ေက်းဥက အီခနဲ ငိုေတာ့ မအိမ္ကံလည္း မ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္ခဲ့။ သည္လို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို ျမင္ရျပန္ေတာ့ လည္း မအိမ္ကံမွာ လံုျခံဳသလိုခံစားရျပန္ပါ၏။ သည္အသိုက္၊ သည္အ၀န္းထက္ ေအးျမေသာေနရာ မရွိပါလားလို႔လည္း ခံစားရျပန္ပါ၏။ ဒါေတြကို မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းအား ေျပာျပေတာ့ ကိုေျပသိမ္းလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရွာပါ၏။
“အစ္ကိုလည္း နားလည္ပါတယ္ အိမ္ကေလးရယ္။ သူတုိ႔ တစ္ေတြက ခ်စ္လြန္းလို႔ သမီးႀကီးကို အလို လိုက္ေနတာေတြ အစ္ကို ေတြ႕ေနရသားပဲ။ ၾကာေတာ့ ကေလးေတာင္ ဘ၀ မဆန္မွာ အစ္ကို စိုးေနမိသာ။ အခု ကိစၥကေတာ့ကြယ္ အစ္ကိုတို႔ အလိုလိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူးေလကြယ္။ အစ္ကို႔ သမီးေတြ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ရမယ္။ အစ္ကို႔ဘက္က ေပးႏိုင္တဲ့ အေမြကလည္း ဒါပဲ။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ သမီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ၾကရမွာကြယ့္”
ကိုေျပသိမ္း ေျပာတာလည္း ဟုတ္သည္။ မအိမ္ကံ သမီးႀကီး အရြယ္တုန္းက ရက္ကန္း အလုပ္ကေလးေတြ ေျခႏိုင္ လက္ႏိုင္၀င္ လုပ္ခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိ၏။ တစ္ေန႔တုန္းက မအိမ္ ၿမိဳင္ကို ဆပ္သြားတစ္ခုေပးကာ ခ်ည္စာ ၿဖီးခိုင္းရာသို႔ အေမ ပန္း႐ံု အေျပးေရာက္လာခဲ့ပါ၏။
“မအိမ္ကံရယ္၊ ငါ့ေျမးကို ခ်ည္စာ ရွင္းခိုင္းရသယ္လို႔ ေအ။ ကေလး လက္ကေလးေတြ ခ်ည္စာ စူးပါဦးမယ္။ ေနာင္ႀကီးရင္ ခုိင္းပါေလ့။ ေပးေပး ငါ့ေျမး အေမႀကီး ရွင္းလိုက္မယ္”
သမီး ႏွစ္ေယာက္က တစ္မ်ဳိးစီ။ မအိမ္ၿမိဳင္က အႀကီးေပသိ စိတ္က မအိမ္ကံဘက္ တူခ်င္သည္။ စိတ္မာသည္။ အေနတည္သည္။ စကားမ်ားမ်ား မေျပာဘဲ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ရွိတတ္သည္။ ကေလး သဘာ၀ ကစားဟယ္ ေဆာ့ဟယ္လည္း မရွိ။ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ကုပ္ကုပ္ကေလး ေနတတ္ သျဖင့္ မအိမ္ကံပင္ အားမရ။ မိန္းကေလး သဘာ၀၊ ေတာ သဘာ၀ ဖန္ခုန္တာ၊ ၾကက္ခြပ္တာ မ်ဳိးေတာ့ ေ၀းေရာ။ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သလဲသီး မွည့္မွည့္ေတြ ေရြးဆြတ္ၿပီး အေစ့ရဲရဲ ကေလးေတြ တစ္ေစ့ခ်င္း ေႁခြသည္။ စံပယ္ပြင့္ ကေလးေတြ၊ ဇြန္ပြင့္ ကေလးေတြကို တစ္ပြင့္ခ်င္း ဆြတ္ကာ သီကံုးတာမ်ဳိးလည္း ၀ါသနာ ပါသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ထူးဆန္းေသာ ေမးခြန္းေတြ ေမးတတ္သည္။
“အေမ သလဲေစ့ကေလးေတြကို နီေအာင္၊ စံပယ္ပန္းက ေလးေတြကို ျဖဴေအာင္ ဘယ္သူက ေဆးဆိုးေပးသာလဲ။ ခ်ည္ခင္ေတြကို ေဆးဆိုး သလိုေပါ့ေနာ္ အေမ”
“ေအးေပါ့ သမီးရယ္၊ သဘာ၀က ေဆးဆိုး ေပးသာေပါ့။ သလဲေစ့ ဆိုရင္ နီရမယ္။ စံပယ္ပြင့္ ဆိုရင္ ျဖဴရမယ္ဆိုသာ ရွိၿပီးသား သမီးရဲ႕”
“သလဲေစ့ အ၀ါလည္း ရွိသာပဲ မႈတ္လား အေမရဲ႕”
ဒါလည္း ဟုတ္သား။ သလဲသီးအ၀ါမ်ဳိးရွိသည္။ မအိမ္ ကံတုိ႔အိမ္မွာ မရွိေသာ္လည္း မမ စိမ္းျမတို႔ ၀ိုင္းထဲမွာ သလဲပင္ တစ္ပင္ရွိသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က ဒါကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
“သလဲသီး အ၀ါမ်ဳိးဆိုေတာ့ သလဲေစ့ကလည္း အ၀ါ ေရာင္ေပါ့ သမီးရဲ႕”
“ဆန္းတယ္ေနာ္ အေမ”
မအိမ္ၿမိဳင္က အဲသလို ရွာရွာေဖြေဖြ ေတြးတတ္သည္။ ရွာရွာေဖြေဖြ ေမးတတ္သည္။ သည္လို အခါမ်ဳိးတြင္ သမီးကို မအိမ္ကံ နားသြင္းရပါ၏။
“မဆန္းပါဘူး သမီးရယ္။ ဒါ မ်ဳိး႐ိုးနဲ႔ ဆိုင္သယ္။ သူ႔ မ်ဳိး႐ိုးက သူဆင္းသက္လာသာ ဆိုေတာ့ အေရာင္ မေျပာင္းဘူး။ အစဥ္ မပ်က္ဘူးေပါ့ သမီးရယ္။ မ်ဳိး႐ိုး အတိုင္း ျဖစ္ရသယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ဳိး႐ိုး အေရးႀကီးသယ္ ေျပာၾကသာေပါ့။ မ်ဳိး႐ိုးဆိုသာ မတိမ္ေကာ ေကာင္းဘူး”
မအိမ္ၿမိဳင္က ဖေအ့ဆီက ႏူးညံ့ျခင္း သိမ္ေမြ႕ျခင္း အေမြကို ရထားသကဲ့သို႔ မေအ့ဘက္က ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ မာနကို ရရွိသူ ျဖစ္သည္။ မာန္မာန မဟုတ္ေသာ မိန္းမသား တစ္ေယာက္၏ စာရိတၱ မာန ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ ထင္ပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္သည္ တစ္ခါတေလ ႏူးညံ့ ေနတတ္ၿပီး တစ္ခါ တစ္ရံမွာေတာ့ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ ရွိတတ္ပါ၏။ ႐ုပ္ရည္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဖေအႏွင့္လည္း တူသည္။ မေအႏွင့္လည္း တူသည္။ ဖေအ မေအတို႔၏ အလွႏွစ္မ်ဳိး ေရာထားေသာ ထူးျခားသည့္ အဆင္ကြဲ အလွကေလးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ၀င္း၀ါ၀ါ အသားအေရ၊ ဖူးစူစူ ႏႈတ္ခမ္းကေလးႏွင့္ ေမး၀ိုင္းကေလးက မေအ။ မ်က္ႏွာက် ေျပေျပ၊ ႏွာတံစင္းစင္း၊ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္က ဖေအ။ အေမပန္း႐ံုကဆိုလွ်င္ သူ႔ေျမးမကို ပပ၀တီလို႔ပင္ ေခၚတတ္သည္။ စိတ္လိုလက္ရ ရွိလွ်င္ ေျမးမေခါင္းကို အုန္းဆီကေလး ပြတ္ေပးရင္း မ်က္ႏွာကို ေမးေစ့က ပင့္ကာ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္သည္။
“ေခ်ာလိုက္သယ့္ မိန္းမႏွယ္ေအ။ ၾကည့္စမ္း လွအံု။ ငါ့ေျမး သည္အရြယ္ သည္ေလာက္ ေခ်ာမွေတာ့ ႀကီးရင္ ေျပာစရာကို ရွိမွာ မႈတ္ဘူး။ ပပ၀တီေတာင္ ႐ႈံးေလာက္သယ္။ အငယ္ေျမးမကလည္း တစ္မ်ဳိးေခ်ာသာေအ့။ ဆုေတာင္း ေကာင္းခ်က္ေတာ့”
“ရွင္အိမ္ကံ သမီး၊ ေမာင္ေျပသိမ္း သမီး မေခ်ာဘဲလား။ ဖေအေခ်ာ၊ မေအေခ်ာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဘိုးသာထန္ဘက္ သြားမတူလို႔”
မလွအံု စကားေၾကာင့္ အေမ ပန္း႐ံုေရာ မအိမ္ကံပါ ရယ္ၾကရသည္။ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို အမႊမ္းတင္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ရင္ကေလး ေႏြးရပါ၏။ သမီးေခ်ာေတာ့ ရြာက ေျပာလိမ့္မည္ ဆိုသလို လူတကာက မအိမ္ကံ သမီးေတြ ေခ်ာလွတယ္ ဆိုၾကသည္။ ထေနာင္းတိုင္က အမ်ဳိးေတြက ဆိုလွ်င္ ေရႊေပၚျမတင္ ရွိၾကသည္။ ထေနာင္းတိုင္ သြားတိုင္း ေျမးေတြကို ဂြမ္းေပါက္ႏွင့္ တို႔ထားမတတ္ ခ်စ္ၾကသည္။ အညစ္အေၾကး မရွိလို႔ စင္ၾကယ္တာတဲ့။ သည္စကားကို မအိမ္ကံ သေဘာက် လွပါ၏။ သမီးေတြကို စိတ္အညစ္အေၾကး၊ ကိုယ္အညစ္အေၾကး မရွိေအာင္ ေမြးျမဴရမည္။
သည္လိုႏွင့္ပင္ သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ျမင္းျခံ ပို႔ရမည့္ ရက္နီး လာခဲ့ေလၿပီ။ ျမင္းျခံမွာ ထားရမည့္ အိမ္ေတြ ရွိေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္းက သူ႕ညီအရင္း ကိုသက္မင္းတို႔ အိမ္မွာ ထားမည္ဆို၏။ ကိုေျပသိမ္း၏ အစ္ကိုႀကီး ကိုသက္၀င္းကေတာ့ ရြာစည္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းက ရြာစည္မွာ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ခဲ့တာပင္ မအိမ္ကံႏွင့္ အေၾကာင္း မပါခင္က ဆိုေတာ့ ရြာစည္သား လံုးလံုး ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ သက္ႏွင္းႏွင့္ သက္မင္း ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ က်န္ၾကသည့္ အထဲက ကိုသက္မင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးကို ၀ါသနာ အလွ်င္း မရွိ။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕စြန္မွာ ရြာထြက္ကုန္ေတြ ေလွာင္သည့္ အလုပ္လုပ္ ကိုင္ရင္း ေတာသားႀကီ လိုေနသူ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕မွာေနသည္ ဆိုေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ေသြးၿမိဳ႕ရည္ မရွိ။ တကယ့္ေတာင္သူႀကီး ႏွင့္မျခား ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ ေနသူသာ ျဖစ္၏။ ကိုသက္မင္း မိန္းမ မလွရွင္ကလည္း ေတာသူ ဆိုေတာ့ ကိုသက္မင္းႏွင့္ မျခား ႐ိုး႐ိုးေအးေအးႀကီး ျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ထဲကို ေက်ာင္းတက္ရန္ စက္ဘီးတစ္စီး ၀ယ္ပို႔မည္ဆိုေတာ့ ကိုသက္မင္းက အပို႔မခံ။ စက္ဘီး အသစ္တစ္စီး ၀ယ္ထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း လူၾကံဳမွာ သည္။ အိမ္အေပၚထပ္ အခန္းတစ္ခန္း ေပးထားသည့္ အျပင္ မလွရွင္က ေက်ာင္းထမင္းခ်ဳိင့္ေတာင ္စီစဥ္ၿပီးေၾကာင္း ဆိုသည္။
“သက္မင္းတို႔ လင္မယားက ေအးေအး။ ငါ့သမီးက ေအးေအးနဲ႔ေတာ့ ဟန္က်ၿပီေပါ့ကြာ။ ထားၾကည့္ေသးတာေပါ့ ေလ။ သမီး မေပ်ာ္ေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ထဲ ေရႊ႕ၾကတာေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ထားစရာ အိမ္ရွိပါတယ္”
ကိုေျပသိမ္းက သမီး မေပ်ာ္မွာ စိုးရွာသည္။ ထူးဆန္းတာက မအိမ္ၿမိဳင္ပင္။ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ တကြ ဘြားေအေတြ၊ ေဒြးႀကီး၊ ေဒြးေလးေတြႏွင့္ ခြဲရမွာကိုလည္း ပူပန္ လြမ္းဆြတ္ ပံုမရ။ ညီမငယ္ မအိမ္ခိုင္ကိုပင္ လြမ္းပံု မေပၚ။ ဘေထြးမင္းတုိ႔ အိမ္ေနရမွာေနာ္ ဆိုေတာ့လည္း အင္းမလႈပ္။ ၿမိဳ႕ထဲ ေရႊ႕သင့္ ေရႊ႕ၾကတာေပါ့ ဆိုေတာ့လည္း မျငင္းပါ။ သည္ကေလးမက တစ္မ်ဳိးပဲလို႔သာ ေအာက္ေမ့ရ ေတာ့သည္။ ဘြားေအႀကီးက တစ္ရက္တြင္ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ေခၚကာ ေျခာက္မူးသား ေရႊလက္စြပ္ႀကီး တစ္ကြင္း လက္ခလယ္မွာ စြပ္ေပးသည္။ ေျမးဦးကို အမွတ္တရ ေပးျခင္း ျဖစ္၏။
“အစ္ကိုလည္း နားလည္ပါတယ္ အိမ္ကေလးရယ္။ သူတုိ႔ တစ္ေတြက ခ်စ္လြန္းလို႔ သမီးႀကီးကို အလို လိုက္ေနတာေတြ အစ္ကို ေတြ႕ေနရသားပဲ။ ၾကာေတာ့ ကေလးေတာင္ ဘ၀ မဆန္မွာ အစ္ကို စိုးေနမိသာ။ အခု ကိစၥကေတာ့ကြယ္ အစ္ကိုတို႔ အလိုလိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူးေလကြယ္။ အစ္ကို႔ သမီးေတြ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ရမယ္။ အစ္ကို႔ဘက္က ေပးႏိုင္တဲ့ အေမြကလည္း ဒါပဲ။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ သမီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ၾကရမွာကြယ့္”
ကိုေျပသိမ္း ေျပာတာလည္း ဟုတ္သည္။ မအိမ္ကံ သမီးႀကီး အရြယ္တုန္းက ရက္ကန္း အလုပ္ကေလးေတြ ေျခႏိုင္ လက္ႏိုင္၀င္ လုပ္ခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိ၏။ တစ္ေန႔တုန္းက မအိမ္ ၿမိဳင္ကို ဆပ္သြားတစ္ခုေပးကာ ခ်ည္စာ ၿဖီးခိုင္းရာသို႔ အေမ ပန္း႐ံု အေျပးေရာက္လာခဲ့ပါ၏။
“မအိမ္ကံရယ္၊ ငါ့ေျမးကို ခ်ည္စာ ရွင္းခိုင္းရသယ္လို႔ ေအ။ ကေလး လက္ကေလးေတြ ခ်ည္စာ စူးပါဦးမယ္။ ေနာင္ႀကီးရင္ ခုိင္းပါေလ့။ ေပးေပး ငါ့ေျမး အေမႀကီး ရွင္းလိုက္မယ္”
သမီး ႏွစ္ေယာက္က တစ္မ်ဳိးစီ။ မအိမ္ၿမိဳင္က အႀကီးေပသိ စိတ္က မအိမ္ကံဘက္ တူခ်င္သည္။ စိတ္မာသည္။ အေနတည္သည္။ စကားမ်ားမ်ား မေျပာဘဲ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ရွိတတ္သည္။ ကေလး သဘာ၀ ကစားဟယ္ ေဆာ့ဟယ္လည္း မရွိ။ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ကုပ္ကုပ္ကေလး ေနတတ္ သျဖင့္ မအိမ္ကံပင္ အားမရ။ မိန္းကေလး သဘာ၀၊ ေတာ သဘာ၀ ဖန္ခုန္တာ၊ ၾကက္ခြပ္တာ မ်ဳိးေတာ့ ေ၀းေရာ။ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သလဲသီး မွည့္မွည့္ေတြ ေရြးဆြတ္ၿပီး အေစ့ရဲရဲ ကေလးေတြ တစ္ေစ့ခ်င္း ေႁခြသည္။ စံပယ္ပြင့္ ကေလးေတြ၊ ဇြန္ပြင့္ ကေလးေတြကို တစ္ပြင့္ခ်င္း ဆြတ္ကာ သီကံုးတာမ်ဳိးလည္း ၀ါသနာ ပါသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ထူးဆန္းေသာ ေမးခြန္းေတြ ေမးတတ္သည္။
“အေမ သလဲေစ့ကေလးေတြကို နီေအာင္၊ စံပယ္ပန္းက ေလးေတြကို ျဖဴေအာင္ ဘယ္သူက ေဆးဆိုးေပးသာလဲ။ ခ်ည္ခင္ေတြကို ေဆးဆိုး သလိုေပါ့ေနာ္ အေမ”
“ေအးေပါ့ သမီးရယ္၊ သဘာ၀က ေဆးဆိုး ေပးသာေပါ့။ သလဲေစ့ ဆိုရင္ နီရမယ္။ စံပယ္ပြင့္ ဆိုရင္ ျဖဴရမယ္ဆိုသာ ရွိၿပီးသား သမီးရဲ႕”
“သလဲေစ့ အ၀ါလည္း ရွိသာပဲ မႈတ္လား အေမရဲ႕”
ဒါလည္း ဟုတ္သား။ သလဲသီးအ၀ါမ်ဳိးရွိသည္။ မအိမ္ ကံတုိ႔အိမ္မွာ မရွိေသာ္လည္း မမ စိမ္းျမတို႔ ၀ိုင္းထဲမွာ သလဲပင္ တစ္ပင္ရွိသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္က ဒါကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
“သလဲသီး အ၀ါမ်ဳိးဆိုေတာ့ သလဲေစ့ကလည္း အ၀ါ ေရာင္ေပါ့ သမီးရဲ႕”
“ဆန္းတယ္ေနာ္ အေမ”
မအိမ္ၿမိဳင္က အဲသလို ရွာရွာေဖြေဖြ ေတြးတတ္သည္။ ရွာရွာေဖြေဖြ ေမးတတ္သည္။ သည္လို အခါမ်ဳိးတြင္ သမီးကို မအိမ္ကံ နားသြင္းရပါ၏။
“မဆန္းပါဘူး သမီးရယ္။ ဒါ မ်ဳိး႐ိုးနဲ႔ ဆိုင္သယ္။ သူ႔ မ်ဳိး႐ိုးက သူဆင္းသက္လာသာ ဆိုေတာ့ အေရာင္ မေျပာင္းဘူး။ အစဥ္ မပ်က္ဘူးေပါ့ သမီးရယ္။ မ်ဳိး႐ိုး အတိုင္း ျဖစ္ရသယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ဳိး႐ိုး အေရးႀကီးသယ္ ေျပာၾကသာေပါ့။ မ်ဳိး႐ိုးဆိုသာ မတိမ္ေကာ ေကာင္းဘူး”
မအိမ္ၿမိဳင္က ဖေအ့ဆီက ႏူးညံ့ျခင္း သိမ္ေမြ႕ျခင္း အေမြကို ရထားသကဲ့သို႔ မေအ့ဘက္က ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ မာနကို ရရွိသူ ျဖစ္သည္။ မာန္မာန မဟုတ္ေသာ မိန္းမသား တစ္ေယာက္၏ စာရိတၱ မာန ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ ထင္ပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္သည္ တစ္ခါတေလ ႏူးညံ့ ေနတတ္ၿပီး တစ္ခါ တစ္ရံမွာေတာ့ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ ရွိတတ္ပါ၏။ ႐ုပ္ရည္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဖေအႏွင့္လည္း တူသည္။ မေအႏွင့္လည္း တူသည္။ ဖေအ မေအတို႔၏ အလွႏွစ္မ်ဳိး ေရာထားေသာ ထူးျခားသည့္ အဆင္ကြဲ အလွကေလးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ၀င္း၀ါ၀ါ အသားအေရ၊ ဖူးစူစူ ႏႈတ္ခမ္းကေလးႏွင့္ ေမး၀ိုင္းကေလးက မေအ။ မ်က္ႏွာက် ေျပေျပ၊ ႏွာတံစင္းစင္း၊ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္က ဖေအ။ အေမပန္း႐ံုကဆိုလွ်င္ သူ႔ေျမးမကို ပပ၀တီလို႔ပင္ ေခၚတတ္သည္။ စိတ္လိုလက္ရ ရွိလွ်င္ ေျမးမေခါင္းကို အုန္းဆီကေလး ပြတ္ေပးရင္း မ်က္ႏွာကို ေမးေစ့က ပင့္ကာ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္သည္။
“ေခ်ာလိုက္သယ့္ မိန္းမႏွယ္ေအ။ ၾကည့္စမ္း လွအံု။ ငါ့ေျမး သည္အရြယ္ သည္ေလာက္ ေခ်ာမွေတာ့ ႀကီးရင္ ေျပာစရာကို ရွိမွာ မႈတ္ဘူး။ ပပ၀တီေတာင္ ႐ႈံးေလာက္သယ္။ အငယ္ေျမးမကလည္း တစ္မ်ဳိးေခ်ာသာေအ့။ ဆုေတာင္း ေကာင္းခ်က္ေတာ့”
“ရွင္အိမ္ကံ သမီး၊ ေမာင္ေျပသိမ္း သမီး မေခ်ာဘဲလား။ ဖေအေခ်ာ၊ မေအေခ်ာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဘိုးသာထန္ဘက္ သြားမတူလို႔”
မလွအံု စကားေၾကာင့္ အေမ ပန္း႐ံုေရာ မအိမ္ကံပါ ရယ္ၾကရသည္။ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို အမႊမ္းတင္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ရင္ကေလး ေႏြးရပါ၏။ သမီးေခ်ာေတာ့ ရြာက ေျပာလိမ့္မည္ ဆိုသလို လူတကာက မအိမ္ကံ သမီးေတြ ေခ်ာလွတယ္ ဆိုၾကသည္။ ထေနာင္းတိုင္က အမ်ဳိးေတြက ဆိုလွ်င္ ေရႊေပၚျမတင္ ရွိၾကသည္။ ထေနာင္းတိုင္ သြားတိုင္း ေျမးေတြကို ဂြမ္းေပါက္ႏွင့္ တို႔ထားမတတ္ ခ်စ္ၾကသည္။ အညစ္အေၾကး မရွိလို႔ စင္ၾကယ္တာတဲ့။ သည္စကားကို မအိမ္ကံ သေဘာက် လွပါ၏။ သမီးေတြကို စိတ္အညစ္အေၾကး၊ ကိုယ္အညစ္အေၾကး မရွိေအာင္ ေမြးျမဴရမည္။
သည္လိုႏွင့္ပင္ သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ျမင္းျခံ ပို႔ရမည့္ ရက္နီး လာခဲ့ေလၿပီ။ ျမင္းျခံမွာ ထားရမည့္ အိမ္ေတြ ရွိေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္းက သူ႕ညီအရင္း ကိုသက္မင္းတို႔ အိမ္မွာ ထားမည္ဆို၏။ ကိုေျပသိမ္း၏ အစ္ကိုႀကီး ကိုသက္၀င္းကေတာ့ ရြာစည္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းက ရြာစည္မွာ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ခဲ့တာပင္ မအိမ္ကံႏွင့္ အေၾကာင္း မပါခင္က ဆိုေတာ့ ရြာစည္သား လံုးလံုး ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ သက္ႏွင္းႏွင့္ သက္မင္း ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ က်န္ၾကသည့္ အထဲက ကိုသက္မင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးကို ၀ါသနာ အလွ်င္း မရွိ။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕စြန္မွာ ရြာထြက္ကုန္ေတြ ေလွာင္သည့္ အလုပ္လုပ္ ကိုင္ရင္း ေတာသားႀကီ လိုေနသူ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕မွာေနသည္ ဆိုေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ေသြးၿမိဳ႕ရည္ မရွိ။ တကယ့္ေတာင္သူႀကီး ႏွင့္မျခား ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ ေနသူသာ ျဖစ္၏။ ကိုသက္မင္း မိန္းမ မလွရွင္ကလည္း ေတာသူ ဆိုေတာ့ ကိုသက္မင္းႏွင့္ မျခား ႐ိုး႐ိုးေအးေအးႀကီး ျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ထဲကို ေက်ာင္းတက္ရန္ စက္ဘီးတစ္စီး ၀ယ္ပို႔မည္ဆိုေတာ့ ကိုသက္မင္းက အပို႔မခံ။ စက္ဘီး အသစ္တစ္စီး ၀ယ္ထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း လူၾကံဳမွာ သည္။ အိမ္အေပၚထပ္ အခန္းတစ္ခန္း ေပးထားသည့္ အျပင္ မလွရွင္က ေက်ာင္းထမင္းခ်ဳိင့္ေတာင ္စီစဥ္ၿပီးေၾကာင္း ဆိုသည္။
“သက္မင္းတို႔ လင္မယားက ေအးေအး။ ငါ့သမီးက ေအးေအးနဲ႔ေတာ့ ဟန္က်ၿပီေပါ့ကြာ။ ထားၾကည့္ေသးတာေပါ့ ေလ။ သမီး မေပ်ာ္ေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ထဲ ေရႊ႕ၾကတာေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ထားစရာ အိမ္ရွိပါတယ္”
ကိုေျပသိမ္းက သမီး မေပ်ာ္မွာ စိုးရွာသည္။ ထူးဆန္းတာက မအိမ္ၿမိဳင္ပင္။ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ တကြ ဘြားေအေတြ၊ ေဒြးႀကီး၊ ေဒြးေလးေတြႏွင့္ ခြဲရမွာကိုလည္း ပူပန္ လြမ္းဆြတ္ ပံုမရ။ ညီမငယ္ မအိမ္ခိုင္ကိုပင္ လြမ္းပံု မေပၚ။ ဘေထြးမင္းတုိ႔ အိမ္ေနရမွာေနာ္ ဆိုေတာ့လည္း အင္းမလႈပ္။ ၿမိဳ႕ထဲ ေရႊ႕သင့္ ေရႊ႕ၾကတာေပါ့ ဆိုေတာ့လည္း မျငင္းပါ။ သည္ကေလးမက တစ္မ်ဳိးပဲလို႔သာ ေအာက္ေမ့ရ ေတာ့သည္။ ဘြားေအႀကီးက တစ္ရက္တြင္ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ေခၚကာ ေျခာက္မူးသား ေရႊလက္စြပ္ႀကီး တစ္ကြင္း လက္ခလယ္မွာ စြပ္ေပးသည္။ ေျမးဦးကို အမွတ္တရ ေပးျခင္း ျဖစ္၏။
1 comment:
အလဲ့.. တစ္ရတယ္ ဗ်။
အေပၚက သံုးကို ဆက္ဖတ္လိုက္ဦးမယ္။
Post a Comment