လြမ္းတယ္ အေမ

ကၽြန္ေတာ္အသက္ အခုဆိုရင္ ၂၉ထဲကိုေရာက္ခ်င္းမလွေရာက္ေနပါျပီ။ ဒီ ၂၉ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ားေျပာင္းလဲသြားလဲ၊ ဘာမ်ားတိုးတက္မႈရွိလားလဲလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ ဆင္ျခင္မိတယ္။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သတိထားျပီး ၾကည့္မိတယ္။ အသက္သာ လူ႕သက္တမ္းရဲ႔ တဝက္ကို ေရာက္ခ်င္းမလွ ေရာက္ေနျပီ။ ပိုင္ဆိုင္မႈ ဆိုတဲ့ လက္စုပ္လက္ကိုင္ ျပနိုင္တာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေသးဘူး။

တခါတခါလည္း ကိုယ္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးေနမိတယ္။ စိတ္ပ်က္မိလားလို႕ေပါ့။ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ကိုျပန္ေျဖမိတယ္။ စိတ္ပ်က္တယ္တဲ့( စိတ္ပဲ ပ်က္တာေနာ္၊ စိတ္ဓာတ္မက်ဘူး) ။ ဟုတ္တယ္ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ ဘာကိုစိတ္ပ်က္မိလဲလို႕ ေမးျပန္ေတာ့ စီးပြားေရး အေျခအေနေပါ့။ ကိုယ္ သိတက္နားလည္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့့ အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးကက်ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနျပီ။

စီးပြားေရးက်လို႕ စိတ္က မပ်က္ေသးဘူး။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အေဖဆံုးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာ အားကိုးျပီေနေနရတဲ့ ေတာင္ၾကီးတစ္လံုး ျပိဳက်သြားသလိုပဲ က်ေနာ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ အေဖမရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ က်ေနာ္ေတြးပူေနဖို႕ အခ်ိန္မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်န္ေနေသးတဲ့ အေမဆိုတဲ့ အားေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ အေဖရဲ႕ တာဝန္ေတြကို က်ေနာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး က်ေနာ္ ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့တယ္။

ပညာေရး ၾကျပန္ေတာ့လည္း ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ေအာင္ျမင္ထားတာမဟုတ္ေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လည္း မျပဳနိုင္ဘူးေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႕ေနေတာ့ လိုအပ္လာမွာပါေလး ဆိုတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႔ မျဖစ္မေန ယူလိုက္မိတဲ့ ဘြဲ႕က B.A (History)။

ကဲ..ထားပါ။ ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ မေက်နပ္တာက မေက်နပ္တာေပါ့။ အရွဳံးေပးလားဆိုေတာ့ အရွဳးံမေပးဘူး။ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႕ က်ေနာ္လွဳပ္ရွားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၈ႏွစ္မွာ ၁၀တန္းေအာင္တယ္။ ၁၉ႏွစ္မွာ မိဘေတြနဲ႔ ခြဲျပီး အလုပ္စလုပ္ေနျပီ။ ၂၀၀၀ ဇန္နဝါရီလမွာ က်ေနာ္ရဲ႕လစာ (၅၀၀၀)နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္ေန အသိအိမ္မွာ ခဏတည္၊ မိဘနဲ႔ အေဝမွာေနျပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘဝကုိ တစ္ေယာက္ထဲ စခဲ့တာေပါ့။

အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ မိဘနဲ႔ ေဝးရာကိုထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕စိတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေက်နပ္ေနခဲ့မိတာအမွန္ပါ။ အေမ့အိမ္ကို မတမ္းတမိခဲ့ဘူး။ မလြမ္းဆြတ္မိခဲ့ဘူး။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ စီစဥ္ေတာ့ အေဖကေဆးရံုးမွာ။ အေဖ အိမ္မွာရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း က်ေနာ္ ရန္ကုန္သြားျပီ အလုပ္လုပ္မဲ့ အစီအစဥ္ကို လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေဖက က်ေနာ္ကိုသိပ္ခ်စ္တာဗ်။ အေဖေဆးရံုးေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမကို ပူဆာျပီး အလုပ္လုပ္ဖို႕ ထြက္လာခဲ့တာ။

အိမ္က မထြက္ခင္မွာ အေမကို က်ေနာ္စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာခဲ့မိတယ္။ အေမ … အေမ့သား အဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ အေမတို႕နဲ႔ သားလံုးဝ အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘူး။ တကယ္လို႕ သားဆက္သြယ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ အေမ သားကို အဆင္ေျပလားလို႕ ေမးဖို႕ မလိုေတာ့ဘူး .. လို႕ က်ေနာ္ အေမကိုေျပာခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္က ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္မွ မေျပာင္းမေရႊ႕ပဲ အဲကုမၸဏီမွာပဲ က်ေနာ္ ၅ႏွစ္ေလာက္ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အလုပ္သက္ကေလး ရလာေတာ့လည္း Rank အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ္ လုပ္ဖူးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွတဆင့္ ၂၀၀၄ေလာက္မွာ စင္ကာပူအလုပ္ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရတာနဲ႔ ဝင္ျပီး အင္းတာဗ်ဴးေျဖလိုက္တယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေလးေယာက္တစ္ဖြဲ႕ေျဖရတဲ့ အထဲမွာ သံုးေယာက္ေအာင္ျပီး က်ေနာ္က က်က်န္ေနခဲ့တယ္။

ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ ကိုယ္ ၂၀၀၄ ဇူလိုင္ေလာက္မွာ က်ေနာ္မေလးရွားကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ မေလးရွားမလာခင္ ျမန္မာျပည္က သေဌးက က်ေနာ္ကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့… ၁၅ရက္ေတာင္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး ျပန္ေရာက္လာမွာတဲ့..ေလ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ရတဲ့ အပိုင္းက လွ်ပ္စစ္ပိုင္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္ သက္သက္သာသာ နဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၇ ေမလ ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ခဲ့ျပန္တယ္။ မေလးရွားကိုသြားဖူးတဲ့ က်ေနာ္မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေတြကေျပာၾကတယ္။ မေလးရွားက မေကာင္းဘူးတဲ့..ေလ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မေလးရွားကို မေရာက္ခင္အခ်ိန္ထိကေတာ့ ဒီစကားကို သိပ္လက္မခံခ်င္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ႏွဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ခံစားလိုက္ရမွပဲ လက္ခံမိေတာ့တယ္။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲံ အခ်ိန္သာကုန္သြားတယ္။ ဘာသာစကားတစ္ခုကလြဲျပီး မယ္မယ္ရရ ျပစရာဘာမွမရွိခဲ့ဘူး။

စိတ္ဓာတ္က်လားလို႕ ေမးအံုး။ လံုးဝပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူသြားဖို႕ ထပ္ၾကိဳးစားတယ္။ သင္တန္းေတြတက္တယ္။ Agent အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔အပ္ျပီး အလုပ္ရွားတယ္။ အင္းတာဗ်ဴးေတြ ဝင္တယ္။ အဆင္မေျပဘူး။ က်ေနာ္ကပဲ ကံေကာင္းတာလား၊ အေၾကာင္းကပဲတိုက္ဆိုင္သြားလို႕ပဲလာေတာ့ မသိဘူး မေလးရွားမွာ တူတူလုပ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္စူပါဗိုက္ဆာ မေလးတရုတ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရျပီ စင္ကာပူ ဆိုတဲ့ ကၽြန္းေလးေသးေသးေလးေပၚကို ၂၀၀၈ ေမလမွာ ေရာက္လာခဲ့ျပန္တာေပါ့။ ခုဆိုရင္ ၁ႏွစ္နဲ႔ ၇ လေလာက္ရွိျပီ။

၂၀၁၀ ဧျပီ ဆိုရင္ က်ေနာ္ရဲ႕ ပါမစ္သက္တမ္းကကုန္ေတာ့မွာ။ က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္နိုင္လားလို႕ က်ေနာ္ကိုယ္ က်ေနာ္ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ အေျဖက … ဟင္းအင္း.. တဲ့။

၁၉ႏွစ္သားထဲက မိဘနဲ႔ခြဲျပီး အေဝးမွာေနလာခဲ့တာ ခုဆိုရင္ ၁၀ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလၾကီးကိုေတာင္ေရာက္ေနျပီ။ ဘယ္ဘဝက ဝဋ္ေကၽြးမ်ားလဲလို႕ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိတယ္။ မိဘနဲ႔ ခြဲေနရျပီး မိဘကို လုပ္ေကၽြးခြင့္ပဲရျပီ ျပဳစုခြင့္မရေတာ့လည္း အခုခ်ိန္မွာေပါ့ေလ က်ေနာ္ကို အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵကိုေျပာပါဆိုလွ်င္……

… အေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးဝင္ျပီး ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးေနခ်င္ ေနမိပါေတာ့တယ္…..

ေလးစားစြာျဖင့္

ရီနိုမာန္