အေမပန္း႐ံုက ေဖ်ာင္းဖ်ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ ၀င္ေျပာလိုက္တာကို ၾကားရေတာ့ အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ သူ ကိုယ္တိုင္ပင္ မီးေလာင္သည့္ေန႔က တစ္ေက်ာင္းၿပိဳေတာ့ ႏွစ္ ေက်ာင္းေဆာက္ၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း ရပ္ရြာက၊ အလွဴရွင္က၊ ေစတနာရွင္က ကုသိုလ္ပါပါရေစ ဆိုေတာ့ တစ္ဦးေကာင္းမဆန္သာပါ။ သစ္အဖ်ား၀ါးအရင္း လူတိုင္းပါႏိုင္ေလ ေကာင္းေလ။
“ဟုတ္သားပဲ အိမ္ကေလးရယ္။ ေမာင္သာေအာင္တို႔က တစ္ေက်ာင္းလံုး ေဆာက္ပါရေစ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုဟာက အမ်ားထဲ ပါခ်င္ၾကတာပါ။ အိမ္ကေလးက ေစတနာ ရွိသေလာက္ မတည္ လိုက္ေပါ့။ လိုတာအမ်ားက ျဖည့္ေတာ့လည္း အမ်ား ေကာင္းမႈျဖစ္ရတာေပါ့”
မအိမ္ကံက အေမႏွင့္ လင္သားတို႔၏ ဆႏၵကို ဘဲ့မတိုက္ ခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ ဆိုသလို ေရႊေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္ဦးေတာ့ တစ္ဦးတည္းပဲ ေဆာက္မည္ဟု ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ေတြ ကုန္ခ်င္ကုန္ေစေတာ့ အရွင္ထြက္ ထြက္ရ ထြက္ရ၊ အေသထြက္ ထြက္ရ ထြက္ရ ေအာလိုက္ဖို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပင္။ သည္အခ်ိန္မွာ အကြက္ေကာင္း ၀င္နင္း လိုက္သူမွာ သာေအာင္ျဖစ္သည္။
“ဟုတ္ပါသယ္ မအိမ္ကံ။ တို႔တစ္ေတြလည္း အသက္ေတြ မငယ္ေတာ့ပါဘူး ငါ့ႏွမရာ။ လူ႔မေနာ အေခ်ာခ်ည္း မဟုတ္ေလေတာ့ အရင္က ရွိခဲ့တဲ့ ေျပာမွား ဆိုမွားရွိခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့ရင္လည္း ေက်ာင္းအလွဴနဲ႔ ေခ်ခ်င္သာလည္း ပါပါသယ္။ မအိမ္ကံက အေမ ေခၚစရာ ရွိပါေသးသယ္။ ငါ့မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တုိ႔မိဘမ်ားေရာတို႔ပါ စာမတတ္ၾကေလေတာ့ ပညာ ပါရမီ သံသရာ ပါေအာင္ လွဴခ်င္ၾကသာပါ”
“ဟုတ္ပါသယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တုိ႔ကေနာင္မွ ခါးခ်ဳိး ရွာရရွာရ။ ရြာေက်ာင္း မီးေလာင္သာကို ေက်ာင္းႀကီး ငုတ္တုတ္ျပန္ေပၚသဟဲ့ဆိုသာ တျခားရြာေတြကို ျပခ်င္သာလည္း ပါပါတယ္။ ႂကြား၀ါခ်င္သာ မဟုတ္ရပါဘူးေအ။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ညီသဟဲ့ ျဖစ္ခ်င္သာပါ။ ညည္းခြင့္ျပဳရင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးေတာင္ တာ၀န္ယူ လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕”
ေရႊမႈံစကားကို မအိမ္ကံ နားမ၀င္ၿပီ။ ခြင့္ျပဳရင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးေတာင္ လွဴလိုက္ခ်င္သတဲ့လား။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ညီသဟဲ့လို႔ ျပခ်င္ၾကေရာ့လား။ ညည္းက ညႇိခ်င္ဦးေတာ့ မညီႏိုင္ေတာ့ေပါင္ေအ။ ျပဒါးရွင္လံုး ထန္းလ်က္နဲ႔ လဲရမယ္လို႔။ မဟုတ္သဲ့ စကား မေျပာစမ္းပါနဲ႔။
“မဟုတ္ဘူး။ ညည္းတို႔ ေျပာေနသာေတြ မဟုတ္ဘူး။ သည္ေက်ာင္းႀကီးက သူ႔ဟာသူ ေလာင္သဲ့မီး မဟုတ္ဘူး။ လူ႐ႈိ႕သဲ့မီး။ မသမာသူက ႐ႈိ႕ခိုင္းသဲ့မီး တျခားရြာက လူေခၚၿပီး ႐ႈိ႕ခဲ့သဲ့မီး။ ငါတို႔မွာ ေတာစပါး လိုခ်င္လြန္းလို႔ အိမ္စပါးနဲ႔ ရင္းရသာေအ့။ တစ္ေက်ာင္းလံုးလည္း မရဘူး။ တစ္ခ်ဳိးတစ္ဖဲ့ လည္း မရဘူး။ စကားကုန္ၿပီ”
မအိမ္ကံသည္ေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာေနတာမ်ဳိး တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးၾကေတာ့ အားလံုးက အံ့ၾသေနခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံ ဘာကို ဆိုလိုခ်င္မွန္း မသိၾကေသာ္လည္း တစ္စံု တစ္ရာ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနတာေတာ့ ရိပ္မိၾကပံုေပၚပါ၏။ စကားကုန္ၿပီဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ ကိုေျပသိမ္းက ဟန္႔တားသည္။ အေမ ပန္း႐ံုက ၀င္ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ မလွအံုက ၀င္ေခ်ာ့သည္။ ေက်းဥကေတာ့ မအိမ္ကံ၏ ခံစားခ်က္ကို အူမေခ်း ခါးသိထားသူ ဆိုေတာ့ ဘာမွ ၀င္မေျပာဘဲ နားေထာင္ ေနခဲ့ပါ၏။ သာေအာင္က မအိမ္ကံ အေၾကာင္း သိထားသူ ဆိုေတာ့ စိတ္ဆိုးပံုေတာ့ မရ။ သို႔ေသာ္ သည္ေလာက္ခဲယဥ္းလိမ့္မည္ မထင္ေတာ့ ဘယ္စကား ေျပာရမွန္း မသိဘဲ ေရႊမႈံ႕မ်က္ႏွာကို သာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေရႊမႈံက အေမ ပန္း႐ံုဘက္ကို လွည့္ကာ ေတာင္းပန္သည္။
“အရီးရယ္။ က်ဴပ္တို႔ကို မအိမ္ကံ ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ မတြက္ကပ္ သင့္သာ တြက္ကပ္ ေနသလိုပဲ။ က်ဳပ္တို႔က ရြာစိတ္ရပ္စိတ္နဲ႔ လာေတာင္းပန္သာပါ။ က်ဳပ္တို႔ သမီးေလးကလည္း ဆရာေလး ေက်ာင္းမွာပဲ ခရီး ဆံုးရမွာပါ။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းလည္း တက္မထားႏိုင္ပါဘူး အရီးရယ္။ ကိုယ့္နယ္ ကိုယ့္ရြာက ကေလးေတြ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားသာပါ။ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို ထဆစ္(ထန္းဆစ္)လည္က်ဳိး ေလွပိုး ထိုးေတြက်လို႔”
အေမပန္း႐ံုက သူ႔ကို တိုင္တည္ေနေသာ ေရႊမႈံကို ၾကည့္ ပီး သနားေနပံု ေပၚသည္။ ေရႊမႈံ ေျပာတာလည္း မွန္သားပဲ။ သူတို႔ ကိုယ္က်ဳိး မပါပါ။ အမ်ားဆိုင္ ေက်ာင္းမွာ တစ္ဖဲ့တစ္ မလွဴပါရေစဆိုတာ လက္ခံေကာင္းသားပဲ။ သမီးက ဘာျဖစ္ လို႔ပါလိမ့္။ ခက္တာက တစ္ဖက္ကလည္း မျငင္းသာ။ တစ္ဖက္ကလည္း သမီး။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အေမပန္း႐ံု သည္ကိစၥ သည္မွာတင္ ၿပီးခ်င္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ မအိမ္ကံ တစ္စခန္း ထလာတာကို ဇြတ္မျငင္းခ်င္ ေသးသလို အသာၿငိမ္ ေနသည္။ မအိမ္ကံက ေရႊမႈံသမီး မႈံနံ႔သာကို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းလည္း တက္မထားႏိုင္ပါဘူး ဆိုတာၾကားေတာ့ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ထား လိုက္ပါ၏။ ေလေတာ့ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။
“ထဆစ္လည္က်ဳိး ေလွပိုးထုိးေတြ မဟုတ္မွန္းသိပါ သယ္ေအ။ ညည္းတို႔ကို ငါသည္ေလာက္ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့။ ေညာင္ျမစ္တူးရင္း ပုတ္သင္ဥေတြပါ ေပၚေရာ့မယ္ ငါ”
ေရႊမံႈက မအိမ္ကံ စကားမၿပီးခင္မွာပင္ စကား၀င္ျဖတ္သည္။ ေရႊမႈံက ေလသံ မာလာခဲ့ၿပီ။
“ေနပါဦး မအိမ္ကံ။ ေညာင္ျမစ္ မကလို႔ ပိႏၷဲျမစ္ တူးတူး ေရႊမႈံတို႔မွာ ပုတ္သင္ဥ ေပၚစရာ မရွိပါဘူးေအ့။ ေရႊမႈံဆိုသာ တစ္ခ်ိန္က ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပါဟဲ့။ ေဆြနဲ႔မ်ဳိးနဲ႔ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္ နဲ႔ပါ။ ညည္းက ရွဥ့္တစ္ေကာင္ ျမားတစ္စင္း ပစ္ေနလို႔ ေျပာရ တာပါ။ ညည္းသေဘာပါေအ။ ကိုင္း ကိုသာေအာင္ သြားၾကစုိ႔”
ေရႊမံႈဆိုသာ ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကုိင္ပါတဲ့လား။ ဒါ ညည္း ႏိုင္ေလာက္တဲ့ စကားေပါ့။ ငါက ႐ႈံးခဲ့သာကိုးေအရဲ႕။ မအိမ္ကံက ထိုင္ေနရာက ၀ုန္းခနဲ မတ္တတ္ ထရပ္လိုက္သည္။ ခါးကို တင္းတင္း ေထာက္ထား လိုက္ရင္းက မဲ့ျပံဳးျပံဳးလိုက္သည္။ သမုန္းကိုင္းက ႀကီးေတာ္ စံေရႊတူဆိုသူ လူပုပု တစ္ေယာက္ ရြာေက်ာင္း မီး႐ႈိ႕ခဲ့တာကို ထုတ္ေျပာဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီလို႔လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ စကားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာ။ လည္ေခ်ာင္းမွာ နာၾကည္းမႈေတြ ဆို႔ၿပီး နင္ေနသည္။ သည္ အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုေျပသိမ္းက အားလံုးကို ၀င္တားသည္။ စကားေတြ ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း ရွိၾကေတာ့မွာကို ျမင္လိုက္ပံုလည္း ရပါ၏။
“ကိုင္းပါေလ။ ျဖတ္ၾကရေအာင္။ အိမ္ကေလးကလည္း ေတာ္ပါေတာ့။ ေမာင္သာေအာင္တို႔ကလည္း စိတ္မရွိၾကပါနဲ႔ေတာ့။ ျပႆနာက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကေလးကလည္း သူလွဴတဲ့ ေက်ာင္း မီးေလာင္ကတည္းက ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ေနရွာသယ္။ လက္သည္ကို မသိေပမယ့္”
“မအိမ္ကံ လက္သည္ကို သိသယ္ အစ္ကို”
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကို တအံ့တၾသ ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အရာရာကို ကိုေျပသိမ္း ရိပ္စားမိလိုက္ၿပီ။ ဘယ္သူမွားသည္၊ ဘယ္သူမွန္သည္ မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း မအိမ္ကံ သိထားသည္ ဆိုသူက သာေအာင္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေနသူ ျဖစ္ရမည္လို႔ ေတြးမိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟုတ္သားပဲ အိမ္ကေလးရယ္။ ေမာင္သာေအာင္တို႔က တစ္ေက်ာင္းလံုး ေဆာက္ပါရေစ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုဟာက အမ်ားထဲ ပါခ်င္ၾကတာပါ။ အိမ္ကေလးက ေစတနာ ရွိသေလာက္ မတည္ လိုက္ေပါ့။ လိုတာအမ်ားက ျဖည့္ေတာ့လည္း အမ်ား ေကာင္းမႈျဖစ္ရတာေပါ့”
မအိမ္ကံက အေမႏွင့္ လင္သားတို႔၏ ဆႏၵကို ဘဲ့မတိုက္ ခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ ဆိုသလို ေရႊေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္ဦးေတာ့ တစ္ဦးတည္းပဲ ေဆာက္မည္ဟု ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ေတြ ကုန္ခ်င္ကုန္ေစေတာ့ အရွင္ထြက္ ထြက္ရ ထြက္ရ၊ အေသထြက္ ထြက္ရ ထြက္ရ ေအာလိုက္ဖို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပင္။ သည္အခ်ိန္မွာ အကြက္ေကာင္း ၀င္နင္း လိုက္သူမွာ သာေအာင္ျဖစ္သည္။
“ဟုတ္ပါသယ္ မအိမ္ကံ။ တို႔တစ္ေတြလည္း အသက္ေတြ မငယ္ေတာ့ပါဘူး ငါ့ႏွမရာ။ လူ႔မေနာ အေခ်ာခ်ည္း မဟုတ္ေလေတာ့ အရင္က ရွိခဲ့တဲ့ ေျပာမွား ဆိုမွားရွိခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့ရင္လည္း ေက်ာင္းအလွဴနဲ႔ ေခ်ခ်င္သာလည္း ပါပါသယ္။ မအိမ္ကံက အေမ ေခၚစရာ ရွိပါေသးသယ္။ ငါ့မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တုိ႔မိဘမ်ားေရာတို႔ပါ စာမတတ္ၾကေလေတာ့ ပညာ ပါရမီ သံသရာ ပါေအာင္ လွဴခ်င္ၾကသာပါ”
“ဟုတ္ပါသယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တုိ႔ကေနာင္မွ ခါးခ်ဳိး ရွာရရွာရ။ ရြာေက်ာင္း မီးေလာင္သာကို ေက်ာင္းႀကီး ငုတ္တုတ္ျပန္ေပၚသဟဲ့ဆိုသာ တျခားရြာေတြကို ျပခ်င္သာလည္း ပါပါတယ္။ ႂကြား၀ါခ်င္သာ မဟုတ္ရပါဘူးေအ။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ညီသဟဲ့ ျဖစ္ခ်င္သာပါ။ ညည္းခြင့္ျပဳရင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးေတာင္ တာ၀န္ယူ လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕”
ေရႊမႈံစကားကို မအိမ္ကံ နားမ၀င္ၿပီ။ ခြင့္ျပဳရင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးေတာင္ လွဴလိုက္ခ်င္သတဲ့လား။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ညီသဟဲ့လို႔ ျပခ်င္ၾကေရာ့လား။ ညည္းက ညႇိခ်င္ဦးေတာ့ မညီႏိုင္ေတာ့ေပါင္ေအ။ ျပဒါးရွင္လံုး ထန္းလ်က္နဲ႔ လဲရမယ္လို႔။ မဟုတ္သဲ့ စကား မေျပာစမ္းပါနဲ႔။
“မဟုတ္ဘူး။ ညည္းတို႔ ေျပာေနသာေတြ မဟုတ္ဘူး။ သည္ေက်ာင္းႀကီးက သူ႔ဟာသူ ေလာင္သဲ့မီး မဟုတ္ဘူး။ လူ႐ႈိ႕သဲ့မီး။ မသမာသူက ႐ႈိ႕ခိုင္းသဲ့မီး တျခားရြာက လူေခၚၿပီး ႐ႈိ႕ခဲ့သဲ့မီး။ ငါတို႔မွာ ေတာစပါး လိုခ်င္လြန္းလို႔ အိမ္စပါးနဲ႔ ရင္းရသာေအ့။ တစ္ေက်ာင္းလံုးလည္း မရဘူး။ တစ္ခ်ဳိးတစ္ဖဲ့ လည္း မရဘူး။ စကားကုန္ၿပီ”
မအိမ္ကံသည္ေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာေနတာမ်ဳိး တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးၾကေတာ့ အားလံုးက အံ့ၾသေနခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံ ဘာကို ဆိုလိုခ်င္မွန္း မသိၾကေသာ္လည္း တစ္စံု တစ္ရာ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနတာေတာ့ ရိပ္မိၾကပံုေပၚပါ၏။ စကားကုန္ၿပီဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ ကိုေျပသိမ္းက ဟန္႔တားသည္။ အေမ ပန္း႐ံုက ၀င္ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ မလွအံုက ၀င္ေခ်ာ့သည္။ ေက်းဥကေတာ့ မအိမ္ကံ၏ ခံစားခ်က္ကို အူမေခ်း ခါးသိထားသူ ဆိုေတာ့ ဘာမွ ၀င္မေျပာဘဲ နားေထာင္ ေနခဲ့ပါ၏။ သာေအာင္က မအိမ္ကံ အေၾကာင္း သိထားသူ ဆိုေတာ့ စိတ္ဆိုးပံုေတာ့ မရ။ သို႔ေသာ္ သည္ေလာက္ခဲယဥ္းလိမ့္မည္ မထင္ေတာ့ ဘယ္စကား ေျပာရမွန္း မသိဘဲ ေရႊမႈံ႕မ်က္ႏွာကို သာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေရႊမႈံက အေမ ပန္း႐ံုဘက္ကို လွည့္ကာ ေတာင္းပန္သည္။
“အရီးရယ္။ က်ဴပ္တို႔ကို မအိမ္ကံ ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ မတြက္ကပ္ သင့္သာ တြက္ကပ္ ေနသလိုပဲ။ က်ဳပ္တို႔က ရြာစိတ္ရပ္စိတ္နဲ႔ လာေတာင္းပန္သာပါ။ က်ဳပ္တို႔ သမီးေလးကလည္း ဆရာေလး ေက်ာင္းမွာပဲ ခရီး ဆံုးရမွာပါ။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းလည္း တက္မထားႏိုင္ပါဘူး အရီးရယ္။ ကိုယ့္နယ္ ကိုယ့္ရြာက ကေလးေတြ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားသာပါ။ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို ထဆစ္(ထန္းဆစ္)လည္က်ဳိး ေလွပိုး ထိုးေတြက်လို႔”
အေမပန္း႐ံုက သူ႔ကို တိုင္တည္ေနေသာ ေရႊမႈံကို ၾကည့္ ပီး သနားေနပံု ေပၚသည္။ ေရႊမႈံ ေျပာတာလည္း မွန္သားပဲ။ သူတို႔ ကိုယ္က်ဳိး မပါပါ။ အမ်ားဆိုင္ ေက်ာင္းမွာ တစ္ဖဲ့တစ္ မလွဴပါရေစဆိုတာ လက္ခံေကာင္းသားပဲ။ သမီးက ဘာျဖစ္ လို႔ပါလိမ့္။ ခက္တာက တစ္ဖက္ကလည္း မျငင္းသာ။ တစ္ဖက္ကလည္း သမီး။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အေမပန္း႐ံု သည္ကိစၥ သည္မွာတင္ ၿပီးခ်င္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ မအိမ္ကံ တစ္စခန္း ထလာတာကို ဇြတ္မျငင္းခ်င္ ေသးသလို အသာၿငိမ္ ေနသည္။ မအိမ္ကံက ေရႊမႈံသမီး မႈံနံ႔သာကို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းလည္း တက္မထားႏိုင္ပါဘူး ဆိုတာၾကားေတာ့ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ထား လိုက္ပါ၏။ ေလေတာ့ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။
“ထဆစ္လည္က်ဳိး ေလွပိုးထုိးေတြ မဟုတ္မွန္းသိပါ သယ္ေအ။ ညည္းတို႔ကို ငါသည္ေလာက္ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့။ ေညာင္ျမစ္တူးရင္း ပုတ္သင္ဥေတြပါ ေပၚေရာ့မယ္ ငါ”
ေရႊမံႈက မအိမ္ကံ စကားမၿပီးခင္မွာပင္ စကား၀င္ျဖတ္သည္။ ေရႊမႈံက ေလသံ မာလာခဲ့ၿပီ။
“ေနပါဦး မအိမ္ကံ။ ေညာင္ျမစ္ မကလို႔ ပိႏၷဲျမစ္ တူးတူး ေရႊမႈံတို႔မွာ ပုတ္သင္ဥ ေပၚစရာ မရွိပါဘူးေအ့။ ေရႊမႈံဆိုသာ တစ္ခ်ိန္က ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပါဟဲ့။ ေဆြနဲ႔မ်ဳိးနဲ႔ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္ နဲ႔ပါ။ ညည္းက ရွဥ့္တစ္ေကာင္ ျမားတစ္စင္း ပစ္ေနလို႔ ေျပာရ တာပါ။ ညည္းသေဘာပါေအ။ ကိုင္း ကိုသာေအာင္ သြားၾကစုိ႔”
ေရႊမံႈဆိုသာ ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကုိင္ပါတဲ့လား။ ဒါ ညည္း ႏိုင္ေလာက္တဲ့ စကားေပါ့။ ငါက ႐ႈံးခဲ့သာကိုးေအရဲ႕။ မအိမ္ကံက ထိုင္ေနရာက ၀ုန္းခနဲ မတ္တတ္ ထရပ္လိုက္သည္။ ခါးကို တင္းတင္း ေထာက္ထား လိုက္ရင္းက မဲ့ျပံဳးျပံဳးလိုက္သည္။ သမုန္းကိုင္းက ႀကီးေတာ္ စံေရႊတူဆိုသူ လူပုပု တစ္ေယာက္ ရြာေက်ာင္း မီး႐ႈိ႕ခဲ့တာကို ထုတ္ေျပာဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီလို႔လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ စကားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာ။ လည္ေခ်ာင္းမွာ နာၾကည္းမႈေတြ ဆို႔ၿပီး နင္ေနသည္။ သည္ အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုေျပသိမ္းက အားလံုးကို ၀င္တားသည္။ စကားေတြ ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း ရွိၾကေတာ့မွာကို ျမင္လိုက္ပံုလည္း ရပါ၏။
“ကိုင္းပါေလ။ ျဖတ္ၾကရေအာင္။ အိမ္ကေလးကလည္း ေတာ္ပါေတာ့။ ေမာင္သာေအာင္တို႔ကလည္း စိတ္မရွိၾကပါနဲ႔ေတာ့။ ျပႆနာက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကေလးကလည္း သူလွဴတဲ့ ေက်ာင္း မီးေလာင္ကတည္းက ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ေနရွာသယ္။ လက္သည္ကို မသိေပမယ့္”
“မအိမ္ကံ လက္သည္ကို သိသယ္ အစ္ကို”
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကို တအံ့တၾသ ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အရာရာကို ကိုေျပသိမ္း ရိပ္စားမိလိုက္ၿပီ။ ဘယ္သူမွားသည္၊ ဘယ္သူမွန္သည္ မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း မအိမ္ကံ သိထားသည္ ဆိုသူက သာေအာင္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေနသူ ျဖစ္ရမည္လို႔ ေတြးမိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
4 comments:
ဖတ္သြားတယ္ အစ္ကိုေရ.။ ေနာက္တစ္ပိုင္းေမွ်ာ္ေနပါသည္။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီညီ(အနာဂါတ္သံစဥ္)
ေဟ ့..ေဟ ့.. တိုတိုေလးနဲ ့ဘာလို ့ရပ္တာလဲ၊ကြ်န္ေတာ္ ့လို
ရွည္ရွည္ေရးၿပီးမွ ၿဖတ္ပါ။ အခ်ိန္မရလို ့လား....။
ခက္ပါ့ဗ်ာ။ လူေတြကလဲ။ ရြာေက်ာင္းႀကီးကုိမွ မီးရႈိ ့ရတယ္လုိ႔။ မနာလုိ ၀န္တုိမႈေတြေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ ့။
ဇာတ္လမ္းေလးက ေကာင္းပါတယ္။
ဆက္လက္ေရးပါ ရီႏုိေရ။။။။။
မအိမ္ကံ ဇာတ္လမ္းေလးကို ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္
ကိုရီႏိုေရ...
ဆရာမ ခင္ခင္ထူး လက္ရာေလးကို ဒီမွာ ဖတ္ရတဲ့အတြက္လဲ ကိုရီႏိုကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
ခင္တဲ့
ႏွင္း
Post a Comment