ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႔

က်ေနာ္လည္းစာေတြ ေရးခ်င္ေနတာ။ အလုပ္မအားတာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ခ်ေရးဖို႕အတြက္ စာစီလိုက္တိုင္း ဘာေရးလို႕ေရးရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာနဲ႔ ဘာမွကို မေရးျဖစ္ပဲေနေနတာ။ က်ေနာ္ေရးခ်င္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေလးေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ အဲ့ဒီထဲကေနမွ အလွဴနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေလး နဲနဲေျပာျပခ်င္လို႕ ဒီအေၾကာင္းေလးကို အရင္ဆံုး ေရးျပီး အရင္းဆံုး ေရးတင္လိုက္ရပါတယ္။

အလွဴဆိုေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္လုပ္ဖို႕ ဆိုတာက လြယ္တယ္လို႕ေတြးရင္း လြယ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ခု အမဝါတို႕ စီစဥ္ေပးတဲ့ အလွဴက်ေတာ့လည္း စီစဥ္တဲ့ လူရွိအံုးမွ လွဴလို႕ရတာေလ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုမ်ိိဳးမ်ားလုပ္လို႕ ရမလဲလို႕ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္။ အလွဴလုပ္တယ္ဆိုမွေတာ့ ပိုက္ဆံလို႕တာေပါ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံရွိမွ လွဴလို႕ရမွာေလ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္တံုးကလို႕ေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းျခင္းမ်ိဳးက မလြယ္ေတာ့ဘူး။

ခုေရာက္ေနတဲ့ နိုင္ငံအေနအထားနဲ႔ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ အေျခအေနဆိုရင္ေတာ့ ခုလို႕ ဝါတြင္းအခ်ိန္အခါ မ်ိဳးမွာ ဥပုတ္ေစာင့္ ေန႕တိုင္းအာရုံဆြမ္းလွဴဖို႕ ကိုယ္ကိုတိုင္ျပဳလုပ္လို႕ ရနိုင္ေသးတယ္။ တိုင္းတစ္ပါးကိုေရာက္ေနၾကတဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ အေနနဲ႕ ကေတာ့ က်ေနာ္ခုနက ေျပာသြားသလိုမ်ိဳး ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းဖို႕ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ အဆင္ေျပနိုင္တဲ့ အရာမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ကလည္း တိုင္းတစ္ပါးမွာ ေပ်ာ္လို႕ လာေနေနၾကတာမွာမဟုတ္တာ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လာေရာက္ေနထိုင္ေနရတာပဲေလ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕တက္နိုင္တဲ့ အလွဴလုပ္နိုင္ဖို႕ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဝင္ေငြအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္ေလ။ လစဥ္ ပံုမွန္လွဴမယ္လို႕ စဥ္းစားထားျပန္ရင္လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပ်က္သြားနိုင္တယ္။ က်ေနာ္က အၾကံေလးေပးတဲ့ သေဘာလို႕ပဲ သက္မွတ္ေပးက်ပါဗ်ာ။ ဆရာၾကီးလုပ္တယ္လို႕ မထင္ေစခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာမဲ့ အၾကံဥာဏ္ေလးကလည္း တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြလည္း လုပ္ေနက်လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ေနလို႕ က်ေနာ္ရဲ႕ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို မွ်ေဝတဲ့ သေဘာေလးပါပဲ။

က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာနိုင္ငံမွာဆိုရင္ အေၾကြးေစ့ေတြ ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္နားလည္တက္စ ကတည္းကေပ်ာက္သြားတာပါ။ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ အေၾကြးေစ့ သံုးဖူးတဲ့ ျမန္မာလို႕ ေမးလို႕ရင္ လက္ရွိ အသက္သံုးဆယ္ေအာက္ လူငယ္ေတြဆို သံုးဖူးၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကံေကာင္းခဲ့ရင္ေတာ့ ျမင္ဖူးက်ပါလိမ့္မယ္။
ခု က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ နိုင္ငံကေတာ့ အေၾကြး ငါးျပားေစ့ ေတာင္အသံုးဝင္ပါတယ္။

ဒါပင္မဲ့ အေၾကြးေစ့ မသံုးဘူးတဲ့ က်ေနာ္လို ျမန္မာ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သံုးရမွာ အဆင္မေျပသလို ေပးရမွာလဲ စိတ္ထဲမွာ မလွဳံမလဲပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မသံုးျဖစ္ပဲ အိပ္ရာေအာက္မွာ ေရာက္ေရာက္ ေနပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နည္းတူပဲ စင္ကာပူမွာ ရွိတဲ့ က်ေနာ့္ေမာင္ႏွမေတြေကာ၊ အေၾကြးေစ့ သံုးတဲ့ နိုင္ငံမွာေနက်တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြေကာ က်ေနာ္လိုပဲ လို႕ သက္မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ပထမေတာ့ က်ေနာ္စုဘူးေလး တစ္လံုးဝယ္တယ္။ စုဘူးေလးထဲကို အေၾကြးေစ့ေတြကိုထည့္ျပီး ငါ့အတြက္ေပါ့လို႕ ေတြးလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ က်ေနာ္ေတြးမိလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ က်ေနာ္တို႕ သံုးေနတဲ့ ေငြကမ်ားျပီး လွဴေကာ လွဴျဖစ္ရဲ႕လားလို႕ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုေတြးမိတာနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း စကားေလး တစ္ခြန္းကိုလည္း သတိရသြားတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာမွာ အသံုးမ်ားျပီး ျပဳလုပ္တဲ့ အရာေလးကိုသတိရသြားတယ္။ “ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႕” ဆိုတဲ့ စကားေလးပါ။ ဝင္ေငြရဲ႕ ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႕လား ထြက္ေငြရဲ႕ ဆယ္ဖို႕တစ္ဖို႕လားေတာ့ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ သက္မွတ္လိုက္တာကေတာ့ ထြက္ေငြရဲ႕ ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႕ပါ။

ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာက ဝင္ေငြ ထက္ ထြက္ေငြက ပိုမ်ားေနတာကိုးဗ်။ ဒီေန႕ ကိုယ္သံုးတဲ့ ေငြရဲ႕ ဆယ္ဖို႕ တစ္ဖို႕ စုရမယ္လို႕ က်ေနာ္ အရည္ရြယ္ပါဘူး။ အလုပ္သြားတယ္။ စားတယ္၊ေသာက္တယ္။ သြားတယ္ လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ရွိရင္ ပိုက္ဆံ တြက္ၾကျပီ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ အေၾကြးေစ့ေလး ေတြကို ခုနကေျပာတဲ့ စုဘူးေလးထဲကိုထည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ အလွဴေငြလို႕ စိတ္မွတ္ထားပါ။ ဒါ က်ေနာ္တို႕ လုပ္နိုင္တဲ့ တစ္ေန႕တာ အလွဴေလးပါ။ ငါးျပားပဲ ေရာက္ေရာက္ ဆယ္ျပားပဲေရာက္ေရာက္ က်ေနာ္တို႕ လုပ္နိုင္တဲ့ တစ္ေန႕တာ အလွဴေလးေတာ့ ျဖစ္ေျမာက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။

ျမန္မာစကားပံုလည္း ရွိတယ္ေလ။ ေညာင္ေစ့ေလာက္ လွဴပင္မဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေလာက္ ရနိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

ေလးစားလွ်က္
ရီနိူမာန္