြ ႐ုန္းကန္ ပြင့္ရန္အားယူ ေနခ်ိန္ မဟုတ္လား။ ၀င္း၀ါ၀ါ အသားအေရႏွင့္ မ်က္ႏွာပြင့္ပြင့္ ကေလးေၾကာင့္ ဘြားေအက “ပပ၀တီ” ေခၚတာလည္း မလြန္ပါ။ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ ပိုးထည္ကေလးႏွင့္ သေျပစိမ္းေရာင္ အက်ႌက ေတာက္ႂကြားလြန္း လွပါ၏။ မ်က္ႏွာေခ်ကေလး ပုတ္ထားသျဖင့္ မ်က္ႏွာ ႏုႏုကေလးသည္ပင္ ပန္းေသြးေရာင္ ေျပးလ်က္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ ပုတ္လိုက္တိုင္း စိန္ပြင့္ေတြလို တဖ်တ္ဖ်တ္ ရွိေလ၏။ မႏၲေလးက ကတၱီပါ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ ကေလး စီးထားသည္။ ေရႊခ်ည္ထုိး အိတ္ကေလး တစ္အိတ္ကို ကိုင္ထားေသးေတာ့ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ေတာ့မည့္ ရြာ့မိန္းမ ေခ်ာကေလးႏွင့္ပင္ တူသည္။ မအိမ္ကံက လြမ္းတာ တစ္ျခမ္း၊ ေက်နပ္ အားရတာက တစ္ျခမ္းျဖင့္ တစ္ကုိယ္တည္း ႏွစ္စိတ္ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။
“ကိုင္း ၿမိဳင္ကေလး၊ ငါ့ေျမး ဘြားေအႀကီးကို ကန္ေတာ့။ သြားၾကရေအာင္”
အလုိ။ သြားၾကေတာ့မွာလား။ မအိမ္ကံ ရင္ေတြ သည္ေတာ့မွ ကတုန္ကယင္ ရွိလာခဲ့သည္။ ေက်းဥက လူေတြေရွ႕ မထြက္။ သူ႔သားအငယ္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္တို႔ကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ စီဆြဲထားရင္း ခပ္ကြာကြာက လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ငိုခ်င္ခ်င္ မ်က္ႏွာက တင္းထားသျဖင့္သာ မ်က္ရည္ေတြ မက်ျခင္း ျဖစ္၏။ မအိမ္ၿမိဳင္က အေမ ပန္း႐ံုကို ဖ်ာေပၚမွာ ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့ အေမပန္း႐ံုက ဆုေတြ ေပးေနခဲ့သည္။ သည္ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ ရင္း မအိမ္ကံ မ်က္ရည္ စို႔ရၿပီ။
“ပညာရွာသယ့္ အခါ ေတာလိုက္ မုဆိုးမ်ားသားေကာင္ ရွိရာ အရပ္မွာ ေျခလံုလံုပ် ၀ပ္က်ဳိးႏြံရွိသလို က်င့္ရသယ္။ ရတနာ သံုးပါးကို ၾကည္ညိဳရာမွာ အဖုိးတန္ လည္ဆြဲ တန္ဆာကို ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ မၾကာခဏ စမ္းသလို အခါမလပ္ေအာက္ ေမ့ရသယ္။ ေတာေမ်ာက္မ်ား တစ္ည သံုးခါေျမႀကီးကို ဆင္း စမ္းသလို ၀ီရိယ ရွိရသယ္။ ၾကားလား ငါ့ေျမး။ ယေန႔ယခု မွစ၍ ေျမးေလး မအိမ္ၿမိဳင္ တစ္ေယာက္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ ပါ၍ လိုရာမွန္သမွ် ျပည့္စံုၿပီးလွ်င္...”
အေမပန္း႐ံုဆုေပးေနသခိုက္ မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ေတြက ပိတ္ထားေသာ မ်က္ခြံထဲက ယိုစီးက်လ်က္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ တစ္လိမ့္ခ်င္းက်လာ ေလ၏။ ရင္ထဲ လိႈက္တက္လာေသာ ခံစားမႈ အဟုန္က အသိ သတိတရားတို႔ကိုပါ ႐ိုက္ခ်ဳိး ပစ္လိုက္သည့္ အခါ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွေသာ ႐ႈိက္သံႀကီး ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ေက်းဥ၏ ငိုသံကလည္း ထက္ၾကပ္မကြာ ပါလာခဲ့ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ တရားဆုကို ေပးေနေသာ ဘြားေအပါ အသံေတြ တုန္လိႈက္ လာရာက တဘက္ေဟာင္းျဖင့္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ကာငို ရွာေလသည္။ ၀ိုင္းတိုက္ထဲတြင္ ရွိေနၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးမ်ားေရာ ရြာခံမ်ားပါ မ်က္ရည္ေတြေ၀့ၾကရၿပီ။ ခံစားမႈႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေအးေအးေလးေလး ရွိရွာသူဟု ေျပာစမွတ္ျပဳရေသာ မအိမ္ၿမိဳင္သည္ပင္ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရင္းက ဘြားေအကို တစ္လွည့္၊ မိခင္ကို တစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း ငိုေနခဲ့၏။
မအိမ္ကံႏွင့္ ဖေအကို လာကန္ေတာ့သည့္ အခါ သမီးႀကီးကို အကန္ေတာ့ မခံေသးဘဲ ပိုက္ဖက္ထားခဲ့သည္။ နဖူး ဆံစေတြကို နမ္းေနမိသည္။ သည္သမီးကေလး ေမြးကတည္း က ရင္အုပ္မကြာ ရွိခဲ့ရာက သည္ကေန႔ေတာ့ျဖင့္ အေ၀းတစ္ ေနရာဆီ သြားရရွာေတာ့မည္။ မိဘႏွစ္ပါးကို ကန္ေတာ့အၿပီး မွာေတာ့ လွည္းေပၚ တက္ရၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းပင္ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္ လွည့္ထားရွာ၏။ မလွအံုႏွင့္ မအိမ္ၿမိဳင္ သားအဖက လွည္းတစ္စီး။ ကိုဖိုးေငြႏွင့္ ၀န္စည္စလယ္ေတြက လွည္းတစ္စီး။ မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္က အေဖႏွင့္ ျမင္းျခံ အလည္ လိုက္သြားခဲ့စဥ္က အေမပန္း႐ံုႏွင့္ ခြဲရသည့္ ခံစားမႈကိုပင္ ေျပးသတိရ လိုက္မိပါ၏။
“အေမ သြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ အေမႀကီးပန္း႐ံု သြားေတာ့ မယ္ေနာ္၊ ေက်းေက်း သြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ ညီမေလးခုိင္ မမ သြားေတာ့မယ္ေနာ္”
“သြားေတာ့ေျမးႀကီးေရ၊ ေျမးႀကီးလာမွ အေမႀကီး ေတြ႕ ရေတာ့မွာပါေအ၊ ေက်ာင္းပိတ္သာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ေနာ္ေျမး၊ အေမႀကီး တို႔ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္၊ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိ ေဘးရွိသမွ် ေ၀းပါ ေစေတာ္၊ က်ဳပ္ေျမးေလး”
လွည္းႏွစ္စီး ရြာလယ္ လွည္းလမ္းေပၚေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ၀ိုင္းတိုက္ထဲက ရွိရွိသမွ် လူေတြအားလံုး ျခံ၀က ထြက္ၾကည့္ ၾကသည္။ မအိမ္ကံက လက္ျပေတာ့ သမီးႀကီး ၿမိဳင္ကလည္း လက္လွမ္းျပရွာပါ၏။ ဘ၀ဆိုတာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ခ်ည္း ၿပီးရတာမ်ားလား။ သြားေတာ့ သမီးေရ။
ညသည္ လျပည့္ေက်ာ္စရက္ ဆိုေသာ္လည္း ညဥ့္နက္ပိုင္းတြင္ လရွိေသးသည္။ လထြက္ ေနာက္က်သည့္ အတြက္ ညဦးပိုင္းတုန္းကေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း တစ္ရြာလံုး ေမွာင္မည္း လ်က္ရွိ၏။ ကေလးငိုသံ၊ သီခ်င္းဆိုသံ၊ ပုေလြသံစေသာ ေက်းရြာ တစ္ရြာ၏ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ အသံဗလံမ်ား ၿငိမ္သက္သြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ရြာကေလးလည္း တစ္စတစ္စ ၿငိမ္သက္ သြားခဲ့ပါ၏။
မအိမ္ကံတု႔ိ အိမ္ႀကီးမွာ ဖိုးတုတ္ကလြဲလွ်င္ မိန္းမသား ေတြခ်ည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းေရာ၊ ကိုဖုိးေငြေရာ၊ ဖိုးကူးေရာ မရွိၾက႐ံုမက မလွအံုပါ ပါသြားေလေတာ့ အိမ္မွာ အေမပန္း႐ံု၊ မအိမ္ကံ၊ ေက်းဥႏွင့္ ကေလး သံုးေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ လွည္းထြက္သြားကတည္းက သည္အခ်က္ကို မအိမ္ကံ သတိထားမိလိုက္သည္။ ညဘက္မွာ ဖိုးတုတ္ တစ္ေယာက္သာ ေယာက္်ားသားရယ္လို႔ ရွိၿပီး မိန္းမသား ေတြခ်ည္း က်န္ခဲ့ျခင္းသည္ သည္လို ကာလႀကီးမွာ မေကာင္းႏုိင္တာကို ရိပ္စားမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမပန္း႐ံုက အသက္ အရြယ္ႀကီး ရင့္ၿပီ။ ထြန္းပ၊ ထြန္းရ ညီအစ္ကိုႏွင့္ မအိမ္ခိုင္က ကေလးငယ္ေတြ။ က်န္တာ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ကိုစံေကာင္းကို ညဘက္လာေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မအိမ္ကံ စီစဥ္ခဲ့သည္။ ညေနက ေက်းဥကို အေခၚလႊတ္ လိုက္ကတည္းက ကိုစံေကာင္းကလည္း ဓားရွည္ တစ္လက္ျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။
“ဟုတ္သယ္၊ အစ္ကိုေလးလည္း စဥ္းစားမိသယ္၊ ေခတ္ကာလက မေကာင္းေတာ့ ငါ့ႏွမေတြးသာ မွန္သာေပါ့၊ စိတ္ခ်သာ အိပ္ၾကပါေအ၊ အစ္ကိုေလး ရွိပါသယ္”
ကိုစံေကာင္း အတြက္ လက္ဖက္တစ္ပဲြ ေရေႏြးတစ္အိုး စီစဥ္ေပးၿပီး အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သည္ညေတာ့ ေက်းဥတို႔ သားအမိ တစ္ေတြကလည္း မအိမ္ကံတို႔ႏွင့္ အတူ အိမ္ႀကီးေပၚ လာအိပ္ၾကသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ ေအးခုတင္ႀကီးေပၚမွာ ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ကိုစံေကာင္း အိပ္ၾကလိမ့္မည္။ အိပ္ရာ၀င္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံမွာ သမီးႀကီးကို လြမ္းလြန္းသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္။ ေက်းဥကလည္း မအိမ္ကံလိုပင္ ရွိခဲ့သည္။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ ေျမးလြမ္း ေနပံုရပါ၏။ ညေနေစာင္းက တည္းက အိမ္ဦးခန္းက သင္ျဖဴးဖ်ာ ကေလးေပၚမွာ ၀င္ေခြ ေနေလေတာ့သည္။ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥ စကား တေျပာေျပာ ရွိၾကရာတြင္ ညဥ့္နက္လာေတာ့ ေက်းဥလည္း အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၿပီ။
မအိမ္ကံမွာသာ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေသးဘဲ အေတြးေတြ စံုေန ခဲ့ရပါ၏။ ေအာက္ထပ္ နာရီႀကီးဆီက တစ္ခ်က္ထိုးသံ ၾကား ရၿပီ။ ဒင္ခနဲျမည္လိုက္ေသာ အသံက မအိမ္ကံကို ဖ်တ္ခနဲ လႈပ္လိုက္သလိုရွိရာက တစ္စံုတစ္ရာ စိတ္မသိုးမသန္႔သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘာသံမွေတာ့ မရွိ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံတြင္ အာ႐ံုတစ္ခု ကပ္ၿငိေနသလို ၾကက္သီး ရိပ္ရိပ္ကေလးထိ သြားျခင္းျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ အိပ္ရာက ထလာခဲ့ကာ ၀ုိင္းတိုက္ ေလးဖက္ ေလးတန္စလံုးကို ျမင္ရေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ားက တစ္ဆင့္ စူးစူးစုိက္စိုက္ လုိက္ၾကည့္သည္။ လေရာင္က ခပ္ေနာက္ေနာက္ဆိုေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မရွိ။ အစ္ကိုေလး ကိုစံေကာင္းေကာ အိပ္ ေနေလသလား။
မအိမ္ကံ ၾကည့္ေနခိုက္မွာပင္ ၀ုိင္းတိုက္ထဲသို႔ အရာ၀တၳဳ ျဖဴျဖဴေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ က်လာသည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ၀င္းထရံက ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းသျဖင့္ ေသေတာ့ မေသခ်ာ။ မအိမ္ကံက ကိုစံေကာင္းကို ေအာ္ေခၚ လိုက္ဖို႔ ေတြးမိလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ကိုစံေကာင္းက ဓားရွည္၀င့္ရင္း ၀င္းထရံဘက္ကို ေျပးသြားတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ မအိမ္ကံ ကလည္း နံရံေပၚက ဓားရွည္ကို ဆဲြလိုက္ၿပီး ေလွကားေပၚက အေျပးဆင္း လာခ့ဲေလသည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္ မီးကိုေတာ့ ဆြဲျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခဲ့သည္။ ကိုစံေကာင္းက ေျခသံတဖ်တ္ဖ်တ္ေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မအိမ္ကံမွန္းသိ၍ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ျခံေထာင့္ကိုေရာက္ၾကေတာ့ မအိမ္ကံက လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးျဖင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ ထိုးၾကည့္သည္။ ေတြ႕ၿပီ။ ပစၥည္းက သံုးေနရာ ျပန္႔ၾကဲေနသည္။
မႈန္၀ါး၀ါး လေရာင္ထဲမွာ မအိမ္ကံပင္ ေသြးဆုတ္ သြားမတတ္ ရွိခဲ့ရာမွ ကိုစံေကာင္းကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဓားရွည္တစ္လက္ ကိုင္ထားေသာ ေယာက္်ားသားႀကီး ကိုစံေကာင္းပင္လွ်င္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေလ၏။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ဆရာမခင္ခင္ထူး
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွ ေဖၚျပပါသည္။
“ဟုတ္ပါၿပီေလ။ အခုက မအိမ္ကံနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ လို႔တုံး။ လွည္းသမားေတြထဲမွာ နင့္ အမ်ဳိးပါလို႔လား”
“ဘယ့္ႏွယ့္မွ မပတ္သက္ဘူး။ ဘာအမ်ဳိးမွလည္း မပါဘူး။ နင္လုပ္သဲ့ အလုပ္ မဟုတ္လို႔ လိုက္လာသာ။ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ဟာမွ မခံဘူး။ ငါရြာေက်ာင္း ဆရာကေတာ္ေလဟဲ့။ မမွန္သာ မတရားသာ ရွိရင္ ငါတို႔က ေရွ႕ကထြက္ရမွာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္၊ ႏွီးခ်က္နဲ႔ တဲေဆာက္ကာမွ သံေတာင္ ေနာက္ေကာက္ ေကာက္က်ရသယ့္ ကိန္းဆိုက္ေနပါပေကာ”
႐ံုးေရွ႕မွာ လူေတြ အံုခဲေနၾကၿပီ။ မလွအံုလည္း ခ်က္ခ်င္း အေျပး ေရာက္လာသည္။ လာတုန္းကေတာ့ မအိမ္ကံကို “နင္တန္၊ သူတန္” လုပ္ဖို႔ လိုက္လာ ဟန္တူပါ၏။ သာေအာင္ ႏွင့္ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ေအာ္ေနၾကတာ ေတြ႕ေတာ့ ကိုစံေကာင္း အနား သြားရပ္သည္။ ကိုစံေကာင္းကလည္း ႏွမျဖစ္သူကို တစ္ခြန္း၀င္ မဟ။ သာေအာင္ လူပါး ၀ေနတာကို ရြာက မခံခ်င္ ၾကေသာ္လည္း မိုးေကာင္း ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၿငိမ္ေနၾကရသည္။ ခုေတာ့ ႏွမ လုပ္သူက ခ်က္က် လက္က် တြယ္ေနေတာ့ အေ၀းက အသာၾကည့္ ေနျခင္းျဖစ္၏။ သာေအာင့္ေနာက္မွာ လူမိုက္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနၾကေတာ့ ႏွမကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရွိၾကမွာ စိုး၍ ျဖစ္သည္။ မလွအံုက မအိမ္ကံ အနားသြားကာ လက္ေမာင္းအိုးကို ဆြဲသည္။
“မအိမ္ကံလာေတာ့ ေနပူသယ္။ တို႔ရြာလည္း ဆင္ႀကိဳးနဲ႔ ၾကက္ခ်ည္၊ ၾကက္ခ်ည္ႀကိဳးနဲ႔ ဆင္ခ်ည္ ျဖစ္ေနပါပေကာ”
မအိမ္ကံက ေနရာမွာပဲ ေပရပ္ကာ သာေအာင့္ စကားကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ သာေအာင့္ ႏႈတ္က အမိန္႔မက် ေသးတာကို ေပေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္၏။ တကယ္ေတာ့ သာေအာင္က ျမင္းျခံ လမ္းပိုင္း ဌာနက စာအရ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္၍ သည္ကိစၥ သည္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္သြားလိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။ အေ၀းရြာက လွည္းေတြကို ဒဏ္႐ိုက္ လိုက္႐ံုႏွင့္ ၿပီးလိမ့္မည္ ထင္ခဲ့သည္။ လွည္းသမားေတြႏွင့္ ႏြားရွစ္ေကာင္ကို အစာေရစာ ကိစၥ မစီ စဥ္မိခဲ့တာကေတာ့ ေပါ့ဆမႈ ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံ ေရာက္လာ ကာ သည္လို ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႕လိမ့္မည္ လို႔လည္း မထင္။ ရြာမွာ ကိုေျပသိမ္းတို႔၊ မအိမ္ကံတို႔က လြဲ၍ ေျပာ၀ံ့ ဆို၀ံ့သူ မရွိေတာ့လည္း ထင္တုိင္းၾကဲ ေနၾကတာ ၾကာၿပီ။ သာေအာင္က ပါးသည္။ သူလြန္တာကို အမ်ားေရွ႕မွာ အထုပ္ ေျဖျပသလို အျဖစ္မခံဘဲ ခ်ာခနဲ လွည့္သြားကာ ျပႆနာကို ေရွာင္လိုက္သည္။ သူ႔ေနာက္ပါ ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာခဲ့ၿပီး ႐ံုးထဲ ၀င္သြားသည္။ ႏြားသတ္သမား ေအာင္လွက လွည္းသမားေတြဆီ သြားကာ ျပန္ၾကရန္ ေျပာေနေလၿပီ။
“မလွအံု လူေတြ၊ ႏြားေတြ အိမ္မွာ ထမင္းေကြၽးဖို႔ လုပ္ေပးပါဦး။ ခမ်ာမ်ား ဆာၾကရွာေရာ့မယ္။ လွည္းေကာက္ၿပီး အိမ္ေမာင္းခဲ့ခိုင္းလိုက္ေတာ့”
ရြာသူရြာသားေတြၾကားထဲက မအိမ္ကံ တိုးထြက္လာခဲ့ သည္။ ေဇာႏွင့္သာ လိုက္လာရသည္။ ပူလိုက္သည့္ေန။ ဤသို႔ ျဖင့္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာ တာလမ္းေပၚ ႏြားေမာင္းမႈႀကီးၿပီး သြားခဲ့ပါ၏။ တစ္ရြာလံုးမွာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္က်န္ ရစ္ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ အေၾကာင္းက စကားျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ မလွအံုက လွည္းသမားေတြကို လွည္းေကာက္ခိုင္းရင္း ခါးႀကီး တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ကိုစံေကာင္းလည္း ႏွမ ျဖစ္သူေနာက္ သုတ္သုတ္ပါေအာင္ လိုက္လာခဲ့သည္။
“ခ်က္က်ခ်က္ေတာ့ဟာ... သည္ေကာင္ လူပါး၀ေနသာ ၾကာၿပီ။ ငါက ႏွမထိရင္ ၀င္႐ိုက္မလို႔။ ျပန္ျပန္ ငါ့ႏွမ သည္ေကာင္ေတြေတာ့ သတိထားေနာ။ မေကာင္းၾကံခ်င္ ၾကံမယ့္ ေကာင္ေတြရယ္”
“မေကာင္းၾကံေတာ့လည္း တစ္ပြဲ ေတြ႕ၾက႐ံုေပါ့ အစ္ကို ေလးရယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ အကုသုိလ္က ႏိုင္စား ရမယ္လို႔။ လူေတြက ေခြးဆိုး ဆိုသာနဲ႔ ေၾကာက္ရေတာ့မွာ လား။ ေခြးဆိုးမ်ား ပါးေစာင္ဟက္တက္ ျဖဲပစ္လုိက္ခ်င္ေသး တယ္”
မအိမ္ကံ ေဒါသအရွိန္ေတြ မေျပေသး။ မအိမ္ကံ စကား ေၾကာင့္ ကိုစံေကာင္းပင္ စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲ ႏွမကိုလွမ္းၾကည့္ လိုက္ေလ၏။
“ေနႏွင့္ဦး။ လွည္းသမားေတြကို ပုဆိုးတစ္ထည္စီပါ ေပးလိုက္ရဦး”
မအိမ္ကံက ဒဏ္႐ိုက္ခံၾကရမည့္ လွည္းသမားေတြဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လူစာ၊ ႏြားစာ အိမ္မွာ ၀၀လင္လင္ ေခၚေကြၽးခဲ့႐ံုမက ပုဆိုး တစ္ကြင္းစီပါ ေပးလိုက္ေသးသတဲ့ ဆိုသည့္ စကားေတြက ရြာေပါင္းစံု ထုတ္ခ်င္းခတ္သြားခဲ့ေလ ၿပီ။ သာေအာင္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ကုပ္သြားေလ၏။ ထင္မထားသည ့္ေထာင့္က မအိမ္ကံ ေပၚလာတာကို သာေအာင္ ကိုယ္တုိင္ ဟန္ေရး မျပခဲ့ႏိုင္ခဲ့။ စဥ္းစားေတြးေတာရင္း ေပၚလာသည့္ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြပင္။ မအိမ္ကံ အိပ္ရာထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ သမီးႀကီးက အပူအပင္ ကင္းကင္း အိပ္ေပ်ာ္လ်က္။ အျပင္မွာ လေရာင္က သာဆဲပင္။
မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ လွည္းႏွစ္စီး ေကာက္ထား ၿပီးၿပီ။ တစ္စီးက ဖိုးကူး ေမာင္းမည္။ ေနာက္တစ္စီးက ကိုၾကက္ေတာလွည္း။ ကိုၾကက္ေတာက လွည္းသာေပးလိုက္ ျခင္းျဖစ္ၿပီး ကိုဖိုးေငြက ေမာင္းမည္။ မလွအံုက အိမ္ေပၚက သံေသတၱာႀကီး ရြက္ခ်ေတာ့ ကိုဖိုးေငြက လွည္းေပၚကဆီးယူ သည္။ စံုစီနဖာေတြကလည္း မနည္းပါ။ ဘေထြးျဖစ္သူ ကိုသက္မင္းတုိ႔ မိသားစုအတြက္ အေမပန္း႐ံု ထည့္ေပးလိုက္ သည့္ လက္ေဆာင္ေတြလည္းပါပါ၏။ အိမ္ႀကီးမွာ လူေတြ မ်ားလွသည္။ အမ်ဳိးေတြ အေဆြေတြပါမက နားၾကားႏွင့္ လာေရာက္ၾကသူေတြလည္း မ်ားေလ၏။
“မအိမ္ကံ သမီးပို႔ မလုိက္ဘူးလား။ ျမင္းျခံကို။ ညည္း သမီးကေတာ့ေအ တစ္ရြာ တစ္ေယာက္ထြန္းပါပဲ။ မိန္းကေလး ၿမိဳ႕တက္ပညာသင္သာ တို႔တစ္သက္ မၾကားစဖူးဘူး။ သမီး ကလည္းေတာ္၊ မိဘမ်ားကလည္း ကူေဖာ္ပ့ံဖက္ရ ဟန္က် ပါ့ေအ”
ေမးသူေတြက ေမးၾကတာကို မအိမ္ကံေျဖေနရသည္။ မအိမ္ကံ သမီးပို႔မလိုက္ေတာ့ပါ။ ဖေအလည္း ပါသည္။ မလွအံု လည္း ေနရာခ်ရန္လိုက္သြားလိမ့္မည္။ မေအ ပါသြားလွ်င္ သမီးႀကီး စိတ္ေျပာင္းသြားမွာကို ေတြးၿပီး မလိုက္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္၏။ သမီးႀကီးၿမိဳင္က စိတ္အေျပာင္းအလဲကလည္း ျမန္တတ္ပါ ဘိသနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ သက္ႀကီးရြယ္အို မေအႀကီး ခမ်ာ သမီးေရာ၊ ေျမးပါ အိမ္က ခြာသြားလို႔ကေတာ့ ၀မ္းထဲက အူေတြ ဆြဲႏုတ္ သြားသလို ဟာသြား ရွာမွာကို စိုးတာလည္း ပါပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမပန္း႐ံု အနားမွာ မအိမ္ကံရွိမွ ျဖစ္မည္။
ၿမိဳင္ကေလးက သည္မနက္ လွေနလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သမီးဆိုေတာ့ အလွေတြ ႐ုန္းကန္ ပြင့္ရန္အားယူ ေနခ်ိန္ မဟုတ္လား။ ၀င္း၀ါ၀ါ အသားအေရႏွင့္ မ်က္ႏွာပြင့္ပြင့္ ကေလးေၾကာင့္ ဘြားေအက “ပပ၀တီ” ေခၚတာလည္း မလြန္ပါ။ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ ပိုးထည္ကေလးႏွင့္ သေျပစိမ္းေရာင္ အက်ႌက ေတာက္ႂကြားလြန္း လွပါ၏။ မ်က္ႏွာေခ်ကေလး ပုတ္ထားသျဖင့္ မ်က္ႏွာ ႏုႏုကေလးသည္ပင္ ပန္းေသြးေရာင္ ေျပးလ်က္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ ပုတ္လိုက္တိုင္း စိန္ပြင့္ေတြလို တဖ်တ္ဖ်တ္ ရွိေလ၏။ မႏၲေလးက ကတၱီပါ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ ကေလး စီးထားသည္။ ေရႊခ်ည္ထုိး အိတ္ကေလး တစ္အိတ္ကို ကိုင္ထားေသးေတာ့ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ေတာ့မည့္ ရြာ့မိန္းမ ေခ်ာကေလးႏွင့္ပင္ တူသည္။ မအိမ္ကံက လြမ္းတာ တစ္ျခမ္း၊ ေက်နပ္ အားရတာက တစ္ျခမ္းျဖင့္ တစ္ကုိယ္တည္း ႏွစ္စိတ္ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။
“ကိုင္း ၿမိဳင္ကေလး၊ ငါ့ေျမး ဘြားေအႀကီးကို ကန္ေတာ့။ သြားၾကရေအာင္”
အလုိ။ သြားၾကေတာ့မွာလား။ မအိမ္ကံ ရင္ေတြ သည္ေတာ့မွ ကတုန္ကယင္ ရွိလာခဲ့သည္။ ေက်းဥက လူေတြေရွ႕ မထြက္။ သူ႔သားအငယ္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္တို႔ကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ စီဆြဲထားရင္း ခပ္ကြာကြာက လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ငိုခ်င္ခ်င္ မ်က္ႏွာက တင္းထားသျဖင့္သာ မ်က္ရည္ေတြ မက်ျခင္း ျဖစ္၏။ မအိမ္ၿမိဳင္က အေမ ပန္း႐ံုကို ဖ်ာေပၚမွာ ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့ အေမပန္း႐ံုက ဆုေတြ ေပးေနခဲ့သည္။ သည္ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ ရင္း မအိမ္ကံ မ်က္ရည္ စို႔ရၿပီ။
“ပညာရွာသယ့္ အခါ ေတာလိုက္ မုဆိုးမ်ားသားေကာင္ ရွိရာ အရပ္မွာ ေျခလံုလံုပ် ၀ပ္က်ဳိးႏြံရွိသလို က်င့္ရသယ္။ ရတနာ သံုးပါးကို ၾကည္ညိဳရာမွာ အဖုိးတန္ လည္ဆြဲ တန္ဆာကို ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ မၾကာခဏ စမ္းသလို အခါမလပ္ေအာက္ ေမ့ရသယ္။ ေတာေမ်ာက္မ်ား တစ္ည သံုးခါေျမႀကီးကို ဆင္း စမ္းသလို ၀ီရိယ ရွိရသယ္။ ၾကားလား ငါ့ေျမး။ ယေန႔ယခု မွစ၍ ေျမးေလး မအိမ္ၿမိဳင္ တစ္ေယာက္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ ပါ၍ လိုရာမွန္သမွ် ျပည့္စံုၿပီးလွ်င္...”
အေမပန္း႐ံုဆုေပးေနသခိုက္ မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ေတြက ပိတ္ထားေသာ မ်က္ခြံထဲက ယိုစီးက်လ်က္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ တစ္လိမ့္ခ်င္းက်လာ ေလ၏။ ရင္ထဲ လိႈက္တက္လာေသာ ခံစားမႈ အဟုန္က အသိ သတိတရားတို႔ကိုပါ ႐ိုက္ခ်ဳိး ပစ္လိုက္သည့္ အခါ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွေသာ ႐ႈိက္သံႀကီး ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ေက်းဥ၏ ငိုသံကလည္း ထက္ၾကပ္မကြာ ပါလာခဲ့ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ တရားဆုကို ေပးေနေသာ ဘြားေအပါ အသံေတြ တုန္လိႈက္ လာရာက တဘက္ေဟာင္းျဖင့္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ကာငို ရွာေလသည္။ ၀ိုင္းတိုက္ထဲတြင္ ရွိေနၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးမ်ားေရာ ရြာခံမ်ားပါ မ်က္ရည္ေတြေ၀့ၾကရၿပီ။ ခံစားမႈႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေအးေအးေလးေလး ရွိရွာသူဟု ေျပာစမွတ္ျပဳရေသာ မအိမ္ၿမိဳင္သည္ပင္ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရင္းက ဘြားေအကို တစ္လွည့္၊ မိခင္ကို တစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း ငိုေနခဲ့၏။
မအိမ္ကံႏွင့္ ဖေအကို လာကန္ေတာ့သည့္ အခါ သမီးႀကီးကို အကန္ေတာ့ မခံေသးဘဲ ပိုက္ဖက္ထားခဲ့သည္။ နဖူး ဆံစေတြကို နမ္းေနမိသည္။ သည္သမီးကေလး ေမြးကတည္း က ရင္အုပ္မကြာ ရွိခဲ့ရာက သည္ကေန႔ေတာ့ျဖင့္ အေ၀းတစ္ ေနရာဆီ သြားရရွာေတာ့မည္။ မိဘႏွစ္ပါးကို ကန္ေတာ့အၿပီး မွာေတာ့ လွည္းေပၚ တက္ရၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းပင္ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္ လွည့္ထားရွာ၏။ မလွအံုႏွင့္ မအိမ္ၿမိဳင္ သားအဖက လွည္းတစ္စီး။ ကိုဖိုးေငြႏွင့္ ၀န္စည္စလယ္ေတြက လွည္းတစ္စီး။ မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္က အေဖႏွင့္ ျမင္းျခံ အလည္ လိုက္သြားခဲ့စဥ္က အေမပန္း႐ံုႏွင့္ ခြဲရသည့္ ခံစားမႈကိုပင္ ေျပးသတိရ လိုက္မိပါ၏။
“အေမ သြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ အေမႀကီးပန္း႐ံု သြားေတာ့ မယ္ေနာ္၊ ေက်းေက်း သြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ ညီမေလးခုိင္ မမ သြားေတာ့မယ္ေနာ္”
“သြားေတာ့ေျမးႀကီးေရ၊ ေျမးႀကီးလာမွ အေမႀကီး ေတြ႕ ရေတာ့မွာပါေအ၊ ေက်ာင္းပိတ္သာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ေနာ္ေျမး၊ အေမႀကီး တို႔ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္၊ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိ ေဘးရွိသမွ် ေ၀းပါ ေစေတာ္၊ က်ဳပ္ေျမးေလး”
လွည္းႏွစ္စီး ရြာလယ္ လွည္းလမ္းေပၚေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ၀ိုင္းတိုက္ထဲက ရွိရွိသမွ် လူေတြအားလံုး ျခံ၀က ထြက္ၾကည့္ ၾကသည္။ မအိမ္ကံက လက္ျပေတာ့ သမီးႀကီး ၿမိဳင္ကလည္း လက္လွမ္းျပရွာပါ၏။ ဘ၀ဆိုတာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ခ်ည္း ၿပီးရတာမ်ားလား။ သြားေတာ့ သမီးေရ။
ညသည္ လျပည့္ေက်ာ္စရက္ ဆိုေသာ္လည္း ညဥ့္နက္ပိုင္းတြင္ လရွိေသးသည္။ လထြက္ ေနာက္က်သည့္ အတြက္ ညဦးပိုင္းတုန္းကေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း တစ္ရြာလံုး ေမွာင္မည္း လ်က္ရွိ၏။ ကေလးငိုသံ၊ သီခ်င္းဆိုသံ၊ ပုေလြသံစေသာ ေက်းရြာ တစ္ရြာ၏ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ အသံဗလံမ်ား ၿငိမ္သက္သြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ရြာကေလးလည္း တစ္စတစ္စ ၿငိမ္သက္ သြားခဲ့ပါ၏။
မအိမ္ကံတု႔ိ အိမ္ႀကီးမွာ ဖိုးတုတ္ကလြဲလွ်င္ မိန္းမသား ေတြခ်ည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းေရာ၊ ကိုဖုိးေငြေရာ၊ ဖိုးကူးေရာ မရွိၾက႐ံုမက မလွအံုပါ ပါသြားေလေတာ့ အိမ္မွာ အေမပန္း႐ံု၊ မအိမ္ကံ၊ ေက်းဥႏွင့္ ကေလး သံုးေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ လွည္းထြက္သြားကတည္းက သည္အခ်က္ကို မအိမ္ကံ သတိထားမိလိုက္သည္။ ညဘက္မွာ ဖိုးတုတ္ တစ္ေယာက္သာ ေယာက္်ားသားရယ္လို႔ ရွိၿပီး မိန္းမသား ေတြခ်ည္း က်န္ခဲ့ျခင္းသည္ သည္လို ကာလႀကီးမွာ မေကာင္းႏုိင္တာကို ရိပ္စားမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမပန္း႐ံုက အသက္ အရြယ္ႀကီး ရင့္ၿပီ။ ထြန္းပ၊ ထြန္းရ ညီအစ္ကိုႏွင့္ မအိမ္ခိုင္က ကေလးငယ္ေတြ။ က်န္တာ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ကိုစံေကာင္းကို ညဘက္လာေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မအိမ္ကံ စီစဥ္ခဲ့သည္။ ညေနက ေက်းဥကို အေခၚလႊတ္ လိုက္ကတည္းက ကိုစံေကာင္းကလည္း ဓားရွည္ တစ္လက္ျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။
“ဟုတ္သယ္၊ အစ္ကိုေလးလည္း စဥ္းစားမိသယ္၊ ေခတ္ကာလက မေကာင္းေတာ့ ငါ့ႏွမေတြးသာ မွန္သာေပါ့၊ စိတ္ခ်သာ အိပ္ၾကပါေအ၊ အစ္ကိုေလး ရွိပါသယ္”
ကိုစံေကာင္း အတြက္ လက္ဖက္တစ္ပဲြ ေရေႏြးတစ္အိုး စီစဥ္ေပးၿပီး အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သည္ညေတာ့ ေက်းဥတို႔ သားအမိ တစ္ေတြကလည္း မအိမ္ကံတို႔ႏွင့္ အတူ အိမ္ႀကီးေပၚ လာအိပ္ၾကသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ ေအးခုတင္ႀကီးေပၚမွာ ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ကိုစံေကာင္း အိပ္ၾကလိမ့္မည္။ အိပ္ရာ၀င္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံမွာ သမီးႀကီးကို လြမ္းလြန္းသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္။ ေက်းဥကလည္း မအိမ္ကံလိုပင္ ရွိခဲ့သည္။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ ေျမးလြမ္း ေနပံုရပါ၏။ ညေနေစာင္းက တည္းက အိမ္ဦးခန္းက သင္ျဖဴးဖ်ာ ကေလးေပၚမွာ ၀င္ေခြ ေနေလေတာ့သည္။ မအိမ္ကံႏွင့္ ေက်းဥ စကား တေျပာေျပာ ရွိၾကရာတြင္ ညဥ့္နက္လာေတာ့ ေက်းဥလည္း အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၿပီ။
မအိမ္ကံမွာသာ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေသးဘဲ အေတြးေတြ စံုေန ခဲ့ရပါ၏။ ေအာက္ထပ္ နာရီႀကီးဆီက တစ္ခ်က္ထိုးသံ ၾကား ရၿပီ။ ဒင္ခနဲျမည္လိုက္ေသာ အသံက မအိမ္ကံကို ဖ်တ္ခနဲ လႈပ္လိုက္သလိုရွိရာက တစ္စံုတစ္ရာ စိတ္မသိုးမသန္႔သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘာသံမွေတာ့ မရွိ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံတြင္ အာ႐ံုတစ္ခု ကပ္ၿငိေနသလို ၾကက္သီး ရိပ္ရိပ္ကေလးထိ သြားျခင္းျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ အိပ္ရာက ထလာခဲ့ကာ ၀ုိင္းတိုက္ ေလးဖက္ ေလးတန္စလံုးကို ျမင္ရေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ားက တစ္ဆင့္ စူးစူးစုိက္စိုက္ လုိက္ၾကည့္သည္။ လေရာင္က ခပ္ေနာက္ေနာက္ဆိုေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မရွိ။ အစ္ကိုေလး ကိုစံေကာင္းေကာ အိပ္ ေနေလသလား။
မအိမ္ကံ ၾကည့္ေနခိုက္မွာပင္ ၀ုိင္းတိုက္ထဲသို႔ အရာ၀တၳဳ ျဖဴျဖဴေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ က်လာသည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ၀င္းထရံက ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းသျဖင့္ ေသေတာ့ မေသခ်ာ။ မအိမ္ကံက ကိုစံေကာင္းကို ေအာ္ေခၚ လိုက္ဖို႔ ေတြးမိလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ကိုစံေကာင္းက ဓားရွည္၀င့္ရင္း ၀င္းထရံဘက္ကို ေျပးသြားတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ မအိမ္ကံ ကလည္း နံရံေပၚက ဓားရွည္ကို ဆဲြလိုက္ၿပီး ေလွကားေပၚက အေျပးဆင္း လာခ့ဲေလသည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္ မီးကိုေတာ့ ဆြဲျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခဲ့သည္။ ကိုစံေကာင္းက ေျခသံတဖ်တ္ဖ်တ္ေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မအိမ္ကံမွန္းသိ၍ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ျခံေထာင့္ကိုေရာက္ၾကေတာ့ မအိမ္ကံက လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးျဖင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ ထိုးၾကည့္သည္။ ေတြ႕ၿပီ။ ပစၥည္းက သံုးေနရာ ျပန္႔ၾကဲေနသည္။
မႈန္၀ါး၀ါး လေရာင္ထဲမွာ မအိမ္ကံပင္ ေသြးဆုတ္ သြားမတတ္ ရွိခဲ့ရာမွ ကိုစံေကာင္းကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဓားရွည္တစ္လက္ ကိုင္ထားေသာ ေယာက္်ားသားႀကီး ကိုစံေကာင္းပင္လွ်င္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေလ၏။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ဆရာမခင္ခင္ထူး
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွ ေဖၚျပပါသည္။
3 comments:
ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ မကံအိမ္အခန္းဆက္ကို လာဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ။
အကို္ေရ
အသည္းေတြယားလာပီေနာ္..
ျမန္ျမန္ဆက္ပါ...
၀တၳဳကို တင္ေပးတာ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္
အၿမဲတမ္း ေစာင္႔ဖတ္ပါတယ္
ေနာက္အပိုင္း ၿမန္ၿမန္တင္ေပးပါေနာ္
Post a Comment